.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
- double mysteries:
Father Brown vs Don Isidro Parodi
- χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
double mysteries:
Father Brown vs Don Isidro Parodi
1.
Η Υπόθεση του Κεχριμπαρένιου Αγίου
Ήταν ένα απόγευμα σκοτεινό με ομιχλη, όταν ο κοντός, στρογγυλός καθολικός ιερέας με το χαμηλό καπέλο του στάθηκε μπροστά στις σιδερένιες μπάρες τής πόρτας τής φυλακής.
Ο φύλακας, συνηθισμένος στις πιο αλλόκοτες επισκέψεις, τον άφησε να περάσει χωρίς πολλές ερωτήσεις. Ο επισκέπτης ζήτησε να δει τον Don Isidro Parodi, τον παράδοξο εκείνον κρατούμενο που, μέσα από το κελί του, είχε αποκτήσει φήμη ως άνθρωπος της σκέψης και της διαύγειας.
Ο Father Brown μπήκε στο κελί με τον ήσυχο, σχεδόν νυσταγμένο του βηματισμό.
Το κελί μύριζε καπνό, μελάνι και τη μυρωδια βιβλίων που έχουν διαβαστεί πάρα πολλές φορές.
Ο δον Isidro Parodi, με τα γκρίζα του μαλλιά και το λεπτό χαμόγελο, σήκωσε το βλέμμα του.
-Πατέρα Μπράουν, είπε με μια φωνή σαν να μιλούσε σε κάποιον που γνώριζε
από πάντα.
-Don Parodi, αποκρίθηκε εκείνος, «ήρθα όχι για να εξομολογήσω, αλλά να εξομολογηθώ την αδυναμία μου.»
Ο Parodi χαμογέλασε διακριτικά.
-«Είναι ωραίο πράγμα η αδυναμία, όταν την ομολογεί ένας δυνατός νους. Πείτε μου, λοιπόν.»
Ο Father Brown έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό σταυρουδάκι από κεχριμπάρι. Το φως τού απογεύματος πέρασε μέσα του.
-«Η υπόθεση ξεκίνησε σ’ ένα μικρό χωριό της Βρετάνης, στο Σαιν-Μαρτέν-συρ-Λις.
Ένας άγιος, σκαλισμένος από κεχριμπάρι, εξαφανίστηκε από την εκκλησία.
Ήταν το καμάρι του εφημέριου, ένα λείψανο που θεωρούνταν θαυματουργο. Το κεχριμπάρι είχε μέσα του ένα μικρό, τέλεια διατηρημένο κουνούπι. Οι χωρικοί έλεγαν ότι το έντομο ήταν ‘ο φύλακας άγγελός τους’.»
Ο Parodi έκλεισε τα μάτια, σαν να ήθελε να δει την εικόνα πίσω από τις λέξεις.
- «Το άγαλμα χάθηκε ένα βράδυ,συνεχισε ο Father Brown Η πόρτα της εκκλησίας βρέθηκε κλειδωμένη από μέσα, τα παράθυρα άθικτα, και κανείς δεν άκουσε τίποτα. Το επόμενο πρωί, ο νεωκόρος δεν το βρήκε,είχε κλαπει »
-«Ποιοι ήταν οι ύποπτοι;» ρώτησε ήρεμα ο Parodi.
-«Τρεις», είπε ο ιερέας.
1. Ο κύριος Duval, συλλέκτης έργων τέχνης με μιαν ασθενική πίστη αλλά δυνατη επιθυμία κατοχής.
2. Η δεσποινίς Colette, δασκάλα του χωριού, που πίστευε ότι το λείψανο ήταν ειδωλολατρικό κατάλοιπο.
3. Και ο νεαρός Gaston, μαθητής τού λυκειου, που συχνά καθόταν μπροστά στο άγαλμα και το ζωγράφιζε.»
Ο Father Brown σταμάτησε.
-«Έκανα τις συνήθεις παρατηρήσεις μου ,μικρές λεπτομέρειες, φράσεις που αποκαλύπτουν την ψυχή. Η Colette μού είπε ότι το κεχριμπάρι δεν έχει ψυχή.
Ο Duval είπε ότι θα πλήρωνε ολόκληρη περιουσία για να έχει ένα θαύμα στο σαλόνι του. Ο μικρός Gaston απλώς είπε ότι το φως μέσα από το κεχριμπάρι είναι ‘σαν προσευχή φυλακισμένη’.»
-«Όμορφη φράση», ψιθύρισε ο Parodi,."σαν λογική φυλακισμένη"
-«Ναι. Και ωστόσο, μετά από μέρες έρευνας, δεν βρήκα τίποτα. Το άγαλμα εμφανίστηκε ύστερα από μια εβδομάδα, στον βωμό, ακριβώς εκεί που ήταν πριν, χωρίς καμιά φθορά. Κανείς δεν ομολόγησε τίποτα. Και γι’ αυτό ήρθα σε σας,δεν κατάφερα ποτέ να καταλάβω τι είχε συμβεί.»
Ο Don Isidro Parodi έμεινε για λίγο σιωπηλός.
Ένα φως, σκονισμένο και χρυσό, έπεφτε από το μικρό παράθυρο του κελιού. Το κεχριμπάρι πάνω στο τραπέζι ελαμπε.
Ο Parodi έφερε τα χέρια μπροστά στο πρόσωπό του, σαν να κρατούσε αόρατες σκέψεις.
-«Πατέρα Μπράουν», είπε, «σας ξέρω μόνο μέσα από τις αφηγήσεις άλλων, αλλά γνωρίζω πως οι άνθρωποι σάς λένε διαισθητικό. Εγώ, αντιθέτως, είμαι εγκλωβισμένος εδώ μέσα, κι έχω μόνο τη λογική μου. Όμως η λογική, όταν φωτιστεί από λίγη θεολογία, γίνεται σχεδόν πίστη.»
Ο ιερέας έγνεψε καταφατικά.
-«Σκεφτείτε», συνέχισε ο Parodi, «τι σημαίνει ένα θαύμα που εξαφανίζεται και επιστρέφει. Δεν είναι πράξη απιστίας ούτε πράξη εγκλήματος. Είναι πράξη ενοχής ή πράξη αγάπης.»
Ο Father Brown χαμογέλασε, με το βλέμμα εκείνο που δήλωνε ότι είχε μόλις ακούσει κάτι αληθινό.
-«Ο ένοχος, φυσικά, ήταν ο μικρός Gaston», είπε ο Parodi με ήρεμη βεβαιότητα.
-«Μα πώς το καταλάβατε;»
Ο Parodi άναψε ένα τσιγάρο με αργή, τελετουργική κίνηση.
-«Ο συλλέκτης θα το είχε πουλήσει ή κρατήσει· η δασκάλα θα το είχε καταστρέψει· μόνο ένα παιδί θα το ‘έκρυβε’. Είπε ότι το φως μέσα από το κεχριμπάρι είναι ‘προσευχή φυλακισμένη’. Η μόνη φυσική συνέχεια μιας τέτοιας φράσης είναι η επιθυμία να ‘ελευθερώσει’ την προσευχή. Πήρε το άγαλμα, το έκρυψε κάπου ,ίσως σε ένα παράθυρο πίσω απ'τις κουρτινες ή κοντά σε πηγή φωτός ,κι όταν ένιωσε ενοχή, το επέστρεψε σιωπηλά.»
Ο Father Brown έμεινε για λίγο άφωνος, σαν να του είχε διαβαστεί η σκηνή.
- «Ναι», είπε τελικά. «Όταν επέστρεψε το κεχριμπαρένιο άγαλμα ο Gaston είχε στα μάτια του μια λάμψη παράξενη, σαν να είχε δει κάτι ιερό και επικίνδυνο. Δεν τον υποψιάστηκα γιατί τον θεώρησα πολύ αθώο.»
Ο Parodi χαμογελασε.
-«Μερικές φορές, πάτερ, η αθωότητα είναι η μορφή που παίρνει η ενοχή»
Οι δυο άνδρες έμειναν σιωπηλοί.
Το φως μέσα στο κελί ήταν χαμηλό,μόνο το μικρό σταυρουδακι από κεχριμπάρι ελαμπε.
-«Ξέρετε, κύριε Parodi», είπε τελικά ο Father Brown, «μερικές φορές νομίζω
πως η λογική σας και η πίστη μου προσεύχονται στο ίδιο μυστήριο, απλώς με διαφορετικές λέξεις.»
-«Ίσως», απάντησε ο Parodi, «αλλά η δική σας προσευχή ζητά φως· η δική μου
το εξηγεί.»
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
double mysteries:
Father Brown vs Don Isidro Parodi
2.
Ο καθρέφτης τής ψυχης
Στο κελλί 273, ο Don Isidro Parodi, με το πρόσωπο αινιγματικο , σκούπιζε τον πάγκο του και τακτοποιούσε τα εφημερίδια που του έφερνε ο δεσμοφύλακας.
Τούτη τη φορά, ο επισκέπτης του δεν ήταν κάποιος φλύαρος μεσήλικας που ζητούσε να του εξηγήσει γιατί η γυναίκα του έφυγε. Ο άνθρωπος που στάθηκε μπροστά στα σιδερένια κάγκελα είχε ένα πρόσωπο που φανέρωνε πιο πολύ τη σκιά της πίστης παρά το φως της λογικής· ένα βλέμμα ταπεινό και ερευνητικό.
-Father Brown, είπε ο Parodi, .
-Don Isidro Parodi, αποκρίθηκε ο Άγγλος ιερέας.
«Ήλθα να σας αφηγηθώ μια υπόθεση που δεν κατάφερα να λύσω. Εσείς, που βλέπετε τα πάντα πίσω από τους τοίχους των πραγμάτων, ίσως μπορέσετε».
Ο Father Brown άνοιξε το σημειωματάριό του.
-«Πρόκειται για έναν Άγγλο ευγενή, τον σερ Μάλκολμ Χάρροου. Ζούσε σ’ ένα αρχοντικό στο Σάσεξ, κι είχε την εμμονή πως ένας καθρέφτης στο σπίτι του, ένας βενετσιάνικος καθρέφτης του 17ου αιώνα,δεν έδειχνε το είδωλο του,
αλλά την ψυχή του.
Ένα πρωί βρέθηκε νεκρός, καθισμένος στην πολυθρόνα του γραφείου, με το πρόσωπο στραμμένο προς τον καθρέφτη. Η αστυνομία είπε πως αυτοκτόνησε: το πιστόλι ήταν στο πάτωμα, κι η πόρτα κλειδωμένη από μέσα.
Όμως, υπήρχε κάτι που δεν εξηγήθηκε: πάνω στο γυαλί του καθρέφτη είχε σχηματιστεί η φράση:MEA CULPA.
Ο υπηρέτης είπε πως κανείς δεν μπορούσε να γράψει κάτι τέτοιο εκείνη τη νύχτα, γιατί το δωμάτιο ήταν κλειδωμένο από μέσα..
Κι όμως, το μήνυμα ήταν εκεί. Το πιο παράξενο: όταν κοίταξα προσεκτικά το είδωλό μου στον ίδιο καθρέφτη, είδα πως οι λέξεις δεν φαίνονταν ανεστραμμένες, όπως θα περίμενε κανείς. Ήταν σωστές, ευανάγνωστες».
Ο Father Brown σταμάτησε.
-«Έψαξα τα πάντα. Δεν υπήρχαν ίχνη άλλου ατόμου, ούτε παραβίαση, ούτε δαχτυλικά αποτυπώματα. Και όμως δεν πιστεύω πως αυτοκτόνησε».
Ο Parodi,χαμογέλασε κάτω απ’ το μουστάκι του.
-«Ένα καθρέφτης, μια λέξη γραμμένη σωστά, ένα δωμάτιο κλειδωμένο, κι ένας νεκρός που κοιτάζει το είδωλό του.», είπε.
Άναψε ένα τσιγάρο κι άφησε τον καπνό να σχηματίσει κύκλους στον αέρα.
-«Πάτερ, η υπόθεσή σας είναι γεμάτη σύμβολα ,κι ο καθρέφτης δεν δείχνει ποτέ την αλήθεια, μόνο την επιφάνεια τής ψυχής».
Σώπασε για λίγο.
«Είπατε πως οι λέξεις MEA CULPA φαίνονταν ευανάγνωστες. Αυτό σημαίνει
πως δεν ήταν γραμμένες επάνω στον καθρέφτη, αλλά πίσω από το γυαλί».
Ο Father Brown τον κοίταξε με απορια.
-«Πίσω από το γυαλί;»
-«Ακριβώς. Ένας βενετσιάνικος καθρέφτης εκείνης της εποχής έχει πίσω του λεπτό στρώμα από μέταλλο,συνήθως ασήμι ή υδράργυρο,το οποίο αντανακλά.
Αν κάποιος γράψει κάτι στην πίσω επιφάνεια του γυαλιού, η αντανάκλαση το αντιστρέφει ξανά και το κάνει να φαίνεται σωστό από μπροστά».
Ο Parodi κάπνιζε και συνεχισε:
-«Και μόνο ένας άνθρωπος μπορούσε να το κάνει χωρίς να σπάσει τον καθρέφτη: ο ίδιος ο υπηρέτης που, προφανώς, τον ξεκρέμασε για να τον καθαρίσει. Έγραψε εκείνο το MEA CULPA στο μέταλλο. Όταν το αφεντικό του στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη, είδε το μήνυμα και νόμισε πως τού το απηύθυνε η συνείδησή του και πυροβόλησε τον εαυτό του».
Ο Father Brown έμεινε για λίγο σιωπηλός. Έπειτα είπε:
-«Μα γιατί να το κάνει ο υπηρέτης;»
Ο Parodi γέλασε με το γνωστό του ειρωνικό μειδίαμα.
-«Ο υπηρέτης δεν σκόπευε να τον σκοτώσει. Ήθελε να τον τρομάξει. Ήξερε ότι
ο κύριος του είχε κάποια ενοχή, ίσως έναν φόνο, ίσως ένα μυστικό. Του ειπε
πως ο καθρέφτης δείχνει την ψυχή, κι έπειτα του πρόσφερε την απόδειξη: το “mea culpa” που ο ίδιος είχε χαράξει καιρό πριν. Ο σερ Μάλκολμ, βλέποντας τη φράση, δεν άντεξε την ιδέα της αποκάλυψης και αυτοκτόνησε».
Ο ιερέας σταύρωσε τα χέρια του.
-«Έτσι, λοιπόν, δεν ήταν φόνος αλλά ένας καθρέφτης που είπε την αλήθεια».
Ο Parodi χαμογέλασε.
-«Ή, όπως θα λέγατε εσείς, πάτερ, ήταν μια εξομολόγηση χωρίς ιερέα.»
Ο Father Brown σηκώθηκε να φύγει, ο δεσμοφύλακας τον συνόδευσε ως την πόρτα και πριν κλείσει τα κάγκελα, ο ιερέας γύρισε πίσω και είπε:
-«Don Isidro, σας ευχαριστώ. Η υπόθεση μ’ έκανε να σκεφτώ πως μερικές φορές η λογική και η μετάνοια είναι οι δύο όψεις του ίδιου καθρέφτη».
Ο Parodi έγνεψε, καθώς η σκιά τού τσιγάρου του έτρεμε στον τοίχο.
-«Και μερικές φορές, πάτερ, αυτό που καθρεφτίζεται δεν είναι παρά η ενοχή τού ανθρώπου που κοιτά».
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
double mysteries:
Father Brown vs Don Isidro Parodi
3.
Η Δυσπιστία τού Father Brown.
Ένα Σχόλιο τού Don Isidro Parodi
Η βροχή χτυπούσε τα σιδερένια κάγκελα παράθυρο τού κελιού Νο. 273 τής φυλακή. Ο φυλακισμένος ντετέκτιβ Don Isidro Parodi καθόταν στον στενό ξύλινο πάγκο του, σιωπηλος με τις λέξεις τού επόμενου συλλογισμού του,όταν η βαριά πόρτα άνοιξε για να εμφανιστεί μια απρόσμενη μορφή.
Ήταν κοντός, με στρογγυλό πρόσωπο, γκρι καπέλο κληρικού και με φθαρμένο καφέ παλτό. Ο επισκέπτης ειχε τον αέρα παλαιάς Αγγλίας.
-Πάτερ Μπράουν, είπε ο Parodi χωρίς να σηκώσει το βλέμμα. Δεν θα ρωτήσω πώς καταφέρατε να μπείτε εδώ. Αλλά, υποψιάζομαι, ήρθατε να μου πείτε μια ιστορία.
Ο κληρικός χαμογέλασε με εκείνο το ήσυχο, σχεδόν παιδικό χαμόγελο που
συχνά προανήγγελλε μια βαθιά αλήθεια.
-Όχι τόσο ιστορία, δον Παρόδι, όσο ενα αίνιγμα,που ίσως εσείς να δείτε καθαρότερα απ’ ό,τι εγώ.
Ο Parodi τον κοίταξε.
-Εμπρός λοιπόν.Το αίνιγμα.
-«Ήταν ένα απόγευμα θολό, με τον ουρανό τόσο χαμηλα που φαινόταν να στηρίζεται στους καμπαναρια τού Σάρεϋ», ξεκίνησε ο πατερ Μπράουν.
«Είχα προσκληθεί σε μια συγκέντρωση στο εξοχικό σπίτι τού Κόμη Τσέστερτον, ο οποίος,παρά το όνομά του,δεν ήταν ούτε ποιητής ούτε Άγγλος συγγραφέας, αλλά ένας Γάλλος πρώην μαγος, που είχε μεταστραφεί στον καθολικισμό με τρόπο θεαματικό. Έλεγε πως "ο διάβολος κουράστηκε να είναι ενδιαφέρων".»
Ο Parodi μειδίασε.
«Ο Κόμης ζούσε πια σαν ερημίτης. Πίστευε πως ήταν στόχος απόκρυφων δυνάμεων, επειδή είχε προδώσει τις "μυστικές τους αλήθειες". Εγώ, φυσικά,
δεν πίστευα πως ο διάβολος του έκανε φάρσες.
Αλλά, δον Παρόδι, ακούστε:
Την νύχτα που έμεινα στο σπίτι του, βρέθηκε δολοφονημένος. Η πόρτα του
ήταν κλειδωμένη από μέσα. Κανένα παράθυρο δεν είχε παραβιαστεί. Κανείς
δεν μπήκε, κανείς δεν βγήκε. Το μόνο που βρέθηκε κοντά του ήταν μια σκαλιστή εβένινη σφαίρα ,ένα αντικείμενο από τις παλιές του "μαγείες",και στο πρόσωπό του ένα ύφος φρίκης και απελπισίας.»
Ο Parodi ήταν σιωπηλος.Ο πατερ Μπράουν συνέχισε:
-«Ήταν όλοι εκεί, η οικονόμος του, μια πιστή καθολική που τον λάτρευε. Ένας νεαρός ιερέας, φοιτητής θεολογίας που ήθελε να μάθει για τη μεταστροφή τού Κόμη. Κι ένας περίεργος τύπος, ο κύριος Βερενζέ, “ειδικός στις αποκρυφιστικές τέχνες”, που είχε επισκεφθεί τον Κόμη με σκοπό, όπως είπε, "να τον αποτρέψει από το λάθος της εξομολόγησης".»
Ο πατερ Μπράουν αναστέναξε.
-«Το μόνο που βρήκα στο ημερολόγιο του Κόμη ήταν μια φράση: "Ο μόνος τρόπος να ξεφύγει κανείς από το Κακό είναι να θυμηθεί πως υπάρχει το Καλό."»
Ο δον Παρόδι φαίνονταν ναι σκεφτεται. Έπειτα, με τη χαρακτηριστική του ηρεμία, άρχισε:
-"Πάτερ Μπράουν, εσείς είστε ευφυής άνθρωπος,όχι επειδή βλέπετε
περισσότερα, αλλά επειδή καταλαβαίνετε περισσότερα. Παρ’ όλα αυτά, σας ξέφυγε το προφανές."
Ο πατερ Μπράουν τον κοιταξε.
-"Σας ακούω με ενδιαφέρον." είπε.
-" Ο Κόμης δεν δολοφονήθηκε από υπερφυσική δύναμη," είπε ο δον Παροδι,"ούτε από απόκρυφες σφαίρες. Αντίθετα, επέλεξε να πεθάνει ,αλλά ήθελε να το κάνει με τρόπο που να φαίνεται φόνος, για να τιμωρήσει κάποιον.
-"Μου φαίνεται υπερβολικά περίπλοκο..."είπε ο πατερ Μπράουν.
-"Όχι, καθόλου. ",τον έκοψε ο δον Παροδι ,"Ο Βερενζέ, ο αποκρυφιστής, είχε επισκεφθεί τον Κόμη και είχαν τσακωθεί έντονα. Ήταν κάποτε συνάδελφοι. Ο Βερενζέ δεν ήθελε να χάσει την αίγλη του παλιού συνεργάτη. Ίσως του ζήτησε να απαρνηθεί την πίστη του. Ο Κόμης, πιστεύοντας πια ακράδαντα στο Καλό, αποφάσισε να τον "τιμωρήσει" όχι με φωνές ή απειλές,αλλά με μια σκηνοθετημένη αυτοκτονία που να δείχνει φόνο και να στρέφει τις υποψίες
στον Βερενζέ."
-"Το δωμάτιο ήταν κλειδωμένο, δον Παρόδι...",τον έκοψε ο πατερ Μπράουν.
-"Ακριβώς.",συνεχίσει δον Παροδι ."Όπως και στη «Μυστική Εκκλησία», πάτερ, ο θάνατος φυλάει τα κλειδιά. Ο Κόμης είχε σχεδιάσει έναν μηχανισμό: η εβένινη σφαίρα δεν ήταν διακοσμητική. Ήταν κούφια και περιείχε κάψουλα δηλητηρίου. Την έσπασε με τα δόντια. Αργότερα, έριξε το κλειδί από το παράθυρο στο πεζοδρόμιο, πριν πεθάνει. Έπειτα, κάποιος,ίσως η οικονόμος, που ήθελε να μην υπάρξει σκάνδαλο,βρήκε το κλειδί και το ξανάβαλε στην τσέπη του θύματος.
Δεν ήταν έγκλημα, πάτερ. Ήταν θυσία, όπως αυτή που τόσο συχνά μνημονεύετε στα κηρύγματά σας."
-"Και γιατί να αφήσει εκείνο το μήνυμα στο ημερολόγιο;"ειπε ο πατερ Μπράουν.
-"Γιατί ήθελε να μείνει ηθικός νικητής.",απάντησε ο δον Παροδι ,"Να δείξει ότι δεν φοβήθηκε το Κακό. Ότι έφυγε με αξιοπρέπεια , όχι ηττημένος από τον διάβολο, αλλά νικητής διά τής ελεύθερης βούλησης."
Ο πάτερ Μπράουν σιώπησε.Επειτα χαμογελασε.ε
-"Νομίζω πως ο Θεός θα σας συγχωρούσε ακόμη κι αν λέγατε ψέματα, δον Παρόδι. Αλλά σήμερα,δεν είπατε κανένα.",
είπε και σηκώθηκε.
-"Η διάνοιά σας, δον Παρόδι, μοιάζει με λαβύρινθο που πάντα έχει έξοδο*, είπε
ο πάτερ Μπράουν καθώς φορούσε το φθαρμένο παλτό.του, "Και ό,τι κι αν ρίξει κανείς μέσα του,εικασίες, φόβους, ακόμη και μυστικισμό,βγαίνει τελικά στην επιφάνεια λογική και καθαρή αλήθεια."
Ο Don Isidro Parodi δεν απάντησε αμέσως. Κοίταξε το ταβάνι, σαν να ήθελε να επιβεβαιώσει ότι δεν είχε ξεχάσει κάποια λεπτομέρεια. Έπειτα, με την ήρεμη φωνή που συνήθως χρησιμοποιούσε όταν ήξερε πως είχε φτασει την καρδιά
του μυστηρίου, είπε:
-"Δεν ήταν τόσο δύσκολο, Father Brown.Ο θάνατος σπανίως είναι μυστήριος. Το μυστηριώδες είναι η ζωή που προηγήθηκε. Ο Κόμης δεν ήθελε να πεθάνει για να ξεφύγει. Ήθελε να πεθάνει για να μιλήσει ,όταν δεν θα μπορούσε πια να τον διακόψει κανείς. Και εσείς, ως ιερέας, ξέρετε πως κάποιοι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν για να ακουστούν. Ακριβώς όπως ο Θεός σας."
Ο Father Brown έμεινε για λίγο σιωπηλός. Κοίταξε το ξύλινο δάπεδο και έπειτα το πρόσωπο του don Parodi Παρόδι.
-"Αν ποτέ βγω από αυτή τη φυλακή, είπε τελικά ο don Isidro Parodi, που δεν το θεωρώ πιθανό, θα ταξιδέψω στην Αγγλία. Για να δω αν αυτά τα πράγματα που περιγράφετε ,τα ομιχλώδη, τα σχεδόν μεταφυσικά ,υπάρχουν όντως ή είναι απλώς η προέκταση της ψυχής σας.
" Κι εγώ θα επιστρέψω",απάντησε ο Father Brown, "για να μάθω αν η αλήθεια μπορεί πράγματι να γεννηθεί μέσα σε ένα κελί"
Έπειτα, με αργι βήμα, βγήκε από το κελί.
Ο don Isidro Parodi Παρόδι έμεινε μόνος. Ήξερε πως κάπου έξω από το κελί του, ένας άλλος άντρας σκεφτόταν σαν κι αυτόν.Ενας ιερέας τής παλιας Αγγλίας που με ταπεινους παιδικους συλλογισμους έλυνε εγκλήματα όχι για να τα εξηγήσει, αλλά για να συγχωρέσει.
Έκλεισε τα μάτια,να αποφύγει το σκοτάδι της φυλακής και ψιθύρισε:
Έγειρε πίσω το κεφάλι και ψιθύρισε:
-"Η δυσπιστία, Father Brown,, είναι ο τρόπος να πλησιάσουμε την πίστη. Όπως κι εσείς."
Έπειτα, γύρισε στη σιωπή τής φυλακής.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου