Ο χωρος ηταν ενα τεραστιο ορθογωνιο παραλληλεπιπεδο . Στη πλευρα του με το μεγαλυτερο μηκος σε υψος εβδομηντα εκατοστων απο το δαπεδο ανα δυο μετρα υπηρχαν , εξελλισομενα σε σειρα , μακροστενα παραθυρα.Περασε απο μπροστα τους , σε καθε ενα απ'αυτα τα παραθυρα σταματουσε για λιγο και παρατηρουσε τι εβλεπε απο εκει: στην αρχη εβλεπε τη κοιλαδα , πιο κατω τις πρωτες συνοικιες ,
υστερα τη πυκνη μαζα της πολης, κατοπιν τις ακραιες συνοικιες,
και στα τελευταια παραθυρα παλι τη κοιλαδα.
Μετα πηγε απεναντι στην αλλη πλευρα του χωρου ,κι εκει υπηρχε
πανομοιοτυπη σειρα παραθυρων : σ'εκεινα η θεα του τοπιου
ηταν διαφορετικα συμμετρικη στη σειρα :πρωτα μερος της πολης , μετα οι συνοικιες , στη μεση η κοιλαδα , μετα οι συνοικιες, στο τελος παλι μερος της πολης.
Η περιπλανηση στα παραθυρα τον απορροφησε και ξεχαστηκε πληρως , οταν συνηλθε πηγε προς το ανοιγμα , απ'το οποιο μπηκε στο εσωτερικο εκεινου του χωρου και βγηκε στον εξωτερικο του χωρο .Κατεβηκε μια μεγαλη μαρμαρινη επιβλητικη σκαλα:
:στο τελος της εστριψε αριστερα , και ξανα αριστερα στους δενδρικους διαδρομους με τα ρομβοειδη σχηματα στο δαπεδο τους , ολα ομοια, με μικρες παραλλαγες καποιοι ρομβοι , κι ετσι συνεχιζοντας να στριβει παντα αριστερα εφτασε σε μια εξισου επιβλητικη με την πρωτη μαρμαρινη σκαλα , που ανεβαινε .Την ανεβηκε γρηγορα , στο κεφαλοσκαλο βρεθηκε μπροστα σε μια κλεισμενη πορτα , την ανοιξε
και βρεθηκε στο ορθογωνιο παλληλεπιπεδο δωματιο με τη σειρα των μακροστενων παραθυρων στις δυο μεγαλυτερες πλευρες του .
Πηγε παλι στα παραθυρα . Η πολη , οι συνοικιες , η κοιλαδα ειχαν
εξαφανισθει .
Συνεχισε να περιφερεται στο χωρο για πολυ ωρα σε μια επαναλαμβανομενη κυκλικη επιμονη παρατηρηση .Η αρχικη εικονα δεν επανηλθε .
Τελικα αποφασισε να σταματησει την κυκλικη περιηγηση , βγηκε απο τον χωρο απο την ιδια πορτα , που μπηκε.Κατεβηκε την ιδια σκαλα ,που ανεβηκε: τωρα στους δενδρικους διαδρομους με τα ρομβοειδη σχηματα στο δαπεδο τους εστριβε συνεχως δεξια , οταν εφτασε στην μαρμαρινη σκαλα την ανεβηκε , μπηκε ξανα μεσα στον ορθογωνιο χωρο , πηγε στα παραθυρα : εκει εμφανιστηκε η προηγουμενη θεα :μερος της πολης, οι συνοικιες , στη μεση η κοιλαδα,οι συνοικιες ,η πολη , οι συνοικιες , η κοιλαδα.
'' Εδω ειναι το κεντρο '' ακουσε μια φωνη και γυρνωντας ειδε εναν ανθρωπο , σχετικα νεο , καπως ψηλο κι αδυνατο να στεκει ορθιος στη μεση του δωματιου.
''Ποιανου πραγματος το κεντρο;'' ρωτησε με απορια
''Μα , στο ορθογωνιο το κεντρο του ειναι εκεινο το σημειο ,στο οποιο τεμνονται οι διαγωνιοι του '' του απαντησε , σχεδον του φωναξε απο το σημειο ,που βρισκονταν , ο αλλος.
Η απαντηση δεν τον διαφωτισε καθολου , σκεφτηκε πως ισως ο αλλος τον περιγελουσε με ανοητες εκφρασεις.Αν αδιαφορουσε
θα ηταν καλυτερα γι'αυτον.Ταυτοχρονα ενιωσε πολυ ισχυρη
την επιθυμια να απαλλαχτει απ' αυτον τον παρεισαχτο .
Βγηκε γρηγορα εξω απ 'τον χωρο , κατεβηκε τη σκαλα και στριβοντας συνεχως αριστερα εφτασε στη σκαλα , την ανεβηκε και ξαναμπηκε στο χωρο με μεγαλη αποφασιστικοτητα .
Η θεα οπως το περιμενε χαθηκε απο τα μακροστενα παραθυρα , ομως ο ανθρωπος ηταν στη μεση και τον ρωτησε :'' Γνωριζεις οτι το σημειο ειναι αχωρο και αδιαστατο ; '', θυμωσε ,αλλα δεν του απαντησε.''Θα επιμεινω '' μονολογησε.
Βγηκε , εκανε το γυρο ξανα , ο ανθρωπος εκει , στη μεση , ακινητος , με μια αλλη ηληθια ερωτηση .Επανελαβε τη κινηση .Συνεβηκε παλι το ιδιο .
Φοβηθηκε πως ισως ποτε δεν θα ξεφευγε απ'αυτη την παγιδα , η ' την πλεκτανη .Θυμηθηκε :'' Η Λογικη δεν ειναι το πεπρωμενο του
ανθρωπου ''.Στον φαυλο κυκλο της συνεχους επαναληψης ευχηθηκε να τα καταφερει να ξεφυγει .'' Κατ'εικονα και καθ'ομοιωσιν '' .
Οταν δεν βρηκε τον αλλον στο δωματιο πηγε αυτος και στηθηκε στη
μεση του ορθογωνιου :στο σημειο ακριβως , που τεμνονται οι διαγωνιοι του.
Ο αλλος τιμωρηθηκε να επαναλαμβανει , αεναα, σαν παιδικο τρενακι
την ιδια απαραλλαχτη διαδρομη μπροστα του .Η μοναδικη αλλαγη ηταν πως δεν του απηφθηνε την παραμικρη ερωτηση , η' το ελαχιστο σχολιο .
Τον εβλεπε απο τη θεση του ακινητος απεγνωσμενο να μπαινει μεσα
το χωρο , δεν κοιτουσε καν τη θεα στα παραθυρα , γρηγορα εβγαινε εξω κι υστερα απο καποια ωρα να ξαναεμφανιζεται στο χωρο και παλι γρηγορα να εξαφανιζεται απ'αυτον .
Παρ'ολ'αυτα ειχε ενα μικρο φοβο , που μεγαλωνε συνεχεια μεσα του : τι θα συμβει αν καποια στιγμη θελησει να του παρει τη θεση.
Να την αρπαξει .Ηξερε , το διαισθανονταν , πως αυτο θα συνεβαινε,
αργα η γρηγορα, καποια στιγμη , κι ας ηταν η θεση '' αχωρη και αδιαστατη '' , κατα την εκφραση του .Μπορει την επομενη φορα να συμβει.Αγγιξε ενστικτωδικα το μικρο μαχαιρι στη δεξια τσεπη του παντελονιου του . Ενιωσε σιγουρια και περιμενε.
Ο αλλος δεν εμφανιστηκε , περναγε ο χρονος και δεν εμφανιζονταν.
Καποια φορα ακουγε τα βηματα του να πλησιαζουν απο μπροστα του κι αργοτερα ακουγε ν' απομακρυνονται απο πισω του . Υστερα
τιποτα.Ησυχια.Σαν να χαθηκε . Δεν ειχε την υπομονη να τον περιμενει εκει.Φοβηθηκε πως ο αλλος , πονηρος οπως ηταν , θα τον
αιφνιδιαζε με καποιο πανουργο σχεδιο , που ειχε καταστρωσει .
Αφησε τη θεση του αποφασισμενος να τον αντιμετωπισει.
Βγηκε , κατεβηκε τη μεγαλη μαρμαρινη σκαλα , εστριβε στη τυχη , ποτε αριστερα , ποτε δεξια : δεν ξαναβρηκε τη σκαλα , που ανεβαινει στο ορθογωνιο δωματιο.Οτι κι αν εκανε πια δεν θα εβρισκε ξανα το δωματιο . Το ηξερε καλα. Τον επιασε απελπισια
οταν σκεφτηκε πως ο αλλος τον εμπλεξε στο διχτυ του .Απο στιγμη σε στιγμη θα τον αιφνιδιαζε .
Κατα τυχη στη φυγη του ειδε τη σκαλα μπροστα του , την ανεβηκε
γρηγορα , μπηκε στο ορθογωνιο δωματιο σιγουρος πως θα τον εβρισκε εκει μεσα . Πραγματικα τον βρηκε .Ηταν πεσμενος μπρουμητα μ ' ενα μικρο μαχαιρι καρφωμενο στη πλατη του , αριστερα, κοντα στον λαιμο του . Εκει πανω στο σημειο , που τεμνονται οι διαγωνιοι του ορθογωνιου .
Δεν τον γυρισε αναποδα , δεν ηθελε να δει το προσωπο του , ουτε και στα παραθυρα πλησιασε , βγηκε εξω απ' το χωρο με σκοπο να ξεχασει οτι συνεβηκε .
Τωρα ηταν μονος και δεν θα ' ταν δυσκολο να ζησει ετσι .
υστερα τη πυκνη μαζα της πολης, κατοπιν τις ακραιες συνοικιες,
και στα τελευταια παραθυρα παλι τη κοιλαδα.
Μετα πηγε απεναντι στην αλλη πλευρα του χωρου ,κι εκει υπηρχε
πανομοιοτυπη σειρα παραθυρων : σ'εκεινα η θεα του τοπιου
ηταν διαφορετικα συμμετρικη στη σειρα :πρωτα μερος της πολης , μετα οι συνοικιες , στη μεση η κοιλαδα , μετα οι συνοικιες, στο τελος παλι μερος της πολης.
Η περιπλανηση στα παραθυρα τον απορροφησε και ξεχαστηκε πληρως , οταν συνηλθε πηγε προς το ανοιγμα , απ'το οποιο μπηκε στο εσωτερικο εκεινου του χωρου και βγηκε στον εξωτερικο του χωρο .Κατεβηκε μια μεγαλη μαρμαρινη επιβλητικη σκαλα:
:στο τελος της εστριψε αριστερα , και ξανα αριστερα στους δενδρικους διαδρομους με τα ρομβοειδη σχηματα στο δαπεδο τους , ολα ομοια, με μικρες παραλλαγες καποιοι ρομβοι , κι ετσι συνεχιζοντας να στριβει παντα αριστερα εφτασε σε μια εξισου επιβλητικη με την πρωτη μαρμαρινη σκαλα , που ανεβαινε .Την ανεβηκε γρηγορα , στο κεφαλοσκαλο βρεθηκε μπροστα σε μια κλεισμενη πορτα , την ανοιξε
και βρεθηκε στο ορθογωνιο παλληλεπιπεδο δωματιο με τη σειρα των μακροστενων παραθυρων στις δυο μεγαλυτερες πλευρες του .
Πηγε παλι στα παραθυρα . Η πολη , οι συνοικιες , η κοιλαδα ειχαν
εξαφανισθει .
Συνεχισε να περιφερεται στο χωρο για πολυ ωρα σε μια επαναλαμβανομενη κυκλικη επιμονη παρατηρηση .Η αρχικη εικονα δεν επανηλθε .
Τελικα αποφασισε να σταματησει την κυκλικη περιηγηση , βγηκε απο τον χωρο απο την ιδια πορτα , που μπηκε.Κατεβηκε την ιδια σκαλα ,που ανεβηκε: τωρα στους δενδρικους διαδρομους με τα ρομβοειδη σχηματα στο δαπεδο τους εστριβε συνεχως δεξια , οταν εφτασε στην μαρμαρινη σκαλα την ανεβηκε , μπηκε ξανα μεσα στον ορθογωνιο χωρο , πηγε στα παραθυρα : εκει εμφανιστηκε η προηγουμενη θεα :μερος της πολης, οι συνοικιες , στη μεση η κοιλαδα,οι συνοικιες ,η πολη , οι συνοικιες , η κοιλαδα.
'' Εδω ειναι το κεντρο '' ακουσε μια φωνη και γυρνωντας ειδε εναν ανθρωπο , σχετικα νεο , καπως ψηλο κι αδυνατο να στεκει ορθιος στη μεση του δωματιου.
''Ποιανου πραγματος το κεντρο;'' ρωτησε με απορια
''Μα , στο ορθογωνιο το κεντρο του ειναι εκεινο το σημειο ,στο οποιο τεμνονται οι διαγωνιοι του '' του απαντησε , σχεδον του φωναξε απο το σημειο ,που βρισκονταν , ο αλλος.
Η απαντηση δεν τον διαφωτισε καθολου , σκεφτηκε πως ισως ο αλλος τον περιγελουσε με ανοητες εκφρασεις.Αν αδιαφορουσε
θα ηταν καλυτερα γι'αυτον.Ταυτοχρονα ενιωσε πολυ ισχυρη
την επιθυμια να απαλλαχτει απ' αυτον τον παρεισαχτο .
Βγηκε γρηγορα εξω απ 'τον χωρο , κατεβηκε τη σκαλα και στριβοντας συνεχως αριστερα εφτασε στη σκαλα , την ανεβηκε και ξαναμπηκε στο χωρο με μεγαλη αποφασιστικοτητα .
Η θεα οπως το περιμενε χαθηκε απο τα μακροστενα παραθυρα , ομως ο ανθρωπος ηταν στη μεση και τον ρωτησε :'' Γνωριζεις οτι το σημειο ειναι αχωρο και αδιαστατο ; '', θυμωσε ,αλλα δεν του απαντησε.''Θα επιμεινω '' μονολογησε.
Βγηκε , εκανε το γυρο ξανα , ο ανθρωπος εκει , στη μεση , ακινητος , με μια αλλη ηληθια ερωτηση .Επανελαβε τη κινηση .Συνεβηκε παλι το ιδιο .
Φοβηθηκε πως ισως ποτε δεν θα ξεφευγε απ'αυτη την παγιδα , η ' την πλεκτανη .Θυμηθηκε :'' Η Λογικη δεν ειναι το πεπρωμενο του
ανθρωπου ''.Στον φαυλο κυκλο της συνεχους επαναληψης ευχηθηκε να τα καταφερει να ξεφυγει .'' Κατ'εικονα και καθ'ομοιωσιν '' .
Οταν δεν βρηκε τον αλλον στο δωματιο πηγε αυτος και στηθηκε στη
μεση του ορθογωνιου :στο σημειο ακριβως , που τεμνονται οι διαγωνιοι του.
Ο αλλος τιμωρηθηκε να επαναλαμβανει , αεναα, σαν παιδικο τρενακι
την ιδια απαραλλαχτη διαδρομη μπροστα του .Η μοναδικη αλλαγη ηταν πως δεν του απηφθηνε την παραμικρη ερωτηση , η' το ελαχιστο σχολιο .
Τον εβλεπε απο τη θεση του ακινητος απεγνωσμενο να μπαινει μεσα
το χωρο , δεν κοιτουσε καν τη θεα στα παραθυρα , γρηγορα εβγαινε εξω κι υστερα απο καποια ωρα να ξαναεμφανιζεται στο χωρο και παλι γρηγορα να εξαφανιζεται απ'αυτον .
Παρ'ολ'αυτα ειχε ενα μικρο φοβο , που μεγαλωνε συνεχεια μεσα του : τι θα συμβει αν καποια στιγμη θελησει να του παρει τη θεση.
Να την αρπαξει .Ηξερε , το διαισθανονταν , πως αυτο θα συνεβαινε,
αργα η γρηγορα, καποια στιγμη , κι ας ηταν η θεση '' αχωρη και αδιαστατη '' , κατα την εκφραση του .Μπορει την επομενη φορα να συμβει.Αγγιξε ενστικτωδικα το μικρο μαχαιρι στη δεξια τσεπη του παντελονιου του . Ενιωσε σιγουρια και περιμενε.
Ο αλλος δεν εμφανιστηκε , περναγε ο χρονος και δεν εμφανιζονταν.
Καποια φορα ακουγε τα βηματα του να πλησιαζουν απο μπροστα του κι αργοτερα ακουγε ν' απομακρυνονται απο πισω του . Υστερα
τιποτα.Ησυχια.Σαν να χαθηκε . Δεν ειχε την υπομονη να τον περιμενει εκει.Φοβηθηκε πως ο αλλος , πονηρος οπως ηταν , θα τον
αιφνιδιαζε με καποιο πανουργο σχεδιο , που ειχε καταστρωσει .
Αφησε τη θεση του αποφασισμενος να τον αντιμετωπισει.
Βγηκε , κατεβηκε τη μεγαλη μαρμαρινη σκαλα , εστριβε στη τυχη , ποτε αριστερα , ποτε δεξια : δεν ξαναβρηκε τη σκαλα , που ανεβαινει στο ορθογωνιο δωματιο.Οτι κι αν εκανε πια δεν θα εβρισκε ξανα το δωματιο . Το ηξερε καλα. Τον επιασε απελπισια
οταν σκεφτηκε πως ο αλλος τον εμπλεξε στο διχτυ του .Απο στιγμη σε στιγμη θα τον αιφνιδιαζε .
Κατα τυχη στη φυγη του ειδε τη σκαλα μπροστα του , την ανεβηκε
γρηγορα , μπηκε στο ορθογωνιο δωματιο σιγουρος πως θα τον εβρισκε εκει μεσα . Πραγματικα τον βρηκε .Ηταν πεσμενος μπρουμητα μ ' ενα μικρο μαχαιρι καρφωμενο στη πλατη του , αριστερα, κοντα στον λαιμο του . Εκει πανω στο σημειο , που τεμνονται οι διαγωνιοι του ορθογωνιου .
Δεν τον γυρισε αναποδα , δεν ηθελε να δει το προσωπο του , ουτε και στα παραθυρα πλησιασε , βγηκε εξω απ' το χωρο με σκοπο να ξεχασει οτι συνεβηκε .
Τωρα ηταν μονος και δεν θα ' ταν δυσκολο να ζησει ετσι .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου