.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
- Η τελευταία νύχτα
(Μονόλογος τής Ελενης)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η τελευταία νύχτα
(Μονόλογος τής Ελενης)
Η σελήνη κρύφτηκε στα σύννεφα.Και στη νύχτα,απόψε,πύκνωσε το σκοτάδι.
Ακούω,λίγο πιο πέρα απ' το κήπο,τα νερά τού Ευρώτα.Σκoτεινα,αργά να
κυλουν.Τη θλίψη τών βατράχων στα καλάμια.Ο τεράστιος όγκος τού
Ταυγετου αυστηρός στο βάθος.Κανενας άνθρωπος δεν ξεφεύγει τη μοίρα
του.
Οι στρατιώτες γύρω στις φρουρές ξαγρυπνουν.Παίζουν χαρτιά να περάσει
η ώρα.
Πως θα τουςξεγλυστρισω;
Τι προδίδω;.Σε τι είμαι ενοχή;
Γιατί βλέπω τη Τροια να καίγεται;Γιατί ακούω θρήνους;
Όμως εμένα μια ακατανίκητη φωτιά με καίει.
Η επιθυμία μου.Ουτε σε νόμο,ούτε σε ηθική
Σε λίγο θα φύγω.
Και ποτέ πια δεν θα ξαναδώ τούς ανθρώπους που αγαπώ.Την μικρή μου
Ερμιόνη.
Ένα χέρι αόρατο με παρασύρει.
Ξέρω,στη ντροπή,στη καταρα,στη καταστροφή,
Βγήκε η σελήνη απ' τα σύννεφα.Παγωμενη.Νοεμβρης μήνας.
Η ώρα με βιάζει να ετοιμαστώ.Να φύγω.
Πόση νύχτα,πόσο σκοτάδι θα με καλύψει να φτασω στον έρωτα.Στη συμφορα.
Ο Έρωτας,ακούω,σέρνεται σαν ζωντανό φίδι.
Ο Ταύγετος απέναντι όρθιος τεράστιος μάρτυρας.
Το σώμα μου θέλει να φύγει.
Οι βάτραχοι στα καλάμια,είναι γυναίκες που θρηνούν.Η Ληδα η μάνα μου.
Η καρδιά μου σπαραζει.Η Τροια Ελένη θα καει,ακούω.Κι εσύ θα είσαι
η αιτία.
Ο ευγενικός Έκτορας νεκρός.Η σεμνή Ανδρομάχη χήρα.Ο μικρος
Αστυνακτας τσακισμένος στα βράχια.
Κι εσύ στο κρεβάτι τού Παρι μοιχαλίδα.
Γιατί δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής;Γιατί ολ'αυτα πρέπει να γίνουν;
Γιατί δεν ανεβαίνουν στο σπίτι οι στρατιώτες να με πιάσουν;
Να φωνάξουν.Πηγε να το σκάσει με τον εραστή.Τον ξένο άντρα.Τον εχτρο μας.
Είναι ο έρωτας μια κατάβαση στη κόλαση.
Η σελήνη κρύφτηκε στα σύννεφα.
Είμαι μόνη και φοβάμαι.Ποιος μπορεί να με σταματήσει;
Η Ελένη τής Σπάρτης πεθαίνει.
Η Ελένη τής Τροίας θα'ναι καταραμένη.
Όμως πριν σβήσει η νύχτα,κι είναι αργά,πρέπει να φύγω.
Τώρα που η Σπάρτη κοιμάται.Πριν το πρώτο φως της μερας πέσει στις
κορφές τού Ταϋγετου.
Υποταγμένη στην φλόγα που καίει,και δεν σβήνει.
Φεύγω και πάω στο ατελείωτο σκοτάδι.
Να κατέβω τη ξύλινη σκάλα σιγά με προσοχή,να μην τρίξουν τα σκαλιά.
Κι αν κάποτε με θυμηθούν, ας μην πουν πως αγάπησα.
Ας πουν πως δεν μπόρεσα να μην αγαπήσω.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου