.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
- Μονόλογος τής γυναίκας στο Θάλαμο 7
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
φωτογράφιση -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Μονόλογος τής γυναίκας στο Θάλαμο 7
Δεν ξέρω τι μέρα είναι. Εδώ μέσα οι μέρες ειναι ιδιες. Παγιδευμένες μέσα
σ’ ένα θορυβο.
Ακούω ακόμα εκείνη τη φωνη. Όταν κοιμάμαι,την ακούω πιο δυνατά.
Η φωνή τής μάνας μου, όταν χτυπούσε την πόρτα και φώναζε να ανοίξω.
Μου λένε να καταπιώ το χάπι. Το μικρό, άσπρο, στρογγυλό που υποτίθεται
«θα με γαληνέψει».
Μα δεν θέλω γαλήνη.Θέλω να βγω απ’ τον τοίχο.
Όταν με ηρεμούν, με σκοτώνουν λίγο λίγο κάθε φορά. Μια σταγόνα σιωπής στάζει μέσα μου.
Στο πάτωμα, κάτω απ’ το παράθυρο, υπάρχει μια γρατσουνιά , την έκανα εγώ
με το κουμπί τής πιτζάμας. Έγραψα το όνομά μου: Ελένη. Να θυμάμαι ποια
είμαι.
Το φως είναι μαχαίρι και μού κόβει τα μάτια.Μιλώ στα ρολόγια και να τούς
ζητώ να σταματήσουν.
Οι ήχοι,πάντα οι ήχοι.
Μια φορά, έξω, έπεσε κεραυνός κοντά στο σπίτι ,και από τότε, κάθε φορά
που ακούω μεταλλικό χτύπο, ξαναζώ εκείνη τη νύχτα.
Οι γιατροί μιλάνε σιγά μεταξύ τους. Νομίζουν πως δεν ακούω. Αλλά εγώ
τ'ακούω όλα.:
“Μανιοκαταθλιπτική φάση, έντονη συναισθηματική διακύμανση, παραληρητικές αναφορές.”
Όμως κανείς δεν γράφει στις σημειώσεις τους: φόβος. Κανείς δεν σημειώνει πως απλώς φοβάμαι.
Τη νύχτα βλέπω εφιάλτες. Στα όνειρα περπατάω σ’ έναν διάδρομο που δεν τελειώνει. Στους τοίχους υπάρχουν καθρέφτες, αλλά δεν δείχνουν εμένα, δείχνουν μια αλλη γυναίκα.
Εκείνη η γυναίκα γυρίζει και με κοιταζει.Τα μάτια της σκοτεινα.Μου λέει,
ψιθυριζει,ίσα που την ακούω: “Μην πάρεις τα χάπια. Αν τα πάρεις, θα με ξεχάσεις.”
Κι εγώ τη φοβάμαι. Γιατί νομίζω πως εκείνη είμαι εγώ.Μια άλλη.
Όταν έρχονται οι νοσοκόμοι, τούς χαμογελώ. Έμαθα να υποκρίνομαι.
Αν χαμογελάς, σε αφήνουν ήσυχη. Δεν σε δένουν. Δεν σου βάζουν άλλο φάρμακο στη φλέβα.
Αλλά μόλις φεύγουν, το χαμόγελο λιώνει, πέφτει στο πάτωμα.
Κάποτε πίστευα πως η αγάπη θα με γιατρέψει. Τώρα πιστεύω πως μόνο
η σιωπή μπορεί.
Αν καταφέρω να κάνω τούς ήχους να σταματήσουν, ίσως μπορέσω να κοιμηθω.Πώς είναι να κοιμάσαι χωρίς φόβο;
Ακούς;
Πάλι βουίζει ο τοίχος. Ίσως να είναι ο σωλήνας της θέρμανσης. Ίσως και να
είναι το μυαλό μου.
Δεν έχει σημασία. Εδώ μέσα.Μόνο ήχο
Σήμερα μπήκε ένας καινούριος γιατρός.Δεν με κοιτάει στα μάτια.
Ρώτησε τ’ όνομά μου.
«Ελένη», του είπα, και μού χαμογέλασε.
Μετά σημείωσε κάτι. Όλοι σημειώνουν κάτι.
Το μεσημέρι έφεραν το δίσκο με το φαγητό. Σούπα ζεστη.
Την άφησα να κρυώσει. Δεν πεινουσα.Ειχα ένα βάρος στο στομάχι, σαν να'χα κατάπια όλο το νοσοκομείο.
Το βράδυ η μυρωδιά τού οινοπνεύματος.
Η νοσοκόμα έφυγε.
Μετά ακούγεται πάλι ο ήχος,το κλικ από το κλείδωμα τής πόρτας.
Αυτός ο ήχος μού υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει έξοδος.
Δίπλα στον θάλαμο 6, η Μαρία κλαιει,την ακούω,που νομίζει πως τής παίρνουν το παιδί κάθε νύχτα.
Της είπα μια φορά πως δεν υπάρχει παιδί. Μου είπε: «Ούτε κι εσύ υπάρχεις».
Από τότε, δεν μιλάμε.
Ήρθε η νοσοκόμα γράφει στην καρτέλα μου: “Συνεργάσιμη. Ήρεμη.”
Δεν ξέρει πως μέσα μου ουρλιάζω. Μόνο που δεν βγαίνει ήχος, γιατί αν ακουστώ, θα ’ρθουν με τούς λευκους ιμάντες να με δέσουν.
Κι εγώ δεν θέλω .
Κάποιες φορές νομίζω πως βλέπω σκιές στους τοιχους
Τις νύχτες, μετράω τις σταγόνες από τον ορό. Μία, δύο, τρεις…
Αύριο θα με πάνε πάλι στην αίθουσα ηλεκτροσόκ.
Το λένε «θεραπεία». Εγω το λέω "ο κεραυνός εκείνης τής νύχτας στο σπίτι μου"
Ακουω τη φωνή τής μάνας μου.Μόνο που τώρα ψιθυρίζει πιο ήρεμα:
«Μη θυμάσαι, Ελένη. Όλα ήταν ένα όνειρο».
Κι εγώ θέλω να τη ρωτήσω ,αν ήμουν ποτέ ξύπνια.Αν υπήρξα.
Με ξύπνησαν νωρίς.Το φως ήταν άσπρο.
Οι νοσοκόμοι με οδήγησαν στον διάδρομο.Το βήμα μου αντηχούσε στα κρύα πλακάκια.
Με πήγαν στη αίθουσα τού ηλεκτροσόκ.
Κοίταζα τούς τοίχους.γεμάτοι στίγματα από άλλους ανθρώπους που ίσως δεν υπήρξαν ποτέ.
Με κάθισαν στη καρέκλα.Φοβομουν.
Ο γιατρός μού χαμογέλασε.
«Θα σου κάνει καλό», είπε.
Με δέσανε. .
Ακούω τον ήχο τού μηχανήματος.
Βλεπω τη γυναίκα από το όνειρο μου να κάθεται απεναντι, χωρίς να μιλάει.
Τα μάτια της ήταν ακόμα πιο σκοτεινά.
Η πρώτη δόση ηλεκτρισμου.Το μυαλό μου μούδιασε.
Όταν τελείωσαν, με γύρισαν στον θάλαμο.
Ξαπλωσα στο κρεβάτι μου.Δεν ακουγα τίποτα.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου