σελιδα 22
Μια μερα κοντα στο ξημερωμα τους φωναξε να ξυπνησουν. Ηθελε
τους δειξει και να συμμεριστει μαζι τους τη μυστικη παραλια , που
ειχε ανακαλυψει .Εκεινοι δεχτηκαν με χαρα.Κατεβηκαν στα βραχια ,
που τα χτυπουσε το κυμα. Οι γλαροι στην εμφανιση τους σηκωσαν
τις φτερουγες τους στην ατμοσφαιρα.Τους γοητευσε το φως στα
ταξιδια του πανω στα νερα.Λιγα μετρα απ'την ακτη αναπηδησε και
ξαναβουτηξε το ασημενιο λεπιδι του ψαριου .Τον ακολουθησαν στο
κολυμπι , του ορκιστηκαν παντοτινη την αγαπη τους στα κοχυλια.
Ψηλα πισω τους ανεβαινε το βουνο , πετρωμενος θαλασσινος γιγαντας.
Διαβηκανε με χαρες τα περασματα των νησιων κι ανοιχτηκανε
με ηρεμια στο πλατυ πελαγο. Η νυχτα ηρθε ακολουθωντας
τη δυση του ηλιου , που σαν να σφαγιαστηκε εχυσε πισω του
κοκκινο αιμα.Τους πλησιασε ενα λαμπρα φωτισμενο υπερωκεανειο,
τους περασαν για ναυαγους και με δυνατες φωνες απο εκει τους
καλεσαν ν 'ανεβουν.Ερριξαν την ανεμοσκαλα , ενας- ενας σαν μαυροι
ισκιοι ανεβηκαν στο καταστρωμα , πλην ενος.Εκει τους περιμεναν
οι αλλοι , εφυγαν μεσα στη νυχτα με ασματα του συρμου και
χαχανητα .Εκεινον , μοναχο τον αφησαν στα μαυρα νερα
να πνιγει. Και πνιγηκε ο ερημοτατος των ανθρωπων.
Σαν πικραμενος , που ηταν εγυρε ν'αποκοιμηθει στον ισκιο
ενος πευκου.Κατα το μεσημερι τον ξυπνησαν οδοιπορειες
ανθρωπων,στα μουλαρια και στ'αλογα φορτωμενα τα υπαρχοντα
τους , οι αντρες με βυζαντινες τις οψεις και πισω οι γυναικες
με τα μωρα στην αγκαλια .Τα μεγαλυτερα παιδια , επαιζαν ανιδεα
χοροπηδωντας στα διαρκη πεταγματα της πεταλουδας .Ενας
αναμεσα τους , ισως ο γεροντοτερος τον χαιρετησε , σηκωνοντας
το χερι σαν ευλογια στον χαιρετισμο του .Τον αντιχαιρετησε
στελνωντας την καρδια του .Ως τρεις ωρες κρατησε η πορεια
των δικαιων ανθρωπων.Επειτα χαθηκαν μαζι με τις εικονες τους
κι οι φωνες τους.Κατω στο γυαλο τους περιμεναν,απο χθες
σελιδα 23
το απογευμα αγκυροβολημενα τα καραβια να τους φορτωσουν
για την εξορια .Ανεβηκε το βουνο απ'τη μερια των βραχων , στη
κορυφη του κολλησε με κερι στις πλατες του τις φτερουγες
τ' αετου , ορμησε προς τους γκρεμους κι επεσε, ελευθερος να
πετα στην ατμοσφαιρα .Οι ελιες πληθυναν απο κατω του
στις πλαγιες και στα χωραφια , και τα σιταροχωραφα αρμενιζαν
κιτρινα καθως ψηλωνε ακολουθωντας τα ρευματα του αερα,
ολο και ψηλωνε . Για ωρα πολυ πετουσε κι ειχε ξεχαστει ,
ομως σαν ελιωσε το κερι στις καμενες πλατες του
απ' τα φλογοβολα του ηλιου , ευχηθηκε
σαν φτασει κατω να φυτευτει σαν κυπαρισσι ορθοκορμο
σε τοπο σκεπασμενο απο κοκκινες παπαρουνες πληθος. Κι ετσι
εγινε στον ερημοτατο των ανθρωπων.
Κατα τις συνηθειες εκεινων των εποχων νηστεψε σαραντα ημερες
,κι ασκητευσε διαμενοντας στις κουφαλες των δεντρων και στα
κοιλωματα των βραχων .Ετσι ετοιμασθηκε , καθαρισμενος απ 'τις
αμαρτιες , και σαν ηρθε η ωρα εφτασε στο καθορισμενο μερος.
Εσυρε τη βαρεια πετρα στο πλαι' και μπηκε μεσα στη σπηλια ,
βρεθηκε στην αιθουσα με τους σταλακτιτες και τους σταλαγμιτες .
Εκει βρηκε την εικονα ,απο τα ιστορημενα χαρακτηριστικα πανω
στο σανιδι της με την εγκαυστικη μεθοδο μπορεσε να συμπερανει
πως ηταν δυνατος και ρωμαλεος .Βγηκε και μετακινησε το βραχο
πισω στη θεση του ,κλεινοντας το ανοιγμα της σπηλιας . Επειτα
κατεβαινοντας πιο χαμηλα συναντησε τη μεγαλη πολιτεια
των ανθρωπων .Κανενας δεν τον αναγνωρισε , ουτε τον προσφω-
νησε με τ'ονομα του , αυτον, που ολους τους γνωριζε , μ 'ολοκληρα
τα γεννεολογικα τους δεντρα.Δεν τον παραξενεψε η συμπεριφορα
τους , περιμενε η ιδιοτελεια τους να ταιριαζει στην αναισθησια
και στην αχαριστια τους.Σιωπησε στα βαθη της καρδιας του το
παραπονο για κεινον τον ανθρωπο , βουβαθηκε στο στομα
η εξιστορηση των μαρτυρηματων . Για κεινον τον ερημοτατο
των ανθρωπων.
σελιδα 24
Εκεινη τη χρονια ολα συνεβησαν αναποδα.Ρηχα τα λογια των ανθρωπων
και τα φερσιματα τους αδιαντροπα .Η σκληροτητα κυριαρχισε στη
καρδια τους .Τοσο ηταν καταπτιστοι , που πλησιασε η αναποδραστη
καταστροφη τους .Πυρ εξ ουρανου κατακαυσε τα σπιτια τους ,
τα ζωα καταγκρεμνιστηκαν στις αβυσσους , που ανοιχτηκαν στη
γη.Οι σωφρονεστεροι τους ειχαν προειδοποιησει για τα μελλοντα
δυστυχηματα , ματαια ομως , δεν εισακουσθηκαν απο τους
αχρειοτερους. Εκεινες τις ημερες εγενετο τρομερη η κολασις
επι του προσωπου της γης. Ορνια αγρια κατασπαραζαν τα πτωματα
και τρωγανε χωρις ελεος τα κεφαλια των ανθρωπων , οι
σαπισμενες σαρκες λεπριασμενες δυσωδουσαν και μολυναν
ολη την ατμοσφαιρα . Μεσα σ ' αυτη την μαυρη κατασταση
στασιασαν οι αντρειωμενοι πανοπλοι εναντιων των φαυλων.
Η αδυσωπητη μαχη κρατησε μια εβδομαδα , συγκεκριμενα
την τελευταια εβδομαδα του Μαι'ου. Κι εκλεινε νικητρια
προς το μερος των αξιων .Τ' ακους αυτο ερημοτατε
των ανθρωπων.
Τον δισκο του ηλιου τον ισορροπησε μ'ενα τεραστιο μηλο , πανω απ'
τη στεγη του νεοκλασικου κτιριου.Σ'εκεινη την ζωγραφικη
ανεβασμενος σε μια βαρκα ανδρας νεαρης ηληκιας με τον κορμο
γυμνωμενο στο φως κωπηλατουσε στα νερα της θαλασσας,
σε καποια αποσταση απο την κιτρινη ακτη, εκει καπου
εριχνε τον ισκιο του ενα τεραστιο ζαρι. Ο αριθμος των
στιγματων του κυβου , που θα εβλεπε ο Θεατης του πινακα
ηταν :ενα , δυο , τρια,στις τρεις τετραγωνες πλευρες του,
που εδειχνε για χαρι της προοπτικης.Τα συννεφα πανω
εικονιζονταν στις γοργες μορφες ρων αλογων , που
καλπαζουν.Μια γυναικα , παλι σε νεαρη ηληκια οπως ο κωπηλατης ,
φορωντας ολοσωμο μαγιο γαλαζιου χρωματος , ετοιμασθηκε
να βουτησει στα νερα απο ενα ψηλο αποτομο βραχο. Και
βουτηξε μεσα στα διαφανα νερα , που αναταραχτηκαν ,
ομως κανεις δεν ανησυχησε , αφου μετα την παρελευση
αρκετου χρονου , δεν αναδυθηκε απ 'τα νερα .Το περιστατικο
αυτο θεωρηθηκε απ'τον ζωγραφο μελοδραματικο στοιχειο
και παραλειφθηκε στην μετειπα εξελιξη της εικονογραφισης.
Επισης και το τεραστιο μηλο θεωρηθηκε ως υπερβολη και
αφαιρεθηκε κι αυτο .Ο μοναδικος διασωθεις ηταν ο νεαρος
κωπηλατης, αν και μετατοπισμενος βαθυτερα στον πινακα,
αποκτωντας ασαφη χαραχτηριστκα . Τελειωνοντας , αφου
αναψε τα φωτα στο ισογειο και στον πανω οροφο του
νεοκλασικου ,υπογραψε στη κατω δεξια γωνια του πινακα.
Ο ερημοτατος των ανθρωπων.
σελιδα 25
Το φως γαργαρο ανα-
διπλωθηκε στα φυκια , η λυ-
ρικη υπερβαλει οταν εικονοποιει-/
η
κληματαρια θα δε-
σει
κοκκινα τα σταφυλια
αυτος ο κοσμος αξιζει - το καλυτερο
στον ναυαγο ριχνοντας κομματια του νοστου , τον
ενδυναμωνουμε στη μαχη του με τον καρχαρια , το
ξερουμε πως σαν διασωθει θα οικο-
δομησει εκκλησια , με κυ-
παρισσια στον αυλο-
γυρο και φωλιες στη στε-
γη των χελιδονιων
Τωρα , που ειμαστε στιβαγμενοι στη πολιτεια , πως
θ ' ανταμωσουμε τη σωτηρια μας ;
με δυο κουμπια στο πουκαμισο της
ελευθερωνεται ο κορφος της,πανεμορφη κοιλαδα,
εδω με δυσκολευει η Γλωσσα
τα παιδια ερχονται γρηγορα στο ζευ-
γαρι, εκεινη ποτιζει τον βασιλικο μην μαραθει, η φω-
νη της διακλαδιζεται/
δεν βαφει τα μαλλια της απο
κοκκεταρια , αλλα επειδη αρεσουν
σ 'εκεινον , χθες της αγορασε ενα
δαχτυλιδι και σκουλαρικια
σελιδα 26
Το πρασινο , το καταπρασινο των
φυλλων
Το χλωροπρασινο της χλοης /
το αυτοκινητο σταματησε στη
γωνια , ανοιξε τη μπροστινη δε-
ξια πορτα, κατεβηκε,
ανεβαινοντας την εσωτερικη σκαλα, στα-
ματησε , καθησε σ' ενα σκαλι,
στερεωσε το κεφαλι της στα
δυο χερια , θυμηθηκε τον πρωτο
αντρα, που της πηρε την παρθενια, μεσα
στο παρκο , πισω απο κατι
ψηλους θαμνους, υστερα τους αναθυ-
μηθηκε με τη σειρα , ο τριτος
ηταν στρατιωτης, καλο παιδι, καλη του
ωρα , οπου κι αν βρισκεται η '
μηπως δεν βρισκεται ;
Τωρα επεσε σε κακα χερια
ευχαριστημενη , που επαιξε τελεια το ρο-
λο της , σηκωθηκε , τη νυχτα ονειρευ-
τηκε τον εβδομο αντρα της ζωης της
Οταν ξυπνησε αργα το πρωι, στο σαλονι
στον δερματινο καναπε ξεφυλλισε ενα
αλμπουμ με φωτογραφιες, εκει ηταν η
μητερα , ο πατερας , ο συζυγος , τα παιδια,
εκεινη δεν ηταν εικονισμενη πουθενα
'' της ασπρης , της μαυριδερης της πρεπει καβαλλαρης ''
σελιδα 27
Ετσι τελειωσε ο Ποιητης:
''με τι υπερηφανεια οι γυναικες επιδεικνυουν
τα αναπαραγωγικα τους χαραχτηριστικα /
σωμα ανεστραμενου εναστρου ουρανου
Πολη λαμπρη
Παγκαλη πολη
στον ουρανο η γαλαζια θαλασσα
βυθισμενοι στα κοραλλια οι ανθρωποι
οργανισμος πληρης ανθρωποσφαιριδιων
Χρυση πολη
αργυρη πολη
εξασκημενα ματια , μπλουζες με τυ-
πωμενα γραμματα , εστιατορια , μπαρ
περιβολι σπιτιων , ανθρωπων , αυτοκινητων
Πολη πορνικη
Παρθενα πολη
αγοραζουμε και πουλαμε τα σωματα μας
στη τιμη της ζωης , φανατικοι
φιλοσοφια της απουσιας , της παρουσιας
Πολυβουη πολη
Παμφωτη πολη
το αρωμα του εσπρεσσο , αντιπαλευει
το αρωμα στη ριζα του αυτιου της
θεατρο των Χρωματων , των Κινησεων
Πολη πολυανθρωπη
Κατοικημενη πολη
ο δρομος στριβει δεξια , επειτα αριστερα
ξανα αριστερα , πιο κατω δεξια , επ 'απειρον
Βλεμμα της επιθυμιας , της Ορμης
δαιδαλικη πολη
συγχρονη πολη
τρυπημενη απ'τους αιχμηρους ηχους των αε-
ροπλανων , ηδονικη γυναικα σε οιστρο
Νικητρια του απειρου
Πολη φανταχτερη
βαβυλωνια πολη
ενδοξη μοιχαλιδα ''
Μια μερα κοντα στο ξημερωμα τους φωναξε να ξυπνησουν. Ηθελε
τους δειξει και να συμμεριστει μαζι τους τη μυστικη παραλια , που
ειχε ανακαλυψει .Εκεινοι δεχτηκαν με χαρα.Κατεβηκαν στα βραχια ,
που τα χτυπουσε το κυμα. Οι γλαροι στην εμφανιση τους σηκωσαν
τις φτερουγες τους στην ατμοσφαιρα.Τους γοητευσε το φως στα
ταξιδια του πανω στα νερα.Λιγα μετρα απ'την ακτη αναπηδησε και
ξαναβουτηξε το ασημενιο λεπιδι του ψαριου .Τον ακολουθησαν στο
κολυμπι , του ορκιστηκαν παντοτινη την αγαπη τους στα κοχυλια.
Ψηλα πισω τους ανεβαινε το βουνο , πετρωμενος θαλασσινος γιγαντας.
Διαβηκανε με χαρες τα περασματα των νησιων κι ανοιχτηκανε
με ηρεμια στο πλατυ πελαγο. Η νυχτα ηρθε ακολουθωντας
τη δυση του ηλιου , που σαν να σφαγιαστηκε εχυσε πισω του
κοκκινο αιμα.Τους πλησιασε ενα λαμπρα φωτισμενο υπερωκεανειο,
τους περασαν για ναυαγους και με δυνατες φωνες απο εκει τους
καλεσαν ν 'ανεβουν.Ερριξαν την ανεμοσκαλα , ενας- ενας σαν μαυροι
ισκιοι ανεβηκαν στο καταστρωμα , πλην ενος.Εκει τους περιμεναν
οι αλλοι , εφυγαν μεσα στη νυχτα με ασματα του συρμου και
χαχανητα .Εκεινον , μοναχο τον αφησαν στα μαυρα νερα
να πνιγει. Και πνιγηκε ο ερημοτατος των ανθρωπων.
Σαν πικραμενος , που ηταν εγυρε ν'αποκοιμηθει στον ισκιο
ενος πευκου.Κατα το μεσημερι τον ξυπνησαν οδοιπορειες
ανθρωπων,στα μουλαρια και στ'αλογα φορτωμενα τα υπαρχοντα
τους , οι αντρες με βυζαντινες τις οψεις και πισω οι γυναικες
με τα μωρα στην αγκαλια .Τα μεγαλυτερα παιδια , επαιζαν ανιδεα
χοροπηδωντας στα διαρκη πεταγματα της πεταλουδας .Ενας
αναμεσα τους , ισως ο γεροντοτερος τον χαιρετησε , σηκωνοντας
το χερι σαν ευλογια στον χαιρετισμο του .Τον αντιχαιρετησε
στελνωντας την καρδια του .Ως τρεις ωρες κρατησε η πορεια
των δικαιων ανθρωπων.Επειτα χαθηκαν μαζι με τις εικονες τους
κι οι φωνες τους.Κατω στο γυαλο τους περιμεναν,απο χθες
σελιδα 23
το απογευμα αγκυροβολημενα τα καραβια να τους φορτωσουν
για την εξορια .Ανεβηκε το βουνο απ'τη μερια των βραχων , στη
κορυφη του κολλησε με κερι στις πλατες του τις φτερουγες
τ' αετου , ορμησε προς τους γκρεμους κι επεσε, ελευθερος να
πετα στην ατμοσφαιρα .Οι ελιες πληθυναν απο κατω του
στις πλαγιες και στα χωραφια , και τα σιταροχωραφα αρμενιζαν
κιτρινα καθως ψηλωνε ακολουθωντας τα ρευματα του αερα,
ολο και ψηλωνε . Για ωρα πολυ πετουσε κι ειχε ξεχαστει ,
ομως σαν ελιωσε το κερι στις καμενες πλατες του
απ' τα φλογοβολα του ηλιου , ευχηθηκε
σαν φτασει κατω να φυτευτει σαν κυπαρισσι ορθοκορμο
σε τοπο σκεπασμενο απο κοκκινες παπαρουνες πληθος. Κι ετσι
εγινε στον ερημοτατο των ανθρωπων.
Κατα τις συνηθειες εκεινων των εποχων νηστεψε σαραντα ημερες
,κι ασκητευσε διαμενοντας στις κουφαλες των δεντρων και στα
κοιλωματα των βραχων .Ετσι ετοιμασθηκε , καθαρισμενος απ 'τις
αμαρτιες , και σαν ηρθε η ωρα εφτασε στο καθορισμενο μερος.
Εσυρε τη βαρεια πετρα στο πλαι' και μπηκε μεσα στη σπηλια ,
βρεθηκε στην αιθουσα με τους σταλακτιτες και τους σταλαγμιτες .
Εκει βρηκε την εικονα ,απο τα ιστορημενα χαρακτηριστικα πανω
στο σανιδι της με την εγκαυστικη μεθοδο μπορεσε να συμπερανει
πως ηταν δυνατος και ρωμαλεος .Βγηκε και μετακινησε το βραχο
πισω στη θεση του ,κλεινοντας το ανοιγμα της σπηλιας . Επειτα
κατεβαινοντας πιο χαμηλα συναντησε τη μεγαλη πολιτεια
των ανθρωπων .Κανενας δεν τον αναγνωρισε , ουτε τον προσφω-
νησε με τ'ονομα του , αυτον, που ολους τους γνωριζε , μ 'ολοκληρα
τα γεννεολογικα τους δεντρα.Δεν τον παραξενεψε η συμπεριφορα
τους , περιμενε η ιδιοτελεια τους να ταιριαζει στην αναισθησια
και στην αχαριστια τους.Σιωπησε στα βαθη της καρδιας του το
παραπονο για κεινον τον ανθρωπο , βουβαθηκε στο στομα
η εξιστορηση των μαρτυρηματων . Για κεινον τον ερημοτατο
των ανθρωπων.
σελιδα 24
Εκεινη τη χρονια ολα συνεβησαν αναποδα.Ρηχα τα λογια των ανθρωπων
και τα φερσιματα τους αδιαντροπα .Η σκληροτητα κυριαρχισε στη
καρδια τους .Τοσο ηταν καταπτιστοι , που πλησιασε η αναποδραστη
καταστροφη τους .Πυρ εξ ουρανου κατακαυσε τα σπιτια τους ,
τα ζωα καταγκρεμνιστηκαν στις αβυσσους , που ανοιχτηκαν στη
γη.Οι σωφρονεστεροι τους ειχαν προειδοποιησει για τα μελλοντα
δυστυχηματα , ματαια ομως , δεν εισακουσθηκαν απο τους
αχρειοτερους. Εκεινες τις ημερες εγενετο τρομερη η κολασις
επι του προσωπου της γης. Ορνια αγρια κατασπαραζαν τα πτωματα
και τρωγανε χωρις ελεος τα κεφαλια των ανθρωπων , οι
σαπισμενες σαρκες λεπριασμενες δυσωδουσαν και μολυναν
ολη την ατμοσφαιρα . Μεσα σ ' αυτη την μαυρη κατασταση
στασιασαν οι αντρειωμενοι πανοπλοι εναντιων των φαυλων.
Η αδυσωπητη μαχη κρατησε μια εβδομαδα , συγκεκριμενα
την τελευταια εβδομαδα του Μαι'ου. Κι εκλεινε νικητρια
προς το μερος των αξιων .Τ' ακους αυτο ερημοτατε
των ανθρωπων.
Τον δισκο του ηλιου τον ισορροπησε μ'ενα τεραστιο μηλο , πανω απ'
τη στεγη του νεοκλασικου κτιριου.Σ'εκεινη την ζωγραφικη
ανεβασμενος σε μια βαρκα ανδρας νεαρης ηληκιας με τον κορμο
γυμνωμενο στο φως κωπηλατουσε στα νερα της θαλασσας,
σε καποια αποσταση απο την κιτρινη ακτη, εκει καπου
εριχνε τον ισκιο του ενα τεραστιο ζαρι. Ο αριθμος των
στιγματων του κυβου , που θα εβλεπε ο Θεατης του πινακα
ηταν :ενα , δυο , τρια,στις τρεις τετραγωνες πλευρες του,
που εδειχνε για χαρι της προοπτικης.Τα συννεφα πανω
εικονιζονταν στις γοργες μορφες ρων αλογων , που
καλπαζουν.Μια γυναικα , παλι σε νεαρη ηληκια οπως ο κωπηλατης ,
φορωντας ολοσωμο μαγιο γαλαζιου χρωματος , ετοιμασθηκε
να βουτησει στα νερα απο ενα ψηλο αποτομο βραχο. Και
βουτηξε μεσα στα διαφανα νερα , που αναταραχτηκαν ,
ομως κανεις δεν ανησυχησε , αφου μετα την παρελευση
αρκετου χρονου , δεν αναδυθηκε απ 'τα νερα .Το περιστατικο
αυτο θεωρηθηκε απ'τον ζωγραφο μελοδραματικο στοιχειο
και παραλειφθηκε στην μετειπα εξελιξη της εικονογραφισης.
Επισης και το τεραστιο μηλο θεωρηθηκε ως υπερβολη και
αφαιρεθηκε κι αυτο .Ο μοναδικος διασωθεις ηταν ο νεαρος
κωπηλατης, αν και μετατοπισμενος βαθυτερα στον πινακα,
αποκτωντας ασαφη χαραχτηριστκα . Τελειωνοντας , αφου
αναψε τα φωτα στο ισογειο και στον πανω οροφο του
νεοκλασικου ,υπογραψε στη κατω δεξια γωνια του πινακα.
Ο ερημοτατος των ανθρωπων.
σελιδα 25
Το φως γαργαρο ανα-
διπλωθηκε στα φυκια , η λυ-
ρικη υπερβαλει οταν εικονοποιει-/
η
κληματαρια θα δε-
σει
κοκκινα τα σταφυλια
αυτος ο κοσμος αξιζει - το καλυτερο
στον ναυαγο ριχνοντας κομματια του νοστου , τον
ενδυναμωνουμε στη μαχη του με τον καρχαρια , το
ξερουμε πως σαν διασωθει θα οικο-
δομησει εκκλησια , με κυ-
παρισσια στον αυλο-
γυρο και φωλιες στη στε-
γη των χελιδονιων
Τωρα , που ειμαστε στιβαγμενοι στη πολιτεια , πως
θ ' ανταμωσουμε τη σωτηρια μας ;
με δυο κουμπια στο πουκαμισο της
ελευθερωνεται ο κορφος της,πανεμορφη κοιλαδα,
εδω με δυσκολευει η Γλωσσα
τα παιδια ερχονται γρηγορα στο ζευ-
γαρι, εκεινη ποτιζει τον βασιλικο μην μαραθει, η φω-
νη της διακλαδιζεται/
δεν βαφει τα μαλλια της απο
κοκκεταρια , αλλα επειδη αρεσουν
σ 'εκεινον , χθες της αγορασε ενα
δαχτυλιδι και σκουλαρικια
σελιδα 26
Το πρασινο , το καταπρασινο των
φυλλων
Το χλωροπρασινο της χλοης /
το αυτοκινητο σταματησε στη
γωνια , ανοιξε τη μπροστινη δε-
ξια πορτα, κατεβηκε,
ανεβαινοντας την εσωτερικη σκαλα, στα-
ματησε , καθησε σ' ενα σκαλι,
στερεωσε το κεφαλι της στα
δυο χερια , θυμηθηκε τον πρωτο
αντρα, που της πηρε την παρθενια, μεσα
στο παρκο , πισω απο κατι
ψηλους θαμνους, υστερα τους αναθυ-
μηθηκε με τη σειρα , ο τριτος
ηταν στρατιωτης, καλο παιδι, καλη του
ωρα , οπου κι αν βρισκεται η '
μηπως δεν βρισκεται ;
Τωρα επεσε σε κακα χερια
ευχαριστημενη , που επαιξε τελεια το ρο-
λο της , σηκωθηκε , τη νυχτα ονειρευ-
τηκε τον εβδομο αντρα της ζωης της
Οταν ξυπνησε αργα το πρωι, στο σαλονι
στον δερματινο καναπε ξεφυλλισε ενα
αλμπουμ με φωτογραφιες, εκει ηταν η
μητερα , ο πατερας , ο συζυγος , τα παιδια,
εκεινη δεν ηταν εικονισμενη πουθενα
'' της ασπρης , της μαυριδερης της πρεπει καβαλλαρης ''
σελιδα 27
Ετσι τελειωσε ο Ποιητης:
''με τι υπερηφανεια οι γυναικες επιδεικνυουν
τα αναπαραγωγικα τους χαραχτηριστικα /
σωμα ανεστραμενου εναστρου ουρανου
Πολη λαμπρη
Παγκαλη πολη
στον ουρανο η γαλαζια θαλασσα
βυθισμενοι στα κοραλλια οι ανθρωποι
οργανισμος πληρης ανθρωποσφαιριδιων
Χρυση πολη
αργυρη πολη
εξασκημενα ματια , μπλουζες με τυ-
πωμενα γραμματα , εστιατορια , μπαρ
περιβολι σπιτιων , ανθρωπων , αυτοκινητων
Πολη πορνικη
Παρθενα πολη
αγοραζουμε και πουλαμε τα σωματα μας
στη τιμη της ζωης , φανατικοι
φιλοσοφια της απουσιας , της παρουσιας
Πολυβουη πολη
Παμφωτη πολη
το αρωμα του εσπρεσσο , αντιπαλευει
το αρωμα στη ριζα του αυτιου της
θεατρο των Χρωματων , των Κινησεων
Πολη πολυανθρωπη
Κατοικημενη πολη
ο δρομος στριβει δεξια , επειτα αριστερα
ξανα αριστερα , πιο κατω δεξια , επ 'απειρον
Βλεμμα της επιθυμιας , της Ορμης
δαιδαλικη πολη
συγχρονη πολη
τρυπημενη απ'τους αιχμηρους ηχους των αε-
ροπλανων , ηδονικη γυναικα σε οιστρο
Νικητρια του απειρου
Πολη φανταχτερη
βαβυλωνια πολη
ενδοξη μοιχαλιδα ''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου