Τ -My Own Empire of Hyperrealistic Paintings Enigma :χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

 .

.

Τ

My Own Empire of Hyperrealistic Paintings Enigma

:χ.ν.κουβελης c.n.couvelis 

My Own Empire of Hyperrealistic Paintings 

MLJ  Continuo 

58

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

.

.

.

My Own Empire of Hyperrealistic Paintings 

Sappho's Friendgirls

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

-μεταφραση απόδοση αποσπασμάτων τής Σαπφως χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Δωριχα,Γογγύλα,Ατθίδα,

Μίκα,Γυρρινω,Μνασαδικα,Δικα,Αριγνωτα,Ανδρομεδα,Τιμαδα,

ἐν δ’ ὔδωρ ψῦχρον κελάδει δι’ ὔσδων

μαλίνων, βρόδοισι δὲ παῖς ὀ χῶρος

ἐσκίαστ’, αἰθυσσομένων δὲ φύλλων

κῶμα †κατέρρ[ει

απ'τα κλαδιά τής μηλιάς

δροσια σταζει

παντού ροδιας σκιες

και τα φύλλα απαλα τρέμουν

Κύ]πρι, κα[ί σ]ε πι[κροτάτ] ἐννέ[ποισα]

[Δ]ωρίχα, 

........... [εἰς] ἔρον

Κυπριδα,πόσο πίκρανες την Δωριχα μου 

να'χει τον έρωτα της

χασει

Ἄστερες μὲν ἀμφὶ κάλαν σελάνναν

ἂψ ἀπυκρύπτοισι φάεννον εἶδος,

όπως τ'αστερια χάνουν

το φως τους

γύρω απ'τη σελήνη

στην ομορφιά

καμιά δεν σε ξεπερνάει

Ἔρος δ' ἐτίναξέ μοι

φρένας, ὠς ἄνεμος κὰτ ὄρος δρύσιν ἐμπέτων.

ο έρωτας σου με συνταρραξε

όπως ο δυνατός άνεμος

τα δεντρα ξεριζωνει

.

ἦλθες, †καλ’† ἐπόησας, ἔγω δέ σ’ ἐμαιόμαν,

ὂν δ’ ἔψυξας ἔμαν φρένα καιομέναν πόθῳ.

ήρθες ομορφιά μου

σε ζητούσα

τα σωθικά μου 

καίγονταν και τα δροσισες

Ω Ψαπφα,ηραμαν μεν εγω

Σαπφώ μου,κάποτε σ'αγαπουσα

[μελιος]τι γλυκερον

κι απ'το μελι,αγαπη μου,πιο γλυκιά εισαι

ὦ Δίκα, 

ἀπάλαισι χέρσιν

ω Δικα,με τ'απαλα χερακια

κἄμεθεν

μέμναισ’,

οπου και να πας να με θυμάσαι,

πόλλα δὲ ζαφοίταισ’ ἀγάνας ἐπι-

μνάσθεισ’ Ἄθτιδος ἰμέρῳ

λέπταν ποι φρένα κῆρ δ’ ἄσα βόρηται

θα θυμάται 

τις βόλτες μας η Ατθίδα

και η νοσταλγία 

θα τής τρώει μυαλο 

και καρδια

ὦ κάλα, ὦ χαρίεσσα

ομορφιά μου,χαρά μου

τιν' ἄλλον

[μᾶλλον] ἀνθρώπων ἔμεθεν φίλησθα

κάποιον άλλον 

πιο πολύ από μένα

αγαπάς

Ἔρος δηὖτέ μ' ὀ λυσιμέλης δόνει,

ο έρωτας πάλι

μού διαλύει το κορμί

Ἄτθι, σοὶ δ' ἔμεθεν μὲν ἀπήχθετο

φροντίσδην, ἐπὶ δ' Ἀνδρομέδαν πότᾳ

Ατθίδα,ξέρω με περιφρονείς

αφού τώρα 

για την Ανδρομέδα

νοιαζεσαι

...Εμμεθεν δ'εχεισθα λαθαν

εμένα μ'εχεις πια ξεχάσει

θελω τι τ'ειπην ,αλλα με κωλυει αιδως...

θέλω κάτι να σού πω

αλλά ντρέπομαι

Δεδυκε μεν α σελαννα

και Πληιαδες ,μεσαι δε νυχτες,

παρα δ'ερχετ'ωρα,

εγω δε μονα κατευδω

έδυσε η σελήνη

κι η Πουλια,

μεσάνυχτα,

πέρασε η ώρα,

κι εγώ μόνη

κοιμάμαι

δαύοις ἀπάλας ἐτάρας ἐν στήθεσιν

και να χαιδευεις

τ'απαλα βυζιά

τής φιλεναδας σου

τινα δηυτε [πειθω

αψ σ'αγην ] ες σαν φιλοτατα ; τις

σ',ω Ψαπφ',αδικηει;

ποια τώρα

να σου στείλω,

τον έρωτα σου να δεχτεί,

ποια Σαπφώ μου

σε περιφρονεί;

.

.

.