.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
- (Ιστορίες τού κ.Κ)
ο κ.Κ γράφει 5 συνεχομενα θεατρικά έργα:
'Κι αυτος ο ουρητηρας η πιο έντιμη καλλιτεχνική πράξη εδώ'
για την Fountain τού Duchamp με μια γυναίκα και τον Marquis de Sade
- χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
(Ιστορίες τού κ.Κ)
ο κ.Κ γράφει 5 συνεχομενα θεατρικά έργα:
'Κι αυτος ο ουρητηρας η πιο έντιμη καλλιτεχνική πράξη εδώ'
για την Fountain τού Duchamp με μια γυναίκα και τον Marquis de Sade
.
.
1
Σκηνή:
Μια γυναίκα ντυμένη με μεταξωτή ρόμπα, καθισμένη μπροστά σε webcam.
Πίσω της, σε ένα λευκό βάθρο, η «Fountain» τού Duchamp , ο περιφημος πορσελάνινος ουρητηρας, σύμβολο τού Dada και τής αποδόμησης τής έννοιας «τέχνη».
Στο χέρι της, ένα βιβλίο: η Justine τού Μαρκήσιου ντε Σαντ.
Καθώς διαβάζει, κοιτάζει πότε την κάμερα, πότε τον.ουροτηρα.
Γυναίκα:(με ειρωνικό ύφος):
«Η αρετή τής Justine οδηγεί μόνο στη δυστυχία. Η καλοσύνη της γίνεται μοχλός για να την εξευτελίζουν. Πόσο ρεαλιστικό.Ή απλώς πατριαρχική φαντασίωση ντυμένη με φιλοσοφική πρόζα;»
(Κλείνει το βιβλίο.)
«Ξέρεις κάτι, μαρκήσιε; Εγώ πουλάω τη δική μου ηδονή στα 5.99e το μήνα.
Η Justine δεν είχε το luxury να βάλει paywall στη δυστυχία της.»
(Σηκώνεται και περπατά αργά γύρω από τη "Fountain")
«Κι εσύ, Duchamp,με ενα ουρητηρα ξεφτίλισες ολόκληρη την ακαδημαϊκή τέχνη.Υπογραφοντας μάλιστα R.MUTT 1917. Ξέρεις τι; Αν το μόνο που χρειάζεται για να είναι κάτι τέχνη είναι να το πεις εσύ, τότε κι εγώ είμαι performance art κάθε φορά που γδύνομαι για likes.»
(Ανατρέπει την Fountain τού Duchamp και καθεται πάνω της )
"τώρα η fountain τού Duchamp είναι ένας κανονικός ουρητηρας,
ο οποιοσδήποτε μπορεί να κατουρησει σ' αυτόν"
(Σηκωνεται,Επαναφέρει τον ουρητηρα στη θέση τής fountain)
"τώρα ο ουρητηρας έγινε η fountain τού Duchamp.
Η κοινωνία με φοβάται γιατί δεν ντρέπομαι για το σώμα μου.
Ο Σαντ θα με ήθελε να είμαι η Eugénie,στο La philosophie dans le boudoir.
Ο Duchamp θα με έκλεβε για την επόμενη έκθεση. Κι εγώ; Εγώ είμαι
η Justine που έμαθε να χρεώνει.»
(Κλείνει την κάμερα)
.
.
2
Σκηνή: Ένα λευκό δωμάτιο.Στο κέντρο, η "Fountain" τού Duchamp.
Δίπλα της, καθισμένος σε μια μπαρόκ πολυθρόνα, ο Marquis de Sade διαβάζει αποσπάσματα από τη Justine.
Απέναντί του, μια γυναίκα ερωτικά ντυμενη.Κρατά κινητό, κάνει livestream.
Marquis de Sade (διαβάζει):
“…η αρετή τής Justine την καταδικάζει σε έναν κόσμο απάνθρωπο, όπου κάθε καλό γίνεται αιτία για τιμωρία…”
Γυναίκα: (κοιτάζει την κάμερα):
ο Μαρκήσιος ντε Σαντ σε live ανάγνωση. Πείτε μου στα σχόλια ,είναι αυτό
ποίηση ή απλά μια ρομαντικοποιημένη μορφή βασανισμού;
(Στρέφεται προς τον Duchamp)
Κι εσύ; Μπορείς να πεις μου τι σκεφτόσουν όταν πήρες ένα ουρητηρα και
τον κήρυξες τέχνη; Μήπως απλά μας τρολλάρεις, όπως όλοι οι άντρες εδώ μέσα;
Marquis De Sade (αντιδρά με θεατρική δυσφορία):
Μαντάμ, η αλήθεια είναι συχνά ανυπόφορη. Και η ομορφια υπάρχει στο ακραίο.
Γυναικα:
Ομορφιά ή εξουσία; Γιατί εγώ βλέπω έναν άντρα που γράφει βασανιστήρια
για να νιώσει ζωντανός.
(Παύση. Κοιτάζει ξανά την "Fountain")
Κι αυτος ο ουρητηρας η πιο έντιμη καλλιτεχνική πράξη εδώ. Τουλάχιστον δεν προσποιείται ότι είναι κάτι άλλο.
.
.
3
Σκηνη: Λευκός χώρος.Στο κέντρο, η “Fountain” τού Duchamp.
Μπροστά της, μια γυναίκα , με ψηλά τακούνια και διάφανο κορσέ.
Στα χέρια της, η "Justine" του Μαρκήσιου ντε Σαντ.
Ο ίδιος ο Μαρκήσιος κάθεται απέναντι, .
Γυναικα:
(κοιτάζει την. Fountain με ειρωνία)
Ορίστε, Μαρκήσιε η ψυχή τής νεωτερικότητας. Ένας ουρητηρας, βαπτισμένος “τέχνη”. Τόσο προκλητικό, που καταντάει αθώο.
Marquis de Sade (με ελαφρύ χαμόγελο):
Μα τί είναι η αθωότητα, δεσποινίς; Ένα προσωπείο πιο πρόστυχο από κάθε ηδονή. Το ίδιο και η τέχνη ,ένα άλλοθι για την πιο εκλεπτυσμένη διαστροφή.
Γυναικα (διαβάζει από τη "Justine", με θεατρική έμφαση):
«Η αρετή, μονάχα ατυχία γεννά· η κακία όμως ανταμείβεται...»
(παύση)
Το ακούς αυτό, Duchamp; Ούτε καν το σιντριβάνι σου δε θα άντεχε τόση
αρετή. Θα ξεχείλιζε.
Marquis de Sade :
Και τι θα έλεγες, αν έλεγα πως η πιο "ηθική" σου πρόκληση είναι το σώμα σου στο φακό; Μια “fontaine” που εκρέει λαχτάρα.
Γυναικα(γελάει):
Κι εσύ, Μαρκήσιε, είσαι απλά ένας Duchamp με πιο πολλους ουροητηρες στις σελίδες σου. Μόνο που εγώ, τουλάχιστον, πληρώνομαι.
(Τα φώτα χαμηλώνουν. Η γυναίκα κάθεται στον ουρητηρα)
.
.
4
Σκηνή:η γυναικα μιλά στον Μαρκήσιο ντε Σαντ, διαβάζοντας τη Justine,
μπροστά από τη fountain το συντριβάνι τού Duchamp, σχολιάζοντας
τον Μεγάλο Ανατολικό τού Ανδρέα Εμπειρίκου:
«Αλήθεια μαρκήσιε, ξέρεις τι είναι η ελευθερία του κορμιού;»
Δε μιλάω για τις βασανισμένες παρθένες σου, μα για μια ατμομηχανή στο
Αιγαίο που εκπέμπει ατμούς απ’ το υπογάστριο τής ψυχής.
Σου διαβάζω τη Justine κι ο ήχος τών λέξεων στάζει πάνω στη "Fontaine". Ένα ουρητήριο — τέχνη. Όπως το σώμα μου, όταν το βλέπεις ως εικόνα και ιδέα.
Μα αν μου επιτρέπεις, ο Εμπειρίκος τό ’πε καλύτερα:
«Πάνω στη στύση χτίζεται ο κόσμος».
Εσύ, θέλησες να καταστρέψεις με τη λαγνεία·
εκείνος, να γεννήσει.
Εσύ είδες πόνο,
εκείνος είδε πανσεξουαλικό φως.
Και εγώ — εγώ είμαι κάπου ανάμεσά σας.
Φοράω δαντέλα και έχω δονητες.
Διαβάζω Εμπειρίκο σε συνδρομητές που δεν ξέρουν ποιος ήταν ο Breton.
Μα ίσως ,ίσως,αυτό είναι πιο ντανταϊστικό απ’ τη Fountain σου, Duchamp.
Πάντως, όταν τελειώσει η σκηνή,θα πλύνω τα πόδια μου στο σιντριβάνι.
Και ίσως τα ανεβάσω σε story.
Με λεζάντα:
«Ο Οργασμός είναι Επανάσταση.»
.
.
5
Σκηνή: σαλόνι
Στο κέντρο, μια γυναίκα ντυμένη μοντερνα, κρατάει κινητό και φωτογραφίζει τον εαυτό της.
Στο πλάι, ο Μαρκήσιος ντε Σαντ κάθεται σε μια πολυθρόνα και διαβάζει
το «Ο Μεγάλος Ανατολικός» τού Εμπειρικού.
Πίσω, η γυναίκα τού Duchamp κατεβαίνει αργά μια σκάλα, φορώντας ένα αυστηρό αλλά κομψό φόρεμα, αυτη η κίνηση είναι επαναλαμβανόμενη.
Γυναικα(χαμογελώντας στο κινητό):
Πες μου, Μαρκήσιε, έχεις ξαναδεί τέτοια αποκαλυπτικότητα στην εποχή σου;
Ο κόσμος τώρα γιορτάζει το σώμα και την ελευθερία του με έναν άλλο τρόπο.
Μαρκήσιος ντε Σαντ (σηκώνοντας το βλέμμα από το βιβλίο):
Η αποκαλυπτικότητα δεν είναι παρά η κορυφή τού παγόβουνου, κυρια.
Η αληθινή ελευθερία είναι να αψηφάς τα όρια της ηθικής και της κοινωνίας.
Το σώμα, το μυαλό, η ψυχή, όλα είναι πεδία μάχης.
Γυναικα(γελώντας):
Και όμως, κοιτάζοντας αυτό (δείχνει το κινητό της) είναι ένα είδος πολέμου
που κερδίζουμε σήμερα. Ελευθερία με κάμερα και κοινό, όχι φυλακές και βασανιστήρια.
Μαρκήσιος ντε Σαντ (κοιτάζοντας το βιβλίο):
Ίσως να διαφωνούσα, μα βλέπω εδώ, στον Μεγάλο Ανατολικό, πώς η καινοτομία και το ασυνήθιστο προχωρούν παράλληλα με το σκοτάδι τής ανθρώπινης φύσης. Η «Fountain» τού Duchamp, ένα ουρητήριο ως έργο τέχνης ,πρόκληση σε κάθε νόρμα.
Γυναικα:
Ακριβώς! Και κοίτα την εκείνη (δείχνει προς τη γυναίκα που κατεβαίνει τη σκάλα) Η γυναίκα τού Duchamp ,η σιωπηλή γυναικα πίσω από την πρόκληση,
σαν σκιά που προσθέτει νόημα σε κάθε βήμα.
Η γυναίκα τού Duchamp (κατεβαίνοντας τη σκάλα, με αργό βήμα, χωρίς να μιλάει, κοιτώντας τους δυο τους)
Μαρκήσιος ντε Σαντ (κλείνοντας το βιβλίο):
Μπορεί να ζούμε αιώνες και κόσμους μακριά, μα το πάθος για την αμφισβήτηση, για την ελευθερία, για την τέχνη που προκαλεί, παραμένει ίδιο. Κι εσύ, σύγχρονη γυναίκα, μάχεσαι με το φως της οθόνης.
Γυναικα (κλείνοντας το κινητό και σηκώνοντας το κεφάλι):
Και εσύ, Μαρκήσιε, με τις λέξεις σου, μάχεσαι με το σκοτάδι τού παρελθόντος. Ίσως τελικά να είμαστε πιο κοντά απ’ ό,τι νομίζουμε.
(Το φως σβήνει σταδιακά καθώς η γυναίκα του Duchamp εξαφανίζεται πίσω
από τη σκηνή.)
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου