.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-The dripping end
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Jackson Pollock, Κόκκινη Σύνθεση (1946).
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
The dripping end
(Ελληνικά, English, Francais German, Italiano Spanish Portuguese)
(και μια μελέτη ανάλυση τού διηγήματος)
Η Lee ειναι στην Ευρώπη, σε εκθέσεις.Ένα κενό μεγάλωνε.
Καποτε ούρησε μπροστά σε άλλους.Δεν κατάλαβαν το dripping του.Μοναχα η Peggy.Την γουσταρε πιο πολύ από την Lee.κι ας τής είχε ψιθυριζει στη πρώτη γνωριμία τους:do you like the fuck?.
Στο τραπέζι υπήρχε μια ανοιχτή μπουκάλα.με ουίσκι.Ηταν η παγίδα.Ειχε
τη δύναμη να την νικήσει.Παντα ομως η αναβολή υπερισχυε.
Άκουσε το γέλιο τής Edith.Η νεαρή φίλη τής Ruth είχε έρθει για βόλτα στη θάλασσα.
-Jack, θα πάμε μια βόλτα; φώναξε η Ruth, κι εμφανιστηκε στην πόρτα.
Η Ruth τον είχε αναστατώσει από την αρχή τής γνωριμίας τους.
Δεν απάντησε αμέσως
-Ναι,ας πάμε, είπε τελικά.
11 Αυγούστου 1956.Ο Jackson Pollock μπροστά στο Ford
Μπήκαν στο αυτοκίνητο.Στο πίσω κάθισμα η Edith.
-Jack, όλα καλά; τον ρώτησε η Ruth,αγκαλιάζοντας τον.
-Όλα, απάντησε,εκτός από ένα.
Έβαλε μπροστά στο αυτοκίνητο και ξεκίνησε.
Οδηγούσε και το αλκοόλ τον κυριευε.
-Θα μπορούσε αυτό να γίνει πίνακας, μουρμούρισε.
-Τι;τον ρώτησε η Ruth.
-Σαν να τρέχεις στο ίδιο σου το έργο,απάντησε.
Για μια στιγμή τού φάνηκε πως οι ρόδες τού αυτοκινήτου κινουνταν πάνω
σε μια γλίστερη μπογια.
Η Ruth άγγιξε το χέρι του. -Μην τρέχεις τόσο.
Ο Pollock σήκωσε λίγο το πόδι από το γκάζι κι ύστερα το ξαναπάτησε.
Η Ruth γύρισε να πει κάτι στην Edith. Ένα γέλιο ακούστηκε, .
Στράφηκε για μια στιγμή προς τη Ruth.
-Ξέρεις,νομίζω πως…
Δεν πρόλαβε να τελειώσει.
Ένα άλλο αυτοκίνητο από την αντίθετη κατεύθυνση.
Ένα τρομακτικό τράνταγμα.
Και μετά η σκηνή ένα παγωμένο dripping.
.
.
.
.
The dripping end
Lee is in Europe, at exhibitions. A void was growing.
Once he urinated in front of others. They didn’t understand his dripping. Only Peggy. He liked her more than Lee. Even though at their first meeting he had whispered to her: do you like the fuck?
On the table there was an open bottle of whiskey. It was the trap.
She had the strength to defeat it. But postponement always prevailed.
He heard Edith’s laughter. Ruth’s young friend had come for a walk by the sea.
“Jack, shall we go for a ride?” Ruth shouted, appearing in the doorway.
Ruth had unsettled him from the beginning of their acquaintance.
He didn’t answer immediately.
“Yes, let’s go,” he finally said.
11 August 1956. Jackson Pollock in front of the Ford.
They got into the car. Edith in the back seat.
“Jack, everything alright?” Ruth asked, embracing him.
“Everything,” he replied, “except one thing.”
He started the car and set off.
He was driving and the alcohol was taking over him.
“This could become a painting,” he murmured.
“What?” Ruth asked.
“As if you’re running into your own work,” he answered.
For a moment it seemed to him as if the wheels of the car were moving on slippery paint.
Ruth touched his hand. “Don’t drive so fast.”
Pollock lifted his foot slightly from the gas and then pressed it again.
Ruth turned to say something to Edith. A laugh was heard.
He glanced for a moment toward Ruth.
“You know, I think that…”
He didn’t have time to finish.
Another car from the opposite direction.
A terrifying jolt.
And then the scene a frozen dripping.
.
.
The dripping end
Lee est en Europe, dans des expositions. Un vide grandissait.
Une fois, il avait uriné devant d’autres. Ils n’avaient pas compris son dripping. Seule Peggy l’avait compris. Il la désirait plus que Lee, même s’il lui avait murmuré lors de leur première rencontre : do you like the fuck ?
Sur la table, une bouteille de whisky ouverte. C’était le piège.
Elle avait la force de le vaincre. Mais le report l’emportait toujours.
Il entendit le rire d’Edith. La jeune amie de Ruth était venue se promener au bord de la mer.
« Jack, on va faire un tour ? » cria Ruth, apparaissant à la porte.
Ruth l’avait troublé dès leur première rencontre.
Il ne répondit pas tout de suite.
« Oui, allons-y », dit-il enfin.
11 août 1956. Jackson Pollock devant la Ford.
Ils montèrent dans la voiture. Edith à l’arrière.
« Jack, tout va bien ? » demanda Ruth en l’enlaçant.
« Tout… sauf une chose », répondit-il.
Il démarra et prit la route.
Il conduisait et l’alcool le dominait.
« Cela pourrait devenir un tableau », murmura-t-il.
« Quoi ? » demanda Ruth.
« Comme si tu courais dans ta propre œuvre », répondit-il.
Un instant, il eut l’impression que les roues roulaient sur une peinture glissante.
Ruth toucha sa main. « Ne roule pas si vite. »
Pollock relâcha un peu l’accélérateur puis appuya de nouveau.
Ruth se retourna pour dire quelque chose à Edith. Un rire retentit.
Il se tourna un moment vers Ruth.
« Tu sais, je crois que… »
Il n’eut pas le temps d’achever.
Une autre voiture en sens inverse.
Un choc terrifiant.
Et ensuite la scène un dripping figé.
.
.
The dripping end
Lee ist in Europa, auf Ausstellungen. Eine Leere wuchs.
Einmal urinierte er vor anderen. Sie verstanden sein Dripping nicht. Nur Peggy. Er mochte sie mehr als Lee, obwohl er ihr bei ihrer ersten Begegnung zuflüsterte: do you like the fuck?
Auf dem Tisch stand eine offene Whiskeyflasche. Es war die Falle.
Sie hatte die Kraft, sie zu überwinden. Doch das Aufschieben siegte immer.
Er hörte Ediths Lachen. Ruths junge Freundin war zum Spaziergang ans Meer gekommen.
„Jack, gehen wir eine Runde?“ rief Ruth und erschien in der Tür.
Ruth hatte ihn von Anfang an durcheinandergebracht.
Er antwortete nicht sofort.
„Ja, gehen wir“, sagte er schließlich.
11. August 1956. Jackson Pollock vor dem Ford.
Sie stiegen ins Auto. Edith auf dem Rücksitz.
„Jack, alles in Ordnung?“ fragte Ruth und umarmte ihn.
„Alles, außer einer Sache“, antwortete er.
Er startete den Wagen und fuhr los.
Er fuhr und der Alkohol überwältigte ihn.
„Das könnte ein Gemälde werden“, murmelte er.
„Was?“ fragte Ruth.
„Als würdest du in deinem eigenen Werk rennen“, antwortete er.
Einen Moment lang schien es ihm, als führten die Reifen über glitschige Farbe.
Ruth berührte seine Hand. „Fahr nicht so schnell.“
Pollock nahm kurz den Fuß vom Gas und trat dann wieder durch.
Ruth drehte sich um, um Edith etwas zu sagen. Ein Lachen ertönte.
Er wandte sich einen Moment zu Ruth.
„Weißt du, ich glaube…“
Er kam nicht mehr dazu, es zu sagen.
Ein anderes Auto aus der Gegenrichtung.
Ein schrecklicher Ruck.
Und dann die Szene ein gefrorenes dripping.
.
.
The dripping end
Lee è in Europa, a delle mostre. Un vuoto cresceva.
Una volta urinò davanti agli altri. Non capirono il suo dripping. Solo Peggy. Lei gli piaceva più di Lee, anche se al loro primo incontro le aveva sussurrato: do you like the fuck?
Sul tavolo c’era una bottiglia di whisky aperta. Era la trappola.
Aveva la forza di resistere. Ma il rinvio prevaleva sempre.
Sentì la risata di Edith. La giovane amica di Ruth era venuta a fare una passeggiata al mare.
«Jack, facciamo un giro?» gridò Ruth, apparendo sulla porta.
Ruth lo aveva turbato fin dall’inizio.
Non rispose subito.
«Sì, andiamo», disse infine.
11 agosto 1956. Jackson Pollock davanti alla Ford.
Salirono in macchina. Edith sul sedile posteriore.
«Jack, tutto bene?» chiese Ruth abbracciandolo.
«Tutto, tranne una cosa», rispose.
Mise in moto e partirono.
Guidava e l’alcol lo possedeva.
«Potrebbe diventare un quadro», mormorò.
«Cosa?» chiese Ruth.
«Come se corressi dentro la tua stessa opera», rispose.
Per un momento gli parve che le ruote scorressero su una vernice viscosa.
Ruth gli toccò la mano. «Non correre così.»
Pollock tolse un po’ il piede dall'acceleratore, poi lo premette di nuovo.
Ruth si voltò verso Edith. Si sentì una risata.
Si girò un attimo verso Ruth.
«Sai, penso che…»
Non fece in tempo a finire.
Un’altra macchina in senso opposto.
Un urto terribile.
E poi la scena un dripping congelato.
.
.
The dripping end
Lee está en Europa, en exposiciones. Un vacío crecía.
Una vez orinó delante de otros. No entendieron su dripping. Solo Peggy. Le gustaba más que Lee, aunque en su primer encuentro le había susurrado: do you like the fuck?
En la mesa había una botella abierta de whisky. Era la trampa.
Ella tenía la fuerza para vencerla. Pero siempre ganaba la postergación.
Oyó la risa de Edith. La joven amiga de Ruth había venido a pasear junto al mar.
«Jack, ¿vamos a dar una vuelta?» gritó Ruth, apareciendo en la puerta.
Ruth lo había inquietado desde el principio.
No respondió enseguida.
«Sí, vamos», dijo al final.
11 de agosto de 1956. Jackson Pollock frente al Ford.
Subieron al coche. Edith en el asiento trasero.
«Jack, ¿todo bien?» preguntó Ruth abrazándolo.
«Todo, menos una cosa», respondió.
Arrancó el coche y comenzaron.
Conducía y el alcohol lo dominaba.
«Esto podría ser un cuadro», murmuró.
«¿Qué?» preguntó Ruth.
«Como si corrieras dentro de tu propia obra», respondió.
Por un instante le pareció que las ruedas se movían sobre una pintura resbaladiza.
Ruth tocó su mano. «No conduzcas tan rápido.»
Pollock levantó un poco el pie del acelerador y luego volvió a pisarlo.
Ruth se volvió para decirle algo a Edith. Se oyó una risa.
Él se volvió un momento hacia Ruth.
«Sabes, creo que…»
No alcanzó a terminar.
Otro coche en dirección contraria.
Un golpe aterrador.
Y luego la escena un dripping congelado.
.
.
The dripping end
Lee está na Europa, em exposições. Um vazio crescia.
Uma vez ele urinou diante de outros. Não entenderam o seu dripping. Apenas Peggy. Ele gostava mais dela do que de Lee, mesmo que, na primeira vez que se encontraram, ele tivesse sussurrado: do you like the fuck?
Na mesa havia uma garrafa de uísque aberta. Era a armadilha.
Ela tinha força para vencê-la. Mas o adiamento sempre vencia.
Ouviu a risada de Edith. A jovem amiga de Ruth tinha vindo passear à beira-mar.
“Jack, vamos dar uma volta?”, gritou Ruth ao aparecer na porta.
Ruth o havia perturbado desde o início.
Ele não respondeu imediatamente.
“Sim, vamos”, disse finalmente.
11 de agosto de 1956. Jackson Pollock diante do Ford.
Entraram no carro. Edith no banco de trás.
“Jack, tudo bem?” perguntou Ruth, abraçando-o.
“Tudo, menos uma coisa”, respondeu.
Ele ligou o carro e partiram.
Dirigia e o álcool o dominava.
“Isso poderia virar um quadro”, murmurou.
“O quê?”, perguntou Ruth.
“Como se você corresse dentro da sua própria obra”, respondeu.
Por um momento lhe pareceu que as rodas deslizavam sobre tinta escorregadia.
Ruth tocou sua mão. “Não corra tanto.”
Pollock tirou um pouco o pé do acelerador e depois voltou a pisá-lo.
Ruth virou-se para dizer algo a Edith. Uma risada soou.
Ele virou-se por um momento para Ruth.
“Sabe, acho que…”
Não teve tempo de terminar.
Outro carro no sentido contrário.
Um choque terrível.
E então a cena um dripping congelado.
.
.
.
Μελέτη ανάλυση του διηγήματος The dripping end του χ.ν.κουβέλη.
1. Εισαγωγική παρατήρηση
Το διήγημα The dripping end εντάσσεται στο χαρακτηριστικό ύφος του
χ.ν. κουβέλη: λιτότητα, αφαιρετικότητα, διαρκές υπαινικτικό υπόστρωμα, πυκνή σημειωτική φόρτιση και μια σχεδόν κινηματογραφική διαχείριση του χρονικού άξονα.
Ο χνκουβέλης προσεγγίζει τον μύθο του Jackson Pollock όχι ως βιογραφικό επεισόδιο αλλά ως υπαρξιακή συμπύκνωση της σχέσης του καλλιτέχνη με το έργο του, το σώμα του και το τέλος του.
Το κείμενο λειτουργεί σαν ελεγεία σε “dripping” μορφή, όπου η αφήγηση σταλάζει φράσεις, εικόνες και μικροεντάσεις, μιμούμενη την τεχνική του Pollock.
2. Θεματικός άξονας
α. Το υπαρξιακό κενό και η διάλυση της ταυτότητας
Η πρώτη φράση:
«Η Lee ειναι στην Ευρώπη, σε εκθέσεις. Ένα κενό μεγάλωνε.»
συμπυκνώνει την απώλεια ισορροπίας του Pollock: η Lee Krasner αποτελεί για εκείνον δομή, όριο, ρυθμιστή. Η απουσία της γεννά το “κενό” που διογκώνεται και προμηνύει την αποσύνθεση.
Το «κενό» λειτουργεί ως ψυχική, καλλιτεχνική και σωματική διάτρηση.
β. Το σώμα ως καλλιτεχνικό συμβάν
Η σκηνή της ούρησης «μπροστά σε άλλους» δεν είναι απλώς επεισόδιο εκτροπής:
«Δεν κατάλαβαν το dripping του.»
Ο χνκουβέλης ερμηνεύει το σώμα του Pollock ως συνέχεια της ζωγραφικής του. Η πράξη παρουσιάζεται σαν “dripping”: μια ανεξέλεγκτη, αυτόματη, αυθεντική ροή από το σώμα, οριακά ανάμεσα σε τέχνη και παθολογία.
γ. Peggy και Lee – το ερωτικό τρίγωνο ως αισθητική σύγκρουση
Η Peggy Guggenheim, η οποία “μόνη κατάλαβε”, αντιπαραβάλλεται με τη Lee.
Η σχέση Pollock–Peggy παρουσιάζεται όχι ως ερωτική αλλά ως καλλιτεχνική συνενοχή: η Peggy κατανοεί τον Pollock μέσα από την αισθητική του, όχι μέσα από την προσωπική του ζωή.
Η Lee, αντιθέτως, είναι το «όριο» που τον συγκρατεί από την αυτό-καταστροφή.
3. Η παγίδα του αλκοόλ και η αναβολή
Η μπουκάλα ουίσκι λειτουργεί ως μοιραία αναφορά:
«Ήταν η παγίδα. Είχε τη δύναμη να την νικήσει. Πάντα όμως η αναβολή υπερίσχυε.»
Η «αναβολή» δεν είναι σωτηρία· είναι η αναστολή της καταστροφής που προετοιμάζει την τελική έκρηξη.
Ο χνκουβέλης συσχετίζει το αλκοόλ με τον ρυθμό του Pollock: το τελευταίο dripping του έργου.
4. Η είσοδος της Ruth και της Edith – η τελική μετατόπιση
Η παρουσία των δύο νέων γυναικών δημιουργεί ένα νέο δυναμικό: νεότητα, αθωότητα, ανάλαφρη χαρά.
Ο Pollock βρίσκεται “ανάμεσα”:
στον εαυτό του,
στις γυναίκες που συνέθεσαν την καλλιτεχνική του πορεία,
και στο νέο, απερίσκεπτο, γήινο στοιχείο της Edith και της Ruth.
Η Ruth τον «αγκαλιάζει» – ένα άγγιγμα που δεν τον σώζει.
5. Η κορύφωση
Ο διάλογος στο αυτοκίνητο είναι εξαιρετικά σημαντικός:
«Θα μπορούσε αυτό να γίνει πίνακας.»
«Σαν να τρέχεις στο ίδιο σου το έργο.»
Εδώ ο Pollock βιώνει την πραγματικότητα ως πίνακα dripping.
Οι ρόδες πάνω στη “γλιστερή μπογιά” είναι μια φανταστική μεταφορά: η τεχνική του μετατρέπεται σε τροχιά του θανάτου.
Ο χνκουβέλης ταυτίζει την καλλιτεχνική πράξη με την τελική του πορεία:
ο Pollock «εισέρχεται» κυριολεκτικά στο ίδιο το έργο του και χάνεται μέσα του.
6. Η σκηνή του δυστυχήματος ως αισθητική ακινησία
Το τέλος δεν περιγράφεται με νατουραλισμό· περιγράφεται ως αισθητική:
«Και μετά η σκηνή ένα παγωμένο dripping.»
Η πρόσκρουση παγώνει τον χρόνο και η ζωή καταλήγει σε μια τελευταία πιτσιλιά, χωρίς κίνηση, χωρίς ροή.
Το “dripping” – κατεξοχήν τεχνική της ρευστότητας και της κίνησης – μετατρέπεται σε νεκρή στιγμή.
Αυτό είναι το μεγάλο εύρημα του κειμένου.
7. Υφολογική και τεχνική ανάλυση
α. Απόλυτη συμπύκνωση
Η αφήγηση αποτελείται από μικρές φράσεις, μικρές ενότητες, ρήγματα.
Το ύφος μιμείται τον ρυθμό της σταγόνας – μια πρόταση, παύση, μια άλλη.
Η λέξη «dripping» λειτουργεί ως οργανωτική αρχή της στιλιστικής γραφής.
β. Κινηματογραφική διαδοχή
Το κείμενο κινείται με κοφτά πανοραμικά και κοντινά – σαν καρέ, σαν υπαινικτική μοντάζ.
γ. Ελλειπτικός λόγος
Τα σημαντικότερα γεγονότα (το ατύχημα, η σύγκρουση) δεν περιγράφονται άμεσα αλλά αποδίδονται μέσω μεταφορικής γλώσσας.
Αυτό δημιουργεί ποιητική υπερ-πύκνωση.
8. Θεωρητική ερμηνεία
Το διήγημα μπορεί να ιδωθεί ως:
1. Μετα-αφήγηση της τέχνης του Pollock
– η ζωή του μεταμορφώνεται σε τεχνική.
2. Υπαρξιστική μαρτυρία
– ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να βγει έξω από το έργο του: τρέχει μέσα στις
ίδιες τις πιτσιλιές του.
3. Μικρο-τραγωδία
– ο ήρωας οδηγείται από τις εμμονές του σε μοιραίο τέλος.
9. Η θέση του διηγήματος στο έργο του χνκουβέλη
Το κείμενο εντάσσεται στην μινιμαλιστική, πυκνή φάση του χνκουβέλη.
Αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της ικανότητάς του:
να συμπυκνώνει βιογραφικά στοιχεία σε ποιητική αφήγηση,
να μετατρέπει την πραγματικότητα σε συμβολική σκηνή,
να χρησιμοποιεί πραγματολογικό υλικό ως εφαλτήριο υπαρξιακής ποιητικής.
Το The dripping end είναι από τα πιο επιτυχημένα κείμενα της σύντομης, υπαινικτικής φόρμας του.
10. Συμπέρασμα
Το διήγημα παρουσιάζει τον Pollock όχι απλώς ως ιστορικό πρόσωπο αλλά ως αισθητική οντότητα που αυτοκαταστρέφεται μέσα στην ίδια της την τέχνη.
Ο χνκουβέλης επιτυγχάνει:
υψηλή ποιητική πυκνότητα,
δραματική φόρτιση χωρίς μελοδραματισμό,
και μια υποδειγματική μεταφορά της ζωγραφικής τεχνικής σε αφηγηματική δομή.
Το “dripping” γίνεται υπαρξιακή ροή, και το τέλος του Pollock γίνεται το «τελευταίο dripping» της ζωής του.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου