.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Insomnia στο Reykjavík
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ .ν.κουβελης c.n.couvelis
Insomnia στο Reykjavík
(Ελληνικά,English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Ρέικιαβικ χειμώνας.
Έμενε σε ένα διαμέρισμα απεναντι από το Blue Lagoon.
Το ρολόι στον τοίχο είχε σταματήσει από καιρό,και δεν το διορθωσε.Του άρεσε η ιδέα πως ο χρόνος είχε εγκαταλείψει το δωμάτιο,όπως και ο ύπνος.Υπεφερε από Insomnia.
Δούλευε σε αρχεία: παλιά έγγραφα, συμβόλαια, εφημερίδες, ιστορίες που δεν ενδιέφεραν πια κανέναν.
Περπατούσε τις νυχτες μέχρι να κουραστεί το σώμα του.
Ένα βράδυ,σε ένα μικρό θέατρο στην παλιά πόλη, την είδε για πρώτη φορα.
Την έλεγαν Brynhildr. Ήταν ηθοποιός σε ένα πειραματικό σχήμα που ανέβαζε έργα στα αρχαία ισλανδικά.
Δεν καταλάβαινε τη γλώσσα.Ομως καταλαβαινε από τον ρυθμό, την ανάσα, την αυστηρή μουσικότητα μιάς γλώσσας που κουβαλούσε μέσα της θεούς και σφαγές.
Η παράσταση λεγόταν Vǫluspá. Η Brynhildr στεκόνταν στο κέντρο τής ημιφωτισμενης σκηνής,ακίνητη,και απήγγελλε.
Την παρακολουθούσε κάθε βράδυ.
Ο φόνος συνέβη κατά τη πέμπτη παράσταση.
Στη μέση τού έργου τα φώτα έσβηναν εντελώς για λίγα δευτερόλεπτα. Το κοινό έμενε στο σκοτάδι, χωρίς ήχο.
Ήταν μια αναπαράσταση τού Ginnungagap, τού πρωταρχικού κενού πριν από τη δημιουργία.
Όταν τα φώτα άναψαν ξανά, ένας από τους ηθοποιούς βρίσκονταν ξαπλωμένος πάνω στη σκηνή.Το κοινό νόμισε πως ήταν μέρος τής παράστασης και χειροκρότησε.
Ακούστηκε κάποιος να ουρλιαζει:
-Είναι νεκρός.
Ήρθε η αστυνομία.Συμπερανε ατυχημα.Λαθος βημα στο σκοτάδι,ο άνθρωπος έπεσε,και στο πανικό του έπαθε συγκοπή.
Κατάφερε να προσεγγίσει την ηθοποιό.Εβγαιναν για καφέ.Εκεινη μιλούσε λίγο,
δεν γελουσε ποτέ.
-'Δεν κοιμόνταν,τού είπε.
Ήταν ενας άνθρωπος εμμονικός με τη μυθολογία, που πίστευε πως το θέατρο έπρεπε να αναπαράγει όχι μόνο τις ιστορίες, αλλά και τις θυσίες.
Είχαν μαλωσει.Ζηλευε παθολογικά,Τού είπε να χωρισουν.
Και βρήκε την παράσταση της ιδανικό σκηνικό για την αυτοκτονία του
Εκείνη την νύχτα η Brynhildr ήταν στο διαμέρισμα του.
Πήγε στο παραθυρο.Κοίταζε το
lagoon ακίνητo.Πανω τα βουνά παγωμενα.
-Δεν κοιμάσαι κι εσύ;
τού είπε.
-Το κενό, συνέχισε,δεν το αντέχουμε.
Λίγες εβδομάδες μετά, η Brynhildr έφυγε από το Ρέικιαβικ.Το θέατρο έκλεισε.
Ο φάκελος τής υπόθεσης τού άντρα μπήκε στο αρχείο,έκλεισε,αυτός ο ίδιος τον καταχώρισε.
Η αϋπνία του σταματησε.
Στο Ρέικιαβικ η αϋπνία ήταν ο μόνος σταθερός χρόνος μου, ανάμεσα σε ώρες που δεν έλεγαν να τελειώσουν.
Εμενα κοντά στη Tjörnin,στο lagoon.Έπινα καφέ στις τρεις,στις τέσσερις,στις πέντε.
Την Brynhildr τη γνώρισα ένα βράδυ που είχα βγει για να εξαντληθώ περπατώντας.Το όνομά της ήταν αρχαίο ισλανδικό, μου είπε, και το πρόφερε με ένα ð τόσο απαλό που διαλύονταν στον αερα. Ήταν ηθοποιός.Στεκόταν έξω από ένα μικρό θέατρο, καπνίζοντας,τυλιγμένη σε ένα λευκό παλτό.
Με κοίταξε.
-Δεν κοιμάσαι,είπε,όχι ερώτηση,διαπίστωση.
Δεν απάντησα.
Με κάλεσε να δω την παράσταση.
Παίζανε ένα έργο βασισμένο στις Íslendingasögur, στα αρχαία ισλανδικά.
-Δεν θα καταλάβεις τις λέξεις,μου είπε.Αλλά θα καταλάβεις τον ρυθμό.
Στη σκηνή το λευκό φως χειμωνιάτικου πρωινου.
Η Brynhildr μιλούσε μια γλώσσα νεκρή και ζωντανή μαζί,γεμάτη σκληρά σύμφωνα και παύσεις.Δεν καταλάβαινα τίποτα.Ομως ένιωθα την εκδίκηση,την μοίρα,την τιμή,το αίμα που ζητά αίμα.
Μετά την παράσταση περπατήσαμε γύρω από τη Tjörnin. Η νύχτα ήταν παγωμένη και καθρεφτίζονταν στο νερό. Μου μίλησε για τη μυθολογία τους Για τον Óðinn που θυσιάζει το μάτι του για γνώση, για τις Νόρνες που υφαίνουν το πεπρωμένο, για τις Βαλκυρίες που διαλέγουν τους νεκρούς. Την άκουγα σαν υπνωτισμένος. Η αϋπνία μου υποχωρούσε όταν μιλούσε,με ηρεμούσε,έδινε μορφή στο χάος.
Ο φονοε συνέβη λίγο πριν ξημερώσει.Ένας άντρας βρέθηκε νεκρός στο νερό τού lagoon,κοντά στις καλαμιές.
Ήμασταν εκεί. Είχαμε καθίσει σε ένα παγκάκι. Θυμάμαι τη μυρωδιά τού υγρού χόρτου, τη φωνή τής Brynhildr να μου απαγγέλλει κάτι από τη Völuspá.
Θυμάμαι μια σκιά ανθρωπου να κινείται.
Τον είδα να πέφτει.
Η αστυνομία μας ανέκρινε χωριστά. Είπα ότι τον είδα να γλιστρά. Η Brynhildr είπε ότι είδε να τον σπρώχνουν.Το νερό είχε καταπιεί τα ίχνη.
Ο άντρας,μεθυσμένος, πλησίασε πολύ κοντά στο νερό,γλίστρησε,έπεσε.Το Tjörnin lagoon είναι ρηχο, αλλά το κρύο μπορεί να σκοτώσει γρήγορα.
.Ο άντρας ήταν πρώην εραστής τής Brynhildr.
Την απείλησε. Εκείνη τον έσπρωξε. Στις σάγκες οι γυναίκες δεν είναι αδύναμες. Είναι σκληρες.
Ο άντρας έφερε ένα τατουάζ με γραφη ρούνους στον καρπό.
Η Brynhildr έπαιζε Βαλκυρία στη σκηνή. Το lagoon έγινε πεδίο επιλογής: ποιος θα ζήσει, ποιος θα πεθάνει. Δεν τον σκότωσε·εκεινος επέλεξε να σκοτωθει.
Ο άντρας ήταν φάντασμα τής αϋπνίας μου:η πτώση του στο νερό,ο πνιγμός του.
Με την Brynhildr απομακρυνθηκαμε.
Την τελευταία φορά που τη συνάντησα, μου είπε: -Στις ιστορίες μας, η αλήθεια δεν είναι μία.
Την επόμενη μέρα έφυγα από το Ρέικιαβικ.
Η insomnia μου εξαφανίστηκε.
Στο Ρέικιαβικ τοτε ήταν ένας ξένος με μάτια κατακόκκινα από την αϋπνία. Η insomnia.
Ακουγε τον άνεμο να ξύνει τη νύχτα,το χιόνι να τρίζει καθώς παγωνε.
Δούλευε ως μεταφραστής,αλλά τις τελευταίες εβδομάδες δεν μπορούσε.Τα μάτια του έκαιγαν.Έβγαινε στους δρόμους.
Εκεί είδε την αφίσα μιας παραστασης:ένα πειραματικό ανέβασμα μιας σάγκας στα αρχαία ισλανδικά, σε έναν παλιό αποθηκευτικό χώρο κοντά στο lagoon.
Πήγε περισσότερο για να περάσει την ώρα που δεν περνούσε.
Η αίθουσα ήταν σκοτεινή, κρύα. Στη σκηνή στεκόταν μια γυναίκα.
Το όνομά της, όπως το άκουσε να το προφέρουν, ήταν Σιγκρούν,όνομα αρχαίο.
Δεν καταλάβαινε όλα τα λόγια,όμως η φωνή της,
η ανασα,ο ρυθμός της μιλούσε για όρκους,για αίμα που ζητάει αίμα,για θεούς που παρακολουθούν σιωπηλοί.
Όταν τελείωσε η παράσταση πήγε στο καμαρίνι της.
Εκείνη κάπνιζε,τυλιγμένη σε ένα παλτό πάνω από λευκό κομπινεζον της.
Της είπε ότι η φωνή της τού θύμισε νερό που κινείται κάτω από πάγο. Εκείνη χαμογέλασε.
-Οι σαγκες,τού είπε,δεν τελειώνουν ποτέ.
Άρχισαν να συναντιούνται. Περπατούσαν δίπλα στο lagoon.Η Brynhildr,αυτό ήταν το πραγματικο όνομα της,ήξερε πολλά για τη σκανδιναβική μυθολογία:
για τον Όντιν που θυσίασε το μάτι του για γνώση, για τη Βαλκυρια Σιγκρούν που οδηγεί τούς νεκρούς. Εκείνος τής ειπε για την αϋπνία του.
Ένα βράδυ τον πήγε στο lagoon,λίγο έξω από την πόλη.Το νερό ήταν ακίνητο,μαύρο, σαν καθρέφτης που δεν εδειχνε τίποτα.
Τού είπε πως εκεί,τα αρχαία χρόνια τών Βίκινγκς έριχναν όσους δεν άξιζαν πια να ζουν στη γη.
Τότε είδε το σώμα.
Ήταν μισοβυθισμένο,το πρόσωπο παραμορφωμένο από το νερό.Ένας άντρας. Άκουσε βήματα πίσω τους,φωνές, φακούς.Η αστυνομία.
Ήταν ξένος.Η insomnia, τού είπαν,κάνει τους ανθρώπους αναξιόπιστους.
Βρηκαν αντιφάσεις στις καταθέσεις του.
Εκείνη,η Brynhildr,στην κατάθεση της ειπε πως τον είχε δει να σκύβει πάνω από το σώμα.
Η έρευνα βρήκε εκει χαραγμένα ρούνες σε μια πέτρα:επίκληση στον
Οντιν.
Μια τελετουργία
Στη δίκη, ένας ειδικός αναφέρθηκε στον Grágás, τον παλιό ισλανδικό νόμο. Μίλησε για ενοχή,για την ανάγκη η κοινότητα να καθαρθεί.Η Brynhildr κατέθεσε ξανά.Δεν τον κοίταξε.
Τότε κατάλαβε.Η παράσταση της δεν είχε τελειώσει εκείνη τη νύχτα.
Συνεχιζονταν.Και αυτός είχε αναλάβει τον ρόλο τού ενόχου.
Η καταδίκη ανακοινώθηκε:Εκτέλεση με βάση αρχαίο έθιμο:
επιστροφή στο νερό.
Την τελευταία νύχτα του στη φυλακή κοιμήθηκε. Έναν βαθύ ύπνο χωρίς όνειρα.
Τον οδήγησαν στο lagoon πριν ξημερωσει.Το νερό ήταν ακίνητο παγωμένο. Η Σιγκρούν,η Brynhildr,
στεκόταν μακριά,σαν θεατής που ξέρει ήδη το τέλος.Καθώς τον έσπρωχναν στο κρύο νερο σκέφτηκε τον Όντιν και τη γνώση που απαιτεί θυσία. Σκέφτηκε πως ίσως η αϋπνία του ήταν απλώς μια προετοιμασία γι'αυτη.
Το νερό έκλεισε από πάνω του.
Είχε ξεχάσει πότε ακριβώς κοιμήθηκε ολόκληρη νύχτα για τελευταία φορά.Η insomnia τού είχε γίνει δεύτερη φύση.
Ήταν συγγραφέας τού φανταστικού.
Τα ξημερώματα περπατούσε γύρω από το lagoon Tjörnin
Τα πουλιά τού θύμιζαν τούς κορακες τού Όντιν.
Η γνωριμία με τη Brynhildr τού άλλαξε τη ζωή.Το όνομά της,αρχαίο ισλανδικό,σήμαινε: 'πολεμίστρια με ασπιδα'. Ήταν ηθοποιός. Γνωρίστηκαν σε ένα μικρό θέατρο,όπου εκείνος είχε κληθεί να μιλήσει για τη σχέση τού φανταστικού με την σκανδιναβική μυθολογία. Εκείνη τον πλησίασε μετά την ομιλία.
-Γράφεις σαν να θυμάσαι κάτι που εμείς οι άλλοι έχουμε ξεχάσει,τού είπε.
Άρχισαν να συνεργάζονται.
Εκείνος δούλευε πάνω σε ένα θεατρικό έργο γραμμένο στα αρχαία ισλανδικά.
Εκείνη θα το ανέβαζε στη σκηνή.
Παρακολουθούσε τις πρόβες,την άκουγε να διαβάζει στίχους για τις Νόρνες που υφαίνουν τη μοίρα.
Ερωτεύτηκαν.
Το βράδυ μετά τη γενική πρόβα πήγαν στο Blue Lagoon.Το νερό ήταν ακίνητο.
Η Σίγκρουν-Brynhildr
ήθελε να δοκιμάσει έναν μονόλογο εκεί,να ακούσει πώς αντηχούσαν οι λέξεις.
Τότε είδαν έναν άντρα.
Το σώμα του έπεσε και το νερό τον σκέπασε.
Η αστυνομία ήρθε.Δεν βρέθηκε το πνιγμένο σωμα.Μόνο ίχνη πάλης και ένα παλιό μαχαίρι, σκουριασμένο.
Εκείνος θυμόταν καθαρά πως είχε δει τον άνδρα να επιτίθεται στη Brynhildr.
Τού ορμησε.Το μαχαίρι βρέθηκε στο χέρι του,και το νερό έκλεισε πάνω από το σώμα του επιτιθέμενου άντρα.
Η Brynhildr τον αγκάλιασε.
-Οι θεοί ζητησαν αίμα, τού ψιθύρισε.
Τότε ειδε τον εαυτό του να πέφτει στο νερό,να βυθίζεται,ενώ η Σίγκρουν στεκόταν ακίνητη,σαν Βαλκυρία που διαλέγει τούς νεκρούς.
Ξυπνησε.Ενιωθε το στήθος του παγωμενο.
Κατάλαβε πως η αϋπνία είχε πλέξει μια παγίδα και
ο φόνος ήταν ένα όραμα γεννημένο από την εξάντληση.
Η πρεμιέρα τού έργου έγινε κανονικά. Η βασίλισσα τών Βαλκυριων Σίγκρουν στη σκηνή μιλούσε στα αρχαία ισλανδικά πως από τη μοίρα δεν μπορείς να ξεφυγεις.
Το κοινό άκουγε χωρίς να καταλαβαίνει τις λέξεις, ομως ένιωθε το βάρος τους.
Όταν συναντήθηκαν μετα το τέλος τής παραστασης η Brynhildr τον κοίταξε. -Τώρα ξέρεις, τού είπε. Δεν έχει σημασία ποια εκδοχή είναι αληθινή. Όλες υφαίνουν το ίδιο τέλος.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε βαθιά.
.
.
Insomnia in Reykjavík
Reykjavík, winter.
He lived in an apartment facing the Blue Lagoon.
The clock on the wall had stopped long ago, and he never fixed it. He liked the idea that time had abandoned the room, just as sleep had. He suffered from insomnia.
He worked in archives: old documents, contracts, newspapers, stories that no longer interested anyone.
At night he walked until his body grew tired.
One evening, in a small theatre in the old town, he saw her for the first time.
Her name was Brynhildr. She was an actress in an experimental troupe staging plays in Old Icelandic.
He did not understand the language. Yet he understood through the rhythm, the breath, the severe musicality of a language that carried gods and slaughters within it.
The performance was called Vǫluspá. Brynhildr stood at the centre of the half-lit stage, motionless, reciting.
He watched her every night.
The killing happened during the fifth performance.
In the middle of the play the lights went out completely for a few seconds. The audience remained in darkness, without sound.
It was a representation of Ginnungagap, the primordial void before creation.
When the lights came back on, one of the actors was lying on the stage. The audience thought it was part of the performance and applauded.
Someone screamed:
—He’s dead.
The police arrived. They concluded it was an accident. A wrong step in the darkness; the man fell, panicked, and suffered cardiac arrest.
He managed to approach the actress. They went out for coffee. She spoke little, never laughed.
“He didn’t sleep,” she told him.
He was a man obsessed with mythology, who believed that theatre should reproduce not only stories but sacrifices as well.
They had argued. He was pathologically jealous. She told him they should separate.
And he found her performance the ideal setting for his suicide.
That night Brynhildr was in his apartment.
She went to the window. She looked at the lagoon, motionless. Above it, the mountains frozen.
“You don’t sleep either?” she asked him.
“The void,” she continued, “we can’t endure it.”
A few weeks later, Brynhildr left Reykjavík. The theatre closed.
The man’s case file was placed in the archive, closed. He himself filed it.
His insomnia stopped.
In Reykjavík, insomnia was the only stable time I had, among hours that refused to end.
I lived near Tjörnin, by the lagoon. I drank coffee at three, at four, at five.
I met Brynhildr one night when I went out to exhaust myself by walking.
Her name was Old Icelandic, she told me, and she pronounced it with a ð so soft it dissolved into the air. She was an actress. She stood outside a small theatre, smoking, wrapped in a white coat.
She looked at me.
“You don’t sleep,” she said—not a question, a statement.
I didn’t answer.
She invited me to see the performance.
They were staging a play based on the Íslendingasögur, in Old Icelandic.
“You won’t understand the words,” she told me. “But you’ll understand the rhythm.”
On stage, the white light of a winter morning.
Brynhildr spoke a language dead and alive at once, full of harsh consonants and pauses. I understood nothing. Yet I felt revenge, fate, honour, blood that demands blood.
After the performance we walked around Tjörnin. The night was frozen and reflected in the water.
She spoke to me about their mythology: about Óðinn sacrificing his eye for knowledge, about the Norns weaving fate, about the Valkyries choosing the dead.
I listened as if hypnotised. My insomnia receded when she spoke; she calmed me, gave form to chaos.
The killing happened shortly before dawn.
A man was found dead in the water of the lagoon, near the reeds.
We were there. We had been sitting on a bench.
I remember the smell of wet grass, Brynhildr’s voice reciting something from the Völuspá.
I remember a human shadow moving.
I saw him fall.
The police questioned us separately. I said I saw him slip. Brynhildr said she saw someone push him.
The water had swallowed the traces.
The man, drunk, had come too close to the water, slipped, fallen.
Tjörnin is shallow, but the cold can kill quickly.
The man was Brynhildr’s former lover.
He threatened her. She pushed him.
In the sagas, women are not weak. They are hard.
The man bore a rune tattoo on his wrist.
Brynhildr played a Valkyrie on stage. The lagoon became a field of choice: who would live, who would die.
She did not kill him; he chose to die.
The man was a ghost of my insomnia: his fall into the water, his drowning.
Brynhildr and I drifted apart.
The last time I saw her, she said:
“In our stories, truth is never one.”
The next day I left Reykjavík.
My insomnia disappeared.
In Reykjavík he was a stranger then, with eyes blood-red from insomnia.
He heard the wind scraping the night, the snow creaking as it froze.
He worked as a translator, but in recent weeks he couldn’t. His eyes burned. He went out into the streets.
There he saw the poster for a performance: an experimental staging of a saga in Old Icelandic, in an old warehouse near the lagoon.
He went mainly to pass the time that would not pass.
The hall was dark, cold. On stage stood a woman.
Her name, as he heard it pronounced, was Sigrún, an ancient name.
He did not understand all the words, but her voice, her breath, her rhythm spoke of oaths, of blood that demands blood, of gods who watch in silence.
When the performance ended, he went to her dressing room.
She was smoking, wrapped in a coat over her white slip.
He told her that her voice reminded him of water moving beneath ice. She smiled.
“The sagas,” she said, “never end.”
They began to meet. They walked beside the lagoon.
Brynhildr—that was her real name—knew much about Norse mythology: about Óðinn who sacrificed his eye for knowledge, about the Valkyrie Sigrún who leads the dead.
He told her about his insomnia.
One night she took him to the lagoon, just outside the city. The water was still, black, like a mirror that reflected nothing.
She told him that there, in ancient Viking times, they threw into the water those no longer worthy to live on land.
Then he saw the body.
Half submerged, the face distorted by water. A man.
He heard footsteps behind them, voices, flashlights. The police.
He was a foreigner. Insomnia, they told him, makes people unreliable.
They found contradictions in his testimony.
She—Brynhildr—said in her statement that she had seen him bend over the body.
The investigation found runes carved on a stone there: an invocation to Óðinn.
A ritual.
At the trial, an expert referred to Grágás, the old Icelandic law. He spoke of guilt, of the community’s need for purification.
Brynhildr testified again. She did not look at him.
Then he understood. Her performance had not ended that night.
It continued. And he had taken on the role of the guilty one.
The sentence was announced: execution according to ancient custom—return to the water.
On his last night in prison he slept. A deep, dreamless sleep.
They led him to the lagoon before dawn. The water was still, frozen.
Sigrún—Brynhildr—stood far away, like a spectator who already knows the ending.
As they pushed him into the cold water, he thought of Óðinn and the knowledge that demands sacrifice.
He thought that perhaps his insomnia had merely been preparation for this.
The water closed over him.
He had forgotten when he last slept through an entire night. Insomnia had become his second nature.
He was a writer of the fantastic.
At dawn he walked around the Tjörnin lagoon.
The birds reminded him of Óðinn’s ravens.
Meeting Brynhildr changed his life. Her name, Old Icelandic, meant “warrior with a shield.”
She was an actress. They met in a small theatre where he had been invited to speak about the relationship between the fantastic and Norse mythology. She approached him after the lecture.
“You write as if you remember something the rest of us have forgotten,” she told him.
They began to collaborate.
He worked on a play written in Old Icelandic.
She would stage it.
He watched the rehearsals, listened to her read verses about the Norns who weave fate.
They fell in love.
The night after the dress rehearsal they went to the Blue Lagoon. The water was still.
Sigrún-Brynhildr wanted to try a monologue there, to hear how the words echoed.
Then they saw a man.
His body fell and the water covered him.
The police came. The drowned body was never found. Only signs of a struggle and an old, rusted knife.
He clearly remembered seeing the man attack Brynhildr.
He lunged at her. The knife ended up in his hand, and the water closed over the attacker’s body.
Brynhildr embraced him.
“The gods demanded blood,” she whispered.
Then he saw himself falling into the water, sinking, while Sigrún stood motionless, like a Valkyrie choosing the dead.
He woke up. His chest felt frozen.
He understood that insomnia had woven a trap, and that the murder was a vision born of exhaustion.
The premiere of the play took place as planned.
On stage, the Queen of the Valkyries, Sigrún, spoke in Old Icelandic of how one cannot escape fate.
The audience listened without understanding the words, yet felt their weight.
When they met after the performance, Brynhildr looked at him.
“Now you know,” she said. “It doesn’t matter which version is true. All of them weave the same ending.”
That night he slept deeply.
.
.
Insomnie à Reykjavík
Reykjavík, hiver.
Il vivait dans un appartement face au Blue Lagoon.
L’horloge au mur s’était arrêtée depuis longtemps, et il ne l’avait jamais réparée. Il aimait l’idée que le temps avait quitté la pièce, tout comme le sommeil. Il souffrait d’insomnie.
Il travaillait dans les archives : vieux documents, contrats, journaux, des histoires qui n’intéressaient plus personne.
La nuit, il marchait jusqu’à ce que son corps s’épuise.
Un soir, dans un petit théâtre de la vieille ville, il la vit pour la première fois.
Elle s’appelait Brynhildr. Elle était actrice dans une troupe expérimentale qui montait des pièces en vieux islandais.
Il ne comprenait pas la langue. Pourtant, il comprenait par le rythme, la respiration, la musicalité austère d’une langue qui portait en elle des dieux et des massacres.
La représentation s’appelait Vǫluspá. Brynhildr se tenait au centre de la scène à demi éclairée, immobile, et récitait.
Il la regardait chaque soir.
Le meurtre eut lieu lors de la cinquième représentation.
Au milieu de la pièce, les lumières s’éteignaient complètement pendant quelques secondes. Le public restait dans l’obscurité, sans un son.
C’était une représentation du Ginnungagap, le vide primordial avant la création.
Lorsque les lumières se rallumèrent, un des acteurs était allongé sur la scène. Le public crut que cela faisait partie du spectacle et applaudit.
Quelqu’un cria :
— Il est mort.
La police arriva. Elle conclut à un accident. Un faux pas dans l’obscurité, l’homme était tombé et, dans la panique, avait fait un malaise.
Il réussit à s’approcher de l’actrice. Ils allèrent prendre un café. Elle parlait peu, ne riait jamais.
« Il ne dormait pas », lui dit-elle.
C’était un homme obsédé par la mythologie, qui croyait que le théâtre devait reproduire non seulement les histoires, mais aussi les sacrifices.
Ils s’étaient disputés. Il était maladivement jaloux. Elle lui avait dit qu’ils devaient se séparer.
Et il avait trouvé dans son spectacle le décor idéal pour son suicide.
Cette nuit-là, Brynhildr était dans son appartement.
Elle alla à la fenêtre. Elle regardait le lagon immobile. Au-dessus, les montagnes gelées.
« Toi non plus, tu ne dors pas ? » lui dit-elle.
« Le vide, continua-t-elle, nous ne le supportons pas. »
Quelques semaines plus tard, Brynhildr quitta Reykjavík. Le théâtre ferma.
Le dossier de l’homme fut classé, refermé ; c’est lui-même qui l’archiva.
Son insomnie cessa.
À Reykjavík, l’insomnie était le seul temps stable que j’avais, entre des heures qui n’en finissaient pas.
Je vivais près de Tjörnin, au bord du lagon. Je buvais du café à trois heures, à quatre heures, à cinq heures.
J’ai rencontré Brynhildr un soir où j’étais sorti pour m’épuiser en marchant.
Son nom était ancien islandais, me dit-elle, et elle le prononçait avec un ð si doux qu’il se dissolvait dans l’air. Elle était actrice. Elle se tenait devant un petit théâtre, fumant, enveloppée dans un manteau blanc.
Elle me regarda.
« Tu ne dors pas », dit-elle — pas une question, un constat.
Je ne répondis pas.
Elle m’invita à voir la représentation.
Ils jouaient une pièce basée sur les Íslendingasögur, en vieux islandais.
« Tu ne comprendras pas les mots, me dit-elle. Mais tu comprendras le rythme. »
Sur scène, la lumière blanche d’un matin d’hiver.
Brynhildr parlait une langue morte et vivante à la fois, pleine de consonnes dures et de silences. Je ne comprenais rien. Pourtant, je sentais la vengeance, le destin, l’honneur, le sang qui appelle le sang.
Après la représentation, nous avons marché autour de Tjörnin. La nuit était glacée et se reflétait dans l’eau.
Elle me parla de leur mythologie : d’Óðinn sacrifiant son œil pour la connaissance, des Nornes qui tissent le destin, des Valkyries qui choisissent les morts.
Je l’écoutais comme hypnotisé. Mon insomnie reculait quand elle parlait ; elle m’apaisait, donnait une forme au chaos.
Le meurtre eut lieu peu avant l’aube.
Un homme fut retrouvé mort dans l’eau du lagon, près des roseaux.
Nous étions là. Nous étions assis sur un banc.
Je me souviens de l’odeur de l’herbe humide, de la voix de Brynhildr me récitant quelque chose de la Völuspá.
Je me souviens d’une silhouette humaine en mouvement.
Je l’ai vu tomber.
La police nous interrogea séparément. J’ai dit que je l’avais vu glisser. Brynhildr a dit qu’elle avait vu quelqu’un le pousser.
L’eau avait englouti les traces.
L’homme, ivre, s’était trop approché de l’eau, avait glissé, était tombé.
Le lagon de Tjörnin est peu profond, mais le froid peut tuer rapidement.
L’homme était l’ancien amant de Brynhildr.
Il l’avait menacée. Elle l’avait poussé.
Dans les sagas, les femmes ne sont pas faibles. Elles sont dures.
L’homme portait un tatouage de runes au poignet.
Brynhildr jouait une Valkyrie sur scène. Le lagon devint un champ de sélection : qui vivra, qui mourra.
Elle ne l’a pas tué ; c’est lui qui a choisi de mourir.
L’homme était un fantôme de mon insomnie : sa chute dans l’eau, sa noyade.
Avec Brynhildr, nous nous sommes éloignés.
La dernière fois que je l’ai vue, elle m’a dit :
« Dans nos histoires, la vérité n’est jamais unique. »
Le lendemain, j’ai quitté Reykjavík.
Mon insomnie a disparu.
À Reykjavík, il était alors un étranger, les yeux rouges de l’insomnie.
Il entendait le vent gratter la nuit, la neige craquer en gelant.
Il travaillait comme traducteur, mais ces dernières semaines il n’y arrivait plus. Ses yeux brûlaient. Il sortait dans les rues.
C’est là qu’il vit l’affiche d’une représentation : une mise en scène expérimentale d’une saga en vieux islandais, dans un ancien entrepôt près du lagon.
Il y alla surtout pour faire passer le temps qui ne passait pas.
La salle était sombre, froide. Sur scène se tenait une femme.
Son nom, tel qu’il l’entendit prononcé, était Sigrún, un nom ancien.
Il ne comprenait pas tous les mots, mais sa voix, son souffle, son rythme parlaient de serments, de sang qui appelle le sang, de dieux silencieux qui observent.
Quand la représentation se termina, il alla dans sa loge.
Elle fumait, enveloppée dans un manteau par-dessus sa combinaison blanche.
Il lui dit que sa voix lui rappelait l’eau qui bouge sous la glace. Elle sourit.
« Les sagas, lui dit-elle, ne finissent jamais. »
Ils commencèrent à se voir. Ils marchaient le long du lagon.
Brynhildr — c’était son vrai nom — connaissait beaucoup de choses sur la mythologie nordique : Óðinn qui sacrifie son œil pour la connaissance, la Valkyrie Sigrún qui conduit les morts.
Il lui parla de son insomnie.
Un soir, elle l’emmena au lagon, un peu hors de la ville. L’eau était immobile, noire, comme un miroir qui ne reflétait rien.
Elle lui dit que, dans les temps anciens des Vikings, on y jetait ceux qui ne méritaient plus de vivre sur la terre.
Alors il vit le corps.
À moitié immergé, le visage déformé par l’eau. Un homme.
Il entendit des pas derrière eux, des voix, des lampes torches. La police.
Il était étranger. L’insomnie, lui dirent-ils, rend les gens peu fiables.
Ils trouvèrent des contradictions dans sa déposition.
Elle — Brynhildr — déclara avoir vu qu’il s’était penché sur le corps.
L’enquête trouva là des runes gravées sur une pierre : une invocation à Óðinn.
Un rituel.
Au procès, un expert évoqua le Grágás, l’ancien droit islandais. Il parla de culpabilité, de la nécessité pour la communauté de se purifier.
Brynhildr témoigna de nouveau. Elle ne le regarda pas.
Alors il comprit. Sa représentation ne s’était pas terminée cette nuit-là.
Elle continuait. Et lui avait endossé le rôle du coupable.
La sentence fut annoncée : exécution selon un ancien rite — retour à l’eau.
La dernière nuit en prison, il dormit. Un sommeil profond, sans rêves.
On le conduisit au lagon avant l’aube. L’eau était immobile, gelée.
Sigrún — Brynhildr — se tenait au loin, comme un spectateur qui connaît déjà la fin.
Quand on le poussa dans l’eau glacée, il pensa à Óðinn et à la connaissance qui exige un sacrifice.
Il pensa que peut-être son insomnie n’avait été qu’une préparation à cela.
L’eau se referma sur lui.
Il avait oublié quand, pour la dernière fois, il avait dormi toute une nuit. L’insomnie était devenue sa seconde nature.
Il était écrivain de l’imaginaire.
À l’aube, il marchait autour du lagon de Tjörnin.
Les oiseaux lui rappelaient les corbeaux d’Óðinn.
La rencontre avec Brynhildr changea sa vie. Son nom, ancien islandais, signifiait « guerrière au bouclier ».
Elle était actrice. Ils se rencontrèrent dans un petit théâtre, où il avait été invité à parler du rapport entre l’imaginaire et la mythologie nordique. Elle l’aborda après la conférence.
« Tu écris comme si tu te souvenais de quelque chose que nous avons tous oublié », lui dit-elle.
Ils commencèrent à collaborer.
Il travaillait sur une pièce écrite en vieux islandais.
Elle la mettrait en scène.
Il assistait aux répétitions, l’écoutait lire des vers sur les Nornes qui tissent le destin.
Ils tombèrent amoureux.
Le soir après la générale, ils allèrent au Blue Lagoon. L’eau était immobile.
Sigrún-Brynhildr voulait y essayer un monologue, entendre comment les mots résonnaient.
Alors ils virent un homme.
Son corps tomba et l’eau le recouvrit.
La police arriva. Le corps noyé ne fut jamais retrouvé. Seulement des traces de lutte et un vieux couteau rouillé.
Il se souvenait clairement avoir vu l’homme attaquer Brynhildr.
Il se jeta sur elle. Le couteau se retrouva dans sa main, et l’eau se referma sur le corps de l’agresseur.
Brynhildr l’enlaça.
« Les dieux ont demandé du sang », murmura-t-elle.
Alors il se vit tomber dans l’eau, s’enfoncer, tandis que Sigrún restait immobile, telle une Valkyrie choisissant les morts.
Il se réveilla. Sa poitrine était glacée.
Il comprit que l’insomnie avait tissé un piège et que le meurtre n’était qu’une vision née de l’épuisement.
La première de la pièce eut lieu normalement.
Sur scène, la reine des Valkyries, Sigrún, parlait en vieux islandais de l’impossibilité d’échapper au destin.
Le public écoutait sans comprendre les mots, mais en ressentait le poids.
Quand ils se retrouvèrent après la représentation, Brynhildr le regarda.
« Maintenant tu sais, lui dit-elle. Peu importe quelle version est vraie. Toutes tissent la même fin. »
Cette nuit-là, il dormit profondément.
.
.
Insomnie in Reykjavík
Reykjavík, Winter.
Er lebte in einer Wohnung gegenüber der Blauen Lagune.
Die Uhr an der Wand war schon lange stehen geblieben, und er hatte sie nicht repariert. Ihm gefiel die Vorstellung, dass die Zeit den Raum verlassen hatte – so wie auch der Schlaf. Er litt an Insomnie.
Er arbeitete in Archiven: alte Dokumente, Verträge, Zeitungen, Geschichten, die niemanden mehr interessierten.
Nachts ging er umher, bis sein Körper erschöpft war.
Eines Abends sah er sie zum ersten Mal, in einem kleinen Theater in der Altstadt.
Sie hieß Brynhildr. Sie war Schauspielerin in einer experimentellen Gruppe, die Stücke auf Altisländisch aufführte.
Er verstand die Sprache nicht. Doch er verstand sie durch den Rhythmus, den Atem, die strenge Musikalität einer Sprache, die Götter und Schlachtungen in sich trug.
Die Aufführung hieß Vǫluspá. Brynhildr stand reglos im Zentrum der halbdunklen Bühne und rezitierte.
Er sah sie jeden Abend.
Der Tod geschah während der fünften Vorstellung.
Mitten im Stück erloschen die Lichter für einige Sekunden vollständig. Das Publikum blieb im Dunkeln, ohne ein Geräusch.
Es war eine Darstellung des Ginnungagap, des urzeitlichen Leeren vor der Schöpfung.
Als die Lichter wieder angingen, lag einer der Schauspieler auf der Bühne. Das Publikum glaubte, es gehöre zur Aufführung, und applaudierte.
Jemand schrie:
— Er ist tot.
Die Polizei kam. Sie schloss auf einen Unfall. Ein falscher Schritt im Dunkeln, der Mann stürzte und erlitt in der Panik einen Kreislaufstillstand.
Er schaffte es, die Schauspielerin anzusprechen. Sie gingen Kaffee trinken. Sie sprach wenig, lachte nie.
„Er schlief nicht“, sagte sie ihm.
Er war ein Mann, besessen von Mythologie, der glaubte, das Theater müsse nicht nur Geschichten, sondern auch Opfer nachstellen.
Sie hatten sich gestritten. Er war krankhaft eifersüchtig. Sie sagte ihm, sie müssten sich trennen.
Und er fand in ihrer Aufführung den idealen Rahmen für seinen Selbstmord.
In jener Nacht war Brynhildr in seiner Wohnung.
Sie ging zum Fenster. Sie blickte auf die regungslose Lagune. Darüber die gefrorenen Berge.
„Du schläfst auch nicht?“ fragte sie.
„Das Leere“, fuhr sie fort, „ertragen wir nicht.“
Einige Wochen später verließ Brynhildr Reykjavík. Das Theater schloss.
Die Akte des Mannes wurde archiviert, geschlossen – er selbst legte sie ab.
Seine Insomnie hörte auf.
In Reykjavík war die Insomnie die einzige konstante Zeit, die ich hatte, zwischen Stunden, die kein Ende nehmen wollten.
Ich wohnte nahe dem Tjörnin, am Lagunenufer. Ich trank Kaffee um drei, um vier, um fünf.
Ich lernte Brynhildr in einer Nacht kennen, in der ich hinausging, um mich durch Gehen zu erschöpfen.
Ihr Name war altisländisch, sagte sie mir, und sie sprach ihn mit einem ð aus, so sanft, dass es sich in der Luft auflöste. Sie war Schauspielerin. Sie stand vor einem kleinen Theater, rauchte, in einen weißen Mantel gehüllt.
Sie sah mich an.
„Du schläfst nicht“, sagte sie – keine Frage, eine Feststellung.
Ich antwortete nicht.
Sie lud mich ein, die Aufführung zu sehen.
Sie spielten ein Stück nach den Íslendingasögur, auf Altisländisch.
„Du wirst die Worte nicht verstehen“, sagte sie mir. „Aber du wirst den Rhythmus verstehen.“
Auf der Bühne das weiße Licht eines Wintermorgens.
Brynhildr sprach eine Sprache, zugleich tot und lebendig, voller harter Konsonanten und Pausen. Ich verstand nichts. Doch ich spürte Rache, Schicksal, Ehre, Blut, das Blut fordert.
Nach der Aufführung gingen wir um den Tjörnin spazieren. Die Nacht war eisig und spiegelte sich im Wasser.
Sie sprach zu mir über ihre Mythologie: über Óðinn, der sein Auge für Wissen opfert, über die Nornen, die das Schicksal weben, über die Walküren, die die Toten erwählen.
Ich hörte ihr zu wie hypnotisiert. Meine Insomnie wich, wenn sie sprach; sie beruhigte mich, gab dem Chaos eine Form.
Der Tod geschah kurz vor Tagesanbruch.
Ein Mann wurde tot im Wasser der Lagune gefunden, nahe dem Schilf.
Wir waren dort. Wir saßen auf einer Bank.
Ich erinnere mich an den Geruch des feuchten Grases, an Brynhildrs Stimme, die mir etwas aus der Völuspá rezitierte.
Ich erinnere mich an einen menschlichen Schatten, der sich bewegte.
Ich sah ihn fallen.
Die Polizei verhörte uns getrennt. Ich sagte, ich habe gesehen, wie er ausrutschte. Brynhildr sagte, sie habe gesehen, wie ihn jemand stieß.
Das Wasser hatte die Spuren verschlungen.
Der Mann, betrunken, war zu nah ans Wasser geraten, rutschte aus und fiel.
Der Tjörnin ist flach, doch die Kälte kann schnell töten.
Der Mann war Brynhildrs ehemaliger Liebhaber.
Er bedrohte sie. Sie stieß ihn.
In den Sagas sind Frauen nicht schwach. Sie sind hart.
Der Mann trug ein Runentattoo am Handgelenk.
Brynhildr spielte auf der Bühne eine Walküre. Die Lagune wurde zum Ort der Wahl: wer leben sollte, wer sterben.
Sie tötete ihn nicht; er entschied sich selbst zu sterben.
Der Mann war ein Gespenst meiner Insomnie: sein Sturz ins Wasser, sein Ertrinken.
Brynhildr und ich entfernten uns voneinander.
Als ich sie zum letzten Mal sah, sagte sie:
„In unseren Geschichten gibt es nicht nur eine Wahrheit.“
Am nächsten Tag verließ ich Reykjavík.
Meine Insomnie verschwand.
In Reykjavík war er damals ein Fremder, mit blutroten Augen von der Schlaflosigkeit.
Er hörte den Wind, der die Nacht ritzte, den Schnee, der knirschte, wenn er gefror.
Er arbeitete als Übersetzer, doch in den letzten Wochen konnte er nicht mehr. Seine Augen brannten. Er ging hinaus auf die Straßen.
Dort sah er das Plakat einer Aufführung: eine experimentelle Inszenierung einer Saga auf Altisländisch, in einem alten Lagerhaus nahe der Lagune.
Er ging hin, vor allem um die Zeit totzuschlagen, die nicht vergehen wollte.
Der Saal war dunkel, kalt. Auf der Bühne stand eine Frau.
Ihr Name, so wie er ihn ausgesprochen hörte, war Sigrún, ein alter Name.
Er verstand nicht alle Worte, doch ihre Stimme, ihr Atem, ihr Rhythmus sprachen von Schwüren, von Blut, das Blut fordert, von Göttern, die schweigend zusehen.
Als die Aufführung endete, ging er in ihre Garderobe.
Sie rauchte, in einen Mantel über ihrem weißen Unterkleid gehüllt.
Er sagte ihr, ihre Stimme erinnere ihn an Wasser, das sich unter Eis bewegt. Sie lächelte.
„Die Sagas“, sagte sie, „enden nie.“
Sie begannen, sich zu treffen. Sie gingen an der Lagune entlang.
Brynhildr – das war ihr wirklicher Name – wusste viel über nordische Mythologie: über Óðinn, der sein Auge für Wissen opferte, über die Walküre Sigrún, die die Toten führt.
Er erzählte ihr von seiner Insomnie.
Eines Abends brachte sie ihn zur Lagune, etwas außerhalb der Stadt. Das Wasser war still, schwarz, wie ein Spiegel, der nichts zeigte.
Sie sagte ihm, dass man dort in alten Zeiten der Wikinger jene ins Wasser warf, die nicht mehr würdig waren, auf der Erde zu leben.
Da sah er den Körper.
Halb versunken, das Gesicht vom Wasser entstellt. Ein Mann.
Er hörte Schritte hinter ihnen, Stimmen, Taschenlampen. Die Polizei.
Er war ein Fremder. Insomnie, sagten sie ihm, mache Menschen unglaubwürdig.
Sie fanden Widersprüche in seinen Aussagen.
Sie – Brynhildr – sagte in ihrer Aussage, sie habe gesehen, wie er sich über den Körper beugte.
Die Ermittlungen fanden dort in einen Stein geritzte Runen: eine Anrufung Óðinns.
Ein Ritual.
Vor Gericht sprach ein Experte über den Grágás, das alte isländische Recht. Er sprach von Schuld, von der Notwendigkeit der Reinigung der Gemeinschaft.
Brynhildr sagte erneut aus. Sie sah ihn nicht an.
Da verstand er. Ihre Aufführung war in jener Nacht nicht zu Ende gewesen.
Sie ging weiter. Und er hatte die Rolle des Schuldigen übernommen.
Das Urteil wurde verkündet: Hinrichtung nach altem Brauch – Rückkehr ins Wasser.
In seiner letzten Nacht im Gefängnis schlief er. Ein tiefer, traumloser Schlaf.
Man führte ihn vor der Morgendämmerung zur Lagune. Das Wasser war still, gefroren.
Sigrún – Brynhildr – stand weit entfernt, wie eine Zuschauerin, die das Ende bereits kennt.
Als man ihn ins kalte Wasser stieß, dachte er an Óðinn und an das Wissen, das Opfer verlangt.
Er dachte, vielleicht sei seine Insomnie nur eine Vorbereitung darauf gewesen.
Das Wasser schloss sich über ihm.
Er hatte vergessen, wann er zuletzt eine ganze Nacht durchgeschlafen hatte. Die Insomnie war zu seiner zweiten Natur geworden.
Er war Schriftsteller des Fantastischen.
Im Morgengrauen ging er um die Lagune von Tjörnin.
Die Vögel erinnerten ihn an Óðinns Raben.
Die Begegnung mit Brynhildr veränderte sein Leben. Ihr Name, altisländisch, bedeutete „Kriegerin mit Schild“.
Sie war Schauspielerin. Sie lernten sich in einem kleinen Theater kennen, wo er eingeladen war, über die Beziehung zwischen Fantastik und nordischer Mythologie zu sprechen. Nach dem Vortrag kam sie auf ihn zu.
„Du schreibst, als würdest du dich an etwas erinnern, das wir anderen vergessen haben“, sagte sie ihm.
Sie begannen zusammenzuarbeiten.
Er arbeitete an einem Theaterstück auf Altisländisch.
Sie sollte es auf die Bühne bringen.
Er besuchte die Proben, hörte ihr zu, wie sie Verse über die Nornen las, die das Schicksal weben.
Sie verliebten sich.
Am Abend nach der Generalprobe gingen sie zur Blauen Lagune. Das Wasser war still.
Sigrún-Brynhildr wollte dort einen Monolog ausprobieren, hören, wie die Worte widerhallten.
Da sahen sie einen Mann.
Sein Körper fiel, und das Wasser bedeckte ihn.
Die Polizei kam. Der ertrunkene Körper wurde nie gefunden. Nur Spuren eines Kampfes und ein altes, verrostetes Messer.
Er erinnerte sich klar, gesehen zu haben, wie der Mann Brynhildr angriff.
Er stürzte auf sie zu. Das Messer landete in seiner Hand, und das Wasser schloss sich über dem Körper des Angreifers.
Brynhildr umarmte ihn.
„Die Götter verlangten Blut“, flüsterte sie.
Dann sah er sich selbst ins Wasser fallen, versinken, während Sigrún reglos dastand, wie eine Walküre, die die Toten erwählt.
Er erwachte. Seine Brust war eisig.
Er begriff, dass die Insomnie eine Falle gewebt hatte und dass der Mord eine Vision war, geboren aus Erschöpfung.
Die Premiere des Stücks fand wie geplant statt.
Auf der Bühne sprach die Königin der Walküren, Sigrún, auf Altisländisch davon, dass man dem Schicksal nicht entkommen kann.
Das Publikum hörte zu, ohne die Worte zu verstehen, doch es spürte ihr Gewicht.
Als sie sich nach der Vorstellung trafen, sah Brynhildr ihn an.
„Jetzt weißt du es“, sagte sie. „Es spielt keine Rolle, welche Version wahr ist. Alle weben dasselbe Ende.“
In dieser Nacht schlief er tief.
.
.
Insonnia a Reykjavík
Reykjavík, inverno.
Viveva in un appartamento di fronte al Blue Lagoon.
L’orologio sul muro si era fermato da tempo e lui non l’aveva riparato. Gli piaceva l’idea che il tempo avesse abbandonato la stanza, così come il sonno. Soffriva d’insonnia.
Lavorava negli archivi: vecchi documenti, contratti, giornali, storie che non interessavano più a nessuno.
Di notte camminava finché il corpo non si stancava.
Una sera, in un piccolo teatro della città vecchia, la vide per la prima volta.
Si chiamava Brynhildr. Era un’attrice di una compagnia sperimentale che metteva in scena opere in antico islandese.
Non capiva la lingua. Ma capiva il ritmo, il respiro, la severa musicalità di una lingua che portava in sé dèi e stragi.
Lo spettacolo si chiamava Vǫluspá. Brynhildr stava immobile al centro della scena in penombra e recitava.
La osservava ogni sera.
La morte avvenne durante la quinta rappresentazione.
A metà dell’opera le luci si spensero completamente per alcuni secondi. Il pubblico rimase nel buio, senza suono.
Era una rappresentazione del Ginnungagap, il vuoto primordiale prima della creazione.
Quando le luci si riaccesero, uno degli attori giaceva sul palco. Il pubblico pensò che facesse parte dello spettacolo e applaudì.
Qualcuno urlò:
— È morto.
Arrivò la polizia. Concluse che si trattava di un incidente. Un passo falso nel buio, l’uomo cadde e, nel panico, ebbe un collasso.
Riuscì ad avvicinare l’attrice. Andavano a prendere un caffè. Lei parlava poco, non rideva mai.
«Non dormiva», gli disse.
Era un uomo ossessionato dalla mitologia, convinto che il teatro dovesse riprodurre non solo le storie, ma anche i sacrifici.
Avevano litigato. Era patologicamente geloso. Lei gli disse di lasciarsi.
E lui trovò nella sua rappresentazione la scenografia ideale per il suicidio.
Quella notte Brynhildr era nel suo appartamento.
Andò alla finestra. Guardava la laguna immobile. Sopra, le montagne gelate.
«Neanche tu dormi?» gli disse.
«Il vuoto», continuò, «non lo sopportiamo».
Poche settimane dopo, Brynhildr lasciò Reykjavík. Il teatro chiuse.
Il fascicolo dell’uomo fu archiviato, chiuso; fu lui stesso a catalogarlo.
La sua insonnia cessò.
A Reykjavík l’insonnia era l’unico tempo stabile che avevo, tra ore che non volevano finire.
Vivevo vicino a Tjörnin, accanto alla laguna. Bevevo caffè alle tre, alle quattro, alle cinque.
Conobbi Brynhildr una notte in cui ero uscito per sfinirmi camminando.
Il suo nome era antico islandese, mi disse, e lo pronunciava con una ð così dolce da dissolversi nell’aria. Era attrice. Stava fuori da un piccolo teatro, fumando, avvolta in un cappotto bianco.
Mi guardò.
«Non dormi», disse — non una domanda, una constatazione.
Non risposi.
Mi invitò a vedere lo spettacolo.
Mettevano in scena un’opera basata sulle Íslendingasögur, in antico islandese.
«Non capirai le parole», mi disse. «Ma capirai il ritmo».
Sulla scena, la luce bianca di un mattino d’inverno.
Brynhildr parlava una lingua morta e viva insieme, piena di consonanti dure e di pause. Non capivo nulla. Eppure sentivo la vendetta, il destino, l’onore, il sangue che chiede sangue.
Dopo lo spettacolo camminammo intorno a Tjörnin. La notte era gelida e si rifletteva nell’acqua.
Mi parlò della loro mitologia: di Óðinn che sacrifica un occhio per la conoscenza, delle Nornen che tessono il destino, delle Valchirie che scelgono i morti.
La ascoltavo come ipnotizzato. La mia insonnia si attenuava quando parlava; mi calmava, dava forma al caos.
La morte avvenne poco prima dell’alba.
Un uomo fu trovato morto nell’acqua della laguna, vicino alle canne.
Eravamo lì. Eravamo seduti su una panchina.
Ricordo l’odore dell’erba bagnata, la voce di Brynhildr che mi recitava qualcosa dalla Völuspá.
Ricordo un’ombra umana che si muoveva.
Lo vidi cadere.
La polizia ci interrogò separatamente. Dissi che l’avevo visto scivolare. Brynhildr disse di aver visto qualcuno spingerlo.
L’acqua aveva inghiottito le tracce.
L’uomo, ubriaco, si era avvicinato troppo all’acqua, era scivolato, era caduto.
La laguna di Tjörnin è poco profonda, ma il freddo può uccidere rapidamente.
L’uomo era l’ex amante di Brynhildr.
La minacciò. Lei lo spinse.
Nelle saghe le donne non sono deboli. Sono dure.
L’uomo aveva un tatuaggio di rune sul polso.
Brynhildr interpretava una Valchiria sulla scena. La laguna divenne un campo di scelta: chi vivrà, chi morirà.
Lei non lo uccise; fu lui a scegliere di morire.
L’uomo era un fantasma della mia insonnia: la sua caduta nell’acqua, il suo annegamento.
Con Brynhildr ci allontanammo.
L’ultima volta che la vidi, mi disse:
«Nelle nostre storie, la verità non è mai una sola».
Il giorno dopo lasciai Reykjavík.
La mia insonnia scomparve.
A Reykjavík allora era uno straniero, con gli occhi arrossati dall’insonnia.
Sentiva il vento graffiare la notte, la neve scricchiolare mentre gelava.
Lavorava come traduttore, ma nelle ultime settimane non riusciva più. Gli occhi bruciavano. Usciva per le strade.
Lì vide il manifesto di uno spettacolo: una messa in scena sperimentale di una saga in antico islandese, in un vecchio magazzino vicino alla laguna.
Ci andò soprattutto per far passare il tempo che non passava.
La sala era buia, fredda. Sul palco stava una donna.
Il suo nome, così come lo sentì pronunciare, era Sigrún, un nome antico.
Non capiva tutte le parole, ma la sua voce, il suo respiro, il suo ritmo parlavano di giuramenti, di sangue che chiede sangue, di dèi che osservano in silenzio.
Quando lo spettacolo finì, andò nel suo camerino.
Lei fumava, avvolta in un cappotto sopra la sua sottoveste bianca.
Le disse che la sua voce gli ricordava l’acqua che si muove sotto il ghiaccio. Lei sorrise.
«Le saghe», gli disse, «non finiscono mai».
Cominciarono a vedersi. Camminavano lungo la laguna.
Brynhildr — questo era il suo vero nome — sapeva molto della mitologia nordica: di Óðinn che sacrificò il suo occhio per la conoscenza, della Valchiria Sigrún che guida i morti.
Lui le parlò della sua insonnia.
Una sera lo portò alla laguna, poco fuori città. L’acqua era immobile, nera, come uno specchio che non riflette nulla.
Gli disse che lì, in tempi antichi dei Vichinghi, gettavano nell’acqua coloro che non erano più degni di vivere sulla terra.
Allora vide il corpo.
Semisommerso, il volto deformato dall’acqua. Un uomo.
Sentì passi dietro di loro, voci, torce. La polizia.
Era uno straniero. L’insonnia, gli dissero, rende le persone inaffidabili.
Trovarono contraddizioni nelle sue dichiarazioni.
Lei — Brynhildr — disse nella sua deposizione di averlo visto chinarsi sul corpo.
L’indagine trovò lì rune incise su una pietra: un’invocazione a Óðinn.
Un rituale.
Al processo, un esperto fece riferimento al Grágás, l’antico diritto islandese. Parlò di colpa, della necessità che la comunità si purifichi.
Brynhildr testimoniò di nuovo. Non lo guardò.
Allora capì. La sua rappresentazione non era finita quella notte.
Continuava. E lui aveva assunto il ruolo del colpevole.
La condanna fu annunciata: esecuzione secondo un antico costume — ritorno all’acqua.
L’ultima notte in prigione dormì. Un sonno profondo, senza sogni.
Lo condussero alla laguna prima dell’alba. L’acqua era immobile, gelata.
Sigrún — Brynhildr — stava lontana, come una spettatrice che conosce già la fine.
Mentre lo spingevano nell’acqua fredda, pensò a Óðinn e alla conoscenza che esige sacrificio.
Pensò che forse la sua insonnia era stata solo una preparazione a questo.
L’acqua si chiuse sopra di lui.
Aveva dimenticato quando aveva dormito un’intera notte per l’ultima volta. L’insonnia era diventata la sua seconda natura.
Era uno scrittore del fantastico.
All’alba camminava intorno alla laguna di Tjörnin.
Gli uccelli gli ricordavano i corvi di Óðinn.
L’incontro con Brynhildr gli cambiò la vita. Il suo nome, antico islandese, significava «guerriera con lo scudo».
Era attrice. Si conobbero in un piccolo teatro, dove lui era stato invitato a parlare del rapporto tra il fantastico e la mitologia nordica. Lei gli si avvicinò dopo la conferenza.
«Scrivi come se ricordassi qualcosa che noi altri abbiamo dimenticato», gli disse.
Cominciarono a collaborare.
Lui lavorava a un testo teatrale scritto in antico islandese.
Lei lo avrebbe portato in scena.
Assisteva alle prove, la ascoltava leggere versi sulle Norne che tessono il destino.
Si innamorarono.
La sera dopo la prova generale andarono al Blue Lagoon. L’acqua era immobile.
Sigrún-Brynhildr voleva provare lì un monologo, sentire come le parole risuonavano.
Allora videro un uomo.
Il suo corpo cadde e l’acqua lo coprì.
Arrivò la polizia. Il corpo annegato non fu mai trovato. Solo tracce di colluttazione e un vecchio coltello arrugginito.
Lui ricordava chiaramente di aver visto l’uomo attaccare Brynhildr.
Si avventò su di lei. Il coltello finì nella sua mano, e l’acqua si chiuse sopra il corpo dell’aggressore.
Brynhildr lo abbracciò.
«Gli dèi hanno chiesto sangue», gli sussurrò.
Allora vide se stesso cadere nell’acqua, sprofondare, mentre Sigrún restava immobile, come una Valchiria che sceglie i morti.
Si svegliò. Sentiva il petto gelato.
Capì che l’insonnia aveva tessuto una trappola e che l’omicidio era una visione nata dall’esaurimento.
La prima dello spettacolo ebbe luogo regolarmente.
Sulla scena, la regina delle Valchirie, Sigrún, parlava in antico islandese dell’impossibilità di sfuggire al destino.
Il pubblico ascoltava senza capire le parole, ma ne sentiva il peso.
Quando si incontrarono dopo la fine della rappresentazione, Brynhildr lo guardò.
«Ora lo sai», gli disse. «Non importa quale versione sia vera. Tutte tessono la stessa fine».
Quella notte dormì profondamente.
.
.
Insomnio en Reykjavík
Reikiavik, invierno.
Vivía en un apartamento frente al Blue Lagoon.
El reloj en la pared llevaba mucho tiempo parado, y no lo había reparado. Le gustaba la idea de que el tiempo hubiera abandonado la habitación, al igual que el sueño. Sufría de insomnio.
Trabajaba en archivos: documentos antiguos, contratos, periódicos, historias que ya no interesaban a nadie.
Caminaba por las noches hasta que su cuerpo se cansaba.
Una noche, en un pequeño teatro del casco antiguo, la vio por primera vez.
Se llamaba Brynhildr. Era actriz de un grupo experimental que representaba obras en antiguo islandés.
No entendía el idioma. Pero comprendía el ritmo, la respiración, la estricta musicalidad de una lengua que llevaba en sí dioses y masacres.
La obra se llamaba Vǫluspá. Brynhildr estaba inmóvil en el centro del escenario semioscuro y recitaba.
Él la observaba todas las noches.
El asesinato ocurrió durante la quinta función.
A mitad de la obra, las luces se apagaron por completo durante unos segundos. El público permaneció en la oscuridad, en silencio.
Era una representación del Ginnungagap, el vacío primordial antes de la creación.
Cuando las luces se encendieron de nuevo, uno de los actores estaba tendido en el escenario. El público pensó que formaba parte de la obra y aplaudió.
Alguien gritó:
—Está muerto.
Llegó la policía. Concluyeron que fue un accidente: un paso en falso en la oscuridad, el hombre cayó y, en su pánico, sufrió un colapso.
Él logró acercarse a la actriz. Salían a tomar café. Ella hablaba poco, nunca sonreía.
—No dormía —le dijo.
Era un hombre obsesionado con la mitología, que creía que el teatro debía reproducir no solo historias, sino también sacrificios.
Habían discutido. Él estaba patológicamente celoso. Ella le dijo que debían separarse.
Y él encontró en su obra el escenario ideal para su suicidio.
Esa noche, Brynhildr estaba en su apartamento.
Se acercó a la ventana. Miraba la laguna inmóvil. Sobre ella, las montañas congeladas.
—¿Tú tampoco duermes? —le dijo.
—El vacío —continuó— no lo soportamos.
Unas semanas después, Brynhildr se fue de Reikiavik. El teatro cerró.
El expediente del hombre se archivó, se cerró; él mismo lo registró.
Su insomnio se detuvo.
En Reikiavik, el insomnio era mi único tiempo constante, entre horas que no querían terminar.
Vivía cerca de Tjörnin, junto a la laguna. Tomaba café a las tres, a las cuatro, a las cinco.
Conocí a Brynhildr una noche en la que salí para agotarme caminando.
Su nombre era antiguo islandés, me dijo, y lo pronunciaba con una ð tan suave que se disolvía en el aire. Era actriz. Estaba afuera de un pequeño teatro, fumando, envuelta en un abrigo blanco.
Me miró.
—No duermes —dijo—, no era una pregunta, sino una constatación.
No respondí.
Me invitó a ver la obra.
Representaban un texto basado en las Íslendingasögur, en antiguo islandés.
—No entenderás las palabras —me dijo—. Pero entenderás el ritmo.
En el escenario, la luz blanca de un amanecer invernal.
Brynhildr hablaba un idioma a la vez muerto y vivo, lleno de consonantes duras y pausas. No entendía nada. Pero sentía la venganza, el destino, el honor, la sangre que pide sangre.
Después de la función, caminamos alrededor de Tjörnin. La noche estaba helada y se reflejaba en el agua.
Me habló de su mitología: de Óðinn, que sacrifica su ojo por conocimiento; de las Nornas, que tejen el destino; de las Valquirias, que eligen a los muertos.
La escuchaba hipnotizado. Mi insomnio cedía cuando hablaba; me calmaba, daba forma al caos.
El asesinato ocurrió poco antes del amanecer.
Un hombre fue encontrado muerto en el agua de la laguna, cerca de los juncos.
Estábamos allí. Nos habíamos sentado en un banco.
Recuerdo el olor de la hierba húmeda, la voz de Brynhildr recitándome algo de la Völuspá.
Recuerdo una sombra humana moviéndose.
Lo vi caer.
La policía nos interrogó por separado. Dije que lo vi resbalar. Brynhildr dijo que vio que lo empujaban.
El agua había borrado las huellas.
El hombre, borracho, se acercó demasiado al agua, resbaló y cayó.
La laguna Tjörnin es poco profunda, pero el frío puede matar rápidamente.
El hombre era el ex amante de Brynhildr.
La amenazó. Ella lo empujó.
En las sagas, las mujeres no son débiles. Son fuertes.
El hombre tenía un tatuaje de runas en la muñeca.
Brynhildr interpretaba una Valquiria en el escenario. La laguna se convirtió en un campo de elección: quién viviría, quién moriría.
Ella no lo mató; él eligió morir.
El hombre era un fantasma de mi insomnio: su caída al agua, su ahogo.
Me alejé con Brynhildr.
La última vez que la vi, me dijo:
—En nuestras historias, la verdad no es única.
Al día siguiente dejé Reikiavik.
Mi insomnio desapareció.
En Reikiavik, entonces, era un extranjero con los ojos enrojecidos por el insomnio.
Escuchaba el viento rascar la noche, la nieve crujir mientras se congelaba.
Trabajaba como traductor, pero en las últimas semanas no podía. Sus ojos ardían. Salía a las calles.
Allí vio el cartel de una obra: una representación experimental de una saga en antiguo islandés, en un viejo almacén cerca de la laguna.
Fue más que nada para pasar el tiempo que no pasaba.
La sala estaba oscura, fría. En el escenario había una mujer.
Su nombre, tal como lo escuchó pronunciar, era Sigrún, un nombre antiguo.
No entendía todas las palabras, pero su voz, su respiración, su ritmo hablaban de juramentos, de sangre que pide sangre, de dioses que observan en silencio.
Cuando terminó la función, fue a su camerino.
Ella fumaba, envuelta en un abrigo sobre su camisón blanco.
Le dijo que su voz le recordaba al agua que se mueve bajo el hielo. Ella sonrió.
—Las sagas —dijo— nunca terminan.
Comenzaron a encontrarse. Caminaban junto a la laguna.
Brynhildr —ese era su verdadero nombre— sabía mucho de mitología nórdica: de Óðinn, que sacrificó su ojo por conocimiento; de la Valquiria Sigrún, que guía a los muertos.
Él le contó sobre su insomnio.
Una noche la llevó a la laguna, un poco fuera de la ciudad. El agua estaba inmóvil, negra, como un espejo que no reflejaba nada.
Le dijo que allí, en tiempos antiguos de los vikingos, arrojaban al agua a quienes ya no merecían vivir en la tierra.
Entonces vio el cuerpo.
Semisumergido, el rostro deformado por el agua. Un hombre.
Escuchó pasos detrás, voces, linternas. La policía.
Era un extraño. El insomnio, le dijeron, hace que las personas sean poco confiables.
Encontraron contradicciones en sus declaraciones.
Ella, Brynhildr, dijo en su testimonio que lo había visto inclinarse sobre el cuerpo.
La investigación encontró runas grabadas en una piedra: una invocación a Óðinn.
Un ritual.
En el juicio, un experto mencionó el Grágás, la antigua ley islandesa. Habló de culpa, de la necesidad de purificar a la comunidad.
Brynhildr testificó de nuevo. No lo miró.
Entonces entendió. Su representación no había terminado esa noche.
Continuaba. Y él había asumido el papel del culpable.
Se anunció la condena: ejecución según una antigua costumbre — regreso al agua.
La última noche en prisión durmió. Un sueño profundo, sin sueños.
Lo llevaron a la laguna antes del amanecer. El agua estaba inmóvil, helada.
Sigrún —Brynhildr— estaba lejos, como una espectadora que ya conoce el final.
Mientras lo empujaban al agua fría, pensó en Óðinn y en el conocimiento que exige sacrificio.
Pensó que quizá su insomnio había sido solo una preparación para esto.
El agua se cerró sobre él.
Había olvidado cuándo había dormido una noche entera por última vez. El insomnio se había convertido en su segunda naturaleza.
Era escritor de lo fantástico.
Al amanecer caminaba alrededor de la laguna Tjörnin.
Los pájaros le recordaban a los cuervos de Óðinn.
El encuentro con Brynhildr cambió su vida. Su nombre, antiguo islandés, significaba «guerrera con escudo».
Era actriz. Se conocieron en un pequeño teatro, donde él había sido invitado a hablar sobre la relación entre lo fantástico y la mitología nórdica. Ella se acercó a él después de la charla.
—Escribes como si recordaras algo que nosotros hemos olvidado —le dijo.
Comenzaron a colaborar.
Él trabajaba en una obra de teatro escrita en antiguo islandés.
Ella la representaría en el escenario.
Asistía a los ensayos, la escuchaba leer versos sobre las Nornas que tejen el destino.
Se enamoraron.
La noche después del ensayo general fueron al Blue Lagoon. El agua estaba inmóvil.
Sigrún-Brynhildr quería probar un monólogo allí, escuchar cómo resonaban las palabras.
Entonces vieron a un hombre.
Su cuerpo cayó y el agua lo cubrió.
Llegó la policía. El cuerpo ahogado nunca se encontró. Solo rastros de lucha y un viejo cuchillo oxidado.
Él recordaba claramente haber visto al hombre atacar a Brynhildr.
Se lanzó hacia él. El cuchillo terminó en su mano, y el agua se cerró sobre el cuerpo del agresor.
Brynhildr lo abrazó.
—Los dioses pidieron sangre —le susurró.
Entonces se vio caer al agua, hundirse, mientras Sigrún permanecía inmóvil, como una Valquiria que elige a los muertos.
Se despertó. Sintió el pecho helado.
Comprendió que el insomnio había tejido una trampa y que el asesinato era una visión nacida del agotamiento.
El estreno de la obra se realizó normalmente.
En el escenario, la reina de las Valquirias, Sigrún, hablaba en antiguo islandés sobre cómo no se puede escapar del destino.
El público escuchaba sin entender las palabras, pero sentía su peso.
Cuando se encontraron después de la función, Brynhildr lo miró.
—Ahora lo sabes —le dijo—. No importa cuál versión sea verdadera. Todas tejen el mismo final.
Esa noche durmió profundamente.
.
.
Insônia em Reykjavík
Reiquiavique, inverno.
Ele morava em um apartamento de frente para o Blue Lagoon.
O relógio na parede estava parado há muito tempo, e ele não o consertou. Gostava da ideia de que o tempo havia abandonado o quarto, assim como o sono. Sofria de insônia.
Trabalhava em arquivos: documentos antigos, contratos, jornais, histórias que já não interessavam a ninguém.
Caminhava à noite até que seu corpo se cansasse.
Uma noite, em um pequeno teatro na cidade velha, viu-a pela primeira vez.
Ela se chamava Brynhildr. Era atriz de um grupo experimental que encenava peças em islandês antigo.
Ele não entendia o idioma. Mas compreendia o ritmo, a respiração, a severa musicalidade de uma língua que carregava deuses e massacres em si.
A peça se chamava Vǫluspá. Brynhildr ficava imóvel no centro do palco, em penumbra, e recitava.
Ele a observava todas as noites.
O assassinato aconteceu durante a quinta apresentação.
No meio da obra, as luzes se apagaram completamente por alguns segundos. O público permaneceu no escuro, em silêncio.
Era uma representação do Ginnungagap, o vazio primordial antes da criação.
Quando as luzes se acenderam novamente, um dos atores estava deitado no palco. O público pensou que fazia parte da apresentação e aplaudiu.
Alguém gritou:
— Ele está morto.
A polícia chegou. Concluiu que foi um acidente: um passo em falso no escuro, o homem caiu e, em pânico, sofreu um colapso.
Ele conseguiu se aproximar da atriz. Saíam para tomar café. Ela falava pouco, nunca sorria.
— Ele não dormia —disse-lhe.
Era um homem obcecado por mitologia, que acreditava que o teatro deveria reproduzir não apenas as histórias, mas também os sacrifícios.
Eles haviam brigado. Ele era patologicamente ciumento. Ela disse que deveriam se separar.
E ele encontrou na peça o cenário ideal para seu suicídio.
Naquela noite, Brynhildr estava em seu apartamento.
Ele foi até a janela. Olhava para a lagoa imóvel. Acima, as montanhas geladas.
— Você também não dorme? —disse-lhe.
— O vazio —continuou— não conseguimos suportar.
Algumas semanas depois, Brynhildr deixou Reykjavík. O teatro fechou.
O processo do homem foi arquivado; ele mesmo o registrou.
Sua insônia cessou.
Em Reykjavík, a insônia era meu único tempo constante, entre horas que não queriam terminar.
Eu morava perto de Tjörnin, junto à lagoa. Tomava café às três, às quatro, às cinco.
Conheci Brynhildr numa noite em que saí para me esgotar caminhando.
Seu nome era islandês antigo, me disse, e ela o pronunciava com um ð tão suave que se dissolvia no ar. Ela era atriz. Estava fora de um pequeno teatro, fumando, envolta em um casaco branco.
Ela me olhou.
— Você não dorme —disse— não era uma pergunta, mas uma constatação.
Não respondi.
Ela me convidou para assistir à peça.
Encenavam uma obra baseada nas Íslendingasögur, em islandês antigo.
— Você não vai entender as palavras —disse—. Mas entenderá o ritmo.
No palco, a luz branca de uma manhã de inverno.
Brynhildr falava uma língua ao mesmo tempo morta e viva, cheia de consoantes duras e pausas. Eu não entendia nada. Mas sentia a vingança, o destino, a honra, o sangue que pede sangue.
Depois da apresentação, caminhamos ao redor de Tjörnin. A noite estava fria e refletia na água.
Ela me falou sobre sua mitologia: de Óðinn, que sacrifica o olho por conhecimento; das Nornas, que tecem o destino; das Valquírias, que escolhem os mortos.
Eu a ouvia hipnotizado. Minha insônia diminuía quando ela falava; me acalmava, dava forma ao caos.
O assassinato aconteceu pouco antes do amanhecer.
Um homem foi encontrado morto na água da lagoa, perto dos juncos.
Estávamos lá. Estávamos sentados em um banco.
Lembro-me do cheiro da grama úmida, da voz de Brynhildr recitando algo da Völuspá.
Lembro de uma sombra humana se movendo.
Eu o vi cair.
A polícia nos interrogou separadamente. Eu disse que o vi escorregar. Brynhildr disse que viu alguém empurrá-lo.
A água havia apagado as evidências.
O homem, bêbado, chegou muito perto da água, escorregou e caiu.
A lagoa de Tjörnin é rasa, mas o frio pode matar rapidamente.
O homem era ex-amante de Brynhildr.
Ele a ameaçou. Ela o empurrou.
Nas sagas, as mulheres não são fracas. São duras.
O homem tinha uma tatuagem de runas no pulso.
Brynhildr interpretava uma Valquíria no palco. A lagoa se tornou um campo de escolha: quem viveria, quem morreria.
Ela não o matou; ele escolheu morrer.
O homem era um fantasma da minha insônia: sua queda na água, seu afogamento.
Afastei-me com Brynhildr.
A última vez que a vi, ela disse:
— Nas nossas histórias, a verdade nunca é única.
No dia seguinte, deixei Reykjavík.
Minha insônia desapareceu.
Em Reykjavík, então, eu era um estrangeiro, com os olhos vermelhos de insônia.
Ouvia o vento raspar a noite, a neve ranger enquanto congelava.
Trabalhava como tradutor, mas nas últimas semanas não conseguia. Meus olhos ardiam. Saía às ruas.
Lá, viu o cartaz de uma peça: uma montagem experimental de uma saga em islandês antigo, em um antigo armazém perto da lagoa.
Foi mais para passar o tempo que não passava.
A sala estava escura, fria. No palco, havia uma mulher.
Seu nome, como ouvi pronunciar, era Sigrún, um nome antigo.
Ele não entendia todas as palavras, mas sua voz, respiração e ritmo falavam de juramentos, sangue que pede sangue, deuses que observam em silêncio.
Quando a peça terminou, ele foi ao camarim dela.
Ela fumava, envolta em um casaco sobre seu camisão branco.
Ele disse que sua voz lhe lembrava água correndo sob o gelo. Ela sorriu.
— As sagas —disse— nunca acabam.
Eles começaram a se encontrar. Caminhavam ao longo da lagoa.
Brynhildr —esse era seu verdadeiro nome— sabia muito sobre a mitologia nórdica: de Óðinn, que sacrificou seu olho por conhecimento; da Valquíria Sigrún, que guia os mortos.
Ele lhe contou sobre sua insônia.
Uma noite, ela o levou à lagoa, um pouco fora da cidade. A água estava imóvel, negra, como um espelho que não refletia nada.
Ela disse que ali, nos tempos antigos dos vikings, jogavam na água aqueles que não mereciam mais viver na terra.
Então ele viu o corpo.
Semi-submerso, o rosto deformado pela água. Um homem.
Ouviu passos atrás, vozes, lanternas. A polícia.
Era um estrangeiro. A insônia, disseram-lhe, torna as pessoas pouco confiáveis.
Encontraram contradições em seus depoimentos.
Ela, Brynhildr, disse no testemunho que o viu inclinar-se sobre o corpo.
A investigação encontrou runas gravadas em uma pedra: uma invocação a Óðinn.
Um ritual.
No julgamento, um especialista mencionou o Grágás, a antiga lei islandesa. Falou de culpa, da necessidade de purificação da comunidade.
Brynhildr testemunhou novamente. Não o olhou.
Então ele entendeu. Sua apresentação não havia terminado naquela noite.
Continuava. E ele havia assumido o papel do culpado.
A sentença foi anunciada: execução segundo um antigo costume — retorno à água.
Na última noite na prisão, ele dormiu. Um sono profundo, sem sonhos.
Levaram-no à lagoa antes do amanhecer. A água estava imóvel, gelada.
Sigrún —Brynhildr— estava distante, como uma espectadora que já conhece o fim.
Enquanto o empurravam na água fria, ele pensou em Óðinn e no conhecimento que exige sacrifício.
Pensou que talvez sua insônia tivesse sido apenas uma preparação para isso.
A água se fechou sobre ele.
Ele havia esquecido quando dormira uma noite inteira pela última vez. A insônia havia se tornado sua segunda natureza.
Era escritor de fantasia.
Ao amanhecer, caminhava ao redor da lagoa Tjörnin.
Os pássaros lhe lembravam os corvos de Óðinn.
O encontro com Brynhildr mudou sua vida. Seu nome, islandês antigo, significava «guerreira com escudo».
Ela era atriz. Conheceram-se em um pequeno teatro, onde ele havia sido convidado a falar sobre a relação entre o fantástico e a mitologia nórdica. Ela se aproximou dele após a palestra.
— Você escreve como se lembrasse de algo que nós outros esquecemos —disse-lhe.
Começaram a colaborar.
Ele trabalhava em uma peça escrita em islandês antigo.
Ela iria encená-la.
Ele assistia aos ensaios, a ouvia ler versos sobre as Nornas que tecem o destino.
Eles se apaixonaram.
Na noite após o ensaio geral, foram ao Blue Lagoon. A água estava imóvel.
Sigrún-Brynhildr queria testar um monólogo ali, ouvir como as palavras ressoavam.
Então viram um homem.
Seu corpo caiu e a água o cobriu.
A polícia chegou. O corpo afogado nunca foi encontrado. Apenas rastros de luta e uma faca velha e enferrujada.
Ele lembrava claramente de ter visto o homem atacar Brynhildr.
Ele avançou. A faca caiu em sua mão, e a água se fechou sobre o corpo do agressor.
Brynhildr o abraçou.
— Os deuses pediram sangue —sussurrou-lhe.
Então ele se viu caindo na água, submergindo, enquanto Sigrún permanecia imóvel, como uma Valquíria que escolhe os mortos.
Ele acordou. Sentiu o peito gelado.
Entendeu que a insônia havia tecido uma armadilha e que o assassinato era uma visão nascida do cansaço extremo.
A estreia da peça ocorreu normalmente.
No palco, a rainha das Valquírias, Sigrún, falava em islandês antigo sobre como não se pode escapar do destino.
O público ouvia sem entender as palavras, mas sentia seu peso.
Quando se encontraram após a apresentação, Brynhildr o olhou.
— Agora você sabe —disse—. Não importa qual versão seja verdadeira. Todas tecem o mesmo fim.
Naquela noite, ele dormiu profundamente.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Θυμάται
(Ανθρώπινα Εσωτερικά)
Ξάπλωσε στο κρεβάτι,τα μάτια της κλειστά,τα δάχτυλά της πάνω στο
μέτωπό της.Το δέρμα της ένιωθε την πίεση.
Είχε μια αίσθηση γαλήνης, αλλά και θλίψης.
Θυμονταν:κάθονταν απεναντι από την άλλη γυναικα.
-Φοβάμαι,είπε κάποια στιγμή,πως θα πάψω να υπάρχω.
Η άλλη γυναίκα δεν αντέδρασε.
Παρήγγειλε καφέ.Παρατηρούσε τα χέρια της.
Το βράδυ, επέστρεψε στο δωμάτιο. Η άλλη γυναίκα ήταν ξαπλωμένη. .
Αν φύγω, τής είπε η άλλη,εσύ θα μείνεις;.
-Συναντηθηκα με έναν άντρα, τής είπε.Ειμαι ερωτευμένη μαζί του.
Έλεγε ψέματα.
Κάθισε σε μια καρέκλα.Εκλεισε τα μάτια.Της ήρθε να ουρλιάξει.
Είδε το είδωλο της στον καθρέφτη απέναντι.
-Δεν είμαι εγώ,ειπε.
Η άλλη γυναικα άνοιξε τα μάτια της.Κοίταξε το ταβάνι.
Θυμάσαι;,τής ειπε.
Θυμάται ένα δωμάτιο άδειο. Ένα τραπέζι με δύο ποτήρια, Θυμάται ότι κάποτε μιλούσε πολύ, ύστερα λιγότερο, ύστερα καθόλου.Οι λέξεις έγιναν βαριές.
Θυμάται να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού,να χτενιζει τα μαλλιά της αργά.
Τότε υπήρχε χρόνος.Τώρα όχι.
Θυμάται έναν άντρα που την κοίταζε όταν μιλούσε.
Θυμάται ποσο.ανυποψιαστη ήταν.
Τώρα ξέρει.ποσο βαρια είναι η ημερα,πόσο.αδιαφορη.
-Η θλίψη μου είναι ό,τι απέμεινε όταν όλα τα άλλα έφυγαν,λέει στην άλλη
γυναίκα.
Η γυναίκα κάθεται στη γωνία τού δωματίου,τα χέρια της πάνω στα γόνατα.
Ο τοίχος πίσω της είναι λευκός.
-Θυμάμαι...,λέει και σταματά,δεν συνεχίζει.
-Ανδρες και γυναίκες,λέει η άλλη γυναίκα,μοιραζόμαστε την ίδια ασφυξία.
Η γυναίκα σκύβει το κεφάλι και κλείνει τα μάτια.
Από τα διπλανά δωμάτια ακούγονται φωνές.
-Και εγώ ψιθυριζει,περιμένω να συμβεί κάτι και ξέρω ότι δεν θα έρθει.
Μόνο θλίψη.Κι αυτό την κάνει να νιώθει πως είναι ζωντανή.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου