Σαν περασε ο καιρος και ξεμπλεχτηκε απο την παραξενη χωρα , η γη απαλυνε και τα κοπαδια των προβατων διαδεχονταν αγελες μοσχαριων.Συναντουσε συχνα-πυκνα συντροφιες χαροκοπων , που γιορταζαν κι εσερναν μαζι τους ζωα φορτωμενα με καλαθια φρουτα κι ητανε πολυ γελαστοι ανθρωποι .Σχεδιαζανε σαν βελη τα πουλια και τα λουλουδια σαν τις λαμπαδες της Λαμπρης.Ενα πρασινο δεντρο κι ενας αντρας με καπελο του εκανε εντυπωση.Τον πλησιασε
κι ανταλλαξανε μερικες κουβεντες.Κυτταξε ολογυρα .ενα τεραστιο πρασινο με δυο κιτρινα στιγματα αντανακλουσε το τεραστιο γαλαζιο με το κιτρινο στιγμα πανω του .Ενας απ'αυτους, φαινεται ηταν
ο σοφος της φυλης, του ιστορησε την αρχη των πραγματων . οι εικονες του αλλοτε ηταν τρομακτικες κι αλλοτε γαληνιες, παρ' ολα αυτα του φανηκαν αστειες.Του εθεσε διαφορες ερωτησεις , οι απαντησεις του ηταν αινιγματικες.Τον ρωτησε τελευταια . ''Γιατι αυτο το πρασινο δεντρο ; , η απαντηση του ξεδιπλωθηκε με αργοσυρτες λεξεις.''Το πεπρωμενο σε καθε δεντρο ειναι το πρασινο
χρωμα '', του συμπληρωσε πως ενα παιδι ειχε φυτεψει αυτο το δεντρο .Αυτος αναρωτηθηκε αν ηταν το ιδιο παιδι , ''ετσι κι αλλιως''
σκεφτηκε ''δεν εχει σημασια , ολα τα παιδια ειναι τα ιδια ''
Παρακατω το τοπιο ολο βελανιδιες και πιο χαμηλα ευκαλυπτοι κι ιτιες.Πανε
πολλα χρονια , που υπηρχανε λυκοι κι ητανε πολλα πεινασμενοι.
Ακομα περνουσαν τους ανθρωπους αλυσσοδεμενους με τα ρουχα τους κατασχιστα και ραπισμενα τα κορμια τους .Ολοτριγυρω ανοιγονταν στη γης πηγαδια σαν στοματα , γεματα φιδια.Κι ολα εκεινα φτασανε ως εδω σαν παραμυθια και μυθοι και φανταστικες
ιστοριες.Σε καποια μερη δειχνουν πετρες στα σχηματα των παιδιων.
Τωρα γυρισε να ατενισει τον ηλιο , δαχτυλιδι χρυσο στον ουρανο.Στη σκια ενος δεντρου τα παιδια παιζανε θεατρο, τα δεντρα ειχανε το μποι' τους.Τα παιδια συλλαβιζανε στα αλφαβηταρια τους και με το
χρωμα κανανε σπιτακια οπως τα' χανε στο νου τους , τα πετραδακια αναπαριστουσανε προβατακια και αλογα .Το παιδι ρωτησε αν το γαλαζιο στον ουρανο δεν ειναι τπ γαλαζιο του χορταρι.Σε λιγο τους ανθρωπους θα τους συντροφευαν τα ζωα και θα μοιραζονταν τις εμπειριες τους.Θα ξενυχτουσε σημερα μαζι τους και το ξημερωμα
θα τραβουσε παλι τον δρομο του.
Αποψε το φεγγαρι βγηκε ολογιομο κι οπως του αρεσαν τα παραμυθια του ηρθε η επιθυμια να αρχισει το παραμυθι.Μια φορα κι ενα καιρο οταν τα βουνα δεν ειχαν εμφανισθει στη πλατη της γης
και τα δεντρα ηταν τεραστια κι αγγιζανε τα αστρα , τοτε οι ανθρωποι
στα σιτια τους κρεμουσανε ηλιους να τους φωτιζουν.Κι οι στεγες
στα σπιτια τους εμοιαζαν με τριγωνα ισοσκελη και τους κηπους τους
ειχανε τειχισμενους με ξερολιθιες.Ο ηλιος ειχε ματια κι εβλεπε τα καλα και τα κακα.Στα γαλαζια νερα του ουρανου τα πουλια πλενανε
τα φτερωματα τους.Σ' ολοκληρο τον κοσμο υπηρχε μονο ενα παιδακι, ηταν χαρουμενο κι αυτο κι αλλοι, που εμοιαζε με τα λουλουδια , που'χουνε κιτρινα ανθη.Οι μεγαλοι το ρωτουσαν να παρουν συμβουλες, ποτε να σπειρουν ποτε να θερισουν ποτε ν' ανοιχτουν για ψαρεμα και ποτε να ζευγαρωσουν με τις γυναικες τους. Κι ολοι μεγαλωναν κι αυτο δεν μεγαλωνε , για συντροφια του ειχε μια χηνα κατασπρη . που την συνοδευε στη λιμνη να κολυμβησει. Κι αυτο δεν εψαχνε τους γεννητορες , που δεν ειχε ,
ουτε εμελλε ν ' αφησει απογονους.Ολα θα ηταν σαν το μελι και το γαλα αν δεν αλλαζε ο κοσμος.Οταν τελειωσε το παραμυθι ξημερωσε ο θεος τη μερα του.
Βραδυνε πολλες μερες και ξημερωσε πολλες νυχτες μακρυα απο τη θαλασσα.Θαρρηνε οταν ανταμωσε ανθρωπο να γνωριζει το κουπι στο ξυλο και το αλατισμενο ψωμι.Ητανε χαρας ευαγγελια οταν αντικρυσε τα χρυσα ακρογυαλια, και τα ελιοφυτα διαδεχονταν οι συκιες και στα ρεματα καλαμιες με αηδονια φωλεμενα.Περασαν τα σκαφη σημαιοστολιστα κι αφησαν μπαλονια να ανεβουν στο στερεωμα.Σερνανε διχτυα γιομισμενα με ψαρια κι αλλα τους ακολουθουσαν οπως το γραμμα γαμα το Ελληνικο.Ενα παιδι σε μια βαρκουλα ξεδιπλωσε ενα χαρτι κι απαγγειλε με τραγουδιστη φωνη.
''Ταξιδευουμε τη χαρα μας στα καραβια''.Το θεαμα συνεχιζονταν
και δεν τελειωνε οσο ο ηλιος ταξιδευε. Κι ενα ναυτακι στο πιο φηλο καταρτι εφερνε τα ματια γυρω του κι εδειχνε με τα χερια του τα νησια , που πλεγανε και τους γλαρους , που ασπρολευκαζανε τους ανεμους.Το παιδι απο κει ψηλα βουτηξε με μια περιτεχνη βουτια στη θαλασσα κι αναδυθηκε μπροστα του .Του ειπε πως λυσανε τα μαγια καθως κυλησε ο καιρος κι οι πετρες με τα σχηματα των παιδιων σαρκωσανε με ζεστη σαρκα.Χαρηκε πολυ κι οσο περνουσε η
πομπη των καραβιων μαζευε τις ανταυγειες τους στα νερα και τις αποτυπωνε στα κοχυλια και στα στρειδια.
Ητανε χαρουμενος με τη παρεα του παιδιου και το'δειχνε και το 'πραττε.Ο ουρανος στον αργαλειο του χραμισε του ηλιου τα χρωματα σ' ανατολη και δυση τα ιστωσε και κατω χαμηλα σαι'τεψε το πρασινο.Και στους καιρους εκεινους κατεφθαναν αγιογραφοι να ιστορησουν τ' αη -Γιωργη το κατορθωμα με τον δρακοντα , που φυλαγε το νερο ακυλιστο , κι ειχε την κορη αιχμαλωτη.Και τους ακολουθουσαν απο πισω μαι'στροι μεγαλοι , και μελωποιοι πληθος.
Κι ο κοσμος ισσορροπησε με την ομορφια και τη δικαιοσυνη.
Τοτε τριτωσε η επιθυμια του για το παραμυθι. μια φορα κι ενα καιρο στον ουρανο βρισκονταν τρεις ηλιοι , οταν ο πρωτος δουσε ο δευτερος
αυγιζε κι ο τριτος μεσορανουσε.Κανενας δεν εξηγουσε τιποτα , δεχοντουσαν τα παντα σαν αυτονοητα.Τοτε ζητηθηκε απο το παιδι να ζωγραφισει και πανω στις ζωγραφιες του να ιστορησουν.Κι αυτο καθησε κι εκανε ζωγραφιες δεκα τον αριθμο , μεσα σ 'αυτες ηταν εκεινο , που ειχε ερθει , αυτο , που ηρθε κι εκεινο , που θα ερθει.Οταν εφτασε το παραμυθι στο τελος ζητησε απο το παιδι να ζωγραφισει.
κι ανταλλαξανε μερικες κουβεντες.Κυτταξε ολογυρα .ενα τεραστιο πρασινο με δυο κιτρινα στιγματα αντανακλουσε το τεραστιο γαλαζιο με το κιτρινο στιγμα πανω του .Ενας απ'αυτους, φαινεται ηταν
ο σοφος της φυλης, του ιστορησε την αρχη των πραγματων . οι εικονες του αλλοτε ηταν τρομακτικες κι αλλοτε γαληνιες, παρ' ολα αυτα του φανηκαν αστειες.Του εθεσε διαφορες ερωτησεις , οι απαντησεις του ηταν αινιγματικες.Τον ρωτησε τελευταια . ''Γιατι αυτο το πρασινο δεντρο ; , η απαντηση του ξεδιπλωθηκε με αργοσυρτες λεξεις.''Το πεπρωμενο σε καθε δεντρο ειναι το πρασινο
χρωμα '', του συμπληρωσε πως ενα παιδι ειχε φυτεψει αυτο το δεντρο .Αυτος αναρωτηθηκε αν ηταν το ιδιο παιδι , ''ετσι κι αλλιως''
σκεφτηκε ''δεν εχει σημασια , ολα τα παιδια ειναι τα ιδια ''
Παρακατω το τοπιο ολο βελανιδιες και πιο χαμηλα ευκαλυπτοι κι ιτιες.Πανε
πολλα χρονια , που υπηρχανε λυκοι κι ητανε πολλα πεινασμενοι.
Ακομα περνουσαν τους ανθρωπους αλυσσοδεμενους με τα ρουχα τους κατασχιστα και ραπισμενα τα κορμια τους .Ολοτριγυρω ανοιγονταν στη γης πηγαδια σαν στοματα , γεματα φιδια.Κι ολα εκεινα φτασανε ως εδω σαν παραμυθια και μυθοι και φανταστικες
ιστοριες.Σε καποια μερη δειχνουν πετρες στα σχηματα των παιδιων.
Τωρα γυρισε να ατενισει τον ηλιο , δαχτυλιδι χρυσο στον ουρανο.Στη σκια ενος δεντρου τα παιδια παιζανε θεατρο, τα δεντρα ειχανε το μποι' τους.Τα παιδια συλλαβιζανε στα αλφαβηταρια τους και με το
χρωμα κανανε σπιτακια οπως τα' χανε στο νου τους , τα πετραδακια αναπαριστουσανε προβατακια και αλογα .Το παιδι ρωτησε αν το γαλαζιο στον ουρανο δεν ειναι τπ γαλαζιο του χορταρι.Σε λιγο τους ανθρωπους θα τους συντροφευαν τα ζωα και θα μοιραζονταν τις εμπειριες τους.Θα ξενυχτουσε σημερα μαζι τους και το ξημερωμα
θα τραβουσε παλι τον δρομο του.
Αποψε το φεγγαρι βγηκε ολογιομο κι οπως του αρεσαν τα παραμυθια του ηρθε η επιθυμια να αρχισει το παραμυθι.Μια φορα κι ενα καιρο οταν τα βουνα δεν ειχαν εμφανισθει στη πλατη της γης
και τα δεντρα ηταν τεραστια κι αγγιζανε τα αστρα , τοτε οι ανθρωποι
στα σιτια τους κρεμουσανε ηλιους να τους φωτιζουν.Κι οι στεγες
στα σπιτια τους εμοιαζαν με τριγωνα ισοσκελη και τους κηπους τους
ειχανε τειχισμενους με ξερολιθιες.Ο ηλιος ειχε ματια κι εβλεπε τα καλα και τα κακα.Στα γαλαζια νερα του ουρανου τα πουλια πλενανε
τα φτερωματα τους.Σ' ολοκληρο τον κοσμο υπηρχε μονο ενα παιδακι, ηταν χαρουμενο κι αυτο κι αλλοι, που εμοιαζε με τα λουλουδια , που'χουνε κιτρινα ανθη.Οι μεγαλοι το ρωτουσαν να παρουν συμβουλες, ποτε να σπειρουν ποτε να θερισουν ποτε ν' ανοιχτουν για ψαρεμα και ποτε να ζευγαρωσουν με τις γυναικες τους. Κι ολοι μεγαλωναν κι αυτο δεν μεγαλωνε , για συντροφια του ειχε μια χηνα κατασπρη . που την συνοδευε στη λιμνη να κολυμβησει. Κι αυτο δεν εψαχνε τους γεννητορες , που δεν ειχε ,
ουτε εμελλε ν ' αφησει απογονους.Ολα θα ηταν σαν το μελι και το γαλα αν δεν αλλαζε ο κοσμος.Οταν τελειωσε το παραμυθι ξημερωσε ο θεος τη μερα του.
Βραδυνε πολλες μερες και ξημερωσε πολλες νυχτες μακρυα απο τη θαλασσα.Θαρρηνε οταν ανταμωσε ανθρωπο να γνωριζει το κουπι στο ξυλο και το αλατισμενο ψωμι.Ητανε χαρας ευαγγελια οταν αντικρυσε τα χρυσα ακρογυαλια, και τα ελιοφυτα διαδεχονταν οι συκιες και στα ρεματα καλαμιες με αηδονια φωλεμενα.Περασαν τα σκαφη σημαιοστολιστα κι αφησαν μπαλονια να ανεβουν στο στερεωμα.Σερνανε διχτυα γιομισμενα με ψαρια κι αλλα τους ακολουθουσαν οπως το γραμμα γαμα το Ελληνικο.Ενα παιδι σε μια βαρκουλα ξεδιπλωσε ενα χαρτι κι απαγγειλε με τραγουδιστη φωνη.
''Ταξιδευουμε τη χαρα μας στα καραβια''.Το θεαμα συνεχιζονταν
και δεν τελειωνε οσο ο ηλιος ταξιδευε. Κι ενα ναυτακι στο πιο φηλο καταρτι εφερνε τα ματια γυρω του κι εδειχνε με τα χερια του τα νησια , που πλεγανε και τους γλαρους , που ασπρολευκαζανε τους ανεμους.Το παιδι απο κει ψηλα βουτηξε με μια περιτεχνη βουτια στη θαλασσα κι αναδυθηκε μπροστα του .Του ειπε πως λυσανε τα μαγια καθως κυλησε ο καιρος κι οι πετρες με τα σχηματα των παιδιων σαρκωσανε με ζεστη σαρκα.Χαρηκε πολυ κι οσο περνουσε η
πομπη των καραβιων μαζευε τις ανταυγειες τους στα νερα και τις αποτυπωνε στα κοχυλια και στα στρειδια.
Ητανε χαρουμενος με τη παρεα του παιδιου και το'δειχνε και το 'πραττε.Ο ουρανος στον αργαλειο του χραμισε του ηλιου τα χρωματα σ' ανατολη και δυση τα ιστωσε και κατω χαμηλα σαι'τεψε το πρασινο.Και στους καιρους εκεινους κατεφθαναν αγιογραφοι να ιστορησουν τ' αη -Γιωργη το κατορθωμα με τον δρακοντα , που φυλαγε το νερο ακυλιστο , κι ειχε την κορη αιχμαλωτη.Και τους ακολουθουσαν απο πισω μαι'στροι μεγαλοι , και μελωποιοι πληθος.
Κι ο κοσμος ισσορροπησε με την ομορφια και τη δικαιοσυνη.
Τοτε τριτωσε η επιθυμια του για το παραμυθι. μια φορα κι ενα καιρο στον ουρανο βρισκονταν τρεις ηλιοι , οταν ο πρωτος δουσε ο δευτερος
αυγιζε κι ο τριτος μεσορανουσε.Κανενας δεν εξηγουσε τιποτα , δεχοντουσαν τα παντα σαν αυτονοητα.Τοτε ζητηθηκε απο το παιδι να ζωγραφισει και πανω στις ζωγραφιες του να ιστορησουν.Κι αυτο καθησε κι εκανε ζωγραφιες δεκα τον αριθμο , μεσα σ 'αυτες ηταν εκεινο , που ειχε ερθει , αυτο , που ηρθε κι εκεινο , που θα ερθει.Οταν εφτασε το παραμυθι στο τελος ζητησε απο το παιδι να ζωγραφισει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου