.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Ο άνθρωπος με κανένα προσωπο
(noir story)
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Ο άνθρωπος με κανένα προσωπο
(noir story)
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Κανείς δεν συμφωνεί για την ακριβή ημερομηνία τής γέννησής του.
Υπάρχουν τρία πιστοποιητικά, όλα έγκυρα, όλα αλληλοαναιρούμενα.
Λήστευε τράπεζες με την ακρίβεια ωρολογοποιού και την ευγένεια ενός
λογιστή που ζητά συγγνώμη για την αναγκαστική εκκαθάριση.
Άφηνε πάντα πίσω του ένα νόμισμα στο γκισέ, σαν απόδειξη ότι η πράξη
δεν έχει σχέση με την απληστία.
Οι εφημερίδες έγραφαν ότι χαμογελούσε.
Ήταν ψέμα.Ενας μύθος,που αποδίδετε στους παράνομους για να τούς
κάνουν ανθρώπινους,κοινούς.
Η φήμη του διογκώθηκε όχι τόσο από τις ληστείες όσο από τα λάθη τών
διωκτικών αρχών,που αδυνατούσαν να τον συλλάβουν.
Στο φάκελο υπήρχαν επτά φωτογραφίες του, καμία ίδια με την άλλη.
Οι μαρτυρες δεν τον θυμούνταν ποτέ καθαρά.
Ελεγαν:-Ειναι ψηλός ή ίσως όχι.Μιλούσε γρήγορα ή μάλλον ήταν σιωπηλος.
Με ουλή στο πρόσωπο.Με πρόσωπο απολύτως λείο.
Κάποιοι υποστήριξαν πως δεν τον ενδιέφεραν τα λεφτά, αλλά τον γοητεύει
η ίδια η πράξη τής αφαίρεσης, το κενό που δημιουργείται όταν κάτι παύει
να είναι εκεί που θα έπρεπε.
Ο πατερας του ήταν σκληρός,η μάνα του είχε εξαφανιστεί.
Ίδρυσαν ένα τμήμα αποκλειστικά γι'αυτον.Στεγαζονταν σε ένα υπόγειο.
Εκεί μελετούσαν χάρτες πόλεων,δρομολόγια τρένων,συντάσσοντας τακτικές
αναφορές.
Σύμφωνα με μελέτες ανάλύσεις συγκρίσεις,στη η πρώτη ληστεία του ήταν
αδέξιος.Φωναξε:όλοι όρθιοι και φηλα τα χέρια.Πηρε τα χρήματα και έφυγε
τρέχοντας.Τρομαξε που έγινε ορατός.
Βρήκαν και τη γυναίκα που είχε σχέση.Μια χορεύτρια τού καμπαρέ.
-Με πήγε,είπε η γυναίκα,σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου.Οταν τον ρώτησα:
ποιος ήταν; μου απάντησε:θες να σου πω ψέματα;
Μου έδωσε πολλά λεφτά.Εγω κατάλαβα.
-Δεν θα ξεφύγεις, τού είπα,πρόσεξε.
Τελικά τον συνέλαβαν σε έναν κινηματογράφο.
Άναψαν τα φώτα και τον είχαν περικυκλωμένο.Δεν αντιστάθηκε.
-Ειμαι έτοιμος, τούς είπε,σας περίμενα.
Κοίταξε το ρολόι του.
-Γιατι αργήσατε;
Τον οδήγησαν στο δωμάτιο ανακρίσεων.
Τού διάβασαν κατηγορίες και τού ζήτησαν να ομολογήσει.
Εκεί τούς είπε:
Αν αυτή η ιστορία είναι αληθινή, τότε εγώ δεν υπάρχω. Αν είναι ψευδής,τότε υπάρχω,όχι με βία, αλλά με ακρίβεια.
Τον καταδίκασαν και ανακοίνωσαν την εκτέλεση του.
Τη μέρα που έγινε,δύο εφημερίδες κυκλοφόρησαν με αντικρουόμενους
τίτλους.
Ο διαβόητος ληστής νεκρός.
Ο ληστής διαφεύγει της σύλληψης.
Παρολαυτά το νεκρό σώμα του αναγνωρίστηκε από τρεις μάρτυρες.
Δημοσιεύτηκε και μια αλλά εκδοχή τού τέλους του:
Επεσε νεκρός από πυρά, έξω από έναν κινηματογράφο.
Μετά τον θάνατό του,αν ποτέ τον σκότωσαν,οι ληστείες συνεχίστηκαν ένα
διάστημα.Οι ειδικοί ψυχολόγοι μίλησαν για μιμητές του.
Αυτός είχε δει ανθρώπους να στέκονται στις ουρές για ένα πιάτο σούπα.
Ηταν πια πολυτέλεια να είσαι ηθικός.
Μπήκε σε μια τράπεζα ένα πρωινό και βγήκε με χρήματα.
Οι εφημερίδες τον βάφτισαν:ο κομσος κυριος με το καλοραμμένο κουστουμι.
Το τέλος του ήρθε ένα καλοκαιρινό βράδυ έξω από έναν κινηματογράφο.
Η γυναίκα ηταν δίπλα του.Λενε πως τον προδωσε.Τον πυροβολισαν.
.
.
The Man with No Face
(noir story)
No one agrees on the exact date of his birth.
There are three certificates, all valid, all mutually contradictory.
He robbed banks with the precision of a watchmaker and the courtesy of an accountant apologizing for a compulsory liquidation.
He always left behind a coin on the counter, as proof that the act had nothing to do with greed.
The newspapers wrote that he smiled.
It was a lie. A myth attributed to outlaws in order to make them human, ordinary.
His reputation grew not so much from the robberies as from the failures of the authorities, who were unable to arrest him.
The file contained seven photographs of him, none identical to the other.
Witnesses never remembered him clearly.
They said: He was tall, or maybe not. He spoke fast, or perhaps he was silent.
With a scar on his face. With a perfectly smooth face.
Some claimed he was not interested in money, but was fascinated by the act of removal itself, the void created when something ceases to be where it should be.
His father was harsh; his mother had disappeared.
They created a department solely for him. It was housed in a basement.
There they studied city maps, train routes, compiling regular reports.
According to studies and analyses, his first robbery was clumsy.
He shouted: Everyone stand up and hands in the air. He took the money and ran.
He was frightened by becoming visible.
They found the woman he was involved with. A cabaret dancer.
“He took me,” the woman said, “to a hotel room. When I asked him who he was, he answered: Do you want me to lie to you?”
He gave me a lot of money. I understood.
“You won’t get away,” I told him. “Be careful.”
They finally arrested him in a cinema.
The lights came on and he was surrounded. He did not resist.
“I am ready,” he said. “I was waiting for you.”
He looked at his watch.
“Why are you late?”
They led him to the interrogation room.
They read him the charges and asked him to confess.
There he told them:
If this story is true, then I do not exist. If it is false, then I exist—not by force, but by precision.
They sentenced him and announced his execution.
On the day it took place, two newspapers circulated with contradictory headlines:
The notorious robber dead.
The robber escapes arrest.
Nevertheless, his dead body was identified by three witnesses.
Another version of his end was also published:
He fell dead from gunfire outside a cinema.
After his death—if they ever killed him—the robberies continued for a time. Experts spoke of imitators.
He had seen people standing in lines for a bowl of soup.
It had become a luxury to be moral.
He entered a bank one morning and came out with money.
The newspapers baptized him: the elegant gentleman with the well-tailored suit.
His end came on a summer night outside a cinema.
The woman was beside him. They say she betrayed him. He was shot.
.
.
L’homme sans visage
(récit noir)
Personne ne s’accorde sur la date exacte de sa naissance.
Il existe trois actes de naissance, tous valables, tous contradictoires.
Il braquait des banques avec la précision d’un horloger et la courtoisie d’un comptable qui s’excuse pour une liquidation forcée.
Il laissait toujours derrière lui une pièce sur le guichet, comme preuve que l’acte n’avait rien à voir avec l’avidité.
Les journaux écrivaient qu’il souriait.
C’était faux. Un mythe, qu’on attribue aux hors-la-loi pour les rendre humains, ordinaires.
Sa renommée enfla moins à cause des braquages que des erreurs des forces de l’ordre, incapables de l’arrêter.
Dans le dossier, il y avait sept photos de lui, aucune identique à une autre.
Les témoins ne se souvenaient jamais de lui avec netteté.
Ils disaient :
— Il est grand, ou peut-être pas. Il parlait vite, ou bien il était silencieux.
— Avec une cicatrice au visage. Avec un visage absolument lisse.
Certains soutenaient que l’argent ne l’intéressait pas, mais que ce qui le fascinait, c’était l’acte même de la soustraction, le vide qui se crée quand quelque chose cesse d’être là où il devrait être.
Son père était dur, sa mère avait disparu.
Ils fondèrent une brigade exclusivement pour lui. Elle était installée dans un sous-sol.
Là, ils étudiaient des plans de villes, des itinéraires de trains, rédigeant des rapports tactiques.
Selon des études, des analyses, des comparaisons, son premier braquage fut maladroit.
Il cria : « Tout le monde debout et les mains en l’air ! »
Il prit l’argent et s’enfuit en courant.
Il fut effrayé d’être devenu visible.
Ils retrouvèrent aussi la femme avec qui il avait une relation. Une danseuse de cabaret.
— Il m’a emmenée, dit la femme, dans une chambre d’hôtel. Quand je lui ai demandé qui il était, il m’a répondu : « Tu veux que je te mente ? »
Il m’a donné beaucoup d’argent. J’ai compris.
— Tu n’échapperas pas à la fin, lui ai-je dit. Fais attention.
Finalement, ils l’arrêtèrent dans un cinéma.
Ils allumèrent les lumières et l’avaient encerclé. Il ne résista pas.
— Je suis prêt, leur dit-il. Je vous attendais.
Il regarda sa montre.
— Pourquoi êtes-vous en retard ?
Ils le conduisirent dans la salle d’interrogatoire.
Ils lui lurent les chefs d’accusation et lui demandèrent d’avouer.
C’est alors qu’il leur dit :
« Si cette histoire est vraie, alors je n’existe pas. Si elle est fausse, alors j’existe, non par la violence, mais par la précision. »
Ils le condamnèrent et annoncèrent son exécution.
Le jour où elle eut lieu, deux journaux parurent avec des titres contradictoires :
Le célèbre braqueur est mort.
Le braqueur échappe à l’arrestation.
Pourtant, son corps sans vie fut identifié par trois témoins.
Une autre version de sa fin fut également publiée :
Il serait tombé mort sous les balles, devant un cinéma.
Après sa mort, s’ils l’ont jamais tué, les braquages continuèrent quelque temps.
Des psychologues spécialistes parlèrent d’imitateurs.
Lui avait vu des gens faire la queue pour une assiette de soupe.
Être moral était devenu un luxe.
Un matin, il entra dans une banque et en sortit avec de l’argent.
Les journaux le baptisèrent : le monsieur élégant au costume bien coupé.
Sa fin arriva un soir d’été devant un cinéma.
La femme était à ses côtés. On dit qu’elle l’a trahi.
Ils lui tirèrent dessus.
.
.
Der Mann ohne Gesicht
(Noir-Erzählung)
Niemand ist sich über das genaue Datum seiner Geburt einig.
Es gibt drei Geburtsurkunden, alle gültig, alle einander widersprechend.
Er überfiel Banken mit der Präzision eines Uhrmachers und der Höflichkeit eines Buchhalters, der sich für eine notwendige Abwicklung entschuldigt.
Er ließ immer eine Münze auf dem Schalter zurück, als Beweis dafür, dass die Tat nichts mit Gier zu tun hatte.
Die Zeitungen schrieben, er habe gelächelt.
Das war eine Lüge. Ein Mythos, den man Gesetzlosen zuschreibt, um sie menschlich, gewöhnlich zu machen.
Sein Ruf wuchs weniger durch die Überfälle als durch die Fehler der Strafverfolgungsbehörden, die außerstande waren, ihn zu fassen.
In der Akte befanden sich sieben Fotos von ihm, keines glich dem anderen.
Die Zeugen erinnerten sich nie klar an ihn.
Sie sagten:
— Er ist groß, oder vielleicht auch nicht. Er sprach schnell, oder eher war er schweigsam.
— Mit einer Narbe im Gesicht. Mit einem völlig glatten Gesicht.
Einige behaupteten, Geld habe ihn nicht interessiert; ihn faszinierte vielmehr die Tat der Wegnahme selbst, die Leere, die entsteht, wenn etwas nicht mehr dort ist, wo es sein sollte.
Sein Vater war hart, seine Mutter war verschwunden.
Man gründete eine Abteilung ausschließlich für ihn. Sie war in einem Keller untergebracht.
Dort studierte man Stadtpläne, Zugfahrpläne und verfasste taktische Berichte.
Laut Studien, Analysen und Vergleichen war sein erster Überfall unbeholfen.
Er rief: „Alle aufstehen und Hände hoch!“
Er nahm das Geld und rannte davon.
Er erschrak darüber, sichtbar geworden zu sein.
Sie fanden auch die Frau, mit der er eine Beziehung hatte. Eine Kabaretttänzerin.
— Er brachte mich, sagte die Frau, in ein Hotelzimmer. Als ich ihn fragte, wer er sei, antwortete er: „Willst du, dass ich dich belüge?“
Er gab mir viel Geld. Ich verstand.
— Du wirst nicht entkommen, sagte ich zu ihm. Pass auf.
Schließlich nahmen sie ihn in einem Kino fest.
Sie schalteten das Licht ein, und er war umzingelt. Er leistete keinen Widerstand.
— Ich bin bereit, sagte er zu ihnen. Ich habe auf euch gewartet.
Er sah auf seine Uhr.
— Warum habt ihr euch verspätet?
Man führte ihn in den Verhörraum.
Man verlas ihm die Anklagepunkte und forderte ihn auf zu gestehen.
Da sagte er zu ihnen:
„Wenn diese Geschichte wahr ist, dann existiere ich nicht. Wenn sie falsch ist, dann existiere ich — nicht durch Gewalt, sondern durch Präzision.“
Man verurteilte ihn und kündigte seine Hinrichtung an.
An dem Tag, an dem sie stattfand, erschienen zwei Zeitungen mit widersprüchlichen Schlagzeilen:
Der berüchtigte Bankräuber tot.
Der Bankräuber entzieht sich der Festnahme.
Dennoch wurde sein lebloser Körper von drei Zeugen identifiziert.
Auch eine andere Version seines Endes wurde veröffentlicht:
Er sei vor einem Kino durch Schüsse getötet worden.
Nach seinem Tod — falls man ihn je getötet hat — setzten sich die Überfälle noch eine Zeit lang fort.
Fachpsychologen sprachen von Nachahmern.
Er hatte Menschen gesehen, die für einen Teller Suppe Schlange standen.
Moralisch zu sein war zu einem Luxus geworden.
Eines Morgens ging er in eine Bank hinein und kam mit Geld wieder heraus.
Die Zeitungen tauften ihn: der elegante Herr im maßgeschneiderten Anzug.
Sein Ende kam an einem Sommerabend vor einem Kino.
Die Frau war an seiner Seite. Man sagt, sie habe ihn verraten.
Man schoss auf ihn.
.
.
L’uomo senza volto
(racconto noir)
Nessuno concorda sulla data esatta della sua nascita.
Esistono tre certificati di nascita, tutti validi, tutti in contraddizione tra loro.
Rapinava banche con la precisione di un orologiaio e la cortesia di un contabile che si scusa per una liquidazione forzata.
Lasciava sempre una moneta sullo sportello, come prova che il gesto non aveva nulla a che fare con l’avidità.
I giornali scrivevano che sorrideva.
Era una menzogna. Un mito, attribuito ai fuorilegge per renderli umani, comuni.
La sua fama crebbe non tanto per le rapine quanto per gli errori delle forze dell’ordine, incapaci di catturarlo.
Nel fascicolo c’erano sette fotografie di lui, nessuna uguale all’altra.
I testimoni non lo ricordavano mai con chiarezza.
Dicevano:
— È alto, o forse no. Parlava in fretta, o piuttosto era silenzioso.
— Con una cicatrice sul volto. Con un volto assolutamente liscio.
Alcuni sostenevano che il denaro non lo interessasse, ma che lo affascinasse l’atto stesso della sottrazione, il vuoto che si crea quando qualcosa smette di essere là dove dovrebbe.
Suo padre era duro, sua madre era scomparsa.
Fu istituita una sezione esclusivamente per lui. Era ospitata in un sotterraneo.
Lì si studiavano mappe di città, itinerari ferroviari, redigendo rapporti tattici.
Secondo studi, analisi e confronti, la sua prima rapina fu goffa.
Gridò: «Tutti in piedi e mani in alto!»
Prese il denaro e fuggì correndo.
Si spaventò per essere diventato visibile.
Trovarono anche la donna con cui aveva una relazione. Una ballerina di cabaret.
— Mi portò, disse la donna, in una stanza d’albergo. Quando gli chiesi chi fosse, mi rispose: «Vuoi che ti dica una bugia?»
Mi diede molti soldi. Io capii.
— Non scapperai, gli dissi. Stai attento.
Alla fine lo arrestarono in un cinema.
Accesero le luci e lui era circondato. Non oppose resistenza.
— Sono pronto, disse loro. Vi stavo aspettando.
Guardò l’orologio.
— Perché avete tardato?
Lo condussero nella sala degli interrogatori.
Gli lessero le accuse e gli chiesero di confessare.
Fu allora che disse loro:
«Se questa storia è vera, allora io non esisto. Se è falsa, allora esisto, non con la violenza, ma con la precisione.»
Lo condannarono e annunciarono la sua esecuzione.
Il giorno in cui avvenne, due giornali uscirono con titoli contrastanti:
Il famigerato rapinatore è morto.
Il rapinatore sfugge all’arresto.
Ciononostante, il suo corpo senza vita fu riconosciuto da tre testimoni.
Fu pubblicata anche un’altra versione della sua fine:
Cadde morto sotto i colpi di arma da fuoco, fuori da un cinema.
Dopo la sua morte, se mai lo uccisero, le rapine continuarono per un certo periodo.
Gli psicologi esperti parlarono di imitatori.
Aveva visto persone fare la fila per un piatto di zuppa.
Essere morali era diventato un lusso.
Una mattina entrò in una banca e ne uscì con del denaro.
I giornali lo battezzarono: il signore elegante dal completo ben tagliato.
La sua fine arrivò in una sera d’estate, fuori da un cinema.
La donna era al suo fianco. Si dice che lo abbia tradito.
Gli spararono.
.
.
El hombre sin rostro
(relato noir)
Nadie se pone de acuerdo sobre la fecha exacta de su nacimiento.
Existen tres certificados de nacimiento, todos válidos, todos contradictorios entre sí.
Asaltaba bancos con la precisión de un relojero y la cortesía de un contable que se disculpa por una liquidación forzosa.
Siempre dejaba una moneda sobre el mostrador, como prueba de que el acto no tenía nada que ver con la codicia.
Los periódicos escribían que sonreía.
Era mentira. Un mito, atribuido a los fuera de la ley para hacerlos humanos, comunes.
Su fama creció no tanto por los atracos como por los errores de las fuerzas del orden, incapaces de capturarlo.
En el expediente había siete fotografías suyas, ninguna igual a la otra.
Los testigos nunca lo recordaban con claridad.
Decían:
— Es alto, o quizá no. Hablaba rápido, o más bien era silencioso.
— Con una cicatriz en el rostro. Con un rostro absolutamente liso.
Algunos sostenían que el dinero no le interesaba, sino que lo fascinaba el acto mismo de la sustracción, el vacío que se crea cuando algo deja de estar donde debería estar.
Su padre era duro, su madre había desaparecido.
Se creó una unidad exclusivamente para él. Estaba instalada en un sótano.
Allí estudiaban mapas de ciudades, rutas de trenes, redactando informes tácticos.
Según estudios, análisis y comparaciones, su primer atraco fue torpe.
Gritó: «¡Todos de pie y manos arriba!»
Tomó el dinero y salió corriendo.
Se asustó al volverse visible.
Encontraron también a la mujer con la que tenía una relación. Una bailarina de cabaré.
— Me llevó, dijo la mujer, a una habitación de hotel. Cuando le pregunté quién era, me respondió: «¿Quieres que te mienta?»
Me dio mucho dinero. Yo entendí.
— No escaparás, le dije. Ten cuidado.
Finalmente lo detuvieron en un cine.
Encendieron las luces y estaba rodeado. No opuso resistencia.
— Estoy listo, les dijo. Los estaba esperando.
Miró su reloj.
— ¿Por qué tardaron?
Lo condujeron a la sala de interrogatorios.
Le leyeron los cargos y le pidieron que confesara.
Entonces les dijo:
«Si esta historia es verdadera, entonces yo no existo. Si es falsa, entonces existo, no por la violencia, sino por la precisión.»
Lo condenaron y anunciaron su ejecución.
El día en que tuvo lugar, dos periódicos salieron con titulares contradictorios:
El famoso atracador, muerto.
El atracador evade la captura.
Sin embargo, su cuerpo sin vida fue identificado por tres testigos.
También se publicó otra versión de su final:
Cayó muerto por disparos, frente a un cine.
Tras su muerte —si es que alguna vez lo mataron—, los atracos continuaron durante un tiempo.
Los psicólogos especialistas hablaron de imitadores.
Él había visto a personas hacer fila para un plato de sopa.
Ser moral se había convertido en un lujo.
Una mañana entró en un banco y salió con dinero.
Los periódicos lo bautizaron: el caballero elegante del traje bien cortado.
Su final llegó una noche de verano, frente a un cine.
La mujer estaba a su lado. Dicen que lo traicionó.
Le dispararon.
.
.
O homem sem rosto
(relato noir)
Ninguém concorda quanto à data exata do seu nascimento.
Existem três certidões de nascimento, todas válidas, todas contraditórias entre si.
Assaltava bancos com a precisão de um relojoeiro e a cortesia de um contabilista que pede desculpa por uma liquidação forçada.
Deixava sempre uma moeda sobre o balcão, como prova de que o ato não tinha nada a ver com ganância.
Os jornais escreviam que ele sorria.
Era mentira. Um mito, atribuído aos fora da lei para torná-los humanos, comuns.
A sua fama cresceu não tanto pelos assaltos, mas pelos erros das autoridades, incapazes de o capturar.
No dossiê havia sete fotografias suas, nenhuma igual à outra.
As testemunhas nunca se lembravam dele com clareza.
Diziam:
— É alto, ou talvez não. Falava depressa, ou antes era silencioso.
— Com uma cicatriz no rosto. Com um rosto absolutamente liso.
Alguns afirmavam que o dinheiro não lhe interessava, mas que o fascinava o próprio ato da subtração, o vazio que se cria quando algo deixa de estar onde deveria estar.
O pai era duro, a mãe tinha desaparecido.
Criaram uma unidade exclusivamente para ele. Funcionava num subterrâneo.
Ali estudavam mapas de cidades, itinerários de comboios, redigindo relatórios táticos.
Segundo estudos, análises e comparações, o seu primeiro assalto foi desajeitado.
Gritou: «Todos de pé e mãos ao alto!»
Pegou no dinheiro e fugiu a correr.
Assustou-se por se ter tornado visível.
Encontraram também a mulher com quem mantinha uma relação. Uma bailarina de cabaré.
— Levou-me, disse a mulher, a um quarto de hotel. Quando lhe perguntei quem ele era, respondeu: «Queres que te minta?»
Deu-me muito dinheiro. Eu compreendi.
— Não vais escapar, disse-lhe. Tem cuidado.
Por fim, prenderam-no num cinema.
Acenderam as luzes e ele estava cercado. Não ofereceu resistência.
— Estou pronto, disse-lhes. Estava à vossa espera.
Olhou para o relógio.
— Porque se atrasaram?
Levaram-no para a sala de interrogatórios.
Leram-lhe as acusações e pediram-lhe que confessasse.
Foi então que lhes disse:
«Se esta história é verdadeira, então eu não existo. Se é falsa, então existo — não pela violência, mas pela precisão.»
Condenaram-no e anunciaram a sua execução.
No dia em que ocorreu, dois jornais saíram com títulos contraditórios:
O célebre assaltante morto.
O assaltante escapa à captura.
Ainda assim, o seu corpo sem vida foi reconhecido por três testemunhas.
Publicou-se também outra versão do seu fim:
Teria caído morto a tiro, à porta de um cinema.
Após a sua morte — se é que alguma vez o mataram — os assaltos continuaram durante algum tempo.
Psicólogos especialistas falaram de imitadores.
Ele tinha visto pessoas fazerem fila por um prato de sopa.
Ser moral tornara-se um luxo.
Numa manhã entrou num banco e saiu com dinheiro.
Os jornais baptizaram-no: o senhor elegante do fato bem talhado.
O seu fim chegou numa noite de verão, à porta de um cinema.
A mulher estava ao seu lado. Diz-se que o traiu.
Dispararam contra ele.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου