.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Τελος
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
φωτογράφιση
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Τελος
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
το σώμα της γέρνει ελαφρά,πέφτουν μπροστά, παρολαυτα υπαρχει,η μνήμη βαραίνει το μυαλό της,οι εικόνες επιστρέφουν:το βλέμμα,το πρόσωπο,επιστρέφει εκεί που τώρα δεν έμεινε τίποτα,το φως τη φωτίζει άνισα,ολόκληρη συρρικνώνεται,
το στόμα ελαφρά ανοιχτό, συγκρατεί μια φράση που δεν ειπωθει ποτέ,το χέρι ανεβαίνει στον λαιμό,να βρει αν ακόμη υπάρχει παλμός,θυμάται την πρώτη μέρα.
δεν θυμάται τι είπε, αλλά θυμάται πώς την κοίταξε,
τα δάχτυλα που συναντηθηκαν πάνω στο τραπέζι,η ζωή φαινόταν απλή σαν να ήταν δυνατόν να κρατηθεί έτσι για πάντα,
αλλά η ζωή αλλάζει,έγινε θόρυβος,θύμωσε,πληγώθηκε,γέμιζε με κενο,το τέλος δεν ήρθε αργά,οι λέξεις άδειες,θραύσματα,
τώρα όλα αυτά την βαραίνουν,
.
.
The End
Her body leans slightly, falling forward, yet she still exists. Memory weighs on her mind; images return: the gaze, the face, returning to where now nothing remains. The light illuminates her unevenly; she shrinks entirely.
Her mouth slightly open, holding back a phrase never spoken; her hand rises to her neck, to check if a pulse still exists. She remembers the first day.
She doesn’t remember what was said, but remembers how he looked at her,
the fingers that met on the table. Life seemed simple, as if it could be held that way forever.
But life changes, it became noise, anger, pain, filling her with emptiness. The end did not come late; words empty, fragmented.
Now all of this weighs on her.
.
.
Fin
Son corps se penche légèrement, tombant en avant, et pourtant elle existe toujours. La mémoire pèse sur son esprit ; les images reviennent : le regard, le visage, revenant là où il ne reste maintenant rien. La lumière l’éclaire de manière inégale ; elle se rétrécit entièrement.
Sa bouche légèrement ouverte, retenant une phrase jamais dite ; sa main monte à son cou pour vérifier s’il reste encore un pouls. Elle se souvient du premier jour.
Elle ne se rappelle pas ce qui a été dit, mais se souvient de la façon dont il l’a regardée,
les doigts qui se sont rencontrés sur la table. La vie semblait simple, comme si elle pouvait durer ainsi pour toujours.
Mais la vie change, elle devient bruit, colère, douleur, la remplissant de vide. La fin n’est pas venue tard ; les mots sont vides, fragmentés.
Maintenant, tout cela pèse sur elle.
.
.
Ende
Ihr Körper neigt sich leicht nach vorne, fällt, und doch existiert sie noch. Die Erinnerung lastet schwer auf ihrem Geist; Bilder kehren zurück: der Blick, das Gesicht, zurück zu dem Ort, wo jetzt nichts mehr ist. Das Licht beleuchtet sie ungleich; sie schrumpft vollständig.
Ihr Mund leicht geöffnet, hält einen nie ausgesprochenen Satz zurück; ihre Hand steigt zum Hals, um zu prüfen, ob noch ein Puls vorhanden ist. Sie erinnert sich an den ersten Tag.
Sie erinnert sich nicht, was gesagt wurde, aber daran, wie er sie ansah,
die Finger, die sich auf dem Tisch trafen. Das Leben schien einfach, als könnte es für immer so gehalten werden.
Aber das Leben verändert sich, es wird Lärm, Wut, Schmerz, füllt sie mit Leere. Das Ende kam nicht spät; Worte leer, zerbrochen.
Jetzt lastet all das auf ihr.
.
.
Fine
Il suo corpo si inclina leggermente, cadendo in avanti, eppure esiste ancora. La memoria grava sulla sua mente; le immagini ritornano: lo sguardo, il volto, tornando dove ora non resta nulla. La luce la illumina in modo diseguale; si restringe completamente.
La bocca leggermente aperta, trattiene una frase mai detta; la mano sale al collo per vedere se esiste ancora un battito. Ricorda il primo giorno.
Non ricorda cosa fu detto, ma ricorda come la guardò,
le dita che si incontrarono sul tavolo. La vita sembrava semplice, come se potesse durare così per sempre.
Ma la vita cambia, diventò rumore, rabbia, dolore, riempiendola di vuoto. La fine non arrivò tardi; parole vuote, frammentate.
Ora tutto questo la grava.
.
.
Fin
Su cuerpo se inclina ligeramente, cayendo hacia adelante, y sin embargo aún existe. La memoria pesa en su mente; las imágenes regresan: la mirada, el rostro, regresando a donde ahora no queda nada. La luz la ilumina de manera desigual; se encoge completamente.
Su boca ligeramente abierta, conteniendo una frase nunca dicha; su mano sube al cuello para comprobar si aún existe un pulso. Recuerda el primer día.
No recuerda lo que se dijo, pero recuerda cómo la miró,
los dedos que se encontraron sobre la mesa. La vida parecía simple, como si pudiera sostenerse así para siempre.
Pero la vida cambia, se volvió ruido, enojo, dolor, llenándola de vacío. El final no llegó tarde; palabras vacías, fragmentadas.
Ahora todo esto le pesa.
.
.
Fim
Seu corpo inclina-se ligeiramente, caindo para frente, e ainda assim ela existe. A memória pesa em sua mente; imagens retornam: o olhar, o rosto, retornando ao lugar onde agora nada resta. A luz a ilumina de forma desigual; ela se encolhe completamente.
A boca levemente aberta, retendo uma frase nunca dita; a mão sobe ao pescoço para verificar se ainda existe pulso. Ela lembra do primeiro dia.
Ela não lembra o que foi dito, mas lembra como ele a olhou,
os dedos que se encontraram sobre a mesa. A vida parecia simples, como se pudesse ser mantida assim para sempre.
Mas a vida muda, tornou-se barulho, raiva, dor, preenchendo-a de vazio. O fim não chegou tarde; palavras vazias, fragmentadas.
Agora tudo isso pesa sobre ela.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου