α '
Αρχιζει το παραμυθι . μια φορα κι ενα καιρο δρακοντας κακος αρπαξε τη μοναχη θυγατερα μιας χηρας γυναικας . Μητε ειχε κυρη η' συγγενη να την συνδραμει. Η ερμη μανα σχιζεται στα σωθικα της χιλια κομματια και την βαριομοιρολογα την αμοιρη την κορη .Πανω σε ολα αυτα τα δυστυχα ο δρακοντας κρατουσε και το νερο της πηγης ,και τις βρυσες ασταλαχτες να μενουν .
Οντας επεστρεψε το βασιλοπουλο απ' το μακρυνο σεφερι με το στρατο του νικητη κι ελογιαστηκε απ' τους ανθρωπους του για την αρπαγη της κορης της χηρας βαρια τον κακοφανηκε τετοια να συμβαινουν στο βασιλειο του . ητανε ακομα πως την καλοβλεπε τη κοπελα καιρο γυναικα να την παρει αφοτου την πρωτοσυναντησε σαν ειχε βγει να κυνηγησει ελαφια και μπροστα του σταθηκε ξαφνικα η ομορφη σαν τον ηλιο λαμπερη . Βαζει , λοιπον , σελωνουν τ' αλογο την αργυρη τη σελλα , βαζει το πεταλωνουν τα πεταλα χρυσα , δωσαν του και χρυση
βιτσουλα να το βιτσισει , κι ως το βιτσισε ετρεξε σαν αστραπη στα νεφη χιλια μιλια.
Μηνυσανε του δρακοντα τον κινδυνο ο ηλιος το φεγγαρι βιγλατορες πιστοι υποτακτικοι του . Με μιας αδραχνει νεφη και συλλεγει τα μαυρα κι αραχνα , χουγιαζει με τη φωνη του μεγαλη κραυγη κι ανασηκωθηκε ανεμοστροβιλος κακος και κατεπεσε στη γη δεινη χαλαζα κι ομβρος πολυς εφτα των ημερων ακαταπαυστα , τοτε θα ελαχε κακο πνιγμο το βασιλοπουλο αν δυνατοι γυπαετοι , που τον βοηθανε στο κηνυγι του λιονταριου , δεν τον ψηλωναν στα επουρανια με τ' αρπαγια τους.
Τη δευτερη φορα ο δρακοντας περιτριγυρισε το καστρο με εφταδιπλα τειχια κι αρματωσε τα ορθοπυργα με τρικεφαλους γιγαντες , που ' χαν σε καθε κεφαλη μοναχα ενα τεραστιο ματι ορθανοιχτο παντα.
Ως κοιτονταν συλλογισμενο και στενοχωρημενο το βασιλοπουλο
εσπευσαν με τη θεληση τους αρωγοι τα μυρμηγγια αρματωμενα . Αρχισε ολημερις κι ολονυχτις πολεμος φοβερος κι η κλαγγη των οπλων επηρε ολουθε τον αερα , τοσος ηταν ο θορυβος μεγαλος που τα πουλια σκορπιστηκαν τρομαγμενα , κι ενας μετα τον αλλον οι πυργοι παραδινονταν με τους πολεμισταδες τους κι επακολουθησε σφαγη ανελεητη .
Ειδε κι αποειδε ο δρακος και μεταχειριστηκε το τριτο τεχνασμα που τ' απομενε πλεον .
Σκεπαστηκε το καστελι του απ' ακρου σ' ακρο εφταγλωσση φωτια και κατακαψε τα δρυμονια ολοτριγυρω κι οι γρανιτες ασπρισαν και τριβοντουσαν τριβολια σαν την ασβεστο . Εκειδα , που τον ηβρε βαρυθυμο το βασιλοπυλο μια μαγιοπουλα , κορη μαγισσας , τον πηρε στη κατοικια της . τον ελουσε και τον μοσχοσαπουνισε με τ' αθανατο νερο , που προσδιδει τη χαρι ακαυτο κι ατρωτο να' ναι το κορμι .Μολις εκεινα τα γιατρικα τελεψαν εν τω αμα ζωστηκε το χρυσο σπαθι και το κονταρι χυμενο με σπανιο μιγμα μεταλλων κρατωντας στο χερι χουμιξε σαν ανεμος στο πυρ και διχως να καψαλιστουν τα ομορφα σγουρα του κονταρισε νεκρο τον δρακοντα
και τον αποτελειωσε με το χρυσο σπαθακι . Αιφνης μετα το φονικο καλυτερευσε ο καιρος κι εβγαλ' η γης χορταρι , τ ' αηδονια κελαηδιζαν τους ψαλμους μεσ ' στις δαφνουλες κρυμμενα κι η μονακριβη θυγατερα της χηρας παιζογελουσε στη κουνια του περιβολαριου, δεμενη με μεταξενιες κλωστες απο τους κλωνους της λεμονιας .
Ευτυς ως καβαλικεψε τ ' αλογο το βασιλοπυλο εφωλευσε η λυγερη στην αγγαλια του μισολιγοθυμισμενη απο τ' αρωματα και τα μυρωδικα , που εχυνε ολοτριγυρα η φυση ολη απλοχερα . Βιτσιζει τον μαυρο του και πανε χιλια μιλια , και ξανα τον βιτσισε και πανε αλλα τοσα , ως που φανηκαν τα μερη τα δικα τους .
Εταξε ο βασιλιας τους γαμους και τις χαρες , συντομα να γινουν , την ερχομενη Κυριακη ημερα . Και εσυναχτηκε συμπεθερολογι μεγα το πληθος με δωρα πολλα χρυσο ασημι και σμυρνα .
Εγω , που σας το αφηγηθηκα το παραμυθι αυτο ημουν μεσα στο ψικι του γαμπρου λαγουτιερης και να λεγω ψεματα δεν ξερω , ουτε το ' χω συνειθιο , πως περασαν αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα .
Αρχιζει το παραμυθι . μια φορα κι ενα καιρο δρακοντας κακος αρπαξε τη μοναχη θυγατερα μιας χηρας γυναικας . Μητε ειχε κυρη η' συγγενη να την συνδραμει. Η ερμη μανα σχιζεται στα σωθικα της χιλια κομματια και την βαριομοιρολογα την αμοιρη την κορη .Πανω σε ολα αυτα τα δυστυχα ο δρακοντας κρατουσε και το νερο της πηγης ,και τις βρυσες ασταλαχτες να μενουν .
Οντας επεστρεψε το βασιλοπουλο απ' το μακρυνο σεφερι με το στρατο του νικητη κι ελογιαστηκε απ' τους ανθρωπους του για την αρπαγη της κορης της χηρας βαρια τον κακοφανηκε τετοια να συμβαινουν στο βασιλειο του . ητανε ακομα πως την καλοβλεπε τη κοπελα καιρο γυναικα να την παρει αφοτου την πρωτοσυναντησε σαν ειχε βγει να κυνηγησει ελαφια και μπροστα του σταθηκε ξαφνικα η ομορφη σαν τον ηλιο λαμπερη . Βαζει , λοιπον , σελωνουν τ' αλογο την αργυρη τη σελλα , βαζει το πεταλωνουν τα πεταλα χρυσα , δωσαν του και χρυση
βιτσουλα να το βιτσισει , κι ως το βιτσισε ετρεξε σαν αστραπη στα νεφη χιλια μιλια.
Μηνυσανε του δρακοντα τον κινδυνο ο ηλιος το φεγγαρι βιγλατορες πιστοι υποτακτικοι του . Με μιας αδραχνει νεφη και συλλεγει τα μαυρα κι αραχνα , χουγιαζει με τη φωνη του μεγαλη κραυγη κι ανασηκωθηκε ανεμοστροβιλος κακος και κατεπεσε στη γη δεινη χαλαζα κι ομβρος πολυς εφτα των ημερων ακαταπαυστα , τοτε θα ελαχε κακο πνιγμο το βασιλοπουλο αν δυνατοι γυπαετοι , που τον βοηθανε στο κηνυγι του λιονταριου , δεν τον ψηλωναν στα επουρανια με τ' αρπαγια τους.
Τη δευτερη φορα ο δρακοντας περιτριγυρισε το καστρο με εφταδιπλα τειχια κι αρματωσε τα ορθοπυργα με τρικεφαλους γιγαντες , που ' χαν σε καθε κεφαλη μοναχα ενα τεραστιο ματι ορθανοιχτο παντα.
Ως κοιτονταν συλλογισμενο και στενοχωρημενο το βασιλοπουλο
εσπευσαν με τη θεληση τους αρωγοι τα μυρμηγγια αρματωμενα . Αρχισε ολημερις κι ολονυχτις πολεμος φοβερος κι η κλαγγη των οπλων επηρε ολουθε τον αερα , τοσος ηταν ο θορυβος μεγαλος που τα πουλια σκορπιστηκαν τρομαγμενα , κι ενας μετα τον αλλον οι πυργοι παραδινονταν με τους πολεμισταδες τους κι επακολουθησε σφαγη ανελεητη .
Ειδε κι αποειδε ο δρακος και μεταχειριστηκε το τριτο τεχνασμα που τ' απομενε πλεον .
Σκεπαστηκε το καστελι του απ' ακρου σ' ακρο εφταγλωσση φωτια και κατακαψε τα δρυμονια ολοτριγυρω κι οι γρανιτες ασπρισαν και τριβοντουσαν τριβολια σαν την ασβεστο . Εκειδα , που τον ηβρε βαρυθυμο το βασιλοπυλο μια μαγιοπουλα , κορη μαγισσας , τον πηρε στη κατοικια της . τον ελουσε και τον μοσχοσαπουνισε με τ' αθανατο νερο , που προσδιδει τη χαρι ακαυτο κι ατρωτο να' ναι το κορμι .Μολις εκεινα τα γιατρικα τελεψαν εν τω αμα ζωστηκε το χρυσο σπαθι και το κονταρι χυμενο με σπανιο μιγμα μεταλλων κρατωντας στο χερι χουμιξε σαν ανεμος στο πυρ και διχως να καψαλιστουν τα ομορφα σγουρα του κονταρισε νεκρο τον δρακοντα
και τον αποτελειωσε με το χρυσο σπαθακι . Αιφνης μετα το φονικο καλυτερευσε ο καιρος κι εβγαλ' η γης χορταρι , τ ' αηδονια κελαηδιζαν τους ψαλμους μεσ ' στις δαφνουλες κρυμμενα κι η μονακριβη θυγατερα της χηρας παιζογελουσε στη κουνια του περιβολαριου, δεμενη με μεταξενιες κλωστες απο τους κλωνους της λεμονιας .
Ευτυς ως καβαλικεψε τ ' αλογο το βασιλοπυλο εφωλευσε η λυγερη στην αγγαλια του μισολιγοθυμισμενη απο τ' αρωματα και τα μυρωδικα , που εχυνε ολοτριγυρα η φυση ολη απλοχερα . Βιτσιζει τον μαυρο του και πανε χιλια μιλια , και ξανα τον βιτσισε και πανε αλλα τοσα , ως που φανηκαν τα μερη τα δικα τους .
Εταξε ο βασιλιας τους γαμους και τις χαρες , συντομα να γινουν , την ερχομενη Κυριακη ημερα . Και εσυναχτηκε συμπεθερολογι μεγα το πληθος με δωρα πολλα χρυσο ασημι και σμυρνα .
Εγω , που σας το αφηγηθηκα το παραμυθι αυτο ημουν μεσα στο ψικι του γαμπρου λαγουτιερης και να λεγω ψεματα δεν ξερω , ουτε το ' χω συνειθιο , πως περασαν αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου