.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-(avant garde music composition)
LvBeethoven ma non troppo
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
(avant garde music composition)
LvBeethoven ma non troppo
(και μια μελέτη ανάλυση τής μουσικής σύνθεσης)
Σύνθεση για μαγνητοταινία, ορχήστρα, τζαζ τρίο, σοπράνο, μικτή και παιδική χορωδία, φυσικούς ήχους πεδίου.
Διάρκεια: περίπου 67 λεπτά.
Δομή: 5 μέρη συνεχόμενα (attacca).
Κύρια τονικότητα αναφοράς:
ρε ελάσσονα (με εναλλαγές σε σι ύφεση ελάσσονα, μι μείζονα, φα# ελάσσονα).
I. Prologus – Disgregatio (0’00’’ – 12’30’’)
Έναρξη με αναλογική μαγνητοταινία που περιέχει παραμορφωμένο απόσπασμα από την αρχή του Allegro ma non troppo, un poco maestoso της 9ης Συμφωνίας.
Η ταχύτητα της ταινίας μειώνεται κατά 35%, προκαλώντας χαμηλότερη τονική μετατόπιση περίπου μιάμισης οκτάβας.
Ο ήχος μοιάζει παχύς, κοκκώδης.
Στο 1’45’’ εισέρχεται ηλεκτρονικός βόμβος στα 43 Hz, ως σταθερό υπόβαθρο.
Στα 3’20’’ αρχίζουν διακοπτόμενοι θόρυβοι από ανεστραμμένες μαγνητοταινίες, που επαναλαμβάνουν φράσεις του θέματος χωρίς χρονική συνοχή.
Από το 5’00’’ εμφανίζεται σόλο κοντραμπάσο pizzicato, με ελεύθερο ρυθμό, σε τριημιτόνια διαστήματα.
Ταυτόχρονα, μεταλλικοί ήχοι (αλυσίδες, κουτιά) εισάγονται ως percussive στοιχεία, με ηχοχρώματα χαμηλής συχνότητας.
Η ενότητα κορυφώνεται στο 10’30’’ με μακρό cluster εγχόρδων (βιολιά–άλτα) σε sul ponticello, διάρκειας 90’’, που σβήνει σε λευκό θόρυβο ταινίας.
II. Resonantia Urbica (12’30’’ – 25’00’’)
Αρχή με ηχογραφημένους ήχους πόλης: φωνές ανθρώπων σε διάφορες γλώσσες,τραίνα, αυτοκινητα, βήματα,πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν..
Οι ήχοι αυτοί ρυθμίζονται με tape delay σε κύκλους 8 δευτερολέπτων.
Εισέρχεται το τζαζ τρίο:
Πιάνο (improvisando, modal, σε ρε ελάσσονα),
Κοντραμπάσο arco με glissandi,
Ντραμς με brushes, αργό ρυθμό σε 5/4.
Στο 15’45’’ η πιάνο-φόρμα αποδομεί το θέμα της 9ης Συμφωνίας (μέτρο 92 του πρώτου μέρους), μετατρέποντάς το σε blue notes.
Ο ρυθμός αυξάνεται προοδευτικά μέχρι τα 22’00’’ όπου εμφανίζεται πολυρυθμία 5/4 + 7/8, με σύντομες επεμβάσεις ηχογραφημένων κεραυνών.
Η ενότητα κλείνει με fade out του τζαζ τρίο και fade in των παιδικών φωνών που τραγουδούν χωρίς λόγια σε μοτίβο ρε–μι–φα#.
III. Vox Solitaria (25’00’’ – 38’40’’)
Στο 25’00’’ ακούγεται σοπράνο a cappella, καταγεγραμμένη σε πολλαπλές λήψεις (έως 6 overdubs).
Η φωνή κινείται μεταξύ σι ύφεση ελάσσονα και φα# μείζονα, με ευρεία χρήση portamento και vocal fry.
Κάθε φωνητική φράση συνοδεύεται από reversed reverb, δημιουργώντας αντήχηση προς τα πίσω.
Από το 29’30’’ ενσωματώνεται spectral drone από συνθεσάιζερ (στα 512 Hz και 1024 Hz).
Η φωνή σταδιακά διασπάται: οι συλλαβές αποκόπτονται, απομονώνονται, γίνονται παλμοί.
Στο 35’00’’ επανεμφανίζεται ένα απόσπασμα από τον “Ύμνο στη Χαρά” σε ηλεκτρονική παραμόρφωση, μείξη δύο ηχογραφήσεων 1951 και 1962, που διασταυρώνονται με διαφορετικές ταχύτητες.
Η ενότητα κλείνει με σόλο φωνή στη νότα μι (πάνω από τη μεσαία οκτάβα), σταθερή για 40’’, με σταδιακή μείωση έντασης κατά -3 dB/sec.
IV. Choros Universalis (38’40’’ – 55’10’’)
Είσοδος μικτής χορωδίας 60 φωνών: 30 ανδρικές, 30 γυναικείες,
και παιδικής χορωδίας 15 φωνών.
Ο ήχος είναι cluster-based: οι φωνές τοποθετούνται σε τυχαία ημιτόνια εντός του φάσματος ρε–σι♭ (τρεις οκτάβες).
Στο 40’00’’ οι άνδρες τραγουδούν χαμηλά mmm, οι γυναίκες ah, τα παιδιά ee, σε αντίθετη κίνηση.
Κάθε 12 μέτρα αλλάζει το φωνητικό φωνήεν.
Στο 44’30’’ οι παιδικές φωνές απομονώνονται, τραγουδώντας τριφωνία ρε–φα–λα, που θυμίζει απλουστευμένη παραπομπή στην Ode to Joy.
Η συνοδεία γίνεται από μεταλλόφωνο και πιάνο με πεντάλ συνεχούς αντήχησης.
Από το 48’00’’ εισέρχονται ηλεκτρονικοί ήχοι χαμηλής συχνότητας που δημιουργούν beat frequencies γύρω στα 30 Hz.
Η ένταση κορυφώνεται στο 52’20’’: όλες οι φωνές κρατούν μακρόφωνο fortissimo cluster διάρκειας 45’’, που σταδιακά διαλύεται σε λευκό θόρυβο.
V. Epilogus – Lumen Sonoris (55’10’’ – 67’00’’)
Η τελική ενότητα αρχίζει με μονοφωνικό θέμα στα έγχορδα (viola solo), βασισμένο στη μελωδία της 9ης Συμφωνίας αλλά με αντίστροφη φορά (ανεστραμμένη μελωδική γραμμή).
Παράλληλα, ήχοι πεδίου: κύματα, άνεμος, καρδιογράφος (ρυθμικός παλμός 72 BPM).
Στο 58’30’’ επανέρχεται η σοπράνο, τραγουδώντας χωρίς λόγια, σε ppp, πάνω από υπόστρωμα εγχόρδων con sordino.
Από το 61’00’’ εισέρχεται παιδική χορωδία, unisono, σε επαναλαμβανόμενο μοτίβο τριών νοτών (ρε–μι–φα#), διάρκειας 3 δευτερολέπτων ανά επανάληψη.
Το μοτίβο επαναλαμβάνεται 33 φορές, με κάθε κύκλο να μειώνεται κατά 0,5 dB.
Στο 66’00’’ όλες οι φωνές και τα όργανα σβήνουν σταδιακά, αφήνοντας μόνο τον φυσικό ήχο της μαγνητοταινίας – ένα ελαφρύ βουητό στα 18 kHz.
Το έργο ολοκληρώνεται με απόλυτη σιωπή 30’’, χωρίς cut-off.
Οργανογραφία:
Ταινίες: 4 αναλογικές μαγνητοταινίες (Revox B77), stereo field recordings, tape loops.
Ηλεκτρονικά: modular synthesizer, granular processor, reverb chamber.
Ορχήστρα: 2 φλάουτα, 2 κλαρινέτα, 1 φαγκότο, 2 κόρνα, 1 τρομπέτα, 2 τρομπόνια, τύμπανα, βιμπράφωνο, μεταλλόφωνο, 8 βιολιά, 4 βιόλες, 3 τσέλα, 2 κοντραμπάσα.
Τζαζ Τρίο: πιάνο, κοντραμπάσο, ντραμς.
Χορωδίες: Μικτή 60μελής και παιδική 15μελής.
Σολίστ: Σοπράνο.
Ηχητικό αποτέλεσμα
Η συνολική υφή του έργου εξελίσσεται από πυκνή, παραμορφωμένη μαζικότητα (Μέρος Ι) σε διάφανη, αραιή δομή (Μέρος V).
Οι δυναμικές κυμαίνονται από ffff σε pppp, με συχνές απότομες μεταβάσεις.
Η χροιά μεταβάλλεται από αναλογική τραχύτητα ταινίας σε καθαρό φωνητικό ηχόχρωμα.
Ο ρυθμός είναι ασύμμετρος, άλλοτε οργανωμένος, άλλοτε πλήρως ελεύθερος.
Η παρουσία της 9ης Συμφωνίας είναι διακεκομμένη, αποδομημένη, επανερχόμενη σε μικρά θραύσματα μέσα στη νέα ηχητική ύλη.
.
.
Αναλυτική Μουσικοθεωρητική Περιγραφή
(θεματα, μοτίβα, ρυθμικες φόρμες, διαστήματα, υφές και timbre)
I. Prologus – Disgregatio
Τονικό πεδίο: Ρε ελάσσονα (κεντρική), με διατονικές εκτροπές σε μι ύφεση και σι φυσικό.
Μορφή: Ελεύθερη 12λεπτη φόρμα σε τρεις μικροενότητες.
Μοτίβα και θέματα:
Θέμα Α:απόσπασμα από την έναρξη της 9ης Συμφωνίας (μέτρα 1–8), επεξεργασμένο
με tape slowdown (-35%) και reversal.
Μοτίβο Χ: διάστημα καθαρής πέμπτης (ρε–λα) που διασπάται σε ημιτόνια (ρε–μι♭–μι). Χρησιμοποιείται ως ρυθμικό παλμικό θεμέλιο.
Ρυθμική δομή:
δεν υπάρχει μέτρο, αλλά παλμικός κύκλος διάρκειας 16 δευτερολέπτων, βασισμένος σε αναλογικό click track.
Ηχητική υφή:
Clusters εγχόρδων σε sul ponticello, εύρος από 50 Hz έως 4.5 kHz.
Tape noise στο φάσμα υψηλών συχνοτήτων 12–15 kHz, λειτουργεί ως συνεχές "πέπλο".
Βάθος πεδίου: στερεοφωνική διασπορά με pan L–R έως ±80°, δημιουργώντας φασματικό "περιστρεφόμενο" αποτέλεσμα.
Ρυθμικές σχέσεις:
Οι ήχοι μαγνητοταινίας (φράσεις Μπετόβεν) επανέρχονται κάθε 64 δευτερόλεπτα, χωρίς ταυτόσημη έναρξη, δημιουργώντας πολυχρονία.
II. Resonantia Urbica
Τονικό κέντρο: Σι ελάσσονα → Μι μείζονα → επιστροφή σε Ρε ελάσσονα.
Μορφή: Τζαζ φόρμα Α–Β–Α’, διάρκειας 12’30’’.
Θεματικό υλικό:
Θέμα Β: μοτίβο πέντε φθόγγων (ρε–μι–φα#–σολ–φα), αναφορά στο μοτίβο της "Χαράς" σε κατιούσα ακολουθία.
Στο πιάνο χρησιμοποιείται τεχνική modal jazz, με αρμονίες 4ων και 5ων: [Dmin7] – [Emin7] – [Gmaj7].
Ο αυτοσχεδιασμός διαρθρώνεται σε φράσεις 5/4, subdivided ως 3+2 ή 2+3.
Ηχοχρώματα:
Το κοντραμπάσο μεταχειρίζεται arco harmonic glissandi στα σημεία σύνδεσης Α–Β (15’10’’–15’45’’).
Στα τύμπανα, χρήση brushes με ασύμμετρα μοτίβα triplet (1/8–1/8–1/4).
Οι ήχοι πόλης λειτουργούν ως “field percussion”: φωνές ανθρώπων τονίζονται στην αρχή κάθε φράσης (1η και 5η θέση του 5/4).
Δομή χρονομετρικά:
Σημείο/ Γεγονός
12’30’’ /Έναρξη field recordings + πιάνο ostinato.
15’45’’ /Είσοδος πλήρους τζαζ τρίο.
20’00’’ /Τυχαία εισαγωγή thunder roll – pitch center F#.
23’10’’ /Μετατροπία σε E major, crescendo.
24’30’’ /Fade-out, είσοδος παιδικών φωνών (ρε–μι–φα#).
III. Vox Solitaria
Κέντρο: Φα# μείζονα → Σι ύφεση ελάσσονα.
Δομή: Μονόφωνη vocal texture που μετατρέπεται σε πολυφωνικό tape layering
(6 κανάλια).
Μελωδικά στοιχεία:
Η φωνή κινείται κυρίως μέσα σε διάστημα μικτής έκτης (φα#–ρε#).
Συχνές glissandi μέχρι μισής οκτάβας.
Επαναλαμβανόμενο melisma σε φθόγγους [μι–φα–μι–ρε].
Τεχνικές:
Χρήση reverse reverb με pre-delay 400 ms.
Layering τριών ταινιών σε χρονική μετατόπιση 1, 2, και 3 δευτερολέπτων, δημιουργώντας canonic echo.
Το synth drone κινείται σε σταθερή συχνότητα 512 Hz (ντο#5), με δευτερεύουσα αρμονική 1024 Hz.
Ρυθμική αγωγή:
Ελεύθερη, χωρίς μέτρο, αλλά με περιοδικό παλμό αναπνοής (περίπου κάθε 5,5 δευτερόλεπτα).
Οι συλλαβές (ah, e, i) διαδέχονται η μία την άλλη με σταθερή αναλογία 3:2:1.
Υφή:
Από μονόφωνη στο 25’–27’, σε οκταφωνική tape polyphony στο 34’–36’.
Κατάληξη με σταθερό φθόγγο μι5 (sustain 40’’), με fade-out -3 dB/sec.
IV. Choros Universalis
Κέντρο: Ρε ελάσσονα (επανέρχεται η αρχική βάση).
Μορφή: Μικτή χορωδία σε πέντε επιπέδα υφής.
Επίπεδα:
1. Βάση (ανδρικές φωνές): παρατεταμένα mmm στο εύρος Ρε1–Φα#2.
2. Μεσαίο (γυναικείες): ah–oh, κινούμενες σε τρίτες.
3. Παιδική: ee σε ανοδική τριφωνία Ρε4–Φα4–Λα4.
4. Ορχηστρική συνοδεία: βιολιά σε col legno battuto, εναλλάξ με μεταλλόφωνο.
5. Ηλεκτρονικό υπόβαθρο: drone στα 30 Hz, 60 Hz, 120 Hz.
Ρυθμική άρθρωση:
Εναλλαγή μετρικών κύκλων 6/4 και 7/4, αντιστοιχούν σε αναπνοές της χορωδίας.
Μεταξύ 45’ και 48’ υπάρχει “κανόνας με χρονική καθυστέρηση”· κάθε ομάδα μπαίνει με offset 2,5’’ σε σχέση με την προηγούμενη.
Αρμονική οργάνωση:
Η κύρια συγχορδία: D – F – A – C – E – G (επεκταμένη 13η).
Οι φωνές σχηματίζουν tone clusters με διαστήματα μικρότερα του ημιτονίου (microtonal drift ±15 cents).
Το τέλος του μέρους (52’20’’–55’10’’) είναι μια στατική συσσώρευση 60 φωνών σε εύρος πέντε οκτάβων.
V. Epilogus – Lumen Sonoris
Κέντρο: Ρε ελάσσονα → Μετατροπία σε Λα μείζονα (τελική έκλειψη).
Μορφή: Παράλληλη ανάπτυξη 3 γραμμών (viola solo, σοπράνο, παιδική χορωδία).
Melodic line:
Viola solo: Αντεστραμμένη μελωδία “Ode to Joy”: αρχίζει στο Λα και κατέρχεται κατά διαστήματα 2ας και 3ης.
Σοπράνο: σταθερή νότα φα#5 με vibrato 6 Hz, πλάτος ±30 cents.
Παιδική χορωδία: τριφθογγικό μοτίβο Ρε–Μι–Φα#, επαναλαμβανόμενο 33 φορές.
Ρυθμική διάρκεια:
Κάθε κύκλος της παιδικής χορωδίας έχει διάρκεια 3’’ (1’’ ανά φθόγγο), με διάλειμμα 0,5’’ σιωπής.
Ολόκληρη η ενότητα διαρκεί 6’ (33 κύκλοι × 3,5’’).
Υφή και φάσμα:
Σταδιακή αποσύνθεση του ηχοχρώματος:
55’10’’–61’00’’: επικρατεί έγχορδο con sordino (παρατεταμένο).
61’00’’–65’00’’: fade out όλων των οργάνων πλην της χορωδίας.
65’00’’–66’30’’: μόνο μαγνητοταινία (βόμβος στα 18 kHz).
Τελική σιωπή 30’’ (fermata al niente).
Συνολική Δομή :
Μέρος /Τονικό κέντρο/ Κύρια τεχνική/Χρονική διάρκεια/Υφή
I Ρε ελάσσονα Tape distortion / clusters 12’30’’ Πυκνή, σκοτεινή
II Σι–Μι–Ρε Τζαζ modal αυτοσχεδιασμός 12’30’’ Πολυρυθμική
III Φα#–Σι♭ Φωνητική πολυφωνία 13’40’’ Διαφανής, ηχοχρωματική
IV Ρε Cluster choir 16’30’’ Μαζική, πολυφωνική
V Ρε–Λα Τριμερής υφή 11’50’’ Σταδιακή αποδόμηση
.
.
Μουσικη τεχνική περιγραφή των τεσσάρων βασικών ηχητικών στοιχείων του έργου:
Μικτή Χορωδία
Παιδική Χορωδία
Jazz trio
Soprano solo
1.
Μικτή Χορωδία (SATB, 60 φωνές: 30 άντρες, 30 γυναίκες)
Σύνθεση και Δομή:
30 sopranos & altos, 30 tenors & basses.
Οργανώνονται σε ομάδες 4–5 στρωμάτων για polyphonic texture.
Ηχογραφούνται ή εκτελούνται live σε staggered timing για canonic echo και temporal displacement.
Τεχνικές φωνής:
Cluster glissandi: οι φωνές γλιστρούν μαζί σε ηχητικά clusters, δημιουργώντας dense harmonic mass.
Sustained tones: κρατημένες νότες, microtonal adjustments ±15 cents για φασματική διαφοροποίηση.
Harmonic breathing: εναλλαγή έντασης ανά αναπνοή, ώστε η φωνητική υφή να παλλεται.
Polyphonic layering: συνδυάζονται 5–7 layers με offset 2–3 δευτερολέπτων.
Ρόλος και χρήση:
Δημιουργούν φασματικό υπόβαθρο, αλληλεπιδρούν με μαγνητοταινίες, jazz trio και σοπράνο.
Χρησιμοποιούνται σε sustained clusters ή σε rapid microtonal glissandi για textural contrast.
Φάσμα & Δυναμικό:
Συχνότητες: 150 Hz – 8 kHz
Δυναμικό: pp – fff, ανάλογα με clusters ή solo passages
2.
Παιδική Χορωδία (15 φωνές)
Σύνθεση και Δομή:
15 παιδιά, συνήθως unison ή τριφωνικά μοτίβα (C–E–G, D–F–A κ.λπ.)
Χρήση staggered entry/exit για temporal layering.
Τεχνικές φωνής:
Ψιθύρισμα αριθμών ή φωνηέντων, χωρίς συγκεκριμένες λέξεις (1–9, a, o, u).
Sustained notes σε καθαρή τονικότητα, χωρίς vibrato, για διαφανές timbre.
Ελαφρές glissandi σε unison για subtile harmonic texture.
Ρόλος και χρήση:
Λειτουργούν ως «διαφανής» φωνητική ομάδα, καθαρή, με σαφή tonal reference.
Συγχρονίζονται με μαγνητοταινίες στο τέλος για δημιουργία unison climax.
Φάσμα & Δυναμικό:
Συχνότητες: 250 Hz – 8 kHz
Δυναμικό: pp – mf, χωρίς extreme accents
3. Jazz Τρίο(Πιάνο, Κοντραμπάσο, Ντραμς)
Σύνθεση:
Πιάνο: modal voicings, clusters, ostinato patterns
Κοντραμπάσο: arco, pizzicato, glissandi, harmonics
Ντραμς: brushes, mallets, free polyrhythms, asymmetrical accents
Τεχνικές και Ρυθμός:
Πολυρυθμική χρήση: 9/8, 7/8, 4/4, εναλλαγές subdivisions.
Improvisation με temporal displacement και interaction με μαγνητοταινίες.
Πιάνο και κοντραμπασο συχνά αναπτύσσουν counterpoint σε relation με clusters χορωδίας.
Ρόλος και χρήση:
Δημιουργούν free jazz, rhythmic και harmonic counterpoint σε συμφωνική υφή.
Υποστηρίζουν transitions ανάμεσα σε sections, accentuation climax, διασύνδεση με σόλο σοπράνο.
Φάσμα & Δυναμικό:
Συχνότητες: 60 Hz – 6 kHz
Δυναμικό: p – fff, ανάλογα με αυτοσχεδιαστικές κορυφώσεις
4. Soprano Solo
Τεχνικές:
Sustained notes, portamento, glissandi, vocal fry
Reverse reverb και multi-track overdubs (3–6 κανάλια)
Αυτοσχεδιαστικές φράσεις, τελικό unison με παιδική χορωδία
Ρόλος και χρήση:
Συνδέει μαγνητοταινίες, χορωδίες και jazz trio
Λειτουργεί ως κορυφαίο ηχητικό στοιχείο, φορέας θεματικών αναφορών Beethoven (fragmented, retrograde, inversion)
Φάσμα & Δυναμικό:
Συχνότητες: 250 Hz – 12 kHz
Δυναμικό: pp – fff, με κορυφώσεις στα harmonics και high register
.
.
.
Μελέτη και ανάλυση της σύνθεσης “LvBeethoven ma non troppo” του χνκουβέλη :
1. Γενική Αισθητική και Σημασία του Έργου
Η σύνθεση “LvBeethoven ma non troppo” αποτελεί μια avant-garde αναδιασκευή και αποδόμηση του έργου του Μπετόβεν, με άξονα αναφοράς την 9η Συμφωνία. Το έργο ενσωματώνει αναλογικές μαγνητοταινίες, ορχήστρα, τζαζ τρίο, σοπράνο, μικτή και παιδική χορωδία και φυσικούς ήχους πεδίου, δημιουργώντας ένα πλούσιο ηχοτοπικό σύμπαν που κινείται μεταξύ ακατέργαστης υλικότητας και διαφανούς μουσικής πολυπλοκότητας.
Η διάρκεια των 67 λεπτών και η συνεχής σύνδεση των πέντε μερών (attacca) υποδηλώνει εξελικτική αφήγηση: από την πυκνή, παραμορφωμένη υφή του Prologus έως την διαφανή, αραιή τελική ενότητα Epilogus. Η χρήση διαφορετικών τονικών κέντρων (ρε ελάσσονα, σι ύφεση ελάσσονα, μι μείζονα, φα# ελάσσονα) προσφέρει ηχητική κινητικότητα, αποφεύγοντας μια γραμμική αρμονική ανάπτυξη και επιτρέποντας διαρκή αναφορά στη μουσική μνήμη του Μπετόβεν μέσα από θραύσματα, μετατροπίες και ανάποδη ανάγνωση θεμάτων.
Η συνολική αίσθηση του έργου είναι εικονιστική και χωρική, με έντονη προσοχή στην τοποθέτηση των ηχοχρωμάτων στον χώρο, τόσο στερεοφωνικά (pan L-R) όσο και ηχητικά (ηχητικά επίπεδα των χορωδιών, των ταινιών και των ηλεκτρονικών drones). Η πολυεπίπεδη πολυφωνία και η χρήση temporal displacement, overdubs, και tape loops δημιουργούν μια φασματική και πολυχρονική εμπειρία.
2. Μουσική Δομή και Θεματική Ανάλυση
I. Prologus – Disgregatio (0’00’’–12’30’’)
Κεντρική Ιδέα: Αποδόμηση της έναρξης της 9ης Συμφωνίας με αναλογική μαγνητοταινία.
Τονικό πεδίο: Ρε ελάσσονα, με διατονικές εκτροπές σε μι ύφεση και σι φυσικό.
Υφή: Πυκνή, κοκκώδης, clusters εγχόρδων σε sul ponticello.
Τεχνική: Tape slowdown (-35%), ηλεκτρονικός βόμβος 43 Hz, σόλο κοντραμπάσο pizzicato σε τριημιτόνια διαστήματα, μεταλλικοί ήχοι percussion.
Το Prologus θέτει θεμελιωδώς την έννοια της κατακερματισμένης μνήμης του Μπετόβεν και εισάγει τον ακροατή σε έναν κόσμο όπου η familiar μουσική είναι ταυτόχρονα αναγνωρίσιμη και ξένη. Η χρήση cluster και noise δημιουργεί υλική αίσθηση και αναδεικνύει το ενδιαφέρον του χνκουβέλη για τον ήχο ως υλικό, όχι μόνο ως μελωδία ή αρμονία.
II. Resonantia Urbica (12’30’’–25’00’’)
Κεντρική Ιδέα: Ενσωμάτωση ηχητικού τοπίου αστικής ζωής και jazz τρίο.
Τονικό πεδίο: Σι ελάσσονα → Μι μείζονα → Ρε ελάσσονα.
Υφή: Πολυρυθμική, asymmetrical, περιέχει polyrhythms 5/4 + 7/8, field recordings, modal jazz πιάνο.
Τεχνική: Πιάνο με blue notes επεξεργάζεται το θέμα της 9ης Συμφωνίας. Κοντραμπάσο και ντραμς σε ασύμμετρα patterns, ηχογράφηση ήχων κεραυνών.
Αυτή η ενότητα αναδεικνύει την διασταύρωση της κλασικής παράδοσης με τον αυτοσχεδιασμό της jazz, υπογραμμίζοντας τη σχέση του Μπετόβεν με την σύγχρονη ηχητική εμπειρία. Οι field recordings λειτουργούν ως περιβάλλον και percussion, δημιουργώντας μια πολυαισθητηριακή αφήγηση.
III. Vox Solitaria (25’00’’–38’40’’)
Κεντρική Ιδέα: Σόλο σοπράνο, η φωνή ως κεντρικός φορέας μνήμης και παραμόρφωσης του υλικού.
Τονικό πεδίο: Φα# μείζονα → Σι ύφεση ελάσσονα.
Υφή: Από μονόφωνη σε πολυφωνική tape layering (6 κανάλια).
Τεχνική: Sustained notes, glissandi, vocal fry, reverse reverb, spectral drone, canonic echo.
Η φωνή λειτουργεί ως ανθρώπινη αναφορά σε ψηφιακό/ηλεκτρονικό πλαίσιο. Η πολυεπίπεδη ηχογράφηση δημιουργεί ψευδο-πολυφωνία, δίνοντας την εντύπωση ότι η φωνή πολλαπλασιάζεται στο χώρο και στο χρόνο, συνδέοντας την ανθρώπινη έκφραση με την ηχητική μηχανική επεξεργασία.
IV. Choros Universalis (38’40’’–55’10’’)
Κεντρική Ιδέα: Μικτή και παιδική χορωδία, cluster-based, μεγιστοποίηση πολυφωνικής έντασης.
Υφή: Μαζική, με tone clusters και microtonal drift ±15 cents.
Τεχνική: Πολυεπίπεδη χορωδία, staggered entries, sustained clusters, εναλλαγή φωνηέντων, ηλεκτρονικά drone στα 30–120 Hz.
Η Choros Universalis λειτουργεί ως ηχητική κορύφωση, όπου η ανθρώπινη φωνή συνδυάζεται με τεχνητά drones και cluster, δημιουργώντας υλική, σχεδόν υπερβατική εμπειρία. Το έργο εδώ αγγίζει το όριο μεταξύ μουσικής και ηχητικής εγκατάστασης, υπογραμμίζοντας την avant-garde προσέγγιση του συνθέτη.
V. Epilogus – Lumen Sonoris (55’10’’–67’00’’)
Κεντρική Ιδέα: Τελική αποδόμηση και διάφανη επίλυση.
Τονικό πεδίο: Ρε ελάσσονα → Λα μείζονα (τελική έκλειψη).
Υφή: Από παρατεταμένο έγχορδο con sordino σε fade out παιδικής χορωδίας
και τελική σιωπή.
Τεχνική: Αντεστραμμένη μελωδία Viola solo, παιδική χορωδία επαναλαμβάνει μοτίβο 33 φορές, gradual dynamic reduction, φυσικοί ήχοι πεδίου.
Το Epilogus αποδίδει τελετουργικό τέλος και εναρμόνιση των διασπασμένων ηχοχρωμάτων. Η επανάληψη του τριφθογγικού μοτίβου παιδικής χορωδίας συνδέει την αρχή με το τέλος, δημιουργώντας κυκλικό χρόνο και αναστοχαστική αίσθηση.
3. Οργανογραφική και Τεχνική Σημασία
Μικτή χορωδία: Δημιουργεί clusters, polyphonic layering, temporal displacement, harmonic breathing.
Παιδική χορωδία: Διαφανής, unison/trifonic, tonal reference, υποστηρίζει τελική ενότητα.
Jazz τρίο: Free modal improvisation, polyrhythms, counterpoint με orchestral clusters.
Soprano solo: Foreshadows Beethoven motifs, συνδέει μαγνητοταινίες με live performance, κορυφαία θεματική παρουσία.
Η ενσωμάτωση αναλογικών και ψηφιακών τεχνικών (Revox B77, modular synths, granular processing) συνδέει την παραδοσιακή μουσική με την σύγχρονη πειραματική πρακτική.
4. Ηχητική και Ερμηνευτική Κριτική
1. Δυναμική: Από ffff έως pppp, με απότομες μεταβάσεις, δημιουργεί αίσθηση έκρηξης και αποσύνθεσης.
2. Υφή: Από πυκνή, κοκκώδη, αναλογική (Prologus) σε διαφανή, αραιή και serene (Epilogus).
3. Ρυθμός: Συνδυασμός ελεύθερων και πολυρυθμικών τμημάτων, συχνές μετατροπίες σε μέτρα όπως 5/4, 7/8, 9/8.
4. Χροιά: Παραμορφωμένη tape texture → καθαρό human timbre → cluster/overtones → fade-out σε natural sound.
Το έργο επιτυγχάνει αμφίδρομη διάδραση μεταξύ ανθρώπινου και μηχανικού, φυσικού και επεξεργασμένου ήχου, δημιουργώντας υπερ-ηχητικό αφήγημα που κινητοποιεί τόσο νοητικά όσο και αισθητηριακά τον ακροατή.
5. Συνολική Αξιολόγηση
Η σύνθεση του χνκουβέλη αποτελεί έναν τολμηρό διάλογο με την παράδοση
του Μπετόβεν, αποδομώντας τη γνωστή μορφή της 9ης Συμφωνίας και επαναδημιουργώντας την σε σύγχρονο avant-garde πρίσμα.
Η χρήση διαφορετικών υφών, ηχοχρωμάτων και πολυμεσικών τεχνικών
καθιστά το έργο υψηλής πειραματικής και αισθητικής αξίας.
Το έργο μπορεί να θεωρηθεί σταθμός στη σύγχρονη μουσική σκηνή, καθώς ενσωματώνει ιστορικό υλικό, jazz αυτοσχεδιασμό, φωνητική τεχνική, ηλεκτρονική επεξεργασία και field recordings σε μια συνεκτική, πολυεπίπεδη σύνθεση.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου