.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-( Ιστορίες τού κ.Κ)
2 Μονοπρακτα.
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
(Ιστορίες τού κ.Κ)
2 Μονοπρακτα.
1.
(Φως χαμηλό. Σκηνή σχεδόν άδεια. Ένα τραπέζι. Πάνω στο τραπέζι, δύο αντικείμενα. Στο κέντρο, καθισμένη μια γυναίκα με μακρύ μαύρο φόρεμα. Το κεφάλι μισοκατεβασμένο. Μιλά χωρίς να βλέπει
προς το κοινό ψιθυριστά, σαν να το λέει για πρώτη φορά
ή να το έχει ξαναπει πολλές φορές)
«Αυτά βρήκα απ' τον Αίαντα..
είπε
και τα 'βγαλε απ' την τσέπη.
(παύση)
Τα μάτια του.
Δυο βολβοί.
Σφαιρικοί.
Τ' άφησε πάνω στο τραπέζι.
(σηκώνει το κεφάλι. Ακούγεται παιδική φωνή, μακριά.)
Το απόγευμα... ήρθαν τα παιδιά.
Τα πήραν για βόλους.
Και βγήκαν στον δρόμο.
Να παίξουν.
(παύση)
Τότε ένας — όχι ο πιο μικρός —
φώναξε:
«Δεν είναι ο Τεύκτρος... είναι ο Οιδίποδας.»
(σιωπή. Φως λίγο πιο δυνατό)
Καθαρά όλα. Σαν μέρα.
Δεν ήταν ο Τεύκτρος.
Ήταν
ένας ηθοποιός.
Μετά την παράσταση.
Ήρθε να μας δείξει
πόσο δεν ξέρουμε.
(ελαφρύ χαμόγελο)
Που δεν πηγαίνουμε στο θέατρο.
Να χειροκροτήσουμε.
Μάταιους.
σηκώνεται,πάει στο τραπέζι,πιάνει ένα αντικείμενο μαύρο)
Το παιδί είπε:
«Εγώ κέρδισα».
Και μας το έδειξε.
Τους βολούς.
Το κοιτάξαμε στα μάτια.
δεν είχε.
(παύση)
Μαύρες τρύπες.
Σαν ριπές.
Οπλοπολυβόλου.
(παυση)
Λίθινη κεφαλή αλόγου.
Τρέφεται.
Στη χλόη τής μνήμης.
Με κρίνα.
Άγρια μέντα.
(μικρό γέλιο,)
Η κυρία Μόνα Λίζα.
Αιχμαλώτισε άσπρα πουλιά.
Στείλαμε τα παιδιά.
Να τα μοιράσει.
Τα άφησε ελεύθερα.
(σηκώνει και απλώνει τα χέρια της, σαν πουλιά)
Γύρισαν με φτερά στους ώμους.
Ένα ήθελε τα δέντρα.
Άλλο τις στέγες.
Το πιο φιλόδοξο...
Ουρανός.
(μιλα δυνατα)
«Τι ανάγκη έχουμε εμείς για ουρανό;»
του φώναξαν.
Δεν τους άκουσε.
(παύση)
Ανέβηκε.
Έβγαλε το μαχαίρι του.
Έκοβε τον ουρανό...
Κομμάτια.
Και τα πετούσε κάτω.
(σηκώνει το δεύτερο αντικείμενο, λευκό)
Τα φυτεύαμε.
Στις γλάστρες.
Τα τρώγαμε.
Σαν ψωμί.
(παύση)
Η κυρία Μέριλιν Μονρόε.
Καλλιεργούσε λωτούς.
Τα παιδιά
Ξέχασαν.
«Ποιοι είμαστε;» ρώτησαν.
(παύση)
Και η λίθινη κεφαλή αλόγου...
Μασάει τη μνήμη.
Χωρίς δόντια.
Χωρίς χρόνος.
(Φως πιο ψυχρό)
Με τροχαλίες
Σηκώναμε νερό απ’ το φως.
Πετράνθρωποι.
Κούροι. Κόρες.
Δάχτυλα.
Σκαραβαίοι.
Μέλισσες.
Χρυσές.
(παύση)
Και ο Αρδιαιος.
Ο άθλιος τύραννος.
Συρμένος σε ασπαλάθους.
Έγδαραν.
Ξέσκισαν.
(το φως αρχίζει να σβήνει αργά)
> Ο Πλάτωνας συνέχισε.
Κανονικά.
(η φωνή ψιθυριστή πια)
Κι ο Κώστας…
Στη λαχαναγορά.
Μαχαιρωμένος.
Βρήκαν τα ονόματά τους.
Τα ξέσκισαν.
Τα πέταξαν.
(παύση)
(κοιτάζει προς το κοινό)
Η ποίηση είναι ανάπτυξη ανισοτήτων.
Κύριε...
Δεν δήλωσα την ανυπακοή μου.
Κύριε...
Δεν πλήρωσα την απειθαρχία μου.
Κύριε...
Μολών Λαβέ.
(παύση)
Το φως...
Στα κλαδιά των λέξεών μου.
Ο άνθρωπος έχει το σχήμα κοχυλιού.
Αντηχεί.
Την Ιστορία του.
Σκάει κύμα.
Και απο-λύεται το φως.
[Σκοτάδι]
[Σιωπή]
[Τέλος]
.
.
2
(Το σώμα τής γυναίκας που μιλάει ακίνητο,στη μέση του χώρου,
τα χέρια της σαν να κρατούν κατι
ηχοι εσωτερικοί: ανάσες, σκρατς από ρούχα, θρόισμα αέρα.
Χώρος: Ένα δωμάτιο, λιτό, σχεδόν άδειο.
Φως: Ψυχρό, σαν από φεγγάρι)
(Μικρή παύση. Σαν να συλλογίζεται. Μετά, απότομα, λέει:)
Αυτά βρήκα απ’ τον Αίαντα.
(παύση)
το ’πε.
κι έβγαλε απ’ την τσέπη…
τα μάτια του.
(τονίζει το "μάτια")
μάτια, όχι δάκρυα,
όχι λέξεις.
δύο βολβοί. σχεδόν σφαιρικοί.
τα ’φησε πάνω στο τραπέζι και έφυγε.
(παύση)
αργότερα, απόγευμα,
ήρθαν τα παιδιά.
τα πήραν για βόλους.
βγήκαν στο δρόμο…
να παίξουν.
(μετατοπίζεται λίγο)
«Δεν είναι ο Τεύκτρος!»
«Είναι ο Οιδίποδας!»
(παύση)
Και τότε
όλα έγιναν καθαρά.
σαν μέρα.
ήταν ηθοποιός.
έκανε πλάκα.
γύρισε μετά το θέατρο…
να μας προσβάλει.
την άγνοια μας.
που δεν συχνάζουμε…
στα θέατρα.
(παύση. αναστεναγμός)
Χειροκροτήματα για ματαιόδοξους.
(παύση)
μετά μπήκαν τα παιδιά.
ένα είπε: «εγώ κέρδισα!»
(φωνάζει:)
μας έδειξε τους βολβούς,
στο χέρι του.
τον κοιτάξαμε…
στα μάτια.
εκεί…
έλειπαν.
δύο μαύρες τρύπες.
σαν ριπές…
πολυβόλου.
λιθίνη κεφαλή αλόγου.
μέσα στη χλόη της μνήμης μας…
τρέφεται.
με κρίνα.
με αγρία μέντα.
και τότε ήταν η κυρία Μόνα Λίζα…
αιχμαλώτισε άσπρα πουλιά.
της στείλαμε τα παιδιά.
(παύση, σαν να ακούει κάτι)
εκείνη, τα άφησε ελεύθερα.
γύρισαν με φτερά στους ώμους.
άλλο ήθελε να ανέβει στα δέντρα
άλλο στις στέγες
το πιο φιλόδοξο…
(χαμηλόφωνα)
ήθελε τον ουρανό.
(έντονα)
«Ουρανό;»
το φώναξαν.
«Τι ανάγκη έχουμε εμείς για ουρανό;»
(παύση)
δεν τους άκουσε.
ανέβηκε.
ανέβηκε…
έβγαλε το μαχαίρι.
έκοβε τον ουρανό.
κομμάτια.
(χειρονομεί σαν να πετάει κάτι κάτω)
και τα πετούσε.
κάτω.
σε μας.
(χαμηλόφωνα)
τα βρίσκαμε.
ένα-ένα.
άλλοι τα φύτευαν σε γλάστρες
άλλοι τα έτρωγαν… σαν ψωμί.
(χαμόγελο, θλίψη)
και τότ ήταν η κυρία Μέριλιν Μονρόε.
(σηκωνεται,πλάγια θέση δεξιά)
με τροχαλίες σηκώναμε τα νερά απ’ το φως.
(παύση)
κάποτε, πετρώναμε κουρους.
ευρύστερνους.
τα πουλιά τσιμπολογούσαν τις μύτες τους.
(παύση)
τις κορες.
στα δάχτυλα
χρυσές μέλισσες.
σκαραβαίοι.
(ψιθυριστά)
και ο Αρδιαιος…
ο άθλιος τύραννος.
συρθηκε πάνω σε ασπάλαθους…
τού έσκισαν τις σάρκες.
πριν τον γδάρουν.
(παύση)
στους Έλληνες…
δεν περνάνε αυτά.
(παύση)
ο κύριος Πλάτωνας,
συνέχισε την ιστορία του.
(χαμηλόφωνα)
εδώ, κανονικά…
το ποίημα πρέπει να σταματήσει.
να διαγραφεί.
να διαλυθεί.
όπως το νερό…
λιώνει την υδατογραφία.
(παύση)
ο Κώστας…
στη λαχαναγορά…
μαχαιρώθηκε.
(μακρά παύση)
βρήκαν τα ονόματά τους.
τα ξέσχισαν.
τα πέταξαν.
(σηκώνει το βλέμμα ψηλά, σα να βλέπει πουλια)
κύκλος.
περιστέρια στον ουρανό.
το φεγγάρι
λιθοβολεί τις κραυγές.
εκείνου του Αρδιαιου.
με τα έντομα…
τελειώνει.
(τελική στροφεται προς το κοινό, σχεδόν ψιθυριζει)
η ποίηση…
είναι ανάπτυξη ανισοτήτων.
(ακούγεται η αναπνοή της,ψιθυριζει ικετευτικα, σαν προσευχή)
Κύριε…
δεν δήλωσα την ανυπακοή μου.
δεν πλήρωσα την απειθαρχία μου.
Κύριε…
Μολών λαβέ.
(παύση)
δεν το λέγω από παράπονο.
(με σιγουριά)
το θάμβος τού ήλιου…
στα κλαδιά τών λέξεων μου.
ο άνθρωπος…
έχει το σχήμα κοχυλιού.
αντηχεί την Ιστορία του
στους βόστρυχους των ήχων του.
κα
σκάει ως κύμα
η γεωγραφική ακρίβεια…
τού Παπαδιαμάντη.
(παύση – βλέπει κάτι που δεν βλέπουν οι άλλοι)
και απο-λύεται…
το φως της.
[ΣΚΟΤΑΔΙ]
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου