.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
- Οι Αντανακλάσεις
- χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Οι Αντανακλάσεις
Βρέχει.Ο ντετέκτιβ Κ. στέκεται μπροστά σε ένα νεοκλασικό τριώροφο. .
Ο Κ. περνά την είσοδο. Οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με καθρέφτες. Οι αντανακλάσεις τον πολλαπλασιάζουν..
Σε έναν καθρέφτη βλέπει τη μορφή μιας γυναίκας. Γυρνά ,δεν υπάρχει κανείς.
Φωτισμός χαμηλός. Βρίσκει τη φωτογραφία μιας γυναίκας. Στο πίσω μέρος, γραμμένο με πένα:
«Τη σκότωσα. Ή φαντάστηκα πως τη σκοτωσα. Ψάξε μες στους καθρέφτες.»
Βλέπει τη γυναίκα της φωτογραφίας να περπατά στο διάδρομο.Μεσα στον
καθρέφτη οι κινήσεις της επαναλαμβάνονται με μικρές διαφοροποιήσεις.
Στο φως στις σκιές.
Στην αίθουσα τών καθρεφτών η γυναίκα κάθεται σε πολυθρόνα. Ύστερα
σηκώνεται και περπατά.Ενας άντρας την παρακολουθεί
Στο δωμάτιο προβολής στο σπίτι του ο Κ. προβάλει τη ταινία.Σκηνες τής
γυναίκας.Πινει καφέ κοιτάζοντας τη κάμερα.Ενα χέρι εμφανίζεται μπροστά
από το πλάνο και την κρύβει.Μαυρο πλάνο.Υστερα βλέπει τη γυναίκα.Κοιταζει
κατευθείαν την κάμερα και λέει:
Μη με κοιτάς άλλο.
Τού τηλεφωνούν για τη δολοφονία.Νεκρος είναι ο άντρας.Ξαπλωμενος στο
πατωμα.Διπλα τού ένα σημείωμα.
Ο Κ.διαβαζει:
Έφτιαξα το κτίριο για να τη βλέπω. Ομως κάποια στιγμή έπαψε να υπάρχει για μένα. Ήταν πιο αληθινή όταν την έβλεπα, απ’ όταν την είχα.
Τώρα εγώ έγινα η αντανάκλασή της.
Το κτίριο υψώνεται γυάλινο, συμμετρικό.Ενας λαβύρινθος από καθρέφτες.
Η γυναίκα τον περιμένει.Δεν ξέρει αν τον αγαπά. Δεν θυμάται πια πότε άρχισε αυτή η ιστορία.
Ο άντρας παρατηρεί.Μπροστα σ'έναν καθρέφτη.Πίσω,το είδωλό του.
Η γυναίκα κάθεται σε μια μεταλλική καρέκλα από μέταλλο
«Ήσουν εδώ πριν, έτσι δεν είναι;»την ρωτα
«Ήμουν. Ή ίσως όχι.» απαντά εκεινη
.Ο άντρας μετράει τις κινήσεις της γυναίκας με ακρίβεια εμμονική: η γωνία με την οποία γύρισε το χέρι της, η λεπτή κάμψη της γάμπας της όταν βημάτισε ως την άλλη πλευρά τού χώρου, η ταλάντωση του μανικιού της στο φως.
Και η γυναίκα.Τον κοιτά. Ή δεν τον κοιτά. Ίσως τον κοιτά μέσα από έναν καθρέφτη. Κάνει έρωτα μαζί του, ή με το είδωλό του, ή με την ανάμνησή του,
ή με κάποιον άλλον που μοιάζει μ’ εκείνον και δεν είναι αυτός.
Η γυναίκα στέκεται γυμνή μπροστά από έναν καθρέφτη.
Ο άντρας την παρατηρεί.
Η σκηνή επαναλαμβάνεται.
Υπάρχει μια στιγμή που εκείνη φαίνεται να τον σκοτώνει.
Υπάρχει μια άλλη που εκείνος φεύγει.
Ή ίσως τίποτα από αυτά δεν συνέβη.
Η γυναίκα στέκεται μπροστά στον καθρέφτη.Το φως στο λευκού φορεμα.
Η πλάτη της γυμνη ως το τέλος της σπονδυλικής στήλης.
Ο άντρας την παρατηρεί από πίσω.
Κάποτε, την είχε φιλήσει στο λαιμο.Δεν είναι πια βέβαιος.
.Εκατοντάδες είδωλα τής ίδιας σκηνής: η γυναίκα με πλάτη γυμνή, ο άντρας
που κοιτά.
Η γυναίκα έχει σταυρώσει τα πόδια της στο δερμάτινο κάθισμα. .
«Θυμάσαι τότε που με παρατηρούσες γυμνή πίσω από τις περσίδες;»
τού λέει.
Ο άντρας δεν απαντά. .
«Ήμουν εκεί. Ή νόμιζα ότι ήμουν. Ίσως ήθελα να με δεις.»
εκείνη συνεχίζει.
Ένα κόκκινο σημάδι εμφανίζεται στον λαιμό του άντρα. Είναι μια γρατζουνιά,
ή ένα ίχνος από δάγκωμα.Η γυναίκα πλησιάζει αργά.Το παρατηρεί.
«Δεν ήμουν εγώ που το προκάλεσα αυτό.» λεει
«Θα μπορούσε να ήσουν.»λεει εκεινος
Η γυναίκα ξαπλωμένη, τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη της με μια μαύρη κορδέλα.Ο άντρας την αγγίζει μηχανικά· η αφή του μοιάζει με εξέταση αντικειμένου.Σχολιαζει την αντίδραση της.
Το στήθος της ανασηκώνεται. Η θηλή συσπάται. Το αριστερό της πόδι κάμπτεται 47 μοίρες. Το στόμα της μισανοίγει.
Ο άντρας την φιλά. Την δαγκώνει.Εκείνη καθοδηγεί τα πάντα.
Αυτό συνέβη πριν.
Όχι. Συμβαίνει τώρα.
Αν συμβεί πάλι, θα είναι διαφορετικό;
Η γυναίκα φορούσε λευκό φορεμα. Ή ίσως όχι. Το ύφασμα ήταν λευκό στον καθρέφτη απέναντί της, όμως στον καθρέφτη δίπλα της είχε μια πράσινη απόχρωση.
Ο άντρας στο βάθος καθισμένος σε μια καρέκλα στο βάθος γράφει,μπορεί και
να τη σχεδιαζει.
Η γυναίκα κάποτε βρίσκει ένα σημειωματάριο. Δεν είναι σίγουρη αν το έχει γράψει εκείνη ή εκεινο. Οι σελίδες του είναι γεμάτες σχέδια: κάτοψεις τού κτιρίου, βελάκια, αριθμοί, χρονικά διαστήματα, σχήματα σώματος σε διάφορες στάσεις. Πλάι σε ένα από τα σκίτσα υπάρχει γραμμένο:
"Το έγκλημα συνέβη. Ή πρόκειται να συμβεί. Ή δεν θα συμβεί ποτέ."
Τότε τον βλέπει.Μεσα σ'έναν καθρέφτη.Εκείνος στέκεται και την κοιτάζει. Εκείνη πλησιάζει. Τα χέρια της ακουμπούν τη λεία επιφάνεια.
«Με έκλεισες εδώ, στο βλέμμα σου.» τού λέει.
Η γυναίκα μπήκε στο κτίριο πρώτη.
Δεν θυμόταν γιατί είχε έρθει εκεί.Η αιθουσα ήταν ψυχρη, Στους τοίχους
καθρέφτες από το δάπεδο ως την.οροφη.Οι αντανακλάσεις πολλαπλασιάζονταν, θρυμματίζοντας το κορμί της.
Στην άλλη άκρη τής αιθουσας, είδε τον άντρα. Ήταν ήδη εκεί. Στεκόταν ακίνητος.
Τον ήξερε. Από πριν. Από κάπου.
Τον είχε αγαπήσει. Τον είχε πληγώσει. Εκείνος είχε φύγει.Κάτι είχε συμβεί.
Θυμούνταν μια σκηνη: να κάθεται σε ένα τραπέζι, ο άντρας απέναντι της, πότε
την κοιτάζει, ποτε εγραφε κάτι.
.«Ήσουν εδώ ή δεν ήσουν ποτέ;»λεει. .
Εκείνος δεν της απαντησε.Την κοιτούσε. Ήξερε ότι την παρακολουθούσε.
Ένιωθε το βλέμμα του,στο σώμα της.
Ένα πρωί, βρίσκει ένα σημείωμα:
“Αυτό που ψάχνεις δεν είναι τι συνέβη, αλλά πότε συνέβη.
Υπάρχεις, αλλά μόνο αν σε δει κάποιος."
Αρχίζει να βλέπει ξανά και ξανά σκηνές της σχέσης τους.Βλέπει τον ερωτα
τους. Τον χωρισμό.. Μια σκηνή βίας.Που δεν θυμόταν να συνέβη.
Σ’ έναν καθρέφτη τον βλέπει να την πνίγει. Σε άλλον, να της φτιάχνει καφέ.
Σε έναν τρίτο, τον βλέπει να σκουπίζει τα δάκρυά της.
Ένα πρωι η γυναίκα ξυπνά και τον βλέπει όρθιο μπροστά της.
«Δεν σε παρακολουθώ πια,» της λέει. «Είσαι ελεύθερη.»
«Ποιος ήσουν;» τον ρωτά. «Ο εραστής μου, ο δολοφόνος μου;"
Εκείνος χαμογελά. «Ό,τι χρειάστηκες για να βρεις τον εαυτό σου.»
Ο άντρας απομακρύνεται.. Ένας καθρέφτης τον καλύπτει
Ο ντετέκτιβ Κ.έφτασε στο κτίριο..
Το τηλεφώνημα ήταν παράξενο.
«Ένα έγκλημα πρόκειται να συμβεί στο Κτίριο με τους Καθρέφτες.
Ή ήδη συνέβη. Ή δεν θα συμβεί ποτέ. Ελάτε.»
Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγε παράλογα πραγματα.Αλλά υπήρχε κάτι στον τόνο της φωνής,μια ψυχρή, σχεδόν απρόσωπη βεβαιότητα,που τον ώθησε να πάει.
Το κτίριο ήταν παλιό, εγκαταλειμμένο. Από έξω, δεν έδειχνε τίποτα το παράξενο: ένα τριώροφο, με νεοκλασικά στοιχεία και βαριά ξύλινη είσοδο. Όμως μέσα, όλα άλλαζαν.
Καθρέφτες παντού. Όχι μόνο στους τοίχους, αλλά και στην.οροφη,στις πόρτες, στους διαδρόμους
Ο Κ. δεν πίστευε στις μεταφυσικές ανοησίες. Έψαχνε μόνο την αλήθεια. Κάτι είχε συμβεί εδώ,ή θα συνέβαινε.
Βρήκε τη φωτογραφία τής γυναίκας πάνω σε ένα τραπέζι
Μια γυναίκα, με μαύρα μάτια, μαλλιά πιασμένα σφιχτά, να στέκεται μπροστά σε έναν καθρέφτη, το πρόσωπό της στραμμένο στο πλάι.
Στο πίσω μέρος τής φωτογραφίας, κάποιος είχε γράψει:
«Τη σκότωσα. Ή το φαντάστηκα. Ψάξε μες στους καθρέφτες.»
Η γυναίκα ήταν τριανταοκτώ ετών. Ο τελευταίος άνθρωπος που την είδε ήταν
ο σύντροφός της, μαθηματικός, εσωστρεφής, με εμμονή στη γεωμετρία και τις συμμετρίες. Είχαν ενοικιάσει το κτίριο ως καλλιτεχνικό στούντιο.
Ο Κ. βρήκε ίχνη και των δύο: ρούχα, αποτσίγαρα, σημειώσεις. Μα δεν υπήρχε νεκρό σώμα. Ούτε σημάδια πάλης. Ούτε αίμα.
Μόνο καθρέφτες.
Ο αντρας είχε εξαφανιστεί.Κανείς δεν τον είχε δει. Κανένα αποτύπωμα του. Μόνο τα σχέδιά του: εκατοντάδες σκίτσα καθρεφτών, γραμμών όρασης, σημείων παρατήρησης. Σαν να είχε μελετήσει το κτίριο όχι σαν αρχιτέκτονας, αλλά σαν θεατής που ήθελε να δει κάτι και να παραμείνει αόρατος.
Σε ένα δωμάτιο τού κτιριου, ο Κ. βρίσκει μια βιντεοταινία.
Στο δωμάτιο προβολής στο σπίτι του ο Κ. προβάλει τη ταινία.Σκηνες τής
γυναίκας.Σε μία κάθονταν στο πάτωμα. Σε άλλη, περπατούσε. Σε τρίτη, στεκόταν γυμνή, κοιτάζοντας κάποιον που δεν φαινόταν. Κάποιες φορές γύριζε και κοίταζε κατευθειαν την κάμερα.Και ύστερα, ένας άντρας να μπαινει μπροστα.Και το
πλανο.μαυριζει.Μετα βλέπει τη γυναίκα να γελά.
Όταν ξαναγύρισε ο Κ στο κτίριο με τούς καθρέφτες ήταν βέβαιος γι'αυτό που
θα αντικρύσει.
Στο κέντρο τής αίθουσας ενα νεκρό σώμα. Ήταν ο μαθηματικός.Δίπλα του,
ένα χαρτί.
Ο Κ. διαβασε:
«Νοικιασα το κτίριο για να τη βλέπω. Να την παρατηρώ σε κάθε της στιγμή.
Ομως εκείνη δεν ήθελε πια να υπάρχει για τα μάτια μου. Την κοιτούσα μέσα από
τούς καθρεφτες.Έγινε αντανάκλαση. Και τότε κατάλαβα: ήταν πιο αληθινή όταν την έβλεπα, εκεί απ’ όταν την είχα ζωντανή μπροστά μου.
Δεν τη σκότωσα.Εφυγε.Κι εγώ έμεινα με τα ειδωλα της.»
Η γνωματεύση τού ιατροδικαστή ήταν ότι ο άντρας είχε αυτοκτονήσει.
Με υπνωτικά χάπια.. Είχε μείνει εκεί μέρες, ίσως εβδομάδες. Μόνος, μέσα σε έναν λαβύρινθο από τις αντανακλάσεις τής γυναίκας.
Δεν υπάρχει πια υπόθεση. Δεν υπήρξε φόνος. Ή ίσως υπήρξε, αλλά όχι με αίμα.
Πριν φύγει ο Κ.από την αίθουσα κοιτάζει τους καθρέφτες. Και τότε, τη βλέπει.
Η γυναίκα. Περπατά. Σταματά. Κοιτάζει κατευθείαν προς τον καθρέφτη.
Προς αυτόν.Του χαμογελά.Και εξαφανίζεται.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου