.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Μικρές Ιστοριες
(Ελληνικά,English, German, Italian, Spanish, Portuguese
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Μικρές Ιστοριες
(Ελληνικά,English, German, Italian, Spanish, Portuguese)
1.
Το λεωφορείο Νο 14
Ο Κ. έπαιρνε κάθε πρωί το λεωφορείο Νο 14.
Μόνο που δεν ήξερε πού πήγαινε.
Ο οδηγός άλλαζε διαδρομή κάθε μέρα ,μια μέρα πήγαινε στο Πανεπιστήμιο, την άλλη στην παραλία, την τρίτη στο φεγγάρι,τρόπος τού λεγειν .
«Το εισιτήριο, παρακαλώ», του είπε μια φορά ο ελεγκτής.
«Δεν έχω, αλλά έχω μια ιδέα», απάντησε ο Κ.
Ο ελεγκτής σκέφτηκε λίγο, του έδωσε ένα εισιτήριο, κι εκείνος του έδωσε την ιδέα:
«Να βάλεις καθίσματα που να θυμούνται ποιος κάθισε».
Από τότε, το λεωφορείο Νο 14 κυκλοφορεί μόνο με καθίσματα που θυμούνται.
2.
Ο άνθρωπος που ήθελε να μάθει να σκέφτεται ανάποδα
Ο Κ. αποφάσισε να σκέφτεται ανάποδα.
«Γιατί όλοι σκέφτονται προς τα μπρος;» είπε. «Θα ξεκινώ απ’ το τέλος!»
Ξύπνησε λοιπόν το βράδυ, έφαγε το δείπνο του πριν το μεσημεριανό, πήγε στη δουλειά Κυριακή, και Σάββατο πήρε ρεπό.
Όταν γνώρισε μια γυναίκα, της είπε: «Σε αποχαιρετώ.»
Κι εκείνη, συγκινημένη, του απάντησε: «Χάρηκα που δε σε γνώρισα ακόμα.»
Έζησαν ευτυχισμένοι, αντίστροφα.
3.
Το ρολόι που κουράστηκε να μετράει
Ένα ρολόι κάποτε είπε: «Κουράστηκα! Όλο τικ τακ, τικ τακ! Δεν υπάρχει λίγη ποίηση στο χρόνο;»
Κι έτσι σταμάτησε.
Οι άνθρωποι πανικοβλήθηκαν, η πόλη πάγωσε, τα ραντεβού διαλύθηκαν.
Μόνο ένα παιδί χαμογέλασε:
«Επιτέλους, ο χρόνος μας κοιμαται!»
4.
Η βροχή που δεν ήθελε να πέσει
Συγκεντρώθηκαν σύννεφα πάνω απ’ την πόλη, μα η βροχή αρνιόταν να πέσει.
«Γιατί να πέσω;» είπε. «Να γίνω λάσπη; Εγώ ονειρεύομαι να γίνω μουσική!»
Και τότε φύσηξε άνεμος, και την έκανε τραγούδι.
Από τότε, κάθε φορά που φυσάει, η πόλη μουρμουρίζει:
«Πάλι η βροχή κάνει πρόβα.»
1.
Bus No. 14
K. took bus No. 14 every morning.
Only he didn’t know where it was going.
The driver changed the route every day: one day to the university, the next to the beach, the third to the moon, so to speak.
“Your ticket, please,” the inspector said once.
“I don’t have one, but I have an idea,” K. replied.
The inspector thought for a moment, gave him a ticket, and K. gave him the idea:
“Install seats that remember who sat there.”
Since then, bus No. 14 only runs with seats that remember.
2.
The man who wanted to think backwards
K. decided to think backwards.
“Why does everyone think forwards?” he said. “I’ll start from the end!”
So he woke up at night, ate dinner before lunch, went to work on Sunday, and took Saturday off.
When he met a woman, he said: “Goodbye.”
And she, moved, replied: “I’m glad I haven’t met you yet.”
They lived happily, backwards.
3.
The clock that got tired of counting
Once a clock said: “I’m tired! Tick-tock, tick-tock! Isn’t there a little poetry in time?”
And so it stopped.
People panicked, the city froze, appointments collapsed.
Only one child smiled:
“Finally, time is sleeping for us!”
4.
The rain that didn’t want to fall
Clouds gathered above the city, but the rain refused to fall.
“Why should I fall?” it said. “Become mud? I dream of becoming music!”
Then the wind blew and turned it into a song.
Since then, every time the wind blows, the city murmurs:
“Again, the rain is rehearsing.”
1.
L’autobus n° 14
K. prenait chaque matin l’autobus n° 14.
Seulement, il ne savait pas où il allait.
Le conducteur changeait d’itinéraire chaque jour : un jour il allait à l’université, le lendemain à la plage, le troisième jour sur la lune,
façon de parler.
« Votre ticket, s’il vous plaît », lui dit un jour le contrôleur.
« Je n’en ai pas, mais j’ai une idée », répondit K.
Le contrôleur réfléchit un instant, lui donna un ticket, et K. lui donna son idée :
« Mettez des sièges qui se souviennent de qui s’y est assis. »
Depuis ce jour, l’autobus n° 14 circule seulement avec des sièges qui se souviennent.
2.
L’homme qui voulait penser à l’envers
K. décida de penser à l’envers.
«Pourquoi tout le monde pense en avant ?» dit-il. «Moi, je commencerai par la fin !»
Il se réveilla donc le soir, prit son dîner avant son déjeuner, alla au travail le dimanche, et se reposa le samedi.
Quand il rencontra une femme, il lui dit : «Je te dis adieu.»
Elle répondit, émue : «Ravie de ne pas encore t’avoir rencontré.»
Ils vécurent heureux, à rebours.
3.
L’horloge fatiguée de compter
Une horloge dit un jour : «Je suis fatiguée ! Toujours tic tac, tic tac ! Et la poésie du temps, où est-elle ?»
Alors elle s’arrêta.
Les gens paniquèrent, la ville se figea, les rendez-vous s’évanouirent.
Un seul enfant sourit :
« Enfin, le temps dort ! »
4.
La pluie qui ne voulait pas tomber
Les nuages s’assemblèrent au-dessus de la ville, mais la pluie refusa de tomber.
«Pourquoi tomber ? Pour devenir boue ? Moi, je rêve de devenir musique !»
Alors le vent souffla, et la transforma en chanson.
Depuis, chaque fois qu’il vente, la ville murmure :
«Encore la pluie qui répète.»
1.
Bus Nr. 14
K. nahm jeden Morgen den Bus Nr. 14.
Nur wusste er nicht, wohin er fuhr.
Der Fahrer änderte die Route jeden Tag: einmal zur Universität, am nächsten Tag zum Strand, am dritten zum Mond, sozusagen.
„Fahrkarte, bitte“, sagte der Kontrolleur einmal.
„Ich habe keine, aber ich habe eine Idee“, antwortete K.
Der Kontrolleur dachte kurz nach, gab ihm eine Fahrkarte, und K. gab ihm die Idee:
„Setze Sitze ein, die sich merken, wer dort saß.“
Seitdem fährt Bus Nr. 14 nur noch mit Sitzen, die sich erinnern.
2.
Der Mann, der rückwärts denken wollte
K. beschloss, rückwärts zu denken.
„Warum denkt jeder vorwärts?“ sagte er. „Ich fange am Ende an!“
Also wachte er nachts auf, aß das Abendessen vor dem Mittagessen, ging sonntags zur Arbeit und nahm sich samstags frei.
Als er eine Frau traf, sagte er: „Auf Wiedersehen.“
Und sie, bewegt, antwortete: „Ich bin froh, dass ich dich noch nicht getroffen habe.“
Sie lebten glücklich, rückwärts.
3.
Die Uhr, die müde wurde zu zählen
Eines Tages sagte eine Uhr: „Ich bin müde! Tick-tack, tick-tack! Gibt es keine Poesie in der Zeit?“
Und so blieb sie stehen.
Die Menschen gerieten in Panik, die Stadt erstarrte, Termine fielen aus.
Nur ein Kind lächelte:
„Endlich schläft die Zeit für uns!“
4.
Der Regen, der nicht fallen wollte
Wolken sammelten sich über der Stadt, aber der Regen weigerte sich zu fallen.
„Warum sollte ich fallen?“ sagte er. „Zu Schlamm werden? Ich träume davon, Musik zu werden!“
Dann wehte der Wind und machte daraus ein Lied.
Seitdem murmelt die Stadt jedes Mal, wenn der Wind weht:
„Wieder probt der Regen.“
1.
L’autobus n. 14
K. prendeva ogni mattina l’autobus n. 14.
Solo che non sapeva dove andasse.
L’autista cambiava percorso ogni giorno: un giorno all’università, il giorno dopo alla spiaggia, il terzo sulla luna, per così dire.
“Il biglietto, per favore,” disse una volta il controllore.
“Non ce l’ho, ma ho un’idea,” rispose K.
Il controllore ci pensò un attimo, gli diede un biglietto, e K. gli diede l’idea:
“Metti sedili che ricordino chi vi ha seduto.”
Da allora, l’autobus n. 14 viaggia solo con sedili che ricordano.
2.
L’uomo che voleva pensare al contrario
K. decise di pensare al contrario.
“Perché tutti pensano in avanti?” disse. “Comincerò dalla fine!”
Così si svegliava di notte, cenava prima del pranzo, andava a lavorare la domenica e prendeva il sabato libero.
Quando incontrò una donna, le disse: “Addio.”
E lei, commossa, rispose: “Sono felice di non averti ancora incontrato.”
Vissero felici, al contrario.
3.
L’orologio che si stancò di contare
Un giorno un orologio disse: “Sono stanco! Tic-tac, tic-tac! Non c’è un po’ di poesia nel tempo?”
E così si fermò.
La gente andò nel panico, la città si bloccò, gli appuntamenti fallirono.
Solo un bambino sorrise:
“Finalmente il tempo dorme per noi!”
4.
La pioggia che non voleva cadere
Le nuvole si raccolsero sopra la città, ma la pioggia si rifiutava di cadere.
“Perché dovrei cadere?” disse. “Diventare fango? Io sogno di diventare musica!”
Allora soffiò il vento e la trasformò in canzone.
Da allora, ogni volta che soffia il vento, la città mormora:
“La pioggia sta facendo le prove di nuovo.”
1.
Autobús n.º 14
K. tomaba cada mañana el autobús n.º 14.
Solo que no sabía a dónde iba.
El conductor cambiaba la ruta cada día: un día a la universidad, otro a la playa, el tercero a la luna, por así decirlo.
“Su boleto, por favor,” dijo una vez el inspector.
“No tengo, pero tengo una idea,” respondió K.
El inspector pensó un momento, le dio un boleto, y K. le dio la idea:
“Pon asientos que recuerden quién se sentó.”
Desde entonces, el autobús n.º 14 solo circula con asientos que recuerdan.
2.
El hombre que quería pensar al revés
K. decidió pensar al revés.
“¿Por qué todos piensan hacia adelante?” dijo. “¡Empezaré desde el final!”
Así que se despertaba de noche, cenaba antes del almuerzo, iba a trabajar el domingo y se tomaba el sábado libre.
Cuando conoció a una mujer, le dijo: “Adiós.”
Y ella, conmovida, respondió: “Me alegro de no haberte conocido todavía.”
Vivieron felices, al revés.
3.
El reloj que se cansó de contar
Una vez un reloj dijo: “¡Estoy cansado! Tic-tac, tic-tac. ¿No hay un poco de poesía en el tiempo?”
Y así se detuvo.
La gente entró en pánico, la ciudad se congeló, las citas se deshicieron.
Solo un niño sonrió:
“¡Por fin, el tiempo duerme para nosotros!”
4.
La lluvia que no quería caer
Se juntaron nubes sobre la ciudad, pero la lluvia se negó a caer.
“¿Por qué debería caer?” dijo. “¿Convertirme en barro? ¡Yo sueño con convertirme en música!”
Entonces sopló el viento y la convirtió en canción.
Desde entonces, cada vez que sopla el viento, la ciudad murmura:
“La lluvia está ensayando otra vez.”
1.
Ônibus n.º 14
K. pegava o ônibus n.º 14 todas as manhãs.
Só que ele não sabia para onde ia.
O motorista mudava a rota todos os dias: um dia para a universidade, no outro para a praia, no terceiro para a lua, por assim dizer.
“O bilhete, por favor,” disse o cobrador uma vez.
“Não tenho, mas tenho uma ideia,” respondeu K.
O cobrador pensou por um momento, deu-lhe um bilhete, e K. deu-lhe a ideia:
“Coloque assentos que lembrem quem se sentou.”
Desde então, o ônibus n.º 14 circula apenas com assentos que lembram.
2.
O homem que queria pensar ao contrário
K. decidiu pensar ao contrário.
“Por que todos pensam para a frente?” disse ele. “Começarei pelo fim!”
Então acordava à noite, jantava antes do almoço, ia trabalhar no domingo e folgava no sábado.
Quando conheceu uma mulher, disse: “Adeus.”
E ela, emocionada, respondeu: “Fico feliz por ainda não ter te conhecido.”
Viveram felizes, ao contrário.
3.
O relógio que se cansou de contar
Certa vez, um relógio disse: “Estou cansado! Tic-tac, tic-tac! Não há um pouco de poesia no tempo?”
E então parou.
As pessoas entraram em pânico, a cidade congelou, os compromissos se desfez.
Apenas uma criança sorriu:
“Finalmente, o tempo está dormindo para nós!”
4.
A chuva que não queria cair
Nuvens se reuniram sobre a cidade, mas a chuva se recusava a cair.
“Por que eu deveria cair?” disse. “Virar lama? Eu sonho em virar música!”
Então o vento soprou e a transformou em canção.
Desde então, toda vez que o vento sopra, a cidade murmura:
“A chuva está ensaiando de novo.”
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου