LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - Το Τέλος τού Μυθιστορήματος -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

 .

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

- Το Τέλος τού Μυθιστορήματος

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

Vivian Leigh as Anna Karenina(1948),σκηνοθεσία:Julien Duvivier

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Το Τέλος τού Μυθιστορήματος

Ο Λέο Τολστόι έφυγε από τη Γιάσναγια Πολιάνα  ένα μουντό πρωινο.Η υγρασία πονουσε τα κόκαλά του,όμως η απόφαση είχε παρθεί,δεν υπήρχε επιστροφή. Είχε αφήσει πίσω του τα πάντα: οικογένεια, περιουσία, βιβλία, και πάνω απ’ όλα, την ίδια του την ιστορία.  

Το τρένο σφύριξε τρεις φορές και ξεκίνησε. Καθονταν διπλα στο παράθυρο,φορούσε παλτό και στο κεφαλι έναν μαύρο μάλλινο σκούφο.Εβηχε.

Στη θέση απέναντι  του κάθονταν μια γυναίκα. Είχε μαύρα μαλλιά και το βλέμμα της ήταν λυπημένο 

-Συγγνώμη,τού είπε,εσείς είστε...;

Ο Τολστόι την κοίταξε. Την ήξερε αυτή τη γυναικα.

Όχι από τη ζωή, αλλα από τη φαντασία του.

-Άννα; ειπε. Άννα Καρένινα;

Εκείνη χαμογέλασε.

-Έπρεπε να με περιμένεις κάποτε, έτσι δεν είναι;

τού είπε.

Η φωνή της ήταν γλυκιά. Το τρένο  προχωρουσε.

-Η ζωή μου,συνέχισε εκεινη, δεν ήταν μυθιστόρημα. Ήταν εφιάλτης.Αγάπησα. Αμάρτησα. Με καταδίκασαν. Εσύ...

Ο Τολστόι κατέβασε το βλέμμα.

- Ξέρω. Αλλά εγώ,δεν ήξερα άλλο τρόπο να μιλήσω για την αλήθεια.

-Κι όμως, ξέρεις τι έγινε σε εκείνη τη γυναίκα, έτσι; εκείνη ρώτησε.

Ο συγγραφέας Λέο Τολστόι έμεινε σιωπηλός. Δεν ήξερε αν μιλούσε για την Άννα ή για κάποια αληθινή γυναίκα που έπνιξε η κοινωνία, η τάξη, η ηθική. Ήξερε μονάχα το τέλος.

- Έπεσε στις ράγες. Με φόβο,με απελπισία. Όχι για να πεθάνει, μα για να ξεφύγει. Δεν καταδικάζει ο θάνατος, Λέοντα· καταδικάζει η ζωή.

Έξω από το παράθυρο, το χιόνι σκέπαζε τα πάντα. Ήταν λευκός τάφος για τις αμαρτίες και τις ενοχές. Το βλέμμα τού Τολστόι έπεσε σε έναν αγρό όπου οι χωρικοί έσπαγαν τον πάγο με αξίνες. Έβλεπε τούς απλούς ανθρώπους, τους δικούς του ανθρώπους.

Ο βήχας τον έπνιξε. Το στήθος του έκαιγε, κάθε ανάσα ήταν μαχαιριά.

Στο σταθμό τού Ασταποβο, η Άννα σηκώθηκε. Πριν κατέβει, γύρισε και τον κοίταξε.

-Εδώ τελειώνει το μυθιστόρημα, Λέοντα.

Έμεινε μόνος. Ο πυρετός τον έπνιγε. Τον μετέφεραν στο γραφείο τού σταθμάρχη, σε ένα στενό, παγωμένο δωμάτιο. Τον ξάπλωσαν σ’ ένα ξύλινο ράντσο με μια κουβέρτα στρατιωτική.

Απ’ το παράθυρο, είδε πλήθος να μαζεύεται έξω. Χιλιάδες χωρικοί. Άντρες,γυναίκες με παιδιά στην αγκαλιά. Όλοι είχαν έρθει για τον αγιο τους.

Τότε κάποιος μπήκε μέσα.

Τον κοιταξε με τρομαγμένο βλέμμα.

Του ψιθύρισαν ότι μια γυναίκα έπεσε στις ράγες τού τρένου. Η περιγραφή της ήταν ακριβής: μαύρα μαλλιά, κόκκινο καπέλο, ένα βλέμμα σαν ερημιά.

-Η Άννα,ψιθύρισε,η Άννα μου.

Ένα αίσθημα πένθους και θυμού τον κυρίευσε.Για την κοινωνία που την ανάγκασε.

Τα μάτια του άρχισαν να βαραινουν.Δυσκολεύονταν να αναπνεύσει.

Και τότε, χωρίς να καταλάβει πώς.εγινε,βρέθηκε πίσω στη Γιάσναγια Πολιάνα.

Ήταν βρέφος μεσα σε μια κούνια. Πάνω του, η μητέρα του τον νανούριζε. Ένα τραγούδι. Άγνωστο.

Όμως τον συγκινούσε βαθιά μέσα του. Ήταν το "Summertime", το νανούρισμα τής Bess από την όπερα Porgy and Bess τού Gershwin.

Σιγα-σιγα η μορφή της μητέρας του άλλαξε.Η μάνα του πήρε τη μορφή τής Άννα Καρένινα.

Εκείνη έσκυψε, τον φίλησε στο μέτωπο και τού ψιθύρισε:

-Τώρα μπορείς να φύγεις. Δεν υπάρχει πια λόγος να είσαι εδώ.

Ο Λέων Τολστόι έκλεισε τα μάτια του για τελευταία φορά.

Το μυθιστόρημα είχε τελειώσει.

.

.