.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Το σπιτι.
- χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Το σπιτι
Το σπίτι ήταν σε ένα ερημο.μερος, περιτριγυρισμένο από αιωνόβια δέντρα.
Ήταν αρχές φθινοπώρου.
Εκεί έφτασαν τρεις γυναίκες.Η.Αννα,η Βερόνικα,και η Λίντια.
Η Αννα ήταν νοσοκόμα, το πρόσωπό της είχε τη σκληρότητα γυναικας που
έχει μάθει να φροντίζει ανθρώπους που πεθαίνουν.. Η Βερόνικα, πρώην ηθοποιός μιλούσε πλέον σπάνια και όταν το έκανε, η φωνή της ήταν μια ξένη φωνή. Η Λιντια, συγγραφέας, ήρθε σ'αυτο το μέρος πληγωμένη από τη κατάρρευση τής σχέσης της με τον άντρα της,τα επαγγελματικα και τις ερωμένες του.
Το σπίτι κάποτε ανήκε στην Αλις, αδελφή της Αννας ,που είχε πεθάνει
εκεί μέσα από μια μακρά, βασανιστική αρρώστια. Τώρα οι τοίχοι τής κρεβατοκάμαρας της ήταν σιωπηλοί.Όμως η Λίντια έλεγε πως άκουγε
τα ψιθυρίσματα τών τελευταίων της ημερών.
Ένα βράδυ,η Βερόνικα κάθησε μπροστά σ'έναν παλιό καθρέφτη. Η ηθοποιός κοίταξε το είδωλό της και έβαλε τα δάχτυλά της στο πρόσωπό της, σαν
να'θελε να το χαράξει.Μετα από εκείνο το βραδυ κλείστηκε στη σιωπή της.
Η Λίντια, μια νύχτα ξύπνησε αναστατωμένη από έναν εφιάλτη.Ειδε την Άλις.
Το πρόσωπό της ήταν παραμορφωμένο από τον πόνο,και την παρακαλουσε,
«Μείνε», της ψιθύρισε. «Μην φύγεις όπως έφυγα εγώ».
Την άλλη μέρα η Λίντια έφυγε απ' το σπίτι.Συναντησε τον άντρα της.Αναμεσα
τους ένα τεράστιο κενό πλέον.Αβυσσος.
Η Άννα βρήκε στο υπόγειο,στην αποθήκη,ένα κασετόφωνο,με ηχογραφήσεις
τής φωνής τής Αλις.Μιλουσε γι'αυτη.Την.κατηγορουσε.Πως ήταν η αιτία
τής καταστροφής της.
Η Λίντια, γύρισε και ξεκίνησε να γράφει ένα διήγημα για μια γυναίκα που φρόντιζε μια άλλη και σιγά σιγά, έχανε το δικό της πρόσωπο.
Το σπίτι, ήταν βυθισμένο σε ακινησία. Στο εσωτερικό, τρεις γυναίκες
Η Βερονικα είχε σταματήσει να μιλάει πριν από δυο χρόνια,.Μετα από
μια θεατρική παρασταση.
Η νοσοκόμα της, η Άννα, τής διάβαζε από το ημερολόγιο της.
Για έναν άντρα που την εγκατέλειψε, για το παιδί που δεν γέννησε ποτέ,
για το σώμα της που κουράστηκε να αγαπαει χωρίς ανταπόκριση.
Και ένα γράμμα που δέχτηκε.
"Αγαπητή Βερονικα,
Σε βλέπω παντού. Στο πρόσωπο τής γυναίκας που με κοιτάζει.Στο σώμα της.
Στα ματια της."
Η Βερονικα πήρε το γραμμα και το έσκισε. Η Άννα δεν μίλησε.
Στο διπλανό δωμάτιο, η Άλις.Το σώμα της εκαιγε απο τον πυρετό.
Η παρουσία τής Άννας τής ήταν αφορητη.Μια νύχτα την έδιωξε.Η Άννα
επέμενε να μείνει.Την έσπρωξε να φυγει.
Η Άννα στάθηκε όλη τη νυχτα πίσω από την κλεισμένη πόρτα και την άκουγε
να ψιθυρίζει:
«Δεν φοβάμαι τον θάνατο.»
Το πρωί ήρθε στο σπίτι ο άντρας τής Λίντια.
Το ρολόι χτύπησε δεκα.
«Δεν ξέρω αν είμαι εγώ ή μια ανάμνηση μου.»τού είπε.
Εκεινος δεν απάντησε.
.Η Άννα γράφει στο ημερολόγιο της:"Το φως είχε μια θαμπάδα.Σκεφτομαι
πως ίσως όλων μας η ζωή δεν είναι παρά η απουσία τών ανθρώπων που
αγαπήσαμε."
Τη νύχτα η.Αλις είχε πυρετό και παραμιλούσε.
Η Λίντια θυμάται.Οι άντρες μιλουσαν δυνατά.Οι γυναίκες γελούσαν.
Όλοι επιναν.Εκεινη φοράει ένα μαύρο μακρύ φόρεμα.Διαφανο.-"Είσαι μακριά",
λέει στον άντρα της."Ακόμα και τώρα που είμαστε τόσο κοντα, η απόσταση
μάς χωρίζει."
Η Άννα διαβάζει από το ημερολόγιο στην Βερονικα:
"Είμαστε αναμνήσεις κάποιου που δεν μας θυμάται πια."
-"Σας περίμενα."
-"Δεν σας γνωρίζω."
"Κανείς δεν γνωρίζει κανέναν."
Αργότερα τη νύχτα,άνοιξε μια πόρτα και στο δωμάτιο ειδε ένα κρεβάτι.
Επάνω του ένα σώμα κοιμόνταν.
Πλησίασε αργά.
Η Άλις άνοιξε τα μάτια.
-Ήρθες,τής είπε..
-Δεν έφυγα ποτέ,ψιθύρισε η Αλις.
Την άλλη μέρα,το μεσημέρι,οι τρεις γυναίκες έφυγαν από το σπίτι.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου