.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-1
Η Πόλη τών Καθρεφτων
-2
Η Πόλη τής Φιλοσοφίας
-3
Η Πόλη τής Φιλοσοφίας
-4
Η Πόλη τών Fractals
- χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
(Οι πόλεις μου/My Cities)
1
Η Πόλη τών Καθρεφτων
Υπάρχει μια πόλη χτισμένη επάνω σε καθρέφτες.
Οι δρόμοι της δεν είναι από πέτρα,χώμα,η' ασφαλτο αλλά από γυαλί που αντανακλά το παρελθόν τών περαστικών.
Κάθε φορά που κάποιος βαδίζει εκεί, βλέπει κάτω από τα βήματά του όχι το είδωλό του, αλλά μια στιγμή απ'το παρελθον του:ένα γέλιο από τη παιδική ηλικία, ένα βλέμμα που δεν ανταποδόθηκε ποτέ, μια υπόσχεση που δεν κρατήθηκε.
Οι κάτοικοι τής πόλης σ'αυτους τούς καθρέφτες
δεν βλέπουν το τωρα ,αλλά το πριν.
Οι ξένοι που την επισκέπτονται νομίζουν πως πρόκειται για ένα θαύμα τής αρχιτεκτονικής, μια πόλη τών καθρεπτων.
Όμως αυτοί δεν βλέπουν το παρελθόν τους,μόνο οι κάτοικοι τής πόλης.
Κι από τις διηγήσεις τους καταλαβαίνουν τη θλίψη τους,γι'αυτο που χάθηκε για πάντα και τωρα είναι αντανάκλαση,ανάμνηση.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
(Οι πόλεις μου/My Cities)
2
Η Πόλη τής Φιλοσοφίας
Η πόλη αυτη είναι καλυμμένη από ομίχλη.
Οι κάτοικοι της περνουν τη ζωή τους ρωτώντας συνεχώς και έχοντας απορίες.
Στην αγορά τής Πόλης δεν πουλούν αντικείμενα, αλλά έννοιες: «δύναμη», «δικαιοσύνη», «ειναι», «λογικη».
Οι τιμές τους αλλάζουν κάθε μέρα, γιατί κάθε μέρα σημαίνουν κάτι άλλο,διαφορετικο.
Οι ξένοι που φτάνουν εκεί
γοητευονται.
Μένουν μόνιμα στη πόλη,και σιγα-σιγα μοιάζουν με τους κατοίκους της.Να αμφιβάλλουν για κάθε βεβαιότητα.Να περπατούν αργά,να κοιτούν γύρω τους,όχι για να δουν,αλλά για να σκεφτούν.
Στο κέντρο της πόλης βρίσκεται ένα τετραγωνο,όμως κανείς δεν το διασχίζει,είναι απαγορευμένη ζώνη.
Αν το κάνει τότε παύει να ρωταει,να σκέφτεται.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
(Οι πόλεις μου/My cities)
3
Η Πόλη τών Δολοφονιων
Υπάρχει μια πόλη αγεωγραφητη,που φοβουνται να την ονομάσουν.
Όμως όσοι την επισκέφτηκαν κρυφά τη λένε:Πόλη τών Δολοφονιων.
Εγώ έζησα εκεί τρεις μερες και τρεις νύχτες.
Είναι χτισμένη σε μια κοιλάδα κάτω από πυκνα σύννεφα σκόνης.Οι κάτοικοι της σιωπηλοί,δυσπρόσιτοι.
Τη πρώτη νύχτα είδα παιδιά να παιζουν κυνηγοντας σκιές στους τοίχους τών κλειστών και σκοτεινων σπιτιών.
Τη δεύτερη νύχτα, προσκλήθηκα σε ένα δείπνο από έναν έμπορο.. Το τραπέζι του ήταν γεμάτο φαγητά, αλλά κανείς δεν έτρωγε. Οι καλεσμένοι μιλούσαν για
ανθρώπους που δολοφονήθηκαν.
-Εδώ δεν δολοφονουμε κάποιον για να τον ξεφορτωθούμε.μου ειπε ο εμπορος.Αλλα για να τον θυμόμαστε. Αν δεν αφαιρούσαμε τη ζωή,δεν θα τής δίναμε αξια.
Σ'αυτη,λοιπόν,την πόλη των δολοφονιών, κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να σκοτώσει μία φορά στη ζωή του.Οχι από αντιδικία,αλλά εκτελωντας μια τελετουργια.
Πρέπει πρώτα να γράψει ένα ποίημα για εκείνον που θα σκοτώσει.Ενα ποίημα που να εξηγεί γιατί είναι αναγκαίος ο θάνατός του. Ποιο κομμάτι τής ύπαρξης του θα διασωθεί απ’ αυτόν. Αν το ποίημα θεωρηθεί άξιο, η πράξη επιτρέπεται. Αν όχι, ο ίδιος ο ποιητής εξοριζεται.
Όλα τα ποιήματα φυλάσσονται αυστηρά σε μια βιβλιοθήκη στο κέντρο τής πόλης.Λένε πως αν ένας στίχος διαρρευσει ο νεκρός επιστρέφει και η πόλη κινδυνεύει να καταρρεύσει από το βάρος τών επιστροφών.
Την τρίτη νύχτα μεσα στο σκοτάδι τών δρόμων μια σκιά με ακολουθούσε.
Καταλαβα πως ήταν ο δολοφόνος μου.Καταφερα να τού ξεφυγω.
Και τώρα είμαι εδώ και διηγούμαι την εμπειρία μου σ'αυτη τη πόλη τών δολοφονιων.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
(Οι πόλεις μου,My cities)
4
Η Πόλη τών Fractals
Υπαρχει η Πόλη τών Fractals.
Κανείς δεν ξερει πότε χτίστηκε, και κανείς δεν ξερει αν κάθε τμημα της υπαρχει ταυτόχρονα ή διαδοχικά.
Ο επισκέπτης αντιλαμβάνεται βαδίζοντας μέσα σ'αυτη οι δρόμοι της να διαιρούνται σε μικρότερα δρόμους, αυτά τα μικρότερα να διαιρούνται ξανά,κι αυτά σε μικρότερα,...
Οι πράξεις τών κατοίκων τής πόλης επαναλαμβανόταν σε διαφορετικές κλίμακες. Οταν κάποιος άνοιγε μια πόρτα, μικρές πόρτες άνοιγαν αλλου.
Βρίσκονταν μέσα σε αλλες πόλεις, που ήταν ακριβώς ίδιες αλλά σε μικρότερη κλίμακα.
Ένας ισχυρίστηκε πως κάποτε πέρασε μέσα από έναν διάδρομο τόσο μικρό που χρειάστηκε να γίνει μικροσκοπικός για να τον διασχίσει. Έπειτα, όταν βγήκε,είδε τον εαυτο του μέσα σε μια νέα πόλη, με δρόμους που αντικατόπτριζαν την προηγούμενη, σαν να κοιτούσε τον εαυτό του μέσα σε μια ατέλειωτη ακολουθία καθρεφτών.
Κανείς δεν εγκαταλείπει την Πόλη τών Fractals. Όσοι προσπαθούν να φύγουν, συνειδητοποιούν ότι οι έξοδοι πολλαπλασιάζονται, χωρίζονται και χάνουν το δρόμο τους σε μικρές εκδοχές του ίδιου δρόμου. Και έτσι, όλοι μένουν, όχι από ανάγκη, αλλά γιατί είναι αδύνατο να φύγουν από το ιδιο.
Ένας ξένος έφτασε στην Πόλη των Fractals με έναν σκοπό: να την χαρτογραφήσει. .
Την πρώτη μέρα, η χαρτογράφηση φαινόταν εύκολη. Σημείωνε δρόμους που διακλαδώνονταν, πλατείες που επαναλαμβάνονταν, και τα σπίτια που καθρεφτίζονταν σε μικρότερα σπίτια. Όμως την επόμενη μέρα, όταν κοίταξε το χάρτη, παρατήρησε κάτι παράξενο: τα μονοπάτια που είχε σημειώσει δεν αντιστοιχούσαν πλέον στους δρόμους που έβλεπε μπροστά του. Ενας δρομος που χθες οδηγούσε σε μια πλατεία σήμερα τον έστελνε σε ένα άλλο δρομο, που δεν υπήρχε την προηγούμενη μέρα.
Καθώς προσπαθούσε να καταγράψει την πόλη, ανακάλυψε ότι κάθε γραμμή που σχεδίαζε δημιουργούσε μια νέα γραμμη, κάθε σημείο που σημείωνε γεννούσε έναν μικρότερο δρόμο.
Σύντομα, ο επισκέπτης κατάλαβε πως η πόλη δεν μπορεί να χαρτογραφηθεί χωρίς να την αλλάξεις. Κάθε προσπάθεια κατανόησης ήταν ταυτόχρονα μια πράξη δημιουργίας. Κάθε σημείωση στο χαρτί, κάθε μέτρηση, κάθε σκέψη για τη δομή της γεννούσε νέες εκδοχές της. Η πόλη δεν ήταν στατική,αλλά κάτι που υπήρχε μέσα στην ίδια την αλληλεπίδραση με τον παρατηρητή.
Περπατώντας σε ένα δρόμο ο επισκέπτης- χαρτογράφος,είχε την αίσθηση πως ήταν σε γνωστο μέρος.
Έφτασε σε μια πλατεία.Εκει στο κέντρο της είδε έναν άνθρωπο.Πλησιασε.Ο άνθρωπος ήταν σκυμμενος
πάνω από έναν χαρτη.
-Κι εγώ χαρτογράφος ημουν,είπε στον άνθρωπο.
Εκείνος τον κοίταξε.
-Ομως η πόλη είναι αδύνατο να χαρτογραφηθεί.
-Το ξέρω,απάντησε ο άλλος,χρόνια χρόνια προσπαθώ να χαρτογράφησω αυτό το τμήμα και όλο μικραίνει
Όταν κοίταξε το χάρτη,στις γραμμές τών δρομων είδε κάτι που τον τρόμαξε: μικρές φιγούρες να κινούνται κι ανάμεσά τους, δύο μορφές να περπατούν η μία δίπλα στην άλλη.
-Είμαστε εμείς; ρώτησε.
Ο αλλος χαμογέλασε.
-Φυσικα εμείς,ειπε.
Και σε μια από τις πολλές ιστορίες που αφηγούνται οι ταξιδιώτες στη πόλη,ένας συγγραφέας κάποτε προσπάθησε να την περιγράψει.
Και όσο έγραφε, οι σελίδες του άρχισαν να πληθύνονται από μόνες τους.
Κάθε φράση που ολοκλήρωνε, γένναγε μια παραλλαγή της επόμενης. Κάθε πρόταση καθρεφτιζόταν σε μια μικρότερη, σχεδόν ίδια,
Κι έτσι, διογκώθηκε σε ένα βιβλίο χωρίς τέλος.
Και μπορει κάποιος που από περιέργεια το ανοίξε να πέσει σεη σελίδα που να περιγράφει τη συνάντηση των δύο χαρτογραφων.
Αυτό που συμβαίνει είναι πως η πόλη διακλαδιζεται συνεχώς σε ίδιες πόλεις.
Ένας σε μια σελίδα του βρήκε μόνο μια προταση:
Όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο, είναι ήδη μέσα στην πόλη
Ο αναγνώστης χαμογέλασε.
κι εκλεισε το βιβλίο.
Και τελειωνω τη διήγηση τής πόλης τών fractals με αυτή τη σκέψη:
Η πόλη συνεχίζει να υπαρχει κάθε φορά που κάποιος θυμάται πως υπήρξε.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου