GREEK POETRY - THE LOST C.P.CAVAFY 7021 ΑC -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 .

.

GREEK POETRY

- THE LOST C.P.CAVAFY 7021 ΑC

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

.

.

THE LOST C.P.CAVAFY 7021 ΑC

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Έτος 7021 μ Χ,ο πλανήτης γη μαστιζεται από συνεχείς λαιλαπες ιών,

ο οποίες εξελλισονται σε παγκόσμιες θανατηφορες επιδημίες,με 

εκαταμμυρια θύματα,

η ιατρική είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό αναπτυγμένη και πολύ γρήγορα

μετα το πρώτο σοκ αντιμετωπιζει πλήρως την κατάσταση,μέχρι να 

ενσκήψει ο επόμενος ιός και επιδημία,οι άνθρωποι φορούν ειδικές

φόρμες προστασίας με φίλτρα αέρος,

εκείνο το έτος εντοπίζεται ένας ιός,οποίος πήρε το κωδικό όνομα:

C.P.CAVAFY GREEK VIRUS

επειδή έκανε επίθεση και διέγραφε ότι είχε σχέση με τον Κ.Π.Καβαφη 

στην ελληνική γλώσσα,

ηταν τόσο ισχυρόςπου δεν αντιμετωπίζεται πλέον η κακόβουλος δράση 

του,

όλα τα κείμενα είναι σε ηλεκτρονική μορφή,το χαρτί ανήκει στην

προϊστορία,και αυτό διευκολύνει τον ιό στην καταστροφική του δράση,

μυστηριο είναι γιατί οι χάκερς αυτού του ιού επέλεξαν τον Κ.Π.Καβαφη

στην ελληνική γλώσσα,

η αστυνομία κάνει συνεχείς έρευνες για την αποκάλυψη και την τιμωρία

τους,

ειδικοί επιστήμονες της πληροφορικής εκφέρουν σοβαρή εμπεριστατωμένη γνώμη,ότιο C.P.CAVAFY GREEK VIRUS δεν είναι κατασκευασμένος σε εργαστήριο

από κάποιους παρανοϊκούς χάκερς,αλλά έχει δημιουργηθεί από τα Υψηλής 

Τεχνολογίας Συστήματα Πληροφορικης τα οποία είναι δυνατόν να αυτονομηθουν και να δράσουν κακόβουλα ακόμα και εναντίον τουςκαταστρέφοντας αμετάκλητα μεγάλα τμήματα του συστήματος τους,

ένα είδος αυτοάνοσου

σε αυτήν την περίπτωση είναι αδύνατη η εξουδετερωση του ιου,γιατί το RNA

ο αγγελιοφόρος του, μεταλλασσεται ενγενως συνεχώς

και μια από τις σοβαρότατες παραπλευρες επιπτώσεις αυτού του ιου 

είναι ότι προσβάλει και τον άνθρωπο διαγραφοντας από την μνήμη του 

τον Κ.Π.Καβαφη στα ελληνικα,

αυτό γιατί ο άνθρωπος του 7021 λόγω της υψηλής του δικτύωσης έχει μεταλλαχθεί ως ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής,HOMO CUMPUTERUS 7021

και ως εκ τουτου προσβλησιμος από ιους,

μετά από αυτό το τεράστιο  πολιτιστικό σοκ,αποφασίσθηκε  η παραγωγή χαρτιού,και η μαζική εκτύπωση όλων των κειμένων που είναι αποθηκευμένα

σε ηλεκτρονική μορφή,

όσον αφορά τον Κ.Π.Καβαφη επιστρατεύθηκαν ελληνιστες,με άριστη γνώση

της ελληνικής γλώσσας,να μεταφράσουν τον ποιητή από οποιαδήποτε

γλώσσα είναι μεταφρασμενος

ο CNC αναλαβε τη μετάφραση από τα αγγλικα,έχοντας και αυτός τον Κ.Π.Καβαφη πλήρως διεγραμμενον από την μνήμη του

το παρακάτω απόσπασμα είναι  από το βιβλίο του:

THE LOST C.P.CAVAFY 7021

translations CNC

(Σε αυτό υπερβαίνοντας την επιστημονική φαντασία εμφανίζεται το πρωτότυπο ποιημα του Κ.Π.Καβαφη,το οποίο για την ανθρωπότητα του 7021μΧ είναι χαμένο

για πάντα )

THE LOST C.P.CAVAFY 7021 AC

-μεταφραση translation CNC

Constantine P. Cavafy

The Horses of Achilles

When they saw Patroklos dead

-so brave and strong, so young-

the horses of Achilles began to weep;

their immortal natures were outraged

by this work of death they had to look at.

They reared their heads, tossed their manes,

beat the ground with their hooves,

and mourned Patroklos, seeing him lifeless, destroyed,

now mere flesh only, his spirit gone,

defenceless, without breath,

turned back from life to the great Nothingness.

Zeus saw the tears of those immortal horses and felt sorry.

"I shouldn't have acted so thoughtlessly

at the wedding of Peleus," he said.

"Better if we hadn't given you as a gift,

my unhappy horses. What business did you have down there,

among pathetic human beings, the toys of fate?

You're free of death, you won't get old,

yet ephemeral disasters torment you.

Men have caught you in their misery."

But it was for the eternal disaster of death

that those two gallant horses shed their tears.

Τα άλογα του Αχιλλέως

τα αλογα του Αχιλλέα όταν είδαν τον Πάτροκλο 

νεκρό,τόσο γενναίο και δυνατό,τόσο νέο,

τα αλογα του Αχιλλέα άρχισαν το κλάμα

η αθάνατη φύση τους εξοργισμένη ήταν

μ'αυτο του θανάτου το έργο που'βλεπαν

τράβηξαν πίσω τα κεφάλια τους,τίναξαν τις χαιτες τους,

με τις οπλες τους χτύπησαν το χώμα,

και θρήνησαν τον Πάτροκλο,άψυχο βλέποντας,διαλυμένον,

απλα τωρα μια σάρκα μόνο,το πνεύμα του φευγατο,

απροστάτευτο,χωρίς αναπνοή,επεστραμενον

απ'τη ζωή στο μεγάλο τιποτα ο Ζευς αυτών 

των αθανάτων αλόγων τα δάκρυα είδε κι ένιωσε λυπη

'δεν έπρεπε στου Πηλέα το γάμο τόσο απερίσκεπτα 

να πράξω' αυτός είπε'καλλιτερα δώρο να μην σας είχα δώσει,

δυστυχισμένα μου άλογα,τι δουλειά εσείςεδώ κάτω είχατε, 

ανάμεσα στα θλιβεράανθρώπινα όντα,τα παιχνίδια της μοιρας;

ελεύθερα από θάνατον,σεις που δεν γερναται,όμως εφημερες 

συμφορές σας τυραννούν,οι άνθρωποι στην κσκομοιρια τους

σας έχουνε πιασμένα'αλλά για την αιώνιο ήταν του θανάτου 

αφανισμό που τα δάκρυα τους έχυναν τα ευγενικά εκείνα αλογα

.

.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Τα άλογα του Αχιλλέως

Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,

που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,

άρχισαν τ' άλογα να κλαίνε του Αχιλλέως·

η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε

για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.

Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,

την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν

τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο -αφανισμένο-

μιά σάρκα τώρα ποταπή -το πνεύμα του χαμένο-

ανυπεράσπιστο -χωρίς πνοή-

εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ' την ζωή.

Τα δάκρυα είδε ο Ζεύς των αθανάτων

αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»

είπε «δεν έπρεπ' έτσι άσκεπτα να κάμω·

καλύτερα να μην σας δίναμε άλογά μου

δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ' εκεί χάμου

στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.

Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας

πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των

σας έμπλεξαν οι άνθρωποι». -Όμως τα δάκρυά των

για του θανάτου την παντοτεινή

την συμφοράν εχύνανε τα δυό τα ζώα τα ευγενή.

.

.

Constantine P. Cavafy

King Dimitrios

Not like a king but an actor, he put on a grey cloak

instead of his royal one and secretly went away.

Plutarch, Life of Dimitrios

When the Macedonians deserted him

and showed they preferred Pyrrhos,

King Dimitrios (a noble soul) didn't behave

-so they said-

at all like a king.

He took off his golden robes,

threw away his purple buskins,

and quickly dressing himself

in simple clothes, he slipped out-

just like an actor who,

the play over,

changes his costume and goes away.

Βασιλεύς Δημήτριος

Ὥσπερ οὐ βασιλεύς, ἀλλ’ ὑποκριτής, μεταμφιέννυται 

χλαμύδα φαιὰν ἀντὶ τῆς τραγικῆς ἐκείνης, 

καὶ διαλαθὼν ὑπεχώρησεν.

Πλούταρχος, Βίος Δημητρίου

όταν οι Μακεδόνες τον παρατησαν

κι έδειξαν πως προτιμούν τον Πύρρο

ο βασιλεύς Δημήτριος(μια ευγενικη ψυχή)

δεν συμπεριφερθηκε,έτσι είπαν,σαν 

βασιλεύς καθόλου

ξεντυθηκε τα χρυσά του ρουχα

πέταξε τα πορφυρα του σανδάλια

και γρήγορα με απλά ρούχα ντύθηκε,

και γλυστρισε,

ακριβώς σαν ηθοποιός που,αφού η παράσταση

τελειώσει,αλλάζει τα κουστούμι του

και φευγει

.

.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ο βασιλεύς Δημήτριος

Ὥσπερ οὐ βασιλεύς, ἀλλ’ ὑποκριτής, μεταμφιέννυται 

χλαμύδα φαιὰν ἀντὶ τῆς τραγικῆς ἐκείνης, 

καὶ διαλαθὼν ὑπεχώρησεν.

Πλούταρχος, Βίος Δημητρίου

Πλούταρχος, Βίος Δημητρίου

Σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνες

κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρρο

ο βασιλεύς Δημήτριος (μεγάλην

είχε ψυχή) καθόλου — έτσι είπαν —

δεν φέρθηκε σαν βασιλεύς. Επήγε

κι έβγαλε τα χρυσά φορέματά του,

και τα ποδήματά του πέταξε

τα ολοπόρφυρα. Με ρούχ’ απλά

ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε.

Κάμνοντας όμοια σαν ηθοποιός

που όταν η παράστασις τελειώσει,

αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται.

.

.

Constantine P. Cavafy

The Satrapy

Too bad that, cut out as you are

for grand and noble acts,

this unfair fate of yours

never helps you out, always prevents your success;

that cheap habits get in your way,

pettiness, or indifference.

And how terrible the day you give in

(the day you let go and give in)

and take the road for Susa

to find King Artaxerxes,

who, propitiously, gives you a place at his court

and offers you satrapies and things like that -

things you don't want at all,

though, in despair, you accept them just the same.

You're longing for something else, aching for other things:

praise from the Demos and the Sophists,

that hard-won, that priceless acclaim -

the Agora, the Theatre, the Crowns of Laurel.

You can't get any of these from Artaxerxes,

you'll never find any of these in the satrapy,

and without them, what kind of life will you live?

Η Σατραπεία

κακό πολύ εκείνο,καθώς φτιαγμένος είσαι

για τα μεγάλα κι ευγενή έργα,

αυτή η άδικη σου μοίρα ποτέ να μην σε βοηθά,

πάντοτε σου εμποδίζει την επιτυχία σου,

εκείνες οι φτηνες συνηθειες στο δρομο σου 

να μπαίνουν,μικρότητα η' αδιαφορία

και τώρα πόσο φοβερή η μέρα που εσύ

αποδεχεσε(η μέρα που αφήνετε κι αποδεχεσε)

και το δρόμο για τα Σούσα παίρνεις να βρεις 

τον βασιλέα Αρταξέρξη που ευνοικα,σου δίνει θέση 

στην αυλή το υκαι σου προσφέρει σατραπειες και πράγματα 

τέτοια,

πράγματα που εσύ καθόλου δεν θέλεις,αν και,σ'απελπισια,

αυτά τα δεχεσε,

παρολα αυτα

εσύ για κάτι άλλο ποθεις,γι'αλλα πράγματα πονας,

έπαινο απ'το Δήμο και τους Σοφιστές,

εκείνη την δύσκολα κερδισμένη,την ανεκτίμητη 

εκείνη αναγνώριση,

την Αγορά,το Θέατρο,τα Στεφάνια Δάφνης!

τίποτα απ'αυτα να λάβεις απ'τον Αρταξερξη δεν μπορείς,

ποτέ τίποτα απ'αυτα στη σατραπεια δεν θα βρεις

και δίχως αυτά ,τι είδους ζωή εσύ θα ζησεις;

.

.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Η Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος

για τα ωραία και μεγάλα έργα

η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα

ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται·

να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,

και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις

(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις),

και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,

και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη

που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,

και σε προσφέρει σατραπείες, και τέτοια.

Και συ τα δέχεσαι με απελπισία

αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.

Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει·

τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,

τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε·

την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.

Αυτά πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,

αυτά πού θα τα βρείς στη σατραπεία·

και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

.

.

Constantine P. Cavafy

Alexandrian Kings

The Alexandrians turned out in force

to see Cleopatra's children,

Kaisarion and his little brothers,

Alexander and Ptolemy,

who'd been taken out to the Gymnasium for the first time,

to be proclaimed kings there

before a brilliant array of soldiers.

Alexander: they declared him

king of Armenia, Media, and the Parthians.

Ptolemy: they declared him

king of Cilicia, Syria, and Phoenicia.

Kaisarion was standing in front of the others,

dressed in pink silk,

on his chest a bunch of hyacinths,

his belt a double row of amethysts and sapphires,

his shoes tied with white ribbons

prinked with rose-coloured pearls.

They declared him greater than his brothers,

they declared him King of Kings.

The Alexandrians knew of course

that this was all just words, all theatre.

But the day was warm and poetic,

the sky a pale blue,

the Alexandrian Gymnasium

a complete artistic triumph,

the courtiers wonderfully sumptuous,

Kaisarion all grace and beauty

(Cleopatra's son, blood of the Lagids);

and the Alexandrians thronged to the festival,

full of enthusiasm, and shouted acclamations

in Greek, and Egyptian, and some in Hebrew,

charmed by the lovely spectacle --

though they knew of course what all this was worth,

what empty words they really were, these kingships.

Αλεξανδρινοί βασιλείς

οι Αλεξανδρινοί εξαναγκάστηκαν να πάνε

τα παιδιά της Κλεοπάτρας να δουνε

το Καίσαριωνα και τα μικρά του αδέλφια

Αλέξανδρο και Πτολεμαίο

που για πρώτη φορά στο Γυμνασιο τα εβγαζαν

βασιλείς εκει ν'ανακηρρυξουν 

μπροστά απ' των στρατιωτών τη λαμπρή παραταξη

τον Αλέξανδρο κάλεσαν

βασιλέα της Αρμενίας,της Μήδειας και των Παρθων

τον Πτολεμαίο κάλεσαν

βασιλέα της Κιλικίας,Συρίας και Φοινικης

τον Καισαριωνα που μπροστά απ'τους άλλους στέκονταν

ντυμένος ροζ μεταξι

πάνω στο στήθος του  ανθοδέσμη υακίνθων

η ζώνη του μια διπλή σειρά αμεθυστων και ααπφειρων

τα υποδήματα του δεμένα με λευκές κορδελες

στολισμένα με ροδόχροα μαργαριτάρια

αυτοί αυτόν τον κάλεσαν απ'τ'αδελφια του  πιο πολύ

τον κάλεσαν Βασιλέα των Βασιλεων,

οι Αλεξανδρινοι γνώριζαν βεβαιως

ότι  ολο αυτό ήταν μονάχα λόγια,όλα θεατρο

αλλά η μέρα ήταν ζεστή και ποιητικη

ο ουρανός ένα απαλο γαλάζιο

το Αλεξανδρινό Γυμνάσιο

ένας τέλειος της τεχνης θρίαμβος 

θαυμάσια των αυλικών η πολυτέλεια

ο Καισαρίων όλος χάρη και ομορφιά

(της Κλεοπάτρας γιος,των Λαγιδων αιμα)

και οι Αλεξανδρινοι συνέρρεαν στη γιορτη

γεμάτοι ενθουσιασμό και ζητωκραυγαζαν

στα ελληνικα και αιγυπτιακά και κάποιοι στα εβραϊκά

γοητευμένοι με το ωραίο θεαμα

αν κι αυτοί βεβαίως γνωριζαν τι αυτό όλο αυτό άξιζε,

τι κούφια λόγια αυτά πραγματικά ήταν,αυτά τα βασιλεια

.

.

.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Αλεξανδρινοι βασιλεις

Μαζεύθηκαν οι Αλεξανδρινοί

να δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά,

τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια,

Αλέξανδρο και Πτολεμαίο, που πρώτη

φορά τα βγάζαν έξω στο Γυμνάσιο,

εκεί να τα κηρύξουν βασιλείς,

μες στη λαμπρή παράταξη των στρατιωτών.

Ο Αλέξανδρος - τον είπαν* βασιλέα

της Αρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων.

Ο Πτολεμαίος - τον είπαν βασιλέα

της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης.

Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά,

ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί,

στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους,

η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι αμέθυστων,

δεμένα τα ποδήματά του μ' άσπρες

κορδέλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια.

Αυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς,

αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων.

Οι Αλεξανδρινοί ένιωθαν βέβαια

που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.

Αλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική,

ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,

το Αλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα

θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,

των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,

ο Καισαρίων όλο χάρις κι εμορφιά

(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)·

κι οι Αλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,

κι ενθουσιάζονταν, κι επευφημούσαν

ελληνικά, κι αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,

γοητευμένοι με τ' ωραίο θέαμα -

μόλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,

τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες

.

.

.

Constantine P. Cavafy

Anna Komnina

In the prologue to her Alexiad,

Anna Komnina laments her widowhood.

Her soul is all vertigo.

"And I bathe my eyes," she tells us,

"in rivers of tears...Alas for the waves" of her life,

"alas for the revolutions." Sorrow burns her

"to the bones and the marrow and the splitting" of her soul.

But the truth seems to be this power-hungry woman

knew only one sorrow that really mattered;

even if she doesn't admit it, this arrogant Greek woman

had only one consuming pain:

that with all her dexterity,

she never managed to gain the throne,

virtually snatched out of her hands by impudent John.

Άννα Κομνηνή

στον προλογο της Αλεξιάδης της

θρηνεί την χηρεια της η Άννα Κομνηνη

Εις ίλλιγον είν’ η ψυχή της. «Καὶ

ῥείθροις δακρύων» μας λεει «περιτέγγω

τοὺς ὀφθαλμούς..... Φεῦ τῶν κυμάτων» της ζωής της,

«φεῦ τῶν ἐπαναστάσεων».η οδυνη την καιει

«μέχρις ὀστέων καὶ μυελῶν καὶ μερισμοῦ ψυχῆς

όμως η αλήθεια φαίνεται να'ναι πως αυτή η πεινασμένη

για εξουσία γυναίκα μόνο μια οδύνη γνώρισε

που πραγματικά  έχει σημασία

ακόμη κι αν δεν το παραδέχεται αυτο ,αυτή η αλαζονική

Ελληνίδα γυναίκα

είχε μόνο έναν πόνο που την ετρωγε

πως παρ'ολη την επιδεξιότητα της

ποτέ δεν κατάφερε να κερδίσει το θρόνο

που σχεδόν μεσ'απ' τα χερια της αρπαχθηκε απ'τον θρασύ Ιωαννη

.

.

.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Άννα Κομνηνή

Στον πρόλογο της Αλεξιάδος της θρηνεί,

για την χηρεία της η Άννα Κομνηνή.

Εις ίλλιγον είν’ η ψυχή της. «Καὶ

ῥείθροις δακρύων» μας λέγει «περιτέγγω

τοὺς ὀφθαλμούς..... Φεῦ τῶν κυμάτων» της ζωής της,

«φεῦ τῶν ἐπαναστάσεων». Την καίει η οδύνη

«μέχρις ὀστέων καὶ μυελῶν καὶ μερισμοῦ ψυχῆς».

Όμως η αλήθεια μοιάζει που μια λύπη μόνην

καιρίαν εγνώρισεν η φίλαρχη γυναίκα·

έναν καημό βαθύ μονάχα είχε

(κι ας μην τ’ ομολογεί) η αγέρωχη αυτή Γραικιά,

που δεν κατάφερε, μ’ όλην την δεξιότητά της,

την Βασιλείαν ν’ αποκτήσει· μα την πήρε

σχεδόν μέσ’ απ’ τα χέρια της ο προπετής Ιωάννης.

.

.

.

Constantine P. Cavafy

Apollonios of Tyana in Rhodes

Apollonios was speaking

about proper education and culture

with a young man building a luxury house in Rhodes.

"When I enter a temple,"

said the Tyanian finally, "even if it's a small one,

I'd much rather see

a gold and ivory statue there

than a statue of common clay in a large temple."

"Of common clay": how disgusting-

yet some (who haven't been adequately trained)

are taken in by what's bogus. Of common clay.

Ο Απολλώνιος από τα Τυανα στη Ρόδο

ο Απολλώνιος μιλούσε

για την αρμόζουσα παιδεία και καλλιεργεια

μ'ένα νεαρό που'κτιζε στη Ρόδο πολυτελή οικια

«Ἐγὼ δὲ ἐς ἱερὸν»

είπε ο Τυανεύς τελειωνοντας «παρελθὼν

πολλῷ ἂν ἥδιον ἐν αὐτῷ μικρῷ

ὄντι ἄγαλμα ἐλέφαντός τε καὶ χρυσοῦ

ἴδοιμι ἢ ἐν μεγάλῳ κεραμεοῦν τε καὶ φαῦλον.»

«το κεραμεοῦν και φαῦλον'' πόσο αποκρουστικο

όμως κάποιοι(που δεν έχουν αρκετά γυμνασθει)

παρασύρονται με ότι είναι κιβδηλο.Το κεραμεοῦν και φαῦλον

.

.

.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Απολλώνιος ο Τυανεύς εν Ρόδω

Για την αρμόζουσα παίδευσι κι αγωγή

ο Απολλώνιος ομιλούσε μ’ έναν

νέον που έκτιζε πολυτελή

οικίαν εν Ρόδω. «Ἐγὼ δὲ ἐς ἱερὸν»

είπεν ο Τυανεύς στο τέλος «παρελθὼν

πολλῷ ἂν ἥδιον ἐν αὐτῷ μικρῷ

ὄντι ἄγαλμα ἐλέφαντός τε καὶ χρυσοῦ

ἴδοιμι ἢ ἐν μεγάλῳ κεραμεοῦν τε καὶ φαῦλον.»—

Το «κεραμεοῦν» και «φαῦλον»· το σιχαμερό:

που κιόλας μερικούς (χωρίς προπόνησι αρκετή)

αγυρτικώς εξαπατά. Το κεραμεοῦν και φαῦλον.

.

.

.