GREEK POETRY -Υπερβολικη Εκβολή -4- -χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 .

.

GREEK POETRY

-Υπερβολικη Εκβολή

-4-

-χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis

POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Λαβύρινθος ενός ανθρώπου στην Ιστορια

“Ὁδὸς ἄνω κάτω μία καὶ ὡυτή.”

Ἡράκλειτος

ΠΡΟΟΙΜΙΟ (Αναλογική Οθόνη, flicker, ήχος σπασμένου βινυλίου)

Φωνή μηχανής:

«Άρθρο 1. Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι…»

Η οθόνη τρεμοπαίζει.

Οικονομολόγοι με eye-graphs υπολογίζουν το ποσοστό της απόγνωσης.

Ένας ποιητής

σκύβει πάνω σε ένα άδειο τραπέζι και ψάχνει τις λέξεις που λείπουν 

από το Σύνταγμα.

SCENE I .ο Pasolini, στα ερείπια της Ρώμης

Η κάμερα παρακολουθεί έναν άνθρωπο που συλλέγει θραύσματα.

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανατρεπτικό από την αθωότητα», λέει,

ενώ πίσω του ένα παιδί ζωγραφίζει με κάρβουνο τον Ηράκλειτο 

σε έναν τοίχο.

SCENE II.ο Tarkovsky, στο καθρέφτη τού ποταμού

Η μουσική του Cage μέσα στην ομίχλη.

Ένα πιάνο παίζει με βήματα τού νερού.

«Ἐν παντὶ πράγματι λόγος ἐστίν,» ψιθυρίζει ο άνεμος,

και το πρόσωπο τού ανθρώπου διαλύεται σε κλεψυδρα χρόνο,

στην κάμερα τού Kieslowski.

INTERLUDE-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ, 1973, Bretton Woods, 2025

Γραμμές εξισώσεων διασταυρώνονται με άρθρα εφημερίδων.

«Η αγορά αυτορρυθμίζεται», γράφει ο Adam Smith.

«Η ψυχή δεν ρυθμίζεται», απαντά ο Dostoevsky.

Ανάμεσά τους, ο Αρχιμήδης κραυγάζει: Eύρηκα!

 μα δεν ξέρει αν βρήκε τον νόμο τής άνωσης

ή τον μηχανισμό τής εξαθλίωσης.

SCENE III.Η συνθήκη των καθρεφτών (Στοκχόλμη, 1991)

«Η ιστορία είναι ένα όνειρο που βλέπουμε όλοι μαζί,»

σημειώνει ο Bergman.

Οι άνθρωποι κουβαλούν οθόνες στην πλάτη τους

προβολείς της μνήμης.

Η Ευρώπη διχοτομείται σαν σχολικός χάρτης μαθηματικων 

τού Ευκλείδη.

Κάθε γραμμή -ένας πόλεμος.

Κάθε γωνία -μια υπόσχεση ειρήνης.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΣΧΕΔΙΟ (Πτωχοπρόδρομος remix)

«Ἐγώ, ὁ ταπεινός, ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ τῷ μετανεωτερικῷ,

τὰ δίκαιά μου ζητῶ καὶ τὸ Wi-Fi μου.»

.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ

Παρτιτούρα για φωνή, ήχο ανεμιστήρα και σπασμένο modem:

Adagio politico, με ρυθμό λαβυρίνθου.

Οι νότες ανεβαίνουν προς τα πάνω,

και μετά πέφτουν σαν χρέη.

SCENE IV.Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

«Ἡ ψυχή ἑαυτῆς ὅρια οὐκ ἂν ἐξεύροιο,»

ψιθυριζει ο Ηράκλειτος ξανά,

καθώς ο άνθρωπος περιπλανιέται ανάμεσα σε λέξεις

νόμους, διακηρύξεις, οράματα.

Στο τέλος τής διαδρομής,

ο Godard  ψιθυρίζει:

 «Δεν υπάρχει τέλος. Μόνο μοντάζ.»

ΕΠΙΛΟΓΟΣ (Αναφορά Δικαστική, Τμήμα Ψυχικών Λαβυρίνθων)

Άρθρο 999: Η ενοχή και η ελπίδα συνεκτίθενται.

Ο άνθρωπος υπογράφει:,

μεταλλικό

μετα-ανθρώπινο.

Και στο περιθώριο,

ο Ηρόδοτος γράφει:

«Ο χρόνος δεν είναι γραμμικός, αλλά σπειροειδής.

Και κάθε σπείρα οδηγεί σε άλλη απορία.»

ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ (Avant Garde Coda).

Ο λαβύρινθος .

Κάθε έξοδος είσοδος.

Κάθε ιδεολογία αντήχηση επαναστασεων

Κάθε άνθρωπος ένα άπειρο draft της Ιστορίας.

«Ἱστορίης ἀπόδεξις ἥδε…» ὁ λόγος του Ἡροδότου.

Η οθόνη σκοτεινιάζει —

ο καπνός ανεβαίνει από τα ερείπια τής Δρέσδης,

η σιωπή τού Άουσβιτς γίνεται φωνή χωρίς σώμα.

«Nie wieder Krieg»,

γράφει ένας τοίχος στο Βερολίνο,

κι ο αέρας δεν μυρίζει μέλλον.

Ο Ταρκόφσκι γυρίζει τη Θυσία:

ο άνθρωπος καίει το σπίτι του για να σωθεί ο κόσμος.

Ο Πασολίνι σκηνοθετεί τον θάνατο της αθωότητας

στις λεωφόρους της Νέας Ευρώπης.

Ο Bergman βάζει τον Ιππότη να παίζει σκάκι με τον Θάνατο,

ενώ πίσω του

η Ιστορία ρίχνει τα ζάρια τού Ψυχρού Πολέμου.

Δύο στρατόπεδα, δύο ιδεολογίες,

Στην Ουάσινγκτον και στη Μόσχα

οι οθόνες αναβοσβήνουν με το φως τής πυρηνικής πιθανότητας.

«Αν πέσει το πρώτο κουμπί, δεν θα υπάρχει θεατής.»

Ο Μαρξ και ο Άνταμ Σμιθ συνομιλούν

πάνω σε μια αφίσα τού Che Guevara.

Η Κρίση τής Κούβας μεταγράφεται σε μουσική δωδεκαφθογγική·

οι ήχοι χτυπούν στο μέταλλο του φόβου.

Η Ευρώπη τρέμει ακόμα από το ρίγος τής Ιστορίας της

«Liberté, Égalité, Fraternité»

φωνάζουν οι σκιές του 1789 

και τα κεφάλια πέφτουν στην πλατεία

θυμιζοντας ότι κάθε Επανάσταση έχει την απουσία τού ανθρώπου.

Στο βάθος των Βερσαλλιών, ο Ροβεσπιέρος διαβάζει το Σύνταγμα:

Η Γαλλική Επανάσταση και ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος.

η μία γέννησε την Ιδέα,

ο άλλος την τεχνολογία τού θανάτου.

Και η σκηνή αλλάζει,

οι Αθηναίοι στρατηγοί ετοιμάζουν πλοία για τη Σικελία.

Ο Θουκυδίδης σημειώνει,

«Ἐπὶ πλεῖστον δὲ τῇ πόλει ἡ ἁμαρτία ἐγένετο ἐκ τοῦ πλούτου 

καὶ τῆς ὕβρεως.»

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν κώδικας DNA.

Τα Κερκυραϊκά,

ο πρώτος Εμφύλιος,

ο αδελφός που σκοτώνει τον αδελφό

στο όνομα τής «ορθής γνώμης».

«Τὰ δὲ ἤθη διέφθαρται…»,

γράφει ο Θουκυδίδης.

Και η κραυγη φτάνει μέχρι τα χαρακώματα τού Στάλινγκραντ,

μέχρι τα πεδία τής Κορέας,

μέχρι την εσωτερική σύγκρουση τού καθενός μας.

Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος:

ο πρώτος καθρέφτης του εμφυλίου τής ψυχής.

Ο Ψυχρός Πόλεμος:

ο καθρέφτης τού φόβου με δύο πρόσωπα.

Η Γαλλική Επανάσταση:

ο καθρέφτης τής ελπίδας εσπασε

Ο Β΄ Παγκόσμιος:

ο καθρέφτης τού Τέλους.

Και ο άνθρωπος ένα ψηφιακό παλίμψηστο:

«εγω- Αθήνα - Παρίσι - Βερολίνο - Χιροσίμα -Κίεβο -Νέα Υόρκη -εγώ».

«Τὸ δὲ πῦρ ζῇ, ἀείζωον, ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα»

λέει ξανά ο Ηράκλειτος.

και γράφει με το χέρι του στο σκοτάδι:

«Εἰ μὴ εἴη ἱστορία, τίς ἂν ἐξηγοῖτο τὴν ἀνθρωπότητα;»

Και τις αίθουσες τών Οικονομικών Συνόδων

οι αριθμοί απαγγέλλουν ύμνους στον δείκτη τού ΑΕΠ·

ο Κέυνς συζητά με τον Μαρξ πάνω σε ένα χαρτονόμισμα που καίγεται.

«Η αγορά είναι ένας καθρέφτης χωρίς είδωλο»,

λέει μια φωνή από τις υποσημειώσεις τής Συνθήκης τού Μάαστριχτ.

Ο Ευκλείδης σχεδιάζει κύκλους

ο Αρχιμήδης φωνάζει «Εὕρηκα!»

και βυθίζεται πάλι στα νερά των κοινωνικών ανισοτήτων.

Ο Πτωχοπρόδρομος ψάλλει ειρωνικά:

«Δος μοι τοῦτον τὸν ὀβολόν, κύριε,

ὅπως ἀγοράσω λίγον νόημα».ψωμίον.

Η παρτιτούρα τού John Cage ακούγεται στη σιωπή I Ching 

Στο πεντάγραμμο οι νότες 

πολιτική -ψυχολογία- φτώχεια- παγκοσμιοποίηση.

σε jump cuts από το Βιετνάμ, 

και στο Παρίσι τού ’68,

το άδειο βλέμμα ενός εργάτη σε βιομηχανικό τοπίο..

Στις σιδηροδρομικές γραμμές τού Ποινικού Κώδικα, άρθρο 299:

«Η ανθρωποκτονία τιμωρείται…»

Και η φωνή του ρωτά: 

«Με τι τιμωρείται η αδιαφορία;»

Σκηνή 1.Λαβύρινθος Πολυφωνικός “Ἐντός Χρόνου”

(Σκοτάδι. Ήχος σταγόνας. Η οθόνη ανάβει.)

Η φωνή τού αφηγητή:.

Είμαι στρατιώτης στη Σικελία,

πολίτης στο Παρίσι του 1789,

πρόσφυγας στη Δρέσδη,

παιδί στο Κίεβο,

υπάλληλος σε μια αγορά χωρίς ψυχή.

(μουσική τού Luigi Nono·

ήχοι θραυσμένοι, συριγμοί, μεταλλικά κύματα.

Η κάμερα κινείται ανάμεσα σε συντρίμμια )

ο Ευκλείδης, ο Ηράκλειτος, ο Θουκυδίδης,

καθισμένοι σε ένα καφέ,

Ηράκλειτος: «Πῦρ ζῇ, καὶ οὐδὲν μένει.»

Ευκλείδης: «Ἐὰν δοθῇ ἄπειρον, ποῖος μετρεῖ;»

Θουκυδίδης: «Τὸ ἦθος ἀνθρώπου δαίμων.»

(Η φωνή τού αφηγητή διακόπτει.)

Εγώ είμαι το υποσύνολο του αιώνα μου.

Οι πράξεις μου μεταβλητές 

Οι σκέψεις μου στατιστικές.

Και κάθε μεσημερι ειμαι την Αθήνα,

λίγο πριν καταπλεύσει για τη Σικελία.

Ο ήλιος λάμπει, οι ναύτες γελούν,

κανείς δεν ξέρει ότι ταξιδεύει προς τον ποταμό Ασιναρο

και τα λατομεία..

(Προβάλλονται εικόνες από τη Γαλλική Επανάσταση.

Φωνές του πλήθους. Ένα τύμπανο.

«Liberté!»φωνάζουν..

Ο Ρουσσώ και ο Ροβεσπιέρος διαφωνούν

πάνω από το πτώμα τής έννοιας τού “πολίτη”.)

Σκηνή 2 .Μια αίθουσα συνεδρίων τού  Ψυχρου Πολεμου.)

-Η ελευθερία είναι επιλογή καταναλωτή.

-Η ελευθερία είναι κατάργηση τών επιλογών που σε καταναλώνουν.»

Και ένας χάρτης

Στάλινγκραντ, Κούβα, Βιετνάμ, Κύπρο, Βερολίνο.

Η φωνή τού αφηγητή :

ο άνθρωπος

είναι εξόριστος απ’ την Ιστορία του.

(Σκοτάδι)

Το δάχτυλο πληκτρολογεί:

«Είμαι εδώ.»

Η απάντηση δεν ηρθε.

Μόνο ο ήχος τής αναπνοής του κόσμου.

(Σιωπή. Μια πρόταση εμφανίζεται στην οθόνη.)

Η Ιστορία δεν τελείωσε.

Αλλαξε μορφή: δεν έγινε Εμείς.

[I. Montage dialectique]

ο Ηράκλειτος και ο Marx συναντιούνται σ’ ένα εργοστάσιο.

Ο πρώτος λεει:

ὁ πόλεμος πάντων πατήρ.

ο δεύτερος απαντά:

ἡ πάλη τῶν τάξεων,ὁ ἴδιος νόμος.

Το πλάνο παγώνει.

Ο Tarkovsky τοποθετεί ανάμεσά τους ένα ποτήρι νερό ,

μέσα του καθρεφτίζονται τα ερείπια τού 20ού αιώνα.

Η μουσική τού Cage: τέσσερα λεπτά και τριάντα τρία δευτερόλεπτα απόλυτης Ιστορίας.

[II. Πολιτικό Σώμα / Ασώματη Ιδεολογία]

Σκηνή: Δικαστήριο με τοίχους από γυαλί.

Στο εδώλιο κάθονται:

ο Πτωχοπρόδρομος, η Δημοκρατία, ο Οικονομολόγος τού Χάρβαρντ.

Ο δικαστής είναι μια μηχανή που αναγιγνώσκει συνθήκες.

Άρθρο 1: ὁ ἄνθρωπος γεννᾶται ἐλεύθερος καὶ χρεωμένος.

Στο βάθος, ο Ευκλείδης χαράζει πάνω σε πάγο

ένα τέλειο τρίγωνο που λιώνει.

Ο Godard πατάει pause.

Η Δικαιοσύνη, pixelated.

[III. Παράλληλοι Μύθοι]

Ηρόδοτος περιγράφει τη μάχη τού Δανεισμού.

Ο Keynes συμβουλευει τον Περικλή·

ο Adam Smith σημειώνει στο περιθώριο:

“Το αόρατο χέρι γράφει ιστορία.”

Στο montage, ο Kieslowski απ’ το κόκκινο στο λευκό.

Ο Bergman ζητά από τον Ευκλείδη

να αποδείξει την ύπαρξη του Θεού

με μια εξίσωση.

Ο Ευκλείδης απαντά: Q.E.D.

κι η κάμερα βυθίζεται στο μαύρο.

[IV. Aπόσπασμα από την “Αναφορά του Αρχιμήδη”]

Εὑρίσκω ἑαυτόν ἐπὶ σημείου μηδενός.

Μοχλός: ἡ σκέψις.

Ἐρείπιο: ὁ κόσμος.

Ἀποτέλεσμα: ἡ ἀναγέννησις ἀπὸ τη στάχτη.

Στην οθόνη τού Pasolini,

ένα παιδί γράφει με κιμωλία:

“Ελευθερία ≠ Κατανάλωση.”

[V. Cinematic Interlude: Scenario]

(Η κάμερα κινείται αργά σε εγκαταλειμμένο σταθμό τρένου.)

Στο ηχείο ακούγεται ο Ηράκλειτος,

φωνή παραμορφωμένη, μηχανική:

 ἓν πάντα εἶναι.

Στην αποβάθρα, ο Keynes περιμένει τον Marx

με ένα εισιτήριο χωρίς προορισμό.

Η μουσική: σειρές Schoenberg πάνω σε samples από εργοστάσια.

Η εικόνα κοκκινίζει.

Στο βάθος περνάει ο Bergman, κρατώντας ένα κάτοπτρο,

μέσα του βλέπουμε τον Tarkovsky να κινηματογραφεί το νερό.

Σπείρα μέσα σε σπείρα.

[VI. Συνθήκη τού Τίποτα / Treaty of Silence]

Στο τραπέζι τών διαπραγματεύσεων

κάθονται ο Όμηρος, ο Baudrillard, η ΕΕ και ένας hacker.

Ο Όμηρος απαγγέλλει:

“Μῆνιν ἄειδε, θεά, τοῦ Χρέους.”

Ο Baudrillard χαμογελά:

“Ὁ ἥρως ἐπέστρεψε στὴν ὁθόνη.”

Ο hacker πληκτρολογεί:

DELETE HISTORY.EXE

Η Συνθήκη υπογράφεται στο σκοτάδι του χρόνου.

[VII. Κάθαρσις / Επιστροφή]

Ο Θεός του Bergman ζητά άφεση από τον Ηράκλειτο.

Ο Ηράκλειτος απαντά:

“Οὐκ ἂν δις εἰς τὸν αὐτὸν Θεόν εἰσέλθοις.”

[Epilogus: Loop / Feedback / Silence]

Στην τελευταία σελίδα,

ο Πτωχοπρόδρομος σημειώνει με φτερό:

“Γράφω ἐπὶ σιωπῇ ψωμίου "

[II. Algorithmus Heraclitus]

Ἐν παντὶ ῥεῖ → 1

ὁ πόλεμος πάντων πατήρ → 0

Loop() {

  repeat(εἰρωνεία, ἰδέα, ἄνθρωπος);

  print("ο θεός τοῦ Bergman κοιμάται");

  if (ἄνθρωπος = ἔννοια) break;

}

Στο βάθος, ο Godard ψάχνει τη σωστή γωνία λήψης

ενώ ο Baudrillard  λέει  στον Πτωχοπρόδρομο:

«Η αγορά είναι νέα εκκλησία ,τα pixels της, τα καινούρια άμφια.»

Ο Πτωχοπρόδρομος απαντά:

«Ἐὰν οὐκ ἔχω ἄρτον, κηρύττω glitch.»

[III.Το Συνέδριο]

Παρόντες: Herodotus, Marx, Kieslowski, Archimedes, Sartre, 

Θέμα ημερησίας διάταξης: 

Η Σημασία της Ιστορίας μετά τη Διάλυση τής Ιστορίας.

Ο Herodotus δείχνει χάρτες από δορυφόρους.

Ο Marx αναλύει τον πληθωρισμό τού νοήματος.

Ο Sartre δηλώνει: “Ὁ ἄνθρωπος καταδικασμένος στην αναπαράσταση.”

data πόλεμοι  

entropy συνεχής

Στο background, ήχοι Schoenberg, τεμαχισμένοι με βιολιά Stravinsky.

[IV. Τμήμα Νομικό Μεταφυσικό]

Άρθρον 1α: Πάν άνθρωπος υποχρεούται να αμφισβητεί την Ιστορία.

Άρθρον 2β: Το σώμα θεωρείται τεκμήριο ύπαρξης.

Άρθρον 3γ: Η σιωπή αναγνωρίζεται ως πολιτική πράξη.

Άρθρον 4δ: Το ἔνστικτον ἰσχύει ὡς νόμος

Η φωνή του Pasolini ψιθυρίζει μέσα από τα ηχεία της αίθουσας:

.

[V. Πολυφωνία - Επικάλυψη Φωνών]

(Ηχογραφημένα αποσπάσματα )

Ηράκλειτος: πάντα ῥεῖ.

Archimedes: δῶ μοι ποῦ στῶ.

Marx: ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται.

Godard: το βλέμμα είναι εργαλείο.

Baudrillard: το εργαλείο είναι ψευδαίσθηση.

Πτωχοπρόδρομος: ψευδαίσθηση ἐστίν ἡ πείνα.

Tarkovsky: ο χρόνος είναι ύλη.

Cage: η ύλη είναι σιωπή.

[VI. Επίλογος: Loop Ἀέναος]

Στην οθόνη προβάλλεται μία εξίσωση:

Ιστορία = Λόγος+Πραξις – Μνήμη

.

.

.

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

η αλήθεια είναι μορφή υπερβολής

στην μηχανή εκτύπωσης μια σημείωση του Πουλαντζά:

το κράτος δεν είναι πράγμα, είναι σχέση.

αλλά οι σχέσεις έχουν πεθάνει.

η Ρόζα Λούξεμπουργκ στη λάσπη τού καναλιου Λανβεχρ

στο Λιχτενστάιν 

ανασαίνει ακόμα.

το νερό τη θυμάται.χλωμη μικροκαμωμένη,χωλαινει ελαφρά.

τότε ο Γκράμσι γράφει από το κελί του:μισώ τούς αδιάφορους.

κανένας πια δεν αναπαράγει την ενοχή του

όλοι πλέον αγοράζουν τη μελαγχολία σε προσφορά.

οι Δίκες της Μόσχας επαναλαμβάνονται 

ο Μπέρια καταδιδει ονόματα,

κανείς δεν απαντά.

κι ύστερα,

η Ελλάδα:

ο Εμφύλιος μέσα στη  παγωμένη  Μακεδονια,

ένας αντάρτης διαβάζει Σινόπουλο,

Ελπηνορα,πως έφτασες ως εδώ κουτσαινοντας;

στο τέλος

η ιστορία δεν τελείωσε. Εγώ τελείωσα.

this is the way the world ends

με τη σιωπή μιας σκέψης που έγινε εμπορικό σήμα.

«ο ηγεμόνας είναι πλέον η γλώσσα»,

η ειρωνεία τού Nicolo Machiavelli 

ο Μπέρια χειροκροτεί.

«μπράβο», λέει,

πιο πέρα, ο Κικέρων πίνει καφέ με τον Gyorgy Lukacs 

συζητούν για τη ratio publica 

για τη δημοκρατία του φόβου,

και για το αν η ρητορική μπορεί ακόμα να σώσει ανθρώπους.

ο Lukacs γελά:

«η αλήθεια είναι μορφή υπερβολής.

μόνο ο θόρυβος τής επανάστασης μένει.»

στην εφημερίδα η Σφαγή τής Μήλου 

(Θουκυδίδης,βιβλίο ε ')

ὅ­τι δί­και­α μὲν ἐν τῷ ἀν­θρω­πε­ί­ῳ λό­γῳ ἀ­πὸ τῆς ἴ­σης ἀ­νάγ­κης κρί­νε­ται, 

δυ­να­τὰ δὲ οἱ προ­ύ­χον­τες πράσ­σου­σι καὶ οἱ ἀ­σθε­νεῖς ξυγ­χω­ροῦ­σιν

ο άνθρωπος ένα βιολογικό φαινόμενο

γεννιέται από το σώμα,όχι από την ιδεολογία

ο Σωκράτης συνομιλεί με τον Τρότσκι στο διάλειμμα

της ταινίας του Godard:Prenom.Carmen

«το δηλητήριο μού το έδωσε η πόλη»,

«εμένα το έδωσε η Επανάσταση»

κι ύστερα

«ο έρωτας και η επανάσταση είναι ζήτημα εικόνας»,

λέει η Κλεοπάτρα και φωτογραφίζεται με τον Τσε Γκεβάρα.

ο Μάρκος Αυρήλιος διαβάζει το Εις Εαυτόν:

«ό,τι συμβαίνει, συνέβη ήδη"

ό,τι λέγεται, ήδη ειπώθηκε·

ό,τι γράφεται, ήδη σβήστηκε..

διαλύεται σε θραύσματα:

ο Λούκατς: η συνείδηση ήταν το τελευταίο λάθος.

η Ρόζα: ο κόσμος άνθισε για λίγο, ύστερα έγινε σύστημα.

ο Καστοριάδης: η αυτονομία μεταφράστηκε σε interface.

ο Αξελός: το παιχνίδι τελείωσε, αλλά συνεχίζεται χωρίς παίκτες.

κι εγώ

η φωνή που απομένει

η τελευταία πρόταση δεν ολοκληρώνεται ποτέ...

και αυτή,

όπως πάντα,

είναι ο κόσμος.

.

.

.

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

το σώμα τής γλώσσας

ύλη συσσώρευση φωνών

είναι η συμφωνία corpus.

στο ασυμβατο

ο θρήνος τής Μήδειας 

σε ένα μαθηματικό αξίωμα.

στις αναδιπλώσεις τής αφης

και πώς το άπειρο

περιέχει απείρως απειρο

Εν τω μεταξύ,

ένα string quartet για ελικόπτερα και αντίφωνα,

ο Κικέρων περιγράφει τη Ρώμη ως έναν πίνακα Galois,

όπου κάθε ιδέα έχει ακριβώς p ρίζες, 

αρκεί να μην είναι ασυνεπής 

με τον Gödel,

στη Σαμοθράκη, το άγαλμα της Νίκης 

ακούει Verdi,

στον ήχο τού νερού,

ο Αρριανός κρατά χαρτοφυλάκια με αποδείξεις πολέμου, 

διαπραγματεύσεις, θρόνοι.

και ταυτόχρονα, μια διαδήλωση στη Λατινική Αμερική, 

οι πλατειές τής Ινδίας, οι αγώνες τωνυ γυναικών στην Αφρική

όλα συνδεμένα,

νύχτα

μια πόλη μηχανή

οι άνθρωποι είναι πειράματα προσωκρατικών εννοιών,

η κάθε βιτρίνα μια εκδοχή τού Πλάτωνα

με τα φώτα neon .

το σώμα δεν ξέρει,αλλά θυμαται,

το ίχνος μιας μέλισσας στον αέρα,

on this day έζησες λίγο,

«All the news that’s fit to print» 

τίτλος εφημερίδας, Νέα Υόρκη, 1897

Αυτόγραφα σημειώματα τού Luigi Nono: 

«…la voce / il suono / l’urlo nel silenzio…»

Παράγραφος από το Cantos τοῦ Ezra Pound:

 “And the light in Phoenicia, the sound / of cargoes 

and the winged ship, the olive…”

όταν σβήνουν οι ψυχές 

στα ορυκτά βρυα μεταμεσονυχτια,

ο Κικέρων ρητορευει: 

“Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra?”

Μέχρι πότε,Κατιλίνα,θα παίζεις με την υπομονή μας;

η επιμονή να αντέχεις

το Imperium και η Pax Romana

να φθειρονται

Ο Vladimir Lenin γράφει στην ομίχλη το όνομα

Vladimir Mayakovsky 

όπου οι λέξεις θρυμματίζονται.

.

.

.

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Άτιτλο 

γλώσσα σώμα δαρμένο

φωνή να πονάει.

εγώ βλεπω

όλα αυτά 

σπασμένα δόντια,

φλέβες,

στα παγκάκια τής Ομόνοιας

μετράω πτώματα

και μια σφαίρα στο κεφάλι

μη μας σκοτώνετε άλλο

εγώ θέλω μόνο

να μην φοβούνται τα παιδιά.

.

.

.

Et iterum veniet cum gloria

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Et iterum veniet cum gloria

άντρες πνίγηκαν στις αποβαθρες

μια γυναίκα κρατάει στο χέρι το στήθος της 

που το'κοψαν 

είναι η ώρα  τού θεού να αυτοκτονησει

όλοι οι  σκοτωμένοι εκείνη τη μέρα

μείναν αταφοι

τα νησιά γεμίζουν τα καλοκαίρια γέλια τουριστων

μην ελπίζεις ότι κανείς δεν θα σε σκοτώσει ξανά

Σκηνή 1:31 Οκτωβρίου 1517-οι 95 θέσεις κατά τού εμπορίου 

τών συγχωροχαρτιων 

Ο Λούθηρος χορεύει με τον Καρλ Μαρξ

σε μια ντισκοτέκ με φωτισμό λέιζερ και αποσπάσματα 

απ’ το Mein Kampf

προβλημένα στους τοίχους.

Σκηνή 2:Auschwitz.

Ένα παιδί με το ονομα Celan

κοιτάζει μια στοίβα από υποδήματα.

"Αν ο Θεός είναι εδώ", λέει,

"είναι μέσα στην τέφρα μου"

Σκηνή 3: ένα θραύσμα του Οιδίποδα

το πέτυχε,πριν προλάβει να φωνάξει:

"Ικέτες ήμαστε, ικέτες"

Ο Πάστερνακ σιωπά.

Ο Μαγιακόφσκι σβήνει το στόμα του με σφαίρα.

Ο ήχος ενός drone σαν το πιάνο του Σούμπερτ

Ο Άλφρεντ Ζαρρύ γράφει με σπρέι:

"Merdre à Dieu."

σε ότι πιο τρομερό ζητάμε να ξεχασουμε

"Πεινάμε",

"Κρυώνουμε",

"Ξεχαστήκαμε"

Κι εγώ;

Εγώ είμαι ο νεκρός

στο ποίημα.

Στον καθρέφτη:

ο Alfred Jarry με dildo-σκήπτρο,

γελάει σαν αρχιερέας cyberκόλασης:

"Merdre, messieurs. Εδώ δεν υπάρχουν ψυχές."

 ΒΙΒΛΙΟ I: CELAN - ΦΩΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΤΑΧΤΗ

"Schwarze Milch der Frühe..."

τεφροδοχος Ιστορια

η Mutter κάηκε στο φουρνο

πώς να προφέρεις "ψυχή" σε γλώσσα

που έχει υποστεί γενοκτονία;

ΒΙΒΛΙΟ II:ALFRED JARRY -ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ  ΣΦΑΓΗ

“Merdre!”

Ο Ubu Roi γλίστρησε σε σκατά

και κήρυξε τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο

εναντίον των Ελλήνων Προσωκρατικών.”

ΒΙΒΛΙΟ III : AUSCHWITZ -TOUR

Σ'έναν θάλαμο αερίων με τουρίστες.

κάποιος έβγαλε selfie.

Μια γυναίκα έβγαλε το κρανίο της και κοίταξε την κάμερα.

ο Celan πάλι:

“Ό,τι σώθηκε, ας σωπάσει.”

“Ό,τι χάθηκε, ας ουρλιάξει.”

.

.

.

Μινοταυρος-χνκουβελης cncouvelis 

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Μινωταυρου επεα

Όταν ο Μινώταυρος αντίκρυσε τον Θησεα 

δεν είδε έναν εχθρό. 

Είδε το τέλος τού Λαβυρινθου.

Σήκωσε το κεφάλι του και μίλησε 

με φωνή αρχαία, .

𐀀𐀜𐀷𐀔𐀫𐀇

𐀅𐀜𐀨𐀈 𐀍𐀡𐀄

𐀈𐀙𐀁𐀳𐀙𐀊

𐀢𐀐𐀲𐀫𐀍𐀍𐀄

Τότε ο Μινώταυρος είδε τον εαυτό του 

να ακροβατεί 

στα ταυροκαθαψια

πηδωντας όπως οι ψυχές πηδούν 

πάνω απ’ την άβυσσο για να σωθούν.

Και ο Θησέας πλησίασε χωρίς ξίφος·

μόνο με έναν καθρέφτη.

Κι όταν τον ύψωσε, ο Μινώταυρος 

είδε ότι ο Θησέας

είχε το δικό του πρόσωπο.

𐀀𐀫𐀦𐀷 𐀲𐀏𐀐𐀂

𐀠𐀍𐀱𐀊 𐀡𐀫𐀪𐀳

𐀀𐀙𐀇 𐀅𐀐𐀀𐀷𐀍

𐀳𐀩𐀪𐀍 𐀤𐀫𐀲𐀍

𐀅𐀍 𐀀𐀫𐀦𐀷 — 𐀄𐀁𐀠𐀍𐀳!

A-ro-ta, ko-wa-na

Mi-no-ta-u-ro, qa-si-re

Pa-si-pa-ya, a-ri-a-da-na

Da-i-da-lo, to-so-na

Ka-ta, mi-no-ta-u-ro — a-ke-ne!

Στους διαδρόμους τού λαβύρινθου 

ακούει βηματα.

Και βλέπει τη μάνα του με τον Δαίδαλο,

κρυφά τού ζητάει την ξύλινη μητρα

 𐀀𐀈𐀁 𐀫𐀍𐀀𐀡𐀴𐀍 𐀞𐀴𐀄𐀙𐀂𐀫𐀄

a-ka-ne da-i-da-lo-se qe-re-ta

Και είδε την Πασιφάη,

να χαϊδεύει τη  ράχη τού ταύρου 

Στην αντανάκλασή της, εκείνος είδε 

την αιχμαλωσία του.

ποτέ δεν ξέχασε τή γιορτή:

τους ύμνους,τις γυμνόστηθες κοπέλες,

και την Αριάδνη,τις ιέρειες τών φιδιού

και άνδρες που πετούσαν 

πάνω από κέρατα τών ταυρων

και το πλήθος να κραυγάζει ρυθμούς 

γραμμένους σε πήλινες πινακιδες

με  Γραμμική Β’:

𐀀𐀈𐀁𐀍 𐀲𐀐𐀂 𐀀𐀰𐀅𐀊 𐀀𐀴𐀄𐀙𐀂

(a-ka-ne po-ro a-so-pa a-re-ta qe-re-ta)

(Πέτα, σώμα, πέτα 

δοξασμένε, κύριε τής γης)

Ο Μινώταυρος χαμογέλασε.

«Δεν ήρθες να με σκοτώσεις, Θησέα,» είπε,

«Ήρθες γιατί ο Λαβύρινθος είμαι εγώ, 

κι εσύ, ο δρόμος του.»

𐀀𐀀𐀈𐀁𐀍𐀫𐀍𐀀𐀡𐀴𐀍𐀞𐀴𐀄𐀙𐀂𐀫𐀄

(a a-ka-ne da-i-da-lo-se qe-re-ta da-i ma-ri-ne)

“Εγώ είμαι ο Δαίδαλος 

και ο Μινώταυρος,

ο άνθρωπος και το τέρας." 

Και καθώς το ατσάλι τού σπαθιού 

αγγίζει το αίμα

η πρώτη ποίηση τού ανθρώπου.

.

.

.

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

στην επόμενη σκηνη

το Ιόνιο κυματίζει με προελληνικες λέξεις

σα-λα-σσα και φθόγγους ανεμων αλς αλος

στην επόμενη σκηνή:ο Αντίοχος έχασε τη Συρια

μετά, μια τομή: jump cut στον Καντ

στέκει μπροστά στο Καθεδρικό τής Κριτικής Λογικής

και βρέχει σε ρυθμό clusters Gyorgy Ligeti 

ο Καντ ανοίγει την ομπρέλα

στην επόμενη σκηνή: η Λουκρητία Βοργία 

γράφει μια υποσημείωση στο περιθωριο 

μιας σελίδας τού Marx :Η εξουσία παράγει τη δική της

υπεραξία μυθου

στο πιάνο τής δυναστείας Τανγκ ο Ezra Pound

αναλύει την τονικότητα τής Usura

ένα φιλμ 16mm με κόκκους δείχνει έναν γραφεα Βυζαντινό

τίτλος:Η ισχύς και η Στάση τού Νικα

στην επόμενη σκηνή:σε στούντιο τής Cinecitta

οι γάμοι τού Αλεξάνδρου και τής Ρωξάνης

με επίκαιρα fade in στην βιομηχανική Αγγλία

όλο το Κεφάλαιο είναι θέμα οπτικής γωνιας

στην επόμενη σκηνή η Lucretia Borgia 

ξεφυλλίζει ένα χειρόγραφο αλχημείας

με συνταγές καλλωπισμού 

για την πολιτική η ομορφιά είναι μηχανη

στην επόμενη σκηνή: στη New York City 1929

ο Μιθριδάτης και ο Keynes συναντιούνται στη Times Square 

συντασοντας το μανιφέστο:Η ανοσία τού πληθωρισμου

και ολη η Ευρώπη μετατοπίζεται σε μια εποχή παγετώνων 

ο κόσμος πλέον είναι ζήτημα δοσολογίας βαρβαρισμων

άλς (θάλασσα), βορρός (άνεμος), λάβρυς (διπλό)

προελληνικα ηχώματα στη μνήμη τών κυματων

.

.

.

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

στερρά έπεα 

Δεσμώτης τήδε(δέσμιος,εκ δεω,δένω)

τροχιζω τις συλλαβές μα-χαι-ρι

ὣς ἄορ aor ομηρικό

να μην σφαγούν πάλι οι ίδιοι άνθρωποι 

η ΕΛΣΤΑΤ μετράει από το 2010 ως το 2023

τη μετανάστευση:

πάνω από 450.000 νέοι έφυγαν.

Μαρτυρία από τη Θεσσαλονίκη, 2016:

«Στο χωριό έμειναν μόνο τα σπίτια.

Όλοι στο Λονδίνο δουλεύουν σερβιτόροι».

στις σπονδυλωσεις τού μαρξισμου

διασώζεται σημείωμα νοσηλεύτριας(1942):

«Σήμερα πέθαναν 34 παιδιά από αβιταμίνωση.

Το γάλα δεν έφτασε».

Μη συνηθίσετε ποτέ αυτό:

φωτογραφία Ερυθρού Σταυρού 13/9/1922,

μια γυναίκα στην προκυμαία τής Σμύρνης

κρατάει μια κούκλα παιδιού.

Αυτό απέμεινε.

Να μην το γράψει κανείς.

Ούτε η Ιστορία

να το ντύσει με κραυγές.

.

.

.