.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Η Jazz τών Αποδείξεων
- χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η Jazz τών Αποδείξεων
Ο ντετέκτιβ Κ. είχε την ιδιορρυθμία να κουβαλάει πάντα μαζί του ένα
μικρό σαξόφωνο, κρυμμένο σε θήκη που έμοιαζε με εκείνες για όπλα.
Όποτε η έρευνα κατέληγε σε αδιέξοδο, συνήθιζε να παιζει μια μελωδία τζαζ,
που τον βοηθούσε να βάλει τάξη στο χάος.
Αυτό το χάος είχε πάρει τώρα τη μορφή του νεκρού σώματος ενός γνωστού καθηγητού μαθηματικών, πεσμένου στο δάπεδο του γραφείου του.
Πάνω στο στήθος του ένα ανοιχτό βιβλίο στη σελίδα που ήταν σχεδιασμενο
το fractal Sierpinski· μια ατελείωτη επανάληψη τριγώνων,σε όλο και
πιο μικρότερη κλιμακα, μια εικόνα τού απείρου.. Δίπλα στο δεξι του χέρι
ένα χαρτι με τους αριθμούς: 1, 1, 2, 3, 5, 8… τής ακολουθίας Fibonacci.
Στην αριστερη τσέπη τού σακακιού τού καθηγητου βρέθηκε ένα χαρτί.
Μόνο μία φράση γραμμένη:
-Ούτε λύση στο xⁿ + yⁿ = zⁿ, για n > 2.-Fermat-
Ήταν το Τελευταίο Θεώρημα τού Fermat. Όμως κάτω από τη φράση υπήρχε και κάτι άλλο, σημειωμένο με κόκκινο μολυβι: ο Warhol θα με δικαιώσει
-Έχουμε να κάνουμε με κάποιον που παίζει με μαθηματικά και σύμβολα,
σκεφτηκε ο Κ.,όταν βρέθηκε στο σαλόνι τού διαμερίσματος του,καθώς έβγαζε το σαξόφωνο και αυτοσχεδιαζε έναν ρυθμό bebop. Η μουσική τον έκανε να δει τις συσχετίσεις: το θύμα, τα μοτίβα, η εμμονή με την αφαίρεση.
Ο Κ. ήξερε. Ο δολοφόνος δεν ήταν απλός μαθηματικός. Ήταν κάποιος που κινούνταν ανάμεσα στην τέχνη και στην επιστήμη, ανάμεσα στην ακρίβεια και στην pop.Τα έργα του Warhol ,οι πολλαπλές εκδοχές της ίδιας εικόνας, ήταν σαν τους άπειρους αριθμούς του Cantor, τα σύνολα που πάντα ήταν υποσυνολα
νέων συνολων, πέρα από κάθε όριο.
Τι επομενες μέρες μια σειρά από γράμματα άρχισε να φτάνει στον Κ.
Κάθε γράμμα περιείχε ένα από τα Αξιώματα του Peano γραμμένο με κομψή καλλιγραφία.
Το πρώτο: Υπάρχει ένας φυσικός αριθμός, το μηδέν(0)
Το δεύτερο: Κάθε αριθμός έχει έναν διάδοχο.
Αυτό ήταν σαν να του υποδεικνύει ο δολοφόνος ότι θα ακολουθούσε διαδοχη
τής δολοφονίας.
Στο τρίτο γράμμα, μαζί με το 3ο αξίωμα:
Δεν υπάρχει φυσικός αριθμός τού οποίου ο διάδοχος να είναι το 0,
υπήρχαν και αποσπάσματα από τις τέσσερις αποδείξεις του Θεού:
1.του Αναξαγόρα:
Ο Νους είναι η αρχή που έδωσε τάξη και σκοπό στο αδιαχώριστο χάος των υλικών στοιχείων.
2.του Θωμά Ακινάτη:
Κάθε πράγμα έχει μια αιτία που το προκάλεσε, και η αλυσίδα των αιτιών πρέπει να καταλήγει σε μια πρώτη, αδιαμόρφωτη αιτία.
3.του Καρτέσιου:
Ο Θεός είναι άπειρος, παντοδύναμος, παντογνώστης και απόλυτα αληθινός
Όλα έχουν μια αιτία
Επομένως, αυτή η ιδέα έχει μια αιτία
Η αιτία μιας ιδέας έχει τόση πραγματικότητα τυπικά όση περιέχεται αντικειμενικά στην ιδέα
Κανένα ον εκτός από τον Θεό δεν έχει τόση πραγματικότητα τυπικά όση περιέχεται αντικειμενικά στην ιδέα μου για τον Θεό.
Επομένως, ο Θεός είναι η αιτία της ιδέας μου για Αυτόν. Υπάρχει.
4.του Λάιμπνιτς:
Το Κοσμολογικό Επιχείρημα,το οποίο βασίζεται στην αρχή του επαρκούς λόγου: όλα όσα υπάρχουν πρέπει να έχουν μια εξήγηση, και εφόσον το σύμπαν δεν έχει την ύπαρξή του εγγενώς (δηλαδή δεν είναι αυτο-εξαρχόμενο),
η εξήγησή του πρέπει να βρίσκεται σε ένα υπερβατικό Ον, τον Θεό.
Ο δολοφόνος φαινόταν να τα συνδέει όλα, σαν να ζητούσε μεταφυσική νομιμοποίηση για το έγκλημά του.
Ο Κ. παρατήρησε τότε ένα μοτίβο:
κάθε έγκλημα θα ακολουθούσε την ακολουθία Fibonacci.
Το πρώτο θύμα 1.
Το δεύτερο 1.
Το τρίτο 2.
Το τέταρτο 3.
Αν δεν τον σταματούσε, ο δολοφόνος θα έφτανε στο 5, μετά στο 8, κι έτσι
θα εκπλήρωνε με αίμα την ίδια ακολουθία που κρύβεται στα πέταλα τών λουλουδιών και στις σπείρες τών κοχυλιών.
Στο δευτερο θύμα ,έναν φιλόσοφο που είχε γράψει για τον Καρτέσιο,
ο δολοφόνος άφησε πίσω του έναν πίνακα:
μια παραλλαγή τού Marilyn Monroe Diptych τού Warhol, μόνο που κάθε εικόνα τής Μέριλιν είχε στο μέτωπο χαραγμένο ένα διαφορετικό σύμβολο συνόλων: ∅, ℕ, ℤ, ℚ.
Ήταν μια προειδοποιηση.
Ο Κ. κάθισε στο γραφείο του, με το σαξόφωνο στο χέρι, και σκέφτηκε. Έπαιξε έναν αυτοσχεδιασμό πάνω σε μια ακολουθία συγχορδιών που ακολουθούσε το ίδιο μοτίβο Fibonacci.
Η μουσική τον οδήγησε στην αποκάλυψη:
το επόμενο χτύπημα θα ήταν στην αίθουσα συναυλιών της πόλης, την πέμπτη μέρα τού μήνα, στο πέμπτο κομμάτι τού προγράμματος.
Πράγματι, εκεί εντοπισε τον δολοφόνο: έναν πρώην φοιτητή τού καθηγητου,που πίστευε εμμονικά ότι η τέχνη και τα μαθηματικά δεν χωρίζονται, αλλά συναντώνται σε μια θεία συμμετρία.
Ο Κ. τον πρόλαβε πριν προβεί στη δολοφονια.
Με μάτια που έλαμπαν από μανία,ο δολοφόνος τού ειπε:
Ο Warhol με οδηγεί. Ο Cantor με προστατεύει. Ο Fermat με δικαιώνει.
Αργότερα το απόγευμα,στο σαλόνι τού σπιτιού του ο ντετέκτιβ Κ. αυτοσχεδιασε σε τζαζ χαμηλό τόνο τη δική του απόδειξη:
ότι ακόμη και μέσα στο χάος, η μουσική,όπως τα μαθηματικά ,μπορεί να
ανακαλύψει την αλήθεια.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου