.
Geometicous Abtract IX-2μ χ 3μ-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ΙΣΟΜΟΡΦΑ ΕΚΦΡΑΣΕΩΝ
με μια ελαχιστη κινηση η μια λεξη
αγγιζει την αλλη λεξη
οπως δαχτυλα απαλα αγγιζουν αλλα δαχτυλα
ειμαστε απο λεξεις ρυθμικες ανθη
.
.
ΜΕΤΡΙΚΗ ΩΡΑΙΟΤΗΤΑΣ
ενα κοκκινο τριανταφυλλο αποσταση τα χειλη
ενα λευκο κρινο αποσταση το στηθος
ενα βιολοντσελο αποσταση η καρδια
.
.
ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑ ΑΠΕΡΙΤΤΟΥ
απεριττη η αληθεια του λευκου σου ωμου
καθως φωτιζεται απ'το παραθυρο της θαλασσας
το προσωπο σου κηπος ανθιζει φως
.
.
.
.
.
.
GREEK POETRY
POETRY-C.N.COUVELIS
ΠΟΙΗΜΑΤΑ-Χ.Ν.ΚΟΥΒΕΛΗΣ
.
.
ΜΕΡΟΣ 30
PART 30
.
.
Geometricous XXIII-2μ χ 3μ-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
,
,
ΜΗ-ΓΡΑΜΜΙΚΕΣ ΣΥΝ/ΤΜΗΣΕΙΣ ΧΡΟΝΟΥ-χ.ν.κουβελης
για μια ελαχιστη στιγμη στο απειρο επιμενουμε
αναβει μια-μια τις λεξεις
το σπιτι κοντα στη θαλασσα
ανοιχτο το παραθυρο το φεγγαρι ξαπλωνει στο κρεβατι
διαφωτισμοι θερμου.ηχων υπερστροβιλισμος.
τοπολογια του εφελκιμου.ενεστως χρονος δαχτυλων.
συνπορφυρος ορμη.διαστολη χρονου.αμειωτο φως
(η ευρυθμη θαλασσα η ηχοεσσα μερα(η αμειωτη γευση του ροδακινου
(το εκτυφλωτικο ξεσπασμα του τριανταφυλλου(χρυσα πορτοκαλια αναπνεει
ο αερας(μια φωνη αναβει τις κοκκινες παπαρουνες(και το διαφανο του νερου
ησυχαζει στον υπνο του(μια πυγολαμπιδα τονιζει τις λεξεις ακεραιες(χωρις
κενα συνεχιζεται ο κοσμος]
ο ηχος των νερων του χρονου/τα ισοσκελη πουλια
μια προπαραληγουσα ουρανου
εικονα[χλοης χλωροτερα η ευτυχια]
ολα οσα αγαπαω συνεχεια της απεραντης φυσης
το παθος που λατρευουμε
ζωη αναλογα με τα ποσοστα φωτος και χρωματων
ανθιζει πανεμορφη και αληθινη
με γαλαζια λογια κωπηλατουν δυο πουλια
το κιτρινο τεμαχιστηκε με ελικοειδες υφος
λυγιζε φωτεινος ο ανεμος
''Κοιταξε,ο ουρανος κοπηκε στα πεντε δακτυλα σου''
ενα δεντρο αισθητο γλυπτο
στις αγριοπαπιες λογοδοτησε το νερο
μιμηθηκε η περκα το κυμα και πληθυνθηκε
το διαφανο υφασμα της
και ο ευρυχωρος χρονος της ορμης του
δυο βραχοι στ'ανοιχτα της αρμονιας
η χλοη που υφανε τα ορυκτο των κρυσταλλων της
το φως στα σμαραγδια της ιδεας
και τα αλανθαστα επιφωνηματα στην αναδυση της αληθειας
ακουαν τα πουλια να δραπετευουν στα δεντρα
ηξεραν πως η αληθεια αγαπαει τα λογια
αναρωτηθηκαν ποση αληθεια δικαιουται ο ανθρωπος
αναλαφρα συρθηκαν τα δεντρα στα φυλλα
το νερο στις πετρες μετεφερνε πρασινα τα λογια μας
απλα τα λογια της αληθειας
τα ταξιδια των συννεφων ονειρευονται τα συννεφα
τη νυχτα εδειξε την αρετη
ειπε:στα λουλουδια τρεφει τις μελισσες η γυρι
στο κηπο καρποφορων πυγολαμπιδων τα δεντρα τους
η βαρκα ερριξε τα διχτυα στα συννεφα και την αγκυρα στη λευκοτητα
πληθος οστρακων σχηματιζε το προσωπο τους
ειπε:η ωραιοτητα ανηκει στο απεριττο
ροδινη εσπασε η αυγη στ'ακροδαχτυλα των δεντρων
σχηματα πουλιων και αντικατοπτρισμοι νερων στο λευκο
και ντυσανε τον υπνο τους με ρυθμους γλαρων
και τα πουλια μπορει να'ναι τα ψαρια τ'ουρανου,ειπε
τα πουλια Μαγνητικα Πεδια Λευκοτητας
εδειξε γυρω
τοσα πολλα σχηματα φυλλων και τοσα ειδη φυτων στο φως
σηκωνοντας τις πετρες ανακαλυψε τετραγωνα γαλαζιο
ηξερε πως τα πουλια ηταν υπευθυνα γι'αυτο
μετρησε τις Ιδεες
ανοιγοντας τη χουφτα του ειπε: ''Να,δεστε,σας εφερα Γαλαζιο,μοιραστητε το''
και στα χρωματα των φυλλων στοιβαχτηκε ο χρονος
τρεξαμε να πιασουμε το φως μιας κιτρινης πεταλουδας
''Κοιταξε,τα φυλλα της ελιας ξεφυλλιζει ο ηλιος''
στον υπνο του ψαριου γαληνη
ισως στη πραγματικοτητα να συναντηθουμε γρηγοροτερα
Πανω σε καθρεφτες νερων νανουριστηκε με γαλαζιο ο υπνος του κυκνου
και σε λευκοτητα ξυπνησαν τα φτερα του
στρωματα θαλασσας κανονιζουν τους ρυθμους μου
Νερα που ρεουν σαν τις λεξεις που ανταλλαζουμε οταν κουβεντιαζουμε ηρεμα
MARE NOSTRUM θαλασσα μου ηχηεσων παφλασμων σε μεσημερια πετρας
πολλαπλασιαστικοι πληθωρισμοι φωτος στα δαχτυλα του χεριου σου
ανθη
τι εισαι τι δεν εισαι,
π.χ οταν χτενιζεις τα μαλλια
η' οταν προσμενεις το αγνωστο,
διαδρομη σ'ενα ουρανο που βουλιαζει γαλαζιος
σταζει το φυλλο,ακους;καθετες διαδρομες του νερου,
ειναι πολλοι οι δρομοι να φτασει το ποταμι στη θαλασσα και σε σενα εγω.
Πραξη Τρυφεροτητας. Πνεουσα χρωματοφορα ρηματα γεωγραφιας βλεφαρων
η φευγουσα γλωσσα των κρινων
το χερι μου ομοια σεληνοφωτο σε κλαδι αμυγδαλιας γλιστραει στο σωμα σου
και σκεπαζει τον υπνο σου
Ελαχιστοποιω την αποσταση
εκει στη ρεουσα σκια της βαρκας προβαλει το φεγγαρι
στο γλυκο ριγος της λεξης σου απαλο στομα
αγγιγμα εσωτερικο του ονειρου
εγγυτατα πνεουν τα λογια μου στην ανασα σου
φωνη
δαχτυλα ανασηκωνουν τα λευκα σεντονια της σαρκας σου
κοκκινο μηλο φωτια που δαγκωσαν χειλη
γεμισα τις τσεπες μου νερο, και σε χρονο τρεχουμενο το αδειασα
σε περισπωμενες ψαριων
στειλε μηνυμα
να μαθω για σενα,θα περιμενω
υγρος ανεμος φεγγαριου ανοιγει το παραθυρο.
ενα ασπρο συννεφο περασε πανω απ'τον ωμο σου
λαμπερη λευκοτητα
θυμασαι το σπιτι μας;
να υπαρχει αραγε η συκια κοντα στη στερνα;
Ωρα με την ωρα η νυχτα αποψε προχωραει φωτεινη γαληνη
Το δερμα της μερας κυματιζει τεντωμενο στα δεντρα,
ενα χερι ανοιξε τα δαχτυλα σου και πεταξαν φρρ πουλια
Απο τα φυλλα προερχεται η λεπτη καθαροτητα σου
μεσα στο δεντρο ενα πουλι ξυπνησε και πεταξε μεσα στις λεξεις πρασινα φυλλα
ακους ενα ζευγαρι ασπροι κυκνοι να συνομιλουν
τα σωματα τους συνδεσμοι νερων και βλαστων
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,μπορεις ν'αναπνευσεις βαθεια μεσα σου
εδω γυρω η ζωη παραγει ζωη
ΣΕ ΣΕΝΑ Μιλω ο Εαυτος σου Ειναι Ο Κοσμος μου ο Εαυτος μου
πανω σε σιωπηλες αντανακλασεις νερων
οταν ο κυκλος του φεγγαριου κυλαει με λαμπερες φωνες
πως εφτασες εως εδω;ακεραιη ομορφια
στη θαλασσα σκαρφαλωνει ενας κελαηδισμος πουλιου σαν μια βαρκα φορτωμενη ηλιοτροπια
πανω κατω πανω κατω
εξισορροποντας περιστρεφομενους κωνους απελευθερωνεται ενα τοπιο θεμελιωμενο
σε γλαρους
τρεχοντας στα κρυσταλλα ενος δικυκλου ηλιου κατηφοριζοντας και συνεχως ανηφοριζοντας
στην κουπαστη της σεληνης υπερδιπλασιασμενα ανθη σε τοιχογραφια με διαφανα δελφινια
πανω σε λεπια νησιων
φυσαει φεγγαρι ατοφιο ασημι καληνυχτα
σαν η φωνη σου ακουσθει καθαρα σε κυκλους λεξεων ορατων και αορατων
ειναι αναλογα τα ποσοστα διαφανειας που προχωρει ο ανθρωπος απο ανθρωπο
σε ανθρωπο
Ποια εισαι; Ποια εισαι εσυ,που διαβαζεις αυτες τις λεξεις αυτην ακριβως τη στιγμη;
η νυχτα αποψε περπαταει στη γαληνη
κανενας ηχος εδω δεν ακουγεται,δεν φτανει να ταραξει τα νερα του αερα,
να τιναξει τα κλαδια της σιωπης,
πανω ψηλα κυλαει το φεγγαρι στα λευκα διαφανα σεντονια των συννεφων,
μια κρυβεται μια φαινεται,οπως παιδι που παιζει στα πρωτα τα μικρα χρονια του
με τη μανα του και δεν φοβαται,
κρυβομαι-βρες με,
τοσο κοντα η ευτυχια ,ενα βημα,να την μοιραστεις ,
οπως ζεστο ψωμι με αγαπημενο συντροφο, που ηρθε απο μακρυνο ταξιδι χρονια
στη ξενιτια,
το φεγγαρι αποψε κυλαει απαλα σ'ολους τους ουρανους,
σηκωσε ψηλα τα ματια να δεις,
πως ετσι ειναι, μηνυμα δυο ανθρωπων
σε σενα που καποια μερα θα σε φερω σ'αυτα εδω τα μερη τηε θαλασσας
της θαλασσας που δεν εξαντλειτε,
οπως η δροσια σου,κι οπως το ακαταπαυστο κυλισμα των ονειρων σου,
εκει στη χρυση αμμο στη δαντελα της ακτης στη γειτονια των γλαρων θα γραψω
το ονομα σου χρυσο.
Ειναι γιατι '' σ'αγαπω'' που μεταχειριζομαι αυτα τα ιδεογραμματα των εικονων,
γλωσσα να σε τυλιξει οπως η θαλασσα μας τυλιγει και παμε,
εδω που ειμαι,εκει που εισαι,παντου. .
τωρα απογευμα πεφτει ο ηλιος και το γαλαζιο απλωμενο να στεγνωσει στο συρμα
το ονομα σου
Ο ανεμος απ'τα μερη σου εδω εφτασε
και διακλαδωσε τη γραμματικη σου στα δεντρα του κηπου μου
και ανθισαν οι λεξεις,
τωρα συλλαβιζω το πρωτο γραμμα
η πρωτη λεξη ειναι τρισυλλαβη ,πεταξε πουλι και την σφυριξε τραγουδι
η δευτερη λεξη,χρωμα το ονομα σου,
απαλα πεταλουδα τρυφερη επνευσε σε ταπεινο χορταρι,
κι ο ισκιος της περισπωμενη αποψε σκεπασε τον υπνο σου,
ισως στο ονειρο να συναντηθουμε γρηγοροτερα
Σκεφτηκε,''τωρα η φωνη μας πυγολαμπιδα στο φως του φεγγαριου''
ο αερας χτενιζει τα συννεφα
καθως προχωρουσε η μερα το γαλαζιο κερδιζε τη θεση του στον ουρανο
με ελαχιστα λογια αυτοι οι ανθρωποι ντυνουν τα συναισθηματα τους
ουτε θελουν στα εργα τους να αποτυπωνεται η ματαιοδοξια
στο φως ειμαστε πιο φωτεινοι
μια φωνη δροσιζει το προσωπο
ενα πουλι σε λιβαδι
Ιδεων υποστυλωματα
ενα σπιτι στην ακρη της θαλασσας
η ιστορια ο χρονος της αμμου στα χερια
η φωνη των γλαρων
η ησυχια των ψαριων
και τ'αλογα βοσκουν σε τοπο ελευθερο
κοκκινες παπαρουνες και κιτρινες μαργαριτες
απο τον ουρανο φυσαει αερακι
και τρεμει η μικρη ελαχιστη χλοη
αυριο η λευκοτητα των κρινων
νυν η καθαροτητα των νερων
ο ανθρωπος αυτος ειναι ενα σπιτι μου .''εδω θα κατοικισουμε''.
να μαθουμε πως πετουν τα πουλια.
η ζωη σου αναπνεει.
ενδυματα κοχυλιων το φως φωτεινη φωνη φλουδα νερων ηλιου
παλμοι φωνων τα νερα
μεσα στα φυλλα βηματα ελαφρια
ησυχη αναπνοη
αδειαζει ο αερας
ενας ψιθυρος
φεγγει γαλαζιος
το χερι προεκταση ροδων
παντου φως
εντελει η πραγματικοτητα υποχωρει στην ομορφια
η διαφανη πιεση των λεξεων
πατωντας στη πλατη αναδυομενου δελφινιου
φευγουσα ισορροπουσα
φωτεινο γαλαζιο εφαλτηριο γλαρων η θαλασσα μου
αναστραμενη χρωμογραφια Χρονου παραλια
ασυλληπτα Συλλαμβανομενα
ακροδαχτυλα κοχυλια
εναλιος ομφαλοφορος αχινος
περισπωμενες ψαριων
η Ομορφια ενα βημα πριν το Αορατο
ενδοξο στηθος λευκοτατου αλατιου
παλιρροια σωματων νερου
το Φως σαλευει ως οχταπους
συνορο ουρανου και θαλασσας το φεγγαρι
εναρμονιοι Αντιχτυποι Ηχων Κυματα
Ακροπρωρος Μνημης Εφαπτομενης Παφλαζουσας
το καρπουζι
εσκασε το φως σε φετες
κοκκινο
μια σταγονα νερου
σε κοκκινο τριανταφυλλο
ενα πουλι κοιμαται
στον ανθεστηρα των δεντρων
μια λεξη,η θαλασσα,ο ηλιος
ζεστος,στην αμμο το μεσημερι σε ρουφουσε ο χρονος,
ενα κοχυλι στα χερια,
στο καθρεφτη,το δωματιο,τα λουλουδια
στο τραπεζι,κοκκινα και ασπρα τριανταφυλλα,
στο παραθυρο το φως κοιτουσε.
η φωνη,συμφωνα και φωνηεντα κοκκινες
παπαρουνες,φυσουσε ελαφρο αερακι,η φωνη
το προσωπο,ενας κηπος
κοιμομαστε κι η θαλασσα μας ξυπναει
μεσα στον χρωματιστο βομβο των μελισσων
στη παραλια η ηλιοκαμενη αιωρηση του Χρονου
οι μερες δοχεια κιτρινου φωτος
η αρχαια εικονα ο κυκλος του ηλιου
βρηκαμε το αγαλμα της γυναικας διπλα στο αγαλμα του αντρα
στα προτυπο της αρχαικης κουρης και του κουρου
αναμεσα στις συκιες στα πευκα και στις ελιες
το κυματισμα των πουλιων το ασπρο βελος του χρονου
ο ηλιος ψηλα γυρναει και μας θερμαινει
ο ανεμος επιμενει να βυζαινει θαλασσινο νερο
μεσα σ'ενα προσωκρατικο περιβαλλον τα πρωτα αναγκαια
ταυτοχρονα το κυπαρισσι με τις ελιες ανεβαινουν στο στηθος του στρειδιου
καθαροτητα και το ιδιο τις αλλες μερες ξημερωνε
στη φαντασια του εικονες ισοδυναμες της απλοτητας
τυλιγμενος στ'αορατα των λεξεων προχωρουσε ο Ελληνας Ηρακλειτος
το γαλαζιο φτερουγισε επιστρεφοντας στην αιωνιοτητα
η μνημη πνεει σαν ανεμος εδω που ο Εμπεδοκλης αγορευει ''Περι το Μη-Αδικειν''
Το Ανοητον Νοητον εγεννηθει
Το Ακαταληπτον Καταληπτον εγεννετο
ενα φυλλο γαλαζιο ο ουρανος
εδω μπορω να δω τ'αλατι π'αφηνει ο ηλιος στα δεντρα
εκτυφλωτικος
την ηληκια των θαυματων
εδω μπορω να βλεπω την ωραιοτητα
φωνη με φωνη ακουστηκαν
πολλη αιωνιοτητα το μελλον
διαφανη λεξη η γαληνη
πληρης συμμετριων ο ανθρωπος
στο σχημα κοχυλιου
ετσι εξηγειτε ο κοσμος
το βλεμμα του ηλιου στο σωμα της περκας
η αντιστροφη φωνη που εχει το φως,
πληρωνω με γαλαζια νομισματα τον χρονο
τον εξατμιζω ν'αφησει το αλατι κοκκο κοκκο
στην ελαχιστη βουτια του καλοκαιριου
ο αστεριας πενταποδος σε πετρωματα χρησμων
κοιλω τα νερα στο εσωτερικο κοχυλιων
μια ιδεα και φτανει ο κοσμος να υπαρξει
ενας Sebastian Bach μας χρειαζεται ν'αρχισουμε τη fuga του μεταφυσικου
που κοιμασαι-σε θαλασσοσπηλια-κοχυλιου
Τι ξερεις-το φως των νερων-το πρωι
Μην ξυπνας-το σπιτι σου ανασαινει -
Μια κινηση-στην ανωση του ηλιου το σωμα
τα τζιτζικια στα δεντρα
''κοιταξτε το ηχηρο σιωπηλο σωμα μου''
καθρεφτιζεται στην εξοχη ρυμοτομια των λεξεων του
η σπονδυλικη στηλη των φωνηεντων και συμφωνων
ο ανθρωπος
στο βιολοντσελο παιζει τη λαμπροτητα πο'χει το φως
το απειρο λυγισμενο σε οξεια γωνια
τα εργαλεια της ανθρωποτητας απο στερεο σιδερο πουλιων
ατρανταχτο ερωτημα που ειναι ο ηλιος
πεφτοντας
στο φως
μεσα στις ανοιχτες παλαμες μας
ιδεα πλατωνικη ο κοσμος
Η αφη της μερας
Η γευση του αερα
Το βημα του Χρονου
καλα ξερω να μιλω τα ελληνικα
τι ειναι οι λεξεις
το περιγραμμα του προσωπου
οβαλ
βαζο με χρυσανθεμα-πινακας βαν Γκογκ
το δαχτυλο προεκταση της ερωτησης
τι ειναι;
[στο δωματιο η μοναξια κοιμαται]
[ξημερωμα]ηχοι στη θαλασσα
[ν'ακουω τις λεξεις ν'αναπνεουν]
τι ειναι;
ο χρονος
τα δεντρα φυτρωνουν πρασινα
οι ελικες του αερα
[μεσημερι και τα συκα φουσκωνουν]
[η φωνη μας]ακουστηκε
[''εδω ειμαστε'']
τι ειναι;
οι λεξεις
κοιταξαμε-μας τυφλωνε ο λαμπερος ηλιος
η αγριοσυκια
και πιο κατω τα κιτρινα σταχια
και πιο περα η ασπιδα της θαλασσας
''να εκει''
ωραια μεθυστικα μυριζαν στο βαζο τα λουλουδια
στα χωραφια ο ηλιος κοκκινιζε τις παπαρουνες
λαμπρο φως και καθαρη ατμοσφαιρα
στο συρμα απλωμενα τ'ασπρα σεντονια λιαζονταν
στο ραδιοφωνο ενα capricio του Σοπεν
η σαλα στολισμενη
αναβει μια-μια τις λεξεις
L.v.Beethoven - Cello Sonata in F, Op.5, No.1 - 1.Adagio sostenuto-2.Allegro.
η σιωπη του νερου
ο μυστικος υπνος των νουφαρων
η διαφανη γαληνη των συμφωνων και φωνηεντων
που ανταλλαξαμε
τι ειναι η ευτυχια;
λογια απαλλαγμενα απο το βαρος τους
κι ο αερας ειναι γεματος απο ανθη της αμυγδαλιας
τι νοημα εχει το γελιο αν δεν προοριζεται για εναν ανθρωπο;
τι ησυχια κραταει το φεγγαρι
τοσο απλη και ομορφη συνδιαλλαγη
και η φωνη στη θαλασσα:''γυρισε''
ειδες το φεγγαρι;
ρωταω:
πρεπει να γνωριζεις το φως
το βελος του
κοιταξε απο το παραθυρο τη θαλασσα ,περα μακρυα,απεραντη
απνοια,τα τζιτζικια στα κλαρια των δεντρων και στους κορμους
η μερα ηταν πολυ ζεστη,μεσημερι,τελος Ιουλιου
με τα διχτυα πιασαμε τη συμμετρια
και συναρμολογησαμε τις Ιδεες μας
σε ελικοειδεις κινησεις το φως
κατεγραψε τον Χρονο
πανω στα κεντητα των κοχυλιων
αμμος οι λεξεις μου
θαλασσα
απειροτητα ελαχιστη ο ανθρωπος
ηχος
το περασμα του λιθρινιου
ακου
το γυρισμα των νερων
παλι το φως
φως
ο Χρονος Χρονος
μετραει με τα δαχτυλα
αμμο την αμμο
παλι
παλιρροια
αναπνεουν τα κοχυλια
συμμετρια
απο το παραθυρο ειδε τη θαλασσα πρωι μια περισπωμενη στον καθρεφτη
οι βαρκες τα φυκια στα διχτυα τα δεντρα κολυμπουν σε τοιχογραφιες
τα δελφινια με τις λεξεις μας αραζουμε σε παραλια ενας χτυπος το νερο
σκαει στον υπνο της περκας κυλαει ο φιλοσοφος Ηρακλειτος αρρητα
ρεω ρει ερρεε ποση θεα ο κοσμος μου ο κοσμος σας ενα ειργω ελληνικο
ο ανθρωπος
''να σωσω τουλαχιστον κατι,εστω και το ελαχιστο''
ειδε πολλα βοτσαλα στη παραλια
τα ματια τους στο φθαρτο δεν κουραστηκε
στο χερι μου το ξυπνημα της θαλασσας
και το κρινακι λευκοτατο πνεει τον υπνο των βραχων
με τα υπαρχοντα των πουλιων φυτεψαμε πρασινα δεντρα
το πνευμα της πεταλουδας σιμα στ'αγριολουλουδα
το αρχαικο μειδιαμα των νερων
τη νυχτα στα πληκτρα τ'ουρανου χτενιστηκε η σεληνη
απο ευστροφο πηλο τα σωματα μας
και αγγελος με ψηφιδωτο δελφινι φωτογραφιζεται
ακουσε να λεει:Ειμαι μια ευθεια ακρογυαλια ακονισμενη στο κυμα
ειπε:το κοχυλι ιδιωματικη συλλαβη απο χρωμα γαλαζιο
ειναι τα λογια σου η υπαρξη σου
τη νυχτα τυλιχτηκε η σεληνη στα μαλλια σου
την αυγη στον ουρανο κολυμπουσαν γαλαζια ψαρια
η εννοια της αγαπης ειναι η χαρα
''οι πιο ομορφες στιγμες της ζωης της''
η θαλασσινη αυρα παρασερνε τα φυκια προς το φεγγαρι
την απαλοτητα στα χρωματα την αγγιξαμε σημερα στα δεντρα
ευτυχισμενα τα πλασματα που .ονειρευτηκαν στον ισκιο της τριανταφυλλιας
ευτυχισμενη η στιγμη της συγκομιδης στα δεντρα
ευτυχισμενη η ωρα της διαφανειας των αισθητων
ξεφυγε η σκεψη μου στα εσχατα της αληθειας
επεστρεψε η μελισσα κι αποτυπωσε στο μελι το ταξιδι της
θαυμασιο οραμα το βουητο της
η ωραιοτητα των αφθαρτων τον καθηλωσε
κοιταξε τα κοχυλια στο φως της σεληνης στην αμετρητη αμμο
η ιδεα του Χρονου
ενα δεντρο αντανακλα τη γυμνοτητα του νερου στους κυκλους του κορμου του
με το βαθυ βλεμμα και τη ψυχη τους η σπειροειδης εξελιξη του σωματος τους
''και η ψυχη τους;'' εφταχορδη λυρα
''να σωσω τουλαχιστον κατι,εστω και το ελαχιστο''
δεν εχω να παω παρα τριγυρω απο αυτο το''αποσπασμα''
κι απο αυτη την ''ιδεα'
αγγιζω το γαλαζιο
το σηκωνω στα χερια μου
βαφω τους τοιχους
το μεσα μου
και τον ουρανο
βλεμμα γαλαζιο των λεξεων μου
θαλασσα
ο γλαρος
μια τεθλασμενη γραμμη
στο ονειρο της.
το νερο του φωτος αντηχειο
οι λευκες περισπωμενες των κυματων
το ακρωτηρι στη πλατη των ψαριων
δες
βαρκακι τον ηλιο ταξιδευει
στη βαθεια ησυχια του αστερια
ακου
που το φως ηρεμο προχωρα;
ποσο γαλαζιο γευματιζει ο Χρονος;
πως το νερο στα βραχια επιστρεφει;.
Θα νικησει η συμμετρια
Ασπρα υγρα χαλικια
Λαμπερο χρυσο ακρογυαλι
Αναπνεει το κοχυλι ελικες νερων
Σπαροι δισυλλαβες λεξεις
Στιξη γαλαζιου η διαφανεια
Αντιφωνο του καθαρου
πρωινο
και ξυπνησαμε
με γαλαζιες φτερουγες στις πλατες
να πεταξουμε
πουλια τ'ουρανου
η'
ψαρια της θαλασσας
να κολυμπησουμε
η θαλασσα κατω απ'τη πιεση του ηλιου επιπεδη.
καθρεφτης αεικινητων γλαρων.και γαλαζιας ακινησιας ουρανου.
στις αδειες καρεκλες φανταστηκε τα σχηματα των.ανθρωπων.
μια συνομιλια που τελειωσε.μια λεξη που δεν ειπωθηκε.και αναβληθηκε.
μια σιωπη εκκοφαντικη.το παιδι που ρωτουσε κι επαιρνε ασαφεις απαντησεις.
η γυναικα που χαμογελασε.κι υστερα αινιγματικα κλειστηκε στη σιωπη της.
το γελιο που ξεσπασε αναιτιο.ενα αγγιγμα.του δεξιου χεριου στον.αριστερο ωμο.
στιγμιαια αιωρηση της αιωνιοτητας.ο εγκλειστος χρονος της αβεβαιοτητας.
η λαμπερη μερα.η ζεστη ατμοσφαιρα.οι σκιες των ανθρωπων που ηταν εδω
πριν λιγη ωρα και τωρα δεν ειναι..το βλεμμα του ολογυρα.τι ειναι το βλεμμα.
που βλεπει.προς τα που.και τι .το παρελθον στο παρον.η' το παρον στο μελλον.
η' το παρελθον στο μελλον.δυαδικες σχεσεις υπαρξης η' μη υπαρξης.
πριν.αργοτερα.τωρα.κανενας.καποιος.κανενας.προχωροντας η ωρα
η θαλασσα δυει στον ηλιο.οι γλαροι συνεχιζουν να μεταφερνουν ασπρη λαμψη.
χρωματιζονται οι απεναντι λοφοι μ' αγριελιες και θαμνους.η φωνη
της βαρκας ξυπνα τα ψαρια απ'τον ησυχο ηρεμο υπνο τους.την ιδια ακριβως
ωρα ειδε ανθρωπους να πλησιαζουν και ν'απομακρυνονται.μαγνητικα πεδια.
δοχεια λεξεων που αδειαζουν και παλι γεμιζουν.γιατι μιλαω.ποιος ακουει.
και τι απαντα.και κυριως τι ρωταει.και τι τον ρωταω.εγω.κανενας δεν ειμαι.
εσυ κανενας δεν εισαι.επινοηση η' πραγματικοτητα.βλεπει γυρω του
την πραγματικοτητα.τις ιδεες της πραγματικοτητας.στον καθρεφτη της θσλασσας
οι ανθρωποι .τα ειδωλα τους.οι φωνες οι χειρονομιες τους.η ελαχιστη συνομιλια τους.
η ενωση και ο χωρισμος τους.η επ'απειρον συνευρεση τους.μια στιγμη.τα παντα.
φυτα σε Antonio Vivaldi for oboe andante πρασινη βλαστηση
Αληθεια τι θα κανουμε στο παραδεισο της Γλωσσας μας
ειμαστε το εργαλειο των ονειρων μας
''με το γαλαζιο να ποτισεις τις γλαστρες'' τον ακουσε
η θαλασσα του εντυπωνε την ιδεα της ωραιοτητος
τα πουλια πως σκεφτονται το φως τα κυριευει
κι εμεις εχουμε το φως κρυμμενο στις λεξεις μας
κοιταξα τη διαφανη μερα
χορευτικα ξαπλωθηκε η θαλασσα στ'αγγιγματα του ανεμου
να λεω την Αληθεια,θ'ακουσεις
οι αμυγδαλιες μ'ανθη θα νικησουν το σκοταδι
εκει απεναντι το γαλαζιο, λιτο και ελαχιστο
να δουμε το φως ,αγνοωντας το περιττο
Να λετε την Αληθεια , εχει Ενδιαφερον
το εναρμονιο μερος των λεξεων , και οι γραμμες των ηχων με φως στις ακρες
κι ενας ηχος διαφανος αφησε στο γαλαζιο το νοημα του .
εγραψα:Αισθανομαι,αρα Ευτυχω
το μετρο ενος ανθρωπου ειναι ο ανθρωπος που σταθηκε καποια στιγμη διπλα του
ο Ανθρωπος περιεχει τις Λεξεις του
μεσημερι,η αιωρηση του κιτρινου στη λεμονια
αυθορμητα ρωτησε που κατασκηνωνουν τα γιουλια τετοια εποχη
το δαχτυλο απεκτησε το σχημα του δειχνοντας
μπορει να βλεπει την ωραιοτητα
η ανασα των κοχυλιων
το ωμεγα των κρινων
και το τανγκο των πουλιων
απο λεξη σε λεξη η σιωπη κι ας ηχει
μια κυρτωμενη αιωρηση το απογευμα
ο ανθρωπος;τρισυλλαβο ον
κατω απο επιφανειες ανθρωπων ζουμε
γυμνα στηθη κρινων ομοια λευκων
πανσεληνος νυχτα ακτινοβολουσα στους ωμους
και στους μοιρους και στη κοιλια
βρεχει και ακουω τις σταλαγματιες σου
βλεπω τα συμφωνα της φωνης σου
η ενατη συμφωνια των ματιων σου
στα χερια σου μενεξεδες πουλια αναπαυονται
ευτυχια η μελισσα γυριζει μελι
ο ωμος σου γλυκο μηλο που δαγκωνω
τα χερια σου αρωματιζουν τον αερα
το χαμογελο ανοιγει το παραθυρο στο γαλαζιο κηπο
τα δαχτυλα σου ανακατευουν μυριστικα ανθη
γλυκεια η φωνουλα της.πως ψιθυριζει.τα λαμδα και τα ρο της.ο κορφος
της μυριστικος κηπος.το κελαρυστο γελιο της πως με τρελενει.λεπτα τα
δαχτυλα των χεριων της .κρινοδαχτυλα.κι η φωνη μου πιανεται σαν μπαινει
μεσα στο δωματιο.εγω την κοιταζω κρυφα και παει η καρδια μου να σπασει
στα στηθη μου.σαν τ'αστρα που χανουν το φως τους γυρω απ'την σεληνη
σαν εκεινη βγαινει ολοφωτη στον σκοτεινο ουρανο κι ολα τα φωτιζει νερα
της θαλασσας μηλιες και δεντρα του κηπου.και το γυμνο ωμο της φωτιζει
αργυρο.''απ'τον ουρανο κατεβηκες,καλη μου;''την ρωταω και ταραζομαι.
τοτε μου γελαει ευτυχισμενη.κάλαν σελάνναν.φάεννον εἶδος
μάλιστα λάμπης.και σηκωνεται.πως περπαταει η φιλη μου σαν περδικα.
θαυμασια βηματιζει ἔρατόν τε βᾶμα.στον καθρεφτη μπροστα πηγαινει και
καθεται.ισοθεη.κἀμάρυχμα λάμπρον ἴδην προσώπω.το φεγγοβολημα του
προσωπου της με μαγνητιζει.ο αρωματικος χειμμαρος των βοστρυχων της.
ο περηφανος ασπρος λαιμος της.τα τριανταφυλλα μαγουλα της.η κομψη
μυτουλα της.πως ολα αυτα τ'αγαπαω.
ἐν στήθεσιν καὶ στρώμναν ἐπὶ μολθάκαν ἀπάλαν...ἐξίης πόθον...
το φως απ' το φεγγαρι κυλουσε στο περιγραμμα των δεντρων
επειτα πηδησε στην αμμο της παραλιας εδειξε λευκο το γυμνο
ωμο κι απο ' κει με εξοχη βουτια βουτηξε στη θαλασσα σπαζοντας
το νερο σε χιλιαδες λαμψεις
Φως
Τα δεντρα με τα σχηματα των πουλιων
Η ανωση του αερα
Το βλεμμα των λεξεων
Το απεριττο
Μια απειρη κινηση προς τον Χρονο
η μερα μας εξαρταται απ'το φως
εξω πανσεληνος λαμπερη
γαληνη αποψε σαν νερο
απεραντη
θα'ρθει η μερα η ωρα να ξημερωσουν οι λεξεις των δεντρων
με τι ρυθμο να συνεχισεις να αναπνεεις το φως
σ'εναν ασπρο καμπο θαλασσας με λεπτομερειες φεγγαριου ονειρευτηκες
ησυχη και γαληνια φωνη απεραντη μεγαλη ελαχιστη ζωη
η ζωη μας
απαλη σκια πουλιου θρυματισε τη σταμνα του ηλιου
απο τις πρασινες αρτηριες των δεντρων
ο ανεμος ακουμπουσε τις ακρες των κυπαρισσιων κι απο κει χαμηλωνοντας
στις ελιες ξεφευγε κι εφθανε στη θαλασσα
ηταν η φυση υπεροχη και η θεα καταπληκτικη στη θαλασσα
περα στα νησια στους γυρω λοφους
ποικιλα χρωματα και καθαρη γαλαζια ατμοσφαιρα
δεντρα κυριως πευκα και ελιες και παπαρουνες ,κοκκινες παπαρουνες παντου
ενα λιγο ο ανθρωπος και συναντα το απειρο
στο κρυσταλλο ενος αλατιου η θαλασσα
η θαλασσα μας
σε θηλυκο σωμα οφειλονται οι εκλειψεις μου
στο δικο σου
Το ειδαμε. δεν ηταν κινημα του νου ηταν η πραγματικοτητα
να χτισεις τη φωνη σου σαν σπιτι να χωρεσω μεσα
με σχηματα θαλασσας με μορφες κηπων και φωνες εγχρωμου αερα
μ'ενα λ ηλιου χρυσο
σε καθε λεμονια στη ριζα της σκαψε να με βρεις
και σε κηπο να διαβεις και να'χει βιολες κι ανθη να μοσχομυριστεις
να'χει και γελαστα νερα να'χει και μηλα στις μηλιες
και με τ'αηδονια τα πουλια να κρυφοκουβεντιασεις
να'χει ποικιλα ανθη
υακινθους και πληθωρα ασπρους κρινους
να σημειωνουν την αθωοτητατα της υπαρξης σου
το ανιδιοτελες το θαυμασιο
και η φωνη σου εναρμονια στην ωραιοτητα
αυτο ακουσθηκε καθαρο και λαμπρο και αιθεριο
ειναι το πεπρωμενο των ανθρωπων η συμμετρια
κι ως ανεμος σηκωσε και πηρε τα σκεπασματα της,εγω,
και την ειδε ροδο αμαραντο ασπρα βοτσαλα τα στηθη της
και ειδα,εγω,αναμεσα στα ποδια μεσα σε πυκνο φυλλωμα αναπνεε δοχειο καλλους
ν'ακουσω
ολοκληρο τ'ονομα σου να προφερεις μ'ολα τα φωνηεντα κι ολα τα συμφωνα σου
καθαρα
ο ανεμος σπρωχνει τα νερα της θαλασσας
και ανθρωπινες φωνες μας ξυπνουν ,οι φωνες μας,
και η μερα γελαστο φως
οι ελιες σε κινηση αριστερα δεξια προς τα πανω προς τα κατω
πουλια
πουλια
πουλια
ο χρονος μας
στη διαφανη αφη ανεμου
ξερουμε πως κανενα νομισμα δεν εξαγοραζει την αληθεια
''ακου τα τζιτζικια''την ακουσα να λεει,με χαμηλη φωνη,ψιθυριστη,
εσυ εσυ εσυ
επειτα σηκωσε το δεξι της χερι και με τον δειχτη διεγραψε τη τροχια ενος γλαρου
εγω
κρυβονταν κι εκει ζουσαν μαζι
''εγω''-''εσυ''
''παντα
ομορφια, η αποδειξη του θεου
ανα φυτο τα ανθη και τα φυλλα
ανα πτηνο τα φτερα και η φωνη
ανα ουρανο το φως
η μερα μας εξαρταται απ'το φως
εγω, το συμμετρικο του εσυ
εσυ,η αθωα δυναμη των λεξεων μου
στα ρουχα του αερα σκεπασθηκαν οι ψυχες να επιστρεψουν
οι ψυχες μας
ανοιξε η μελισσα τη σιωπη του ανθους σου
προφιλ.το μετωπο.η καμπυλη.γραμμη της μυτης.το περιγραμμα των χειλιων.
το κυρτο σαγονι.η διαγωνια του λαιμου.''τα ματια''ακουστηκε η γυναικα''τα
ματια μου δεν τα βλεπεις;''.η αορατη φωνη.το πεπερασμενο.απειρες διχοτο-
μησεις.απειρες προσθεσεις.η φωνη που κινειται.το συναισθημα που αντιστοι-
χει.γυρισε το προσωπο .''στο χωρο υπαρχουμε;''την ακουσε παλι.''η' στο χρονο
υπαρχουμε;''δεν απαντησε.συμφυτος δυισμος.στοιβαζεται χωρος στον χρονο.
και χρονος στο χωρο.βεβαιοτητα.αοριστια.γυρισε το προσωπο προς το μερος
του.''ειναι μεσημερι''της ειπε.''βλεπω το φως''.βλεπω το φως σημαινει αισθα-
νομαι.ποση ωρα τον κοιτουσε;μια μικρη στιγμη,ελαχιστη.μια αιωνιοτητα.περι-
εργαστηκε εκεινο το προσωπο.''εκεινη τη μερα,θυμαμαι''.μιλησε για κεινη.
''θυμαμαι,τη μερα εκεινη''μιλησε για κεινον.ακουγε.ακουγανε.θυμαμαι σημαινει ξαναζω.επιθυμω.επεστρεψε το προσωπο σε προφιλ.η ιδια περιγραφη.αεικινητη
εντυπωση.''σε ειδα για πρωτη φορα''την ακουσε.περιμενε.συνεχισε.''σε ειδα πρωτη
φορα''.εκλεισε τη φωνη της σε κυκλο.την κοιτουσε.διαφανη.ωρα την κοιτουσε.
''βλεπεις τα ματια μου;''την ακουσε παλι.''τα ματια μου που σε κοιτανε''.τα ματια
που κοιτανε.κοιτανε.ο ενας τον αλλον.γυρισε και τον κοιταξε.''το ιδιο ποσες φορες;''.ρωτησε.ρωτησε.δεν απαντησε.εκλεισε τα ματια για να δει καλυτερα.ψιθυ-
ρισε.δεν ακουσε.αισθανθηκε.παλι το προσωπο προφιλ.''το γνωριζεις;''ρωτησε.
''το γνωριζω''απαντησε.
το τριανταφυλλο που με ξυπναει
το ματι που κολυμπαει στο ματι
τα δαχτυλα που κρατουν το μηλο
τα βηματα που χαραζονται στην αμμο
η ισορροπια του λευκου
το αεροθουμενο του πουλιου
το ευλυγιστο των χειλιων
η λεξη της συμμετριας
πληρες αρωματων
ευηχο βλεμματος
αναπνοη κρινων
φλογα φωνης
διαφανο
απαλο
ανθος
πνοη
ησυχο
γυμνο
νερο
φως
ακουω Johann.Sebastian Bach νερα
ν'ανεβαινουν στα βιολοντσελα των δεντρων
και τα γεωμετρικα μοτιβα σχηματιζουν το προσωπο του
το αινιγμα του ατελειωτου λαβυρινθου που'ναι το λεμονι
και δυο πορτοκαλια στο σχημα ενος δεντρου
ακουσε το παιδι πως προχωραει κυλωντας τα ερωτηματα
ειδε τη λευκοτητα να ανατελει ,
κι υστερα ακολουθησε ενα πληθος γλαρων
το φως μια μεγαλη εκρηξη πολυχρωμων κυβων
εγραψε:''το Τετραγωνο η Ουτοπια του Πολυγωνου''
σε απταιστα ελληνικα
προεκταση κηπου στη θαλασσα
η φωνη του βλεματος
συμμετρια λεξεων
απειρη αιωρηση σωματος
κι αυτο το δεντρο στην υπερβολικη γεωμετρια
κυκλος αμφιβληστροειδης
τα νερα του Χρονου διαφανα
ανεβηκαμε στα πουλια
το φως αρτιος αριθμος
η γλωσσα της ανθοφοριας της Ανοιξης
και το διχτυ των αποσιωπητικων των φυλλων
και η σιωπη των λωτων
γαλαζιο αμετρο καλλος
αλατι γυμνο ποιηση
ηρεμουσε το λαδι της σεληνης
ενα κανονικο στερεο φως
ισορροπει το λευκο σεντονι του αερα
οι λεξεις ελληνικες
η σκηνη της θαλασσας και αμφιθεατρικα
οι λοφοι
σαν πελωρια φωκια το βουνο,βαρκα
στη σκηνογραφια γαλαζια τα παραθυρα
κομματια κοκκινο στις γλαστρες,τα τριανταφυλλα
το κιτρινο φωτιζει τον καθρεφτη
ισκιος αχινου στο λουτρο της πεστροφας
στρειδι η κοιλια της αγαπης μου
στις ραχες δελφινιων φωτεινοι
ασυμμετροι αστεριες
η γλωσσα της θαλασσας ειναι τα κυματα της
τα δοντια της λευκα
στο ιωδιο παιζει τα πλοκαμια το χταποδι
η αμμος μετραει αριθμους του Χρονου
το στιλετο της σαρδελας,αμμουδια με πευκα
κυπαρισσια,λιοφυτα,κηποι με αμυγδαλιες πιο πανω
αντιστροφα στον εμφυλιο των Ιδεων χταποδι στο βραχο
ζωη,σε μεγαλες ποσοτητες ψαριων
πυροφανι σεληνης η σκεψη
σχημα πετραλιθρας καταπινει την παλιρροια
το αντιστροφο της αντανακλασης των νερων
ειναι η βαρκα,η αρμυρη ονομασια της πατριδας μου
επιστρεφει Καρυατιδα ομορφη
θα ερθει το φεγγαρι στα νερα
κοκκινο
τα φυλλα στο σωμα της
παραμερισε το χερι τυφλωθηκε
απο την ηβη της,οριο θαλασσας η
μπαλα του κοριτσιου,το σωμα του
κρεμαστηκε στον καθρεφτη της
ενδοξο υπεροχο ειδωλο
του ανθεστεριωνα της χαρταετος
νοτισθηκαν οι ηχοι της φωνης
στην αρμυρη πλευρα του ερωδιου
καποτε λογαριαζω το φως
με τμηματα κηπων
ρομβων ορθογωνιων
σεληνης απαλο διαλυμα
ενα κομματι θαλασσας στον καθρεφτη και διαγωνια τοπιο με νερα
ο χρονος της χλοης διακλαδιζεται σε ακρωτηρια
που σαν δαχτυλα ανοιγουν και κλεινουν
να περασει διαυγες το νερο σε συμμετρικα κοχυλια
αιτηματα Ελευθεριας και Καλλους
η ατελειωτη συμμετρια των συλλαβων
καθως το κυμα σε λα ματζορε περιβρεχει τα κοχυλια
η πρασινη χλοη των Ιδεων λευκη ατμομηχανη γλαρων
υπερανω των υπερων των λοφων
ελαχιστα συννεφα
τονισμενα στο μετρο του ηλιου
ενω τ'ανθισμενα νησια στο βαζο
των ορμων
στην οχταηχην παλιρροια του χταποδιου
αναδευουν οι βαρκες
το φως
ετερομορφος Χρονος γαληνης
στα γαλαζια σεντονια στεγνωνει ο ηλιος
την ατελειωτη συμμετρια των φωνων μας
οι κρινοι τ'ουρανου οι γλαροι
κι ελικες των νερων στα δεντρα
το φως
αναδυθηκε
φως
η διαφανη χλοη των φωνηεντων
κι οι γεωμετρικες ελιες των συμφωνων
το φως
λουσθηκε
φως
η λευκοτητα του Χρονου το Απειρο
κι η αμμος οι στημονες των βηματων
το φως
μοιρασθηκε
φως
διαφανεια αρρητου αριθμου θαλασσινών ηχων περκας
πεντατονικη βλαστηση κυβων νερου αιωρηση γαλαζιου αερα
εγχρωμη διαστολη συμμετριας απεραντο τοπιο αστερια
πλανοδιας γαληνης ελαχιστη αντιστροφή ουρανου
η αμειωτη ανωση του ηλιου ανεβαζει τα πρασινα φυλλα των δεντρων
ξυπνησαν με σωματα περιστεριων ασπρα στο καθρεφτη ο ουρανος
μια λεξη αποσταση το διαφανο χωρισαν τα χρωματα συμφωνα
με τις πραξεις τους το χερι ξεφυλλιζει το χρονο αδειαζει το απειρο
σε ενα ποτηρι ποτιζει τα πουλια στο κιτρινο δωματιο ενα παιδι
καρφωνει δεντρα στους τοιχους ριχνωντας ζαρια υπολογιζει
τα περιγραμματα των λοφων με πετρες θεμελιωνει το κυλισμα
του νερου στα κρυσταλλα του ελαχιστου πανω σε ενα χαλκινο
ποδηλατο στο αρχαιο θεατρο υποκρινεται τον Οιδιποδα οι θεατες
με κεφαλια ασπρων περιστεριων χειροκροτουν η θαλασσα ξυπνησε
τους γλαρους σε κηπους ιδεων ο ανθρωπος μετραει ποσες λεξεις
αποσταση η ποιηση
πηραμε το Φως και προχωρησαμε
στοιβαζοντας γαλαζιο μερες ανοιχτηκαμε
η φωνη
η φωνη σου ακουστηκε
ακουσα το νερο να περπαταει στα χαλικια
στην ακτη το κυλισμα της θαλασσας φορτωθηκε φωνες
τουτη, ακριβως,η εικονα ορμησε να σε βρει
ενα πουλι ενα φτερουγισμα
ενα ραγισμα ουρανου
ενα κυματισμα ενα τρικυμισμα
στον αερα
λοφοι και σπιτια μεχρι τις αντηχησεις των νερων
μεχρι τον ουρανο ο αργαλειος των δεντρων
στο γαλαζιο της εδω,υψωθηκε η θαλασσα
τα δεντρα ταιριαζουν στα χερια σου,ανοιγοντας τη χουφτα γεμιζουν πουλια .
Και τι επιθυμεις; Και τι μου ζητας για να ευτυχισεις για παντα;
Την παρουσια σου,απαντησε
Ειδε ενα περιστερι ανεβασμενο σ'ενα συννεφο
να ριχνει κατω λευκα κομματια ασβεστη
Ακουστηκε παλι η φωνη
''Κοιταξε το πουλι στον ουρανο
ανοιγει πορτες και παραθυρα''
και το κρινακι λευκοτατο ανασαινει τον υπνο του στους βραχους,σκεφτηκε
η πεταλουδα σχεδιασε τη μερα της στα ανθη
με τα φτερα των πουλιων αποκτουμε την ιδεα της ανυψωσης
στο χορταρι αναμεσα στις πετρες πνεει την υπαρξη του ο κοσμος
ποση απο τη συμμετρια της μαργαριτας αγγιζει τον αερα
το φως που ελαμψε το ορυκτο της μερας
Μπορει να βλεπει την Ωραιοτητα
η ανωση των ψαριων χαραζεται στον ρυθμο των κυματων
πουλια ανεβαζουν με σκαλες λοφων τη θαλασσα
τοσα πολλα σχηματα φυλλων και τοσα ειδη φυτων στο φως.
η Υπαρξη
και με τη γλωσσα του ειπε:''.ενα νευμα η ευτυχια''
ενα σημειο προσθετωντας, απο Εδω η Αιωνιοτητα
εχτισα το σπιτι μας
να'ναι κοκκινο στ'ανεβασμα του ηλιου
να'ναι πορτοκαλι στο κατεβασμα του ηλιου
να'ναι το σπιτι μας σε γαλαζια περιγιαλια
με κηπο ολογυρα φυτα και δεντρα
να'ναι με ηχους πουλιων
να'ναι στο φως
εχτισα το σπιτι μας
να κοιμηθουμε κλεισμενοι στα ροδα
πανω στ'ανοιχτο πελαγο με μικρες βαρκουλες αυλακωνουμε το ταξιδι μας
παφλασμοι κυματων και αερα στροβιλισμοι
τρεις ωρες αιωνιοτητα κι ενα τεταρτο η ευτυχια
βοτσαλα ηλιου ταξιδευουν μαζι μας
λαμπρα ηλιοτροπια τα προσωπα μας
Ποιο παιδι ταξιδευει μαζι μας και μεγαλωνει;
ενα ροδο και δυο μαργαριτες κιτρινες αθροιζουν το απειρο
κοχυλι εκλεισε τη θαλασσα και τη χυνει γαληνια στην αιωνιοτητα
με τοση ευνοια της Ανοιξης να περηφανευομαστε
και σε σενα απευθυνουμαι:
''Με τι ρυθμο να συνεχισεις να αναπνεεις το φως''
και τοτε θα καθισω μαζι σου
να φαμε τα συμφωνα μας
στις ελιες το φως χτενιζει τα μαλλια της μερας
στην επιφανεια του κρινου χαραζει η μερα λευκη
η μορφη σου
ενα πληρες αιωνιοτητας
τεραστιο
Καθενας αναλογα με την Αληθεια του
Εγω εντολοδοχος λουλουδιων διαιρω το λεξιλογιο μου
σε μονοκοτυληδωνα και δικοτυληδωνα
μνημη της παπαρουνας το Κοκκινο
υποσημειωση νερου η περκα
τα πουλια κυματισμα πτησεων τ' ουρανου
να πληρωθει το Χρωμα κατα την Αξια του
με τον ηχο των λεξεων και τον ρυθμο μοιρασε το φως
κρεμασε στα δεντρα το φως του νερου
οικοδομηματα χρωματων ομοιοκαταληκτα
Με Υλη το Φως οι Λεξεις μου
κοντα μια στιγμη μια ελαχιστη στιγμη στο απειρο
ειμαστε
.
.
.
GREEK POETRY
POETRY-C.N.COUVELIS
ΠΟΙΗΜΑΤΑ-Χ.Ν.ΚΟΥΒΕΛΗΣ
.
.
ΜΕΡΟΣ 30
PART 30
.
.
Geometricous XXIII-2μ χ 3μ-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
,
,
ΜΗ-ΓΡΑΜΜΙΚΕΣ ΣΥΝ/ΤΜΗΣΕΙΣ ΧΡΟΝΟΥ-χ.ν.κουβελης
για μια ελαχιστη στιγμη στο απειρο επιμενουμε
αναβει μια-μια τις λεξεις
το σπιτι κοντα στη θαλασσα
ανοιχτο το παραθυρο το φεγγαρι ξαπλωνει στο κρεβατι
διαφωτισμοι θερμου.ηχων υπερστροβιλισμος.
τοπολογια του εφελκιμου.ενεστως χρονος δαχτυλων.
συνπορφυρος ορμη.διαστολη χρονου.αμειωτο φως
(η ευρυθμη θαλασσα η ηχοεσσα μερα(η αμειωτη γευση του ροδακινου
(το εκτυφλωτικο ξεσπασμα του τριανταφυλλου(χρυσα πορτοκαλια αναπνεει
ο αερας(μια φωνη αναβει τις κοκκινες παπαρουνες(και το διαφανο του νερου
ησυχαζει στον υπνο του(μια πυγολαμπιδα τονιζει τις λεξεις ακεραιες(χωρις
κενα συνεχιζεται ο κοσμος]
ο ηχος των νερων του χρονου/τα ισοσκελη πουλια
μια προπαραληγουσα ουρανου
εικονα[χλοης χλωροτερα η ευτυχια]
ολα οσα αγαπαω συνεχεια της απεραντης φυσης
το παθος που λατρευουμε
ζωη αναλογα με τα ποσοστα φωτος και χρωματων
ανθιζει πανεμορφη και αληθινη
με γαλαζια λογια κωπηλατουν δυο πουλια
το κιτρινο τεμαχιστηκε με ελικοειδες υφος
λυγιζε φωτεινος ο ανεμος
''Κοιταξε,ο ουρανος κοπηκε στα πεντε δακτυλα σου''
ενα δεντρο αισθητο γλυπτο
στις αγριοπαπιες λογοδοτησε το νερο
μιμηθηκε η περκα το κυμα και πληθυνθηκε
το διαφανο υφασμα της
και ο ευρυχωρος χρονος της ορμης του
δυο βραχοι στ'ανοιχτα της αρμονιας
η χλοη που υφανε τα ορυκτο των κρυσταλλων της
το φως στα σμαραγδια της ιδεας
και τα αλανθαστα επιφωνηματα στην αναδυση της αληθειας
ακουαν τα πουλια να δραπετευουν στα δεντρα
ηξεραν πως η αληθεια αγαπαει τα λογια
αναρωτηθηκαν ποση αληθεια δικαιουται ο ανθρωπος
αναλαφρα συρθηκαν τα δεντρα στα φυλλα
το νερο στις πετρες μετεφερνε πρασινα τα λογια μας
απλα τα λογια της αληθειας
τα ταξιδια των συννεφων ονειρευονται τα συννεφα
τη νυχτα εδειξε την αρετη
ειπε:στα λουλουδια τρεφει τις μελισσες η γυρι
στο κηπο καρποφορων πυγολαμπιδων τα δεντρα τους
η βαρκα ερριξε τα διχτυα στα συννεφα και την αγκυρα στη λευκοτητα
πληθος οστρακων σχηματιζε το προσωπο τους
ειπε:η ωραιοτητα ανηκει στο απεριττο
ροδινη εσπασε η αυγη στ'ακροδαχτυλα των δεντρων
σχηματα πουλιων και αντικατοπτρισμοι νερων στο λευκο
και ντυσανε τον υπνο τους με ρυθμους γλαρων
και τα πουλια μπορει να'ναι τα ψαρια τ'ουρανου,ειπε
τα πουλια Μαγνητικα Πεδια Λευκοτητας
εδειξε γυρω
τοσα πολλα σχηματα φυλλων και τοσα ειδη φυτων στο φως
σηκωνοντας τις πετρες ανακαλυψε τετραγωνα γαλαζιο
ηξερε πως τα πουλια ηταν υπευθυνα γι'αυτο
μετρησε τις Ιδεες
ανοιγοντας τη χουφτα του ειπε: ''Να,δεστε,σας εφερα Γαλαζιο,μοιραστητε το''
και στα χρωματα των φυλλων στοιβαχτηκε ο χρονος
τρεξαμε να πιασουμε το φως μιας κιτρινης πεταλουδας
''Κοιταξε,τα φυλλα της ελιας ξεφυλλιζει ο ηλιος''
στον υπνο του ψαριου γαληνη
ισως στη πραγματικοτητα να συναντηθουμε γρηγοροτερα
Πανω σε καθρεφτες νερων νανουριστηκε με γαλαζιο ο υπνος του κυκνου
και σε λευκοτητα ξυπνησαν τα φτερα του
στρωματα θαλασσας κανονιζουν τους ρυθμους μου
Νερα που ρεουν σαν τις λεξεις που ανταλλαζουμε οταν κουβεντιαζουμε ηρεμα
MARE NOSTRUM θαλασσα μου ηχηεσων παφλασμων σε μεσημερια πετρας
πολλαπλασιαστικοι πληθωρισμοι φωτος στα δαχτυλα του χεριου σου
ανθη
τι εισαι τι δεν εισαι,
π.χ οταν χτενιζεις τα μαλλια
η' οταν προσμενεις το αγνωστο,
διαδρομη σ'ενα ουρανο που βουλιαζει γαλαζιος
σταζει το φυλλο,ακους;καθετες διαδρομες του νερου,
ειναι πολλοι οι δρομοι να φτασει το ποταμι στη θαλασσα και σε σενα εγω.
Πραξη Τρυφεροτητας. Πνεουσα χρωματοφορα ρηματα γεωγραφιας βλεφαρων
η φευγουσα γλωσσα των κρινων
το χερι μου ομοια σεληνοφωτο σε κλαδι αμυγδαλιας γλιστραει στο σωμα σου
και σκεπαζει τον υπνο σου
Ελαχιστοποιω την αποσταση
εκει στη ρεουσα σκια της βαρκας προβαλει το φεγγαρι
στο γλυκο ριγος της λεξης σου απαλο στομα
αγγιγμα εσωτερικο του ονειρου
εγγυτατα πνεουν τα λογια μου στην ανασα σου
φωνη
δαχτυλα ανασηκωνουν τα λευκα σεντονια της σαρκας σου
κοκκινο μηλο φωτια που δαγκωσαν χειλη
γεμισα τις τσεπες μου νερο, και σε χρονο τρεχουμενο το αδειασα
σε περισπωμενες ψαριων
στειλε μηνυμα
να μαθω για σενα,θα περιμενω
υγρος ανεμος φεγγαριου ανοιγει το παραθυρο.
ενα ασπρο συννεφο περασε πανω απ'τον ωμο σου
λαμπερη λευκοτητα
θυμασαι το σπιτι μας;
να υπαρχει αραγε η συκια κοντα στη στερνα;
Ωρα με την ωρα η νυχτα αποψε προχωραει φωτεινη γαληνη
Το δερμα της μερας κυματιζει τεντωμενο στα δεντρα,
ενα χερι ανοιξε τα δαχτυλα σου και πεταξαν φρρ πουλια
Απο τα φυλλα προερχεται η λεπτη καθαροτητα σου
μεσα στο δεντρο ενα πουλι ξυπνησε και πεταξε μεσα στις λεξεις πρασινα φυλλα
ακους ενα ζευγαρι ασπροι κυκνοι να συνομιλουν
τα σωματα τους συνδεσμοι νερων και βλαστων
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,μπορεις ν'αναπνευσεις βαθεια μεσα σου
εδω γυρω η ζωη παραγει ζωη
ΣΕ ΣΕΝΑ Μιλω ο Εαυτος σου Ειναι Ο Κοσμος μου ο Εαυτος μου
πανω σε σιωπηλες αντανακλασεις νερων
οταν ο κυκλος του φεγγαριου κυλαει με λαμπερες φωνες
πως εφτασες εως εδω;ακεραιη ομορφια
στη θαλασσα σκαρφαλωνει ενας κελαηδισμος πουλιου σαν μια βαρκα φορτωμενη ηλιοτροπια
πανω κατω πανω κατω
εξισορροποντας περιστρεφομενους κωνους απελευθερωνεται ενα τοπιο θεμελιωμενο
σε γλαρους
τρεχοντας στα κρυσταλλα ενος δικυκλου ηλιου κατηφοριζοντας και συνεχως ανηφοριζοντας
στην κουπαστη της σεληνης υπερδιπλασιασμενα ανθη σε τοιχογραφια με διαφανα δελφινια
πανω σε λεπια νησιων
φυσαει φεγγαρι ατοφιο ασημι καληνυχτα
σαν η φωνη σου ακουσθει καθαρα σε κυκλους λεξεων ορατων και αορατων
ειναι αναλογα τα ποσοστα διαφανειας που προχωρει ο ανθρωπος απο ανθρωπο
σε ανθρωπο
Ποια εισαι; Ποια εισαι εσυ,που διαβαζεις αυτες τις λεξεις αυτην ακριβως τη στιγμη;
η νυχτα αποψε περπαταει στη γαληνη
κανενας ηχος εδω δεν ακουγεται,δεν φτανει να ταραξει τα νερα του αερα,
να τιναξει τα κλαδια της σιωπης,
πανω ψηλα κυλαει το φεγγαρι στα λευκα διαφανα σεντονια των συννεφων,
μια κρυβεται μια φαινεται,οπως παιδι που παιζει στα πρωτα τα μικρα χρονια του
με τη μανα του και δεν φοβαται,
κρυβομαι-βρες με,
τοσο κοντα η ευτυχια ,ενα βημα,να την μοιραστεις ,
οπως ζεστο ψωμι με αγαπημενο συντροφο, που ηρθε απο μακρυνο ταξιδι χρονια
στη ξενιτια,
το φεγγαρι αποψε κυλαει απαλα σ'ολους τους ουρανους,
σηκωσε ψηλα τα ματια να δεις,
πως ετσι ειναι, μηνυμα δυο ανθρωπων
σε σενα που καποια μερα θα σε φερω σ'αυτα εδω τα μερη τηε θαλασσας
της θαλασσας που δεν εξαντλειτε,
οπως η δροσια σου,κι οπως το ακαταπαυστο κυλισμα των ονειρων σου,
εκει στη χρυση αμμο στη δαντελα της ακτης στη γειτονια των γλαρων θα γραψω
το ονομα σου χρυσο.
Ειναι γιατι '' σ'αγαπω'' που μεταχειριζομαι αυτα τα ιδεογραμματα των εικονων,
γλωσσα να σε τυλιξει οπως η θαλασσα μας τυλιγει και παμε,
εδω που ειμαι,εκει που εισαι,παντου. .
τωρα απογευμα πεφτει ο ηλιος και το γαλαζιο απλωμενο να στεγνωσει στο συρμα
το ονομα σου
Ο ανεμος απ'τα μερη σου εδω εφτασε
και διακλαδωσε τη γραμματικη σου στα δεντρα του κηπου μου
και ανθισαν οι λεξεις,
τωρα συλλαβιζω το πρωτο γραμμα
η πρωτη λεξη ειναι τρισυλλαβη ,πεταξε πουλι και την σφυριξε τραγουδι
η δευτερη λεξη,χρωμα το ονομα σου,
απαλα πεταλουδα τρυφερη επνευσε σε ταπεινο χορταρι,
κι ο ισκιος της περισπωμενη αποψε σκεπασε τον υπνο σου,
ισως στο ονειρο να συναντηθουμε γρηγοροτερα
Σκεφτηκε,''τωρα η φωνη μας πυγολαμπιδα στο φως του φεγγαριου''
ο αερας χτενιζει τα συννεφα
καθως προχωρουσε η μερα το γαλαζιο κερδιζε τη θεση του στον ουρανο
με ελαχιστα λογια αυτοι οι ανθρωποι ντυνουν τα συναισθηματα τους
ουτε θελουν στα εργα τους να αποτυπωνεται η ματαιοδοξια
στο φως ειμαστε πιο φωτεινοι
μια φωνη δροσιζει το προσωπο
ενα πουλι σε λιβαδι
Ιδεων υποστυλωματα
ενα σπιτι στην ακρη της θαλασσας
η ιστορια ο χρονος της αμμου στα χερια
η φωνη των γλαρων
η ησυχια των ψαριων
και τ'αλογα βοσκουν σε τοπο ελευθερο
κοκκινες παπαρουνες και κιτρινες μαργαριτες
απο τον ουρανο φυσαει αερακι
και τρεμει η μικρη ελαχιστη χλοη
αυριο η λευκοτητα των κρινων
νυν η καθαροτητα των νερων
ο ανθρωπος αυτος ειναι ενα σπιτι μου .''εδω θα κατοικισουμε''.
να μαθουμε πως πετουν τα πουλια.
η ζωη σου αναπνεει.
ενδυματα κοχυλιων το φως φωτεινη φωνη φλουδα νερων ηλιου
παλμοι φωνων τα νερα
μεσα στα φυλλα βηματα ελαφρια
ησυχη αναπνοη
αδειαζει ο αερας
ενας ψιθυρος
φεγγει γαλαζιος
το χερι προεκταση ροδων
παντου φως
εντελει η πραγματικοτητα υποχωρει στην ομορφια
η διαφανη πιεση των λεξεων
πατωντας στη πλατη αναδυομενου δελφινιου
φευγουσα ισορροπουσα
φωτεινο γαλαζιο εφαλτηριο γλαρων η θαλασσα μου
αναστραμενη χρωμογραφια Χρονου παραλια
ασυλληπτα Συλλαμβανομενα
ακροδαχτυλα κοχυλια
εναλιος ομφαλοφορος αχινος
περισπωμενες ψαριων
η Ομορφια ενα βημα πριν το Αορατο
ενδοξο στηθος λευκοτατου αλατιου
παλιρροια σωματων νερου
το Φως σαλευει ως οχταπους
συνορο ουρανου και θαλασσας το φεγγαρι
εναρμονιοι Αντιχτυποι Ηχων Κυματα
Ακροπρωρος Μνημης Εφαπτομενης Παφλαζουσας
το καρπουζι
εσκασε το φως σε φετες
κοκκινο
μια σταγονα νερου
σε κοκκινο τριανταφυλλο
ενα πουλι κοιμαται
στον ανθεστηρα των δεντρων
μια λεξη,η θαλασσα,ο ηλιος
ζεστος,στην αμμο το μεσημερι σε ρουφουσε ο χρονος,
ενα κοχυλι στα χερια,
στο καθρεφτη,το δωματιο,τα λουλουδια
στο τραπεζι,κοκκινα και ασπρα τριανταφυλλα,
στο παραθυρο το φως κοιτουσε.
η φωνη,συμφωνα και φωνηεντα κοκκινες
παπαρουνες,φυσουσε ελαφρο αερακι,η φωνη
το προσωπο,ενας κηπος
κοιμομαστε κι η θαλασσα μας ξυπναει
μεσα στον χρωματιστο βομβο των μελισσων
στη παραλια η ηλιοκαμενη αιωρηση του Χρονου
οι μερες δοχεια κιτρινου φωτος
η αρχαια εικονα ο κυκλος του ηλιου
βρηκαμε το αγαλμα της γυναικας διπλα στο αγαλμα του αντρα
στα προτυπο της αρχαικης κουρης και του κουρου
αναμεσα στις συκιες στα πευκα και στις ελιες
το κυματισμα των πουλιων το ασπρο βελος του χρονου
ο ηλιος ψηλα γυρναει και μας θερμαινει
ο ανεμος επιμενει να βυζαινει θαλασσινο νερο
μεσα σ'ενα προσωκρατικο περιβαλλον τα πρωτα αναγκαια
ταυτοχρονα το κυπαρισσι με τις ελιες ανεβαινουν στο στηθος του στρειδιου
καθαροτητα και το ιδιο τις αλλες μερες ξημερωνε
στη φαντασια του εικονες ισοδυναμες της απλοτητας
τυλιγμενος στ'αορατα των λεξεων προχωρουσε ο Ελληνας Ηρακλειτος
το γαλαζιο φτερουγισε επιστρεφοντας στην αιωνιοτητα
η μνημη πνεει σαν ανεμος εδω που ο Εμπεδοκλης αγορευει ''Περι το Μη-Αδικειν''
Το Ανοητον Νοητον εγεννηθει
Το Ακαταληπτον Καταληπτον εγεννετο
ενα φυλλο γαλαζιο ο ουρανος
εδω μπορω να δω τ'αλατι π'αφηνει ο ηλιος στα δεντρα
εκτυφλωτικος
την ηληκια των θαυματων
εδω μπορω να βλεπω την ωραιοτητα
φωνη με φωνη ακουστηκαν
πολλη αιωνιοτητα το μελλον
διαφανη λεξη η γαληνη
πληρης συμμετριων ο ανθρωπος
στο σχημα κοχυλιου
ετσι εξηγειτε ο κοσμος
το βλεμμα του ηλιου στο σωμα της περκας
η αντιστροφη φωνη που εχει το φως,
πληρωνω με γαλαζια νομισματα τον χρονο
τον εξατμιζω ν'αφησει το αλατι κοκκο κοκκο
στην ελαχιστη βουτια του καλοκαιριου
ο αστεριας πενταποδος σε πετρωματα χρησμων
κοιλω τα νερα στο εσωτερικο κοχυλιων
μια ιδεα και φτανει ο κοσμος να υπαρξει
ενας Sebastian Bach μας χρειαζεται ν'αρχισουμε τη fuga του μεταφυσικου
που κοιμασαι-σε θαλασσοσπηλια-κοχυλιου
Τι ξερεις-το φως των νερων-το πρωι
Μην ξυπνας-το σπιτι σου ανασαινει -
Μια κινηση-στην ανωση του ηλιου το σωμα
τα τζιτζικια στα δεντρα
''κοιταξτε το ηχηρο σιωπηλο σωμα μου''
καθρεφτιζεται στην εξοχη ρυμοτομια των λεξεων του
η σπονδυλικη στηλη των φωνηεντων και συμφωνων
ο ανθρωπος
στο βιολοντσελο παιζει τη λαμπροτητα πο'χει το φως
το απειρο λυγισμενο σε οξεια γωνια
τα εργαλεια της ανθρωποτητας απο στερεο σιδερο πουλιων
ατρανταχτο ερωτημα που ειναι ο ηλιος
πεφτοντας
στο φως
μεσα στις ανοιχτες παλαμες μας
ιδεα πλατωνικη ο κοσμος
Η αφη της μερας
Η γευση του αερα
Το βημα του Χρονου
καλα ξερω να μιλω τα ελληνικα
τι ειναι οι λεξεις
το περιγραμμα του προσωπου
οβαλ
βαζο με χρυσανθεμα-πινακας βαν Γκογκ
το δαχτυλο προεκταση της ερωτησης
τι ειναι;
[στο δωματιο η μοναξια κοιμαται]
[ξημερωμα]ηχοι στη θαλασσα
[ν'ακουω τις λεξεις ν'αναπνεουν]
τι ειναι;
ο χρονος
τα δεντρα φυτρωνουν πρασινα
οι ελικες του αερα
[μεσημερι και τα συκα φουσκωνουν]
[η φωνη μας]ακουστηκε
[''εδω ειμαστε'']
τι ειναι;
οι λεξεις
κοιταξαμε-μας τυφλωνε ο λαμπερος ηλιος
η αγριοσυκια
και πιο κατω τα κιτρινα σταχια
και πιο περα η ασπιδα της θαλασσας
''να εκει''
ωραια μεθυστικα μυριζαν στο βαζο τα λουλουδια
στα χωραφια ο ηλιος κοκκινιζε τις παπαρουνες
λαμπρο φως και καθαρη ατμοσφαιρα
στο συρμα απλωμενα τ'ασπρα σεντονια λιαζονταν
στο ραδιοφωνο ενα capricio του Σοπεν
η σαλα στολισμενη
αναβει μια-μια τις λεξεις
L.v.Beethoven - Cello Sonata in F, Op.5, No.1 - 1.Adagio sostenuto-2.Allegro.
η σιωπη του νερου
ο μυστικος υπνος των νουφαρων
η διαφανη γαληνη των συμφωνων και φωνηεντων
που ανταλλαξαμε
τι ειναι η ευτυχια;
λογια απαλλαγμενα απο το βαρος τους
κι ο αερας ειναι γεματος απο ανθη της αμυγδαλιας
τι νοημα εχει το γελιο αν δεν προοριζεται για εναν ανθρωπο;
τι ησυχια κραταει το φεγγαρι
τοσο απλη και ομορφη συνδιαλλαγη
και η φωνη στη θαλασσα:''γυρισε''
ειδες το φεγγαρι;
ρωταω:
πρεπει να γνωριζεις το φως
το βελος του
κοιταξε απο το παραθυρο τη θαλασσα ,περα μακρυα,απεραντη
απνοια,τα τζιτζικια στα κλαρια των δεντρων και στους κορμους
η μερα ηταν πολυ ζεστη,μεσημερι,τελος Ιουλιου
με τα διχτυα πιασαμε τη συμμετρια
και συναρμολογησαμε τις Ιδεες μας
σε ελικοειδεις κινησεις το φως
κατεγραψε τον Χρονο
πανω στα κεντητα των κοχυλιων
αμμος οι λεξεις μου
θαλασσα
απειροτητα ελαχιστη ο ανθρωπος
ηχος
το περασμα του λιθρινιου
ακου
το γυρισμα των νερων
παλι το φως
φως
ο Χρονος Χρονος
μετραει με τα δαχτυλα
αμμο την αμμο
παλι
παλιρροια
αναπνεουν τα κοχυλια
συμμετρια
απο το παραθυρο ειδε τη θαλασσα πρωι μια περισπωμενη στον καθρεφτη
οι βαρκες τα φυκια στα διχτυα τα δεντρα κολυμπουν σε τοιχογραφιες
τα δελφινια με τις λεξεις μας αραζουμε σε παραλια ενας χτυπος το νερο
σκαει στον υπνο της περκας κυλαει ο φιλοσοφος Ηρακλειτος αρρητα
ρεω ρει ερρεε ποση θεα ο κοσμος μου ο κοσμος σας ενα ειργω ελληνικο
ο ανθρωπος
''να σωσω τουλαχιστον κατι,εστω και το ελαχιστο''
ειδε πολλα βοτσαλα στη παραλια
τα ματια τους στο φθαρτο δεν κουραστηκε
στο χερι μου το ξυπνημα της θαλασσας
και το κρινακι λευκοτατο πνεει τον υπνο των βραχων
με τα υπαρχοντα των πουλιων φυτεψαμε πρασινα δεντρα
το πνευμα της πεταλουδας σιμα στ'αγριολουλουδα
το αρχαικο μειδιαμα των νερων
τη νυχτα στα πληκτρα τ'ουρανου χτενιστηκε η σεληνη
απο ευστροφο πηλο τα σωματα μας
και αγγελος με ψηφιδωτο δελφινι φωτογραφιζεται
ακουσε να λεει:Ειμαι μια ευθεια ακρογυαλια ακονισμενη στο κυμα
ειπε:το κοχυλι ιδιωματικη συλλαβη απο χρωμα γαλαζιο
ειναι τα λογια σου η υπαρξη σου
τη νυχτα τυλιχτηκε η σεληνη στα μαλλια σου
την αυγη στον ουρανο κολυμπουσαν γαλαζια ψαρια
η εννοια της αγαπης ειναι η χαρα
''οι πιο ομορφες στιγμες της ζωης της''
η θαλασσινη αυρα παρασερνε τα φυκια προς το φεγγαρι
την απαλοτητα στα χρωματα την αγγιξαμε σημερα στα δεντρα
ευτυχισμενα τα πλασματα που .ονειρευτηκαν στον ισκιο της τριανταφυλλιας
ευτυχισμενη η στιγμη της συγκομιδης στα δεντρα
ευτυχισμενη η ωρα της διαφανειας των αισθητων
ξεφυγε η σκεψη μου στα εσχατα της αληθειας
επεστρεψε η μελισσα κι αποτυπωσε στο μελι το ταξιδι της
θαυμασιο οραμα το βουητο της
η ωραιοτητα των αφθαρτων τον καθηλωσε
κοιταξε τα κοχυλια στο φως της σεληνης στην αμετρητη αμμο
η ιδεα του Χρονου
ενα δεντρο αντανακλα τη γυμνοτητα του νερου στους κυκλους του κορμου του
με το βαθυ βλεμμα και τη ψυχη τους η σπειροειδης εξελιξη του σωματος τους
''και η ψυχη τους;'' εφταχορδη λυρα
''να σωσω τουλαχιστον κατι,εστω και το ελαχιστο''
δεν εχω να παω παρα τριγυρω απο αυτο το''αποσπασμα''
κι απο αυτη την ''ιδεα'
αγγιζω το γαλαζιο
το σηκωνω στα χερια μου
βαφω τους τοιχους
το μεσα μου
και τον ουρανο
βλεμμα γαλαζιο των λεξεων μου
θαλασσα
ο γλαρος
μια τεθλασμενη γραμμη
στο ονειρο της.
το νερο του φωτος αντηχειο
οι λευκες περισπωμενες των κυματων
το ακρωτηρι στη πλατη των ψαριων
δες
βαρκακι τον ηλιο ταξιδευει
στη βαθεια ησυχια του αστερια
ακου
που το φως ηρεμο προχωρα;
ποσο γαλαζιο γευματιζει ο Χρονος;
πως το νερο στα βραχια επιστρεφει;.
Θα νικησει η συμμετρια
Ασπρα υγρα χαλικια
Λαμπερο χρυσο ακρογυαλι
Αναπνεει το κοχυλι ελικες νερων
Σπαροι δισυλλαβες λεξεις
Στιξη γαλαζιου η διαφανεια
Αντιφωνο του καθαρου
πρωινο
και ξυπνησαμε
με γαλαζιες φτερουγες στις πλατες
να πεταξουμε
πουλια τ'ουρανου
η'
ψαρια της θαλασσας
να κολυμπησουμε
η θαλασσα κατω απ'τη πιεση του ηλιου επιπεδη.
καθρεφτης αεικινητων γλαρων.και γαλαζιας ακινησιας ουρανου.
στις αδειες καρεκλες φανταστηκε τα σχηματα των.ανθρωπων.
μια συνομιλια που τελειωσε.μια λεξη που δεν ειπωθηκε.και αναβληθηκε.
μια σιωπη εκκοφαντικη.το παιδι που ρωτουσε κι επαιρνε ασαφεις απαντησεις.
η γυναικα που χαμογελασε.κι υστερα αινιγματικα κλειστηκε στη σιωπη της.
το γελιο που ξεσπασε αναιτιο.ενα αγγιγμα.του δεξιου χεριου στον.αριστερο ωμο.
στιγμιαια αιωρηση της αιωνιοτητας.ο εγκλειστος χρονος της αβεβαιοτητας.
η λαμπερη μερα.η ζεστη ατμοσφαιρα.οι σκιες των ανθρωπων που ηταν εδω
πριν λιγη ωρα και τωρα δεν ειναι..το βλεμμα του ολογυρα.τι ειναι το βλεμμα.
που βλεπει.προς τα που.και τι .το παρελθον στο παρον.η' το παρον στο μελλον.
η' το παρελθον στο μελλον.δυαδικες σχεσεις υπαρξης η' μη υπαρξης.
πριν.αργοτερα.τωρα.κανενας.καποιος.κανενας.προχωροντας η ωρα
η θαλασσα δυει στον ηλιο.οι γλαροι συνεχιζουν να μεταφερνουν ασπρη λαμψη.
χρωματιζονται οι απεναντι λοφοι μ' αγριελιες και θαμνους.η φωνη
της βαρκας ξυπνα τα ψαρια απ'τον ησυχο ηρεμο υπνο τους.την ιδια ακριβως
ωρα ειδε ανθρωπους να πλησιαζουν και ν'απομακρυνονται.μαγνητικα πεδια.
δοχεια λεξεων που αδειαζουν και παλι γεμιζουν.γιατι μιλαω.ποιος ακουει.
και τι απαντα.και κυριως τι ρωταει.και τι τον ρωταω.εγω.κανενας δεν ειμαι.
εσυ κανενας δεν εισαι.επινοηση η' πραγματικοτητα.βλεπει γυρω του
την πραγματικοτητα.τις ιδεες της πραγματικοτητας.στον καθρεφτη της θσλασσας
οι ανθρωποι .τα ειδωλα τους.οι φωνες οι χειρονομιες τους.η ελαχιστη συνομιλια τους.
η ενωση και ο χωρισμος τους.η επ'απειρον συνευρεση τους.μια στιγμη.τα παντα.
φυτα σε Antonio Vivaldi for oboe andante πρασινη βλαστηση
Αληθεια τι θα κανουμε στο παραδεισο της Γλωσσας μας
ειμαστε το εργαλειο των ονειρων μας
''με το γαλαζιο να ποτισεις τις γλαστρες'' τον ακουσε
η θαλασσα του εντυπωνε την ιδεα της ωραιοτητος
τα πουλια πως σκεφτονται το φως τα κυριευει
κι εμεις εχουμε το φως κρυμμενο στις λεξεις μας
κοιταξα τη διαφανη μερα
χορευτικα ξαπλωθηκε η θαλασσα στ'αγγιγματα του ανεμου
να λεω την Αληθεια,θ'ακουσεις
οι αμυγδαλιες μ'ανθη θα νικησουν το σκοταδι
εκει απεναντι το γαλαζιο, λιτο και ελαχιστο
να δουμε το φως ,αγνοωντας το περιττο
Να λετε την Αληθεια , εχει Ενδιαφερον
το εναρμονιο μερος των λεξεων , και οι γραμμες των ηχων με φως στις ακρες
κι ενας ηχος διαφανος αφησε στο γαλαζιο το νοημα του .
εγραψα:Αισθανομαι,αρα Ευτυχω
το μετρο ενος ανθρωπου ειναι ο ανθρωπος που σταθηκε καποια στιγμη διπλα του
ο Ανθρωπος περιεχει τις Λεξεις του
μεσημερι,η αιωρηση του κιτρινου στη λεμονια
αυθορμητα ρωτησε που κατασκηνωνουν τα γιουλια τετοια εποχη
το δαχτυλο απεκτησε το σχημα του δειχνοντας
μπορει να βλεπει την ωραιοτητα
η ανασα των κοχυλιων
το ωμεγα των κρινων
και το τανγκο των πουλιων
απο λεξη σε λεξη η σιωπη κι ας ηχει
μια κυρτωμενη αιωρηση το απογευμα
ο ανθρωπος;τρισυλλαβο ον
κατω απο επιφανειες ανθρωπων ζουμε
γυμνα στηθη κρινων ομοια λευκων
πανσεληνος νυχτα ακτινοβολουσα στους ωμους
και στους μοιρους και στη κοιλια
βρεχει και ακουω τις σταλαγματιες σου
βλεπω τα συμφωνα της φωνης σου
η ενατη συμφωνια των ματιων σου
στα χερια σου μενεξεδες πουλια αναπαυονται
ευτυχια η μελισσα γυριζει μελι
ο ωμος σου γλυκο μηλο που δαγκωνω
τα χερια σου αρωματιζουν τον αερα
το χαμογελο ανοιγει το παραθυρο στο γαλαζιο κηπο
τα δαχτυλα σου ανακατευουν μυριστικα ανθη
γλυκεια η φωνουλα της.πως ψιθυριζει.τα λαμδα και τα ρο της.ο κορφος
της μυριστικος κηπος.το κελαρυστο γελιο της πως με τρελενει.λεπτα τα
δαχτυλα των χεριων της .κρινοδαχτυλα.κι η φωνη μου πιανεται σαν μπαινει
μεσα στο δωματιο.εγω την κοιταζω κρυφα και παει η καρδια μου να σπασει
στα στηθη μου.σαν τ'αστρα που χανουν το φως τους γυρω απ'την σεληνη
σαν εκεινη βγαινει ολοφωτη στον σκοτεινο ουρανο κι ολα τα φωτιζει νερα
της θαλασσας μηλιες και δεντρα του κηπου.και το γυμνο ωμο της φωτιζει
αργυρο.''απ'τον ουρανο κατεβηκες,καλη μου;''την ρωταω και ταραζομαι.
τοτε μου γελαει ευτυχισμενη.κάλαν σελάνναν.φάεννον εἶδος
μάλιστα λάμπης.και σηκωνεται.πως περπαταει η φιλη μου σαν περδικα.
θαυμασια βηματιζει ἔρατόν τε βᾶμα.στον καθρεφτη μπροστα πηγαινει και
καθεται.ισοθεη.κἀμάρυχμα λάμπρον ἴδην προσώπω.το φεγγοβολημα του
προσωπου της με μαγνητιζει.ο αρωματικος χειμμαρος των βοστρυχων της.
ο περηφανος ασπρος λαιμος της.τα τριανταφυλλα μαγουλα της.η κομψη
μυτουλα της.πως ολα αυτα τ'αγαπαω.
ἐν στήθεσιν καὶ στρώμναν ἐπὶ μολθάκαν ἀπάλαν...ἐξίης πόθον...
το φως απ' το φεγγαρι κυλουσε στο περιγραμμα των δεντρων
επειτα πηδησε στην αμμο της παραλιας εδειξε λευκο το γυμνο
ωμο κι απο ' κει με εξοχη βουτια βουτηξε στη θαλασσα σπαζοντας
το νερο σε χιλιαδες λαμψεις
Φως
Τα δεντρα με τα σχηματα των πουλιων
Η ανωση του αερα
Το βλεμμα των λεξεων
Το απεριττο
Μια απειρη κινηση προς τον Χρονο
η μερα μας εξαρταται απ'το φως
εξω πανσεληνος λαμπερη
γαληνη αποψε σαν νερο
απεραντη
θα'ρθει η μερα η ωρα να ξημερωσουν οι λεξεις των δεντρων
με τι ρυθμο να συνεχισεις να αναπνεεις το φως
σ'εναν ασπρο καμπο θαλασσας με λεπτομερειες φεγγαριου ονειρευτηκες
ησυχη και γαληνια φωνη απεραντη μεγαλη ελαχιστη ζωη
η ζωη μας
απαλη σκια πουλιου θρυματισε τη σταμνα του ηλιου
απο τις πρασινες αρτηριες των δεντρων
ο ανεμος ακουμπουσε τις ακρες των κυπαρισσιων κι απο κει χαμηλωνοντας
στις ελιες ξεφευγε κι εφθανε στη θαλασσα
ηταν η φυση υπεροχη και η θεα καταπληκτικη στη θαλασσα
περα στα νησια στους γυρω λοφους
ποικιλα χρωματα και καθαρη γαλαζια ατμοσφαιρα
δεντρα κυριως πευκα και ελιες και παπαρουνες ,κοκκινες παπαρουνες παντου
ενα λιγο ο ανθρωπος και συναντα το απειρο
στο κρυσταλλο ενος αλατιου η θαλασσα
η θαλασσα μας
σε θηλυκο σωμα οφειλονται οι εκλειψεις μου
στο δικο σου
Το ειδαμε. δεν ηταν κινημα του νου ηταν η πραγματικοτητα
να χτισεις τη φωνη σου σαν σπιτι να χωρεσω μεσα
με σχηματα θαλασσας με μορφες κηπων και φωνες εγχρωμου αερα
μ'ενα λ ηλιου χρυσο
σε καθε λεμονια στη ριζα της σκαψε να με βρεις
και σε κηπο να διαβεις και να'χει βιολες κι ανθη να μοσχομυριστεις
να'χει και γελαστα νερα να'χει και μηλα στις μηλιες
και με τ'αηδονια τα πουλια να κρυφοκουβεντιασεις
να'χει ποικιλα ανθη
υακινθους και πληθωρα ασπρους κρινους
να σημειωνουν την αθωοτητατα της υπαρξης σου
το ανιδιοτελες το θαυμασιο
και η φωνη σου εναρμονια στην ωραιοτητα
αυτο ακουσθηκε καθαρο και λαμπρο και αιθεριο
ειναι το πεπρωμενο των ανθρωπων η συμμετρια
κι ως ανεμος σηκωσε και πηρε τα σκεπασματα της,εγω,
και την ειδε ροδο αμαραντο ασπρα βοτσαλα τα στηθη της
και ειδα,εγω,αναμεσα στα ποδια μεσα σε πυκνο φυλλωμα αναπνεε δοχειο καλλους
ν'ακουσω
ολοκληρο τ'ονομα σου να προφερεις μ'ολα τα φωνηεντα κι ολα τα συμφωνα σου
καθαρα
ο ανεμος σπρωχνει τα νερα της θαλασσας
και ανθρωπινες φωνες μας ξυπνουν ,οι φωνες μας,
και η μερα γελαστο φως
οι ελιες σε κινηση αριστερα δεξια προς τα πανω προς τα κατω
πουλια
πουλια
πουλια
ο χρονος μας
στη διαφανη αφη ανεμου
ξερουμε πως κανενα νομισμα δεν εξαγοραζει την αληθεια
''ακου τα τζιτζικια''την ακουσα να λεει,με χαμηλη φωνη,ψιθυριστη,
εσυ εσυ εσυ
επειτα σηκωσε το δεξι της χερι και με τον δειχτη διεγραψε τη τροχια ενος γλαρου
εγω
κρυβονταν κι εκει ζουσαν μαζι
''εγω''-''εσυ''
''παντα
ομορφια, η αποδειξη του θεου
ανα φυτο τα ανθη και τα φυλλα
ανα πτηνο τα φτερα και η φωνη
ανα ουρανο το φως
η μερα μας εξαρταται απ'το φως
εγω, το συμμετρικο του εσυ
εσυ,η αθωα δυναμη των λεξεων μου
στα ρουχα του αερα σκεπασθηκαν οι ψυχες να επιστρεψουν
οι ψυχες μας
ανοιξε η μελισσα τη σιωπη του ανθους σου
προφιλ.το μετωπο.η καμπυλη.γραμμη της μυτης.το περιγραμμα των χειλιων.
το κυρτο σαγονι.η διαγωνια του λαιμου.''τα ματια''ακουστηκε η γυναικα''τα
ματια μου δεν τα βλεπεις;''.η αορατη φωνη.το πεπερασμενο.απειρες διχοτο-
μησεις.απειρες προσθεσεις.η φωνη που κινειται.το συναισθημα που αντιστοι-
χει.γυρισε το προσωπο .''στο χωρο υπαρχουμε;''την ακουσε παλι.''η' στο χρονο
υπαρχουμε;''δεν απαντησε.συμφυτος δυισμος.στοιβαζεται χωρος στον χρονο.
και χρονος στο χωρο.βεβαιοτητα.αοριστια.γυρισε το προσωπο προς το μερος
του.''ειναι μεσημερι''της ειπε.''βλεπω το φως''.βλεπω το φως σημαινει αισθα-
νομαι.ποση ωρα τον κοιτουσε;μια μικρη στιγμη,ελαχιστη.μια αιωνιοτητα.περι-
εργαστηκε εκεινο το προσωπο.''εκεινη τη μερα,θυμαμαι''.μιλησε για κεινη.
''θυμαμαι,τη μερα εκεινη''μιλησε για κεινον.ακουγε.ακουγανε.θυμαμαι σημαινει ξαναζω.επιθυμω.επεστρεψε το προσωπο σε προφιλ.η ιδια περιγραφη.αεικινητη
εντυπωση.''σε ειδα για πρωτη φορα''την ακουσε.περιμενε.συνεχισε.''σε ειδα πρωτη
φορα''.εκλεισε τη φωνη της σε κυκλο.την κοιτουσε.διαφανη.ωρα την κοιτουσε.
''βλεπεις τα ματια μου;''την ακουσε παλι.''τα ματια μου που σε κοιτανε''.τα ματια
που κοιτανε.κοιτανε.ο ενας τον αλλον.γυρισε και τον κοιταξε.''το ιδιο ποσες φορες;''.ρωτησε.ρωτησε.δεν απαντησε.εκλεισε τα ματια για να δει καλυτερα.ψιθυ-
ρισε.δεν ακουσε.αισθανθηκε.παλι το προσωπο προφιλ.''το γνωριζεις;''ρωτησε.
''το γνωριζω''απαντησε.
το τριανταφυλλο που με ξυπναει
το ματι που κολυμπαει στο ματι
τα δαχτυλα που κρατουν το μηλο
τα βηματα που χαραζονται στην αμμο
η ισορροπια του λευκου
το αεροθουμενο του πουλιου
το ευλυγιστο των χειλιων
η λεξη της συμμετριας
πληρες αρωματων
ευηχο βλεμματος
αναπνοη κρινων
φλογα φωνης
διαφανο
απαλο
ανθος
πνοη
ησυχο
γυμνο
νερο
φως
ακουω Johann.Sebastian Bach νερα
ν'ανεβαινουν στα βιολοντσελα των δεντρων
και τα γεωμετρικα μοτιβα σχηματιζουν το προσωπο του
το αινιγμα του ατελειωτου λαβυρινθου που'ναι το λεμονι
και δυο πορτοκαλια στο σχημα ενος δεντρου
ακουσε το παιδι πως προχωραει κυλωντας τα ερωτηματα
ειδε τη λευκοτητα να ανατελει ,
κι υστερα ακολουθησε ενα πληθος γλαρων
το φως μια μεγαλη εκρηξη πολυχρωμων κυβων
εγραψε:''το Τετραγωνο η Ουτοπια του Πολυγωνου''
σε απταιστα ελληνικα
προεκταση κηπου στη θαλασσα
η φωνη του βλεματος
συμμετρια λεξεων
απειρη αιωρηση σωματος
κι αυτο το δεντρο στην υπερβολικη γεωμετρια
κυκλος αμφιβληστροειδης
τα νερα του Χρονου διαφανα
ανεβηκαμε στα πουλια
το φως αρτιος αριθμος
η γλωσσα της ανθοφοριας της Ανοιξης
και το διχτυ των αποσιωπητικων των φυλλων
και η σιωπη των λωτων
γαλαζιο αμετρο καλλος
αλατι γυμνο ποιηση
ηρεμουσε το λαδι της σεληνης
ενα κανονικο στερεο φως
ισορροπει το λευκο σεντονι του αερα
οι λεξεις ελληνικες
η σκηνη της θαλασσας και αμφιθεατρικα
οι λοφοι
σαν πελωρια φωκια το βουνο,βαρκα
στη σκηνογραφια γαλαζια τα παραθυρα
κομματια κοκκινο στις γλαστρες,τα τριανταφυλλα
το κιτρινο φωτιζει τον καθρεφτη
ισκιος αχινου στο λουτρο της πεστροφας
στρειδι η κοιλια της αγαπης μου
στις ραχες δελφινιων φωτεινοι
ασυμμετροι αστεριες
η γλωσσα της θαλασσας ειναι τα κυματα της
τα δοντια της λευκα
στο ιωδιο παιζει τα πλοκαμια το χταποδι
η αμμος μετραει αριθμους του Χρονου
το στιλετο της σαρδελας,αμμουδια με πευκα
κυπαρισσια,λιοφυτα,κηποι με αμυγδαλιες πιο πανω
αντιστροφα στον εμφυλιο των Ιδεων χταποδι στο βραχο
ζωη,σε μεγαλες ποσοτητες ψαριων
πυροφανι σεληνης η σκεψη
σχημα πετραλιθρας καταπινει την παλιρροια
το αντιστροφο της αντανακλασης των νερων
ειναι η βαρκα,η αρμυρη ονομασια της πατριδας μου
επιστρεφει Καρυατιδα ομορφη
θα ερθει το φεγγαρι στα νερα
κοκκινο
τα φυλλα στο σωμα της
παραμερισε το χερι τυφλωθηκε
απο την ηβη της,οριο θαλασσας η
μπαλα του κοριτσιου,το σωμα του
κρεμαστηκε στον καθρεφτη της
ενδοξο υπεροχο ειδωλο
του ανθεστεριωνα της χαρταετος
νοτισθηκαν οι ηχοι της φωνης
στην αρμυρη πλευρα του ερωδιου
καποτε λογαριαζω το φως
με τμηματα κηπων
ρομβων ορθογωνιων
σεληνης απαλο διαλυμα
ενα κομματι θαλασσας στον καθρεφτη και διαγωνια τοπιο με νερα
ο χρονος της χλοης διακλαδιζεται σε ακρωτηρια
που σαν δαχτυλα ανοιγουν και κλεινουν
να περασει διαυγες το νερο σε συμμετρικα κοχυλια
αιτηματα Ελευθεριας και Καλλους
η ατελειωτη συμμετρια των συλλαβων
καθως το κυμα σε λα ματζορε περιβρεχει τα κοχυλια
η πρασινη χλοη των Ιδεων λευκη ατμομηχανη γλαρων
υπερανω των υπερων των λοφων
ελαχιστα συννεφα
τονισμενα στο μετρο του ηλιου
ενω τ'ανθισμενα νησια στο βαζο
των ορμων
στην οχταηχην παλιρροια του χταποδιου
αναδευουν οι βαρκες
το φως
ετερομορφος Χρονος γαληνης
στα γαλαζια σεντονια στεγνωνει ο ηλιος
την ατελειωτη συμμετρια των φωνων μας
οι κρινοι τ'ουρανου οι γλαροι
κι ελικες των νερων στα δεντρα
το φως
αναδυθηκε
φως
η διαφανη χλοη των φωνηεντων
κι οι γεωμετρικες ελιες των συμφωνων
το φως
λουσθηκε
φως
η λευκοτητα του Χρονου το Απειρο
κι η αμμος οι στημονες των βηματων
το φως
μοιρασθηκε
φως
διαφανεια αρρητου αριθμου θαλασσινών ηχων περκας
πεντατονικη βλαστηση κυβων νερου αιωρηση γαλαζιου αερα
εγχρωμη διαστολη συμμετριας απεραντο τοπιο αστερια
πλανοδιας γαληνης ελαχιστη αντιστροφή ουρανου
η αμειωτη ανωση του ηλιου ανεβαζει τα πρασινα φυλλα των δεντρων
ξυπνησαν με σωματα περιστεριων ασπρα στο καθρεφτη ο ουρανος
μια λεξη αποσταση το διαφανο χωρισαν τα χρωματα συμφωνα
με τις πραξεις τους το χερι ξεφυλλιζει το χρονο αδειαζει το απειρο
σε ενα ποτηρι ποτιζει τα πουλια στο κιτρινο δωματιο ενα παιδι
καρφωνει δεντρα στους τοιχους ριχνωντας ζαρια υπολογιζει
τα περιγραμματα των λοφων με πετρες θεμελιωνει το κυλισμα
του νερου στα κρυσταλλα του ελαχιστου πανω σε ενα χαλκινο
ποδηλατο στο αρχαιο θεατρο υποκρινεται τον Οιδιποδα οι θεατες
με κεφαλια ασπρων περιστεριων χειροκροτουν η θαλασσα ξυπνησε
τους γλαρους σε κηπους ιδεων ο ανθρωπος μετραει ποσες λεξεις
αποσταση η ποιηση
πηραμε το Φως και προχωρησαμε
στοιβαζοντας γαλαζιο μερες ανοιχτηκαμε
η φωνη
η φωνη σου ακουστηκε
ακουσα το νερο να περπαταει στα χαλικια
στην ακτη το κυλισμα της θαλασσας φορτωθηκε φωνες
τουτη, ακριβως,η εικονα ορμησε να σε βρει
ενα πουλι ενα φτερουγισμα
ενα ραγισμα ουρανου
ενα κυματισμα ενα τρικυμισμα
στον αερα
λοφοι και σπιτια μεχρι τις αντηχησεις των νερων
μεχρι τον ουρανο ο αργαλειος των δεντρων
στο γαλαζιο της εδω,υψωθηκε η θαλασσα
τα δεντρα ταιριαζουν στα χερια σου,ανοιγοντας τη χουφτα γεμιζουν πουλια .
Και τι επιθυμεις; Και τι μου ζητας για να ευτυχισεις για παντα;
Την παρουσια σου,απαντησε
Ειδε ενα περιστερι ανεβασμενο σ'ενα συννεφο
να ριχνει κατω λευκα κομματια ασβεστη
Ακουστηκε παλι η φωνη
''Κοιταξε το πουλι στον ουρανο
ανοιγει πορτες και παραθυρα''
και το κρινακι λευκοτατο ανασαινει τον υπνο του στους βραχους,σκεφτηκε
η πεταλουδα σχεδιασε τη μερα της στα ανθη
με τα φτερα των πουλιων αποκτουμε την ιδεα της ανυψωσης
στο χορταρι αναμεσα στις πετρες πνεει την υπαρξη του ο κοσμος
ποση απο τη συμμετρια της μαργαριτας αγγιζει τον αερα
το φως που ελαμψε το ορυκτο της μερας
Μπορει να βλεπει την Ωραιοτητα
η ανωση των ψαριων χαραζεται στον ρυθμο των κυματων
πουλια ανεβαζουν με σκαλες λοφων τη θαλασσα
τοσα πολλα σχηματα φυλλων και τοσα ειδη φυτων στο φως.
η Υπαρξη
και με τη γλωσσα του ειπε:''.ενα νευμα η ευτυχια''
ενα σημειο προσθετωντας, απο Εδω η Αιωνιοτητα
εχτισα το σπιτι μας
να'ναι κοκκινο στ'ανεβασμα του ηλιου
να'ναι πορτοκαλι στο κατεβασμα του ηλιου
να'ναι το σπιτι μας σε γαλαζια περιγιαλια
με κηπο ολογυρα φυτα και δεντρα
να'ναι με ηχους πουλιων
να'ναι στο φως
εχτισα το σπιτι μας
να κοιμηθουμε κλεισμενοι στα ροδα
πανω στ'ανοιχτο πελαγο με μικρες βαρκουλες αυλακωνουμε το ταξιδι μας
παφλασμοι κυματων και αερα στροβιλισμοι
τρεις ωρες αιωνιοτητα κι ενα τεταρτο η ευτυχια
βοτσαλα ηλιου ταξιδευουν μαζι μας
λαμπρα ηλιοτροπια τα προσωπα μας
Ποιο παιδι ταξιδευει μαζι μας και μεγαλωνει;
ενα ροδο και δυο μαργαριτες κιτρινες αθροιζουν το απειρο
κοχυλι εκλεισε τη θαλασσα και τη χυνει γαληνια στην αιωνιοτητα
με τοση ευνοια της Ανοιξης να περηφανευομαστε
και σε σενα απευθυνουμαι:
''Με τι ρυθμο να συνεχισεις να αναπνεεις το φως''
και τοτε θα καθισω μαζι σου
να φαμε τα συμφωνα μας
στις ελιες το φως χτενιζει τα μαλλια της μερας
στην επιφανεια του κρινου χαραζει η μερα λευκη
η μορφη σου
ενα πληρες αιωνιοτητας
τεραστιο
Καθενας αναλογα με την Αληθεια του
Εγω εντολοδοχος λουλουδιων διαιρω το λεξιλογιο μου
σε μονοκοτυληδωνα και δικοτυληδωνα
μνημη της παπαρουνας το Κοκκινο
υποσημειωση νερου η περκα
τα πουλια κυματισμα πτησεων τ' ουρανου
να πληρωθει το Χρωμα κατα την Αξια του
με τον ηχο των λεξεων και τον ρυθμο μοιρασε το φως
κρεμασε στα δεντρα το φως του νερου
οικοδομηματα χρωματων ομοιοκαταληκτα
Με Υλη το Φως οι Λεξεις μου
κοντα μια στιγμη μια ελαχιστη στιγμη στο απειρο
ειμαστε
.
.
.
Geometicous Abtract IX-2μ χ 3μ-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ΙΣΟΜΟΡΦΑ ΕΚΦΡΑΣΕΩΝ
με μια ελαχιστη κινηση η μια λεξη
αγγιζει την αλλη λεξη
οπως δαχτυλα απαλα αγγιζουν αλλα δαχτυλα
ειμαστε απο λεξεις ρυθμικες ανθη
.
.
ΜΕΤΡΙΚΗ ΩΡΑΙΟΤΗΤΑΣ
ενα κοκκινο τριανταφυλλο αποσταση τα χειλη
ενα λευκο κρινο αποσταση το στηθος
ενα βιολοντσελο αποσταση η καρδια
.
.
ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑ ΑΠΕΡΙΤΤΟΥ
απεριττη η αληθεια του λευκου σου ωμου
καθως φωτιζεται απ'το παραθυρο της θαλασσας
το προσωπο σου κηπος ανθιζει φως
.
.
.
ανθισμενη αμυγδαλια-στο κηπο μου-bloomed almond tree-in my garden-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
σκαλι - σκαλι λευκα ανθη ανεβαινει η Ανοιξη στην καθαροτητα της ατμοσφαιρας
και στην χρωμογραφια της γης
.
.
η Ανοιξη-Primavera- του Sandro Botticelli-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
-γιατι ανθιζεις ομορφια μου;
-γιατι αυτο πολυ σ'αρεσει και ποθεις
ετσι προεκτεινεται η Φυση στο εσωτερικο των ανθρωπων
.
.
αγρια βατομουρα[αγρατσουμπλα]wild blackberries-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τη μέρα αυτη βαφανε τα άγρια βατομουρα
.
.
η λευκη καθαροτητα της Ανοιξης-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
.
θαλασσα ελληνικη- greek sea-in Yves Klein's blue-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
στη θαλασσα-χ.ν.κουβελης
στη θαλασσα
κατεβηκαμε
οι βαρκες στη γαληνη
κι ο ηλιος ψηλα ακροβατουσε
οι γλαροι πλεανε στον ουρανο
κοιταξαμε τα χερια μας
ακρωτηρια και θαλασσοσπηλιες
επειτα στα διχτυα μας τα ψαρια των νερων
τ' απογευμα μετρησαμε την αμμο
ο χρονος
τα κυματα
τα γαλαζια φτερα των νησιων
και η φωνη μας
θαλασσα
θαλασσα απεραντη γαληνη λεξεων
ελληνικων
.
.
in the sea
we went down
the boats in the peacefulness
and the sun tall acrobated
the seagulls swim in the sky
we looked our hands
capes and sea caves
afterward in our nets the fishes of the waters
in the afternoon we measured the sand
the time
the waves
the blue wings of islands
and our voice
the sea
the sea greek words' infinite serenity
.
.
.
Κλυταιμνηστρα-χ.ν.κουβελης c. n. couvelis
Κλυταιμνηστρα-χ.ν.κουβελης
στη σάλα πάνω στο τραπέζι η γυάλα με το μικρό ψάρι απο το ραδιόφωνο ακούγεται ένα
τραγούδι του Αττικ μαραμένα τα γιουλια με τη φωνή της Δαναης κοιτάζει τα δάχτυλα
του δεξιού χεριού της πέντε δάχτυλα σε τι χρειάζονται τα δάχτυλα επιμηκύνουν το σώμα
μπορεί να τα στολισεις με δαχτυλίδια να σηκώσεις το νερό και να πέσει στη λεκάνη
ομοκεντροι κύκλοι ο Αγαμεμνωνας γύρισε σέρνει κοντά του αμοροζα μια Κασσανδρα
λέει πως είναι μάγισσα αυτά σοφιζονται οι απατεωνισες να τρώνε τα λεφτά του αφελη
κοσμάκη αν προβλέπε θα προβλεπτε κι αυτά που μελλονται να τους συμβουν μαύρα
σκοτάδια έχει για το λουτρό για το δίχτυ για την εκδίκηση έπειτα τι φταίει αυτή άπραγη
κοπέλα μου λέτε να σας πω συνέχεια στο ράδιο κοιτάζει στο καθρέφτη το πρόσωπο της
αδιαφανο μάσκα σκληρών συμβαντων μικρό κορίτσι φορούσε γαλάζια πόδια κι άσπρη
πλατιά κορδέλα στα μαλλιά κι έπαιρνε μέρος στις παρελάσεις των εθνικών γιορτών γιατί
να γιορτάζουμε τους εμφυλίους μας θυμάται και τα καλοκαίρια στη θάλασσα τις παρέες
με τις κοπέλες κάθε μια χάθηκε όλες στην ανωνυμία μια Ελενη με μακριά μαύρα μαλλιά
μια Κωνσταντινα με ωραίο χαμόγελο που να τρώνε τις μέρες τους κοίταξε το μεγάλο
ρολόι στον τοίχο απέναντι απ' τ ' ανατολικό παράθυρο η ώρα πέρασε ο Αιγισθος δεν
γύρισε φοβήθηκε μήπως του'στησαν ενέδρα και τον ξεκαναν άκουσε τη φωνή του Ορεστη
πηγε στο παράθυρο είδε το παιδί έπαιζε μ'αλλά παιδιά κλωτσουσαν μια μπάλα πολύ ζωηρό
αυτό το παιδί την είδε και την χαιρέτησε ένιωσε μέσα της λύπη τι θα συμβεί στο μέλλον
πιασμένοι σφιχτά στο δίχτυ της Ιστορίας
.
.
.
Φουστινες,το συμμετρικο αρωμα του αγρου-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
υπεροχο λεπτο αρωμα
που διαλυει το φως
.
.
ανθη ροδακινιας-Μαχαιρα-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ανθη ροδακινιας ραντιζουν τον.υπνο σου
μ'ολοασπρα ονειρα
.
.
νυχτωνοντας στο λιμανι-Αστακος[2009]-Αστακος-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ο Οδυσσεας αγγιζοντας με το βλεμμα του τη βαρκα τη μεταμορφωσε σε ταξιδι
.
.
εντυπωσεις παρα θιν αλος-στα Βαρκα-Αστακος[2009]-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
[περισσοτερες φωτογραφιες στο facebook μου Christos Couvelis]
εντυπωσεις παρα θιν αλος
παρα θιν αλος το αναγλυφο πατημα του γλαρου στην αμμο,οριο στεριας και νερου,
το λαμπερο πλαγιασμα του φωτος,οι μορφες των τυχαιων συμπτωσεων, στη δια-
φανεια η ελαχιστη αισθητικη
.
.
η Υπεροχη Χρωματικη Παρουσια του Τοπου μου-Ξηρομερο-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
[περισσοτερες φωτογραφιες στο facebook μου Christos Couvelis]
η Υπεροχη Χρωματικη Παρουσια του Τοπου μου
η υπεροχη μεταφυσικη περιεργεια του χρωματος.στο καταπληκτικο εργοστασιο
της Φυσης.Το Προσωκρατικο Περιβαλλον.η Ουσια.η Πρωτη Αρχη.το Ειναι.
εσενα με ποση συμμετρια να σε δωρισω
και ποση ομορφια;
χιλια ματια χιλιες αισθησεις δεν φτανουν.
Χρωμοφορος ο Τοπος μου.
Αξιον Εστι η Ωραιοτητα
.
.
.
HyperSpace Construction-2μ χ 3μ-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Ελλειψοειδες Λογου-χ.ν.κουβελης
a color of words like greek sea
about trigonal fishes
a geometry Ουτοπια
in orange tree and in olive tree
Υπερουσιον Φως
fragments ανθεων
ο αερας
a finger touches the tranparent waters of bird voices
a mixing Infinity and limited ο Χρονος
in word mirror an apple is reflecting
θαλασσινης αμμου shapecolors
.
.
.
Constructions-XXI-2μ χ 4μ-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Construction XIX-2μ χ 4μ--χ.ν.κουβελης c.n.couvelis 1-2-3
αρχαικο-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis 1-2
VOICES POEMS-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
-1-
a tree of thoughts is your senses
a screen full same persons
without an word about the silence
straight lines of the labyrinth
what version are you
want to create
it seems to be
clear water
a look to transform
it is not
obvious what motivates routine
a politic
needs to fit
a visible real thing
a machine reflects machine
size of art is size of man
to test if one equals zero
this action is praxis
equivalent of some
techniques
and construct a corresponding society
where the truth is real
function
'' person to person ''
there are sequences converging nowhere
then
we are discussion ' s
.
.
-2-
a bird into words flights
and the moon is climbing on the motor of the kid
in blue shirts
the sea is a minimalist icon from a fish
language is rhetoric
about many logos
among answers
is fake
to transform an ideologie
into massive uncorrect proofs
near the nothing is everything
a language is a house of ideas
for men
and for various systems towards you
angaint
learn and speak outward
noone voice off
nowhere silence
nobody noone
look into your words
near the syllabes
there is
searching
find a
person without falsh responses
between actions
into truth
blue color
says
Dykkeosyni
.
.
.
VOICES POEMS-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
[Κβαντικη Παραλλαγη]QUANTUM ALTERATION
-1-
a tree of thoughts is your senses a screen full same persons
without an word about the silence staight lines of the labyrinth
what version are you
want to create it seems to be
clear water a look to transform it is not
obvious what motivates routine a politic needs to fit
a visible real thing
a machine reflects machine
size of art is size of man
to test if one equals zero
this action is praxis equivalent of some
techniques
and construct a corresponding society where the truth is real
function '' person
to person''
there are sequences converging nowhere then we are discussion ' s
.
.
-2-
.
,
a bird into words flights and the moon is climbing on the motor of the kid
in blue shirts
the sea is a minimalist icon from a fish language is rhetoric
about many logos among answers is fake
to transform an ideologie
into massive uncorrect proofs
near the nothing is everything
a language is a house of ideas
for men and for various systems towards you
angaint learn and speak outward noone voice off
nowhere silence
nobody noone
look into your words
near the syllabes
there is searching find a
person without falsh responses
between actions
into truth
blue color says
Dykkeosyni
.
.
.
Construction XXIII-2μ χ 4μ--χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Δημητριος ο Φαληρευς-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Δημητριος ο Φαληρευς-χ.ν.κουβελης
ο διορισμενος στεητμαν του Κασσανδρου στην Αθηνα Δημητριος
πληρουσε ολα τα προσοντα του Πλατωνα
Φιλοσοφος Κυβερνητης
και σε πολλα εξωραισε την πολη
τοσον δε δημοφιλης ηταν που οι Αθηναιοι-που ευκολα διολου
δεν κολακευουν-του αφιερωσαν 360 ανδριαντες οσες οι μερες
του χρονου να τον τιμησουν
στα χρονια που τη Μεγαλη Αυτοκρατορια του Αλεξανδρου μοιραζαν
-τι μοιραζαν τεμαχιζαν-με Εμφυλιους και Δολοπλοκιες οι Επιφανεις Επιγονοι
απο αυτη τη δοξα και την υστεροφημια ηρθε να τον αποκαθηλωσει
ενας αλλος Δημητριος ο Α' ο Πολιορκητης γιος του Αντιγονου του Μονοφθαλμου
τοτε αυτος κατεφυγε σ'αλλον συμμαχο τον Πτολεμαιο Α' στην Αλεξανδρεια
εκει δικο του εργο η φημισμενη Βιβλιοθηκη και με μεγιστη σχολαστικοτητα
ασκησε την Γραμματικη και την Φιλολογικη Επιστημη
και επιπλεον την Αποκωδικοποιηση των Ιερογλυφικων επιμεληθηκε
αλλ'ουτε απ'εδω γλυτωσε ο φιλοσοφος Δημητριος ο Φαληρευς
απο τους Εμφυλιους και τις Δολοπλοκιες των Σφετεριστων της Εξουσιας
ενας αλλος Πτολεμαιος ο Β'-μη οντας πια αρεστος στο Νεο Καθεστως-
τον εξορισε στην Ανω Αιγυπτο
εκει το 283 π.Χ ενα φιδι-απ'αυτα τα δηλητηριωδη π'αφθονουν στην περιοχη-
τον τσιμπησε κι ετσι αφησε αυτον τον μικροψυχο και ματαιοδοξο κοσμο
που δεν χρειαζεται κι αναγκη δεν εχει καθολου τους φιλοσοφους
.
.
.
Construction XXIX-2μ χ 3μ--χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
[ΑΣΕΛΓΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ Η ΠΟΙΗΣΗ]
abouts arounds-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
a ping pong
truth faux
scene en mise
illusion
myth history
inversion
face to face words
more sea rythms
fish words
flighting light boat
mesuring
symphony airs
.
.
.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
In City Athens Impressions-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
In City Athens Impressions
[στο Μοναστηρακι στην Ερμου στο Συνταγμα]
ΚΛΙΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ-χ.ν.κουβελης
στην Ερμου.ωρα 12:33 καποιος τον ρωτησε
-τι ωρα ειναι;
-Χρονος Αοριστος -απαντησε
αν απαντουσε-Χρονος Μελλοντος-ισως,τον ικανοποιουσε,
του εδωνε ελπιδα,προσδοκια
αν του απαντουσε-Χρονος-παρελθοντος-τοτε τον βυθιζε στη μνημη
μεχρι το Συνταγμα ανεβαινοντας συλλογισθηκε τον Χρονο
στα ζωα στα φυτα στις πετρες π.χ σ'ενα βοτσαλακι σ'εναν μικροσκοπικο
κοκκο αμμου κυλαει ο Χρονος διαφορετικα
στους ανθρωπους ενα αλυτο προβλημα,σημερα αυριο χθες
ενας ανθρωπος περασε,ηρθε απο μπροστα του ,περασε διπλα του,σχεδον
τον αγγιξε,και χαθηκε πισω του
τα χαραχτηριστικα του,υψος,χρωμα μαλλιων,ματιων,ρουχα,φυλο,ηληκια
για την ιστορια του,τη προσωπικη του ζωη,τα γεγονοτα που τον διαμορφωσαν
εχει πληρη αγνοια
απλα ενας ανθρωπος,ενας αριθμος,ενα συμβολο,μια ιδεολογια
ενα Ειναι Καπου
με ποση αγνοια και ποση ασαφεια δημιουργηται η κοινωνια και
θεσπιζονται τα πολιτευματα
εδω στην οδο του Κερδωου Ερμη οι ανθρωποι συναλλασονται
ποιες σκεψεις τους ενωνουν και ποιες τους διαχωριζουν
ποια ενδιαφεροντα
ποια ελξη ποια απωθηση
καποιος αλλος[η' ο ιδιος ανθρωπος]τον ρωτησε
-τι ωρα ειναι;
-12:52 Πραγματικος Χρονος-απαντησε
στα ματια του αλλου ειδε τη δυσπιστια
.
.
.
κλαδι ανθισμενης κορομηλιας-στον κηπο μου-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τα αγαπημενα δεντρα με τα οποια μεγαλωσαμε
ποση λευκοτητα αντεχει η παιδικη μας ηλικια
.
.
.
Αθηνα-Athens-οδος Αθηνας-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Αθηνα-Athens-Μοναστηρακι-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Αθηνα-Athens-Ομονοια-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Αθηνα-Athens-πλατεια Δημαρχειου-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Αθηνα-Athens-Συνταγμα-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
βλεμμα Υπεροπτικον-χ.ν.κουβελης
βλεπω σημαινει επεμβαινω
βλεπω σημαινει γνωριζω
βλεπω σημαινει ερευνω
βλεπω σημαινει σκεφτομαι
η αποξενωση η αλλοτριωση η μοναξια
ειναι απαραιτητη η υπαρξη του ανθρωπου;
ανυδρη Ομονοια
ερημα Χαυτεια
πολιορκημενη Αθηνας
απελπισμενη Σταδιου
ασυναρτησια σωματων
σινεμασκοπ αιχμαλωτησιων
κουαρτετα ανωνυμιας
εκπτωση λεξεων
ποια θολη πραγματικοτητα και Ιστορια
η μεταφυσικη των γελοιων μοντερνισμων
.
.
.
woman awakening -c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
.
.
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ -Σεληνοφως-χ.ν.κουβελης
λεξη τη λεξη το φεγγαρι
στο επικλινες τ'ουρανου
κυλησε τη σφαιρα του
απο δω εμεις ειδαμε
τη σχισμη του να χανεται
οπως κοριτσι κρυφτηκε ντροπαλο
οταν κυνηγηθηκε
στα νερα του καθρεφτη
το προσωπο της
.
.
Το φεγγαρι γραφει λεξεις
φωτεινους δρομους στα κλαδια
των δεντρων
βγες εξω να διαβασεις
πριν σβηστουν και πανε
.
[ απο τα ''Λυρικα'' ]
.
.
.
ΑΝΟΙΞΗ ΑΝΟΙΓΩΝΤΑΣ
ΑΝΟΙΞΗ ΑΝΟΙΓΩΝΤΑΣ
λουλουδια της ανοιξης-Μαχαιρα-ο τοπος μας-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
η ανοιξη παντοτε ερχεται με την πανοπλια των λουλουδιων της
πνευμα της πεταλουδας κοντα στο λιγοστο χορταρι αναδευει
.
.
ανθισμενη αγραπιδια-στη θεση Παναγουλα-Μαχαιρα-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
η ασημαντη ομορφια
που διανθιζει στο απειρο
τη λευκη χειρονομια του δεντρου
.
.
.
Ezra Pound poet-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
ΑΠΡΕΠΗΣ ΠΟΙΗΣΗ-χ.ν.κουβελης
μονεταρισμοι
μονεφακτουρες μονεΙδεασμοι
ηληθιες επαναστασεις
ρητορειες φαυλων δημαγωγιες
.
.
.
Vladimir Mayakovsky-Βλαντιμιρ Μαγιακοφσκι-poet-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
.
.
Με τα Γεγονοτα της Ιστοριας ο καυγας-χ.ν.κουβελης
Εγω ο ανωνυμος Βλαντιμιρ Μαγιακοφσκι
εκπυρσωτης λεξεων και αιρετικος επαναστασεων
συνεχιζω στον αιωνα τον καυγα
.
.
.
A Pop Big.Apple-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
.
.
Platon's Cleanness -χ.ν.κουβελης
a praxis of a red apple
in the east fence of garden
sketching the stereos of Platon
in the bee's thoughting of
in rythming light noon
the ping pong of clean air
a color birds choreography
με μια πραξη το κοκκινο μηλο
στον ανατολικο φραχτη του κηπου
σκετσαρει τα στερεα του Πλατωνα
στους συλλογισμους της μελισσας
σε ρυθμικο φωτεινο μεσημερι
μεσα στο πινγκ πονγκ του καθαρου αερα
μια χορογραφια εγχρωμων πουλιων
.
.
.
Mississippi Muddy Waters-bluesman-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
.
.
I GOTTA THE BLUES-χ.ν.κουβελης
THE LONG DISTANCE OF A BLUE'S CALL
TO ALL US
.
in muddy waters howlin' wolf is moaning
tonight
night time is the right time
hey,good lookin'moon
with spoonful eats diamonds drops
of light
Good morning fleeting frogs
Keep it for yourself to sleep
a pleasant waking
a careless moon in river
in lake
in sea
I can't understand time-play
the goat of the sky is crying
I'm a lonely man
what's gonna happen to cosmos
Bring it,the day
little day how old are you
Good morning little schoolgirl butterfly
I am working muddy waters
in all revolutions of your mirrors
I shall not moved from my home
Use sea to help me
The word :''A Rolling Stone Is The Sun''
in my mouth-phonica,hear it and hold it
early one morning a rossignol sings springtimes
She is nineteen years old white water-flower
I got my language working and
I'm calling the birds,those walking thru the air
''You can't loose what you never had''
forty days and forty nights
my heart working in guitars of trees
I am a Man before the sea
picking waves of light all day
all time
This is Truth
The Time Truth
of the Man
I me
You you
Us
.
.
All- Cosmos- Truth
.
.
.
I GOTTA THE BLUES
.
What about dark darking working class waters?
ενας ανθρωπος,ηρθε εν τη ερημω
και περασε,οπως πουλι περναει ανατολη / δυση
πετωντας κατω στη γη τη σκια του,
χαραζοντας το προσωπο του
What about Mississippi working class Muddy Waters,my friend ?
.
I GOTTA THE BLUES
.
I'm A Lonely Man
ενας ανθρωπος κυνηγηθηκε σ'ολα τα μηκη και τα πλατη
του κοσμου,τον στριμωξαν,ηταν πολλοι, τον επιασαν,τον
βασανισαν,δεν κατεδωσε κανεναν απο μας,του χρωσταμε
τη ζωη μας,κι ας ηταν ενας ταπεινος back-door man
.
μια χορδη ξεκουρδιστη,ενας λαιμος απο σπασμενο μπουκαλι
μπυρας,a bottle-neck,μ'αυτον αγγιζαν τις χορδες,in blue bluesing,
ενα boom n' boom boogie-ing,like a howlin'wolf η φωνη in muddy
waters outdoors,Big Mama I gotta the Blues
.
BLUES moving in COLORS BLUEING BLUES jing booming awards to heaven
ZiggZAGing a voiced EMOTIONAL crying and laughing arounds bodies
HEARTS you I swing away
From moneyless life lives
LIKES no-ones beings
Human forming sax mouths
Phonografy run into souls
Boom booming rhythms
RHYTHMING TIME towards
Back to forwards music
FUGA Spaceing letters simpling a sample cool hot
Condintions all OVER LEVELS
raw ripping up down run flights sostenuto landscape
ADAGIO jazz jazzed bluesing
VOICED BLUES
.
walk-into-outs wayward
persistent sketches of quiet night sextets
big red cool autumn escapes
people in southside street all world
in morning mist a cry about no-man
I got blues rhythm
moving kind of blue trumpet
shake lady once I loved you
I swing for sale
what is that thing called poverty
I'll remember the feeling of blues in April
say it over and over again my foolish heart
subconscious guitar voice suite to be
the birth of the waters blue symphony of moon dreams indroitus
enfant picolo pesos 'n' boogie conception
the say it's wonderful in a sentimental mood
epistrophy in suburban raggy waltz
strange fruit rockin' in rhythm
just blues Friday Freedom swing low my heart
chord-change freebob miles muddy fusion modals
now know it's big biggest orange coolin' bluein' time
you can see 'n' feel
quintet word sounds for man winds
we walking miles muddy
.
in the Summer He is recording
in synonyma of Mississippi Muddy Waters
''America,Where is She?''
Look at this lonely and frozen butterfly
''I'm Me
I'm real
I'm human''
I,aLL US A uniVERSE
THE SRACE
ThE tiME
I aM
A ROADhouse BLUes
''taxi Taxi''
the car is roaring in TV SHoW
deep down
Can You breathe
?
FREEdoM
turns all around
NoThIng OFF
all αRοUND
Life eFFet
Life
I'm TALkINg IN yOu
YoUr selF
It IS THe World
mY SELf
.
.
.
Abstract Geometricous-2μ χ 3μ-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
η μεταφυσικη της ελληνικης γλωσσας-χ.ν.κουβελης
νωπος ηχος νοτιος σ'επικλινες κιτρινης
ακοης που'χει η διαφανεια των λεξεων
ορατη θαλασσα γλωσσα
σωμα γελαστου νερου
κι εκει στα δαχτυλα φρεσκοπλυμενες πεταλουδες
σταγονες ηλιου πλαθουν το μεσημερι μεταφυσικο
ιδεα χλοερου ανεμου
γεωμετρικη ευηχη λεξη
.
.
.
ON-IN WOMAN-χ.ν.κουβελης
in/on into/out towards fromwards between
insights thinging of
η συμμετοχη του αορατου η ενδιπλωση[αναδιπλωση/εκδιπλωση του αφατου
ο εκλεκτικος ελκυστης του απροσδιοριστου
η εκδηλος υπεκφυγη της αθωοτητας
το εξαισιον α-τελες in seduction η απορρυθμιση της ηθικης η ακριβης ωρα
της αντιστροφης εντροπιας το λαμπρο
εφελκυμο της υλης η γεωμετρικη τοπολογια
της ορασης το εγγενες αυτο-αυτο ειναι εκει που αυτο ειναι -η πληθωριστικη
ακριβολογεια του ελαχιστου-το ευ δεινον της δημιουργιας-
η ρυθμικη υπεραπλουστευση
.
.
.
Δοξα σοι η Αγορα-χ.ν.κουβελης
η Αγορα βιοτεχνια Δημοκρατιας -λεω λεγεις λεω/ακουω ακουεις ακουω/
κρινω κρινεις κρινω/κρινομαι κρινεσαι κρινομαι/ συνεχεις προεκτασεις λογων/
διακλαδωσεις σχεσεων-εγω εσυ αυτος εμεις εσεις αυτοι ολοι/ορεγομαι κατα
φυσιν την κοινωνιαν-την Πολιτειαν-συνομιλια/συνθεσις-φιλοτης-στην Αγορα-
η Αλγεβρα της Αγορας:αντιμεταθετικοτητα:ο Α με τον Β με τον Γ-ο Β με τον Α
με τον Γ-ο Γ με τον Β με τον Α-ο Α με τον Γ με τον Β-...-μεταβατικοτητα :ο Α με
τον Β ,ο Β με τον Γ ,τοτε ο Α με τον Γ - προσεταιριστικοτητα:ο Α με τους Β και Γ
τοτε ο Α με τον Β και ο Α με τον Γ-η Αντιστηξη της Αγορας:πολυφωνια/συγκλι-
νουσα ακολουθια λογων/η οργανικη συνεκδηλωση δια-φωνιων/η Αρχη της Δια-
τηρησης της Κοινωνιας/η Αντιστροφη Εντροπια/Συν-Υπαρξη σε Πλατωνικους
Διαλογους:να εξετασουμε τι ειναι το Α,ειναι Β ; η' μηπως δεν ειναι Β;αν ειναι Β
τοτε ειναι Γ; η' οχι Γ;...αν δεν ειναι Β τοτε ειναι Δ;η' οχι Δ;.../ η μαιευτικη Μεθοδος
της Δημοκρατιας/η ατερμονη αντιφατικοτητα/Συμπτωσεις-Ασυμπτωσεις-Συμ-
πτωσεις/Δοξα-ΑντιΔοξα/Δοξα σοι η Αγορα
.
.
.
Abstract in Reflexions-2μ χ 3μ-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
.
.
συν-τονισμοι-χ.ν.κουβελης
ενα πληθος γλαρων η λευκοτητα
μπροστα στον καθρεφτη αντιστρεφει τον χρονο
σ'ενα ρομβο συμμετρια λεξεων
απειρη αιωρηση σωματος
στο διχτυ των φυλλων
το πρασινο εσυρε κυκλο με τον διαβητη του κιτρινου
η διαφανεια ισορροπει στο λευκο σεντονι του αερα
με τετραγωνα γαλαζια
η επιδερμιδα της επιθυμιας σε τονισμους βιολοντσελου
το σωμα της φωνης
ο χρονος στους κυβους της θαλασσας
στα χρωματα τα βηματα των νερων
σε σχηματα πουλιων οι οφθαλμοι
με τους ελικες του αερα το φως αποτειχιζει το τοπιο
το σωμα πεταλουδας σε σι ελασσονα συμμετρια
στ'αριστερο χερι της αγριας μεντας
.
.
.
ανοιξη ανοιγει-χ.ν.κουβελης
τωρα,ανοιγεις και βλεπεις τη πεταλουδα
ολο να πεταει και να πεταει
και μια στιγμη να στεκεται αιωρουμενη
κι απαλα ν'ανοιγει το κοκκινο το κιτρινο
ολα τα χρωματα στο καθαρο φως
ν'ανεβαινουν μιας αεικινητης ανοιξης
ανοιγει-ανοιξε-ανοιξη να πνεει
.
.
.
Abstract Geometricous-2μ χ 3μ-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
ΑΜΕΤΡΟ ΚΑΛΛΟΣ ΥΠΕΡ-χ.ν.κουβελης
a full moon is rising from yellow
και μιλησε everything is you
η θαλασσα γαλαζιοι κηποι
and then went down to
η θαλασσα ειναι οι γαλαζιοι κηποι
and an apple in
a side of airy waters
και τα γεωμετρικα μοτιβα
σ' αρχαιο ελληνικο θεατρο
ενα πληθος γλαρων
να μετρησουμε τα κοκκινα τριανταφυλλα
ρα η γυναικα , η γλυκοφωνησα τωρα ηχει τις ωρες
ελαχιστο βλεμα
η εικονα των λοφων στο ξυλο αντηχει
αηχος συλλεκτης φυλλων
ο ποιητης υπολογισε το απειρο.
κέκλυτέ μευ μύθων
ἀμφὶ δέ μιν λύκοι ἦσαν ὀρέστεροι ἠδὲ λέοντες,
να γνωρισουμε εναν ανθρωπο πως μας βλεπει
Καθισαμε
ειπαμε πολλα
να μην σκεφτονται ολοι με τον ιδιο τροπο
αλφαβητικα γαρυφαλλα
ὣς ἄρ᾽ ἐφώνησεν
λίγ᾽ ἄειδεν
ακουστηκε λογος
Let's discover a system among us
unknown words
τα ορυχεια των ανθρωπων
a lot of people
οι λεξεις ελληνικες
τα ορυχεια των λεξεων
αμφιβληστροειδης διαφανεια αερα
νερα from blue gardens
αμετρο καλλος
Υπερ
.
.
.
Αχιλλεας-Αχιλεας-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
ΑΧΙΛ[Λ]ΕΑΣ-χ.ν.κουβελης
Αχος+ιλλω->Αχιλλεας με δυο λαμδα
απ'τα βασανα περιπλανομενος
Αχος+λεως->Αχιλεας μ'ενα λαμδα
αυτος που στους λαους στους εχθρους προκαλει βασανα->ο ανικητος
διδασκε στη Βρισηιδα τα ελληνικα ο Αχιλ[λ]εας και της εξηγουσε την ετυμολογια
του ονοματος του
αγνοουσε πως ο Χρυσης ηταν στο δρομο προς τον Μυκηναιο
Αγαμεμνονα και τι θα επακολουθουσε απ'αυτη τη συναντηση
πως απ'το ελληνικο λεξικο θ'ανασυρονταν στη πληρη εννοια της
η λεξη ''μήνις''
μήνις θηλυκό (της μήνιος και μήνιδος)οργη θυμος
και φυσικα πληρως αγνοουσε τους 15.693 στίχους
.
.
.
πεταλουδα στο κηπο μου-Μαχαιρα-χ.ν.κουβελης
η πεταλουδα στο κηπο μου-χ.ν.κουβελης
Εμπρος μπηκε ο Μαης με βημα ταχυ
Χαιρε Συμμετρια
Χαιρε Αεικινητον Θαυμα
Χαιρε Ωραιοτητος Φανερωσις
εις ονειρον ολιγον πριν του ξυπνηματος μελισσα υπνωτουσα ειδεν
υπεροχην εις συμμετριαν πεταλουδαν και εθαυμασεν αυτην
ερωτωσα δεν αυτην '' ποια η σου ωραιοτης ; '' εκεινη δε απαντησεν
''εν παραδειγμα εγω ειμι εις την Πραγματειαν περι της Αισθητικης του Πλατωνα''
τωρα εις το φως η πεταλουδα
πραγματοποιημενη Ιδεα εις τον αερα και τα χρωματα
ΥπερΩραιοτης αιωρουμενη
.
.
.
η Μινωικη Φαιδρα-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΦΑΙΔΡΑΣ-χ.ν.κουβελης
ανοικτο παραθυρο ανατολικα
νυχτα πανσεληνος
πυγολαμπιδες στον κηπο
η Φαιδρα ''τ'αηδονι αποψε τονιζει τις ωρες.καποτε στα μαλλια ειχα τριανταφυλλα.
απο τη μανα Πασιφαη κληρονομησα το παθος.με τις κοπελες μαζευα κροκους"
στο γυαλι το χρυσοψαρο λαμπηριζει αμετοχο
ακουει τ'αλογα στους σταυλους ανησυχα
χτυπουν τα ποδια στο χωμα
στο θεατρο φορουσε ενα κοκκινο φουστανι
ηταν νεα και ωραια
"εισαι φωτια και μ'εκαψες''ακουσε τα λογια στ'αυτι της
ψευτικα κι απατηλα που λησμονηθηκαν
ποσο τολμηρη μπορει να'ναι μια γυναικα οταν θελει τον αντρα
κι αυτη εξευτελιστηκε
την κατηγορησε διαστραμενη
δεν της εμενε αλλο παρα να τον καταδωσει
να τιμωρησει την νεανικη αλλαζονια
κοιταζει στον καθρεφτη το προσωπο της ''το προσωπο μου μασκα'' κραυγης
''το σφριγηλο σωμα καταρρεει η λαμπερη απαλη επιδερμιδα θαμπωνει και σκληραινει ''
το αντρικο σωμα πεφτοντας τσακιστηκε στα βραχια
τ'αλογο χλιμιτριζοντας αγριεμενο εξαφανιστηκε
''δεν ωφελει να λυπασαι αφου τιποτα δεν μπορεις να εμποδισεις''
πρεπει να ξεχασει
δεν χρειαζεται να προκαλει την κοινη γνωμη
ενα ατυχο γεγονος ηταν
περασε
πες πως πληγωθηκε ο εγωισμος της
ανοιχτο παραθυρο ανατολικα
περασμενη νυχτα πανσεληνος
πυγολαμπιδες στον κηπο
''τ'αηδονι αποψε τονιζει τις πτυχες της ιστοριας μου''
την υποθεση της
.
.
.
ο Φιλοκτητης-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Λήμνου..
βροτος..
Νεοπτόλεμε..
νόσοῳ καταστάζοντα ..πόδα
νευροσπαδὴς ἄτρακτος
εἰλυόμην, δύστηνον ἐξέλκων πόδα,
ἐμηχανώμην
πέτροισι πέτρον ἐκτρίβων ὦ φέγγος ὕπνου διάδοχον τό τ᾽ ἐλπίδων
ἄπιστον οἰκούρημα παρόντα καὶ ξυνωφελο στρατηλάται.
ἀλλ᾽ εὐγενὴς[1]
χαραζε με σκληρο μεταλλο τις ελληνικες λεξεις στις πετρες
ολο το νησι το γεμισε μ'αυτες τις επιγραφες
ενιωθε λιγοτερη τη μοναξια και τη πικρα παρατημενος απο τους συντροφους
δεκα χρονια εκανε αυτο
η σκια του παραμορφομενη στο γυμνο τοπιο του βαραινε τις μερες
ηξερε πως καποια στιγμη θα του ζητησουν το τοξο και τα δηληριασμενα βελη
θα τον παρακαλεσουν θα τον προσφωνησουν Ελληνα θα του τονισουν το χρεος του
θα τον δελεασουν με το μεγα κλεος του ηρωα
κι αν ενδωσει δεν θα'ναι γι' αυτες τις ματαιοδοξιες
αλλα επειδη κουραστηκε να θελει την εκδικηση τοσα χρονια
τα γραμματα στις πετρες πολυ περισσοτερο τον ενδιαφερουν
εκει σταζει το πυον απ'τις πληγες του και στο νησι συνεχεια φυσαει
και δεν μυριζουν
συνειθισε πλεον
ας κερδισουν αυτοι δεν τον νοιαζει
σε καθε εναν αρμοζει η δυσωδια του
Υβρις Ατις Νεμεσις Τισις
.
.
.
σημειωσεις:
-1-Φιλοκτητης του Σοφοκλη
.
.
.
Καλυψω και Οδυσσεας-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Καλυψω και Οδυσσεας
[σε στιχους της ραψωδιας ε' της Οδυσσειας του Ομηρου]-χ.ν.κουβελης
η πότνια νύμφη
τον βρηκε στ'ακρογυαλι δακρυσμενο
η νοσταλγια της πατριδας και το σπιτι του
τον βασανιζε κι αναστεναζε
και να'χει την ομορφη νυμφη τη νυχτα και να την απολαμβανει
δεν τον συγρατουσε σ'αυτο το νησι του Ιονιου
και τ'αλμυρα του δακρυα κυλουσαν ποταμι στην απεραντη
θαλασσα
[τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ἐπ᾽ ἀκτῆς εὗρε καθήμενον· οὐδέ ποτ᾽ ὄσσε
δακρυόφιν τέρσοντο, κατείβετο δὲ γλυκὺς αἰὼν
νόστον ὀδυρομένῳ, ἐπεὶ οὐκέτι ἥνδανε νύμφη.
ἀλλ᾽ ἦ τοι νύκτας μὲν ἰαύεσκεν καὶ ἀνάγκῃ
ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι παρ᾽ οὐκ ἐθέλων ἐθελούσῃ·
ἤματα δ᾽ ἂμ πέτρῃσι καὶ ἠιόνεσσι καθίζων
δάκρυσι καὶ στοναχῇσι καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἐρέχθων
πόντον ἐπ᾽ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων]
κι εκεινη η ομορφομαλλουσα του'πε αυτα τα φτερωτα λογια
κανενας δεν σε κρατα αν εσυ δεν το θελεις
ουτε τα καλλη γυναικας ουτε τα μεθυστικα αρωματα
και τα αραχνουφαντα ρουχα και τ'ασπρα μπρατσα της
που τις νυχτες σε κλεινουν
ουτε οι ηχοι των κρυσταλλινων νερων
ελα,και φκιαξε γερη βαρκα να γυρισεις σωος στο σπιτι σου
κι εγω θα σου βαλω νερο να ξεδιψαζεις και φαι να'χεις να τρως
κι ακομα και κοκκινο δυνατο κρασι να ευφρανθεις
να δυναμωσεις γιατι με τη θαλασσα μεγαλο αγωνα θα'χεις
και ρουχα θα σου'χω ν'αλλαξεις σαν θα βραχεις
κι ανεμος θα σε σπρωχνει ευνοικος στα δικα σου μερη
και τ'αστρα στον ουρανο θα δειξω να σ'οδηγησουν αλανθαστα
οπως παντα βοηθουν τους ναυτικους
["κάμμορε, μή μοι ἔτ᾽ ἐνθάδ᾽ ὀδύρεο, μηδέ τοι αἰὼν
φθινέτω· ἤδη γάρ σε μάλα πρόφρασσ᾽ ἀποπέμψω.
ἀλλ᾽ ἄγε δούρατα μακρὰ ταμὼν ἁρμόζεο χαλκῷ
εὐρεῖαν σχεδίην· ἀτὰρ ἴκρια πῆξαι ἐπ᾽ αὐτῆς
ὑψοῦ, ὥς σε φέρῃσιν ἐπ᾽ ἠεροειδέα πόντον.
αὐτὰρ ἐγὼ σῖτον καὶ ὕδωρ καὶ οἶνον ἐρυθρὸν
ἐνθήσω μενοεικέ᾽, ἅ κέν τοι λιμὸν ἐρύκοι,
εἵματά τ᾽ ἀμφιέσω· πέμψω δέ τοι οὖρον ὄπισθεν,
ὥς κε μάλ᾽ ἀσκηθὴς σὴν πατρίδα γαῖαν ἵκηαι,]
.
.
.
.jpg)
Abstract in Reflexions-2μ χ 3μ-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
Αυτα ακουστηκαν εδω-χ.ν.κουβελης
σε κηπο καρποφορων δεντρων μετρα τις εισπραξεις του
με μονεδα πυγολαμπιδων
ξεσπασε η ψυχη του με Θεωρηματα Υπερβολικης Γεωμετριας
επιδεξιες πτησεις γλαρων εξισορροπουσαν την λευκοτητα
ο λοφος και λιγοστα δεντρα
προσωπεια κορυδαλλων κρεμασμενα στις ελιες.
ρωτησε για τα αινιγματα των κοχυλιων
πληθος οστρακων σχηματιζε το προσωπο τους
σχηματα πουλιων και
αντικατοπτρισμοι νερων στο λευκο.
ετρεξαν πισω απο μια πεταλουδα να την πιασουν
μεσα στο φως
τωρα τα φυλλα της ελιας ξεφυλλιζει ο ηλιος
ο καθρεφτης δεχτηκε τη φωνη τους
απεναντι απ'το λοφο ανηφοριζε το φεγγαρι
με ελαχιστα λογια αυτοι οι ανθρωποι ντυνουν
τα συναισθηματα τους
στα ερωτηματα μας το βουνο αντηχουσε με σιωπη
Ο Godel σε σταση προσωπογραφιας συνομιλει με τον Πλατωνα
Θεμα:''Η Προοπτικη της Μη-Πληροτητας των Ιδεων''
στην Ομηρου Οδυσσεια
βρηκαμε τα σχηματα των ψαριων στα διχτυα μας
εδειξε γυρω
τοσα πολλα σχηματα φυλλων και τοσα ειδη φυτων στο φως.
σκορπισε λογους αγαθους κι ωφελησε πολλαπλα
χωρις να δεχθει ανταμοιβη
συνομιλησε με τα πουλια,
αυτο φαινεται απ'το πως προφερει τις λεξεις στη φωνη του
μια γεωμετρια του ελαχιστου η θαλασσα με την αρμυρα της μεταφυσικης
ενρινος ανεμος τον εφτανε
η φωνη η φωνη η φωνη
στο φως ειμαστε πιο φωτεινοι στη διαιρεση του σωματος
και δειχνοντας μας το τοπιο ,τη θαλασσα ,τα δεντρα και τα πουλια ,
τον ακουσαμε να λεει:
''να τα μοιρασεται ολα αυτα δικαια''
Αυτα ακουστηκαν εδω
.
.
.
.jpg){kind=spacer}
το επισοδειο με τη Μελανθω
[Ομηρου Οδυσσεια ραψωδια τ',65-88]-μεταφραση χ.ν.κουβελης
ἡ δ' Ὀδυσῆ' ἐνένιπε Μελανθὼ δεύτερον αὖτις·65
"ξεῖν', ἔτι καὶ νῦν ἐνθάδ' ἀνιήσεις διὰ νύκτα
δινεύων κατὰ οἶκον, ὀπιπεύσεις δὲ γυναῖκας;
ἀλλ' ἔξελθε θύραζε, τάλαν, καὶ δαιτὸς ὄνησο·
ἢ τάχα καὶ δαλῷ βεβλημένος εἶσθα θύραζε."
τὴν δ' ἄρ' ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς· 70
"δαιμονίη, τί μοι ὧδ' ἐπέχεις κεκοτηότι θυμῷ;
ἦ ὅτι δὴ ῥυπόω, κακὰ δὲ χροῒ εἵματα εἷμαι,
πτωχεύω δ' ἀνὰ δῆμον; ἀναγκαίη γὰρ ἐπείγει.
τοιοῦτοι πτωχοὶ καὶ ἀλήμονες ἄνδρες ἔασι.
καὶ γὰρ ἐγώ ποτε οἶκον ἐν ἀνθρώποισιν ἔναιον
ὄλβιος ἀφνειὸν καὶ πολλάκι δόσκον ἀλήτῃ
τοίῳ, ὁποῖος ἔοι καὶ ὅτευ κεχρημένος ἔλθοι·
ἦσαν δὲ δμῶες μάλα μυρίοι ἄλλα τε πολλά,
οἷσίν τ' εὖ ζώουσι καὶ ἀφνειοὶ καλέονται.
ἀλλὰ Ζεὺς ἀλάπαξε Κρονίων· ἤθελε γάρ που. 80
τῶ νῦν μή ποτε καὶ σύ, γύναι, ἀπὸ πᾶσαν ὀλέσσῃς
ἀγλαΐην, τῇ νῦν γε μετὰ δμῳῇσι κέκασσαι,
ἤν πώς τοι δέσποινα κοτεσσαμένη χαλεπήνῃ
ἢ Ὀδυσεὺς ἔλθῃ· ἔτι γὰρ καὶ ἐλπίδος αἶσα.
εἰ δ' ὁ μὲν ὣς ἀπόλωλε καὶ οὐκέτι νόστιμός ἐστιν,
ἀλλ' ἤδη παῖς τοῖος Ἀπόλλωνός γε ἕκητι,
Τηλέμαχος· τὸν δ' οὔ τις ἐνὶ μεγάροισι γυναικῶν
λήθει ἀτασθάλλουσ', ἐπεὶ οὐκέτι τηλίκος ἐστίν."88
στον Οδυσσεα την επεσε η Μελανθω για δευτερη φορα
''ξενε,ακομα και τωρα εδω θα μας ενοχλας μεσα στη νυχτα
στριφογυρνοντας στο σπιτι και να παιρνεις ματι τις γυναικες
αντε παρε δρομο,ταλαιπορε,το φαι κονομησες
η' μηπως θελεις με τη σκουπα να πεταχτεις εξω απ'τη πορτα
αυτη αυστηρα κοιτωντας της μιλησε ο πανεξυπνος Οδυσσεας 70
''διαολε,γιατι ετσ'εδω μου μπαινεις με κακια διαθεση
γιατ'ειμαι βρωμικος κι ασχημα στο σωμα ρουχα εχω
ζητιανευοντας στη πολη απ'την αναγκη της πεινας
τετοιοι ειν'οι φτωχοι κι οι περιπλανωμενοι ανθρωποι
κι εγω καποτε σ'ανθρωπινο σπιτι εμενα
ευτυχης με πλουτη και συχνα εδωνα στον περιπλανωμενο
σ'οποιονδηποτε,οποιος και να'τανε και για οτι χρειαζονταν να'ρχονταν
και σκλαβους ειχα αμετρητους κι αλλα πολλα
που'χουν αυτοι που καλοπερνανε και πλουσιοι καλουνται
αλλα ο Διας ο Κρονιος με κατεστρεψε ετσι το'θελε 80
και τωρα προσεξε μηπως ποτε κι εσυ,γυναικα,χασεις ολη
την λαμψη,που σε ξεχωριζει μεσα στις σκλαβες
αν με σενα η κυρα θυμωσει και δυσαρεστηθει
η' ο Οδυσσεας γυρισει,οπως ακομα το ελπιζουν
κι αν εκεινος χαθηκε και πια δεν εχει γυρισμο
αλλα τωρα πια το παιδι σαν τον Απολλωνα ειναι,
ο Τηλεμαχος,απ'αυτον καμια μεσα στο σπιτι απ'τις γυναικες
δεν θα ξεφυγει ν'αυθαδιασει,επειδη ανηλικος δεν ειναι''88
.
.
.
Ella Fitzgerald-Jazzwoman-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
jazzing events-χ.ν.κουβελης
στους υπονομους των γεγονοτων ανθρωποι αποσπασματα διαθεσεων
εκμεταλλευσης υπεραξιας κυνισμου τιμη υπο μηδεν searching nothing
opposite happiness against minds
πυροβολισμοι συνειδησεων εγχρωμα αποτυπωσεων φωνη υπερδιπλουμενοι
φθογγισμοι jazzing roots directing blues into hearts little heavy life
.
.
.
towards color and into helix
light stories
make up transparent waters
flowering fish
rythm letter moving voice
cube trees
in motoring air Bach's fuga
.
.
.
Δηιανειρα και Ηρακλης-αρχαικα ζευγαρια-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΙΑΝΕΙΡΑΣ-χ.ν.κουβελης
Τραχινα.απογευμα.3 Οκτωβριου 2014.απο το παραθυρο ο καμπος με
τις ελιες.τρικυμισμενες απ'τον δυνατο αερα.περα η θαλασσα.ενα βαθυ
γαλαζιο κομματι της.δυο κυπαρισσια σαν ορθια σπαθια σχιζουν τον αερα.
ενα πουλι περασε.ακουσε τη κραυγη του.ο ηλιος δινει σκληρες σκιες στα
πραγματα.εδω στο δωματιο.η Δηιανειρα μπροστα στον καθρεφτη.βαφει
με κραγιον κοκκινο τα χειλη.κατακοκκινα.σαν να σταζουν αιμα η' δηλητηριο.
''καποτε τα ματια μου ηταν ομορφα'' σκεφτεται.κοιταζει τα ματια της.''τωρα
θελω να τα κλεισω''.με ενα μαυρο μολυβι τα περιγραφει εντονα.''μασκα
εκδικισης η' ταπεινωσης''.ησυχια στο σπιτι.ο Υλος ελειπε.''τα παιδια μεγα-
λωνουν γρηγορα και θελουν να φυγουν.δεν τα χωραει το σπιτι.ο τοπος
τους φαινεται μικρος.μιζερος.ουτε ενδιαφερονται για τους μεγαλυτερους.
για τη μανα.η ζωη εχει τους δικους της κανονες.ειναι αδυνατο να τους
αλλαξεις''.πλησιαζει το προσωπο της στον καθρεφτη.''δυο καινουργιες
ρυτιδες.''τις αγγιζει.''χθες σχεδον δεν υπηρχαν.πως μαζευεται το δερμα
και διπλωνει''.πηρε την ενυδατικη κρεμα .με τα δακτυλα την απλωσε στον
λαιμο.''λαιμος κυκνου''.λαιμος κυκνου'' επανελαβε.τραγουδιστα.και γελασε
πολυ δυνατα.σαν να ραγισε ο καθρεφτης απο τη δονηση.θολωσε.''οταν ει-
μαστε νεοι ακουμε ομορφα λογια.που τα πιστευουμε.σαν διχτυ.παγιδα.μας
πιανουν.ελαφρες ανεμελες πεταλουδες.στις προσδοκιες τους.για ευτυχια''.
χαμογελασε.''γιατι τοση ερημια.γυρω μου.τοση μοναξια.σαν ολα,ανθρωποι
και πραγματα ,να αναχωρησαν.για παντα.κι ουτε που το καταλαβαινεις πως
μενεις μονος.ανεπαισθητα.σκιες μνημης.περιεργο ειναι πως εμειναν εδω
ετουτα τα λιγοστα.κι ο καθρεφτης;τι δειχνει ο καθρεφτης;μια γερασμενη γυναικα.ανισχυρη.ανημπορη.αδυνατη''.σταματησε .της φανηκε πως ακουσε
το γελιο της υπηρετριας στο διπλανο δωματιο.''εσυ εισαι Ιολη;''.φωναξε.δεν
πηρε απαντηση.συνηλθε.δεν μπορει να ηταν η Ιολη.λειπει σε αδεια.της εδωσε
τρεις μερες.κι αυτη ειναι η δευτερη μερα.αφουγκραστηκε.ακουσε θορυβο.σαν
καποιος να ηταν στο διπλανο δωματιο της κρεβατοκαμαρας.''να γυρισε ο αντρας
μου;και να ετοιμαζεται να κοιμηθει''.επαγγελματιας περιπετειων.φωναξε το ονομα
του.δεν πηρε απαντηση.ακουσε το ραδιοφωνο ν'ανοιγει για λιγο.λευτερολεπτα.της
φανηκε αιωνιοτητα.''ποια αιωνιοτητα μας περιεχει και μας αποβαλλει''.κι επειτα
εκλεισε.κοιταξε προς το παραθυρο.''το φως ειναι πολυ δυνατο αυτη την εποχη.
εκτυφλωτικο.σε διαπερναει.σε διαλυει.σε αφηνει διαφανο.εκτεθειμενο.
ευαλωτο.παιγνιο''.ξαναγυρισε στον καθρεφτη.πηρε το πινελο κι εβαψε ολα τα
δαχτυλα.μαυρο χρωμα.εκτος απο τον δειχτη του δεξιου χεριου.κοκκινο.''μια στα-
γονα αιμα στο αιωνιο σκοταδι''.θυμηθηκε.αυτο το δαχτυλο σαν σφηνα το εχωσε
με δυναμη στο ματι εκεινου του αντρα που με βια την αρπαξε καποτε.τον τρομο.
και το εστριψε.να τον τυφλωσει.''καλυτερα να ειχα τυφλωθει εγω.τιποτα να μην
εβλεπα .τιποτα να μην καταλαβαινα''.τωρα.τωρα ο πονος.βουβος.σαν φιδι σερνεται.υπουλος.ανεβαινει.στραγγαλιζει το λαιμο.πνιγεσαι.''σαν ποτε να μην
ημουνα κατι.ουτε για μενα ουτε για κανεναν αλλο.να μην υπηρξα''.βλεπει ολο-
κληρη τη μορφη της στον καθρεφτη.σκοτεινη.καθαρα.''να μην υπηρξα.να μην
υπηρξα ποτε καπου''.σηκωθηκε απ'τον καθρεφτη.σταθηκε ορθια.κοιταξε το
μεγαλο στρογγυλο ρολοι του τοιχου.5 και 25.σε λιγο θα ερθει η κοπελλα να
παρει το ρουχο.το εχει σιδερωμενο και διπλωμενο.στη ραχη της καρεκλας.''σαν
να ειναι φορεμενο στον ωμο αντρα''.το εχει ποτισει με αρωμα.ολα ειναι ετοιμα-
σμενα.κοιταζει προς το ανοιχτο παραθυρο.ακουει εξω τα βηματα της κοπελλας.
σε λιγο ολα θα τελειωσουν.οπως σχεδιαστηκαν.σαν να μην εγιναν ποτε.''σαν
τιποτα να μην εγινε ποτε.μια απατη.καπνος που διαλυθηκε''
.
.
.
I LOVE YOUR VOICE DARLING
Jazzing imprints-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
poor streets
dissolved dreams
desert persons
Loneliness
cries voices music
rythm
souls
people
φτωχοι δρομοι
διαλυμενα ονειρα
ερημα προσωπα
μοναξια
κραυγες φωνες μουσικη
ρυθμος
ψυχων
ανθρωποι
.
.
.
το ονειρο της Πηνελοπης-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ
[Ομηρου Οδυσσεια-ραψωδια τ'-στιχοι 536-554]-μεταφραση χ.ν.κουβελης
ἀλλ' ἄγε μοι τὸν ὄνειρον ὑπόκριναι καὶ ἄκουσον.
χῆνές μοι κατὰ οἶκον ἐείκοσι πυρὸν ἔδουσιν
ἐξ ὕδατος, καί τέ σφιν ἰαίνομαι εἰσορόωσα·
ἐλθὼν δ' ἐξ ὄρεος μέγας αἰετὸς ἀγκυλοχήλης
πᾶσι κατ' αὐχένας ἦξε καὶ ἔκτανεν· οἱ δ' ἐκέχυντο 540
ἁθρόοι ἐν μεγάροισ', ὁ δ' ἐς αἰθέρα δῖαν ἀέρθη.
αὐτὰρ ἐγὼ κλαῖον καὶ ἐκώκυον ἔν περ ὀνείρῳ,
ἀμφὶ δέ μ' ἠγερέθοντο ἐϋπλοκαμῖδες Ἀχαιαί,
οἴκτρ' ὀλοφυρομένην, ὅ μοι αἰετὸς ἔκτανε χῆνας.
ἂψ δ' ἐλθὼν κατ' ἄρ' ἕζετ' ἐπὶ προὔχοντι μελάθρῳ,
φωνῇ δὲ βροτέῃ κατερήτυε φώνησέν τε·
"θάρσει, Ἰκαρίου κούρη τηλεκλειτοῖο·
οὐκ ὄναρ, ἀλλ' ὕπαρ ἐσθλόν, ὅ τοι τετελεσμένον ἔσται.
χῆνες μὲν μνηστῆρες, ἐγὼ δέ τοι αἰετὸς ὄρνις
ἦα πάρος, νῦν αὖτε τεὸς πόσις εἰλήλουθα, 550
ὃς πᾶσι μνηστῆρσιν ἀεικέα πότμον ἐφήσω."
ὣς ἔφατ', αὐτὰρ ἐμὲ μελιηδὴς ὕπνος ἀνῆκε·
παπτήνασα δὲ χῆνας ἐνὶ μεγάροισ' ἐνόησα
πυρὸν ἐρεπτομένους παρὰ πύελον, ἧχι πάρος περ."
αλλ'ελα κι ακουσε τ'ονειρο και σε μενα ερμηνεψε το
εγω'χω εικοσι χηνες στο σπιτι που σταρι τρωνε μουσκεμενο
κι αυτες ζεστενεται απ'τη χαρα η καρδια μου να τις βλεπω,
κι απ'το βουνο ηρθε τρανος αετος με νυχια γαμψα
σ'ολες καταπανω πεφτοντας τους λαιμους εσπασε και σκοτωσε 540
κι αυτες σκορπισαν σωρος στις αιθουσες ,ενω αυτος στον λαμπερο
αερα σηκωθηκε,τοτε εγω'κλαιγα κι ουρλιαζα με λυγμους μεσ'τ'ονειρο
και γυρω μου μαζευτηκαν οι ομορφοπλεξουδες Αχαιετισες
τοσο θρηνουσα να λυπασαι,γιατι ο αετος μου σκοτωσε τις χηνες,
τοτ'αυτος γυριζοντας πισω καθισε σε μια προεξοχη του δοκαριου της στεγης
και μ'ανθρωπινη φωνη να μην οδυρομαι μου φωναξε
''παρε θαρρος.του Ικαριου κορη που στα περατα ειναι δοξασμενος
δεν ειν'ονειρο,αλλ'οπτασια καλη,που σε σενα θα πραγματοποιηθει,
οι χηνες οι μνηστηρες ειναι,εγω που σε σενα σαν αετος πουλι
πριν φανηκα,τωρα παλι σαν τον αντρα σου εχω γυρισει 550
που σ'ολους τους μνηστηρες ντροπιασμενη μοιρα θα φερω''
ετσι αυτος ειπε,τοτε ο γλυκος σαν μελι υπνος μ'αφησε
κι ειδα κοιττωντας γυρω τις χηνες στις αιθουσες και καταλαβα
σταρι να τσιμπολογουν στη λεκανι οπου και πριν εκει γυρω
.
.
.
ποσο ηληθιοι μπορει να ειναι;ποσο κολακες;
γελοιοι υποτελεις
μια επιγραφη ηταν
''κατεστραφησαν επ'Αλεξανδρου
ανοικοδομηθησαν υπο Φρυνης"
για τα τειχη της Θηβας το 336 πΧ
αλλωστε αυτη πληρωνε
με τα δικα της χρηματα
και τι την εμελλε;
τη δοξα την ειχε κατακτησει
της φθανει και η Αναδυομενη Αφροδιτη του Απελλη
και η Αφροδιτη της Κνιδου του Πραξιτελη
κι η απληρωτη παρεα με τον Διογενη
αυτη που αρνηθηκε τις μνες των ανεραστων
και που η φυσικη της ομορφια τυφλωσε του δικαστας
οπως ξαφνικα μπροστα στα ματια τους την γυμνωσε ο εφυης ρητορας Υπερειδης
σε κεινη την εμπαθη συκοφαντια
για εισαγωγη θρακικου θεου που διαφθειρει τις Αθηναιες
του μικροπρεπη Ευθια που τον εδιωξε
τοση δοξα και θαυμασμος
ειναι δυνατον μια Φρυνη πρωην Μνησαρετη
με το απαλο χλωρο προσωπο
να την λυπουν ματαιοδοξες επιγραφες και κωμικα ανθρωπακια ;
.
.
.
Η Ελενη -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
εἰ σαφὴς οὗτος λόγος·20
Ἑλένη δ' ἐκλήθην.
[Ελενη Ευριπιδη]-χ.ν.κουβελης
Αθηνα 412 π Χ Διονυσια η Ελενη ηθοποιος σε καθρεφτη
βλεπει το ειδωλο της
περα νοτια ο Πειραιας ο Σαρωνικος η θαλασσα
η πανωλεθρια της Μεγαλης Σικελικης Εκστρατειας
η αμφισβητηση των Σοφιστων
η Ελενη μεσα στον ανθισμενο κηπο της
ο Ευρωτας κυλαει μεσα στα χρυσα πορτοκαλια
ο Σκαμανδρος κατακοκκινος απ'τους σκοτωμενους
Ἡμῖν δὲ γῆ μὲν πατρὶς οὐκ ἀνώνυμος
Σπάρτη, πατὴρ δὲ Τυνδάρεως· ἔστιν δὲ δὴ
λόγος τις ὡς Ζεὺς μητέρ' ἔπτατ' εἰς ἐμὴν
Λήδαν κύκνου μορφώματ' ὄρνιθος λαβών,
[20] ὃς δόλιον εὐνὴν ἐξέπραξ' ὑπ' αἰετοῦ
δίωγμα φεύγων, εἰ σαφὴς οὗτος λόγος·
Ἑλένη δ' ἐκλήθην.
σε μενα πατριδα γης μου ειναι η ονομαστη
Σπαρτη,ο Τυνδαρεως πατερας,κι ειναι καποια
φημη πως ο Ζευς επεταξε προς τη δικη μου μητερα
τη Ληδα του κυκνου τη μορφη πουλιου παιρνωντας
στο κρεβατι μαζι της εσμιξε δηθεν ξεφευγωντας
απ'αετου κυνηγητο,εαν ειναι βεβαια αυτη η φημη.
εγω Ελενη ονομασθηκα
Ελενη-ετυμολογια
-αιρεω[καταστρεφω]ειλον εαλω -ελ-Ελενη
-ελανη[η λαμπερη]σελανη[Δωρικα σελανα]-Ελενη
ελ-Ελενη-η ακαταμαχητα λαμπερη-αυτη που με την ομορφια της
σου παιρνει τα μυαλα
κι αυτη επιμενει
απευθυνομενη στους θεατες
Ἑλένη δ' ἐκλήθην.
στα Κενα της Ιστοριας
.
.
.
woman/man duo relations-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
αμωμος συλληψη εναντιωσεων-χ.ν.κουβελης
ροζ λευκο βουλιαζει σε φλογωδη αναπνοη ελαστικη περισπωμενη τονιζει
τις μυριστικες φωνες των λεξεων υδρατμοι αρωματων πυκνωνουν το φως
σε πορφυρους χρωματισμους απαλη πιεση δαχτυλων ορμητικου βλεματος
ορατο και αορατο καλλος ροδων και κρινων αειθαλης ομοιοτροπια σε φλογωδη
αναπνοη βουλιαζει ροζ λευκη
.
.
.
Τελεσιλλα αρχαια ποιητρια απο το Αργος(γεν.520-515π.Χ)-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
Ματρί Θεών -ποιημα της Τελεσιλλας(μεταφραση χ.ν.κουβελης)
Τελεσιλλα -χ.ν.κουβελης
σε διλλημα περιηλθε ο Σπαρτιατης στρατηγος Κλεομενης
η' να επιτεθει μ'οπλα σε γυναικοπαιδα
κατα του νομου της Σπαρτης επιορκος
γι'αδοξη νικη
η' να αποχωρισει σαν δειλος
κατα του νομου της Σπαρτης
γι'ονειδιστη ηττα
αυτα μπροστα στους αυστηρους Εφορους
εξεθεσε ντροπιασμενος
απο μια μικροσκοπικη κι ασθενικη.γυναικα
την Αργεια Τελεσιλλα ποιητρια
εκεινοι βασει του νομου ετσι η'αλλιως τον τιμωρησαν
να απεχει για δυο χρονια απο εκστρατειες
κι οι αντρες του σ'αυτη την υποθεση ν'ασχολουνται με τα χωραφια
ειναι πολυ αυτο για το γοητρο της Σπαρτης
δεν αντεχεται στο Αργος να τους περιγελουν με τα Υβριστικα τους
γυναικες ντυμενες αντρες
κι.αντρες ντυμενοι γυναικες
αυτα ειναι επικινδυνα και.με παντοιο τροπο πρεπει να σταματησουν
και να μην επιδοκιμαζονται ουδολως
και μαλιστα αιτιας μιας γυναικας Τελεσιλλας στιχουργου
κι ας κανονιστηκε να μην το γραψει πουθενα στην Ιστορια του ο Ηροδοτος
αναφερομενος μονο στον αποδεκατισμο των Αργειων (VI 76-85)
μεσα στο αλσος της Σηπειας το 494 π.Χ
αυτα ειπαμε,ειναι λιαν επικινδυνα
και πρεπει να προσεχουμε πολυ
να μην αφηνουμε την τυχη μας
στα χερια δειλων κι επιορκων
ετσι αποφασισαν ανενδοτοι στο νομο οι Εφοροι
.
.
.
το μοναδικο ποιημα της Τελεσιλλας σωζομενο ολοκληρο
σε πετρινη επιγραφη του 3ου η'4ου αιωνα μ.Χ στο ιερο
του Ασκληπιου στην Επιδαυρο-μεταφραση χ.ν.κουβελης
Ματρί Θεών
Ω Μνημόσυνας κόραι
Δευρ’ έλθετε απ’ ωρανώ
και μοι συναείσατε
ταν ματέρα των θεών,
ως ήλε πλανωμένα
κατ’ ώρεα και νάπας
σύρουσα αβρόταν κόμαν,
κατωρημένα φρένας.
Ο Ζεύς δ’ εσιδών άναξ
ταν Ματέρα των θεών,
κεραυνόν έβαλλε και
τα τύμπαν’ ελάμβανε,
πέτρας διέρρησε και
τα τύμπαν’ ελάμβανε
Μάτηρ, άπιθ’ εις θεούς,
και μη κατ’ όρη πλανώ,
μη σε χαροποί λέον-
τες ή πολιοί λύκοι
έδωσι πλανωμέναν.
και ουκ άπειμι εις θεούς,
αν μη τα μέρη λάβω,
το μεν ήμισυ ουρανώ,
το δε ήμισυ Γαίας,
πόντω το τρίτον μέρος˙
χούτως απελεύσομαι,
χαιρ’ ω μεγάλα άνα
σα Μάτερ Ολύμπω.
(Υμνος)
Στη Μητερα των θεων
Εσεις κορες της Μνημοσυνης
εδω ελατε απ'τον ουρανο
και μαζι μου υμνηστε
τη μητερα των θεων
που'ρθε περιπλανομενη
απ'τα ορη και τις πηγες
τραβωντας τ'αφθαρτα μαλλια
στα ορη αλαλιασμενη
ο Διας σαν ειδε ο βασιλιας
την Μητερα των θεων
κεραυνο πεταξε και
τα τυμπανα πηρε
τα βραχια ραγισε και
τα τυμπανα πηρε
Μητερα,τραβα στους θεους
και μη περιπλανιεσαι στα ορη
μη εσενα τ'αγρια λιονταρια
κι οι γκριζοι λυκοι
σε φανε πλανωμενη
Κι εγω δεν παω στους θεους
αν τα μερη δεν παρω
το μισο στον ουρανο
το μισο της Γης
στη θαλασσα το τριτο μερος
τοτε θ'αποχωρισω
Χαιρε Εσυ τρανη βασιλισσα
Μητερα στον Ολυμπο
.
.
.
Αρχαικο-η Σαπφω στον καθρεφτη-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Λευκο φορεμα φορουσε η Δικα μου
και μου τρανταξε το στηθος ο ποθος μου
εν'ανθος να καρφωσω στα μαλλια της
τα κρινοδαχτυλα της ν'αγγιξω θελω
εδω μπροστα στον καθρεφτη λυπουμαι
που σταθηκα δειλη και δεν τολμησα
.
.
.
Abstract in Reflexions-2μ χ 3μ-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
Χαιρε η Αναμοχλευτρια Ψιθυρων-χ.ν.κουβελης
σε κρυσταλλους αλατιου
αναληφθηκε η φωνη σου
ηρεμη επιφανεια νερων αναστατωμενων
το ελαχιστο που εισαι
χειλια που τρεμουν στις λεξεις τους
εσυ ενα σπανιο κυβιστικο λουλουδι
πνεει στο εσωτερικο μου σωμα
μια αιωρηση του απειρου αιωνιου
ωραιοτητα γυμνη που χυνει ο ωμος σου
καθρεφτης και εισχωρω
στα δαχτυλα της κοιλιας σου
η φωνη σου μου θρυματιζει το βλεμμα
τολμηρη αφη μου
στον μυστικο μυριστικο ελικα σου
αναπνοη φεγγαριου ειμαι στη χλοη σου
νερο χλιαρο π'ανεβαινει
να σε ξεριζωσει στον ηλιο
κοκκινη εκρηξη
σε βλεπω μεσα στα διαφανα πεπλα της ντροπης πυκνα να λιωνεις
ανθος μου
στη δυναμη της φωνης σου να σχιζεις τα συμφωνα και τα φωνηεντα του κορμιου μου
ανεμος ανεμοστροβιλος
ψιθυρισμων
να καει να λαμπαδιασει το τριανταφυλλο στα χειλια σου
με τις σταγονες του δοχειου σου ποτισε με
να φυτρωσω ισχυρος κραταιος
κρινος λευκος ρευστος
εντος της ατερμονης κι ατελευτητης ομορφιας σου
εμβολο εμπρησμου
του ανθου σου
γδυνω τις φωνες
τρυφερα
φυλλορροει η ορμη σου
λαγνο
ασπρο
το οριζοντιο το ποδιου
ροδινο
ασελγεια
το καθετο του χεριου
διαθλαση φαλλου
θαυμαστικη
διαρρηγνυει
τη βελουδινη διαφανεια σου
λιτος ρυθμος
υπεροπτικος
ακουσε την οξεια επαφη μας
να γλυστραει στα κεκλιμενα επιπεδα
των συναρμολογημενων μηρων μας
εκτεταμενου φωτισμου
στις λεπτομερειες των χειλιων σου αναπαυομαι
θριαμβευτης
υπακουος σιωπηλης εκρηξης
επιδερμιδας χρωματοφορων συλλογισμων
ορθοπρωρη προσω ορμητικη πορεια
στους μεταξενιους μυχους σου
εγω ολοπρασινος στιλπνος μισχος
μοχλος του πορφυρου ανθους σου
ενδοξος
Χαιρε Υπερλαμπρη του Αιδοιου Σου
Χαιρε Αδολη του Αναποδραστου
Χαιρε η Αναμοχλευτρια Ψιθυρων
ελλειψοειδης συλλογισμος
εγχρωμων οστρακων
απαλης λυρας λαιμου
υπερκομσος
λαμνουσα υπερβολη
ποση απειροτητα εχει η ωραιοτητα
να μου δανεισεις
μια υγρη μαρμαρυγη της γλωσσας σου
εκκοφαντικη σιωπη
του πληρους υπερβολοειδους σωματος σου
μεσα στις φρασεις σου λεξη βουβη
η ανασα σου ιδρωνει ο ωμος του βλεμματος
και φυλλα λευκα διακλαδιζονται στο στηθος σου
απαλα χερια ανοιγουν τα φτερα στο κρινακι τ'αυτιου σου
.
.
continuous inventing-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
χρωματικη ρυθμικοτητα λεξεων-χ.ν.κουβελης
η θαλασσα
ο χλοερος ελικας των γλαρων
εντονο νερο
το φως
.
.
continuous inventing-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
χρωματικη.ρυθμικοτητα λεξεων-χ.ν.κουβελης
αφη στο χερι του δεντρου
καμπυλη αναδυση πουλιου
εγχαραχτος αερας
.
.
continuous inventing-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
χρωματικη ρυθμικοτητα λεξεων-χ.ν.κουβελης
απο το ελαχιστο στο απειρο .
το πινγκ πονγκ των λεξεων μας
φορτια φωνηεντα και.συμφωνα
που ανταλλασουμε
.
.
.
Ηλεκτρα-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
μεσημερι στις πολυχρυσες Μυκηνες
τζιτζικια στα δεντρα απνοια
σκληρες οι σκιες στα κτιρια
στον καθρεφτη η Ηλεκτρα βλεπει τα ματια της
"μανα να φοβασαι τα ματια"της φωναξε
"αυτα βλεπουν"
ποσο ηθελε να μην εβλεπε
τις νυχτες δεν κοιμαται αυπνη
περιμενει να περασει η νυχτα
ακουει τα βηματα του πατερα
ακουει τα γελια τους
γιατι δεν εκδικειται;
"γιατι αργει να γυρισει ο Ορεστης;"
γιατι νυχτωσε μεσα σε τοσο φως;
ακουσε ενα ραδιοφωνο η μελωδια ενος τανγκο
ποτε;ποια περασμενη ημερομηνια το ακουσε;
φορουσε ενα κοκκινο φουστανι
η Χρυσοθεμις ολη τη νυχτα χορευε μ'εναν νεαρο αξιωματικο
εχει αντιρρησεις θελει μια κανονικη ζωη να παντρευτει
ν'αφοσιωθει στα παιδια της
ο πατερας παει,οτι εγινε εγινε
να ξεχασει να ηρεμησει
να ξεχασει να μην γυριζει σαν τρελλη
"για σενα λενε στις Μυκηνες πως εισαι τρελλη
ακουσα και τη μανα να το λεει"
να ξεχασει;πως ειναι δυνατον να ξεχασει το λουτρο που τον επνιξαν;
μια μερα θα επιστρεψει ο Ορεστης και τοτε θα παρακαλαει
η μοιχος φονισσα να μην την σφαξει το παιδι της
τοτε,δεν θα λιποψυχισει,και θα της φωναξει
"αυτα τα ματια βλεπουν
δεν θα τα κλεισω"
να κλεισει ο κυκλος
αν αλλος αρχισει δεν τη νοιαζει
αυτος να κλεισει
στον καθρεφτη βλεπει τα ματια της
βεβαιη πως θα δουν
.
.
.
βουβη μερα.αδειαζει το φορτιο της.σιωπη
το νερο δεν φτερουγιζει.ακινησια
το χερι προεκτεινεται.κενη αφη
οι λεξεις.σ'ερημο τοπο.ακροβατουν
ο αερας πυκνωνει.αδιαπεραστος
γιατι.τωρα.δεν ουρλιαζεις;
γιατι.τωρα.δεν επαναστατεις;
.
τα ροδα στο τραπεζι.αυτα εκει που βλεπεις.
ενα ενα τα καρφιτσωνει στις λευκες σελιδες μιας ευτυχιας.
το φως ορμαει απ'το παραθυρο.
εξω ενα παιδι πεταει κιτρινους βωλους στον ηλιο.
"θα καεις"του φωναζει.
δεν ακουει την απαντηση του.βλεπει μονο τις χειρονομιες του.
και γεμιζει ο καθρεφτες της πεταλουδες.κιτρινες πεταλουδες.
''κιτρινες πεταλουδες γεμιζει η φωνη μου".
η φωνη μου στα δεντρα πρασινιζει.
μια μουσικη απο πιανο για τεσσερα χερια πριονιζει τον απεραντο χρονο.
βλεπει να τετραγωνιζονται τα χρωματα στα βομβισματα της μελισσας.
"να.το ελαχιστο τιναγμα του σιγμα διπλα τονιζει τη γραμματικη της θαλασσας".
ενα κυκλικο ονομα."ενα κυκλικο ονομα λευκενεται" επαναλαμβανει.
επαναλαμβανεται το λεξιλογιο.αυτολεξει.
"τα ροδα στο τραπεζι.αυτα εκει που βλεπεις"
.
.
.
Αρδιαιος ο Παμφυλιος τυραννος
στη Πολιτεια του Πλατωνα πως τιμωρηθηκε-χ.ν.κουβελης
πληρες θεατων το θεατρο
τα ορθα κυπαρισσια εδειχναν την ωρα μεσημερι
ο αγγελος εμφανισθηκε στη σκηνη στο κεντρο της
κι απευθυνθηκε προς το κοινο
"ηθελε ο Αρδιαιος και οι αλλοι να περασουν απ'τη τρυπα
να σωθουν αλλα αυτη στενευε και μουγκριζε και τοτε οι φυλακες
τους καταλαβαν τους επιασαν και τους εδεσαν τα ποδια και τα χερια
και το κεφαλι τους εριξαν κατω και τους εγδαραν
κι επειτα εκεινον τον τυραννο τον Αρδιαιο Παμφυλιο.τον εσυραν
πανω στ'αγκαθια να ξεσκισθει το κορμι του
κι ετσι πληρωσε τ'ανομηματα του αυτος και οι αλλοι"
τελειωσε το ραπορτο του ο αγγελος και ολοι μας μηδενος
εξαιρουμενου χειροκροτησαμε θερμως
υποκρινομενοι τους ακραιφθνεις φιλους δημοκρατες
φοβουμενοι τις συχνες και επανειλημμενες ατασθαλιες μας
τα σκανδαλα μας τις αχρειοτητες μας
μην πληρωσουμε ἐπ’ ἀσπαλάθων
Ἔφη γὰρ δὴ παραγενέσθαι ἐρωτωμένῳ ἑτέρῳ ὑπὸ ἑτέρου
ὅπου εἴη Ἀρδιαῖος ὁ μέγας. ὁ δὲ Ἀρδιαῖος οὗτος τῆς
Παμφυλίας ἔν τινι πόλει τύραννος ἐγεγόνει, ἤδη χιλιοστὸν
ἔτος εἰς ἐκεῖνον τὸν χρόνον, γέροντά τε πατέρα ἀποκτείνας
[615d] καὶ πρεσβύτερον ἀδελφόν, καὶ ἄλλα δὴ πολλά τε καὶ ἀνόσια
εἰργασμένος, ὡς ἐλέγετο. ἔφη οὖν τὸν ἐρωτώμενον εἰπεῖν,
«Οὐχ ἥκει», φάναι, «οὐδ’ ἂν ἥξει δεῦρο. ἐθεασάμεθα γὰρ
οὖν δὴ καὶ τοῦτο τῶν δεινῶν θεαμάτων· ἐπειδὴ ἐγγὺς τοῦ
στομίου ἦμεν μέλλοντες ἀνιέναι καὶ τἆλλα πάντα πεπονθότες,
ἐκεῖνόν τε κατείδομεν ἐξαίφνης καὶ ἄλλους ―σχεδόν τι αὐτῶν
τοὺς πλείστους τυράννους· ἦσαν δὲ καὶ ἰδιῶταί τινες τῶν
[615e] μεγάλα ἡμαρτηκότων― οὓς οἰομένους ἤδη ἀναβήσεσθαι οὐκ
ἐδέχετο τὸ στόμιον, ἀλλ’ ἐμυκᾶτο ὁπότε τις τῶν οὕτως
ἀνιάτως ἐχόντων εἰς πονηρίαν ἢ μὴ ἱκανῶς δεδωκὼς δίκην
ἐπιχειροῖ ἀνιέναι. ἐνταῦθα δὴ ἄνδρες, ἔφη, ἄγριοι, διάπυροι
ἰδεῖν, παρεστῶτες καὶ καταμανθάνοντες τὸ φθέγμα, τοὺς μὲν
διαλαβόντες ἦγον, τὸν δὲ Ἀρδιαῖον καὶ ἄλλους συμποδί-
[616a] σαντες χεῖράς τε καὶ πόδας καὶ κεφαλήν, καταβαλόντες καὶ
ἐκδείραντες, εἷλκον παρὰ τὴν ὁδὸν ἐκτὸς ἐπ’ ἀσπαλάθων
κνάμπτοντες, καὶ τοῖς ἀεὶ παριοῦσι σημαίνοντες ὧν ἕνεκά
τε καὶ ὅτι εἰς τὸν Τάρταρον ἐμπεσούμενοι ἄγοιντο».
.
.
.
continuous invention-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
η ομορφια τι ειναι-χ.ν.κουβελης
η ομορφια τι ειναι;ενα κιτρινο σταχυ.
ετσι λυγιζες στα λογια μου.
απαντησε:η ομορφια ειναι το χταποδι του χεριου μου
.που τωρα το κορμι σου τρεμει μονο;
το κρινακι σου εδω ανθισε.
η ομορφια.τι ειναι η ομορφια.
.
.
.
3ple portrait-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
an octave lower the most natural thing-χ.ν.κουβελης
you nowhere
an octave lower the most natural thing
voice in the fugue of Bach
that deals with words untouched by time
certainly the universe is its emptiness
the gold and silver rings of bees
τα χρυσα σκουλαρικια των μελισσων
αυτη η βεβαιη ερημια του κοσμου
ανεπαφη απ'τον χρονο
η φωνη σε φουγκα του Μπαχ
μια οκταβα χαμηλωτερα η φυση
.
.
.
Αθηνα-σε τετοια βαρβαροτητα ζουμε-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τι ειναι ο ανθρωπος;μηδενικο.
γιατι δεν σε νοιαζει;εισαι η' δεν εισαι;δεν εισαι.
αβεβαιοτητα.
τι δεν γνωριζεις;πως ζεις ετσι;
αδιαφορεις.ανευθυνος;αθωος;
θυμα;ηληθιος;κυνικος;αμαθης;
τι στο διαολο εισαι παλιοκαθικι του κερατα;
δεν βλεπεις.δεν αντιδρας.δεν αλλαζεις.
αντε γαμησου ανδρεικελο.
δεν γουσταρω τη βαρβαροτητα σου
.
.
.
απο τη ποιηση εκπορευση-χ.ν.κουβελης
η Σαπφω με λεπτο κοσκινο
στ'απαλα χερια της
κοσκινιζει τις λεξεις σου
υπηρετρια της ποιησης σου
τ'αστρα λαμπουν στον ουρανο
κι η θαλασσα το φως τους ταξιδευει
και σενα στο σκοτεινο δωματιο
ο ποθος σου για κεινη αταξιδευτος
.
.
.
Κοριννα-αρχαια ποιητρια απο την Ταναγρα-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Αναφορα στην Ταναγραια ποιητρια Κοριννα-χ.ν.κουβελης
Αλκοθόη, Αρσίππη και Λευκίππη
του Μινυα του Ορχομενου
φρονιμες κορες στον αργαλειο στο σπιτι
δεν παρασυρθηκαν απ'τις αλλες γυναικες
αυτες ξετρελαμενες ετρεχαν πισω απ'τον Διονυσο στα βουνα
κι ο θεος σκληρος τις τιμωρησε να τον περιφρονουν με την εγκρατεια τους
και τοτε νομιζαν πως γυμνες ηταν
τυλιγμενες απο αγριοκισσο και κλιματα αμπελιου
κι απ'τη στεγη πανω επεφτε και τους ελουζε κρασι και γαλα
και φωτα μυστηρια αναψαν στ'ανακτορα μεσα
και φωνες ζωων ακουστηκαν
μαζι μ'αυλους και τυμπανα.
και μεγαλη μανια τις επιασε
αρπαξαν στα χερια τους τον Ίππασσο της Λευκίππης το μικρο γιο
του δαγκωσαν τις σαρκες και τον σπαραξαν στη τρελα τους
πως ηταν ελαφακι τους φανηκε
και ξεχυθηκαν να ενωθουν στα οργια με τις αλλες Ορχομενες
κι εσμιξαν με ταυρο και πανθηρα και λιονταρι
τις μορφες του θεου
ετσι μ'αυτο το συγχρονο λεξιλογιο μετεφρασα το ποιημα 'Μινυαδες'
της Κοριννας γραμμενο σε παπυρο
με το περιτεχνο ιωνικο του μετρο
και την εξαισια Βιωτικη του διαλεκτο ,
γι'αυτη γνωριζουμε
πως ο Πινδαρος ο Διρκαιος Κυκνος ηταν μαθητης της
και πεντε φορες σ'αγωνες τον νικησε
τη δασκαλα της δε τη Μυρτιδα την μεμφεται
σ'ενα ποιημα της που σωθηκε
επιπλητω μ'αυστηροτητα
τη Μυρτιδα αν κι ειναι μελωδικη
ενω ειναι απ'τη φυση της γυναικα
πηγε και τον Πινδαρο καποτε ανταγωνισθηκε
Μέμφομαι δε
και λιγυρά Μυρτίδ’ ιώνγα,
όντι βανά φύσ’ έβα
Πινδάροιο ποτ’ έριν.
μεμφομαι κατηγορω παραπονιεμαι επικρινω επιπλητω μεμφομαι
ερις διφωνια ατόμων που τα σπρώχνει στην έχθρα και στο μίσος
εριστικα ανταγωνιστικα ασυμφωνια διαφορα διχογνωμια
διχονοια κσβγας λογομαχια
φιλονικια
πως να διασωθει το ιδιαιτερο υφος απ'ολη αυτη την εκπληκτικη εκρηξη
της Ελληνικης γλωσσας;
παντως,οπως αναφερει ο Παυσανιας,αυτη η ποιητρια Κοριννα
ηταν μια ομορφη γυναικα βανά στη Βιωτικη διαλεκτο
.
.
.
Κελαινω κορη του Λυσιστρατου επωνυμου αρχοντα των Αθηνων
ως Ποτνια θηρων Λαφρια Αρτεμιδα η Αιτωλις της πολεως
Καλυδωνος -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
φεγγουν τα ροδα κοκκινα
ειδωλο ισορροπης ορμης
το πουλι
στον καθρεφτη του νερου
αναπνεει η αγραμπελι
ηρεμη ακινησια
Πότνια θηρών Ελαφηβόλος
Αγραία Αγροτέρα Κυνηγέτις Καρυάτιδα Ορθία
Ιοχέαιρα Τοξία Εκατηβόλος Δαφνία Δελφινία Χρυσηλάκατος
Αγνή Καλλίστη Σώτειρα Ηγεμόνη
Σελασφόρος Θερμία Αιτωλις Μέλισσα Δενδριτις
και Κελαινω Αρτεμιτα
Χαιρε
ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ: 158. – Ὕμνος εἰς Ἄρτεμιν 1-86, 259-268
Ἄρτεμιν (οὐ γὰρ ἐλαφρὸν ἀειδόντεσσι λαθέσθαι)
ὑμνέομεν, τῇ τόξα λαγωβολίαι τε μέλονται
καὶ χορὸς ἀμφιλαφὴς καὶ ἐν οὔρεσιν ἑψιάασθαι,
ἄρχμενοι ὡς ὅτε πατρὸς ἐφεζομένη γονάτεσσι
5 παῖς ἔτι κουρίζουσα τάδε προσέειπε γονῆα·
«δός μοι παρθενίην αἰώνιον, ἄππα, φυλάσσειν,
καὶ πολυωνυμίην, ἵνα μή μοι Φοῖβος ἐρίζῃ,
δὸς δ᾽ ἰοὺς καὶ τόξα — ἔα πάτερ, οὔ σε φαρέτρην
οὐδ᾽ αἰτέω μέγα τόξον· ἐμοὶ Κύκλωπες ὀϊστούς
10 αὐτίκα τεχνήσονται, ἐμοὶ δ᾽ εὐκαμπὲς ἄεμμα·
ἀλλὰ φαεσφορίην τε καὶ ἐς γόνυ μέχρι χιτῶνα
ζώννυσθαι λεγνωτόν, ἵν᾽ ἄγρια θηρία καίνω.
δὸς δέ μοι ἑξήκοντα χορίτιδας Ὠκεανίνας,
πάσας εἰνέτεας, πάσας ἔτι παῖδας ἀμίτρους.
15 δὸς δέ μοι ἀμφιπόλους Ἀμνισίδας εἴκοσι νύμφας,
αἵ τε μοι ἐνδρομίδας τε καὶ ὁππότε μηκέτι λύγκας
μήτ᾽ ἐλάφους βάλλοιμι, θοοὺς κύνας εὖ κομέοιεν.
δὸς δέ μοι οὔρεα πάντα· πόλιν δέ μοι ἥντινα νεῖμον
ἥντινα λῇς· σπαρνὸν γὰρ ὅτ᾽ Ἄρτεμις ἄστυ κάτεισιν·
20 οὔρεσιν οἰκήσω, πόλεσιν δ᾽ ἐπιμείξομαι ἀνδρῶν
μοῦνον ὅτ᾽ ὀξείῃσιν ὑπ᾽ ὠδίνεσσι γυναῖκες
τειρόμεναι καλέωσι βοηθόν, ᾗσί με Μοῖραι
γεινομένην τὸ πρῶτον ἐπεκλήρωσαν ἀρήγειν,
ὅττι με καὶ τίκτουσα καὶ οὐκ ἤλγησε φέρουσα
25 μήτηρ, ἀλλ᾽ ἀμογητὶ φίλων ἀπεθήκατο γυίων».
ὣς ἡ παῖς εἰποῦσα γενειάδος ἤθελε πατρός
ἅψασθαι, πολλὰς δὲ μάτην ἐτανύσσατο χεῖρας
μέχρις ἵνα ψαύσειε. πατὴρ δ᾽ ἐπένευσε γελάσσας,
φῆ δὲ καταρρέζων· «ὅτε μοι τοιαῦτα θέαιναι
30 τίκτοιεν, τυτθόν κεν ἐγὼ ζηλήμονος Ἥρης
χωομένης ἀλέγοιμι. φέρεν, τέκος, ὅσσ᾽ ἐθελημός
αἰτίζεις, καὶ δ᾽ ἄλλα πατὴρ ἔτι μείζονα δώσει.
τρὶς δέκα τοι πτολίεθρα καὶ οὐχ ἕνα πύργον ὀπάσσω,
τρὶς δέκα τοι πτολίεθρα, τὰ μὴ θεὸν ἄλλον ἀέξειν
35 εἴσεται, ἀλλὰ μόνην σὲ καὶ Ἀρτέμιδος καλέεσθαι·
πολλὰς δὲ ξυνῇ πόλιας διαμετρήσασθαι
μεσσόγεως νήσους τε· καὶ ἐν πάσῃσιν ἔσονται
Ἀρτέμιδος βωμοί τε καὶ ἄλσεα. καὶ μὲν ἀγυιαῖς
ἔσσῃ καὶ λιμένεσσιν ἐπίσκοπος». ὣς ὁ μὲν εἰπών
40 μῦθον ἐπεκρήηνε καρήατι. βαῖνε δὲ κούρη
Λευκὸν ἔτι Κρηταῖον ὄρος κεκομημένον ὕλῃ,
ἔνθεν ἐπ᾽ Ὠκεανόν· πολέας δ᾽ ἐπελέξατο νύμφας,
πάσας εἰνέτεας, πάσας ἔτι παῖδας ἀμίτρους·
χαῖρε δὲ Καίρατος ποταμὸς μέγα, χαῖρε δὲ Τηθύς,
45 οὕνεκα θυγατέρας Λητωίδι πέμπον ἀμορβούς.
αὖθι δὲ Κύκλωπας μετεκίαθε· τοὺς μὲν ἔτετμε
νήσῳ ἐνὶ Λιπάρῃ (λιπάρη νέον, ἀλλὰ τότ᾽ ἔσκεν
οὔνομά οἱ Μελιγουνίς) ἐπ᾽ ἄκμοσιν Ἡφαίστοιο
ἑσταότας περὶ μύδρον· ἐπείγετο γὰρ μέγα ἔργον·
50 ἱππείην τετύκοντο Ποσειδάωνι ποτίστρην.
αἱ νύμφαι δ᾽ ἔδδεισαν, ὅπως ἴδον αἰνὰ πέλωρα
πρηόσιν Ὀσσαίοισιν ἐοικότα (πᾶσι δ᾽ ὑπ᾽ ὀφρύν
φάεα μουνόγληνα σάκει ἴσα τετραβοείῳ
δεινὸν ὑπογλαύσσοντα) καὶ ὁππότε δοῦπον ἄκουσαν
55 ἄκμονος ἠχήσαντος ἐπὶ μέγα πουλύ τ᾽ ἄημα
φυσάων αὐτῶν τε βαρὺν στόνον· αὖε γὰρ Αἴτνη,
αὖε δὲ Τρινακρίη Σικανῶν ἕδος, αὖε δὲ γείτων
Ἰταλίη, μεγάλην δὲ βοὴν ἐπὶ Κύρνος ἀΰτει,
εὖθ᾽ οἵγε ῥαιστῆρας ἀειράμενοι ὑπὲρ ὤμων
60 ἢ χαλκὸν ζείοντα καμινόθεν ἠὲ σίδηρον
ἀμβολαδὶς τετύπαντες ἐπὶ μέγα μυχθίσσειαν.
τῷ σφέας οὐκ ἐτάλασσαν ἀκηδέες Ὠκεανῖναι
οὔτ᾽ ἄντην ἰδέειν οὔτε κτύπον οὔασι δέχθαι.
οὐ νέμεσις· κείνους γε καὶ αἱ μάλα μηκέτι τυτθαί
65 οὐδέποτ᾽ ἀφρικτὶ μακάρων ὁρόωσι θύγατρες.
ἀλλ᾽ ὅτε κουράων τις ἀπειθέα μητέρι τεύχοι,
μήτηρ μὲν Κύκλωπας ἑῇ ἐπὶ παιδὶ καλιστρεῖ,
Ἄργην ἢ Στερόπην· ὁ δὲ δώματος ἐκ μυχάτοιο
ἔρχεται Ἑρμείης σποδιῇ κεχριμένος αἰθῇ·
70 αὐτίκα τὴν κούρην μορμύσσεται, ἡ δὲ τεκούσης
δύνει ἔσω κόλπους θεμένη ἐπὶ φάεσι χεῖρας.
κοῦρα, σὺ δὲ προτέρω περ, ἔτι τριέτηρος ἐοῦσα,
εὖτ᾽ ἔμολεν Λητώ σε μετ᾽ ἀγκαλίδεσσι φέρουσα,
Ἡφαίστου καλέοντος ὅπως ὀπτήρια δοίη,
75 Βρόντεώ σε στιβαροῖσιν ἐφεσσαμένου γονάτεσσι,
στήθεος ἐκ μεγάλου λασίης ἐδράξαο χαίτης,
ὤλοψας δὲ βίηφι· τὸ δ᾽ ἄτριχον εἰσέτι καὶ νῦν
μεσσάτιον στέρνοιο μένει μέρος, ὡς ὅτε κόρσῃ
φωτὸς ἐνιδρυθεῖσα κόμην ἐπενείματ᾽ ἀλώπηξ.
80 τῷ μάλα θαρσαλέη σφε τάδε προσελέξαο τῆμος·
«Κύκλωπες, κἠμοί τι Κυδώνιον εἰ δ᾽ ἄγε τόξον
ἠδ᾽ ἰοὺς κοίλην τε κατακληῖδα βελέμνων
τεύξατε· καὶ γὰρ ἐγὼ Λητωιὰς ὥσπερ Ἀπόλλων.
αἰ δέ κ᾽ ἐγὼ τόξοις μονιὸν δάκος ἤ τι πέλωρον
85 θηρίον ἀγρεύσω, τὸ δέ κεν Κύκλωπες ἔδοιεν».
ἔννεπες· οἱ δ᾽ ἐτέλεσσαν· ἄφαρ δ᾽ ὡπλίσσαο, δαῖμον.
…………………………………………………………
πότνια Μουνιχίη λιμενοσκόπε, χαῖρε, Φεραίη.
260 μή τις ἀτιμήσῃ τὴν Ἄρτεμιν (οὐδὲ γὰρ Οἰνεῖ
βωμὸν ἀτιμάσσαντι καλοὶ πόλιν ἦλθον ἀγῶνες),
μηδ᾽ ἐλαφηβολίην μηδ᾽ εὐστοχίην ἐριδαίνειν
(οὐδὲ γὰρ Ἀτρεΐδης ὀλίγῳ ἐπὶ κόμπασε μισθῷ),
μηδέ τινα μνᾶσθαι τὴν παρθένον (οὐδὲ γὰρ Ὦτος,
265 οὐδὲ μὲν Ὠαρίων ἀγαθὸν γάμον ἐμνήστευσαν),
μηδὲ χορὸν φεύγειν ἐνιαύσιον (οὐδὲ γὰρ Ἱππώ
ἀκλαυτὶ περὶ βωμὸν ἀπείπατο κυκλώσασθαι)·
χαῖρε μέγα, κρείουσα, καὶ εὐάντησον ἀοιδῇ.
.
.
.
τρια Ελληνικα τοπια-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
στα πεντε κανονικα στερεα του Πλατωνα
τα ελληνικα τοπια μου
ευκινητη κι ελαφρια η τετραεδρη θερμοκρασια του
λιτη εξαεδρη η γη του
ο οκταεδρος ελευθερος αερας του
και πανω του δωδεκαεδρος ουρανος
κσι σ'εικοσαεδρους κρυσταλλους το νερο
της θαλασσας
θαυμα
μεταφυσικο πραγματικου
απειρη νοητη ιδεα
.
.
.
ελληνικα τοπια στη θαλασσα-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΟΠΙΟ ΣΕ ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΟ ΥΦΟΣ-χ.ν.κουβελης
τα πετρωματα περιειχαν στο εσωτερικο τους το απολιθωμενο σωμα
του αρχαιου περιηγητη σε σταση κοιμισμενου οντος
απο αυτη τη θεση ανακαλυπτω τη πετρα στον ισκιο της αγριελιας
τα βοτανια και τα παιχνιδια της κομσοτητας των δεντρων
μεσα σ'ενα προσωκρατικο περιβαλλον τα πρωτα αναγκαια
ταυτοχρονα το κυπαρισσι με τις ελιες ανεβαινουν στο στηθος του στρειδιου
καθαροτητα και το ιδιο τις αλλες μερες ξημερωνε
στη φαντασια του εικονες ισοδυναμες της απλοτητας
τυλιγμενος στ'αορατα των λεξεων προχωρουσε ο Ελληνας Ηρακλειτος
το γαλαζιο φτερουγισε επιστρεφοντας στην αιωνιοτητα
η μνημη πνεει σαν ανεμος εδω που ο Εμπεδοκλης αγορευει ''Περι το Μη-Αδικειν''
Το Ανοητον Νοητον εγεννηθει
Το Ακαταληπτον Καταληπτον εγεννετο
ενα φυλλο γαλαζιο ο ουρανος
εδω μπορω να δω τ'αλατι π'αφηνει ο ηλιος στα δεντρα
εκτυφλωτικος
την ηληκια των θαυματων
εδω μπορω να βλεπω την ωραιοτητα
.
.
βρισκοντας το Τοπιο...
.το Τοπιο ενα Κειμενο Εντυπωσεων-Ειναι
.να βρισκουμε στο Τοπιο εκεινο που ειμαστε
.το Πραγματικο
.και Εδω το Τοπιο μια Αναφορα στον Ηρακλειτο
.ποτε δεν βρισκουμε το ιδιο Τοπιο δυο φορες
.
.
Υπερβατον Ελληνικο Τοπιο
Η πατριδα μου
Φως
Τα δεντρα με τα σχηματα των πουλιων
Η ανωση του αερα
Το βλεμμα των λεξεων
Το απεριττο
Μια απειρη κινηση προς τον Χρονο
Το Ελληνικο Τοπιο
Η Θαλασσα Ειναι του Ανθρωπου
Η Συμμετρια
.
.
περιθλαση ψαριων
το νερο
η θαλασσα
ηχος
ρυθμος χρωματος
κοχυλια
αναπνεει ο αερας
το φως του
γλυπτο γλαρων
λευκαινει
τ'ακρωτηρι
ισομεριδια του αλφα
η θαλασσα
τρια
τα στρειδια
ανοιγωντας τα επιφωνηματα
των λεξεων μου
τη συμμετρια του
φυτρωνει το δεντρο
στα νευρα της πετρας
αμειωτος ταλαντωνεται
ο διαφανος χρονος
.
.
.
Α.πορτραιτο γυναικας-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Χρονολογησεις-χ.ν.κουβελης
ομονοια.14:20.σειρηνα περιπολικου σκιζει
το δερμα της Σταδιου.
κρεμασμενα ματια στα σταντς του περιπτερου προς Αθηνας.
"πισω μας σερνουμε τους δολοφονους".δεν το ακουσα.14:26.
στο κενο της ιστοριας καταβροχθιζονται.14:35.
φωνες.εκκοφαντικες.14:41.
φλυαρια.14:42.
.
.
.
Συν-Τομες Επανα-Ληψεις-John Coltrane-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
a tone of color rythm
what the man-time is
a word of air passing
.
.
Συν-Τομες Επανα-Ληψεις-Κωνσταντινος Παρθενης-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τι περιμενες να συμβει
οταν ξεφτελιζες καποτε
τον Κωνσταντινο Παρθενη ζωγραφο και πολιτη
μ' ιδιοτελεια κι ακρα
αδιαντροπια
αυτα και χειροτερα
θα συνεβαιναν
κι αν δεν ξερεις μαθε
και βγαλε τα συμπερασματα του
επιτελους ενηλικιωσου
.
.
Συν-Τομες Επανα-Ληψεις-Κωστας Αξελος-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
κληρονομοι του συμπαντικου χρονου του Κωστα Αξελου
τον κατασπαταλησαμε σε selfies νεοπλουτισμου
ετσι δεν ειναι παραξενο
που καταντησαμε ζητιανοι
και περιγελα
.
.
Συν-Τομες Επανα-Ληψεις-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
η γεωμετρια της φυσης
και
η φυση της γεωμετριας
σ'αυτη την αντιστροφη
οφειλεται
η υπαρξη του κοσμου
ενδιαμεσα της φυσης ο ανθρωπος
αεικινητον
.
.
Συν-Τομες Επανα-Ληψεις-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ασυμφορες εναντιωσεις
υπερταλαντωσης
ακροτητων συναρμολογησεων
απειρου
.
.
Συν-Τομες Επανα-Ληψεις-Alfred Hitchcock-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τι κοινο εχει το συνολο των πουλιων
με το συνολο των ανθρωπων;
απαντηση:την Τιπι Χεντρεν στα Πουλια(The Birds.1963)
του Αλφρεντ Χιτσκοκ
.
.
Συν-Τομες Επανα-Ληψεις-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
αυτην την εποχη εις τους δροσερους
και ευαερους παραθερισμους περι την Αλεξανδρειαν
εμεις οι Αλεξανδρινοι συναναστρεφομαστε αλληλους ευδαιμονες
αγνοουντες η' μηδαμινην δινοντας σημασιαν
δια κινησεις εις την Ρωμην εναντιον της βασιλισσης Κλεοπατρας Ζ' Φιλοπατωρ
ειναι δυνατον τετοιες φημες
να εμποδισουν τις λιαν δημοφιλεις κοσμικες μας συναντησεις;
να τις δυσχερανουν;
αδυνατον.λεγομεν
.
.
Συν-Τομες Επανα-Ληψεις-pop art-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
το romance story εχει καποια στερεοτυπα χαραχτηριστικα,για να αποδοθει
το υφος του,οι νομοτελειες,ο μελοδραματισμος,το ειδικο λεξιλογιο,επιθετα,
ρηματα,επιφωνηματα,μειωμενο ιστορικο περιβαλλον,υποτονικη
αντικειμενικοτητα,υπερτροφικος υποκειμενισμος,απλοικη πλοκη,συνεχεις
παρεξηγησεις,το Α που δεν ειναι Α...,προσδοκομενη καταληξη,κονοτυπιες
τσιτατων,ταυτολογιες,το Α ειναι Α,
(η Κοινωνιολογια του Romance Story)
αυτος ηθελε να αφηγηθει μια απλη ιστορια αντικειμενικα με τρεις απλες
γυμνες προτασεις χωρις να τις αναπτυξει με τις συμβασεις του ειδους
romance story σε ενα πολυσελιδο μαμουθ best seller Love Novel Μυθιστορημα
.
.
Συν-Τομες Επανα-Ληψεις-Jazz-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
pick up τονισμοι ανασας
εωτερικο ευλυγιστο χρωμα
.
.
Συν-Τομες Επανα-Ληψεις-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
...εφυσουσεν δριμυ λιοβορι,οι πετρες εις καταστασιν βραζμου επιεζοντο
να εκραγουν εξ ων εσυνετεθησαν,τα φυτα εις ξηρασιαν χυμων,τα δε ζωα
εις βαρειαν ανησυχιαν προς εξευρεσην πηγης υδατος δροσερου,υπερανω
δε η σφαιρα του ηλιου περιστρεφομενη περι εαυτον εκσφενδονιζεν πυρινα
βελη εις παντα τα υπαρχοντα της γης,οι δε ανθρωποι φευγοντες εις τα ορη
εκρυπτοντο εις βαθεα σπηλαια να διασωθουν...
και τουτη η ζοφερος και δυσκολος ωρα του νεικους των φαινομενων μετα
παρελευσιν τριων ημερων υποχωρησεν και επανηλθεν εις την προτεραν
φιλοτητα
.
.
Συν-Τομες Επανα-Ληψεις-Ezra Pound-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
m-ONE-y uni-VERS-ity
ειδωσι δε παντες Αχαιοι
Wie das Wort „schön” der Ästhetik und „gut” der Ethik, so weist
„wahr” der Logik die Richtung
κιτρινα πουλια στεγνωνουν στα συρματα των δεντρων
Gottlob Frege LOGIC thesis
Ezra Pound USURA Cantos
Δικαιοσυνη Greek Copy Rights
.
.
Συν-Τομες Επανα-Ληψεις-Αχιλλεας και Βρισηιδα-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Βρισηιδα- χ.ν.κουβελης
γι'αυτην την ψηλη μελαχροινη κι ομορφη
γυναικα την Βρισιηδα,απο την Λυρνησσο
αρχιζει η φοβερη μηνις τ'Αχιλεα
και αιτια για τους 15.693 δακτυλικους εξαμετρους
στιχους της Ιλιαδας
Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος
οὐλομένην, ἥ μυρί’ Ἀχαιοῖς ἄλγε’ ἔθηκε,
πολλάς δ’ ἰφθίμους ψυχάς Ἄϊδι προΐαψεν
ἡρώων, αὐτούς δέ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν
οἰωνοῖσί τε πᾶσι, Διός δ’ ἐτελείετο βουλή,
ἐξ οὗ δή τά πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε
Ἀτρεΐδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καί δῖος Ἀχιλλεύς.
αυτην την Ιπποδαμεια που την αρπαξε απ'το σπιτι της ο Αχιλλεας
οταν εκει εκστρατευσε σκοτωνοντας
τον αντρα της και τα τρια αδερφια της
και σερνοντας την παρα τα κοιλα καραβια των Αχαιων
δουλα και γυναικα του
και πολυ οργισθηκε με τον Ατρειδη Αγαμεμνωνα
με το θρασος του
να ζητησει γι'ανταλλαγη τη δικια του Βρισηιδα
ας τα βγαλουν τοτε περα μονοι
τους παραταει αποσυρρει τους γενναιους Μυρμιδονες
αυτοι για την Ελενη τους
κι αυτος για την Βρισηιδα του
την οργη πες μας θεα,την καταραμενη του Πηληιαδη Αχιλεα
που μυρια βασανα στους Αχαιους εφερε
πολλες δε γενναιες ψυχες στον Αδη εστειλε ηρωων
αυτων τα κορμια ερριξε στα σκυλια και σ'ολα τα ορνια
του Δια εκπληρωθηκε η θεληση
οταν πρωτη φορα εχθρευτηκαν κι ηρθαν σε διασταση οι δυο
ο Ατρειδης αρχηγος αντρων κι ο θεικος Αχιλλεας
.
.
.
Construction XXI-2μ χ 4μ--χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ΜΕΤΑ-ΤΟΝΙΣΜΟΙ-χ.ν.κουβελης
ενα αξιωμα λεξεων το φως
κυβοι δεντρων στα ημιτονια του αερα
η καμπυλωση των χρωματων στα φρουτα
απειροτητα κουβαλόυν τα πουλια στις πτησεις τους
η γλωσσα μου ειναι και δεν ειναι μεταφυσικη
με τονισμους Miles Davis of Blue
Construction XXIV-2μ χ 4μ--χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
Abstract -2μ χ 3μ-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τι γινεται στα σουπερ-μαρκετ της Ιστοριας;-χ.ν.κουβελης
τι γινεται στα σουπερ-μαρκετ της Ιστοριας;
στις παραλιες ξεβρασμενα χταποδια απομυζουν
την αμμο του χρονου
τους εξορυγμενους βολβους των ματιων του κρατουσε
στα πηλινα χερια του
ο υποκριτης στο πετρινο θεατρο
ενα ρετσιτατιβο αργο στη φωνη του
''δεστε''μας εδειχνε
''το φως''
''τι γινεται στα σουπερ-μαρκετ της Ιστοριας;''μας φωναζε
κανωντας χειρονομιες
''αναμεσα σας κυκλοφορουν δημαγωγοι ψευτες αχρειοι ,
ξεσκεπαστε τους''
αργοτερα στα εσωτερικα των δωματιων μας
ακουγαμε το θορυβο αιχμαλωτισμενων πουλιων
δεν μας αφηνε να κοιμηθουμε η αγωνια τους
τι γινεται στα σουπερ-μαρκετ της Ιστοριας;
.
.
.
Geometricous metric-ξυλο,μεταλλο,νεον φως-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
Μετρησεις-χ.ν.κουβελης
διπλώνει τις λέξεις
τις απελευθερωνει
να βουίζουν σαν μελισσες
σ'ανθισμενο κήπο συμφώνων και φωνηεντων
συλλεγοντας συμμετριες κοχυλιων
διατύπωσε τη γεωμετρία των νερων
της θαλασσας
τα δάχτυλα των δέντρων
αγγίζουν το διάφανο. σεντόνι του αερα
κι αναδύουν πράσινο χλοερο φως
θρυματιζει το χρονο
άπειρο η' ελάχιστο, αδιαφορο
πότε η διάρκεια δεν ήταν τόσο υπαρκτη
στη φωτογραφία που βγαλαμε
ο λευκός μηρος του βραχου
εξατμίζεται στ'αλάτι της ηρεμιας
.
.
.
fayum-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
νυχτερινο
η σεληνη ελουζε τα ποδια της
διαφανα τα διελυε στο φως της
μια πυκνη μυριστικη νυχτα
.
.
.
Η Ε. στη θάλασσα-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Ελληνική θάλασσα-χ.ν.κουβελης
στην αρχαία ελληνική θαλασσα
το χέρι της ξεμπλέκει τα χταποδια
από τα μαλλιά της
τα φύκια ανακατεύουν τα νερά της
διάφανα αιωρουμενα πουλια
ταξιδεύω, άρα υπαρχω
στο κοχύλι Τ'αυτιού της ψιθυριζει
εκείνος ο Οδυσσεας
Το φως γυρίζει τη χώρα μου
μια άπειρη μεταφυσική του Ηρακλειτου
η συμμετρια του χρονου της
.
.
.
Blue Impressions -hommage to Yves Klein-c.n.couvelis χ ν κουβελης
Εν/Δυναμωσεις-χ.ν.κουβελης
νερό πλατωνικό στέρεο διαστέλλει
τα διάφανα σεντόνια του αερα
ένα μήλο αιωρείται στον καθρέφτη
του λοφου
μια αμύγδαλια φυτρώνει στο εσωτερικό της λέξης "ευτυχία"
σε αρχαίο θέατρο καρφιτσωμενο στα φτερά πεταλουδας
η κορυφαία του χορού ακροβατεί σε ποδηλατο
"μηδέν αγαν" τρεις φορες επαναλαμβανει
"μηδέν αγαν"-"μηδέν αγαν"
η θάλασσα ρυτίδωσε με γαλάζια φωνή
τα λέπια του ψαριου
το πουλί ρυθμικά χορογραφει
την απειρη διαστολή του χρονου
σε φουγκα του Μπαχ
πόσες λέξεις αντέχει η πραγματικοτητα
.
.
.
Μεγάλο Λευκό-Grand White-2μ χ 3μ-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τόση φλυαρία σιωπής με ξεκουφανε
.
.
.
woman' s portrait-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
Ηλεκτρα
ΘΈΑΤΡΟ-THEATRE
Μονόλογος Κλυταιμνηστρας-χ.ν.κουβελης
Πριν όταν ήταν παιδί δεν ήταν έτσι μιλούσε πολύ γελούσε συχνά ήταν ευτυχισμένη
τώρα το βλέπω το νιώθω είναι δυστυχισμένη κλείστηκε στον εαυτό της φοβάμαι
για κείνη φοβάμαι το ξεσπάσματα της σαν ξαφνικη καταιγίδα θα ξεσπάσει σαν άνε-
μος και θα ξεριζώσει τα πάντα στη δύναμη του σαν ορμητικός χειμμαρος θα παρα-
σύρει τα πάντα στο περάσματα του τι κρύβει βαθεια μέσα της;τι την πονάει;τι την
αγριεύει;τι την εξοργίζει;ολα κάποτε μου τα 'λέγε μαζί τα κουβεντιαζαμε τώρα μ'
αποφεύγει ο πατέρας τη;ς λείπει σχεδόν δέκα χρόνια εκεί πέρα ειναι η αδερφη της
η Ιφιγενεια χάθηκε αδοξα η Χρυσοθεμις είναι πολυ μικρή δεν καταλαβαίνει τον Αιγι-
σθο τον αποφεύγει δεν ξέρω τον ζηλεύει τον μισεί του μιλάει απότομα τον προσ-
βάλει μπροστά μου κι αυτός είναι τόσο καλός μαζί της νοιάζεται γι'αυτήν γιατί δεν
καταλαβαίνει;γιατι δεν θέλει να καταλάβει;η ζωή είναι δύσκολη το σπίτι έχει προ-
βλήματα μια γυναίκα θέλει έναν άντρα δίπλα της να βασίζεται σ'αυτον να στηρίζε-
ται γιατί δεν καταλαβαίνει πόσο πολυ πονέσα πόσο έκλαψα κι ακόμα τωρα κλαίω
και σκίζεται χιλια κομμάτια η καρδιά μου για την αδικη μοίρα της αδερφής της εκεί-
νο το είδε με τα ίδια της τα μάτια την είχα πάρει μαζί μου στην Αυλιδα όλα τα είδε
όλα τα άκουσε πως ούρλιαξα πως συγκρούστηκα με τον άσπλαχνο πατερα της σαν
λύκαινα όρμηξα πάνω του να τον μεταπεισω να του αλλαξω τη σκληρή αποφαση
για το άμοιρο παιδί μου η δυστυχη μάνα που χάνει το παιδί της κι εκείνον τον ένοι-
αζε μοναχα η κουφια φιλοδοξία του τι θα πουν οι άλλο τι τους ένοιαζε εκείνους
παιδι δικό τους θα θυσιαζονταν;το συμφερον τους να γίνει ηθελαν με ξεγέλασε
πως δήθεν για γάμο να φέρω την Ιφιγενεια κι εγώ η ανόητη η ανήξερη η ίδια πήγα
με τα χερια μου το παιδί μου για σφαξιμο γιατι η Ηλεκτρα μου δεν με καταλαβαίνει;
έχασα το παιδί μου τη κόρη μου εξαιτίας του τον μισώ όσο τίποτα στον κόσμο δεν
κοιμόμουν τις νύχτες ούτε και τώρα κοιμαμαι καθόμουν ώρες μέχρι να ξημερωσει
στον καθρέφτη μπροστά άυπνη μέσα στην άδεια. σκοτεινή καμαρα μου κι έχωνα
βαθεια τα νύχια μου στα μάγουλα να τα ξεσχισω στις σάρκες μου να τις ματώσω
τόσο μεγάλος κι αφόρητος ήταν ο πόνος κι είναι τα ξέρει αυτα η Ηλεκτρα;τη μέρα
έκανα δύναμη να μην φαίνομαι να κρύβομαι στα παιδιά μου μπροστά και στον
κόσμο να μην δείχνω τι βαρύ περνάω να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου που
έτρεμαν και δεν με βαστουσαν το σπίτι θέλει φροντίδα αλλιώς θα πέσει θα κατα-
στραφεί αυτό θέλουν οι εχθροί μας να επωφεληθούν απ'την.αδυναμια.μας να πέ-
σουμε πάνω μας να μας εξοντώσουν να μας διαλύσουν τι ξερει αυτή για μυστικές
κινήσεις για κρυφές πράξεις συνομοτων τις αγνοεί παντελως την έχει τυφλώσει
το ασιγαστο μίσος της για μένα και για τον άντρα μου τον Αιγισθο φοβάμαι πως
θα ποτίσει μ'αυτό το μίσος με το δηλητήριο της και τον Ορεστη κι είναι πολύ
μικρό παιδί και δεν είναι ικανό να κρίνει την βλέπω τώρα τελευταια όλο και πιο
συχνά να τον απομονωνει και κάτι να του λέει ώρα πολύ με ψιθυριστή φωνή κι
εκείνο με σκυμμένο. το κεφάλι την ακούει συλλογισμενο και το παρασέρνει στις
ερημιές στη θαλασσα και του βάζει λόγια σήμερα την πρόλαβα στο διάδρομο
της εφραξα το δρομο να μην ξεφύγει την έπιασα απ'τον ώμο προσπάθησε να
ξεφύγει την έσφιξα την κράτησα με δύναμη την κοιταξα κατευθείαν μέσα στα
ματια. της είπα γιατί τα κάνει όλα αυτά;τι φταίω;γιατι με μισεί;πως θα τρελαθώ
δεν απάντησε τα μάτια της μεγάλα διεσταλμενα με κοίταξαν σκληρά σαν να με
μαχαίρωναν δεν είπε λέξη κατερρεύσα την άφησα να φύγει έτρεξε και μπήκε
στην κάμαρα της την άκουσα να την κλειδώνει πήγα στη πόρτα τη χτύπησα
να μ'ανοιξει την παρακάλεσα να μιλήσουμε καμία απάντηση απέραντη. σιωπή
έφυγα απελπισμένη από τότε είναι εκεί μέσα κλεισμένη έδιωξε την υπηρετρια
δεν δέχτηκε ούτε νερό ούτε τροφή φοβάμαι πολύ γι'αυτή είμαι ολομόναχη
λείπει κι ο Αιγισθος γία υποθέσεις του κράτους φοβάμαι φοβαμαι τι θα γίνει
τώρα; αύριο;ενα πυκνό σκοτάδι με τυλιγει σκιές με περιτριγυρίζουν με πλησιά-
ζουν όλο και με πλησιαζουν να με πνίξουν βλέπω τα χερια τους τεντωμένα να
μ'αρπαξουν θέλω να φωνάξω δυνατά να ουρλιάξω αλλά δεν βγαίνει φωνή απ'το
στόμα μου
.
.
.
Εν/τυπωσεις-1-x.ν.κουβελης
-"and what is the use of a book,” thought Alice, “without pictures
or conversation?”
-δεν αντέχεται η ηληθιότητα όταν φλυαρει
-ποιο το αντίστοιχο των ματιών σου 15:32;
-απ'το στρογγυλο γόνατο σου το αδιέξοδο της γλώσσας μου
-χαίρε η αφροεσσα ορμη σου
-γαρύφαλλο χρώμα αποκρυφο
-σε πόσους φαύλους κύκλους κλειστηκες;
.
.
.
Woman's interior-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
οξυμοριον ευθηνετο εντός υγροτατου κόλπου
εργωδες νευρωδες
μετεωριτης ζεον στιλπον αγγιγμα αγγιζομαι
υπερβολοειδες περιστρέφοντας
υπερουσιον γλυκωδες σχίσμα
ορμιος. μοχλός διαρηγνυοντας
διάφανη. πολυπτυχη ροδαλη
δαντέλα εις έκστασιν μεθυστικην
μυρωδες αισθησιακον ελλειψοειδες το υπεροπτικον υγρωδες
ατελευτητον έλασσον απειρον
άγγιγμα τρεμωδες ερυθρον υπερπυρον
υπερμεγεθες άνοιγμα
πλανόδιον Χαίρε περιηλιον αει πόθου λυτωτριου λευκού
.
.
.
ελληνικο τοπιο στη θαλασσα-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
μεσημερι
και σπαζουν τα κοχυλια
καθως τ'αγγιζουν αλς αλος κλισεις
ποντου ατρυγετου
.
.
.
Βεβαίως κάνεις δεν ήτον αλλος καταλληλότερος δια την Αιγυπτον
από τον Πτολεμαιον Λαγιδην
στρατηγός και σωματοφύλακας του Αλεξανδρου
ικανός διοικητης συνετος και θαρραλεος
Αυτός δεν είναι που συνέλαβε τον δολοφόνο του Δαρειου Γ'
και εφτασε Νικηφόρος εις τις Ινδιες και τη Σογδιανη;
στη Βαβυλωνα το 323 παναξια δεν
έγινε σατράπης της Αιγυπτου στη διαμοιραση των επαρχιων
Αυτος ένας Μακεδονας;
μετεπειτα δε ανακηρύχθηκε βασιλεας Φαραώ
και παρά τις αντιδράσεις του Περδικα εκατάφερεν
την επωφελην αυτονόμησην μας
ενας ευφυής άνθρωπος ήταν
και το 321 έφερεν με τεχνασμα το σώμα του Αλεξανδρου
εδώ να ταφει προς δοξαν μας
την δε Αλεξανδρειαν την ελαμπρυνεν με τη θαυμάσιαν της Βιβλιοθηκη
και τον περίφημον σ'όλον τον κόσμον Φαρον
και πολλά αλλα που την καμνουν περικαλλην και σπουδαιαν πολιν
οι δε Ροδιοι για Σωτήραν τους τον τιμουν δεοντως
ως δε ειναι συν τα αλλα και φιλομαθης εσυνεγραψεν βιβλιον
'Περί των Πραξεων του Αλεξανδρου'
Τώρα ευρεθησαν μερικοί μικρονοοι και μοχθηροι,
πάντα παντου τέτοιοι άνθρωποι θα ευρισκονται,
και ασυστόλως τον κατηγορουν πως για διαδοχον του όρισεν
τον Πτολεμαιον της Βερενικης
τον ευνοησεν αντί του Πτολεμαιου της Ευρυδικης του Αντιπατρου
Αυτος βεβαίως ξερει καλύτερα απο τον καθεναν μας
γιατι από έναν Κεραυνον επροτίμησεν έναν Φιλαδελφον
Αυτον πολύ τον ενδιαφέρει η τύχη της Δυναστείας των Πτολεμαιων Λαγιδων
Άπο τον Επιφανην Επιγονον Πτολεμαιον Α' του Λαγου
Εως την Ευγενην Απογονον Κλεοπατραν Ζ' την Φιλοπατωραν
.
.
.
Δίπλα πορτραίτα-Double portraits-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Αυτό είναι. Η' αυτό δεν είναι.Επαιζε στο
πιάνο.Cbopin.Την Etude Op. 10, Νο. 12.Έβλεπε
την κίνηση των χεριών στο μαύρο άσπρο των
πλήκτρων.Η Επαναστατικη σπουδή.31. Bxg7
Nxg7 32. Ne5 f5 33. Nf6 g5 .Η λέξη 'φωνή'.Φως
απο το αριστερό παράθυρο.Αβεβαιοτητα.Κινηση
στο εσωτερικό του καθρεφτη
.
.
.
.
Πορτραιτο γυναίκας-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
η γλωσσα μου ευλυγιστη στους μυχους των νερων
ανασυρρει αυτα τα θαυμασια κοχυλια
ψιθυρισμους κρινων που αναπνεω
πως περπαταει η ανασα μου στην επιδερμιδα σου
και χορογραφει τις αναδυομενες λεξεις σου
μεσα στις φρασεις σου λεξη βουβη η ανασα σου
ιδρωνει ο ωμος του βλεμματος και φυλλα λευκα
διακλαδιζονται στο στηθος σου
απαλα χερια ανοιγουν τα φτερα στο κρινακι τ'αυτιου σου
.
.
.
Geometricous Εντελεχεια-2μ χ 3μ -χ.ν.κουβελης c.n.couveis
Ανορθογραφιες καταλήξεων-χ.ν.κουβελης
η γατα
πιο πέρα η βρυση
πιο πέρα η συκια
πιο πέρα η απουσια
νοηματος
.
η σιωπή βουλιάζει
στο ψεμα
.
κόκκινο
.
στην έρημο των λέξεων
δεν κατοικεις
.
έκλεισε το παραθυρο.
Πότε πια θέα από'κείνο το παραθυρο.
.
Δυο λέξεις είχε.
Διάλεξε μια.
Μ'αυτη έχασε.
.
πόκερ.
ρέστα και ταπι.
.
ο αερας
ένα κενο
.
Αυτά.
.
Ασήμαντος.
.
.
.
Τετραγωνα Αντιφρονουντων Λογων-χ.ν.κουβελης
Je pensee
Je voulais
Je chercher
J'entendait le sifflement de temp
c'est deja de matin
d'ouvrir les yeux pour conscience
Je n'etais qu'un petit enfantin
peu a peu mon souvenir des humains s'evanouissait
J'etais seulement le sentiment d'existence
que l'homme des cavernes
ma pensee
mon corps
ma yeux
Υποχρεος των ερωτηματων
Αυτος που βλεπει τη φωνη του στα νερα της θαλασσας
Η θεληση μου το δικαιωμα μου
Τα φωνηεντα μου σποροι μεσα στο πληθος των ιδεων
Μην εξοφλαται τους μειοδοτες της αληθειας
Εγω εξακολουθω να βλεπω το πραγματικο σαν πραγματικο
Τα φωτεινα δεντρα των λεξεων
Τα γαλαζια ειδωλα των νερων
Τα διαφανα χερια των ανθρωπων
.
.
.
Illusionismus XI-2μ χ 3μ-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
εν-τονη συν-ηχηση-χ.ν.κουβελης
two birds in φως υπερανω λεξεων
ρυμοτομησεων αναπτυξης ουρανου
στιλβοντος ορτανσιας flower
αηχος ηρεμια σιγη ορμη δεντρου
voice νερου διαθλωμενου λευκου χεριου
διαφανη χειρονομια
transfering three Bach's fuga notes
.
.
.
Λουομενοι περυσι το Καλοκαιρι-χ.ν.κουβελης
η πατουσα του καλοκαιριου που εφυγε στην ξεραμενη αμμουδια
το φθινοπωρο ετοιμο αιωριζει τη βαρυτητα των φυλλων
φαγαμε το πολυ φως και λιγοστευει
φωνες αεναα εγκλωβισμενες στο διχτυ του αερα
μας ποναει
η περασμενη ευτυχια μας
η οραση αιχμαλωτισμενη στην ηρεμια στη τοση ησυχια που χαθηκε
διαλυθηκες και πως να συντεθεις παλι απ'οσα αποτελεισαι
τι χαθηκε και δεν ξαναβρησκετε
αλλαζει ο κοσμος και ποτε δεν ξαναγινεται ιδιος
η νοσταλγια του περασμενου χρονου
η θαλασσα στοιβαξε στην ακρογυαλια τον χρονο μας κυμα κυμα
γιατι απομακρυνθηκαν τα νερα γιατι δεν ακουμε τους γλαρους ψηλα
και χαμηλα γιατι αναχωρησαν γι'αλλου οι παραθεριστες
κι ερημωσαμε
αυτο που γραψαμε στην αμμο σβηστηκε εφημερη γραφη εφημερη ζωη
λεξεις πετρωματα στην επομενη αρχαιολογια
η λυπη σαν τη σκουρια το σιδερο τρωει τα σωθικα
πως θα βγουμε απ'την ερημια πως θα γλυτωσουμε απ'την απεραντοσυνη
της σιωπης
εμεις που τοσο θορυβο καναμε με τη χαρα μας
το φθινοπωρο ετοιμο αιωριζει τη βαρυτητα των φυλλων
η πατουσα του καλοκαιριου που εφυγε στην ξεραμενη αμμουδια
νικη η' ηττα;ποιος ξερει;
αυτη η απεραντη πικρη μοναξια μας
.
.
.
κοχυλι shell-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
ενα ακρωτηρι γλαρων -χ.ν.κουβελης
φωτεινη μερα βαρκα
η θαλασσα στο φως λεξη
τρισυλλαβη κινηση κολυμβητη
αρχαιου
τωρα στο ακρωτηρι των γλαρων
αναδυση βραχων στιλπνων νερων
περα δελφινι χρονου χορογραφει
την απειροτητα των ηχων μας
μια καθαροτητα μας αξιζει
αυτη μοιραστηκαμε
.
.
.
geometricous xx1-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
Επεμβασεις Διπλων Λεξεων-χ.ν.κουβελης
Interventions of double words-c.n.couvelis
μια λεξη στο τραπεζι φαγαμε
-η χαρα μας-
a word on the table we ate
-the us own joy -
ενας ασπρος ωμος φωτιζεται
στο γεματο φεγγαρι
A white shoulder is illuminated
in the full Moon
η ευτυχια
ειναι το πρωινο αερακι
που δροσιζει το προσωπο σου
Happiness
is the breakfast breeze
that cools your face
το καρπουζι εβαψε κοκκινο
το σεντονι του ουρανου
watermelon red painted
the sheet of heaven
η θαλασσα κυματιζει τους γλαρους
στο ακρωτηρι του ηλιου
the sea is waving the gulls
at sun's cape
τ'αστερια ειναι τα βοτσαλα
τ' ουρανου
the stars are the pebbles
of heaven
.
.
.
woman is dreaming-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
Κρεσεντο εσωτερικων φωνων-χ.ν.κουβελης
7-9
Βλεπω ενα χερι ν'αγγιζει
τα νερα του υπνου μου
μ'αυτο το σεντονι να με
σκεπαζει
και τοτε πλημμυριζω
κοραλια και χαιρομαι
ν'ακουω τη μουσικη των κοχυλιων
τα δαχτυλα σου στο πιανο της ησυχιας
ειναι μ'ελαχιστη λεξη
που σε πλησιαζω
ενα αγγιγμα στο λαιμο
μια δαγκωματια στον ωμο
μια αναπνοη στην
αναπνοη
ενα ενα ατελειωτο ενα
πολλα ενα ενωμενα ενα
ενα
(0:22)
Τρεμει η νυχτα
χοροπηδαει λεξεις
ξαγρυπναει
μαζι σου
να ειναι
(0:25)
τα 24 γραμματα
σου στελνω
Ειμαι ο
ταχυδαχτυλουργος τους
(0:29)
Κοιμησου κι εγω
ξαγρυπνω εξω μεσα
στους κηπους σου
αρωματα ανασαινω
το φως που 'χει το
προσωπο σου
(0:31)
Ποια λεξη συλλαβιζω
Ποια φτανει στ'αυτακι
σου
Αυτη ακους
(0:34)
Τωρα
(0:34)
Δεν εισαι μονη
Σε βλεπω
Εχω ενα μυστικο τροπο
να βρισκουμε κοντα σου
Να τρυπωνω
(0:36)
Αυτη ακριβως τη στιγμη
Ο κοσμος υπαρχει
(0:37)
Αποδειξη πως υπαρχει
Αναντηρητα
Βεβαια
(0:38)
Λεξεις που γλυκα
καταδυω στον υπνο σου
Αυριο θα δεις να
αναδυονται
(0:40)
Σε πολλους καθρεφτες
της νυχτας αποψε
τ'αγαπημενα σου ειδωλα
δεν μ'αφηνουν μονο
με χιλιους απειρους
τροπους με πλησιαζουν
"δεν εισαι μονος"
μου ψιθυριζουν
"δεν εισαι μονη"
ψιθυριζω
ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ
Φωτεινη επιγραφη στη
νυχτα αναβοσβυνω
(0:45)
Νουφαρο και κοιμασαι
διαφανο
Γαρυφαλλο και
κοκκινιζεις
Αερας και τριγυρνας
θερμος
Και με καις
(0:49)
Ειπαμαι
Η αποδειξη του κοσμου
(0:50)
Στο νερο της νυχτας
διαφανο θεσπεσιο
νουφαρο
Κυματισμος.απαλος
Να 'μαι θελω
Να σ'αγγιζω αθορυβος κυματισμος
Μην σε ξυπνησω
Να σ'αγγιζω
(0:55)
Απειρο ελαχιστο μας
χωριζει
Αυτο μοιραζομαστε
Τωρα Παντα
(0:56)
Εκει που κοιμασαι
κοιμαμαι
Κι.εκει που ξυπνας
ξυπναω
(0:58)
Πληρωνω λεξεις τιποτα
να μην σου λειψει απο
την ευτυχια
(1:00)
Μ'αναδευεις τρυφερα
μεσα στον υπνο μου
Να κοιμηθω θελω
(1:03)
Να κοιμηθω
(1:04)
Μυρωδια π'ανασαινει ο
υπνος μου
Εσυ εισαι
(1:06)
Να κοιμηθω
Εσυ ο υπνος μου
(1:07)
Και το ποδι μου στο ποδι
σου
Κι η κοιλια μου στη
κοιλια σου
Και το προσωπο σου στο προσωπο μου
(1:09)
Σκαρφαλωνω στη σκαλα
του υπνο μου
Πηδω μεσα στον.υπνο
σου
Και ξαπλωνω διπλα σου
Σκεπασε με με.το
σεντονι του κορμιου.σου
Τυλιξε με
(1:13)
Αυτη η χαρα σου ειναι η
χαρα μου
(1:15)
Αληθεια
Ο Κοσμος Υπαρχει
Και Δεν Ειναι Αλλος
(1:16)
Μεσα στο υπνο ηρθε
αυτο βαθεια
(1:26)
Διαλυομαι
(1:29)
Επειδη
Το Απειρο κραταω
Εσενα
(1:34)
8-9
Οι λεξεις δεν μου
φτανουν
Πρεπει να βρω
καινουργιες για να σου
μιλησω
(0:47)
Γλυκεια σαν μελι
Η ομορφια σου
Στη γλωσσα μου
(0:49)
Δοχειο το σωμα μου
(0:50)
Γεμιζει απο σενα
(0:50)
Φως
(0:51)
Βυθιζω τα νυχια μου στο
κορμι σου
και τραβαω τις ριζες
σου και τις φυτευω
δεντρα στο δικο μου
κορμι στο στηθος
ν'ανασαινω
(23:51)
Δεν απορω για τα φτερα
που φυτρωνουν στους
ωμους μου
Δεν ειναι θαυμα
Ειναι για να πεταξω
κοντα σου
(23:56)
10-9
Σ'αρπαζω απ'τα σεντονια
του υπνου εισαι δικη μου
(1:03)
12-9
Θα ξαπλωσω διπλα σου
και θα σε φαω
Πρωτα το προσωπο τα
γλυκα ματια το σαγονι το
λαιμο τους ωμους το
στηθος τη κοιλια τα
ποδια τα γονατα τα
μαλλια τ'ομορφο
τριανταφυλο
θα ρουφιξω τη μυρωδια
τ'αρωμα του θα βρεξω
τα χειλια μου τη γλωσσα
θα σε ξυπνησω σ'ολες
τις χαρες οπως ηρεμη
θαλασσα ανατριχιαζει
απ'το πρωινο αερακι ετσι
κι εγω εσενα καθως θα
ξυπνας απ'τον βαθυ υπνο
(0:40)
14-9
Μεσα στο κηπο σου θα
βυθισθω στα φυλλα σου
(9:32)
Θα με τυλιξουν τα νερα
σου
ζεστα ηρεμα γαληνια
γεματα φωνες βαθειες
γλυκες χαδι απεραντο
(9:34)
Σου μιλαω
Σε ρωταω
Ακουω τους πιο
αγαπημενους ηχους
Ακουμε τη βαθεια
μουσικη μας
(9:44)
Βαρκουλα και
ταξιδευει
Ριχνει αγκυρα κι
αγκυρωνει
σε σενα
η θαλασσα κι ο ουρανος
μου
(9:46)
Τα δαχτυλα σου-βλεπω-
ν'αγγιζουν το
τριανταφυλλο σου-
βλεπω-κι εγω κρινο-
βλεπω-ασπρος κρινος-
βλεπω-να σπερνεται και
να φυτρωνει-βλεπω-
εκει που αγγιζουν τα
δαχτυλα σου-βλεπω-κρινοδαχτυλα
(9:53)
Αυτη η Ιστορια μας εχει
πολλες λεξεις
(9:54)
.
.
.
.
Perplexus-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
Go in event recits
Off myths
Again
The sea cape
Waters
Woman and man circling in cities
Go to cubes white rooms
And hear voices
And silence
Deep in words
Off man world
Society
.
.
Ε.Εσυ
Μια αιτια.εστω μια αφορμη.να ουρλιαξεις.
Τωρα.Αυριο θα'ναι αργα.
Ασχημια.Σε πιεζει.Σε διαλυει.
Σε διαμερισματα
Με φως τηλεορασεων συμβαινει η ζωη.
Βουβες υπαρξεις.
.
.
.
Το Κερας της Αμαλθειας
.
.
ΘΕΟΓΟΝΙΑ ΗΣΙΟΔΟΥ
[Έκδοση Teubner 1908. Βιβλίο: Βιβλίο:Hesiodi Carmina (1908)]
[μεταφραση χ.ν.κουβελης]
στιχοι 1-27
.
Μουσάων Ἑλικωνιάδων ἀρχώμεθ᾽ ἀείδειν,
αἵ θ᾽ Ἑλικῶνος ἔχουσιν ὄρος μέγα τε ζάθεόν τε
καί τε περὶ κρήνην ἰοειδέα πόσσ᾽ ἁπαλοῖσιν
ὀρχεῦνται καὶ βωμὸν ἐρισθενέος Κρονίωνος.
καί τε λοεσσάμεναι τέρενα χρόα Περμησσοῖο
5 ἢ Ἵππου κρήνης ἢ Ὀλμειοῦ ζαθέοιο
ἀκροτάτῳ Ἑλικῶνι χοροὺς ἐνεποιήσαντο
καλούς, ἱμερόεντας· ἐπερρώσαντο δὲ ποσσίν.
ἔνθεν ἀπορνύμεναι, κεκαλυμμέναι ἠέρι πολλῇ,
ἐννύχιαι στεῖχον περικαλλέα ὄσσαν ἱεῖσαι,
10 ὑμνεῦσαι Δία τ᾽ αἰγίοχον καὶ πότνιαν Ἥρην
Ἀργεΐην, χρυσέοισι πεδίλοις ἐμβεβαυῖαν,
κούρην τ᾽ αἰγιόχοιο Διὸς γλαυκῶπιν Ἀθήνην
Φοῖβόν τ᾽ Ἀπόλλωνα καὶ Ἄρτεμιν ἰοχέαιραν
ἠδὲ Ποσειδάωνα γαιήοχον, ἐννοσίγαιον,
15 καὶ Θέμιν αἰδοίην ἑλικοβλέφαρόν τ᾽ Ἀφροδίτην
Ἥβην τε χρυσοστέφανον καλήν τε Διώνην
Λητώ τ᾽ Ἰαπετόν τε ἰδὲ Κρόνον ἀγκυλομήτην
Ἠῶ τ᾽ Ἠέλιόν τε μέγαν λαμπράν τε Σελήνην
Γαῖάν τ᾽ Ὠκεανόν τε μέγαν καὶ Νύκτα μέλαιναν 20
ἄλλων τ᾽ ἀθανάτων ἱερὸν γένος αἰὲν ἐόντων.
αἵ νύ ποθ᾽ Ἡσίοδον καλὴν ἐδίδαξαν ἀοιδήν,
ἄρνας ποιμαίνονθ᾽ Ἑλικῶνος ὕπο ζαθέοιο.
τόνδε δέ με πρώτιστα θεαὶ πρὸς μῦθον ἔειπον,
Μοῦσαι Ὀλυμπιάδες, κοῦραι Διὸς αἰγιόχοιο· 25
ποιμένες ἄγραυλοι, κάκ᾽ ἐλέγχεα, γαστέρες οἶον,
ἴδμεν ψεύδεα πολλὰ λέγειν ἐτύμοισιν ὁμοῖα,
ἴδμεν δ᾽, εὖτ᾽ ἐθέλωμεν, ἀληθέα γηρύσασθαι
.
[μεταφραση χ.ν.κουβελης]
Με τις Ελικωνιαδες Μουσες ας αρχισουμε να τραγουδαμε
αυτες που στου Ελικωνα μενουν το πανυψηλο και ιερο ορος
και γυρω απ'τη μενεξεδενια πηγη μ'απαλα ποδια
χορευουν και τον βωμο του πανισχυρου γιου του Κρονου
και σαν λουσουν τα τρυφερα κορμια στον Περμησσο
η' στην Ιπποκρηνη η' στον ιερο Ολμειο 5
στην πιο ψηλη κορφη του Ελικωνα πιανουν χορους
ομορφους μαγευτικους χτυπωντας δυνατα τα ποδια
κι απο'κει εξορμουν καλυμμενες στη πυκνη ομιχλη
μεσα στη νυχτα πηγαινουν στη σειρα με πολυ γλυκεια φωνη
υμνωντας τον αιγιοχον Δια και την σεβαστη Ηρα 10
απ'τ'Αργος που με τα χρυσα πεδιλα βαδιζει
και την κορη του αιγιοχου Δια την λαμπροματα Αθηνα
και τον Φοιβο τον Απολλωνα και την τοξευτρα Αρτεμη
κι ακομα τον Ποσειδωνα της γης τον κατοχο τον σειστη της γης
και την σεμνη Θεμιδα και την γαιτανοφρυδουσα Αφροδιτη 15
και την χρυσοστεφανη Ηβη και την ομορφη Διωνην
και την Λητω και τον Ιαπετον κι ακομη τον πονηρο Κρονο
και την Αυγη και τον μεγα Ηλιο και τη λαμπρη Σεληνη
και την Γη και τον απεραντο Ωκεανο και την σκοτεινη Νυκτα
και των αλλων αιωνιων αθανατων το ιερο γενος 20
αυτες καποτε στον Ησιοδο διδαξαν τ'ομορφο τραγουδι
οταν τ'αρνια βοσκουσε στις πλαγιες του ιερου Ελικωνα
κι αυτον σε μενα πρωτα οι θεες τον λογο απηυθυναν
οι Ολυμπιαδες Μουσες,οι κορες του αιγιοχου Δια
''βοσκοι αγροικοι,τιποτενιοι,ολο κοιλιες 25
εμεις ξερουμε πολλα ψευδη να πουμε ομοια μ'αληθειες
εμεις δε ξερουμε,οταν θελουμε,τ'αληθινα να τα τονισουμε''
.
.
.
η Ελενη-τοιχογραφια σε καφενειο-αποσπασμα-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
[Μεταφραζοντας Ομηρο]-χ.ν.κουβελης
ΛΟΓΟΜΑΧΙΑ ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ
[Ομηρου Ιλιαδα-ραψωδια Γ'-στιχοι 379-420]
μεταφραση χ.ν.κουβελης
.
αὐτὰρ ὃ ἂψ ἐπόρουσε κατακτάμεναι μενεαίνων
380 ἔγχεϊ χαλκείῳ· τὸν δ᾽ ἐξήρπαξ᾽ Ἀφροδίτη
ῥεῖα μάλ᾽ ὥς τε θεός, ἐκάλυψε δ᾽ ἄρ᾽ ἠέρι πολλῇ,
κὰδ δ᾽ εἷσ᾽ ἐν θαλάμῳ εὐώδεϊ κηώεντι.
Αὐτὴ δ᾽ αὖ Ἑλένην καλέουσ᾽ ἴε· τὴν δὲ κίχανε
πύργῳ ἐφ᾽ ὑψηλῷ, περὶ δὲ Τρῳαὶ ἅλις ἦσαν·
385 χειρὶ δὲ νεκταρέου ἑανοῦ ἐτίναξε λαβοῦσα,
γρηῒ δέ μιν ἐϊκυῖα παλαιγενέϊ προσέειπεν
εἰροκόμῳ, ἥ οἱ Λακεδαίμονι ναιετοώσῃ
ἤσκειν εἴρια καλά, μάλιστα δέ μιν φιλέεσκε·
τῇ μιν ἐεισαμένη προσεφώνεε δῖ᾽ Ἀφροδίτη·
390 δεῦρ᾽ ἴθ᾽· Ἀλέξανδρός σε καλεῖ οἶκον δὲ νέεσθαι.
Κεῖνος ὅ γ᾽ ἐν θαλάμῳ καὶ δινωτοῖσι λέχεσσι
κάλλεΐ τε στίλβων καὶ εἵμασιν· οὐδέ κε φαίης
ἀνδρὶ μαχεσσάμενον τόν γ᾽ ἐλθεῖν, ἀλλὰ χορὸν δὲ
ἔρχεσθ᾽, ἠὲ χοροῖο νέον λήγοντα καθίζειν.
395 Ὣς φάτο, τῇ δ᾽ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινε·
καί ῥ᾽ ὡς οὖν ἐνόησε θεᾶς περικαλλέα δειρὴν
στήθεά θ᾽ ἱμερόεντα καὶ ὄμματα μαρμαίροντα,
θάμβησέν τ᾽ ἄρ᾽ ἔπειτα ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζε·
δαιμονίη, τί με ταῦτα λιλαίεαι ἠπεροπεύειν;
400 ἦ πῄ με προτέρω πολίων εὖ ναιομενάων
ἄξεις, ἢ Φρυγίης ἢ Μῃονίης ἐρατεινῆς,
εἴ τίς τοι καὶ κεῖθι φίλος μερόπων ἀνθρώπων·
οὕνεκα δὴ νῦν δῖον Ἀλέξανδρον Μενέλαος
νικήσας ἐθέλει στυγερὴν ἐμὲ οἴκαδ᾽ ἄγεσθαι,
405 τοὔνεκα δὴ νῦν δεῦρο δολοφρονέουσα παρέστης;
ἧσο παρ᾽ αὐτὸν ἰοῦσα, θεῶν δ᾽ ἀπόεικε κελεύθου,
μηδ᾽ ἔτι σοῖσι πόδεσσιν ὑποστρέψειας Ὄλυμπον,
ἀλλ᾽ αἰεὶ περὶ κεῖνον ὀΐζυε καί ἑ φύλασσε,
εἰς ὅ κέ σ᾽ ἢ ἄλοχον ποιήσεται ἢ ὅ γε δούλην.
410 Κεῖσε δ᾽ ἐγὼν οὐκ εἶμι· νεμεσσητὸν δέ κεν εἴη·
κείνου πορσανέουσα λέχος· Τρῳαὶ δέ μ᾽ ὀπίσσω
πᾶσαι μωμήσονται· ἔχω δ᾽ ἄχε᾽ ἄκριτα θυμῷ.
Τὴν δὲ χολωσαμένη προσεφώνεε δῖ᾽ Ἀφροδίτη·
μή μ᾽ ἔρεθε σχετλίη, μὴ χωσαμένη σε μεθείω,
415 τὼς δέ σ᾽ ἀπεχθήρω ὡς νῦν ἔκπαγλ᾽ ἐφίλησα,
μέσσῳ δ᾽ ἀμφοτέρων μητίσομαι ἔχθεα λυγρὰ
Τρώων καὶ Δαναῶν, σὺ δέ κεν κακὸν οἶτον ὄληαι.
Ὣς ἔφατ᾽, ἔδεισεν δ᾽ Ἑλένη Διὸς ἐκγεγαυῖα,
βῆ δὲ κατασχομένη ἑανῷ ἀργῆτι φαεινῷ
420 σιγῇ, πάσας δὲ Τρῳὰς λάθεν· ἦρχε δὲ δαίμων
.
.
[μεταφραση χ.ν.κουβελης]
και μετα ξανα πηδηξε κατα πανω του να τον σκοτωσει
με το χαλκινο κονταρι.αυτον δε τον αρπαξε η Αφροδιτη 380
σαν θεα που ηταν μπορεσε.τον καλυψε με πυκνη ομιχλη γυρω
και στην ευωδιασμενη καμαρα της γυναικας του τον βαζει.
αυτη δε αμεσως την Ελενη να φωναξει πηγε.τη συναπαντησε
στον πυργο στα ψηλα γυρω δε Τρωαδιτισσες πληθος ηταν
με το χερι πιανοντας τ'αρωματισμενο φορεμα την τραβηξε 385
σε γριας μοιαζοντας την οψη πολυ γερασμενης της μιλησε
σε μια υφαντρα που στην Λακεδαιμωνα εμενε
κι εγνεθε λεπτα μαλλια,πολυ δε σ'αυτην αρεσε
σ'αυτην ομοιασμενη της μιλησε η θεικη Αφροδιτη
''Ελα δω.ο Αλεξανδρος σε καλει στο σπιτι να πας 390
εκεινος ειναι μεσα στη καμαρα και στο περιτεχνο κρεβατι
στην ομορφια λαμπωντας και στα ρουχα.και δεν θα'λεγες
σ'αντρα απο μαχη που μαχονταν να'ρθε,αλλα σε χορο
παει,η' απο χορο που πριν λιγο τελειωσε αναπαυεται
Ετσι ειπε,κι αυτης τοτε η καρδια στα στηθια ταραχτηκε 395
κι αμεσως λοιπον οπως καταλαβε τη θεα απ'την πανεμορφη σαρκα
απ'τα ποθητα στηθη και απ'τα φεγγοβολα ματια
θαμπωθηκε κι αμεσως επειτα λογο της ειπε και την ονομασε.
''Δαιμονια,γιατι μ'αυτα επιθυμεις να μ'απατησεις;
η' μηπως πρωτα σε πολεις καλα κατοικημενες 400
εμενα πας,η' στη Φρυγια η' στην Μαιονια την εξοχη
αν καποιος σε σενα και κει ειν'αγαπητος των ομιλουντων ανθρωπων
ειτε λοιπον γιατι τωρα τον θειο Αλεξανδρο ο Μενελαος
αφου νικησε θελει την απεχθη εμενα στο σπιτι να φερει
γι'αυτο λοιπον τωρα εδω σκεπτομενη απατη εμφανισθηκες 405
εσυ κοντα του σ'αυτον πηγαινε,των θεων απαρνησου το δρομο
ουτ'ακομη τα ποδια σου να στρεψεις προς τον Ολυμπο
αλλα παντοτε κοντα σ'εκεινον υποφερε και προστατεψε
μεχρι σ'αυτον εσενα η' γυναικα κανει η' σ'αυτον δουλα
Εκει δ'εγω δεν παω.ντροπη αυτο θα ηταν. 410
εκεινου να προετοιμασω το κρεβατι .οι Τρωαδιτισσες πισω μου
ολες θα το κατεκριναν.εχω δε παθη απερισκεπτα στη καρδια
Αυτην δε οργισμενη προσφωνησε η θεικη Αφροδιτη
μη μ'ερεθιζεις αθλια,μηπως θυμωμενη σε παρατησω
τοσο δε σ'εχθρευτω οσο ως τωρα υπερβολικα σ'αγαπουσα 415
αναμεσα δε στους δυο μηχανευτω εχθρα ολεθρια
Τρωων και Δαναων,εσυ δε μ'εκεινους απο κακια μοιρα αφανισθεις
Ετσι ειπε,φοβηθηκε δε η Ελενη η γεννημενη απ'τον Δια
βαδισε δε σκεπασμενη σφιχτα στο ακτινοβολο λευκο φορεμα
στη σιωπη,απ'ολες τις Τρωαδιτισσες κρυφα.προηγουνταν δε η θεα 420
.
.
.
Woman's multply portrait-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
.
.
Σαπφικα-χ.ν.κουβελης
Ειμ'εγω αποψε που μιλαω
μεσα σε μυρωδικους κηπους
ν'ακουσεις
-
Το γεματο φεγγαρι στη θαλασσα
φωτεινο που'ναι το χερι μου στο στηθος σου
-
Ανθος κι ανθιζεις
Ροδο και μυριζεις
-
Αποψε κρυσταλλινα νερα που
τρεχουν στον γυαλιστερο λαιμο σου
-
Σου μι(λω)
Ρ(οδα)λα που'ναι τα μα(γουλ)α σου
-
Φωνη φωνη και τι μου λες
-
Ανοιξης (σ)ε φυει (ω)ρη
-
Ω Καλ(λαι)να
Ο ηχος των δον(τι)ων σου
-
Αργεια τερενα χροα
Νεκταρια φαεινος δειρη
-
Χαιρε Καλλιστω
Με φιλεουσα
.
.
.
Καβάλα στον Πήγασο, ο Βελλερεφόντης σκοτώνει την Χίμαιρα κυλίκιο
του 4ου αι. π.Χ. από την Κάτω Ιταλία
.
.
[Μεταφραζοντας Ομηρο]-χ.ν.κουβελης
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΒΕΛΛΕΡΕΦΟΝΤΗ
[Ομηρου Ιλιαδα-Ραψωδια Ζ'-στιχοι 144-211]μεταφραση χ.ν.κουβελης
.
Τὸν δ' αὖθ' Ἱππολόχοιο προσηύδα φαίδιμος υἱός·
Τυδεΐδη μεγάθυμε τί ἢ γενεὴν ἐρεείνεις;145
οἵη περ φύλλων γενεὴ τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν.
φύλλα τὰ μέν τ' ἄνεμος χαμάδις χέει, ἄλλα δέ θ' ὕλη
τηλεθόωσα φύει, ἔαρος δ' ἐπιγίγνεται ὥρη·
ὣς ἀνδρῶν γενεὴ ἣ μὲν φύει ἣ δ' ἀπολήγει.
εἰ δ' ἐθέλεις καὶ ταῦτα δαήμεναι ὄφρ' ἐῢ εἰδῇς 150
ἡμετέρην γενεήν, πολλοὶ δέ μιν ἄνδρες ἴσασιν·
ἔστι πόλις Ἐφύρη μυχῷ Ἄργεος ἱπποβότοιο,
ἔνθα δὲ Σίσυφος ἔσκεν, ὃ κέρδιστος γένετ' ἀνδρῶν,
Σίσυφος Αἰολίδης· ὃ δ' ἄρα Γλαῦκον τέκεθ' υἱόν,
αὐτὰρ Γλαῦκος τίκτεν ἀμύμονα Βελλεροφόντην·155
τῷ δὲ θεοὶ κάλλός τε καὶ ἠνορέην ἐρατεινὴν
ὤπασαν· αὐτάρ οἱ Προῖτος κακὰ μήσατο θυμῷ,
ὅς ῥ' ἐκ δήμου ἔλασσεν, ἐπεὶ πολὺ φέρτερος ἦεν,
Ἀργείων· Ζεὺς γάρ οἱ ὑπὸ σκήπτρῳ ἐδάμασσε.
τῷ δὲ γυνὴ Προίτου ἐπεμήνατο δῖ' Ἄντεια 160
κρυπταδίῃ φιλότητι μιγήμεναι· ἀλλὰ τὸν οὔ τι
πεῖθ' ἀγαθὰ φρονέοντα δαΐφρονα Βελλεροφόντην.
ἣ δὲ ψευσαμένη Προῖτον βασιλῆα προσηύδα·
τεθναίης ὦ Προῖτ', ἢ κάκτανε Βελλεροφόντην,
ὅς μ' ἔθελεν φιλότητι μιγήμεναι οὐκ ἐθελούσῃ.165
ὣς φάτο, τὸν δὲ ἄνακτα χόλος λάβεν οἷον ἄκουσε·
κτεῖναι μέν ῥ' ἀλέεινε, σεβάσσατο γὰρ τό γε θυμῷ,
πέμπε δέ μιν Λυκίην δέ, πόρεν δ' ὅ γε σήματα λυγρὰ
γράψας ἐν πίνακι πτυκτῷ θυμοφθόρα πολλά,
δεῖξαι δ' ἠνώγειν ᾧ πενθερῷ ὄφρ' ἀπόλοιτο. 170
αὐτὰρ ὁ βῆ Λυκίην δὲ θεῶν ὑπ' ἀμύμονι πομπῇ.
ἀλλ' ὅτε δὴ Λυκίην ἷξε Ξάνθόν τε ῥέοντα,
προφρονέως μιν τῖεν ἄναξ Λυκίης εὐρείης·
ἐννῆμαρ ξείνισσε καὶ ἐννέα βοῦς ἱέρευσεν.
ἀλλ' ὅτε δὴ δεκάτη ἐφάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠὼς 175
καὶ τότε μιν ἐρέεινε καὶ ᾔτεε σῆμα ἰδέσθαι
ὅττί ῥά οἱ γαμβροῖο πάρα Προίτοιο φέροιτο.
αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ σῆμα κακὸν παρεδέξατο γαμβροῦ,
πρῶτον μέν ῥα Χίμαιραν ἀμαιμακέτην ἐκέλευσε
πεφνέμεν· ἣ δ' ἄρ' ἔην θεῖον γένος οὐδ' ἀνθρώπων, 180
πρόσθε λέων, ὄπιθεν δὲ δράκων, μέσση δὲ χίμαιρα,
δεινὸν ἀποπνείουσα πυρὸς μένος αἰθομένοιο,
καὶ τὴν μὲν κατέπεφνε θεῶν τεράεσσι πιθήσας.
δεύτερον αὖ Σολύμοισι μαχέσσατο κυδαλίμοισι·
καρτίστην δὴ τήν γε μάχην φάτο δύμεναι ἀνδρῶν. 185
τὸ τρίτον αὖ κατέπεφνεν Ἀμαζόνας ἀντιανείρας.
τῷ δ' ἄρ' ἀνερχομένῳ πυκινὸν δόλον ἄλλον ὕφαινε·
κρίνας ἐκ Λυκίης εὐρείης φῶτας ἀρίστους
εἷσε λόχον· τοὶ δ' οὔ τι πάλιν οἶκον δὲ νέοντο·
πάντας γὰρ κατέπεφνεν ἀμύμων Βελλεροφόντης. 190
ἀλλ' ὅτε δὴ γίγνωσκε θεοῦ γόνον ἠῢν ἐόντα
αὐτοῦ μιν κατέρυκε, δίδου δ' ὅ γε θυγατέρα ἥν,
δῶκε δέ οἱ τιμῆς βασιληΐδος ἥμισυ πάσης·
καὶ μέν οἱ Λύκιοι τέμενος τάμον ἔξοχον ἄλλων
καλὸν φυταλιῆς καὶ ἀρούρης, ὄφρα νέμοιτο. 195
ἣ δ' ἔτεκε τρία τέκνα δαΐφρονι Βελλεροφόντῃ
Ἴσανδρόν τε καὶ Ἱππόλοχον καὶ Λαοδάμειαν.
Λαοδαμείῃ μὲν παρελέξατο μητίετα Ζεύς,
ἣ δ' ἔτεκ' ἀντίθεον Σαρπηδόνα χαλκοκορυστήν.
ἀλλ' ὅτε δὴ καὶ κεῖνος ἀπήχθετο πᾶσι θεοῖσιν, 200
ἤτοι ὃ κὰπ πεδίον τὸ Ἀλήϊον οἶος ἀλᾶτο
ὃν θυμὸν κατέδων, πάτον ἀνθρώπων ἀλεείνων·
Ἴσανδρον δέ οἱ υἱὸν Ἄρης ἆτος πολέμοιο
μαρνάμενον Σολύμοισι κατέκτανε κυδαλίμοισι·
τὴν δὲ χολωσαμένη χρυσήνιος Ἄρτεμις ἔκτα. 205
Ἱππόλοχος δέ μ' ἔτικτε, καὶ ἐκ τοῦ φημι γενέσθαι·
πέμπε δέ μ' ἐς Τροίην, καί μοι μάλα πόλλ' ἐπέτελλεν
αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων,
μηδὲ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν, οἳ μέγ' ἄριστοι
ἔν τ' Ἐφύρῃ ἐγένοντο καὶ ἐν Λυκίῃ εὐρείῃ. 210
ταύτης τοι γενεῆς τε καὶ αἵματος εὔχομαι εἶναι.
.
.
σ'αυτον αμεσως του Ιππολοχου μιλησε ο λαμπρος γιος
γιε του Τυδεα μεγαλοψυχε ποια ειν'η γεννια μου ρωτας; 145
οποια των φυλλων η γεννια τετοια δε και των ανθρωπων
φυλλα τα μεν κι ο ανεμος χαμω ριχνει,αλλα δε το δασος
ολο ζωντανια φυτρωνει,της ανοιξης οταν επερχεται η ωρα
οπως των ανθρωπων η γεννια,η μεν φυτρωνει η δε τελειωνει
αν δε θελεις κι αυτα να μαθεις για να καλα γνωρισεις 150
την δικια μου γεννια αφου πολλοι ανθρωποι την γνωριζουν
υπαρχει πολις Εφυρα βαθεια μεσ'στ'Αργος π'αλογα θρεφει
εκει δε ο Σισυφος ηταν,ο πιο απληστος που'γινε απ'ανθρωπους
ο Σισυφος γιος του Αιολου,αυτος δε τον Γλαυκο γεννησε γιο
μετα ο Γλαυκος γεννησε τον αμεμπτο Βελλερεφοντην 155
σ'αυτον οι θεοι κι ωραιοτητα κι ανδρεια εξοχην
εστειλαν.μετα σ'αυτον ο Προιτος κακα μηχανευτηκε στη καρδια
αυτον απ'τον δημο εκδιωξε επειδη πολυ ανωτερος ηταν
των Αργειων.ο Διας αυτον κατ'απ'το σκηπτρο του ελεγχε
μ'αυτον δε η γυναικα του Προιτου ξετρελλαθηκε η θεια Αντεια 160
με κρυφο ερωτα να σμιξει αλλ'αυτον καθολου δεν καταφερε
τον αγαθα σκεπτομενο τον συνετο το φρονημα Βελλερεφοντην
αυτη δε ψευδομενη στον Προιτο βασιλια μιλησε
πεθανε Προιτε η' σκοτωσε τον Βελλερεφοντην
που'θελε μ'ερωτα με μενα να σμιξει χωρις να θελω 165
ως το'πε τον δε βασιλια οργη επιασε απ'αυτο π'ακουσε
να τον σκοτωσει μεν τ'αποφυγε δεν τ'αντεχε στη καρδια
τον εστειλε δε στη Λυκια και του'δωσε δε ολεθρια σηματα
γραφοντας σε διπλωμενο πινακα φθοροφορα στη καρδια πολλα
να δειχτει και ν'ανοιχτει στον πενθερο για να χαθει 170
τοτ'αυτος βαδισε στη Λυκια κατω δε απ'των θεων την αμεμπτο συνοδεια
αλλ'οταν λοιπον στη Λυκια εφθασε και στον Ξανθο τον ρεοντα
προθυμα τον ετιμησε ο βασιλιας της Λυκιας της ευρυχωρης
εννια μερες τον φιλοξενισε κι εννια βοδια θυσιασε σφαζοντας
αλλ'οταν λοιπον τη δεκατη φωτισε η ροδοδαχτυλη Αυγη 175
τοτε μονο τον ρωτησε και ζητησε το σημα να γνωρισει
αυτο που σ'αυτον απ'τον γαμβρον τον Προιτο εφερε
μετα οταν το κακο σημα του παραδοθηκε του γαμβρου
πρωτον μεν την Χιμαιρα την ακαταμαχητην διεταξε
να χτυπησει.αυτη δε ηταν θεικη γεννια οχι ανθρωπων 180
μπροστα λιονταρι πισω δρακος στη μεση δε γιδα χιμαιρα
φοβερη εκπνεοντας φωτιας ορμη φλογερη
κι αυτη σκοτωσε στων θεων τα σημαδια υπακουοντας
δευτερον με τους Σολυμους μαχευσε τους ξακουστους
τοσο ισχυρη μαχη ελεγε δεν γινεται ανθρωπων 185
το τριτον σκοτωσε τις Αμαζονες ισες μ'αντρες αντιπαλες
σ'αυτον δεν οταν επεστρεφε πανουργον δολο αλλον υφανε
διαλεγοντας απ'την Λυκια την ευρυχωρη τους πιο αριστους
εστησε ενεδρα.απ'αυτους δε ουτ'ενας παλι σπιτι γυρισε
ολους τους σκοτωσε ο αμεμπτος Βελλερεφοντης 190
αλλ'οταν καταλαβε απο θεου γονου φυτρα ηταν
αυτον κρατησε του'δωσε δε τη θυγατερα του
εδωσε δε σ'αυτον τη μιση ολης της βασιλικης τιμης
κι οι Λυκιοι τεμενος του χωρισαν εξοχο απ'αλλα
ομορφης δενδροφυτειας και χωραφιου για να τα μοιραζεται 195
αυτη δε γεννησε τρια παιδια στον συνετο το φρονημα Βελλερεφοντην
τον Ισανδρον και τον Ιππολοχον και την Λαοδαμειαν
με την Λαοδαμεια συνεβρεθηκε ο σοφος Διας
αυτη δε γεννησε τον ισοθεο Σαρπηδονα τον χαλκοοπλοφορο
αλλ'οταν τελικα κι εκεινος εχθρευθηκε απ'ολους τους θεους 200
αληθεια αυτος κατω στον Αληιο τοπο μονος περιπλανηθηκε
την καρδια του κατατρωγοντας πατημα ανθρωπων αποφευγοντας
τον Ισανδρον δε τον γιο του ο Αρης ο αχορταγος για πολεμο
μαχομενον με τους Σολυμους τους ξακουστους τον σκοτωσε
την δε κορη του οργισμενη η με τα χρυσα χαλιναρια Αρτεμη σκοτωσε 205
ο Ιππολοχος εμενα γεννησε κι απ'αυτον λεγω να γεννηθηκα
μ'εστειλε δε στη Τροια και σε μενα παρα πολλα εδωσε εντολη
παντα ν'αριστευεις και να υπερεχεις των αλλων
ουτε το γενος των πατερων να ντροπιασω που παρα πολυ αριστοι
μεσ'την Εφυρα εγιναν και στην Λυκια την ευρυχωρη 210
τουτης σε σενα και της γεννιας και του αιματος καυχωμαι να'μαι
.
.
.
Εν/τυπωσεις-im/pressions-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
Εν/τυπωσεις-χ.ν.κουβελης
περιπου
πιθανοτητα θα πεις
μια μικρη στιγμη
ενα ελαχιστο
υποκοριστικα γεγονοτων
πραξεων αμελητεων
νομοτελεια
η' επανασταση
ενα ασημαντο τρολει
κατεβαινει
διασχιζοντας την Πανεπιστημιου
σχιζοντας το ματι του Πραγματικου
.
.
Εν/τυπωσεις-im/pressions-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
Εν/τυπωσεις-χ.ν.κουβελης
αποσιωπητικα Κοραη
Σταδιου
κενο Συνταγματος
περιφερεια Ιστοριας Ερημος οδος
το παρελθον του παροντος μελλοντος γεωγραφια
φωνη ''απο την Ερμου στην Αιολου" εγω ακουσα
πατον ανθρωπου κερδωον
κερδαλεος ωρη
χρεη Ιδεων ο ανθρωπος
η σκεψη
οψεις αφθονης ερημιας
"Τι λες;"ρωτησα
σιωπης θορυβος
η μοτοσυκλετα του χρονου
του απαθους χρονου
η ιδεολογια αδιαφορια πραγματικου
σκεφτηκα τον Εμπεδοκλη
το Νεικος και την Φιλοτητα
οδος Αθηνας αυτο που κινειται υπαρχει
και το αντιστροφο
προς ποια Ομονοια Συγκρουσεων Οδευουμε;
αντιδρω στο Πραγματικο με Πραγματικο
.
.
Pablo Picasso and Vincent van Gogh-Πικασο και Βαν Γκογκ-μαγικη εικονα
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
Εν/τυπωσεις-χ.ν.κουβελης
Με τοσους Πικασο και Βαν Γκογκ που εχουμε σημερα
γιατι μοναχα να πλουτιζουμε θελουμε;
Για δε τη Μεγαλη Φτωχεια μας Ουδεις Λογος!
Περιττα Λογια
.
.
.
Αρης Αλεξανδρου-ποιητης-συγγραφεας-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
[ ΕΚ ΧΡΕΟΥΣ ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ]
Κενοτητα Γεγονοτων -χ.ν.κουβελης
.
Ποιος,ρωταω,γνωριζει τον Αρη Αλεξανδρου;
Αρης Αλεξανδρου;
Τι Αρης Αλεξανδρου;
Κανεις;
Αδειο Κιβωτιο
Λεξεων
Ιστοριας
Γεγονοτων
Ιδεολογιων
Ποιος,ρωταω,τον γνωριζει;
Απο εμας τους Κληρονομους Αδειων Κιβωτιων;
.
.
.
Αγαμεμνων-Κλυταιμνηστρα-Αιγισθος-Ορεστης-Ηλεκτρα-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
Χορός
μέμνησ᾽ Ὀρέστου, κεἰ θυραῖός ἐσθ᾽ ὅμως. 115
[θυμησου τον Ορεστη,που βρισκεται εξοριστος 115]
[Αισχυλου Χοηφοροι-(edition Herbert Weir Smyth, 1926)]-μεταφραση ποιηση χ.ν.κουβελης
.
ο ηλιος κυκλος
πετρα αδιαφορη η' φωτια
καιει τα σπαρτα τα δεντρα στα γυρω χωραφια αγκομαχουν
στη ξερη ατμοσφαιρα
εβγαλε ενα οβαλ καθρεφτακι απ'τη τσαντα της,κοιταχτηκε
κι εβαψε τα χειλη κοκκινα και με γαλαζιο μολυβι τα ματια σχεδιασε
''σας αρεσει η μασκα μου;'' φωναξε στις γυναικες
και γελασε ''δεν ειμαι πολυ ομορφη με τα κοντα μαλλια μου;''
εκεινες δεν της απαντησαν.''ειναι τρελλη''ειπαν απο μεσα τους
''τωρα θα ζητησει μια ομπρελλα γιατι βρεχει ,θ'αρχισει να μιλαει
σ'ανθρωπους που δεν τους βλεπουμε,να πνιγεται στο λουτρο ο πατερας της
καθε μερα μας φερνει σ'αυτο το μερος ταχα πως ειναι ιερο
ενας ξεροτοπος ειναι και κανει μια αφορητη ζεστη θα σκασουμε''
Ηλεκτρα
“ἐποίκτιρόν τ᾽ ἐμὲ 130
φίλον τ᾽ Ὀρέστην· πῶς ἀνάξομεν δόμοις;
πεπραμένοι γὰρ νῦν γέ πως ἀλώμεθα
πρὸς τῆς τεκούσης, ἄνδρα δ᾽ ἀντηλλάξατο
Αἴγισθον, ὅσπερ σοῦ φόνου μεταίτιος.
κἀγὼ μὲν ἀντίδουλος· ἐκ δὲ χρημάτων 135
φεύγων Ὀρέστης ἐστίν, οἱ δ᾽ ὑπερκόπως
ἐν τοῖσι σοῖς πόνοισι χλίουσιν μέγα
[λυπησου κι εμενα 130
και τον αγαπημενο Ορεστη.πως θα παμε στο παλατι;
πουλημενοι τωρα περιπλανιομαστε
απ'αυτη που μας γεννησε,τον αντρα αλλαξε
με τον Αιγισθο,αυτον του φονου σου υπαιτιο
κι εγω 'γινα δουλα,απ'την περιουσια 135
διωγμενος ειν'ο Ορεστης,κι αυτοι ξεδιαντροπα
με τους δικους σου κοπους σπαταλα γλεντουν ]
το φως ξεριζωνει τις φωνες των τζιτζικιων
οι ριζες των δεντρων σπανε τα χωματα κι εμφανιζονται σαν χερια
και ποδια γιγαντων
''δεν ειναι εξαισιο τοπιο,θαυμασιο,εκπαγλο''την παρακολουθουσαμε σιωπηλες
''καθε στιγμη ειναι μοναδικη.να.εδω ενα τοσο δα μυρμηγκακι κουβαλαει
ενα τεραστιο φυλλο.σαν μπαλαρινα το πηγαινει .να ετσι'' κι αρχισε να χορευει
''ο πατερας συχνα με πηγαινε σε χορους.ηθελε να γινω χορευτρια.
τωρα γιατι δεν μπορω να χορεψω καλα.χορευω απαισια;''μας επιασε μια-μια
απ'το χερι και μας ρωτουσε''χορευω απαισια;''μια-μια μας ρωτουσε ''χορευω απαισια;''
εμεις δεν ανοιξαμε το στομα μας να βγαλουμε λεξη
αλλωστε δεν ημασταν σιγουρες αν υπαρχουμε
Ὀρέστης
εὔχου τὰ λοιπά, τοῖς θεοῖς τελεσφόρους
εὐχὰς ἐπαγγέλλουσα, τυγχάνειν καλῶς.
Ἠλέκτρα
ἐπεὶ τί νῦν ἕκατι δαιμόνων κυρῶ;
Ὀρέστης
εἰς ὄψιν ἥκεις ὧνπερ ἐξηύχου πάλαι. 215
Ἠλέκτρα
καὶ τίνα σύνοισθά μοι καλουμένῃ βροτῶν;
Ὀρέστης
σύνοιδ᾽ Ὀρέστην πολλά σ᾽ ἐκπαγλουμένην.
Ἠλέκτρα
καὶ πρὸς τί δῆτα τυγχάνω κατευγμάτων;
Ὀρέστης
ὅδ᾽ εἰμί· μὴ μάτευ᾽ ἐμοῦ μᾶλλον φίλον.
Ἠλέκτρα
ἀλλ᾽ ἦ δόλον τιν᾽, ὦ ξέν᾽, ἀμφί μοι πλέκεις; 220
Ὀρέστης
αὐτὸς καθ᾽ αὑτοῦ τἄρα μηχανοῤῥαφῶ.
Ἠλέκτρα
ἀλλ᾽ ἐν κακοῖσι τοῖς ἐμοῖς γελᾶν θέλεις.
Ὀρέστης
κἀν τοῖς ἐμοῖς ἄρ᾽, εἴπερ ἔν γε τοῖσι σοῖς
Ἠλέκτρα
ὡς ὄντ᾽ Ὀρέστην τάδε σ᾽ ἐγὼ προσεννέπω;
Ὀρέστης
αὐτὸν μὲν οὖν ὁρῶσα δυσμαθεῖς ἐμέ· 225
κουρὰν δ᾽ ἰδοῦσα τήνδε κηδείου τριχὸς
ἰχνοσκοποῦσά τ᾽ ἐν στίβοισι τοῖς ἐμοῖς
ἀνεπτερώθης κἀδόκεις ὁρᾶν ἐμέ.
σκέψαι τομῇ προσθεῖσα βόστρυχον τριχὸς
σαυτῆς ἀδελφοῦ σύμμετρον τὠμῷ κάρᾳ. 230
ἰδοῦ δ᾽ ὕφασμα τοῦτο, σῆς ἔργον χερός,
σπάθης τε πληγὰς ἠδὲ θήρειον γραφήν.
ἔνδον γενοῦ, χαρᾷ δὲ μὴ ᾽κπλαγῇς φρένας·
τοὺς φιλτάτους γὰρ οἶδα νῷν ὄντας πικρούς.
Ἠλέκτρα
ὦ φίλτατον μέλημα δώμασιν πατρός, 235
δακρυτὸς ἐλπὶς σπέρματος σωτηρίου,
ἀλκῇ πεποιθὼς δῶμ᾽ ἀνακτήσῃ πατρός.
ὦ τερπνὸν ὄμμα τέσσαρας μοίρας ἔχον
ἐμοί· προσαυδᾶν δ᾽ ἐστ᾽ ἀναγκαίως ἔχον
πατέρα τε, καὶ τὸ μητρὸς ἐς σέ μοι ῥέπει 240
στέργηθρον· ἡ δὲ πανδίκως ἐχθαίρεται·
καὶ τῆς τυθείσης νηλεῶς ὁμοσπόρου·
πιστὸς δ᾽ ἀδελφὸς ἦσθ᾽, ἐμοὶ σέβας φέρων
μόνος· Κράτος τε καὶ Δίκη σὺν τῷ τρίτῳ
πάντων μεγίστῳ Ζηνὶ συγγένοιτό σοι. 245
[Ὀρέστης
ευχησου τα υπολοιπα,στους θεους π'ολα σε περας τα φερνουν
μ'ευχες αξιωσε,να συμβουν καλα
Ἠλέκτρα
επειτα τι τωρα με τη βοηθεια θεων επικυρωθηκε;
Ὀρέστης
μπροστα σου εχεις αυτον για τον οποιον ευχοσουν πριν 215
Ἠλέκτρα
και ποιον απ'τους ανθρωπους ξερεις εγω να καλουσα;
Ὀρέστης
ξερω τον Ορεστη πολυ εσυ θαμπωμενη
Ἠλέκτρα
και τι βεβαια καταφερα μ'ευχες;
Ὀρέστης
εδω'μαι'γω,μη γυρευεις απο'μενα αλλον φιλο
Ἠλέκτρα
αλλα ποιον δολο,ξενε,γυρω μου πλεκεις; 220
Ὀρέστης
ο ιδιος εναντια στον εαυτο μου αραγε να μηχανορραφω;
Ἠλέκτρα
αλλα με τα κακα τα δικα μου να γελασεις θελεις
Ὀρέστης
και με τα δικα μου επομενως,αν μ'αυτα τα δικα σου
Ἠλέκτρα
σαν να'ναι ο Ορεστης αυτον εγω εσενα να προσφωνω;
Ὀρέστης
αυτον λοιπον βλεπεις που δυσκολα εμενα γνωρισες 225
τα κομμενα βλεπωντας για το πενθος μαλλια
εξεταζοντας τα ιχνη και στα πατηματα τα δικα μου
αναπτερωσες και προσμενες να δεις εμενα
καλυψε το κοψιμο βαζοντας τη πλεξουδα του μαλλιου
στην ιδια του αδελφου ομοια ταιριαζει την δικη του κεφαλη 230
δες το υφασμα αυτο,του δικου σου χεριου εργο
και της βελονας των τρυπηματων και μαζι του κεντηματος το κυνηγι
συγκρατησου,στη χαρα μη θαμπωθεις στα λογικα
τους πολυ κοντινους γνωριζω με μας να'ναι δυσαρεστοι
Ἠλέκτρα
ω πολυαγαπητη εγνοια στο παλατι του πατερα 235
θλιβερη ελπιδα της γεννιας σωτηρια
στη δυναμη πιστευοντας το παλατι θα ξαναπαρθει του πατερα
ω ευφροσυνο βλεμμα τεσσερα μεριδια εχοντας
μεσα μου.να σε προσφωνησω ειν'αναγκαιο εχοντας
και πατερα,και για τη μητερα σε σενα με τραβαει 240
ποθος.αυτη παρα πολυ δικαια μισιεται
και της θυσιασμενης ανηλεα ομοσπορου
πιστος αδερφος εισαι,για μενα την υποληψη σηκωνεις
μονος.και το Κρατος και η Δικη και μαζι με τον τριτο
τον πιο μεγαλο απ'ολους τον Δια να συνυπαρξουν με σενα 245]
''η μανα μου,αυτη με γεννησε κι αυτη με κατεστρεψε''
σταματησε.σαν αγριο θηριο μας κοιτουσε.φωναξε.''τι με κοιτατε;
δεν λεω για τη δικη σας μανα''ουρλιαξε''για τη δικη μου μανα λεω''
επεσε στα γονατα με τα χερια τα νυχια της εσκαψε πηρε χωμα στο χερι της
και τ'αφησε να πεφτει απ'τα κενα των δαχτυλων της
''ενα δυο τρια''μετρουσε''ναι.δεν ξεχασα τον Ορεστη,που'ναι εξοριστος στα ξενα
θα γυρισει και θελω,προσεχτε καλα,σας διαταζω,να γινεται μαρτυρες σ'οτι θα γινει
χρονια περιμενε την ωρα του να γινει και τωρα εφτασε η ωρα
ακουτε το θορυβο του αερα;βλεπετε το βιαιο λυγισμα των δεντρων;
τα συννεφα που τρεχουν εντρομα στον ουρανο;τ'ακουτε;τα βλεπετε;''
τιποτα δεν ακουγαμε και τιποτα δεν βλεπαμε
σιγη απεραντη κι ακινησια ενα τεραστιο κενο σκηνικο
ολα ακινητοποιημενα
ασημαντα
αδιαφορα
''γιατι δεν καταλαβαινει πως τιποτα δεν γινεται;οσο κι αν θελεις;τι ματαιοτητα.''
''ξερω καλα τι σκεφτεστε,πως τιποτα εδω δεν γινεται.
εγω λεω πως γελιεστε''
αρχισε ενα μονολογο,ενας ψιθυρισμος που δεν εφτανε καθαρος στην ακοη μας
απο τις αλλαγες στο προσωπο και τις κινησεις του σωματος της
συμπεραιναμε το περιεχομενο των λογων της
ειδαμε λυπη πικρα ταπεινωση λυγμο μισος ξεριζωμα αγαπη ουρλιαχτο λυτρωση
''τωρα τελειωσα.Αυτο που επρεπε να γινει εγινε.''
την κοιταξαμε.
''Αυτα που εγιναν κι ησασταν μαρτυρες να τα μαρτυρησετε.Οπως ακριβως εγιναν
με τη σειρα να τα πειτε''
τα λογια αυτα δεν ακουστηκαν σαν απειλη η' διαταγη
αλλα σαν επιθυμια να εκπληρωθει ενος φιλου
.
.
.
Λιμνοθαλασσα-Μεσολογγι-χ.ν.κουβελης
.
.
Αλς φαος-χ.ν.κουβελης
πτηση γαληνης
στα νερα του γλαρου
ανωση κρυσταλλων υπερπλοκαμων
αερας θαυμασιος φυκιων λυγισμα
φωνη καταδυομενη
ανεπαισθητως αναδυομενη υπερλαμπρη μεταφυσικη
ελαχιστη χειρονομια ψιθυρων
ενδοξη αποστηθιση ρυθμων
απειρως εναλλασομενη ελικα κεφαλου
λεπι αλατιου ιχθυος
Υπερ του ορατου
Υπερ του απερατου
Υπερ του αορατου
Αιεν
Πληθος αλς φαος
.
.
.
Ελευθερνα-χ.ν.κουβελης
.
.
Ιερεια της Δημητρας Ελευθους-χ.ν.κουβελης
Σιτω η' Σπερμια τα ονοματα της Κυρας.Απο μικρο κοριτσακι,σχεδον βρεφος,
αφιερωμενη στη θεα στο ιερο της.Βουβη κι Αγελαστη κατ'εικονα και καθ'ομοιωσιν
της.Αρχαιοτατη η γεννια μου αρχοντικη απο τους Δωριεις εισβολεις.Ο πατερας μου
προξενος στη Κυδωνια κι ο αδερφος μου στη Κνωσσο.Κρατησα κρυφα ημερολογιο
με τον ερωτα της Ποτνιας Δημητρας για τον ωραιο Ιασιωνα.
-κι ολονυκτις αναπαψη δεν ειχε,να λογιαζει
ποιος ειναι αυτος που τραγουδει και βαραναστεναζει
Ημουν τρελλα ερωτευμενη με τον Ιασιωνα κι ετρεμε η καρδια κι ελιωνε το κορμι
στο βλεμμα και στη θυμιση του.Στον αμαχητο ποθο του αντρα.Ομως ποιος μπορει
να νικησει την ανωτεροτητα των θεων;.Τωρα που περασαν τα χρονια και μαραθηκε
η ομορφια μου κι η πρωτη δροσεραδα με ποναει σαν μυτερο καρφι μπηγμενο
στη καρδια αυτη η ιστορια κι ειδικα τις νυκτες που πεφτω και κοιμαμαι μονη
και δεν περναει η ωρα.Λογιζομαι πως εγω εμεινα πιστη της θεας.Βουβη Αγελαστος
Ανεραστος Αειπαρθενος Απαιδος.Και πως αποψε μυριζει το γιασεμι,πως ξελογισζει
τις αισθησεις και τι ζεστος κι απαλος σαν χαδι που'ν'ο αερας.Τι ζωη εκανα και τι ζωη
δεν εκανα.Τι ματαια περασαν οι ωρες της.Ποση ερημια και μοναξια.
Εγω ποτε δεν ημουν
θύγατρα τανύσφυρος
χρυσαόρος, ἀγλαοκάρπος
βαθυκόλπος
ἄνθεά τ' αἰνυμένην, ῥόδα καὶ κρόκον ἠδ' ἴα καλὰ
λειμῶν' ἂμ μαλακὸν καὶ ἀγαλλίδας ἠδ' ὑάκινθον
νάρκισσόν θ', ὃν φῦσε δόλον καλυκώπιδι κούρῃ
Μον'εγω
Έρως δ’ ετίναξέ μοι φρένας
Ως άνεμος κάτ’ όρος δρύσιν εμπέτων
και ποθήω και μάομαι
και βλεπω ν'ανοιγουν οι τοιχοι του καθρεφτη απεναντι μου
και να τρεχουν ορμητικα νερα μεσα στο δωματιο μου
κι ολο ανεβαινουν κι ολο ανεβαινουν
κι εγω δεν εχω φωνη να πιαστω σαν σχοινι
ν'ανεβω στον ουρανο
και μενω ακινητη να βλεπω το νερο να στεκεται και να βρωμιζει
γεμισα φυκια στο κορμι
με περιτριγυριζουν κατι μεγαλα πρασινα σταχτια βατραχια
''Μην αναβεις τα δεντρα''ακουσα μια φωνη
και τοτε αναψε το μεγαλο πολυφωτο
και στην αιθουσα ειδα γυναικες με βραδυνες μακρυες τουαλετες κοκκινο βελουδο
κι αντρες με κουστουμι και σμοκιν
πλησιασα δεν με βλεπανε
ακουγα να μιλανε για μια γυναικα με κοκκινα μαλλια
που χαθηκε
Περσεφωνη τ'ονομα της
την ηξερα ηταν παλια μου φιλη
δεν ξερω μπορει να'μαι κι εγω η ιδια αυτη
η Περσεφωνη
.
.
.
Εν/τυπωσεις-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
Εν)α δια/πασ(ων λ(εξεων)
Εν(αν)τια
Εν(αντι)α
Αντι)κει(μενα χρη)ματ(ων ιδε)ων
.
.
Ροδι-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
Ροδι
Περιβαλλοντας κοκκινο
Φως
.
.
.
Geometricous Abstract XXVII-2μ χ 3μ-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
Υπερσυνολα Ποιησης-χ.ν.κουβελης
Ποιηση Συνολο Λανθασμενων Προτασεων
π.χ
το δεντρο λυγισμα νερων
υπερκομψη χειρονομια αερα ο γλαρος
το ψαρι αλγεβρα διανυσματων
Η'
Ποιηση Υπερσυνολο Αρρητων
π.χ
στην οδο Σταδιου η κυκλοφορια της Ιστοριας 11:09
τα ξεκοιλιασμενα σωματα των γεγονοτων γυμνα
περιφερουν στα χερια τους τους εξορυγμενους βολβους των ματιων επαιτωντας
με πολλα ψεματα την αληθεια
Η'
Ποιηση Διεξοδος Μεταφυσικων Ασυμπτωτων
π.χ
ελαχιστο λεξεων το απειρο
χρονος ελλειπης
η' υπερβολικα
αποσπασματα αναπνοων
.
.
.
Εις των Τριακοντα Τυραννων-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
(Λογος Κατα των Τριακοντα Τυραννων)
"Kριτία τούτ' έστω τω καλώ" -χ.ν.κουβελης
Απο την ηττα το 406,στις Αργινουσες το 405 ο Λυσανδρος στις Σαρδεις απο τον Κυρο τον
νεωτερο αδελφο του Αρταξερξη ελαβε δεκα χιλιαδες χρυσους δαρεικους στατηρες και
ναυπηγωνας πολλα νεα πλοια κι αυξανωντας το μισθο των στρατιωτων απο την Λαμψακο
του Ελλησποντου κατανικησε τους Αθηναιους και παθανε πανωλεθρια στους Αιγος
Ποταμους πανε τα πλοια και πανω απο τρεις χιλιαδες αιχμαλωτισθηκαν στρατιωτες κι ολοι
φονευθηκαν εκτος Αδειμαντου κι ετσι φτασαμε στην 16η του Μουνιχιωνος το 404 να
γκρεμισθουν τα Τειχη υπο τους ηχους αυλητριδων κι αντι της διατηρησης του
πατροπαραδοτου πολιτευματος του Κλεισθενη τον Σεπτεμβριο του 404,ηρθαν οι κατωθι
τριακοντα τυραννοι:
Πολυχάρης, Iππόλοχος, Mνησίλοχος, Aρεσίας, Xαιρέλεως, Σοφοκλής, Oνομακλής,
Θεογένης, Φείδων, Aριστοτέλης, Kριτίας, Eυκλείδης, Xρόμων, Διοκλής, Aναίτιος,
Eρατοσθένης, Θέογνις, Kλεομήδης, Δρακοντίδης, Iππόμαχος, Mηλόβιος, Iέρων, Θηραμένης,
Φαιδρίας, Πείσων, Aισχίνης, Eρασίστρατος, Eυμήθης και Mνησιθείδης.
και επακολουθησε η καταργηση των δικαστηριων των ενορκων πολιτων οι πεντακοσιοι
της Βουλης οι χιλιοι διορισμενοι εμπιστοι αρχοντες οι τριακοσιοι εμμισθοι μαστιγοφοροι
και μετα τα δημαγωγικα μετρα κατα της παλαιας διαφθορας ορισθηκε να ειναι τρεις
χιλιαδες απο τους πλουσιωτερους οι ενεργοι πολιτες αρχισε κι η αβυσσαλεα αντιπαλοτητα
του μετριοπαθους Θηραμενη με τον σκληρο Κριτια,εξαδελφου του φιλοσοφου Πλατωνα
και η εξαπολυση δεινων διωξεων ανεξαιρετως κατα πλουσιων φτωχων κατα δημοκρατικων
ουδετερων μετριοπαθων ολιγαρχικων κατα μετοικων αυτους λοιπον τους συνελαμβαναν
στο σπιτι η' στην Αγορα οποιαδηποτε ωρα ειτε στο τραπεζι που ετρωγαν ειτε στο κρεβατι
που κοιμονταν τους σηκωναν βιαιως και τους θανατωναν χωρις δικη
μεγαλη δε ηταν η οικονομικη κριση η καταστροφη απο τον εικοσιεπταετη πολεμο μηδενικα
τα εσοδα απο φορους στα αγροτικα προιοντα απο τις εσαγωγες εξαγωγες απο τη
φορολογια των συμμαχων ακομη αναζωπυρωθηκαν πολυ επικινδυνα οι προσωπικες
παλαιες εχθρες κι εγινονταν αντεκδικησεις και δολοφονιες
τοτε ο Θηραμενης επεκρινε αυστηρα τον Κριτια και τους Τριακοντα τυραννους για
τρομοκρατια και τοτε ο Κριτιας καλεσε τον Θηραμενη να δικασθει στη Βουλη
ειχε δε διασπειρει τους παρακρατικους μαχαιροβγαλτες του μεσα κι εξω απο την αιθουσα
και επιχειρηματολογουσε πως πρεπει να εξαφανισθουν οι εχθροι του πολιτευματος κι ο
Κριτιας τον κατηγορουσε πως φταιει για την αντιλαικοτητα του πολιτευματος οταν ομως
ειδε τους μπραβους τοτε καταλαβε πως δεν θ'αθωωθει κι ετρεξε και βγηκε εξω απο την
αιθουσα και πηγε στον βωμο της Εστιας ικετης οι δε βουλευτες κοιτουσαν αδρανεις και
σιωπηλοι και τοτε οι μαχαιροβγαλτες ορμησαν και τον αρπαξαν απ'τον βωμο και τον
εσυραν στην Αγορα στο δεσμωτηριο εκει του εδωσαν να πιει το κωνειο κι
εκεινος,λενε,σηκωσε το ποτηρι κι ειπε,ως συνηθως αστειευομενος,
εις υγειαν "Kριτία τούτ' έστω τω καλώ" τουτο εγενετο τον Οκτωβριο του 404
μετα επακολουθησε η ανταρσια κατα του καθεστωτος του Θρασυβουλου και η μαχη περι
την Μουνιχια Αρτεμιδα -"θα νικησουμε"ειπε ο Θηραμενης στους αντρες του "αν πρωτος
καποιος απο μας σκοτωθει"- κι αυτος πρωτος σκοτωθηκε κι εγινε η μαχη στασιαστων και
ολιγαρχικων και σκοτωθηκαν πολλοι κι αναμεσα τους ο Κριτιας κι ο Ιππομαχος των
Τριακοντα και ο Χαρμιδης αδελφος της μητερας του φιλοσοφου Πλατωνα Περικτιονης
μετα συνεβησαν κι αλλα πολλα κακα επενεβησαν κι οι σπαρτιατες ανταγωνιστες
Παυσανιας και Λυσανδρος και τον Σεπτεμβριο του 403,επανηλθε η δημοκρατια αφου για
οκτω μηνες η τυραννια των τριακοντα εφερε μεγαλη δυστυχια κι εκανε πολυ περισσοτερα
κακα απ'οτι ο εικοσιεπταετης πολεμος
και ξερουμε πως τετοια πολιτευματα μεγαλη αναστατωση προκαλουν κι οταν
επιβαλλονται αλλα κι οταν καταλυονται
να θυμηθουμε εκεινον το αχρειο Αρδιαιο Τυραννο τον Παμφυλιο στη Πολιτεια του
Πλατωνα (βιβλιο ι')που δεν τον δεχονταν οι δικαστες και οι φυλακες στρατιωτες τον
αρπαξαν και τον εδεσαν χειροποδαρα και τον εγδαραν και τον εσυραν πανω στα μυτερα
αγκαθια στους ασπαλαθους και του καταξεσχισαν τις σαρκες κι ετσι ταπεινωτικα τελειωσε
και αδοξα
.
.
.
σπουδη στον Δεξιλεω-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
Δεξιλεως Λυσανιο Θορικιος[414πΧ-394πΧ]-χ.ν.κουβελης
.
ΔΕΞΙΛΕΩΣ ΛΥΣΑΝΙΟ ΘΟΡΙΚΙΟΣ
ΕΓΕΝΕΤΟ ΕΠΙ ΤΕΙΣΑΝΔΡΟ ΑΡΧΟΝΤΟΣ
ΑΠΕΘΑΝΕΝ ΕΠ' ΕΥΒΟΥΛΙΔΟ
Ε΄Γ΄ ΚΟΡΙΝΘΩΙ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΙΠΠΕΩΝ
σε τεσσερις στιχους αναγραφεται:
ονομα:Δεξιλεως-επωνυμο:Λυσανιου-τοπος καταγωγης:Θορικον
χρονολογια γεννησης: Επι αρχοντος Τεισανδρου
χρονολογια θανατου:Επι αρχοντος Ευβουλιδου
τοπος:εις Κορινθον μετα των πεντε ιππεων
Στρατιωτικον Ανακοινωθεν του Κορινθιακου Πολεμου το 394
'ο εικοσαχρονος ιππεας Δεξιλεως του Λυσανιου εκ Θορικου Αττικης
γενναιως μαχομενος εφονευθει σημερον εις μαχην πλησιον της Κορινθου
μεταξυ Αθηναιων και Σπαρτιατων'
Απο Εφημεριδες της εποχης
-η τεφρα του ηρωικως μαχομενου και πεσοντα ιππεα Δεξιλεω ενταφιασθει εις
το Δημοσιο Σημα του καλλιστου προαστειου Κεραμεικου
-οι δε γονεις του ηρωικως μαχομενου και πεσοντα ιππεα Δεξιλεω εις την μαχην
μεταξυ Σπαρτιατων και Αθηναιων και Ελληνων συμμαχων το 394 εις τον Κεραμεικον
εις κενοταφιον του ανηγειραν περικλεη αναγλυφον στηλην παριστανουσα εφιππον
τον ανδρειον Δεξιλεω εις ορμητικον ιππον ανυψωμενον εις τους οπισθιους ποδας του
συγκρατων τους χαλινους δια της αριστερης χειρος και δια της δεξιος εξακοντιζων
δορι προς οπλιτην εχθρον κατωθεν των ποδων του ιππου πεσοντα φερων ασπιδαν
και χαλκινον ξιφος
εις το αετωμα δε του μνημειου ανωθεν ειναι χαραγμενα τα ονοματα των ηρωικων
πεσοντων εις την μαχην
και εις την βασην η κατωθι επιγραφη
ΔΕΞΙΛΕΩΣ ΛΥΣΑΝΙΟ ΘΟΡΙΚΙΟΣ
ΕΓΕΝΕΤΟ ΕΠΙ ΤΕΙΣΑΝΔΡΟ ΑΡΧΟΝΤΟΣ
ΑΠΕΘΑΝΕΝ ΕΠ' ΕΥΒΟΥΛΙΔΟ
Ε΄Γ΄ ΚΟΡΙΝΘΩΙ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΙΠΠΕΩΝ
Αξιον Εστι η Δοξα
[Σχολιο]
τουτο το περικαλες μνημειον εγενετο πολυ πριν ο Δημητριος ο Φαληρευς το 317
απαγορευσει δια νομου τον καλλωπισμον των μνημειων στον Κεραμεικον
το ονομα του γλυπτου δεν διασωθηκε
το μνημειο κατασκευασθηκε την εποχη της Ανταλικιδιας [η' του Βασιλεως]Ειρηνης
το 386
[παρατηρηση]:ουτε το δορι ουτε το χαλκινο ξιφος διασωζονται
και περασαν οχτω[και περισσοτερα χρονια]απο τον ολεθριο εκεινο εμφυλιο
και δεν επεστρεψε ο Δεξιλεως
κι οι αλλοι αδικοσκοτωμενοι
στο πετρινο τοιχο του Διπυλου μενει ακομα χαραγμενο το στιχακι
ΗΓΗΣΩ ΦΙΛΕΙ ΔΕΞΙΛΕΩ
ΔΕΞΙΛΕΩΣ ΦΙΛΕΙ ΗΓΗΣΩ
και μεσα απο τις επιχωσεις του ποταμου Ηριδανου αποκαλυψαμε
τα οστρακα εξοστρακισμου με τα εξης ονοματα
ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΕΣ
ΚΙΜΟΝ
κι αναμεσα στις κοπελες που στη Μεγαλη Γιορτη τα Παναθηναιων
μετεφερουν το διαφανο πεπλο της θεας εκτος απο την Ηγησω του
ξεχωριζαν για την ομορφια και την κομσοτητα τους η Δημητριας
η Παμφιλη η αγαπημενη αδελφη της και η Μελιττα φιλη του Ερμογενους
φιλου και συμαθητη του στην Ακαδημια του Πλατωνα,
αυτος μετα απ'αυτον χαραξε στον πετρινο τοιχο του Διπυλου το στιχακι ετουτο
ΜΕΛΙΤΤΑ ΦΙΛΕΙ ΕΡΜΟΓΕΝΗΝ
ΕΡΜΟΓΕΝΝΗΣ ΦΙΛΕΙ ΜΕΛΙΤΤΑΝ
μια ηλιοφωτιστη μερα,θυμαται,μικρο παιδι τον πηγε ο πατερας του κι ειδε
για πρωτη φορα την πομπη για τα Ελευσινια να εξερχεται απο την Ιερα Πυλη
και να οδοδευει απο την Ιερα Οδο προς το Θριασιο πεδιο στα Μυστηρια
την 19η ημέρα του μήνα Βοηδρομιώνα
ειδε τα βοδια με τα καλαθια φορτωμενα με παπαρουνες και ροδια
και το ειδωλο ειδε του Ιακχου της Περσεφωνης και τις φωνες και τα τραγουδια
ακουσε και τα σκωμματα του μεγα πληθους
εμεις
...προχωρουσαμε μεσα στη σιωπη,οταν τους ειδαμε απεναντι μας επιτεθηκαμε
κι οι αλλοι μας επιτεθηκαν ,η συγκρουση ηταν τοσο σφοδρη που τα δορατα μας
εσπασαν τοσο δε κοντα ημασταν σωμα με σωμα που η μια ασπιδα χτυπουσε
δυνατα με φοβερο θορυβο με την αλλη ασπιδα και μαχομασταν με τα ξιφη ...
Ω ξείν αγγέλλειν Αθηναίοις ότι τήδε κείμεθα
τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι
εμεις οι
ΔΕΞΙΛΕΩΣ ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ ΒΙΤΩΝ ΔΕΚΕΛΟΣ ΓΛΑΥΚΟΣ
ΑΔΡΑΣΤΟΣ ΤΥΔΕΥΣ ΚΑΠΑΝΕΥΣ ΙΠΠΟΜΕΔΩΝ
ΠΑΡΘΕΝΟΠΑΙΟΣ ΠΟΛΥΝΕΙΚΗΣ ΑΜΦΙΑΡΑΟΣ
ΑΙΓΙΑΛΕΥΣ ΘΕΡΣΑΝΔΡΟΣ ΑΛΚΜΕΩΝ ΑΜΦΙΛΟΧΟΣ
ΔΙΟΜΗΔΗΣ ΣΘΕΝΕΛΟΣ ΠΡΟΜΑΧΟΣ ΕΥΡΥΑΛΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ΝΙΚΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
και
μία δὲ κλίνη κενὴ φέρεται ἐστρωμένη τῶν ἀφανῶν, ο῏ ἂν μὴ εὑρεθῶσιν
ἐς ἀναίρεσιν.
[Θουκυδιδης,2.31]
και μετα απο τα φοβερα και ολεθρια εκεινα γεγονοτα εγινε η Ανταλκιδειος
[η' του Βασιλεως] Ειρηνη
ο σπαρτιατης ναυαρχος Ανταλκιδας σταλθηκε στη Περσια κι υπογραψε ειρηνη
με τον Αρταξερξη τον Β' το 386
και αυτα συμφωνηθηκαν:
α) να παραδοθούν σε αυτόν οι ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας ,Σμυρνη,
Μιλητος,Φωκαια,Αιβαλι,Αλικαρνασσος,Περγαμος κι ολες οι αλλες και η Κύπρος
β) να διακηρυχθεί η αυτονομία των ελληνικών πόλεων εκτός από τις αθηναϊκές
κληρουχίες της Λήμνου, της Ίμβρου και της Σκύρου
γ) να επιβλέπουν οι Σπαρτιάτες την τήρηση της ειρήνης στον ελλαδικό χώρο.
εγινε[οπως παντοτε γινεται]τροπη των καταστασεων
πως θ'απαλαχθουμε εμεις απ'αυτην την Ιστορια ;
...ητανε παλλικαρι ,τον θυμαμαι,φωναζαν τα προβατα τα γελαδια αλαφια-
σμενα,αγριεμενα αλυχταγαν τα σκυλια,το προνοουσαν ,ανατριχιαζε το πετσι
σου απ'αυτα που ακουγες,λοιπον μου λεει η μανα μου'εμεις Μυρσινα θα παμε
στη θαλασσα να δουμε που'ναι ο μπαμπας σου',τον μπαμπα μου τον ειχανε πιασει,
κι ενας απ'αυτους που τον δεσανε ειπε 'να τον σκοτωσουμε' κι ενας αλλος τον λυ-
πονταν κι ειπε 'να τον αφησουμε λευτερο να βρει τη γυναικα και τα παιδια του'
και δεν τον σκοτωσαν και βρηκαμε τον πατερα μου και φυγαμε και περασαμε
σ'ενα νησι απεναντι,κι απο κει εδω περα ηρθαμε προσφυγες,ενα θελω να θυμηθω,
αυτοι εκει πισω καιγανε γκρεμιζανε σκοτωνανε,οι δολοφονοι,μας επουλησανε
ολους μας,τις κοπελες,τις ομορφες κοπελες,ειχε πηξει η θαλασσα ,ελεγε η πεθερα
μου,απο τα πτωματα των γυναικων,να μην τις παρουν και τις τυρανναν πεφτανε
στη θαλασσα και πνιγονταν ,να μην τις ατιμησουν,και δεν τις περναν τα καραβια,
οι Δυναμεις βαζαν μεσα τους δικους τους,τους αλλους,εμας,μας παραταγαν στο
ελεος,και τραβαγαν φωτογραφιες κι αν καποιος στην απελπισια του επιανε τα
σχοινια του κοβαν τα χερια να μην ανεβει πaνω στο καραβι,εμεις ειχαμε πολη π'ολοι
ζηλευαν και τωρα την πολη μας την καταστρεψανε,ριχναμε τις περιουσιες μας
μεσα στα πηγαδια να κρυψουμε τα πραγματα μας κι εκεινοι,τα σκυλια, τα βρηκαν
και τ'αρπαξαν ολα
.
.
.
Pablo Picasso και ταυρος-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
Ενσωματος ορμη-χ.ν.κουβελης
ταυρου βρυχυθμος
στρεπτον οστρακο φωνης
ψιθυρισμος βιαιος
μαλακου υπογαστριου
αντιφωνο ορθου κρινου
ρεοντος λευκου υπερουσιου
ενσωματος ορμη
.
.
.
Συνεχεις προσ/θεσεις-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
δεντρο ισοσκελες
ημισφαιρικος λοφος
γεωμετρικο τοπιο
του Αρχιμηδη θεωρημα
ελικα αερα η πτηση του γλαρου
φως στο σχημα του αλφα
ο ηχος προσθεσεων
.
Continuous additions
tree isosceles
hemispherical hilll
geometric landscape
Archimedes' Theorem
helical air the flight of seagull
light in the shape of the alpha
the sound of additions
.
continu d'ajouts
isocèle d'arbres
colline hémisphériques
paysage géométrique
Le théorème d'Archimède
air hélicoïdale le vol de mouettes
lumière dans la forme de l'alpha
son d'ajouts
.
Kontinuierliche Adds
Baum gleichschenkliges
halbkugelförmigen Hügel
geometrische Landschaft
Archimedes 'Theorem
spiralförmigen Luft der Flug der Möwen
Licht in der Form des alpha
In Ton adds
.
continua addiziones
isoscele albero
colline emisferiche
paesaggio geometrico
Teorema di Archimede '
aria elicoidale il volo dei gabbiani
luce nella forma di alfa
audio addiziones
.
aditionals continua
isósceles árbol
colinas hemisféricas
paisaje geométrico
Teorema de Arquímedes
aire helicoidal el vuelo de las gaviotas
luz en la forma de la alfa
sonido d'aditionals
.
.
.
ΣΧΟΛΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΣΙΚΕΛΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ-χ.ν.κουβελης
λαμπερη μερα και πληθος κοσμου συνερευσε στο λιμανι
πολλοι ειχαν συγγενεις γιους και γνωστους στους στρατιωτες
κι αλλοι πολλοι ηρθαν για να θαυμασουν το μεγα θεαμα
τα πολλα στολισμενα καραβια και τους πανηγυρικους
κι ακουγες γυρω δυνατες ζητοκραυγες και παιανες
κι εβλεπες παντου παιδια να κουνουν σημαιακια στα χερια
κι ανθρωπους στοιβαγμενους στα μπαλκονια των σπιτιων
και καποτε μεσ'απ'αυτο το γιορταστικο σκηνικο αναχωρησε
το στρατευμα για την μεγαλη εκστρατεια και τα πολλα
πλοια στο βαθος του οριζοντα της θαλασσας χαθηκαν
.
πρωτα συνεβησαν τα ολεθρια γεγονοτα στη Κερκυρα
.
επειτα πολλα αλλα κακα επακολουθησαν
.
τοτε απ'την πιεση του εχθρου υποχωρησαν και χασαν τον προσανατολισμο
κι ηταν νυχτα με λαμπερα σεληνη και δεν μπορουσαν μ'αυτο το φως
να ξεχωρισουν καθαρα μακρυα αν εβλεπαν μορφες δικων τους η' των αντιπαλων
και μεσα σ'αυτη την συγχυση και την αναστατωση δεν γνωριζαν που ηταν
και ποιον εχουν απεναντι τους να πολεμησουν και τα μυστικα συνθηματα
αποκαλυπταν φωναζωντας να συνενοηθουν και τοτε οι εχθροι πανοπλοι
και συντεταγμενοι ευκολα τους πλησιαζαν και περικυκλωνοντας τους
τους αποδεκατιζαν και μεχρι να ξημερωσει χαθηκαν πολλοι
.
κυνηγημενοι απ'τον εχθρον κινηθηκαν προς το μερος του ποταμου Ασσιναρου
απο'κει να περασαν ηθελαν απεναντι να σωθουν και να πιουν νερο οπου πολυ
διψουσαν φτανοντας στη ακτη του ποταμου τοση μεγαλη εγινε συγχυση
που ο ενας επεφτε πανω στον αλλον και στον τυφλο συνωστισμο αυτο και πανικο
πολλοι τρυπηθηκαν απ' τα δορατα κι αλλοι παρασυρθηκαν απ' το ορμητικο ρευμα
του ποταμου και χαθηκαν κι οι αλλοι χτυπημενοι απ'τα βελη που πετουσε ο εχθρος
εκει μεσα στο βουρκο και τη λασπη ανακατεμενοι με τα αιματα πασχιζαν ματαια
να διαφυγουν κι εσκυβαν ακομα και τωρα να πιουν αχορταγα νερο οσο περισσοτερο
μπορουσαν και γι'αυτο το λογο μαλιστα καυγαδιζαν μεταξυ τους και χαθηκαν ετσι
πολλοι
.
τους μετεφεραν αιχμαλωτους στον τοπο που ειναι τα λατομεια και τους στοιβαξαν
πολλους μεσα σε στενο και βαθυ χασμα κι εκει δεινοπαθουσαν τη μερα απ' τις καυτες
ακτινες του ηλιου και τη νυχτα απ' το ψυχος και πολλοι απ'αυτες τις δυο αιτιες
αρρωστησαν κι εκει στριμωγμενοι τα εκαναν ολα και επιπλεον τα πτωματα εκει μεσα
δυσωδουσαν κι η πεινα κι η διψα τους βασανιζε φριχτα και περασαν πολυ χρονο εκει
μεσα κλεισμενοι και μετα τους εβγαλαν και τους πουλησαν σκλαβους κι ηταν παρα
πολλοι που επαθαν αυτα και ετσι χαθηκαν
.
απ'εκεινη την μεγαλη εκστρατεια γυρισαν πισω απ'την πανωλεθρια πολυ λιγοι
απ' τους πολλους
.
.
.
Μεγαλο Κοκκινο Great Red -3μ χ 6 μ -χ.ν.κουβελης
.
.
Ανωνυμου και Φιλοδημου[ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ]
[μεταφραση-αποδοση-χ.ν.κουβελης]
[Ανωνυμου]
Τήν καταφλεξίπολιν Σθενελαΐδα, τήν βαρύμισθον,
τήν τοῖς βουλομένοις χρυσόν ἀμεργομένην,
γυμνήν μοι διά νυκτός ὅλης παρέκλινεν ὄνειρος
ἄχρι φίλης ἠοῦς προῖκα χαριζομένην.
Οὐκέτι γουνάσομαι τήν βάρβαρον οὐδ’ ἐπ’ ἐμαυτῷ
κλαύσομαι ὕπνον ἔχων κεῖνα χαριζόμενον.
τη φλογερη Σθενελαιδα,τη πανακριβη
αυτη π'απ'αυτους που την θελουν τα λεφτα αρμεγει
γυμνη σε μενα για ολη τη νυχτα τ'ονειρο τη ξαπλωσε
ως το γλυκο ξημερωμα δωρο χαρισμενη
ποτε πια δεν θα γονατισω στη σκληρη ουτε μοναχος
θα κλαψω αφου στον υπνο την εχω εκεινη χαρισμενη
[τη φλογερη Σθενελαιδα την πανακριβη
αυτη π'αρμεγει οσους την γουσταρουν
γυμνη ολη τη νυχτα σ'ονειρο τη ξαπλωσα
ως το γλυκο ξημερωμα την ειχα δωρο δικο μου
ποτε πια δεν θα συρθω στης ακαρδης τα ποδια ουτε
θα κλαψω αφου στον υπνο μου την εχω τζαμπα]
.
Φιλόδημος(110 π.Χ.-35 π.Χ.)
γεννήθηκε στα Γάδαρα της Παλαιστίνης και ήταν Έλληνας επικούρειος φιλόσοφος
και ποιητής, με πλούσιο συγγραφικό έργο.
Περί Αισθήσεως-Περί Θεών-Περί Ευσεβείας-Περί των Στωικών-Περί Πλούτου-
Περί Οργής-Περί Ποιητικής-Περί Ρητορικής-Περί Φιλαργυρίας-Επικούρειες Δόξες-
Περί Ομιλίας-Περί Αρετών και Κακιών-Περί Υπερηφάνειας-Περί σύνταξις των
Φιλοσόφων-Περί Θανάτου-Περί Σημείων και Σημειώσεων-Περί Ηθικής-Περί
Χάριτος-Περί Οικονομίας-Περί Παρρησίας-Περί Μουσικής-Περί του καθ΄ Όμηρον
αγαθού βασιλέως-Περί Κολακείας-Περί Επιχαιρεκακίας
και 30 επιγραμματα]
V. 120 -Φιλοδημου
Καὶ νυκτὸς μεσάτης τὸν ἐμὸν κλέψασα σύνευνον
ἦλθον καὶ πυκινῇ τεγγομένη ψακάδι.
τοὔνεκ΄ ἐν ἀπρήκτοισι καθήμεθα κοὐχὶ λαλεῦντες
εὕδομεν͵ ὡς εὕδειν τοῖς φιλέουσι θέμις;
και τα μεσανυχτα ξεγελωντας τον αντρα μου
ηρθα και στη δυνατη βροχη μουσκεμενη
για ποιο λογο απρακτοι να καθομαστε κι οχι μιλωντας
να κοιμομαστε,οπως να κοιμουνται στους ερωτευμενους ταιριαζει;
[μεσ'τα μεσανυχτα ξεκλεβωντας απ'τον αντρα μου
εφτασα και απ'τη δυνατη νεροποντη μουσκεμα
γιατι χωρις ν'αγγιζομαστε να καθομαστε,κι οχι γλυκομιλωντας
να κοιμομαστε,οπως στους ερωτευμενους να ξαπλωνουν πρεπει;]
.
V. 308 -Φιλοδημου
Ἡ κομψή͵ μεῖνόν με. τί σοι καλὸν οὔνομα; ποῦ σε
ἔστιν ἰδεῖν; ὃ θέλεις͵ δώσομεν. οὐδὲ λαλεῖς;
ποῦ γίνῃ; πέμψω μετὰ σοῦ τινα. μή τις ἔχει σε;
ὦ σοβαρή͵ ὑγίαιν΄. οὐδ΄ Ὑγίαινε λέγεις;
καὶ πάλι καὶ πάλι σοι προσελεύσομαι·
οἶδα μαλάσσειν καὶ σοῦ σκληροτέρας. νῦν δ΄ ὑγίαινε͵ γύναι
κουκλα,περιμενε με.ποιο 'ναι τ'ωραιο σου ονομα;που
μπορω να σε δω;οτι θελεις,θα στο δωσω.δεν μιλας;
που ζεις;θα στειλω καποιον πισω σου.μηπως καποιος σ'εχει;
ω σοβαρη,γεια σου.ουτε γεια σου δεν λες;
και παλι και παλι σε σενα θα κολλαω.
ξερω να μαλακωνω κι απο σενα πιο σκληροτερες,προς το παρον γεια σου,γυναικα
[κουκλα,στασου.μου χαριζεις τ'ονοματακι σου;που μπορω να σε συναντησω;
οτι ζηταει η ψυχη σου θα στα δωσω.δεν μιλας; που'ναι το σπιτι σου;
θα βαλω καποιον να σε παρακολουθει.μηπως τα'χεις με καποιον;
ψηλομυτα,γεια.ουτ'ενα γεια δεν λες;δεν θα σταματησω να σου κολλαω
ξερω καλα να ριχνω και πιο δυσκολες απο σενα.προς το παρον γεια σου,γκομενα]
.
V. 126-Φιλοδημου
Πέντε δίδωσιν ἑνὸς τῇ δεῖνα ὁ δεῖνα τάλαντα͵
καὶ βινεῖ φρίσσων καί͵ μὰ τόν͵ οὐδὲ καλήν·
πέντε δ΄ ἐγὼ δραχμὰς τῶν δώδεκα Λυσιανάσσῃ͵
καὶ βινῶ πρὸς τῷ κρείσσονα καὶ φανερῶς.
πάντως ἤτοι ἐγὼ φρένας οὐκ ἔχω͵ ἢ τό γε λοιπὸν
τοὺς κείνου πελέκει δεῖ διδύμους ἀφελεῖν.
πεντε δινει για ενα στη δεινα ο δεινας ταλαντα
και πηδαει τρεμωντας και,μα το θεο,δεν ειν'ωραια
πεντε δ'εγω δραχμες για δωδεκα στη Λυσιανασση
και πηδαω καλυτερη και φανερα
παντως η' εγω φρενα δεν εχω η' στα σιγουρα
εκεινου με πελεκι πρεπει τα δυο του ν'αφαιρεσουν
[πεντε δινει για ενα στη δεινα ο δεινας χαρτινα
και μαρκαλαει με το φοβο,και,μα το θεο,ειναι μπακατελα
πεντε δ'εγω ταληρα για δωδεκα στη Λυσιανασση
και μαρκαλαω κουκλα και στο φανερο
παντως η' εγω'μαι ασυγκρατητος η' σιγουρα
τον αλλον πρεπει με μαχαιρι κοφτερο να μουνοχισουν
.
V. 131 -Φιλοδημου
Ψαλμὸς καὶ λαλιὴ καὶ κωτίλον ὄμμα καὶ ᾠδὴ
Ξανθίππης καὶ πῦρ ἄρτι καταρχόμενον͵
ὦ ψυχή͵ φλέξει σε· τὸ δ΄ ἐκ τίνος ἢ πότε καὶ πῶς
οὐκ οἶδα· γνώσῃ͵ δύσμορε͵ τυφομένη.
ο αρπισμος κι η λαλια κι η εκφραστικη ματια και το τραγουδι
της Ξανθιππης κι η πυρκαγια που μολις αναβει
ψυχη μου,θα σε καψει.αυτο απο τι ποτε και πως
δεν ξερω.θα το γνωρισεις,δυσμοιρη,οταν θα καπνιζεις
.
V. 112-Φιλοδημου
Ἠράσθην· τίς δ΄ οὐχί; κεκώμακα· τίς δ΄ ἀμύητος
κώμων; ἀλλ΄ ἐμάνην· ἐκ τίνος; οὐχὶ θεοῦ;
ἐρρίφθω· πολιὴ γὰρ ἐπείγεται ἀντὶ μελαίνης
θρὶξ ἤδη͵ συνετῆς ἄγγελος ἡλικίης.
καὶ παίζειν ὅτε καιρός͵ ἐπαίξαμεν· ἡνίκα
καιρὸς οὐκέτι͵ λωιτέρης φροντίδος ἁψόμεθα.
ερωτευτηκα.ποιος οχι;πειραξα.ποιος αμυητος
πειραγματων;παραφερθηκα.απο ποιον;οχι σπο θεο;
ας τα πεταξω.η ασπρη εκδιωχνει τη μαυρη τριχα ηδη,
της φρονιμης ηλικιας αγγελιοφορος.
και οταν ηταν καιρος να παιξουμε,παιξαμε.τωρα αυτην την ωρα
δεν ειναι καιρος καθολου,με σοβαροτερη ασχολια ας καταπιαστουμε
.
V 13-Φιλοδημου
Ἑξήκοντα τελεῖ Χαριτώ λυκοβαντίδας ὥρας,
ἀλλ’ ἔτι κυανέων σύρμα μένει πλοκάμων,
κἀν στέρνοις ἔτι κεῖνα τά λύγδινα κώνια μαστῶν
ἕστηκεν, μίτρης γυμνά περιδρομάδος,
καί χρώς ἀρρυτίδωτος ἔτ’ ἀμβροσίην, ἔτι πειθώ
πᾶσαν, ἔτι στάζει μυριάδας χαρίτων.
Ἀλλά πόθους ὀργῶντας ὅσοι μή φεύγετ’, ἐρασταί,
δεῦρ’ ἴτε, τῆς ἐτέων ληθόμενοι δεκάδος
[εξηντα συμπληρωσε η Χαριτω κυκλους χρονων
αλλ'ακομα λαμπερα μαυρα ειναι τα σγουρα μαλλια
και στα στηθη ακομα εκεινοι σα μαρμαρο κωνοι των βυζιων
στεκουν,απο καλυμμα γυμνα να τα δενει
και το δερμα αρυτιδωτο ακομα αμμβροσια,κι ολο σαγηνη,
ακομα σταζει μυριαδες χαριτες
αλλα ποθους που λιωνουν μεγαλους μην αποφευγεται,εραστες,
εδω ελατε,τις δεκαδες των χρονων λησμονηστε.]
.
.
.
.
Κλυταιμηστρα-Αγαμεμνωνας-Αιγισθος-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
στυγηρη τε-χ.ν.κουβελης
τα δεντρα ακινητα σκοτεινα
το φως απο πανω τους επιπλεει
τωρα λες βαρυ θα κατεβει και θα τα πνιξει
σχεδιαζει με μαυρο μολυβι το περιγραμμα των ματιων
εντονα να φαινονται σαν μασκα καθαρα
κι απ'τον πιο απομακρυσμενο θεατη στο θεατρο
ιστορια η' μυθος
παντως πραγματικοτητα
φωνη
ποιανου η' ποιανης φωνη;
μισος η' ιαχη θριαμβευτικη
για κερδος και δυναμη
μια ματαιοδοξια που την τρομαζει
νυχτα και δεν ξημερωνει φως
ποτε θα'ρθει ο Ορεστης;γιατι αργει;
φιλοδοξιες δεν την εννοιαζαν,μια συνειθισμενη ζωη ηθελε
το κοκκινο στα τριανταφυλλα τιποτα αλλο
να χυνεται στον αερα ζωηρο αναπηδωντας
σαν παιδι στα μικρα του χρονια
στεκεται τωρα στο μεσο του θεατρου
και γυρω της γυναικες ακινητες βουβες
ξερει πως ειναι τρομαγμενες γι'αυτα που συνεβηκαν
και γι'αυτα που υποψιαζονται πως θα συμβουν
ολα ομως συνεβηκαν απο πριν
τωρα στο μελλον επαναλαμβανονται αυτουσια με πιο αιχμηρες
πιο καθαρες τις λεπτομερειες τους
ο οξυς διαπεραστικος ηχος του νερου στο λουτρο
'τη μανα που σε βυζαξε σκοτωνεις;'η φωνη της
ερωτημα ελεους η' προτροπη
το βλεμμα της Ηλεκτρας που την παραμονευει
'Εσυ εισαι η ενοχη.εσυ'
σαν κοφτερο μαχαιρι καταπανω στα στηθη της πεταχτηκε
η προταση της νεαρης ηθοποιου καταντικρυ της
γιατι τρανταχτηκε;αυτη ειναι η ρητορικη του θεατρου η συμβαση του
δεν πρεπει ν'απορει
τοτε γιατι νοιωθει απελπισμενη και ταυτοχρονα σκληρη;
'στυγηρη τε' συνεχισε η κοπελα
τι δυναμη αληθεια εχουν οι ελληνικες λεξεις
σαν δεντρα ακινητα σκοτεινα οι γυναικες γυρω της
ενας αναποδραστος κλοιος
γεγονοτων και ιστοριας
'σαν τη μεδουσα με ναρκωνει η ιστορια μου' ξεστομισε
.
.
.
J.L.Borges-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
.
.
J.L.BORGES' POEMAS
[μεταφραση traducción c.n.couvelis χ.ν.κουβελης]
LA LUNA
[a Maria Kodama]
Hay tanta soledad en ese oro.
La luna de las noches no es la luna
que vio el primer Adán. Los largos siglos
de la vigilia humana la han colmado
de antiguo llanto. Mírala. Es tu espejo
Η ΣΕΛΗΝΗ
υπαρχει τοση μοναξια σ'αυτο το χρυσαφι
η σεληνη τις νυχτες δεν ειναι η σεληνη
που ειδε ο πρωτος ανθρωπος.Οι ατελειωτοι αιωνες
της ανθρωπινης αγρυπνιας την εχουν γεμισει
απο αρχαιο θρηνο.Κοιταξε την.Ειναι ο καθρεφτης σου
.
LA LLUVIA
Bruscamente la tarde se ha aclarado
Porque ya cae la lluvia minuciosa.
Cae o cayó. La lluvia es una cosa
Que sin duda sucede en el pasado.
Quien la oye caer ha recobrado
El tiempo en que la suerte venturosa
Le reveló una flor llamada rosa
Y el curioso color del colorado.
Esta lluvia que ciega los cristales
Alegrará en perdidos arrabales
Las negras uvas de una parra en cierto
Patio que ya no existe. La mojada
Tarde me trae la voz, la voz deseada,
De mi padre que vuelve y que no ha muerto.
Η ΒΡΟΧΗ
ξαφνικα το απογευμα εχει καθαρισει
επειδη ηδη πεφτει η βροχη επιμονη
πεφτει η' επεφτε.Η βροχη ειναι ενα πραγμα
που χωρις αμφιβολια συμβαινει στο παρελθον
οποιος την ακουει να πεφτει εχει επαναφερει
τον χρονο οπου τυχη ευτυχης
του αποκαλυψε ενα ανθος ονομασμενο ροδο
και το ξεχωριστο χρωμα του λιγο η' πιο κοκκινου
αυτη η βροχη που τυφλωνει τα κρυσταλλα
θα ζωντανεψει σε εξαφανισμενα προαστια
τα μαυρα σταφυλια μιας κληματαριας στερεας
αυλη που πια δεν υπαρχει .Το μουσκεμενο
απογευμα μου φερνει τη φωνη,την επιθυμητη φωνη
απ'τον πατερα μου που γυριζει η' που δεν εχει πεθανει
.
EL ENAMORADO
Lunas, marfiles, instrumentos, rosas,
lámparas y la línea de Durero,
las nueve cifras y el cambiante cero,
debo fingir que existen esas cosas.
Debo fingir que en el pasado fueron
Persépolis y Roma y que una arena
sutil midió la suerte de la almena
que los siglos de hierro deshicieron.
Debo fingir las armas y la pira
de la epopeya y los pesados mares
que roen de la tierra los pilares.
Debo fingir que hay otros. Es mentira.
Sólo tú eres. Tú, mi desventura
y mi ventura, inagotable y pura.
Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ
φεγγαρια,ελεφαντοδοντα,εργαλεια,ροδα,
λαμπες και η γραμμη του Ντυρερ
τα εννεα ψηφια και το μεταβλητο μηδεν
πρεπει να υποκριθω πως υπαρχουν αυτα τα πραγματα
πρεπει να υποκριθω πως στο παρελθον υπηρξαν
η Περσεπολη η Ρωμη και πως μια αμμος
λεπτη μετρησε την τυχη της επαλξης
που οι αιωνες του σιδηρου διελυσαν
πρεπει να υποκριθω τα αρματα και τη φωτια
της εποποιιας και τις βαριες θαλασσες
που ροκανιζουν της γης τις κολωνες
πρεπει να υποκριθω πως υπαρχουν αλλοι.Ειναι ψεμμα.
Μονο εσυ εισαι.Εσυ,η δυστυχια μου
και η ευτυχια μου,ανεξαντλητη και καθαρη
.
.
Los dos Borges-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
.
.
EL BISONTE
Montañoso, abrumado, indescifrable,
rojo como la brasa que se apaga,
anda fornido y lento por la vaga
soledad de su páramo incansable.
El armado testuz levanta. En este
antiguo toro de durmiente ira,
veo a los hombres rojos del Oeste
y a los perdidos hombres de Altamira.
Luego pienso que ignora el tiempo humano,
cuyo espejo espectral es la memoria.
El tiempo no lo toca ni la historia
de su decurso, tan variable y vano.
Intemporal, innumerable, cero,
es el postrer bisonte y el primero.
O ΒΙΣΟΝΑΣ
ορεσιβιο,καταπιεσμενο,ανεξιχνιαστο,
κοκκινο οπως το καρβουνο που λιγοστευει,
προχωραει ρωμαλαιο κι αργο μεσ΄στην ακαθοριστη
μοναξια της ερημιας του ακουραστο
το αρματωμενο μετωπο ορθωνεται.Σ'αυτον
τον αρχαιο ταυρο της κοιμισμενης βιας ,
βλεπω στους κοκκινους ανθρωπους της Δυσης
και στους χαμενους ανθρωπους της Αλταμιρας
επομενως σκεφτομαι πως αγνοει τον ανθρωπινο χρονο
του οποιου καθρεφτης φασματικος ειναι η μνημη,
ο χρονος δεν το αγγιζει ουτε η ιστορια
της διαδρομης του,τοσο μεταβλητο και ματαιο,
αχρονο,αμετρητο,μηδεν,
ειναι ο τελευταιος βισωνας κι ο πρωτος
.
.
ΟΙ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΙ ΜΟΥ-MY LABYRINTHS-Dedicated to J.L.Borges
.-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης1
.
.
LOS BORGES
Nada o muy poco sé de mis mayores
portugueses, los Borges: vaga gente
que prosigue en mi carne, oscuramente,
sus hábitos, rigores y temores.
Tenues como si nunca hubieran sido
y ajenos a los trámites del arte,
indescifrablemente forman parte
del tiempo, de la tierra y del olvido.
Mejor así. Cumplida la faena,
son Portugal, son la famosa gente
que forzó las murallas del Oriente
y se dio al mar y al otro mar de arena.
Son el rey que en el místico desierto
se perdió y el que jura que no ha muerto
ΟΙ ΜΠΟΡΧΕΣ
τιποτα η' πολυ λιγα γνωριζω απο τους προγονους μου
πορτογαλους,τους Μπορχες.ακαθοριστη γεννια
που συνεχιζει μεσα στη σαρκα μου,σκοτεινα,
τις συνηθειες της,τις αντοχες η' τους φοβους της
διαφανοι οπως σαν καθολου να εχουν υπαρξει
και ξενοι στις διαδικασιες της τεχνης,
ανεξιχνιαστα σχηματιζουν μερος
του χρονου,της γης και της ληθης
καλυτερα ετσι.Πληρης ο κοπος,
ειναι η Πορτογαλια,ειναι η φημισμενη γεννια
που πιεσε με δυναμη τα τειχη της Ανατολης
και διεσχισε τη θαλασσα και την αλλη θαλασσα της αμμου
ειναι ο βασιλιας που στην μυστικη ερημο
χαθηκε κι αυτος που ορκιζεται πως δεν εχει πεθανει
.
.
.
J.L.Borges-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
.
.
Quince monedas-εντεκα νομισματα-
poemas de Jorge Luis Borges [La rosa profunda (1975)]
[μεταφραση χ.ν.κουβελης]
A Alicia Jurado
Un poeta oriental
Durante cien otoños he mirado
tu tenue disco.
Durante cien otoños he mirado
tu arco sobre las islas.
Durante cien otoños mis labios
no han sido menos silenciosos.
ενας ποιητης της ανατολης
στη διαρκεια εκατο φθινοπωρων εχω κοιταξει
τον λεπτο δισκο σου
στη διαρκεια εκατο φθινοπωρων εχω κοιταξει
το τοξο σου πανω απο τα νησια
στη διαρκεια εκατο φθινοπωρων τα χειλη
δεν εχουν υπαρξει λιγοτερο σιωπηλα
.
El desierto
El espacio sin tiempo.
La luna es del color de la arena.
Ahora, precisamente ahora,
mueren los hombres del Metauro y de Tannenberg.
η ερημος
ο χωρος χωρις χρονο
η σεληνη εχει το χρωμα της αμμου
τωρα,ακριβως τωρα,
πεθαινου οι σνθρωποι του Μεταουρο και του Τανενμπεργκ
.
LLueve
¿En qué ayer, en qué patios de Cartago,
cae también esta lluvia?
βρεχει
σε ποιο χθες;σε ποιες αυλες της Καρχηδονας
πεφτει ακομα αυτη η βροχη;
.
Asterión
El año me tributa mi pasto de hombres
y en la cisterna hay agua.
En mí se anudan los caminos de piedra.
¿De qué puedo quejarme?
En los atardeceres
me pesa un poco la cabeza de toro.
Αστεριων
το ετος μου πληρωνει φορο τη βοσκη μου ανθρωπων
και στη στερνα εχει νερο
σε μενα συγκλινουν τα πετρινα μονοπατια.
για ποιο πρεπει να παραπονεθω;
τα βραδια
με βαραινει λιγο το κεφαλι ταυρου
.
Un poeta menor
La meta es el olvido.
Yo he llegado antes.
ενας ποιητης ελασσων
το τελος ειναι η ληθη
εγω εχω φτασει πριν
.
Génesis, IV, 8
Fue en el primer desierto.
Dos brazos arrojaron una gran piedra.
No hubo un grito. Hubo sangre.
Hubo por vez primera la muerte.
Ya no recuerdo si fui Abel o Caín.
Γεννεσις, IV, 8
ηταν στην πρωτη ερημο
δυο χερια εριξαν μια μεγαλη πετρα
δεν υπηρξε μια κραυγη.δεν υπηρξε αιμα
υπηρξε για πρωτη φορα ο θανατος.
ακομα δεν θυμαμαι αν ημουν ο Αβελ η' ο Καιν.
.
Nortumbria, 900 A.D.
Que antes del alba lo despojen los lobos;
la espada es el camino más corto.
Νορτουμπρια 900 μ.Χ
ποιο πριν την αυγη αυτο που διωχνει τους λυκους;
το ξιφος ειναι ο δρομος ο πιο συντομος
.
Miguel de Cervantes
Crueles estrellas y propicias estrellas
presidieron la noche de mi génesis;
debo a las últimas la cárcel
en que soñé el Quijote
Μιγκουελ δε Θερβαντες
αδυσωπητα αστερια η' ευνοικα αστερια
προιστανταν τη νυχτα της γεννησης μου
οφειλω στα τελευταια το κελλι
στο οποιο ονειρευτηκα τον Κιχωτη
.
El Oeste
El callejón final con su poniente.
Inauguración de la pampa.
Inauguración de la muerte.
Η Δυση
το τελευταιο περασμα με τη δυση του
η εναρξη της παμπας
η εναρξη του θανατου
.
Estancia El Retiro
El tiempo juega un ajedrez sin piezas
en el patio. El crujido de una rama
rasga la noche. Fuera la llanura
leguas de polvo y sueño desparrama.
Sombras los dos, copiamos lo que dictan
otras sombras: Heráclito y Gautama.
Αγροκτημα Η Απομονωση
ο χρονος παιζει ενα σκακι χωρις πιονια
στην αυλη.το τριξιμο ενος κλαδιου
σχιζει τη νυχτα.εξω περα η πεδιαδα
λευγες απο σκονη και ονειρο διασκορπισμενα
σκιες οι δυο,αντιγραφουμε αυτο που υπαγορευουν
αλλες σκιες:ο Ηρακλειτος η' ο Γκαουταμα
.
El prisionero
Una lima.
La primera de las pesadas puertas de hierro.
Algún día seré libre.
ο φυλακισμενος
μια λιμα.
η πρωτη απο τις βαριες πορτες απο σιδερο
καποια μερα θα ειμαι ελευθερος.
.
Macbeth
Nuestros actos prosiguen su camino,
que no conoce término.
Maté a mi rey para que Shakespeare
urdiera su tragedia.
Μακβεθ
οι πραξεις μας συνεχιζουν τη πορεια τους
που δεν γνωριζει τερμα
σκοτωσα τον βασιλια μου ωστε ο Σεξπηρ
να εμπνευστει την τραγωδια του
.
Eternidades
La serpiente que ciñe el mar y es el mar,
el repetido remo de Jasón, la joven espada de Sigurd.
Sólo perduran en el tiempo las cosas
que no fueron del tiempo.
Αιωνιοτητες
το ερπετο που περισφιγγει τη θαλασσα και ειναι η θαλασσα,
το επαναλαμβανομενο κουπι του Ιασωνα,το νεαρο σπαθι του Σιγκουρντ.
μοναχα διαρκουν στο χρονο τα πραγματα
που δεν υπηρξαν στον χρονο
.
E. A. P.
Los sueños que he soñado. El pozo y el péndulo.
El hombre de las multitudes. Ligeia…
Pero también este otro.
E. A. P.
τα ονειρα που εχω ονειρευτει.το πηγαδι και το εκκρεμες.
ο ανθρωπος του πληθους.η Λιγεια...
αλλα επισης κι αυτο το αλλο
.
El espía
En la pública luz de las batallas
otros dan su vida a la patria
y los recuerda el mármol.
Yo he errado oscuro por ciudades que odio.
Le di otras cosas.
Abjuré de mi honor,
traicioné a quienes me creyeron su amigo,
compré conciencias,
abominé del nombre de la patria,
me resigné a la infamia.
ο κατασκοπος
στο δημοσιο φως των μαχων
αλλοι δινουν της ζωη τους στη πατριδα
και τους μνημονευει το μαρμαρο.
εγω εχω περιπλανηθει αορατος μεσα σε πολεις που μισω.
σ'αυτη εδωσα αλλα πραγματα.
αρνηθηκα την τιμη μου
προδωσα εκεινους που με πιστεψαν φιλο τους,
αγορασα συνειδησεις,
περιφρονησα το ονομα της πατριδας,
εμενα παραχωρεσα στην ατιμια
.
.
.
Un sueño
-Jorge Luis Borges-
[μεταφραση traduccion c.n.couvelis χ.ν.κουβελης]
En un desierto lugar del Irán hay una no muy alta torre de piedra, sin puerta ni ventana.
En la única habitación (cuyo piso es de tierra y que tiene la forma del círculo) hay una
mesa de madera y un banco. En esa celda circular, un hombre que se parece a mí escribe
en caracteres que no comprendo un largo poema sobre un hombre que en otra celda
circular escribe un poema sobre un hombre que en otra celda circular... El proceso no tiene
fin y nadie podrá leer lo que los prisioneros escriben.
Ενα ονειρο
σε ενα ερημικο τοπο του Ιραν υπαρχει ενας οχι πολυ ψηλος πυργος,χωρις πορτα
ουτε παραθυρο.Στο μοναδικο δωματιο[του οποιου το δαπεδο ειναι απο χωμα και
που εχει το σχημα του κυκλου]υπαρχει ενα τραπεζι απο ξυλο κι ενα σκαμνι.Σ'αυτο
το κυκλικο κελι,ενας ανθρωπος που μου μοιαζει γραφει σε χαραχτηρες που δεν
καταλαβαινω ενα μακρυ ποιημα προς εναν ανθρωπο που σε ενα αλλο κελι κυκλικο
γραφει ενα ποιημα προς εναν ανθρωπο που σε ενα αλλο κελι κυκλικο...Αυτη η
ακολουθια δεν εχει τελος και κανενας δεν θα μπορεσει να διαβασει αυτο που οι
φυλακισμενοι γραφουν
.
Descartes
- Jorge Luis Borges-
[μεταφραση χ.ν.κουβελης]
Soy el único hombre en la tierra y acaso no haya tierra ni hombre.
Acaso un dios me engaña.
Acaso un dios me ha condenado al tiempo, esa larga ilusión.
Sueño la luna y sueño mis ojos que perciben la luna.
He soñado la tarde y la mañana del primer día.
He soñado a Cartago y a las legiones que desolaron Cartago.
He soñado a Lucano.
He soñado la colina del Gólgota y las cruces de Roma.
He soñado la geometría.
He soñado el punto, la línea, el plano y el volumen.
He soñado el amarillo, el azul y el rojo.
He soñado mi enfermiza niñez.
He soñado los mapas y los reinos y aquel duelo en el alba.
He soñado el inconcebible dolor.
He soñado mi espada.
He soñado a Elizabeth de Bohemia.
He soñado la duda y la certidumbre.
He soñado el día de ayer.
Quizá no tuve ayer, quizá no he nacido.
Acaso sueño haber soñado.
Siento un poco de frío, un poco de miedo.
Sobre el Danubio está la noche
Seguiré soñando a Descartes y la fe de sus padres.
Καρτεσιος
ειμαι ο μοναδικος ανθρωπος στη γη κι ισως δεν υπαρχει γη ουτε ανθρωπος
ισως ενας θεος μ'απατα
ισως ενας θεος μ'εχει καταδικασει στον χρονο,αυτην τη μεγαλη ψευδαισθηση
ονειρευομαι τη σεληνη και ονειρευομαι τα ματια μου που αντιλαμβανονται τη σεληνη
εχω ονειρευτει το βραδυ και το πρωι της πρωτης μερας
εχω ονειρευτει την Καρχηδονα και τις λεγεωνες που κατεστρεψαν την Καρχηδονα
εχω ονειρευτει τον Λουκανο
εχω ονειρευτει το λοφο του Γολγοθα και τα σταυροδρομια της Ρωμης
εχω ονειρευτει την γεωμετρια
εχω ονειρευτει το σημειο,τη γραμμη,το επιπεδο και τον ογκο
εχω ονειρευτει το κιτρινο,το γαλαζιο και το κοκκινο
enfermiza niñez. εχω ονειρευτει την ασθενικη παιδικη μου ηλικια
εχω ονειρευτει τους χαρτες και τα βασιλεια κι εκεινη τη μονομαχια στην αυγη
εχω ονειρευτει τον ακατανοητο πονο
εχω ονειρευτει το ξιφος μου
εχω ονειρευτει την Ελιζαμπεθ της Βοημιας
εχω ονειρευτει την αμφριβολια και την βεβαιοτητα
εχω ονειρευτει την χθεσινη μερα
ισως δεν υπηρξε αυριο ,ισως δεν εχω γεννηθει
ισως ονειρευομαι να εχω ονειρευτει.
αισθανομαι λιγη ψυχρα,λιγη αγωνια
πανω απ'τον Δουναβη ειναι η νυχτα
συνεχισα να ονειρευομαι τον Καρτεσιο και την πιστη των προγονων του
.
.
.
-Jorge Luis Borges-
[μεταφραση traduccion c.n.couvelis χ.ν.κουβελης]
En un desierto lugar del Irán hay una no muy alta torre de piedra, sin puerta ni ventana.
En la única habitación (cuyo piso es de tierra y que tiene la forma del círculo) hay una
mesa de madera y un banco. En esa celda circular, un hombre que se parece a mí escribe
en caracteres que no comprendo un largo poema sobre un hombre que en otra celda
circular escribe un poema sobre un hombre que en otra celda circular... El proceso no tiene
fin y nadie podrá leer lo que los prisioneros escriben.
Ενα ονειρο
σε ενα ερημικο τοπο του Ιραν υπαρχει ενας οχι πολυ ψηλος πυργος,χωρις πορτα
ουτε παραθυρο.Στο μοναδικο δωματιο[του οποιου το δαπεδο ειναι απο χωμα και
που εχει το σχημα του κυκλου]υπαρχει ενα τραπεζι απο ξυλο κι ενα σκαμνι.Σ'αυτο
το κυκλικο κελι,ενας ανθρωπος που μου μοιαζει γραφει σε χαραχτηρες που δεν
καταλαβαινω ενα μακρυ ποιημα προς εναν ανθρωπο που σε ενα αλλο κελι κυκλικο
γραφει ενα ποιημα προς εναν ανθρωπο που σε ενα αλλο κελι κυκλικο...Αυτη η
ακολουθια δεν εχει τελος και κανενας δεν θα μπορεσει να διαβασει αυτο που οι
φυλακισμενοι γραφουν
.
Descartes
- Jorge Luis Borges-
[μεταφραση χ.ν.κουβελης]
Soy el único hombre en la tierra y acaso no haya tierra ni hombre.
Acaso un dios me engaña.
Acaso un dios me ha condenado al tiempo, esa larga ilusión.
Sueño la luna y sueño mis ojos que perciben la luna.
He soñado la tarde y la mañana del primer día.
He soñado a Cartago y a las legiones que desolaron Cartago.
He soñado a Lucano.
He soñado la colina del Gólgota y las cruces de Roma.
He soñado la geometría.
He soñado el punto, la línea, el plano y el volumen.
He soñado el amarillo, el azul y el rojo.
He soñado mi enfermiza niñez.
He soñado los mapas y los reinos y aquel duelo en el alba.
He soñado el inconcebible dolor.
He soñado mi espada.
He soñado a Elizabeth de Bohemia.
He soñado la duda y la certidumbre.
He soñado el día de ayer.
Quizá no tuve ayer, quizá no he nacido.
Acaso sueño haber soñado.
Siento un poco de frío, un poco de miedo.
Sobre el Danubio está la noche
Seguiré soñando a Descartes y la fe de sus padres.
Καρτεσιος
ειμαι ο μοναδικος ανθρωπος στη γη κι ισως δεν υπαρχει γη ουτε ανθρωπος
ισως ενας θεος μ'απατα
ισως ενας θεος μ'εχει καταδικασει στον χρονο,αυτην τη μεγαλη ψευδαισθηση
ονειρευομαι τη σεληνη και ονειρευομαι τα ματια μου που αντιλαμβανονται τη σεληνη
εχω ονειρευτει το βραδυ και το πρωι της πρωτης μερας
εχω ονειρευτει την Καρχηδονα και τις λεγεωνες που κατεστρεψαν την Καρχηδονα
εχω ονειρευτει τον Λουκανο
εχω ονειρευτει το λοφο του Γολγοθα και τα σταυροδρομια της Ρωμης
εχω ονειρευτει την γεωμετρια
εχω ονειρευτει το σημειο,τη γραμμη,το επιπεδο και τον ογκο
εχω ονειρευτει το κιτρινο,το γαλαζιο και το κοκκινο
enfermiza niñez. εχω ονειρευτει την ασθενικη παιδικη μου ηλικια
εχω ονειρευτει τους χαρτες και τα βασιλεια κι εκεινη τη μονομαχια στην αυγη
εχω ονειρευτει τον ακατανοητο πονο
εχω ονειρευτει το ξιφος μου
εχω ονειρευτει την Ελιζαμπεθ της Βοημιας
εχω ονειρευτει την αμφριβολια και την βεβαιοτητα
εχω ονειρευτει την χθεσινη μερα
ισως δεν υπηρξε αυριο ,ισως δεν εχω γεννηθει
ισως ονειρευομαι να εχω ονειρευτει.
αισθανομαι λιγη ψυχρα,λιγη αγωνια
πανω απ'τον Δουναβη ειναι η νυχτα
συνεχισα να ονειρευομαι τον Καρτεσιο και την πιστη των προγονων του
.
.
.
Ισορροπα Εναντιωσεων-χ.ν.κουβελης
The Making of You
.....................an Ουτοπια
The spring of an Idea
το προσωπο στο φως 2/3
το σαξοφωνο του καθρεφτη
ρυθμικα νουφαρα στη φωνη του
ρομβους σχεδιαζει το παιδι διπλα του
κιτρινο γαλαζιο πρασινο κοκκινο συλλαβιζω
ο εγχρωμος κοσμος του ανθρωπου
The spring of the light
....................an Αριθμητικη
The Making of I
.
.
.
Δηιανειρα-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΗΙΑΝΕΙΡΑΣ-χ.ν.κουβελης
'Ειμαι η Δηιανειρα κατοικος Τραχινιας'
ο δικαστης σημειωσε στα χαρτια του:αυτη που σκοτωνει τους αντρες
Μπηκε στο σκοτεινο δωματιο η αναπνοη του αντρα βαρια μεσα στον υπνο γυρισε
αστραψε για λιγο το μεταλλο του μαχαιριου και τρυπησε τον μεγαλο καθρεφτη της
ντουλαπας που ανοιξε κι εξω χυθηκαν τα ρουχα του το ριγε παντελονι το ασπρο
πουκαμισο με μια κηλιδα αιμα στο στηθος γυρισε κι αναψε το ηλεκτρικο φως ειδε
αυτο που εγινε αυτο που αυτη εκανε
"Φωναξτε τον Υλλο" διεταξε ενα δουλο,
οταν εκεινος ηρθε του ειπε χωρις περιττα λογια "σκοτωσα τον πατερα σου"
του εδειξε τη φιαλη με το δηλητηριο "του Νεσσου το αιμα"
το κοιταξε στα ματια.."δεν μ'απατησε.απ'την αρχη το ηξερα.τον μισουσα.
την Ιολη την λυπομουνα.την εσυρε εδω"
εκεινος στεκονταν αμιλητος
εξω απ'τ'ανοικτο παραθυρο ακουγονταν οι θρηνοι των γυναικων
σηκωθηκε κι εκλεισε το παραθυρο
"μισω αυτα τα θεατρα.
τι ξερουν απο πραγματικη ζωη;
η ματαιοδοξια των συγγραφεων.
περυσι παιζανε την Κασσανδρα που τη βιαζει ο Αιαντας ο Λοκρος και τον σκοτωνει
παλιοτερα ειχανε παιξει την Κλυταιμηστρα που σκοτωνει τον Αγαμεμνωνα του Ατρεα.
και παλι τωρα παιζουνε τις αρχαιες δολοφονιες"
εφυγε το παιδι.
δεν την ενοιαζε η τιμωρια.
κλεισμενο το ειδωλο της μεσα στον καθρεφτη αορατο
δεν μπορουν να το δουν
τα τζιτζικια ξεκουφαινουν τ'αυτια της
ποσο αραιωσε ο κοσμος κι ερημωσε
τι ειναι ο χρονος;τι ειναι η στιγμη; τι ειναι το απειρο;
τι ειναι το ον; και τι το μη ον;
γεματος ο κηπος αυτην την εποχη απ' το φως κατακοκκινων τριανταφυλλων
"Ειμαι η Δηιανειρα του Οινεα και της Αλθαιας απο την Οινιαδα
Αιτωλη αδελφος μου ειναι ο Μελεαγρος
κι ειμαι στην Τραχινια στους Βοιωτους
και συνεβησαν αυτα εδω"
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου