.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Ο Διαχειριστής τού Φοβου
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Ο Διαχειριστής τού Φοβου
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Ήξερε ότι ο Ανώτατος Ηγέτης δεν εμπιστευόταν κανεναν.Ουτε αυτον.
Επισήμως ήταν Υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας.
Ο διαχειριστής τού φόβου.
Κανένα αρχείο δεν άνοιγε χωρίς την έγκρισή του.
Καμία σύλληψη δεν γινόνταν χωρίς τη συγκατάθεση του.
Κανένα προσωπο δεν εξαφανιζόνταν χωρίς να έχει προηγουμένως καταγραφεί σε κάποιον φάκελο.
Ο Ηγέτης τον είχε επιλέξει ακριβώς γι’ αυτό.
Μια μηχανή καχυποψιας.
Καθηγητές, στρατηγοί, ποιητές,σύντροφοι όλοι συλλαμβάνονταν και ανακρίνονταν.
Και εξαναγκάζονταν σε ομολογίες εσχατης προδοσίας
Είχε σε υπόγεια κρυμμένους φακέλους για τούς πάντες,ακόμα και για τον ίδιο τον Ηγέτη.
Παλιές δηλώσεις του που δεν ταίριαζαν με τη νέα γραμμή.
Επιστολες σε αντιεπαναστατες.
Κρυφες συναντήσεις με αντιφρονούντες.
Μυστικές ιατρικές εκθέσεις τής υγείας του.
Συνομιλίες με ξένους απεσταλμένους.
Ο Ηγέτης άρχισε να τον φοβάται και αλλαξε,έγινε καχύποπτος μαζί του.
Στις συνεδριάσεις τού έκανε ερωτήσεις που δοκιμαζαν την πίστη του.
Και μια νύχτα διέταξε να γινει έρευνα στη Υπηρεσία Ασφαλείας.
Τότε κατάλαβε πως ο κύκλος άρχισε να κλείνει.
Τις νύχτες δεν κοιμόνταν,ανησυχούσε,κινδυνευε.
Ο Ηγέτης ήταν βαριά άρρωστος. Αυτό το ήξεραν λίγοι.
Ένας από αυτούς ήταν και κεινος.
Και ήξερε επίσης πως,με τον θάνατό του, το κράτος θα βυθιζόταν σε εσωτερική κριση.
Οταν ο Ηγέτης πέθανε οι μηχανισμοί κινήθηκαν ακαριαία όπως το είχε προβλέψει.
Το Συμβούλιο συγκλήθηκε.
Στρατηγοί, υπουργοί, κομματικά στελέχη.
Εκείνος περίμενε ,δεν βιάστηκε,εμφανίστηκε τελευταίος.Ήρεμος.
Κρατώντας τούς φακέλους.
Για τρεις ημέρες κυβερνησε,σκιώδης:
διόρισε, καθαίρεσε, καθυστέρησε αποφάσεις, έσπειρε αβεβαιότητα.
Μέχρι που κατάλαβε το αναπόφευκτο.
Την τέταρτη ημέρα, συνελήφθη.
Με εντολή μιας προσωρινής επιτροπής.
Τον κατηγόρησαν για «υπέρβαση αρμοδιοτήτων».
Για «προσωπολατρία».
Για «διαστρέβλωση τού επαναστατικού πνεύματος».
Τον έκλεισαν σε από τα κελιά που ο ίδιος είχε χτίσει για τούς αντιπαλους.
Δεν αντιστάθηκε. Δεν διαμαρτυρήθηκε.
Η δίκη ήταν σύντομη.
Η ετυμηγορία προκαθορισμένη
Καταδικάστηκε ως «εχθρός τού λαού».
Εκτελέστηκε.
Όμως τρεις μήνες αργότερα,ανοίχτηκαν οι φακελοι του.
Ονόματα. Συνομιλίες. Υπογραφές.
Το καθεστώς έγινε πιο καχύποπτο.
Ενα κρατος-τρομου,όπου
ο πιο επικίνδυνος εχθρός είναι ο πιο πιστός υπηρέτης του.
.
.
The Administrator of Fear
He knew that the Supreme Leader trusted no one. Not even him.
Officially, he was Minister of Internal Security.
The administrator of fear.
No file was opened without his approval.
No arrest was carried out without his consent.
No person disappeared without first being recorded in a file.
The Leader had chosen him precisely for this.
A machine of suspicion.
Professors, generals, poets, comrades—
all were arrested and interrogated,
and forced into confessions of high treason.
He kept hidden files in underground vaults on everyone,
even on the Leader himself.
Old statements that no longer fit the new line.
Letters to counter-revolutionaries.
Secret meetings with dissenters.
Confidential medical reports on his health.
Conversations with foreign envoys.
The Leader began to fear him and changed,
became suspicious of him.
In meetings he asked questions that tested his loyalty.
And one night he ordered a search of the Security Service.
Then he understood that the circle was beginning to close.
At night he could not sleep; he was anxious, in danger.
The Leader was gravely ill. Few knew this.
He was one of them.
And he also knew that, with his death,
the state would sink into an internal crisis.
When the Leader died, the mechanisms moved instantly,
exactly as he had foreseen.
The Council convened.
Generals, ministers, party officials.
He waited. He did not hurry.
He appeared last. Calm.
Holding the files.
For three days he ruled—shadowy:
he appointed, dismissed, delayed decisions, sowed uncertainty.
Until he understood the inevitable.
On the fourth day, he was arrested.
By order of a provisional committee.
He was accused of “abuse of authority.”
Of “cult of personality.”
Of “distortion of the revolutionary spirit.”
They locked him in one of the cells
he himself had built for his enemies.
He did not resist. He did not protest.
The trial was brief.
The verdict predetermined.
He was condemned as an “enemy of the people.”
He was executed.
But three months later, his files were opened.
Names. Conversations. Signatures.
The regime became more suspicious.
A state of terror, where the most dangerous enemy
is the most loyal servant.
.
.
L’Administrateur de la Peur
Il savait que le Leader Suprême ne faisait confiance à personne.
Pas même à lui.
Officiellement, il était ministre de la Sécurité intérieure.
L’administrateur de la peur.
Aucun dossier ne s’ouvrait sans son autorisation.
Aucune arrestation n’avait lieu sans son consentement.
Personne ne disparaissait sans avoir d’abord été consigné dans un dossier.
Le Leader l’avait choisi précisément pour cela.
Une machine de soupçon.
Professeurs, généraux, poètes, camarades—
tous étaient arrêtés et interrogés,
et contraints à des aveux de haute trahison.
Il conservait dans des sous-sols des dossiers secrets sur tout le monde,
même sur le Leader lui-même.
Anciennes déclarations incompatibles avec la nouvelle ligne.
Lettres à des contre-révolutionnaires.
Rencontres secrètes avec des dissidents.
Rapports médicaux confidentiels sur sa santé.
Entretiens avec des émissaires étrangers.
Le Leader commença à le craindre et changea,
devint soupçonneux à son égard.
Lors des réunions, il lui posait des questions mettant sa loyauté à l’épreuve.
Et une nuit, il ordonna une perquisition au sein des services de sécurité.
Alors il comprit que le cercle commençait à se refermer.
La nuit, il ne dormait plus ; il s’inquiétait, il était en danger.
Le Leader était gravement malade. Peu le savaient.
Il faisait partie de ceux-là.
Et il savait aussi qu’avec sa mort,
l’État sombrerait dans une crise interne.
Lorsque le Leader mourut, les mécanismes se mirent en marche immédiatement,
comme il l’avait prévu.
Le Conseil fut convoqué.
Généraux, ministres, cadres du parti.
Il attendit. Il ne se hâta pas.
Il apparut le dernier. Calme.
Tenant les dossiers.
Pendant trois jours, il gouverna, dans l’ombre :
il nomma, destitua, retarda les décisions, sema l’incertitude.
Jusqu’à ce qu’il comprenne l’inévitable.
Le quatrième jour, il fut arrêté.
Sur ordre d’un comité provisoire.
On l’accusa d’« abus de pouvoir ».
De « culte de la personnalité ».
De « déformation de l’esprit révolutionnaire ».
On l’enferma dans l’une des cellules
qu’il avait lui-même fait construire pour ses ennemis.
Il ne résista pas. Il ne protesta pas.
Le procès fut bref.
Le verdict, prédéterminé.
Il fut condamné comme « ennemi du peuple ».
Il fut exécuté.
Mais trois mois plus tard, ses dossiers furent ouverts.
Des noms. Des conversations. Des signatures.
Le régime devint encore plus soupçonneux.
Un État de terreur, où l’ennemi le plus dangereux est le serviteur le plus fidèle.
.
.
Der Verwalter der Angst
Er wusste, dass der Oberste Führer niemandem vertraute.
Nicht einmal ihm.
Offiziell war er Minister für Innere Sicherheit.
Der Verwalter der Angst.
Keine Akte wurde ohne seine Genehmigung geöffnet.
Keine Verhaftung erfolgte ohne seine Zustimmung.
Keine Person verschwand, ohne zuvor in einer Akte erfasst worden zu sein.
Der Führer hatte ihn genau deshalb ausgewählt.
Eine Maschine des Misstrauens.
Professoren, Generäle, Dichter, Genossen—
alle wurden verhaftet und verhört
und zu Geständnissen des Hochverrats gezwungen.
Er bewahrte in unterirdischen Archiven geheime Akten über jeden auf,
sogar über den Führer selbst.
Alte Aussagen, die nicht mehr zur neuen Linie passten.
Briefe an Konterrevolutionäre.
Geheime Treffen mit Dissidenten.
Vertrauliche medizinische Berichte über seinen Gesundheitszustand.
Gespräche mit ausländischen Gesandten.
Der Führer begann, ihn zu fürchten, und veränderte sich,
wurde ihm gegenüber misstrauisch.
In den Sitzungen stellte er Fragen, die seine Loyalität prüften.
Und eines Nachts befahl er eine Durchsuchung des Sicherheitsdienstes.
Da begriff er, dass sich der Kreis zu schließen begann.
Nachts konnte er nicht schlafen; er war beunruhigt, in Gefahr.
Der Führer war schwer krank. Nur wenige wussten davon.
Er gehörte zu ihnen.
Und er wusste auch, dass mit seinem Tod
der Staat in eine innere Krise stürzen würde.
Als der Führer starb, setzten sich die Mechanismen augenblicklich in Bewegung,
genau wie er es vorausgesehen hatte.
Der Rat wurde einberufen.
Generäle, Minister, Parteifunktionäre.
Er wartete. Er beeilte sich nicht.
Er erschien als Letzter. Ruhig.
Die Akten in der Hand.
Drei Tage lang regierte er im Schatten:
ernannte, entließ, verzögerte Entscheidungen, säte Unsicherheit.
Bis er das Unvermeidliche erkannte.
Am vierten Tag wurde er verhaftet.
Auf Anordnung eines provisorischen Komitees.
Man beschuldigte ihn der „Amtsüberschreitung“.
Der „Persönlichkeitsverehrung“.
Der „Verfälschung des revolutionären Geistes“.
Man sperrte ihn in eine der Zellen,
die er selbst für seine Gegner hatte bauen lassen.
Er leistete keinen Widerstand. Er protestierte nicht.
Der Prozess war kurz.
Das Urteil stand fest.
Er wurde als „Feind des Volkes“ verurteilt.
Er wurde hingerichtet.
Doch drei Monate später wurden seine Akten geöffnet.
Namen. Gespräche. Unterschriften.
Das Regime wurde noch misstrauischer.
Ein Staat des Terrors, in dem der gefährlichste Feind der treueste Diener ist.
.
.
Il Gestore della Paura
Sapeva che il Leader Supremo non si fidava di nessuno.
Nemmeno di lui.
Ufficialmente era Ministro della Sicurezza Interna.
Il gestore della paura.
Nessun fascicolo veniva aperto senza la sua autorizzazione.
Nessun arresto avveniva senza il suo consenso.
Nessuna persona spariva senza essere prima registrata in un dossier.
Il Leader lo aveva scelto proprio per questo.
Una macchina del sospetto.
Professori, generali, poeti, compagni—
tutti venivano arrestati e interrogati
e costretti a confessare l’alto tradimento.
Conservava nei sotterranei dossier segreti su tutti,
persino sul Leader stesso.
Vecchie dichiarazioni incompatibili con la nuova linea.
Lettere a controrivoluzionari.
Incontri segreti con dissidenti.
Referti medici riservati sulla sua salute.
Conversazioni con emissari stranieri.
Il Leader cominciò a temerlo e cambiò,
diventò sospettoso nei suoi confronti.
Durante le riunioni gli rivolgeva domande per mettere alla prova la sua lealtà.
E una notte ordinò una perquisizione nei Servizi di Sicurezza.
Allora capì che il cerchio stava iniziando a chiudersi.
Di notte non dormiva; era inquieto, in pericolo.
Il Leader era gravemente malato. Pochi lo sapevano.
Lui era uno di questi.
E sapeva anche che, con la sua morte,
lo Stato sarebbe precipitato in una crisi interna.
Quando il Leader morì, i meccanismi si misero in moto all’istante,
proprio come aveva previsto.
Il Consiglio si riunì.
Generali, ministri, dirigenti del partito.
Egli attese. Non ebbe fretta.
Si presentò per ultimo. Calmo.
Con i dossier in mano.
Per tre giorni governò nell’ombra:
nominò, destituì, ritardò decisioni, seminò incertezza.
Finché comprese l’inevitabile.
Il quarto giorno fu arrestato.
Per ordine di un comitato provvisorio.
Fu accusato di “abuso di potere”.
Di “culto della personalità”.
Di “distorsione dello spirito rivoluzionario”.
Lo rinchiusero in una delle celle
che lui stesso aveva fatto costruire per i nemici.
Non resistette. Non protestò.
Il processo fu breve.
Il verdetto, predeterminato.
Fu condannato come “nemico del popolo”.
Fu giustiziato.
Ma tre mesi dopo i suoi dossier vennero aperti.
Nomi. Conversazioni. Firme.
Il regime divenne ancora più sospettoso.
Uno Stato di terrore, dove il nemico più pericoloso è il servitore più fedele.
.
.
El Administrador del Miedo
Sabía que el Líder Supremo no confiaba en nadie.
Ni siquiera en él.
Oficialmente era Ministro de Seguridad Interior.
El administrador del miedo.
Ningún archivo se abría sin su aprobación.
Ningún arresto se realizaba sin su consentimiento.
Ninguna persona desaparecía sin haber sido antes registrada en un expediente.
El Líder lo había elegido precisamente por eso.
Una máquina de sospecha.
Profesores, generales, poetas, camaradas—
todos eran arrestados e interrogados
y obligados a confesar alta traición.
Guardaba en sótanos archivos secretos sobre todos,
incluso sobre el propio Líder.
Antiguas declaraciones que no coincidían con la nueva línea.
Cartas a contrarrevolucionarios.
Reuniones secretas con disidentes.
Informes médicos confidenciales sobre su salud.
Conversaciones con enviados extranjeros.
El Líder empezó a temerlo y cambió,
se volvió suspicaz con él.
En las reuniones le hacía preguntas que ponían a prueba su lealtad.
Y una noche ordenó una inspección en el Servicio de Seguridad.
Entonces comprendió que el círculo empezaba a cerrarse.
Por las noches no dormía; estaba inquieto, en peligro.
El Líder estaba gravemente enfermo. Pocos lo sabían.
Él era uno de ellos.
Y también sabía que, con su muerte,
el Estado se hundiría en una crisis interna.
Cuando el Líder murió, los mecanismos se pusieron en marcha de inmediato,
tal como lo había previsto.
Se convocó el Consejo.
Generales, ministros, dirigentes del partido.
Él esperó. No se apresuró.
Apareció el último. Sereno.
Sosteniendo los expedientes.
Durante tres días gobernó en la sombra:
nombró, destituyó, retrasó decisiones, sembró incertidumbre.
Hasta que comprendió lo inevitable.
El cuarto día fue arrestado.
Por orden de un comité provisional.
Lo acusaron de “abuso de poder”.
De “culto a la personalidad”.
De “distorsión del espíritu revolucionario”.
Lo encerraron en una de las celdas
que él mismo había construido para sus adversarios.
No resistió. No protestó.
El juicio fue breve.
El veredicto, predeterminado.
Fue condenado como “enemigo del pueblo”.
Fue ejecutado.
Pero tres meses después se abrieron sus archivos.
Nombres. Conversaciones. Firmas.
El régimen se volvió aún más desconfiado.
Un Estado de terror, donde el enemigo más peligroso es el servidor más fiel.
.
.
O Administrador do Medo
Sabia que o Líder Supremo não confiava em ninguém.
Nem mesmo nele.
Oficialmente era Ministro da Segurança Interna.
O administrador do medo.
Nenhum dossiê era aberto sem a sua aprovação.
Nenhuma prisão ocorria sem o seu consentimento.
Nenhuma pessoa desaparecia sem antes ser registada num arquivo.
O Líder o escolhera exatamente por isso.
Uma máquina de suspeita.
Professores, generais, poetas, camaradas—
todos eram presos e interrogados
e forçados a confessar alta traição.
Mantinha em porões arquivos secretos sobre todos,
até mesmo sobre o próprio Líder.
Declarações antigas que não se ajustavam à nova linha.
Cartas a contrarrevolucionários.
Encontros secretos com dissidentes.
Relatórios médicos confidenciais sobre a sua saúde.
Conversas com emissários estrangeiros.
O Líder começou a temê-lo e mudou,
tornou-se desconfiado em relação a ele.
Nas reuniões fazia-lhe perguntas que testavam a sua lealdade.
E numa noite ordenou uma investigação no Serviço de Segurança.
Então compreendeu que o círculo começava a fechar-se.
À noite não dormia; estava inquieto, em perigo.
O Líder estava gravemente doente. Poucos sabiam disso.
Ele era um deles.
E sabia também que, com a sua morte,
o Estado mergulharia numa crise interna.
Quando o Líder morreu, os mecanismos moveram-se de imediato,
exatamente como ele previra.
O Conselho foi convocado.
Generais, ministros, dirigentes do partido.
Ele esperou. Não se apressou.
Apareceu por último. Calmo.
Com os dossiês nas mãos.
Durante três dias governou na sombra:
nomeou, destituiu, atrasou decisões, semeou incerteza.
Até compreender o inevitável.
No quarto dia foi preso.
Por ordem de um comité provisório.
Acusaram-no de “abuso de poderes”.
De “culto da personalidade”.
De “distorção do espírito revolucionário”.
Fecharam-no numa das celas
que ele próprio tinha mandado construir para os adversários.
Não resistiu. Não protestou.
O julgamento foi breve.
O veredicto, predeterminado.
Foi condenado como “inimigo do povo”.
Foi executado.
Mas três meses depois, os seus dossiês foram abertos.
Nomes. Conversas. Assinaturas.
O regime tornou-se ainda mais desconfiado.
Um Estado de terror, onde o inimigo mais perigoso é o servo mais fiel.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου