GREEK POETRY -η αλήθεια είναι μορφή υπερβολής -χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 .

.

GREEK POETRY

-η αλήθεια είναι μορφή υπερβολής

-χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis

POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

η αλήθεια είναι μορφή υπερβολής

στην μηχανή εκτύπωσης μια σημείωση του Πουλαντζά:

το κράτος δεν είναι πράγμα, είναι σχέση.

αλλά οι σχέσεις έχουν πεθάνει.

η Ρόζα Λούξεμπουργκ στη λάσπη τού καναλιου Λανβεχρ

στο Λιχτενστάιν 

ανασαίνει ακόμα.

το νερό τη θυμάται.χλωμη μικροκαμωμένη,χωλαινει ελαφρά.

τότε ο Γκράμσι γράφει από το κελί του:μισώ τούς αδιάφορους.

κανένας πια δεν αναπαράγει την ενοχή του

όλοι πλέον αγοράζουν τη μελαγχολία σε προσφορά.

οι Δίκες της Μόσχας επαναλαμβάνονται 

ο Μπέρια καταδιδει ονόματα,

κανείς δεν απαντά.

κι ύστερα,

η Ελλάδα:

ο Εμφύλιος μέσα στη  παγωμένη  Μακεδονια,

ένας αντάρτης διαβάζει Σινόπουλο,

Ελπηνορα,πως έφτασες ως εδώ κουτσαινοντας;

στο τέλος

η ιστορία δεν τελείωσε. Εγώ τελείωσα.

this is the way the world ends

με τη σιωπή μιας σκέψης που έγινε εμπορικό σήμα.

«ο ηγεμόνας είναι πλέον η γλώσσα»,

η ειρωνεία τού Nicolo Machiavelli 

ο Μπέρια χειροκροτεί.

«μπράβο», λέει,

πιο πέρα, ο Κικέρων πίνει καφέ με τον Gyorgy Lukacs 

συζητούν για τη ratio publica 

για τη δημοκρατία του φόβου,

και για το αν η ρητορική μπορεί ακόμα να σώσει ανθρώπους.

ο Lukacs γελά:

«η αλήθεια είναι μορφή υπερβολής.

μόνο ο θόρυβος τής επανάστασης μένει.»

στην εφημερίδα η Σφαγή τής Μήλου 

(Θουκυδίδης,βιβλίο ε ')

ὅ­τι δί­και­α μὲν ἐν τῷ ἀν­θρω­πε­ί­ῳ λό­γῳ ἀ­πὸ τῆς ἴ­σης ἀ­νάγ­κης κρί­νε­ται, 

δυ­να­τὰ δὲ οἱ προ­ύ­χον­τες πράσ­σου­σι καὶ οἱ ἀ­σθε­νεῖς ξυγ­χω­ροῦ­σιν

ο άνθρωπος ένα βιολογικό φαινόμενο

γεννιέται από το σώμα,όχι από την ιδεολογία

ο Σωκράτης συνομιλεί με τον Τρότσκι στο διάλειμμα

της ταινίας του Godard:Prenom.Carmen

«το δηλητήριο μού το έδωσε η πόλη»,

«εμένα το έδωσε η Επανάσταση»

κι ύστερα

«ο έρωτας και η επανάσταση είναι ζήτημα εικόνας»,

λέει η Κλεοπάτρα και φωτογραφίζεται με τον Τσε Γκεβάρα.

ο Μάρκος Αυρήλιος διαβάζει το Εις Εαυτόν:

«ό,τι συμβαίνει, συνέβη ήδη"

ό,τι λέγεται, ήδη ειπώθηκε·

ό,τι γράφεται, ήδη σβήστηκε..

διαλύεται σε θραύσματα:

ο Λούκατς: η συνείδηση ήταν το τελευταίο λάθος.

η Ρόζα: ο κόσμος άνθισε για λίγο, ύστερα έγινε σύστημα.

ο Καστοριάδης: η αυτονομία μεταφράστηκε σε interface.

ο Αξελός: το παιχνίδι τελείωσε, αλλά συνεχίζεται χωρίς παίκτες.

κι εγώ

η φωνή που απομένει

η τελευταία πρόταση δεν ολοκληρώνεται ποτέ...

και αυτή,

όπως πάντα,

είναι ο κόσμος.

.

.

.