GREEK POETRY -triptych (English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese, Ελληνικά) -χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 .

.

GREEK POETRY

-triptych 

(English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese, Ελληνικά)

-χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis

POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

triptych 

(English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese, Ελληνικά)

I. Silence in Mechanical Rain

I woke up inside a drop.

The water had no intention of falling

it was simply tired of the sky.

The words around me had forgotten their order;

an “I” ran after a “perhaps,”

and a “never” hid in the coffee cup.

The clock had turned into a fish

and was swimming in the soup bowl.

The air smelled of iron and morning body.

The streets breathed through the pavements.

Each stone, a mouth that never had time to cry out.

A typewriter without paper

kept striking again and again

the word light,

until the key broke.

II. Disassembly of Breath

A table dreams it is a cloud.

The glasses laugh with their wings.

The mirror tries to forget the face.

The letters escape;

A returns to its tree,

M transforms into a bird.

Meaning drips

like ink from a wound.

On the floor spins a clock

weaving time with its needles.

Five sounds entered, two forgotten words,

and a piece of silence that barks.

I

a button without cloth,

a gaze without face,

a step without ground.

Nothing makes a sound

so pure

it feels like a beginning.

III. The Light That Does Not Belong

I remain still inside the fragment.

The world runs headless,

bodyless,

made only of sound.

The dust shines like prayer.

Each grain, a voiceless word.

I gather them

like once the stars from the mud of dreams.

The light belongs to no one;

it passes through things

as water through sorrow.

A portrait without eyes looks at me

it is I,

before I existed.

And then

silence learns to speak.

A small, clear moment.

The beginning.

.

.

I. Silence sous la pluie mécanique

Je me suis réveillé dans une goutte.

L’eau n’avait pas l’intention de tomber,

elle s’était simplement lassée du ciel.

Les mots autour de moi avaient oublié leur ordre ;

un « moi » courait après un « peut-être »,

et un « jamais » se cachait dans la tasse de café.

L’horloge était devenue poisson

et nageait dans l’assiette de soupe.

L’air sentait le fer et le corps du matin.

Les rues respiraient à travers les trottoirs.

Chaque pierre, une bouche qui n’a pas eu le temps de crier.

Une machine à écrire sans papier

frappait encore et encore

le mot lumière,

jusqu’à ce que la touche se brise.

II. Démontage du souffle

Une table rêve d’être nuage.

Les verres rient avec leurs ailes.

Le miroir tente d’oublier le visage.

Les lettres s’échappent ;

le A retourne à son arbre,

le M devient oiseau.

Le sens coule,

comme l’encre d’une blessure.

Au sol tourne une horloge

qui tisse le temps avec ses aiguilles.

Cinq sons sont entrés, deux mots oubliés,

et un morceau de silence qui aboie.

Moi,

bouton sans vêtement,

regard sans visage,

pas sans terre.

Le rien fait un son

si pur

qu’il ressemble à un commencement.

III. La lumière qui n’appartient à personne

Je reste immobile dans le fragment.

Le monde court sans tête,

sans corps,

fait seulement de son.

La poussière brille comme une prière.

Chaque grain, un mot muet.

Je les recueille,

comme autrefois les étoiles dans la boue des rêves.

La lumière n’appartient à personne ;

elle traverse les choses

comme l’eau traverse la tristesse.

Un portrait sans yeux me regarde ;

c’est moi,

avant d’exister.

Et alors

le silence apprend à parler.

Un petit moment clair.

Le commencement.

.

.

I. Stille im mechanischen Regen

Ich wachte in einem Tropfen auf.

Das Wasser hatte keine Absicht zu fallen,

es war nur des Himmels müde.

Die Worte um mich herum hatten ihre Reihenfolge vergessen;

ein „Ich“ lief einem „Vielleicht“ hinterher,

und ein „Niemals“ versteckte sich in der Kaffeetasse.

Die Uhr war zu einem Fisch geworden

und schwamm in der Suppenschale.

Die Luft roch nach Eisen und Morgenkörper.

Die Straßen atmeten durch die Gehwege.

Jeder Stein, ein Mund, der nicht mehr schreien konnte.

Eine Schreibmaschine ohne Papier

schlug wieder und wieder

das Wort Licht,

bis die Taste zerbrach.

II. Zerlegung des Atems

Ein Tisch träumt, er sei eine Wolke.

Die Gläser lachen mit ihren Flügeln.

Der Spiegel versucht, das Gesicht zu vergessen.

Die Buchstaben entfliehen;

das A kehrt zu seinem Baum zurück,

das M verwandelt sich in einen Vogel.

Die Bedeutung tropft,

wie Tinte aus einer Wunde.

Auf dem Boden dreht sich eine Uhr,

die die Zeit mit ihren Nadeln strickt.

Fünf Klänge traten ein, zwei vergessene Worte,

und ein Stück Stille, das bellt.

Ich 

Knopf ohne Stoff,

Blick ohne Gesicht,

Schritt ohne Erde.

Das Nichts macht einen Klang,

so rein,

dass er einem Anfang gleicht.

III. Das Licht, das nicht gehört

Ich bleibe still im Fragment.

Die Welt läuft kopflos,

körperlos,

nur aus Klang.

Der Staub glänzt wie ein Gebet.

Jedes Korn, ein stummes Wort.

Ich sammle sie,

wie einst die Sterne aus dem Schlamm der Träume.

Das Licht gehört niemandem;

es geht durch die Dinge,

wie Wasser durch Trauer.

Ein Porträt ohne Augen sieht mich an;

ich bin es,

bevor ich war.

Und dann

lernt die Stille zu sprechen.

Ein kleiner, klarer Moment.

Der Anfang.

.

.

I. Silenzio nella pioggia meccanica

Mi sono svegliato dentro una goccia.

L’acqua non voleva cadere 

era stanca del cielo.

Le parole intorno a me avevano perso l’ordine;

un “io” correva dietro a un “forse”,

un “mai” dormiva nel bicchiere del caffè.

L’orologio nuotava nella zuppa,

come un pesce cieco che cerca il tempo.

L’aria odorava di ferro e di corpo mattutino.

Le strade respiravano dai marciapiedi,

ogni pietra ,una bocca che non fece in tempo a gridare.

Una vecchia macchina da scrivere,

senza carta,

batteva soltanto una parola:

luce,

finché il tasto si spezzò.

II. Smontaggio del respiro

Un tavolo sogna di essere nuvola.

I bicchieri ridono delle proprie ali.

Lo specchio tenta di dimenticare il volto.

Le lettere fuggono:

la A torna al suo albero,

la M diventa un uccello.

Il senso cola via

come l’inchiostro da una ferita.

Sul pavimento gira un orologio

che cuce il tempo con aghi d’aria.

Entrano cinque suoni, due parole dimenticate,

e un pezzo di silenzio che abbaia.

Io 

bottone senza vestito,

sguardo senza volto,

passo senza terra.

Il nulla fa un suono

così limpido

che somiglia a un inizio.

III. La luce che non appartiene

Resto immobile dentro il frammento.

Il mondo corre,

senza testa,

senza corpo,

solo con un suono che vibra come memoria.

La polvere brilla come una preghiera.

Ogni granello ,una parola muta.

Le raccolgo con le dita,

come raccoglievo stelle d’infanzia

dal fango dei sogni.

La luce non appartiene a nessuno;

passa attraverso le cose

come l’acqua attraverso la tristezza.

Un ritratto senza occhi mi guarda

sono io,

prima di nascere.

E allora 

il silenzio impara a parlare.

Un attimo piccolo, limpido.

L’inizio.

.

.

I. Silencio bajo la lluvia mecánica

Desperté dentro de una gota.

El agua no tenía intención de caer,

solo se había cansado del cielo.

Las palabras a mi alrededor habían olvidado su orden;

un «yo» corría tras un «quizás»,

y un «nunca» se escondía en la taza de café.

El reloj se había vuelto pez

y nadaba en el plato de sopa.

El aire olía a hierro y cuerpo matinal.

Las calles respiraban por las aceras.

Cada piedra, una boca que no alcanzó a gritar.

Una máquina de escribir sin papel

golpeaba una y otra vez

la palabra luz,

hasta que se rompió la tecla.

II. Desmontaje del aliento

Una mesa sueña que es una nube.

Los vasos ríen con sus alas.

El espejo intenta olvidar el rostro.

Las letras escapan;

la A vuelve a su árbol,

la M se convierte en pájaro.

El sentido gotea,

como tinta de una herida.

En el suelo gira un reloj

que teje el tiempo con sus agujas.

Entraron cinco sonidos, dos palabras olvidadas,

y un trozo de silencio que ladra.

Yo,

botón sin tela,

mirada sin rostro,

paso sin tierra.

La nada hace un sonido

tan puro

que parece un comienzo.

III. La luz que no pertenece

Permanezco inmóvil dentro del fragmento.

El mundo corre sin cabeza,

sin cuerpo,

solo de sonido.

El polvo brilla como una oración.

Cada grano, una palabra muda.

Las recojo,

como antes las estrellas del barro de los sueños.

La luz no pertenece a nadie;

pasa a través de las cosas

como el agua a través de la tristeza.

Un retrato sin ojos me mira;

soy yo,

antes de existir.

Y entonces

el silencio aprende a hablar.

Un momento pequeño y claro.

El comienzo.

.

.

I. Silêncio na chuva mecânica

Acordei dentro de uma gota.

A água não tinha intenção de cair,

apenas se cansara do céu.

As palavras ao meu redor esqueceram a ordem;

um “eu” corria atrás de um “talvez”,

e um “nunca” escondia-se na chávena de café.

O relógio tornara-se peixe

e nadava no prato de sopa.

O ar cheirava a ferro e corpo da manhã.

As ruas respiravam pelas calçadas.

Cada pedra, uma boca que não teve tempo de gritar.

Uma máquina de escrever sem papel

batia, de novo e de novo,

a palavra luz,

até a tecla partir.

II. Desmontagem do sopro

Uma mesa sonha que é nuvem.

Os copos riem com as suas asas.

O espelho tenta esquecer o rosto.

As letras fogem;

o A volta à sua árvore,

o M transforma-se em pássaro.

O sentido escorre,

como tinta de uma ferida.

No chão gira um relógio

que tece o tempo com as suas agulhas.

Entraram cinco sons, duas palavras esquecidas,

e um pedaço de silêncio que ladra.

Eu,

botão sem tecido,

olhar sem rosto,

passo sem chão.

O nada faz um som

tão puro

que parece um começo.

III. A luz que não pertence

Fico imóvel dentro do fragmento.

O mundo corre sem cabeça,

sem corpo,

feito apenas de som.

O pó brilha como oração.

Cada grão, uma palavra muda.

Recolho-os,

como outrora as estrelas do lodo dos sonhos.

A luz não pertence a ninguém;

passa pelas coisas

como a água pela tristeza.

Um retrato sem olhos olha-me;

sou eu,

antes de existir.

E então

o silêncio aprende a falar.

Um pequeno momento puro.

O começo.

.

.

I. Σιωπή σε μηχανική βροχή

Ξύπνησα μέσα σε μια σταγόνα.

Το νερό δεν είχε πρόθεση να πέσει 

απλώς βαρέθηκε τον ουρανό.

Οι λέξεις γύρω μου είχαν ξεχάσει τη σειρά τους·

ένα «εγώ» έτρεχε πίσω από ένα «ίσως»

κι ένα «ποτέ» κρυβόταν στο ποτήρι του καφέ.

Το ρολόι είχε γίνει ψάρι

και κολυμπούσε στο πιάτο με τη σούπα.

Ο αέρας μύριζε σίδηρο και πρωινό σώμα.

Οι δρόμοι ανέπνεαν μέσα απ’ τα πεζοδρόμια.

Κάθε πέτρα ,ένα στόμα που δεν πρόλαβε να φωνάξει.

Μια γραφομηχανή δίχως χαρτί

χτύπησε ξανά και ξανά

τη λέξη φως,

ώσπου έσπασε το πλήκτρο.

II. Αποσυναρμολόγηση τής Ανάσας

Ένα τραπέζι ονειρεύεται πως είναι σύννεφο.

Τα ποτήρια γελούν με τα φτερά τους.

Ο καθρέφτης προσπαθεί να ξεχάσει το πρόσωπο.

Τα γράμματα διαφεύγουν·

το Α επιστρέφει στο δέντρο του,

το Μ μεταμορφώνεται σε πουλί.

Το νόημα στάζει,

όπως το μελάνι από πληγή.

Στο πάτωμα στροβιλίζεται ένα ρολόι

που πλέκει τον χρόνο με τις βελόνες του.

Μπήκαν μέσα πέντε ήχοι, δύο ξεχασμένες λέξεις

κι ένα κομμάτι σιωπής που γαβγίζει.

Εγώ

κουμπί χωρίς ρούχο,

βλέμμα χωρίς πρόσωπο,

βήμα χωρίς γη.

Το τίποτα κάνει έναν ήχο

τόσο καθαρό

που μοιάζει με αρχή.

III. Το φως που δεν ανήκει

Μένω ακίνητος μέσα στο θραύσμα.

Ο κόσμος τρέχει χωρίς κεφάλι,

χωρίς σώμα,

μόνο με ήχο.

Η σκόνη λάμπει σαν προσευχή.

Κάθε κόκκος,μια άφωνη λέξη.

Τις μαζεύω,

όπως κάποτε τα άστρα απ’ τη λάσπη τών ονείρων.

Το φως δεν ανήκει σε κανέναν·

περνά μέσα απ’ τα πράγματα

όπως το νερό μέσα απ’ τη θλίψη.

Ένα πορτραίτο χωρίς μάτια με κοιτάζει·

είμαι εγώ,

πριν υπάρξω.

Και τότε 

η σιωπή μαθαίνει να μιλά.

Μια μικρή, καθαρή στιγμή.

Η αρχή.

.

.

.