LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ -Nocturne op.9 no.2 - χ.ν.κουβελης c.n.couvelis ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

 .

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

-Nocturne op.9 no.2

- χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Nocturne op.9 no.2

Ξύπνησε.Κοιταξε το παράθυρο.Δεν είχε ξημερώσει.

Εκείνη κοιμόνταν ακόμη.

Όλη τη νύχτα έβρεχε.

Σηκώθηκε χωρίς να ανάψει φως.

Πηγε στη κουζίνα. Εβαλε καφε να βράσει.

Ανοιξε το παράθυρο.Ορμησε μέσα ή υγρασία τού Οκτωβρη. Έξω, ο κόσμος ξυπνούσε μέσα σ’ ένα φως θολο μελαγχολικό.Εκείνο το φως που κάνει τα πράγματα να φαίνονται διαλυμένα.Αδιαφορα.

Εκείνη ξυπνησε.Την άκουσε.

Ήρθε στη κουζίνα. Την ειδε.

-Κοιμηθηκες;τη ρώτησε.

-οχι πολύ,απάντησε εκείνη,κανει κρυο.

Εκείνος έκλεισε το παράθυρο.

Εκείνη πήγε στο μπάνιο.

Όταν βγήκε τον ρώτησε:

-Θα φύγεις;

Εκείνος δεν την κοιταξε.

 -Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι για να μείνει κανείς,ειπε Νομίζω πως απλώς αλλάζουμε δωμάτια μέσα στο ίδιο σπίτι.

Έμειναν σιωπηλοί.

Τώρα η σιωπή.

Τόσα χρόνια μιλουσαν

για να συντηρήσουν κάτι που είχε πάψει να υπάρχει.

Πηγαν στο σαλόνι.

Εκείνη άνοιξε τη τηλεόραση Την έκλεισε.

-Ξέρεις τι σκέφτομαι;

είπε εκείνη.

Ότι η ζωή μας είναι ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες. Κι εμείς κοιτάμε συνεχώς τις αντανακλάσεις, χωρίς ποτέ να αγγίζουμε τίποτα αληθινό.

Εκείνος χαμογέλασε 

-Ίσως οι καθρέφτες,είπε,να είναι πιο αληθινοί απ’ ό,τι εμεις. Κρατούν ό,τι χάνουμε.

Εκείνο το πρωινό  περπάτησαν στη παραλία, εκεί όπου είχαν γνωριστεί πριν δεκαπέντε χρόνια. Ο αέρας μύριζε σάπια φύκια.Τα κύματα,μια αίσθηση επανάληψης,σαν κάτι που 

δεν έχει τέλος ούτε αρχή.

-Θυμάσαι τότε; ρώτησε εκείνη.

-Μόνο αποσπάσματα,είπε εκείνος σαν να μιλούσε στον εαυτό του.Εικόνες χωρίς ήχο. Εσύ με ένα κόκκινο φόρεμα. Το  πρωινό φως.Κατι μού είπες που δεν θυμάμαι. Εκείνη σταματησε.Ειχε γυρισμένη την πλατη.

-Ίσως,ειπε,να ’ναι καλύτερα έτσι.

Εκείνος ένιωσε λύπη.

Όπως οταν κάποιος καταλαβαινει πως η ζωή του έγινε παρελθόν.

Το βράδυ,στο σπίτι,εκείνη έπαιξε στο πιάνο Σοπέν:

Nocturne op. 9 No. 2

Στο δωμάτιο χαμηλός φωτισμός.

Εκείνος άκουγε τις νότες.

Ακινησία νερού.

Εκείνη σταμάτησε να παίζει.

Χωρίς να τον κοιτάξει είπε:

-Αυτό το κομμάτι το έπαιζε η μητέρα μου όταν ήμουν παιδί.

-Την θυμάσαι καθαρά; τη ρωτησε

-Όχι,απάντησε εκείνη. Μόνο τα χέρια της πάνω στα πλήκτρα. Ίσως να τη θυμάμαι μέσα από τη μουσική της. 

-Την αγαπούσες; τη ρώτησε.

-Δεν ξέρω,απαντησε εκεινη.

Ίσως να αγαπησα μόνο την ιδέα που είχα για κεινη.

Τη νύχτα έβρεχε.

Η υγρασία συνέχιζε να διαλύει τη πόλη.

.

.

.