GREEK POETRY -Ποίημα copyleft- Η ανηφορα,ποίημα του Χριστόφορου Τριάντη Christopher Triantis- Ο δρόμος,ποιημα copyleft του χ.ν.κουβελης c.n.couvelis- POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

.
.
GREEK POETRY
-Ποίημα copyleft-
Η ανηφορα,ποίημα του Χριστόφορου Τριάντη Christopher Triantis
Ο δρόμος,ποιημα copyleft του χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης
.
.

Μεταφυσικός Υπερτοπος-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Ποίημα copyleft
Η ανηφορα,ποίημα του Χριστόφορου Τριάντη Christopher Triantis
Ο δρόμος,ποιημα copyleft του χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

(παραποιωντας το άπειρο η ποιηση)
(Poetry is Infinity's copyleft)
.
.
Η ανηφορα,ποίημα του Χριστόφορου Τριάντη Christopher Triantis

Σ’ αυτήν την ανηφόρα μεγαλώσαμε.
Δρόμος στρωμένος
μ’ αγκάθια και ροδιές.
Στις άκρες του κρύβονταν
άγιοι κι αρχαίοι σκελετοί.
Από τα κοιμητήρια περνούσαμε,
αλλά τα μνήματα γίνονταν
σκόνη και χάνονταν στη λήθη.
Μπροστά μας έτρεχαν
κοπάδια τράγων
με φωτιές καρφωμένες
στα κέρατά τους ,
για να ‘χουμε σημάδια ,
σαν σκαρφαλώναμε (γελώντας)
στον χρόνο .
Η νιότη όμως έφευγε
κι οι πέτρες σκέπαζαν
τα χνάρια μας.
Οι λάσπες πλήγωναν
τα γόνιμα χωράφια.
Ω , μακριά και δύσκολη έδειχνε
η ανηφόρα.
Οι μοίρες δεν χάριζαν
πια καρπούς
στα μάτια μας
και γύρω μας τα ρολόγια
έλιωναν σε λάκκους και κρεβάτια.
Γι’ αυτό πέφταμε με λύσσα
σ’ ό,τι απέμεινε από τα
καλοκαίρια
και πληγώναμε τα χέρια μας
στα χάσματα της γης,
γυρεύοντας : Θεό κι άνεμο.
Και στο τέλος
λίγη αθανασία,
μάταια όμως.
.
.

Ο δρόμος,ποιημα copyleft του χνκουβελης cncouvelis

ο δρόμος ανέβαινε με τις ροδιες
ισα στην ηληκια μας τ'αγκαθια
εκει συναντούσαμε αγιους
σοβαροί μας δείχνανε τους αρχαίους σκελετους
και παραπάνω τα μνήματα στην αιώνια σκόνη
κι οι δικοί μας νεκροί ξεχασμενοι
ειδαμε τότε τράγους με πύρινα κέρατα
ορμητικα να ξεπετάγονται και να σκαρφαλώνουν
φωτιζοντας το χρόνο
εμεις δεν σταματούσαμε ολοένα ανεβαίναμε
αφηνωντας πίσω τη νεότητα μας σκεπασμένη με πετρες
ξεραμε πως η εύφορη γη θα χαθεί στη λασπη
μακρυς και κοπιαστικος ο δρόμος μας στον ουρανο
οι θεοί απόντες έρημοι διασχίζουμε το κενο
μαλακα ρολόγια λιωνουν τις ώρες μας
καθως αθώοι διάφανοι ξαπλώνουμε τη νυχτα
κι ήταν φορές που επίμονα ντυνομασταν το ρούχο του καλοκαιριου
γυρευοντας στα σκοτεινά θεούς κι ανέμους σφοδρους επικαλωντας
να σαρώσουν τους φόβους μας,
ματαια όμως,
η αθανασία δεν μας πλήγωσε τα χερια τελικα
.
.