GREEK POETRY -Monologue of Medea -c.n.couvelis χ.ν.κουβελης POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 .

.

GREEK POETRY

-Monologue of Medea

-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης

POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 

Monologue of Medea

-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης 

 A hateful woman I am,

 how could I to slaughter my own children? 

in them I gave birth,

and doing this I see still the light of sun?

to hell to go,

but now I understand,

then I didn't understand when I was leaving 

from my home country and in Greece I came,

my father and my land that nurtured  me I betrayed, 

and now the punisher demon plague me,

because I killing my brother 

got inside the Argo ship, 

so these things here

started, after I married this man,

and bore my children, 

for dishonorable bed 

and unfaithful love

I killed them,to take revenge,

there is no Greek woman

such to dare to do,

I am a lioness, not a woman, 

and more ferocious nature have than Scylla Tyrrhenian, 

what  have I such toughness inside me?

criminal and murderer of my children,

there is nothing left for me but my fate to cry,

never again in the children I had in my womb 

and nurtured I'll speak,

these are not alive,I've lost them forever,

I would go so far as to oppose you, if God

didn't know what good

have from me,and what bad you done to me,

You weren't going to dishonor my bed 

and happily to spend your life laughing against me,

nor the royal daughter, nor was it Creon 

who marries you in his daughter 

and he is exiling  me out of this country

to go unpunished,

I hurt your heart as it should be,

my pain is redeemed if you don't laugh against me,

my children, you have been lost 

by the betrayal of father,

not my own hand kill them

but the your insult  killed them 

and  the your new marriage,

those don't exist anymore, and that will hurt you,

and me,the mother, torments this more,

I hate you,forever

.

.

Μονόλογος της Μηδειας

-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης 

μια μισητή γυναίκα είμαι,

πώς μπορεσα και σκοτωσα τα παιδιά μου; 

αυτά που γέννησα,

κι αφού εκανα αυτό 

το φως του ηλιου 

ακόμα βλεπω;

στη κόλαση να πάω,

αλλά τώρα καταλαβαίνω,

τότε δεν καταλάβαινα,

όταν έφυγα απ'τη πατρίδα μου

και στην Ελλάδα ηρθα

τον πατέρα μου και την πατρίδα που μ'εθρεψε

προδωσα

και τώρα η τιμωρία βαριά θα με πλακωσει, 

γιατί τον αδελφό μου σκοτώνοντας

μπηκα μέσα στο καράβι της Αργω,

έτσι αυτά τα πράγματα εδω άρχισαν,

αφού αυτόν τον άντρα παντρεύτηκα,

και γέννησα τα παιδιά μου,

για ατιμασμένο κρεβάτι κι άπιστο έρωτα

τα σκοτωσα,

εκδίκηση να πάρω,

δεν υπάρχει Ελληνίδα γυναίκα τέτοιο 

να κάνει,

μια λέαινα είμαι,όχι γυναίκα,

και πιο άγρια έχω φύση 

κι από τη Σκύλλα

την Τυρρηνικη,

γιατί έχω τέτοια σκληρότητα μέσα μου;

κακουργα και φόνισσα των παιδιών μου,

δεν μου'μείνε τίποτα

παρά τη μοίρα μου να κλαίω,

ποτε πια στα παιδιά που'χα  μέσα στη μήτρα μου

κι έθρεψα δεν θα μιλησω

δεν είναι ζωντανά,

τα'χασα για πάντα,

δεν θα πω πολλά να εναντιωθω μαζί σου,

ο θεός γνωρίζει τα καλά που σου'χω φερει

και τα κακά που μου'κανες,

όμως το κρεβάτι μου

δεν πρόκειται να το ατιμασεις,

κι ευτυχισμένα να ζήσεις

γελώντας εις βάρος μου,

ουτε κι η βασιλική κορη,

ούτε ο Κρέων που σε παντρεύει με την κόρη του 

διώχνοντας με απ' αυτή τη χώρα να μείνει ατιμωρητος,

σε πόνεσα όπως έπρεπε,

ο δικός μου πόνος είναι λυτρωτής

αφού δεν θα γελάς σε βάρος μου, 

παιδιά μου,χαθήκατε απ' του πατερα τη προδοσία,

όχι το δικό μου χέρι δεν τα σκότωσε

αλλά η δική σου προσβολή τα σκότωσε 

κι οι νέοι σου γάμοι,

αυτά δεν υπάρχουν πια,

κι αυτό θα σε πληγώνει,

και μένα,τη μάνα,βασανίζει αυτό περισσότερο,

για πάντα σε μισώ

.

.

.