.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Έγκλημα στο Cristo Redentor
(Ελληνικά, English, Francais, German,Italiano, Spanish,Brasilian Portuguese)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Έγκλημα στο Cristo Redentor
(Ελληνικά, English, Francais, German,Italiano, Spanish,Brasilian Portuguese)
Η ομίχλη άρχισε να διαλύεται αργά πάνω στο λόφο Corcovado, όταν ο φύλακας της πρωινής βάρδιας εντόπισε ένα νεκρο σώμα,ξαπλωμένο στη βάση τού μεγάλου αγάλματος τού Cristo Redentor, με το πρόσωπο στραμμένο προς τα πάνω.
Η αστυνομία κλήθηκε αμεσως.
Και μαζί της ήταν ο ντετέκτιβ dos Sados,γνωστός ποδοσφαιροφιλος,λάτρης
τού Manoel Francisco dos Santos,γνωστου ως Garrincha.
Ο dos Sados,με αυστηρό διαπεραστικό βλέμμα,αμίλητος,παρατήρησε τον
ξαπλωμένο νεκρό άντρα.Δεν υπηρχε αίμα.Μονο ένα λεπτό σημάδι στο λαιμό,
σαν πίεση δακτύλων,εκτελεσμένη με ακρίβεια σχεδόν ιατρική.
Ο νεκρός ήταν ο θεολόγος Aurélio Martins,52 ετών, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο τού Ρίο, γνωστός για την πραγματιστική, σχεδόν επιστημονική προσέγγιση στις αποδείξεις περί Θεού.
Στο γραφείο τού Aurélio Martins, το οποίο ο ντετέκτιβ dos Sados επισκέφθηκε το ίδιο απόγευμα, υπήρχαν δεκάδες βιβλία: μεταφυσική, αναλυτική φιλοσοφία, σχολιασμοί στον Θωμά Ακινάτη και στον Βίτγκενσταϊν, το μυθιστόρημα A paixão segundo G.H.τής Clarice Lispector,αλλά και μια σειρά επιστολών από κάποιον υπογράφοντα με τα αρχικά S.L
Οι επιστολές ήταν πέντε. Η τελευταία,την προηγούμενη μέρα.
Σ'αυτή διάβασε:
«Η ιδέα του Θεού σου είναι πάντα τόσο εύθραυστη. Θα ήθελα μια μέρα να σου αποδείξω ότι καμία απόδειξη δεν επιβιώνει όταν αφαιρέσεις το έδαφος κάτω από τα πόδια της».
«Το ύψος υπόσχεται θέα, αλλά δίνει μόνο σκιά».
«Το επιχείρημα δεν αντέχει την αμφιβολία όταν η αμφιβολία γίνει λατρεία».
Συμπερανε ότι ο S.L. ήταν κάποιος σκεπτικιστής φιλόσοφος.
Τον Sebastian Loourenso τον επισκέφτηκε στο διαμέρισμα του στη Santa
Tereza,με πανοραμική θέα πάνω στη πόλη.
Τον ρώτησε για τον νεκρό θεολόγο.
-Ναι, ήξερα τον καθηγητή, απάντησε ο S.L. Διαφωνούσαμε συχνα.
Χαμογελασε.
Αλλά δεν τον σκότωσα.
-Δεν είπα ότι τον σκοτωσατε, απάντησε ο dos Santos ψυχρά. Θέλω να μάθω
για τις διαφωνίες σας.
Ο Sebastian Loourenso άρχισε να περιγράφει με πάθος: ο Aurélio Martins,
πίστευε ότι μπορεί να φτάσει στον Θεό με καθαρή λογική. Εκείνος, αντίθετα, πίστευε ότι όλα τα επιχειρήματα για τον Θεό πρέπει να καταρρίπτονται όχι από μίσος προς τη θρησκεία, αλλά από σεβασμό προς την αβεβαιότητα.
-Η αμφιβολία είναι η μόνη θεότητα που αντέχει τις αποδείξεις, είπε τελικά.
Ο ντετέκτιβ τον κοίταξε.
-Παρ’ όλα αυτα ένιωθε απειλή,ειπε.
-Τον προκαλούσα, ναι. Αλλά όχι με άσκηση βίας,απαντήσει S.L.
Ο dos Santos παρατήρησε ότι το χέρι τού Sebastian Loourenso έτρεμε ελαφρά.
Ίσως ηταν κάποιο τικ ,ή' προμηνυμα παρκινσον
Γυρνώντας στο σπίτι του ο dos Santos συγκέντρωσε όλα τα στοιχεία:
1. Ο τρόπος θανάτου: μηχανική πίεση στον λαιμό, χειρουργικη ακρίβεια.
Υποδηλώνει άτομο με ιατρική και ανατομική γνώση.
2. Το σημείο εύρεσης: στη βάση τού Crist Redentor, ξημερώματα
Αυτό απαιτει άτομο που γνωρίζει τις περιπολιες τών φυλάκων.
3.Η επιστολη με τη φράση για την «αμφιβολία που γίνεται λατρεία».
Αυτό ταιριάζει πράγματι με τον S.L. Αλλά ήταν υπερβολικα προφανης.
4. Οι επιστολές: ο σκεπτικιστής προκαλεί τον θεολόγο, αλλά δεν δείχνει μίσος.
Κίνητρο διανοητικό, όχι εγκληματικό.
5.Η φυσική κατάσταση τού θύματος: ο Aurélio Martins είχε ασταθή βηματισμό τις τελευταίες εβδομάδες όπως κατέθεσαν συνάδελφοι του.
Συμπτώματα έντονου στρες.
Και τότε η εικόνα άρχισε να ξεκαθαρίζει:
Το σημάδι στον λαιμό.
Η χειρουργική ακρίβεια.
Η επιλογή τού τόπου.
Δεν έδειχναν πάθος. Έδειχναν τελετουργία.
Το επόμενο πρωί ο dos Santos ανακοινώθηκε η γνωματευση τού ιατροδικαστή:
στον λαιμό τού Aurélio Martins υπήρχαν ίχνη δακτύλων ασυνήθιστης πίεσης,
όχι δύναμης, αλλά τεχνικής.
Και ένα μικρό, σχεδόν αόρατο, σημάδι βελόνας κάτω από την αριστερή κλείδα.
Η ανάλυση αίματος έδειξε μικρή ποσότητα succinylcholine,φάρμακο που προκαλεί παράλυση τών μυών χωρίς πόνο, χρησιμοποιούμενο σε χειρουργεία
για την αναισθησία τού ασθενούς.
Ο dos Santos σκέφτηκε:αφού ο Sebastian Lourenço δεν είχε ιατρικές γνώσεις:
τότε κάποιος άλλος είχε.
Από τα προσωπικά αρχεία τού Aurélio Martins αποκαλύφθηκε ότι τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθούσε ιδιωτικά προγράμματα υποστήριξης συναισθηματικού στρες στο πανεπιστημιακό ιατρικό κέντρο.
Εκεί γνωρισε την Dr. Louisa Rezende αναισθησιολόγο.
Ο ντετέκτιβ επισκέφτηκε στο ιατρικό κέντρο την Dr. Louisa Rezende.
Εκεινη προσπάθησε να φανεί ψύχραιμη.Ενας τυπικός,τού είπε,ασθενής ήταν
όπως τόσοι αλλοι που έρχονται στο κέντρο για ψυχολογική υποστήριξη.
Ο dos Santos την κοιταξε.
-Dr. Louisa Rezende, τής είπε,για την ύπαρξη τού θεού έχω αμφιβολία,για το
τέλος τού Aurélio Martins όχι.
Εκείνη ταράχτηκε.
-Ο Aurélio Martins,τού είπε,είχε φτάσει στα άκρα τής πνευματικής του κρίσης.
Εκείνη τον συνόδευε συχνά στο Corcovado για «νυχτερινή προσευχή» όπως εκείνος την αποκαλούσε.
Την τελευταία νύχτα την παρακάλεσε να τον «λυτρώσει από τη σιωπή του Θεού».
Όταν εκείνη αρνήθηκε, ο Aurélio Martins,σε κατάσταση υστερίας,προσπάθησε να ανέβει μόνος του στα σκαλιά γύρω από το άγαλμα.
Έπεσε.Ειδε την απελπισία στα μάτια του.Μια μεταφυσική απελπισία.
-Καν'το,μου είπε,λύτρωσε με,κάτω από τον Cristo Redentor.
Και πάνω στη τρομάρα μου σκέφτηκα την succinylcholine,που είχα πάντα
στη τσάντα μου ,αν χρειαστεί να τον ηρεμήσω.
Σταμάτησε να μιλα.
Δεν ήθελα να τον σκοτώσω,συνέχισε κλαίγοντας.Ήθελα μόνο να τον κρατήσω ακίνητο, μέχρι να ηρεμήσει.Μετά δεν ανέπνεε πια.Φοβηθηκα πολύ κι έφυγα.
Όταν ο ντετέκτιβ dis Santos έφυγε από το ιατρικό κέντρο κοίταξε προς το λόφο Corcovado.Η ομίχλη
ανέβαινε ξανα.
Και η μορφή τού Cristo Redentor με τα χέρια ανοιχτά, ατάραχη μπροστά στην ανθρώπινη αδυναμία τής αμφιβολίας.
Αφού έκανε την αναφορά του στην αστυνομία δεν γύρισε σπίτι,πήγε στη
Confeitaria Colombo-Café do Forte στη Copacabana.
Παρηγγειλε τον αγαπημένο του Cafe Brasileiro:
Καφές εσπρέσσο, λικέρ μαύρης σοκολατας, ρούμι cachaca και κρέμα βανίλιας.
Στην οθονη τής τηλεόρασης πριβαλονταν ένα ντοκυμαντέρ:
Futebol.Alegria do Povo,
αφιέρωμα στον Manoel Francisco dos Santos,γνωστου ως Garrincha,
με μουσική τού Heitor Vulla-Lobos: Bachianas Brasileiras.
Στο τραπέζι δίπλα μια ωραία γυναίκα διάβαζε το μυθιστόρημα A paixão segundo G.H.τής Clarice Lispector.
Ο dos Santos σκέφτηκε:
οι ντριπλες τού Manoel Francisco dos Santos Garrincha και η ωραιότητα τής γυναίκας είναι χωρίς αμφιβολία.
.
.
Crime at Cristo Redentor
The fog was beginning to lift slowly over Corcovado Hill when the morning-shift guard spotted a dead body lying at the base of the great statue of Cristo Redentor, the face turned upward.
The police were called immediately.
Among them was detective dos Santos, a known football enthusiast, admirer of Manoel Francisco dos Santos, known as Garrincha.
Dos Santos, with a stern, piercing gaze, silent, observed the body of the dead man. There was no blood. Only a thin mark on the neck, like the pressure of fingers, executed with almost surgical precision.
The dead man was theologian Aurélio Martins, 52 years old, professor at the University of Rio, known for his pragmatic, almost scientific approach to proofs of God’s existence.
In Aurélio Martins’s office, which detective dos Santos visited that same afternoon, there were dozens of books: metaphysics, analytic philosophy, commentaries on Thomas Aquinas and Wittgenstein, the novel A Paixão Segundo G.H. by Clarice Lispector, and a set of letters from someone signing with the initials S.L.
There were five letters. The last one had been sent the previous day.
In it he read:
“Your idea of God is always so fragile. One day I would like to prove to you that no proof survives once you remove the ground beneath its feet.”
“Height promises a view but offers only shadow.”
“An argument cannot withstand doubt when doubt becomes worship.”
He concluded that S.L. was some sort of skeptical philosopher.
He visited Sebastian Lourenço at his apartment in Santa Tereza, with its panoramic view over the city.
He asked him about the dead theologian.
“Yes, I knew the professor,” S.L. answered. “We argued often.”
He smiled.
“But I didn’t kill him.”
“I didn’t say you did,” dos Santos replied coldly. “I want to know about your disagreements.”
Sebastian Lourenço began describing them passionately: Aurélio Martins believed he could reach God through pure logic. Lourenço, on the contrary, believed that all arguments about God must be dismantled—not out of hatred for religion, but out of respect for uncertainty.
“Doubt is the only deity that withstands proofs,” he concluded.
The detective looked at him.
“Yet he felt threatened,” he said.
“I provoked him, yes. But not with violence,” S.L. replied.
Dos Santos noticed that Lourenço’s hand trembled slightly.
Perhaps a tic, or an early sign of Parkinson’s.
Returning home, dos Santos gathered all evidence:
1. Cause of death: mechanical pressure on the neck, surgical precision. Indicates someone with medical and anatomical knowledge.
2. Location of discovery: the base of Cristo Redentor, at dawn. This required someone who knew the guards’ patrol schedules.
3. The letter mentioning ‘doubt becoming worship.’ This indeed aligned with S.L.—but it was almost too obvious.
4. The letters: the skeptic provokes the theologian but shows no hatred. A motive intellectual, not criminal.
5. The victim’s physical condition: Aurélio Martins had an unsteady gait in recent weeks, colleagues said. Symptoms of intense stress.
And then the image became clearer:
The mark on the neck.
The surgical precision.
The choice of location.
These did not indicate passion. They indicated ritual.
The next morning the coroner’s report was released:
On the neck of Aurélio Martins there were traces of unusual finger pressure—not force, but technique.
And a small, almost invisible needle mark below the left clavicle.
Blood analysis showed a small quantity of succinylcholine, a drug that causes muscle paralysis without pain, used in surgeries for patient anesthesia.
Dos Santos thought: since Sebastian Lourenço had no medical knowledge, someone else must have.
From Martins’s personal records it was revealed that in recent weeks he had attended private emotional-stress support programs at the university medical center.
There he had met Dr. Louisa Rezende, an anesthesiologist.
The detective visited Dr. Louisa Rezende at the medical center.
She tried to appear calm. “A typical patient,” she told him, “like so many who come here for psychological support.”
Dos Santos looked at her.
“Dr. Rezende,” he said, “about the existence of God I have my doubts—about the end of Aurélio Martins I do not.”
She grew nervous.
“Aurélio Martins,” she said, “had reached the limits of his spiritual crisis.”
She had often accompanied him to Corcovado for what he called “night prayer.”
On the last night he begged her to “free him from the silence of God.”
When she refused, Aurélio Martins, in a hysterical state, tried to climb the stairs around the statue alone.
He fell. She saw despair in his eyes—metaphysical despair.
‘Do it,’ he told me. ‘Deliver me, beneath Cristo Redentor.’
And in my panic I thought of the succinylcholine I always carry in my bag in case I need to calm a patient.”
She stopped speaking.
“I didn’t want to kill him,” she continued, crying. “I only wanted to keep him still until he calmed down. Then he wasn’t breathing anymore. I panicked and fled.”
When detective dos Santos left the medical center, he looked toward Corcovado Hill. The fog was rising again.
And the figure of Cristo Redentor, arms open, stood unshaken before the human frailty of doubt.
After submitting his report to the police he did not return home; he went to Confeitaria Colombo–Café do Forte in Copacabana.
He ordered his favorite Café Brasileiro:
espresso coffee, black-chocolate liqueur, cachaça rum, and vanilla cream.
On the television screen, a documentary was playing:
Futebol. Alegria do Povo,
a tribute to Manoel Francisco dos Santos, known as Garrincha,
with music by Heitor Villa-Lobos: Bachianas Brasileiras.
At the table next to him, a beautiful woman was reading the novel A Paixão Segundo G.H. by Clarice Lispector.
Dos Santos thought:
the dribbling of Manoel Francisco dos Santos Garrincha and the beauty of the woman were beyond doubt.
.
.
Crime au Cristo Redentor
La brume commençait à se dissiper lentement sur la colline du Corcovado lorsque le gardien de l’équipe du matin aperçut un corps sans vie, étendu au pied de la grande statue du Cristo Redentor, le visage tourné vers le ciel.
La police fut appelée immédiatement.
Et avec elle arriva le détective dos Sados, passionné de football, admirateur de Manoel Francisco dos Santos, connu sous le nom de Garrincha.
Dos Sados, au regard sévère et perçant, silencieux, observa l’homme mort étendu devant lui. Il n’y avait pas de sang. Seulement une fine marque sur le cou, comme une pression de doigts exécutée avec une précision presque médicale.
Le mort était le théologien Aurélio Martins, 52 ans, professeur à l’Université de Rio, connu pour son approche pragmatique, presque scientifique, des preuves de l’existence de Dieu.
Dans le bureau d’Aurélio Martins, que le détective visita le même après-midi, se trouvaient des dizaines de livres : métaphysique, philosophie analytique, commentaires sur Thomas d’Aquin et Wittgenstein, le roman A paixão segundo G.H. de Clarice Lispector, ainsi qu’une série de lettres signées des initiales S.L.
Les lettres étaient au nombre de cinq. La dernière datant de la veille.
Il y lut :
« L’idée que tu te fais de Dieu est toujours si fragile. J’aimerais un jour te montrer qu’aucune preuve ne survit quand tu lui retires le sol sous les pieds. »
« La hauteur promet une vue, mais n’offre que de l’ombre. »
« L’argument ne résiste pas au doute lorsque le doute devient culte. »
Il conclut que S.L. était un philosophe sceptique.
Il rendit visite à Sebastian Lourenço dans son appartement de Santa Tereza, avec vue panoramique sur la ville.
Il le questionna sur le théologien mort.
— Oui, je connaissais le professeur, répondit S.L. Nous avions souvent des désaccords.
Il sourit.
Mais je ne l’ai pas tué.
— Je n’ai pas dit que vous l’aviez tué, répondit froidement dos Santos. Je veux en savoir plus sur vos désaccords.
Sebastian Lourenço se mit à décrire avec passion :
Aurélio Martins croyait pouvoir atteindre Dieu par la pure logique.
Lui, au contraire, pensait que tous les arguments sur Dieu doivent être déconstruits, non par haine de la religion, mais par respect pour l’incertitude.
— Le doute est la seule divinité qui supporte la preuve, dit-il finalement.
Le détective le regarda.
— Pourtant, il se sentait menacé, dit-il.
— Je le provoquais, oui. Mais jamais par la violence, répondit S.L.
Dos Santos remarqua que la main de Sebastian Lourenço tremblait légèrement. Peut-être un tic, ou un début de Parkinson.
De retour chez lui, dos Santos rassembla tous les éléments :
1. La méthode de la mort : pression mécanique sur le cou, précision chirurgicale.
Indique une personne ayant des connaissances médicales et anatomiques.
2. Le lieu de la découverte : au pied du Cristo Redentor, à l’aube.
Exige quelqu’un connaissant les rondes des gardiens.
3. La lettre évoquant le “doute devenu culte”.
Cela correspond effectivement à S.L., mais trop évident, presque trop simple.
4. Les lettres : le sceptique provoque le théologien, mais sans hostilité.
Mobile intellectuel, non criminel.
5. L’état physique de la victime : Aurélio Martins avait une démarche instable ces dernières semaines, selon ses collègues. Symptômes de stress intense.
Alors l’image se clarifia :
La marque sur le cou.
La précision chirurgicale.
Le choix du lieu.
Cela n’indiquait pas la passion. Cela indiquait un rituel.
Le lendemain matin, dos Santos reçut le rapport du médecin légiste :
sur le cou d’Aurélio Martins, des traces de doigts d’une pression inhabituelle, non de force, mais de technique.
Et une petite marque, presque invisible, d’aiguille sous la clavicule gauche.
L’analyse sanguine révéla une petite quantité de succinylcholine, un médicament provoquant une paralysie musculaire indolore, utilisé en chirurgie pour l’anesthésie.
Dos Santos pensa : puisque Sebastian Lourenço n’avait aucune formation médicale…
alors quelqu’un d’autre en avait une.
Dans les archives personnelles d’Aurélio Martins, on découvrit que, ces dernières semaines, il suivait en privé des programmes de soutien émotionnel au centre médical universitaire.
C’est là qu’il avait rencontré la Dr Louisa Rezende, anesthésiologiste.
Le détective rendit visite à la Dr Louisa Rezende au centre médical.
Elle tenta d’afficher un calme professionnel. Un patient typique, dit-elle, comme tant d’autres cherchant un soutien psychologique.
Dos Santos la fixa.
— Dr Louisa Rezende, lui dit-il, l’existence de Dieu m’inspire du doute, mais la fin d’Aurélio Martins, non.
Elle fut troublée.
— Aurélio Martins, dit-elle, était au bord d’une crise spirituelle extrême.
Elle l’accompagnait souvent au Corcovado pour ce qu’il appelait « prière nocturne ».
La dernière nuit, il la supplia de le « libérer du silence de Dieu ».
Quand elle refusa, Aurélio Martins, dans un état d’hystérie, tenta de monter seul les escaliers autour de la statue.
Il tomba. Elle vit le désespoir dans ses yeux. Un désespoir métaphysique.
— Fais-le, m’a-t-il dit. Libère-moi, au pied du Cristo Redentor.
Et, paniquée, elle pensa à la succinylcholine qu’elle portait toujours dans son sac, au cas où un patient devrait être calmé.
Elle s’interrompit.
— Je ne voulais pas le tuer, dit-elle en pleurant.
Je voulais seulement le maintenir immobile, le temps qu’il se calme.
Après, il ne respirait plus. J’ai eu très peur et je suis partie.
Quand le détective dos Santos quitta le centre médical, il regarda vers la colline du Corcovado.
La brume remontait à nouveau.
Et la silhouette du Cristo Redentor, bras ouverts, demeurait imperturbable devant la faiblesse humaine du doute.
Après avoir déposé son rapport à la police, il ne rentra pas chez lui : il se rendit à la Confeitaria Colombo – Café do Forte, à Copacabana.
Il commanda son café brésilien préféré : espresso, liqueur de chocolat noir, rhum cachaça et crème à la vanille.
À l’écran, on diffusait un documentaire : Futebol. Alegria do Povo,
consacré à Manoel Francisco dos Santos, dit Garrincha, avec musique de Heitor Villa-Lobos : Bachianas Brasileiras.
À la table voisine, une belle femme lisait le roman A paixão segundo G.H. de Clarice Lispector.
Dos Santos pensa :
les dribbles de Manoel Francisco dos Santos, Garrincha, et la beauté de cette femme ne souffraient d’aucun doute.
.
.
Verbrechen am Cristo Redentor
Der Nebel begann sich langsam über dem Corcovado-Hügel zu lichten, als der Wächter der Frühschicht einen toten Körper entdeckte, ausgestreckt am Fuß der großen Christusstatue, mit dem Gesicht nach oben gerichtet.
Die Polizei wurde sofort gerufen.
Mit ihr kam auch der Detektiv dos Sados, ein bekannter Fußballliebhaber, Verehrer von Manoel Francisco dos Santos, besser bekannt als Garrincha.
Dos Sados betrachtete mit strengem, durchdringendem Blick schweigend den leblosen Mann. Es gab kein Blut. Nur eine feine Spur am Hals, wie von Fingerabdrücken, mit nahezu medizinischer Präzision ausgeführt.
Der Tote war der Theologe Aurélio Martins, 52 Jahre alt, Professor an der Universität von Rio, bekannt für seinen pragmatischen, fast wissenschaftlichen Ansatz zu den Gottesbeweisen.
Im Büro von Aurélio Martins, das Detektiv dos Sados noch am selben Nachmittag aufsuchte, standen Dutzende von Büchern: Metaphysik, analytische Philosophie, Kommentare zu Thomas von Aquin und Wittgenstein, der Roman A paixão segundo G.H. von Clarice Lispector sowie eine Reihe von Briefen, unterzeichnet von jemandem mit den Initialen S.L.
Es waren fünf Briefe, der letzte vom Vortag.
In diesem las er:
„Deine Idee von Gott ist immer so zerbrechlich. Ich würde dir eines Tages gerne beweisen, dass kein Beweis überlebt, wenn man ihm den Boden unter den Füßen entzieht.“
„Die Höhe verspricht Aussicht, aber sie gibt nur Schatten.“
„Das Argument hält dem Zweifel nicht stand, wenn der Zweifel zur Verehrung wird.“
Er schloss daraus, dass S.L. ein skeptischer Philosoph war.
Sebastian Lourenço besuchte er in dessen Wohnung in Santa Tereza, mit Panoramablick über die Stadt.
Er fragte ihn nach dem toten Theologen.
„Ja, ich kannte den Professor“, antwortete S.L. „Wir stritten oft.“ Er lächelte. „Aber ich habe ihn nicht getötet.“
„Ich habe nicht gesagt, dass Sie ihn getötet haben“, erwiderte dos Sados kühl. „Ich möchte von Ihren Meinungsverschiedenheiten erfahren.“
Sebastian Lourenço begann leidenschaftlich zu erzählen: Aurélio Martins glaubte, man könne Gott durch reine Logik erreichen. Er hingegen war überzeugt, dass alle Argumente für Gott nicht aus Hass gegen die Religion widerlegt werden sollten, sondern aus Respekt vor der Ungewissheit.
„Der Zweifel ist die einzige Gottheit, die Beweise übersteht“, sagte er schließlich.
Der Detektiv sah ihn an.
„Trotzdem fühlte er sich bedroht“, sagte er.
„Ich provozierte ihn, ja. Aber nicht durch Gewalt“, antwortete S.L.
Dos Sados bemerkte, dass Sebastião Lourenços Hand leicht zitterte. Vielleicht ein Tick, vielleicht eine Vorstufe von Parkinson.
Zu Hause ordnete dos Sados alle Hinweise:
1. Todesart: Mechanischer Druck am Hals, chirurgische Präzision. Weist auf jemanden mit medizinischem und anatomischem Wissen hin.
2. Fundort: Am Fuß des Cristo Redentor, im Morgengrauen. Deutet auf jemanden hin, der die Patrouillen der Wachposten kennt.
3. Der Brief über den „Zweifel, der zur Verehrung wird“: Passte zwar zu S.L., war aber zu offensichtlich.
4. Die Korrespondenz: Der Skeptiker provoziert den Theologen, aber ohne Hass. Ein intellektuelles Motiv, kein kriminelles.
5. Der körperliche Zustand des Opfers: Aurélio Martins hatte in den letzten Wochen unsicheren Gang, wie Kollegen berichteten. Symptome starken Stresses.
Da begann sich das Bild zu klären:
Die Spur am Hals.
Die chirurgische Präzision.
Die Wahl des Ortes.
Es deutete nicht auf Leidenschaft hin. Es deutete auf ein Ritual.
Am nächsten Morgen wurde der Bericht des Gerichtsmediziners bekanntgegeben:
Am Hals des Aurélio Martins fanden sich Spuren ungewöhnlichen Fingerdrucks – nicht von Kraft, sondern von Technik.
Und ein kleines, fast unsichtbares Nadelstichzeichen unter dem linken Schlüsselbein.
Die Blutuntersuchung ergab eine geringe Menge Succinylcholin, ein Medikament, das schmerzlose Muskelparalyse verursacht und in der Anästhesie verwendet wird.
Dos Sados dachte nach: Da Sebastian Lourenço keinerlei medizinisches Wissen hatte – musste jemand anders es gehabt haben.
Aus den persönlichen Unterlagen von Aurélio Martins ging hervor, dass er in den letzten Wochen private Programme zur Stressbewältigung im universitären medizinischen Zentrum besucht hatte.
Dort hatte er die Anästhesistin Dr. Louisa Rezende kennengelernt.
Der Detektiv besuchte Dr. Rezende im medizinischen Zentrum.
Sie versuchte, ruhig zu wirken. Er sei ein typischer Patient gewesen, sagte sie, wie so viele andere, die psychologische Unterstützung suchten.
Dos Santos sah sie an.
„Dr. Louisa Rezende“, sagte er, „an die Existenz Gottes habe ich Zweifel — aber nicht am Ende von Aurélio Martins.“
Sie erschrak.
„Aurélio Martins“, sagte sie, „war am äußersten Rand seiner spirituellen Krise angekommen.“
Sie begleitete ihn oft zum Corcovado für nächtliche Gebete, wie er sie nannte.
In der letzten Nacht bat er sie, ihn „von der Stille Gottes zu erlösen“.
Als sie sich weigerte, versuchte er in hysterischem Zustand, allein die Stufen um die Statue zu erklimmen.
Er stürzte. Sie sah die Verzweiflung in seinen Augen – eine metaphysische Verzweiflung.
„Tu es“, sagte er zu ihr, „erlöse mich – unter dem Cristo Redentor.“
„In meinem Schreck dachte ich an das Succinylcholin, das ich immer in meiner Tasche habe, falls ich einen Patienten beruhigen muss.“
Sie verstummte.
„Ich wollte ihn nicht töten“, fuhr sie weinend fort. „Ich wollte ihn nur ruhigstellen, bis er sich beruhigte. Danach atmete er nicht mehr. Ich bekam Angst und lief davon.“
Als Detektiv dos Sados das medizinische Zentrum verließ, blickte er zum Corcovado-Hügel hinauf. Der Nebel stieg wieder auf.
Und die Gestalt des Cristo Redentor mit den ausgebreiteten Armen stand unerschütterlich vor der menschlichen Schwäche des Zweifels.
Nachdem er seinen Bericht bei der Polizei abgegeben hatte, ging er nicht nach Hause, sondern ins Confeitaria Colombo – Café do Forte in Copacabana.
Er bestellte seinen Lieblingskaffee, Café Brasileiro:
Espresso, Likör aus dunkler Schokolade, Cachaça-Rum und Vanillecreme.
Auf dem Fernsehbildschirm lief eine Dokumentation:
Futebol. Alegria do Povo,
eine Hommage an Manoel Francisco dos Santos, Garrincha,
mit Musik von Heitor Villa-Lobos: Bachianas Brasileiras.
Am Nebentisch las eine schöne Frau den Roman A paixão segundo G.H. von Clarice Lispector.
Dos Sados dachte:
Garrinchas Dribblings und die Schönheit dieser Frau sind ohne Zweifel.
.
.
Crimine al Cristo Redentor
La nebbia cominciava a diradarsi lentamente sulla collina del Corcovado, quando la guardia del turno di mattina individuò un corpo senza vita, disteso ai piedi della grande statua del Cristo Redentor, con il volto rivolto verso l’alto.
La polizia venne chiamata immediatamente.
E con loro arrivò il detective dos Santos, noto appassionato di calcio, ammiratore di Manoel Francisco dos Santos, conosciuto come Garrincha.
Dos Santos, con lo sguardo severo e penetrante, taciturno, osservò il cadavere dell’uomo. Non c’era sangue. Solo un lieve segno sul collo, come una pressione di dita, eseguita con una precisione quasi medica.
Il morto era il teologo Aurélio Martins, 52 anni, professore all’Università di Rio, noto per il suo approccio pragmatico, quasi scientifico, alle prove sull’esistenza di Dio.
Nello studio di Aurélio Martins, che il detective visitò quello stesso pomeriggio, c’erano decine di libri: metafisica, filosofia analitica, commentari su Tommaso d’Aquino e Wittgenstein, il romanzo A paixão segundo G.H. di Clarice Lispector, e una serie di lettere firmate da un certo S.L.
Le lettere erano cinque. L’ultima, del giorno precedente.
Vi si leggeva:
«La tua idea di Dio è sempre così fragile. Vorrei un giorno dimostrarti che nessuna prova sopravvive quando le togli il terreno sotto i piedi».
«L’altezza promette vista, ma offre solo ombra».
«L’argomento non resiste al dubbio quando il dubbio diventa culto».
Il detective concluse che S.L. fosse un filosofo scettico.
Fece visita a Sebastian Lourenço nel suo appartamento a Santa Tereza, con vista panoramica sulla città.
Lo interrogò riguardo al teologo morto.
— Sì, conoscevo il professore — rispose S.L. — Litigavamo spesso.
Sorrise.
— Ma non l’ho ucciso.
— Non ho detto che l’ha ucciso — ribatté freddamente dos Santos. — Voglio sapere delle vostre divergenze.
Sebastian Lourenço iniziò a raccontare con passione: Aurélio Martins credeva di poter raggiungere Dio con la pura logica. Lui, al contrario, riteneva che tutti gli argomenti a favore di Dio dovessero essere demoliti non per odio verso la religione, ma per rispetto verso l’incertezza.
— Il dubbio è l’unica divinità che sopporta le prove — concluse.
Il detective lo osservò.
— Eppure si sentiva minacciato — disse.
— Lo provocavo, sì. Ma non con la violenza — rispose S.L.
Dos Santos notò che la mano di Sebastian Lourenço tremava leggermente.
Forse un tic, o un presagio di Parkinson.
Tornato a casa, dos Santos raccolse tutti gli indizi:
1. Il modo della morte: pressione meccanica sul collo, precisione chirurgica. Indica una persona con conoscenze mediche e anatomiche.
2. Il luogo del ritrovamento: ai piedi del Cristo Redentor, all’alba. Richiede qualcuno che conoscesse le ronde delle guardie.
3. La lettera sulla “dubbio che diventa culto”: corrisponde a S.L., ma è troppo ovvio.
4. Le lettere in generale: lo scettico provocava il teologo, ma senza odio. Motivazione intellettuale, non criminale.
5. La condizione fisica della vittima: nelle ultime settimane Aurélio Martins aveva un’andatura instabile, riferirono i colleghi. Sintomi di forte stress.
E allora l’immagine iniziò a chiarirsi:
Il segno sul collo.
La precisione chirurgica.
La scelta del luogo.
Non indicavano passione. Indiavano ritualità.
La mattina seguente arrivò la diagnosi del medico legale:
sul collo di Aurélio Martins c’erano tracce di pressione digitale inconsueta, non di forza, ma di tecnica.
E un piccolo, quasi invisibile segno di ago sotto la clavicola sinistra.
L’analisi del sangue rivelò una piccola quantità di succinilcolina, farmaco che provoca paralisi dei muscoli senza dolore, usato in chirurgia per l’anestesia del paziente.
Dos Santos pensò: poiché Sebastian Lourenço non aveva competenze mediche, qualcuno altro le aveva.
Dai documenti personali di Aurélio Martins risultò che nelle ultime settimane frequentava programmi privati di supporto allo stress emotivo presso il centro medico universitario.
Lì aveva conosciuto la dottoressa Louisa Rezende, anestesista.
Il detective visitò la dottoressa al centro medico.
Lei cercò di apparire calma. Era, disse, un paziente come tanti altri che venivano al centro per supporto psicologico.
Dos Santos la guardò fisso.
— Dottoressa Louisa Rezende, sull’esistenza di Dio ho i miei dubbi; sulla fine di Aurélio Martins, no.
Lei sussultò.
— Aurélio Martins — disse — era arrivato agli estremi della sua crisi spirituale.
Lei lo accompagnava spesso al Corcovado per quella che lui chiamava “preghiera notturna”.
L’ultima notte la pregò di “liberarlo dal silenzio di Dio”.
Quando lei rifiutò, Aurélio Martins, in preda all’isteria, tentò di salire da solo le scale intorno alla statua.
Cadde. Lei vide la disperazione nei suoi occhi. Una disperazione metafisica.
— Fallo — mi disse — liberami, sotto il Cristo Redentor.
Nel terrore, pensai alla succinilcolina che porto sempre con me nella borsa, in caso fosse necessario tranquillizzare un paziente.
Si interruppe.
— Non volevo ucciderlo — continuò piangendo. — Volevo solo tenerlo fermo finché si fosse calmato. Poi non respirava più. Mi spaventai e scappai.
Quando il detective dos Santos lasciò il centro medico, guardò verso la collina del Corcovado. La nebbia risaliva.
E la figura del Cristo Redentor, con le braccia aperte, restava imperturbabile di fronte alla fragile debolezza del dubbio umano.
Dopo aver fatto rapporto alla polizia, non tornò a casa. Si recò alla Confeitaria Colombo – Café do Forte, a Copacabana.
Ordinò il suo amato Café Brasileiro:
espresso, liquore al cioccolato fondente, rum cachaça e crema alla vaniglia.
Sul monitor passava un documentario:
Futebol. Alegria do Povo,
dedicato a Manoel Francisco dos Santos, detto Garrincha,
con musica di Heitor Villa-Lobos: Bachianas Brasileiras.
Al tavolo accanto, una bella donna leggeva il romanzo A paixão segundo G.H. di Clarice Lispector.
Dos Santos pensò:
le dribbling di Manoel Francisco dos Santos Garrincha e la bellezza della donna sono senza alcun dubbio.
.
.
Crimen en el Cristo Redentor
La niebla empezaba a disiparse lentamente sobre la colina del Corcovado cuando el guardia del turno de la mañana encontró un cuerpo sin vida, tendido a los pies de la gran estatua del Cristo Redentor, con el rostro vuelto hacia arriba.
La policía fue llamada de inmediato.
Y con ella llegó el detective dos Sados, conocido aficionado al fútbol, admirador de Manoel Francisco dos Santos, conocido como Garrincha.
Dos Sados, con una mirada severa y penetrante, observó en silencio al hombre muerto tendido en el suelo. No había sangre. Solo una fina marca en el cuello, como la presión de unos dedos, ejecutada con una precisión casi médica.
El fallecido era el teólogo Aurélio Martins, de 52 años, profesor en la Universidad de Río, conocido por su enfoque pragmático, casi científico, respecto a las pruebas de la existencia de Dios.
En el despacho de Aurélio Martins, que el detective visitó esa misma tarde, había decenas de libros: metafísica, filosofía analítica, comentarios a Tomás de Aquino y Wittgenstein, la novela La pasión según G.H. de Clarice Lispector, así como una serie de cartas firmadas por alguien con las iniciales S.L.
Eran cinco cartas. La última, del día anterior.
En ella leyó:
«La idea que tienes de Dios es siempre tan frágil. Me gustaría algún día demostrarte que ninguna prueba sobrevive cuando le quitas el suelo bajo los pies».
«La altura promete visión, pero solo da sombra».
«El argumento no resiste la duda cuando la duda se convierte en culto».
Concluyó que S.L. era algún filósofo escéptico.
Visitó a Sebastián Lourenço en su apartamento de Santa Tereza, con vista panorámica sobre la ciudad.
Le preguntó por el teólogo fallecido.
—Sí, conocía al profesor —respondió S.L.—. Discrepábamos a menudo.
Sonrió.
Pero yo no lo maté.
—No dije que lo hubiese matado —respondió dos Santos con frialdad—. Quiero saber sobre sus discrepancias.
Sebastián Lourenço comenzó a describir con pasión: Aurélio Martins creía que podía llegar a Dios mediante la pura lógica. Él, en cambio, creía que todos los argumentos sobre Dios debían derrumbarse no por odio a la religión, sino por respeto a la incertidumbre.
—La duda es la única deidad que soporta las pruebas —dijo finalmente.
El detective lo miró.
—Sin embargo, él se sentía amenazado —dijo dos Santos.
—Lo provocaba, sí —respondió S.L.—. Pero no mediante violencia.
Dos Santos observó que la mano de Sebastián Lourenço temblaba levemente.
Tal vez era un tic, o un presagio de párkinson.
De regreso a su casa, el detective reunió todos los datos:
1. El modo de muerte: presión mecánica en el cuello, precisión quirúrgica. Indica una persona con conocimientos médicos y anatómicos.
2. El lugar del hallazgo: a los pies del Cristo Redentor, de madrugada. Requiere alguien que conozca las rondas de los guardias.
3. La carta sobre la “duda que se convierte en culto”. Coincide con S.L., pero era demasiado obvio.
4. Las cartas: el escéptico provocaba al teólogo, pero no mostraba odio. Motivo intelectual, no criminal.
5. El estado físico de la víctima: Aurélio Martins tenía marcha inestable en las últimas semanas, según testimonio de colegas. Síntomas de fuerte estrés.
Y entonces la imagen empezó a aclararse:
La marca en el cuello.
La precisión quirúrgica.
La elección del lugar.
No indicaban pasión. Indicaban un ritual.
A la mañana siguiente se anunció el informe del forense:
en el cuello de Aurélio Martins había huellas de dedos con presión inusual, no de fuerza, sino de técnica.
Y una pequeña, casi invisible, marca de aguja bajo la clavícula izquierda.
El análisis de sangre mostró una pequeña cantidad de succinilcolina, un fármaco que provoca parálisis muscular sin dolor, utilizado en cirugía para la anestesia del paciente.
Dos Santos pensó: si Sebastián Lourenço no tenía conocimientos médicos, entonces debía ser otra persona.
En los archivos personales de Aurélio Martins se reveló que en las últimas semanas asistía a programas privados de apoyo emocional en el centro médico universitario.
Allí conoció a la doctora Louisa Rezende, anestesióloga.
El detective visitó a la doctora Rezende en el centro médico.
Ella intentó mostrarse serena. Le dijo que era un paciente como tantos otros que acudían al centro en busca de apoyo psicológico.
Dos Santos la miró fijamente.
—Dra. Louisa Rezende —dijo—, de la existencia de Dios tengo dudas; de la muerte de Aurélio Martins, no.
Ella se alteró.
—Aurélio Martins —dijo— había llegado al límite de su crisis espiritual.
Ella lo acompañaba a menudo al Corcovado para lo que él llamaba «oración nocturna».
La última noche le suplicó que lo «liberara del silencio de Dios».
Cuando ella se negó, Aurélio Martins, en un estado de histeria, intentó subir solo las escaleras alrededor de la estatua.
Cayó. Ella vio la desesperación en sus ojos. Una desesperación metafísica.
—Hazlo —le dijo—, libérame, bajo el Cristo Redentor.
Asustada, pensó en la succinilcolina que siempre llevaba en su bolso por si necesitaba tranquilizarlo.
Dejó de hablar.
No quería matarlo —continuó entre lágrimas—. Solo quería mantenerlo inmóvil hasta que se calmara. Luego dejó de respirar. Me asusté y me fui.
Cuando el detective dos Santos salió del centro médico, miró hacia la colina del Corcovado. La niebla volvía a ascender.
Y la figura del Cristo Redentor, con los brazos abiertos, permanecía imperturbable ante la humana debilidad de la duda.
Tras presentar su informe a la policía, no regresó a casa; fue a la Confeitaria Colombo–Café do Forte, en Copacabana.
Pidió su Café Brasileiro favorito:
Café espresso, licor de chocolate negro, ron cachaça y crema de vainilla.
En la pantalla de la televisión se proyectaba un documental:
Futebol. Alegria do Povo,
un homenaje a Manoel Francisco dos Santos, conocido como Garrincha,
con música de Heitor Villa-Lobos: Bachianas Brasileiras.
En la mesa de al lado, una mujer hermosa leía la novela La pasión según G.H. de Clarice Lispector.
Dos Santos pensó:
los dribbling de Manoel Francisco dos Santos Garrincha y la belleza de la mujer no dejan lugar a duda.
.
.
Crime no Cristo Redentor
A névoa começava a se dissipar lentamente sobre o morro do Corcovado quando o vigia do turno da manhã encontrou um corpo, deitado aos pés da grande estátua do Cristo Redentor, com o rosto virado para cima.
A polícia foi chamada imediatamente.
E com ela estava o detetive dos Sados, conhecido amante do futebol, admirador de Manoel Francisco dos Santos, o famoso Garrincha.
Dos Sados, com um olhar severo e penetrante, permaneceu calado enquanto observava o homem morto estirado no chão. Não havia sangue. Apenas um fino sinal no pescoço, como a pressão de dedos, executada com precisão quase cirúrgica.
O morto era o teólogo Aurélio Martins, 52 anos, professor da Universidade do Rio, conhecido por sua abordagem pragmática, quase científica, acerca das provas da existência de Deus.
Em seu escritório, que o detetive dos Sados visitou naquela mesma tarde, havia dezenas de livros: metafísica, filosofia analítica, comentários sobre Tomás de Aquino e Wittgenstein, o romance A paixão segundo G.H. de Clarice Lispector, e uma série de cartas assinadas por alguém com as iniciais S.L.
Eram cinco cartas. A última, do dia anterior.
Nela, lia-se:
“Sua ideia de Deus é sempre tão frágil. Gostaria um dia de lhe provar que nenhuma prova sobrevive quando se retira o chão sob seus pés.”
“A altura promete visão, mas dá apenas sombra.”
“O argumento não resiste à dúvida quando a dúvida se torna culto.”
O detetive concluiu que S.L. era algum filósofo cético.
Visitou Sebastian Lourenço em seu apartamento em Santa Teresa, com vista panorâmica para a cidade.
Perguntou-lhe sobre o teólogo morto.
— Sim, eu conhecia o professor — respondeu S.L. — Discutíamos com frequência.
Sorriu.
— Mas eu não o matei.
— Eu não disse que o senhor o matou — replicou dos Sados friamente. — Quero saber sobre suas divergências.
Sebastian Lourenço começou a descrever, apaixonado: Aurélio Martins acreditava poder chegar a Deus pela lógica pura. Ele, ao contrário, acreditava que todos os argumentos sobre Deus devem ser derrubados não por ódio à religião, mas por respeito à incerteza.
— A dúvida é a única divindade que resiste às provas — concluiu.
O detetive o observou.
— Mesmo assim, ele se sentia ameaçado — disse.
— Eu o provocava, sim. Mas nunca com violência — respondeu S.L.
Dos Santos notou que a mão de Sebastian Lourenço tremia levemente. Talvez fosse um tique, ou início de Parkinson.
Voltando para casa, dos Santos reuniu todas as evidências:
1. O modo de morte: pressão mecânica no pescoço, precisão cirúrgica.
Indica alguém com conhecimento médico e anatômico.
2. O local onde foi encontrado: aos pés do Cristo Redentor, ao amanhecer.
Exige alguém que conheça as rotas dos guardas.
3. A carta com a frase sobre “a dúvida que se torna culto”.
Combina com S.L., mas era óbvio demais.
4. As cartas: o cético provocava o teólogo, mas sem ódio.
Motivo intelectual, não criminoso.
5. O estado físico da vítima: Aurélio Martins tinha passos instáveis nas últimas semanas, segundo colegas.
Sintomas de forte estresse.
Então, a imagem começou a se esclarecer:
A marca no pescoço.
A precisão cirúrgica.
A escolha do local.
Nada indicava paixão. Indicava ritual.
Na manhã seguinte, chegou a perícia médica: no pescoço de Aurélio Martins havia marcas de dedos não pela força, mas pela técnica.
E um pequeno, quase invisível, sinal de agulha sob a clavícula esquerda.
A análise de sangue revelou pequena quantidade de succinilcolina, substância que provoca paralisia muscular sem dor, usada em anestesias cirúrgicas.
Dos Santos pensou: se Sebastian Lourenço não tinha conhecimentos médicos, então outra pessoa tinha.
Nos arquivos pessoais de Aurélio Martins, descobriu-se que, nas últimas semanas, ele participava de um programa privado de apoio a estresse emocional no centro médico universitário.
Lá conheceu a Dra. Louisa Rezende, anestesiologista.
O detetive visitou a Dra. Louisa Rezende no centro médico.
Ela tentou manter a calma. Disse-lhe que ele era um paciente típico, como tantos outros que buscavam apoio psicológico.
Dos Santos a fitou:
— Dra. Louisa Rezende, da existência de Deus eu tenho dúvidas; da morte de Aurélio Martins, não.
Ela se perturbou.
— Aurélio Martins — disse — havia chegado ao limite de sua crise espiritual.
Ela o acompanhava com frequência ao Corcovado para a “oração noturna”, como ele chamava.
Na última noite, ele implorou que o “libertasse do silêncio de Deus”.
Quando ela recusou, Aurélio, em estado de histeria, tentou subir sozinho as escadas ao redor da estátua.
Caiu. Ela viu o desespero em seus olhos — um desespero metafísico.
— Faça — disse ele — liberte-me, aqui, sob o Cristo Redentor.
E assustada, ela pensou na succinilcolina, que sempre carregava, caso precisasse acalmá-lo.
Parou de falar.
— Eu não queria matá-lo — continuou chorando. — Queria apenas imobilizá-lo até que se acalmasse. Depois ele não respirava mais. Tive muito medo e fugi.
Quando o detetive dos Santos saiu do centro médico, olhou para o morro do Corcovado.
A névoa subia novamente.
E a figura do Cristo Redentor, de braços abertos, permanecia imperturbável diante da fragilidade humana da dúvida.
Após entregar seu relatório à polícia, não voltou para casa. Foi à Confeitaria Colombo — Café do Forte, em Copacabana.
Pediu seu Café Brasileiro favorito:
espresso, licor de chocolate amargo, cachaça e creme de baunilha.
Na televisão, passava um documentário:
Futebol. Alegria do Povo,
homenagem a Manoel Francisco dos Santos, o Garrincha,
com música de Heitor Villa-Lobos: Bachianas Brasileiras.
Na mesa ao lado, uma bela mulher lia A paixão segundo G.H. de Clarice Lispector.
Dos Santos pensou:
As dribles de Manoel Francisco dos Santos
Garrincha e a beleza da mulher são, sem dúvida, incontestáveis.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου