.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Μια άθλια επιτήδευση τού τίποτα η ανθρωπότητα
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c n.couvelis
Μια άθλια επιτήδευση τού τίποτα η ανθρωπότητα
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Εδώ,πάλι,τα ίδια,τα πάντα ίδια,οι μέρες πιο άδειες κι εγώ,ανάμεσά τους,ένα τίποτα που κινείται, ανασαίνει.Δεν θυμάμαι. Δεν θυμάμαι τίποτα.Δεν θέλω να θυμάμαι.Οι άνθρωποι περνούν,όπως τα σκουλήκια στο χώμα.
Και εμείς;Εμείς, αηδιαστικοί.Κάθε ένας από εμάς,ένα έγκλημα τής φύσης.Μια άθλια επιτήδευση τού τίποτα.
Ακούω τη φωνή μου.
-Τι περιμένεις;λέει.
Τι να περιμένω;Τους άλλους; Τους γελοίους άλλους.Δεν αξίζει τίποτα. Με εξοργίζουν.Κι όταν τούς βλέπω τούς μισώ,και μισώ τον εαυτό μου που ακόμη αναγνωρίζει κάτι ανθρώπινο σε αυτούς.
Θυμάμαι μια φορά, προσπάθησα να πω κάτι αληθινό.Η γλώσσα μου κόλλησε,οι λέξεις μου βούλιαξαν.
Οι άνθρωποι μού γύρισαν την πλάτη τους, γελώντας.
Τώρα,τι μένει;Τίποτα.Η μέρα θα τελειώσει,θα τελειώσει η νύχτα.
Η αναμονή ενός τίποτα. Κανείς δεν νοιάζεται. Όλοι κινούνται,κινούνται χωρίς νόημα, και εγώ παρατηρώ,με αηδία,ότι ανήκω στην ίδια απαίσια φυλή.
Κάθε λέξη μου ένα βήμα προς τον κενό χώρο που με περιμένει.
Εκεί όλα τελειώνουν
Γιατί τα πάντα τελειώνουν.
Εδώ.Πάλι.Πάλι εδώ.Κι αν φύγω; Κανείς δεν θα το καταλάβει.Κανείς δεν θα το προσέξει.Ναι μισώ,να περιμένω το τέλος που ποτέ δεν έρχεται.Το τέλος;Δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε.
Οι άνθρωπο βρωμικες, σάρκες.Ψέμα.Και όμως συνεχιζουν.Δεν σταματούν.Μισώ την αθωότητά τους,που είναι γελοία.Μισώ την ευτυχία τους.Μισω τον θάνατο τους.
Ακούω τις λέξεις τους.
Λέξεις άδειες.
Λέξεις φίδια,σκουλήκια,σαν αυτούς γλιστρουν.
Κι εγώ τα βλέπω.Τα βλέπω όλα.Και θέλω να ουρλιάξω,να τα καταστρέψω,να τα εξαφανίσω.Κι έτσι μένω εδώ,θλιμμένος, θυμωμένος,μισός ζωντανός,μισός νεκρός,γεματος μίσος.
Ο χρόνος μια ακόμη απάτη.Κάθε λεπτο καθε δευτερόλεπτο.
Δεν υπάρχει σωτηρια,δεν υπάρχει τέλος στην ανθρώπινη βρωμια.
Μιλάω και δεν υπάρχω. Κανείς δεν θα το προσέξει.
Κανείς. Κανείς. Κανείς.
Εδώ,ο ίδιος βούρκος.
Αν μπορούσα να εξαφανιστώ χωρίς να το καταλάβει κανείς. Περπατώ ανάμεσά τους και δεν υπάρχω.
Η αναπνοή τους με ενοχλεί.Το πώς γεμίζουν τον αέρα με την ανάγκη τους να είναι κάτι. Να σημαίνουν.Να αγαπηθούν.
Αγάπη. Γελοία λέξη.Μια παρανόηση που επιμένει αιώνες.
Τα πόδια μου τα χέρια μου;Κάποτε ήταν χρήσιμα. Τώρα απλώς κρέμονται, άχρηστα εξαρτήματα.
Εγώ δεν φοβάμαι πια.Εγώ έχω κουραστεί. Η κούραση είναι ανώτερη από τον φόβο.
Σε μαθαίνει να μην ελπίζεις.
Δεν υπάρχει τάξη στο χάος.Μόνο επανάληψη. Εγώ.Οι άλλοι.Το μίσος. Ξανά.
Και πάλι εδώ.Πάλι. Πάλι. Πάλι.
Δεν τελειώνω.Δεν τελειώνει.
Μήπως ήμουν άλλος κάποτε; Μήπως ήμουν πιο ανόητος;Δεν θυμάμαι. Αν θυμόμουν, θα ήταν ψέμα. Η μνήμη είναι μια κοινωνική σύμβαση. Συμφωνήσαμε όλοι να λέμε πως υπήρξαμε,για να αντέξουμε αυτό που είμαστε.
Οι άνθρωποι μιλούν για μέλλον.Το λένε με σοβαρότητα.Με πάθος ελπίδας.Δεν καταλαβαίνουν ότι το μέλλον είναι απλώς μια καθυστέρηση τής αηδίας. Τίποτα άλλο.
Ακούω βήματα.Όλα είναι μηχανικά. Ακόμη κι η απέχθεια.
Αν κάποιος με άκουγε τώρα θα έλεγε πως είμαι σκληρός.Πως υπερβάλλω.Πως χρειάζομαι τους άλλους. Τους άλλους.Αυτούς που γεμίζουν τον κόσμο με παρουσία και τον αδειάζουν από νόημα. Αυτούς που φοβούνται τον θάνατο.Εγω αγαπώ τη σιωπή του
Κουράστηκα να υπάρχω.Κουράστηκα να υπάρχω λάθος.
Η φωνή μου συνεχίζει να μιλά ενώ δεν έχει πια τίποτα να πει.
.
.
A miserable affectation of nothingness, humanity.
Here again, the same. Everything the same. The days emptier, and I, among them, a nothing that moves, that breathes. I don’t remember. I remember nothing. I don’t want to remember. People pass by like worms in the soil.
And us? We are disgusting. Each one of us, a crime against nature. A miserable affectation of nothingness.
I hear my voice.
—What are you waiting for? it says.
What should I wait for? The others? The ridiculous others. They are worth nothing. They enrage me. And when I see them I hate them, and I hate myself for still recognizing something human in them.
I remember once I tried to say something true. My tongue stuck, my words sank.
People turned their backs on me, laughing.
Now, what remains? Nothing. The day will end, the night will end.
The waiting for a nothing. No one cares. Everyone moves, moves without meaning, and I observe, with disgust, that I belong to the same dreadful tribe.
Every word of mine is a step toward the empty space waiting for me.
There everything ends.
Because everything ends.
Here. Again. Again here. And if I leave? No one will notice. No one will realize. Yes, I hate waiting for an end that never comes. The end? It does not exist. It never did.
People—dirty flesh. Lie. And yet they continue. They do not stop. I hate their innocence, which is ridiculous. I hate their happiness. I hate their death.
I hear their words.
Empty words.
Words like snakes, worms, slithering like them.
And I see them. I see everything. And I want to scream, to destroy them, to erase them. And so I remain here, sad, angry, half alive, half dead, full of hatred.
Time is another deception. Every minute, every second.
There is no salvation, no end to human filth.
I speak and I do not exist. No one will notice.
No one. No one. No one.
Here, the same mire.
If only I could disappear without anyone realizing it. I walk among them and I do not exist.
Their breathing bothers me. The way they fill the air with their need to be something. To matter. To be loved.
Love. A ridiculous word. A misunderstanding that has persisted for centuries.
My legs, my hands? Once they were useful. Now they merely hang, useless appendages.
I am no longer afraid. I am tired. Fatigue is superior to fear.
It teaches you not to hope.
There is no order in chaos. Only repetition. Me. The others. Hatred. Again.
And again here. Again. Again. Again.
I do not end. It does not end.
Was I someone else once? Was I more foolish? I don’t remember. If I remembered, it would be a lie. Memory is a social convention. We all agreed to say that we existed, in order to endure what we are.
People speak of the future. They say it seriously. With hopeful passion. They do not understand that the future is merely a delay of disgust. Nothing more.
I hear footsteps. Everything is mechanical. Even disgust.
If someone heard me now, they would say I am harsh. That I exaggerate. That I need others. The others. Those who fill the world with presence and empty it of meaning. Those who fear death. I love its silence.
I am tired of existing. Tired of existing wrongly.
My voice keeps speaking while it has nothing left to say.
.
.
Une misérable affectation du néant : l’humanité.
Ici, encore, la même chose, tout est pareil, les jours plus vides et moi, parmi eux, un néant qui se déplace, qui respire. Je ne me souviens pas. Je ne me souviens de rien. Je ne veux pas me souvenir. Les gens passent comme des vers dans la terre.
Et nous ? Nous, répugnants. Chacun de nous, un crime contre la nature. Une misérable affectation du néant.
J’entends ma voix.
— Qu’attends-tu ? dit-elle.
Qu’attendre ? Les autres ? Les ridicules autres. Cela ne vaut rien. Ils me révoltent. Et quand je les vois, je les hais, et je me hais moi-même de reconnaître encore quelque chose d’humain en eux.
Je me souviens qu’une fois, j’ai essayé de dire quelque chose de vrai. Ma langue s’est figée, mes mots ont sombré.
Les gens m’ont tourné le dos en riant.
Maintenant, que reste-t-il ? Rien. Le jour finira, la nuit finira.
L’attente de rien. Personne ne s’en soucie. Tous bougent, bougent sans sens, et moi j’observe, avec dégoût, que j’appartiens à la même race abjecte.
Chaque mot que je prononce est un pas vers le vide qui m’attend.
Là, tout s’achève.
Car tout s’achève.
Ici. Encore. Encore ici. Et si je partais ? Personne ne le comprendrait. Personne ne le remarquerait. Oui, je hais attendre une fin qui n’arrive jamais. La fin ? Elle n’existe pas. Elle n’a jamais existé.
Les hommes : chairs sales. Mensonge. Et pourtant ils continuent. Ils ne s’arrêtent pas. Je hais leur innocence, ridicule. Je hais leur bonheur. Je hais leur mort.
J’entends leurs mots.
Des mots vides.
Des mots-serpents, des mots-vers, ils glissent comme eux.
Et moi je les vois. Je vois tout. Et je veux hurler, les détruire, les faire disparaître. Et ainsi je reste ici, triste, en colère, à moitié vivant, à moitié mort, rempli de haine.
Le temps, encore une tromperie. Chaque minute, chaque seconde.
Il n’y a pas de salut, pas de fin à la saleté humaine.
Je parle et je n’existe pas. Personne ne le remarquera.
Personne. Personne. Personne.
Ici, la même boue.
Si je pouvais disparaître sans que personne ne s’en rende compte. Je marche parmi eux et je n’existe pas.
Leur respiration m’ennuie. La manière dont ils remplissent l’air de leur besoin d’être quelque chose. De signifier. D’être aimés.
Amour. Mot ridicule. Une méprise qui persiste depuis des siècles.
Mes pieds, mes mains ? Autrefois utiles. Maintenant ils pendent, de simples appendices inutiles.
Je n’ai plus peur. Je suis fatigué. La fatigue est supérieure à la peur.
Elle t’apprend à ne pas espérer.
Il n’y a pas d’ordre dans le chaos. Seulement la répétition. Moi. Les autres. La haine. Encore.
Et encore ici. Encore. Encore. Encore.
Je ne finis pas. Cela ne finit pas.
Ai-je été quelqu’un d’autre autrefois ? Ai-je été plus stupide ? Je ne me souviens pas. Et si je me souvenais, ce serait un mensonge. La mémoire est une convention sociale. Nous avons tous accepté de dire que nous avons existé pour supporter ce que nous sommes.
Les gens parlent de l’avenir. Ils le disent avec sérieux. Avec la passion de l’espoir. Ils ne comprennent pas que l’avenir n’est qu’un retard de la nausée. Rien d’autre.
J’entends des pas. Tout est mécanique. Même le dégoût.
Si quelqu’un m’entendait maintenant, il dirait que je suis dur. Que j’exagère. Que j’ai besoin des autres. Les autres. Ceux qui remplissent le monde de présence et le vident de sens. Ceux qui ont peur de la mort. Moi, j’aime son silence.
Je suis fatigué d’exister. Fatigué d’exister de travers.
Ma voix continue de parler alors qu’elle n’a plus rien à dire.
.
.
Eine elende Affektiertheit des Nichts: die Menschheit.
Hier, wieder, dasselbe, alles gleich, die Tage leerer, und ich dazwischen, ein Nichts, das sich bewegt, das atmet. Ich erinnere mich nicht. Ich erinnere mich an nichts. Ich will mich nicht erinnern. Die Menschen gehen vorbei wie Würmer in der Erde.
Und wir? Wir, widerlich. Jeder von uns ein Verbrechen gegen die Natur. Eine elende Affektiertheit des Nichts.
Ich höre meine Stimme.
— Was erwartest du? sagt sie.
Was soll ich erwarten? Die anderen? Die lächerlichen anderen. Es ist nichts wert. Sie machen mich wütend. Und wenn ich sie sehe, hasse ich sie, und ich hasse mich selbst dafür, dass ich noch etwas Menschliches in ihnen erkenne.
Ich erinnere mich, dass ich einmal versucht habe, etwas Wahres zu sagen. Meine Zunge klebte fest, meine Worte versanken.
Die Menschen kehrten mir lachend den Rücken zu.
Was bleibt jetzt? Nichts. Der Tag wird enden, die Nacht wird enden.
Das Warten auf nichts. Niemand kümmert sich darum. Alle bewegen sich, bewegen sich sinnlos, und ich beobachte mit Ekel, dass ich derselben abscheulichen Rasse angehöre.
Jedes meiner Worte ist ein Schritt in den leeren Raum, der auf mich wartet.
Dort endet alles.
Denn alles endet.
Hier. Wieder. Wieder hier. Und wenn ich ginge? Niemand würde es merken. Niemand würde es bemerken. Ja, ich hasse es, auf ein Ende zu warten, das nie kommt. Das Ende? Es gibt keines. Es gab nie eines.
Die Menschen: schmutziges Fleisch. Lüge. Und doch machen sie weiter. Sie hören nicht auf. Ich hasse ihre lächerliche Unschuld. Ich hasse ihr Glück. Ich hasse ihren Tod.
Ich höre ihre Worte.
Leere Worte.
Worte wie Schlangen, wie Würmer, sie gleiten wie sie selbst.
Und ich sehe sie. Ich sehe alles. Und ich will schreien, sie zerstören, sie auslöschen. Und so bleibe ich hier, traurig, wütend, halb lebendig, halb tot, voller Hass.
Die Zeit – noch ein Betrug. Jede Minute, jede Sekunde.
Es gibt keine Erlösung, kein Ende des menschlichen Schmutzes.
Ich spreche und ich existiere nicht. Niemand wird es bemerken.
Niemand. Niemand. Niemand.
Hier, derselbe Morast.
Wenn ich verschwinden könnte, ohne dass es jemand merkt. Ich gehe unter ihnen und existiere nicht.
Ihr Atmen stört mich. Die Art, wie sie die Luft mit ihrem Bedürfnis füllen, etwas zu sein. Etwas zu bedeuten. Geliebt zu werden.
Liebe. Ein lächerliches Wort. Ein Missverständnis, das seit Jahrhunderten fortbesteht.
Meine Füße, meine Hände? Einst nützlich. Jetzt hängen sie nur noch da, nutzlose Anhängsel.
Ich habe keine Angst mehr. Ich bin müde. Die Müdigkeit ist dem Angstgefühl überlegen.
Sie lehrt dich, nicht zu hoffen.
Es gibt keine Ordnung im Chaos. Nur Wiederholung. Ich. Die anderen. Der Hass. Wieder.
Und wieder hier. Wieder. Wieder. Wieder.
Ich ende nicht. Es endet nicht..
War ich einmal jemand anderes? War ich dümmer? Ich erinnere mich nicht. Und wenn ich mich erinnern würde, wäre es eine Lüge. Erinnerung ist eine soziale Konvention. Wir haben uns alle darauf geeinigt zu sagen, dass wir existiert haben, um das zu ertragen, was wir sind.
Die Menschen sprechen von der Zukunft. Sie tun es ernsthaft. Mit der Leidenschaft der Hoffnung. Sie begreifen nicht, dass die Zukunft nur eine Verzögerung des Ekels ist. Nichts weiter.
Ich höre Schritte. Alles ist mechanisch. Selbst der Abscheu.
Wenn mich jetzt jemand hören würde, würde er sagen, ich sei hart. Dass ich übertreibe. Dass ich die anderen brauche. Die anderen. Diejenigen, die die Welt mit Präsenz füllen und sie von Sinn leeren. Diejenigen, die den Tod fürchten. Ich liebe sein Schweigen.
Ich bin müde zu existieren. Müde, falsch zu existieren.
Meine Stimme spricht weiter, obwohl sie nichts mehr zu sagen hat.
.
.
Una misera affettazione del nulla: l’umanità.
Qui, ancora, le stesse cose, tutto uguale, i giorni più vuoti e io, in mezzo a loro, un nulla che si muove, che respira. Non ricordo. Non ricordo niente. Non voglio ricordare. Gli uomini passano come vermi nella terra.
E noi? Noi, disgustosi. Ognuno di noi, un crimine contro la natura. Una misera affettazione del nulla.
Ascolto la mia voce.
— Cosa aspetti? dice.
Cosa dovrei aspettare? Gli altri? Gli altri ridicoli. Non valgono niente. Mi fanno infuriare. E quando li vedo li odio, e odio me stesso perché riconosco ancora qualcosa di umano in loro.
Ricordo una volta: ho provato a dire qualcosa di vero. La lingua mi si è incollata, le parole sono affondate.
Gli uomini mi hanno voltato le spalle ridendo.
Ora cosa resta? Niente. Il giorno finirà, finirà la notte.
L’attesa di un nulla. Nessuno se ne importa. Tutti si muovono, si muovono senza senso, e io osservo, con disgusto, di appartenere alla stessa razza abominevole.
Ogni mia parola è un passo verso il vuoto che mi aspetta.
Lì tutto finisce.
Perché tutto finisce.
Qui. Ancora. Ancora qui. E se me ne andassi? Nessuno se ne accorgerebbe. Nessuno lo noterebbe. Sì, odio aspettare una fine che non arriva mai. La fine? Non esiste. Non è mai esistita.
Gli uomini: carni sporche. Menzogna. Eppure continuano. Non si fermano. Odio la loro innocenza, ridicola. Odio la loro felicità. Odio la loro morte.
Ascolto le loro parole.
Parole vuote.
Parole-serpenti, parole-vermi, strisciano come loro.
E io le vedo. Vedo tutto. E voglio urlare, distruggerle, cancellarle. E così resto qui, triste, arrabbiato, mezzo vivo, mezzo morto, pieno d’odio.
Il tempo è un altro inganno. Ogni minuto, ogni secondo.
Non c’è salvezza, non c’è fine alla sporcizia umana.
Parlo e non esisto. Nessuno se ne accorgerà.
Nessuno. Nessuno. Nessuno.
Qui, lo stesso fango.
Se potessi sparire senza che nessuno se ne accorga. Cammino tra loro e non esisto.
Il loro respiro mi disturba. Il modo in cui riempiono l’aria con il loro bisogno di essere qualcosa. Di significare. Di essere amati.
Amore. Parola ridicola. Un malinteso che persiste da secoli.
I miei piedi, le mie mani? Un tempo erano utili. Ora pendono soltanto, inutili appendici.
Non ho più paura. Sono stanco. La stanchezza è superiore alla paura.
Ti insegna a non sperare.
Non c’è ordine nel caos. Solo ripetizione. Io. Gli altri. L’odio. Di nuovo.
E ancora qui. Ancora. Ancora. Ancora.
Non finisco. Non finisce.
Ero forse qualcun altro un tempo? Ero più stupido? Non ricordo. E se ricordassi, sarebbe una menzogna. La memoria è una convenzione sociale. Abbiamo tutti accettato di dire che siamo esistiti per sopportare ciò che siamo.
Gli uomini parlano del futuro. Lo dicono con serietà. Con la passione della speranza. Non capiscono che il futuro è soltanto un rinvio del disgusto. Nient’altro.
Sento dei passi. Tutto è meccanico. Persino il disgusto.
Se qualcuno mi ascoltasse ora direbbe che sono duro. Che esagero. Che ho bisogno degli altri. Gli altri. Quelli che riempiono il mondo di presenza e lo svuotano di senso. Quelli che hanno paura della morte. Io amo il suo silenzio.
Sono stanco di esistere. Stanco di esistere nel modo sbagliato.
La mia voce continua a parlare anche se non ha più nulla da dire.
Una miserable afectación de la nada: la humanidad.
Aquí, otra vez, lo mismo, todo igual, los días más vacíos y yo, entre ellos, una nada que se mueve, que respira. No recuerdo. No recuerdo nada. No quiero recordar. Los hombres pasan como gusanos en la tierra.
¿Y nosotros? Nosotros, repugnantes. Cada uno de nosotros, un crimen contra la naturaleza. Una miserable afectación de la nada.
Escucho mi voz.
— ¿Qué esperas? dice.
¿Qué voy a esperar? ¿A los otros? A los otros ridículos. No valen nada. Me enfurecen. Y cuando los veo los odio, y odio a mí mismo por seguir reconociendo algo humano en ellos.
Recuerdo que una vez intenté decir algo verdadero. La lengua se me pegó, mis palabras se hundieron.
Los hombres me dieron la espalda riendo.
Ahora, ¿qué queda? Nada. El día terminará, la noche terminará.
La espera de una nada. A nadie le importa. Todos se mueven, se mueven sin sentido, y yo observo, con asco, que pertenezco a la misma raza abominable.
Cada palabra mía es un paso hacia el vacío que me espera.
Allí todo termina.
Porque todo termina.
Aquí. Otra vez. Otra vez aquí. ¿Y si me fuera? Nadie lo entendería. Nadie lo notaría. Sí, odio esperar un final que nunca llega. ¿El final? No existe. Nunca existió.
Los hombres: carnes sucias. Mentira. Y sin embargo continúan. No se detienen. Odio su inocencia, ridícula. Odio su felicidad. Odio su muerte.
Escucho sus palabras.
Palabras vacías.
Palabras serpientes, palabras gusanos, se deslizan como ellos.
Y yo las veo. Lo veo todo. Y quiero gritar, destruirlas, borrarlas. Y así me quedo aquí, triste, furioso, medio vivo, medio muerto, lleno de odio.
El tiempo es otro engaño. Cada minuto, cada segundo.
No hay salvación, no hay final para la suciedad humana.
Hablo y no existo. Nadie lo notará.
Nadie. Nadie. Nadie.
Aquí, el mismo fango.
Si pudiera desaparecer sin que nadie se diera cuenta. Camino entre ellos y no existo.
Su respiración me molesta. La manera en que llenan el aire con su necesidad de ser algo. De significar. De ser amados.
Amor. Palabra ridícula. Un malentendido que persiste desde hace siglos.
¿Mis pies, mis manos? Alguna vez fueron útiles. Ahora solo cuelgan, apéndices inútiles.
Ya no tengo miedo. Estoy cansado. El cansancio es superior al miedo.
Te enseña a no esperar.
No hay orden en el caos. Solo repetición. Yo. Los otros. El odio. Otra vez.
Y otra vez aquí. Otra vez. Otra vez. Otra vez.
No termino. No termina.
¿Fui otro alguna vez? ¿Fui más estúpido? No recuerdo. Y si recordara, sería una mentira. La memoria es una convención social. Todos acordamos decir que existimos para soportar lo que somos.
Los hombres hablan del futuro. Lo dicen con seriedad. Con la pasión de la esperanza. No entienden que el futuro es solo un retraso del asco. Nada más.
Escucho pasos. Todo es mecánico. Incluso el desprecio.
Si alguien me oyera ahora diría que soy duro. Que exagero. Que necesito a los otros. A los otros. A los que llenan el mundo de presencia y lo vacían de sentido. A los que temen a la muerte. Yo amo su silencio.
Estoy cansado de existir. Cansado de existir mal.
Mi voz sigue hablando aunque ya no tenga nada que decir.
.
.
Uma miserável afetação do nada: a humanidade.
Aqui, de novo, a mesma coisa, tudo igual, os dias mais vazios e eu, entre eles, um nada que se move, que respira. Não me lembro. Não me lembro de nada. Não quero lembrar. As pessoas passam como vermes na terra.
E nós? Nós, repugnantes. Cada um de nós, um crime contra a natureza. Uma miserável afetação do nada.
Ouço a minha voz.
— O que esperas? diz.
O que esperar? Os outros? Os outros ridículos. Não valem nada. Enfurecem-me. E quando os vejo, odeio-os, e odeio-me por ainda reconhecer algo de humano neles.
Lembro-me de uma vez em que tentei dizer algo verdadeiro. A língua colou, as palavras afundaram.
As pessoas viraram-me as costas, rindo.
Agora, o que resta? Nada. O dia acabará, a noite acabará.
A espera de um nada. Ninguém se importa. Todos se movem, movem-se sem sentido, e eu observo, com nojo, que pertenço à mesma raça abominável.
Cada palavra minha é um passo em direção ao vazio que me espera.
Ali tudo termina.
Porque tudo termina.
Aqui. De novo. De novo aqui. E se eu partisse? Ninguém perceberia. Ninguém notaria. Sim, odeio esperar um fim que nunca chega. O fim? Não existe. Nunca existiu.
Os homens: carnes sujas. Mentira. E, no entanto, continuam. Não param. Odeio a sua inocência, ridícula. Odeio a sua felicidade. Odeio a sua morte.
Ouço as suas palavras.
Palavras vazias.
Palavras-serpentes, palavras-vermes, deslizam como eles.
E eu vejo-as. Vejo tudo. E quero gritar, destruí-las, apagá-las. E assim fico aqui, triste, furioso, meio vivo, meio morto, cheio de ódio.
O tempo, mais um engano. Cada minuto, cada segundo.
Não há salvação, não há fim para a sujeira humana.
Falo e não existo. Ninguém notará.
Ninguém. Ninguém. Ninguém.
Aqui, o mesmo lodo.
Se eu pudesse desaparecer sem que ninguém percebesse. Caminho entre eles e não existo.
A respiração deles incomoda-me. A forma como enchem o ar com a necessidade de ser algo. De significar. De ser amados.
Amor. Palavra ridícula. Um equívoco que persiste há séculos.
Os meus pés, as minhas mãos? Um dia foram úteis. Agora apenas pendem, apêndices inúteis.
Já não tenho medo. Estou cansado. O cansaço é superior ao medo.
Ensina-te a não esperar.
Não há ordem no caos. Apenas repetição. Eu. Os outros. O ódio. De novo.
E de novo aqui. De novo. De novo. De novo.
Não termino. Não termina.
Fui outro alguma vez? Fui mais estúpido? Não me lembro. E se me lembrasse, seria uma mentira. A memória é uma convenção social. Concordámos todos em dizer que existimos para suportar aquilo que somos.
As pessoas falam do futuro. Dizem-no com seriedade. Com a paixão da esperança. Não compreendem que o futuro é apenas um adiamento do nojo. Nada mais.
Ouço passos. Tudo é mecânico. Até o desprezo.
Se alguém me ouvisse agora, diria que sou duro. Que exagero. Que preciso dos outros. Os outros. Aqueles que enchem o mundo de presença e o esvaziam de sentido. Aqueles que temem a morte. Eu amo o seu silêncio.
Estou cansado de existir. Cansado de existir errado.
A minha voz continua a falar, embora já não tenha nada a dizer.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου