LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ -Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΊΟ ΜΟΥ ALBERT EINSTEIN ΚΑΙ ΤΟΝ KURT GODEL -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis- ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

.

.

LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

-Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΊΟ ΜΟΥ ALBERT  EINSTEIN

ΚΑΙ ΤΟΝ KURT GODEL

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis-

ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis

.

.

Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΊΟ ΜΟΥ ALBERT  EINSTEIN

ΚΑΙ ΤΟΝ KURT GODEL

-χ.ν.κουβελης c.n.cpuvelis

στο τρένο προς το Princeton University ,New Jersey.

ο Θείος μου Albert Einstein απεναντι μου στο κάθισμα είναι ευδιαθετος,

-ξερεις,μου λέει,εδώ στο Princeton είμαι για να ερευνήσω και όχι να διδάξω

-Αγαπητε μου θείε Albert δεν θα σε ρωτήσω για την Ειδική ούτε για την 

Γενική Θεωρία της Σχετικότητας

-πολυ σωστά θα κάνεις ,απαντησε,θα χρειάζονταν τρεις μερες και περισσότερο,

και με τα ρολόγια να πάνε πιο αργά μέσα στο κινούμενο τρένο,

γελάει,αλλά και πάλι θα ήταν μη κατανοήσημες

-Σας θεωρώ τον Αρχιμήδη της Φυσικής,του είπα

-με τον Μεγάλο Αρχιμήδη έχουμε ένα μόνο κοινό:και οι δύο μας αναφωνησαμε

ΕΥΡΗΚΑ! ΕΥΡΗΚΑ!

το τρένο προχωρούσε ακολουθώντας την κύρτωση του χωροχρόνου

Ο θείος μου είχε διάθεση για συζήτηση

-Να ο κόσμος όπως εγώ τον βλέπω,

ο Nietzsche έλεγε πως '

Μόνο τα άτομα έχουν την αισθηση της υπευθυνοτητας

Ας δούμε την Κοινωνία και την Ατομικότητα

Όταν κάνουμε επισκόπηση της ζωής μας και των εγχειρημάτων μας γρήγορα 

θα παρατηρήσουμε ότι σχεδόν το σύνολο των πράξεών μας και επιθυμιών είναι συνδεδεμένα με την ύπαρξη των άλλων ανθρωπίνων όντων.Βλεπουμε ότι όλη μας η φυση μοιάζει με εκείνη των κοινωνικών ζώων Τρώμε τροφή που οι άλλοι έχουν καλλιεργησει,φοράμε ρούχα που οι άλλοι έχουν φτιάξει,ζούμε σε σπίτια που οι άλλοι έχουν χτίσει.Το μεγαλύτερο μέρος των γνώσεων μας και των πίστεων μας  έχει κοινωποιηθει σε μας από άλλους ανθρώπους διαμέσου μιας γλώσσας που άλλοι έχουν δημιουργήσει.Χωρις γλώσσα οι νοητικές μας ικανοτητες θα ήταν πραγματικά φτωχές,συγκριτικά με εκείνες των ανώτερων ζώων.Πρεπει,επομένως,να παραδεχτούμε ότι οφείλουμε το κύριο μας πλεονέκτημα απεναντι στα ζώα στο γεγονός ότι ζούμε μέσα σε ανθρωπίνη κοινωνία.Το άτομο,αν αφεθεί μόνο από την γέννηση του θα παραμείνει πρωτόγονο και ζωώδες στις σκέψεις του και τα αισθήματα σε ένα βαθμό που δύσκολα μπορεί να συλλάβουμε.Το άτομο είναι αυτό που είναι και έχει αξια όχι τόσο πολύ εξαιτίας της ατομικότητας του,αλλά μάλλον καθώς ένα  μέλος μιας μεγάλης ανθρώπινης κοινωνίας,η οποία κατευθύνει την υλική και πνευματική του ύπαρξη από την κούνια μέχρι τον τάφο.Η αξία ενός ανθρώπου στην κοινοτητα πρώτα πρώτα εξαρτάται κατά πόσον παρά πέρα τα αισθηματα του,οι σκέψεις,και οι πράξεις είναι κατευθυνόμενες προς την προώθηση του καλού στους συνανθρώπους του.Εμεις τον καλούμε καλό η' κακό σύμφωνα με το πώς στέκεται σ'αυτο το ζήτημα.Φαινεται με πρώτη ματιά σαν η εκτίμηση μας ενός ανθρώπου να εξαρτάται εντελώς πάνω στις κοινωνικές του ιδιότητες.

Κι όμως τέτοια θέση θα ήταν λανθασμένη.Ειναι φανερό ότι όλα τα πράγματα που αξίζουν,υλικά,πνευματικά,και ηθικά,τα οποία δεχομαστε από την κοινωνία μπορεί να είναι χαραγμένα διαμέσου αμέτρητων γενεών πίσω σε ορισμένα δημιουργηκα άτομα.

Η χρήση της φωτιάς,η καλλιέργεια των φαγώσιμων φυτών,η ατμομηχανη-το καθένα ανακαλύφθηκε από έναν άνθρωπο.Μονο τα άτομα μπορούν να σκεφθούν,και κατά συνέπεια να δημιουργήσουν νέες αξίες για την κοινωνία-όχι;,

ακόμη να θέσουν νέα ηθικά πρότυπα στα οποία η ζωή της κοινοτητας προσαρμόζεται.

Χωρίς δημιουργικες,ανεξάρτητες στη σκέψη και στη κρίση  προσωπικότητες η περαιτέρω εξέλιξη της κοινωνίας είναι τόσο αδιανοητη όσο η εξέλιξη της ατομικής προσωπικότητας χωρίς το εύφορο έδαφος της κοινότητας.

Η υγεία της κοινωνίας λοιπόν εξαρτάται απόλυτα πάνω στην ανεξαρτησία των ατόμων συνθέτοντας την καθώς και στην στενή τους πολιτική συνοχη.Εχει ειπωθεί πολύ σωστά ότι ο Ελληνο-Ευρωπαικο-Αμερικανικος πολιτισμός συνολικά,και ιδιαίτερα στην λαμπρή του άνθιση στην Ιταλική Αναγέννηση,που έθεσε ένα τέλος στην στασιμότητα της μεσαιωνικής Ευρώπης,είναι βασισμένος πάνω στην απελευθέρωση και το σχετικο ξεχωρισμα του ατομου(1)

τα μαλλιά του ανακατωθηκαν από το ρεύμα στο παράθυρο,δεν έκανε προσπάθεια 

να τα διορθώσει

-ετσι με θέλουν τα pop περιοδικά,γέλασε,

στο σπίτι παίζω βιολί,σχετικά καλά,το ίδιο και πιάνο,η μουσική με βοηθά,

it's not playing dice

σκεφτόμουν την θεωρία του:

είμασταν στο τρένο,ένα αδρανειακό σύστημα,έξω υπάρχει ένα άλλο αδρανειακό

σύστημα,η ακίνητη πολη

1.Σε όλα τα αδρανειακά σύστημα ,επομένως και σε αυτά,ισχύουν αναλοιωτοι οι

φυσικοί νομοι

2.Σε κάθε αδρανειακό σύστημα η ταχύτητα του φωτός είναι σταθερή

300000000 m/s

το τρένο σταμάτησε σε έναν σταθμό,το ρολόι έδειχνε 9:14 πμ

κοίταξα το δικό μου

-9:13 ακριβώς ανηψιε μου,άκουσα τον θείο μου Αλβέρτο,

και συνέχισε,βλέπεις εκείνον τον αντρα που κάθεται σε αυτό το παγκάκι της αποβάθρας,είναι σε ένα ακίνητο αδρανειακό σύστημα,ας υποθέσουμε ότι περνούμε 

από μπροστά του με μεγάλη ταχύτητα ,τότε αυτός παρατηρει ότι το πίσω μέρος του τρένου συμπιεζεται,έχουμε δηλαδή συστολή του χώρου,

αν υποθέσουμε ότι το τρένο μας,το κινούμενο αδρανειακό μας σύστημα, έχει μήκος 1s δευτερόλεπτο και ένας επιβάτης στην μια άκρη του στείλει φωτεινό σήμα προς την άλλη,αυτο θα φθάσει σε 1s ενα δευτερόλεπτο,

ο  άντρας στην αποβάθρα του σταθμού,στο ακίνητο αδρανειακό σύστημα του,

θα μετρήσει 1.5s δευτερόλεπτα,επειδή παρατηρεί ότι η άλλη άκρη έχει μετακινηθεί επομένως το φως θα χρειασθεί περισσότερο χρόνο για να φθάσει εκεί,έχουμε δηλαδή  διαστολή του χρόνου,

και ο επιβάτης και ο άντρας το ίδιο γεγονός το αντιλαμβάνονται να εξελλισεται σε 

διαφορετικό χρόνο,τι συμβαίνει;απλά,αφού η ταχύτητα του φωτός είναι σταθερή και 

στα δύο αδρανειακα συστήματα,γνωρίζωντας  ότι η ταχύτητα είναι ίση με το διαστημα προς το χρόνο που διανύεται αυτό το διαστημα,επομένως,και για τους δύο παρατηρητές, θα είναι μεταβλητα το διάστημα και ο χρόνος,

αυτά συμβαίνουν λόγω της παραμορφώσης του χωροχρόνου μετρούμενου από ένα άλλο αδρανειακό σύστημα,βέβαια ούτε το τρένο ούτε τα ρολόγια αλλάζουν

χαμογέλασε,με εκείνο υπέροχο χαμόγελου ενός αγαθού ανθρώπου τεράστιας ευφυίας,

είδες σε πόσο χρόνο σου εκθεσα την Θεωρία της Σχετικοτητας;

τώρα το Princeton έφτασε στο τρένο,είπε,θα κατέβουμε,

και να ξεχάσουμε να αλλάξουμε την ώρα στα ρολόγια μας,είπε με χιούμορ,

το τρένο σταμάτησε στον σταθμό του τρένου,

κατεβήκαμε,

-με περιμένει ο φίλος μου ο Kurt Gödel για την συνειθισμενη πρωινή μας βόλτα, 

τρομερά ιδιοφυής αυτός ο αυστριακός,στο θεώρημα του Της Μη Πληρότητας

έδειξε πως σε κάθε αξιωματικό σύστημα θα υπάρχουν προτάσεις που δεν

θα μπορούν να αποδειχθούν ούτε αληθεις ούτε ψευδείς σε αυτό το αξιωματικό

σύστημα,

Τώρα έχουμε ένα άκρως ενδιαφέρον ζητημα να συζητήσουμε:

ο Κουρτ λέει ότι υπάρχουν Κόσμοι,συνεπαγόμενοι από τις λύσεις που βρήκε τής δικης μου

 θεωρίας της σχετικότητας,στους οποίους ο χρόνος είναιανύπαρκτος,και απέδειξε ότι

 αφού εκεί δεν υπάρχει ο χρόνος  δεν υπάρχει και στον δικό μας,

Α νάτος 

Είδα την φιγούρα ενός ψηλολιγνου άντρα με παλτό και χασκολ ενώ ήταν μέσα Ιουλίου 

κι έκανε ζέστη,μου φάνηκε ασθενικός,

τους χαιρέτησα κι απομακρύνθηκα,

Αργότερα συνάντησα τον Richard Feynman και του είπα για το περιστατικο,

εκείνος ο ιδιοφυής άντρας με το υπέροχο χιούμορ χαμογελασε και ειπε:

Eintsein Gödel Δύο Αδρανειακα Συστήματα των Μαθηματικών και της Λογικής

Συμφωνα με την Αρχή της απροσδιοριστίας του Werner Heisenberg ένας εξωτερικός 

παρατηρητής εντοπίζοντας τον έναν χάνει τον άλλον,

Eintsein Gödel κβαντικά φαινόμενα,

κι επειδή τελικά God play dice συνυπαρχουν

Από τον έναν περνάς στον άλλον με το φαινομένο της σήραγγας,αφού χρειάζεσαι τεράστια ενέργεια για να πηδήσεις από το χώρο του ενός στοχώρου του άλλου,

Einstein και Gödel βρίσκονται σε quantum entanglement,κβαντική διεμπλοκη,

η' σε κβαντικό ενσγκαλισμο,όπου δύο σωματίδια  συνδημιουργημενα μετα τον διαχωρισμο τους ασχέτως της απόστασης,όση μεγάλης και να είναι, του χώρων που βρισκονται,είναι σε κατάσταση διεμπλοκης,αν στο ένα συμβεί κάτι το άλλο αντιδρά 

αμεσα

Βέβαια στη βόλτα του,στη Νευτώνεια φυσικη είναι δύο κανονικοί άνθρωποι,φίλοι.

.

.

σημείωση

1

Απόσπασμα απο το βιβλίο:

THE WORLD AS I SEE IT 

Albert Einstein 

(μετάφραση χ.ν.κουβελης c.n.couvelis)

 Only individuals have a sense of responsibility. --Nietzsche

Society and Personality 

When we survey our lives and endeavours we soon observe that almost the 

whole of our actions and desires are bound up with the existence of other 

human beings. We see that our whole nature resembles that of the social 

animals. We eat food that others have grow, wear clothes that others have 

made, live in houses that others have built. The greater part of our knowledge 

and beliefs has been communicated to us by other people through the medium 

of a language which others have created. Without language our mental 

capacities wuuld be poor indeed, comparable to those of the higher animals; 

we have, therefore, to admit that we owe our principal advantage over the 

beasts to the fact of living in human society. The individual, if left alone from 

birth would remain primitive and beast-like in his thoughts and feelings to a 

degree that we can hardly conceive. The individual is what he is and has the 

significance that he has not so much in virtue of his individuality, but rather as a 

member of a great human society, which directs his material and spiritual 

existence from the cradle to the grave. 

A man's value to the community depends primarily on how far his feelings, 

thoughts, and actions are directed towards promoting the good of his fellows. 

We call him good or bad according to how he stands in this matter. It looks at 

first sight as if our estimate of a man depended entirely on his social qualities. 

And yet such an attitude would be wrong. It is clear that all the valuable 

things, material, spiritual, and moral, which we receive from society can be 

traced back through countless generations to certain creative individuals. The 

use of fire, the cultivation of edible plants, the steam engine--each was 

discovered by one man. 

Only the individual can think, and thereby create new values for society--nay, 

even set up new moral standards to which the life of the community conforms. 

Without creative, independently thinking and judging personalities the upward 

development of society is as unthinkable as the development of the individual 

personality without the nourishing soil of the community. 

The health of society thus depends quite as much on the independence of the

individuals composing it as on their close political cohesion. It has been said 

very justly that Græco-Europeo-American culture as a whole, and in 

particular its brilliant flowering in the Italian Renaissance, which put an end to 

the stagnation of mediæval Europe, is based on the liberation and comparative 

isolation of the individual.

.

.