.
.
GREEK POETRY
-Υπερβατική Εκβολή
-3-
-χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
My own empire of hyperrealistic paintings-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ΠΡΑΞΕΙΣ σαν manifesto τού ορατού,
ή cyber-όπερα για σώματα χωρίς ιδιοκτησία
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Μήτε άναξ, μήτε δούλος
Εγώ είμαι εκείνος που δεν υπάκουσε ποτέ.
Έσκαψα με τα νύχια μου στα ορυχεία της Ιστορίας
εκεί που ο Θουκυδίδης μιλούσε σαν σκιά
Και η μνήμη στάζει αργά από το μάτι του Οιδίποδα.
Ο Brecht φωνάζει :
'Ποιον υπηρετείς όταν σωπαίνεις;
Ο Μπουκόφσκι μού λέει με χαμόγελο σάπιο:
'Γράφε. Ακόμα κι αν γράφεις πάνω στον τοίχο ενός ψυχιατρείου.'
Και ο Burroughs
'Η Επανάσταση είναι μια long cut-up πρόταση'
Ποια καθαρότητα ελληνική στερηθήκαμε,
όταν ακολουθήσαμε δολοφόνους ;
Βόρεια τής Λάρισας,
εγώ ένας πήλινος Ελπήνορες.
Ξέρω πως ξεχάστηκα
Είδα τον Van Gogh αιωρούμενο
Δύο χρόνια πριν την αιωνιότητα,
Με μια ησυχία που αναπνέει.
La tristesse durera toujours
Οίδε γαρ τις Οιδίπους;
Στη Θήβα, ακόμα η Σφίγγα.
λέει το αίνιγμα της
Κι εγώ;
Χρεοφειλέτης ιδεολογιών,
Πρόσω ολοταχώς,
Και τα υπόλοιπα είναι σιωπή.
– Eliot, Burroughs, Οιδίπους-
και κάποιος,εγώ, που δεν πρόλαβε να γράψει
το όνομά του.
Περιμένοντας το τίποτα,
κάποιοι βρήκαν τον εαυτό τους.
Η μάνα μου με γέννησε δύο φορές:
μία όταν φώναξα,
και μία όταν σιώπησα.
Fin
(ή μήπως: ξανά απ’ την αρχή;)
Ξύπνησα με το κεφάλι γεμάτο παράθυρα.
Η Nina Simone τραγουδάει Black is the Color
σε έναν καθρέφτη που δεν αντικατοπτρίζει.
:Κράτα τη σιωπή σου. Είναι η μόνη που θυμάται.
Τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ.
Απλώς ξεχνάνε πως ήταν κάποτε δικά σου.
Μην μου μιλάς για ύπαρξη.
ο Beckett παίζει μπάσκετ με το μηδέν.
Η Sylvia Plath κάνει unboxing τον θάνατό της.
Ο Beckett προσπαθεί να συνδεθεί αλλά το wifi δεν τον δέχεται.
'Η ομορφιά μου δεν είναι πρόστυχη.
Είναι επαναστατική.
Επειδή μού ανήκει.'
(ONLYFANS Woman)
Fin
(ή: 'αν με πληρώσεις, ίσως σου πω ποια είμαι')
ΠΡΑΞΕΙΣ σαν manifesto τού ορατού,
ή cyber-όπερα για σώματα χωρίς ιδιοκτησία.
.
.
My own empire of hyperrealistic paintings-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Είναι σώμα που έλιωσε απ’ το κοίταγμα
(notes of a woman)
Η γύμνια μου δεν είναι πρόκληση,
είναι μανιφέστο
Εγώ, με φώτα neon στο στόμα.
Έχω κορμί από λέξεις που ξέχασαν τη γλώσσα τους.
Στήθη που τρέφονται data,
Pussy σε livestream,
και το fucking ένα QR code
που οδηγεί στo Une saison en enfer
Γδύνομαι μπροστά σου Marquis De Sade
με βλέπεις ή με φαντάζεσαι
Η σάρκα μου in motion on Möbius Striptease
δεν έχει αρχή ή τέλος.
Το my own cunt ενα φίδι που δαγκώνει τον εαυτό του,
και γελά.
Στους τοίχους τού Studio οι πίνακες τού Paul Delvaux,
γυναίκες με βλέμματα πανσελήνου
σε νυχτερινούς σιδηροδρομικους σταθμους
Η Άννα Αχμάτοβα με φωνή από Σιβηρία και οστά από ποίηση,
ανασαίνει κάτω από τα κόκκινα led.
Στο ηχείο: Nina Simone,
τραγουδάει για δέρμα που δεν ανήκει σε κανέναν.
Ο Ezra Pound μοντάρει ιαπωνικά ιδεογράμματα
πάνω στις ρώγες μου.
Ο Brecht μου γράφει ρόλους
και μου ζητά να αποδομήσω τον έρωτα
σε τέσσερις πράξεις:
1. Αποπλανηση
2. Θεαματική αλλοτρίωση
3. Μνήμη-μήτρα
4. Απόσυρση σε δωμάτιο με καθρέφτες
Ο Artaud ουρλιάζει στο φόντο.
Το κορμί του καίγεται με το ηχητικό τών εφιάλτων μου.
Δεν υποδύομαι.
Κάνω αιμοπτυσεις ηδονής live, για 2,99€ το λεπτό.
Τα emoji στάζουν σπέρμα
Ο Lacan σχολιαζει με ψευδώνυμο
Ο Deleuze κάνει pin-girl το σώμα μου.
Ο Felix Guattari ανεβάζει story:
Το νόημα είναι μια σκύλα που αρνείται να σε γλείψει
Στο δωμάτιο τής μνήμης μου,
το παιδί μου ζωγραφίζει με glitter.
Οι εικόνες του δεν τελειώνουν ποτέ.
Η μητέρα του — οθονη.
Ο πατέρας του — αλγόριθμος.
Η Άννα Αχμάτοβα
μού ψιθυρίζει στο αυτί:
Η Ιστορία είναι ένας βιασμός με χειρόγραφα.
Η Ποίηση, η μόνη μου εκδίκηση.
Σκηνή:
Ο Beckett κάθεται στο πάτωμα.
Κοιτάει το Möbius Strip
Όλα επιστρέφουν.
Εκτός απ’ τον Godot
γράφει
η αιωνιότητα πεθαίνει στον ύπνο μου
και με ξυπνά
Πίνακας τελευταίος:
Το κορμί μου
κολλημένο σε έναν screen από λέξεις.
Στο κέντρο, μια σιωπή.
Τίποτα δεν τελειώνει.
Fin. (Ή: Πάτα το κουμπί, ξανά.)
Αυτό το σώμα ανήκει στο κοινό.
Την ψυχή, κανείς δεν την πλήρωσε
Γδύνομαι.
Όχι για σένα
αλλά για τον καθρέφτη που δεν αντέχει άλλο να με φαντάζεται.
Ενα striptease τού Ειμαι.
Ο Marquis de Sade με πληρώνει masturbating
Ο Bertolt Brecht μού πετάει νομίσματα κερδισκοπιας
Ο Ezra Pound με γράφει στα Cantos του,
με το αιδοιο μου κρεμασμένο σε ένα ιδεόγραμμα
Στο πρόσωπο τής Άννας Αχμάτοβα
το χαστούκι τής Ιστορίας,
στα μάτια της η παγωμένη σιωπή.
Τελικός προορισμός:
το βλέμμα που δεν αντανακλά τίποτα.
Ο χώρος γεμίζει με αναπνοές.
Ο Antoine Artaud μελοποιεί τα στήθη μου.
Αριστερό: Ρε μείζον.
Δεξί: Ρε μινόρε.
και μου ζητάει να τού δείξω το tattoo στη σπονδυλική μου
στηλη
και πάνω τής γράφει:
Η ηθική είναι το πιο βρώμικο όργανο σε μια Συμφωνια.
Το σώμα μου είναι θεατρική πράξη χωρίς ορατο κοινό.
Είμαι η γυναίκα που ξεγυμνώθηκε σε έναν καθρέφτη
Το κοινό emoji Fake tips comments
Και φράσεις όπως:
Στείλε μου τη μοναξιά μου .
Η Sylvia Plath με έκανε φίλη της στο BeReal της
Ο Lacan ψυχαναλυει μια χελωνα
Ο Egon Schiele με ζωγράφισε γυμνή,
μα ξέχασε το δέρμα.
Δεν έχω άλλο σώμα να εκθέσω.
Μόνο ερωτήσεις σε μορφή χειλιών,
και το αδιέξοδο
που δεν πρόλαβε να κατέβει απ’ τη σκηνή.
Και το πιο ειλικρινές είναι το σώμα που ξέχασε να ντραπεί.
Fin
Όχι.
Rewind.
Και παλι αυτό το στριπτίζ
η ψυχή που βγάζει τα ρούχα της και δεν πληρώνεται ποτέ.
η επιδερμίδα μου είναι interaction οθόνη
Κοίτα με, αλλά πρόσεξε: μπορεί να σε δω
Κάθε φορά που με βλέπεις, φαντάζεσαι ποιος είσαι.
Το Σώμα . Ξανά.
Δεν είσαι αυτό που βλέπεις,,είσαι αυτό που ψάχνει να σε δει.
Ο άνθρωπος είναι αυτός που τρώει τις αποδείξεις τού Θεού,
Ο Beckett κατουράει μέσα σε κατσαρόλα γεμάτη αποσιωπητικά.
Η Αχμάτοβα περνάει τον δρόμο.
Τα αυτοκίνητα φρενάρουν, όχι γιατί είναι εκεί,
αλλά γιατί φέρνει μαζί της τη σιωπή τής Σιβηρίας.
Εγώ είμαι το μέλλον. Αλλά με είδες πολύ αργά.
Εδώ είναι ο Παράδεισος. Αλλά χρειάζεται update.
Fin
(ένα πλήθος από usernames που λένε:
more, mommy.)
Θέατρο τής Ήττας
Ο κόσμος δεν έχει πια πλοκή.
.
.
.
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
και προχωρούν μεσα στην ιστορια
στην αιώνια απουσία,
η σιωπή στα δέντρα ,
πυκνώνουν οι λέξεις,
η ένταση τού νερού στα φύλλα,
Η Ηλέκτρα λέει:
'στον ύπνο δεν κινδυνεύω,'
σαν να μην υπήρξα
Πόση ακινησια
Ο χρόνος αιχμαλωσία ανθρώπων
και οι Έλληνες Αχαιοί,
προχωρούν μέσα στην Ιστορία,
Η Σμύρνη καπνίζει ακόμα,
Μεσημέρι.
Φύσηξε ένας δυνατός άνεμος,
στρατιώτες περνούγ
Με τύμπανα,
με λάμψεις όπλων,
μια περιττή άθλια δόξα..
Τα δέντρα μιλούν,
σε γλώσσα που ξεχνάμε.
καθώς η Ιστορία επιμένει να γράφεται
σε φθαρμένα χειρόγραφα.
Πόσο απέχει το μέλλον από το παρελθόν
ποτέ δεν είχε
άλλη ερώτηση παρά το "Ποιον καταστρέφουμε;"
Ο χρόνος
στην ανάσα τής Σαπφούς.
Η Ελένη, χαμογελάει με την παρακμή μας.
Το βλέμμα της,
το τελευταίο κοίταγμα τής θλίψης μας
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Τέλος μονταζ
Σκηνή 1:
ένα πλάνο αργό, νερό στάσιμο,
ο ήχος σπασμένος σε φωνήεντα
(φωνη off:
'Η ομορφιά δεν είναι ιδιότητα τών πραγμάτων, αλλά του νου.'
στη σκιά του καθρέφτη σου.
Σκηνή 2:
ένα μοντέλο τού '69 διαβάζει δυνατά το Canto XLV
από τον.ποθο τής συμμετρίας.
[cut]
[black]
[διάρκεια: 7 δευτερόλεπτα]
Σκηνή 3:
μέσα στη βροχή η γυναίκα ρωτάει:
'υπάρχει μόνο η ανάμνηση τής φωνής μου;'
μοντάζ:
η επιφάνεια της θάλασσας
το μειδίαμα τού χρόνου πάνω σε πρόσωπα που δεν γέρασαν
ένα ρολόι που λιώνει σε καθρέφτη
οι λέξεις: "αθροίσματα αθωότητας και βίας"
το φως, ανακλάται σε δάχτυλα που δεν άγγιξαν ποτέ
τίτλος κεφαλαίου: η άπειρη απόσταση τής επαφής
Σκηνή 5:
, μόνος, γράφει στο ημερολόγιο:
'Οι λέξεις μας δεν οδηγούν πουθενά'
τέλος
ή
αρχή.
(στο ντεκουπάζ τής ανυπαρξίας μας)
I. σεκάνς ένα
Χειμερινό φως,
το πρόσωπό σου σαν ανάμνηση
Η κάμερα γυρίζει αργά γύρω από μια άδεια καρέκλα.
II. μοντάζ στο ασυνείδητο
.
Ένα απόσπασμα από τα Cantos
παίζει πάνω από μια διαφήμιση τού Playboy τού ’67.
Γυμνή η λέξη “αισθητική”καπνίζει ένα Marlboro.
Φόντο: ένα φιλοσοφικό απόσπασμα τού Kant
που κανείς δεν διάβασε ποτέ μέχρι τέλους..
Η λαγνεία αποκτά μεταφυσική βαρύτητα.
Riemann. Ζήτα. Ζ(s) = 0
Η απουσία, ως μέτρο απόστασης.
Ο θάνατος είναι ένα μαθηματικό σφάλμα
με ελάχιστο ποσοστό απόλαυσης.
IV. travelling
περπατάς ανάμεσα σε κρίνα που διαβάζουν Heraclitus..
Οι μέλισσες μιλάνε φουτουριστικά ιταλικά..
V. το τελευταίο κάδρο είναι λευκό
Τώρα:
μια ελάχιστη χειρονομία που διαρκεί όσο μια αιωνιότητα.
Δεν έχει μοντάζ.
Δεν έχει ήχο.
Δεν έχει σκηνοθέτη.
μοντάζ:
χέρια που ξεφυλλίζουντο Playboy,
ανάμεσα σε άρθρα για υπαρξισμό και blue jazz
μια πρόταση τού Kant διακόπτει τον ρυθμό
'ο νους κατασκευάζει τον χρόνο'
(cut)
ζουμ στο πρόσωπο τής Μόνικα Βιτι
ο Ezra Pound απαγγέλλεται στην αίθουσα αναμονής ενός ψυχιατρείου:
'with usura no man has a house of good stone'
τοπίο:
ένας κάμπος από κρίνα,
ένα ψάρι ψιθυρίζει,
και η κάμερα κάνει zoom in
στην αναπνοή τού νερού
σε δίεση άγριας μέντας.
(1)
Η φωνή του ακούγεται σαν υποσημείωση:
'Υπάρχω όσο με σκέφτεσαι· μετά, διαλύομαι '
(2)
Κάθε λέξη που ειπώθηκε σ’ εκείνο το μπαρ το 1962
ανάμεσα σε δύο σελίδες του Playboy,
κολλάει σαν ιδρώτας στη ράχη της μνήμης.
Οι συνομιλίες ήταν softcore εκδόσεις τής ελευθερίας.
Οι γυναικες μιλούσαν για τον Wittgenstein.
Οι άντρες, για το τί είναι "πραγματικό".
(3)
Η ζ τού Riemann μοιάζει με τη δομή ενός έρωτα
που δεν ολοκληρώνεται.
Ένα σύνολο μηδενικών.
(4)
Πανοραμικο πλάνο νερό που στάζει.
Κάθε σταγόνα είναι μια λέξη που δεν πρόλαβες να πεις.
Ο ήχος της: απόδειξη τής ψυχής.
(5)
ψιθυρίζει:
'Τα πάντα είναι μετάφραση.
είναι κίνηση σώματος.'
(6)
Κάπου, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στο Παρίσι,
ο Bergman συζητά με τον Θάνατο.
Πίνουν καφέ.
Ο Θάνατος:Το χαμόγελο σου Ingmar είναι ευγενικό, όχι ειρωνικό.
(7)
και τώρα εσύ,
μπροστά σ’ έναν καθρέφτη,
με λέξεις στα χείλη σου που δεν ελέγχεις.
.
(8)
πόση απόσταση διανύει μια λέξη για να γίνει σιωπή;
και το κρίνο,
τί θυμάται από το άρωμα της μέλισσας;
(9)
το τέλος
η τελευταία λέξη είναι λευκή.
και σε κοιτάζει.
και η ποίηση, σινεμά άναρχο, απλώς συμβαίνει
fade in:
ένα σώμα πέφτει σε slow motion,
όχι βαρύτητα,αλλά ανάμνηση.
η μνήμη τού Tarkovsky.
το κάδρο παγώνει
ο Bergman ψιθυρίζει από την άλλη πλευρά τής οθόνης:
'είναι ο θάνατος μια πρόβα'
κάπου στο ενδιάμεσο,
ο Ezra Pound κόβει τις λέξεις με μαχαίρι
από τεύχη του Playboy.
το στήθος μιας playgirl διαβάζεται όπως
το σώμα μιας φιλοσοφικής αμφιβολίας:
'τι είναι ο χρόνος, αν όχι
μια εμμονή τού χώρου με το μηδέν;'
cut up:
ένα κρίνο ανοίγει σε αργή κίνηση
μέσα στο στόμα μιας μέλισσας.
κάποιος γελάει
ο ήχος ενός ανθρώπου
που καταλαβαίνει το τέλος του.
fade out:l
πλάνο πρώτο:
ο ήχος τού σώματος μοιάζει με το Spiegel im Spiegel τού Arvo Pärt,
μεσα στη κορη τού ματιού, ας πούμε, τής Liv Ullmann,
ολόκληρη η σιωπή τής ανθρωπότητας.
πλάνο δεύτερο:
ένα ρολόι λιώνει σε καθρέφτη
ίσως Dalí, ίσως Tarkovsky
που καθρεφτίζει τον Kant:
'ο χρόνος δεν είναι τίποτα έξω απ’ την εμπειρία.'
στον ατμό τού καφέ μορφές γυναικών
από τα εξώφυλλα τού Playboy
(1960 – 1989: η χρυσή περίοδος
τής μεταμοντέρνας αθωότητας).
πλάνο τρίτο:
μια μέλισσα.
η κάμερα κάνει κοντινό:
ακίνητη.
είναι ψίθυρος; είναι ιδέα;νή απλώς μια πιθανότητα ευτυχίας
σε μια ατέρμονη ακολουθία προσώπων που σιωπούν.
off voice:
οι λέξεις μας έχουν ύλη.χτυπούν στο κενό,
τελικό πλάνο:
ένα κρίνο σε λήψη 480 καρέ το δευτερόλεπτο.
κάθε του πέταλο λέει κάτι:
για απουσία, για το απόλυτο μηδέν.
σβήνουν όλα.
μένει η ανάσα.
ενός κόσμου που δε ρωτήθηκε ποτέ αν υπάρχει—
(SCENE I – slow dissolve)
η κάμερα χαμηλά, ακίνητη,
μια λίμνη καθρέφτης.
κάποιος γράφει πάνω στο νερό
με λέξεις που δεν ακούγονται
μόνο διαθλώνται.
-ποιο σημείο στο χώρο διαλέγει η συνείδηση για να υπάρξει;
(SCENE II – jump cut / close-up σε μάτια γυναικεία / Bergman-ic light)
μια γυναίκα διαβάζει το "Playboy",
οι σελίδες γεμάτες λέξεις που παριστάνουν το δέρμα
—όχι, δεν είναι πορνογραφία,
είναι η μεταφυσική τού επιθυμητού—
οι φωτογραφίες χαμογελούν όπως οι ιδέες τού Καντ
[SCENE III – θεώρηση / intertitle γραμμένο σε πάγο:)
'Η Riemann Ζήτα δεν έχει ρίζες στην ευτυχία.'
(SCENE IV – superimpose / εσωτερική μονταζ-ική ποίηση σε ύφος Pound]
Ἄκου:
τα κρίνα επιτίθενται στις μέλισσες
σε ένα πάρτι τού 1978
(SCENE V – ασπρόμαυρη σεκάνς / ταινία καμμένη στις άκρες / ήχος: ανάσα ανθρώπου)
τώρα, η ελάχιστη χειρονομία είναι το υλικό
με το οποίο χτίζεται το σύμπαν όταν μας ξεχνάει.
(τελευταίο καρέ)
οι λέξεις μας διανύουν την απόσταση
ως την ανυπαρξία
(Fade)
grainy φιλμ, Kodak 16mm, χειμώνας τού 1973,
ο Andrei Tarkovsky ακολουθεί έναν σκύλο με την κάμερα
(cut)
μια σελίδα τού Playboy τού Ιουλίου 1965
με ποίημα τού Charles Bukowski,
δίπλα σ’ ένα δοκίμιο για τον υπαρξισμό.
Η φωνή τού Bergman ψιθυρίζει στη Liv Ullmann:
«Ο Θεός είναι σιωπηλός γιατί η βεβαιότητα
είναι προσβολή στη μνήμη τού θανάτου.»
Κάπου στο βάθος
ο Kant μετρά τις καθαρές έννοιες της λογικής
με ένα ρολόι χωρίς δείκτες.
Η λογική είναι μηχανισμός,λέει,
αλλά η συνείδηση είναι παρενέργεια τού πάθους.
Και ξαφνικά
η εξίσωση ζ τού Riemann
το πρόσωπό της είναι γεωμετρία ,που δεν υπήρξε ποτέ.
Οι λέξεις μάς πόση απόσταση διανύουν
μέχρι το τίποτα που αρνείται να είναι κενό;
Τί απόσταση διανύουν οι λέξεις μας (μοντάζ σε 24 καρέ/δευτερόλεπτο)
σε στυλ Tarkovsky με σχολιασμό τού Kant και ηχώ από σελίδες τού Playboy
1.
Καρέ πρώτο:
Άνοιγμα φακού.
Ένα άδειο δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες.
Ο ήχος στάζει σε slow motion ,σαν πρόταση του Wittgenstein
που ξέχασε να τελειώσει.
Μια λέξη γράφεται:
Ἀρχή
2.
Καρέ δεύτερο:
Το πρόσωπο τού Bergman κρυμμένο πίσω από μάσκα από πάγο.
Ο θεός σιωπά.
Μόνο Bibi Anderson με μάτια σαν σημειώσεις τού Pound στα Cantos.
Ψιθυρίζει:
'Μετέφρασα το σύμπαν σε χρόνο παρόντα'
3.
Καρέ τρίτο:
Η κάμερα μπαίνει σε μια σάουνα με τρεις πόρνες από διαφήμιση του ’73.
Η φιλοσοφία τού Kant γραμμένη πάνω στα μηρούς τους με κραγιόν.
Καθεμία λέει:
'Ο χρόνος είναι καθαρή μορφή τής εσωτερικής αίσθησης'
4.
Καρέ τέταρτο:
Η εξίσωση ζ του Riemann προβάλλεται σε τοίχο.
Τα μηδενικά πάλλονται σαν αποσιωπητικά.
5.
Καρέ πέμπτο:
Στο ποτάμι τού Solaris ένα λευκό κρίνο φλέγεται.
Η κάμερα επιπλέει.
6.
Καρέ έκτο:
Στο Playboy τεύχος Ιανουαρίου '68,
μία συνέντευξη του McLuhan δίπλα σε μια ασπρόμαυρη Marilyn
Ο μύθος:
Ότι η γλώσσα θα σώσει τον έρωτα.
Η αλήθεια:
Ότι μόνο η απόσταση τον επιμηκύνει.
7.
Καρέ έβδομο:
Σιγή.
Ένα ψάρι μιλάει σε binary code:
'Η ομορφιά είναι συμμετρική λήθη'.
8.
Καρέ όγδοο (τελευταίο):
Ένα λευκό δωμάτιο.
Οι λέξεις πλησιάζουν,μας αγγίζουν,
Η φωνή εκτός κάδρου:
'Η λέξη ανυπαρξία διαρκεί '.
Τέλος μοντάζ
τι απόσταση διανύουν οι λέξεις μας
σε κάθε καρέ,
σε κάθε ήχο,
σε κάθε λέξη που δεν προλάβαμε να πούμε.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
UnSein, UnDasein, UnKörper
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ φοράει κόκκινο κραγιόν.
Όχι για την επανάσταση.
Για την κάμερα.
Μονολογεί μες στη σιωπήενός δωματίου γεμάτου ονόματα,
σαν βιβλιογραφία μαθήματος που δεν διδάχθηκε ποτέ.
Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν μόλις αυτοκτόνησε.
Η βαλίτσα του παραμένει κλειστή.
Μέσα της: αποσπάσματα από ένα σωστό παρελθόν.
Αλλά ποιος νοιάζεται για το σωστό;
Η Ελενη γδύνεται στο ρυθμό τής Ανοιξης τού Στραβίνσκι
ενώ η βελόνα γρατζουνάει τον δίσκο σαν ανάκριση.
Ο Φρόυντ σκύβει πάνω από τη Malina
τής εγκύου Ingeborg Bachmann στο Auschwitz
Ρωτάει αν ο πατέρας της ήταν πραγματικός
ή απλώς ένας τρόμος με γερμανική προφορά.
Η Άννα Μανιάνι γελάει.
Είναι Ιταλίδα, δεν πιστεύει στους πατέρες.
Ο Χάιντεγγερ κρατάει σημειώσεις με μαύρο μελάνι
πάνω σε ένα λευκό UnSein.
Τον διακόπτει η φωνή του εισαγγελέα:
«Είστε ή δεν είστε ιδέα;»
Είστε η' δεν είστε ένοχος συγκάλυψης;
Ο Στάλιν απών,στο Goulag τής Ιστορίας το 1989
αλλά ο Beria συνεχίζει να τον φωτογραφίζει
με βλέμμα που φωνάζει:
«όλα είναι αποδείξεις».
Ο Χέλμουτ Νιούτον ποζάρει,το μενεκεν ακουμπάει στον ώμο του.
Το σώμα της: ιδιοκτησία με ελεύθερη πρόσβαση.
Το βλέμμα του: τίποτα δεν είναι ελεύθερο.
Και ο Balthus χαμογελά.Εξοχα.
Η αριστοκρατία τού Marquis de Sade
Έξω απ’ το παράθυρο,
η ιστορία καίγεται αθόρυβα.
Δεν έχει πια κοινό.
Η Χανα με φωνή στους υφάλους τού Portbou
σύνορα Γαλλιας -Ισπανιας
Η τελευταία πράξη,La Fin.
-Walter, γιατί με άφησες;
ρωτά χωρίς δάκρυ η λυπη τής Αρεντ
Ένα δωμάτιο κλειστο
η Χανα
με μαλλιά βουτηγμένα στον θάνατο του Βάλτερ
μιλάει μόνη της
δίπλα η Malina ουρλιάζει στα γερμανικά
κι η Άννα Μανιάνι
στο φινάλε μιας ταινίας που δεν γυρίστηκε ποτέ
ο Χάιντεγγερ
UnSein, UnDasein, UnKörper
μιας εποχής που δεν υπάρχει.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τίνος είναι αυτή η φωνή;
όταν η Εκάβη βγαίνει στη σκηνή
κρατάει τη γλώσσα της σιωπηλή κι όταν μιλά
ραγίζουν τα οστά τών θεατων
κοκκινίζει το φως σαν ουρλιαχτό.
κιτρινίζει το τέλος σαν φθινόπωρο.
Ἐάν τις δύναται ἀναγνῶναι, ἀναγνωσάτω.
Και ήρξατο λέγειν αυτοίς εν παραβολαίς
είδα τον χρόνο να παλεύει με τα επιρρήματα
αργά, πολύ αργά,
τόσο που οι σκιές έμειναν χωρίς σώμα
μέσα σ’ ένα φωνήεν.
εκείνο το Α τής Αιωνιοτητας
τέλος τετελεσμένον encore μηδέν
Δεν σκότωσα, επένδυσα στον θάνατο
ο Ορέστης φωνάζει
και η Ηλέκτρα με τσιπ RFID κάτω από το δέρμα,
παρακολουθεί σε livestream,
το χρηματιστήριο συναισθημάτων:
$ΕΡΩΤΑΣ↓2.3%
$ΜΙΣΟΣ ↓1.8%
Πολιτικό θέατρο, σκηνή δευτερη:
η Φαίδρα ανάβει το τσιγάρο της με το Σύνταγμα,
και λέει:
Ο έρωτας είναι πληθωρισμός: όσο πιο πολύ κυκλοφορεί,
τόσο χάνει την αξία του.
Δελτίο Ειδήσεων:
η Ε.Ε. αναγνώρισε την Ηλέκτρα ως τρομοκρατική απειλή.
ο Ορέστης απέκτησε τηλεοπτική εκπομπή.
η Φαίδρα παντρεύτηκε CEO πετρελαϊκής.
η Κλυταιμνήστρα διευθύνει think tank για μετα-πατριαρχικές
γεωστρατηγικές.
Και τώρα,
Φωνές -Σύνταγμα, Βηρυτός, Μπουρκίνα Φάσο
[ENTER Φαίδρα]
Κρατάει iPad. Ψάχνει το GPS τού Ιππόλυτου.
Σημειώνει: "ηθική είναι ό,τι ανεβαίνει στο χρηματιστήριο."
Δάκρυα pixel. Τραγικά emoji.
[ENTER Ορέστης]
σε μπλέ κοστούμι-πρωτοκόλλου τής G20
ρομπότ-δικαστής τού απευθύνει τον λόγο:
«Κατηγορείσαι για αναδρομική αντίσταση στην κυριαρχία του παρελθόντος.»
ένα drone πετάει πάνω από την Επίδαυρο.
Ο Dow Jones αγκαλιάζει την Ευρυδίκη.
Ο Nasdaq φιλάει τα πόδια τής Αντιγόνης.
Ο πόνος γίνεται PowerPoint.
Ο έρωτας επενδυτικό πακέτο με ρίσκο.
Σιωπή.
Ο κόσμος έγινε ευθεία χωρίς επιστροφή.
Παιδιά περνούν σε πομπή από το παρελθόν
σφαγμενα σε Θυεστεια Δειπνα
επιτύμβιες στήλες
Μνήμες απ’ την Τροία. Μνήμες από Χιροσίμα..
Και Λωρίδα τής Γάζας. Και Wall Street.
ΤΕΛΟΣ.
ή απλώς παύση,
μέχρι το επόμενο χρηματιστηριακό δελτίο.
και τις στρατιωτικές επεμβάσεις
Στο αρχαίο θεατρο ενας θεατής ρωτά:
Ηθική ή Επένδυση;
Φώτα στο πρόσωπο της Φαίδρας. Μιλα.Οι υπότιτλοι αναβοσβήνουν
πάνω σε λευκό τοίχο.
ΦΑΊΔΡΑ:
"Ήθελα μόνο να σώσω το σώμα μου απ’ τη λήθη.
Ο Ιππόλυτος ήταν το πιο ακριβό μου εμπόρευμα."
Στο διάλειμμα, οι θεατες παίζουν σκάκι με λέξεις-κλειδιά:
deficit – πλεόνασμα – ενοχή – επαναγορά ομολόγων
FLASH (15 sec )
Εμφανίζεται ο Burroughs
Πετάει cut-ups προς το κοινό.
“No more linearity, kids. Ο χρόνος ξεραίνεται στις κυβερνητικές ανακοινώσεις.”
ΣΤΟ ΦΙΝΑΛΕ:
στέκει στην άκρη τής ράμπας,
ανάβει ένα σπίρτο
και καίει
το τελευταίο θεατρικό πρόγραμμα τής ανθρωπότητας.
[ ΤΕΛΟΣ ΠΡΑΞΗΣ // ΑΘΡΟΙΣΜΑ i=∞ ]
[ το χειροκρότημα είναι σε μορφή νομισματικής συναλλαγής ]
[ silence uploads itself to the cloud ]
η Κλυταιμνήστρα φορωντας τα παλαιολιθικά σκουλαρίκια
στην κουζίνα μαγείρεψε τον Αγαμέμνονα σε χαμηλή φωτιά
«τον έκοψα δίκαια, σαν κράτος με πλεόνασμα», είπε.
και ράγισαν τα οστά τών θεατων
το γέλιο της ήταν κόκκινο
κι ύστερα κίτρινο
κι ύστερα ξένο νόμισμα.
[flash! face: 15 sec]
και ύστερα ονοματα
Αντιγόνη, Νόμος, Goldman Sachs,
όπως επιτύμβιες στήλες,
(Σημείωση σκηνικού:
Σκοτάδι. Ένας ήχος μεταλλικός.)
Μια προβολή ασπρόμαυρου φίλμ τού ‘68,
μια performance όπου αγκαθωτό σύρμα ραβεται
πάνω σε ανθρώπινα σώματα.
Το σκηνικό αλλάζει:..
flash cut: ο Ορέστης σε καμπίνα στο Νταβός,
πατάει delete στον πατέρα του
[flash! face: 15 sec.]
απ’ το Κίεβο ως την χαλκή μου Κυπρο πνίγηκαν οι λέξεις.
τίνος είναι αυτή η φωνή;
( ΕΞΟΔΟΣ)
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η Ηλέκτρα επιλέχθηκε για virtual ambassador
Υπότιτλοι:
Theorem 1 (Gödel):
If a system is consistent, then there are truths it cannot prove.
Η Κλυταιμνήστρα.
Σφάζει τον Αγαμέμνονα μπροστά στις κάμερες
φορώντας μαύρο ταγιερ Dior, made in Bangladesh.
Ο Ορέστης παρακολουθεί μέσω live stream,
[Ο χορός:]
Τα τείχη έχουν σήμανση
Απολογισμός Ημέρας:
15 νεκροί στη Μεσόγειο.
7.000 likes στην Ηλέκτρα.,
και κανείς δεν θυμάται πια τι είναι "επιθυμία",
παρά μόνο επιτόκια,
και ο Joyce απαγγέλλει Bloomberg σε ρυθμό Finnegans Wake —
"φακ! φακ! φακ! ορέχτισες το μέλλον με ποσοστά ανεργίας!"
και δίπλα.ο Extra Pound
γράφει το CANTOS τών απολύσεων.
(insert: Clytemnestra remix / stock market loop / fade to white)
ο Ορέστης φωναζει:
"γιατί με βάζετε να σκοτώσω πάλι;."
Ο πατέρας πέθανε;
Αναστήθηκε ως avatar .
Trump: "Διατηρείστε την ειρήνη με drones."
Putin: "Kinzhal και αέριο."
Lagarde: "Αναθεωρούμε τα επιτόκια εκδίκησης."
Ανακοίνωση τού συστήματος:
“Το δράμα ολοκληρώθηκε. Παρακαλώ αποσυνδεθείτε..”
I. Η Κλυταιμνήστρα φορούσε Chanel
(φωνή εκτός σκηνής)
"Το πάθος της ήταν η πολιτική"
II. Η Φαίδρα εγραψε: “I love you”
III. Η Ηλέκτρα διαβάζει Χέγκελ στο TikTok
IV. Ο Ορέστης σκότωσε την πίστωση
Με δάνειο 4.2%
και κάτι προβλεψεις τού Moody’s.
(φωνή από μεγάφωνο θεάτρου):
"Ανακοίνωση:
Η Κλυταιμνήστρα έκλεισε θετικά.
Η Φαίδρα ελέγχεται για insider trading.
Ο Ορέστης προσκλήθηκε στην Bilderberg.
Η Ηλέκτρα επιλέχθηκε για virtual ambassador."
Ο Tarski αποφεύγει να κοιτάξει το κοινό στα μάτια.
Αυτή η πρόταση είναι αληθής ⇔ Αυτή η πρόταση δεν είναι θεατρική.
Η Φαίδρα
Σημειώνει στο Notes:
"Ηθική = τιμή ανά μονάδα επιθυμίας."
"Ο έρωτας υποτιμήθηκε λόγω υπερπαραγωγής."
"Ο Ιππόλυτος μού κόστισε 37% της ψυχής μου."
[layer: performance θεωρήματος]
Στο βάθος,
ο Frege εξισώνει τον έρωτα με τη μη-ταυτότητα:
"A ≠ A αν Α είναι σώμα σε πόθο."
Η Ηλέκτρα στη σκηνή:
διαβάζω από το άγνωστο κείμενο τού Marquis de Sade
Σύνταγμα Σαρκος:
Ο πατέρας μου διάβαζε Gödel και μαστίγωνε τη μητέρα μου
με τις ασυνέπειες τών αξιωμάτων.
Είμαι το όριο τού βλέμματος, lim(x→∞) λαγνεία(x)..
Δεν πουλώ το κορμί,πουλώ το error τής ερμηνείας του.
Θυμάμαι τη Φαίδρα να λέει:
"Η επιθυμία είναι ελάττωμα τού συντακτικού."
και γέλασα,
[Εμβόλιμο Αρχαίο Χορού — σε binary:]
01010111 01100101 00100000 01100001 01110010 01100101
00100000 01100001 01101100 01101100 00100000 01100100
01100001 01110100 01100001 00101110
(Μετάφραση: We are all data.)
Θέλεις να με δεις πραγματικά;
Πίσω στον μονόλογο
(τής aka @HecubaRedux)
Κανείς δεν επιβιώνει.
Οι λέξεις είναι ιοί.
Το μέλλον είναι malware
[EXIT:Fade to Red.]
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ένα τέλος που γίνεται αρχη
εχάραξα τήν ἀπώλεια στή πέτρα
εἶναι τό μόνο που μένει
MONROE LAST FRAME
φωτογραφία Polaroid, τραβηγμένη
από τον φωτογράφο Lawrence Schiller,
Ser ou não ser
ένας Πορτογάλος Άμλετ
στην Αλεξάνδρεια τών Πτολεμαίων
τι ζητάει;
όταν μαλιστα εκείνη την ώρα
η Άννα Κομνηνή ζωγραφιζει ένα Φαγιούμ
τής Υπατίας
(Ντοκουμέντα από το θέατρο)
οι ερωτήσεις του γίνονται πορώδεις από την άμμο:
生与死之间的低语
(ο ψίθυρος ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο)
στην άλλη άκρη τής σκηνής, σε ένα άλλο αιώνα,
η Χάνα Άρεντ κλεισμενη σε ένα μεταλλικό κλουβί,
κοιταζε τον Άιχμαν όπως κανείς δεν τόλμησε να κοιτάξει ποτέ:
Το κακό δεν φωνάζει.
Υπάρχει καρτεσιανό.
Εσύ,ο Ευρωπαίος Άμλετ σταθηκες αδιάφορος όσο οι φούρνοι
λειτουργουσαν
η Ινγκεμποργκ Μπάχμαν ανάβει τσιγάρο:
στην τελευταία σκηνή της
ξέρει ότι οι λέξεις δεν σώζουν
Όταν όλα καούν
Μόνο η στάχτη της
Απολειπειν ο θεός Αντώνιος
Πόσες φορές πεθαίνει ένας άνθρωπος
πριν τον θάνατο;
ρωτά
και κανείς δεν απαντα
Ο Ezra Pound κουβεντιάζει με τον John Cage
σε μια αποθήκη γεμάτη τύμπανα,
μουσικά εργαλεία και βιβλία του Κομφούκιου.
Συζητούν τη σιωπή ως γλώσσα.
«Στη σιωπή δεν υπάρχει ψέμα.»
λέει ο Cage,
κι ο Pound τού απαντά:
«Εκτός αν το ψέμα είσαι εσύ.»
Στο τέλος τής νύχτας, ο Αντονιόνι φιλμάρει τη Μονρόε,
καθισμένη στο πάτωμα,
με ένα ποτήρι νερό και τα βαρβιτουρικά χάπια
σαν βότσαλα μπροστά της.
Δεν υποδύεται πια.
Η τελευταία της λέξη είναι:
“I disappear.”
Φωτογράφιζα τη Βιρτζίνια Γουλφ.
Την είδα να βυθίζεται
όπως ένα αργόσυρτο ακόρντο σε ελάσσονα.
Ο Έλιοτ επιστρέφει από την Έρημη Χώρα κρατάει πιστολι
Τραβάει τη σκανδάλη μέσα σε καθρέφτη.
Η αντανάκλαση μένει
όρθια.
Ο Ντοστογιέφσκι σε υπόγειο της Αγίας Πετρούπολης,
χαρτοπαιζει με τον Σεργκέι Νετσάγιεφ.
έγκλημα τιμωρία
Ο Σταβρόγκιν εισβάλλει.
"Δεν έχω τίποτα να εξομολογηθώ.
Δεν ήθελα ούτε να ζήσω,
ούτε να πεθανω"
η 17η Μπρυμαίρ,
ο Βοναπάρτης ντυμένος influencer,
η 9η Συμφωνία του Μπετόβεν σαν remix με industrial beat,
η Μονρόε σε εξώφυλλο με τίτλο: “Η σιωπή ως προϊόν”
Και η Ελλάδα.
Πάντα η Ελλάδα.
Στη Μικρασία, καίγεται.
Στον Εμφύλιο, ματώνει.
Στις ταράτσες των πολυκατοικιών
Μια απώλεια που έγινε έθνος
Ο Άμλετ, πάλι μόνος.
Αναρωτιέται αν τελικά υπήρξε.
Ή αν ήταν πάντα απλώς η φωνή μέσα στο κρανίο.
Ντοκουμέντο μιας αιώνιας νύχτας
Η Ινγκεμποργκ Μπάχμαν καπνίζει αργά,
στην τελευταία στιγμή,
κι ο Αντώνιος αναχωρεί σιωπηλά,
“E o fim é só o começo”
(Και το τέλος είναι μόνο η αρχή)
μια σκιά που σβήνει σε λευκό φως.
Η Μεριλιν Μονρόε.
Της διηγείται πώς φωτογράφιζε τη Βιρτζίνια Γουλφ,
όταν έμπαινε στο νερό,
μια στιγμή παγωμένη,
όπως το κύμα που την καταπίνει.
Ο Έλιοτ, επιστρέφοντας από την Έρημη Χώρα,
με ένα όπλο,
κλείνει τον κύκλο του
прощай, пустыня
(Αντίο έρημο)
Αναφορά ιατροδικαστή:
"Κατάποση βαρβιτουρικών
Εις την οθόνη, έπαιζε η 'La Notte'."
Marilyn: μισό χαμόγελο
Χειρόγραφο σημείωμα (στο κομοδίνο):
"This was always a film."
χειρόγραφο σημείωμα:
Chopin προς George Sand:
«Την είδα να βυθίζεται.
Όχι σαν γυναίκα.
Σαν πρόταση με τελεία.»
Στο βάθος:
Η Virginia Woolf μπαίνει στο νερό φορώντας βαρυ παλτο,
και τα κύματα θυμίζουν συγκοπή σε nocturne.
"I came back from the desert,
but the poem did not.
This is how silence ends —
Not with a whimper, but with a shot."
[Ήχος όπλου. Κεφάλαιο: “AFTER PRUFROCK.”]
Καρέ τού ασσου.
Νετσάγιεφ:
«Κάθε φιλοσοφία χωρίς βόμβα, είναι ματαιότητα,
Μιχαηλοβιτς.»
Καταγραφή από τον φάκελο
"ΥΠΟΘΕΣΗ ΝΙΚΟΛΑΙ ΣΤΑΒΡΟΓΚΙΝ-ΣΙΒΗΡΙΑ"
'Δεν μισώ τον εαυτό μου.
Δεν πιστεύω τίποτα'
Η Ιστορια φυσικά καίει μόνο όσους έχουν δερμα.
Ντοκουμέντα μιας νύχτας
Στην Αλεξάνδρεια των Πτολεμαίων,
Ἄννα Κομνηνή ζωγραφίζει
το Φαγιούμ τής Ὑπατίας,
沉默的水面上，她的影子摇曳
(Στη σιωπηλή επιφάνεια του νερού, η σκιά της λικνίζεται)
σε άλλη σκηνή η Χάνα Άρεντ,
в клетке Айхмана,
(«στο κλουβί τού Άιχμαν»)
καταγράφει το συνένοχο κακό,
τελευταία ανάσα,
último fôlego,
(«τελευταία ανάσα»)
como ele fotografava Virginia Woolf,
quando ela entrava na águ
μια φωνή που σπάει τη σιωπή,
καθώς ο Ντοστογιέφσκι παίζει χαρτιά
с Сергеем Нечаевым,
(«με τον Σεργκέι Νετσάγιεφ»)
στην άκρη της λογικής.
Στην Ελλάδα στη Μικρασία,στον εμφύλιο
η Ινγκεμποργκ Μπάχμαν τού Άουσβιτς
uma lembrança que queima,
(μια ανάμνηση που καίει)
ένα τέλος που γίνεται αρχή.
"Το Τελευταίο Κάδρο της Νύχτας"
Στο βάθος, η Ινγκεμποργκ Μπάχμαν καπνίζει,
την τελευταία στιγμή πριν το σκοτάδι.
Ο Άμλετ περιφέρεται σε στοές της Βιβλιοθήκης,
κρατώντας κρανίο ,
είναι το κρανίο της Υπατίας.
Σε άλλη σκηνή στο κλουβί τού Άιχμαν,
η Χάνα Άρεντ σημειώνει:
«Το κακό είναι κοινότοπο.
Η γραφομηχανή μου όμως πονά.οταν γραφει»
Και η Ινγκεμποργκ Μπάχμαν,
με το τελευταίο τσιγάρο στο στόμα,
κρατάει μια βαλίτσα γεμάτη ποιήματα
που δεν πρόλαβαν να καούν.
Στη σεκάνς της νύχτας του Antonioni,
η Marilyn,
πίνει τα βαρβιτουρικά με το βλέμμα στραμμένο
προς ένα σώμα που ποτέ δεν της ανήκε.
Κι ο Νικολάι Σταβρόγκιν,
ψιθυρίζει:
«Δεν μετανιώνω. Απλώς υπήρξα.»
Η 17η Μπρυμαίρ,ένα θέατρο.
Η 9η Συμφωνία,κραυγή.
Η Ελλάδα μια βαλίτσα απώλεια στη Σμύρνη,
κι ένα όπλο πυροβολισμού στο Γράμμο.
Ντοστογιέφσκι Νετσάγιεφ
Σε υπόγειο.Παίζουν χαρτιά, με στοιχήματα σε αποσπάσματα
από το «Ηλίθιο» και το «Κατηγορώ».
(Ο ήχος κόβεται απότομα. Σκηνή άνευ εικόνας για 20 δευτερόλεπτα.)
Μικρασία (αρχειακά πλάνα).
Ένα μικρό παιδί κοιτάει προς τη θάλασσα.
'Αστυανακτα, ακούγεται, μια γυναικεία φωνή,
που είσαι παιδί μου;'
Η Άννα Κομνηνή.
Το πορτραίτο τώρα είναι η Μέριλιν.
Κλείνει τα μάτια.
Ο ήχος φιλμ που καίγεται.
Η Ινγκεμποργκ Μπάχμαν.
ΑΠΩΛΕΙΑ.final
Τίτλος αρχείου: "η σιγή μεταξύ γεγονότων"
Περιεχόμενο:
(α) λευκή σελίδα
(β) ήχος ανέμου
(γ) σημείωση χωρίς γραφή
[Τελευταία καταγραφή:]
"Αυτό δεν είναι ντοκουμέντο.
Είναι μια προσπάθεια να θυμηθούμε κάτι που δεν ζήσαμε ποτέ."
Το Δέρμα των Απόντων
Κομνηνή.
Πίνακας Ι: Νύχτα Αντονιόνι
Η Μονρόε ξυπνά σ'ένα δωμάτιο χωρίς αντικείμενα.
Το μόνο που υπάρχει είναι ένα παράθυρο
που δείχνει το Λος Άντζελες ως έρημη χώρα.
Βλέπουμε τη σιλουέτα της καθώς παίρνει τα βαρβιτουρικά.
Η κάμερα τραβιέται πίσω ,ο Τ.Σ. Έλιοτ, γερασμένος,
την παρακολουθεί από την καρέκλα του.
Πίνακας II:
Ο Σοπεν στη Γεωργία Σάνδη
ημερομηνία 17 Οκτωβρίου 1849:
«Φωτογράφισα τη Βιρτζίνια Γουλφ την ώρα που έμπαινε στο νερό.
Δεν είχε πρόσωπο. Μόνο μάτια.
Πίνακας III: Collage Ιστοριών
Η οθόνη χωρίζεται σε 9 οριζόντιες λωρίδες:
1. Ο Μαρξ γράφει την 17η Μπρυμαίρ.
2. Ο Μπετόβεν κουφός, διευθυνει την 9η Συμφωνία,
3. Ο Τάκης Σινοπουλος κοιτά φωτογραφίες από το Γράμμο.
4. Ένα παιδί πεθαίνει στην Καλλίπολη.
5. Η Μικρασιατική Καταστροφή cartoon.
6. Ο Εμφύλιος σε πέντε σκίτσα.
7. Η Ελλάδα
8. Μια γυναικα λέει "χαθήκαμε παιδί μου".
9. Η θάλασσα
(είναι ο Άμλετ) κοιτά την κάμερα:
"Όλος αυτός ο θάνατος, ήταν για κάτι;"
Μην κοιτάς πίσω.Δεν έχει νόημα.
Που είναι η ζωή που χάσαμε ζώντας;
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelus
Causarum Cognitio
-Σκηνή σε Τρία Μηδενικά Χρονικά Σημεία-
1
δυο δίδυμοι βόμβοι από τα σκουλαρίκια τής Κίρκης,
μια μέλισσα σε επανάληψη,
μια επανάληψη χωρίς νόημα,
Η φωνή από πάνω: Θα φωνάξω τα πουλιά
Φύλλα βυθισμένα στον μπρούντζινο ψίθυρο τού αέρα.
Ο Kant απαντά:
All reality is existence.
Εάν κάτι υπάρχει, είναι αναγκαίο.
Άρα αυτό είναι αναγκαίο.
Η λογικά αναγκαία ύπαρξη τη στιγμή που δεν μιλάς.
[zoom in]
Στην άκρη τού γραφείου:
ένα post-it με τη λέξη Causarum Cognitio
δίπλα στο εσπρέσο, πλάι σε μια παλιά εφημερίδα:
Βρέχει.
Η βροχή διαλύεται σε σταγόνες.
Σκηνή τρίτη:Χρονική Κοιλότητα.
Ενα slideshow από διαφάνειες μεταπολεμικες.
426 π.Χ -ο στρατηγός Λάχης επιστρέφει στην Αθήνα να δικαστεί.
63 π.Χ -ο Κικέρων φωνάζει: 'O tempora, o mores!'
2025 -εγώ με κούρεμα
εν χρω Μαγιακόφσκι
βυθίστηκα κάτω απ’ τα κορμιά που σωριάστηκαν.
Ποια παράσταση παίζαμε;
Ποιος έγραφε το έργο;
εσύ;
σε ποια θέση κάθεσαι στο θέατρο;
.
.
2
Σιωπή κάτω απ’ τη σελήνη
La mirada del otro.
ένα βλέμμα που δε ζητά τίποτα, δεν επιστρέφει.
ένα τίποτα συμβαίνει.
ένα μικρό αόρατο ρίγος.
η μουσική,
μεσημέρι που αιωρείται σαν ψίθυρος
πριν το σώμα καταλάβει πως κοιμάται.
ποιος κατοικεί εδώ που η Ιστορία μυρίζει απουσία;
Βρέχει.
Κι ένα πουλί κατεβάζει τα νερά σταγόνα-σταγόνα
με το ράμφος του,
συνομιλία.
όχι λέξεις
αλλά τρόπος να επιβιώσει η φωνή.
Ότι ακούστηκε.
Ότι ρωτήθηκε.
.
.
3
είδε τον άνθρωπο στο Ρεξ.
σταμάτησε.
είπε:
'Χαίρετε. Δεν είστε εσείς. Αλλά ίσως, είστε'.
Πάνω σε μια φωτογραφία θολή κάποιος μισοφαίνεται πίσω από μια στάση λεωφορείου.
Α' Φωνή:
Τι καιρό θα κάνει αύριο;
'Θα βρέξει', είπε.
Τιμή ομπρέλας πέντε ευρώ.
Πέντε λόγοι να συνεχίσεις να περπατάς.
Ομόνοια προς Αθηνάς.
Χορός Πολιτών :
Δεν είδαμε,
δεν ακούσαμε,
δεν μας αφορά.
Β' Φωνή:
Ποια είναι η οδός Ιστορίας;
Στη Βαρβάκειο αγορά κρεμασμένα κρέατα όπως τα σώματα τών ηττημένων.
Γ' Φωνή:
Κανείς δεν έμεινε. Όλοι έφυγαν.
Η ενοχή προς την εκδοχή τής μέρας που δεν ήρθε ποτέ.
Σκηνή Δ': Σύνταγμα, ώρα 09:36
Στη Νέκυια τού μετρό.
Πλήρωσα.
Πλήρωσες.
Πλήρωσε.
Πληρώθηκαν όλα.
Η ελευθερία είναι το πιο μεγαλο λάθος
τών ανθρώπων που νόμιζαν πως ήξεραν τον δρόμο για την Ιστορία.
Ε' Σκηνή: Συρακούσες, 413 π.Χ.:
Ο Νικίας φοβήθηκε τη σελήνη.
Ο Γύλιππος δεν μπόρεσε να σώσει τους στρατηγούς.
Ο ποταμός Ασσιναρος έγινε κόκκινος.
Τα φώτα χαμηλώνουν.
Και μια φωνή από τα μεγάφωνα, μακρινή:
Απομακρυνθείτε από την άκρη της αποβάθρας.
Ο συρμός εισέρχεται στον σταθμό.
Η Ιστορία σας θα συνεχιστεί
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Αντιτυπα
1
Ταυτοχρονικότητα εις το Άχρονον
Η Marilyn μιλά:
-Oh darling, πόσα αντίτυπα τής ψυχής μου χωράνε σε μια μεταξοτυπία;
Δεν είμαι εγώ, είμαι ο θόρυβος της επιθυμίας σου.
Andy Warhol: Η σιωπή είναι τέχνη αν δεν απαντήσεις.
Camera, rolling
Ο Andrei Tarkovsky, κινηματογραφεί μια σταγόνα να πεφτει
μέσα σε παγωμένο πηγάδι της Σιβηρίας,
ενώ Krzystof Kieslowski
-Οι ήχοι έχουν ενοχές, λέει.
-Οι εικόνες έχουν αλήθειες, απαντα ο Αντρέι.
Η σκηνή:the Persistence of Memory κρεμασμένα ρολόγια
και στο κέντρο το σώμα,το άψυχο,
Ο Father Brown λεει
-"Ο δολοφόνος δεν διέφυγε. Είναι ακόμη εντός τού πινακα ,"
Ο Isidro Parodi, σκεπτικός, σημειώνει:
Το πτώμα βρέθηκε ανάμεσα σε δύο ρολόγια,
το ένα έδειχνε μέλλον, το άλλο παρελθόν.
"Το παρόν είναι ένοχο", συμπληρώνει ο ιερέας, ανάβοντας πίπα.
Κι ο Maurizio Kagel, γερμανόφωνος αργεντινός ,
παίζει στο πιάνο τη φούγκα :
-“Ludwich van, ludwig gone, gone gone gone—
Ο χρόνος λυγίζει.
Η τέχνη φωνάζει.
Η Marilyn χαμογελά.
-"Είμαι το είδωλο που δεν αναγνωρίζεται στο καθρέφτη",
κι ο Warhol την ξανατυπώνει
σε ροζ
σε μπλε
σε πράσινο
σε κιτρινο
Ο Tarkovsky σκηνοθετεί την πτώση ενός φύλλου.
Ο Kieslowski τραβά το ηχητικό του ψιθύρου.
Ο Father Brown ψάχνει το κίνητρο στο σουρρεαλισμό.
Ο Isidro Paredi σημειώνει:
Ο φόνος έγινε στο όνειρο ενός πίνακα.
Τίποτα δεν τελείωσε.
Η Επιμονή τής Μαριλύν
σε ύφος James Joyce
.
.
2
Flickerflashpop! Εκεί, στο silkscreen του Warhola,
η Μέριλυν, μισάνοιχτο στόμα, γυαλισμένο ροζ,
όχι πια Norma Jeane,μια ψηφιακή madonna
"Modern art," she ψιθυρίζει,
"is just repetition with a better wig."
Και γελάει, όχι ήχος
μονάχα feedback.
Meanwhile,ο Andrei Tarkovsky στήνει κάμερα
με τον Krzysztof ο οποίος δεν μιλάει,
μόνο κοιτάει.
“Slow,” λέει ο Αντρέι,
“Slower.”
“Slower than time."
Και ρίχνει νερό πάνω σε καθρέφτες
κι οι αντανακλάσεις θυμούνται
ό,τι οι άνθρωποι ξεχνούν.
Και να!
Μες στη σεκάνς αυτή,
εισβάλλει μια χορωδία από χαλασμένα πιάνα
Ο Maurizio Kagel γραφεί το Ludwig Van,
στην Κολωνία τού ’68.
.«Μουσική είναι η ανάμνηση που δεν ειπώθηκε ποτέ,»
και η παρτιτούρα του καίγεται επίτηδες,
για να αποδείξει ότι υπήρξε.
Μα κάπου εκεί ,στο λάθος καρέ ένας φόνος μέσα στον πίνακα.
Στο «Persistence of Memory».
Κι εκεί φτάνουν.
Ο Isidro Parodi, ντετέκτιβ,
και ο πάτερ Brown,με το καπέλο του,
την υποψία του για το καλό μέσα στο φρικαλέο.
"Δεν είναι θέμα πώς πέθανε," λέει ο Father,
"αλλά ποιος θα θυμάται τον θάνατό του."
Ο Isidro Parodi μεγεθύνει τα μάτια του
και βλέπει μέσα στον πίνακα.
Την ίδια τη Μέριλυν, να τον κοιτά,και να λέει ξανά:
“Repetition, darling. It’s all in the repetition.”
Και κάπου πίσω τους,ο Άντυ,
κλείνει το καπάκι απ’ το κουτί της σούπας.
Ο Tarkovsky ρίχνει σκόνη στο φως.
Ο Kieslowski τραβά μόνο τα τρία τελευταία δευτερόλεπτα.
Ο Kagel γελά
κι η συμφωνία σταματά
σαν κάποιος να έκλεισε απότομα το όνειρο.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Φαντασμαγορία σε 23 καρέ
Η Μέριλιν δε χαμογελά
μισάνοιχτο στόμα,
δαγκώνει το ροζ,
μωβ η σκιά, η Warhol-ική λάμψη σε τέσσερις εκδοχές,
λευκό, τιρκουάζ,
."Art is what you can get away with."
Δίπλα, η Τζοκόντα .
“Πείτε μου, εσείς, η τέχνη όταν γίνεται καθρέφτης,
είναι πορτραίτο;”
Ο φακό του Ταρκόφσκι,
αργά κάνει travelling
σε ένα σύννεφο που περνάει μπροστά απ’ τον ήλιο
κι αφήνει σκιά στο πρόσωπο του Κισλόφσκι.
Κι απ’ το βάθος — ήχος:
Ο Μαουρίτσιο Κάγκελ .
“Λούντβιχ, ω Λούντβιχ, μ’ ακούς;”
Η παρτιτούρα στάζει.
Οι νότες έχουν οξύ.
Και στο ρεφρέν, βιολί με πριόνι.
Ένα καναρίνι ξεφεύγει από τη φυλακή του ήχου.
Ξαφνικά,
Στον πίνακα του Νταλί
ρολόγια λειώνουν και ένα σώμα
ένα σώμα χωρίς ώρα.
Μέσα στην Επίμονη Μνήμη,
ο Χρόνος.
Ο Πάδρε Μπράουν
κρατά σημειωματάριο.
Ο Ισίδρο Παροδι κοιτά τα λιωμένα ρολόγια.
“Ο δολοφόνος είναι η ανάμνηση,” λέει.
“Όχι,” απαντά ο ιερέας.
“Ο δολοφόνος είναι ο ίδιος ο Νταλί.”
Μάρτυρας: ένα μυρμήγκι.
Λάρισα, 1948.
Στο "Ξενοδοχείο Χλόη",
ο Τάκης Σινόπουλος καπνίζει τη γλώσσα του.
Στον καθρέφτη πίσω του, ο Ελπήνωρ.
Αμίλητος, .
“γύρισα.”λέει.“για να γράψεις επιτέλους αυτό
που είδες και δεν είπες.”
ο Άντυ Γουόρχολ υπογράφει με glitter,
ο Ταρκόφσκι τραβά το τελευταίο καρέ
Ο Κισλόφσκι δεν λέει τίποτα.
Έχει πια περάσει απέναντι..
Πίσω από τη μουσική.
Πίσω απ’ τον φόνο.
Πίσω απ’ το πορτραίτο.
Στο τέλος
Ή υπερβολικά αληθινά.
.
.
.
Το σκοτεινό καθρέφτισμα τής μνημης
Στο στούντιο της 47ης Οδού, ο Andy Warhol
βυθίζεται στο φούξια βλέμμα της Μέριλιν.
γράφει μελαγχολία πάνω στη λάμψη της ποπ κουλτούρας.
Δίπλα με τα χέρια σταυρωμένα σαν να προσπαθεί
να προστατεύσει το αίνιγμά της, η Joconda,
η Μόνα Λίζα η ίδια, φοράει ένα αχνό μειδίαμα
που δεν είναι πια μυστήριο, αλλά ειρωνεία.
Ο Warhol είναι ο Velázquez τής κατανάλωσης, λέει.
Ο Ντιέγκο καθρεφτιζόταν στους βασιλείς του,
εκείνος καθρεφτίζεται σε κονσέρβες.
Στην άλλη άκρη τού σκηνικού, σε μια αποβάθρα
που δεν υπάρχει σε κανένα γεωγραφικό χάρτη,
ο Andrei Tarkovsky καδράρει τον ουρανό,
ψάχνοντας το φως που θυμάται από τα παιδικά του χρόνια.
Ο Kieslowski τον παρατηρεί σιωπηλός, κρατώντας
σημειώσεις σε ένα μπλε τετράδιο.
-Όλα είναι επιλογή. Ακόμα και η σιωπή.
-Κι όμως, λέει ο Ταρκόφσκι, μόνο το νερό θυμάται.
Και ανάμεσα από ηχητικά κύματα, ο Mauricio Kagel
τσαλακώνει παρτιτούρες. Γράφει το Ludwich van
σαν να γράφει ένα γράμμα σε κάποιον
που δεν θα διαβάσει ποτέ. .
Το φως ξαφνικά πέφτει απότομα. Κάποιος φωνάζει.
Η σκηνή αλλάζει.
Μέσα στον πίνακα τού Νταλί, τα ρολόγια στάζουν ακόμα.
Ένας φόνος έχει συμβεί,το πτώμα ακουμπά στη ρευστή σάρκα
του χρόνου. Ο Isidro Parodi, , εξετάζει το σκηνικό.
Δίπλα του, ο Father Brown καθαρίζει τα γυαλιά του με ένα μαντίλι .
-Κάποιος ήθελε να σκοτώσει τη μνήμη, λέει ο ιερέας.
-Όχι, διορθώνει ο Παροδι. Ήθελε να σκοτώσει τη φαντασία.
Κι απέτυχε.
Και τότε, στο ξενοδοχείο τής Λάρισας, όπου το φως πέφτει θαμπό
ο Τάκης Σινόπουλος, κουρασμένος από τις λέξεις και τους ανθρώπους,
γράφει ένα από τα τελευταία του ποιήματα. Το χέρι του τρέμει,
όχι από φόβο, αλλά από μνήμη.
Στην καρέκλα απέναντι, ο Ελπήνωρ ,νεκρός,
αρχαίος, και πάντα παρών, τού λέει:
-Δεν ξέφυγες ποτέ από τη μάχη. Απλώς την έκανες ποίηση.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Ασκήσεις Συγχρονισμού στο Σαλόνι τού Ασυνείδητου
Ο Andy Warhol παρατηρεί μια εικόνα τής Μέριλιν Μονρόε,
όχι ως γυναίκα, αλλά ως σύμβολο με μεταξοτυπική ακρίβεια.
Η Μέριλιν, σιωπηλή μέσα σε μια μαζική κουλτούρα
που δεν γνωρίζει έλεος.
Δίπλα τους, καθισμένη αναπαυτικά σε μια καρέκλα Louis XVI,
η Τζοκόντα ,ή μάλλον η Mona Lisa Joconda, με το μισό χαμόγελο
που υπονοεί τα πάντα και τίποτα.
Η σύγχρονη τέχνη, σχολιάζει,δεν είναι πλέον καθρέφτης
αλλά κατακερματισμός. Ο Warhol, όπως ο Velázquez, παρατηρεί
και αναπαριστά,μια αυτοκρατορία εμπορεύσιμων εικόνων.
Σε μια γωνία τού ίδιου χώρου,ο Andrei Tarkovsky
σκηνοθετεί μια σκηνή. Η κάμερα κινείται αργά πάνω
σε στάσιμα νερά, αντανακλάσεις δέντρων, σιωπή.
Ο Krzysztof Kieślowski στέκεται δίπλα του, κρατώντας
τις σημειώσεις του.
-Αν δεν υπάρχουν απαντήσεις, του λέει ο Tarkovsky,
τότε η εικόνα πρέπει να γίνει ερώτηση.
-Και αν δεν υπάρξει ερώτηση, προσθέτει ο Kieślowski,
τότε ας κάνουμε την σιωπή να μιλά.
Ο Maurizio Kagel κάθεται μπροστά σε ένα πιάνο.
Γράφει μια παρτιτούρα με τίτλο Ludwich van redux.
Η μουσική ξεκινά με έναν ήχο πόρτας που ανοίγει,μια αναφορά
στο Samstag aus Licht τού Stockhausen.
Ο Beethoven δεν είναι ούτε ήρωας .Είναι ένας διαφημιστής
τής ίδιας του τής μουσικής.
Και ξαφνικά, ένα ουρλιαχτό μέσα από τον πίνακα Η Επιμονή τής Μνήμης
του Νταλί. ΟΤα ρολόγια λιώνουν αδιάφορα,για το φονο.
Από την κορνίζα του πίνακα ξεπροβάλλουν ο Isidro Parodi,
καθισμένος σε μια πολυθρόνα με μόνιμο σαρκασμό,
και ο Father Brown, με το καπέλο και το γλυκό του βλέμμα
γεμάτο σκεπτικισμό.
-Πώς γίνεται ένας φόνος να γίνει μέσα σε έναν πίνακα; ρωτά ο Parodi.
-Ίσως επειδή το ασυνείδητο είναι βιαιο, απαντά ο Father Brown. Και οι αναμνήσεις μάς σκοτώνουν πιο αργά από το μαχαίρι.
Εν τω μεταξύ, σ’ ένα παλιό ξενοδοχείο στη Λάρισα,
με βεράντα που βλέπει σε έναν έρημο δρόμο,
ο Τάκης Σινόπουλος κάθεται και γράφει. Η Ελλάδα φλέγεται
ακόμη από τον εμφύλιο· γύρω του, οι φωνές είναι σκιές,
τα σώματα λείπουν.
Ο χρόνος δεν είναι ούτε παρόν ούτε παρελθόν· είναι μια πληγή
που στάζει σιωπή, λέει.
Στο απέναντι τραπέζι, ένας άντρας με καπέλο και πρόσωπο νεανικό
αλλά κουρασμένο, ο Ελπήνωρ, πίνει κρασί.
Πέρασα από τη σκιά του Άδη,λέει. Μα εδώ, στον κόσμο των ζωντανών,
η μνήμη πονάει περισσότερο.
Ο Σινόπουλος τον κοιτάζει. Σηκώνει το ποτήρι του.
Στην Ανάμνηση, τότε. Και στην Τέχνη, που ξέρει να συνθέτει το φως
μέσα από τον θάνατο.
Και όλα αυτά, ενώ η Μέριλιν συνεχίζει να χαμογελά,
για πάντα χρωματισμένη, για πάντα αθώα.
.
.
.
Εσωτερική Καθοδος
Ξενοδοχείο “Η Λήθη” ,Λάρισα, 1949
«Μη μιλάς άλλο για νεκρούς», είπε ο Ελπήνωρ.
Ήταν η ώρα που το ρολόι στο φόντο τού πίνακα
έλιωνε αργά, αθόρυβα,
Ο Ντάλι, άφαντος.Όμως ο φόνος έγινε εκεί.
Μέσα στην "Εμμονή τής Μνήμης", κάτω απ' το λιωμένο ρολόι,
βρέθηκε το σώμα.
Ο πατήρ Μπράουν καθάρισε τα γυαλιά του και είπε:
«Όταν ένας πίνακας δολοφονεί, δεν ψάχνεις τον δολοφόνο
στο πινέλο, αλλά στο βλέμμα του θεατή».
Ο Ίσιντρο Παροδι, ήσυχος, κρατούσε σημειώσεις.
Έξω από τον καμβά, φυσούσε άνεμος.
Στον απέναντι τοίχο, ο Άντι Γουόρχολ έβαφε
ξανά και ξανά το ίδιο πρόσωπο: Μέριλιν, Μέριλιν, Μέριλιν..
Η Μόνα Λίζα στο πλάι τον κοιτούσε απαθής, ψιθυρίζοντας:
«Ο Βελάσκεθ ζωγράφιζε τη δύναμη. Εσύ ζωγραφίζεις τη φήμη.
Στην εποχή σας, δεν υπάρχουν βασιλιάδες. Μόνο προϊόντα».
Πιο πίσω, ο Ταρκόφσκι σήκωσε το χέρι:
«Φως», είπε.
Ο Κισλόφσκι δεν απάντησε.
Η σκηνή είχε ήδη γραφτεί σε μια χώρα που δεν υπάρχει πια.
Κάποια γυναίκα έκλαιγε, αλλά ο ήχος αφαιρέθηκε στο μοντάζ.
Στην άλλη άκρη του σαλονιού,
ο Μαουρίτσιο Κάγκελ κουρδίζει μια παρτιτούρα με μαχαίρι κουζίνας:
Ludwig van
Ο Στοκχάουζεν είχε πει:
«Ο ήχος είναι τα παντα».
Ο Κάγκελ γελάει:
«Ή ο φόβος μας.»
Και τότε, ο Τάκης Σινόπουλος, στο δωμάτιο 214, ξυπνά.
Μυρίζει καμένο χαρτί.Ανοίγει το παράθυρο.
Η Λάρισα σιωπά όπως σιωπούν οι νεκροί μετά τη μάχη.
Στην καρέκλα, κάθεται ο Ελπήνωρ.
Δεν έχει μεγαλώσει ούτε μέρα.
Τον ρωτά:
«Πού πάνε οι λέξεις όταν σκοτώνουν;»
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Φωνή off
Φωνή off:
πρόσωπο είναι αυτο που δεν αντέχουμε να δούμε,
μια κούπα νερό πέφτει
από το τραπέζι στο δάπεδο και σπαει,
το νερό χύνεται αργά στο πάτωμα.
Σε προβολή προτζεκτορα μια γυναίκα,με ομοιότητα,
στη Monica Vitti
κοιτάζει στο κενό.
Ακούγεται μονολόγος σε πρώτο πρόσωπο:
Δεν την ήθελα. Ήθελα την απουσία της. Ήθελα το αντικείμενο
που χάνεται πριν το αγγίξεις.
Ενας άντρας κοιτάζει τη φωτογραφία
με τη μητέρα του.
Γιατί εκλαιγες;
Επειδή η μητέρα μου είναι σιωπή
Και είμαι εγώ ο πατέρας.
Ο Gregori Perelman
εμφανίζεται σε βίντεο- αρχεία.
Μαζεύει μανιτάρια.
Την άλυτη Εικασία τών Μανιταριών δεν την αποδεικνύεις.
Την σκέφτεσαι.
Κατά τον Spinoza είναι αναγκαία.
ότι το Α είναι μέσα στο Β σημαίνει ότι το Β είναι η αιτία,
η εξήγηση τής ύπαρξης τού Α.
Deus sive Natura.
Η πραγματικότητα δεν τελειώνει ποτέ.
Φωνή off.
.
.
.
Η εμφάνιση τής γυναικας
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Βήματα.
Ψίθυροι.
Μια κραυγή.
Μια άλλη.
Σιωπή.
Ήχοι από ρολόι.
4 η ώρα π.μ. ή μ.μ.;
Πάντως όχι τώρα
συνάντησα μια γυναίκα ,
δεν έχει σημασία ποια ήταν,
ούτε τι φορούσε,ούτε τι ηλικία,
ούτε αν πράγματι υπήρξε.
Το σημαντικό είναι πως απλωσε το χέρι,
σηκωσε μια μικρή μπρούτζινη φιγούρα
περίπου 7 εκατοστά, ο φωτισμός επεφτε πάνω της
'Τι μπορείς να πεις ;'
'.Πολλά. Ή μάλλον τίποτα'
Ηταν ηθοποιός με προσκαλεσε να δω τον Άμλετ
Και εξαφανίστηκε
αργότερα στο θέατρο:
Μια φωνή:
'Με συγχωρείτε που σας άφησα μόνο σας'
Γύρισα.
Ήταν εκείνη
Μικροσκοπικη,
μα καθώς πλησίαζε,
ψήλωνε
'Τελείωσα με τον Αμλετ
Αργότερα θα 'ρθει ο Οιδίποδας'
ακούστηκε μουσική.
Γέλασε.
'Ένα θαυμάσιο βιολί'
Βήματα.
Ψίθυροι.
Μια κραυγή.
Μια άλλη.
Σιωπή.
Ήχοι από ρολόι.
4 μ.μ.
Πάντως όχι τώρα.
Η Ιοκάστη.
.
.
.
Ο θόρυβος τών πραγμάτων
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Γυρίσαμε.
Κι ήταν όλα όπως τ’ αφήσαμε:
φωτογραφίες σε ασημένιες κορνίζες,
στον τοίχο τα κρεμασμένα κάδρα.
Τους είπαμε ψέματα.
Είπαμε: Είχε νάρκες, δεν φταίμε.Δεν προχωρησαμε
Και μας πίστεψαν.
Στο δωμάτιο 27 τού ξενοδοχείου Αχαρναί
η Ελένη μιλούσε για τον καιρό,
για τις γάτες,
για τον Οδυσσέα που δεν ήρθε ποτέ στη Τροια
δεν ήξερε πως ήταν κι αυτός νεκρός
φωνές από τον κάτω όροφο
μια λέξη διαθλάται στο μέταλλο
τών λέξεων που διαφωνούν.
Ότι το ψέμα είναι στρατηγική επιβίωσης:
γυρίσαμε με κουρέλια
και ιστορίες για νάρκες που δεν υπήρχαν
μας πίστεψαν.
Είναι ήρωες, είπαν.
ένα σώμα λέξεων,
ένα κύμα από ήχους,
όχι για να σωθούμε,
μα για να υπάρξουμε.
ακούς;
είναι ο Macbeth και ο Celan
και η Ελένη φλυαρεί :
-Ο Πάρις δεν ήρθε ποτέ. Εγώ τον επινόησα.
Το ξενοδοχείο βρίσκεται στην περιοχή τών Αχαρνών
Η Ελένη φλυαρεί:
-Δεν υπάρχουν πια Τρωϊκοί Πόλεμοι, μόνο διαφημίσεις
Καπνός απ’ τα εργοστάσια,
στις 06:42 η σειρήνα,
Περνούσαν τα τραμ προς το Θησείο
Λήθη ο θόρυβος τών πραγμάτων
Ξύλινο πάτωμα,
κραυγές μέσα απ’ το μπάνιο
'Μη, μαμά, μη!'
Ο Αγαμέμνωνας σφαχτηκε
Στην Πλατεία Βικτωρίας
στρατιώτες παίζουν τάβλι.
Στοιχιματιζουν.:Τι απέγινε ο Οιδίποδας;
'Τον πήρε ο στρατός το '49'.
Η Ελένη στέλνει μηνύματα από τη Σουηδία.
'Να φας', λέει.'Να προσέχεις'
Ὁ δρόμος γεμάτος ψίθυρους
ἀντανακλάσεις προσώπων μέσα σε βιτρίνες μοδας
σε σιωπες λέξεων που δεν εἶπαν ποτέ,
ἔνα φῶς λευκὸ τυφλό.
ὀρυκτος θόρυβος τού μηδενός
καὶ κραυγες εμβρύου αιωνιοτητας
Ἡ Ἑλένη φλυαρει
για τις κουρτίνες
για τον καιρό στη Θεσσαλονίκη
για το φόρεμα που δεν φόρεσε ποτέ
Ο Πρίαμος και η Εκάβη στη σκηνη τού Αχιλλεα
το νεκρό σώμα ζητούν τού Έκτορα
και ο άνεμος σαρώνει την Ελλάδα
Πίστευε και μη ερεύνα,
μια σφαγή απόσταση ο άνθρωπος
Ἐμείς, ναι, γυρίσαμε,
κρύψαμε τὴ δειλία μας Ἐκεινοι μας πίστεψαν
Τους ἔπεισαν οἱ πληγές
Δεν ρώτησαν.
-Αρα ἦσαν ἥρωες,ειπαν
ένας σωρός θραυσμάτων σε μέρα χλωμή
Η Ελένη φλυαρεί, αδιάκοπα
σέρνεται στα σπλάχνα τής νύχτας,
η χρήση τής κουζίνας γίνεται τελετουργία,
μια φήμη χαμένη σε καθρεφτών είδωλα,
το φως πέτρινο η φωνή ξενη αναπνέει κενο
.
.
.
Σημειώσεις από μια χώρα που δεν υπάρχει πια
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Ιχνη αιωνιοτητας που υπήρξε.
Το ρολόι στην αίθουσα αναμονής είχε σταματήσει στις 03:17.
Ίγια να ξεχάσουμε ότι υπαρχει χρόνος.
και η αφή του στον ιδρώτα τών πραγμάτων.
Το ραδιόφωνο έπαιζε Mahler.
Ένας μιλούσε για τη μάχη τού Σαγγάριου,
αλλά κανείς δεν ήξερε τι αυτό σημαινει
η ιστορία του ένα κενό.
μια αποθήκη λέξεων που κάηκε το 1944.
Στη σκηνή τής Επιδαύρου ο Ορέστης καπνίζει
και μετράει τα κουμπιά τού σακακιού του
Η Ελένη συνεχίζει:
Εγώ δεν ήμουν ποτέ όμορφη. Με έφτιαξαν έτσι.
Δεν υπήρξε άλωση.
Το φως ψυχρό από neon επιγραφές:
"Πώλησις μνήμης -50%"
Η Εκάβη κοιμάται με χάπια.Ο Αίαντας ζει στον 3ο όροφο,
μιλάει μόνο σε γάτες.
Η Ελένη,πάλι,μιλάει για τον καιρό στο Γκετεμποργκ,
για τη γλαστρα βασιλικό που τής χαλασε,
το νερό τρέχει στη μπανιέρα.
.Κι εσύ;Εγώ; Δεν υπάρχουμε πια. Μόνο σαν μνήμη μέσα σε μνήμη.
Ο Μάκβεθ διαβάζει το βιογραφικό του στον ΟΑΕΔ.
όχι βασιλιάς,δεν θέλω βασιλιας
Η Εκάβη κρατάει τον φάκελο τού ΙΚΑ.
Ο Έκτορας δεν έχει ΑΜΚΑ.
Ο Μενέλαος εργάζεται part-time σε κούριερ.
Ο Κρέοντας ζητά σιωπή από την Αντιγονη
Εδώ δεν μιλούν τα θραύσματα στο κορμί τού Πολυνεικη
Εδώ όλα ενώνονται σε ουρλιαχτό.
Η τηλεόραση παίζει:
"Το Αρχαίο Δράμα επιστρέφει στο Ηρώδειο."
Κανείς δεν κοιτά.
Και μετά ο ήχος τού ασανσέρ που κατεβαίνει
χωρίς προορισμό.Καθώς η Ελένη φλυαρεί
για τις κουρτίνες,τον καφέ φίλτρου,
και πως δεν εφυγε ποτέ ,γιατί εκεινη δεν υπήρξε.
Ο θόρυβος τών πραγμάτων.Επιμένει.
Ἔμειναν μόνο τά παπούτσια δίπλα στὴ σκάλα,
βρεγμένα απὸ τι δὲν θυμόταν κανείς.
Ο Αστυνακτας τσακισμένος πάνω στα βράχια
οι γλάροι πλησιάζουν τις σάρκες τού παιδιου
Ἐγώ δὲν ἀναστήθηκα.
Ούτε ἐπέζησα,
Στὸ μετρό, ὁ Ἀγαμέμνων χωρὶς στόμα,χτυπᾶει τὴν ἄκυρη κάρτα του
σὲ ἐπανάληψη.
Ἡ Ἀντιγόνη μοιράζει φυλλάδια απορρυπαντικών
Ὁ Κρέοντας κοιταει τὴν ωρα.
Ἡ Ἑλένη, πάλι,στο ξενοδοχείο «Κλειὼ»,πλένει ποτήρια
καὶ τραγουδαει Casta Diva,
Το είδωλο της στο βάθος τού καθρέφτη:
Μην κοιτάς εκεί. Δεν υπάρχει παρόν.
Ο Πρίαμος ζητά το γιο του,
πέθανε το ’74. η' το ’49.η' δεν γεννήθηκε ποτέ.
Το μητρώο γεννήσεων καταστράφηκε
από αδιαφορία.Δεν έχει σημασία.
Η τηλεόραση παίζει ριάλιτι εμφυλίου.
Εκεινος γύρισε και είπε:δεν υπήρχε πόλεμος
Η Ελλαδα είναι αλυσίδα fast food
Στη γωνία, ο Οιδίποδας πωλεί αρωματικά κεριά.
Λέει: Έβγαλα τα μάτια μου για να δω καθαρά τούς φονους μου
Η Ελένη ξαναστέλνει:
-Να πιεις νερό.
-Να προσέχεις.
-Σβήσε το φως πριν φύγεις.
Και το φως, σαν πέτρα,
Μόνο βαραίνει.
Τίποτα δεν ακούγεται, μόνο ο θόρυβος τών πραγμάτων
καθώς σωπαίνουν).
Ένα παιδί κρατά ένα πλαστικό τανκ κι η μάνα φωνάζει:
-Όχι άλλο αίμα στο χαλί.
Η φωνή της διακόπτεται από το δελτίο ειδήσεων.
Φωνές στους διαδρόμους.
Η Μήδεια στέλνει ηχητικά στον Ιάσονα:
Πάρ’ τα παιδιά το Σαββατοκύριακο δεν αντέχω άλλο.
Η γλώσσα ραγίζει.
Γίνεται ουρλιαχτό.
Αποξηραμένα τοπία.Οι καθρέφτες γεμάτοι άλλους.
Οι τηλεοράσεις παίζουν εθνικούς ύμνους χωρίς ήχο.
Και η Ελένη.
Πάντα η Ελένη.
Λέει:Ο Πάρις ήταν ένα εμπορικό project.
Με πλήρωσαν για να τον ερωτευτώ.
Μαμά, ποιος έκαψε την πόλη;
Δεν την έκαψαν, παιδί μου. Την άφησαν να καεί.
Η Ελένη μιλά ξανά:
-Ήμουν πάντα αναπαράσταση.Με ντύσανε πόθο και πολιτική
Στο κρεβάτι της ο ιδρώτας άλλων σωμάτων,
μίλα για έναν σκύλο που την περίμενε πάντα
κι ας μην υπήρξε ποτέ
Φωτογραφίες από ’56, ’67, ’74.
Η Σμύρνη κείται μακραν
Ο Αίαντας, λένε, αυτοκτόνησε σε δημόσια θέα,
μια κραυγή παγωμένη πάνω σε λαμαρίνες τύψης
και να που φτάσαμε εδώ,στα αποσιωπητικά τής Ιστορίας,
με λέξεις πικρές σαν το πετρέλαιο
Η μάνα ξεφλουδίζει μήλα στον νεροχύτη
και κάτι μουρμουράει για την Αντίσταση
ή για το λογαριασμό τής ΔΕΗ.
Μια χούφτα χώμα ο σκοτωμενος Έκτορας,
αναρωτιέται: Τι νόημα ειχε η εντολή “προχώρα;
φωτογραφια 1967,Η Ελένη πάλι,γράφει στο πίσω μερος:
Τα παιδικά μου χρόνια είχαν θόρυβο.η φωνή τής μάνας
να φωνάζει:γύρνα γρηγορα, έχει χούντα,
η μνήμη επιστρέφει μέσα από εγκαύματα απωλειας
Ο Οιδίποδας, λένε,ζήτησε εθελουσία έξοδο.
Ο Κρέων τον παρέπεμψε στο ΙΚΑ.
Δεν υπήρχαν κονδύλια τυφλότητος.
στο βάθος, μια φωνή πνίγεται σε λευκό θόρυβο
Κι εσύ ακόμη ρωτάς για την Ελένη;
Κι ακόμα επιμένει ο θόρυβος τών πραγμάτων
Ὁ χρόνος ἔχει ἰδρώτα
Κάτω απ'τὴ γέφυρα του Κηφισου κοιμαται ένας αστεγος
με μιὰ φωτογραφία τού Στάλιν καὶ τής μάνας του
Οἱ σκιὲς τών φορτηγῶν θα τον συνθλίψουν.
ένα λιγότερο σώμα καὶ περισσότερη διαφήμιση.
Ἡ κουζίνα μυρίζει μαραμένα φύλλα καὶ καμμένη ζάχαρη,
Ἐκει, ἡ Ἑλένη.
Ἐν τῷ μεταξύ, στὸν Σταθμὸ Λαρίσης περιμένει ἕνας Ἀγαμέμνων
τὸ τραινο ποὺ ὁδηγει στὴν ερημο τών Ατρειδων
Από το μεγάφωνο ἀνακοινώνονται καθυστερήσεις.
Την ίδια ώρα ο Celan, πάντα βουβός μετά την Auschwitz αιωνιότητα,
ἀναπνέει μέσα στὸ νερό
Καὶ συ, τί ζητας;Νὰ ἀναγνωριστεις;Νὰ τούς πείσεις οτι ὑπηρξες;
Όλα τα θάψαμε λάθος,λέει η Αντιγόνη
Και τώρα ανασταίνονται.
Η Αντιγόνη κάπνιζε,φορούσε ακουστικά,
άκουγε Bach και ειδήσεις πολέμου.
Θαψτε τους όλους, είπε. Όλοι νεκροί είναι
Όλα αυτά καταγραμμενα σε βίντεο παρακολουθησης
Η φωνή στο τηλέφωνο:
-Πού είσαι;
-Εδώ.
-Ποιος είσαι;
-Δεν ξέρω
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Pecuniam habeo, ergo existo.
Έχω χρημα, άρα Υπάρχω
Το πρωί ξυπνάω με ήχους, ξυπνητήρι, ειδοποιήσεις, ειδήσεις,
το φως διαπερνά τις κουρτίνες,το ρεύμα έχει πληρωθεί,
το νερό τρέχει,
κάποιος το μέτρησε, το κοστολόγησε, το τιμολόγησε.
Βάζω καφέ. Ο καφές αγοράστηκε με κάρτα,
η κάρτα συνδέεται με λογαριασμό,
ο λογαριασμός με έναν μισθό,ο μισθός με μια δουλειά,
η δουλειά με την ύπαρξή μου.
Ενοίκιο: πληρώθηκε.
ΔΕΗ: πληρώθηκε.
Νερό: πληρώθηκε
.Ίντερνετ: πληρώθηκε.
Πληρώνομαι για να μπορώ να πληρώνω.
Δουλεύω για να συνεχίσω να υπάρχω μέσα στο σύστημα.
Η τσέπη μου δεν είναι πια τσέπη,είναι ψηφιακή οντότητα,
wallet, app, login, password,και κάθε πράξη καταγράφεται.
Εγώ, είμαι μια σειρά από κινήσεις στον τραπεζικό λογαριασμό.
Αν δεν κινείται τίποτα, δεν υπάρχω.
Κανένας αλγόριθμος δε με βλέπει,
κανένα σύστημα δε με μετρά.
Και τότε τι είμαι;
Οι ανάγκες μου έχουν αριθμό IBAN.
Τα όνειρά μου, ποσοστό επιτοκίου.
Το σώμα μου, ασφάλιστρα.
Η ζωή μου, αναλώσιμη,
σε δόσεις, σε άτοκες, σε προσφορές.
Κάποτε λέγαμε: "σκέφτομαι, άρα υπάρχω"
Τώρα λέμε: "καταναλώνω, άρα είμαι"
ή πιο σωστά:
"έχω χρήμα, άρα έχω ζωή"
Have Money Ergo Have Life.
Και όταν τελειώνει το χρήμα,
τελειώνει κι η φωνή.
Δεν ακούγομαι.
Δεν φαίνομαι.
Δεν είμαι.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Άκρο Λόγου Επισφαλής Κρυστάλλωση
Τι είναι φιλοσοφία;
Λάθος αίτημα, επαναλάβετε
Διήρκεσε αιώνες αυτό το λάθος.
Ο Ζήνων ο Ελεάτης περιμένει στην ουρά
για να πληρώσει ΕΝΦΙΑ με αποδείξεις παραδοξότητας,
μπροστά του μια κυρία φτιάχνει stories στο Instagram
με φίλτρο 'Ελληνιστική Μελαγχολία'.
Στην οθόνη τού απέναντι τοίχου ,ο Καστοριάδης παίζει pac-man
και ο Μπωντριγιάρ σχολιάζει:
-Η εικόνα του εαυτού είναι πιο real απ’ τον εαυτό-
Χαμογελάμε σε φωτογραφία θανάτου.
Στην πλατεία Συντάγματος παίζουν θεατρικό:
Οιδίπους meets Freud σε σουρεαλιστικό σουβλατζίδικο.
Η Ιοκάστη φοράει τζιν με σκισίματα,
και ο Λάιος τρώει πατάτες τηγανητές με μαγιονέζα.
-Ποιος σκότωσε την Σφιγγα;-
ρώτησε.
Κανείς. Όλοι.
Ο Θεός, Friedrich Nietzsche,απενεργοποίησε τον λογαριασμό του.
Κι εμείς μείναμε μόνοι,
Πουλάμε τα παντα.Και προτάσεις marketing
για το αιώνιο.
το τέλος μετά την αρχή
ή αρχή μετά το τέλος
συνεχίστε με δική σας ευθύνη
Η Αντιγόνη έκανε unfriend τον Κρέοντα.
Ο Μαρξ μπήκε στο OnlyFans
είπε: ιδιοκτησία είναι η φαντασίωση τού άλλου.
Τότε, εμφανίστηκε η κυρία Κιρκη.
Καλλιεργούσε λωτούς.Εφαγαν τούς λωτούς. Ξέχασαν.
Ποιοι είμαστε; ρώτησαν.
Και ποιοι είμαστε, είπαμε κι εμείς.
Και φυτεψε ένα βοτανι ουρανού
μέσα σε μια λιθίνη κεφαλή αλόγου.
Η Σφίγγα τρώει το αίνιγμα της
τύφλα ψάρια δαγκώνουν τα νερά τής θάλασσας
και στους βοστρύχους τών ήχων του αντηχεί
το κοχύλι το σχήμα του,
.
.
.
My own empire of heteronyma
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Εν Μυκηναι
1
στο άνυδρο φως τού μεσημεριου
ο Αγαμέμνων επιστρέφει
η Κλυταιμνήστρα τον περιμένει
φορώντας μασκα
χρόνια με το μαύρο γάλα τής σφαγής
γεμίζει το.λουτρο
το μαχαίρι καθημερινό εργαλείο της κουζίνας
δεν θα το υποψιασθει
ενα λευκό τέλος
και τον σφάζει.
η Ηλέκτρα ,που μεγάλωσε ανάμεσα σε διαγγέλματα
και προσταγες λέει:Σκοτώστε τη μητέρα μου
Και τότε έρχεται η εκδίκηση,
όχι σαν πράξη, αλλά σαν επιστροφή της ισορροπίας.
2
Το Θυέστειο Δείπνο
σε μια μακρόστενη αίθουσα .
Ο Ατρέας σερβίρει πιάτα από πλαστικό.
Και οι καλεσμένοι,βουλευτές, εργολάβοι,
τρώγουν και δεν αναγνωρίζουν τη σάρκα.
Τη σάρκα των παιδιών.
Των αγνοουμένων.
Των σκοτωμένων στην Κύπρο.
Των χαμένων στον Δεκέμβρη..
Η σιωπή είναι το έγκλημα.
Η σιωπή τού τέλους, όταν οι ήρωες μιλούν,
κι οι θεατές κοιτούν το κινητό.
Η τραγωδία δεν έχει κάθαρση πια.
Μόνο επανάληψη.
Η Ηλέκτρα γράφει συνθήματα σε τοίχους
με λέξεις από παλιά δίκαια.
«Δεν ξεχνώ».
«Ο πατέρας μου δεν πέθανε απο ατύχημα».
«Η Ιστορία δεν είναι δελτίο ειδήσεων».
Ο Αγαμέμνων πέθανε πολλές φορές.
Κάθε φορά που επιστρέφει
και βρίσκει το σπίτι του εργοτάξιο τουρισμού.
Κάθε φορά που έχει απνοια και η Κλυταιμνήστρα
θυμάται τη θυσία τής Ιφιγένειας
Κάθε φορά που η Ηλέκτρα σωπαίνει
στις Μυκήνες και τα οστά τής πέτρας
θαμμένα κάτω απ' το φως
Ορέστη,λέει,η Ιστορία γίνεται δείπνο
Κι εσύ, τρώς.
Χωρίς να ξέρεις τίνος είναι η σάρκα
που μασάς.
3
«ἀλλ’ ἐς τέλος ὁρῶντας εὐτυχεῖν λέγω.»
Αισχύλος, Ἀγαμέμνων
«Σήμερον εδολοφονήθη ο Βασιλεύς εν Μυκηναι. Υπό της συζύγου του.»
(Πρωτοσέλιδο Εφημερίδος)
Θέατρο Επιδαύρου νύχτα,φώτα χαμηλωμένα·
ο θίασος εισέρχεται απ’ τὴν στοά με μάσκες
μέτωπα φτιαγμένα με λάσπη
Η ηθοποιός Κλυταιμήστρα, με βαφή L’Oréal και μαχαίρι κουζίνας,
στην Eπίδαυρο του ΕΟΤ,
με φόντο το QR Code του Υπουργείου Πολιτισμού.
(σε συνεργασία με τον Οργανισμό Τουριστικής Ανάπτυξης)
«ἔπεσ’ Ἀγαμέμνων, καὶ πάλιν Ἀτρεῖδαι νεκροί.»
(φωνή από ηχείο JBL)
Η Ηλέκτρα,με μπλουζάκι “No Justice, No Peace”
φωνάζει:
πατέρα, δὲν σ’ ἐκδικήθηκα ἐγώ,αλλά το Θυεστειο Δειπνο
στην fast food αλυσίδα τών παγκοσμιων πολέμων τού 2025 ε.β
(ε.β εποχής βαρβαρότητας)
.«ὁ παλαιὸς αἷμα δίκην ζητεῖ.»
Αισχύλος, Χοηφόροι
Κατετέθη φάκελος
στο αρχείο τού Υπουργείου Δικαιοσύνης·
τίτλος: "Υπόθεσις Ορέστου. Μητροκτονία"
κι εμείς,οι θεατές,στεφανώσαμε το νεκρό βασιλιά
με το εισιτήριο 20€ κι ένα αναψυκτικό στην έξοδο.
Η Ιστορία:
μία παράσταση επαναλαμβανόμενη.
Ένας φόνος εν εξελίξει.
Με χρηματοδότηση απ' το Ταμείο Ανάκαμψης.
«ἔστι δίκης ὀφθαλμός, ὅς τὰ πάνθ’ ὁρᾷ.»
Αισχύλος, Ἀγαμέμνων
φινάλε:
κι ένα παιδί ρωτά:
Ποιος είναι ο εχθρός τώρα, μαμά;
ἐκτελεσθέντες:
ὁ χορὸς
ἡ Ἰστορία
ἡ Πατρίς
σημείωση συντάκτη:
Τὸ παρὸν ἐνδέχεται νὰ εἶναι ἐπικίνδυνον διὰ τὴν δημοσίαν τάξιν.
Παρακαλεῖται ὁ ἀναγνώστης νὰ ἐπιστρέψῃ στὴ λήθη.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Πολυφωνικό Χαος
1
“Liberté, égalité, fraternité”
Napoleon, Marx, και Keynes συζητούν στα ερειπια
MAKE MONEY GREAT AGAIN
Mao, Lenin, Trotsky
σκιές σε τηλεοπτικές οθόνες,
¡Viva la revolución!
σαν αρχαίοι ηθοποιοί στα λατομεία της Σικελίας.
Arbeit macht frei
και η εργασία η φθαρμενη ανθρωποτητα
Tokyo, Lagos, New Delhi, Rio
οι πόλεις σαν βόμβες
και η ιστορία επιστρεφει
Caesar, Churchill, Gandhi, Mandela,
σαν να μην υπήρξε ποτέ η Ιστορια.
Και εμεις
Forever in Casus Belli State
σκιές που ανασαίνουμε στις λάσπες τών πόλεων
κάτω από τραπεζικούς ουρανοξυστες
προσπαθούμε να θυμηθούμε τι σημαίνει ανθρώπινη ιστορία,
Ich bin ein Berliner”, Kennedy, 1963,
balance sheets της Goldman Sachs: assets 1,2T, liabilities 0,9T,
Godard: Tout peut s’effacer, rien ne reste
Godard: C’est la vie. Mais la vie est mensonge”,
παρτιτούρα: Webern, Fünf Stücke für Orchester, glissandi στα violins
“PaxνMoney?” headlines CNN, Reuters, Bloomberg,
balance sheets: assets $3.4T, liabilities $2.8T, equity: fragile,
παρτιτούρα: Ligeti, Atmosphères, brass cluster, wind noise, silence,
Bergman, Persona: eyes
Godard: Tout est possible,
και εμείς στο μέλλον, παγιδευμένοι
Tokyo subway, Athens metro, Lagos streets — drones, sirens,
νομίσματα, spreads, hedge funds, margin calls, liquidity trap,
Tarkovsky: “The Zone is not a place, it is time”,
παρτιτούρα: Stockhausen, Kontakte, electronic sine waves mix with percussion,
Μαραθώνας, Waterloo, Stalingrad, Berlin Wall,
Bergman: I want to disappear, Godard: L’histoire est une fiction,
και ο κόσμος συνεχίζει
Veni, vidi, vici
Dow Jones futures, Bloomberg headline: “Liquidity tightening”,
Mozart, Requiem, 𝄞𝄢𝄡, dissonances πάνω σε Webern fragments,
Bergman: We are trapped in a web of our own desire,
“¡Viva la revolución!” ο Marx σε bitcoin,
Fed report: “Inflation expectations remain elevated”,
Keynes: “The difficulty lies not in new ideas, but escaping old ones”,
futures, options, spread, cash flow
“Liberté, égalité, fraternité” — φωτιά στο Παρίσι,
Napoleon κοιτάζει drones στη Ρωσια
Bergman: “We live in the silence between words”,
Godard: “Cinema are war zones”, World is war zones
Homo sum, humani nihil a me alienum puto” φωνή
νομίσματα ανθρωποι
2
-Α-
Ι.
«Ἐνταῦθα ἔστησαν τὸ τρόπαιον» (Θουκυδίδης)
Δείκτες CPI, πληθωρισμός 4.3%
𝄞 ♩ ♪ ♫ - adagio -
- “Comme un souffle” (Godard)
“Silencio” λέει ο Tarkovsky,
ενώ στα πρακτικά της Βουλής του 1844, η φράση:
«Η κυριαρχία ανήκει εις τον λαόν».
ΙΙ.
Balance sheet: Assets vs Liabilities
Net Present Value → αρνητικό
“Το σινεμά είναι ποίηση” (Bergman)
“Я не могу больше” (Ρωσικά: Δεν μπορώ άλλο)
𝄞 ♬ ♭ - forte -
Εκεί που ο Ρήγας σχεδίαζε χάρτες,
ο Κέυνς έγραφε για “animal spirits”.
ΙΙΙ.
“Nous sommes les enfants de Marx et du Coca-Cola” (Godard)
Αναφορά BIS: systemic risk → high probability.
𝄞 ♪ ♪ 𝄇 -largo e mesto -
«Ο χρόνος είναι εικόνα της αιωνιότητας» (Πλάτων)
Στη Χιλή του 1973, η λέξη golpe χαράχτηκε
με σφαίρες πάνω στα τείχη του Σαντιάγο.
IV.
Επιτόκια Euribor – spread 120 bps
(Τράπεζα της Αγγλίας: Financial Stability Report)
-“Andrei, kuda my idem?” (Πού πάμε;)
𝄞 ♩ ♩ ♬ -crescendo -
Στο Σύνταγμα, 2011: «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε».
Στη Δρέσδη του ’45: silence after firestorms.
V.
Συνθήκη των Βερσαλλιών, άρθρο 231
πλάι στη φράση: quantitative easing,
“Il tempo distrugge, il cinema salva” (Παραλλαγή σε Tarkovsky).
𝄞 𝄆 ♪ ♫ ♯ -andante con moto -
Κι ανάμεσα στους αριθμούς,
η σκιά τού Che Guevara
-Β-
Ι.
«Ἐν αρχῇ ἦν ὁ λόγος…»
-Liquidity ratio fell below target levels
♪ ♫ ♪ (adagio sostenuto, φθόγγοι σβησμένοι σε πεντάγραμμο)
“Il n’y a pas de réalité, seulement des représentations” (Godard)
Απόηχοι συνεδρίου Λένιν-Μαρξ στη σκόνη της Ιστορίας,
η φωνή του Τσόρτσιλ: «We shall never surrender».
ΙΙ.
“Tystnaden” ψιθυρίζει ο Bergman στην έρημη αίθουσα,
μεταφράζοντας το βλέμμα σε επιτόκιο δανεισμού,
Nominal GDP growth -0.3% (Q2 report)
και μέσα στον άνεμο
“Жертва -это смысл” (Tarkovsky).
Η βαλκανική μνήμη γεμίζει με Καραϊσκάκη και Βελιγράδι.
ΙΙΙ.
“Tout va bien” γράφει ο Γκοντάρ στις λεζάντες,
ενώ οι παρτιτούρες σπασμένες-νότες ρε, σι, φα-
συγκρούονται με το Current Account Deficit.
Σημειώσεις: 1967, 1973, 1989, 2008.
Η ιστορία αναπνέει σε κυκλική κίνηση,
όπως η χορωδία στο Solaris.
IV.
«Ελευθερία ή Θάνατος» - ακούγεται ακόμα στον υμνο
με παράλληλη μετάφραση στα ισπανικά: “Libertad o muerte”.
Risk premium, credit default swaps,
L’irréel devient réel (Godard),
κι η Ευρώπη ακροβατεί ανάμεσα σε Συνθήκη Βεστφαλίας
και Eurogroup Press Release.
V.
♪ ♫ (crescendo in C minor)
-«Πώς να μιλήσεις για σιωπή;» (Bergman)
-«Как жить без памяти?» (Tarkovsky)
Η φωνή του Μάη του ’68 αναβλύζει: “Sous les pavés, la plage”,
και στην τελευταία γραμμή των report:
Outlook remains uncertain.
-Γ-
Ι
«Εν έτει 1821…» ψιθυρίζουν οι σελίδες,
δίπλα σε ένα Q4 Banking Outlook: “Volatility remains high”.
Νότες σε πεντάγραμμο (𝄞 ♩♩♪♬)
κι ένας σκοτεινός μονόλογος με βλέμμα στραμμένο στο άπειρο:
“Ποιο είναι το πρόσωπο του Θεού, όταν σβήνει το φως;”
ΙΙ
Στη γωνία, η αγορά κεφαλαίων·
“derivatives exposure – systemic risk”
και στο πλάι, στα γαλλικά: “La vérité est toujours fragmentée”.
Η κάμερα του Godard κόβει το πλάνο,
ενώ στην οθόνη της ιστορίας γράφει:
Καλλιτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή
ΙΙΙ
Χρονικά του Θουκυδίδη συναντούν το spread των ομολόγων.
«Ο ισχυρός πράττει ό,τι μπορεί…»
η αγορά ψιθυρίζει “inflationary pressures”.
Στο βάθος ρωσική φωνή: “Всё пройдёт, и это тоже”
(Όλα θα περάσουν, κι αυτό επίσης).
Το βλέμμα του Ταρκόφσκι γεμίζει βροχή.
IV
Παρτιτούρες πεσμένες στο πάτωμα (𝄇𝄀𝄞),
η μνήμη μιας ταινίας όπου η σιωπή φωνάζει δυνατότερα απ’ το λόγο.
Μια σελίδα από το Bretton Woods Agreement
διπλώνεται με την προκήρυξη της Εθνικής Αντίστασης.
Στο πλάι, μια γραμμή στα ισπανικά:
“La historia nunca duerme, sólo cambia de máscara”.
V
Κι εμείς, ταξιδιώτες σε δίκτυα δεδομένων,
με κώδικες συναλλαγών και όνειρα σε ουτοπίες.
Ο Keynes σφίγγει το χέρι του Μαρξ σ’ ένα άχρονο παζάρι.
Η φωνή ενός παιδιού λέει:
«Θέλω έναν κόσμο χωρίς επιτόκια και χωρίς σύνορα».
Κι η τελευταία νότα στο πεντάγραμμο μένει μετέωρη.
-Δ-
Ι
«Εν έτει 1821…» ψιθυρίζει ,
και δίπλα στον τίτλο Executive Summary
γράφεται με μπλε στυλό: Liquidity stress test = failed.
🎼 ♩ ♪ ♫ -τρεις νότες που δεν βρίσκουν λύση,
ενώ στην οθόνη, ασπρόμαυρη,
μια γυναίκα λέει με βλέμμα παγωμένο:
«Η σιωπή είναι κι αυτή μια ερώτηση».
ΙΙ
L’histoire est un champ de bataille,
γράφει ο Godard στο περιθώριο τού φιλμ,
και στα αγγλικά η έκθεση αγοράς μιλά
για derivatives exposure.
Στα ελληνικά: «Αντίσταση. Απελευθέρωση. Μετάβαση».
Στο βάθος μια παρτιτούρα με ρυθμό 5/4
απλώνει τα κλειδιά τού σολ να στεγνωσουν
ΙΙΙ
Η Τρίτη Διεθνής αναφέρει: «Επανάσταση ή θάνατος»,
ενώ το report της τράπεζας ψυχρά δηλώνει:
Non-performing loans remain at critical levels.
Время течёт — χρόνος κυλάει σαν τον ποταμό στον Ταρκόφσκι,
και μια σκηνή: ένα παιδί αγγίζει με το χέρι το νερό.
Οι νότες ♪♩♩ ♪ κρατούν την ανάσα ανοιχτή.
IV
Es gibt keine Rückkehr,
λέει μια φωνή στη σιωπή,
κι ο πίνακας με αριθμούς προβλέπει ύφεση -3,2%.
Στο χαρτί ενός άλλου αιώνα: «Βουλή των Ελλήνων, ψήφισις περί αυτοδιάθεσης».
Οι λέξεις θρυμματίζονται: inflation, austerity, solidarity.
Η παρτιτούρα κλείνει με μια τελική παύση 𝄐
που μοιάζει με μαύρο φεγγάρι στην οθόνη.
-Ε-
Ι
«Ἐν τῇ Πνύκῃ ὁ δῆμος ἐβουλεύετο…»
Balance sheet Q3/2024: net profit margin declined by 1.3%.
♪ ♩ ♩ ♪ ♫ (Allegro moderato)
«Through the glass darkly» -murmurs a voice,
κι ο Λένιν στην Επανάσταση του ’17 γράφει:
“Πρέπει να ονειρευόμαστε.”Ως ποτε;
ΙΙ
Résistance, camarades!
«Στην πλατεία Συντάγματος, 1973, φοιτητές και άρματα.»
Liquidity ratios / monetary tightening / stagflation whispers.
«Vad är en själ?» ρωτά ο Bergman.
♪ ♭ ♮ ♯ ♪ —-Poco lento.
Ο Μάης του ’68: Sous les pavés, la plage!
ΙΙΙ
«Μνήμη του Γρηγόρη Λαμπρακη»- φωνή στις εφημερίδες.
CPI rises, Δείκτης Τιμών Καταναλωτή: 9.8%.
Ταρκόφσκι: «Счастье… это быть с Богом».
Σημειώσεις μελάνι πάνω σε παρτιτούρες:
Do —-mi - sol, αλλά οι νότες κλαίνε.
Ο Γκοντάρ χαμογελά: “Le cinéma, c’est la vérité 24 fois par seconde.”
IV
Treaty of Versailles, 1919: “The Allied and Associated Powers…”
Ελληνική Βουλή, 2015: «Το χρέος δεν είναι βιώσιμο.»
Capital adequacy ratio (Basel III) _ σημείωση υποσημείωσης.
♪ ♪ ♪ (Fuga in C minor).
«Η σιωπή του Θεού» — Bergman ξανά,
και το πλήθος στην πλατεία φωνάζει:Ιτε παίδες Ελληνων.
V
Liberté, égalité, fraternité.
«Στα ερείπια της Σμύρνης, 1922.»
Current account deficit widening / risk premium elevated.
Ο Ταρκόφσκι γράφει στο ημερολόγιο:
«Η τέχνη είναι προσευχή.»
♪ ♩ ♯ ♪ Andante con moto.
Και οι γλώσσες ανακατεύονται σαν φλόγες:
Gegenwart -Present -Παρόν -Presente.
.
.
.
.
