.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Vincent Van Gogh Alonso Don Quixote
(Ελληνικά, English, Francais, German,Italian, Spanish, Portuguese)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Vincent Van Gogh Alonso Don Quixote
(Ελληνικά, English, Francais, German,Italian, Spanish, Portuguese)
Ο Vincent van Gogh περπατούσε νύχτα σε μια άδεια πόλη.
Οι κολώνες φωτισμού αναμμένες.Οι σκιές σε επιμήκυνση.Στον μπλε ουρανο η σελήνη μηνίσκος.
Εκεί μέσα στη παράξενη αρμονία,είδε γυναίκες,να περπατούν αργά,σιωπηλές.
Σαν να ονειρεύονταν του φάνηκε.
Και ξαφνικά μπροστά του στάθηκε η αδύνατη ψηλή αστεία φιγούρα ενός ιππότη,με μπρούτζινη πανοπλία κι ένα ξύλινο κοντάρι στο χέρι.
Alégrate, amigo,φώναξε η φιγούρα με επικο πομπώδες τονο.
Ο Vincent κατάλαβε αμέσως ποιος ήταν:
ο Alonso Don Quixote.
Ψάχνω τη Dulcinea μου,
είπε ο ιππότης,πρέπει επειγόντως να τη σώσω,κινδυνεύει απ' τους κακούς γίγαντες.
Ο Vincent χαμογέλασε:
Μα αυτοί,amigo,δεν είναι γίγαντες,είναι ανεμόμυλοι.
Δεν είναι φαντασία ,ονειρο.
-Οπως κάθε πραγματικό που αγγίζει η καρδιά είναι όνειρο,amigo,είπε σοβαρός ο Don Quixote.
Ακούστηκε ένας μακρινός πυροβολισμός.
-Ουτε κι αυτός είναι όνειρο,είπε ο Vincent,έχει συμβεί πραγματικα.
Περιπλανήθηκαν στους δρόμους τής πόλης.Εφτασαν στον σιδηροδρομικό σταθμό.
Τα τραίνα σταματημένα στις αποβαθρες.Αιωνια ακίνητα.
Οι γυναίκες όρθιες,ακίνητες, τούς παρακολουθούσαν.
Ανάμεσα τους,η Sien Clasina Maria Hoornik
τού van Gogh,και η Dulcinea τού Don Chichote.
Ο Vincent κοίταξε ψηλά το αιωρούμενο πρόσωπο τού
Don Quixote σε κίτρινους στροβιλισμούς άστρων και είπε:
Ζούμε μέσα στα όνειρα άλλων ανθρώπων,amigo.
Ο Don Chichote χαμογέλασε με θλίψη.
-Και ίσως οι πίνακες σου,είπε, να είναι η ίδια η ζωή,και οι ανεμόμυλοι μου σκιές τής φαντασιας.
Και ξαφνικά ο ιππότης στρέφει το κεφάλι με το μπρούτζινο κράνος ψηλά, σηκώνει το κοντάρι και λογχιζει το φεγγάρι φωνάζοντας:Dulcinea.
Την ίδια στιγμή ο Vincent βλέπει την Sien μεσα στις ακίνητες γυναίκες.Η τρίτη από αριστερά.Πλησιαζει.
Κι εκείνη χάνεται.
Δεν υπήρχε γύρω τους παρά μόνο η πραγματικότητα,που διαλύει τα όνειρα τους.
.
.
Vincent Van Gogh Alonso Don Quixote
Vincent van Gogh walked at night through an empty city.
The streetlights were on. Shadows stretched long. In the blue sky, a crescent moon.
There, in that strange harmony, he saw women walking slowly, silently.
It seemed to him as if they were dreaming.
And suddenly, in front of him, stood the thin, tall, comical figure of a knight, with bronze armor and a wooden lance in hand.
"Alégrate, amigo," the figure shouted in an epic, pompous tone.
Vincent immediately understood who he was:
Alonso Don Quixote.
"I’m looking for my Dulcinea," said the knight, "I must save her urgently; she is in danger from evil giants."
Vincent smiled:
"But those, amigo, are not giants, they are windmills.
It’s not imagination, it’s a dream."
"As everything real that touches the heart is a dream, amigo," said Don Quixote seriously.
A distant gunshot was heard.
"That’s not a dream either," said Vincent, "it really happened."
They wandered the streets of the city. They arrived at the railway station.
The trains were stopped on the platforms. Eternally still.
The women stood motionless, watching them.
Among them, Sien Clasina Maria Hoornik of van Gogh, and Don Quixote’s Dulcinea.
Vincent looked up at Don Quixote’s floating face in yellow swirling stars and said:
"We live inside other people's dreams, amigo."
Don Quixote smiled sadly.
"And perhaps your paintings," he said, "are life itself, and my windmills are shadows of imagination."
And suddenly, the knight turned his head up with his bronze helmet, lifted his lance, and pierced the moon shouting: "Dulcinea."
At that same moment, Vincent saw Sien among the motionless women. The third from the left. He approached.
And she disappeared.
Around them, there was nothing but reality, which dissolves their dreams.
.
.
Vincent Van Gogh Alonso Don Quichotte
Vincent van Gogh marchait la nuit dans une ville vide.
Les lampadaires étaient allumés. Les ombres s’allongeaient. Dans le ciel bleu, un croissant de lune.
Là, dans cette étrange harmonie, il vit des femmes marcher lentement, silencieusement.
On aurait dit qu’elles rêvaient.
Et soudain, devant lui, se dressa la silhouette mince, grande et comique d’un chevalier, avec une armure en bronze et une lance en bois à la main.
"Alégrate, amigo," cria la silhouette d’un ton épique et pompeux.
Vincent comprit immédiatement qui c’était :
Alonso Don Quichotte.
"Je cherche ma Dulcinée," dit le chevalier, "je dois la sauver d’urgence ; elle est en danger à cause des méchants géants."
Vincent sourit :
"Mais eux, amigo, ce ne sont pas des géants, ce sont des moulins à vent.
Ce n’est pas de l’imagination, c’est un rêve."
"Comme tout ce qui est réel et touche le cœur est un rêve, amigo," dit Don Quichotte sérieusement.
Un coup de feu lointain se fit entendre.
"Ça non plus ce n’est pas un rêve," dit Vincent, "cela s’est vraiment reel."
Ils errèrent dans les rues de la ville. Ils arrivèrent à la gare.
Les trains étaient arrêtés sur les quais. Éternellement immobiles.
Les femmes restaient debout, immobiles, les observant.
Parmi elles, Sien Clasina Maria Hoornik de van Gogh, et la Dulcinée de Don Quichotte.
Vincent regarda en haut le visage flottant de Don Quichotte dans des tourbillons jaunes d’étoiles et dit :
"Nous vivons dans les rêves des autres, amigo."
Don Quichotte sourit tristement.
"Et peut-être que tes tableaux," dit-il, "sont la vie elle-même, et mes moulins à vent sont les ombres de l’imagination."
Et soudain, le chevalier tourna la tête avec son casque de bronze, leva sa lance et transperça la lune en criant : "Dulcinée."
Au même moment, Vincent vit Sien parmi les femmes immobiles. La troisième à partir de la gauche. Il s’approcha.
Et elle disparut.
Autour d’eux, il n’y avait que la réalité, qui dissout leurs rêves.
.
.
Vincent Van Gogh Alonso Don Quijote
Vincent van Gogh ging nachts durch eine leere Stadt.
Die Straßenlaternen leuchteten. Die Schatten wurden lang. Am blauen Himmel ein Mondsichel.
Dort, in dieser seltsamen Harmonie, sah er Frauen langsam und still gehen.
Es schien ihm, als träumten sie.
Und plötzlich stand vor ihm die dünne, große, komische Gestalt eines Ritters, mit bronzener Rüstung und einem hölzernen Speer in der Hand.
"Alégrate, amigo," rief die Gestalt in epischem, pompösem Ton.
Vincent erkannte sofort, wer er war:
Alonso Don Quijote.
"Ich suche meine Dulcinea," sagte der Ritter, "ich muss sie dringend retten; sie ist in Gefahr durch böse Riesen."
Vincent lächelte:
"Aber das sind, amigo, keine Riesen, das sind Windmühlen.
Es ist keine Fantasie, es ist ein Traum."
"Wie alles Wahre, das das Herz berührt, ein Traum ist, amigo," sagte Don Quijote ernst.
Ein fernes Schussgeräusch war zu hören.
"Auch das ist kein Traum," sagte Vincent, "es ist wirklich geschehen."
Sie wanderten durch die Straßen der Stadt. Sie erreichten den Bahnhof.
Die Züge standen auf den Gleisen. Ewige Stille.
Die Frauen standen reglos da und beobachteten sie.
Unter ihnen Sien Clasina Maria Hoornik von van Gogh und Don Quijotes Dulcinea.
Vincent blickte hinauf auf Don Quijotes schwebendes Gesicht in gelben wirbelnden Sternen und sagte:
"Wir leben in den Träumen anderer Menschen, amigo."
Don Quijote lächelte traurig.
"Und vielleicht sind deine Bilder," sagte er, "das Leben selbst, und meine Windmühlen die Schatten der Fantasie."
Und plötzlich drehte der Ritter den Kopf mit dem bronzenen Helm nach oben, hob seinen Speer und stieß die Mondesgabel und rief: "Dulcinea."
Zur selben Zeit sah Vincent Sien unter den reglosen Frauen. Die dritte von links. Er näherte sich.
Und sie verschwand.
Um sie herum gab es nur die Realität, die ihre Träume zerstört.
.
.
Vincent Van Gogh Alonso Don Chisciotte
Vincent van Gogh camminava di notte in una città vuota.
I lampioni erano accesi. Le ombre si allungavano. Nel cielo blu, una luna a falce.
Lì, in quella strana armonia, vide delle donne camminare lentamente, silenziose.
Sembrava loro che stessero sognando.
E improvvisamente, davanti a lui, si ergeva la figura sottile, alta e comica di un cavaliere, con armatura di bronzo e una lancia di legno in mano.
"Alégrate, amigo," gridò la figura con tono epico e pomposo.
Vincent capì subito chi era:
Alonso Don Chisciotte.
"Cerco la mia Dulcinea," disse il cavaliere, "devo salvarla urgentemente; è in pericolo per colpa dei cattivi giganti."
Vincent sorrise:
"Ma quelli, amigo, non sono giganti, sono mulini a vento.
Non è fantasia, è un sogno."
"Come tutto ciò che è reale e tocca il cuore è un sogno, amigo," disse Don Chisciotte seriamente.
Si sentì uno sparo lontano.
"Neanche questo è un sogno," disse Vincent, "è successo davvero."
Si aggirarono per le strade della città. Arrivarono alla stazione ferroviaria.
I treni erano fermi sui binari. Eternamente immobili.
Le donne stavano in piedi, immobili, a osservarli.
Tra loro, Sien Clasina Maria Hoornik di van Gogh, e la Dulcinea di Don Chisciotte.
Vincent guardò in alto il volto fluttuante di Don Chisciotte tra gialli vortici di stelle e disse:
"Viviamo nei sogni degli altri, amigo."
Don Chisciotte sorrise tristemente.
"E forse i tuoi dipinti," disse, "sono la vita stessa, e i miei mulini a vento sono ombre dell’immaginazione."
E improvvisamente, il cavaliere voltò la testa con il casco di bronzo verso l’alto, sollevò la lancia e trafigge la luna gridando: "Dulcinea."
Nello stesso momento Vincent vide Sien tra le donne immobili. La terza da sinistra. Si avvicinò.
E lei scomparve.
Intorno a loro c’era solo la realtà, che dissolveva i loro sogni.
.
.
Vincent Van Gogh Alonso Don Quijote
Vincent van Gogh caminaba de noche por una ciudad vacía.
Las farolas estaban encendidas. Las sombras se alargaban. En el cielo azul, una luna creciente.
Allí, en esa extraña armonía, vio a mujeres caminando lentamente, en silencio.
Le pareció que estaban soñando.
Y de repente, frente a él, se encontraba la delgada, alta y cómica figura de un caballero, con armadura de bronce y una lanza de madera en la mano.
"Alégrate, amigo," gritó la figura con un tono épico y pomposo.
Vincent comprendió de inmediato quién era:
Alonso Don Quijote.
"Busco a mi Dulcinea," dijo el caballero, "debo salvarla urgentemente; está en peligro por los malvados gigantes."
Vincent sonrió:
"Pero esos, amigo, no son gigantes, son molinos de viento.
No es imaginación, es un sueño."
"Como todo lo real que toca el corazón es un sueño, amigo," dijo Don Quijote seriamente.
Se escuchó un disparo lejano.
"Eso tampoco es un sueño," dijo Vincent, "sucedió realmente."
Vagaron por las calles de la ciudad. Llegaron a la estación de tren.
Los trenes estaban detenidos en los andenes. Eternamente quietos.
Las mujeres permanecían de pie, inmóviles, observándolos.
Entre ellas, Sien Clasina Maria Hoornik de van Gogh, y la Dulcinea de Don Quijote.
Vincent miró hacia arriba el rostro flotante de Don Quijote entre remolinos amarillos de estrellas y dijo:
"Vivimos dentro de los sueños de otras personas, amigo."
Don Quijote sonrió tristemente.
"Y tal vez tus cuadros," dijo, "sean la vida misma, y mis molinos de viento las sombras de la imaginación."
Y de repente, el caballero giró la cabeza con su casco de bronce hacia arriba, levantó su lanza y atravesó la luna gritando: "Dulcinea."
Al mismo tiempo, Vincent vio a Sien entre las mujeres inmóviles. La tercera desde la izquierda. Se acercó.
Y ella desapareció.
A su alrededor no había más que la realidad, que disuelve sus sueños.
.
.
Vincent Van Gogh Alonso Dom Quixote
Vincent van Gogh caminhava à noite por uma cidade vazia.
Os postes de luz estavam acesos. As sombras alongadas. No céu azul, uma lua crescente.
Ali, naquela estranha harmonia, viu mulheres caminhando lentamente, em silêncio.
Parecia-lhe que estavam sonhando.
E de repente, à sua frente, estava a figura magra, alta e engraçada de um cavaleiro, com armadura de bronze e uma lança de madeira na mão.
"Alégrate, amigo," gritou a figura em tom épico e pomposo.
Vincent entendeu imediatamente quem era:
Alonso Dom Quixote.
"Estou procurando minha Dulcineia," disse o cavaleiro, "preciso salvá-la urgentemente; ela está em perigo por causa dos maus gigantes."
Vincent sorriu:
"Mas esses, amigo, não são gigantes, são moinhos de vento.
Não é imaginação, é um sonho."
"Como tudo o que é real e toca o coração é um sonho, amigo," disse Dom Quixote seriamente.
Ouviu-se um tiro distante.
"Isso também não é um sonho," disse Vincent, "aconteceu de verdade."
Eles vagaram pelas ruas da cidade. Chegaram à estação ferroviária.
Os trens estavam parados nas plataformas. Eternamente imóveis.
As mulheres permaneciam em pé, imóveis, observando-os.
Entre elas, Sien Clasina Maria Hoornik de van Gogh, e a Dulcineia de Dom Quixote.
Vincent olhou para o alto o rosto flutuante de Dom Quixote em redemoinhos amarelos de estrelas e disse:
"Vivemos dentro dos sonhos de outras pessoas, amigo."
Dom Quixote sorriu tristemente.
"E talvez seus quadros," disse ele, "sejam a própria vida, e meus moinhos de vento sombras da imaginação."
E de repente, o cavaleiro virou a cabeça com o capacete de bronze para cima, levantou a lança e cravou a lua gritando: "Dulcineia."
No mesmo momento, Vincent viu Sien entre as mulheres imóveis. A terceira da esquerda. Aproximou-se.
E ela desapareceu.
Ao redor deles, só havia a realidade, que dissolve seus sonhos.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου