GREEK POETRY - the night of Antigone η νυχτα της Αντιγονης -χ.ν.κουβελης c.n.couvelis POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

 .

.

GREEK POETRY

- the night of Antigone

η νυχτα της Αντιγονης

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

POETRY-c.n.couvelis-ΠΟΙΗΜΑΤΑ-χ.ν.κουβελης

.

.

the night of Antigone

η νυχτα της Αντιγονης

χ.ν.κουβελης c.n. couvelis

the seven-doored Thebes far away, in the depths of mythology, a bronze horse flashed in the distance, without a rider, she knew it: the dead brother's horse, below were waters, marshes and reeds, a warrior's mask was eaten by rust, centuries, half into the  muds, a green frog jumped into the mud, she stepped into the vast desert, the moon high full moon, cold silver light penetrated her body, in the background a mirror reflected her form, her image impossible to escape from here, she knelt, dug with  her nails the sand

she threw it on the side, she made a pit, just enough to fit the dead body, when it was done she took off her black clothes, folded them carefully, put them next to it, and spread out in the pit, she threw the earth over her, she covered herself, my brother didn't  lay unburied, she said, the moon full moon still, her reflection everywhere in the distant mirror, the desert around vast, the seven-doored Thebes nowhere, before it was all over she heard the passing of a train

.

.

η νυχτα της Αντιγόνης

-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

η εφταπυλη Θήβα πολύ μακρυά,στο βάθος της μυθολογίας,ένα μπρούτζινο άλογο αστραψε στο βάθος,χωρίς αναβάτη,το γνώρισε:το άλογο του νεκρού αδελφού,πιο κάτω είχε νερά,έλη και καλάμια,μια προσωπίδα πολεμιστου έτρωγε η σκουριά,αιώνες,μισή στις λάσπες,ένα βατραχι πράσινο πήδησε στο βούρκο,προχώρησε μέσα στη τεράστια έρημο,το φεγγάρι ψηλά πανσέληνο,ψυχρό ασημένιο φως της διαπέρασε το κορμί,στο βάθος ένας καθρέφτης αντανακλούσε τη μορφή της,το είδωλο της αδύνατο να δραπετεύσει από κει,γονάτισε,έσκαψε με τα νύχια της την άμμο,

την έριχνε στο πλάι,έκανε ένα λάκκο,ίσα να χωράει το νεκρό σώμα,όταν τελείωσε έβγαλε το μαύρο της ρούχο,το διπλωσε προσεκτικά,το εβαλε διπλα,και εξάπλωσε μέσα στο λακκο,ερριξε το χώμα πάνω της,σκεπάστηκε,ο αδελφός μου δεν έμεινε άταφος,είπε,το φεγγάρι πανσεληνος ακίνητη,το είδωλο της παντα στον μακρινό καθρέφτη,η έρημος γύρω απέραντη,πουθενά η εφταπυλη Θήβα,πριν ολα τελειώσουν άκουσε το πέρασμα ενός τρενου

.

.

.