.
.
GREEK POETRY
-Fragmenta
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
Fragmenta
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
με πόση
σιωπή λέξεων
στη ποιηση σου
η ωραιότητα σου αναπνέει
όταν
ένα αόρατο σώμα μου
σ' αγγίζει
ιερή θεά
είμαι τόνος
στην προπαραλήγουσα
λεξης σου
gnossiennes
gymnopedies
στην όχθη τού φεγγαριού
ένα έφιππο θρόισμα
παράδοξο
το λευκό τού χρόνου
πάντα θα λείπεις
με δισυλλαβα
πάθη
ψιθύρους
προορισμένη αιώνια
γαλάζια σκιά
ολομόναχη
.
.
.
.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Τρωικά Time Story
-Παλαμηδης-
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
Τρωικά Time Story
-Παλαμηδης-
όταν ο Παλαμήδης τού Ναυπλίου εστειλε τον Οδυσσέα τού Λαέρτη
στη Θράκη στούς Κινονες να φέρει στάρι να τραφούν οι Αχαιοί στρατιώτες
αυτός γύρισε μετά από μέρες με άδεια τ'αμπάρια τών καραβιών,
και είπε:
ότι δεν είχαν σταρι και δεν φορτωσε ,
δεν ξεγελάστηκε ο Παλαμηδης,
και βεβαια φόρτωσε,
και στο δρόμο το πούλησε
προς ίδιον ώφελος,
και για απόδειξη,πήγε μετά αυτός ο ίδιος στη Θράκη
και φόρτωσε τα καραβια
γι'αυτό,και για την άλλη σκευωρια,δηθεν τής δωροδοκίας του από τον Πριαμο,
λιθοβολήθηκε από την κλίκα τών Ελλήνων και αφανίστηκε ο Παλαμήδης
κι έτσι,στην αρχή τής Ιλιάδας,εξηγείται,η μήνις τού Αχιλλέα,κι όχι για μια απλή
κοπελίτσα την Βρυσηιδα ο θυμός του,
οργίστηκε με την κλίκα τού Αγαμεμνωνα,Οδυσσέα,Διομήδη κ.α για τον χαμό
τού φίλου του και συμμαθητή στη σχολή τού Χείρωνα στο Πήλιο Παλαμήδη,
αλλωστε στην Ιλιάδα ο Όμηρος,αφού ήταν Τηλεμαχου Οδυσσειτης, μεροληπτωντας,
δεν κάνει λογο για τον ιδιοφυή Έλληνα Παλαμήδη,πλήρης αποσιώπηση τού ήρωα
στους 15.693 δακτυλικους εξαμετρους στίχους τού επικού έργου,
.
.
.
.
.
GREEK POETRY
-μεταφράζοντας
Ave Maria
-μεταφραση χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
μεταφράζοντας
Ave Maria
Χαίρε Μαρία,
με χαρες όλη γεμάτη,
σε σένα ο Κύριος
ειναι,
απ'τις γυναίκες ευλογημένη είσαι,
κι ευλογημένος
ο καρπός στη κοιλιά σου,
ο Ιησούς,
Αγία Μαρία,Μητέρα τού Θεού,
προσευχήσου
για μάς τούς αμαρτωλούς,
τώρα
και στη ώρα
τού θανάτου μας,
Αμην
Ave Maria, gratia plena,
Dominus tecum
Benedicta tu in mulieribus,
et benedictus fructus ventris tui, Iesus.
Sancta Maria, Mater Dei, Ἁγία Μαρία,
ora pro nobis peccatoribus
nunc et in hora mortis nostrae.
Amen.
.
.
.
.
GREEK POETRY
-Νεοπτόλεμος τισις
-χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
Νεοπτόλεμος τισις
και βέβαια η ανοσιος πράξη
να σφάξει τον βασιλιά Πριαμο
στον βωμό τού Ερκειου Διος
παραβιάζοντας
την ιερη προστασία τού οικείου χώρου
τού έρκους
δεν θα έμενε άτιμωρητος
με τον ίδιο τρόπο
στους Δελφους σφάχτηκε
στον βωμό τού Απόλλωνα
ο Νεοπτόλεμος.απο τον Ατρειδη Ορέστη
μαχαιραν έδωσες
μαχαιραν θα λαβεις
στο κύκλο
τής Νεοπτολέμου τισεως
.
.
.
.
.
GREEK POETRY
-(Κατά Κάποιον Τρόπον η Ιστορία)
Ιωάννης Β' Κομνηνός ο Καλός
την άνοιξη τού 1119
-χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
ο Ιωάννης Β' Κομνηνός και η σύζυγός του αυτοκράτειρα
Ειρήνη τής Ουγγαρίας
(μωσαϊκό,Αγία Σοφία, Κωνσταντινούπολη)
(Κατά Κάποιον Τρόπον η Ιστορία)
Ιωάννης Β' Κομνηνός ο Καλός
την άνοιξη τού 1119 μΧ
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
απέτυχε η συνομωσία
τής Άννας Κομνηνης
και τής μητέρας της Ειρήνης Δουκαινας,
στο παλάτι τού Φιλοπατιου το κυνηγετικό περιπτερο
είχε ορισθει να γινονταν
η δολοφονία τού νέου αυτοκράτορα
Ιωάννη Β' Κομνηνού τού Καλού,
όμως την τελευταία στιγμη
ο σύζυγος της Νικηφόρος Βρυέννιος
αλλαξε τη γνωμη
ουδόλως τον ενδιέφερεν
ο αυτοκρατορικός θρόνος
τού αρκουσαν οι συγγραφικές του ενασχολήσεις,
η ησυχία του,
και επέλεξε πολιτικά τον Ιωάννη
από τις δύο συνομωτισες,
την αδελφή και μανα ο Ιωαννης
δεν τιμώρησε,
άλλωστε ήταν γενικά επιεικής και ελεήμων
και τοιουτοτρόπως ασκησε την εξουσία
στο Βυζάντιο
μια δυσκολη εποχή με τούς μουσουλμάνους
κίνδυνο στα συνορα,
η Άννα μαζί με την μάνα της Ειρηνη
αποσύρθηκαν στη Μονή τής Κεχαριτωμένης
όπου σε ύφος αυστηρου αττικισμου
συνέγραψε την Αλεξιάδα της
την ιστορία τού πατρος της
Αλεξίου Α' Κομνηνου
...ἐγὼ Ἄννα, θυγάτηρ μὲν τῶν βασιλέων Ἀλεξίου καὶ Εἰρήνης,
πορφύρας τιθήνημά τε
καὶ γέννημα, οὐ γραμμάτων οὐκ ἄμοιρος, ἀλλὰ καὶ τὸ Ἑλληνίζειν
ἐς ἄκρον ἐσπουδακυῖα ...
Ἐγὼ δ’ ἐνταῦθα γενομένη σκοτοδίνης ἐμπίπλαμαι τὴν ψυχὴν
καὶ ῥείθροις δακρύων περιτέγγω τοὺς ὀφθαλμούς...
η δε Ειρήνη
ασχολήθηκε πλεον με τα φιλανθρωπικά εργα
αυτά τα συνομωτικα
τής άνοιξης τού 1119 μΧ γεγονότα
ήταν αιτία
ο Ιωάννης Β' να μην διοριζει πλέον συνεργάτες του
από τα οκογενειακα μελη
ώστε να αποφεύγει τις τυχόν συνομωσίες τους
τις οχιές σκευωριας
.
.
.
.
.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Εκ χρέους στους Ιδανικούς Ευγενεις μας
-Νικος Πουλαντζάς-
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Νίκος Πουλαντζάς
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
Εκ χρέους στους Ιδανικούς Ευγενεις μας
Νίκος Πουλαντζας
ένας Έλληνας εργάτης
Παρίσι,3 Οκτωβρίου 1979,
η πολυκατοικία,ο όροφος,ο δρόμος κάτω,
ήττα τής επανάστασης,
η πτώση τής επανάστασης,
η κριτική μετά,οι απογοητευμένοι σύντροφοι,
πριν η πολιτική:
το αστικό κράτος,σε κάθε περίπτωση,εξυπηρετεί τα συμφέροντα τού καπιταλισμού,
εγώ αδυνατω να αλλάξω τον κόσμο,
κι αυτό,δυστυχώς,προφητεύω,
ας με συγχωρεσει η μικρή μου Αριάδνη,
παρόλαυτα αγαπώ τον Μίκυ Μαους και τον Ντόναλντ Ντακ
.
.
.
.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Εκ χρέους στους Ιδανικούς Ευγενεις μας
-Αρης Κωνσταντινιδης-
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Αρης Κωνσταντινιδης-αρχιτεκτονας
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
Εκ χρέους στους Ιδανικούς Ευγενεις μας
Άρης Κωνσταντινίδης
η κίνηση προς το μπαλκόνι,
κάτω,
όλα μού τα γκρεμίζουν,
η' εγκαταλείπονται,
η ποίηση τού Σολωμού στην Αρχιτεκτονική μου στα αζητητα,
η κοινωνία προχωράει με φανφαρονισμους,
οι άνθρωποι πλέον, αυτό έχουν επιλέξει,σαν τα πρωτοζωα συνεχώς αναπαράγονται,
ένας ακυρωμενος Έλληνας είμαι,
σήμερα 16 Σεπτεμβρίου 1993 συνειδητά επιλέγω την ολοσχερή κατάρρευση μου
.
..
.
.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
- χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
μεταφράζοντας
Von dem Fischer und seiner Frau
Ein Märchen der Brüder Grimm
(Ο ψαράς και η γυναίκα του,
ένα παραμύθι τών Αδελφών Γκρμ)
και συνεχίζοντας το παραμύθι
- χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
μεταφράζοντας
Von dem Fischer und seiner Frau
Ein Märchen der Brüder Grimm
(Ο ψαράς και η γυναίκα του,
ένα παραμύθι τών Αδελφών Γκρμ)
και συνεχίζοντας το παραμύθι
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
μιά φορά ήταν ένας ψαράς και η γυναίκα του,που έμεναν σε μια μικρή ψαροκαλυβα,
κοντά στη θάλασσα,κι ο ψαράς κάθε μέρα πήγαινε και ψάρευε,και ψάρευε και ψάρευε,
έτσι λοιπόν μια φορά κάθονταν και ψάρευε και κοιτουσε μέσα στα καθαρά νερά,
κάθονταν και κοιτουσε,
η πετονιά κατέβηκε στον βυθο,πολύ βαθιά κάτω,και σαν την τράβηξε και την
σήκωσε,έβγαλε έξω ένα μεγάλο ψάρι,
και το ψάρι τού είπε:
σε παρακαλώ,ψαρα μου,άσε με να ζήσω,δεν είμαι κανονικό ψάρι,είμαι ένας μαγεμένος
πρίγκιπας,τι θα σε ωφελήσει να με σκοτώσεις;έπειτα δεν είμαι νοστιμο,ρίξε με πάλι
μέσα στα νερά κι ασε με
να κολυμπάω,
δεν χρειάζεται,είπε ο ψαράς,τοσα πολλά λόγια να πεις,ένα ψάρι που μπορεί να μιλά
είναι πιο καλά να τ'αφησω να κολυμπαει,
κι αμέσως το'ριξε πάλι μέσα στα καθαρά νερά,
το ψάρι βούτηξε στο πάτο κι άφησε πίσω του μια γραμμή από αίμα,
τότε σηκώθηκε ο ψαράς και πήγε στη γυναίκα του στη μικρη καλύβα,
άντρα μου, τού είπε η γυναίκα,δεν έχεις τίποτα πιάσει σήμερα;
όχι,είπε ο άντρας,έπιασα ένα ψάρι,που είπε πως ήταν ένας μαγεμένος πρίγκιπας,και
τ'αφησα πάλι να κολυμπάει,
και δεν τού ζήτησες τίποτα; είπε η γυναίκα,
όχι,είπε ο άντρας,τι έπρεπε να τού ζητήσω;
τι ανοησια,είπε η γυναίκα,
για πάντα εδώ σε μια καλύβα να μένουμε,που βρομαει κι είναι τόσο απαίσια,θα
μπορούσες να τού'χες ζητήσει ένα μικρό σπιτάκι,τραβά λοιπόν πάλι και φώναξε του,
πες του,πως θέλουμε ένα μικρό σπιτάκι να'χουμε,σίγουρα θα στο κάνει,
γιατί,είπε ο άντρας,πάλι εκεί να ξαναπαω;
γιατί,είπε η γυναίκα,το'πιασες και τ'αφησες πάλι να κολυμπάει,σίγουρα θα στο
κάνει,τραβα αμέσως,
ο άντρας δεν ήθελε,όμως δεν ήθελε να φέρει στη γυναίκα του αντίρρηση και πήγε
στη θάλασσα,
όταν εκεί έφτασε,η θάλασσα ήταν όλη πράσινη και κίτρινη και δεν ήταν πια τόσο καθαρή,
κάθησε και φώναξε:
πρίγκιπα πριγκιπα μου
ψαράκι ψαράκι μου
αυτό που η γυναίκα μου θέλει
εγώ αυτό δεν το θελω
Es war einmal ein Fischer und seine Frau, die wohnten zusammen in einer kleinen Fischerhütte, dicht an der See, und der Fischer ging alle Tage hin und angelte: und angelte und angelte.
So saß er auch einmal mit seiner Angel und sah immer in das klare Wasser hinein: und so saß er nun und saß.
Da ging die Angel auf den Grund, tief hinunter, und als er sie heraufhohe, da holte er einen großen Butt heraus. Da sagte der Butt zu ihm: "Hör mal, Fischer, ich bitte dich, laß mich leben, ich bin kein richtiger Butt, ich bin ein verwunschener Prinz. Was hilft's dir denn, wenn du mich tötest? Ich würde dir doch nicht recht schmecken: Setz mich wieder ins Wasser und laß mich schwimmen." - "Nun," sagte der Mann, "du brauchst nicht so viele Worte zu machen: einen Butt, der sprechen kann, werde ich doch wohl schwimmen lassen." Damit setzte er ihn wieder in das klare Wasser. Da ging der Butt auf Grund und ließ einen langen Streifen Blut hinter sich. Da stand der Fischer auf und ging zu seiner Frau in die kleine Hütte.
"Mann," sagte die Frau, "hast du heute nichts gefangen?" - "Nein," sagte der Mann. "Ich fing einen Butt, der sagte, er wäre ein verwunschener Prinz, da hab ich ihn wieder schwimmen lassen." - "Hast du dir denn nichts gewünscht?" sagte die Frau. "Nein," sagte der Mann, "was sollte ich mir wünschen?" - "Ach," sagte die Frau, "das ist doch übel, immer hier in der Hütte zu wohnen: die stinkt und ist so eklig; du hättest uns doch ein kleines Häuschen wünschen können. Geh noch einmal hin und ruf ihn. Sag ihm, wir wollen ein kleines Häuschen haben, er tut das gewiß." - "Ach," sagte der Mann, "was soll ich da nochmal hingehen?" - "I," sagte die Frau, "du hattest ihn doch gefangen und hast ihn wieder schwimmen lassen - er tut das gewiß. Geh gleich hin!" Der Mann wollte noch nicht recht, wollte aber auch seiner Frau nicht zuwiderhandeln und ging hin an die See.
Als er dorthin kam, war die See ganz grün und gelb und gar nicht mehr so klar. So stellte er sich hin und sagte:
"Männlein, Männlein, Timpe Te,
Buttje, Buttje in der See,
Meine Frau, die Ilsebill,
Will nicht so, wie ich wohl will."
(και συνεχίζοντας το παραμυθι)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
βγήκε το ψαράκι και τού ζήτησε το σπιτάκι,και κείνο τού είπε πως έγινε,
γυρίζοντας ο ψαράς πίσω,βρήκε στη θέση τής καλύβας ένα ωραίο μικρό σπιτάκι,αυλή
με λουλουδια,ένα κήπο με φρούτα στα δεντρα,κότες για τ'αυγα,μια κατσίκα για το γαλα
και μια στέρνα για δροσερό νερό,
τώρα είσαι ευχαριστημένη,είπε στη γυναίκα του,
μετά από λίγες μέρες τού είπε η γυναίκα του,
καλό είναι δεν λέω το σπιτάκι,όμως να'χαμε ένα πύργο,πήγαινε στο ψαράκι και ζητα
του πύργο,
τι να κάνει πήγε,
η θάλασσα τώρα ήταν μαύρη και σκοτεινή,
φώναξε το ψαράκι,
πρίγκιπα πριγκιπα μου
ψαράκι ψαράκι μου
αυτό που η γυναίκα μου θέλει
εγώ αυτό δεν το θελω
και το ψαράκι βγήκε και τού ειπε,τι θέλεις;
ένα πύργο θέλει η γυναίκα μου,
πήγαινε πισω κι έγινε,
γύρισε και είδε τον πύργο,
και γύρω κήπο με δέντρα και μηλιές,άλογα και ιππότες,βαρώνους και κομητες,
φυλακες σιδεροφραχτους,
τώρα ευχαριστήθηκες γυναίκα,
σε δυο μέρες η γυναίκα τού ειπε,
θέλω να γίνω βασίλισσα,
πήγαινε στο ψάρι να το ζητήσεις,
μ'αυτο δεν γίνεται, τής είπε,
πήγανε,αμέσως, τού είπε,
κι εκείνος στεναχωρημενος πήγε στη θάλασσα,κι η θάλασσα ήταν πολύ φουρτουνιασμένη,
και φώναξε το ψαράκι
πρίγκιπα πριγκιπα μου
ψαράκι ψαράκι μου
αυτό που η γυναίκα μου θέλει
εγώ αυτό δεν το θελω
και το ψαράκι βγήκε,
τι θέλεις;τού είπε,
η γυναίκα μου θέλει να γίνει βασίλισσα,
γύρνα πίσω,κι έγινε βασιλισσα,
γύρισε,είδε το παλάτι,στρατιώτες,και μέσα σε θρόνο να κάθεται βασίλισσα
η γυναίκα του με γύρω της τις γυναικες τής αυλής,όλα αστραφταν,μάρμαρα χρυσά
και κρύσταλλα,
ξημερώνοντας τού λέει η γυναίκα,
πρέπει αυτοκρατορισσα να γίνω,
πηγαινε στο ψάρι να το ζητήσεις,
μα αυτο είναι αδύνατο, τής είπε,
αμέσως τραβά,σε διατάζω,είμαι η βασίλισσα,τού είπε,
και κείνος πολύ λυπημένος πήγε στη θάλασσα,που ήταν πολύ φουρτουνιασμένη,
μαύρη,και δυνατός αέρας φυσούσε και την ταραζε,
τότε φώναξε το ψαράκι
πρίγκιπα πριγκιπα μου
ψαράκι ψαράκι μου
αυτό που η γυναίκα μου θέλει
εγώ αυτό δεν το θελω
το ψαράκι βγήκε και τού είπε,
τι θέλεις πάλι;
η γυναίκα μου θέλει αυτοκρατορισσα να γίνει,
γύρνα πίσω κι έγινε,
γυρνώντας πίσω την βρήκε μέσα σε μεγάλη αίθουσα μαρμάρινη με γυαλιστερους
πολυελαίους πάνω σε ψηλότερο χρυσό θρόνο να κάθεται βαστώντας χρυσό σκήπτρο
ολοστολισμένο με πετράδια και ζαφείρια και να φορά στο κεφάλι χρυσό στέμμα με
διαμάντια και γύρω της δύο σειρές σωματοφύλακες,από τον πιο ψηλό γίγαντα μέχρι
τον πιο μικροσκοπικό νάνο,και να διατάζει την αχανή αυτοκρατορία,πέρα ως πέρα,
τη νύχτα τον ξύπνησε,
πριν ξημερώσει,τού είπε,πήγαινε στο ψάρι,
θέλω παπισσα να γίνω,
εκείνος τρόμαξε,
τι λες;,αυτό είναι που δεν γίνεται,
σε διατάζω,θα πας,
και πριν ξημερώσει,με πολύ βαρειά καρδιά,πήγε,
η θάλασσα τώρα ήταν πολυ αγριεμενη,βουνά τα κύματα τεραστια,μαύρα καταμαυρα
τα σύννεφα,
και το ψαράκι φώναξε δυνατά ν'ακουσει
πρίγκιπα πριγκιπα μου
ψαράκι ψαράκι μου
αυτό που η γυναίκα μου θέλει
εγώ αυτό δεν το θελω
και το ψαράκι βγήκε και τού ειπε,
τι'ναι πάλι;τι θέλεις;
να,η γυναίκα μου,εγώ δεν θέλω,θέλει να γίνει παπισσα,
πήγαινε κι έγινε παπισσα,
και γυρνώντας πίσω,είδε μια τεράστια εκκλησία,και μέσα σε πιο ψηλό τώρα,από πριν,
θρόνο χρυσό κάθονταν η γυναίκα του,στο χέρι κρατούσε χρυσό σκηπτρο και στο κεφάλι
φορούσε χρυσή μίτρα
να σε τυφλώνουν τα διαμάντια και τα πετράδια,και γύρω της παντού,επίσκοποι κι
αρχιεπίσκοποι με χρυσες στολές
την νύχτα η γυναίκα,που ήταν παπισσα,ύπνο δεν είχε,κι όταν εδυσε το φεγγάρι κι
ανέτειλε ο ήλιος,τον ξύπνησε,
ξύπνα,
τι θέλεις πάλι;
θέλω,τού είπε η γυναίκα,εγώ να'μαι που να διατάζω πότε θ'ανατελει και πότε θα δυει
ο ήλιος και το φεγγάρι,
θέλω να γίνω θεός,
εκείνος φοβήθηκε και τρομαξε,
τι λες; αυτό ούτε να το σκεφτεί ο άνθρωπος,τής είπε,
εγώ το θέλω τώρα,και σε διατάζω,πήγαινε στο ψάρι και ζητα το,
και κείνος πήγε,τρομαγμένος,η καρδιά του χτυπούσε δυνατά να σπάσει,πνίγονταν
η αναπνοή του,
και αφού με πολυ δυσκολία έφτασε στη θάλασσα,
την είδε ανταριασμενη,τεράστια βουνά τα κύματα,καράβια κατάρτια έσπαζε χίλια
κομμάτια,ναύτες πετούσε στα μαύρα νερά να πνίξει,δυνατός ανεμοστρόβιλος τη
σάρωνε,αστραφτε και βροντούσε,καταιγίδα την εδερνε,σειονταν η γη,τρομερός
σεισμός,και βράχια τεράστια ταράζονταν ξεκολλούσαν και κατρακυλούσαν στα
βαραθρα,δέντρα σκάκιζαν κι έσπαζαν
και τα πάντα στη γη συντρίβονταν και ξεθεμελιώνονταν,
και κείνος πολύ απελπισμένος φώναξε με πολυ δυνατή φωνή κι ήταν τόσο μεγάλος
ο θόρυβος και η βουή που δεν άκουσε τη φωνή του
πρίγκιπα πριγκιπα μου
ψαράκι ψαράκι μου
αυτό που η γυναίκα μου θέλει
εγώ αυτό δεν το θελω
και το ψάρι βγήκε και τού είπε,
τι'ναι αυτό που θέλεις πάλι;
η γυναίκα μου τώρα θέλει θεός να γίνει,
γύρνα πίσω,και τη παλια μικρη ψαροκαλυβα σου θα βρεις
κι έτσι έγινε
κι από τότε ο ψαράς κι η γυναίκα του εκεί ζουν και μένουν κι εκεί θα ζουν
και θα μένουν για πάντα
.
.
.
.
Κ
Literature Λογοτεχνία
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Θέατρο Σκιών ο Καραγκιόζης
-ο Καραγκιόζης και ο ΟΠΕΚΕΠΕ
-χ.ν.κουβελης c n.couvelis
ο ΟΠΕΚΕΠΕτζης χτυπάει τη πόρτα τής παράγκας τού Καραγκιόζη
βγαίνει ο Καραγκιόζης
Καραγκιόζης.
ποιος ο κύριος;
(τρίβει τα μάτια του)
με ξύπνησες γρουσουζη
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
Καλημέρα σας,είμαι από τον ΟΠΕΚΕΠΕ
Καραγκιόζης.
τι οΚουπεπε τσαμπουνας;
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
τον οργανισμό επιδοτησεων
Καραγκιόζης.
δεν χρωστάω,κλεβω
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
δεν με καταλάβατε,θα σας δώσουμε λεφτά,
Καραγκιόζης.
καν'τα λιανα,και ριχ'τα χοντρα
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
να,θα δηλώσετε κτηνοτρόφος
Καραγκιόζης.
μοιάζω για μπάρμπα Γιώργος;
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
όχι βέβαια,θα δηλώσετε προβατα
Καραγκιόζης.
που δε εχω
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
θα δηλώσετε γιδια
Καραγκιόζης.
που δεν εχω
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
θα δηλώσετε μοσχαρια
Καραγκιόζης.
που δεν εχω
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
που θα βρίσκονται σε διάφορα βοσκοτοπια
καθ'ολην...
Καραγκιόζης.
(τον διακόπτει)
την παραγκα
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
και γιατι όχι;
στην παράγκα,
φτάνουν τα στρεμματα
Καραγκιόζης.
παραφτανουν και περισσευουν,
τι στρέμματα μωρέ;,που είμαστε τίγκα η οικογένεια Καραγκιόζη,πέντε νοματαιοι,
εγώ η Αγλαια η γυναίκα μου,τα τρία παιδιά,Κολητηρης Μυριγκοκος Κοπριτης,
και δεν χωράμε,περισσεύουν τρεις,οι δύο μέσα οι τρεις έξω,υπαιθρια κατασκηνωση
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
κανένα πρόβλημα,
τώρα θα είναι και τα προβατα τα γιδια και τα μοσχάρια,λεφτά θα πεφτουν,ευρε-ως,
από ευρωπη
Καραγκιόζης.
άμα πέφτουν λεφτά ευρω-πεος,τότε χωράμε,τσιγκουνιες θα κανουνε
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
συμφωνουμε;
Καραγκιόζης.
βεβαιως παρασυμφωνούμε οΚουπεμπε μου,χάνονται τέτοιες ευκαιρίες,και μάλιστα ευρωπαϊκές,
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
τότε να ορίσουμε τον αριθμό τών τριών κοπαδιών
Καραγκιόζης.
εμπρός να μην χανουμε ευρώ,καιρό,ήθελα να πω
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
2000 πρόβατα,καλά είναι;
Καραγκιόζης.
βάλε κάτι παραπάνω,τσιγκουνιες θα κάνουμε;
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
3000,κλείνουμε τα προβατα
Καραγκιόζης.
το πρόβατον,τα πρόβατα,τών προβατων
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
και γίδια 2000
Καραγκιόζης.
ανέβασε οΚουπεμπε μου,3000 στρογγυλά,τσιγκουνιες θα κανουμε
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
εντάξει,3000 τα γιδια,τα κλείνουμε τωρα
Καραγκιόζης.
το γίδι,τα γίδια,τών γιδιων
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
και 2000 μοσχάρια
Καραγκιόζης.
βάλε κι άλλα Οπεκεαυτε μου,χωράνε στη παράγκα τα μοσχάρια,καν'τα 3000,
δεν θέλω τσιγκουνιες
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
οκ,τα κλείνουμε 3000 μοσχαρια
Καραγκιόζης.
το μοσχάρι,τα μοσχάρια, τών μοσχαριων
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
έγινε,
λοιπόν,
Καραγκιόζης Καραγκιοζοπουλος
Έλλην κτηνοτρόφος
έχων εις την ιδιοκτησίαν και κατοχήν του
3000 πρόβατα
3000 γίδια
3000 μοσχάρια
εις τον βοσκοτοπον 'Παραγκα τού Καραγκιοζη',
το ποσόν τής επιδότησης
είναι:
κάθε πρόβατο 50 ευρώ
κάθε γιδι 50 ευρώ
κάθε μοσχάρι 50 ευρω,
έχουμε τα επιμερους ποσα:
πρόβατα:
3000χ 50=150.000 ευρώ
γίδια:
3000χ 50=150.000 ευρω
μοσχάρια:
3000χ 50=150.000 ευρω
τότε το όλον:
3χ150.000=450.000 ευρω
αυτά θα πάρεις στο χερι
Καραγκιόζης.
και που θα τα βάλω;
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
ξέρω γω;,στη τράπεζα
Καραγκιόζης.
ωρε τι μάς λες,να μου τα κλέψουν,
στη παράγκα θα τα βάλω,
εδώ χωράνε τόσες χιλιάδες πρόβατα γίδια μοσχάρια,και μάλιστα βοσκανε,
και δεν θα χωρέσουν 450.000 ευρώ;,
όλοι οι καλοί χωρανε
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
τώρα υπέγραψε
Καραγκιόζης.
υπογράφω,
φαρδιά πλατιά ,
Καραγκιόζης Καραγκιοζοπουλος
Έλλην Κτηνοτρόφος
επιδοτούμενος από τον
ΟΠΕΚΕΠΕ
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
α,και να σου πω κάτι,μην σου βγει,όμως,κουβέντα πουθενα
Καραγκιόζης.
τώρα παιδιά ειμαστε,τσιμουδια
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
επειδή σε συμπάθησα
στο λέω,δεν χρειάζεται να έχεις κοπάδια,πρόβατα γίδια μοσχάρια,τίποτα,
ένα αριθμό στα χαρτιά μόνο
Καραγκιόζης.
ρίχνουμε τούς άλλους που έχουν
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
οι δικοί μας,οι έξυπνοι δεν έχουν,
Καραγκιόζης.
αν ειναι έτσι,βάλε με και μένα στον αριθμο
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
θέλεις να δηλώσεις κοπάδια και βοσκοτόπια κι αλλού;
Καραγκιόζης.
που αλλού;
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
όσα θέλεις αριθμό κοπαδιών κι οπου θέλεις
στην Ελλάδα
Καραγκιόζης.
μωρέ τσιγκουνιες θα κάνουμε,γέμισε την Ελλάδα με κοπάδια και βοσκοτόπια
τού Καραγκιόζη,σε βουνά θάλασσες νησιά,
πρόβατα γίδια μοσχάρια όλη η Ελλαδα τού Καραγκιόζη,
έγινε οΚουπεμπε μου
.
.
.
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
μεταφράζοντας
Von dem Fischer und seiner Frau
Ein Märchen der Brüder Grimm
(Ο ψαράς και η γυναίκα του,
ένα παραμύθι τών Αδελφών Γκρμ)
και συνεχίζοντας το παραμύθι
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
μιά φορά ήταν ένας ψαράς και η γυναίκα του,που έμεναν σε μια μικρή ψαροκαλυβα,
κοντά στη θάλασσα,κι ο ψαράς κάθε μέρα πήγαινε και ψάρευε,και ψάρευε και ψάρευε,
έτσι λοιπόν μια φορά κάθονταν και ψάρευε και κοιτουσε μέσα στα καθαρά νερά,
κάθονταν και κοιτουσε,
η πετονιά κατέβηκε στον βυθο,πολύ βαθιά κάτω,και σαν την τράβηξε και την
σήκωσε,έβγαλε έξω ένα μεγάλο ψάρι,
και το ψάρι τού είπε:
σε παρακαλώ,ψαρα μου,άσε με να ζήσω,δεν είμαι κανονικό ψάρι,είμαι ένας μαγεμένος
πρίγκιπας,τι θα σε ωφελήσει να με σκοτώσεις;έπειτα δεν είμαι νοστιμο,ρίξε με πάλι
μέσα στα νερά κι ασε με
να κολυμπάω,
δεν χρειάζεται,είπε ο ψαράς,τοσα πολλά λόγια να πεις,ένα ψάρι που μπορεί να μιλά
είναι πιο καλά να τ'αφησω να κολυμπαει,
κι αμέσως το'ριξε πάλι μέσα στα καθαρά νερά,
το ψάρι βούτηξε στο πάτο κι άφησε πίσω του μια γραμμή από αίμα,
τότε σηκώθηκε ο ψαράς και πήγε στη γυναίκα του στη μικρη καλύβα,
άντρα μου, τού είπε η γυναίκα,δεν έχεις τίποτα πιάσει σήμερα;
όχι,είπε ο άντρας,έπιασα ένα ψάρι,που είπε πως ήταν ένας μαγεμένος πρίγκιπας,και
τ'αφησα πάλι να κολυμπάει,
και δεν τού ζήτησες τίποτα; είπε η γυναίκα,
όχι,είπε ο άντρας,τι έπρεπε να τού ζητήσω;
τι ανοησια,είπε η γυναίκα,
για πάντα εδώ σε μια καλύβα να μένουμε,που βρομαει κι είναι τόσο απαίσια,θα
μπορούσες να τού'χες ζητήσει ένα μικρό σπιτάκι,τραβά λοιπόν πάλι και φώναξε του,
πες του,πως θέλουμε ένα μικρό σπιτάκι να'χουμε,σίγουρα θα στο κάνει,
γιατί,είπε ο άντρας,πάλι εκεί να ξαναπαω;
γιατί,είπε η γυναίκα,το'πιασες και τ'αφησες πάλι να κολυμπάει,σίγουρα θα στο
κάνει,τραβα αμέσως,
ο άντρας δεν ήθελε,όμως δεν ήθελε να φέρει στη γυναίκα του αντίρρηση και πήγε
στη θάλασσα,
όταν εκεί έφτασε,η θάλασσα ήταν όλη πράσινη και κίτρινη και δεν ήταν πια τόσο καθαρή,
κάθησε και φώναξε:
πρίγκιπα πριγκιπα μου
ψαράκι ψαράκι μου
αυτό που η γυναίκα μου θέλει
εγώ αυτό δεν το θελω
Es war einmal ein Fischer und seine Frau, die wohnten zusammen in einer kleinen Fischerhütte, dicht an der See, und der Fischer ging alle Tage hin und angelte: und angelte und angelte.
So saß er auch einmal mit seiner Angel und sah immer in das klare Wasser hinein: und so saß er nun und saß.
Da ging die Angel auf den Grund, tief hinunter, und als er sie heraufhohe, da holte er einen großen Butt heraus. Da sagte der Butt zu ihm: "Hör mal, Fischer, ich bitte dich, laß mich leben, ich bin kein richtiger Butt, ich bin ein verwunschener Prinz. Was hilft's dir denn, wenn du mich tötest? Ich würde dir doch nicht recht schmecken: Setz mich wieder ins Wasser und laß mich schwimmen." - "Nun," sagte der Mann, "du brauchst nicht so viele Worte zu machen: einen Butt, der sprechen kann, werde ich doch wohl schwimmen lassen." Damit setzte er ihn wieder in das klare Wasser. Da ging der Butt auf Grund und ließ einen langen Streifen Blut hinter sich. Da stand der Fischer auf und ging zu seiner Frau in die kleine Hütte.
"Mann," sagte die Frau, "hast du heute nichts gefangen?" - "Nein," sagte der Mann. "Ich fing einen Butt, der sagte, er wäre ein verwunschener Prinz, da hab ich ihn wieder schwimmen lassen." - "Hast du dir denn nichts gewünscht?" sagte die Frau. "Nein," sagte der Mann, "was sollte ich mir wünschen?" - "Ach," sagte die Frau, "das ist doch übel, immer hier in der Hütte zu wohnen: die stinkt und ist so eklig; du hättest uns doch ein kleines Häuschen wünschen können. Geh noch einmal hin und ruf ihn. Sag ihm, wir wollen ein kleines Häuschen haben, er tut das gewiß." - "Ach," sagte der Mann, "was soll ich da nochmal hingehen?" - "I," sagte die Frau, "du hattest ihn doch gefangen und hast ihn wieder schwimmen lassen - er tut das gewiß. Geh gleich hin!" Der Mann wollte noch nicht recht, wollte aber auch seiner Frau nicht zuwiderhandeln und ging hin an die See.
Als er dorthin kam, war die See ganz grün und gelb und gar nicht mehr so klar. So stellte er sich hin und sagte:
"Männlein, Männlein, Timpe Te,
Buttje, Buttje in der See,
Meine Frau, die Ilsebill,
Will nicht so, wie ich wohl will."
(και συνεχίζοντας το παραμυθι)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
βγήκε το ψαράκι και τού ζήτησε το σπιτάκι,και κείνο τού είπε πως έγινε,
γυρίζοντας ο ψαράς πίσω,βρήκε στη θέση τής καλύβας ένα ωραίο μικρό σπιτάκι,αυλή
με λουλουδια,ένα κήπο με φρούτα στα δεντρα,κότες για τ'αυγα,μια κατσίκα για το γαλα
και μια στέρνα για δροσερό νερό,
τώρα είσαι ευχαριστημένη,είπε στη γυναίκα του,
μετά από λίγες μέρες τού είπε η γυναίκα του,
καλό είναι δεν λέω το σπιτάκι,όμως να'χαμε ένα πύργο,πήγαινε στο ψαράκι και ζητα
του πύργο,
τι να κάνει πήγε,
η θάλασσα τώρα ήταν μαύρη και σκοτεινή,
φώναξε το ψαράκι,
πρίγκιπα πριγκιπα μου
ψαράκι ψαράκι μου
αυτό που η γυναίκα μου θέλει
εγώ αυτό δεν το θελω
και το ψαράκι βγήκε και τού ειπε,τι θέλεις;
ένα πύργο θέλει η γυναίκα μου,
πήγαινε πισω κι έγινε,
γύρισε και είδε τον πύργο,
και γύρω κήπο με δέντρα και μηλιές,άλογα και ιππότες,βαρώνους και κομητες,
φυλακες σιδεροφραχτους,
τώρα ευχαριστήθηκες γυναίκα,
σε δυο μέρες η γυναίκα τού ειπε,
θέλω να γίνω βασίλισσα,
πήγαινε στο ψάρι να το ζητήσεις,
μ'αυτο δεν γίνεται, τής είπε,
πήγανε,αμέσως, τού είπε,
κι εκείνος στεναχωρημενος πήγε στη θάλασσα,κι η θάλασσα ήταν πολύ φουρτουνιασμένη,
και φώναξε το ψαράκι
πρίγκιπα πριγκιπα μου
ψαράκι ψαράκι μου
αυτό που η γυναίκα μου θέλει
εγώ αυτό δεν το θελω
και το ψαράκι βγήκε,
τι θέλεις;τού είπε,
η γυναίκα μου θέλει να γίνει βασίλισσα,
γύρνα πίσω,κι έγινε βασιλισσα,
γύρισε,είδε το παλάτι,στρατιώτες,και μέσα σε θρόνο να κάθεται βασίλισσα
η γυναίκα του με γύρω της τις γυναικες τής αυλής,όλα αστραφταν,μάρμαρα χρυσά
και κρύσταλλα,
ξημερώνοντας τού λέει η γυναίκα,
πρέπει αυτοκρατορισσα να γίνω,
πηγαινε στο ψάρι να το ζητήσεις,
μα αυτο είναι αδύνατο, τής είπε,
αμέσως τραβά,σε διατάζω,είμαι η βασίλισσα,τού είπε,
και κείνος πολύ λυπημένος πήγε στη θάλασσα,που ήταν πολύ φουρτουνιασμένη,
μαύρη,και δυνατός αέρας φυσούσε και την ταραζε,
τότε φώναξε το ψαράκι
πρίγκιπα πριγκιπα μου
ψαράκι ψαράκι μου
αυτό που η γυναίκα μου θέλει
εγώ αυτό δεν το θελω
το ψαράκι βγήκε και τού είπε,
τι θέλεις πάλι;
η γυναίκα μου θέλει αυτοκρατορισσα να γίνει,
γύρνα πίσω κι έγινε,
γυρνώντας πίσω την βρήκε μέσα σε μεγάλη αίθουσα μαρμάρινη με γυαλιστερους
πολυελαίους πάνω σε ψηλότερο χρυσό θρόνο να κάθεται βαστώντας χρυσό σκήπτρο
ολοστολισμένο με πετράδια και ζαφείρια και να φορά στο κεφάλι χρυσό στέμμα με
διαμάντια και γύρω της δύο σειρές σωματοφύλακες,από τον πιο ψηλό γίγαντα μέχρι
τον πιο μικροσκοπικό νάνο,και να διατάζει την αχανή αυτοκρατορία,πέρα ως πέρα,
τη νύχτα τον ξύπνησε,
πριν ξημερώσει,τού είπε,πήγαινε στο ψάρι,
θέλω παπισσα να γίνω,
εκείνος τρόμαξε,
τι λες;,αυτό είναι που δεν γίνεται,
σε διατάζω,θα πας,
και πριν ξημερώσει,με πολύ βαρειά καρδιά,πήγε,
η θάλασσα τώρα ήταν πολυ αγριεμενη,βουνά τα κύματα τεραστια,μαύρα καταμαυρα
τα σύννεφα,
και το ψαράκι φώναξε δυνατά ν'ακουσει
πρίγκιπα πριγκιπα μου
ψαράκι ψαράκι μου
αυτό που η γυναίκα μου θέλει
εγώ αυτό δεν το θελω
και το ψαράκι βγήκε και τού ειπε,
τι'ναι πάλι;τι θέλεις;
να,η γυναίκα μου,εγώ δεν θέλω,θέλει να γίνει παπισσα,
πήγαινε κι έγινε παπισσα,
και γυρνώντας πίσω,είδε μια τεράστια εκκλησία,και μέσα σε πιο ψηλό τώρα,από πριν,
θρόνο χρυσό κάθονταν η γυναίκα του,στο χέρι κρατούσε χρυσό σκηπτρο και στο κεφάλι
φορούσε χρυσή μίτρα
να σε τυφλώνουν τα διαμάντια και τα πετράδια,και γύρω της παντού,επίσκοποι κι
αρχιεπίσκοποι με χρυσες στολές
την νύχτα η γυναίκα,που ήταν παπισσα,ύπνο δεν είχε,κι όταν εδυσε το φεγγάρι κι
ανέτειλε ο ήλιος,τον ξύπνησε,
ξύπνα,
τι θέλεις πάλι;
θέλω,τού είπε η γυναίκα,εγώ να'μαι που να διατάζω πότε θ'ανατελει και πότε θα δυει
ο ήλιος και το φεγγάρι,
θέλω να γίνω θεός,
εκείνος φοβήθηκε και τρομαξε,
τι λες; αυτό ούτε να το σκεφτεί ο άνθρωπος,τής είπε,
εγώ το θέλω τώρα,και σε διατάζω,πήγαινε στο ψάρι και ζητα το,
και κείνος πήγε,τρομαγμένος,η καρδιά του χτυπούσε δυνατά να σπάσει,πνίγονταν
η αναπνοή του,
και αφού με πολυ δυσκολία έφτασε στη θάλασσα,
την είδε ανταριασμενη,τεράστια βουνά τα κύματα,καράβια κατάρτια έσπαζε χίλια
κομμάτια,ναύτες πετούσε στα μαύρα νερά να πνίξει,δυνατός ανεμοστρόβιλος τη
σάρωνε,αστραφτε και βροντούσε,καταιγίδα την εδερνε,σειονταν η γη,τρομερός
σεισμός,και βράχια τεράστια ταράζονταν ξεκολλούσαν και κατρακυλούσαν στα
βαραθρα,δέντρα σκάκιζαν κι έσπαζαν
και τα πάντα στη γη συντρίβονταν και ξεθεμελιώνονταν,
και κείνος πολύ απελπισμένος φώναξε με πολυ δυνατή φωνή κι ήταν τόσο μεγάλος
ο θόρυβος και η βουή που δεν άκουσε τη φωνή του
πρίγκιπα πριγκιπα μου
ψαράκι ψαράκι μου
αυτό που η γυναίκα μου θέλει
εγώ αυτό δεν το θελω
και το ψάρι βγήκε και τού είπε,
τι'ναι αυτό που θέλεις πάλι;
η γυναίκα μου τώρα θέλει θεός να γίνει,
γύρνα πίσω,και τη παλια μικρη ψαροκαλυβα σου θα βρεις
κι έτσι έγινε
κι από τότε ο ψαράς κι η γυναίκα του εκεί ζουν και μένουν κι εκεί θα ζουν
και θα μένουν για πάντα
.
.
.
Αρης Κωνσταντινιδης-αρχιτεκτονας
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
Εκ χρέους στους Ιδανικούς Ευγενεις μας
Άρης Κωνσταντινίδης
η κίνηση προς το μπαλκόνι,
κάτω,
όλα μού τα γκρεμίζουν,
η' εγκαταλείπονται,
η ποίηση τού Σολωμού στην Αρχιτεκτονική μου στα αζητητα,
η κοινωνία προχωράει με φανφαρονισμους,
οι άνθρωποι πλέον, αυτό έχουν επιλέξει,σαν τα πρωτοζωα συνεχώς αναπαράγονται,
ένας ακυρωμενος Έλληνας είμαι,
σήμερα 16 Σεπτεμβρίου 1993 συνειδητά επιλέγω την ολοσχερή κατάρρευση μου
.
..
.
Νίκος Πουλαντζάς
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
Εκ χρέους στους Ιδανικούς Ευγενεις μας
Νίκος Πουλαντζας
ένας Έλληνας εργάτης
Παρίσι,3 Οκτωβρίου 1979,
η πολυκατοικία,ο όροφος,ο δρόμος κάτω,
ήττα τής επανάστασης,
η πτώση τής επανάστασης,
η κριτική μετά,οι απογοητευμένοι σύντροφοι,
πριν η πολιτική:
το αστικό κράτος,σε κάθε περίπτωση,εξυπηρετεί τα συμφέροντα τού καπιταλισμού,
εγώ αδυνατω να αλλάξω τον κόσμο,
κι αυτό,δυστυχώς,προφητεύω,
ας με συγχωρεσει η μικρή μου Αριάδνη,
παρόλαυτα αγαπώ τον Μίκυ Μαους και τον Ντόναλντ Ντακ
.
.
.
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
Τρωικά Time Story
-Παλαμηδης-
όταν ο Παλαμήδης τού Ναυπλίου εστειλε τον Οδυσσέα τού Λαέρτη
στη Θράκη στούς Κινονες να φέρει στάρι να τραφούν οι Αχαιοί στρατιώτες
αυτός γύρισε μετά από μέρες με άδεια τ'αμπάρια τών καραβιών,
και είπε:
ότι δεν είχαν σταρι και δεν φορτωσε ,
δεν ξεγελάστηκε ο Παλαμηδης,
και βεβαια φόρτωσε,
και στο δρόμο το πούλησε
προς ίδιον ώφελος,
και για απόδειξη,πήγε μετά αυτός ο ίδιος στη Θράκη
και φόρτωσε τα καραβια
γι'αυτό,και για την άλλη σκευωρια,δηθεν τής δωροδοκίας του από τον Πριαμο,
λιθοβολήθηκε από την κλίκα τών Ελλήνων και αφανίστηκε ο Παλαμήδης
κι έτσι,στην αρχή τής Ιλιάδας,εξηγείται,η μήνις τού Αχιλλέα,κι όχι για μια απλή
κοπελίτσα την Βρυσηιδα ο θυμός του,
οργίστηκε με την κλίκα τού Αγαμεμνωνα,Οδυσσέα,Διομήδη κ.α για τον χαμό
τού φίλου του και συμμαθητή στη σχολή τού Χείρωνα στο Πήλιο Παλαμήδη,
αλλωστε στην Ιλιάδα ο Όμηρος,αφού ήταν Τηλεμαχου Οδυσσειτης, μεροληπτωντας,
δεν κάνει λογο για τον ιδιοφυή Έλληνα Παλαμήδη,πλήρης αποσιώπηση τού ήρωα
στους 15.693 δακτυλικους εξαμετρους στίχους τού επικού έργου,
.
.
.
.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Θέατρο Σκιών ο Καραγκιόζης
-ο Καραγκιόζης και ο ΟΠΕΚΕΠΕ
- χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Θέατρο Σκιών ο Καραγκιόζης
-ο Καραγκιόζης και ο ΟΠΕΚΕΠΕ
-χ.ν.κουβελης c n.couvelis
ο ΟΠΕΚΕΠΕτζης χτυπάει τη πόρτα τής παράγκας τού Καραγκιόζη
βγαίνει ο Καραγκιόζης
Καραγκιόζης.
ποιος ο κύριος;
(τρίβει τα μάτια του)
με ξύπνησες γρουσουζη
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
Καλημέρα σας,είμαι από τον ΟΠΕΚΕΠΕ
Καραγκιόζης.
τι οΚουπεπε τσαμπουνας;
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
τον οργανισμό επιδοτησεων
Καραγκιόζης.
δεν χρωστάω,κλεβω
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
δεν με καταλάβατε,θα σας δώσουμε λεφτά,
Καραγκιόζης.
καν'τα λιανα,και ριχ'τα χοντρα
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
να,θα δηλώσετε κτηνοτρόφος
Καραγκιόζης.
μοιάζω για μπάρμπα Γιώργος;
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
όχι βέβαια,θα δηλώσετε προβατα
Καραγκιόζης.
που δε εχω
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
θα δηλώσετε γιδια
Καραγκιόζης.
που δεν εχω
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
θα δηλώσετε μοσχαρια
Καραγκιόζης.
που δεν εχω
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
που θα βρίσκονται σε διάφορα βοσκοτοπια
καθ'ολην...
Καραγκιόζης.
(τον διακόπτει)
την παραγκα
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
και γιατι όχι;
στην παράγκα,
φτάνουν τα στρεμματα
Καραγκιόζης.
παραφτανουν και περισσευουν,
τι στρέμματα μωρέ;,που είμαστε τίγκα η οικογένεια Καραγκιόζη,πέντε νοματαιοι,
εγώ η Αγλαια η γυναίκα μου,τα τρία παιδιά,Κολητηρης Μυριγκοκος Κοπριτης,
και δεν χωράμε,περισσεύουν τρεις,οι δύο μέσα οι τρεις έξω,υπαιθρια κατασκηνωση
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
κανένα πρόβλημα,
τώρα θα είναι και τα προβατα τα γιδια και τα μοσχάρια,λεφτά θα πεφτουν,ευρε-ως,
από ευρωπη
Καραγκιόζης.
άμα πέφτουν λεφτά ευρω-πεος,τότε χωράμε,τσιγκουνιες θα κανουνε
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
συμφωνουμε;
Καραγκιόζης.
βεβαιως παρασυμφωνούμε οΚουπεμπε μου,χάνονται τέτοιες ευκαιρίες,και μάλιστα ευρωπαϊκές,
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
τότε να ορίσουμε τον αριθμό τών τριών κοπαδιών
Καραγκιόζης.
εμπρός να μην χανουμε ευρώ,καιρό,ήθελα να πω
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
2000 πρόβατα,καλά είναι;
Καραγκιόζης.
βάλε κάτι παραπάνω,τσιγκουνιες θα κάνουμε;
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
3000,κλείνουμε τα προβατα
Καραγκιόζης.
το πρόβατον,τα πρόβατα,τών προβατων
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
και γίδια 2000
Καραγκιόζης.
ανέβασε οΚουπεμπε μου,3000 στρογγυλά,τσιγκουνιες θα κανουμε
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
εντάξει,3000 τα γιδια,τα κλείνουμε τωρα
Καραγκιόζης.
το γίδι,τα γίδια,τών γιδιων
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
και 2000 μοσχάρια
Καραγκιόζης.
βάλε κι άλλα Οπεκεαυτε μου,χωράνε στη παράγκα τα μοσχάρια,καν'τα 3000,
δεν θέλω τσιγκουνιες
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
οκ,τα κλείνουμε 3000 μοσχαρια
Καραγκιόζης.
το μοσχάρι,τα μοσχάρια, τών μοσχαριων
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
έγινε,
λοιπόν,
Καραγκιόζης Καραγκιοζοπουλος
Έλλην κτηνοτρόφος
έχων εις την ιδιοκτησίαν και κατοχήν του
3000 πρόβατα
3000 γίδια
3000 μοσχάρια
εις τον βοσκοτοπον 'Παραγκα τού Καραγκιοζη',
το ποσόν τής επιδότησης
είναι:
κάθε πρόβατο 50 ευρώ
κάθε γιδι 50 ευρώ
κάθε μοσχάρι 50 ευρω,
έχουμε τα επιμερους ποσα:
πρόβατα:
3000χ 50=150.000 ευρώ
γίδια:
3000χ 50=150.000 ευρω
μοσχάρια:
3000χ 50=150.000 ευρω
τότε το όλον:
3χ150.000=450.000 ευρω
αυτά θα πάρεις στο χερι
Καραγκιόζης.
και που θα τα βάλω;
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
ξέρω γω;,στη τράπεζα
Καραγκιόζης.
ωρε τι μάς λες,να μου τα κλέψουν,
στη παράγκα θα τα βάλω,
εδώ χωράνε τόσες χιλιάδες πρόβατα γίδια μοσχάρια,και μάλιστα βοσκανε,
και δεν θα χωρέσουν 450.000 ευρώ;,
όλοι οι καλοί χωρανε
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
τώρα υπέγραψε
Καραγκιόζης.
υπογράφω,
φαρδιά πλατιά ,
Καραγκιόζης Καραγκιοζοπουλος
Έλλην Κτηνοτρόφος
επιδοτούμενος από τον
ΟΠΕΚΕΠΕ
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
α,και να σου πω κάτι,μην σου βγει,όμως,κουβέντα πουθενα
Καραγκιόζης.
τώρα παιδιά ειμαστε,τσιμουδια
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
επειδή σε συμπάθησα
στο λέω,δεν χρειάζεται να έχεις κοπάδια,πρόβατα γίδια μοσχάρια,τίποτα,
ένα αριθμό στα χαρτιά μόνο
Καραγκιόζης.
ρίχνουμε τούς άλλους που έχουν
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
οι δικοί μας,οι έξυπνοι δεν έχουν,
Καραγκιόζης.
αν ειναι έτσι,βάλε με και μένα στον αριθμο
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
θέλεις να δηλώσεις κοπάδια και βοσκοτόπια κι αλλού;
Καραγκιόζης.
που αλλού;
ΟΠΕΚΕΠΕτζης.
όσα θέλεις αριθμό κοπαδιών κι οπου θέλεις
στην Ελλάδα
Καραγκιόζης.
μωρέ τσιγκουνιες θα κάνουμε,γέμισε την Ελλάδα με κοπάδια και βοσκοτόπια
τού Καραγκιόζη,σε βουνά θάλασσες νησιά,
πρόβατα γίδια μοσχάρια όλη η Ελλαδα τού Καραγκιόζη,
έγινε οΚουπεμπε μου
.
.
.
.
.
Μ
Poetry Ποιηση
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Μετρησεις
-χ.ν.κουβελης c n.couvelis
διπλώνει τις λέξεις
τις απελευθερωνει
να βουίζουν σαν μελισσες
σ'ανθισμενο κήπο συμφώνων και φωνηεντων
συλλεγοντας συμμετριες κοχυλιων
διατύπωσε τη γεωμετρία τών νερων
τής θαλασσας
τωρα
τα δάχτυλα τών δέντρων
αγγίζουν το διάφανο. σεντόνι τού αερα
κι αναδύουν πράσινο χλοερο φως
να
θρυματιζει το χρονο
άπειρο η' ελάχιστο, αδιαφορο
ποτέ η διάρκεια δεν ήταν τόσο υπαρκτη
στη φωτογραφία που βγαλαμε
ο λευκός μηρος
τού βραχου
εξατμίζεται στ'αλάτι
τής ηρεμιας
.
.
.
.
Η Γέννηση τής Αφροδίτης
Εξαλειπτρο,δοχείο αρωματικής αλοιφης,570-560 π.Χ, Μουσείο Λουβρου,Παρισι
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
μεταφράζοντας
Αρχαιοελληνικούς Ύμνους
(Ανωνύμου)
Απόλλω και Αρτεμιτι
εν Δηλω ποτ'ετεκε τέκνα Λατώ
Φοίβον χρυσοκομαν ανακτ'Απολλω
ελαφηβολον τ'αγροτεραν
Άρτεμις,α γυναικών μεγ'εχει κράτος
στη Δήλο κάποτε γέννησε παιδιά
η Λητώ
τον Φοίβο τον ξανθομαλλο
βασιλια Απόλλωνα
και την κυνηγο ελαφιών Αρτέμιδα,
που στις γυναίκα πολύ μεγάλη
έχει δύναμη
(Ανωνύμου)
Αθήνη
Παλλάς Τρκτογενει' ανασσ' Αθανα
ορθου τηνδε πόλιν τε και πολίτας
ατερ αλγεων και στάσεων
καί θανάτων αωρων σύ τε καί πατήρ
Παλλάδα
γεννημένη απ'το κεφάλι
βασιλισσα Αθηνά
στήριξε αυτή δω τη πόλη
και τούς πολίτες
χωρίς συμφορές και αναστατώσεις
και πρόωρους θανάτους
εσύ και ο πατερας σου
(σημείωση:
για το επίθετο Τριτογενεια:
-η Αθήνα γεννήθηκε στη λίμνη Τριτωνίδα τής Λιβύης,που ήταν ο υδάτινος θεός Τρίτων
-γεννήθηκε την τρίτη μέρα τού μήνα
-γεννήθηκε τρίτη μετά τον Απόλλωνα και την Άρτεμη
-στην αιολική γλώσσα η λέξη 'τριτων' σημαίνει κεφάλι,
επομένως:Τριτογενεια, αυτή που γεννήθηκε από το κεφάλι,
κατά τη μυθολογία από το κεφάλι τού Δια,
στη μετάφραση επιλέχθηκε αυτή η εκδοχή)
(Ορφικός Ύμνος )
Αρει
Άρρηκτ' ομβριμοθυμε μεγασθενες αλκιμε δαίμον
οπλοχαρης αδάμαστε βροτοκτονε τειχεσιπλητα
Αρες αναξ οπλοδουπε φόνοις πεπαλαγμενος αιει
αιματι ανδροφόνωι χαιρων πολεμοκλονε φρικτε
ός ποθεεις ξιφεσιν τε και εγχεσι δηριν αμουσον
στήσον εριν λυσσώσαν άνες πόνον αλγεσιθυμον
εις δε ποθον νευσον Κυπριδος κωμους τε Λυσίου
αλλαξας αλκην όπλων είς εργα τα Δηους
ειρήνη ποθεων κουροτροφον ολβιοδωτιν
Ακλονητε σκληροτραχειλε ατρόμητε δυνατέ θεέ
που τα όπλα χαιρεσε ακατανικητε φονιά ανθρώπων
τειχών γκρεμιστη
Άρη βασιλιά μ'οπλα που βροντάς πάντα στο φονικό αίμα
τών σκοτωμένων βουτηγμένος
που χαιρεσε στού πολέμου
το θόρυβο στην όψη φοβερέ
που τη σφοδρή συμπλοκή με ξίφη και μαχαίρια ποθεις
παράτα τη λυσσασμένη εχτρα άσε τον πόνο
που τη καρδιά θλιβει
και δέξου τον ποθο τής Κύπριδας
και τούς χορους και τα γλέντια
τού Λούσιου Διόνυσου
αλλάζοντας τών όπλων τη δύναμη
με τής Δήμητρας τα έργα
την ειρήνη ποθώντας που τα νέα θρεφει παιδιά
και τ'αγαθα δινει
(σημείωση:
ψευδο-Ορφικος Ύμνος,
πιθανός τόπος προέλευσης η Πέργαμος, Δυτική Μικρά Ασία,
και χρόνος γραφής ύστερη ελληνιστική περίοδος με πρώιμη αυτοκρατορικη)
.
.
.
φωτογράφιση
-in red-
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Fragmenta
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
μεσάνυχτα,
έγραψε:
η ευτυχία είναι εμμονικη ιδέα
τώρα νιώθω απόλυτη μοναξιά
.
σε
μια κιτρινη καρεκλα καθισε
στα χερια της
γαλαζια πουλια
κοιμονταν
για μια ελαχιστη στιγμη στο απειρο
κι ακουσε
απ'τον ουρανο
να την φωναζουν
''ε εσυ τών αορατων μυστικη''
στ'αρχαιο ακρογιάλι
κοιμομαστε
κι η θάλασσα
μάς ξυπναει
ρυθμικα με δωριο τροπο
μεσα στον χρωματιστο βομβο τών μελισσων
η γυναίκα σου,Οδυσσέα,
παρά θῖν’ ἁλός
εσυ
χεῖρας νιψάμενος πολιῆς ἁλός
πρωι και
γυαλιζε η μερα
τιποτα ματαιο
στην ωραιότητα σου
φως
γαλαζιο φως
ακου
την προελληνικη λεξη
τού σαργου
η σεληνη αποψε γλυστρισε ευελικτη
πανω
στα διαφανα νερα
τών ποδιών σου
το όνομα τής σιωπής
απειριτος μεγακητης μελαψ οινοψ ποντος
λιτή
κι απέριττη ζωή
ευχομαστε
ο ανεμος επιμενει
να βυζαινει θαλασσινο νερο
πολλη αιωνιοτητα το μελλον μας
αντέχει
μια διαφανη λεξη γαληνης
πληρης συμμετριων
η ύπαρξη μας
στο σχημα κοχυλιου
.
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
ήμουνα πουλί
και πέταγα
σ' όλα τα κυπαρίσσια
και μενα οι εμορφες
μ'αγαπαγαν
και πέταξα σε δέντρο
τής αυλίτσας σου
σε μηλίτσα φουντωμενη
και συ σκληρή δεν με καταδεχτηκες
και πετριές μού πέταξες
να φύγω φωναξες
να κάνω πέρα
μον' έννοια σου
θα'ρθει ένας καιρός
και θα γυρισ' ο χρόνος
να θέλεις με να με ζητάς
και πουθενά να μην με βρισκεις
για μενα να πονας
.
φωτογράφιση
-λιμνοθαλασσα Αιτωλικου-αλυκες-
η αυτοκρατορία τού αλατιού
-χνκουβελης cncouvelis
τα βηματα
χαραχτηκαν στο αλατι
και το φως
ξεφυγε
απ'τα πεντε δαχτυλα
τ'αριστερου χεριου
τεντωνοντας
τις λεξεις
βρηκαμε τις φωνες
τών πουλιων
αυτος
που βλεπει απ'τη μερια τών χρωματων
ειναι διπλα σου
δεν ειναι αργα
με ρυθμικο τροπο
να ζησουμε τη χαρα
κι η μερα αργοσυρτα προχωρουσε
τη φωνη της
μια απεραντη γαληνη
να κρατησουν
τα ματια τους
και τα λογια τους ψιθυριστα
ως κρυσταλλοι αλατιου στις πετρες
εγραψε:
να ο αλαφροισκιωτος
που αναδυοντας
γαλαζια βιολια
απ'τα νερα
τα καρφιτσωνει
στους ουρανους
και στη λευκοτητα τ'αλατιου
στραφηκε η ψυχη τους
.
σε
συναντώ
στις
σταλαγματιες
τών
ανθών σου
.
.
.
ο Ιωάννης Β' Κομνηνός και η σύζυγός του αυτοκράτειρα
Ειρήνη τής Ουγγαρίας
(μωσαϊκό,Αγία Σοφία, Κωνσταντινούπολη)
(Κατά Κάποιον Τρόπον η Ιστορία)
Ιωάννης Β' Κομνηνός ο Καλός
την άνοιξη τού 1119 μΧ
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
απέτυχε η συνομωσία
τής Άννας Κομνηνης
και τής μητέρας της Ειρήνης Δουκαινας,
στο παλάτι τού Φιλοπατιου το κυνηγετικό περιπτερο
είχε ορισθει να γινονταν
η δολοφονία τού νέου αυτοκράτορα
Ιωάννη Β' Κομνηνού τού Καλού,
όμως την τελευταία στιγμη
ο σύζυγος της Νικηφόρος Βρυέννιος
αλλαξε τη γνωμη
ουδόλως τον ενδιέφερεν
ο αυτοκρατορικός θρόνος
τού αρκουσαν οι συγγραφικές του ενασχολήσεις,
η ησυχία του,
και επέλεξε πολιτικά τον Ιωάννη
από τις δύο συνομωτισες,
την αδελφή και μανα ο Ιωαννης
δεν τιμώρησε,
άλλωστε ήταν γενικά επιεικής και ελεήμων
και τοιουτοτρόπως ασκησε την εξουσία
στο Βυζάντιο
μια δυσκολη εποχή με τούς μουσουλμάνους
κίνδυνο στα συνορα,
η Άννα μαζί με την μάνα της Ειρηνη
αποσύρθηκαν στη Μονή τής Κεχαριτωμένης
όπου σε ύφος αυστηρου αττικισμου
συνέγραψε την Αλεξιάδα της
την ιστορία τού πατρος της
Αλεξίου Α' Κομνηνου
...ἐγὼ Ἄννα, θυγάτηρ μὲν τῶν βασιλέων Ἀλεξίου καὶ Εἰρήνης,
πορφύρας τιθήνημά τε
καὶ γέννημα, οὐ γραμμάτων οὐκ ἄμοιρος, ἀλλὰ καὶ τὸ Ἑλληνίζειν
ἐς ἄκρον ἐσπουδακυῖα ...
Ἐγὼ δ’ ἐνταῦθα γενομένη σκοτοδίνης ἐμπίπλαμαι τὴν ψυχὴν
καὶ ῥείθροις δακρύων περιτέγγω τοὺς ὀφθαλμούς...
η δε Ειρήνη
ασχολήθηκε πλεον με τα φιλανθρωπικά εργα
αυτά τα συνομωτικα
τής άνοιξης τού 1119 μΧ γεγονότα
ήταν αιτία
ο Ιωάννης Β' να μην διοριζει πλέον συνεργάτες του
από τα οκογενειακα μελη
ώστε να αποφεύγει τις τυχόν συνομωσίες τους
τις οχιές σκευωριας
.
.
.
Fragmenta
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
εμένα
κάποιος απ'τούς μνηστήρες σου
Ελένη
που δεν διάλεξες
μ'εσυρε με τον στρατό του
στη Τροία
και τώρα το αίμα μου
κόκκινο μαύρο
χύνεται
στο ρέμα τού Σκαμανδρου
.
προσμένοντας
τις λέξεις τής ποίησης σου
σε στάση αρχαϊκού κουρού
να ερμηνευτουν
.
.
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
Νεοπτόλεμος τισις
και βέβαια η ανοσιος πράξη
να σφάξει τον βασιλιά Πριαμο
στον βωμό τού Ερκειου Διος
παραβιάζοντας
την ιερη προστασία τού οικείου χώρου
τού έρκους
δεν θα έμενε άτιμωρητος
με τον ίδιο τρόπο
στους Δελφους σφάχτηκε
στον βωμό τού Απόλλωνα
ο Νεοπτόλεμος.απο τον Ατρειδη Ορέστη
μαχαιραν έδωσες
μαχαιραν θα λαβεις
στο κύκλο
τής Νεοπτολέμου τισεως
.
.
.
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
μεταφράζοντας
Ave Maria
Χαίρε Μαρία,
με χαρες όλη γεμάτη,
σε σένα ο Κύριος
ειναι,
απ'τις γυναίκες ευλογημένη είσαι,
κι ευλογημένος
ο καρπός στη κοιλιά σου,
ο Ιησούς,
Αγία Μαρία,Μητέρα τού Θεού,
προσευχήσου
για μάς τούς αμαρτωλούς,
τώρα
και στη ώρα
τού θανάτου μας,
Αμην
Ave Maria, gratia plena,
Dominus tecum
Benedicta tu in mulieribus,
et benedictus fructus ventris tui, Iesus.
Sancta Maria, Mater Dei, Ἁγία Μαρία,
ora pro nobis peccatoribus
nunc et in hora mortis nostrae.
Amen.
.
.
.
Fragmenta
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
με πόση
σιωπή λέξεων
στη ποιηση σου
η ωραιότητα σου αναπνέει
όταν
ένα αόρατο σώμα μου
σ' αγγίζει
ιερή θεά
είμαι τόνος
στην προπαραλήγουσα
λεξης σου
gnossiennes
gymnopedies
στην όχθη τού φεγγαριού
ένα έφιππο θρόισμα
παράδοξο
το λευκό τού χρόνου
πάντα θα λείπεις
με δισυλλαβα
πάθη
ψιθύρους
προορισμένη αιώνια
γαλάζια σκιά
ολομόναχη
.
.
.
.
.
GREEK POETRY
-μεταφράζοντας
Αρχαιοελληνικούς Ύμνους
-μεταφραση χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
Η Γέννηση τής Αφροδίτης
Εξαλειπτρο,δοχείο αρωματικής αλοιφης,570-560 π.Χ, Μουσείο Λουβρου,Παρισι
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
μεταφράζοντας
Αρχαιοελληνικούς Ύμνους
(Ανωνύμου)
Απόλλω και Αρτεμιτι
εν Δηλω ποτ'ετεκε τέκνα Λατώ
Φοίβον χρυσοκομαν ανακτ'Απολλω
ελαφηβολον τ'αγροτεραν
Άρτεμις,α γυναικών μεγ'εχει κράτος
στη Δήλο κάποτε γέννησε παιδιά
η Λητώ
τον Φοίβο τον ξανθομαλλο
βασιλια Απόλλωνα
και την κυνηγο ελαφιών Αρτέμιδα,
που στις γυναίκα πολύ μεγάλη
έχει δύναμη
(Ανωνύμου)
Αθήνη
Παλλάς Τρκτογενει' ανασσ' Αθανα
ορθου τηνδε πόλιν τε και πολίτας
ατερ αλγεων και στάσεων
καί θανάτων αωρων σύ τε καί πατήρ
Παλλάδα
γεννημένη απ'το κεφάλι
βασιλισσα Αθηνά
στήριξε αυτή δω τη πόλη
και τούς πολίτες
χωρίς συμφορές και αναστατώσεις
και πρόωρους θανάτους
εσύ και ο πατερας σου
(σημείωση:
για το επίθετο Τριτογενεια:
-η Αθήνα γεννήθηκε στη λίμνη Τριτωνίδα τής Λιβύης,που ήταν ο υδάτινος θεός Τρίτων
-γεννήθηκε την τρίτη μέρα τού μήνα
-γεννήθηκε τρίτη μετά τον Απόλλωνα και την Άρτεμη
-στην αιολική γλώσσα η λέξη 'τριτων' σημαίνει κεφάλι,
επομένως:Τριτογενεια, αυτή που γεννήθηκε από το κεφάλι,
κατά τη μυθολογία από το κεφάλι τού Δια,
στη μετάφραση επιλέχθηκε αυτή η εκδοχή)
(Ορφικός Ύμνος )
Αρει
Άρρηκτ' ομβριμοθυμε μεγασθενες αλκιμε δαίμον
οπλοχαρης αδάμαστε βροτοκτονε τειχεσιπλητα
Αρες αναξ οπλοδουπε φόνοις πεπαλαγμενος αιει
αιματι ανδροφόνωι χαιρων πολεμοκλονε φρικτε
ός ποθεεις ξιφεσιν τε και εγχεσι δηριν αμουσον
στήσον εριν λυσσώσαν άνες πόνον αλγεσιθυμον
εις δε ποθον νευσον Κυπριδος κωμους τε Λυσίου
αλλαξας αλκην όπλων είς εργα τα Δηους
ειρήνη ποθεων κουροτροφον ολβιοδωτιν
Ακλονητε σκληροτραχειλε ατρόμητε δυνατέ θεέ
που τα όπλα χαιρεσε ακατανικητε φονιά ανθρώπων
τειχών γκρεμιστη
Άρη βασιλιά μ'οπλα που βροντάς πάντα στο φονικό αίμα
τών σκοτωμένων βουτηγμένος
που χαιρεσε στού πολέμου
το θόρυβο στην όψη φοβερέ
που τη σφοδρή συμπλοκή με ξίφη και μαχαίρια ποθεις
παράτα τη λυσσασμένη εχτρα άσε τον πόνο
που τη καρδιά θλιβει
και δέξου τον ποθο τής Κύπριδας
και τούς χορους και τα γλέντια
τού Λούσιου Διόνυσου
αλλάζοντας τών όπλων τη δύναμη
με τής Δήμητρας τα έργα
την ειρήνη ποθώντας που τα νέα θρεφει παιδιά
και τ'αγαθα δινει
(σημείωση:
ψευδο-Ορφικος Ύμνος,
πιθανός τόπος προέλευσης η Πέργαμος, Δυτική Μικρά Ασία,
και χρόνος γραφής ύστερη ελληνιστική περίοδος με πρώιμη αυτοκρατορικη)
.
.
.
.
.
GREEK POETRY
-Μετρησεις
-χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
Μετρησεις
-χ.ν.κουβελης c n.couvelis
διπλώνει τις λέξεις
τις απελευθερωνει
να βουίζουν σαν μελισσες
σ'ανθισμενο κήπο συμφώνων και φωνηεντων
συλλεγοντας συμμετριες κοχυλιων
διατύπωσε τη γεωμετρία τών νερων
τής θαλασσας
τωρα
τα δάχτυλα τών δέντρων
αγγίζουν το διάφανο. σεντόνι τού αερα
κι αναδύουν πράσινο χλοερο φως
να
θρυματιζει το χρονο
άπειρο η' ελάχιστο, αδιαφορο
ποτέ η διάρκεια δεν ήταν τόσο υπαρκτη
στη φωτογραφία που βγαλαμε
ο λευκός μηρος
τού βραχου
εξατμίζεται στ'αλάτι
τής ηρεμιας
.
.
.
.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-ιστορίες τού κ.Κ
- χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Φωτογράφιση
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ιστορίες τού κ.Κ
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
κάποια.γνωστη τού κ.Κ,πολύ όμορφη,αναφέρθηκε σε έναν
κοινό γνωστο τους
-είναι μισογύνης
-και θαυμάζει τη γοητεία τής γυναίκας,απάντησε ο κ.Κ
η γυναίκα τον ρώτησε:
-τι σού αρέσει σε μένα;
-τα ποδια σου, τής απάντησε ο κ.Κ
η γυναίκα τον κοίταξε και χαμογέλασε
-μεχρι ένα σημείο,συνέχισε ο κ.Κ
-εχω την εντύπωση,λέει η γυναίκα στον κ.Κ,
ότι σε γνωρίζω από πάντα
-δηλαδη τώρα,
τής απαντάει και την αγκαλιάζει ο κ.Κ
.
.
.
.
.
GREEK POETRY
-Αντωνυμιες
-χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Αντωνυμίες
ανθος αέρα μαλακώνει
την εγχαρακτη
φωνη που'χει το φως
και η τροχαλια του νερού
αναδιπλασιαζει
μια διάφανη πλατωνική ιδέα
η μέρα
υπερκομση ατέλεια
σκεφτομαι την σιγην ιχθυος
τού θανάτου
ακουγωντας Χεντελ η μελισσα
τριγυρισε διαφορα ανθη
γυριζοντας τις σελιδες της η θαλασσα
καταληγει στην ακτη την καθαροτητα της
εκεί που εσύ
τη διαβαζεις
στο στηθος τών τζιτζικιων στεναζει
η ακινησια
τού καλοκαιριου
.
.
.
.
.
GREEK POETRY
-ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΠΟΙΗΤΡΙΕΣ
μ.Σ
(μετά τή Σαπφώ)
-χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΠΟΙΗΤΡΙΕΣ
μ.Σ
(μετά τή Σαπφώ)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Αντί Προλόγου
Σαπφώ Ψαπφα
αλς αλατι φως σε κρυσταλλα το βελος τού κεφαλου η αναπαιστη
γαληνη η πνοη τ'αερα ψιθυρος ο βομβος τής κιτρινης πεταλουδας
αιωρηση πανσεληνου φεγγαριου στα φυκια φωνη τού γριλλου
σ'ονειρο και σε μαγεμα το ηρεμο περασμα τού χρονου αλς αλος
ψα-πφα- ψα-πφω
Σαπφώ
Αποσπάσματα
(μετάφραση χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis)
.
Ω Ψαπφα,ηραμαν μεν εγω
Ω Σαπφω,σ'αγαπουσα
.
Ἄστερες μὲν ἀμφὶ κάλαν σελάνναν
ἂψ ἀπυκρύπτοισι φάεννον εἶδος,
ὄπποτα πλήθοισα μάλιστα λάμπῃ
γᾶν [ἐπὶ πᾶσαν]
... ἀργυρία ...
τ'αστρα γυρω απ'την ομορφη σεληνη
χανουν το φεγγος τους οταν πληρης
η σεληνη φωτιζει τη γη μ'αργυρο φως
Ἔρος δ' ἐτίναξέ μοι
φρένας, ὠς ἄνεμος κὰτ ὄρος δρύσιν ἐμπέτων.
ο Ερωτας μου ξεσηκωσε τα μυαλα
οπως ο ανεμος στα βουνα ξετιναζει τις βελανιδιες
ἦλθες, †καλ’† ἐπόησας, ἔγω δέ σ’ ἐμαιόμαν,
ὂν δ’ ἔψυξας ἔμαν φρένα καιομέναν πόθῳ.
ηρθες,καλα που'καμες,εγω για σενα πονουσα,
δροσισες τα μυαλα μου που τα'καιγε ο ποθος
Ἔρος δηὖτέ μ' ὀ λυσιμέλης δόνει,
γλυκύπικρον ἀμάχανον ὄρπετον
....
ο Ερωτας,ξανα αυτος που διαλυει το κορμι
με δονει
γλυκοπικρο ακαταμαχητο ερπετο
Δεδυκε μεν α σελαννα
και Πληιαδες ,μεσαι δε νυχτες,
παρα δ'ερχετ'ωρα,
εγω δε μονα κατευδω.
Εδυσε η σεληνη ,εδυσε
κι η Πουλια ,μεσανυχτα,
περασε η ωρα ,κι εγω
μονη κοιμαμαι
Εγκατάσταση/Installation:
Homage to Sappho
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
η αίθουσα τής Εγκατάστασης/Installation είναι κυβικη αίθουσα,
είσοδος ανά 10 επισκέπτες,που κυκλοφορουν μέσα στο χωρο,
η διάρκεια τής επίσκεψης είναι 10 min,
η οροφή της αίθουσας είναι καλυμμένη με καθρέφτη,
κάθε ένας από τους 4 τέσσερις τοίχους είναι μια ηλεκτρονικη οθόνη,οπου
προβάλλονται ασπρομαυρα βιντεα γυναικων η' φωτογραφίες τους από
αυτά τα βιντεα,
οι προβολές στους 4 τοίχους εναλλάσονται:4 βιντεα,3 βιντεα,2 βιντεα,
1 βίντεο,0 βίντεο,
σε όποιον τοίχο δεν προβάλλεται βίντεο έχουμε μια κενη φωσφοριζουσα
οθόνη,
ο φωτισμός στην αίθουσα αυξομειώνεται,από πολύ χαμηλα έως σε υπερφωτισμο,
ο ήχος:σιωπη,οι ήχοι τών γυναικών ,ψίθυροι,γέλιο,
γυναικείες φωνες απαγγέλνουν ποιήματα τών ποιητριών ,Ελληνίδες Ποιητριες μ.Σ
(μετά Σαπφώ)
και αποσπάσματα από ποιήματα της Σαπφως,
(στην αρχαία ελληνική γλώσσα και σε μετάφραση)
.
.
Τα Σαπφικα Κείμενα
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.jpeg)
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2023/05/blog-post_19.html
_%CF%87.%CE%BD.%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%B7%CF%82%20c.n.couvelis.jpg)
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2012/09/blog-post_6.html
http://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2013/10/blog-post_1866.html
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2024/02/blog-post_24.html
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2024/02/blog-post_19.html
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2021/07/blog-post_19.html
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2021/03/blog-post_8.html
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2020/05/blog-post_88.htm
Σαπφω-εσωτερικο
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2016/06/blog-post_3.html
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2016/02/blog-post_77.html
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2015/12/blog-post_23.html
Σαπφω-εσωτερικο
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2013/11/greek-poetry-sappho-two-poems-for.html
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2015/12/the-girls-of-sappho-painting-cncouvelis.html
Σαπφω
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2015/09/sappho-c.html
Σαπφω
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2015/06/blog-post_10.html
Σαπφω
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2015/01/blog-post_11.html
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2014/01/blog-post_6868.html
.jpg)
Σαπφω
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2012/09/litterature.html
Σαπφω
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
https://artpoeticacouvelis.blogspot.com/2010/06/sapfo-paintin.html
.
.
.
.
Οι Ελληνίδες Ποιήτριες
μ.Σ
(μετά τή Σαπφώ)
Αναστασία Δούμα-
Ελενα Καραγιαννη-
Βασιλική Πετρουδη -
Κλεοπατρα Μακρίδου Cléopâtre Robinet -
Μαρίνα Αντωνίου Μαρκου-
ΑΦαια Καλδερίμι Phaea De Calderimi -
Χρυσάνθη Μουζακίτου -
Calliope Mpagouli -
Μαρία Ευ. Σύρρου -
Σταυρούλα Δεκούλου-
Penelope Triantou
Αναστασία Δούμα
Όλα μού τα μαθες
Μόνο το πως να ζω χωρίς εσένα ξέχασες να μού πεις
Είχες χώμα και νερό στις χούφτες σου
μ'έπλασες με τη λάσπη σου
που θα κουβαλώ αιώνια
Φτιάχνω καινούργια γλώσσα
με τις λέξεις που στολίζω την απουσία σου
Σωπαίνουν τα νερά
καθώς κυλούν
λυπούνται που δεν ποτίζουν χώμα
Μέσα κι έξω απ τα κλειστά παντζούρια ,ίδιο σκηνικό
Απογοήτευση
Διώχνω τα πουλιά απ το μπαλκόνι μου.
δεν μού περισσεύουν ψίχουλα
Νυχτώνει η θύμηση και σπάει τη χαρά κομμάτια
αφού δεν βλέπεις, δεν ακούς,
αφού δεν σε αγγίζω ,και δεν σου μιλώ,
τι νόημα έχει η μέρα?
κάθε βραδιά ψάχνω το άστρο μα δεν τα καταφέρνω
δεν υπάρχει ικανότητα πια για το οτιδήποτε
Πλήρες το μέσα μου από σένα
γέμισε γρήγορα και ανεξέλεγκτα από το κενό σου
Έμαθα να σε φωνάζω,τις νύχτες ,τις μέρες, παντού
έμαθες να σιωπάς και να κοιτάζεις αλλού
Αυτή η ομίχλη του παρελθόντος, καθισμένη χρόνια στο μυαλό μου,
καταστρέφει αργά αργά τα κύτταρά μου
δεν μπορώ να τη διώξω
ο εγωισμός γίνεται μαχαίρι και με απειλεί
η ζήλια σαπίζει μεθοδικά τη ψυχή μου
κερί αναμμένο ο έρωτας σου, που όλο παλεύω να σβήσω τη φλόγα του
υποφέρω,δεν γιατρεύομαι
Ξημερώνει σ άδεια δωμάτια που ξέρουν τα πάντα και δεν μιλούν.
γυμνά χέρια κλείνουν ερμητικά τις πόρτες
χωρίς κλειδί, έτσι για ψευδαίσθηση
παγωνιά έρχεται
αιμορραγώ καημό από τα μάτια
και σκοντάφτω στα σκαλοπάτια της ανάγκης μου.
μην έρθεις!
άλλαξε ο καιρός και εγώ δυστυχώς, είμαι η ίδια, ακόμη
.
.
Έλενα Καραγιαννη
Η σιωπή
δεν παρηγορεί
Καμία ανακούφιση
δε γίνεται πιστευτή
Ακούς τα ψιθυρίσματα
Κύκλοι σμίγουν
κύκλοι διχάζουν
κύκλοι ταράσσουν
τούς ρυθμούς
Παίξτε κι άλλο μουσική
Κι άλλο να εμβαθύνω
θέλω
στη δίνη πέφτοντας
τών αντιθέτων
Αλήθεια τι σημαδεύω η' με σημαδεύει κι ύστερα θρηνώ;
Εδώ στα πλέον βορεινότερα
ο έρωτας δεν θάλλει
ούτε στον αγρό
Κάποτε πολύ με θύμωνες
Με θύμωνες τόσο
ως να στεγνώσω ανάσκελα
κάθε εκτινασσόμενο
παφλασμό κι ησύχως
να αποκοιμιέμαι εκτεθειμένη
Πάντα υπέφερα
στων πραγμάτων την
ανούσια όψη
Φορές αποκομμένη
ξεγλυστρούσα
Μάζευα τις πέτρες
που μια μέρα θα πετούσα
όχι
απαραίτητα γυαλιστερές
Βαθουλωμένα κι ανούσια
ο κόσμος ασχημαίνει
θα ξαναβάλω
τα ροζ γυαλιά μου
Ο πάνθηρ
τής ίδιας αποχρώσεως τού Freleng
δυστυχώς έχει αποσυρθεί
Μου άρεζε η αυτονόητη κατασκοπεία
Σωτήριες επιστρατεύσεις
εσωτερικής ασφάλειας
Αόρατη γίνομαι
Αν πάω η αν έρχομαι στις αμμοθίνες μέσα
σβήνω το πράσινο και λαγοκοιμάμαι
Κι αν κρίνω
κρίνε με μετά
θαμμένοι νομίζεις
πως είναι οι βολβοί σου
Απαγορεύονται οι αμμοληψίες
Κρίνα της αβύσσου
της θάλασσας
της κατάσπαρτης
μνήμης
χώμα ζητούνε περισσότερο
Άνοιξη κι ούτε ένα
σημαντικό ζωής
δεν έχω μυστικό
Βρέχει ασυμβίβαστα
Συμπυκνώνουν οι άνεμοι τις δια-ρρήξεις
αποθαρρύνοντας τα επίδοξα
Μεγάλη θλίψη
πικρή η γραφή κι άλλη
από αυτή δεν ξέρω
Ίσως πενθεί η μνήμη
Ίσως πενθεί η σάρκα και δεν ποθεί το εύφλεκτον που την
αναστηλώνει
Ίσως το παιγνιώδες να'ναι
του Απρίλη
το πρώτο ψέμα
Μόνο ο πατέρας
με γελούσε τέτοια μέρα
.
.
Βασιλικη Πετρουδη
"Ο θρήνος της Εκάβης"
Για ποιον το πένθος;
Ανάξια γηρατειά
Πόλεμε, κλέφτη αδυσώπητε
Η θλίψη μου αιώνια
Παιδιά και γη, όλα χαμένα
Αγαμέμνονα, δική σου τώρα σκλάβα
Πώς τον τάφο τον προσμένω
"Πρόβα θανάτου"
Κουράστηκε από την ακινησία του θανάτου
Ξεδίπλωσε τα παγωμένα δάχτυλά της, σηκώθηκε, πήγε κοντά στο παράθυρο και θυμήθηκε πως ήταν άνοιξη όταν πέθανε
Ανάσανε τον μυρωμένο αέρα κι έκλαψε
Ξαφνικά άκουσε βήματα να πλησιάζουν και γρήγορα γύρισε στο φέρετρό της
"Οι νεκροί γύρω μου"
Παντού γύρω μου νεκροί
Στρατιές ολόκληρες
Ακόμα και παιδιά νεκρά
Ακόμα και νεογέννητα
Βγαίνουν στο φως - ένα φως ψυχρό, χωρίς ζεστασιά-
μέσα από μήτρες νεκρές
Βυζαίνουν στήθη νεκρά
γάλα γεμάτο ύπνο θανατερό
Φοβάμαι
Με τρόμο,με αγωνία
αναζητώ ένα βλέμμα ζωντανό
Φοβάμαι
Ζω ανάμεσα σε νεκρούς
Τα ρουθούνια μου καίει
η βαριά οσμή της πτωμαΐνης
Κουφάρια παρελαύνουν
μου μιλούν
μ'αγγίζουν χέρια νεκρά
με κοιτούν με μάτια άδεια
Όλοι πέθαναν
Και οι δικοί μου
Και οι φίλοι
Κι οι γνωστοί και οι άγνωστοι
Πότε;
Πότε πέθανε ο κόσμος;
Πού ήμουν εγώ
όταν πέθαινε ο κόσμος;
Μήπως εγώ σκότωσα τον κόσμο μέσα μου;
Μήπως εγώ βλέπω
τον κόσμο μέσα από
τα νεκρά μου μάτια;
.
.
Κλεοπατρα Μακρίδου Cléopâtre Robinet
Ταξίδι Οδύσσειο
V
Και αν το δάκρυ μου ξεφύγει,
χωρίς να το θέλω,
θα το στεγνώσω αμέσως να μην το δεις
έτσι θα πιστείς πως ήσουν
μια μακρινή φιλία
κι ας ήσουν για μένα
όλη μου η ζωή!
Μην ξεχνάς πως ο χρόνος
αφήνει απάνω στο σώμα σου φεύγοντας
φαντάσματα
κι η πιο ωραία ζωή
είναι αυτή που δεν θάρθει ποτέ!
Ω μνήμη
βασανιστική ερωμένη μου
απ ´ενα κουρασμένο Οδυσσέα
δεμένο μ ´ενα λαό δύσμοιρο
πικρό και χολιασμένο
που διασχίζει τους αιώνες
μες στον κυκεώνα των άστρων
Ω Χώμα
που μέσα σου ταξίδευσα και σπήλιωσα
αν και το σώμα μου
μακριά σου γευόταν
της πρώτης αθωότητας τα κρίνα!
Ω πικρή ανάμνηση
μιας μακρινής πραγματικότητας
που δεν θα γίνει ποτέ δική σου!
Ω γεγονότα που χάθηκαν
μέσα στην σκληρότητα της μέρας
και που αρκέστηκαν σ´ενα αόριστο όνειρο!
Πατρίδα,
συγκεχυμένη κραυγή
Απρόφερτη
Ακαθόριστη
Που δεν ξέρεις αν είναι όνειρο
Ή πεπρωμενο!
Ω Πατρίδα!
Ω πνοή μου
Ω βάφτισή μου
στα της ζωής απαρηγόρητα δάκρυα
ενός άδοξου παρελθόντος
Στου Ήλιου σου το ηλιοβασίλεμα
βλέπω μυθιστόρημα προδομένων επαναστάσεων
ενός ματοβαμένου αιώνα .
Ω μάταια ελπίδα μου
Ω ζωή αμείλικτη
πόσο θάνατο έχεις σπείρει
διαβαίνοντας τα σύνορα του κόσμου.
Ω Πατρίδα
πιστή ερωμένη μου
ενός δίδυμου πόθου
που κούρσεψε τα σωθικά των ονείρων μου !
Ω Χώμα που φωσφορίζει
στης Ελευθερίας τον θόλο
κάτω από τα όνειρα
της απαρηγόρητης Προσδοκίας μου!
(Ταξίδι Οδύσσειο» Κουκκίδα 2019)
Στην αποθήκη της Ιστορίας
Στην αποθήκη της Ιστορίας φύλαξες
το αίμα των παιδιών σου
τα ακριβά σου όνειρα
τα δίσεκτα χρόνια
τις παμπάλαιες ελπίδες
τους οδυνηρούς αριθμούς
τʹαποτυπώματα των δώδεκα Θεών
τους νεκρούς που ταυτοποίησες
και την απουσία αυτών που άφησες άθαφτους
να σε κοιτούν ακόμα πικραμμένοι
Τόσα χρόνια και δεν έβαλες τάξη
η Μνήμη έπαθε υπερκόπωση και
συγχέεις πια τα αίτια με τις αφορμές
την πηγή με τις εκβολές
την Ουσία με τις λεπτομέρειες
το Δάσος με το δέντρο
έτσι που ξέχασες τα τιμαλφή
που πρέπει να σώσεις
Και γηραιά πια
πού να ερμηνεύσεις
τις μεταμφιέσεις της Ιστορίας
να ξεχωρίσεις τους φιλόσοφους από τους σοφιστές
τη μύτη της Κλεοπάτρας
από τα σπυριά του προσώπου της
τα πεδία των μαχών
από τις βολικές ακτές της φυγής
Κι ενώ οι εμπόροι των λαών
δρομολογούν την Ιστορία σου
ο Πεδιαίος ξηραίνεται
κι ο Θουκυδίδης μπροστά στην Αμμόχωστο
θυμάται τη Βαβυλώνα
και δακρύζει απεγνωσμένα
Όπως έκλεισες τʹαγάλματα στα μουσεία
έτσι κι εσύ χωρίς περιστοφές
θα παραμένεις αλυσοδεμένη στον τοίχο της σπηλιάς
Ρυτιδωμένη πια
γυμνή παλακίδα της παρακμής
θα προσμένεις μακελάρη
για να ʹ ρθει να σε πάρει
(Ηχώ της μνήμης Μανδραγόρας 2021)
Γύμνια
Στάθηκε στη σκιά του χρόνου
νʹακούει από μακριά κραυγές απόγνωσης
το όνειρο να μπλέκεται με την πραγματικότητα
Σάβανα πένθους
και γεννήσεις ερώτων
να μπερδεύονται όλα στη σκιά της μνήμης
Κέρματα παλιά
γρόσια ή φράγκα
χωρίς αντίκρυσμα τώρα
που φύλαγε για τους δίσεκτους καιρούς
να γεμίσουν το άδειο πιάτο της Αγάπης
Την είδε από μακριά
της έκανε νόημα να τον ακολουθήσει
Είχε ντυθεί τις λέξεις
για να μην φαίνεται πως ήταν ρακένδυτος
και πως με το πρώτο φύσημα του ανέμου
θα έδειχνε τα γυμνά του πόδια
(Ηχώ της μνήμης Μανδραγόρας 2021)
Το σάβανο του Λαέρτη
Ακόμη και μέσα στο μαρτύριο
το σώμα αντέχει τρικλοποδιές της Ιστορίας.
Ακόμη και στη φλυαρία δόντια σπασμένα
μεταβάλλονται σε σιναξάρια που σελιδοποιούν τον χρόνο
των εξαντλημένων μας ερώτων
των μεταχειρισμένων μας προσώπων.
Όσο κι αν εθελοτυφλείς
βλέπεις από μακριά την τελεία να πλησιάζει
το σκοτάδι να αντηχεί
τον θάνατο ενός χελιδονιού
πάνω στο κυπαρίσι της αυλής.
Στο σκάλισμα του δέντρου οι αναδυόμενες άνω τελείες
στο τέλος του στίχου τα γκρίζα θαυμαστικά
δηλώνουν την αμηχανία μας για όσα ζήσαμε.
Η ψυχή περιμένει
να νοικιάσει μερίδιο στον Ήλιο
μερίδιο στα νερά του Αχέροντα.
Ακόμη και στην δυσωδία ενός Πλανήτη μιαρού
χωρίς μύρο πολύτιμο δίχως θυμίαμα ευλογίας
χωρίς τον Λόγο του να γίνεται Ευαγγέλιο
το σάβανο του Λαέρτη ανεμίζει επιμνημόσυνα
στη οικία του λεπρού στο παλάτι της Νήσου
στο φέρετρο της Αντίκλειας στη μέση του ηλιακού
κι ο Σίσυφος παραμονεύει την έκβαση του πολέμου
με θαυμασμό τα βλέμματα στραμμένα προς τους Τρώες.
(Τα δόντια της βροχής Μανδραγόρας 2023)
Στα βαθιά
Καταδύεσαι βαθιά
στα νερά της μνήμης
να συναντήσεις εσένα
που εγκατέλειψες
επαίτης των χρωμάτων της νύχτας
ονειρευτής του Ήλιου που έσβησε
ζητιάνος του ονείρου
στο γεωγραφικό πλάτος της αγάπης
που σκοτείνιασε μέσα στο πόλεμο των λέξεων.
Στο τέλος να δεις
θα χρωστάς στο χέρι σου
που προσπερνούσε τη θλίψη
και την άτιμη κούραση
που καθ’ οδόν σε ξεγελούσε.
Η ζυγαριά πάντα βαρούσε στην άλλη μεριά
κι εσύ χρεώστης για το νερό που έπινες
για τον ιδρώτα που σε έλουζε
για τον αέρα που ανέπνεες.
Δεν είχες χρόνο για σένα
μόνο πάλευες να ισορροπήσεις τον εαυτό σου
μέσα σ’ένα κατακρεουργημένο Σύμπαν
(Τα δόντια της βροχής Μανδραγόρας 2023)
Τόση θάλασσα
Πώς χάθηκε
τόση θάλασσα που σας χώριζε
ποιος ήπιε το νερό της
και περπατάς μόνη
χωρίς αποσκευές
σκοντάφτοντας στη μνήμη;
Και τρέχεις μες στη άγρια ανεμοθύελλα
ν’ αρπάξεις το τελευταίο λεωφορείο
να συναντήσεις μισότρελλους ποιητές
που υποκλίνονται στη μέση της σκηνής
χειροκροτώντας ενθουσιασμένοι...
Προφέρουν ρήματα άστοχα
με το σπαθί στη θήκη.
Με απολιθωμένα κοχύλια στα χέρια
ερμηνεύουν τη αλήθεια
σαν να ’ναι οι τελευταίοι στην είσοδο.
Βιάζονται να προλαύουν τους χρησμούς
μη και ξεμείνουν από όνειρα
καθώς φυλλοροούν τα δειλινά του Ιούνη
η σκόνη της αμφισημίας καρτερεί
για να λουστεί μες στις πηγέςτης Κασταλίας.
(Τα δόντια της βροχής» Μανδραγόρας 2023)
Η μετριότητα
Η μετριότητα ακολουθεί τυφλά την ομάδα,
νοιώθει μόνη κι ανασφαλής στον δρόμο της ζωής.
Φοβάται την τυραννία της πλειοψηφίας
και δεν της αντιτάσσει λόγο.
Την νόησή της απομυζά η βδέλλα του δόγματος και της ιδεοληψίας
γιατί δεν βλέπει τις τρύπες του παζλ της γνώσεώς της.
Η μετριότητα κωπηλατεί στη θαλασσα
πιστεύοντας σε μια ασφαλή στεριά
κι ένα προορισμό.
Δεν νοιώθει τη μοναδικότητα της ζωής
και το πεπερασμένο της ύπαρξης.
Σπαταλά τη ζωή της για αναγνώριση
και περνά δίπλα από τη ζωή.
Ιεραρχεί τη λογική πάνω από το συναίσθημα.
Υποτιμά τους αντιήρωες της ζωής.
Δεν διακρίνει στους ανώνυμους τάφους
των κολασμένων των λησμονημένων
τα όνειρα, τις ελπίδες, τις ψευδαισθήσεις τους
καθρέφτης της δικής της ύπαρξης
όπως θα την έχει ζήσει,
όταν ο κύκλος θα τελειώσει οριστικά...
Η μετριότητα υποτιμά τον Προμυθέα
που γίνεται ένα με τον βράχο του
και που πέφτει αλλά δεν ξεπέφτει
Ο Προμυθέας εν αντιθέσει με την μετριότητα
κοιτάζει την μοίρα του κατάφατσα
και γίνεται κυβερνήτης της
γιατί είναι Ελεύθερος
ενώ ο βράχος του δεσμώτης !
(Ανέκδοτο ποίημα)
Μαρίνα Αντωνίου Μαρκου
ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ
Μη μου ξυπνάς το αστέρι
που κοιμάται στο μπαλκόνι μου.
Ταξίδεψε από πολύ μακρυά
εδώ για να φτάσει,
κουράστηκε πολύ.
Μονάχο του πέρασε
μέσα απ' του ουρανού την άβυσσο,
για να 'βρει ένα κλωνάρι δυόσμου.
Στην ανέμη των παραμυθιών,
φώτισε των δράκων τις σπηλιές
και των γενναίων
τα μαρμαρένια αλώνια.
Στο δίχτυ πιασμένο του καιρού
στόλισε δυο μαύρα μάτια
και μάτωσε δίπλα
σε δακρυσμένα αηδόνια.
Μην το ξυπνάς.
Τώρα ξεκουράζεται.
Αύριο θα φύγει πάλι.
Το περιμένουν σκοτεινές ψυχές
και δρόμοι που στενεύουν.
Του χάρισα τη γλάστρα με το δυόσμο.
ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΩ
Όταν εκεί θα ξανάρθω
ο ουρανός θα έχει μια μικρή συννεφιά.
Μέρες θα είναι του φθινοπώρου.
Εκείνες οι γυναίκες που κάποτε
ασβέστωναν τις μάντρες θα κοιτούν,
μέσα απ' τα τζάμια τους περαστικούς.
Όταν εκεί θα ξανάρθω
στο μπαλκόνι θα έχει απομείνει
άδεια η γλάστρα.
Το γεράνι θα έχει ξεραθεί χρόνια πριν
γερμένο στη μοναξιά του.
Θα ανοίξω τα παράθυρα
να φύγει η θλίψη,
που σαν σκόνη στον χώρο αιωρείται.
Θα καρφώσω στους τοίχους
τις εικόνες της μνήμης,
συντροφιά να μου κάνουν
τα μεγάλα βράδυα.
Υστερα θα μείνω να μετράω
τους ανέμους και τις σιωπές.
Προσμένοντας ένα αύριο
που έχασε κάπου το δρόμο του
και ξέχασε στην ώρα του να 'ρθει.
Παρέα θα έχω τις ανείπωτες λέξεις μου
και τα περαστικά πουλιά.
Η πρώτη φθινοπωρινή βροχή
θα έρθει μόνο ,
φέρνοντας δώρο,
ένα χειμώνα.
Τον δικό μου χειμώνα
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ
Πες μου μόνο μια καληνύχτα.
Έστριψε η ζωή
στου δρόμου τη γωνιά.
Τα μάτια τρυπούν το κενό,
ανάβουν φωτιές στον τοίχο.
Πες μου μια καληνύχτα.
Από εκείνες τις παλιές,
κάτω απ' το μπαλκόνι.
Μέσα στη βροχή, στο κρύο.
Με τα χέρια στις τσέπες,
το τσιγάρο στα χείλη βρεγμένο.
Σ' αυτόν τον άδειο κόσμο,
την ερημιά μου κρυμμένη κράτησα,
ζωγραφίζοντας σκιές στην άμμο.
Όλα είναι χτες.
Όμως πες μου μια
τελευταία καληνύχτα.
Πες την κι ας είναι πια χάραμα.
Ακόμα περιμένω.
.
.
ΑΦαια Καλδερίμι
(Phaea De Calderimi )
Αττικός Μελανόμορφος Αμφορέας
Άπαντες αμφορείς,
Περίτεχνα διακοσμημένοι
Ακολουθούν τούς νόμους τής υποκειμενικής τους ευρυθμίας.
Αμφορείς που άλλοτε συνθέτως ποιησάμενοι
Βαστάνε τα κρίνα τής Αιόλιου κλίμακος,
Άλλοι δε,που τεθρυμμένοι
αναζητούν τά σπασμένα τους
στα πόδια τών κατόχων τους.
Οι απελπισμένοι λοιποί,
από αγγεία σε χαμαιλέοντες τρέπουν το είδος τους,
και αντί νά βαστάνε φυλλώδη κλωνάρια στο ένδον τους,
καβαλάνε γυμνά και μαραμένα ραϊβοκλαδα. στο έξω τους,
προσαρμόζοντας την πολυχρωμία τους,
στην Ουδετερότητα τών στείρων κλάδων.
Μα υπήρχε ένα αγγείο πού διέφερε,
Κάτω από τούς Ιωνικούς Αττικούς Κίονες.
Είχεν μορφήν κλασσικήν.
Ωστόσο το μέλανο χρώμα του, τύλιγε τά γυμνά κάλλη του.
Απεπνεε μελωδία Υποφρυγικην,σε τόνο Μινόρε.
Στο ένδον του,ελλοχευμένα αφροδίσια ερπετά καιροφυλακτούσαν.
Όποιος εθελοτυφλος αγνοούσε,
την χρωματικήν όψη,
τα ανύπαρκτα άνθη,
καί τό εμπνευσμένο εκ τών Σειρήνων άσμα,
τολμώντας τάς χείρας του νά βάλει είς την σάρκα τού αμφορέα,
Τά ερπετά άνθιζαν σέ γαρδένιες.
Η μελωδία θά γύριζε σέ Μειζονα,
Καί στο μαύρο θά χαραζονταν μια χρυσή Αθηναϊκή περικεφαλαία.
Corpi al Colosseo
Σε μία μεταμοντέρνα εποχή,
Βιώνουμε ένα 37 Μ.Χ
Κάπου μέσα σέ ένα Κολοσσαίο
Βλέπουμε μαχήτριες,
Γυνες
Γυμνές.
Και όλοι οι άρρενες,
Με την ευχή τού Τιβέριου,
Η' το φιλί τού Καλιγούλα,
Πέφτουν ωσάν άγρια θηρία.
Από θεατές,σε μονομάχους
Για την κατασπαραξη
Μυριων σωμάτων.
Τοποθέτησαν τες γυνές
Στην αρένα,-συμμετρικα-σαν σύνθετους κιονες
Για να μονομαχήσουν.
Ήτανε λένε ένα ρωμαικο παιχνίδι,
Που κατέληξε μια καθολική τραγωδία.
Ένας πυροβολημένος ναός.
Αυτοί οι ερυθροί λεκέδες στην αρένα
Μάθαμε αν είναι οίνος η' αίμα;
FELIX LUX!
Άνευ σημασίας τά χρώματα που πουλάς στην αγορά,
Όταν τό παζάρι σου κινείται εν τη εσπέρα,
Πώς να αντικρισω δίχως φως,
Τα ρωμαϊκά κεντήματα και τόν πορφυρό σου Έρωτα
Μέσα από τις πυκνοραμενες κλωστές τού Ερέβους,
Στα τυφλά ο Έρωτας βαδιζει.
Συνεπώς και στο σκοτάδι.
Μα ο Θεός Ήλιος κάθε πρωί ανατελει,
Και τα ενδύματα πού μού πούλησες,δεν με αναδεικνύουν
Ψευδοσεληνε άνδρα!
'Quod dea,quod magni filia Solis eram'
(Remedia Amoris, Ovidius,στρ.276
Ήμουνα θεά,θυγατέρα τού μεγάλου Ηλιου)
.
.
Χρυσάνθη Μουζακίτου
Παράπονο
Και ο καντηλανάφτης θυμός
προσπερνά το μνήμα των πεπραγμένων σου
δεν σου κρατώ κακία πια.
Να μόν ΄ εκείνο το στοιχειό το παράπονο
που και που ξεβράζει την άλμη του
(ξεπλένει τα βάρη του;)
σε αυτά τα νωπά των ματιών μου τα ρείθρα.
Επιβίωση
Η ακριβοθώρητη τύχη ώρες ώρες
σηκώνει συναισθηματικές παλίρροιες.
Φουσκώνουν οι θάλασσες
σε βράχια βράγχια σε σπρώχνουν
αράχνες περίτεχνες σε περιμένουν
αν δεν προσέξεις, αν παρασυρθείς
θα μπλέξεις, θα καταποθείς...
Ύψωσε το περιστέρι της ψυχής σου
ίσως γλυτώσεις κι απ' αυτές τις Συμπληγάδες.
Ο ορθολογισμός των δικών σου ονείρων
ενάντια στον παραλογισμό του κόσμου!
Σε κυνήγι, φουρτούνα των συμφερόντων
ας είναι η λέμβος διάσωσης, διαφυγής σου
άλλωστε ξέρω καλά πως στα πολύ δύσκολα
ξέρεις να κολυμπάς και στα σύννεφα.
Ξεχύλωμα- παλινδρόμηση
Τι κι αν μεγάλο το στομάχι
τετράγωνη η λογική;
Τα όσα σερβίρουν τελευταία
δύσοσμα κι εμετικά
Μια παλινδρόμηση οξέων
που κάτω δε χωράνε πια.
Μια κατάργηση αξιών.
Μας κλείσαν αυτιά και μάτια, στόμα
αυτά τα μέσα τα τρελά..
Πάρτυ, φιέστες και πισίνες
το μαύρο να σου λένε άσπρο
κι η ένδεια της χώρας μας βαθειά.
Σταγόνα σταγόνα η αηδία
ναυτία έφερε ξανά
ξεχείλισε και το ποτήρι
και χύθηκε η ανθρωπιά.
Του κόσμου το ρολόι όλου
μεσάνυχτα χτυπά ξανά;
.
.
Calliope Mpagouli
Προσοχή στο διάκενο
μεταξύ «δίπλα» και «μου».
Πολλούς έχασα εκεί.
Ζακέτα πάρε.
Κάνει ψύχρα στις ψυχές
που θ’ανταμώσεις.
Μα και δίπλα μου
ραγισμένη η ψυχή
που και που μπάζει.
PUSHBACKS
Πρώτα με έφτασε η μυρωδιά.
Μετά ο καπνός.
Τελευταίες οι φλόγες.
Μετά δε θυμάμαι.
Ψέματα.
Το χέρι μου θυμάμαι
πώς έτρεμε απάνω στην πόρτα της γειτόνισσας.
«Κρίμα! Τι σε βρήκε! Δεν έπρεπε όμως να αφήσεις το σπίτι σου».
Χτύπησα κι άλλες πόρτες νοικοκυρεμένες.
Κάπου συμπόνια.
– λευκό σεμεδάκι διάτρητο δαντελωτό –
Αλλού απονιά.
– λευκή κουρτίνα απότομα κλεισμένη –
Με έσπρωχναν προς τα πίσω
στον καπνό,
μέχρι να χαθώ από τα μάτια τους.
Μετά δε θυμάμαι.
Ψέματα.
Το χέρι μου θυμάμαι
πώς έτρεμε απάνω στη φουσκωμένη μου κοιλιά.
«Κοριτσάκι», είχε πει ο γιατρός.
«Άρχισε να σκέφτεσαι όνομα».
Είχα σκεφτεί:
«Ανθρωπιά»
Μετά δε θυμάμαι.
Αλήθεια.
Εκεί στο καμαρίνι
περνά τον περισσότερο καιρό της.
Προσθέτει με το αϊλάινερ.
Αφαιρεί με το μέικ απ.
Στενεύει με τον κορσέ.
Ασθμαίνοντας φαντασιώνεται
να άνοιγε η αυλαία
κι εκείνη άβαφη· γυμνή
να άφηνε να πέσει πάνω της
εκτυφλωτικός ο προβολέας.
Ακούει
το τρίτο κουδούνι
το χτύπημα στην πόρτα.
Αντί να ανοίξει, τη σφαλίζει.
Εκεί στο καμαρίνι
περνά τον περισσότερο καιρό της.
Η λέξη.
.
.
Μαρία Ευ. Σύρρου
«Τὸν ἄρχοντα τριῶν δεῖ μέμνησθαι. Πρῶτον ὅτι ἀνθρώπων ἄρχει. Δεύτερον ὅτι κατὰ νόμους ἄρχει. Τρίτον ὅτι οὐκ ἀεὶ ἄρχει.» («Ο άρχων πρέπει να έχει στο νου του τρία πράγματα. Πρώτον ότι κυβερνά ανθρώπους. Δεύτερον ότι πρέπει να κυβερνά σύμφωνα με τους νόμους. Τρίτον ότι δεν θα κυβερνά αιωνίως.»)
Αγάθων (Αθήνα, περ. 448 – Πέλλα, περ. 400 π.Χ.)
ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ
Σέρνεται ασπόνδυλη και μηχανορραφεί
η αρχή που καταβρόχθισε τον άνθρωπο
ξαναπλάθει την αλήθεια
– δαιδαλώδη σαν ψέμα –
παραδίνει το σκήπτρο στο φόβο
– ό,τι σάπισε σάπισε.
Απαρηγόρητος ο Χείρων ανελέητος
που η Φθία γέννησε τον Αχιλλέα
ανδρός δειλού στόχος να γίνει.
ΑΠΟΓΝΩΣΗ
Μη διστάζεις να χτυπήσεις
το κεφάλι στον τοίχο·
θα δείξει κατανόηση, σου λέω
– πάντα δείχνουν κατανόηση
οι τοίχοι· πάντα εχέμυθοι
στέκονται στο ύψος τους·
φυλάν αναίσχυντα μυστικά
υπομένουν χαραγμένα στιχάκια
καρφωμένα απλανή βλέμματα
την πίσσα των σέρτικων τσιγάρων
που εκπνέουν οι αντοχές του έρωτα.
Μη διστάζεις, σου λέω·
ο τοίχος θα τον αντέξει τον πόνο σου.
ΑΝΑΚΡΟΥΣΜΑ ΑΠΟΔΗΜΙΑΣ
Μας προσπερνούν αλαφιασμένες
οι ασφυκτικές δίσεκτες μέρες του ’20
– πώς δρασκελίσαμε την άβυσσο απνευστί
πώς ακροβολιστήκαμε στο περιθώριο
της εποχής· της ενοχής· της ανοχής· της αποχής
με τόσες δηλωμένες απουσίες
με τόσες εκκρεμείς αποδημίες.
Απαθής αλχημιστής αλγόριθμος
συντηρεί το γρίφο του άλγους άλυτο.
Κρύψου, εαυτέ μου, κρύψου ασφαλής
στην προπατορική της επιβίωσης σπηλιά
στις λιακάδες της χαμένης μου αθωότητας
στις τρυφηλές της νιότης μου σελίδες.
Ορθώσου στο ολοκαύτωμα καπνός από θυμίαμα
ανάκρουσμα στην τελευτή
της θέλησής μου που όλο φθίνει.
Επανάσταση· ανάσταση· στάση· τάση φυγής.
Ανιχνεύω στον καθρέφτη
σημάδια της καταφοράς
φθορές που μου αποξένωσαν το βλέμμα
(το παρατηρώ να με διαπερνά καχύποπτο
καθώς παροπλίζομαι στο βυθό της ίριδας).
Αποδημώ σε εαυτό ανάδοχο
με εγνωσμένη την απόγνωση.
Λύνω το γρίφο τής παραφορας
.
.
Σταυρούλα Δεκουλου
Βρέχει γαζία απόψε
Βρέχει γαζία απόψε
πάνω στα σκονισμένα μου ματόκλαδα.
Γεμίζω το ποτήρι μου λυγμούς
και σε κερνάω
"Στην υγειά μας, αγάπη μου"
Συλλογιέμαι τη μοναξιά τής Κυριακής,
το παράπονο τών στίχων.
Στρώνω το κρεβάτι μου με μια μεταξωτή θλίψη
κι αποκοιμιέμαι στην αγκαλιά τής απουσίας σου.
Μάκρυναν οι δρόμοι,
δεν φτάνει η φωνή μου πια σε σένα
και το χαμόγελο αδιόρατο πια.
Χαθήκαμε
Έλα να κλείσουμε κι απόψε τις κουρτίνες,
τ' άστρα μάς πρόδωσαν κι αυτά
και δεν φωτίζουν τον ουρανό μας τη νύχτα.
Έλα να σβήσουμε τα φώτα
και ν' ανταμώσουμε στο όνειρο.
Έλα
Θα σου 'χω αναμμένο ένα κερί για φάρο.
Πιάσε το χέρι μου και πάμε μακριά,
πίσω ν' αφήσουμε την έρημη τούτη πόλη.
Η διττότητα τών χρησμών
Μελώνει η εικόνα τ' ουρανού
στου ήλιου το φευγιό.
Μεθυσμένη η Δύση
στους τόνους τού μενεξεδί
κι ο αναπαμός ηδύς
στης ψυχής σου τ' απάγγιο.
Εκεινες τις ώρες τού δειλινού
δύο φάροι ανατέλλουν στα μάτια σου
και μια θύελλα
στων χειλιών σου την άκρη.
Θνήσκει η ανάσα σου
στη μαρτυρία τής φωνής σου
ευτυχισμένη.
Εγώ διδάσκομαι τη διττότητα τών χρησμών
και σαν άλλος Ιανός
βαφτίζομαι χαρμολύπη.
Πάει καιρός που τα βράδια ξηλώνω
όσα τη μέρα ύφανα,
προσμένοντας να δέσεις στο μουράγιο
μα τούτ' η Ιθάκη με πλάνεψε αισχρά
και το υφάδι μου το ξέρω θα κιοτέψει
στο πλήρωμα τού χρόνου.
Ποίημα γυμνό
Βραδιάζει
σώπασαν πια τα πουλιά
και οι άνθρωποι όλοι
στις πέτρινες πολιτείες
σώπασαν κι αυτοί
Απόψε θα ντυθώ ποίημα
γυμνό από ρίμα και μέτρο
και θα κατοικήσω
ζερβά στην καρδιά σου'
και κάθε που θα ξαστοχεί ένας χτύπος της
θ' ανατέλλω σαν άλλη πανσέληνος
γεμίζοντας τη νύχτα σου φως.
.
.
Penelope Triantou
Ραψωδία ε ω και α
Αλήθεια τώρα
με έγδυσες από τα περιττά
Μου 'δωσες να κρατώ ένα ραβδί
σαν ραψωδός
να απαγγέλλω μόνο το φωνήεν
ε ω και α, φωνάζω να έρχεσαι
στάλα τη στάλα να γεμίζω
ένα λαγήνι ξεχασμένα σύμφωνα
ρ ταυ και θαυμαστικά
πολλά θαυμαστικά
όσα δεν καταδέχεσαι ποτέ σου
Έρωτα
Κουκούτσι σε χαμηλό φως
Ο ήλιος και το φεγγάρι ζούνε στο βλέμμα σου
Πεινούν, τρων
και καταπίνουν με λαχτάρα
ό,τι σαλεύει στις σκιές
Να σκοτώνεις όσα δεν βλέπεις άγος
να βλέπεις όσα σκοτώνεις φρίκη
αλλά συμβαίνει το φως
Ένα κουκούτσι ελιάς απέμεινα
κοιμάμαι και ξυπνώ δίπλα στο τζάκι
Σκύλε, μην γαβγίζεις τόσο δυνατά, υποφέρω
Ο Λόφος
Κοίταζα χρόνια έξω από το παράθυρο
ανώνυμος και διαρκής
μέσα σε εγγραφές φωτός ο λόφος
Ολόγυρά του οριζόντιες γραμμές
και αναπαυόμουν
εγώ, το μάτι, στη σκιά
στο καταφύγιο του σπιτιού
κρύπτη μέσα στην κρύπτη του καλοκαιριού
σώμα μέσα στο σώμα
ζεστή, ασφαλής, εγώ
το μάτι στη σκιά, ονειρευόμουν
Μέχρι που μια βραδιά εξαφανίστηκε
χάθηκε από τις γραμμές των οριζόντων
χώθηκε μέσα μου έτσι απλά
έλαβα, έφαγα, ήπια
φως και γραμμές, γη κι ουρανό
ο λόφος έγινα εγώ
όνειρο που εξέπεσα μέσα στο ίδιο το κορμί μου
πτήση και πτώση, χώμα και φτερά
όλα δικά μου
(Περιλαμβάνονται
στη συλλογή Κατάνα,
εκδόσεις Οδός Πανός, 2025)
.
.
.
.
