LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
PERFORMANCE
body scene-
cncouvelis
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
PERFORMANCE
body scene
cncouvelis
(και μια μελέτη ανάλυση της Performance)
Ενας λευκός χώρος.
Στο κέντρο του ένας κύκλος από χώμα και μια τρίχινη τσόχα.
1
Η γυναίκα performer στέκεται γυμνή όρθια με τη πλάτη γυρισμένη στο κέντρο τού κύκλου.
Ακίνητη.
Ακούγεται η αναπνοή της(αργή,γρήγορη,αργή).
Διάρκεια:1 ώρα.
2.
Η performer τυλίγει αργά το σώμα της με την τσόχα.
Γυρίζει αργά το σώμα της μπροστά.
Αναβει ένα κερί
και το αφήνει να στάζει στο χέρι της.
Προσφέρει μια λέξη που δεν ακούγεται καθαρά.
Διαρκεια:1 ώρα
3.
Η performer ξαπλώνει γυμνη μέσα στον κύκλο από χώμα.Παιρνει χώμα με τα χέρια της και ρίχνοντας το πάνω στο σώμα της σκεπαζεται μ'αυτο.Μενει ακινητη
Διάρκεια:1 ώρα
4
Σηκώνεται αργά και απομακρύνεται.
Διάρκεια:1 ώρα.
Τέλος Performance.
.
.
.
Μελέτη ανάλυση της performance:
body scene
cncouvelis
1. Περιγραφικό και εννοιολογικό πλαίσιο
Η performance body scene οργανώνεται σε έναν αυστηρά λιτό, σχεδόν ασκητικό χωρικό και υλικό κώδικα: λευκός χώρος, κύκλος από χώμα, τρίχινη τσόχα, γυμνό σώμα. Η επιλογή αυτών των στοιχείων δεν λειτουργεί ως σκηνογραφική εικονογράφηση αλλά ως εννοιολογική οικονομία: κάθε υλικό φέρει ιστορικό, συμβολικό και σωματικό φορτίο.
Ο κύκλος από χώμα ορίζει ένα τελετουργικό πεδίο· δεν είναι απλώς χώρος αλλά όριο. Το χώμα, αρχέγονο υλικό, ενεργοποιεί μνήμη θανάτου, γέννησης, επιστροφής. Η τρίχινη τσόχα —υλικό τραχύ, θερμικό, ζωικό— λειτουργεί ως μεσολαβητής ανάμεσα στο ανθρώπινο σώμα και την πρωτογενή ύλη. Το λευκό περιβάλλον ακυρώνει κάθε εξωτερική αφήγηση, μετατρέποντας την πράξη σε καθαρό συμβάν παρουσίας.
Η performance αναπτύσσεται σε τέσσερις ισόχρονες ενότητες, διάρκειας μίας ώρας η καθεμία. Ο χρόνος δεν υπηρετεί τη δραματουργία· αντιθέτως, την διαλύει. Ο χρόνος εδώ είναι υλικό, όχι δομή.
2. Το σώμα ως πεδίο επιμονής και σιωπής (Ενότητα 1)
Η αρχική στάση της performer —γυμνή, όρθια, με την πλάτη στραμμένη στο κέντρο— συνιστά μια πράξη άρνησης θεαματικότητας. Το σώμα δεν προσφέρεται ως εικόνα αλλά ως όγκος, ως μάζα που αναπνέει. Η ακρόαση της αναπνοής (αργή–γρήγορη–αργή) εισάγει τον θεατή σε έναν βιολογικό ρυθμό που προηγείται κάθε νοήματος.
Η αναπνοή εδώ δεν είναι ψυχολογική ένδειξη αλλά οριακή συνθήκη ζωής. Δεν υπάρχει πρόκληση ούτε δοκιμασία ορίων μπροστά στον θεατή. Υπάρχει σιωπηλή συνύπαρξη με τον χρόνο. Το σώμα δεν “δοκιμάζεται” αλλά παραμένει.
Η πλάτη προς το κέντρο του κύκλου υποδηλώνει μια αμφίσημη σχέση με το τελετουργικό πεδίο: το σώμα βρίσκεται εντός του ιερού χώρου αλλά δεν τον αντικρίζει ακόμη. Πρόκειται για μια κατάσταση αναμονής, προ-συνειδησιακή.
3. Η τσόχα, το κερί και ο λόγος που αποσύρεται (Ενότητα 2)
Στη δεύτερη ενότητα, η δράση αρχίζει, αλλά με ακραία βραδύτητα. Το τύλιγμα του σώματος με την τρίχινη τσόχα λειτουργεί ως μυθολογικό σύμβολο σωτηρίας· λειτουργεί ως αυτο-περιχαράκωση, ως προσωρινή απόσυρση από την έκθεση.
Το κερί εισάγει τον πόνο όχι ως θεατρικό γεγονός αλλά ως ελάχιστη, επαναλαμβανόμενη εμπειρία. Το στάξιμο του κεριού στο χέρι δεν κορυφώνεται· δεν οδηγεί σε κάθαρση. Είναι μια πράξη συνεχούς υπενθύμισης της υλικότητας του σώματος.
Η προσφορά μιας λέξης που «δεν ακούγεται καθαρά» αποτελεί κρίσιμο σημείο της performance. Ο λόγος εμφανίζεται αλλά αποτυγχάνει. Δεν υπάρχει διακήρυξη, μήνυμα ή αφήγημα. Η λέξη παραμένει ηχητικό ίχνος, όπως η ανάσα. Εδώ ο καλλιτέχνης αποσύρει συνειδητά την γλώσσα από το προνόμιο της ερμηνείας.
4. Γη, κάλυψη και αυτο-εξαφάνιση (Ενότητα 3)
Η τρίτη ενότητα αποτελεί τον πυρήνα του έργου. Η performer ξαπλώνει μέσα στον κύκλο και καλύπτει το σώμα της με χώμα,συγχωνεύεται με αυτό.Το σώμα δεν αφήνει ίχνος,καλύπτεται πλήρως και παραμένει ακίνητο. Η performer δεν “γίνεται φύση”· επιστρέφει σε αυτήν. Το χώμα δεν λειτουργεί ως σκηνικό αλλά ως τελικό κάλυμμα, ως πρόβα θανάτου.
Η ακινησία για μία ώρα εντείνει την αμφιβολία: είναι ακόμη ζωντανό το σώμα; Η performance αγγίζει το όριο ανάμεσα στην παρουσία και την απουσία, χωρίς ποτέ να το παραβιάζει. Ο θεατής βιώνει την αγωνία της μη-δράσης.
5. Η αποχώρηση ως μη-κάθαρση (Ενότητα 4)
Η τέταρτη ενότητα αρνείται κάθε θεατρικό τέλος. Η performer σηκώνεται και απομακρύνεται αργά. Δεν καθαρίζεται, δεν κοιτάζει το κοινό, δεν σφραγίζει την πράξη. Η αποχώρηση διαρκεί όσο και η παραμονή: μία ώρα.
Αυτό το ισόχρονο τέλος ακυρώνει την έννοια της ολοκλήρωσης. Η performance δεν “κλείνει”· απλώς παύει να έχει σώμα παρόν. Το τελετουργικό πεδίο μένει άδειο, φορτισμένο από την προηγούμενη παρουσία.
6. Θεωρητική αποτίμηση και θέση στο πεδίο της performance art
Το body scene του cncouvelis εγγράφεται με σαφήνεια στην παράδοση της σωματικής performance, αλλά χωρίς μιμητισμό. .
Ωστόσο, το έργο διατηρεί αυτονομία: δεν επιδιώκει πολιτικό μύθο, ούτε αυτοβιογραφική αφήγηση, ούτε σοκ. Η κεντρική του χειρονομία είναι η απόσυρση: του λόγου, της εικόνας, της δράσης.
Η performance λειτουργεί ως αντι-θεαματική πράξη σε μια εποχή υπερπαρουσίας. Το σώμα δεν δηλώνει· επιμένει. Δεν αφηγείται· υπάρχει και μετά αποσύρεται.
7. Συμπέρασμα
Η body scene είναι ένα έργο χαμηλής έντασης αλλά υψηλής υπαρξιακής πυκνότητας. Δεν ζητά ερμηνεία· απαιτεί χρόνο. Η αυστηρή δομή των τεσσάρων ωρών δεν επιβάλλει νόημα αλλά δημιουργεί συνθήκη εμπειρίας.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου