GREEK POETRY -μεταφραζοντας Ομήρου Ιλιάδα,ραψωδία Ω',στίχοι 1-22 Ὣς ὁ μὲν Ἕκτορα δῖον ἀείκιζεν μενεαίνων -χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 .

.

GREEK POETRY

-μεταφραζοντας

Ομήρου Ιλιάδα,ραψωδία Ω',στίχοι 1-22

Ὣς ὁ μὲν Ἕκτορα δῖον ἀείκιζεν μενεαίνων

-χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis

POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

μεταφράζοντας

Ομήρου Ιλιάδα,ραψωδία Ω',στίχοι 1-22

Ὣς ὁ μὲν Ἕκτορα δῖον ἀείκιζεν μενεαίνων

τερμάτισε(έληξε) ο αγώνας,κι οι στρατοί στα γρήγορα καράβια

ο καθένας σκορπίζοντας επήγαν,για το δείπνο να μεριμνησουν

και τον γλυκό ύπνο να χορτάσουν,αλλά ο Αχιλλέας εκλαιγε 

το φίλο σύντροφο θυμουμενος,κι ο ύπνος δεν τον έπαιρνε 

π'ολα τα δαμάζει αλλά από δω κι από κει στριφογυρνουσε,

τού Πατρόκλου νοσταλγώντας την ορμή κι αντρεια,όσα μαζί 

μ'αυτον αγωνίστηκε κι έπαθε βάσανα και αντρών  πολέμους 

και πικρα περνώντας κυματα,αυτά λοιπόν θυμούνταν κι άφθονα 

έχυνε δάκρυα,στη μία πλευρά άλλοτε ξαπλωμένος, άλλοτε 

πάλι ανασκελα κι αλλοτε μπρούμυτα,και ξαφνικά όρθιος 

σηκωνονταν,και στ'ακρογυαλι αναστατωμένος στριφογύριζε,

κι ούτε όταν η αυγή  ξημερωνε πανω στη θάλασσα και στις ακτες

αυτός ξεχνουσε,μα τότε στ'αρμα τα γοργά έζευε άλογα,

και τον Έκτορα έσερνε πίσω απο το αρμα,κι αφού τρεις φορές 

τον έφερνε γύρω απ' το μνήμα τού νεκρου γιου τού Μενοιτια

μετα γυρνούσε στη σκηνή του κι  ηρεμουσε κι αυτόν στη σκόνη

μέσα ξαπλωμένο μπρούμυτα παρατούσε,όμως ο Απόλλωνας 

συμπονωντας τον απο καθε ατίμωση το κορμί τού άντρα κρατουσε

ανέπαφο και πεθαμένος που ηταν,και παντού με τη χρυσή 

τον σκέπαζε ασπίδα,από το άρμα καθώς σερνονταν να μην ξεσχιστεί,

έτσι λοιπόν αυτός με μανία τον αντρειο Έκτορα ατιμαζε

Λῦτο δ’ ἀγών, λαοὶ δὲ θοὰς ἐπὶ νῆας ἕκαστοι

ἐσκίδναντ’ ἰέναι. τοὶ μὲν δόρποιο μέδοντο

ὕπνου τε γλυκεροῦ ταρπήμεναι· αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς

κλαῖε φίλου ἑτάρου μεμνημένος, οὐδέ μιν ὕπνος

ᾕρει πανδαμάτωρ, ἀλλ’ ἐστρέφετ’ ἔνθα καὶ ἔνθα,5

Πατρόκλου ποθέων ἀνδροτῆτά τε καὶ μένος ἠΰ,

ἠδ’ ὁπόσα τολύπευσε σὺν αὐτῷ καὶ πάθεν ἄλγεα,

ἀνδρῶν τε πτολέμους ἀλεγεινά τε κύματα πείρων·

τῶν μιμνησκόμενος θαλερὸν κατὰ δάκρυον εἶβεν,

ἄλλοτ’ ἐπὶ πλευρὰς κατακείμενος, ἄλλοτε δ’ αὖτε10

ὕπτιος, ἄλλοτε δὲ πρηνής· τοτὲ δ’ ὀρθὸς ἀναστὰς

δινεύεσκ’ ἀλύων παρὰ θῖν’ ἁλός· οὐδέ μιν ἠὼς

φαινομένη λήθεσκεν ὑπεὶρ ἅλα τ’ ἠϊόνας τε.

ἀλλ’ ὅ γ’ ἐπεὶ ζεύξειεν ὑφ’ ἅρμασιν ὠκέας ἵππους,

Ἕκτορα δ’ ἕλκεσθαι δησάσκετο δίφρου ὄπισθεν,15

τρὶς δ’ ἐρύσας περὶ σῆμα Μενοιτιάδαο θανόντος

αὖτις ἐνὶ κλισίῃ παυέσκετο, τὸν δέ τ’ ἔασκεν

ἐν κόνι ἐκτανύσας προπρηνέα· τοῖο δ’ Ἀπόλλων

πᾶσαν ἀεικείην ἄπεχε χροῒ φῶτ’ ἐλεαίρων

καὶ τεθνηότα περ· περὶ δ’ αἰγίδι πάντα κάλυπτε20

χρυσείῃ, ἵνα μή μιν ἀποδρύφοι ἑλκυστάζων.

Ὣς ὁ μὲν Ἕκτορα δῖον ἀείκιζεν μενεαίνων

.

.

.