.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-CIRCLE-
Η ΥΠΌΘΕΣΗ ΤΟΥ Humphrey Bogart
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis-
ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis
.
.
CIRCLE
Η ΥΠΌΘΕΣΗ ΤΟΥ Humphrey Bogart
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
έπινε τον καφέ του,η Λωριν είχε φύγει πριν ξυπνήσει,
ειχε γύρισμα στο στούντιο,
έβλεπε στο βάθος το Empire State Building
σκέφτηκε,πόσοι υποψήφιοι να δολοφονήσουν και να δολοφονηθούν,
χτύπησε το τηλέφωνο,
-Humphrey,κάνε γρήγορα,μια υπόθεση για σένα,
έγραψε τη διεύθυνση,
ντύθηκε κατέβηκε,
οδήγησε στο μέρος που του είπαν,
ανέβηκε στον τρίτο όροφο,τον περίμεναν,
ένας άντρας περίπου 40 χρονών ανάσκελα πυροβολημένος στη καρδιά,
-βρήκαμε αυτό πάνω στο τραπέζι,του είπε ο επικεφαλής
ένα βιβλίο με κίτρινο εξώφυλλο χωρίς τίτλο και συγγραφέα κλεισμένο
σε ζελετινα,και ένα σημείωμα με δακτυλογραφημενα γράμματα:
ΑΥΤΗ Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΝΗΚΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ ΣΤΟΝ ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ
HUMPHREY BOGART,
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΟΙΞΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΑΙ
ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ
η Λωριν είχε γυρίσει και κοιμόνταν,
κάθισε στον καναπέ,το Empire State Building απέναντι στο βάθος,
έβγαλε το βιβλίο από τη ζελετινα,το άνοιξε,
διάβασε στη πρώτη σελίδα:
σε αυτό βιβλίο είναι γραμμένη όλη η υπόθεση του φόνου και η διελευκανση
του φόνου
γύρισε σελίδα,κενή,
όλες οι υπόλοιπες κενες
-διάβολε,η υπόθεση έχει ενδιαφέρον,ειπε δυνατα
-ειπες κάτι;ακουσε τη φωνή της Λωριν,
-οχι,κοιμήσου
το απόγευμα πήγε στο τμήμα,από έρευνα το θύμα είχε εγκατασταθει εδώ και τρία χρόνια στη Νέα Υόρκη,πριν δέκα χρόνια ζούσε στη Βραζιλία στο Ρίο ντε Τζανέιρο,
κανένα στοιχείο,δεν προεκειψε,για τα προηγούμενα χρόνια μέχρι τώρα,
το όνομα του,μάλλον πλαστό,John Parker,ετών 43,
ζούσε με τα χρήματα που είχε φέρει από τη Βραζιλία,τεράστιες καταθέσεις
στη τράπεζα,
συνδέονταν,από την εποχή της Βραζιλίας,ερωτικά με μια βραζιλιάνα χορεύτρια του καμπαρε,όνομα Arukia da Silva,ετών 34,
δουλεύει στο Samba Cabaret,44th Str.,
περίμενε τη βραζιλιανα να τελειώσει το σόου της,
πήγε στο καμαρίνι της,η αρτιστα ήταν στη τουαλέτα και ξεβαφονταν,
μόλις τον είδε,ξαφνικά,τρόμαξε,
έβαλε τα χέρια της μπροστά να κρύψει τα μισογυμνα στήθη της,
της είπε πως είναι για την υπόθεση του John,John Parker,εκείνη ξέσπασε
σε κλάματα,
όταν ηρέμησε,του είπε πως τον γνώρισε πριν 7 χρόνια στο καμπαρέ που
δούλευε στο Ρίο ντε Τζανέιρο,ήταν τακτικός πελάτης,της έκανε κορτε,
βγήκαν να φάνε,έπειτα κατέληξαν σπίτι του,
δεν ξέρει πολλά πράγματα γι'αυτόν,δεν της έλεγε για το παρελθόν του,
-όταν τον γνώρισα είχε ήδη 6 χρόνια στη Βραζιλία,δεν έκανε κάποιο επάγγελμα,
είχε χρήματα στη τράπεζα κι αυτά ξόδευε,ζούσε πλούσια,είχε νοικιάσει
ένα πολυτελες οροφοδιαμερισμα 150 τμ στη πλουσια συνοικια Ipanema,
5ος όροφος,με καταπληκτική θέα στον ωκεανό,οδηγούσε σπορ αυτοκίνητα,
ντύνονταν με ρούχα της τελευταίας μόδας,φανατικος χειμερινος κολυμβητής στη Κοπακαμπανα,έκανε σέρφιν,στο διαμέρισμα είχε γυμναστήριο και γυμνάζονταν καθημερινά,και ένα Home Cinema ,όπου έβλεπε μόνο αμερικανικά film noir,
η χορεύτρια ,έκανε παύση,έβαλε σε ένα ποτήρι ουίσκι κι ηπιε,δεν πρέπει να
ήταν το πρώτο,
θέλεις; του είπε,
-οχι,ευχαριστώ,δεν συνειθιζω τέτοια ώρα,της είπε,
-δεν συζουσαμε,εμενα όταν είχα ρεπό στο σπίτι του,συνέχισε η χορεύτρια,
ανέβαινε συχνά,στο λόφο Corcovado,εκεί κάτω από το άγαλμα του Cristo
Redetor κοιτούσε τη πόλη,
εδώ,κάποια φορά μου είπε,νιώθω την επιθυμία να πετάξω και να χαθώ
στο βάθος του ωκεανού,
την τελευταία φορά που γύρισε από το Corcovado,εγώ έτυχε να ειμαι σπίτι
του,ηταν αλλαγμενος,εγώ το κατάλαβα,αλλά δεν τόλμησα να τον ρωτήσω,
είμαι κουρασμένος,μου είπε,και πήγε στη κρεβατοκαμαρα κλείνοντας τη
πορτα,
έφυγα πήγα σπιτι μου,
από εκείνη τη μέρα άλλαξαν όλα,ήταν σκεπτικός,σιωπηλός,σταμάτησε να
βγαίνει έξω,σαν να'θελε από κάτι να κρυφτεί,να ξεφύγει,
πέρασε ένας μήνας,
μου τηλεφώνησε ένα πρωί,μόλις είχα γυρίσει από το καμπαρέ,
-παρε ταξί κι έλα,μου είπε,
πήγα
-φευγουμε για τη Νέα Υόρκη,παρατατα όλα,θα δουλέψεις εκεί,
Μηδέν είχα χρόνο να αντιδράσω,
έβγαλε τα διαβατήρια,σε μια βδομάδα φύγαμε,
νοίκιασε αυτό το διαμέρισμα που βρέθηκε δολοφονημένος,εγώ έπιασα
δουλειά στο καμπαρέ,
δεν συζουσαμε,πάλι είχε κλειστεί μέσα,τρία χρόνια,όλα γίνονταν με
παραγγελιες,
ήξερα ότι κάτι φοβόνταν,αλλά δεν μου έλεγε τίποτα,νόμιζα πως είχε
αρρωστήσει,
κάποιες φορα,τον άκουσα να μιλάει,και ήταν σαν να μιλούσε στον εαυτό του:
'ολα θα πληρωθούν,τίποτα δεν θα μείνει αξεχρεωτο,ο κλοιος στενεύει,
ακούω τα βήματα στη σκάλα,ανεβαίνει,είναι στη πόρτα,η πόρτα είναι ανοικτή,
τον περιμένω,οι τροχιές μας σμιξανε,ο κύκλος εκλεισε λέει, βλέπω τη λάμψη,
νιώθω ένα δυνατό κάψιμο στη καρδια,η λύτρωση'
τον τελευταίο χρόνο άλλαξε,έβγαινε κάθε νύχτα έξω στη πόλη,επέστρεφε
μετά από ώρες,
σαν κάποιον να ήθελε να συναντήσει,
τη βραδιά που έγινε ο φόνος,ήμουνα σπίτι του
'ηρθε η ωρα,αποψε' μου είπε,
και μου ζήτησε να πάω σπίτι μου
'ισως για παντα',και μου χάιδεψε τα μαλλιά,
η χορεύτρια ξέσπασε σε κλάματα,
χτύπησε το καμπανάκι,'με συγχωρείτε σε λίγο πρέπει να βγω για το σοου'
έφυγε
περιπλανήθηκε στο νυχτερινό Μαναχαταν,,έφτασε στη περιοχή του Empire
State Building,
η χορεύτρια,σκέφτηκε,θα μπορούσε να τον είχε δολοφονήσει,ζήλεια πως υπαρχει άλλη γυναίκα,
όμως το βιβλίο απορρίπτει αυτό το σενάριο,κάτι άλλο συμβαίνει,
σίγουρα ο δολοφόνος ειναι ο συγγραφέας του βιβλίου,
μπήκε σε ένα bar στο Μπρόντγουεϊ, παράγγειλε Macalan Whiskey 1950,
Charlie Parker Jazz,
μια ξανθιά τρία σκαμπό πιο πέρα τον κάρφωνε,την αγνόησε,
σίγουρα ο δολοφόνος ειναι ο συγγραφέας του βιβλίου,συνεχισε τη σκέψη
του,και τον συνδέει μυστική στενή σχέση με το θύμα,
τα χρήματα που ο δολοφονημένος ο John Parker είχε στη Βραζιλία τα 10
χρόνια αλλά και τα 3 τελευταία στη Νέα Υόρκη,έχουν σχέση με την αιτία
του φόνου,
,κατά πάσα πιθανότητα,δύο συνεργάτες που ο ένας έριξε τον άλλον,
τα χρήματα ηταν προϊόν παράνομης πράξης,
το θύμα πήρε τα χρήματα και εξαφανιστηκε στην Βραζιλία,άλλαξε το
όνομα σεJohn Parker,έκανε πλαστική εγχείριση και ζούσε σαν
εκατομμυριούχος,
σε αυτές τις χώρες δεν τους ενδιαφέρει τι είναι ποιος,
η επιλογή σαν ερωμένης της χορεύτριας του καμπαρε Arukia da Silva,
είναι ενδειξη της προηγούμενης ζωής του,συναναστροφες με πόρνες,
χορεύτριες,
στο Ρίο ντε Τζανέιρο μεταμορφώθηκε μεγιστανα,
το ανέβασμα του στο λόφο Corcovado κάτω από τον Cristo Redetor τον
έκανε να συνειδητοποιήσει πως ο άλλος δεν ξέχασε,κι έψαχνε να τον
βρει παντου,γι'αυτό ήθελε να πετάξει να ξεφύγει,
όμως,την τελευταία φορά που ανέβηκε,κατάλαβε πως δεν θα ξέφευγε
από τον αλλο ποτε,
και αποφάσισε να τον βρει αυτός,να φανερωθεί μπροστά του,
γι'αυτό γύρισε στη Νέα Υόρκη,
εκεί ήταν μεγάλη πιθανότητα να τον συναντήσει,
έβγαινε καθε νύχτα στη πόλη,καπου θα τον έβλεπε,θα γίνονταν ορατος,
μια νύχτα,τη νύχτα του φόνου,τον είδε στη γωνία,ακίνητο,η σκιά του σκληρή
στην άσφαλτο
τον πλησίασε,στάθηκε μπροστά του,
εγώ είμαι,του είπε,
ο άλλος τον ακολούθησε,
άκουγε τα βήματα του πίσω του,
ανέβηκε στο διαμέρισμα του,
άφησε τη πόρτα ανοιχτή για να μπει,περιμενε,
ο άλλος μπήκε και τον πυροβόλησε στη καρδια,
δεν είχε αμφιβολία πως έτσι έγινε ο φόνος,όμως λείπει ο δολοφόνος
με σάρκα και οστά να κλείσει η υπόθεση
πρωί την άλλη μέρα,η Λωριν δεν είχε ξυπνήσει,πήγε στο κτίριο της
εγκληματολογικης υπηρεσίας,
ζήτησε το φάκελο με τις ληστείες στη Νέα Υορκη τον τελευταίο μηνα
πριν από δεκατρία χρόνια,
από τις 17 δύο ειχαν μείνει ανεξιχνίαστες,
η μία με την άλλη απείχαν μεταξύ τους 20 μέρες,
επέλεξε αυτή στο τέλος του μήνα,
διάβασε το ένα σύντομο περιλιπτικο της:
ληστεία σε διεθνή τράπεζα,οι δραστες,τουλάχιστον δύο,εισχωρησαν με
ριφιφιαπό την διπλανο εγκαταλελειμμενο κτίριο,και αφού πρώτα στόχευσαν
με διόπτρα και σιγαστήρα τις κάμερες ασφαλείας,αιφνιδίασαν τον φρουρό,
τον έδεσαν και με οξυγονοκόλληση διέρρηξαν το χρηματοκιβώτιο και
αφαίρεσαν όλα τα χαρτονομίσματα,συνολικά δέκα εκατομμύρια δολάρια,
ύστερα παίρνοντας τα κλειδιά του φύλακα,άνοιξαν την κεντρική εισοδο
της τράπεζας και εφυγαν μέσα στη νύχτα,παρά τις εξονυχιστικές έρευνες
δεν εντοπίσθηκαν,και παραμένουν ασύλληπτοι
γύρισε σπίτι το μεσημέρι,
στο χρηματοκιβώτιο βρήκε ένα φάκελο,χωρίς αποστολέα,
στον Humphrey Bogart,έγραφε,
κατάλαβε,
ανέβηκε στο διαμέρισμα του,η Λωριν δεν είχε γυρίσει,
άνοιξε το φάκελο,
μέσα ήταν ένα βιβλίο,με εξώφυλλο κίτρινο,χειροποίητο,είχε όνομα
συγγραφέα Aldo Torreli, και τίτλο CIRCLE
το άνοιξε,διάβασε:
έπινε τον καφέ του,η Λωριν είχε φύγει πριν ξυπνήσει,
ειχε γύρισμα στο στούντιο,
έβλεπε στο βάθος το Empire State Building
σκέφτηκε,πόσοι υποψήφιοι να δολοφονήσουν και να δολοφονηθούν,
χτύπησε το τηλέφωνο,
-Humphrey,κάνε γρήγορα,μια υπόθεση για σένα,
έγραψε τη διεύθυνση,
ντύθηκε κατέβηκε,
οδήγησε στο μέρος που του είπαν,
ανέβηκε στον τρίτο όροφο,τον περίμεναν,
ένας άντρας περίπου 40 χρονών ανάσκελα πυροβολημένος στη καρδιά,
-βρήκαμε αυτό πάνω στο τραπέζι,του είπε ο επικεφαλής
ένα βιβλίο με κίτρινο εξώφυλλο χωρίς τίτλο και συγγραφέα κλεισμένο
σε ζελετινα,και ένα σημείωμα με δακτυλογραφημενα γράμματα:
ΑΥΤΗ Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΝΗΚΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ ΣΤΟΝ ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ
HUMPHREY BOGART,
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΟΙΞΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΑΙ
ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ
η Λωριν είχε γυρίσει και κοιμόνταν,
κάθισε στον καναπέ,το Empire State Building απέναντι στο βάθος,
έβγαλε το βιβλίο από τη ζελετινα,το άνοιξε,
διάβασε στη πρώτη σελίδα:
σε αυτό βιβλίο είναι γραμμένη όλη η υπόθεση του φόνου και η διελευκανση
του φόνου
γύρισε σελίδα,κενή,
όλες οι υπόλοιπες κενες
-διάβολε,η υπόθεση έχει ενδιαφέρον,ειπε δυνατα
-ειπες κάτι;ακουσε τη φωνή της Λωριν,
-οχι,κοιμήσου
το απόγευμα πήγε στο τμήμα,από έρευνα το θύμα είχε εγκατασταθει εδώ και τρία χρόνια στη Νέα Υόρκη,πριν δέκα χρόνια ζούσε στη Βραζιλία στο Ρίο ντε Τζανέιρο,
κανένα στοιχείο,δεν προεκειψε,για τα προηγούμενα χρόνια μέχρι τώρα,
το όνομα του,μάλλον πλαστό,John Parker,ετών 43,
ζούσε με τα χρήματα που είχε φέρει από τη Βραζιλία,τεράστιες καταθέσεις
στη τράπεζα,
συνδέονταν,από την εποχή της Βραζιλίας,ερωτικά με μια βραζιλιάνα χορεύτρια του καμπαρε,όνομα Arukia da Silva,ετών 34,
δουλεύει στο Samba Cabaret,44th Str.,
περίμενε τη βραζιλιανα να τελειώσει το σόου της,
πήγε στο καμαρίνι της,η αρτιστα ήταν στη τουαλέτα και ξεβαφονταν,
μόλις τον είδε,ξαφνικά,τρόμαξε,
έβαλε τα χέρια της μπροστά να κρύψει τα μισογυμνα στήθη της,
της είπε πως είναι για την υπόθεση του John,John Parker,εκείνη ξέσπασε
σε κλάματα,
όταν ηρέμησε,του είπε πως τον γνώρισε πριν 7 χρόνια στο καμπαρέ που
δούλευε στο Ρίο ντε Τζανέιρο,ήταν τακτικός πελάτης,της έκανε κορτε,
βγήκαν να φάνε,έπειτα κατέληξαν σπίτι του,
δεν ξέρει πολλά πράγματα γι'αυτόν,δεν της έλεγε για το παρελθόν του,
-όταν τον γνώρισα είχε ήδη 6 χρόνια στη Βραζιλία,δεν έκανε κάποιο επάγγελμα,
είχε χρήματα στη τράπεζα κι αυτά ξόδευε,ζούσε πλούσια,είχε νοικιάσει
ένα πολυτελες οροφοδιαμερισμα 150 τμ στη πλουσια συνοικια Ipanema,
5ος όροφος,με καταπληκτική θέα στον ωκεανό,οδηγούσε σπορ αυτοκίνητα,
ντύνονταν με ρούχα της τελευταίας μόδας,φανατικος χειμερινος κολυμβητής στη Κοπακαμπανα,έκανε σέρφιν,στο διαμέρισμα είχε γυμναστήριο και γυμνάζονταν καθημερινά,και ένα Home Cinema ,όπου έβλεπε μόνο αμερικανικά film noir,
η χορεύτρια ,έκανε παύση,έβαλε σε ένα ποτήρι ουίσκι κι ηπιε,δεν πρέπει να
ήταν το πρώτο,
θέλεις; του είπε,
-οχι,ευχαριστώ,δεν συνειθιζω τέτοια ώρα,της είπε,
-δεν συζουσαμε,εμενα όταν είχα ρεπό στο σπίτι του,συνέχισε η χορεύτρια,
ανέβαινε συχνά,στο λόφο Corcovado,εκεί κάτω από το άγαλμα του Cristo
Redetor κοιτούσε τη πόλη,
εδώ,κάποια φορά μου είπε,νιώθω την επιθυμία να πετάξω και να χαθώ
στο βάθος του ωκεανού,
την τελευταία φορά που γύρισε από το Corcovado,εγώ έτυχε να ειμαι σπίτι
του,ηταν αλλαγμενος,εγώ το κατάλαβα,αλλά δεν τόλμησα να τον ρωτήσω,
είμαι κουρασμένος,μου είπε,και πήγε στη κρεβατοκαμαρα κλείνοντας τη
πορτα,
έφυγα πήγα σπιτι μου,
από εκείνη τη μέρα άλλαξαν όλα,ήταν σκεπτικός,σιωπηλός,σταμάτησε να
βγαίνει έξω,σαν να'θελε από κάτι να κρυφτεί,να ξεφύγει,
πέρασε ένας μήνας,
μου τηλεφώνησε ένα πρωί,μόλις είχα γυρίσει από το καμπαρέ,
-παρε ταξί κι έλα,μου είπε,
πήγα
-φευγουμε για τη Νέα Υόρκη,παρατατα όλα,θα δουλέψεις εκεί,
Μηδέν είχα χρόνο να αντιδράσω,
έβγαλε τα διαβατήρια,σε μια βδομάδα φύγαμε,
νοίκιασε αυτό το διαμέρισμα που βρέθηκε δολοφονημένος,εγώ έπιασα
δουλειά στο καμπαρέ,
δεν συζουσαμε,πάλι είχε κλειστεί μέσα,τρία χρόνια,όλα γίνονταν με
παραγγελιες,
ήξερα ότι κάτι φοβόνταν,αλλά δεν μου έλεγε τίποτα,νόμιζα πως είχε
αρρωστήσει,
κάποιες φορα,τον άκουσα να μιλάει,και ήταν σαν να μιλούσε στον εαυτό του:
'ολα θα πληρωθούν,τίποτα δεν θα μείνει αξεχρεωτο,ο κλοιος στενεύει,
ακούω τα βήματα στη σκάλα,ανεβαίνει,είναι στη πόρτα,η πόρτα είναι ανοικτή,
τον περιμένω,οι τροχιές μας σμιξανε,ο κύκλος εκλεισε λέει, βλέπω τη λάμψη,
νιώθω ένα δυνατό κάψιμο στη καρδια,η λύτρωση'
τον τελευταίο χρόνο άλλαξε,έβγαινε κάθε νύχτα έξω στη πόλη,επέστρεφε
μετά από ώρες,
σαν κάποιον να ήθελε να συναντήσει,
τη βραδιά που έγινε ο φόνος,ήμουνα σπίτι του
'ηρθε η ωρα,αποψε' μου είπε,
και μου ζήτησε να πάω σπίτι μου
'ισως για παντα',και μου χάιδεψε τα μαλλιά,
η χορεύτρια ξέσπασε σε κλάματα,
χτύπησε το καμπανάκι,'με συγχωρείτε σε λίγο πρέπει να βγω για το σοου'
έφυγε
περιπλανήθηκε στο νυχτερινό Μαναχαταν,,έφτασε στη περιοχή του Empire
State Building,
η χορεύτρια,σκέφτηκε,θα μπορούσε να τον είχε δολοφονήσει,ζήλεια πως υπαρχει άλλη γυναίκα,
όμως το βιβλίο απορρίπτει αυτό το σενάριο,κάτι άλλο συμβαίνει,
σίγουρα ο δολοφόνος ειναι ο συγγραφέας του βιβλίου,
μπήκε σε ένα bar στο Μπρόντγουεϊ, παράγγειλε Macalan Whiskey 1950,
Charlie Parker Jazz,
μια ξανθιά τρία σκαμπό πιο πέρα τον κάρφωνε,την αγνόησε,
σίγουρα ο δολοφόνος ειναι ο συγγραφέας του βιβλίου,συνεχισε τη σκέψη
του,και τον συνδέει μυστική στενή σχέση με το θύμα,
τα χρήματα που ο δολοφονημένος ο John Parker είχε στη Βραζιλία τα 10
χρόνια αλλά και τα 3 τελευταία στη Νέα Υόρκη,έχουν σχέση με την αιτία
του φόνου,
,κατά πάσα πιθανότητα,δύο συνεργάτες που ο ένας έριξε τον άλλον,
τα χρήματα ηταν προϊόν παράνομης πράξης,
το θύμα πήρε τα χρήματα και εξαφανιστηκε στην Βραζιλία,άλλαξε το
όνομα σεJohn Parker,έκανε πλαστική εγχείριση και ζούσε σαν
εκατομμυριούχος,
σε αυτές τις χώρες δεν τους ενδιαφέρει τι είναι ποιος,
η επιλογή σαν ερωμένης της χορεύτριας του καμπαρε Arukia da Silva,
είναι ενδειξη της προηγούμενης ζωής του,συναναστροφες με πόρνες,
χορεύτριες,
στο Ρίο ντε Τζανέιρο μεταμορφώθηκε μεγιστανα,
το ανέβασμα του στο λόφο Corcovado κάτω από τον Cristo Redetor τον
έκανε να συνειδητοποιήσει πως ο άλλος δεν ξέχασε,κι έψαχνε να τον
βρει παντου,γι'αυτό ήθελε να πετάξει να ξεφύγει,
όμως,την τελευταία φορά που ανέβηκε,κατάλαβε πως δεν θα ξέφευγε
από τον αλλο ποτε,
και αποφάσισε να τον βρει αυτός,να φανερωθεί μπροστά του,
γι'αυτό γύρισε στη Νέα Υόρκη,
εκεί ήταν μεγάλη πιθανότητα να τον συναντήσει,
έβγαινε καθε νύχτα στη πόλη,καπου θα τον έβλεπε,θα γίνονταν ορατος,
μια νύχτα,τη νύχτα του φόνου,τον είδε στη γωνία,ακίνητο,η σκιά του σκληρή
στην άσφαλτο
τον πλησίασε,στάθηκε μπροστά του,
εγώ είμαι,του είπε,
ο άλλος τον ακολούθησε,
άκουγε τα βήματα του πίσω του,
ανέβηκε στο διαμέρισμα του,
άφησε τη πόρτα ανοιχτή για να μπει,περιμενε,
ο άλλος μπήκε και τον πυροβόλησε στη καρδια,
δεν είχε αμφιβολία πως έτσι έγινε ο φόνος,όμως λείπει ο δολοφόνος
με σάρκα και οστά να κλείσει η υπόθεση
πρωί την άλλη μέρα,η Λωριν δεν είχε ξυπνήσει,πήγε στο κτίριο της
εγκληματολογικης υπηρεσίας,
ζήτησε το φάκελο με τις ληστείες στη Νέα Υορκη τον τελευταίο μηνα
πριν από δεκατρία χρόνια,
από τις 17 δύο ειχαν μείνει ανεξιχνίαστες,
η μία με την άλλη απείχαν μεταξύ τους 20 μέρες,
επέλεξε αυτή στο τέλος του μήνα,
διάβασε το ένα σύντομο περιλιπτικο της:
ληστεία σε διεθνή τράπεζα,οι δραστες,τουλάχιστον δύο,εισχωρησαν με
ριφιφιαπό την διπλανο εγκαταλελειμμενο κτίριο,και αφού πρώτα στόχευσαν
με διόπτρα και σιγαστήρα τις κάμερες ασφαλείας,αιφνιδίασαν τον φρουρό,
τον έδεσαν και με οξυγονοκόλληση διέρρηξαν το χρηματοκιβώτιο και
αφαίρεσαν όλα τα χαρτονομίσματα,συνολικά δέκα εκατομμύρια δολάρια,
ύστερα παίρνοντας τα κλειδιά του φύλακα,άνοιξαν την κεντρική εισοδο
της τράπεζας και εφυγαν μέσα στη νύχτα,παρά τις εξονυχιστικές έρευνες
δεν εντοπίσθηκαν,και παραμένουν ασύλληπτοι
γύρισε σπίτι το μεσημέρι,
στο χρηματοκιβώτιο βρήκε ένα φάκελο,χωρίς αποστολέα,
στον Humphrey Bogart,έγραφε,
κατάλαβε,
ανέβηκε στο διαμέρισμα του,η Λωριν δεν είχε γυρίσει,
άνοιξε το φάκελο,
μέσα ήταν ένα βιβλίο,με εξώφυλλο κίτρινο,χειροποίητο,είχε όνομα
συγγραφέα Aldo Torreli, και τίτλο CIRCLE
το άνοιξε,διάβασε:
έπινε τον καφέ του,η Λωριν είχε φύγει πριν ξυπνήσει,
ειχε γύρισμα στο στούντιο,
έβλεπε στο βάθος το Empire State Building
-διάβολε,ξανά απ'την αρχή,το βιβλίο είναι λαβύρινθος,πρέπει να βγω
από αυτον,να φτάσω στην έξοδο του,
έψαξε να βρει το τέλος,
ξεφύλλιζε,ξεφύλλιζε,και δεν τελείωνε,
σαν οι σελίδες του να ήταν άπειρες,
το βάρος και το μέγεθος του όμως δεν άλλαζε
απελπίστηκε,
μια τελευταία προσπάθεια είπε,
έκλεισε τα ματια,ξεφύλλιζε,
τα άνοιξε,
είδε τη σελίδα,τη γύρισε δεν υπήρχε άλλη,
επιτέλους,η τελευταία σελίδα!φώναξε ανακουφισμένος
διαβάζει:
εγώ ο Aldo Torreli,Σικελός μετανάστης,με τον φίλο μου Antonito Navara
Σικελό μετανάστη,με ριφιφι από διπλανό εγκαταλελειμμένο κτίριο
εισχωρησαμε στη τράπεζα,στοχευσαμε τις κάμερες,αιφνιδιασαμε και δέσαμε
τον φύλακα,και με οξυγονοκοληση διαρρηξαμε το χρηματοκιβώτιο,αφαιρώντας
όλο τα χαρτονομίσματα,σύνολο δέκα εκατομμύρια δολάρια,και με τα κλειδιά
του φύλακα,ανοίξαμε τη κεντρική είσοδο της τράπεζας και φύγαμε,
φαίνεται πως είχαμε γίνει αντιληπτοί,όταν βγηκαμε,από από κάποιο παράνομο
ζευγαράκι σε σταθμευμένο αυτοκίνητο,που ειδοποίησε την αστυνομία,
ακούγαμε τις σειρήνες των πυροβολισμών να πλησιάζουν επικίνδυνα,
θα μας περικύκλωναν,
έπρεπε γρήγορα να ξεφύγουμε,
εκεί χαθήκαμε,δεν είναι εύκολο να ξαναβρεθείς στον λαβύρινθο της Νέας
Υόρκης,
έφτασα σπίτι,κλείδωσα,περίμενα τον Antonito,περνούσε βασανιστικα
η ώρα αργά αργά,μου φάνηκε αιωνιότητα,
μέχρι που ξημερωσε δεν εμφανίσθηκε,
η' κάπου κρύβεται,σκέφθηκα,η' τον έπιασαν,
θα τον βασανίσουν,θα με μαρτυρήσει,
τώρα θα'ρθουν να πιάσουν και μένα,
τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως αυτός είχε τα χρήματα,
αν δεν τον έπιασαν,...,όχι δεν θα το κάνει αυτό,κάπου κρύβεται
εκείνη τη μέρα έμεινα κλεισμένος στο σπίτι,ξάγρυπνος,
ούτε ο Antonito γύρισε,ούτε ήρθε η αστυνομία να με συλλάβει,
ησύχασα,κάπου κρύβεται,
την άλλη μέρα πρωί πρωί,βγήκα με προφυλάξεις,και αγόρασα εφημερίδα,
πρωτοσέλιδο είχε τη ληστεία,
οι δραστες της ληστείας στη τράπεζα για δεύτερη μέρα,έγραφε,
παραμένουν ασύλληπτοι,
και τις επόμενες τρεις μέρες:
εξακολουθούν οι δραστές να είναι άγνωστοι,
τότε,κατάλαβα πως ο Antonito Navara,ο φίλος το'χε σκάσει με τα δεκα
εκατομμύρια,
ούρλιαξα,έσπασα ότι υπήρχε στο δωμάτιο,έκαψα τις φωτογραφίες του,
κατούρησα τα ρούχα του,
κι όταν μετά από πολύ ώρα συνήλθα,
ορκιστηκα εκδίκηση,
σε όλη μου τη ζωή θα τον ψάχνω,
περιπλανιομουν στη πόλη κάθε νύχτα να τον πετύχω,
πέρασαν δεκατρία χρόνια,χωρίς αποτέλεσμα,
μας χώριζε αυτός ο αδιαπέραστος λαβυρινθος της Νέας Υόρκης,
επέμενα,
κάποτε θα φτάσω στην άκρη του,
κι εκείνη τη νυχτα με πλησίασε ένας άντρας και μου είπε:
-Εγώ είμαι,
ήταν ο Antonito Navara,τον γνώρισα από τη φωνή,το πρόσωπο ήταν άλλο,
τον ακολούθησα,
ο λαβύρινθος των δρόμων ξετυλίγονται και τερμάτιζε,
ανέβηκα στο κτίριο που μπήκε,
άκουσα τη πόρτα που άνοιξε,
προχώρησα στον ημιφωτισμενο διαδρομο
είχε τη πόρτα ανοιχτή,μπήκα
-Aldo,μου είπε,ο κύκλος εκλεισε,
άρχισε από τη Νέα Υόρκη και κλείνειστη Νέα Υόρκη,
τον πυροβόλησα στη καρδιά,
σωριάστηκε στο πάτωμα
και πάνω στο τραπέζι,έβαλα τη ζελετινα με το κίτρινο βιβλίο,
το οποίο είχα προετοιμάσει από πριν,και το κουβαλούσα πάνω μου,
γιατί ήξερα πως έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα
ΑΥΤΗ Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΝΗΚΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ ΣΤΟΝ ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ
HUMPHREY BOGART,
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΟΙΞΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΑΙ
ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ
τώρα κάθομαι στο Rabbit Cafe,34th Str,έχω θέα στο Empire State Building,
φοράω λευκό κουστούμι,λευκο σκληρό καπέλο με μαύρη κορδέλα,
γραβατα κίτρινη,πίνω φρέντο εσπρέσσο,
και περιμένω από ώρα σε ώρα τον ντετεκτιβ Humphrey Bogart
εκεί τελείωνε το βιβλίο,
πήγε στο Rabbit Cafe,34th Str.,μπήκε μεσα,
τον είδε,φορουσε λευκό κουστούμι,λευκό σκληρό καπέλομε μαύρη
κορδέλα,γραβατα κίτρινη,
πήγε στο τραπέζι του
-ντετεκτιβ Humphrey Bogart είμαι ο Aldo Torreli,
στη διάθεσή σας,
ο Κύκλος έκλεισε και η υπόθεση σας,
-κύριε,είπε ο ντετέκτιβ,έκανα λάθος,σας πέρασα για κάποιον άλλον,
και έκανε μεταβολή
βγήκε έξω,
το Empire State Building μεγαλόπρεπο,
γύρισε σπίτι,η Λωριν κοιμόνταν,
έκρυψε το βιβλίο στο ντουλάπι του κομοδίνου κλειδωνοντας το και
ξάπλωσε δίπλα της προσέχοντας να μην κάνει θόρυβο και την ξυπνήσει
.
.
