LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - 5 αφηγησεις κατα τού Κυρος Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη τον Τρόπον -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

 .

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

- 5 αφηγησεις κατα τού Κυρος Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη τον Τρόπον

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

5 αφηγησεις κατα τού Κυρος Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη τον Τρόπον

1

Ἡ Ἀνάμνησις τοῦ φωτὸς

Ἐν τῇ ἀκρίᾳ τοῦ φθινοπώρου, ὅτε αἱ πνοαὶ τῶν ἀνέμων ἐσαλεύοντο ἐπὶ τοῦ ἁλμυροῦ πεδίου, τὸ γηραιὸν ἁλιευτάκι ὁ κυρ-Γιαννακος ἐκάθητο ἔμπροσθεν 

τοῦ καλυβίου του, παρατηρῶν μέ ὀφθαλμοὺς ὑγρούς καὶ θολερούς τὴν ἄμπωτιν.

Οὐκ εἶχεν ἐγγόνια, οὐδὲ παῖδας. Μόνος ἔμεινεν ἀπὸ τῆς ἀναχωρήσεως τῆς γυναικὸς του καὶ τῆς θανατικῆς τοῦ γυιοῦ, ὃς εἶχεν πέσει κατὰ τὴν ἐπάρατον δεκαετίαν, ἐν τῷ ὄρει τῆς Πίνδου. Πολλοὶ ἔλεγον ὅτι ὁ παῖς ἐσφάγη ὑπὸ συμμοριτῶν· ἄλλοι ὅτι ἐχάθη εἰς τοὺς παγετῶνας καὶ ὁ πατὴρ τοῦ οὐκ ἔλαβεν πώποτε μνήμα. Ἀλλ' ὁ κυρ-Γιαννακος ἔλεγεν ὅτι "ζεῖ ὁ μικρός· ἐκεῖνος τὸν 

ὁδηγεῖ νύκτωρ μὲ τὸ φῶς".

Καὶ ὅταν ἠρώτων αὐτὸν τί εἶναι τοῦτο τὸ φῶς, ἀπεκρίνετο:

"Ἐν ὀνάρ, φανεροῖς ὀμμάτων, τὸ ἔσχατον φῶς ἔρχεται πάντοτε ἀπὸ τὴν θάλασσαν· ὅπου βλέπετε ἀστράπην νὰ ἀνίσταται ἐκ τῆς ἀλὸς, ἐκεῖνος εἶναι· 

τὸ παιδί μου, τὸ φῶς μου".

Καὶ εἶς τὴν μεσημβρίαν ἐκείνην, ὅτε τὰ παιδία τοῦ χωρίου, ἀμέριμνα, ἔτρεχον 

ἐπὶ τῆς ἀμμός, ἕν ἐξ αὐτῶν ἀνεκάλυψεν ἕνα μικρὸν γυαλιστερὸν σφαῖρον, ὥσπερ μάτι ἀνθρωπίνου. Ἀλαλάξαντες, ἔδραμον πρὸς τὸ καλύβιον τοῦ κυρ-Νάκου, φωνάζοντες:

"Γέροντα, γέροντα! Ὀφθαλμὸς ἐν τῇ ἀμμῷ! Ποῦ τὸν ἔχασες;"

Ὁ γέρων οὐκ ἐταράχθη· μόνον ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὸ μικρὸν σφαῖρον, ἔτεινεν τὴν χεῖρα του, καὶ ἔθεσεν αὐτὸν πλησίον τῆς καρδίας του.

"Οὐκ ἐγὼ ἔχασα τὸν ὀφθαλμόν· ἐκεῖνος μοι τὸν ἔπεμψεν... νὰ ἴδω ὅτι ἐπέστρεψεν".

Καὶ τὴν νύκτα ἐκείνην, ὡς ἐκ τοῦ μηδενὸς, καταιγὶς ἐπῆλθε ἐκ τῆς θαλάσσης, 

καὶ πάλιν ἠσάλευσε τὰ ἀστέρια, ὡς φῶς ἀπὸ λάδι.

Καὶ οὐδεὶς εἶδεν ἔκτοτε τὸν κυρ-Γιαννακον· μόνον εἷς νεανίας, ἀπὸ τὰ τῆς πολιτείας, περιήρχετο ἐν τῷ λιμενὶ τῆς Σκάθου, καὶ ἔλεγεν:

 "Ζεῖ· ἐν φάρει μικρῷ, νύκτωρ ἀναλάμπει· καὶ ψάλλει τροπάρια τοῦ φωτός".

.

.

2

Τὸ Θάμβος τοῦ Σκιάθου

Ἐν τῇ εὐλογημένῃ νήσῳ Σκιάθῳ, καθ᾿ ἣν ἔτι τότε ὁ χρόνος ἐκυκλοφόρει, ὡς παλαιός καντηλανάφτης, ἀργά, σεμνῶς καί ὑπόγεια, ἦν πάλαι ποτε γέρων τις, κυρ-Γεράσιμος τὸ ὄνομα, ἀνθρώπινον ἀπομεινάριον, ὃς ἐπέρα τοὺς χειμῶνας 

εἰς ἐρημονήσια, καὶ τοὺς θέρους ἐπ’ ἀγορᾶς, ὡς ἀναγκαῖος μάρτυς καὶ καφενειοκρίτης, καὶ πάλιν τοῦτο πάντα σιωπῶν.

Ἐφορεῖ πάντοτε σκούφον κυανόν, φθαρμένον ὡς ἡ δόξα τῶν παλαιῶν πολεμιστῶν, ἔφερεν στὴν πλάτην βυσσινί σακκίδιον, ὃ ἐξείχε πότε κλωνίων δάφνης, πότε πέτρας θαλασσινῆς ἤ καὶ μικρῶν, ὑγρῶν βολβῶν. Τούτους τοὺς τελευταίους ἐπεδείκνυεν κατ’ ἰδίαν, ὡς μέγιστον θησαυρὸν ἢ ἀρχαιολογικὸν εὑρημά, ψιθυρίζων:

— Ταῦτα ἔλαβον ἀπὸ τὸν Αἴαντα...

Καὶ ἐνθυμοῦμαι σαφῶς, ὅτι ἡμεῖς, τὰ παιδία τῆς συνοικίας, οὐχ ἡννοοῦμεν 

τότε ποῖος ἦτο ὁ Ἀίας. Νενόμιζέ τις ὅτι ἐννοεῖ τὸν κυρ-Αἰάννην, τὸν ψαράν. Ἄλλος ἔλεγεν ὅτι ὁ γέρων παρεφρόνησεν. Ἀλλ’ ἐκεῖνος ἔθετε τοὺς βολβοειδεῖς τούτους ὀφθαλμοὺς ἐπὶ τοῦ τραπεζίου τοῦ παλαιοῦ καφενείου, καὶ ἀνεχωρεῖ 

ἐν ἀνατολικῇ ἀχλύν. Τὸ μεσημέρι, τὰ παιδία ἤλθον, καὶ ὥσπερ πάντοτε, 

ἐποίησαν τὸ ἄτοπον.

— Ναί, βόλοι! εἶπεν ὁ μικρὸς Ἀργύρης, καὶ ἔπαιζον ἐνθουσιωδῶς.

Ἕως ὅτου ἐμφανίζεται, ἐκ τοῦ πουθενά, ὁ μελαμψὸς νεανίας, ὁν εἴχεν ἀποκαλέσει ὁ γερο-Νικόλας "ὁ Τεύκτρος ἢ καλλίτερα ὁ Οἰδίπους", καθότι 

ὁ ἀνὴρ ἐκείνος ἐνδύετο ὑποκριτικῶς, καὶ πολλοὺς ρόλους ἐκράτει μὲς τὴν ψυχήν του, ὡς σεμνὰ ἀγάλματα ἀποθησαυρισμένα.

— Ἐστὶν ὁ Ἀντώνης ὁ ἠθοποιός! εἶπεν ὁ παπα-Θεόφιλος, 

ἐπέστρεψεν ἐκ τοῦ θεάτρου νὰ λοιδορήσῃ τὴν ἀμάθειάν μας.

Τότε ὁ μικρὸς Ἀργύρης εἰσῆλθεν καί, πανηγυρίζων, ἀνεφώνησε:

— Ἐγὼ ἐνίκησα!

Καὶ ἔδειξεν τοὺς βολβοὺς ἐν τῇ παλάμῃ. Ἐγὼ ἦλθον πλησιέστερον, ἐπεσκέφθην τὰ παιδικὰ του πρόσωπα — τὰ ὀμμάτια ἐκείνου ἔλειπον· δύο βαθεῖς ὀρύγματα ἤσαν ἐκεῖ, ὅθεν ἡ ψυχὴ εἶτα ἐπρόκειτο νὰ βλέπῃ τὸν κόσμον.

Καὶ ἐσιώπησα.

Ἡ ποίησις, ἔλεγε κατόπιν ὁ ποιητὴς τῆς τραπέζης, οὐκ ἔστιν εἰς ὕψος μόνον ἀναβάσεως, ἀλλὰ εἰς πᾶν βάθος καὶ χασμὸν καθόδου.

Ἀλλ’ οὐκ ἔχει ὁ πτωχὸς λαός καιρόν δι’ ἀνάβασιν ἢ κατάβασιν.

Οὔτε τὴν Μόνα Λίζα ἔγνων ποτέ μου, οὔτε τὴν Μέρυλιν, ἀλλὰ ἔτι ἐνθυμοῦμαι 

τὴν γραιὰν κυρ-Βαγγελιὼ, ποὺ ἔδιδεν στα παιδία ψωμὶ μὲ ζάχαρην, καὶ ἔλεγε:

— Πάρτε φῶς, καὶ φάτε!

Τότε ἡ μνήμη δὲν ἐσβήνετο εἰς λωτούς, ἀλλὰ ἐχάραζεν ὥσπερ στίγματα ἐν τῇ καρδίᾳ.

Καὶ ἐτελείωσα τὴν διήγησιν ταύτην, μὴ εἰδὼς ἀν ἦτο ἀληθὴς ἢ ψευδής — ἀλλ’ οὐχ ὡς εἰς ἀγωνίαν· διότι ἡ σκιά τῆς μνήμης εἶναι ἡ μόνη ἀκρίβεια.

Ὁ ἄνθρωπος, ὡς ὄντως εἶπεν ὁ ποιητὴς, ἔχει τὸ σχῆμα τοῦ κοχυλίου· καὶ ἐντός του ἠχεῖ ἡ μικρὰ, ταπεινὴ του Ἱστορία.

3

Ἐν τῇ σκια τῶν βολβῶν

Ἐν χωρίῳ τις ἀκρωτηρίῳ, ὃ οἱ ναυτικοὶ ἐκάλουν «Τοῦ Σκοτεινοῦ τὸ Ἄκρον», διότι ἐπικρατεῖ πάντοτε νέφος ὀμίχλης καὶ πνεύματος ψυχροῦ, συνέβη ποτὲ πράγμα ἀπορίας ἄξιον.

Ὅτε ἔδυ ὁ ἥλιος τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως, ἐφάνη τις ἀνὴρ σιωπηλός, ἀλλόκοτος καὶ λίαν εὔσχημος, ὡς ἂν ἔκ τινος ἑταιρίας θεάτρου ἀφικομένος. Φέρων ἐν τῷ κόλπῳ τῆς φθαρμένης ἀμπέχωνός του δύω ὀφθαλμοὺς ἀληθινούς —ναι, ὀφθαλμούς— ὥσπερ βολβούς ὑγράς στρογγυλούς, τοὺς ὁποίους ἔθετο 

ἐπὶ τοῦ τραπεζίου τοῦ καφενείου, ἔμπροσθεν τοῦ κυρ-Δημητράκη τοῦ καφετζῆ, λέγων μονωδὸν:

> «Αὐτὰ ἐκ τοῦ Αἴαντος ἔλαβον».

Καὶ ἐξήλθεν, ὡς ἐκ τοῦ θεάτρου φεύγει ὁ μῖμος, ἀφίνων ἡμᾶς κατηφεῖς τε καὶ ἄναυδους.

Τὴν ἐσπέραν ἐκείνην, τὰ παιδία τῆς γειτονιᾶς —οὐχ οἱ νεωτέρῳ μόνον, ἀλλὰ καὶ οἱ τυχόντες πανουργίᾳ παιδικῇ— εἰσελθόντα εἰς τὸ καφενεῖον ἔλαβον τοὺς βολβούς καὶ ἐξῆλθον εὐφραινόμενα, σφενδονοῦντα τοὺς ὀφθαλμοὺς ὥσπερ βόλους, ἐν παιδιᾷ ἄφρονι.

Καὶ εἷς ἐξ αὐτῶν —οὐχ ὁ μικρότερος, ἀλλ’ ὁ σοφώτερος τῶν ἀνοήτων— ἀνεφώνησε μεγαλόφωνα:

 «Οὐκ ἔστι Τεῦκρος· Οἰδίπους ἐστίν!»

Καὶ πᾶσα ἡ συνοδία ἐσίγησε, ὥσπερ ὁ ναὸς ἐν μνημοσύνῃ.

Τότε, εἷς ἡμῶν, ἄνθρωπος παλαιὸς καὶ πολυπράγμων, εἶπεν ὡς ψιθυριστῶς:

 «Θεατρῖνος ἐστίν· ἦλθε νὰ σατιρίσῃ τὴν ἀμαθίαν ἡμῶν· ὅτι οὐχὶ τὸν Σοφοκλέα ἀναγινώσκομεν, οὐδὲ τὸ θέατρον εἰς τιμὴν λογίζομεν, ἀλλ’ οὐδὲ τὴν ψυχὴν εἰς κάθαρσιν προσάγομεν».

Καὶ ἐν τούτῳ, εἰσῆλθον τὰ παιδία. Καὶ εἷς ἐξ αὐτῶν, νικητὴς ὡς φαίνεται, ἐκράτει ἐν ταῖς χερσὶν τοὺς δύο βολβούς καὶ ἀνέκραγεν χαρμόσυνως:

 «Ἐγὼ ἐνίκησα!»

Ἐστράφημεν πρὸς αὐτόν. Καὶ ὁρῶμεν —ὦ φρίκης!— ὅτι οὐκ εἶχε πλέον ὀφθαλμοὺς· ἐν ταῖς ὀφρύσιν ἐφαίνοντο μόνον δύο κενὰ, σκιερὰ ἄντρα, ὥσπερ ἀπὸ ῥιπὴν πολυβόλου.

Καὶ εἶπεν ὁ γερο-Μανώλης, ὁ πάλαι ποτε ψάλτης:

>«Ἀληθῶς, ἐκείνου τὸ τέλος ἦτο θεατρικὸν —ἀλλὰ ὁ Θεὸς γράφει τραγῳδίας σοβαρώτερας· καὶ ἐπ᾿ αὐταῖς δακρύει».

Καὶ ἐγὼ, ὁ γράφων ταῦτα, νυνὶ γέρων, ἀναμιμνῄσκομαι καὶ λέγω ὅτι ἐνίοτε τὸ παιγνίδιον γίνεται κρίμα· ὁ βόλος ὀφθαλμὸς· ἡ σάτιρα τύφλωσις· καὶ τὸ θέατρον, δίκη.

.

.

.

4

Ἐν τῷ βαθέι τοῦ πόντου

Ἐκεῖνος ὁ γέρων ἁλιεὺς, ὁ καλούμενος κυρ-Νικόλας, εἶχεν ἕξεις τινὰς παραδόξους, ὥσπερ ἂν ὁμολογήσῃ τις, ἐὰν τὸν συναναστραφῇ καὶ συνδιαλέγηται κατὰ τὸ δειλινὸν ἐν τῇ ἐξέδρᾳ τῆς παλαιᾶς καφενεδᾶς, πλησίον τοῦ μόλου. Ἦτο ἄνθρωπος ἀνεπιτήδευτος, χαμηλόφωνος, μὲ τὰ ὀστρακόχρωμα βλέφαρά του ἠνεῴγμενα πρὸς τὴν δύσιν τοῦ ἡλίου, καὶ ἔλεγεν ἱστορίας παλαιὰς, ὡς ἂν εἶχεν ζήσει ἑκατὸν χρόνους πρὸ τοῦ καιροῦ τοῦ παρόντος.

Καὶ τὸ μᾶλλον ἀληθές ἐστιν, ὅτι οὐκ ἐπινοοῦσε· ἀλλ’ ἔβλεπε ὁράματα.

Ἦτο τὴν ἑσπέραν ἐκείνην, ὅτε ὁ νοτιάς ἐστέγνωνεν ἐλαφρῶς τοὺς ἰδρώτας τῆς ἀκτής, καὶ ἡ σελήνη, ὡς σπλάγχνον ἀγλαὸν τοῦ πελάγους, ἀνέτειλεν ἡσύχως, ὅτε ἐφανερώθη τὸ ὅραμα.

Ὁ κυρ-Νικόλας, καταπιεσμένος ἀπὸ σκέψεις πικρὰς περὶ πατρίδος, ἀπάτριδος πλέον ὡς ἔλεγεν, ἤρξατο σιγῇ νὰ λέγει:

— Τὸ 'πε κ᾽ ἐκεῖνος… Ὁ πολυμήχανος. Εἰμ’ Ὀδυσσεὺς Λαερτιάδης, ναιετάω δ’ Ἰθάκην… Καὶ ὁ λόγος του ἔσεισεν τὸν ἀέρα, ὥσπερ νὰ ἐπάτησεν πάλιν εἰς ἐκείνην τὴν Νηρίτιν τὴν εἰνοσιφύλλον, τὴν ἀριπρεπῆ.

Καὶ οὐχὶ διηγεῖτο ταῦτα ὡς ὁ ποιητὴς, ὁ ὁμηρικὸς, ἀλλ’ ὡς μὴ ἔχων χρείαν ἀοιδῆς. Διότι ἐβίωνεν αὐτά, εἶχεν αὐτὰ ἐν τῇ καρδίᾳ του.

— Καὶ τῆς γλώσσας, ἔλεγε, ἡ δόνησις, ὡς ἄνεμος παλαιὸς ἀπὸ πέλαγος, ἀκοῦεται ἔτι καθαρώς. Εὐδειελον σημαίνει καθαρόν, νῆσον ἀπλὴν, ἀλλ’ ἄγιον τόπον. Εἰνοσιφυλλον, ἦν ὁ ἄνεμος ὁ σείων τὰ φύλλα, ὅταν ὁ θεὸς μιλᾷ μὲ βοή, καὶ χθαμαλή, ταπεινή, ἀλλ’ οὐκ ἀσήμαντος.

Καὶ πρὶν ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος ἐκ τῆς ἀνατολῆς, ἤδη εἶχον μαζευθῇ τινὲς νεώτεροι πλησίον του. Οἱ πλεῖστοι μὲ κινητὰς συσκευὰς, ἄλλοι δὲ ἀνυπόμονοι, ἀλλὰ παρεκλήθησαν ὑπὸ τοῦ ἀγνώστου δέους τῆς ἱστορίας.

Ἐκείνος, ἀκάματος, ὡς ἀπὸ μνήμης αἰωνίας ἀναδύων, ἐπρόφερε φωνὴν ὁλίγον σπασμένην:

— Πολλάκις με ἐρώτησαν: τί εἶναι πατρίς; Καὶ ἀπεκρίθην: ἔν’ αἴνιγμα φωνῆς. Ἡ λέξις ποὺ δὲν ἀπαιτεῖ μετάφρασιν, διότι ἐντὸς σου ἀντηχεῖ. Ἔχει γεύσιν ἁλὸς, ὀσμὴν πεύκης, καὶ ἤχον νεροῦ ποὺ περπατεῖ.

Καὶ εἶπεν ἕτερος, ξένος ἐκ τοῦ πλήθους, μὲ ἄγγλισσαν γλῶσσαν:

— What do you people think of, among the ruins and dreams?

Καὶ τὸτε ὁ γέρων, χαμογελών, ἀπεκρίθη:

— Ὅτι εἴμεθα ἄνθρωποι. Καὶ ἐκείνη ἡ ἁμαρτία μας καὶ ἡ δόξα μας. Τὸ ἄνθρωποι.

Καὶ ἐκείνην τὴν ὥραν, ὥσπερ φθέγμα ὀρνέου, φωνὴ τινὰ ἀνηκούσθη ἐκ τῆς ἀκτῆς — ἦν ἡ θάλασσα, ἢ ἦν ἡ μνήμη.

Ἡ δὲ σελήνη ἀνέβαινεν, ἤδη ὁλόφωτος.

Καὶ ὁ κυρ-Νικόλας ἐσιώπησεν, ὥσπερ ὁ Ὀδυσσεὺς, ὅταν ἔπαυσεν ἐν μέσῃ τῇ ῥαψῳδίᾳ, βλέπων τοὺς ἀρχόντους οὐκ ὡς βασιλεῖς, ἀλλ’ ὡς ἀνθρώπους.

Καὶ τὸ βλέμμα του, ἐκείνην τὴν ὥραν, ἔγινε φῶς.

.

.

.

5

Ἐν τῇ Ἀνατολῇ τοῦ Ἡλίου

Ἐν Ἰθακῇ, εἰς χωρίον ὀρεινὸν καὶ πτωχικὸν, πλησίον τοῦ παλαιοῦ ἁγιομονάστου τοῦ Σωτῆρος, εἶχεν κατοικίαν πτωχὴν ὁ γέρων Λαέρτης, πατήρ τοῦ Ὀδυσσέως τοῦ Λαερτιάδου. Ἀλλ’ οὐχ ὁ παλαιὸς Ὀδυσσεὺς, ὁ ἀπὸ Τροίας ἐπιστρέψας διὰ κύματα καὶ Κύκλωπας καὶ Σειρῆνας, ἀλλὰ ἄλλος τις, σύγχρονος, νεώτερος, ὃς ἐγεννήθη εἰς τὰς ἀνατολὰς τοῦ ἡλίου, πλησίον τῆς θάλασσης, κἀκεῖνος ἀπῆλθεν ἑκόντως, διὰ ναύσεως ἐλαφρᾶς, σμικρᾶς, φορτωθείσης οὐχὶ σταφυλαῖς οὐδὲ πυροῖς, ἀλλ’ ἐλπίσι καὶ γλώσσαις ἀρχαίαις.

Ὁ πατὴρ αὐτοῦ, ὅτε ἐξήκουσεν ὅτι ὁ παῖς του ἀπῆλθεν πρὸς δυσμὰς, ἐκάθητο ἐπὶ τοῦ λίθου ἔμπροσθεν τῆς καλύβης, καὶ ἔλεγε πρὸς ἑαυτόν ὡς εἴωθε:

—Ἔφυγεν... οἷα πνεῦμα ἀνέμου... καὶ νῦν, τίς οἶδεν; εἴτε ζῇ, εἴτε ἐν ταῖς μεγάλαις αἰθούσαις τῆς Δύσεως περιφέρεται, ἐν μέσῳ ξένων, φορῶν ἐσθῆτας ἐλαμπρυνμένας, λαλῶν γλῶσσαν διττήν...

Καὶ ὁ παλαιὸς Λαέρτης, ἀγράμματος ὢν, ἀλλ’ εὐλαβὴς καὶ φιλόθεος, ἔκλαιε τὸν παῖδα, ὃν εἶχεν θρέψει μὲ κόπους. Καὶ ὁ νοῦς του ἀνεστρέφετο ὡς τοῦ Κρόνου τὸν τροχόν. Θυμᾶτο, ὅτε παιδίον ὁ Ὀδυσσεὺς ἔμαθεν τοὺς πρώτους στίχους τοῦ Ὁμήρου:

«Νήπιος ὤν, καὶ ἤδη ἀνέμελπεν· Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα...»

Καὶ νῦν, πρὸς τί ὅλα ταῦτα; Σοφίαι ἀνθρώπων, ἔπη κενὰ;

Ἐν τούτῳ, ὁ Ὀδυσσεὺς ὁ νεώτερος, ἦν πράγματι ἐν μιᾷ πόλει ἀπροσδιόριστα λαμπρᾷ, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἐλάλουν ἀσχέτως, τὴν μίαν ἡμέραν φιλοσοφοῦντες, τὴν ἑτέραν ἀγορεύοντες περὶ κερδῶν, καὶ ἅπαντας τοὺς λόγους περιεχέοντο ἐν κυκλώματι καθρεπτών.

Καὶ ἔλεγεν ἐν ἑαυτῷ ὁ ξένος:

—Ἐξήλθον ἐκ τῆς πατρίδος διὰ νὰ εὑρίσκω τὴν ἀλήθειαν· ἀλλ’ ὅπου καὶ νὰ ὑπάγω, τοὺς ἀνθρώπους ὁρῶ, ὡς ἐν θεάτρῳ, ὑποκρινομένους...

Καὶ τὴν νύκτα, ὅταν ἐκάθητο μόνος ἐπὶ τοῦ σιδηροῦ πτυσσόμενου κλίνου, ἐν ἀνωγείῳ, ἔγραφε πρὸς Μαρίαν:

"Dear Maria,

Ἐπ’ ἀκτῆς ἤκουσα τὸ ὕδωρ περπατεῖν ἐπὶ τοῦ ψαμμίτου, ὡς πόδες γυμνοὶ. Καὶ ἐνόμισα, ὅτι ἤκουσα τὴν φωνήν σου. Οὐκ οἶδα πλέον εἴ τι ἐλπίζω, ἢ εἴ τι νοῶ. Ἀλλὰ ἡ γλῶσσά μου μένει ἡ αὐτή, καὶ ἡ πατρίς μου εἶναι πάντα ἐκείνη ἡ χαμηλὴ γῆ, ἡ ὑπόβρεχος εἰς ἁλμύραν."

Καὶ ἐτελείωνε:

"Ἀν ποτε ἐπιστρέψω, θὰ κτυπήσω μὲ τὸ ῥόπτρον τῆς μνήμης,

καὶ σὺ νὰ ἀνοίξης,

μὲ τὸ βλέμμα τὸ ἀρχαῖον,

καὶ τὴ λέξιν: Καλῶς ἦλθες, ὦ ἀνεμόπληκτε."

Καὶ ὁ ἥλιος ἤρχετο ἐκ τῆς ἀνατολῆς, ὡς πάντοτε,

ἀλλ’ οἱ ἄνθρωποι ἐφοβοῦντο τὸ φῶς,

καὶ ἐνδυόμενοι μαύρα γυαλιά,

ἐδυσφόρουν ἄχρι νὰ ἔλθῃ νὺξ.

Καὶ ὁ Ὀδυσσεὺς ἐνθυμεῖτο:

 «ἀλλ’ ἀγαθή κουροτρόφος εἶναι ἡ γῆ μου· οὐ γλυκερώτερον ἄλλο ὄμμα εἶδον ἐν ταῖς χώραις τῆς Δύσεως. Εἰς τὴν πατρίδα μου, τὰ δένδρα λαλῶσιν ἀνέμῳ, καὶ ὁ λίθος εἶναι φίλος.»

Καὶ ἐντεῦθεν ἀνέστη,

ἐπέστρεψεν·

καὶ ἐν μιᾷ πρωΐᾳ σεπτεμβριανῇ,

ὁ παλαιὸς πατήρ εἶδεν ἐκ τοῦ παραθύρου ὁπτασίαν:

ἕνα πλοιάριον λευκὸν,

εἰσερχόμενον τὸν κόλπον

ἐκείνης τῆς μικρᾶς νήσου

Ἰθακῆς.

.

.

.