LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ -(Ένα παραμύθι) Το μήλο πάντα πέφτει -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

 .

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

-(Ένα παραμύθι)

Το μήλο πάντα πέφτει 

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

(Ένα παραμύθι)

Το μήλο πάντα πέφτει 

(και μια μελέτη ανάλυση τού παραμυθιού)

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν η γη ο ήλιος το φεγγάρι,Ηταν όμως και ο 

Ισαάκ Νευτων.μεσα σε ένα κήπο με μηλιές και τριανταφυλλιές. 

Και συλλογίζονταν  πώς κινούνται τα άστερια, το φεγγάρι,γιατί πέφτουν 

όλα τα πράγματα στη γη.

Ήταν ένα μεσημέρι ζεστό και ξάπλωσε κάτω από μια μηλιά.Εβλεπε τα

φύλλα από το απαλό αεράκι να τρέμουν.

Και ξαφνικά ένα κόκκινο μήλο αποκόπηκε από το κλαρί και επεφτε

κατευθείαν στο κεφάλι του.

Δεν τρόμαξε,αντίθετα χάρηκε,γιατι τότε για πρώτη φορά κατάλαβε.

-Γιατί το μήλο έπεσε κάτω.Γιατί δεν ανέβηκε προς τον ουρανό ή δεν έμεινε μετέωρο στον αέρα.

Αυτό ήταν το.πρωτο χτύπημα τού μηλου.

Από εκείνη τη μέρα άρχισε τα πειράματα.Εριχνε πέτρες ψηλά.Και έπεφταν.

Έριχνε φύλλα και έπεφταν.Εριχνε μήλα και κεινα έπεφταν,οπως και το πρώτο.

Και τότε στο όνειρο του,είδε πως πέταξε τη σελήνη στη γη κι εκείνη αντί.

να πέσει στο κεφάλι του και στα κεφάλια τών ανθρώπων,γύριζε γύρω 

από τη γη.

Όταν ξύπνησε ήταν βέβαιος.

Ολα έλκουν το ένα το άλλο.

Οπως οι άνθρωποι έλκονται από τον έρωτα  και οι πεταλούδες από το φως.

Και σ'αυτο εδωσε το όνομα:Παγκοσμια Έλξη.

Η μεγάλη αρχή που κυβερνά τα ουράνια σώματα και τα μήλα τής μηλιάς.

Καί τη νύχτα κοίταξε ψηλά το φεγγάρι που κινούνταν αργά.

-Δεν πέφτει, γιατί το κρατά η έλξη τής γης, σκεφτηκε. Και τη Γη ο Ήλιος.

Και τον Ήλιο τον κρατά το Σύμπαν ολόκληρο.

Και το μήλο,που δεν το κράτησε το κλαρί,έπεσε στο κεφάλι μου,

είπε χαμογελώντας και πιάνοντας το κεφάλι του.

Μην.ξεχνας να ρωτάς,γιατί από το  'γιατι' αρχίζουν οι μεγάλες ανακαλύψεις.

Μην τρομάζεις αν μήλα πέσουν στο κεφάλι σου.

.

.

.

Μελέτη ανάλυση  του παραμυθιού τού χνκουβέλη  «Το μήλο πάντα πέφτει», 

-I. ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΥΦΟΣ

Το κείμενο ανήκει στο είδος του φιλοσοφικού παραμυθιού, είδους που γεφυρώνει την απλότητα της παιδικής αφήγησης με τη στοχαστικότητα του φιλοσόφου. Ο χνκουβέλης χρησιμοποιεί την κλασική παραμυθική έναρξη («Μια φορά κι έναν καιρό») για να τοποθετήσει τη σκηνή σε έναν χρόνο αρχετυπικό, εκτός ιστορικής ακρίβειας. Ο Νεύτων εμφανίζεται όχι ως επιστήμονας της Βασιλικής Εταιρείας, αλλά ως μορφή μυθική, ένα είδος «παιδιού της φύσης» που ανακαλύπτει τη σοφία μέσα από την απλότητα.

Η γλώσσα είναι λιτή, προφορική, σχεδόν παιδική — με σύντομες προτάσεις, φυσικό ρυθμό και επαναλήψεις («έριχνε πέτρες ψηλά. Και έπεφταν»). Αυτή η επαναληπτικότητα δεν είναι απλώς αφηγηματικό τέχνασμα· υποβάλλει την πειραματική μέθοδο του Νεύτωνα μέσα από ρυθμική επανάληψη, όπου η παρατήρηση οδηγεί στη γενίκευση.

Ο τόνος είναι στοχαστικός, χωρίς επιτήδευση, και προσιδιάζει στην παραβολή. Η αφήγηση παραμένει προφορική, σχεδόν διδακτική, αλλά αποφεύγει τον ηθικοδιδακτισμό — αφήνει τον αναγνώστη να συμμετάσχει στη στιγμή της ανακάλυψης.

II. ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Το μήλο, εδώ, δεν είναι απλώς καρπός· γίνεται σημείο γνώσης, σύμβολο της πτώσης που δεν οδηγεί σε απώλεια (όπως στο προπατορικό αμάρτημα), αλλά 

σε φώτιση. Ο χνκουβέλης αναστρέφει τον μύθο της Εδέμ:

Το μήλο της Γένεσης οδηγεί στην έξωση από τον Παράδεισο·

Το μήλο του Νεύτωνα οδηγεί στην είσοδο στον κόσμο του Νόμου, της Τάξης, 

της Επιστήμης.

Η πτώση, λοιπόν, είναι η πύλη της κατανόησης· η ύλη που πέφτει αφυπνίζει 

το πνεύμα.

Η σύμπτωση (ένα τυχαίο μήλο που πέφτει στο κεφάλι) μετατρέπεται σε αναγκαιότητα — «Όλα έλκουν το ένα το άλλο». Έτσι, το παραμύθι γίνεται μύθος της λογικής, όπου το τυχαίο αποκτά νόημα μέσα στην κοσμική αρμονία.

Η παραβολή του έρωτα («όπως οι άνθρωποι έλκονται από τον έρωτα και οι πεταλούδες από το φως») μεταθέτει τη φυσική έλξη στο ανθρώπινο συναίσθημα. Ο Νόμος της Παγκόσμιας Έλξης εδώ αποκτά ανθρωπολογική διάσταση: το σύμπαν, η φύση, και ο άνθρωπος υπακούουν στην ίδια αρχή — την έλξη, δηλαδή τη σχέση, το δεσμό, την αγάπη. Πρόκειται για ποιητικοποίηση της επιστήμης, όπου η φυσική εξίσωση μεταμορφώνεται σε οντολογικό ποίημα.

III. ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΚΑΙ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΝΟΗΜΑ

Η τελευταία φράση του κειμένου — «Μην ξεχνάς να ρωτάς… Μην τρομάζεις αν μήλα πέσουν στο κεφάλι σου» — είναι επιγραμματική παιδαγωγία. Ο συγγραφέας υψώνει τη περιέργεια σε ύψιστη αρετή, θεμελιώνοντας μια ηθική της γνώσης. Το «μήλο» είναι το συμβάν που διαταράσσει τη συνήθεια· η πτώση του σημαίνει την κλήση προς το ερώτημα.

Στο επίπεδο της παιδικής λογοτεχνίας, ο αναγνώστης διδάσκεται ότι το θαύμα βρίσκεται στο καθημερινό, κι ότι η απορία είναι η αφετηρία κάθε μεγάλου κατορθώματος. Στο επίπεδο της ενήλικης ανάγνωσης, το παραμύθι γίνεται παραβολή για τη δημιουργική συνείδηση — η ανακάλυψη δεν είναι πράξη της διάνοιας, αλλά στιγμή ποιητικής φώτισης.

IV. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ο χνκουβέλης, με το «Το μήλο πάντα πέφτει», γράφει ένα μικρό φιλοσοφικό μανιφέστο υπό μορφή παραμυθιού.

Το κείμενο συνδυάζει:

την παραμυθική αθωότητα,

την επιστημονική οξυδέρκεια,

και την ποιητική ευαισθησία.

Ενώνει τον Νεύτωνα με τον ποιητή, τον νόμο της έλξης με τον νόμο του έρωτα.

Η φράση «Το μήλο πάντα πέφτει» δεν είναι απλή φυσική διαπίστωση· είναι οντολογική μεταφορά: όλα όσα υπάρχουν, επιθυμούν να ενωθούν με κάτι άλλο. Η βαρύτητα γίνεται έτσι παγκόσμια μεταφορά της σχέσης, της αγάπης, της σκέψης.

Το παραμύθι του χνκουβέλη είναι, τελικά, ένα ύμνος στη σκέψη που γεννιέται από το απλό,

ένα ποίημα για την Επιστήμη ως Ποίηση — όπου το μήλο δεν πέφτει απλώς στη γη,αλλά στο νου που ρωτά.

.

.

.