.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-(Ιδιοτροποι Ερωτες)
The Cry of Edvard Munch Choreography
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis
.
.
My Own Empire of Photos-Enigma-The Despair
-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
(Ιδιοτροποι Ερωτες)
The Cry of Edvard Munch Choreography
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
μπήκε στο θάλαμο,η συνοδος νοσοκόμα του έδειξε την ασθενή γυναίκα,
-σημερα είπε θα την πάμε σε θάλαμο απομόνωσης,έχει συχνές εκρηκτικές
κρίσεις,διαμαρτύρονται οι συγγενείς των άλλων ασθενών,
στο γραφείο του διαβασε τον φάκελλο της:όνομα Ελένη,ετών 31,σπούδασε
πιάνο και χορό,χωρισμένη,μια κόρη πέντε χρόνων,δύο χρόνια μετά το
γάμο αρρώστησε ψυχικά,έγραφε σε ημερολόγιο όταν ήταν καλά,
τον διέκοψε η νοσοκόμα,-την μετέφεραν στον θάλαμο απομόνωσης 17-
αυτό είναι το ημερολόγιο της,
όταν έφυγε η νοσοκόμα,άνοιξε το βίντεο καταγραφής με κάμερα της ασθενούς,
ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι,ακίνητη,
άνοιξε το ημερολόγιο της και διάβασε:
-ημουνα,δεν ξέρω πως,μέσα σε ένα χώρο με πολλούς διακλαδωμενους διαδρόμους
γεμάτο πορτες από το μια πλευρά και την άλλη, και παντού
είχε ασανσερ,ήθελα να φύγω,ένιωθα φόβο,καμία πόρτα από τα ασανσέρ
δεν άνοιγε,άκουγα φωνές ανθρωπων,μια μου φάνηκε καθαρά πως ήταν
της μάνας μου,φώναζε το όνομα μου,Ελένη,προχωρούσα στους διαδρόμους
κι άνοιγα τις πορτες,τα δωμάτια άδεια,δεν ξέρω πόσος χρόνος πέρασε έτσι,
στο τέλος μπήκα σε ενα δωμάτιο τεράστιο,με λευκό φωτισμό,στη μέση
ήταν μια πισίνα,εκεί είδα να επιπλέει το πνιγμενο σώμα μια γυναίκας,
ημίγυμνο,με γυρισμένη τη πλάτη,η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά,το γύρισα
αναποδα,είδα το πρόσωπο του,τρόμαξα,ήταν το δικό μου,τα μάτια πεταγμένα
έξω,το στόμα ανοικτό,σαν να ούρλιαζε,τώρα που το σκέφτομαι μου φέρνει
στο μυαλό τον πίνακα Κραυγή του Έντβαρντ Μουνχ,
λιγοθυμησα,όταν ξύπνησα ήμουνα στο ψυχιατρικό άσυλο,
-αυτο το είδα όταν μου πήραν,με εισαγγελική απόφαση τη μικρη:
ξύπνησα από φωνές,ειδα πολλούς άντρες στο δωμάτιο,κάποιος φώναξε
-να εδώ,κι έδειχνε εμένα,όλοι έτρεξαν στον καναπέ,ένα μαύρο δερμάτινο
που είχα,σηκώθηκα και πήγα κι εγώ,και τότε είδα το ματωμένο σώμα μιας
γυναίκας,φορούσε ένα μαύρο κομπινεζον,το αριστερο πόδι της κομμένο
στο πάτωμα,και κατσαρίδες πελώριες να το τρώνε,-αυτη τη σκότωσε,φώναξε
ένας αδύνατος κιτρινιαρης με μούσι και κουστούμι μαύρο και γραβάτα κόκκινη,
-βρωμιαρα,παλιοπουτανα,φώναξε μια γυναίκα και μου έσκισε τα ρούχα,
με ερριξαν στο κρεβάτι γυμνή κι ένας ένας οι άντρες με βίασαν,
μετά από πολύ ώρα το δωμάτιο άδειασε,ήμουνα εξαντλημένη,οι γείτονες
που άκουσαν τις κραυγές μου,κάλεσαν την αστυνομία,ήρθε ασθενοφόρο
και με μετεφερε στο ασυλο
κοίταξε τη γυναίκα στο βίντεο,ακίνητη στο κρεβάτι,έκανε ζουμ στο
πρόσωπο της,για πέντε λεπτά συνέχεια το κοιτουσε
συνέχισε στο ημερολόγιο:
σήμερα το πρωί με επισκέφτηκε η μητέρα μου,είχε καιρό να έρθει,έλειπε
στο εξωτερικό,μου είπε για τα κοντσέρτα της,Παρίσι,Βερολίνο,Βιένη,
Μιλάνο,Μόσχα,Στοκχόλμη,Όσλο,Νεα Υόρκη,Ρίο Τζανέιρο,Τόκυο,παντού
τεράστια επιτυχία,ηχογραφήσεις και νέα συμβόλαια,με ρώτησε τη κάνω,
της είπα για τον συνεχόμενο πόνο στα δάχτυλα μου,δεν με αφήνει να παίξω
στο πιάνο,
γέλασε,-θα το ξεπεράσεις,καλη μου,είπε,αν αγαπάς το πιάνο και τη μουσική,
της έδειξα μια χορογραφία μου,μου έκανε κριτική,-ειναι πολύ χαοτική,
πρέπει να την απλοποιήσεις,έλεγε και άλλα,εγώ όσο μιλούσα είχα εστιάσει
το βλέμμα μου στοπρόσωπο της,
ξαφνικά εκείνο πήρε τη μορφή βατράχου,-εγινες βάτραχος,μητέρα,
της φώναξα,εκείνη γέλασε,-θα αστειευεσαι;,κοριτσάκι μου,ελα ησύχασε,
κι έκανε να με αγκαλιάσει,-οχι μη,δεν θέλω,
την είδα να παίρνει τηλέφωνο,
σε λίγο μπήκαν στο δωμάτιο τρεις άντρες ψηλοί,-ποιοι είστε,ούρλιαξα,
φυγεται,
εσύ τους έφερες,ούρλιαξα στη μητέρα μου,βοήθεια,
(Αυτά μόνο θυμάμαι)
στο θάλαμο,είδε, μπήκε μια νοσοκόμα και της έκανε ένεση στο δεξί μπρατσο
-σημερα,μετά από πολύ καιρό ειμαι καλύτερα,είχα τη μικρή μέχρι το μεσημέρι,
μου τραγουδησε,της έπαιξα στο πιάνο τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του
Μπετόβεν,χειροκρότησε,φάγαμε μαζί,γελάσαμε,ήμουνα ευτυχισμενη
-καθομουνα στον δερμάτινο μαύρο καναπέ,άκουγα την Fur Elise του Μπετόβεν,
είχα κλειστά τα μάτια,ήμουνα ήμερη,όταν τελείωσε η μουσική τα άνοιξα,
και τότε είδα τον απέναντι τοίχο του δωμάτιο άδειο να πάλλεται,και μετά
χιλιάδες έντομα να τον πλημμυρίζουν κι από τις τέσσερις πλευρές του,
ταυτόχρονα ένιωσα κάτι να περπατάει στα μαλλιά μου,έβαλα το χέρι μου,
έπιασα κάτι,είδα,ήταν μια μαύρη αράχνη,ούρλιαξα,
έκανε ζουμ στο πρόσωπο της,ήταν όμορφο,
ξαφνικά μαύρισε η οθόνη,
τότε αμέσως χτύπησε το τηλεφωνο,ήταν η νοσοκόμα,-ελατε γρήγορα
στον θάλαμο 17,
είδε την ασθενή σηκωμένη από το κρεβάτι,ένα μέτρο από αυτό,ακίνητη στη
στάση της Κραυγής του πίνακα του Έντβαρντ Μουνχ,η έκφραση της
μετά από ένα μήνα νοσηλειας η γυναίκα βγήκε και γύρισε σπίτι της
ήθελε πολύ να την δει,να την ξανασυναντησει
ένα πρωι μπήκε η νοσοκόμα στο γραφείο του,-μισ πρόσκληση για σας,
είναι από την ασθενή του 17,
η καρδιά του πήγε να σπασει από τη χαρά,πήρε τη κάρτα,διάβασε:
Η Ελένη ....Χορογραφεί The Cry,a painting of Edvard Munch
πήγε στην πρεμιέρα,η Ελένη ήταν καταπληκτική,μια λιτή μινιμαλιστική
παράσταση,-τρομερη η σωματογραφια της,πολύ ρεαλιστική,σχολιασε
ο κ.Κ ένας φίλος του ψυχίατρος,που κάθονταν δίπλα του
την άλλη μέρα,της τηλεφώνησε,-συγχαρητηρια,εισασταν καταπληκτική,
-ευχαριστω,απάντησε,
κανόνισαν να συναντηθούν,
το ίδιο βράδυ,σε ένα μπαρ,μουσική Round Midnight του Thelonious Monk,
της επιασε το χέρι,εκεινη το έσφιξε,χαμογελάει,τον κοίταξε στα μάτια,
-η χορογραφία της Κραυγής,γράφτηκε για σένα,να σε γνωρίσω,τώρα
είμαι ήρεμη αγάπη μου,
τη φιλησε
.
.
.
