Μ-
Literature Λογοτεχνία
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Έγκλημα στο Cristo Redentor
(Ελληνικά, English, Francais, German,Italiano, Spanish,Brasilian Portuguese)
Η ομίχλη άρχισε να διαλύεται αργά πάνω στο λόφο Corcovado, όταν ο φύλακας της πρωινής βάρδιας εντόπισε ένα νεκρο σώμα,ξαπλωμένο στη βάση τού μεγάλου αγάλματος τού Cristo Redentor, με το πρόσωπο στραμμένο προς τα πάνω.
Η αστυνομία κλήθηκε αμεσως.
Και μαζί της ήταν ο ντετέκτιβ dos Sados,γνωστός ποδοσφαιροφιλος,λάτρης
τού Manoel Francisco dos Santos,γνωστου ως Garrincha.
Ο dos Sados,με αυστηρό διαπεραστικό βλέμμα,αμίλητος,παρατήρησε τον
ξαπλωμένο νεκρό άντρα.Δεν υπηρχε αίμα.Μονο ένα λεπτό σημάδι στο λαιμό,
σαν πίεση δακτύλων,εκτελεσμένη με ακρίβεια σχεδόν ιατρική.
Ο νεκρός ήταν ο θεολόγος Aurélio Martins,52 ετών, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο τού Ρίο, γνωστός για την πραγματιστική, σχεδόν επιστημονική προσέγγιση στις αποδείξεις περί Θεού.
Στο γραφείο τού Aurélio Martins, το οποίο ο ντετέκτιβ dos Sados επισκέφθηκε το ίδιο απόγευμα, υπήρχαν δεκάδες βιβλία: μεταφυσική, αναλυτική φιλοσοφία, σχολιασμοί στον Θωμά Ακινάτη και στον Βίτγκενσταϊν, το μυθιστόρημα A paixão segundo G.H.τής Clarice Lispector,αλλά και μια σειρά επιστολών από κάποιον υπογράφοντα με τα αρχικά S.L
Οι επιστολές ήταν πέντε. Η τελευταία,την προηγούμενη μέρα.
Σ'αυτή διάβασε:
«Η ιδέα του Θεού σου είναι πάντα τόσο εύθραυστη. Θα ήθελα μια μέρα να σου αποδείξω ότι καμία απόδειξη δεν επιβιώνει όταν αφαιρέσεις το έδαφος κάτω από τα πόδια της».
«Το ύψος υπόσχεται θέα, αλλά δίνει μόνο σκιά».
«Το επιχείρημα δεν αντέχει την αμφιβολία όταν η αμφιβολία γίνει λατρεία».
Συμπερανε ότι ο S.L. ήταν κάποιος σκεπτικιστής φιλόσοφος.
Τον Sebastian Loourenso τον επισκέφτηκε στο διαμέρισμα του στη Santa
Tereza,με πανοραμική θέα πάνω στη πόλη.
Τον ρώτησε για τον νεκρό θεολόγο.
-Ναι, ήξερα τον καθηγητή, απάντησε ο S.L. Διαφωνούσαμε συχνα.
Χαμογελασε.
Αλλά δεν τον σκότωσα.
-Δεν είπα ότι τον σκοτωσατε, απάντησε ο dos Santos ψυχρά. Θέλω να μάθω
για τις διαφωνίες σας.
Ο Sebastian Loourenso άρχισε να περιγράφει με πάθος: ο Aurélio Martins,
πίστευε ότι μπορεί να φτάσει στον Θεό με καθαρή λογική. Εκείνος, αντίθετα, πίστευε ότι όλα τα επιχειρήματα για τον Θεό πρέπει να καταρρίπτονται όχι από μίσος προς τη θρησκεία, αλλά από σεβασμό προς την αβεβαιότητα.
-Η αμφιβολία είναι η μόνη θεότητα που αντέχει τις αποδείξεις, είπε τελικά.
Ο ντετέκτιβ τον κοίταξε.
-Παρ’ όλα αυτα ένιωθε απειλή,ειπε.
-Τον προκαλούσα, ναι. Αλλά όχι με άσκηση βίας,απαντήσει S.L.
Ο dos Santos παρατήρησε ότι το χέρι τού Sebastian Loourenso έτρεμε ελαφρά.
Ίσως ηταν κάποιο τικ ,ή' προμηνυμα παρκινσον
Γυρνώντας στο σπίτι του ο dos Santos συγκέντρωσε όλα τα στοιχεία:
1. Ο τρόπος θανάτου: μηχανική πίεση στον λαιμό, χειρουργικη ακρίβεια.
Υποδηλώνει άτομο με ιατρική και ανατομική γνώση.
2. Το σημείο εύρεσης: στη βάση τού Crist Redentor, ξημερώματα
Αυτό απαιτει άτομο που γνωρίζει τις περιπολιες τών φυλάκων.
3.Η επιστολη με τη φράση για την «αμφιβολία που γίνεται λατρεία».
Αυτό ταιριάζει πράγματι με τον S.L. Αλλά ήταν υπερβολικα προφανης.
4. Οι επιστολές: ο σκεπτικιστής προκαλεί τον θεολόγο, αλλά δεν δείχνει μίσος.
Κίνητρο διανοητικό, όχι εγκληματικό.
5.Η φυσική κατάσταση τού θύματος: ο Aurélio Martins είχε ασταθή βηματισμό τις τελευταίες εβδομάδες όπως κατέθεσαν συνάδελφοι του.
Συμπτώματα έντονου στρες.
Και τότε η εικόνα άρχισε να ξεκαθαρίζει:
Το σημάδι στον λαιμό.
Η χειρουργική ακρίβεια.
Η επιλογή τού τόπου.
Δεν έδειχναν πάθος. Έδειχναν τελετουργία.
Το επόμενο πρωί ο dos Santos ανακοινώθηκε η γνωματευση τού ιατροδικαστή:
στον λαιμό τού Aurélio Martins υπήρχαν ίχνη δακτύλων ασυνήθιστης πίεσης,
όχι δύναμης, αλλά τεχνικής.
Και ένα μικρό, σχεδόν αόρατο, σημάδι βελόνας κάτω από την αριστερή κλείδα.
Η ανάλυση αίματος έδειξε μικρή ποσότητα succinylcholine,φάρμακο που προκαλεί παράλυση τών μυών χωρίς πόνο, χρησιμοποιούμενο σε χειρουργεία
για την αναισθησία τού ασθενούς.
Ο dos Santos σκέφτηκε:αφού ο Sebastian Lourenço δεν είχε ιατρικές γνώσεις:
τότε κάποιος άλλος είχε.
Από τα προσωπικά αρχεία τού Aurélio Martins αποκαλύφθηκε ότι τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθούσε ιδιωτικά προγράμματα υποστήριξης συναισθηματικού στρες στο πανεπιστημιακό ιατρικό κέντρο.
Εκεί γνωρισε την Dr. Louisa Rezende αναισθησιολόγο.
Ο ντετέκτιβ επισκέφτηκε στο ιατρικό κέντρο την Dr. Louisa Rezende.
Εκεινη προσπάθησε να φανεί ψύχραιμη.Ενας τυπικός,τού είπε,ασθενής ήταν
όπως τόσοι αλλοι που έρχονται στο κέντρο για ψυχολογική υποστήριξη.
Ο dos Santos την κοιταξε.
-Dr. Louisa Rezende, τής είπε,για την ύπαρξη τού θεού έχω αμφιβολία,για το
τέλος τού Aurélio Martins όχι.
Εκείνη ταράχτηκε.
-Ο Aurélio Martins,τού είπε,είχε φτάσει στα άκρα τής πνευματικής του κρίσης.
Εκείνη τον συνόδευε συχνά στο Corcovado για «νυχτερινή προσευχή» όπως εκείνος την αποκαλούσε.
Την τελευταία νύχτα την παρακάλεσε να τον «λυτρώσει από τη σιωπή του Θεού».
Όταν εκείνη αρνήθηκε, ο Aurélio Martins,σε κατάσταση υστερίας,προσπάθησε να ανέβει μόνος του στα σκαλιά γύρω από το άγαλμα.
Έπεσε.Ειδε την απελπισία στα μάτια του.Μια μεταφυσική απελπισία.
-Καν'το,μου είπε,λύτρωσε με,κάτω από τον Cristo Redentor.
Και πάνω στη τρομάρα μου σκέφτηκα την succinylcholine,που είχα πάντα
στη τσάντα μου ,αν χρειαστεί να τον ηρεμήσω.
Σταμάτησε να μιλα.
Δεν ήθελα να τον σκοτώσω,συνέχισε κλαίγοντας.Ήθελα μόνο να τον κρατήσω ακίνητο, μέχρι να ηρεμήσει.Μετά δεν ανέπνεε πια.Φοβηθηκα πολύ κι έφυγα.
Όταν ο ντετέκτιβ dis Santos έφυγε από το ιατρικό κέντρο κοίταξε προς το λόφο Corcovado.Η ομίχλη
ανέβαινε ξανα.
Και η μορφή τού Cristo Redentor με τα χέρια ανοιχτά, ατάραχη μπροστά στην ανθρώπινη αδυναμία τής αμφιβολίας.
Αφού έκανε την αναφορά του στην αστυνομία δεν γύρισε σπίτι,πήγε στη
Confeitaria Colombo-Café do Forte στη Copacabana.
Παρηγγειλε τον αγαπημένο του Cafe Brasileiro:
Καφές εσπρέσσο, λικέρ μαύρης σοκολατας, ρούμι cachaca και κρέμα βανίλιας.
Στην οθονη τής τηλεόρασης πριβαλονταν ένα ντοκυμαντέρ:
Futebol.Alegria do Povo,
αφιέρωμα στον Manoel Francisco dos Santos,γνωστου ως Garrincha,
με μουσική τού Heitor Vulla-Lobos: Bachianas Brasileiras.
Στο τραπέζι δίπλα μια ωραία γυναίκα διάβαζε το μυθιστόρημα A paixão segundo G.H.τής Clarice Lispector.
Ο dos Santos σκέφτηκε:
οι ντριπλες τού Manoel Francisco dos Santos Garrincha και η ωραιότητα τής γυναίκας είναι χωρίς αμφιβολία.
.
.
Crime at Cristo Redentor
The fog was beginning to lift slowly over Corcovado Hill when the morning-shift guard spotted a dead body lying at the base of the great statue of Cristo Redentor, the face turned upward.
The police were called immediately.
Among them was detective dos Santos, a known football enthusiast, admirer of Manoel Francisco dos Santos, known as Garrincha.
Dos Santos, with a stern, piercing gaze, silent, observed the body of the dead man. There was no blood. Only a thin mark on the neck, like the pressure of fingers, executed with almost surgical precision.
The dead man was theologian Aurélio Martins, 52 years old, professor at the University of Rio, known for his pragmatic, almost scientific approach to proofs of God’s existence.
In Aurélio Martins’s office, which detective dos Santos visited that same afternoon, there were dozens of books: metaphysics, analytic philosophy, commentaries on Thomas Aquinas and Wittgenstein, the novel A Paixão Segundo G.H. by Clarice Lispector, and a set of letters from someone signing with the initials S.L.
There were five letters. The last one had been sent the previous day.
In it he read:
“Your idea of God is always so fragile. One day I would like to prove to you that no proof survives once you remove the ground beneath its feet.”
“Height promises a view but offers only shadow.”
“An argument cannot withstand doubt when doubt becomes worship.”
He concluded that S.L. was some sort of skeptical philosopher.
He visited Sebastian Lourenço at his apartment in Santa Tereza, with its panoramic view over the city.
He asked him about the dead theologian.
“Yes, I knew the professor,” S.L. answered. “We argued often.”
He smiled.
“But I didn’t kill him.”
“I didn’t say you did,” dos Santos replied coldly. “I want to know about your disagreements.”
Sebastian Lourenço began describing them passionately: Aurélio Martins believed he could reach God through pure logic. Lourenço, on the contrary, believed that all arguments about God must be dismantled—not out of hatred for religion, but out of respect for uncertainty.
“Doubt is the only deity that withstands proofs,” he concluded.
The detective looked at him.
“Yet he felt threatened,” he said.
“I provoked him, yes. But not with violence,” S.L. replied.
Dos Santos noticed that Lourenço’s hand trembled slightly.
Perhaps a tic, or an early sign of Parkinson’s.
Returning home, dos Santos gathered all evidence:
1. Cause of death: mechanical pressure on the neck, surgical precision. Indicates someone with medical and anatomical knowledge.
2. Location of discovery: the base of Cristo Redentor, at dawn. This required someone who knew the guards’ patrol schedules.
3. The letter mentioning ‘doubt becoming worship.’ This indeed aligned with S.L.—but it was almost too obvious.
4. The letters: the skeptic provokes the theologian but shows no hatred. A motive intellectual, not criminal.
5. The victim’s physical condition: Aurélio Martins had an unsteady gait in recent weeks, colleagues said. Symptoms of intense stress.
And then the image became clearer:
The mark on the neck.
The surgical precision.
The choice of location.
These did not indicate passion. They indicated ritual.
The next morning the coroner’s report was released:
On the neck of Aurélio Martins there were traces of unusual finger pressure—not force, but technique.
And a small, almost invisible needle mark below the left clavicle.
Blood analysis showed a small quantity of succinylcholine, a drug that causes muscle paralysis without pain, used in surgeries for patient anesthesia.
Dos Santos thought: since Sebastian Lourenço had no medical knowledge, someone else must have.
From Martins’s personal records it was revealed that in recent weeks he had attended private emotional-stress support programs at the university medical center.
There he had met Dr. Louisa Rezende, an anesthesiologist.
The detective visited Dr. Louisa Rezende at the medical center.
She tried to appear calm. “A typical patient,” she told him, “like so many who come here for psychological support.”
Dos Santos looked at her.
“Dr. Rezende,” he said, “about the existence of God I have my doubts—about the end of Aurélio Martins I do not.”
She grew nervous.
“Aurélio Martins,” she said, “had reached the limits of his spiritual crisis.”
She had often accompanied him to Corcovado for what he called “night prayer.”
On the last night he begged her to “free him from the silence of God.”
When she refused, Aurélio Martins, in a hysterical state, tried to climb the stairs around the statue alone.
He fell. She saw despair in his eyes—metaphysical despair.
‘Do it,’ he told me. ‘Deliver me, beneath Cristo Redentor.’
And in my panic I thought of the succinylcholine I always carry in my bag in case I need to calm a patient.”
She stopped speaking.
“I didn’t want to kill him,” she continued, crying. “I only wanted to keep him still until he calmed down. Then he wasn’t breathing anymore. I panicked and fled.”
When detective dos Santos left the medical center, he looked toward Corcovado Hill. The fog was rising again.
And the figure of Cristo Redentor, arms open, stood unshaken before the human frailty of doubt.
After submitting his report to the police he did not return home; he went to Confeitaria Colombo–Café do Forte in Copacabana.
He ordered his favorite Café Brasileiro:
espresso coffee, black-chocolate liqueur, cachaça rum, and vanilla cream.
On the television screen, a documentary was playing:
Futebol. Alegria do Povo,
a tribute to Manoel Francisco dos Santos, known as Garrincha,
with music by Heitor Villa-Lobos: Bachianas Brasileiras.
At the table next to him, a beautiful woman was reading the novel A Paixão Segundo G.H. by Clarice Lispector.
Dos Santos thought:
the dribbling of Manoel Francisco dos Santos Garrincha and the beauty of the woman were beyond doubt.
.
.
Crime au Cristo Redentor
La brume commençait à se dissiper lentement sur la colline du Corcovado lorsque le gardien de l’équipe du matin aperçut un corps sans vie, étendu au pied de la grande statue du Cristo Redentor, le visage tourné vers le ciel.
La police fut appelée immédiatement.
Et avec elle arriva le détective dos Sados, passionné de football, admirateur de Manoel Francisco dos Santos, connu sous le nom de Garrincha.
Dos Sados, au regard sévère et perçant, silencieux, observa l’homme mort étendu devant lui. Il n’y avait pas de sang. Seulement une fine marque sur le cou, comme une pression de doigts exécutée avec une précision presque médicale.
Le mort était le théologien Aurélio Martins, 52 ans, professeur à l’Université de Rio, connu pour son approche pragmatique, presque scientifique, des preuves de l’existence de Dieu.
Dans le bureau d’Aurélio Martins, que le détective visita le même après-midi, se trouvaient des dizaines de livres : métaphysique, philosophie analytique, commentaires sur Thomas d’Aquin et Wittgenstein, le roman A paixão segundo G.H. de Clarice Lispector, ainsi qu’une série de lettres signées des initiales S.L.
Les lettres étaient au nombre de cinq. La dernière datant de la veille.
Il y lut :
« L’idée que tu te fais de Dieu est toujours si fragile. J’aimerais un jour te montrer qu’aucune preuve ne survit quand tu lui retires le sol sous les pieds. »
« La hauteur promet une vue, mais n’offre que de l’ombre. »
« L’argument ne résiste pas au doute lorsque le doute devient culte. »
Il conclut que S.L. était un philosophe sceptique.
Il rendit visite à Sebastian Lourenço dans son appartement de Santa Tereza, avec vue panoramique sur la ville.
Il le questionna sur le théologien mort.
— Oui, je connaissais le professeur, répondit S.L. Nous avions souvent des désaccords.
Il sourit.
Mais je ne l’ai pas tué.
— Je n’ai pas dit que vous l’aviez tué, répondit froidement dos Santos. Je veux en savoir plus sur vos désaccords.
Sebastian Lourenço se mit à décrire avec passion :
Aurélio Martins croyait pouvoir atteindre Dieu par la pure logique.
Lui, au contraire, pensait que tous les arguments sur Dieu doivent être déconstruits, non par haine de la religion, mais par respect pour l’incertitude.
— Le doute est la seule divinité qui supporte la preuve, dit-il finalement.
Le détective le regarda.
— Pourtant, il se sentait menacé, dit-il.
— Je le provoquais, oui. Mais jamais par la violence, répondit S.L.
Dos Santos remarqua que la main de Sebastian Lourenço tremblait légèrement. Peut-être un tic, ou un début de Parkinson.
De retour chez lui, dos Santos rassembla tous les éléments :
1. La méthode de la mort : pression mécanique sur le cou, précision chirurgicale.
Indique une personne ayant des connaissances médicales et anatomiques.
2. Le lieu de la découverte : au pied du Cristo Redentor, à l’aube.
Exige quelqu’un connaissant les rondes des gardiens.
3. La lettre évoquant le “doute devenu culte”.
Cela correspond effectivement à S.L., mais trop évident, presque trop simple.
4. Les lettres : le sceptique provoque le théologien, mais sans hostilité.
Mobile intellectuel, non criminel.
5. L’état physique de la victime : Aurélio Martins avait une démarche instable ces dernières semaines, selon ses collègues. Symptômes de stress intense.
Alors l’image se clarifia :
La marque sur le cou.
La précision chirurgicale.
Le choix du lieu.
Cela n’indiquait pas la passion. Cela indiquait un rituel.
Le lendemain matin, dos Santos reçut le rapport du médecin légiste :
sur le cou d’Aurélio Martins, des traces de doigts d’une pression inhabituelle, non de force, mais de technique.
Et une petite marque, presque invisible, d’aiguille sous la clavicule gauche.
L’analyse sanguine révéla une petite quantité de succinylcholine, un médicament provoquant une paralysie musculaire indolore, utilisé en chirurgie pour l’anesthésie.
Dos Santos pensa : puisque Sebastian Lourenço n’avait aucune formation médicale…
alors quelqu’un d’autre en avait une.
Dans les archives personnelles d’Aurélio Martins, on découvrit que, ces dernières semaines, il suivait en privé des programmes de soutien émotionnel au centre médical universitaire.
C’est là qu’il avait rencontré la Dr Louisa Rezende, anesthésiologiste.
Le détective rendit visite à la Dr Louisa Rezende au centre médical.
Elle tenta d’afficher un calme professionnel. Un patient typique, dit-elle, comme tant d’autres cherchant un soutien psychologique.
Dos Santos la fixa.
— Dr Louisa Rezende, lui dit-il, l’existence de Dieu m’inspire du doute, mais la fin d’Aurélio Martins, non.
Elle fut troublée.
— Aurélio Martins, dit-elle, était au bord d’une crise spirituelle extrême.
Elle l’accompagnait souvent au Corcovado pour ce qu’il appelait « prière nocturne ».
La dernière nuit, il la supplia de le « libérer du silence de Dieu ».
Quand elle refusa, Aurélio Martins, dans un état d’hystérie, tenta de monter seul les escaliers autour de la statue.
Il tomba. Elle vit le désespoir dans ses yeux. Un désespoir métaphysique.
— Fais-le, m’a-t-il dit. Libère-moi, au pied du Cristo Redentor.
Et, paniquée, elle pensa à la succinylcholine qu’elle portait toujours dans son sac, au cas où un patient devrait être calmé.
Elle s’interrompit.
— Je ne voulais pas le tuer, dit-elle en pleurant.
Je voulais seulement le maintenir immobile, le temps qu’il se calme.
Après, il ne respirait plus. J’ai eu très peur et je suis partie.
Quand le détective dos Santos quitta le centre médical, il regarda vers la colline du Corcovado.
La brume remontait à nouveau.
Et la silhouette du Cristo Redentor, bras ouverts, demeurait imperturbable devant la faiblesse humaine du doute.
Après avoir déposé son rapport à la police, il ne rentra pas chez lui : il se rendit à la Confeitaria Colombo – Café do Forte, à Copacabana.
Il commanda son café brésilien préféré : espresso, liqueur de chocolat noir, rhum cachaça et crème à la vanille.
À l’écran, on diffusait un documentaire : Futebol. Alegria do Povo,
consacré à Manoel Francisco dos Santos, dit Garrincha, avec musique de Heitor Villa-Lobos : Bachianas Brasileiras.
À la table voisine, une belle femme lisait le roman A paixão segundo G.H. de Clarice Lispector.
Dos Santos pensa :
les dribbles de Manoel Francisco dos Santos, Garrincha, et la beauté de cette femme ne souffraient d’aucun doute.
.
.
Verbrechen am Cristo Redentor
Der Nebel begann sich langsam über dem Corcovado-Hügel zu lichten, als der Wächter der Frühschicht einen toten Körper entdeckte, ausgestreckt am Fuß der großen Christusstatue, mit dem Gesicht nach oben gerichtet.
Die Polizei wurde sofort gerufen.
Mit ihr kam auch der Detektiv dos Sados, ein bekannter Fußballliebhaber, Verehrer von Manoel Francisco dos Santos, besser bekannt als Garrincha.
Dos Sados betrachtete mit strengem, durchdringendem Blick schweigend den leblosen Mann. Es gab kein Blut. Nur eine feine Spur am Hals, wie von Fingerabdrücken, mit nahezu medizinischer Präzision ausgeführt.
Der Tote war der Theologe Aurélio Martins, 52 Jahre alt, Professor an der Universität von Rio, bekannt für seinen pragmatischen, fast wissenschaftlichen Ansatz zu den Gottesbeweisen.
Im Büro von Aurélio Martins, das Detektiv dos Sados noch am selben Nachmittag aufsuchte, standen Dutzende von Büchern: Metaphysik, analytische Philosophie, Kommentare zu Thomas von Aquin und Wittgenstein, der Roman A paixão segundo G.H. von Clarice Lispector sowie eine Reihe von Briefen, unterzeichnet von jemandem mit den Initialen S.L.
Es waren fünf Briefe, der letzte vom Vortag.
In diesem las er:
„Deine Idee von Gott ist immer so zerbrechlich. Ich würde dir eines Tages gerne beweisen, dass kein Beweis überlebt, wenn man ihm den Boden unter den Füßen entzieht.“
„Die Höhe verspricht Aussicht, aber sie gibt nur Schatten.“
„Das Argument hält dem Zweifel nicht stand, wenn der Zweifel zur Verehrung wird.“
Er schloss daraus, dass S.L. ein skeptischer Philosoph war.
Sebastian Lourenço besuchte er in dessen Wohnung in Santa Tereza, mit Panoramablick über die Stadt.
Er fragte ihn nach dem toten Theologen.
„Ja, ich kannte den Professor“, antwortete S.L. „Wir stritten oft.“ Er lächelte. „Aber ich habe ihn nicht getötet.“
„Ich habe nicht gesagt, dass Sie ihn getötet haben“, erwiderte dos Sados kühl. „Ich möchte von Ihren Meinungsverschiedenheiten erfahren.“
Sebastian Lourenço begann leidenschaftlich zu erzählen: Aurélio Martins glaubte, man könne Gott durch reine Logik erreichen. Er hingegen war überzeugt, dass alle Argumente für Gott nicht aus Hass gegen die Religion widerlegt werden sollten, sondern aus Respekt vor der Ungewissheit.
„Der Zweifel ist die einzige Gottheit, die Beweise übersteht“, sagte er schließlich.
Der Detektiv sah ihn an.
„Trotzdem fühlte er sich bedroht“, sagte er.
„Ich provozierte ihn, ja. Aber nicht durch Gewalt“, antwortete S.L.
Dos Sados bemerkte, dass Sebastião Lourenços Hand leicht zitterte. Vielleicht ein Tick, vielleicht eine Vorstufe von Parkinson.
Zu Hause ordnete dos Sados alle Hinweise:
1. Todesart: Mechanischer Druck am Hals, chirurgische Präzision. Weist auf jemanden mit medizinischem und anatomischem Wissen hin.
2. Fundort: Am Fuß des Cristo Redentor, im Morgengrauen. Deutet auf jemanden hin, der die Patrouillen der Wachposten kennt.
3. Der Brief über den „Zweifel, der zur Verehrung wird“: Passte zwar zu S.L., war aber zu offensichtlich.
4. Die Korrespondenz: Der Skeptiker provoziert den Theologen, aber ohne Hass. Ein intellektuelles Motiv, kein kriminelles.
5. Der körperliche Zustand des Opfers: Aurélio Martins hatte in den letzten Wochen unsicheren Gang, wie Kollegen berichteten. Symptome starken Stresses.
Da begann sich das Bild zu klären:
Die Spur am Hals.
Die chirurgische Präzision.
Die Wahl des Ortes.
Es deutete nicht auf Leidenschaft hin. Es deutete auf ein Ritual.
Am nächsten Morgen wurde der Bericht des Gerichtsmediziners bekanntgegeben:
Am Hals des Aurélio Martins fanden sich Spuren ungewöhnlichen Fingerdrucks – nicht von Kraft, sondern von Technik.
Und ein kleines, fast unsichtbares Nadelstichzeichen unter dem linken Schlüsselbein.
Die Blutuntersuchung ergab eine geringe Menge Succinylcholin, ein Medikament, das schmerzlose Muskelparalyse verursacht und in der Anästhesie verwendet wird.
Dos Sados dachte nach: Da Sebastian Lourenço keinerlei medizinisches Wissen hatte – musste jemand anders es gehabt haben.
Aus den persönlichen Unterlagen von Aurélio Martins ging hervor, dass er in den letzten Wochen private Programme zur Stressbewältigung im universitären medizinischen Zentrum besucht hatte.
Dort hatte er die Anästhesistin Dr. Louisa Rezende kennengelernt.
Der Detektiv besuchte Dr. Rezende im medizinischen Zentrum.
Sie versuchte, ruhig zu wirken. Er sei ein typischer Patient gewesen, sagte sie, wie so viele andere, die psychologische Unterstützung suchten.
Dos Santos sah sie an.
„Dr. Louisa Rezende“, sagte er, „an die Existenz Gottes habe ich Zweifel — aber nicht am Ende von Aurélio Martins.“
Sie erschrak.
„Aurélio Martins“, sagte sie, „war am äußersten Rand seiner spirituellen Krise angekommen.“
Sie begleitete ihn oft zum Corcovado für nächtliche Gebete, wie er sie nannte.
In der letzten Nacht bat er sie, ihn „von der Stille Gottes zu erlösen“.
Als sie sich weigerte, versuchte er in hysterischem Zustand, allein die Stufen um die Statue zu erklimmen.
Er stürzte. Sie sah die Verzweiflung in seinen Augen – eine metaphysische Verzweiflung.
„Tu es“, sagte er zu ihr, „erlöse mich – unter dem Cristo Redentor.“
„In meinem Schreck dachte ich an das Succinylcholin, das ich immer in meiner Tasche habe, falls ich einen Patienten beruhigen muss.“
Sie verstummte.
„Ich wollte ihn nicht töten“, fuhr sie weinend fort. „Ich wollte ihn nur ruhigstellen, bis er sich beruhigte. Danach atmete er nicht mehr. Ich bekam Angst und lief davon.“
Als Detektiv dos Sados das medizinische Zentrum verließ, blickte er zum Corcovado-Hügel hinauf. Der Nebel stieg wieder auf.
Und die Gestalt des Cristo Redentor mit den ausgebreiteten Armen stand unerschütterlich vor der menschlichen Schwäche des Zweifels.
Nachdem er seinen Bericht bei der Polizei abgegeben hatte, ging er nicht nach Hause, sondern ins Confeitaria Colombo – Café do Forte in Copacabana.
Er bestellte seinen Lieblingskaffee, Café Brasileiro:
Espresso, Likör aus dunkler Schokolade, Cachaça-Rum und Vanillecreme.
Auf dem Fernsehbildschirm lief eine Dokumentation:
Futebol. Alegria do Povo,
eine Hommage an Manoel Francisco dos Santos, Garrincha,
mit Musik von Heitor Villa-Lobos: Bachianas Brasileiras.
Am Nebentisch las eine schöne Frau den Roman A paixão segundo G.H. von Clarice Lispector.
Dos Sados dachte:
Garrinchas Dribblings und die Schönheit dieser Frau sind ohne Zweifel.
.
.
Crimine al Cristo Redentor
La nebbia cominciava a diradarsi lentamente sulla collina del Corcovado, quando la guardia del turno di mattina individuò un corpo senza vita, disteso ai piedi della grande statua del Cristo Redentor, con il volto rivolto verso l’alto.
La polizia venne chiamata immediatamente.
E con loro arrivò il detective dos Santos, noto appassionato di calcio, ammiratore di Manoel Francisco dos Santos, conosciuto come Garrincha.
Dos Santos, con lo sguardo severo e penetrante, taciturno, osservò il cadavere dell’uomo. Non c’era sangue. Solo un lieve segno sul collo, come una pressione di dita, eseguita con una precisione quasi medica.
Il morto era il teologo Aurélio Martins, 52 anni, professore all’Università di Rio, noto per il suo approccio pragmatico, quasi scientifico, alle prove sull’esistenza di Dio.
Nello studio di Aurélio Martins, che il detective visitò quello stesso pomeriggio, c’erano decine di libri: metafisica, filosofia analitica, commentari su Tommaso d’Aquino e Wittgenstein, il romanzo A paixão segundo G.H. di Clarice Lispector, e una serie di lettere firmate da un certo S.L.
Le lettere erano cinque. L’ultima, del giorno precedente.
Vi si leggeva:
«La tua idea di Dio è sempre così fragile. Vorrei un giorno dimostrarti che nessuna prova sopravvive quando le togli il terreno sotto i piedi».
«L’altezza promette vista, ma offre solo ombra».
«L’argomento non resiste al dubbio quando il dubbio diventa culto».
Il detective concluse che S.L. fosse un filosofo scettico.
Fece visita a Sebastian Lourenço nel suo appartamento a Santa Tereza, con vista panoramica sulla città.
Lo interrogò riguardo al teologo morto.
— Sì, conoscevo il professore — rispose S.L. — Litigavamo spesso.
Sorrise.
— Ma non l’ho ucciso.
— Non ho detto che l’ha ucciso — ribatté freddamente dos Santos. — Voglio sapere delle vostre divergenze.
Sebastian Lourenço iniziò a raccontare con passione: Aurélio Martins credeva di poter raggiungere Dio con la pura logica. Lui, al contrario, riteneva che tutti gli argomenti a favore di Dio dovessero essere demoliti non per odio verso la religione, ma per rispetto verso l’incertezza.
— Il dubbio è l’unica divinità che sopporta le prove — concluse.
Il detective lo osservò.
— Eppure si sentiva minacciato — disse.
— Lo provocavo, sì. Ma non con la violenza — rispose S.L.
Dos Santos notò che la mano di Sebastian Lourenço tremava leggermente.
Forse un tic, o un presagio di Parkinson.
Tornato a casa, dos Santos raccolse tutti gli indizi:
1. Il modo della morte: pressione meccanica sul collo, precisione chirurgica. Indica una persona con conoscenze mediche e anatomiche.
2. Il luogo del ritrovamento: ai piedi del Cristo Redentor, all’alba. Richiede qualcuno che conoscesse le ronde delle guardie.
3. La lettera sulla “dubbio che diventa culto”: corrisponde a S.L., ma è troppo ovvio.
4. Le lettere in generale: lo scettico provocava il teologo, ma senza odio. Motivazione intellettuale, non criminale.
5. La condizione fisica della vittima: nelle ultime settimane Aurélio Martins aveva un’andatura instabile, riferirono i colleghi. Sintomi di forte stress.
E allora l’immagine iniziò a chiarirsi:
Il segno sul collo.
La precisione chirurgica.
La scelta del luogo.
Non indicavano passione. Indiavano ritualità.
La mattina seguente arrivò la diagnosi del medico legale:
sul collo di Aurélio Martins c’erano tracce di pressione digitale inconsueta, non di forza, ma di tecnica.
E un piccolo, quasi invisibile segno di ago sotto la clavicola sinistra.
L’analisi del sangue rivelò una piccola quantità di succinilcolina, farmaco che provoca paralisi dei muscoli senza dolore, usato in chirurgia per l’anestesia del paziente.
Dos Santos pensò: poiché Sebastian Lourenço non aveva competenze mediche, qualcuno altro le aveva.
Dai documenti personali di Aurélio Martins risultò che nelle ultime settimane frequentava programmi privati di supporto allo stress emotivo presso il centro medico universitario.
Lì aveva conosciuto la dottoressa Louisa Rezende, anestesista.
Il detective visitò la dottoressa al centro medico.
Lei cercò di apparire calma. Era, disse, un paziente come tanti altri che venivano al centro per supporto psicologico.
Dos Santos la guardò fisso.
— Dottoressa Louisa Rezende, sull’esistenza di Dio ho i miei dubbi; sulla fine di Aurélio Martins, no.
Lei sussultò.
— Aurélio Martins — disse — era arrivato agli estremi della sua crisi spirituale.
Lei lo accompagnava spesso al Corcovado per quella che lui chiamava “preghiera notturna”.
L’ultima notte la pregò di “liberarlo dal silenzio di Dio”.
Quando lei rifiutò, Aurélio Martins, in preda all’isteria, tentò di salire da solo le scale intorno alla statua.
Cadde. Lei vide la disperazione nei suoi occhi. Una disperazione metafisica.
— Fallo — mi disse — liberami, sotto il Cristo Redentor.
Nel terrore, pensai alla succinilcolina che porto sempre con me nella borsa, in caso fosse necessario tranquillizzare un paziente.
Si interruppe.
— Non volevo ucciderlo — continuò piangendo. — Volevo solo tenerlo fermo finché si fosse calmato. Poi non respirava più. Mi spaventai e scappai.
Quando il detective dos Santos lasciò il centro medico, guardò verso la collina del Corcovado. La nebbia risaliva.
E la figura del Cristo Redentor, con le braccia aperte, restava imperturbabile di fronte alla fragile debolezza del dubbio umano.
Dopo aver fatto rapporto alla polizia, non tornò a casa. Si recò alla Confeitaria Colombo – Café do Forte, a Copacabana.
Ordinò il suo amato Café Brasileiro:
espresso, liquore al cioccolato fondente, rum cachaça e crema alla vaniglia.
Sul monitor passava un documentario:
Futebol. Alegria do Povo,
dedicato a Manoel Francisco dos Santos, detto Garrincha,
con musica di Heitor Villa-Lobos: Bachianas Brasileiras.
Al tavolo accanto, una bella donna leggeva il romanzo A paixão segundo G.H. di Clarice Lispector.
Dos Santos pensò:
le dribbling di Manoel Francisco dos Santos Garrincha e la bellezza della donna sono senza alcun dubbio.
.
.
Crimen en el Cristo Redentor
La niebla empezaba a disiparse lentamente sobre la colina del Corcovado cuando el guardia del turno de la mañana encontró un cuerpo sin vida, tendido a los pies de la gran estatua del Cristo Redentor, con el rostro vuelto hacia arriba.
La policía fue llamada de inmediato.
Y con ella llegó el detective dos Sados, conocido aficionado al fútbol, admirador de Manoel Francisco dos Santos, conocido como Garrincha.
Dos Sados, con una mirada severa y penetrante, observó en silencio al hombre muerto tendido en el suelo. No había sangre. Solo una fina marca en el cuello, como la presión de unos dedos, ejecutada con una precisión casi médica.
El fallecido era el teólogo Aurélio Martins, de 52 años, profesor en la Universidad de Río, conocido por su enfoque pragmático, casi científico, respecto a las pruebas de la existencia de Dios.
En el despacho de Aurélio Martins, que el detective visitó esa misma tarde, había decenas de libros: metafísica, filosofía analítica, comentarios a Tomás de Aquino y Wittgenstein, la novela La pasión según G.H. de Clarice Lispector, así como una serie de cartas firmadas por alguien con las iniciales S.L.
Eran cinco cartas. La última, del día anterior.
En ella leyó:
«La idea que tienes de Dios es siempre tan frágil. Me gustaría algún día demostrarte que ninguna prueba sobrevive cuando le quitas el suelo bajo los pies».
«La altura promete visión, pero solo da sombra».
«El argumento no resiste la duda cuando la duda se convierte en culto».
Concluyó que S.L. era algún filósofo escéptico.
Visitó a Sebastián Lourenço en su apartamento de Santa Tereza, con vista panorámica sobre la ciudad.
Le preguntó por el teólogo fallecido.
—Sí, conocía al profesor —respondió S.L.—. Discrepábamos a menudo.
Sonrió.
Pero yo no lo maté.
—No dije que lo hubiese matado —respondió dos Santos con frialdad—. Quiero saber sobre sus discrepancias.
Sebastián Lourenço comenzó a describir con pasión: Aurélio Martins creía que podía llegar a Dios mediante la pura lógica. Él, en cambio, creía que todos los argumentos sobre Dios debían derrumbarse no por odio a la religión, sino por respeto a la incertidumbre.
—La duda es la única deidad que soporta las pruebas —dijo finalmente.
El detective lo miró.
—Sin embargo, él se sentía amenazado —dijo dos Santos.
—Lo provocaba, sí —respondió S.L.—. Pero no mediante violencia.
Dos Santos observó que la mano de Sebastián Lourenço temblaba levemente.
Tal vez era un tic, o un presagio de párkinson.
De regreso a su casa, el detective reunió todos los datos:
1. El modo de muerte: presión mecánica en el cuello, precisión quirúrgica. Indica una persona con conocimientos médicos y anatómicos.
2. El lugar del hallazgo: a los pies del Cristo Redentor, de madrugada. Requiere alguien que conozca las rondas de los guardias.
3. La carta sobre la “duda que se convierte en culto”. Coincide con S.L., pero era demasiado obvio.
4. Las cartas: el escéptico provocaba al teólogo, pero no mostraba odio. Motivo intelectual, no criminal.
5. El estado físico de la víctima: Aurélio Martins tenía marcha inestable en las últimas semanas, según testimonio de colegas. Síntomas de fuerte estrés.
Y entonces la imagen empezó a aclararse:
La marca en el cuello.
La precisión quirúrgica.
La elección del lugar.
No indicaban pasión. Indicaban un ritual.
A la mañana siguiente se anunció el informe del forense:
en el cuello de Aurélio Martins había huellas de dedos con presión inusual, no de fuerza, sino de técnica.
Y una pequeña, casi invisible, marca de aguja bajo la clavícula izquierda.
El análisis de sangre mostró una pequeña cantidad de succinilcolina, un fármaco que provoca parálisis muscular sin dolor, utilizado en cirugía para la anestesia del paciente.
Dos Santos pensó: si Sebastián Lourenço no tenía conocimientos médicos, entonces debía ser otra persona.
En los archivos personales de Aurélio Martins se reveló que en las últimas semanas asistía a programas privados de apoyo emocional en el centro médico universitario.
Allí conoció a la doctora Louisa Rezende, anestesióloga.
El detective visitó a la doctora Rezende en el centro médico.
Ella intentó mostrarse serena. Le dijo que era un paciente como tantos otros que acudían al centro en busca de apoyo psicológico.
Dos Santos la miró fijamente.
—Dra. Louisa Rezende —dijo—, de la existencia de Dios tengo dudas; de la muerte de Aurélio Martins, no.
Ella se alteró.
—Aurélio Martins —dijo— había llegado al límite de su crisis espiritual.
Ella lo acompañaba a menudo al Corcovado para lo que él llamaba «oración nocturna».
La última noche le suplicó que lo «liberara del silencio de Dios».
Cuando ella se negó, Aurélio Martins, en un estado de histeria, intentó subir solo las escaleras alrededor de la estatua.
Cayó. Ella vio la desesperación en sus ojos. Una desesperación metafísica.
—Hazlo —le dijo—, libérame, bajo el Cristo Redentor.
Asustada, pensó en la succinilcolina que siempre llevaba en su bolso por si necesitaba tranquilizarlo.
Dejó de hablar.
No quería matarlo —continuó entre lágrimas—. Solo quería mantenerlo inmóvil hasta que se calmara. Luego dejó de respirar. Me asusté y me fui.
Cuando el detective dos Santos salió del centro médico, miró hacia la colina del Corcovado. La niebla volvía a ascender.
Y la figura del Cristo Redentor, con los brazos abiertos, permanecía imperturbable ante la humana debilidad de la duda.
Tras presentar su informe a la policía, no regresó a casa; fue a la Confeitaria Colombo–Café do Forte, en Copacabana.
Pidió su Café Brasileiro favorito:
Café espresso, licor de chocolate negro, ron cachaça y crema de vainilla.
En la pantalla de la televisión se proyectaba un documental:
Futebol. Alegria do Povo,
un homenaje a Manoel Francisco dos Santos, conocido como Garrincha,
con música de Heitor Villa-Lobos: Bachianas Brasileiras.
En la mesa de al lado, una mujer hermosa leía la novela La pasión según G.H. de Clarice Lispector.
Dos Santos pensó:
los dribbling de Manoel Francisco dos Santos Garrincha y la belleza de la mujer no dejan lugar a duda.
.
.
Crime no Cristo Redentor
A névoa começava a se dissipar lentamente sobre o morro do Corcovado quando o vigia do turno da manhã encontrou um corpo, deitado aos pés da grande estátua do Cristo Redentor, com o rosto virado para cima.
A polícia foi chamada imediatamente.
E com ela estava o detetive dos Sados, conhecido amante do futebol, admirador de Manoel Francisco dos Santos, o famoso Garrincha.
Dos Sados, com um olhar severo e penetrante, permaneceu calado enquanto observava o homem morto estirado no chão. Não havia sangue. Apenas um fino sinal no pescoço, como a pressão de dedos, executada com precisão quase cirúrgica.
O morto era o teólogo Aurélio Martins, 52 anos, professor da Universidade do Rio, conhecido por sua abordagem pragmática, quase científica, acerca das provas da existência de Deus.
Em seu escritório, que o detetive dos Sados visitou naquela mesma tarde, havia dezenas de livros: metafísica, filosofia analítica, comentários sobre Tomás de Aquino e Wittgenstein, o romance A paixão segundo G.H. de Clarice Lispector, e uma série de cartas assinadas por alguém com as iniciais S.L.
Eram cinco cartas. A última, do dia anterior.
Nela, lia-se:
“Sua ideia de Deus é sempre tão frágil. Gostaria um dia de lhe provar que nenhuma prova sobrevive quando se retira o chão sob seus pés.”
“A altura promete visão, mas dá apenas sombra.”
“O argumento não resiste à dúvida quando a dúvida se torna culto.”
O detetive concluiu que S.L. era algum filósofo cético.
Visitou Sebastian Lourenço em seu apartamento em Santa Teresa, com vista panorâmica para a cidade.
Perguntou-lhe sobre o teólogo morto.
— Sim, eu conhecia o professor — respondeu S.L. — Discutíamos com frequência.
Sorriu.
— Mas eu não o matei.
— Eu não disse que o senhor o matou — replicou dos Sados friamente. — Quero saber sobre suas divergências.
Sebastian Lourenço começou a descrever, apaixonado: Aurélio Martins acreditava poder chegar a Deus pela lógica pura. Ele, ao contrário, acreditava que todos os argumentos sobre Deus devem ser derrubados não por ódio à religião, mas por respeito à incerteza.
— A dúvida é a única divindade que resiste às provas — concluiu.
O detetive o observou.
— Mesmo assim, ele se sentia ameaçado — disse.
— Eu o provocava, sim. Mas nunca com violência — respondeu S.L.
Dos Santos notou que a mão de Sebastian Lourenço tremia levemente. Talvez fosse um tique, ou início de Parkinson.
Voltando para casa, dos Santos reuniu todas as evidências:
1. O modo de morte: pressão mecânica no pescoço, precisão cirúrgica.
Indica alguém com conhecimento médico e anatômico.
2. O local onde foi encontrado: aos pés do Cristo Redentor, ao amanhecer.
Exige alguém que conheça as rotas dos guardas.
3. A carta com a frase sobre “a dúvida que se torna culto”.
Combina com S.L., mas era óbvio demais.
4. As cartas: o cético provocava o teólogo, mas sem ódio.
Motivo intelectual, não criminoso.
5. O estado físico da vítima: Aurélio Martins tinha passos instáveis nas últimas semanas, segundo colegas.
Sintomas de forte estresse.
Então, a imagem começou a se esclarecer:
A marca no pescoço.
A precisão cirúrgica.
A escolha do local.
Nada indicava paixão. Indicava ritual.
Na manhã seguinte, chegou a perícia médica: no pescoço de Aurélio Martins havia marcas de dedos não pela força, mas pela técnica.
E um pequeno, quase invisível, sinal de agulha sob a clavícula esquerda.
A análise de sangue revelou pequena quantidade de succinilcolina, substância que provoca paralisia muscular sem dor, usada em anestesias cirúrgicas.
Dos Santos pensou: se Sebastian Lourenço não tinha conhecimentos médicos, então outra pessoa tinha.
Nos arquivos pessoais de Aurélio Martins, descobriu-se que, nas últimas semanas, ele participava de um programa privado de apoio a estresse emocional no centro médico universitário.
Lá conheceu a Dra. Louisa Rezende, anestesiologista.
O detetive visitou a Dra. Louisa Rezende no centro médico.
Ela tentou manter a calma. Disse-lhe que ele era um paciente típico, como tantos outros que buscavam apoio psicológico.
Dos Santos a fitou:
— Dra. Louisa Rezende, da existência de Deus eu tenho dúvidas; da morte de Aurélio Martins, não.
Ela se perturbou.
— Aurélio Martins — disse — havia chegado ao limite de sua crise espiritual.
Ela o acompanhava com frequência ao Corcovado para a “oração noturna”, como ele chamava.
Na última noite, ele implorou que o “libertasse do silêncio de Deus”.
Quando ela recusou, Aurélio, em estado de histeria, tentou subir sozinho as escadas ao redor da estátua.
Caiu. Ela viu o desespero em seus olhos — um desespero metafísico.
— Faça — disse ele — liberte-me, aqui, sob o Cristo Redentor.
E assustada, ela pensou na succinilcolina, que sempre carregava, caso precisasse acalmá-lo.
Parou de falar.
— Eu não queria matá-lo — continuou chorando. — Queria apenas imobilizá-lo até que se acalmasse. Depois ele não respirava mais. Tive muito medo e fugi.
Quando o detetive dos Santos saiu do centro médico, olhou para o morro do Corcovado.
A névoa subia novamente.
E a figura do Cristo Redentor, de braços abertos, permanecia imperturbável diante da fragilidade humana da dúvida.
Após entregar seu relatório à polícia, não voltou para casa. Foi à Confeitaria Colombo — Café do Forte, em Copacabana.
Pediu seu Café Brasileiro favorito:
espresso, licor de chocolate amargo, cachaça e creme de baunilha.
Na televisão, passava um documentário:
Futebol. Alegria do Povo,
homenagem a Manoel Francisco dos Santos, o Garrincha,
com música de Heitor Villa-Lobos: Bachianas Brasileiras.
Na mesa ao lado, uma bela mulher lia A paixão segundo G.H. de Clarice Lispector.
Dos Santos pensou:
As dribles de Manoel Francisco dos Santos
Garrincha e a beleza da mulher são, sem dúvida, incontestáveis.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η Άνοδος και η Πτωση
Ένα από τα motto του ήταν:
Οι λέξεις είναι επικίνδυνες.Οδηγουν στο θανατο.
Θεωρήθηκε χρήσιμος για το καθεστώς.Απο τις εκφράσεις τών ανθρώπων μάντευε τις προθέσεις τους,διέκρινε την αδυναμία τους.
Τον διόρισαν στην Υπηρεσία Εσωτερικής Ασφάλειας.
Ήταν διαβόητη η μνημη του.Θυμόταν τα πάντα: ποιος μίλησε, πότε, σε ποιον και γιατί.
Μέσα σε λίγο χρονο η Ανοδος του ήταν τρομακτική.
Ήξερε τη μέθοδο:να σε φοβούνται όλοι.
Όλη η χώρα ζούσε στη καχυποψία.
Όλοι ήταν εχθροί τού καθεστώτος γι'αυτόν.
Ολοι παρακολουθούσαν όλους, και ο ίδιος παρακολουθούσε τούς πάντες.
Η πολιτική του στηρίζονταν στο:ότι δεν αρκεί να είσαι αναγκαίος πρέπει να είσαι αναντικατάστατος.
Οργάνωσε ένα δίκτυο παρακολουθήσεων και «εξαφανίσεων» αντιφρονούντων.
Έχτισε στρατόπεδα, φυλακές, και ανέδειξε το δικό του ύφος τρόμου:
χωρίς θεατρικότητα, μόνο ψυχρή αποτελεσματικότητα.
Ήταν αυτός που τη συστηματοποίησε την Τρομοκρατια, την εξορθολόγισε, την έκανε πιο έγκυρη διοικητικά και πιο φονική.
Μεταμόρφωσε το σύστημα τών Στρατοπεδων Συγκεντρωσης σε γιγαντιαίο μηχανισμό εργασίας: χιλιάδες χιλιόμετρα σιδηροδρόμων και δρόμων χτίστηκαν από κρατούμενους, πολλοί εκ τών οποίων πέθαναν.
Κάθε βράδυ υπέγραφε λίστες εκτελέσεων.
Οι υπογραφές του ψυχρά καλλιγραφικες.
Μια από τις σκοτεινότερες επιχειρήσεις τού καθεστωτος έγινε κάτω από τις εντολές του.Την υπεγραψε ο ίδιος.
Χιλιάδες αντιφρονούντες εκτελέσθηκαν και θάφτηκαν σε ομαδικό τάφο.
Όλοι γνώριζαν,και δεν αγνοούσαν τις φήμες,για τα ερωτικά του εγκλήματα .
Επέλεγε γυναίκες, ηθοποιούς, χορεύτριες, γραμματείς, ακόμη και ανήλικα κοριτσια.Τις παρασερνε με το πολυτελέστατο αυτοκίνητο του στη πολυτελέστατη βίλα του του,με πισίνες,αίθουσα κινηματογραφικών προβολων κι εκεί τις βίαζε.
Οι σωματοφύλακες του
δεν τολμούσαν να μιλησουν.Ακρα σιωπή.
Οι γυναίκες που δεν υπέκυπταν, συνήθως εξαφανίζονταν ή κατηγορούνταν για αντεπαναστατική δράση.
Η σκηνή με την ηθοποιο που τον χαστούκισε μπροστά σε κοσμο έγινε θρύλος.
Την επόμενη μέρα η ηθοποιός εξαφανισθηκε και δεν βρέθηκε ποτέ.
Κανείς δεν τον ενόχλησε.Ηταν η ατσαλινη καρδιά τού συστήματος.
Εκτός από τις εσωτερικές εκκαθαρίσεις επόπτευε το μεγαλύτερο δίκτυο κατασκόπων που είχε ποτέ υπάρξει παγκοσμια.Οι πράκτορες του
διείσδυαν σε πρεσβείες, κυβερνήσεις,στρατό, πανεπιστήμια,παντού.
Ήταν πανίσχυρος.
Όταν πέθανε ο ηγέτης τού καθεστώτος τότε για πρώτη φορά ένιωσε φόβο.
Το κενό εξουσίας άνοιξε μια άβυσσο που δεν ξέρεις ποιος θα πέσει μέσα.
Αρχικά εμφανίστηκε ως «μεταρρυθμιστής»:
απελευθέρωσε φυλακισμένους,
χαλάρωσε τους περιορισμούς,
προσπάθησε να μετριασει τον φόβο που ο ίδιος είχε χτισει.
Όμως κανείς δεν μπορεί να γίνει επικεφαλής ενός καθεστώτος τρόμου αν δεν έχει πρώτα εξαλείψει όλους τούς μάρτυρες τού τρόμου.
Τον καθαίρεσαν.
Γιατί ο άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για όλους, είναι επικίνδυνος για όλους.
Όταν τον συνέλαβαν έβρεχε καταρρακτωδως.
Κατάλαβε πως ο κόσμος είχε σταματήσει να γυρίζει γύρω από αυτόν.
Τον μετέφεραν σε έναν υπόγειο θαλαμο.Εναν από εκείνους που ο ίδιος είχε διατάξει να χτιστεί χρόνια πριν για τους «κρατικούς κινδύνους».
Ο χώρος ήταν άδειος, μια λάμπα κρεμόταν από την οροφή, κι ένα τραπέζι στο κέντρο.
Τελικά καταληξα,σκέφτηκε ψυχρα,στο θάλαμο θανατου που έχω φτιάξει για τους άλλους.
Η ανάκριση κράτησε ώρες. Τού κατελόγισαν προδοσίες, συνωμοσίες, αλαζονεία, υπέρμετρη δύναμη, φιλοδοξίες,καταχρήσεις εξουσιας,βιασμους.
Ζήτησε να μιλήσει. Δεν τον άφησαν
Όταν εκδόθηκε η απόφαση για την εκτέλεσή του,δεν αντεδρασε.Ηξερε το τέλος του.
Σε συστήματα που χτίζονται πάνω στη βία και τον τρόμο, δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πρόσωπο από αυτόν που ξέρει τα μυστικά τους.
Το πρωί τής επόμενης μέρας τον οδήγησαν στην αυλή τής φυλακής. Η βροχή είχε σταματήσει και ο ουρανός ήταν γκρίζος χάλυβας.
Άκουσε τον πυροβολισμο.
Έπειτα η Πτώση του.
Το σώμα του θάφτηκε σε ανώνυμο τάφο.
Το όνομά του σβηστηκε από παντού.
Damnatio Memoriae.
Το καθεστώς ήθελε να διαγράψει την ύπαρξη τού πιο πιστού και ταυτόχρονα πιο επικίνδυνου υπηρέτη του.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η Frida τής Frida
(Frida Kahlo:μονολογος)
Ο πονος είναι μια μεταφυσική άσκηση.Εισαι στα όρια τού τελους συνεχώς.Δεν ξέρω αν μ'εκανε υπεράνθρωπη.
Ξέρω μόνο πως εκείνη τη μέρα ήμουνα 21 ετών και το σώμα μου συγκρούσθηκε με τον θάνατο.Το λεωφορείο,ο μεταλλικός λεβιές,με διέλυσε.Η πήλινη φιγούρα μου συντρίφτηκε.Δεν τελείωσε ποτέ εκείνη η πρόσκρουση Απο τότε ζω μέσα στο κάταγμα μου.
Γύψοι, νάρθηκες, χειρουργεία,το κρεβάτι στο νοσοκομείο,το μωρό που ποτέ δεν θα γεννησω.
Παντοτινά έγκυος.
Οι γιατροί μετρούν τα κόκκαλα, τη διαλυμένη μήτρα,τη σπονδυλική στήλη.Κάθε χειρουργείο είναι μια κάθοδος μου στη κόλαση.
Η βελόνα τρυπάει το δέρμα μου πριν από την αναισθησία, η μυρωδια τού αιθέρα στο μυαλο μου. Φοβόμαι. Το παραδέχομαι.Φοβομαι να πεθάνω.
Ο Diego ειναι ένας μεγάλος,τεράστιος τοίχος που ποτέ δεν θα καταφέρω να αναρριχηθω.
Τον λατρευω.Τον μισώ.Ειναι βούβαλος κι εγώ εύθραυστη πορσελανη.Ζωγραφιζει όλη την ιστορία τού Μεξικού,κι εγώ αυτοπορτρέτα με μεξικάνικα παραδοσιακά ρούχα με ένα τριαντάφυλλο στα μαλλιά.
Η' ξαπλωμενη στο κρεβάτι τού νοσοκομείου με την μήτρα μου να αιωρείται πανω όπως σφαγμένο ζώο
Όταν ο Leo Trosky ήρθε στο Μεξικό πρόσφυγας, κυνηγημένος,
βρήκε στο σπίτι μου καταφύγιο.
Ήταν γλυκός μαζί μου.Τον ερωτεύτηκα.
Και τον δολοφόνησαν.
Έχω στο αίμα μου τη Μεξικάνικη Επανάσταση. Τις γυναίκες με τα υφαντά πολύχρωμα φορέματα, τούς άντρες με τα sombreros, τις νεκροκεφαλές τής Día de los Muertos.
Ζωγράφισα ελάφια,ρίζες που φυτρώνουν από το στήθος, καρδιές κομμένες στα δύο, σώματα ραμμένα σαν ρούχα μετά από σφαγή.
Την αυτοπροσωπογραφία τής χώρας μου.Εμενα.Τη Μητερα.Τη Frida
τής Frida.
Τη κολόνα τής σπονδυλικής μου στήλης που κρατάει όρθιο ότι έχει καταρρεύσει μέσα μου. Δεν ζωγράφισα ποτέ όνειρα. Ζωγράφισα την πραγματικότητα. .
Ερωτες είχα πολλούς. Με άντρες,με γυναίκες Κάθε έρωτας ήταν ένας τρόπος διαφυγής από τον πόνο που κουβαλούσα, ένας τρόπος να νιώσω για λίγο ότι το σώμα μου μπορούσε ακόμη να διεκδικησει τη ζωή από τον θάνατο.Να λες: είμαι ακόμη εδώ,επιθυμητή,κάτι μέσα μου καίει.
Αν ξαναγεννηθω θα ήθελα να έχω το ίδιο σώμα,με τις ίδιες πληγές.Ακεραιο.
.
.
.
φωτογράφιση
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
(Ανθρώπινα Εσωτερικά)
Εκλειψη
(Ελληνικά, English, Francais, German,Italiano, Spanish, Portuguese)
Η γυναίκα τής φωτογραφίας.Τιποτα δεν συμβαίνει φανερά.
Στέκεται μονη,τα χέρια της ανεβαίνουν αργά προς το λαιμο,σαν να θέλει να
βγάλει τα σκουλαρίκια της.Παγιδευμενη στο χαμόγελο της.
Ποια είναι όταν κανείς δεν τη βλεπει.
Ίσως μόλις γύρισε.
Ίσως ετοιμάσθηκε να βγει και μόλις το ανέβαλε.
Ίσως βλέπει στον καθρέφτη τον εαυτό της, τής αρέσει και θα βγει.
.
.
(Human Interiors)
Eclipse
The woman in the photograph. Nothing is happening visibly.
She stands alone, her hands rising slowly toward her neck, as if she wants
to take off her earrings. Trapped within her smile.
Who is she when no one sees her?
Perhaps she has just returned.
Perhaps she was getting ready to go out and just postponed it.
Perhaps she sees herself in the mirror, likes what she sees, and will go out.
.
.
(Intérieurs Humains)
Éclipse
La femme sur la photographie. Rien ne se passe visiblement.
Elle se tient seule, les mains montant lentement vers son cou, comme si elle
voulait enlever ses boucles d’oreilles. Prisonnière de son sourire.
Qui est-elle quand personne ne la voit ?
Peut-être qu’elle vient juste de rentrer.
Peut-être qu’elle se préparait à sortir et vient de l’ajourner.
Peut-être qu’elle se voit dans le miroir, que cela lui plaît, et qu’elle sortira.
.
.
(Menschliche Innere)
Eclipse
Die Frau auf dem Foto. Nichts geschieht sichtbar.
Sie steht allein, ihre Hände steigen langsam zu ihrem Hals, als wolle sie
ihre Ohrringe abnehmen. Gefangen in ihrem Lächeln.
Wer ist sie, wenn niemand sie sieht?
Vielleicht ist sie gerade zurückgekommen.
Vielleicht wollte sie ausgehen und hat es gerade verschoben.
Vielleicht sieht sie sich im Spiegel, es gefällt ihr, und sie wird ausgehen.
.
.
(Interiori Umane)
Eclissi
La donna nella fotografia. Nulla accade visibilmente.
Sta in piedi da sola, le mani che salgono lentamente verso il collo, come se
volesse togliersi gli orecchini. Intrappolata nel suo sorriso.
Chi è quando nessuno la vede?
Forse è appena tornata.
Forse stava per uscire e l’ha appena rimandato.
Forse si vede allo specchio, le piace ciò che vede e uscirà.
.
.
(Interiores Humanos)
Eclipse
La mujer de la fotografía. Nada sucede de manera visible.
Está de pie sola, las manos subiendo lentamente hacia el cuello, como si
quisiera quitarse los pendientes. Atrapada en su sonrisa.
Quién es cuando nadie la ve.
Quizá acaba de regresar.
Quizá se preparaba para salir y acaba de posponerlo.
Quizá se mira en el espejo, le gusta lo que ve y saldrá.
.
.
(Interiores Humanos)
Eclipse
A mulher da fotografia. Nada acontece visivelmente.
Ela está sozinha, as mãos subindo devagar em direção ao pescoço, como se
quisesse tirar os brincos. Aprisionada no seu sorriso.
Quem é ela quando ninguém a vê?
Talvez tenha acabado de voltar.
Talvez estivesse pronta para sair e acabou de adiar.
Talvez se veja no espelho, goste do que vê e saia.
.
.
.
φωτογράφιση
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η ηθοποιός Άννα Καρένινα
(Ελληνικά, English , Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Η γυναίκα τής φωτογραφίας,ηθοποιός,
στο ρόλο τής Άννα Καρενινα.Το κεφάλι της γυρισμένο ελαφρά στο πλάι.Τα μεγάλα γυαλιά της, σαν θεατρική μάσκα, κρύβουν οτι η Άννα παλεύει με τον εαυτό της.
Αφουγκράζεται έναν ήχο που μόνο η ίδια γνωρίζει: το βουητό τού τρένου που πλησιάζει από μακριά, τον χτύπο τής καρδιάς της όταν συναντά τον Βρόνσκι, την ασφυξία ενός γάμου.
Όταν η ηθοποιός στρέφει το κεφάλι της, όπως στη φωτογραφία, είναι η στιγμή όπου η Άννα αντιλαμβάνεται πως η ζωή της αλλάζει αμετάκλητα και δεν μπορεί πια να επιστρέψει.
Όταν ρωτήθηκε σε ένα cut τών γυρισμάτων τι σημαίνει για εκείνη η Άννα.
Χαμογέλασε και είπε:
«Να ζεις με όλη σου τη φωτιά, ακόμη κι όταν ο κόσμος σου είναι μονο χιόνι».
Στη τελευταία σκηνή:
Το τρένο ακούγεται από μακριά. Ένας χαμηλός βρυχηθμός, σαν την αναπνοή ενός ζώου που δεν μπορείς να δαμάσεις. .
Κάνει ένα βήμα μπροστά.
Και μια ξαφνική ησυχία,σαν να σταμάτησε ο χρόνος.
Το τρένο πλησιάζει.
Και για μια στιγμή,η πιο καθαρή στιγμή τής ζωής της νιώθει πως μπορει επιτέλους να αναπνεύσει.
.
.
The Actress Anna Karenina
The woman in the photograph, an actress,
in the role of Anna Karenina. Her head turned slightly to the side. Her large glasses, like a theatrical mask, hide the fact that Anna is struggling with herself.
She listens to a sound only she can hear: the distant roar of the approaching train, the heartbeat that quickens when she meets Vronsky, the suffocation of a marriage.
When the actress turns her head, as in the photograph, it is the moment Anna realizes that her life is changing irrevocably and she can no longer return.
When she was asked in a cut during filming what Anna means to her,
she smiled and said:
“To live with all your fire, even when your world is made only of snow.”
In the final scene:
The train is heard from afar. A low roar, like the breathing of an animal you cannot tame.
She takes a step forward.
And a sudden silence, as if time had stopped.
The train approaches.
And for a moment—the clearest moment of her life—she feels she can finally breathe.
.
.
L’Actrice Anna Karénine
La femme sur la photo, une actrice,
dans le rôle d’Anna Karénine. La tête légèrement tournée sur le côté. Ses grandes lunettes, comme un masque théâtral, cachent qu’Anna lutte contre elle-même.
Elle écoute un son que seule elle peut entendre : le grondement du train qui approche de loin, le battement de son cœur lorsqu’elle rencontre Vronski, l’asphyxie d’un mariage.
Quand l’actrice tourne la tête, comme sur la photo, c’est le moment où Anna comprend que sa vie change irréversiblement et qu’elle ne peut plus revenir en arrière.
Lorsqu’on lui a demandé, dans une coupure du tournage, ce que représente Anna pour elle,
elle a souri et répondu :
« Vivre avec tout ton feu, même lorsque ton monde n’est que neige. »
Dans la dernière scène :
On entend le train au loin. Un grondement sourd, comme la respiration d’un animal qu’on ne peut dompter.
Elle avance d’un pas.
Et un silence soudain, comme si le temps s’était arrêté.
Le train approche.
Et l’espace d’un instant — le moment le plus clair de sa vie — elle sent qu’elle peut enfin respirer.
.
.
Die Schauspielerin Anna Karenina
Die Frau auf dem Foto, eine Schauspielerin,
in der Rolle der Anna Karenina. Ihr Kopf leicht zur Seite gedreht. Die großen Brillen, wie eine Theatermaske, verbergen, dass Anna mit sich selbst ringt.
Sie horcht auf ein Geräusch, das nur sie hören kann: das Rauschen des Zuges in der Ferne, den Herzschlag, der schneller wird, wenn sie Wronski begegnet, die Beklemmung einer Ehe.
Wenn die Schauspielerin den Kopf wendet, wie auf dem Foto, ist es der Moment, in dem Anna begreift, dass ihr Leben sich unwiderruflich verändert und es keinen Rückweg mehr gibt.
Als man sie in einer Drehpause fragte, was Anna für sie bedeutet,
lächelte sie und sagte:
„Mit all deinem Feuer zu leben, selbst wenn deine Welt nur aus Schnee besteht.“
In der letzten Szene:
Der Zug ist in der Ferne zu hören. Ein leises Grollen, wie der Atem eines Tieres, das man nicht zähmen kann.
Sie macht einen Schritt nach vorn.
Und eine plötzliche Stille, als ob die Zeit stehen geblieben wäre.
Der Zug kommt näher.
Und für einen Moment — den klarsten ihres Lebens — spürt sie, dass sie endlich atmen kann.
.
.
L’Attrice Anna Karenina
La donna nella fotografia, un’attrice,
nel ruolo di Anna Karenina. La testa leggermente voltata di lato. I suoi grandi occhiali, come una maschera teatrale, nascondono che Anna sta lottando con se stessa.
Ascolta un suono che solo lei conosce: il ruggito del treno che si avvicina da lontano, il battito del cuore quando incontra Vronskij, l’asfissia di un matrimonio.
Quando l’attrice gira la testa, come nella foto, è il momento in cui Anna capisce che la sua vita sta cambiando irrevocabilmente e che non può più tornare indietro.
Quando le chiesero, in un’interruzione delle riprese, cosa significhi per lei Anna,
sorrise e disse:
«Vivere con tutto il tuo fuoco, anche quando il tuo mondo è solo neve.»
Nell’ultima scena:
Il treno si sente da lontano. Un ruggito profondo, come il respiro di un animale che non puoi domare.
Fa un passo avanti.
E un silenzio improvviso, come se il tempo si fosse fermato.
Il treno si avvicina.
E per un istante — l’istante più limpido della sua vita — sente che può finalmente respirare.
.
.
La Actriz Anna Karénina
La mujer de la fotografía, una actriz,
en el papel de Anna Karénina. La cabeza ligeramente girada hacia un lado. Sus grandes gafas, como una máscara teatral, ocultan que Anna lucha consigo misma.
Escucha un sonido que solo ella conoce: el rumor del tren que se acerca desde lejos, el latido de su corazón cuando se encuentra con Vronski, la asfixia de un matrimonio.
Cuando la actriz gira la cabeza, como en la foto, es el instante en que Anna comprende que su vida cambia de manera irreversible y que ya no puede volver atrás.
Cuando le preguntaron, en un corte del rodaje, qué significa para ella Anna,
sonrió y dijo:
«Vivir con todo tu fuego, incluso cuando tu mundo es solo nieve.»
En la escena final:
El tren se oye a lo lejos. Un rugido bajo, como la respiración de un animal que no se puede domar.
Da un paso adelante.
Y un silencio repentino, como si el tiempo se hubiera detenido.
El tren se acerca.
Y por un momento —el momento más claro de su vida— siente que por fin puede respirar.
.
.
A Atriz Anna Kariênina
A mulher da fotografia, uma atriz,
no papel de Anna Kariênina. A cabeça levemente voltada para o lado. Os seus grandes óculos, como uma máscara teatral, escondem que Anna luta consigo mesma.
Ela escuta um som que só ela reconhece: o rugido do trem que se aproxima de longe, o bater do seu coração quando encontra Vronski, a asfixia de um casamento.
Quando a atriz vira a cabeça, como na fotografia, é o momento em que Anna percebe que sua vida muda de modo irrevogável e que não pode mais voltar atrás.
Quando lhe perguntaram, numa pausa das filmagens, o que Anna significa para ela,
ela sorriu e disse:
«Viver com todo o teu fogo, mesmo quando o teu mundo é apenas neve.»
Na cena final:
O trem é ouvido ao longe. Um rugido baixo, como a respiração de um animal que não se pode domar.
Ela dá um passo à frente.
E um silêncio repentino, como se o tempo tivesse parado.
O trem se aproxima.
E por um instante — o instante mais claro da sua vida — ela sente que finalmente pode respirar.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η Negra Desnuda τού Francisco Goya
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
1800.Ξύπνησε με ένα βόμβο στ' αυτιά που τού τρυπούσε το κεφάλι.Δεν ήταν η πρώτη φορά.Εδω και μήνες μια λεπίδα έκοβε συριζα το
αυτι τού Φρανσίσκο Γκόγια.
Είχε τελειώσει τη Maja Desnuda.Η Ισπανίδα γυναίκα ξαπλωμένη γυμνή,απελευθερωμένη,άγρια.Πραγματικη γυναίκα,οχι γυναίκα μύθου.
Ανυπακοη.
Ήταν παραγγελία τού prime minister Manuel de Godoy, Duke of Alcúdia για το secreto cabinet του.
Όταν το 1808 την κατέσχεσαν από τον Δούκα χτύπησαν τη πόρτα του.Δεν άκουγε καθόλου κι έβλεπε μονάχα τα χείλη τού υπηρέτη του να κινούνται.
Ήταν τρεις άντρες στα μαύρα.Ο ένας τού έδωσε ένα φάκελο σφραγισμένο.
Η Ιερά Εξέταση τον καλούσε να δώσει εξηγήσεις για την «άσεμνη» απεικόνιση τής γυμνής Maja. Το γράμμα μιλούσε για «προσβολή τής ηθικής» και «παρακίνηση τών αμαρτωλών απαγορευμένων παθών».
Ο Francisco Goya κάθησε απέναντι από τούς Ιεροδικαστες.
Έβλεπε τα χείλη τους να κουνιούνται αλλά δεν άκουγε τίποτα.
Δεν φοβονταν.Αντιθετα ήθελε να γελάσει.
Ποια Ισπανία προσβαλλόταν; Η Ισπανία τών αυλών, που ζούσε μέσα στη χλιδή,ενώ η Ισπανία τού λαού πεινούσε ;
Δεν είναι αμαρτία να αποτυπώνει τη φύση,δεν είναι ύβρις.
Κάποιοι επικαλεστηκαν πως η απεικόνιση ήταν μέσα στα αποδεκτά όρια τής παραδοσης:παράδειγμα:Η Danae τού Tizian και η Rokeby Venus
η Αφροδίτη στον Καθρέφτη τού Velázquez.
Τον άφησαν προσωρινά ελεύθερο, αλλά η απειλή αιωρούταν.
Ότι τα έργα του θα καταστρέφονταν,και θα τού απαγόρευαν να ζωγραφίζει.
Επιστρέφοντας σπίτι ένιωσε πως όλα είχαν αλλάξει.Δεν μπορούσε να ακούσει τις φωνές τών δρόμων, το χλιμιντρισμα και τον καλπασμο τών άλογων,τα παιδιά που έπαιζαν. Μόνο μια σιωπή παντού.Ενα κενό αβύσσου
στο Quinta del Sordo,το Σπίτι τού Κωφού,όπως έλεγαν το σπίτι που έμενε
Όλη του η ζωγραφική στο σκοτάδι πλέον.Pinturas Negras.
Μορφές που στροβιλίζονται,μάγισσες wizards,δαίμονες,
άνθρωποι που είχαν χάσει τη ψυχή τους.Τουφεκισμενοι.
Η Ισπανία κατέρρεε γύρω του με τους πολέμους, τις ανατροπές, τις αυθαιρεσίες τών ισχυρών.
Ο Κρόνος καταβροχθίζει τα παιδιά του.
Στο τέλος του το 1828 σκέφτηκε τη Maja Desnuda:
Έτσι είναι η αλήθεια.Γυμνή όπως εσύ. Και όποιος δεν αντέχει να τη δει, δεν αντέχει ούτε την ελευθερία.
.
.
Παρακάτω βρίσκονται οι έξι μεταφράσεις (English, Français, Deutsch, Italiano, Español, Português), με απόλυτη πιστότητα στο ύφος, το νόημα και την ατμόσφαιρα του κειμένου.
.
.
The Negra Desnuda by Francisco Goya
1800. He woke up with a buzzing in his ears that pierced his skull. It wasn’t the first time. For months now, a sharp blade had been slicing straight through Francisco Goya’s ear.
He had finished the Maja Desnuda. The Spanish woman lying naked, liberated, wild. A real woman, not a woman of myth.
Disobedience.
It had been a commission from Prime Minister Manuel de Godoy, Duke of Alcúdia, for his secreto cabinet.
When in 1808 they confiscated it from the Duke, they knocked on his door. He couldn’t hear at all and saw only the lips of his servant moving.
There were three men in black. One handed him a sealed envelope.
The Inquisition summoned him to give explanations for the “indecent” depiction of the naked Maja. The letter spoke of an “offense to morality” and a “stirring of sinful forbidden passions.”
Francisco Goya sat before the Inquisitors.
He watched their lips move, but he heard nothing.
He did not fear them. On the contrary, he wanted to laugh.
What Spain was being offended? The Spain of courts, living in opulence, while the Spain of the people starved?
It is not a sin to depict nature; it is not hubris.
Some invoked tradition to defend him: examples such as Titian’s Danaë and the Rokeby Venus, Velázquez’s Venus at her Mirror.
They released him temporarily, but the threat hovered:
that his works would be destroyed and he would be forbidden to paint.
Returning home, he felt that everything had changed. He could no longer hear the voices of the streets, the neighing and galloping of horses, the children playing. Only silence everywhere. A void of abyss.
In the Quinta del Sordo, the House of the Deaf Man, as they called his home,
All his painting now entered darkness. Pinturas Negras.
Figures swirling, witches, wizards, demons,
people who had lost their souls. The executed.
Spain was collapsing around him under wars, upheavals, and the whims of the powerful.
Cronus devours his children.
Near the end of his life in 1828, he thought of the Maja Desnuda:
Such is truth. Naked like you. And whoever cannot bear to look at it, cannot bear freedom either.
.
.
La Negra Desnuda de Francisco Goya
1800. Il se réveilla avec un bourdonnement dans les oreilles qui lui transperçait la tête. Ce n’était pas la première fois. Depuis des mois, une lame tranchante coupait net l’oreille de Francisco Goya.
Il avait achevé la Maja Desnuda. La femme espagnole étendue nue, libérée, sauvage. Une femme réelle, pas une femme mythique.
Désobéissance.
C’était une commande du Premier ministre Manuel de Godoy, duc d’Alcúdia, pour son cabinet secret.
Quand en 1808 on la confisqua au duc, on frappa à sa porte. Il n’entendait plus rien et ne voyait que les lèvres de son serviteur bouger.
Trois hommes en noir. L’un lui remit une enveloppe scellée.
L’Inquisition le convoquait pour s’expliquer sur la représentation « indécente » de la Maja nue. La lettre parlait « d’offense à la morale » et « d’incitation aux passions interdites et pécheresses ».
Francisco Goya s’assit face aux inquisiteurs.
Il voyait leurs lèvres bouger mais n’entendait rien.
Il n’avait pas peur. Au contraire, il avait envie de rire.
Quelle Espagne était offensée ? L’Espagne des cours, vivant dans le luxe, tandis que l’Espagne du peuple mourait de faim ?
Ce n’est pas un péché de représenter la nature, ce n’est pas une hybris.
Certains invoquèrent la tradition pour le défendre : par exemple la Danaé du Titien, la Vénus Rokeby, la Vénus au miroir de Velázquez.
On le relâcha provisoirement, mais la menace planait :
que ses œuvres soient détruites et qu’on lui interdise de peindre.
De retour chez lui, il sentit que tout avait changé. Il ne pouvait plus entendre les voix des rues, les hennissements et le galop des chevaux, les enfants jouant. Rien qu’un silence partout. Un vide abyssal.
À la Quinta del Sordo, la Maison du Sourd, comme on appelait sa demeure,
Toute sa peinture entra désormais dans l’obscurité. Pinturas Negras.
Des formes tourbillonnantes, sorcières, démons,
des êtres ayant perdu leur âme. Les fusillés.
L’Espagne s’effondrait autour de lui dans les guerres, les bouleversements, les abus des puissants.
Cronos dévore ses enfants.
À la fin de sa vie, en 1828, il pensa à la Maja Desnuda :
Voilà ce qu’est la vérité. Nue comme toi. Et celui qui ne peut la regarder ne supporte pas non plus la liberté.
.
.
Die Negra Desnuda von Francisco Goya
1800. Er erwachte mit einem Summen in den Ohren, das seinen Kopf durchbohrte. Es war nicht das erste Mal. Seit Monaten schnitt eine scharfe Klinge geradewegs durch Francisco Goyas Ohr.
Er hatte die Maja Desnuda vollendet. Die spanische Frau, nackt hingestreckt, befreit, wild. Eine wirkliche Frau, keine mythische.
Ungehorsam.
Es war ein Auftrag des Premierministers Manuel de Godoy, Herzog von Alcúdia, für sein geheimes Kabinett.
Als man sie 1808 dem Herzog konfiszierte, klopften sie an Goyas Tür. Er hörte nichts mehr und sah nur die Lippen seines Dieners sich bewegen.
Drei Männer in Schwarz. Einer überreichte ihm einen versiegelten Umschlag.
Die Inquisition rief ihn vor, um sich für die „unanständige“ Darstellung der nackten Maja zu erklären. Der Brief sprach von einer „Beleidigung der Moral“ und einer „Anstachelung sündhafter verbotener Leidenschaften“.
Francisco Goya setzte sich den Inquisitoren gegenüber.
Er sah ihre Lippen sich bewegen, doch hörte nichts.
Er fürchtete sich nicht. Im Gegenteil, er wollte lachen.
Welche Spanien wurde beleidigt? Das Spanien der Höfe, die im Luxus lebten, während das Spanien des Volkes hungerte?
Es ist keine Sünde, die Natur abzubilden, keine Hybris.
Einige beriefen sich zu seiner Verteidigung auf Tradition: etwa Tizians Danae, die Rokeby Venus, Velázquez’ Venus vor dem Spiegel.
Man ließ ihn vorerst frei, doch die Drohung schwebte:
dass seine Werke zerstört und ihm das Malen verboten würde.
Als er nach Hause zurückkehrte, spürte er, dass sich alles verändert hatte. Er konnte die Stimmen der Straßen nicht hören, das Wiehern und Galoppieren der Pferde, die spielenden Kinder. Nur Stille überall. Eine Abgrundleere.
In der Quinta del Sordo, dem Haus des Tauben, wie man es nannte,
Gelangte seine Malerei ganz in die Dunkelheit. Pinturas Negras.
Wirbelnde Gestalten, Hexen, Zauberer, Dämonen,
Menschen ohne Seele. Die Erschossenen.
Spanien stürzte um ihn herum ein in Kriege, Umstürze, Willkür der Mächtigen.
Kronos verschlingt seine Kinder.
Am Ende seines Lebens, 1828, dachte er an die Maja Desnuda:
So ist die Wahrheit. Nackt wie du. Und wer sie nicht ansehen kann, erträgt auch die Freiheit nicht.
.
.
La Negra Desnuda di Francisco Goya
1800. Si svegliò con un ronzio nelle orecchie che gli trapassava la testa. Non era la prima volta. Da mesi una lama affilata tagliava di netto l’orecchio di Francisco Goya.
Aveva terminato la Maja Desnuda. La donna spagnola distesa nuda, liberata, selvaggia. Una donna reale, non una donna del mito.
Disobbedienza.
Era una commissione del primo ministro Manuel de Godoy, duca di Alcúdia, per il suo gabinetto segreto.
Quando nel 1808 la confiscarono al duca, bussarono alla sua porta. Non sentiva nulla e vedeva solo le labbra del suo servo muoversi.
Tre uomini in nero. Uno gli porse una busta sigillata.
L’Inquisizione lo convocava per dare spiegazioni sulla rappresentazione “indecente” della Maja nuda. La lettera parlava di “offesa alla morale” e di “incitamento a passioni peccaminose e proibite”.
Francisco Goya sedette di fronte agli inquisitori.
Vedeva le loro labbra muoversi, ma non udiva nulla.
Non aveva paura. Anzi, gli veniva da ridere.
Quale Spagna veniva offesa? La Spagna delle corti, che viveva nel lusso, mentre la Spagna del popolo moriva di fame?
Non è peccato rappresentare la natura; non è hybris.
Alcuni invocarono la tradizione per difenderlo: ad esempio la Danae di Tiziano, la Venere Rokeby, la Venere allo Specchio di Velázquez.
Lo lasciarono temporaneamente libero, ma la minaccia aleggiava:
che le sue opere fossero distrutte e gli venisse proibito di dipingere.
Tornando a casa sentì che tutto era cambiato. Non riusciva più a sentire le voci delle strade, il nitrito e il galoppo dei cavalli, i bambini che giocavano. Solo silenzio ovunque. Un vuoto d’abisso.
Nella Quinta del Sordo, la Casa del Sordo, come chiamavano la sua dimora,
Tutta la sua pittura entrò nell’oscurità. Pinturas Negras.
Figure vorticosamente, streghe, maghi, demoni,
persone che avevano perso l’anima. I fucilati.
La Spagna crollava intorno a lui tra guerre, sconvolgimenti e arbitri dei potenti.
Crono divora i suoi figli.
Alla fine della sua vita, nel 1828, pensò alla Maja Desnuda:
Così è la verità. Nuda come te. E chi non sopporta di guardarla, non sopporta neppure la libertà.
.
.
La Negra Desnuda de Francisco Goya
1800. Se despertó con un zumbido en los oídos que le taladraba la cabeza. No era la primera vez. Desde hacía meses, una hoja afilada le cortaba en seco el oído a Francisco Goya.
Había terminado la Maja Desnuda. La mujer española tendida desnuda, liberada, salvaje. Una mujer real, no una mujer mítica.
Desobediencia.
Había sido un encargo del primer ministro Manuel de Godoy, duque de Alcúdia, para su gabinete secreto.
Cuando en 1808 la confiscaron al duque, llamaron a su puerta. No oía nada y veía solo los labios de su criado moviéndose.
Tres hombres de negro. Uno le entregó un sobre sellado.
La Inquisición lo convocaba para dar explicaciones por la representación “indecente” de la Maja desnuda. La carta hablaba de “ofensa a la moral” y de “incitación a pasiones pecaminosas prohibidas”.
Francisco Goya se sentó frente a los inquisidores.
Veía sus labios moverse, pero no escuchaba nada.
No les temía. Al contrario, le daban ganas de reír.
¿Qué España se ofendía? ¿La España de las cortes, que vivía en el lujo, mientras la España del pueblo pasaba hambre?
No es pecado representar la naturaleza; no es hybris.
Algunos invocaron la tradición para defenderlo: por ejemplo la Danae de Tiziano, la Venus de Rokeby, la Venus del Espejo de Velázquez.
Lo dejaron libre temporalmente, pero la amenaza seguía:
que sus obras serían destruidas y se le prohibiría pintar.
Al regresar a casa sintió que todo había cambiado. Ya no podía oír las voces de las calles, los relinchos y el galope de los caballos, los niños jugando. Solo silencio por todas partes. Un vacío abismal.
En la Quinta del Sordo, la Casa del Sordo, como llamaban su vivienda,
Toda su pintura entró en la oscuridad. Pinturas Negras.
Figuras que giran, brujas, hechiceros, demonios,
personas que habían perdido el alma. Los fusilados.
España se derrumbaba a su alrededor entre guerras, revueltas y arbitrariedades de los poderosos.
Cronos devora a sus hijos.
Al final de su vida, en 1828, pensó en la Maja Desnuda:
Así es la verdad. Desnuda como tú. Y quien no soporta mirarla, no soporta tampoco la libertad.
.
.
A Negra Desnuda de Francisco Goya
1800. Acordou com um zumbido nos ouvidos que lhe trespassava a cabeça. Não era a primeira vez. Há meses que uma lâmina lhe cortava rente o ouvido, o ouvido de Francisco Goya.
Tinha terminado a Maja Desnuda. A mulher espanhola deitada, nua, livre, selvagem. Mulher verdadeira, não mulher de mito.
Desobediência.
Fora uma encomenda do primeiro-ministro Manuel de Godoy, Duque de Alcúdia, para o seu gabinete secreto.
Quando, em 1808, a obra foi confiscada ao Duque, bateram-lhe à porta. Não ouvia absolutamente nada e via apenas os lábios do seu criado moverem-se.
Eram três homens vestidos de negro. Um deles entregou-lhe um envelope selado.
A Inquisição chamava-o a prestar explicações pela representação “indecente” da Maja nua. A carta falava em “ofensa à moral” e em “incitamento de paixões pecaminosas e proibidas”.
Francisco Goya sentou-se diante dos inquisidores.
Via os seus lábios moverem-se, mas não escutava palavra alguma.
Não tinha medo. Pelo contrário, tinha vontade de rir.
Que Espanha era essa que se sentia ofendida? A Espanha das cortes faustosas, que vivia no luxo enquanto a Espanha do povo passava fome?
Não é pecado retratar a natureza, nem é blasfémia.
Alguns invocaram que a representação estava dentro dos limites aceites pela tradição: exemplos disso eram a Danae de Ticiano e a Rokeby Venus, a Vénus ao Espelho de Velázquez.
Libertaram-no temporariamente, mas a ameaça permanecia.
Que as suas obras seriam destruídas e que lhe seria proibido pintar.
Ao regressar a casa, sentiu que tudo tinha mudado. Já não conseguia ouvir as vozes das ruas, o relinchar e o galope dos cavalos, as crianças a brincar. Apenas um silêncio absoluto. Um vazio abissal.
Na Quinta del Sordo, a Casa dos Surdos, como chamavam à casa onde vivia,
toda a sua pintura se mergulhou na escuridão. Pinturas Negras.
Figuras que rodopiam, bruxas, feiticeiros, demónios,
gente que perdera a alma. Fuzilados.
A Espanha desmoronava-se à sua volta com as guerras, as convulsões, os abusos dos poderosos.
Cronos devora os seus próprios filhos.
No fim da vida, em 1828, pensou na Maja Desnuda:
Assim é a verdade. Nua como tu.
E quem não suporta vê-la, não suporta tampouco a liberdade.
.
.
.
φωτογραφιση-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Μέσα στην άδεια αιθουσα
'γιατι ήρθες;' ρώτησε εκείνη
Η γυναίκα έστρεψε το βλέμμα της προς το άγαλμα πίσω τους.
'να φύγουμε από δω'
είπε εκείνος.
Περπάτησαν προς την εξοδο.
Το άγαλμα έμεινε πίσω τους ακίνητο.Μεσα στην άδεια αίθουσα.
.
.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η Τελευταία Συνάντηση
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Το τρένο μπήκε αργά μέσα στον σταθμό.Εξω χιόνιζε.
Κάθονταν προς το.παραθυρο τού βαγονιού.
Όταν το τρένο σταμάτησε ,ένας παγωμένος αέρας μπήκε από την πόρτα που άνοιξε.
Κατέβηκε.
Το τρένο έφυγε.
Και τότε την είδε στην απέναντι αποβάθρα.Κρατούσε ένα μικρό κοριτσι από
το χέρι.Εσκυβε και τής έλεγε κάτι κι εκείνο γελούσε.Κι ύστερα γύρισε το
κεφάλι της προς το μέρος του.
Η καρδιά του χτυπούσε να σπάσει.
Φώναξε το όνομά της.Ο θόρυβος τού σταθμού κάλυπτε τα πάντα.
Ποσα χρόνια είχε να τη δει,να τής μιλήσει;
Εκείνη είχε στραμμένο το πρόσωπο της προς τη μεριά που ήταν εκείνος.
Ήταν τόσο κοντά.Μπορουσε να τον δει.
Εκείνος σήκωσε το χέρι.Φωναξε δεύτερη φορά.
Γύρω του ένας χείμαρρος από ανθρώπους που περίμεναν το επομενο τρένο.
Την έκρυψαν από τα μάτια του.
Το στήθος του πονούσε.Στηρίχτηκε σ’ έναν στύλο και προσπάθησε να ανασάνει.
Ανάμεσα από τους ανθρώπους την είδε.Αυτη και το.παιδι.Τοσο.κοντα.Τοσο
μακριά.
Προσπάθησε να κινηθεί,να πάει απέναντι,να την προλάβει.Αλλα το σώμα του
δεν μπορούσε.Σωριστηκε στην αποβαθρα.Γυρω τού μαζεύτηκε κόσμος.
Τούς έκανε νόημα ν'ανοιξουν.Και τότε την είδε για τελευταία φορά.Απέναντι.
Κοιτούσε προς το μέρος του.Σαν κάποια κραυγή ν'ακουσε να φωνάζει το
όνομα της.Και να σβήνει.
Το τρένο απέναντι ήρθε με εκκοφαντικο θόρυβο και όλα χάθηκαν.
.
.
The Last Meeting
The train entered the station slowly. Outside, it was snowing.
He was sitting by the window of the carriage.
When the train stopped, a frozen gust of air came in through the door that opened.
He got off.
The train departed.
And then he saw her on the opposite platform. She was holding a little girl by the hand. She bent down and said something to her, and the child laughed. And then she turned her head toward him.
His heart pounded violently.
He shouted her name. The noise of the station drowned everything out.
How many years had it been since he had seen her, spoken to her?
Her face was turned in the direction where he stood.
They were so close. She could see him.
He raised his hand. He shouted again.
Around him, a torrent of people waiting for the next train.
They hid her from his sight.
His chest hurt. He leaned on a pillar and tried to breathe.
Through the crowd he saw her again. Her and the child. So close. So far.
He tried to move, to go across, to reach her. But his body couldn’t.
He collapsed on the platform. People gathered around him.
He gestured for them to make way.
And then he saw her for the last time. On the opposite side.
She was looking toward him. As if she had heard some cry calling her name. And fading.
The train on the opposite track arrived with a deafening roar, and everything disappeared.
.
.
La Dernière Rencontre
Le train entra lentement dans la gare. Dehors, il neigeait.
Il était assis près de la fenêtre du wagon.
Quand le train s’arrêta, un air glacial entra par la porte qui s’ouvrit.
Il descendit.
Le train repartit.
Et alors il la vit sur le quai d’en face. Elle tenait une petite fille par la main. Elle se penchait vers elle, lui disait quelque chose, et l’enfant riait. Puis elle tourna la tête vers lui.
Son cœur battait à se rompre.
Il cria son nom. Le bruit de la gare couvrait tout.
Combien d’années s’étaient écoulées sans qu’il la voie, sans qu’il lui parle ?
Elle tournait le visage vers l’endroit où il se trouvait.
Ils étaient si proches. Elle pouvait le voir.
Il leva la main. Il cria une deuxième fois.
Autour de lui, un torrent de gens qui attendaient le prochain train.
Ils la lui cachèrent.
Sa poitrine le faisait souffrir. Il s’appuya contre un poteau et essaya de respirer.
À travers la foule, il la vit. Elle et l’enfant. Si proches. Si loin.
Il essaya de bouger, de traverser, de la rejoindre. Mais son corps ne pouvait plus.
Il s’effondra sur le quai. Les gens s’attroupèrent.
Il leur fit signe de s’écarter.
Et alors il la vit pour la dernière fois. En face.
Elle regardait vers lui. Comme si elle avait entendu un cri appeler son nom. Puis s’éteindre.
Le train d’en face arriva dans un fracas assourdissant, et tout disparut.
.
.
Die Letzte Begegnung
Der Zug fuhr langsam in den Bahnhof ein. Draußen schneite es.
Er saß am Fenster des Wagens.
Als der Zug hielt, drang ein eisiger Luftstoß durch die geöffnete Tür hinein.
Er stieg aus.
Der Zug fuhr davon.
Und dann sah er sie auf dem gegenüberliegenden Bahnsteig. Sie hielt ein kleines Mädchen an der Hand. Sie beugte sich zu ihm hinunter, sagte etwas, und das Kind lachte. Dann drehte sie den Kopf in seine Richtung.
Sein Herz schlug, als würde es zerspringen.
Er rief ihren Namen. Der Lärm des Bahnhofs übertönte alles.
Wie viele Jahre waren vergangen, seit er sie gesehen, seit er mit ihr gesprochen hatte?
Ihr Gesicht war seiner Seite zugewandt.
So nah waren sie. Sie konnte ihn sehen.
Er hob die Hand. Rief ein zweites Mal.
Um ihn strömten Menschenmassen, die auf den nächsten Zug warteten.
Sie verdeckten sie ihm.
Seine Brust schmerzte. Er lehnte sich an eine Säule und versuchte zu atmen.
Zwischen den Menschen sah er sie wieder. Sie und das Kind. So nah. So fern.
Er versuchte sich zu bewegen, hinüberzugehen, sie zu erreichen. Doch sein Körper konnte nicht.
Er brach auf dem Bahnsteig zusammen. Leute sammelten sich um ihn.
Er bedeutete ihnen, Platz zu machen.
Und dann sah er sie zum letzten Mal. Drüben.
Sie schaute zu ihm hinüber. Als hätte sie einen Schrei gehört, der ihren Namen rief. Und verstummte.
Der Zug auf der anderen Seite kam mit ohrenbetäubendem Lärm, und alles verschwand.
.
.
L’Ultimo Incontro
Il treno entrò lentamente nella stazione. Fuori nevicava.
Era seduto vicino al finestrino del vagone.
Quando il treno si fermò, un’ondata d’aria gelida entrò dalla porta che si apriva.
Scese.
Il treno ripartì.
E allora la vide sulla banchina opposta. Teneva per mano una bambina. Si chinava verso di lei, le diceva qualcosa, e la piccola rideva. Poi voltò la testa verso di lui.
Il suo cuore batteva da spezzarsi.
Gridò il suo nome. Il rumore della stazione copriva ogni cosa.
Quanti anni erano passati senza vederla, senza parlarle?
Lei aveva il volto rivolto verso di lui.
Erano così vicini. Lei poteva vederlo.
Lui alzò la mano. Gridò una seconda volta.
Intorno a lui un fiume di persone che aspettavano il treno successivo.
Lo nascosero alla sua vista.
Il petto gli fece male. Si appoggiò a un pilastro e cercò di respirare.
Attraverso la folla la rivide. Lei e la bambina. Così vicine. Così lontane.
Cercò di muoversi, di andare dall’altra parte, di raggiungerla. Ma il suo corpo non poteva.
Crollò sulla banchina. La gente gli si fece intorno.
Fece loro segno di aprire un varco.
E allora la vide per l’ultima volta. Di fronte.
Lei guardava verso di lui. Come se avesse udito un grido chiamare il suo nome. E svanire.
Il treno dall’altra parte arrivò con un rumore assordante e tutto scomparve.
.
.
El Último Encuentro
El tren entró lentamente en la estación. Afuera nevaba.
Él estaba sentado junto a la ventana del vagón.
Cuando el tren se detuvo, una ráfaga de aire helado entró por la puerta que se abrió.
Bajó.
El tren partió.
Y entonces la vio en el andén de enfrente. Ella llevaba de la mano a una niña pequeña. Se inclinaba hacia ella, le decía algo, y la niña reía. Luego volvió la cabeza hacia él.
Su corazón latía con violencia.
Gritó su nombre. El ruido de la estación lo cubría todo.
¿Cuántos años habían pasado sin verla, sin hablarle?
Ella tenía el rostro vuelto hacia donde él estaba.
Estaban tan cerca. Ella podía verlo.
Él levantó la mano. Gritó por segunda vez.
A su alrededor, un torrente de gente que esperaba el siguiente tren.
La ocultaron de su vista.
Le dolía el pecho. Se apoyó en un poste y trató de respirar.
Entre la multitud volvió a verla. A ella y a la niña. Tan cerca. Tan lejos.
Intentó moverse, cruzar, alcanzarla. Pero su cuerpo no podía.
Se desplomó en el andén. La gente se reunió a su alrededor.
Les hizo una seña para que se apartaran.
Y entonces la vio por última vez. En frente.
Ella miraba hacia él. Como si hubiera oído un grito llamarla por su nombre. Y apagarse.
El tren de la otra vía llegó con un estruendo ensordecedor, y todo desapareció.
.
.
O Último Encontro
O trem entrou devagar na estação. Lá fora nevava.
Ele estava sentado junto à janela do vagão.
Quando o trem parou, uma lufada de ar gelado entrou pela porta que se abriu.
Ele desceu.
O trem partiu.
E então ele a viu na plataforma oposta. Ela segurava pela mão uma menina pequena. Inclinava-se e lhe dizia algo, e a criança ria. Depois virou a cabeça na direção dele.
Seu coração batia a ponto de explodir.
Ele chamou seu nome. O barulho da estação abafava tudo.
Quantos anos tinham passado sem vê-la, sem falar com ela?
Ela tinha o rosto voltado para onde ele estava.
Estavam tão perto. Ela podia vê-lo.
Ele levantou a mão. Chamou de novo.
Ao seu redor, um fluxo de pessoas que esperavam o próximo trem.
Elas a esconderam de sua vista.
Seu peito doía. Ele apoiou-se num poste e tentou respirar.
Por entre as pessoas ele a viu novamente. Ela e a criança. Tão perto. Tão longe.
Tentou mover-se, atravessar, alcançá-la. Mas seu corpo não conseguia.
Caiu na plataforma. A multidão se juntou ao seu redor.
Ele lhes fez sinal para que abrissem caminho.
E então ele a viu pela última vez. Do outro lado.
Ela olhava em sua direção. Como se tivesse ouvido algum grito chamando seu nome. E apagando-se.
O trem do lado oposto chegou com um ruído ensurdecedor, e tudo desapareceu.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Κοίτα εμένα
(μια ταινία )
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Ασπρόμαυρη σκηνή.
Αίθουσα αεροδρομιου
Ήχοι βημάτων, ανακοινώσεις σε δύο γλώσσες,αγγλικά και γαλλικά.
Εκείνη κάθεται μόνη.Τα μαλλιά της κομμένα κοντά. Κρατά ένα βιβλίο ανοιχτό.
Εκείνος εμφανίζεται στην άκρη τού κάδρου δεξια.Την κοιτάζει.
Η κάμερα κάνει jump cut:
εκεινος κάθεται δίπλα της.
-Θα με ρωτήσετε για την ταινία;τού λέει,χωρίς να τον κοιτάζει
-Οχι,τής απαντάει εκείνος και τη κοιτάζει.Θα σε ρωτήσω για μένα.
Εκείνη τον κοιτάζει.
Χαμογελα.
Cut.
Η σκηνή σε μπαρ.
Η κάμερα κινείται ανάμεσα στα τραπεζια.Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη καπνό.
Η κάμερα σταματά μπροστά τους.Καθονται απεναντι,ακινητοι,κοιτώντας ο ένας τον άλλον
Το γκαρσονι φέρνει τα ποτά τους
Cut.
Εκεινη γελάει δυνατά.
Cut
Εκείνος τής πιανει το χέρι.
Cut.
Σκηνή στο δωμάτιο.
Το δωμάτιο με χαμηλό φωτισμό.
Είναι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι.
Η κάμερα κάνει αργή πανοραμική περιστροφή,
και ζουμαρει στα πρόσωπα τους.
-Είσαι μεγαλύτερος από μένα,λέει εκείνη.
-Είμαι πιο κουρασμένος από εσένα. Αυτό είναι όλο,
απαντάει εκείνος.
-Θα με βαρεθείς,λέει εκείνη
-Μπορεί,απαντάει εκείνος.
(παύση)
Αλλά όχι απόψε.
Εκείνη ακουμπά το κεφάλι της στον ώμο του.
Το κάδρο σκοτεινιάζει αργά.
Παράλληλες cuts σκηνές: Εκείνη τρέχει στη βροχή γελώντας.
Εκεινος γράφει σε μια γραφομηχανή.
Οι δυο τους χορεύουν χωρίς μουσική στο σαλόνι.
Εκείνη κλαίει στο μπάνιο.
Εκεινος καπνίζει στο μπαλκόνι.
Σκηνή στο σαλόνι.
Νύχτα.Ακουγεται η καταιγίδα.
Χαμηλός φωτισμός. Εκεινη πηγαίνει πέρα δώθε.
Εκείνος στέκεται όρθιος,ακίνητος.
-Δεν θέλω να με χρησιμοποιούν,λέει εκείνη.Δεν είμαι σταρ.
Εκείνη βγαίνει από το πλάνο.
Cut.
Σκηνή χωρισμού.
Η κάμαρα τούς ακολουθεί σε έναν ερημικό δρόμο.
Η κάμερα στέκεται ακίνητη.
Απομακρύνονται στο βάθος.
Εκείνη βγαίνει από το κάδρο αριστερά.
Εκείνος μετά από λίγο βγαίνει από το κάδρο δεξιά.
Η κάμερα μένει ακίνητη
δειχνοντας το δρόμο που χάνεται στο βάθος.
Cut.
Σκηνή τού τέλους.
Εκείνος διαβάζει στην εφημερίδα πως βρέθηκε νεκρή στο αυτοκίνητο της.
Cut.
Η φωνή του voice-over:
-Καποιοι ανθρωποι δεν αντέχουν τον κόσμο.
Cut.
Εκείνος κάθεται στο γραφείο.
Ανοίγει ένα συρτάρι.
Βγάζει ένα λευκό χαρτί.
Γράφει.
Η κάμερα απομακρύνεται.
Cut.
Εκείνος έξω από το μπαρ.
Κοιτάζει μέσα.
Το τραπέζι όπου κάθισαν κάποτε είναι άδειο.
Η κάμερα πλησιάζει πολυ στο τραπέζι.Το πλάνο θολωνει.
Voice-over εκεινης (από ηχογράφηση):
-Κοίτα εμένα.
Fade out.
Τέλος.
.
.
Look at Me
(a film)
Black-and-white scene.
Airport hall.
Sounds of footsteps, announcements in two languages, English and French.
She sits alone. Her hair cut short. She holds an open book.
He appears at the right edge of the frame. He looks at her.
Jump cut:
he is sitting next to her.
“Are you going to ask me about the film?” she says, without looking at him.
“No,” he answers, looking at her. “I’ll ask you about me.”
She looks at him.
She smiles.
Cut.
The bar scene.
The camera moves between the tables. The atmosphere is filled with smoke.
The camera stops in front of them. They sit facing each other, motionless, staring.
The waiter brings their drinks.
Cut.
She laughs loudly.
Cut.
He takes her hand.
Cut.
Scene in the room.
The room is dimly lit.
They lie on the bed.
The camera makes a slow panoramic rotation and zooms in on their faces.
“You’re older than me,” she says.
“I’m just more tired than you. That’s all,” he replies.
“You’ll get bored of me,” she says.
“Maybe,” he replies.
(pause)
“But not tonight.”
She rests her head on his shoulder.
The frame darkens slowly.
Parallel cut scenes:
She runs in the rain laughing.
He types on a typewriter.
They dance without music in the living room.
She cries in the bathroom.
He smokes on the balcony.
Living-room scene.
Night. The storm is heard.
Low lighting. She walks back and forth.
He stands still.
“I don’t want to be used,” she says. “I’m not a star.”
She exits the frame.
Cut.
Separation scene.
The camera follows them on a deserted road.
It remains still.
They walk away in the distance.
She exits the frame to the left.
He exits to the right a moment later.
The camera remains fixed,
showing the road fading into the distance.
Cut.
Final scene.
He reads in the newspaper that she was found dead in her car.
Cut.
His voice-over:
“Some people cannot endure the world.”
Cut.
He sits at his desk.
He opens a drawer.
Takes out a blank sheet of paper.
Writes.
The camera pulls away.
Cut.
He stands outside the bar.
He looks inside.
The table where they once sat is empty.
The camera moves very close to the table. The image blurs.
Her voice-over (from a recording):
“Look at me.”
Fade out.
End.
.
.
Regarde-moi
(un film)
Scène en noir et blanc.
Hall d’aéroport.
Bruits de pas, annonces en deux langues, anglais et français.
Elle est assise seule. Les cheveux coupés courts. Elle tient un livre ouvert.
Il apparaît à droite du cadre. Il la regarde.
Jump cut :
il est assis à côté d’elle.
« Vous allez me poser des questions sur le film ? » dit-elle sans le regarder.
« Non », répond-il en la regardant. « Je vais te poser des questions sur moi. »
Elle le regarde.
Elle sourit.
Cut.
La scène au bar.
La caméra se deplace entre les tables. L’atmosphère est pleine de fumée.
La caméra s’arrête devant eux. Ils sont assis face à face, immobiles, se dévisageant.
Le garçon apporte leurs boissons.
Cut.
Elle éclate de rire.
Cut.
Il lui prend la main.
Cut.
Scène dans la chambre.
La pièce est faiblement éclairée.
Ils sont allongés sur le lit.
La caméra effectue une lente rotation panoramique et zoome sur leurs visages.
« Tu es plus âgé que moi », dit-elle.
« Je suis juste plus fatigué que toi. C’est tout », répond-il.
« Tu vas te lasser de moi », dit-elle.
« Peut-être », répond-il.
(pause)
« Mais pas ce soir. »
Elle pose la tête sur son épaule.
Le cadre s’assombrit lentement.
Plans parallèles :
Elle court sous la pluie en riant.
Il tape à la machine à écrire.
Ils dansent sans musique dans le salon.
Elle pleure dans la salle de bain.
Il fume sur le balcon.
Scène dans le salon.
Nuit. On entend l’orage.
Lumière tamisée. Elle fait les cent pas.
Il reste debout, immobile.
« Je ne veux pas être utilisée », dit-elle. « Je ne suis pas une star. »
Elle sort du cadre.
Cut.
Scène de séparation.
La caméra les suit sur une route déserte.
Elle reste immobile.
Ils s’éloignent au loin.
Elle sort du cadre à gauche.
Il sort à droite un peu après.
La caméra reste fixe,
montrant la route qui disparaît dans le lointain.
Cut.
Scène finale.
Il lit dans le journal qu’on l’a retrouvée morte dans sa voiture.
Cut.
Voix off de lui :
« Certains ne supportent pas le monde. »
Cut.
Il s’assoit à son bureau.
Il ouvre un tiroir.
Sort une feuille blanche.
Écrit.
La caméra recule.
Cut.
Il est dehors, devant le bar.
Il regarde à l’intérieur.
La table où ils s’étaient assis autrefois est vide.
La caméra s’approche de très près de la table. Le plan se brouille.
Voix off d’elle (d’un enregistrement) :
« Regarde-moi. »
Fondu au noir.
Fin.
.
.
Sieh mich an
(ein Film)
Schwarzweißszene.
Flughafenhalle.
Schritte, Durchsagen in zwei Sprachen, Englisch und Französisch.
Sie sitzt allein. Kurzgeschnittene Haare. Ein geöffnetes Buch in der Hand.
Er erscheint am rechten Bildrand. Er sieht sie an.
Jump Cut:
Er sitzt neben ihr.
„Werden Sie mich nach dem Film fragen?“ sagt sie, ohne ihn anzusehen.
„Nein“, antwortet er und sieht sie an. „Ich werde dich nach mir fragen.“
Sie sieht ihn an.
Sie lächelt.
Cut.
Die Barszene.
Die Kamera bewegt sich zwischen den Tischen. Die Atmosphäre ist voller Rauch.
Die Kamera hält vor ihnen an. Sie sitzen sich gegenüber, unbeweglich, sich anstarrend.
Der Kellner bringt ihre Getränke.
Cut.
Sie lacht laut.
Cut.
Er nimmt ihre Hand.
Cut.
Szene im Zimmer.
Das Zimmer ist schwach beleuchtet.
Sie liegen auf dem Bett.
Die Kamera macht eine langsame Panorama-Drehung und zoomt auf ihre Gesichter.
„Du bist älter als ich“, sagt sie.
„Ich bin nur müder als du. Das ist alles“, antwortet er.
„Du wirst mich satt haben“, sagt sie.
„Vielleicht“, antwortet er.
(Pause)
„Aber nicht heute Nacht.“
Sie legt ihren Kopf auf seine Schulter.
Das Bild verdunkelt sich langsam.
Parallel geschnittene Szenen:
Sie rennt lachend durch den Regen.
Er tippt auf einer Schreibmaschine.
Die beiden tanzen ohne Musik im Wohnzimmer.
Sie weint im Badezimmer.
Er raucht auf dem Balkon.
Wohnzimmerszene.
Nacht. Man hört das Gewitter.
Gedämpftes Licht. Sie geht hin und her.
Er steht still.
„Ich will nicht benutzt werden“, sagt sie. „Ich bin kein Star.“
Sie verlässt das Bild.
Cut.
Trennungsszene.
Die Kamera folgt ihnen auf einer verlassenen Straße.
Sie bleibt reglos.
Sie entfernen sich in der Ferne.
Sie geht links aus dem Bild.
Er kurz darauf rechts.
Die Kamera bleibt unbewegt
und zeigt die Straße, die in der Ferne verschwindet.
Cut.
Schlussszene.
Er liest in der Zeitung, dass man sie tot in ihrem Auto gefunden hat.
Cut.
Sein Voice-over:
„Manche Menschen ertragen die Welt nicht.“
Cut.
Er sitzt an seinem Schreibtisch.
Er öffnet eine Schublade.
Nimmt ein leeres Blatt heraus.
Schreibt.
Die Kamera fährt zurück.
Cut.
Er steht draußen vor der Bar.
Er blickt hinein.
Der Tisch, an dem sie einst saßen, ist leer.
Die Kamera fährt ganz nah an den Tisch heran. Das Bild verschwimmt.
Ihre Voice-over-Stimme (aus einer Aufnahme):
„Sieh mich an.“
Fade out.
Ende.
.
.
Guardami
(un film)
Scena in bianco e nero.
Sala d’aeroporto.
Passi, annunci in due lingue, inglese e francese.
Lei è seduta da sola. Capelli corti. Tiene un libro aperto.
Lui appare sul lato destro dell’inquadratura. La guarda.
Jump cut:
lui è seduto accanto a lei.
«Mi chiederete del film?» dice lei, senza guardarlo.
«No», risponde lui guardandola. «Ti chiederò di me.»
Lei lo guarda.
Sorride.
Cut.
La scena al bar.
La camera si muove tra i tavoli. L’aria è piena di fumo.
La camera si ferma davanti a loro. Sono seduti uno di fronte all’altra, immobili, fissandosi.
Il cameriere porta i loro drink.
Cut.
Lei ride forte.
Cut.
Lui le prende la mano.
Cut.
Scena nella stanza.
La stanza è debolmente illuminata.
Sono sdraiati sul letto.
La camera compie una lenta panoramica e si avvicina ai loro volti.
«Sei più grande di me», dice lei.
«Sono solo più stanco di te. Tutto qui», risponde lui.
«Ti annoierai di me», dice lei.
«Forse», risponde lui.
(pausa)
«Ma non stanotte.»
Lei appoggia la testa sulla sua spalla.
L’immagine si oscura lentamente.
Scene in montaggio parallelo:
Lei corre sotto la pioggia ridendo.
Lui scrive a macchina.
Ballano senza musica in salotto.
Lei piange in bagno.
Lui fuma sul balcone.
Scena in salotto.
Notte. Si sente il temporale.
Luce soffusa. Lei cammina avanti e indietro.
Lui rimane in piedi, immobile.
«Non voglio essere usata», dice lei. «Non sono una star.»
Esce dall’inquadratura.
Cut.
Scena della separazione.
La camera li segue lungo una strada deserta.
Rimane immobile.
Si allontanano nel fondo.
Lei esce a sinistra dall’inquadratura.
Lui poco dopo esce a destra.
La camera resta ferma
mostrando la strada che svanisce in lontananza.
Cut.
Scena finale.
Lui legge sul giornale che lei è stata trovata morta nella sua auto.
Cut.
La sua voce fuori campo:
«Alcune persone non sopportano il mondo.»
Cut.
Lui si siede alla scrivania.
Apre un cassetto.
Tira fuori un foglio bianco.
Scrive.
La camera si allontana.
Cut.
Lui fuori dal bar.
Guarda dentro.
Il tavolo dove un tempo sedevano è vuoto.
La camera si avvicina molto al tavolo. L’immagine sfoca.
Voce fuori campo di lei (da una registrazione):
«Guardami.»
Dissolvenza.
Fine.
.
.
Mírame
(una película)
Escena en blanco y negro.
Sala de aeropuerto.
Sonidos de pasos, anuncios en inglés y francés.
Ella está sentada sola. Pelo corto. Sostiene un libro abierto.
Él aparece en el borde derecho del encuadre. La mira.
Jump cut:
él está sentado a su lado.
«¿Me va a preguntar sobre la película?» dice ella sin mirarlo.
«No», responde él mirándola. «Te voy a preguntar sobre mí.»
Ella lo mira.
Sonríe.
Cut.
La escena en el bar.
La cámara se mueve entre las mesas. La atmósfera está llena de humo.
La cámara se detiene frente a ellos. Sentados uno frente al otro, inmóviles, mirándose.
El camarero trae sus bebidas.
Cut.
Ella ríe fuerte.
Cut.
Él le toma la mano.
Cut.
Escena en la habitación.
La habitación tiene poca luz.
Están acostados en la cama.
La cámara hace una lenta panorámica y se acerca a sus rostros.
«Eres mayor que yo», dice ella.
«Solo estoy más cansado que tú. Eso es todo», responde él.
«Te cansarás de mí», dice ella.
«Quizás», responde él.
(pausa)
«Pero no esta noche.»
Ella apoya la cabeza en su hombro.
El plano se oscurece lentamente.
Cortes paralelos:
Ella corre bajo la lluvia riendo.
Él escribe a máquina.
Bailan sin música en el salón.
Ella llora en el baño.
Él fuma en el balcón.
Escena en el salón.
Noche. Se oye la tormenta.
Luz tenue. Ella camina de un lado a otro.
Él permanece de pie, inmóvil.
«No quiero que me utilicen», dice ella. «No soy una estrella.»
Ella sale del encuadre.
Cut.
Escena de separación.
La cámara los sigue por un camino desierto.
Permanece quieta.
Ellos se alejan a lo lejos.
Ella sale del encuadre por la izquierda.
Él sale después por la derecha.
La cámara queda fija,
mostrando el camino que se pierde en la distancia.
Cut.
Escena final.
Él lee en el periódico que ella fue encontrada muerta en su coche.
Cut.
Su voz en off:
«Algunas personas no soportan el mundo.»
Cut.
Él se sienta en el escritorio.
Abre un cajón.
Saca una hoja en blanco.
Escribe.
La cámara retrocede.
Cut.
Él está fuera del bar.
Mira hacia dentro.
La mesa donde antes se sentaron está vacía.
La cámara se acerca mucho a la mesa. La imagen se difumina.
Voz en off de ella (de una grabación):
«Mírame.»
Fade out.
Fin.
.
.
Olha para mim
(um filme)
Cena em preto e branco.
Sala de aeroporto.
Passos, anúncios em inglês e francês.
Ela está sentada sozinha. Cabelo curto. Segura um livro aberto.
Ele aparece no lado direito do enquadramento. Olha para ela.
Jump cut:
ele está sentado ao lado dela.
«Vai perguntar-me sobre o filme?» diz ela, sem olhá-lo.
«Não», responde ele, olhando-a. «Vou perguntar-te sobre mim.»
Ela olha para ele.
Sorri.
Cut.
A cena no bar.
A câmara move-se entre as mesas. O ambiente está cheio de fumo.
A câmara pára diante deles. Estão sentados frente a frente, imóveis, olhando-se.
O empregado traz as bebidas.
Cut.
Ela ri alto.
Cut.
Ele segura a mão dela.
Cut.
Cena no quarto.
O quarto tem luz fraca.
Estão deitados na cama.
A câmara faz uma panorâmica lenta e aproxima-se dos seus rostos.
«És mais velho do que eu», diz ela.
«Só estou mais cansado do que tu. É só isso», responde ele.
«Vais cansar-te de mim», diz ela.
«Talvez», responde ele.
(pausa)
«Mas não esta noite.»
Ela encosta a cabeça ao ombro dele.
A imagem escurece lentamente.
Cortes paralelos:
Ela corre na chuva rindo.
Ele escreve numa máquina de escrever.
Os dois dançam sem música na sala.
Ela chora na casa de banho.
Ele fuma na varanda.
Cena na sala.
Noite. Ouve-se a tempestade.
Luz fraca. Ela anda de um lado para o outro.
Ele permanece de pé, imóvel.
«Não quero ser usada», diz ela. «Não sou uma estrela.»
Ela sai do enquadramento.
Cut.
Cena de separação.
A câmara segue-os numa estrada deserta.
Permanece imóvel.
Eles afastam-se ao longe.
Ela sai pela esquerda do enquadramento.
Ele sai pela direita pouco depois.
A câmara permanece fixa,
mostrando a estrada desaparecendo à distância.
Cut.
Cena final.
Ele lê no jornal que ela foi encontrada morta no carro.
Cut.
A voz off dele:
«Algumas pessoas não suportam o mundo.»
Cut.
Ele senta-se à secretária.
Abre uma gaveta.
Tira uma folha em branco.
Escreve.
A câmara afasta-se.
Cut.
Ele está fora do bar.
Olha para dentro.
A mesa onde se sentaram está vazia.
A câmara aproxima-se muito da mesa. A imagem desfoca.
Voz off dela (de uma gravação):
«Olha para mim.»
Fade out.
Fim.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η κουκλα
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Μπήκε στο καταστημα και ζήτησε να δει τις πλαστικές κούκλες.Η υπάλληλος
τον πήγε στην αίθουσα που εκτίθονταν.
Μια από αυτές τον εντυπωσίασε και τη διάλεξε.
Την έβαλε στο διπλανό κάθισμα τού αυτοκινήτου του.Ολοι τον κοιτούσαν στο δρόμο,στα φανάρια που σταματούσε.Ηταν εντυπωσιακή γυναίκα.
Την έστησε σε μια γωνιά τής κρεβατοκάμαρας.Στην.αρχη τού φάνηκε άκαμπτη,
αδιάφορη.
Όμως μετά από λίγες μέρες όλα άλλαξαν.
Τής περιέγραφε τη ζωή του, τους έρωτες του.Της διάβαζε αποσπάσματα από βιβλία, της έβαζε μουσική, της έδειχνε φωτογραφίες.
Μια νύχτα τη ξάπλωσε στο κρεβάτι δίπλα του.
Μετά από εκείνη τη νύχτα δεν κοιμόνταν χωρίς εκείνη.
Αγόρασε ρούχα και την έντυνε,τη στόλιζε με κοσμήματα και περούκες.
-Είσαι όμορφη ,της έλεγε.
Είχε ανάγκη τη παρουσια της.Ηταν εκεί για εκείνον.Για πάντα.Αμεταβλητη.
Δική του.
Άρχισε να αδιαφορεί για τον εξωτερικό κόσμο,στη δουλειά του καθυστερούσε,
ζητούσε άδειες.
Σκέφτονταν εκείνη,στο ημίφως τής κρεβατοκάμαρας να τον περιμένει.
Τον ξυπνούσαν θόρυβοι τη νύχτα.Την έβλεπε να μετακινείται.Ακουε την
αναπνοή της.
Από τη δουλειά τον απελυσαν.Χαρηκε.Θα είχε περισσότερο χρόνο με τη
γυναίκα του.
Απενεργοποιησε το τηλέφωνο.Δεν ήθελε κανένας να τους ενοχλεί.
Μια μέρα άρχισε να την υποψιάζεται.Ενιωσε πως τον προδίδει,πως τον
εγκαταλείπει.Πως δεν τον θέλει πια.
Αυτόν τον τρελενε.Της φώναζε.Ζητουσε εξηγήσεις.
Η κούκλα ανεκφραστη,ψυχρή.
Κατέρρευσε.
Και τότε την είδε άψυχη,άδεια,μια πλαστική μαζα
Την άρπαξε και την πέταξε στο πάτωμα. Το κεφάλι της έσπασε,όλο το κορμι
της διαλύθηκε.
Έμεινε για ώρες δίπλα στο πεσμένο σώμα της.Δεν την άγγιξε.Μονο την
κοιτούσε.
Ξενύχτησε σε αυτή τη θέση.
Όταν ξημέρωσε άφησε τη πλαστική γυναίκα στο πάτωμα,έκλεισε τη πόρτα
τού διαμερίσματος και έφυγε.
Κανείς δεν τον ξαναείδε.
.
.
The Doll
He entered the shop and asked to see the plastic dolls. The clerk led him to the room where they were displayed.
One of them impressed him and he chose her.
He placed her on the seat next to him in his car. Everyone stared at him on the street, at the traffic lights where he stopped. She was an impressive woman.
He set her up in a corner of the bedroom. At first she seemed stiff, indifferent.
But after a few days everything changed.
He described his life to her, his loves. He read her excerpts from books, played music for her, showed her photographs.
One night he laid her on the bed next to him.
After that night he never slept without her.
He bought clothes and dressed her, adorned her with jewelry and wigs.
“You’re beautiful,” he told her.
He needed her presence. She was there for him. Forever. Unchanging.
His.
He began to neglect the outside world; he was late for work, asked for days off.
He thought of her, waiting for him in the half-light of the bedroom.
Noises woke him at night. He saw her move. He heard her breathing.
He was fired from his job. He was happy. He would have more time with his woman.
He turned off the phone. He didn’t want anyone to disturb them.
One day he began to suspect her. He felt she was betraying him, abandoning him, no longer wanting him.
This drove him mad. He shouted at her. Demanded explanations.
The doll expressionless, cold.
He collapsed.
And then he saw her lifeless, empty, a plastic mass.
He grabbed her and threw her to the floor. Her head broke, her whole body shattered.
He stayed for hours beside her fallen body. He did not touch her. He only looked at her.
He stayed up all night like that.
When morning came he left the plastic woman on the floor, closed the apartment door, and walked away.
No one ever saw him again.
.
.
La Poupée
Il entra dans le magasin et demanda à voir les poupées en plastique.
La vendeuse le conduisit dans la salle où elles étaient exposées.
L’une d’elles l’impressionna et il la choisit.
Il la posa sur le siège à côté de lui dans sa voiture.
Dans la rue, aux feux où il s’arrêtait, tout le monde le regardait.
C’était une femme impressionnante.
Il la plaça dans un coin de la chambre. Au début elle lui parut rigide, indifférente.
Mais après quelques jours tout changea.
Il lui racontait sa vie, ses amours. Il lui lisait des passages de livres, lui mettait de la musique, lui montrait des photos.
Une nuit il la coucha à côté de lui.
Après cette nuit-là, il ne dormit plus jamais sans elle.
Il acheta des vêtements et l’habillait, la décorait de bijoux et de perruques.
« Tu es belle », lui disait-il.
Il avait besoin de sa présence. Elle était là pour lui. Pour toujours. Inchangeable.
À lui.
Il commença à négliger le monde extérieur : arrivait en retard au travail, demandait des congés.
Il pensait à elle, l’attendant dans la pénombre de la chambre.
Des bruits le réveillaient la nuit. Il la voyait bouger. Il entendait sa respiration.
On le renvoya. Il en fut heureux : il aurait plus de temps pour sa femme.
Il éteignit le téléphone. Il ne voulait que personne ne les dérange.
Un jour il commença à la soupçonner. Il sentit qu’elle le trahissait, l’abandonnait, ne le voulait plus.
Cela le rendait fou. Il lui criait dessus. Réclamait des explications.
La poupée, impassible, froide.
Il s’effondra.
Et alors il la vit sans vie, vide, une masse de plastique.
Il la saisit et la jeta par terre. Sa tête se brisa, tout son corps se désagrégea.
Il resta des heures à côté de son corps tombé. Il ne la toucha pas. Il la regarda seulement.
Il veilla toute la nuit ainsi.
Au matin, il laissa la femme en plastique par terre, ferma la porte de l’appartement et partit.
On ne le revit jamais.
.
.
Die Puppe
Er betrat das Geschäft und bat darum, die Plastikpuppen zu sehen.
Die Angestellte führte ihn in den Raum, in dem sie ausgestellt waren.
Eine von ihnen beeindruckte ihn und er wählte sie aus.
Er setzte sie auf den Sitz neben sich im Auto.
Alle starrten ihn auf der Straße an, an den Ampeln, an denen er hielt.
Sie war eine beeindruckende Frau.
Er stellte sie in eine Ecke des Schlafzimmers. Zuerst erschien sie ihm steif, gleichgültig.
Doch nach ein paar Tagen änderte sich alles.
Er erzählte ihr sein Leben, seine Lieben. Er las ihr aus Büchern vor, spielte ihr Musik, zeigte ihr Fotos.
Eines Nachts legte er sie neben sich ins Bett.
Seit dieser Nacht schlief er nie wieder ohne sie.
Er kaufte Kleidung und zog sie ihr an, schmückte sie mit Schmuck und Perücken.
„Du bist schön“, sagte er zu ihr.
Er brauchte ihre Gegenwart. Sie war für ihn da. Für immer. Unveränderlich.
Sein.
Er begann, die Außenwelt zu vernachlässigen; kam zu spät zur Arbeit, bat um Urlaub.
Er dachte an sie, wie sie im Halbdunkel des Schlafzimmers auf ihn wartete.
Geräusche weckten ihn in der Nacht. Er sah sie sich bewegen. Hörte ihr Atmen.
Man entließ ihn. Er freute sich. Er würde mehr Zeit mit seiner Frau haben.
Er schaltete das Telefon aus. Niemand sollte sie stören.
Eines Tages begann er, sie zu verdächtigen. Er fühlte, dass sie ihn verriet, ihn verließ, ihn nicht mehr wollte.
Das machte ihn wahnsinnig. Er schrie sie an. Verlangte Erklärungen.
Die Puppe ausdruckslos, kalt.
Er brach zusammen.
Und dann sah er sie leblos, leer, eine plastische Masse.
Er packte sie und warf sie auf den Boden. Ihr Kopf zerbrach, ihr ganzer Körper zerfiel.
Stundenlang blieb er neben ihrem gefallenen Körper. Er rührte sie nicht an. Er sah sie nur an.
Er blieb die ganze Nacht wach.
Als es dämmerte, ließ er die Plastikkfrau auf dem Boden liegen, schloss die Wohnungstür und ging fort.
Niemand sah ihn je wieder.
.
.
La Bambola
Entrò nel negozio e chiese di vedere le bambole di plastica.
L’impiegata lo portò nella sala dove erano esposte.
Una di esse lo colpì e la scelse.
La mise sul sedile accanto a lui in auto.
Tutti lo guardavano per strada, ai semafori dove si fermava.
Era una donna impressionante.
La sistemò in un angolo della camera da letto. All’inizio gli sembrò rigida, indifferente.
Ma dopo qualche giorno tutto cambiò.
Le raccontava la sua vita, i suoi amori. Le leggeva brani di libri, le metteva musica, le mostrava fotografie.
Una notte la distese sul letto accanto a sé.
Da quella notte non dormì più senza di lei.
Comprò vestiti e la vestiva, la adornava con gioielli e parrucche.
«Sei bella», le diceva.
Aveva bisogno della sua presenza. Lei era lì per lui. Per sempre. Immutabile.
Sua.
Cominciò a trascurare il mondo esterno: arrivava tardi al lavoro, chiedeva permessi.
Pensava a lei, che lo aspettava nella penombra della camera.
Rumori lo svegliavano di notte. La vedeva muoversi. Sentiva il suo respiro.
Fu licenziato. Ne fu felice: avrebbe avuto più tempo con la sua donna.
Spense il telefono. Non voleva che nessuno li disturbasse.
Un giorno iniziò a sospettarla. Sentì che lo tradiva, che lo abbandonava, che non lo voleva più.
Questo lo faceva impazzire. Le urlava. Pretendeva spiegazioni.
La bambola inespressiva, fredda.
Crollò.
E allora la vide priva di vita, vuota, una massa di plastica.
La afferrò e la scagliò a terra. La testa si ruppe, tutto il corpo si frantumò.
Rimase per ore accanto al suo corpo caduto. Non la toccò. La guardò soltanto.
Vegliò tutta la notte così.
All’alba lasciò la donna di plastica sul pavimento, chiuse la porta dell’appartamento e se ne andò.
Nessuno lo rivide mai più.
.
.
La Muñeca
Entró en la tienda y pidió ver las muñecas de plástico.
La empleada lo llevó a la sala donde estaban expuestas.
Una de ellas lo impresionó y la eligió.
La puso en el asiento de al lado en el coche.
Todos lo miraban en la calle, en los semáforos donde se detenía.
Era una mujer impresionante.
La colocó en un rincón del dormitorio. Al principio le pareció rígida, indiferente.
Pero después de unos días todo cambió.
Le contaba su vida, sus amores. Le leía fragmentos de libros, le ponía música, le mostraba fotografías.
Una noche la acostó en la cama junto a él.
Después de aquella noche no volvió a dormir sin ella.
Compró ropa y la vestía, la adornaba con joyas y pelucas.
«Eres hermosa», le decía.
Necesitaba su presencia. Ella estaba allí para él. Para siempre. Inmutable.
Suya.
Empezó a descuidar el mundo exterior: llegaba tarde al trabajo, pedía permisos.
Pensaba en ella, esperándolo en la penumbra del dormitorio.
Los ruidos lo despertaban por la noche. La veía moverse. Oía su respiración.
Lo despidieron. Se alegró. Tendría más tiempo con su mujer.
Apagó el teléfono. No quería que nadie los molestara.
Un día comenzó a sospechar de ella. Sintió que lo traicionaba, que lo abandonaba, que ya no lo quería.
Eso lo enloquecía. Le gritaba. Le exigía explicaciones.
La muñeca inexpresiva, fría.
Se derrumbó.
Y entonces la vio sin vida, vacía, una masa de plástico.
La agarró y la tiró al suelo. Su cabeza se rompió, todo su cuerpo se deshizo.
Permaneció horas junto a su cuerpo caído. No la tocó. Solo la miró.
Pasó la noche en vela así.
Al amanecer dejó a la mujer de plástico en el suelo, cerró la puerta del apartamento y se fue.
Nadie lo volvió a ver.
.
.
A Boneca
Ele entrou na loja e pediu para ver as bonecas de plástico.
A funcionária o levou à sala onde estavam expostas.
Uma delas o impressionou e ele a escolheu.
Colocou-a no banco ao lado no carro.
Todos o olhavam na rua, nos semáforos onde parava.
Era uma mulher impressionante.
Colocou-a num canto do quarto. No início ela lhe pareceu rígida, indiferente.
Mas depois de alguns dias tudo mudou.
Ele lhe descrevia sua vida, seus amores. Lia trechos de livros, colocava música, mostrava fotografias.
Uma noite ele a deitou na cama ao lado dele.
Depois dessa noite nunca mais dormiu sem ela.
Comprou roupas e a vestia, enfeitava-a com joias e perucas.
“Você é bonita”, dizia-lhe.
Ele precisava de sua presença. Ela estava ali para ele. Para sempre. Imutável.
Sua.
Começou a negligenciar o mundo exterior; chegava atrasado ao trabalho, pedia licenças.
Pensava nela, esperando por ele na meia-luz do quarto.
Barulhos o acordavam à noite. Via-a mover-se. Ouvia sua respiração.
Foi demitido. Ficou feliz. Teria mais tempo com sua mulher.
Desligou o telefone. Não queria que ninguém os incomodasse.
Um dia começou a desconfiar dela. Sentiu que ela o traía, que o abandonava, que já não o queria.
Isso o enlouquecia. Gritava com ela. Exigia explicações.
A boneca inexpressiva, fria.
Desabou.
E então a viu sem vida, vazia, uma massa de plástico.
Pegou-a e a jogou no chão. Sua cabeça quebrou, seu corpo todo se despedaçou.
Ficou horas ao lado do corpo caído. Não lhe tocou. Apenas a olhou.
Passou a noite inteira assim.
Quando amanheceu deixou a mulher de plástico no chão, fechou a porta do apartamento e foi embora.
Nunca mais foi visto.
.
.
.
φωτογράφιση-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
δεν θέλω πια να φοβάμαι
Εκείνη καθόταν κοντά στο παράθυρο κοιτώντας το ηρεμο.γκρίζο νερό
τής θάλασσας να αντανακλά τον μουντό ουρανό. Εκεινος ήταν στην
απέναντι πλευρά τού δωματίου, καθισμένος σε μια πολυθρόνα, αμίλητος.
-η πραγματικότητα γλιστρά μέσα από δάκτυλα μου,ψιθύρισε εκείνη.
Εκείνος την άκουσε.Γυρισε προς το μερος της.
-Η πραγματικότητα ποτέ δεν είναι αληθινή,απάντησε.
Εκείνη ξαφνικά ένιωσε φόβο.
Νύχτωσε γρήγορα.Το δωμάτιο βυθίστηκε στο σκοτάδι.Ο.ανεμος χτυπούσε
τα παραθυρα.Τα κυματα στην ακτή ακούγονταν.
Εκείνη κάθησε μπροστά στον καθρέφτη.
-Τι βλέπεις;τής είπε εκείνος.
-Δεν ξέρω,απάντησε.Τιποτα.
Όταν ξύπνησε,ξημερωνοντας κατέβηκε στη παραλία.
Ο ήλιος ανέτειλε,και τα νερα έλαμπαν σαν γυαλί.
Εκεινη επέστρεψε από την παραλία.Το δωμάτιο ήταν αδειο.
Ένιωσε θλίψη.
.-δεν θέλω πια να φοβάμαι, ψιθύρισε.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η Υπόθεση του Άνδρα με το Κεχριμπαρένιο Μονόκλ
(My Homage το Sherlock Holmes)
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Ήταν ένα από εκείνα τα νεφελώδη λονδρέζικα πρωινά, όπου τα καμπαναριά τού Γουέστμινστερ χάνονται μέσα στην ομίχλη και οι άμαξες προχωρούν με το χνώτο των αλόγων να αιωρείται σαν καπνός.
Ήμουν έτοιμος να βγω για μια ιατρική επίσκεψη,όταν ο Σέρλοκ Χολμς που στεκόνταν στο παράθυρο χωρίς να στρέψει το κεφάλι μού είπε:.
-Αγαπητέ Γουότσον,σήμερα θα χρειαστώ τη συνδρομή σας. Έχουμε ήδη έναν επισκέπτη, και ο χρόνος πιέζει.
Πριν προλάβω να ρωτήσω οτιδήποτε, η πόρτα άνοιξε και η μις Χάντσον μάς ανακοίνωσε την άφιξη ενός κυρίου με ένα κεχριμπαρένιο μονόκλ που λαμπύριζε με μια απόκοσμη χρυσαφένια ανταύγεια.
Ο επισκέπτης λεγόταν Σερ Λάιονελ Μπλούμσμπερι, ένας ευγενής αριστοκράτης.
Ηταν ταραγμένος,τα δάχτυλά του έτρεμαν.
-Κύριε Χολμς, φοβάμαι πως βρίσκομαι σε μεγάλο κινδυνο.
Ο Χολμς τού εδειξε τον καναπέ να καθίσει.
-Εξηγήστε, παρακαλώ.
Ο Σερ Λάιονελ διηγήθηκε ότι τρεις μέρες πριν, είχε λάβει μία ανώνυμη επιστολή. Στο εσωτερικό της υπήρχε,αυτό το μονοκλ κι ένα χαρτί με μια μόνο φράση:
-Το κεχριμπάρι θα δει κατι-
Εκείνη την νύχτα, ένα αντικείμενο μεγάλης αξίας,ένα μικρό κιβώτιο που φύλαγε στο γραφείο του,είχε εξαφανιστεί.Μόνο ο ίδιος γνώριζε την ύπαρξή του.
Το παράθυρο είχε παραβιαστεί.
-Τι περιείχε το κιβώτιο; ρώτησε ο Χολμς.
Ο Σερ Λάιονελ δίστασε.
-Έγγραφα. Πολύ επικίνδυνα, αν πέσουν σε λάθος χέρια.
Ο Χολμς δεν επέμεινε. Ζήτησε το μονοκλ,το πήρε στα χέρια του και το περιεργάστηκε.
Ξαφνικά χαμογέλασε ανεπαίσθητα.
Επισκέφθηκαμε την έπαυλη Μπλούμσμπερι.Ο Σετ Λάιονελ μας σύστησε την γραμματέα του,μια νεαρή γυναικα.
-Η κυρία Έβελιν Γκρεν.
Ο Χολμς εξερεύνησε το γραφείο από όπου είχε κλαπεί το κιβώτιο.
-Βλέπετε κάτι, Χολμς; ρώτησα.
-Βλέπω τα πάντα, Γουότσον. Το μόνο ερώτημα είναι τι σημαίνουν.
Και τώρα κοιτάξτε αυτό:η σκόνη το δειχνει καθαρα:Το παραθυρο είναι παραβιασμενο από μέσα
Ο Σερ Λάιονελ έδειχνε όλο και πιο ταραγμένος.
-Υποπτευεστε κάποιον που να έκανε τη κλοπη;ρώτησε ο Χολμς.
Ο ευγενής δίστασε, έπειτα είπε:
-Ένας συνεργάτης. Ο Έντουαρντ Φέρσον. Συγκρούσθηκαμε πριν δύο μηνες
και χωρίσαμε. Μα δε φαντάστηκα ποτέ…
Ο Χολμς τον έκοψε:
-Δεν είναι ώρα για φαντασίες, Σερ Λάιονελ. Είναι ώρα για σκέψη.
Το σπίτι τού Φέρσον βρισκόταν σε μία σκοτεινή γειτονιά τού Σάουθγουορκ.
Ο Χολμς πλησίασε την πόρτα.
Πριν χτυπήσει η πόρτα άνοιξε. Ένας άνδρας βρέθηκε μπροστά μας.
-Κύριε Φέρσον, είπε ο Χολμς, θα μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στο εργαστήριό σας;
Πριν ο Φέρσον αντιδράσει, ο Χολμς περασε μέσα. Εγώ ακολούθησα και είδα πάγκους γεμάτους μπουκαλάκια, μηχανικά εξαρτήματα, σκόρπια χαρτιά.
Και πάνω σε έναν πάγκο, βρισκόταν ένα πανομοιότυπο αντίγραφο τού κεχριμπαρένιου μονόκλ.Ο Χολμς πήγε προς τα κει και το πήρε στα χέρια του
Το πρόσωπο τού Φέρσον σκοτείνιασε.
-Εσεις στείλατε την επιστολή; ρώτησε ο Χολμς αφήνοντας στο πάγκο το
μονοκλ.
-Εκείνος… εκείνος έχει κάτι που μου ανήκει,απάντησε ο Φέρσον.
Ο Χολμς τον κοίταξε αυστηρά.
-Τα έγγραφα;
.-Μία εφεύρεση,είπε ο Φέρσον, που τού είχα εμπιστευτεί. Εκείνος την κατακρατησε για δική του.
Ο Χολμς τον κοίταξε.
-Και το κιβώτιο; Το κλέψατε εσείς;
-Το κιβώτιο; Όχι,είπε ο Φέρσον. Ορκίζομαι: δεν μπήκα ποτέ στο σπίτι του.
Η φωνή του έτρεμε. Φαινόταν ειλικρινής.
Ο Χολμς έκανε νεύμα να φύγουμε.
-Αυτό περιπλέκει τα πράγματα, είπε καθώς διασχίζαμε ξανά την ομίχλη.
Το βράδυ, πίσω στη Μπέικερ Στριτ, ο Χολμς κάπνιζε την πίπα του, βυθισμένος
σε βαθιά σκέψη. Ξαφνικά, σηκώθηκε απότομα.
-Γουότσον, σε μισή ώρα θα έχουμε λύση.
Ο Σερ Λάιονελ έφτασε μετά από ειδοποιηση. Ο Χολμς τον υποδέχτηκε ευγενικά αλλά με εκείνη τη γνωστή του διεσδυτικη ηρεμια .
-Σερ Λάιονελ, είπε, το μονόκλ σας είναι η λύση στο μυστήριο.
Ο ευγενής τον κοίταξε.
-Τι εννοείτε;
-Το βρήκατε μέσα στην επιστολή που δεχτηκατε.
Ο Χολμς χαμογέλασε.
-Αυτό το μονόκλ είναι μήνυμα. Κάποιος ήθελε να σας προειδοποιήσει.
-Για ποιο πράγμα; ρώτησα.
-Για το ότι κάποιος θα προσπαθούσε να κλέψει τα έγγραφα. Και αυτός
ο κάποιος ήταν μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Ο Σερ Λάιονελ πετάχτηκε όρθιος.
-Αυτό είναι παράλογο.
Ο Χολμς τον κοίταξε.
-Η κλοπή τού κιβωτίου...
Σταμάτησε για μια στιγμή,αναβοντας τη πιπα του.
-εγινε από τη γραμματέα σας,την κυρία Έβελιν Γκρεν.
Ο Σερ Λάιονελ έμεινε άφωνος.
-Η κυρία Γκρεν, συνέχισε ο Χολμς,είχε πρόσβαση στο γραφείο. Ήξερε για τη διαμάχη με τον Φέρσον. Και το σημαντικότερο: είχε συμφωνήσει να πουλήσει
τα έγγραφα. Το μονόκλ το είχε στηλει ο Φέρσον, για να σας ειδοποιήσει να
δείτε και πάρετε τα μέτρα σας.
Ο Σερ Λάιονελ ειπε:
-Η Έβελιν; Μα την εμπιστευόμουν σαν κόρη.
Ο Χολμς είπε:
-Ακριβώς γι’ αυτό ήταν άριστη για την αποστολή της.
Η κυρία Γκρεν συνελήφθη την ίδια νύχτα, προσπαθώντας να διαφύγει μέσω
τού σταθμού στις όχθες τού Τάμεση. Τα έγγραφα βρέθηκαν κρυμμένα μέσα
στη βαλίτσα της.Παραβιασε το παράθυρο για να ενοχοποιήσει τον Φέρσον.
Επιστρέφοντας μέσα από την ομίχλη στη Μπέικερ Στριτ τού είπα:
-Για ακόμη μία φορά με εντυπωσιάσατε, φίλε μου.
Ο Χολμς άναψε την πίπα του και είπε:
-Η λογική, αγαπητέ Γουότσον, δεν είναι τίποτε άλλο από το φως που διαλύει
την ομίχλη. Αρκεί να κοιτάξεις με την κατάλληλη γωνία.
Και έτσι άλλη μία υπόθεση έκλεισε, αφήνοντάς με για ακόμη μία φορά να αναρωτιέμαι πόσα μυστήρια μπορεί ακόμη να κρύβει το Λονδίνο και πόσες φορές θα χρειαστεί η ιδιοφυΐα τού φίλου μου για να τα φωτίσει.
.
.
The Case of the Man with the Amber Monocle
(My Homage to Sherlock Holmes)
It was one of those foggy London mornings when the Westminster bell towers vanish into the mist, and the carriages advance with the horses’ breath hovering like smoke.
I was about to leave for a medical visit when Sherlock Holmes, standing by the window without turning his head, said to me:
“Dear Watson, today I shall require your assistance. We already have a visitor, and time is pressing.”
Before I could ask anything, the door opened, and Miss Hudson announced the arrival of a gentleman with an amber monocle that gleamed with an eerie golden shimmer.
The visitor was Sir Lionel Bloomsbury, a refined aristocrat. He was agitated; his fingers trembled.
“Mr. Holmes, I fear I am in great danger.”
Holmes gestured to the sofa for him to sit.
“Please explain.”
Sir Lionel recounted that three days earlier, he had received an anonymous letter. Inside it was the monocle, along with a piece of paper containing a single sentence:
“The amber will see something.”
That night, a highly valuable item—a small box he kept in his office—had disappeared. Only he knew of its existence. The window had been tampered with.
“What did the box contain?” Holmes asked.
Sir Lionel hesitated.
“Documents. Very dangerous, if they fall into the wrong hands.”
Holmes did not press further. He requested the monocle, took it in his hands, and examined it carefully. Suddenly, he smiled faintly.
We visited the Bloomsbury estate. Sir Lionel introduced us to his secretary, a young woman.
“Miss Evelyn Green.”
Holmes inspected the office from which the box had been stolen.
“Do you see anything, Holmes?” I asked.
“I see everything, Watson. The only question is what it all means. And now, look at this: the dust makes it perfectly clear—the window was tampered with from the inside.”
Sir Lionel grew increasingly agitated.
“Do you suspect anyone of the theft?” Holmes inquired.
The nobleman hesitated, then said:
“A colleague. Edward Ferson. We had a disagreement two months ago and parted ways. But I never imagined…”
Holmes interrupted him:
“This is no time for imagination, Sir Lionel. It is time for thought.”
Ferson’s house was in a dark neighborhood of Southwark. Holmes approached the door. Before he could knock, it opened, and a man appeared before us.
“Mr. Ferson,” said Holmes, “might we take a look at your workshop?”
Before Ferson could react, Holmes stepped inside. I followed and saw workbenches filled with bottles, mechanical components, and scattered papers. On one bench lay an identical copy of the amber monocle. Holmes approached and picked it up.
Ferson’s face darkened.
“Did you send the letter?” Holmes asked, placing the monocle on the bench.
“He… he has something that belongs to me,” Ferson replied.
Holmes looked at him sternly.
“The documents?”
“A device,” said Ferson, “which I had entrusted to him. He kept it for himself.”
Holmes studied him.
“And the box? Did you steal it?”
“The box? No,” Ferson said. “I swear, I never entered his house.” His voice trembled. He seemed sincere.
Holmes gestured for us to leave.
“This complicates things,” he said as we walked back through the fog.
That evening, back on Baker Street, Holmes smoked his pipe, lost in deep thought. Suddenly, he rose abruptly.
“Watson, in half an hour, we shall have the solution.”
Sir Lionel arrived after being summoned. Holmes greeted him politely but with that familiar penetrating calm.
“Sir Lionel,” he said, “your monocle is the key to the mystery.”
The aristocrat looked at him.
“What do you mean?”
“You found it inside the letter you received.”
Holmes smiled.
“This monocle is a message. Someone wanted to warn you.”
“About what?” I asked.
“That someone would attempt to steal the documents. And that someone was inside his own house.”
Sir Lionel jumped to his feet.
“That is absurd.”
Holmes met his gaze.
“The theft of the box…” He paused for a moment, lighting his pipe. “Was carried out by your secretary, Miss Evelyn Green.”
Sir Lionel was speechless.
“Miss Green,” continued Holmes, “had access to the office. She knew of the dispute with Ferson. And most importantly, she had agreed to sell the documents. The monocle was sent by Ferson to alert you so that you could take appropriate measures.”
Sir Lionel said:
“Evelyn? But I trusted her like a daughter.”
Holmes replied:
“Precisely why she was perfect for her task.”
Miss Green was apprehended that very night while attempting to flee via the station on the banks of the Thames. The documents were found hidden inside her suitcase. She had tampered with the window to frame Ferson.
Returning through the fog to Baker Street, I said to him:
“Once again, you have impressed me, my friend.”
Holmes lit his pipe and said:
“Logic, dear Watson, is nothing more than the light that disperses the fog. One only needs to look from the right angle.”
And so, another case was closed, leaving me once again to wonder how many mysteries London still hides and how many times the genius of my friend will be needed to illuminate them.
.
.
L’Affaire de l’Homme au Monocle Ambre
(Mon Hommage à Sherlock Holmes)
C’était un de ces matins londoniens brumeux, où les clochers de Westminster se perdent dans le brouillard et où les calèches avancent, la fumée du souffle des chevaux flottant comme de la brume.
J’étais prêt à sortir pour une visite médicale lorsque Sherlock Holmes, se tenant à la fenêtre sans tourner la tête, me dit :
— Cher Watson, j’aurai besoin de votre concours aujourd’hui. Nous avons déjà un visiteur, et le temps presse.
Avant que je n’aie pu poser la moindre question, la porte s’ouvrit et Miss Hudson nous annonça l’arrivée d’un monsieur portant un monocle ambre qui scintillait d’un éclat doré étrange.
Le visiteur se nommait Sir Lionel Bloomsbury, un noble aristocrate.
Il était troublé, ses doigts tremblaient.
— Monsieur Holmes, je crains de me trouver en grand danger.
Holmes lui fit signe de s’asseoir sur le canapé.
— Expliquez-vous, s’il vous plaît.
Sir Lionel raconta qu’il y a trois jours, il avait reçu une lettre anonyme. À l’intérieur se trouvait ce monocle ainsi qu’un papier portant une seule phrase :
— L’ambre verra quelque chose —
Cette nuit-là, un objet de grande valeur, un petit coffret qu’il gardait dans son bureau, avait disparu. Lui seul connaissait son existence.
La fenêtre avait été fracturée.
— Que contenait le coffret ? demanda Holmes.
Sir Lionel hésita.
— Des documents. Très dangereux s’ils tombaient entre de mauvaises mains.
Holmes n’insista pas. Il demanda le monocle, le prit dans ses mains et l’examina attentivement.
Soudain, un léger sourire apparut sur ses lèvres.
Nous visitâmes le manoir Bloomsbury. Sir Lionel nous présenta sa secrétaire, une jeune femme :
— Mademoiselle Evelyn Green.
Holmes examina le bureau d’où le coffret avait été volé.
— Voyez-vous quelque chose, Holmes ? demandai-je.
— Je vois tout, Watson. La seule question est ce que cela signifie.
Et maintenant regardez ceci : la poussière le montre clairement : la fenêtre a été fracturée de l’intérieur.
Sir Lionel paraissait de plus en plus troublé.
— Soupçonnez-vous quelqu’un pour le vol ? demanda Holmes.
Le noble hésita, puis dit :
— Un collaborateur. Edward Ferson. Nous nous sommes disputés il y a deux mois et nous nous sommes séparés. Mais je n’aurais jamais imaginé…
Holmes l’interrompit :
— Ce n’est pas le moment pour les suppositions, Sir Lionel. C’est le moment de penser.
La maison de Ferson se trouvait dans un quartier sombre de Southwark.
Holmes s’approcha de la porte.
Avant qu’il ne frappe, celle-ci s’ouvrit. Un homme se trouva devant nous.
— Monsieur Ferson, dit Holmes, pourrions-nous jeter un œil à votre atelier ?
Avant que Ferson n’ait réagi, Holmes entra. Je le suivis et vis des établis couverts de petits flacons, de pièces mécaniques et de papiers épars.
Et sur un établi se trouvait une copie identique du monocle ambre. Holmes s’avança et le prit dans ses mains.
Le visage de Ferson s’assombrit.
— C’est vous qui avez envoyé la lettre ? demanda Holmes en reposant le monocle sur l’établi.
— Lui… il a quelque chose qui m’appartient, répondit Ferson.
Holmes le regarda sévèrement.
— Les documents ?
— Une invention, dit Ferson, à laquelle je l’avais initié. Il l’a retenue pour lui.
Holmes le fixa.
— Et le coffret ? C’est vous qui l’avez volé ?
— Le coffret ? Non, dit Ferson. Je jure : je ne suis jamais entré chez lui.
Sa voix tremblait. Il semblait sincère.
Holmes fit signe que nous partions.
— Cela complique les choses, dit-il en traversant à nouveau le brouillard.
Le soir, de retour à Baker Street, Holmes fumait sa pipe, plongé dans de profondes réflexions. Soudain, il se leva brusquement.
— Watson, dans une demi-heure, nous aurons la solution.
Sir Lionel arriva après avoir été averti. Holmes l’accueillit avec courtoisie, mais avec ce calme pénétrant qui lui est propre.
— Sir Lionel, dit-il, votre monocle est la clé du mystère.
Le noble le regarda.
— Que voulez-vous dire ?
— Vous l’avez trouvé dans la lettre que vous avez reçue.
Holmes sourit.
— Ce monocle est un message. Quelqu’un voulait vous prévenir.
— De quoi ? demandai-je.
— Que quelqu’un tenterait de voler les documents. Et ce quelqu’un se trouvait à l’intérieur même de sa maison.
Sir Lionel se leva d’un bond.
— C’est absurde.
Holmes le regarda.
— Le vol du coffret…
Il s’arrêta un instant, allumant sa pipe.
— … a été commis par votre secrétaire, Mademoiselle Evelyn Green.
Sir Lionel resta bouche bée.
— Mademoiselle Green ? Mais je lui faisais confiance comme à une fille.
Holmes dit :
— C’est exactement pourquoi elle était parfaite pour sa mission.
Mademoiselle Green fut arrêtée la même nuit, alors qu’elle tentait de s’échapper par la gare sur les rives de la Tamise. Les documents furent retrouvés cachés dans sa valise. Elle avait fracturé la fenêtre pour incriminer Ferson.
En traversant à nouveau le brouillard vers Baker Street, je lui dis :
— Une fois de plus, vous m’impressionnez, mon ami.
Holmes alluma sa pipe et dit :
— La logique, cher Watson, n’est rien d’autre que la lumière qui dissipe le brouillard. Il suffit de regarder sous le bon angle.
Et ainsi, une autre affaire se clôtura, me laissant encore une fois me demander combien de mystères Londres peut encore cacher et combien de fois l’ingéniosité de mon ami sera nécessaire pour les éclairer.
.
.
Der Fall des Mannes mit dem bernsteinfarbenen Monokel
(Meine Hommage an Sherlock Holmes)
Es war einer jener nebligen Londoner Morgen, an denen die Glockentürme von Westminster im Dunst verschwinden und die Kutschen voranschreiten, während der Atem der Pferde wie Rauch in der Luft hängt.
Ich war bereit, für einen Hausbesuch aufzubrechen, als Sherlock Holmes, der am Fenster stand, ohne den Kopf zu wenden, zu mir sagte:
– Lieber Watson, heute werde ich Ihre Hilfe brauchen. Wir haben bereits einen Besucher, und die Zeit drängt.
Bevor ich irgendetwas fragen konnte, öffnete sich die Tür und Miss Hudson kündigte die Ankunft eines Herrn mit einem bernsteinfarbenen Monokel an, das in einem unheimlichen goldenen Schimmer glitzerte.
Der Besucher hieß Sir Lionel Bloomsbury, ein edler Aristokrat.
Er war aufgeregt, seine Finger zitterten.
– Herr Holmes, ich fürchte, ich befinde mich in großer Gefahr.
Holmes wies ihm das Sofa an, sich zu setzen.
– Bitte erklären Sie sich.
Sir Lionel erzählte, dass er drei Tage zuvor einen anonymen Brief erhalten hatte. Darin befanden sich dieses Monokel und ein Zettel mit nur einem Satz:
– „Der Bernstein wird etwas sehen.“
In jener Nacht war ein wertvolles Objekt, eine kleine Schachtel, die er in seinem Arbeitszimmer aufbewahrte, verschwunden. Nur er selbst wusste von ihrer Existenz.
Das Fenster war aufgebrochen worden.
– Was enthielt die Schachtel? – fragte Holmes.
Sir Lionel zögerte.
– Dokumente. Sehr gefährlich, wenn sie in die falschen Hände geraten.
Holmes drängte nicht weiter. Er bat um das Monokel, nahm es in die Hand und betrachtete es eingehend.
Plötzlich lächelte er kaum merklich.
Wir besuchten die Villa Bloomsbury. Sir Lionel stellte uns seine Sekretärin vor, eine junge Frau.
– Miss Evelyn Green.
Holmes untersuchte das Büro, aus dem die Schachtel gestohlen worden war.
– Sehen Sie etwas, Holmes? – fragte ich.
– Ich sehe alles, Watson. Die einzige Frage ist, was es bedeutet.
„Und nun schauen Sie hier: Der Staub zeigt es deutlich: Das Fenster wurde von innen aufgebrochen.“
Sir Lionel wurde immer nervöser.
– Vermuten Sie jemanden, der den Diebstahl begangen hat? – fragte Holmes.
Der Aristokrat zögerte, dann sagte er:
– Ein Mitarbeiter. Edward Ferson. Wir hatten vor zwei Monaten einen Streit und uns getrennt. Aber ich hätte niemals gedacht…
Holmes unterbrach ihn:
– Es ist nicht die Zeit für Fantasien, Sir Lionel. Es ist Zeit für Gedanken.
Fersons Haus befand sich in einem dunklen Viertel von Southwark. Holmes trat an die Tür.
Bevor er klopfen konnte, öffnete sich die Tür. Ein Mann stand vor uns.
– Herr Ferson, sagte Holmes, könnten wir einen Blick in Ihr Labor werfen?
Bevor Ferson reagieren konnte, trat Holmes ein. Ich folgte und sah Tische voller Fläschchen, mechanischer Teile, verstreuter Papiere.
Und auf einem Tisch lag eine identische Kopie des bernsteinfarbenen Monokels. Holmes ging darauf zu und nahm es in die Hand.
Fersons Gesicht verdunkelte sich.
– Sie haben den Brief geschickt? – fragte Holmes und legte das Monokel auf den Tisch.
– Er… er hat etwas, das mir gehört, antwortete Ferson.
Holmes sah ihn streng an.
– Die Dokumente?
– Eine Erfindung, sagte Ferson, der ich ihm vertraut hatte. Er hat sie für sich behalten.
Holmes blickte ihn an.
– Und die Schachtel? Haben Sie sie gestohlen?
– Die Schachtel? Nein, sagte Ferson. Ich schwöre, ich bin nie in sein Haus eingedrungen.
Seine Stimme zitterte. Er wirkte aufrichtig.
Holmes nickte mir zu, wir sollten gehen.
– Das verkompliziert die Dinge, sagte er, als wir wieder durch den Nebel gingen.
Abends, zurück in der Baker Street, rauchte Holmes seine Pfeife, tief in Gedanken versunken. Plötzlich sprang er auf.
– Watson, in einer halben Stunde werden wir die Lösung haben.
Sir Lionel kam nach Benachrichtigung. Holmes empfing ihn höflich, aber mit seiner bekannten durchdringenden Ruhe.
– Sir Lionel, sagte er, Ihr Monokel ist die Lösung des Rätsels.
Der Aristokrat sah ihn an.
– Was meinen Sie?
– Sie fanden es in dem Brief, den Sie erhalten haben.
Holmes lächelte.
– Dieses Monokel ist eine Botschaft. Jemand wollte Sie warnen.
– Wovor? – fragte ich.
– Davor, dass jemand versuchen würde, die Dokumente zu stehlen. Und diese Person war in Ihrem eigenen Haus.
Sir Lionel sprang auf.
– Das ist absurd!
Holmes sah ihn an.
– Der Diebstahl der Schachtel…
Er hielt kurz inne, zündete seine Pfeife an.
– …wurde von Ihrer Sekretärin, Miss Evelyn Green, begangen.
Sir Lionel war sprachlos.
– Miss Green? Aber ich vertraute ihr wie einer Tochter.
Holmes sagte:
– Genau deshalb war sie perfekt für ihre Aufgabe.
Miss Green wurde in derselben Nacht festgenommen, als sie versuchte, über den Bahnhof am Ufer der Themse zu fliehen. Die Dokumente wurden in ihrem Koffer gefunden. Sie hatte das Fenster aufgebrochen, um Ferson zu belasten.
Als wir durch den Nebel zurück zur Baker Street gingen, sagte ich:
– Ein weiteres Mal haben Sie mich beeindruckt, mein Freund.
Holmes zündete seine Pfeife an und sagte:
– Logik, lieber Watson, ist nichts anderes als das Licht, das den Nebel vertreibt. Man muss nur aus dem richtigen Winkel schauen.
Und so endete ein weiterer Fall, der mich einmal mehr darüber nachdenken ließ, wie viele Geheimnisse London noch verbirgt und wie oft die Genialität meines Freundes nötig sein wird, um sie zu erhellen.
.
.
Il Caso dell’Uomo con il Monocolo d’Ambra
(Omaggio a Sherlock Holmes)
Era una di quelle mattine nebbiose londinesi, in cui i campanili di Westminster si perdono nella foschia e le carrozze avanzano con il nitrito dei cavalli che si diffonde nell’aria come fumo.
Ero pronto per una visita medica quando Sherlock Holmes, che stava in piedi alla finestra senza girare la testa, mi disse:
—Caro Watson, oggi avrò bisogno del tuo aiuto. Abbiamo già un visitatore e il tempo stringe.
Prima che potessi fare una domanda, la porta si aprì e la signora Hudson ci annunciò l’arrivo di un gentiluomo con un monocolo d’ambra che brillava con un inquietante riflesso dorato.
Il visitatore si chiamava Sir Lionel Bloomsbury, un aristocratico nobile.
Era agitato e le sue dita tremavano.
—Signor Holmes, temo di trovarmi in grande pericolo.
Holmes gli indicò il divano dove sedersi.
—Spieghi, per favore.
Sir Lionel raccontò che tre giorni prima aveva ricevuto una lettera anonima. All’interno c’era quel monocolo e un foglio con una sola frase:
—L’ambra vedrà qualcosa —
Quella notte, un oggetto di grande valore, una piccola scatola che custodiva nel suo studio, era scomparso. Solo lui conosceva la sua esistenza.
La finestra era stata forzata.
—Cosa conteneva la scatola? — chiese Holmes.
Sir Lionel esitò.
—Documenti. Molto pericolosi, se cadessero nelle mani sbagliate.
Holmes non insistette. Chiese il monocolo, lo prese in mano e lo esaminò attentamente.
Improvvisamente sorrise appena.
Visitammo la villa Bloomsbury. Sir Lionel ci presentò la sua segretaria, una giovane donna.
—La signora Evelyn Green.
Holmes esplorò lo studio da cui era stata rubata la scatola.
—Vedi qualcosa, Holmes? — chiesi.
—Vedo tutto, Watson. L’unica domanda è cosa significhi.
E ora guardate questo: la polvere lo mostra chiaramente: la finestra è stata forzata dall’interno.
Sir Lionel appariva sempre più agitato.
—Sospettate qualcuno per il furto? — chiese Holmes.
Il nobile esitò, poi disse:
—Un collaboratore. Edward Ferson. Ci siamo scontrati due mesi fa e ci siamo separati. Ma non avrei mai immaginato…
Holmes lo interruppe:
—Non è tempo per fantasie, Sir Lionel. È tempo di pensare.
La casa di Ferson si trovava in un quartiere buio di Southwark. Holmes si avvicinò alla porta.
Prima che bussassimo, la porta si aprì. Un uomo ci si parò davanti.
—Signor Ferson, disse Holmes, possiamo dare un’occhiata al suo laboratorio?
Prima che Ferson potesse reagire, Holmes entrò. Lo seguii e vidi banchi pieni di flaconi, componenti meccanici, fogli sparsi.
E su un banco, c’era un monocolo d’ambra identico all’originale. Holmes si avvicinò e lo prese in mano.
Il volto di Ferson si oscurò.
—Siete voi che avete mandato la lettera? — chiese Holmes lasciando il monocolo sul banco.
—Lui… lui ha qualcosa che mi appartiene, rispose Ferson.
Holmes lo guardò severamente.
—I documenti?
—Un’invenzione, disse Ferson, che gli avevo affidato. L’ha trattenuta per sé.
Holmes lo osservò.
—E la scatola? L’avete rubata voi?
—La scatola? No, disse Ferson. Giuro: non sono mai entrato in casa sua.
La sua voce tremava. Sembrava sincero.
Holmes fece un cenno e uscimmo.
—Questo complica le cose, disse mentre attraversavamo di nuovo la nebbia.
La sera, di ritorno a Baker Street, Holmes fumava la pipa, immerso in profonde riflessioni. Improvvisamente si alzò di scatto.
—Watson, tra mezz’ora avremo la soluzione.
Sir Lionel arrivò dopo essere stato avvisato. Holmes lo accolse cortesemente, ma con quella sua famosa calma penetrante.
—Sir Lionel, disse, il vostro monocolo è la chiave del mistero.
Il nobile lo guardò.
—Cosa intende?
—L’avete trovato nella lettera che avete ricevuto.
Holmes sorrise.
—Questo monocolo è un messaggio. Qualcuno voleva avvertirvi.
—Di cosa? — chiesi.
—Che qualcuno avrebbe tentato di rubare i documenti. E quel qualcuno era all’interno della stessa casa.
Sir Lionel si alzò di scatto.
—È assurdo.
Holmes lo guardò.
—Il furto della scatola…
Si fermò un istante, accendendo la pipa.
—È stato compiuto dalla vostra segretaria, la signora Evelyn Green.
Sir Lionel rimase senza parole.
—La signora Green, continuò Holmes, aveva accesso allo studio. Sapeva della disputa con Ferson. E, soprattutto: aveva accettato di vendere i documenti. Il monocolo era stato inviato da Ferson per avvertirvi di prendere le necessarie precauzioni.
Sir Lionel disse:
—Evelyn? Ma mi fidavo di lei come di una figlia.
Holmes disse:
—Proprio per questo era perfetta per il suo compito.
La signora Green fu arrestata quella stessa notte, mentre cercava di fuggire attraverso la stazione sulle rive del Tamigi. I documenti furono trovati nascosti nella sua valigia. Aveva forzato la finestra per incolpare Ferson.
Ritornando attraverso la nebbia a Baker Street, le dissi:
—Ancora una volta mi avete impressionato, amico mio.
Holmes accese la pipa e disse:
—La logica, caro Watson, non è altro che la luce che dissolve la nebbia. Basta guardare dalla giusta angolazione.
E così un altro caso si chiuse, lasciandomi ancora una volta a chiedermi quanti misteri Londra possa ancora nascondere e quante volte sarà necessaria l’intelligenza del mio amico per illuminarli.
.
.
El Caso del Hombre con el Monóculo Ámbar
(Mi homenaje a Sherlock Holmes)
Era una de esas mañanas londinenses y brumosas, donde los campanarios de Westminster se pierden entre la niebla y los carruajes avanzan dejando que el humo del aliento de los caballos se eleve como vapor.
Estaba listo para salir a una visita médica cuando Sherlock Holmes, que estaba de pie junto a la ventana sin girar la cabeza, me dijo:
—Querido Watson, hoy necesitaré su colaboración. Ya tenemos un visitante, y el tiempo apremia.
Antes de que pudiera preguntar algo, la puerta se abrió y la señorita Hudson nos anunció la llegada de un caballero con un monóculo ámbar que brillaba con un destello dorado sobrenatural.
El visitante se llamaba Sir Lionel Bloomsbury, un aristócrata distinguido.
Estaba agitado, y sus dedos temblaban.
—Señor Holmes, temo que estoy en grave peligro.
Holmes le indicó el sofá para que se sentara.
—Explíquese, por favor.
Sir Lionel relató que, tres días antes, había recibido una carta anónima. En su interior, había un monóculo y un papel con una sola frase:
—El ámbar verá algo.
Esa misma noche, un objeto de gran valor, una pequeña caja que guardaba en su despacho, había desaparecido. Solo él conocía su existencia.
La ventana había sido forzada.
—¿Qué contenía la caja? —preguntó Holmes.
Sir Lionel dudó.
—Documentos. Muy peligrosos si caen en manos equivocadas.
Holmes no insistió. Pidió el monóculo, lo tomó entre sus manos y lo examinó.
De repente, esbozó una ligera sonrisa.
Visitamos la mansión Bloomsbury. Sir Lionel nos presentó a su secretaria, una joven:
—La señorita Evelyn Green.
Holmes inspeccionó el despacho de donde había sido robada la caja.
—¿Ve algo, Holmes? —pregunté.
—Veo todo, Watson. La única pregunta es qué significa.
—Y ahora, mire esto: el polvo lo revela claramente: la ventana fue forzada desde dentro.
Sir Lionel parecía cada vez más angustiado.
—¿Sospecha de alguien que haya cometido el robo? —preguntó Holmes.
El aristócrata dudó, luego dijo:
—Un colaborador. Edward Ferson. Tuvimos un conflicto hace dos meses y nos separamos. Pero nunca imaginé…
Holmes lo interrumpió:
—No es momento para fantasías, Sir Lionel. Es momento de pensar.
La casa de Ferson estaba en un barrio oscuro de Southwark. Holmes se acercó a la puerta.
Antes de que llamara, la puerta se abrió. Un hombre apareció ante nosotros.
—Señor Ferson —dijo Holmes—, ¿podríamos echar un vistazo a su taller?
Antes de que Ferson reaccionara, Holmes entró. Lo seguí y vi bancos de trabajo llenos de frascos, piezas mecánicas y papeles dispersos.
Y sobre uno de los bancos, había una copia idéntica del monóculo ámbar. Holmes se dirigió hacia él y lo tomó en sus manos.
El rostro de Ferson se ensombreció.
—¿Usted envió la carta? —preguntó Holmes, dejando el monóculo sobre el banco.
—Él… él tiene algo que me pertenece —respondió Ferson.
Holmes lo miró severamente.
—¿Los documentos?
—Una invención —dijo Ferson— que le había confiado. Él la retuvo para sí mismo.
Holmes lo observó.
—¿Y la caja? ¿Usted la robó?
—¿La caja? No —dijo Ferson—. Lo juro: nunca entré en su casa.
Su voz temblaba. Parecía sincero. Holmes asintió y nos dispusimos a salir.
—Esto complica las cosas —dijo mientras cruzábamos nuevamente la niebla.
Esa noche, de regreso en Baker Street, Holmes fumaba su pipa, sumido en profunda reflexión. De repente, se levantó de golpe.
—Watson, en media hora tendremos la solución.
Sir Lionel llegó tras ser notificado. Holmes lo recibió con cortesía, pero con esa calma penetrante tan característica.
—Sir Lionel —dijo—, su monóculo es la clave del misterio.
El aristócrata lo miró.
—¿Qué quiere decir?
—Lo encontró dentro de la carta que recibió.
Holmes sonrió.
—Este monóculo es un mensaje. Alguien quería advertirle.
—¿Sobre qué? —pregunté.
—Que alguien intentaría robar los documentos. Y esa persona estaba dentro de su propia casa.
Sir Lionel se levantó de un salto.
—Eso es absurdo.
Holmes lo miró fijamente.
—El robo de la caja…
Se detuvo un instante, encendiendo su pipa.
—…fue cometido por su secretaria, la señorita Evelyn Green.
Sir Lionel quedó boquiabierto.
—¿La señorita Green? —continuó Holmes—. Tenía acceso al despacho. Sabía del conflicto con Ferson. Y lo más importante: había aceptado vender los documentos. El monóculo lo envió Ferson para avisarle y que tomara precauciones.
Sir Lionel dijo:
—¿Evelyn? Yo confiaba en ella como a una hija.
Holmes dijo:
—Exactamente por eso era perfecta para su misión.
La señorita Green fue arrestada esa misma noche, intentando escapar por la estación a orillas del Támesis. Los documentos fueron encontrados ocultos dentro de su maleta. Había forzado la ventana para incriminar a Ferson.
Regresando entre la niebla a Baker Street, le dije:
—Una vez más me ha impresionado, amigo mío.
Holmes encendió su pipa y dijo:
—La lógica, querido Watson, no es más que la luz que disipa la niebla. Solo hay que mirar desde el ángulo correcto.
Y así, otro caso se cerró, dejándome una vez más preguntándome cuántos misterios más puede ocultar Londres y cuántas veces hará falta la genialidad de mi amigo para iluminarlos.
.
.
O Caso do Homem com o Monóculo Âmbar
(Minha Homenagem a Sherlock Holmes)
Era uma daquelas manhãs enevoadas em Londres, em que os sinos de Westminster se perdem na neblina e as carruagens avançam com o sopro dos cavalos flutuando como fumaça.
Eu estava pronto para sair para uma visita médica quando Sherlock Holmes, que estava de pé junto à janela sem virar a cabeça, disse:
—Caro Watson, hoje precisarei da sua ajuda. Já temos um visitante, e o tempo é curto.
Antes que eu pudesse perguntar qualquer coisa, a porta se abriu e a Srta. Hudson anunciou a chegada de um senhor com um monóculo âmbar que brilhava com um reflexo dourado sobrenatural.
O visitante chamava-se Sir Lionel Bloomsbury, um nobre aristocrata.
Ele estava nervoso; seus dedos tremiam.
—Sr. Holmes, temo que estou em grande perigo.
Holmes indicou o sofá para que se sentasse:
—Explique, por favor.
Sir Lionel contou que, três dias antes, havia recebido uma carta anônima. Dentro dela havia o monóculo e um papel com apenas uma frase:
—O âmbar verá algo.
Naquela noite, um objeto de grande valor, uma pequena caixa que ele guardava em seu escritório, havia desaparecido. Somente ele conhecia sua existência.
A janela havia sido violada.
—O que continha a caixa? —perguntou Holmes.
Sir Lionel hesitou:
—Documentos. Muito perigosos se caírem em mãos erradas.
Holmes não insistiu. Pediu o monóculo, segurou-o nas mãos e examinou-o cuidadosamente.
De repente, sorriu levemente.
Visitamos a mansão Bloomsbury. Sir Lionel nos apresentou sua secretária, uma jovem mulher:
—A senhorita Evelyn Green.
Holmes examinou o escritório de onde a caixa havia sido roubada.
—Vê algo, Holmes? —perguntei.
—Vejo tudo, Watson. A única questão é o que significa.
E agora olhe para isto: a poeira mostra claramente: a janela foi violada por dentro.
Sir Lionel parecia cada vez mais perturbado.
—Suspeita de alguém que tenha cometido o roubo? —perguntou Holmes.
O nobre hesitou, depois disse:
—Um parceiro. Edward Ferson. Tivemos um desentendimento há dois meses e nos separamos. Mas nunca imaginei…
Holmes o interrompeu:
—Não é hora de suposições, Sir Lionel. É hora de pensar.
A casa de Ferson ficava em um bairro escuro de Southwark. Holmes se aproximou da porta.
Antes que pudesse bater, a porta se abriu. Um homem surgiu à nossa frente.
—Sr. Ferson —disse Holmes—, poderíamos dar uma olhada em seu laboratório?
Antes que Ferson reagisse, Holmes entrou. Eu o segui e vi bancadas cheias de frascos, peças mecânicas e papéis espalhados.
Em uma das bancadas, havia uma cópia idêntica do monóculo âmbar. Holmes foi até lá e pegou-o nas mãos.
O rosto de Ferson escureceu:
—Foi você quem enviou a carta? —perguntou Holmes, deixando o monóculo sobre a bancada.
—Ele… ele tem algo que me pertence —respondeu Ferson.
Holmes olhou para ele com severidade:
—Os documentos?
—Uma invenção —disse Ferson— que eu havia confiado a ele. Ele reteve para si.
Holmes o encarou:
—E a caixa? Você a roubou?
—A caixa? Não —disse Ferson. —Juro: nunca entrei na casa dele.
Sua voz tremia. Parecia sincero. Holmes fez um gesto para sairmos:
—Isso complica as coisas —disse enquanto atravessávamos novamente a neblina.
À noite, de volta à Baker Street, Holmes fumava seu cachimbo, imerso em profunda reflexão. De repente, levantou-se de repente:
—Watson, em meia hora teremos a solução.
Sir Lionel chegou após ser avisado. Holmes o recebeu cordialmente, mas com aquela conhecida calma penetrante:
—Sir Lionel —disse—, seu monóculo é a chave do mistério.
O nobre olhou para ele:
—O que quer dizer?
—Você o encontrou dentro da carta que recebeu.
Holmes sorriu:
—Este monóculo é uma mensagem. Alguém queria avisá-lo.
—Sobre o quê? —perguntei.
—Sobre alguém que tentaria roubar os documentos. E esse alguém estava dentro de sua própria casa.
Sir Lionel levantou-se surpreso:
—Isso é absurdo.
Holmes olhou para ele:
—O roubo da caixa…
Ele fez uma pausa, acendendo o cachimbo:
—…foi cometido por sua secretária, a Srta. Evelyn Green.
Sir Lionel ficou sem palavras.
—A Srta. Green —continuou Holmes— tinha acesso ao escritório. Sabia do desentendimento com Ferson. E, mais importante: havia concordado em vender os documentos. O monóculo foi enviado por Ferson para avisá-lo e permitir que tomasse as providências necessárias.
Sir Lionel disse:
—Evelyn? Eu confiava nela como a uma filha.
Holmes respondeu:
—Exatamente por isso ela era perfeita para a tarefa.
A Srta. Green foi presa naquela noite, tentando fugir pela estação nas margens do Tâmisa. Os documentos foram encontrados escondidos em sua mala. Ela havia violado a janela para incriminar Ferson.
Retornando através da neblina para Baker Street, eu disse:
—Mais uma vez, você me impressionou, meu amigo.
Holmes acendeu seu cachimbo e disse:
—A lógica, caro Watson, nada mais é do que a luz que dissipa a neblina. Basta olhar pelo ângulo certo.
E assim, mais um caso foi encerrado, deixando-me mais uma vez a me perguntar quantos mistérios Londres ainda poderia esconder e quantas vezes a genialidade de meu amigo seria necessária para iluminá-los.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η γυναίκα τών μυθιστορηματων
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Στο τραπέζι της είχε ένα μικρό πορσελάνινο βάζο με λευκές μαργαρίτες.
Και δίπλα υπήρχε ανοιχτό ένα βιβλίο τής Βιρτζίνια Γουλφ. Κάθε μέρα διαφορετικό. Άλλοτε:Η κυρία Νταλογουέι, άλλοτε: Στο φάρο, άλλοτε: Τα κύματα.
Ένα πρωινό.Ιουλης ήταν,βρέθηκε σε μια οδο γεματη άμαξες και κυρίες με καπέλα.
Κατάλαβε ότι δεν ονειρεύονταν.Ηταν η Κλαρισα Νταλογουει που έχει βγει να αγοράσει λουλούδια.Περπατουσε ανάμεσα στους ανθρώπους νιώθοντας μια γλυκιά οικειότητα.
Το απόγευμα, γύρισε στο διαμέρισμά της. Το βιβλίο ήταν ανοιχτό στη σκηνή που είχε μόλις ζήσει.
Από εκείνη τη μέρα ζούσε σκηνές από διαφορετικά μυθιστορήματα
Μια νύχτα ξύπνησε κι έβλεπε μπροστά της τη θάλασσα και τις πέτρες τού φάρου.
Ήταν η Λίλι Μπρίσκοου.
Οι γυναίκες δεν μπορούν ούτε να ζωγραφίσουν ούτε να γράψουν.
Όσο περισσότερο περιπλανιόταν στις σελίδες των μυθιστορημάτων τόσο δυσκολότερο γινόταν να θυμηθεί πότε είχε ζήσει πραγματικά.Στο γραφείο της δεν μπορουσε να συγκεντρωθεί στη δουλειά.
Αναρωτιόταν αν οι άνθρωποι γύρω της,στο μετρό,στο δρόμο,στα λεωφορεια, ήταν όντως εκεί ή αποτελούσαν σελίδες ενός βιβλίου που ακομη δεν είχε ανοίξει.
Ένα συννεφιασμένο απόγευμα,τέλους τού Σεπτεμβρη, η Βίτα την προσκάλεσε στο αρχοντικό Knole.Ολη τη νύχτα την πέρασαν κουβεντιάζοντας για το μυθιστόρημα Ορλάντο.
Γύρισε σπίτι ξημερώνοντας.
Βρήκε τα βιβλία σκορπισμένα στο πάτωμα.
Το βάζο με τις μαργαρίτες σπασμένο.
Τότε κατάλαβε πως όλα είχαν τελειώσει
Μια απέραντη τρομαχτικη ησυχία απλώθηκε.
Άνοιξε το παράθυρο.Η πόλη αδιάφορη.
Οι άνθρωποι πήγαιναν στις δουλειές τους. Ένα παιδί έτρεχε πίσω από μια μπάλα.
.
.
The Woman of the Novels
On her table she kept a small porcelain vase with white daisies.
And beside it there lay open a book by Virginia Woolf. A different one each day. Sometimes Mrs Dalloway, sometimes To the Lighthouse, sometimes The Waves.
One morning—July it was—she suddenly found herself on a street full of carriages and ladies with hats.
She realised she was not dreaming. It was Clarissa Dalloway who had gone out to buy flowers. She walked among the people feeling a sweet familiarity.
In the afternoon, she returned to her apartment. The book lay open at the scene she had just lived.
From that day on, she lived scenes from different novels.
One night she woke and saw before her the sea and the stones of the lighthouse.
She was Lily Briscoe.
Women can neither paint nor write.
The more she wandered through the pages of the novels, the harder it became to remember when she had actually lived. At her desk she could not concentrate on her work.
She wondered whether the people around her—in the subway, in the street, in the buses—were truly there or were pages of a book she had not yet opened.
One cloudy afternoon, at the end of September, Vita invited her to the Knole estate. They spent the whole night talking about Orlando.
She returned home at dawn.
She found the books scattered on the floor.
The vase with the daisies broken.
Then she understood that everything had ended.
A vast, terrifying silence spread.
She opened the window. The city, indifferent.
People were going to work. A child was running after a ball.
.
.
La Femme des Romans
Sur sa table, elle avait un petit vase en porcelaine avec des marguerites blanches.
Et à côté, un livre de Virginia Woolf était ouvert. Chaque jour un différent. Parfois Mrs Dalloway, parfois Vers le phare, parfois Les Vagues.
Un matin—c’était en juillet—elle se retrouva dans une rue pleine de fiacres et de dames coiffées de chapeaux.
Elle comprit qu’elle ne rêvait pas. C’était Clarissa Dalloway qui était sortie acheter des fleurs. Elle marchait parmi les gens, ressentant une douce familiarité.
L’après-midi, elle rentra dans son appartement. Le livre était ouvert à la scène qu’elle venait de vivre.
Dès ce jour-là, elle vécut des scènes de différents romans.
Une nuit, elle se réveilla et vit devant elle la mer et les rochers du phare.
Elle était Lily Briscoe.
Les femmes ne peuvent ni peindre ni écrire.
Plus elle errait dans les pages des romans, plus il devenait difficile de se souvenir de ce qu’elle avait réellement vécu. À son bureau, elle n’arrivait plus à se concentrer sur son travail.
Elle se demandait si les gens autour d’elle, dans le métro, dans la rue, dans les autobus, étaient réellement là ou s’ils formaient des pages d’un livre qu’elle n’avait pas encore ouvert.
Un après-midi nuageux de fin septembre, Vita l’invita au domaine de Knole. Elles passèrent toute la nuit à parler d’Orlando.
Elle rentra chez elle à l’aube.
Elle trouva les livres éparpillés sur le sol.
Le vase aux marguerites brisé.
Alors elle comprit que tout était fini.
Un silence immense et effrayant s’étendit.
Elle ouvrit la fenêtre. La ville, indifférente.
Les gens allaient au travail. Un enfant courait derrière un ballon.
.
.
Die Frau der Romane
Auf ihrem Tisch stand eine kleine Porzellanvase mit weißen Gänseblümchen.
Daneben lag ein geöffnetes Buch von Virginia Woolf. Jeden Tag ein anderes. Mal Mrs. Dalloway, mal Zum Leuchtturm, mal Die Wellen.
Eines Morgens—es war Juli—befand sie sich plötzlich in einer Straße voller Kutschen und Damen mit Hüten.
Sie begriff, dass sie nicht träumte. Es war Clarissa Dalloway, die ausgegangen war, um Blumen zu kaufen. Sie ging zwischen den Menschen und fühlte eine süße Vertrautheit.
Am Nachmittag kehrte sie in ihre Wohnung zurück. Das Buch lag offen an der Szene, die sie gerade erlebt hatte.
Von jenem Tag an lebte sie Szenen aus verschiedenen Romanen.
Eines Nachts wachte sie auf und sah vor sich das Meer und die Steine des Leuchtturms.
Sie war Lily Briscoe.
Frauen können weder malen noch schreiben.
Je mehr sie durch die Seiten der Romane wanderte, desto schwerer fiel es ihr zu erinnern, was sie wirklich erlebt hatte. An ihrem Schreibtisch konnte sie sich nicht auf die Arbeit konzentrieren.
Sie fragte sich, ob die Menschen um sie herum—in der U-Bahn, auf der Straße, in den Bussen—wirklich da waren oder Seiten eines Buches bildeten, das sie noch nicht geöffnet hatte.
An einem wolkigen Septembernachmittag lud Vita sie in das Gut Knole ein. Die ganze Nacht sprachen sie über Orlando.
Bei Tagesanbruch kam sie nach Hause zurück.
Sie fand die Bücher über den Boden verstreut.
Die Vase mit den Gänseblümchen zerbrochen.
Da verstand sie, dass alles vorbei war.
Eine weite, schreckliche Stille breitete sich aus.
Sie öffnete das Fenster. Die Stadt gleichgültig.
Die Menschen gingen zur Arbeit. Ein Kind rannte einem Ball hinterher.
.
.
La Donna dei Romanzi
Sul suo tavolo aveva un piccolo vaso di porcellana con margherite bianche.
E accanto c’era un libro di Virginia Woolf aperto. Ogni giorno uno diverso. A volte Mrs Dalloway, a volte Gita al faro, a volte Le onde.
Una mattina—era luglio—si ritrovò in una strada piena di carrozze e di signore con cappelli.
Capì che non stava sognando. Era Clarissa Dalloway uscita a comprare fiori. Camminava tra la gente sentendo una dolce familiarità.
Nel pomeriggio tornò al suo appartamento. Il libro era aperto alla scena che aveva appena vissuto.
Da quel giorno visse scene tratte da diversi romanzi.
Una notte si svegliò e vide davanti a sé il mare e le rocce del faro.
Era Lily Briscoe.
Le donne non possono né dipingere né scrivere.
Più vagava tra le pagine dei romanzi, più le era difficile ricordare quando aveva vissuto veramente. Alla scrivania non riusciva a concentrarsi sul lavoro.
Si chiedeva se le persone intorno a lei—nella metro, per strada, sugli autobus—fossero davvero lì o fossero pagine di un libro che non aveva ancora aperto.
Un pomeriggio nuvoloso, alla fine di settembre, Vita la invitò alla tenuta di Knole. Passarono tutta la notte parlando di Orlando.
Tornò a casa all’alba.
Trovò i libri sparsi sul pavimento.
Il vaso con le margherite rotto.
Allora capì che tutto era finito.
Un silenzio immenso e spaventoso si diffuse.
Aprì la finestra. La città indifferente.
La gente andava al lavoro. Un bambino correva dietro a un pallone.
.
.
La Mujer de las Novelas
En su mesa tenía un pequeño jarrón de porcelana con margaritas blancas.
Y al lado había un libro de Virginia Woolf abierto. Cada día uno distinto. A veces Mrs. Dalloway, a veces Al faro, a veces Las olas.
Una mañana—era julio—se encontró en una calle llena de carruajes y señoras con sombreros.
Comprendió que no estaba soñando. Era Clarissa Dalloway que había salido a comprar flores. Caminaba entre la gente sintiendo una dulce familiaridad.
Por la tarde volvió a su apartamento. El libro estaba abierto en la escena que acababa de vivir.
Desde aquel día vivió escenas de distintas novelas.
Una noche se despertó y vio frente a ella el mar y las rocas del faro.
Era Lily Briscoe.
Las mujeres no pueden ni pintar ni escribir.
Cuanto más vagaba por las páginas de las novelas, más difícil le resultaba recordar cuándo había vivido realmente. En su escritorio no podía concentrarse en el trabajo.
Se preguntaba si las personas a su alrededor—en el metro, en la calle, en los autobuses—estaban realmente allí o eran páginas de un libro que aún no había abierto.
Una tarde nublada, a finales de septiembre, Vita la invitó a la finca de Knole. Pasaron toda la noche hablando de Orlando.
Volvió a casa al amanecer.
Encontró los libros esparcidos por el suelo.
El jarrón con las margaritas roto.
Entonces comprendió que todo había terminado.
Un silencio inmenso y aterrador se extendió.
Abrió la ventana. La ciudad, indiferente.
La gente iba a sus trabajos. Un niño corría tras una pelota.
.
.
A Mulher dos Romances
Sobre a sua mesa havia um pequeno vaso de porcelana com margaridas brancas.
E ao lado estava um livro de Virginia Woolf aberto. Cada dia um diferente. Às vezes Mrs Dalloway, outras Ao Farol, outras As Ondas.
Numa manhã—era julho—ela se viu numa rua cheia de carruagens e senhoras com chapéus.
Percebeu que não estava a sonhar. Era Clarissa Dalloway que tinha saído para comprar flores. Caminhava entre as pessoas sentindo uma doce familiaridade.
À tarde voltou ao seu apartamento. O livro estava aberto na cena que acabara de viver.
Desde aquele dia passou a viver cenas de diferentes romances.
Uma noite acordou e viu diante de si o mar e as pedras do farol.
Era Lily Briscoe.
As mulheres não podem nem pintar nem escrever.
Quanto mais vagava pelas páginas dos romances, mais difícil se tornava lembrar quando tinha realmente vivido. À secretária não conseguia concentrar-se no trabalho.
Perguntava-se se as pessoas à sua volta—no metro, na rua, nos autocarros—estavam realmente ali ou eram páginas de um livro que ainda não abrira.
Numa tarde nublada, no final de setembro, Vita convidou-a para a propriedade de Knole. Passaram toda a noite a conversar sobre Orlando.
Voltou para casa ao amanhecer.
Encontrou os livros espalhados pelo chão.
O vaso com as margaridas quebrado.
Então entendeu que tudo tinha terminado.
Um silêncio imenso e assustador espalhou-se.
Abriu a janela. A cidade, indiferente.
As pessoas iam para o trabalho. Uma criança corria atrás de uma bola.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Mozart Requiem
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Βιέννη 1791.Χειμωνας.Ομιχλη.
Wolfgang Amadeus Mozart.Ειχε αδυνατίσει,το πρόσωπο του χλωμό.
Η Μαρία Κονστάντσε,η γυναίκα του,τον παρακαλούσε να ξεκουραστεί να φάει.
-Κονσταντσε ,τής είπε,το Ρέκβιεμ πρέπει να τελειώσει.
Ένας άγνωστος άνθρωπος είχε έρθει και για λογαριασμό.καποιου,ανώνυμου,
όπως είπε,προστάτη τής τέχνης,ήθελε ένα Ρέκβιεμ,και μάλιστα γρήγορα.
Η αμοιβή που του πρόσφερε ήταν τεράστια.
Τα οικονομικά του ήταν σε άσχημη κατάσταση και,αν και η υγεία του ήταν
πολύ κρίσιμη,δέχτηκε τη παραγγελία,
Ο Antonio Salieri διορίστηκε Kapellmeister.
Τις νύχτες όταν η Κονσταντσε κοιμόνταν κάθονταν στο πιάνο.Ενιωθε πως
έγραφε τον δικό του θρήνο.Μια σκοτεινή μεγαλοπρεπή μουσικη.
Έβηχε και τον πονούσε το στήθος του.Καποτε παγωνε.Ακουγε το τέλος.
Introitus. Kyrie. Dies Irae. Rex Tremendae. Lacrimosa…
Εδώ,σημειωνε,θέλω φως.Εδω σκοτάδι.Εδω οι τρομπέτες και τα τύμπανα
τής Ημέρας της Κρίσεως
Όταν άρχισε να γράφει το Lacrimosa,στο Amen ένιωσε το τέλος.
-Μεχρι εδώ μπόρεσα,ψέλλισε.
Τούς είδε αχνα γύρω του,την Κονσταντσε,τον Franz Xaver Süssmayr τον μαθητή του.
Εγω το άκουσα ολο.Εσεις τώρα να το συνεχίσετε.
Έκλεισε τα μάτια του.
Ξημέρωσε 5 Δεκεμβρίου 1791.
Introitus: Requiem aeternam
Η χρωματικη βαθειά θλίψη τών βιολιων.
Requiem aeternam dona eis, Domine
η διπλή φούγκα τού Kyrie eleison
Dies Irae η ίδια του η Τρομερή Κριση στα κρουστά χτυπήματα και στα
κύματα τών εγχόρδων.
Tuba Mirum η Ανάσταση τών Νεκρών,η μπάσο φωνη αναγγέλει την τρομπέτα
τής Κρισης,η τενόρο και αλτο απαντούν,η σοπράνο υψώνεται σε προσευχή.
το μεγαλοπρεπές Rex… tre-men-dae… mai-es-ta-tis
Φοβερέ Βασιλιά τής Κρισης
έλεος έλεος Recordare
από minor σε major
Confutatis maledictis η κόλαση
Voca me cum benedictis ο παράδεισος
Lacrimosa τα δάκρυά τών ψυχών
Amen
Wolfgang Amadeus Mozart
(Ο άγνωστος αγγελιοφόρος ήταν ο Franz Anton Leitgeb,και ο ανώνυμος
προστάτης τών τεχνών ο Κόμης Franz von Walsegg-Stuppach,ο οποίος είχε
χάσει τη νεαρή σύζυγό του και ήθελε το Ρεκβιεμ για τη μνήμη της.
Ο Μότσαρτ δεν εμαθε ποτέ την ταυτότητα τού παραγγελιοδότη
Τοτε η υγεία του ήταν σε άσχημη κατάσταση:
είχε συνεχείς λιποθυμίες,υψηλό πυρετό,οίδημα στα άκρα, ένιωθε εξάντληση.
Οι ιστορικοί δεν συμφωνούν σε μια διάγνωση· έχουν προταθεί:
ρευματικός πυρετός, στρεπτοκοκκική λοίμωξη, νεφρική ανεπάρκεια, σύμπλεγμα λοιμώξεων, ακόμη και δηλητηρίαση από υδράργυρο.)
.
.
https://youtu.be/Dp2SJN4UiE4?si=ff9d5wMd2zPR8Jru
James Gaffigan dirige l'Orchestre national de France et le Choeur de Radio France dans le Requiem en ré mineur K.626 de Wolfgang Amadeus Mozart, avec la soprano Marita Solberg, la mezzo-soprano Karine Deshayes, le ténor Joseph Kaiser, et la basse Alexander Vinogradov. Concert enregistré le 29 juin 2017 en direct de la basilique de Saint-Denis dans le cadre du Festival de Saint-Denis
.
.
Mozart Requiem
Vienna, 1791. Winter. Fog.
Wolfgang Amadeus Mozart. He had grown thin, his face pale.
Maria Constanze, his wife, begged him to rest, to eat.
“Constanze,” he told her, “the Requiem must be finished.”
A stranger had come on behalf of some anonymous “patron of the arts,”
as he said, who wanted a Requiem, and quickly.
The payment he offered was enormous.
Mozart’s finances were dire, and though his health was very fragile,
he accepted the commission.
Antonio Salieri had been appointed Kapellmeister.
At night, when Constanze slept, he sat at the piano.
He felt he was writing his own lament.
A dark, majestic music.
He coughed, his chest hurt. Sometimes he froze.
He could hear the end approaching.
Introitus. Kyrie. Dies Irae. Rex Tremendae. Lacrimosa…
“Here,” he noted, “I want light. Here darkness. Here the trumpets and drums
of the Day of Judgment.”
When he began writing the Lacrimosa, at the Amen, he felt the end.
“This is as far as I could go,” he whispered.
He saw them dimly around him—Constanze, and his student
Franz Xaver Süssmayr.
“I have heard it all. Now you must continue it.”
He closed his eyes.
Dawn broke on December 5, 1791.
Introitus: Requiem aeternam
The chromatic, deep sorrow of the violins.
Requiem aeternam dona eis, Domine
The double fugue of Kyrie eleison.
Dies Irae—his own Terrifying Judgment in the blows of percussion
and the waves of strings.
Tuba Mirum—the Resurrection of the Dead;
the bass voice announces the trumpet of Judgment,
tenor and alto respond, the soprano rises in prayer.
The majestic Rex… tre-men-dae… mai-es-ta-tis
“O fearful King of Judgment”
“Mercy, mercy”—Recordare,
from minor to major.
Confutatis maledictis—Hell.
Voca me cum benedictis—Paradise.
Lacrimosa—the tears of souls.
Amen
Wolfgang Amadeus Mozart
(That unknown messenger was Franz Anton Leitgeb,
and the anonymous patron was Count
Franz von Walsegg-Stuppach, who had lost his young wife
and wanted the Requiem in her memory.
Mozart never learned the identity of his commissioner.
His health was in terrible condition at the time:
frequent fainting, high fever, swelling of the limbs, exhaustion.
Historians disagree on a diagnosis:
rheumatic fever, streptococcal infection, kidney failure,
a complex of infections, even mercury poisoning.)
.
.
Mozart Requiem
Vienne, 1791. Hiver. Brouillard.
Wolfgang Amadeus Mozart. Il avait maigri, son visage était pâle.
Maria Constanze, sa femme, le suppliait de se reposer, de manger.
« Constanze, dit-il, le Requiem doit être achevé. »
Un inconnu était venu au nom d’un certain protecteur anonyme
des arts, disait-il, qui voulait un Requiem, et rapidement.
La somme proposée était énorme.
La situation financière de Mozart était très grave et,
bien que sa santé fût critique, il accepta la commande.
Antonio Salieri avait été nommé Kapellmeister.
La nuit, lorsque Constanze dormait, il s’asseyait au piano.
Il sentait qu’il écrivait sa propre lamentation.
Une musique sombre et majestueuse.
Il toussait, sa poitrine le faisait souffrir. Parfois il grelottait.
Il entendait la fin approcher.
Introitus. Kyrie. Dies Irae. Rex Tremendae. Lacrimosa…
« Ici, je veux de la lumière. Ici, de l’ombre.
Ici, les trompettes et les tambours du Jour du Jugement. »
Quand il commença le Lacrimosa, à l’Amen, il sentit la fin.
« Je n’ai pu aller plus loin », murmura-t-il.
Il les vit vaguement autour de lui—Constanze,
et son élève Franz Xaver Süssmayr.
« Je l’ai entendu tout entier. À vous maintenant de le continuer. »
Il ferma les yeux.
L’aube se leva le 5 décembre 1791.
Introitus : Requiem aeternam
La profondeur chromatique et triste des violons.
Requiem aeternam dona eis, Domine
La double fugue du Kyrie eleison.
Dies Irae—son propre Terrible Jugement
dans les coups de percussion et les vagues des cordes.
Tuba Mirum—la Résurrection des morts ;
la basse annonce la trompette du Jugement,
ténor et alto répondent, la soprano s’élève en prière.
Le majestueux Rex… tre-men-dae… mai-es-ta-tis
« Terrible Roi du Jugement »
pitié, pitié—Recordare,
du mineur au majeur.
Confutatis maledictis—l’enfer.
Voca me cum benedictis—le paradis.
Lacrimosa—les larmes des âmes.
Amen
Wolfgang Amadeus Mozart
(L’inconnu était Franz Anton Leitgeb,
et le protecteur anonyme le comte
Franz von Walsegg-Stuppach,
qui avait perdu sa jeune épouse et voulait un Requiem pour sa mémoire.
Mozart n’apprit jamais l’identité du commanditaire.
Sa santé était alors catastrophique :
évanouissements répétés, forte fièvre, œdème des membres, épuisement.
Les historiens ne s’accordent pas sur la cause :
fièvre rhumatismale, infection streptococcique, insuffisance rénale,
complexe d’infections, voire empoisonnement au mercure.)
.
.
Mozart Requiem
Wien, 1791. Winter. Nebel.
Wolfgang Amadeus Mozart. Er war abgemagert, sein Gesicht blass.
Maria Constanze, seine Frau, bat ihn, sich auszuruhen, etwas zu essen.
„Constanze“, sagte er, „das Requiem muss vollendet werden.“
Ein unbekannter Mann war gekommen im Auftrag eines anonymen
„Gönners der Kunst“, wie er sagte, der ein Requiem wollte, und zwar rasch.
Das Honorar war riesig.
Mozarts finanzielle Lage war verzweifelt,
und obwohl seine Gesundheit äußerst kritisch war,
nahm er den Auftrag an.
Antonio Salieri war zum Kapellmeister ernannt worden.
Nachts, wenn Constanze schlief, saß er am Klavier.
Er fühlte, er schreibe seinen eigenen Klagegesang.
Eine dunkle, majestätische Musik.
Er hustete, seine Brust schmerzte. Mitunter fröstelte er.
Er hörte das Ende nahen.
Introitus. Kyrie. Dies Irae. Rex Tremendae. Lacrimosa…
„Hier“, notierte er, „will ich Licht. Hier Dunkelheit.
Hier die Trompeten und Pauken des Jüngsten Gerichts.“
Als er das Lacrimosa begann, spürte er beim Amen das Ende.
„Bis hierher konnte ich“, flüsterte er.
Er sah sie schemenhaft um sich—Constanze
und seinen Schüler Franz Xaver Süssmayr.
„Ich habe es ganz gehört. Ihr müsst nun weiterschreiben.“
Er schloss die Augen.
Am 5. Dezember 1791 dämmerte der Tag.
Introitus: Requiem aeternam
Die chromatische, tiefe Trauer der Violinen.
Requiem aeternam dona eis, Domine
Die doppelte Fuge des Kyrie eleison.
Dies Irae—sein eigenes Schreckliches Gericht
in den Schlägen des Schlagwerks und den Wellen der Streicher.
Tuba Mirum—die Auferstehung der Toten;
die Bassstimme kündigt die Trompete des Gerichts an,
Tenor und Alt antworten, die Sopranstimme erhebt sich im Gebet.
Das majestätische Rex… tre-men-dae… mai-es-ta-tis
„Furchtbarer König des Gerichts“
Erbarmen, Erbarmen—Recordare,
von Moll zu Dur.
Confutatis maledictis—die Hölle.
Voca me cum benedictis—das Paradies.
Lacrimosa—die Tränen der Seelen.
Amen
Wolfgang Amadeus Mozart
(Der unbekannte Bote war Franz Anton Leitgeb,
und der anonyme Auftraggeber war Graf
Franz von Walsegg-Stuppach,
der seine junge Frau verloren hatte
und das Requiem zu ihrem Gedenken wollte.
Mozart erfuhr die Identität des Auftraggebers nie.
Sein Gesundheitszustand war damals verheerend:
häufige Ohnmachten, hohes Fieber, Schwellungen der Glieder, Erschöpfung.
Historiker sind uneinig über die Diagnose:
rheumatisches Fieber, Streptokokkeninfektion, Nierenversagen,
ein Komplex von Infektionen, sogar Quecksilbervergiftung.)
.
.
Mozart Requiem
Vienna, 1791. Inverno. Nebbia.
Wolfgang Amadeus Mozart. Era dimagrito, il volto pallido.
Maria Constanze, sua moglie, lo pregava di riposare, di mangiare.
«Constanze», le disse, «il Requiem deve essere finito.»
Un uomo sconosciuto era venuto per conto di un
anonimo “protettore delle arti”, come disse,
che desiderava un Requiem, e in fretta.
La somma offerta era enorme.
Le finanze di Mozart erano in pessime condizioni e,
sebbene la sua salute fosse critica, accettò la commissione.
Antonio Salieri era stato nominato Kapellmeister.
Di notte, mentre Constanze dormiva, sedeva al pianoforte.
Sentiva di scrivere il proprio lamento,
una musica oscura e maestosa.
Tossiva, il petto gli faceva male. A volte rabbrividiva.
Sentiva la fine avvicinarsi.
Introitus. Kyrie. Dies Irae. Rex Tremendae. Lacrimosa…
«Qui», annotò, «voglio luce. Qui oscurità.
Qui le trombe e i tamburi del Giorno del Giudizio.»
Quando iniziò il Lacrimosa, all’Amen percepì la fine.
«Fin qui sono riuscito ad arrivare», sussurrò.
Li vide appena intorno a sé—Constanze
e il suo allievo Franz Xaver Süssmayr.
«Io l’ho udito tutto. Ora dovete continuarlo voi.»
Chiuse gli occhi.
L’alba del 5 dicembre 1791 sorse.
Introitus: Requiem aeternam
La profonda tristezza cromatica dei violini.
Requiem aeternam dona eis, Domine
La doppia fuga del Kyrie eleison.
Dies Irae—il suo Terribile Giudizio
nei colpi delle percussioni e nelle onde degli archi.
Tuba Mirum—la Resurrezione dei Morti;
la voce di basso annuncia la tromba del Giudizio,
tenore e contralto rispondono, il soprano si innalza in preghiera.
Il maestoso Rex… tre-men-dae… mai-es-ta-tis
«Terribile Re del Giudizio»
misericordia, misericordia—Recordare,
dal minore al maggiore.
Confutatis maledictis—l’inferno.
Voca me cum benedictis—il paradiso.
Lacrimosa—le lacrime delle anime.
Amen
Wolfgang Amadeus Mozart
(L’uomo sconosciuto era Franz Anton Leitgeb
e il committente anonimo il conte
Franz von Walsegg-Stuppach,
che aveva perso la giovane moglie
e desiderava il Requiem in sua memoria.
Mozart non seppe mai chi fosse il committente.
La sua salute era allora pessima:
svenimenti frequenti, febbre alta, edema agli arti, spossatezza.
Gli storici non concordano sulla diagnosi:
febbre reumatica, infezione streptococcica, insufficienza renale,
un complesso d’infezioni, persino avvelenamento da mercurio.)
.
.
Mozart Requiem
Viena, 1791. Invierno. Niebla.
Wolfgang Amadeus Mozart. Había adelgazado, su rostro estaba pálido.
Maria Constanze, su esposa, le rogaba que descansara, que comiera.
«Constanze», le dijo, «el Réquiem debe terminarse.»
Un desconocido había llegado en nombre de un supuesto
“protector anónimo de las artes”, como dijo,
que quería un Réquiem, y con urgencia.
La suma ofrecida era enorme.
Las finanzas de Mozart estaban en muy mal estado y,
aunque su salud era crítica, aceptó el encargo.
Antonio Salieri había sido nombrado Kapellmeister.
Por las noches, cuando Constanze dormía, él se sentaba al piano.
Sentía que escribía su propio lamento,
una música oscura y majestuosa.
Tosía, le dolía el pecho. A veces tiritaba.
Escuchaba acercarse el final.
Introitus. Kyrie. Dies Irae. Rex Tremendae. Lacrimosa…
«Aquí», anotó, «quiero luz. Aquí oscuridad.
Aquí las trompetas y los tambores del Día del Juicio.»
Al comenzar el Lacrimosa, en el Amen, sintió el final.
«Hasta aquí he podido llegar», susurró.
Los vio vagamente a su alrededor—Constanze
y su alumno Franz Xaver Süssmayr.
«Yo lo he escuchado entero. Ahora debéis continuarlo.»
Cerró los ojos.
Amaneció el 5 de diciembre de 1791.
Introitus: Requiem aeternam
La profunda tristeza cromática de los violines.
Requiem aeternam dona eis, Domine
La doble fuga del Kyrie eleison.
Dies Irae—su propio Terrible Juicio
en los golpes de la percusión y las oleadas de las cuerdas.
Tuba Mirum—la Resurrección de los Muertos;
la voz de bajo anuncia la trompeta del Juicio,
respondida por tenor y alto, mientras la soprano se eleva en oración.
El majestuoso Rex… tre-men-dae… mai-es-ta-tis
«Terrible Rey del Juicio»
piedad, piedad—Recordare,
del menor al mayor.
Confutatis maledictis—el infierno.
Voca me cum benedictis—el paraíso.
Lacrimosa—las lágrimas de las almas.
Amen
Wolfgang Amadeus Mozart
(El mensajero desconocido era Franz Anton Leitgeb
y el patrón anónimo el conde
Franz von Walsegg-Stuppach,
quien había perdido a su joven esposa
y deseaba el Réquiem en su memoria.
Mozart nunca supo su identidad.
Su salud entonces era terrible:
desmayos frecuentes, fiebre alta, edema en las extremidades, agotamiento.
Los historiadores no coinciden en una diagnosis:
fiebre reumática, infección estreptocócica, insuficiencia renal,
un conjunto de infecciones, incluso envenenamiento por mercurio.)
.
.
Mozart Requiem
Viena, 1791. Inverno. Névoa.
Wolfgang Amadeus Mozart. Estava magro, o rosto pálido.
Maria Constanze, sua esposa, implorava que descansasse, que comesse.
“Constanze”, disse ele, “o Réquiem deve ser concluído.”
Um homem desconhecido viera em nome de um
“protetor anônimo das artes”, como disse,
que queria um Réquiem, e com urgência.
A quantia oferecida era enorme.
As finanças de Mozart estavam em estado crítico e,
embora sua saúde fosse muito frágil, aceitou o pedido.
Antonio Salieri fora nomeado Kapellmeister.
À noite, quando Constanze dormia, ele se sentava ao piano.
Sentia que escrevia o seu próprio lamento,
uma música sombria e majestosa.
Tossia, o peito doía. Às vezes gelava.
Ouvia a aproximação do fim.
Introitus. Kyrie. Dies Irae. Rex Tremendae. Lacrimosa…
“Aqui”, anotava, “quero luz. Aqui escuridão.
Aqui as trombetas e tambores do Dia do Juízo.”
Quando começou o Lacrimosa, no Amen, sentiu o fim.
“Até aqui consegui chegar”, sussurrou.
Viu-os vagamente ao seu redor—Constanze
e seu aluno Franz Xaver Süssmayr.
“Eu o ouvi inteiro. Agora vocês devem continuar.”
Fechou os olhos.
A madrugada de 5 de dezembro de 1791 chegou.
Introitus: Requiem aeternam
A profunda tristeza cromática dos violinos.
Requiem aeternam dona eis, Domine
A dupla fuga do Kyrie eleison.
Dies Irae—seu próprio Terrível Julgamento
nos golpes das percussões e nas ondas das cordas.
Tuba Mirum—a Ressurreição dos Mortos;
a voz de baixo anuncia a trombeta do Juízo,
respondida pelo tenor e contralto, enquanto a soprano se eleva em oração.
O majestoso Rex… tre-men-dae… mai-es-ta-tis
“Terrível Rei do Juízo”
misericórdia, misericórdia—Recordare,
do menor ao maior.
Confutatis maledictis—o inferno.
Voca me cum benedictis—o paraíso.
Lacrimosa—as lágrimas das almas.
Amen
Wolfgang Amadeus Mozart
(O mensageiro desconhecido era Franz Anton Leitgeb
e o patrono anônimo o conde
Franz von Walsegg-Stuppach,
que perdera a jovem esposa
e desejava o Réquiem em sua memória.
Mozart nunca soube quem era o mandante.
Sua saúde estava terrível:
desmaios frequentes, febre alta, inchaço nos membros, exaustão.
Os historiadores divergem na causa:
febre reumática, infecção estreptocócica, insuficiência renal,
um conjunto de infecções, até mesmo envenenamento por mercúrio.)
.
.
.
χ.ν.κουβέλης c.n.couvelis
Κατά τον Τρόπο τού κυρ Αλεξανδρου Παπαδιαμαντη
η ψυχή του έτρεμε στο σκοταδι
-Μην.απολυεις τον δούλο σου,ψέλλισε.
Ντράπηκε.Ταπεινωσε τη κεφαλή.
-Κυριε,ως ειναι το θελημα σου.Δοξα σοι.
Και τότε άκουσε:
-Μην φοβείσαι.Εγω μετά σου.
Ένα γλυκυτατο φως περιελούσε το χωρο.
Ο άνθρωπος,ένιωσε,δεν ειναι μόνος εν τη Παρουσια Του
Η πανσέληνος μετέωρη στον ουρανό πάνω και κάτω η θάλασσα απλώνονταν ως ασημένιο φύλλο πλατάνου.
Μια σκιά ανθρωπου ελιγοστευε μεσα στη νύχτα.
Το σώμα που φεύγει και η ψυχή που μένει.
εκείνος ο ταπεινός άνθρωπος ολίγον πριν το νυχτωμα αναπτε ένα κερί και σε ένα ψηλό βραχο το εστερεωνε απέναντι από τον ανοιχτόν πόντον.
Φως δια τούς ναυτικούς που εταξιδευαν στα κυματα,μια φωνή
παρακλητική γι'συτους από τη στερεά γη.Ως Οφθαλμός Του.
Μια ώραν όπου ο ήλιος εβυθιζετο στη πορφυρα
σκαπτωντας κατω από μια παλαιά ελια ηύρε ένα μικρό ξύλινο κιβωτιο.
Το άνοιξε προσεκτικά και μέσα δεν ήταν χρυσα,ἀλλὰ τρεις ἐπιστολες ἐρωτικες
μιας νεανιδας.
Δεν θέλησε να τις φανερώσει και τις έκρυψε πάλι στη γη,εκεί όπου ανήκει καλλίτερα να μένει η μνημη.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
(Ιστορίες τού κ.Κ)
Ρώτησαν μια μέρα τον κ. Κ.:
'Γιατί δεν μιλάς πια για την αδικία;'
Και ο κ. Κ. απάντησε:
'Γιατι τίποτα έτσι
δεν κατάφερα.Πρεπει να βρεθεί άλλος τροπος για να
αντιμετωπισθει'
Ο κ.Κ αγόρασε ένα α πανάκριβο ρολόι.
'Αυτο είναι ένδειξη πολυτελειας' τού είπε ένας γνωστός του.
'Οχι',απάντησε,'ειναι ένδειξη ότι ο χρόνος είναι πολυτιμος'.
'Ο κόσμος δεν αλλάζει με τις απαντήσεις που δίνουμε,αλλά με τις λέξεις
που επιλέγουμε για να ρωτησουμε',είπε ο κ.Κ
Ο.κ.Κ κοίταξε ένα χάρτη.
'Για να πάμε καπου',είπε,'πρεπει πρώτα να ξέρουμε καλά που βρισκομαστε'
Ο κ.Κ δεν κοιτάζονταν ποτέ σε καθρέφτη.
'Αν θέλω να κοιτάξω τον εαυτό μου,κοιτάζω το πρόσωπο ενός άλλου
ανθρώπου',είπε.
Παραβολη τού κ.Κ.:
Έβαλαν ένα φρουρο μπροστά από μια κλειστή πόρτα.
Πίσω από αυτή'του ειπαν, δεν υπάρχει τίποτα.
Όλα είναι μπροστά.Εκει να προσέχεις.
Ο κ.Κ ήταν γνωστός για την λιτότητα του.
'Μα αυτό είναι τσιγκουνιά' τού είπαν.
Ο κ.Κ. χαμογέλασε και απαντησε:
'Αποφευγω οποιαδήποτε συνήθεια,αντικείμενο,ζητάει να γίνει το αφεντικό μου'
Ένας γνωστός του τού παραπονέθηκε:
'Η γυναίκα μου με παράτησε.Αποκαλυφτηκε ποια ηταν'.
'Οχι,φίλε μου', τού είπε ο κ.Κ ,'εσυ αποκαλυφτηκες ποιος ησουν'.
Ο κ.Κ. είπε:
'Η Ιστορία γράφεται από τους νικημένους που ξεχνούν τούς νικητες'
.
.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Chopin vs Sand:Prelude Etude in minor
(Ελληνικά, English,Francais, German,Italiano, Spanish, Portuguese)
Όταν έφτασε στη Νοαν τέλος φθινοπώρου η Γεωργία Σάνδη τον αγκαλιασε.
-Φρεντερικ,είσαι αδύνατος, τού είπε.
Είσαι σαν κρύσταλλο,θα σπάσεις,δεν θα αντέξεις.
Εκείνος δεν μίλησε.
Έμενε αργά στο δωμάτιο του με το πιάνο.
Τον άκουγε να παίζει ασταμάτητα.
Εκείνη έγραψε,πήγαινε στο κτήμα και έδινε εντολές στους εργάτες.
Αεικίνητη.
Όταν την νύχτα ξάπλωνε στο κρεβάτι μαζί της τον ξυπνούσε ο βήχας και τον άφηνε άγρυπνο.
Ο χειμώνας ήρθε βαρύς,η υγρασία τσάκιζε τα κόκκαλα.Η ομίχλη τα πρωινά κάλυπτε τα πάντα.
Εκείνος έλεγε πως η ομίχλη τον βοηθά στη μουσική του.Εκεινη αντίθετα την εκνεύριζε.
Ένα απόγευμα τής έπαιξε ενα πρελούδιο.
-Ειναι γεμάτο σκιές,τού είπε.
-Ειναι όνειρο, τής είπε.
Εκείνη τη νύχτα, όταν άκουσε από το δωμάτιό της τον βήχα του, σηκώθηκε και στάθηκε έξω από την πόρτα του. Δεν μπήκε μέσα.Φοβονταν μην τον χάσει.
Δεν άντεχε την αδυναμία κανενός.
Κάποτε μαλωσε με την κόρη της για να κατι ασήμαντο.
Εκείνος πήρε το μέρος τής Σολάνζ
-Είσαι υπερβολική, Γεωργία,τής είπε.
Εκείνη τον κοίταξε με τα μάτια αγριεμένα,αλλά δεν μίλησε.
Την άνοιξη όταν εκείνος αρρώστησε έφερε γιατρούς,τού έθεσε όρους:διατροφής,ώρες ξεκούρασης.
Εκείνος υπάκουε.
Μια νύχτα την είδε κρυφά να σκουπίζει τα μάτια της.
-Τωρα πρέπει να'σαι δυνατή Γεωργία, τής είπε
Όλα άρχισαν να φθείρονται.Η απόσταση μεταξύ τους μεγάλωνε.
Ήταν κουρασμένη,απογοητευμένη.Οι λέξεις της ήταν παγωμένες.
-Δεν μπορώ να ζω μέσα σε αυτό τον συνεχή θρήνο, τού είπε ένα βράδυ.
Μετά από εκείνο το βράδυ εκείνος δεν έπαιξε ούτε μία νότα.Το πιάνο του εμεινε σιωπηλό.
Εκείνη ένιωσε θυμό με τον εαυτό της,όμως δεν μπορούσε να υποχωρήσει.
Στο τέλος τού καλοκαιριού, έφυγαν.
Στο Παρίσι η απόσταση ανάμεσά τους μεγάλωνε. Εκείνη εργαζόταν ασταματητα,εκείνος είχε βυθιστεί στη θλίψη του
Ήξεραν και οι δυο πως είχε έρθει το τέλος.
Ο Φρεντερίκ Σοπέν έφυγε. Η Γεωργία Σάνδη δεν μπορούσε να τον παρακαλέσει.Τον άφησε να φύγει.
Τον αγαπούσε.
Σε εκείνον τον άνθρωπο δεν είχε αγαπήσει την δύναμη του αλλά την αδυναμία του.
Ένα Prelude Etude in minor.
.
.
Chopin vs Sand: Prelude Etude in Minor
When he arrived at Nohant in late autumn, George Sand embraced him.
“Frédéric, you are thin,” she told him.
“You are like crystal — you will break, you won’t endure.”
He said nothing.
He stayed late in his room with the piano.
She heard him playing without stop.
She was writing, walked across the estate, giving orders to the workers.
Restless.
At night, when he lay beside her, the coughing woke him and kept him awake.
Winter came harsh; the dampness crushed the bones. Fog covered everything in the mornings.
He said the fog helped his music. She, on the contrary, found it irritating.
One afternoon he played her a prelude.
“It is full of shadows,” she said.
“It is a dream,” he told her.
That night, when she heard him coughing from her room, she got up and stood outside his door. She did not enter. She was afraid of losing him.
She could not bear anyone’s weakness.
Once she quarreled with her daughter over something trivial.
He took Solange’s side.
“You are excessive, George,” he said.
She looked at him with wild eyes but said nothing.
In spring, when he fell ill, she brought doctors, set rules for him: diet, hours of rest.
He obeyed.
One night he saw her wiping her eyes in secret.
“Now you must be strong, George,” he told her.
Everything began to decay. The distance between them grew.
She was tired, disappointed. Her words had become frozen.
“I cannot live inside this constant lament,” she told him one night.
After that night, he did not play a single note. His piano remained silent.
She felt anger toward herself, but she could not take it back.
At the end of summer, they left.
In Paris, the distance between them grew even more.
She worked relentlessly; he was sunk in his sorrow.
They both knew the end had come.
Frédéric Chopin left. George Sand could not beg him to stay. She let him go.
She loved him.
In that man she had loved not his strength, but his fragility.
A Prelude Etude in minor.
.
.
Chopin vs Sand : Prélude Étude en mineur
Lorsqu’il arriva à Nohant à la fin de l’automne, George Sand l’embrassa.
« Frédéric, tu es maigre », lui dit-elle.
« Tu es comme du cristal — tu vas te briser, tu ne tiendras pas. »
Il ne répondit pas.
Il restait tard dans sa chambre avec le piano.
Elle l’entendait jouer sans arrêt.
Elle écrivait, parcourait le domaine, donnait des ordres aux ouvriers.
Inlassable.
La nuit, lorsqu’il se couchait à ses côtés, la toux le réveillait et l’empêchait de dormir.
L’hiver arriva rude ; l’humidité écrasait les os. Le matin, le brouillard recouvrait tout.
Il disait que le brouillard aidait sa musique. Elle, au contraire, l’agaçait.
Un après-midi, il lui joua un prélude.
« Il est plein d’ombres », dit-elle.
« C’est un rêve », répondit-il.
Cette nuit-là, en entendant sa toux depuis sa chambre, elle se leva et resta devant sa porte. Elle n’entra pas. Elle avait peur de le perdre.
Elle ne supportait pas la faiblesse de quiconque.
Un jour, elle se disputa avec sa fille pour quelque chose de futile.
Il prit le parti de Solange.
« Tu es excessive, George », lui dit-il.
Elle le regarda avec des yeux sauvages, mais ne dit rien.
Au printemps, lorsqu’il tomba malade, elle fit venir des médecins, imposa des règles : alimentation, heures de repos.
Il obéissait.
Une nuit, il la surprit en train de s’essuyer les yeux en secret.
« Maintenant tu dois être forte, George », lui dit-il.
Tout commença à se déliter. La distance entre eux grandissait.
Elle était fatiguée, déçue. Ses mots étaient devenus glacés.
« Je ne peux pas vivre dans ce deuil permanent », lui dit-elle un soir.
Après cette nuit-là, il ne joua plus une seule note. Son piano resta silencieux.
Elle ressentit de la colère envers elle-même, mais elle ne pouvait revenir en arrière.
À la fin de l’été, ils partirent.
À Paris, la distance entre eux grandissait encore.
Elle travaillait sans relâche ; lui, s’enfonçait dans sa tristesse.
Ils savaient tous deux que la fin était venue.
Frédéric Chopin partit. George Sand ne pouvait pas le supplier. Elle le laissa partir.
Elle l’aimait.
En cet homme, elle n’avait pas aimé sa force, mais sa fragilité.
Un Prélude Étude en mineur.
.
.
Chopin vs Sand: Präludium Etüde in Moll
Als er Ende des Herbstes in Nohant ankam, umarmte ihn George Sand.
„Frédéric, du bist mager“, sagte sie zu ihm.
„Du bist wie Kristall — du wirst zerbrechen, du wirst es nicht aushalten.“
Er schwieg.
Er blieb bis spät in seinem Zimmer mit dem Klavier.
Sie hörte ihn ununterbrochen spielen.
Sie schrieb, ging über das Gut und erteilte den Arbeitern Anweisungen.
Unermüdlich.
Nachts, wenn er sich zu ihr legte, weckte ihn der Husten und ließ ihn nicht schlafen.
Der Winter kam hart; die Feuchtigkeit zerschlug die Knochen. Am Morgen lag überall Nebel.
Er sagte, der Nebel helfe seiner Musik. Sie hingegen ärgerte er.
Eines Nachmittags spielte er ihr ein Präludium.
„Es ist voller Schatten“, sagte sie.
„Es ist ein Traum“, antwortete er.
In jener Nacht, als sie sein Husten aus ihrem Zimmer hörte, stand sie auf und blieb vor seiner Tür stehen. Sie trat nicht ein. Sie fürchtete, ihn zu verlieren.
Sie ertrug die Schwäche anderer nicht.
Einmal stritt sie sich mit ihrer Tochter über etwas Belangloses.
Er stellte sich auf Solanges Seite.
„Du übertreibst, George“, sagte er.
Sie sah ihn mit wilden Augen an, schwieg jedoch.
Im Frühling, als er erkrankte, holte sie Ärzte und stellte Regeln auf: Ernährung, Ruhezeiten.
Er gehorchte.
Eines Nachts sah er sie heimlich die Augen wischen.
„Jetzt musst du stark sein, George“, sagte er.
Alles begann zu verfallen. Die Distanz zwischen ihnen wuchs.
Sie war müde, enttäuscht. Ihre Worte waren kalt geworden.
„Ich kann in dieser ständigen Klage nicht leben“, sagte sie eines Abends.
Nach dieser Nacht spielte er keinen einzigen Ton mehr. Sein Klavier blieb stumm.
Sie fühlte Zorn gegen sich selbst, doch sie konnte nicht zurückweichen.
Am Ende des Sommers reisten sie ab.
In Paris wuchs die Distanz zwischen ihnen weiter.
Sie arbeitete unaufhörlich; er versank in seiner Traurigkeit.
Beide wussten, dass das Ende gekommen war.
Frédéric Chopin ging fort. George Sand konnte ihn nicht bitten zu bleiben. Sie ließ ihn gehen.
Sie liebte ihn.
An diesem Mann hatte sie nicht seine Stärke geliebt, sondern seine Zerbrechlichkeit.
Ein Präludium, eine Etüde in Moll.
.
.
Chopin vs Sand: Preludio Studio in minore
Quando arrivò a Nohant, alla fine dell’autunno, George Sand lo abbracciò.
«Frédéric, sei magro», gli disse.
«Sei come cristallo — ti spezzerai, non resisterai.»
Lui non parlò.
Rimaneva fino a tardi nella sua stanza con il pianoforte.
Lei lo sentiva suonare senza sosta.
Lei scriveva, girava per la tenuta, dava ordini agli operai.
Instancabile.
Di notte, quando si sdraiava accanto a lei, la tosse lo svegliava e non lo lasciava dormire.
L’inverno arrivò duro; l’umidità spezzava le ossa. La nebbia copriva tutto al mattino.
Lui diceva che la nebbia aiutava la sua musica. Lei, al contrario, la irritava.
Un pomeriggio le suonò un preludio.
«È pieno di ombre», disse lei.
«È un sogno», rispose lui.
Quella notte, quando sentì la sua tosse dalla sua stanza, si alzò e rimase davanti alla porta. Non entrò. Aveva paura di perderlo.
Non sopportava la debolezza di nessuno.
Una volta litigò con sua figlia per una sciocchezza.
Lui prese le parti di Solange.
«Sei esagerata, George», le disse.
Lei lo guardò con occhi selvaggi, ma non parlò.
In primavera, quando lui si ammalò, lei fece venire i medici, impose regole: dieta, ore di riposo.
Lui obbediva.
Una notte lui la vide asciugarsi gli occhi di nascosto.
«Ora devi essere forte, George», le disse.
Tutto cominciò a deteriorarsi. La distanza tra loro cresceva.
Lei era stanca, delusa. Le sue parole erano diventate gelide.
«Non posso vivere in questo lamento continuo», gli disse una sera.
Dopo quella notte, lui non suonò più una nota. Il pianoforte rimase in silenzio.
Lei provò rabbia verso se stessa, ma non poteva tornare indietro.
Alla fine dell’estate partirono.
A Parigi la distanza tra loro cresceva ancora.
Lei lavorava senza sosta; lui era sprofondato nella sua tristezza.
Sapevano entrambi che era giunta la fine.
Frédéric Chopin se ne andò. George Sand non poteva supplicarlo. Lo lasciò andare.
Lo amava.
In quell’uomo non aveva amato la sua forza, ma la sua fragilità.
Un Preludio Studio in minore.
.
Chopin vs Sand: Preludio Estudio en menor
Cuando llegó a Nohant a finales de otoño, George Sand lo abrazó.
«Frédéric, estás delgado», le dijo.
«Eres como cristal — te romperás, no resistirás.»
Él no respondió.
Se quedaba hasta tarde en su habitación con el piano.
Ella lo oía tocar sin parar.
Ella escribía, recorría la finca, daba órdenes a los trabajadores.
Incansable.
Por la noche, cuando se acostaba a su lado, la tos lo despertaba y lo mantenía despierto.
El invierno llegó duro; la humedad destrozaba los huesos. Por las mañanas, la niebla lo cubría todo.
Él decía que la niebla ayudaba a su música. A ella, por el contrario, la irritaba.
Una tarde él le tocó un preludio.
«Está lleno de sombras», dijo ella.
«Es un sueño», respondió él.
Aquella noche, cuando oyó su tos desde su habitación, se levantó y se quedó frente a su puerta. No entró. Tenía miedo de perderlo.
No soportaba la debilidad de nadie.
Una vez discutió con su hija por algo insignificante.
Él tomó el lado de Solange.
«Eres exagerada, George», le dijo.
Ella lo miró con ojos furiosos, pero no dijo nada.
En primavera, cuando él enfermó, ella llamó a los médicos, le impuso reglas: alimentación, horas de descanso.
Él obedecía.
Una noche él la vio limpiarse los ojos en secreto.
«Ahora debes ser fuerte, George», le dijo.
Todo comenzó a deteriorarse. La distancia entre ellos crecía.
Ella estaba cansada, decepcionada. Sus palabras se habían vuelto heladas.
«No puedo vivir dentro de este lamento constante», le dijo una noche.
Después de esa noche, él no volvió a tocar ni una sola nota. Su piano quedó en silencio.
Ella sintió rabia consigo misma, pero no podía retroceder.
A finales del verano, se fueron.
En París la distancia entre ellos crecía aún más.
Ella trabajaba sin cesar; él estaba hundido en su tristeza.
Ambos sabían que había llegado el final.
Frédéric Chopin se marchó. George Sand no pudo suplicarle. Lo dejó ir.
Lo amaba.
En aquel hombre no había amado su fuerza, sino su fragilidad.
Un Preludio Estudio en menor.
.
.
Chopin vs Sand: Prelúdio Estudo em menor
Quando ele chegou a Nohant no final do outono, George Sand o abraçou.
“Frédéric, você está magro”, disse ela.
“Você é como cristal — vai se quebrar, não vai aguentar.”
Ele não respondeu.
Ficava até tarde em seu quarto com o piano.
Ela o ouvia tocar sem parar.
Ela escrevia, caminhava pela propriedade, dava ordens aos trabalhadores.
Incansável.
À noite, quando ele se deitava ao lado dela, a tosse o acordava e o mantinha desperto.
O inverno chegou duro; a umidade quebrava os ossos. Pela manhã, a neblina cobria tudo.
Ele dizia que a neblina ajudava sua música. Para ela, ao contrário, irritava.
Uma tarde ele tocou um prelúdio para ela.
“Está cheio de sombras”, disse ela.
“É um sonho”, respondeu ele.
Naquela noite, ao ouvir sua tosse do quarto dela, ela se levantou e ficou diante da porta dele. Não entrou. Tinha medo de perdê-lo.
Ela não suportava a fragilidade de ninguém.
Certa vez brigou com a filha por algo insignificante.
Ele tomou o partido de Solange.
“Você é exagerada, George”, disse ele.
Ela o olhou com olhos selvagens, mas não disse nada.
Na primavera, quando ele adoeceu, ela chamou médicos, impôs regras: alimentação, horários de descanso.
Ele obedecia.
Numa noite ele a viu enxugar os olhos às escondidas.
“Agora você precisa ser forte, George”, disse ele.
Tudo começou a se desgastar. A distância entre eles crescia.
Ela estava cansada, decepcionada. Suas palavras tinham se tornado frias.
“Não posso viver dentro deste lamento constante”, disse ela certa noite.
Depois daquela noite, ele não tocou mais nenhuma nota. Seu piano permaneceu silencioso.
Ela sentiu raiva de si mesma, mas não podia voltar atrás.
No fim do verão, foram-se.
Em Paris, a distância entre eles cresceu ainda mais.
Ela trabalhava sem parar; ele estava mergulhado em sua tristeza.
Ambos sabiam que o fim havia chegado.
Frédéric Chopin partiu. George Sand não podia implorá-lo. Deixou-o partir.
Ela o amava.
Naquele homem ela não amara sua força, mas sua fragilidade.
Um Prelúdio Estudo em menor.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η Δικη τής Hannah Arendt
Το κελί μέσα στο οποίο ήταν κλεισμένος ο Άιχμαν είχε διαστάσεις.:3μχ4μ .
Ένας φύλακας καθόταν στο κελί του όλο το εικοσιτετράωρο,ενώ ένας δεύτερος πίσω από την πόρτα τού κελιού από το ματάκι τούς παρακολουθούσε.Και ένας άλλος φρουρουσε πίσω από την πόρτα τής εξόδου.Τα φώτα ήταν αναμμένα μέρα και νύχτα.
Στην αίθουσα τού Δικαστηρίου στην Ιερουσαλήμ η Χάνα Άρεντ κοίταξε τον άντρα μέσα στο γυάλινο κουβούκλιο.Ο Άντολφ Άιχμαν.Δεν θύμιζε τέρας. Κι αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα.
Άρχισε να σκεπτεται ,να γράφει:
Ένας άνθρωπος που άφησε τη βούληση τής μάζας, τής κρατικής μηχανής, τού φανατισμου , να τον παρασυρει.Τίποτα το παράξενο.Η ανθρώπινη φύση είναι αδύναμη, δειλή και άβουλη, και ο κόσμος είναι συντριπτικά σκληρός. Οι περισσότεροι κάνουν ό,τι τούς διατάζουν, γιατί δεν έχουν ούτε θάρρος ούτε βούληση να πουν όχι.
Το Da-Sein σε πτώση.
Ένιωσε ντροπή Το παρελθόν της με τον Χαιντεγκερ είναι μια ανοικτή πληγή.Μετα το Άουσβιτς.
Η δικη συνεχίζονταν.
Ο εισαγγελέας εκτόξευε κατηγορίες, οι μάρτυρες κατέρρεαν σε λυγμούς από τις μνημες, ο Άιχμαν δικαιολογούσε, επαναλάμβανε, προσπαθούσε να φανεί «λειτουργικός», «τυπικός», «υπάκουος».
Η Άρεντ έγραψε:
'Κοινοτυπια τού εγκληματος'.
Τι επόμενες μέρες τής δικης ο άνθρωπος που διεκπεραίωσε τα απάνθρωπα εγκλήματα έμοιαζε γελοίος,
μικροανθρωπάκι.
Όταν ενας μάρτυρας περιέγραφε πώς οι οικογένειές τους διαλύονταν στα στρατόπεδα, η Άρεντ έγραψε:
'Ο κόσμος είναι ένας μηχανισμός βασισμένος στη σφαγή
Όμως το να βλέπεις τον Άιχμαν μόνο ως κοινότυπο,γελοίο είναι υπεκφυγή. Το Dasein έχει ευθύνη:να σταθεί απέναντι στο Είναι και να απαντήσει. Ο Άιχμαν δεν απάντησε. Τυφλός στο καθήκον, στην φανατικη υπακοή στο Νόμο τού Φύρερ.Αυτό είναι το έγκλημα:η απουσία σκέψης.
Το Κακό γίνεται από ανθρώπους που αρνούνται να σκεφτούν'
Στις επόμενες καταθέσεις, ο Άιχμαν επανελάμβανε τις ίδιες φράσεις:
«Εκτελούσα διαταγές».
«Δεν είχα επιλογή».
«Ήταν ζήτημα υπηρεσιακής τάξης».
Η Χάνα Άρεντ έγραψε:
'Να, λοιπόν. Ο μέσος άνθρωπος. Ένα εργαλείο χωρίς βούληση. Όλος ο κόσμος καθοδηγείται από αυτούς.'
Κοίταξε τον άνθρωπο στο γυάλινο κλουβί.
'Το κακό δεν είναι δαιμονικό. Είναι καθημερινό.'
Η τελευταία μέρα τής δίκης.
Βγήκε από το δικαστήριο κι έξω ένιωσε τον καυτό ήλιο τής Ιερουσαλήμ.
Καταλάβαινε πως θα την κατηγορουσαν.Πως δεν καταδικασε το ανθρώπινο τέρας,γραφοντας:
'Ο Άντολφ Άιχμαν:Η κοινοτοπία του κακού.'
Όμως ήξερε κάτι βαθύτερο:
ότι η σκέψη είναι η μοναδική άμυνα απέναντι στην επανάληψη τού κακού.
Στις 1 Ιουνίου 1962 και ώρα 0:02 π.μ. ο Άιχμαν απαγχονίζεται στις φυλακές τής πόλης Ράμλα τού Ισραήλ.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
από τη φωτογραφία η ιστορια
Η γυναίκα στα αριστερά κοιτάζει, προσπαθεί να διαβάσει τα γεγονότα, την ανθρώπινη πράξη.
Κατανοώ,δεν σημαίνει συγχωρώ.
Όλα στο φως,τίποτα στο σκοτάδι. .
Δεξιά ένας άνδρας στέκεται όρθιος κλεισμένος μέσα σε ένα γυάλινο κουβούκλιο. και δυο φύλακες τον φρουρουν.Η σκηνη είναι παγερη:ένα ανθρώπος έχει μετατραπεί σε έκθεμα.Για τα εγκλήματα που διέπραξε.
Η γυναίκα,αριστερά,παρακολουθεί όσα εκτυλίσσονται στη δεξιά πλευρά.
Τη βαραίνει το ερώτημα:
Πώς μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει ως εκεί;
Και κυρίως: Τι απομένει από την ανθρώπινη ευθύνη όταν οι πράξεις επικαλούνται μηχανισμούς, εντολές, συστήματα;
Ο θεατής στη φωτογραφία βλέπει:όλη τη σκοτεινιά τού 20ου αιώνα.
.
.
Σημείωση:
Η γυναίκα αριστερά είναι η Hannah Arendt
Και ο άντρας στο γυάλινο κουβουκλιο είναι ο Adolf Eichmann
στη δίκη του το 1961-1962
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
ISTALLATION / PERFORMANCE
cncouvelis
Ένας γυάλινος κυβικός χώρος,διαστάσεων 5μχ5μ.
Στο κέντρο είναι καθισμένη πάνω σε έναν κυβικό πάγο μια γυμνή γυναίκα,μπροστά στη κοιλιά της είναι ένα κόκκινο μήλο.
1.για 2 ώρες είναι ακινητη.
2.για 1 ώρα τρώει το κόκκινο μήλο.
3.για 2 ώρες είναι ακινητη
Τέλος Performance.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
PERFORMANCE
body scene
cncouvelis
Ενας λευκός χώρος.
Στο κέντρο του ένας κύκλος από χώμα και μια τρίχινη τσόχα.
1
Η γυναίκα performer στέκεται γυμνή όρθια με τη πλάτη γυρισμένη στο κέντρο τού κύκλου.
Ακίνητη.
Ακούγεται η αναπνοή της(αργή,γρήγορη,αργή).
Διάρκεια:1 ώρα.
2.
Η performer τυλίγει αργά το σώμα της με την τσόχα.
Γυρίζει αργά το σώμα της μπροστά.
Αναβει ένα κερί
και το αφήνει να στάζει στο χέρι της.
Προσφέρει μια λέξη που δεν ακούγεται καθαρά.
Διαρκεια:1 ώρα
3.
Η performer ξαπλώνει γυμνη μέσα στον κύκλο από χώμα.Παιρνει χώμα με τα χέρια της και ρίχνοντας το πάνω στο σώμα της σκεπαζεται μ'αυτο.Μενει ακινητη
Διάρκεια:1 ώρα
4
Σηκώνεται αργά και απομακρύνεται.
Διάρκεια:1 ώρα.
Τέλος Performance.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
μεταφράζοντας
Abraham a Sancta Clara
Fabeln/Μυθοι
Die alten und die jungen Frösche
Οι γέροι και οι νεαροί βάτραχοι
μια φορά οι νεαροί βάτραχοι μέσα στο ζεστό καλοκαιρι κοντά σε μια λακκούβα
πάνω απ'το μετρο κουακιζαν και φωναζαν,τόσο,ωστε ένας γέρος βάτραχος να ενοχληθεί απ' αυτή την θορυβοδικη μουσική και τους νεαρούς να μαλώσει:
-Σαν δεν ντρεπεστε,πρασινοβρακωτα μούτρα, τούς φώναξε,αγριοφωναρες
γελοίες,πηδοχαβαλεδες,δεν ντρεπεστε,τέτοια απαίσια φασαρία να κάνετε.
Αν θέλετε πραγματικά να'στε διασκεδαστικοί κι ευχάριστοι,τραγουδιστε
τουλάχιστον όπως το νυχτοπουλι,που πάνω σ'αυτο δω κοντά το κλαρί κάθεται.
Τίποτα άλλο εσεις οι ανόητοι φωνακλαδες δεν μπορείτε να κάνετε παρά μόνο
το κουακ κουακ κουακ;
-Πατερα,τού απάντησαν οι βάτραχοι,αυτό από σένα το'χουμε μάθει.
Die jungen Frösche haben einmal bei warmer Sommerzeit nächst einer Lache über allen Maßen gequackt und geschrien, also zwar, daß ein alter Frosch selbst über diese abgeschmackte Musik verdrüssig geworden und die Jungen nicht wenig ausgefilzt hat.
»Schamt euch, ihr grünhosenden Fratzen!« sagte er, »ihr wilden Lachendrescher, ihr hupfenden Spitzbuben, schamt euch, daß ihr so ein verdrießlich Geschrei vollführt! Wenn ihr aber doch wollt lustig sein und frohlocken, so singt aufs wenigst' wie die Nachtigall, wlche auf diesem nächsten Ast sitzt. Ihr großmaulenden Narren, könt ihr denn nichts anderes als nur das Qua-Qua-Qua?«
»Vater«, antworteten die Frösche, »das haben wir von dir gelernt.«
.
.
.
Abraham a Sancta Clara
(Johann Ulrich Megerle
( Κρέενχαϊνστέτεν Kreenheinstetten 1644-Βιεννη 1709)
Γερμανός Αυγουστινιανος μοναχός, συγγραφέας, ρήτορας
Έγραψε σατιρικά, ηθικοπλαστικά έργα,συνδύαζοντας θρησκευτικό δόγμα με κωμικό ύφος.
Μύθους,κηρύγματα και σατιρικά κείμενα σχολιαζοντας κοινωνικές συνήθειες και ανθρώπινα ελαττώματα.
Έργα:
Judas der Erzschelm (Ιούδας, ο Μεγάλος Απατεώνας)
Fabeln (Μύθοι/Αλληγορίες με ζώα)
Der große Abentheuerliche Moralische Haus- und Lebens-Atlas
(O Μεγαλος Περιπετειώδης Ηθικος Άτλας τής Καθημερινότητας)
Der alte Hafen scheppert (1672)
Österreichisches Deo Gratias (1688)
Wunderlicher Traum von einem großen Narren-Nest(1703)
(Θαυμαστό όνειρο μιας μεγάλης φωλιάς τρελών)
.
.
Φωτογραφίση
-χνκουβελης cncouvelis
Performance
Videor, ergo consumor.
Βλέπομαι,άρα Καταναλωνομαι
Ενα θέατρο-βλεμματος:
η νεαρή γυναίκα στη βιτρίνα επιζητεί την προσοχή:Εδώ είμαι.Πουλάω αυτό .
Η βιτρίνα είναι το διάφανο διαχωριστικό συνορο στον δημόσιο δρόμο και την “προβολή” τού σώματος προς πιθανό πελάτη.
Ο φωτισμός, η αντανάκλαση στο τζάμι και η γυαλάδα του δαπέδου δημιουργούν διαφημιστική ατμόσφαιρα που συνδυάζει προκληση και εμπορικότητα.
Ο θεατής εμπλέκεται σε ένα seduction-game φανερού και κρυφού.
Για το εμπορεύσιμο αντικείμενο υπάρχει το υποκείμενο-καταναλωτη.
Videor, ergo consumor.
Βλέπομαι,άρα Καταναλωνομαι
Video, ergo consumo.
Βλέπω,άρα Καταναλώνω
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
τα μικρά μεταφυσικα
ζούσε στις άκρες τού τόπου,εκείνη τη νύχτα χιόνισε,ξημερώνοντας βρήκε ένα πουλί παγωμένο,το πήρε στα χέρια του,το σκέπασε,και ένιωσε με ζεστασιά να διαπερνά το
κορμί του,
το πουλί ζωντάνεψε και πέταξε,και εκείνου η ψυχή γέμισε με θαυμασμό,πως μέσα στη κρύα σιωπή τού χειμώνα είχε αγγίξει κάτι αθάνατο.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
μεταφράζοντας
Franz Kafka
Erzählungen I
Das nächste Dorf
Το διπλανό χωριό
Ο παππούς μου συνειθιζε να λέει:'Η ζωή είναι εκπληκτικά συντομη.Τωρα
η εμπειρια με καταπιέζει τόσο,ώστε για παράδειγμα μόλις που μπορώ να καταλαβω,πως ένας νεαρός άνθρωπος μπορεί να αποφασίσει μέχρι το διπλανό χωριό να ιππευσει,χωρίς να φοβάται οτι-παραβλεπωντας εντελώς τις άτυχες συμπτωσεις- ηδη και ο χρόνος μιας συνειθισμενης,ομαλά εξελισσόμενης ζωης για μια τέτοια ιππασία καθόλου δεν επαρκει μέχρι εκεί.'
Mein Großvater pflegte zu sagen: »Das Leben ist erstaunlich kurz. Jetzt in Erinnerung drängt es sich mir so zusammen, daß ich zum Beispiel kaum begreife, wie ein junger Mensch sich entschließen kann, ins nächste Dorf zu reiten, ohne zu fürchten, daß – von unglücklichen Zufällen ganz abgesehen – schon die Zeit des gewöhnlichen, glücklich ablaufenden Lebens für einen solchen Ritt bei weitem nicht hinreicht.«
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Οι Εραστές τού Rene Magritte
Η μητέρα του, η Ρεγγινα, είχε εξαφανιστεί από το προηγούμενο βράδυ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έφευγε χωρίς λέξη.Η μελαγχολία της βαριά και επίμονη.Ο πατέρας νευρικός ανήσυχος πηγαινε από δωμάτιο σε δωμάτιο.
Τη βρήκαν στο ποτάμι Sabre πνιγμενη.Το σώμα της, όταν το ανέσυραν ήταν γυμνό,το πρόσωπο της σκεπασμένο με το λευκο νυχτικό της.
Εκείνος ηταν τότε,το 1912,14 χρόνων Δεν θυμόταν να είχε κλάψει. Θυμόταν μόνο εκείνη την εικόνα: ένα πρόσωπο καλλυμενο με ύφασμα.
Η καρέκλα τής μητέρας έμεινε άδεια στο σπίτι.
Τα χρόνια πέρασαν.Σπουδασε ζωγραφική.Παντευτηκε τη Ζορζετ.Ομως εκείνη η εικόνα στο παγωμένο ποτάμι δεν έσβησε.
Το1928 ζωγράφισε την εικόνα:Δύο μορφές, ένας άνδρας και μια γυναίκα, αγκαλιασμένοι, έτοιμοι να φιληθούν. Όμως τα πρόσωπά τους ήταν σκεπασμένα με λευκά υφάσματα.
Οι Εραστές τόσο κοντά και ήταν σε αποσταση.
Όταν γι'αυτο τον πίνακα τού ζητούσαν εξήγηση ο Μαγκριτ χαμογελούσε αινιγματικά.
Δεν μίλησε ποτέ για το ποτάμι,και το πρόσωπο τής πνιγμένης μητέρας του σκεπασμένο με το λευκο νυχτικό.
Το τέλος της μητέρας του σε απόσταση.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
μεταφραζοντας
Franz Kafka
Erzählungen II
Kleine Fabel
Μικρός μυθος
'Αχ',είπε το ποντίκι,'ο κόσμος γίνεται στενότερος με κάθε μέρα.Πρωτα ήταν τοσο πλατύς,που είχα φόβο,συνέχιζα να τρέχω και ήμουν τυχερός,επειδή τελικά
δεξιά και αριστερά στο βάθος τείχη έβλεπα,αλλά αυτά τα μακριά τείχη
κινούνταν τόσο γρήγορα το ένα προς το άλλο,που ήδη στο τελευταίο δωμάτιο βρίσκομαι.και εκεί στη γωνία στέκεται η παγίδα,στην οποία τρεχω'
-'Εσυ πρέπει απλά τη κατεύθυνση που τρέχεις να αλλάξεις',είπε η γάτα και
το έφαγε.
»Ach«, sagte die Maus, »die Welt wird enger mit jedem Tag. Zuerst war sie so breit, daß ich Angst hatte, ich lief weiter und war glücklich, daß ich endlich rechts und links in der Ferne Mauern sah, aber diese langen Mauern eilen so schnell aufeinander zu, daß ich schon im letzten Zimmer bin, und dort im Winkel steht die Falle, in die ich laufe.« – »Du mußt nur die Laufrichtung ändern«, sagte die Katze und fraß sie.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Το Κρανίο με το αναμμένο τσιγάρο τού Vincent van Gogh
Το κρύο ψηλοτάβανο τού εργαστήριου τής Βασιλικής Ακαδημίας τών Καλών Τεχνών στην Αμβέρσα τον πίεζε,τον συνθλιβε.Ολα θανάσιμα βαρετά.
Με τα μάτια βαριά από την ένταση και την αϋπνία καθόταν μπροστά σε ένα κενό καμβά.
Ήθελε να ξεφύγει από τα μαθήματα ζωγραφικής τους.Την άψυχη ανατομία τού ανθρώπινου σώματος.
Το Νεκροτομείο τους.
Τον έκαιγε η ζωή η ίδια,η φθορά της και ο θάνατος.
Το πεπρωμένο τού ανθρώπου.
Θυμήθηκε τις μέρες στην Αρλ,το κίτρινο δωματιο,τη στιγμή που έκοψε το αυτί του,την έκπληξη τής γυναίκας στο μπουρδέλο όταν τής το πήγε δωρο,τη θλίψη τού για τη Σιεν,το φόβο του γι'αυτό το ταπεινό πλάσμα.
Σκέφτονταν τη vanitas,τη ματαιότητα και την παραδικοτητα τής ζωής.
Άρχισε να ζωγραφίζει:
Στο κέντρο τού πίνακα ένα ανθρώπινο κρανίο.
Μια άχαρη αρχιτεκτονική οστών.Στο στόμα του ενα
αναμμένο τσιγάρο το ζωντανεψε.Μια ειρωνική δήλωση για τη ζωή που σβήνει
Οι σπουδαστες γύρω του κοιτούσαν σιωπηλοί.Ενιωθαν αμηχανία και φόβο.Οχι για τον θάνατο αλλά για την αλήθεια τού πίνακα.
Ήταν σαν καθρέφτης που αντανακλούσε τα πρόσωπα τους:ως κρανία με αναμμένο τσιγάρο.
Ένα memento mori τών ψυχών τους.
Τον έδιωξαν από την Ακαδημία,ο έργο θεωρήθηκε σκάνδαλο,ασέβεια ,απρεπεια.Γελοιοποιηση τού μυστηρίου του θανάτου.
Γύρισε στο κίτρινο δωματιο του,η θλίψη θα διαρκούσε για πάντα.
Όταν στο σιταροχωραφο με τα κοράκια αυτοπυροβολήθηκε στις 27 Ιουλίου το 1890 χαμογέλασε.Το περίστροφο που κάπνιζε ήταν το αναμμένο τσιγάρο τού κρανίου του.
.
.
.
χνκουβέλης cncouvelis
(My Cities/Ο Πόλεις μου)
Η Πόλη τών Αντικειμενων
Όταν έφτασα στη πόλη σημείωσαν το όνομα μου σε ένα τετράδιο.
-Δεν.μας ενδιαφέρει από πού έρχεσαι,αλλά τι θα θυμάσαι όταν θα φύγεις από εδω'
Η πόλη ήταν χτισμένη σε ομόκεντρους δακτυλιους.
Σε κάθε έναν από αυτούς
είχα την αίσθηση ότι όλα ήταν προσωρινα.Οι άνθρωποι,τα σπίτια Όλα θα άλλαζαν, ανεπαίσθητα,με αλλα.
Μου είπαν ότι τα σπιτια που κατοικούν συνέχεια αλλάζουν προσανατολισμο.Σε μια αέναη κυκλικη μετακίνηση:Ανατολή Ντόρος Δύση Βορράς Ανατολή ...
Ώστε ποτέ δεν συνηθιζουν την πόλη τους.Παντα είναι νέα και απρόβλεπτη.
Στην κεντρική αγορά της πωλούνται και αγοραζονται αντικείμενα που δεν υπάρχουν πια,η' δεν υπήρξαν ποτε: ένα βλέμμα που δεν ανταλλαχτηκε, μια απόφαση που δεν πάρθηκε, ένα γράμμα που δεν στάλθηκε.Τους αγοραστές δεν τούς ενδιαφέρει η τιμή,αλλά η διάρκεια,πόσο χρόνο θα κρατήσει το αντικείμενο που αγόρασαν.
Κάποιοι ζητούν χρονική διάρκεια λίγων λεπτών,άλλοι μιας ολόκληρης ζωής.
Ένας,μου εκμυστερευτηκε,ότι έχει στη κατοχή του το βλέμμα μιας γυναίκας ,που ποτέ δεν θα έχει δική του.
Κάποιος άλλος έχει τον θάνατο του.
Υπάρχουν συνοικίες,μου είπαν,της πόλης που δεν υπάρχουν πραγματικα.
Κάποιες υπήρξαν κάποτε και ξεχάστηκαν .Και κάποιες δεν θα υπάρξουν ποτέ.
Τις επισκεφτηκα κι ένιωσα σαν να ήταν ζωντανές.
Σε αυτή τη πόλη έμεινα τρεις μέρες.
Όταν θα εφευγα καταγράφηκα σαν ένα αντικείμενο τής αγοράς τους:
ο άνθρωπος που ποτέ δεν θα επισκεφτεί τη πόλη τους.
Λυπήθηκα γιατί ποτέ δεν θα έχω την ευκαιρία να ξαναβρεθώ σε αυτή τη πόλη και να αγοράσω αυτό το αντικείμενο.Η' να μάθω αν αγοράστηκε,και να γνωρίσω αυτόν που το πηρε.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η Ενοχή
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Εκείνη τη μέρα που ο Κ. έλαβε τον φακελο ήταν μια συνηθισμένη μερα.
Ο ήλιος είχε ανατειλει κανονικά,το τραμ πέρασε με τη συνηθισμένη καθυστέρηση και η σκάλα τής πολυκατοικίας που εμενε μύριζε υγρασία όπως πάντα.
Ο φάκελος δεν έγραφε αποστολέα.
Τον άνοιξε και διάβασε:
'Σας γνωστοποιείται ότι από τής παρούσης απολαμβάνετε πλήρους ελευθερίας.
Η Υπηρεσία διατηρεί το δικαίωμα να σας καλέσει προς επιβεβαίωσιν'.
Δεν είχε υπογραφή,αλλά τη διεύθυνση τής 'Υπηρεσίας'.
Ούτε καμία αιτιολόγηση,τι σημαίνει αυτό.
'Τι ηλιθιοτητα',σκέφτηκε.
Ποτέ δεν είχε καταλάβει ότι δεν ήταν ελεύθερος.Και φυσικά δεν χρειάστηκε να αποτανθεί κάπου να αρθεί η στέρηση της.
Ένιωσε αδιαφορία.
Πεταξε το φάκελο στο καλάθι τών αχρήστων.
Πήγε στη δουλειά του.Ενα ένα γραφείο καταγραφής στοιχείων που αφορούσαν ανθρώπους τους οποίους δεν είχε δει ποτέ. Εκεί, καθώς αντέγραφε ονόματα σε μητρώα,ένας συνάδελφος τού έφερε τα στοιχεία ενός ανθρωπου.Παρατηρησε ότι αυτός ο ανθρωπος είχε ακριβώς τα δικά του στοιχεία.Σαν να ήταν αυτός ο ίδιος
Δεν έδωσε σημασία.Τον κατέγραψε μαζί με τούς άλλους.
Το απόγευμα αποφάσισε να επισκεφθεί την 'Υπηρεσία'.Η περιεργεια,το παράλογο τής υπόθεσης,τον διασκέδαζε.
Το κτίριο ήταν παλιό,δεν είχε ασανσέρ,ανεβηκε από τις σκαλες,οι όροφοι άδειοι,κλειστές πόρτες.Τού φάνηκε πως είχε αμέτρητους ορόφους σαν να προστίθονταν νεοι καθώς ανέβαινε.
Άρχισε να ανησυχει.
Τελικά σε ένα όροφο στο διάδρομο δεξιά είχε μια πόρτα ανοιχτή.
Εκεί ήταν ένα γραφείο με έναν άνθρωπο,υπάλληλος τής 'Υπηρεσιας' υπέθεσε,με χοντρα μυωπικά γυαλια.
Εκείνος σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε.Το βλέμμα του ήταν απλανες, σχεδόν ενός ημιτυφλου ,η' ενος κοιμισμένου που μόλις τον ξύπνησαν
-'Για ποια υπόθεση ήρθατε;',ρώτησε.
-'Δεν εχω καμια υποθεση',απάντησε ο Κ.
Ο υπάλληλος χαμογέλασε:
-'Ακριβως,γι'αυτό η υπόθεση σας είναι η υπόθεση τής χειρότερης μορφης'.
-'Τοτε εξηγήστε μου',είπε ο Κ. διασκεδάζοντας με τον παραλογισμό,'τι συμβαίνει με την περίπτωση μου;'.
Ο υπάλληλος παιρνοντας ένας φάκελο,στη τύχη,από μια στοίβα φακέλων μπροστά του,και ανοίγοντας τον,χωρίς να κοιτάξει τα εγγραφα μεσα,με φωνή άχρωμη μονότονη,αργά,σαν να βαριονταν,τον πληροφόρησε ότι είχε καταχωρισθεί ως ελεύθερος άνευ ενοχής, μια κατηγορία σπάνια και προβληματική.Για τη μελλοντική πορεία και έκβαση της.
-'Πολυ κρίσιμη υποθεση.Απο τις πιο δυσκολες',σχολίασε ο υπάλληλος.
Και συνεχισε,σαν να διαβαζε ένα ρόλο:
'Η ελευθερία σου έπρεπε να επιβλέπεται, διότι χωρίς ενοχή δεν θα υπήρχε εσωτερικός περιορισμός.Για κάθε πράξη υπάρχει πάντα ενοχη'.
Αυτό ακούστηκε σαν αξίωμα
-'Και ποιο είναι το έγκλημά μου;',ρώτησε ο Κ.
-'Δεν υπάρχει έγκλημα', απάντησε ο υπάλληλος,βγάζοντας τα γυαλιά του.Τώρα ήταν εντελώς τυφλός.
'Η ενοχή προηγείται οποιοδήποτε εγκλήματος. Αν προκύψει έγκλημα, η Υπηρεσία θα σας ειδοποιήσει'.
Έβαλε πάλι τα γυαλιά του.Εκλεισε το φάκελο και τόν πέταξε πάνω στη στοίβα τών αλλων φακέλων,που σωριαστηκαν.
-'Τωρα είστε ελευθερος',τού είπε,σχεδόν προστακτικα, 'μπορειτε να φύγετε'.
Εφυγε Κατάφερε να κατέβει το κτίριο και να φτάσει στην έξοδο του.
Είχε νυχτώσει.Ηταν ζαλησμένος,δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι.
Πήγε σε ξενοδοχείο.Ζητησε τη συντροφιά μιας γυναίκας Τού έστειλαν μια νεαρή κοπέλα,την έλεγαν Λενι.
Ειδε τα δάχτυλα της στο αριστερό χέρι.Ο δείκτης με τον μέσο ήταν κολλημένα με μια μεμβρανη.
Τα έπιασε και τα χάιδεψε.
-'Αυτο μου αρέσει', τής είπε.
Η Λενι χαμογέλασε και τού ζήτησε να τής δαγκάσει τα δάχτυλα.Το έκανε Εκείνο την διέγειρε ερωτικά.
-'Σε είδα στην Υπηρεσια σημερα', τού είπε,'ειμαι ερωμένη ενός ανώτερου υπαλλήλου τής Υπηρεσιας.Μπορω να τού μιλήσω για την υπόθεση σου.Βεβαια υπάρχουν ανωτεροι ψηλότερα από αυτόν.Μονο να μην υποπτευθεί για μας,ζηλεύει πολύ.'
Από εκείνη τη μέρα ο Κ. άρχισε να ανησυχει.
.Κάθε του πράξη, ακόμη και η πιο ασήμαντη,τού φαίνονταν πως ήταν απόδειξη μιας πιθανής ενοχης.Δεν ένιωθε πια αθώος.
Από την Υπηρεσία του έστελναν όλο και συχνότερα φακελους.
Ποτέ δεν τού απηύθυναν
ρητη κατηγορία.Τού δήλωναν ότι εξακολουθούσε συνεχώς να είναι ένοχος χωρίς λόγο.
Ξαναπηγε στο ξενοδοχείο.
Τού έστειλαν πάλι τη Λενι.
Εκείνη τού είπε πως ο εραστής της έμαθε για τη σχέση τους,θύμωσε,
και είναι ανένδοτος για την υπόθεση του.
Ένα πρωί έλαβε από την Υπηρεσία ένα φάκελο που τού ανακοινωναν:
'Η περίοδος ελευθερίας σας ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Τώρα είστε πλήρως ενοχος'.
Κατάλαβε πως αυτο ήταν η οριστη καταδίκη του.
Και για πρώτη φορά αισθανθηκε μια παράξενη γαλήνη.Δεν ήταν αθώος, άρα δεν ήταν υποχρεωμένος να αποδείξει τίποτε.
Η ενοχή πλέον δεν τού προξένουσε φόβο.
.
.
Guilt
The day K. received the envelope was an ordinary day.
The sun had risen normally, the tram passed with its usual delay, and the stairwell of the apartment building where he lived smelled of dampness as always.
The envelope bore no sender.
He opened it and read:
"You are hereby notified that as of the present you enjoy full freedom.
The Service reserves the right to summon you for verification."
There was no signature, only the address of the “Service.”
No explanation of what this meant.
“What nonsense,” he thought.
He had never realized that he was not free. And of course, he had never needed to appeal anywhere for the lifting of such a deprivation.
He felt indifferent.
He threw the envelope into the wastebasket.
He went to work. A simple registry office recording data about people he had never seen. There, while copying names into registers, a colleague brought him the details of a man. He noticed that this man had exactly his own details. As if it were himself.
He paid no attention. He recorded him along with the others.
In the afternoon he decided to visit the “Service.” Curiosity, the absurdity of the matter, amused him.
The building was old, without an elevator. He climbed the stairs; the floors were empty, doors closed. It seemed to him that the building had countless floors, as if new ones were being added as he ascended.
He began to worry.
Finally, on one floor, on the right side of the corridor, there was an open door.
Inside was an office and a man—an employee of the “Service,” he assumed—wearing thick myopic glasses.
The man raised his head and looked at him. His gaze was vacant, almost that of a half-blind man, or of someone asleep who had just been awakened.
“For which case have you come?” he asked.
“I have no case,” K. replied.
The employee smiled.
“Exactly. That is why your case is of the worst kind.”
“Then explain to me,” said K., amused by the absurdity, “what is happening with my case.”
The employee took a folder at random from a pile in front of him, opened it without looking at the documents inside, and in a colorless, monotonous voice, slowly, as if bored, informed him that he had been registered as free without guilt—a rare and problematic category, regarding its future course and outcome.
“A very critical case. One of the most difficult,” the employee commented.
And he continued, as if reciting a role:
“Your freedom had to be supervised, because without guilt there would be no internal restraint. For every act there is always guilt.”
It sounded like an axiom.
“And what is my crime?” K. asked.
“There is no crime,” the employee replied, removing his glasses. He was now completely blind.
“Guilt precedes any crime. If a crime arises, the Service will notify you.”
He put his glasses back on, closed the folder, and tossed it onto the pile of other folders, which collapsed.
“Now you are free,” he told him almost commandingly. “You may leave.”
He left. He managed to descend the building and reach the exit.
Night had fallen. He was dizzy and did not want to return home.
He went to a hotel. He asked for the company of a woman. They sent him a young woman; her name was Leni.
He noticed the fingers of her left hand. The index and middle fingers were joined by a membrane.
He took them and caressed them.
“I like that,” he told her.
Leni smiled and asked him to bite her fingers. He did. That aroused her sexually.
“I saw you at the Service today,” she told him. “I am the lover of a senior official of the Service. I can speak to him about your case. Of course, there are higher ones above him. Just make sure he doesn’t suspect us—he is very jealous.”
From that day on, K. began to worry.
Every action of his, even the most insignificant, seemed to him proof of a possible guilt. He no longer felt innocent.
The Service sent him envelopes more and more frequently.
They never addressed a specific accusation. They informed him that he continued to be guilty without reason.
He went back to the hotel.
They sent Leni again.
She told him that her lover had learned of their relationship, became angry, and was unyielding regarding his case.
One morning he received an envelope from the Service announcing:
"Your period of freedom has been successfully completed. You are now fully guilty."
He understood that this was his final sentence.
And for the first time he felt a strange calm.
He was not innocent; therefore, he was not obliged to prove anything.
Guilt no longer caused him fear.
.
.
La Culpabilité
Le jour où K. reçut l’enveloppe était un jour ordinaire.
Le soleil s’était levé normalement, le tramway était passé avec son retard habituel, et l’escalier de l’immeuble où il habitait sentait l’humidité, comme toujours.
L’enveloppe ne portait pas de nom d’expéditeur.
Il l’ouvrit et lut :
« Il vous est notifié que, par la présente, vous jouissez d’une liberté pleine et entière.
Le Service se réserve le droit de vous convoquer pour vérification. »
Il n’y avait pas de signature, seulement l’adresse du « Service ».
Aucune explication non plus sur la signification de cette notification.
« Quelle idiotie », pensa-t-il.
Il n’avait jamais compris qu’il n’était pas libre. Et bien sûr, il n’avait jamais eu besoin de s’adresser à qui que ce soit pour que cette prétendue privation soit levée.
Il ressentit de l’indifférence.
Il jeta l’enveloppe à la corbeille.
Il alla à son travail : un simple bureau d’enregistrement de données concernant des personnes qu’il n’avait jamais vues. Là, tandis qu’il recopiait des noms dans des registres, un collègue lui apporta le dossier d’un homme. Il remarqua que cet homme avait exactement ses propres coordonnées. Comme s’il s’agissait de lui-même.
Il n’y prêta pas attention. Il l’enregistra avec les autres.
L’après-midi, il décida de se rendre au « Service ». La curiosité, l’absurdité de l’affaire l’amusaient.
Le bâtiment était ancien, sans ascenseur. Il monta par l’escalier : les étages étaient vides, les portes closes. Il lui sembla qu’il y avait d’innombrables étages, comme si de nouveaux s’ajoutaient à mesure qu’il montait.
Il commença à s’inquiéter.
Finalement, à un étage, dans le couloir à droite, une porte était ouverte.
Il y avait là un bureau et un homme — un employé du « Service », supposa-t-il — portant de grosses lunettes de myope.
L’homme leva la tête et le regarda. Son regard était fixe, presque celui d’un demi-aveugle, ou de quelqu’un qu’on venait de réveiller.
— « Pour quelle affaire êtes-vous venu ? » demanda-t-il.
— « Je n’ai aucune affaire », répondit K.
L’employé sourit :
— « Justement. C’est pour cela que votre affaire est de la pire espèce. »
— « Alors expliquez-moi », dit K., s’amusant de l’absurdité, « ce qui se passe dans mon cas. »
L’employé, prenant au hasard un dossier dans une pile devant lui et l’ouvrant sans regarder les documents à l’intérieur, l’informa d’une voix terne, monotone, lente, comme s’il s’ennuyait, qu’il avait été enregistré comme libre sans culpabilité — une catégorie rare et problématique quant à son évolution et à son issue futures.
— « Une affaire très critique. Parmi les plus difficiles », commenta l’employé.
Et il continua, comme s’il récitait un rôle :
— « Ta liberté devait être surveillée, car sans culpabilité il n’y aurait pas de limitation intérieure. Pour chaque acte, il existe toujours une culpabilité. »
Cela résonna comme un axiome.
— « Et quel est mon crime ? » demanda K.
— « Il n’y a pas de crime », répondit l’employé en retirant ses lunettes. À présent, il était complètement aveugle.
« La culpabilité précède tout crime. Si un crime survient, le Service vous en informera. »
Il remit ses lunettes, referma le dossier et le jeta sur la pile des autres dossiers, qui s’effondrèrent.
— « Maintenant, vous êtes libre », lui dit-il presque d’un ton impératif. « Vous pouvez partir. »
Il sortit. Il parvint à descendre le bâtiment et à atteindre la sortie.
La nuit était tombée. Il était étourdi et ne voulait pas rentrer chez lui.
Il alla dans un hôtel. Il demanda la compagnie d’une femme. On lui envoya une jeune fille, elle s’appelait Leni.
Il remarqua ses doigts à la main gauche : l’index et le majeur étaient soudés par une fine membrane.
Il les prit et les caressa.
— « Ça, j’aime bien », lui dit-il.
Leni sourit et lui demanda de lui mordre les doigts. Il le fit. Cela l’excita sexuellement.
— « Je t’ai vu aujourd’hui au Service », lui dit-elle. « Je suis la maîtresse d’un haut fonctionnaire du Service. Je peux lui parler de ton affaire. Bien sûr, il y a des supérieurs au-dessus de lui. Mais il ne faut pas qu’il soupçonne quoi que ce soit entre nous, il est très jaloux. »
À partir de ce jour-là, K. commença à s’inquiéter.
Chaque acte, même le plus insignifiant, lui semblait être la preuve d’une culpabilité possible. Il ne se sentait plus innocent.
Le Service lui envoyait des enveloppes de plus en plus souvent.
On ne lui adressait jamais d’accusation explicite. On lui déclarait qu’il continuait à être coupable sans raison.
Il retourna à l’hôtel.
On lui envoya de nouveau Leni.
Elle lui dit que son amant avait appris leur relation, s’était mis en colère, et qu’il était désormais inflexible concernant son affaire.
Un matin, il reçut du Service une enveloppe lui annonçant :
« Votre période de liberté s’est achevée avec succès. Vous êtes désormais pleinement coupable. »
Il comprit que c’était là sa condamnation définitive.
Et pour la première fois, il ressentit une étrange sérénité. Il n’était pas innocent, donc il n’était plus obligé de prouver quoi que ce soit.
La culpabilité ne lui inspirait plus de peur.
.
.
Die Schuld
An jenem Tag, an dem K. den Umschlag erhielt, war es ein ganz gewöhnlicher Tag.
Die Sonne war wie immer aufgegangen, die Straßenbahn kam mit der gewohnten Verspätung, und das Treppenhaus des Mietshauses, in dem er wohnte, roch wie stets nach Feuchtigkeit.
Der Umschlag trug keinen Absender.
Er öffnete ihn und las:
„Hiermit wird Ihnen mitgeteilt, dass Sie von heute an die volle Freiheit genießen.
Die Behörde behält sich das Recht vor, Sie zur Bestätigung vorzuladen.“
Es gab keine Unterschrift, nur die Adresse der „Behörde“.
Auch keinerlei Begründung, was das zu bedeuten habe.
„Was für ein Unsinn“, dachte er.
Er hatte niemals begriffen, dass er nicht frei gewesen sein sollte. Und selbstverständlich hatte er sich auch an keine Stelle wenden müssen, um eine Aufhebung dieser Entziehung zu erwirken.
Er empfand Gleichgültigkeit.
Er warf den Umschlag in den Papierkorb.
Er ging zur Arbeit. In ein Büro zur Erfassung von Daten über Menschen, die er niemals gesehen hatte. Dort, während er Namen in Register abschrieb, brachte ihm ein Kollege die Unterlagen eines Mannes. Er bemerkte, dass dieser Mensch exakt seine eigenen Daten hatte. Als wäre er selbst.
Er schenkte dem keine Beachtung. Er trug ihn wie die anderen ein.
Am Nachmittag beschloss er, die „Behörde“ aufzusuchen. Die Neugier, das Absurde der Angelegenheit, amüsierte ihn.
Das Gebäude war alt, hatte keinen Aufzug. Er stieg die Treppen hinauf; die Stockwerke waren leer, die Türen verschlossen. Es schien ihm, als habe das Gebäude unzählige Etagen, als würden neue hinzukommen, je höher er stieg.
Er begann sich zu beunruhigen.
Schließlich war auf einem Stockwerk im rechten Flur eine Tür offen.
Dort befand sich ein Büro mit einem Mann – ein Angestellter der „Behörde“, wie er annahm –, mit dicken, kurzsichtigen Brillengläsern.
Der Mann hob den Kopf und sah ihn an. Sein Blick war starr, beinahe der eines Halbblinden oder eines Schlafenden, den man soeben geweckt hat.
„Wegen welcher Angelegenheit sind Sie gekommen?“, fragte er.
„Ich habe keine Angelegenheit“, antwortete K.
Der Angestellte lächelte.
„Genau deshalb ist Ihre Angelegenheit die Angelegenheit der schlimmsten Art.“
„Dann erklären Sie mir“, sagte K., amüsiert vom Absurden, „was mit meinem Fall geschieht.“
Der Angestellte nahm wahllos einen Umschlag aus einem Stapel vor sich, öffnete ihn, ohne die Papiere darin anzusehen, und teilte ihm mit farbloser, eintöniger Stimme, langsam, als langweile er sich, mit, er sei als frei ohne Schuld registriert worden – eine seltene und problematische Kategorie, was den zukünftigen Verlauf und Ausgang betreffe.
„Ein sehr kritischer Fall. Einer der schwierigsten“, bemerkte der Angestellte.
Und er fuhr fort, als lese er eine Rolle ab:
„Ihre Freiheit musste überwacht werden, denn ohne Schuld gäbe es keine innere Begrenzung. Für jede Handlung gibt es immer Schuld.“
Das klang wie ein Axiom.
„Und welches ist mein Verbrechen?“, fragte K.
„Es gibt kein Verbrechen“, antwortete der Angestellte und nahm seine Brille ab. Nun war er völlig blind.
„Die Schuld geht jedem Verbrechen voraus. Sollte ein Verbrechen entstehen, wird die Behörde Sie benachrichtigen.“
Er setzte die Brille wieder auf, schloss den Umschlag und warf ihn auf den Stapel der anderen Umschläge, die ins Rutschen gerieten.
„Jetzt sind Sie frei“, sagte er beinahe befehlend. „Sie können gehen.“
Er ging. Er schaffte es, das Gebäude hinabzusteigen und den Ausgang zu erreichen.
Es war Nacht geworden. Er war benommen und wollte nicht nach Hause zurückkehren.
Er ging in ein Hotel. Er verlangte die Gesellschaft einer Frau. Man schickte ihm ein junges Mädchen, sie hieß Leni.
Er sah ihre Finger an der linken Hand. Zeige- und Mittelfinger waren durch eine Membran miteinander verbunden.
Er nahm sie und streichelte sie.
„Das gefällt mir“, sagte er zu ihr.
Leni lächelte und bat ihn, ihr in die Finger zu beißen. Er tat es. Das erregte sie sexuell.
„Ich habe dich heute in der Behörde gesehen“, sagte sie zu ihm. „Ich bin die Geliebte eines höheren Beamten der Behörde. Ich kann mit ihm über deinen Fall sprechen. Allerdings gibt es noch höhere über ihm. Nur darf er nichts von uns ahnen, er ist sehr eifersüchtig.“
Von diesem Tag an begann K. sich zu sorgen.
Jede seiner Handlungen, selbst die unbedeutendste, erschien ihm als Beweis einer möglichen Schuld. Er fühlte sich nicht mehr unschuldig.
Von der Behörde erhielt er immer häufiger Umschläge.
Nie erhob man gegen ihn eine ausdrückliche Anklage. Man teilte ihm mit, dass er weiterhin ohne Grund schuldig sei.
Er ging wieder ins Hotel.
Man schickte ihm erneut Leni.
Sie sagte ihm, ihr Liebhaber habe von ihrer Beziehung erfahren, sei wütend geworden und unnachgiebig in seinem Fall.
Eines Morgens erhielt er von der Behörde einen Umschlag, in dem ihm mitgeteilt wurde:
„Ihre Periode der Freiheit wurde erfolgreich abgeschlossen. Sie sind nun vollständig schuldig.“
Er begriff, dass dies seine endgültige Verurteilung war.
Und zum ersten Mal empfand er eine seltsame Ruhe. Er war nicht unschuldig, also war er nicht verpflichtet, irgendetwas zu beweisen.
Die Schuld verursachte ihm nun keine Angst mehr.
.
.
La Colpa
Quel giorno in cui K. ricevette la busta era un giorno qualunque.
Il sole era sorto come sempre, il tram passò con il solito ritardo e la scala del palazzo in cui abitava odorava di umidità, come sempre.
Sulla busta non c’era il nome del mittente.
La aprì e lesse:
«Le comunichiamo che, dalla data odierna, gode di piena libertà.
L’Ufficio si riserva il diritto di convocarla per verifica».
Non c’era firma, ma solo l’indirizzo dell’«Ufficio».
Nessuna motivazione, nessuna spiegazione di che cosa ciò significasse.
«Che idiozia», pensò.
Non aveva mai capito di non essere libero. E naturalmente non aveva mai dovuto rivolgersi a qualcuno per ottenere la revoca di una privazione.
Provò indifferenza.
Gettò la busta nel cestino.
Andò al lavoro. Un anonimo ufficio di registrazione di dati riguardanti persone che non aveva mai visto. Lì, mentre ricopiava nomi nei registri, un collega gli portò i dati di un uomo. Notò che quell’uomo aveva esattamente i suoi stessi dati. Come se fosse lui stesso.
Non ci fece caso. Lo registrò insieme agli altri.
Nel pomeriggio decise di visitare l’«Ufficio». La curiosità, l’assurdità della vicenda, lo divertivano.
L’edificio era vecchio, non aveva ascensore; salì le scale, i piani erano vuoti, le porte chiuse. Gli parve che avesse innumerevoli piani, come se se ne aggiungessero di nuovi man mano che saliva.
Cominciò a preoccuparsi.
Alla fine, su un piano, nel corridoio a destra, c’era una porta aperta.
Lì c’era un ufficio con un uomo — un impiegato dell’«Ufficio», supponeva — con grossi occhiali miopici.
Quello alzò la testa e lo guardò. Il suo sguardo era fisso, quasi quello di un semicieco o di qualcuno che dorme e che è stato appena svegliato.
— «Per quale pratica è venuto?», chiese.
— «Non ho nessuna pratica», rispose K.
L’impiegato sorrise:
— «Proprio per questo, la sua pratica è della forma peggiore».
— «Allora mi spieghi», disse K., divertendosi dell’assurdità, «che cosa succede nel mio caso».
L’impiegato, prendendo a caso una cartella da una pila davanti a sé e aprendola senza guardare i documenti all’interno, con voce incolore e monotona, lentamente, come se fosse annoiato, lo informò che era stato registrato come libero senza colpa, una categoria rara e problematica, quanto al suo futuro percorso e al suo esito.
— «Un caso molto critico. Tra i più difficili», commentò l’impiegato.
E continuò, come se recitasse una parte:
«La sua libertà doveva essere sorvegliata, poiché senza colpa non esisterebbe alcuna limitazione interiore. Per ogni atto c’è sempre una colpa».
Questo suonò come un assioma.
— «E qual è il mio crimine?», chiese K.
— «Non c’è alcun crimine», rispose l’impiegato, togliendosi gli occhiali. Ora era completamente cieco.
«La colpa precede qualsiasi crimine. Se dovesse emergere un crimine, l’Ufficio la informerà».
Si rimise gli occhiali. Chiuse la cartella e la gettò sulla pila delle altre cartelle, che crollarono.
— «Ora è libero», gli disse, quasi in tono imperativo. «Può andare».
Uscì. Riuscì a scendere l’edificio e a raggiungerne l’uscita.
Era notte. Era stordito, non voleva tornare a casa.
Andò in un albergo. Chiese la compagnia di una donna. Gli mandarono una giovane ragazza, si chiamava Leni.
Vide le dita della sua mano sinistra. L’indice e il medio erano uniti da una membrana.
Le prese e le accarezzò.
— «Questo mi piace», le disse.
Leni sorrise e gli chiese di morderle le dita. Lo fece. Questo la eccitò sessualmente.
— «Ti ho visto oggi all’Ufficio», gli disse. «Sono l’amante di un alto funzionario dell’Ufficio. Posso parlargli del tuo caso. Certo, sopra di lui ce ne sono altri, più in alto. Solo che non deve sospettare di noi: è molto geloso».
Da quel giorno K. cominciò a preoccuparsi.
Ogni sua azione, anche la più insignificante, gli sembrava una prova di una possibile colpa. Non si sentiva più innocente.
Dall’Ufficio gli mandavano buste sempre più spesso.
Non gli rivolgevano mai un’accusa esplicita. Gli dichiaravano che continuava a essere colpevole senza motivo.
Tornò all’albergo.
Gli mandarono di nuovo Leni.
Lei gli disse che il suo amante aveva saputo della loro relazione, si era infuriato ed era inflessibile riguardo al suo caso.
Una mattina ricevette dall’Ufficio una busta che gli annunciava:
«Il periodo della sua libertà si è concluso con successo. Ora è pienamente colpevole».
Capì che quella era la sua condanna definitiva.
E per la prima volta provò una strana serenità. Non era innocente, dunque non era obbligato a dimostrare nulla.
La colpa ormai non gli incuteva più paura.
.
.
La Culpa
Aquel día en que K. recibió el sobre era un día corriente.
El sol había salido con normalidad, el tranvía pasó con el retraso habitual y la escalera del edificio donde vivía olía a humedad, como siempre.
El sobre no indicaba remitente.
Lo abrió y leyó:
«Se le comunica que, a partir de la presente, goza de plena libertad.
El Servicio se reserva el derecho de llamarle para su verificación».
No llevaba firma, solo la dirección del “Servicio”.
Tampoco había ninguna explicación de lo que eso significaba.
«Qué estupidez», pensó.
Nunca había comprendido que no fuera libre. Y, por supuesto, no había tenido que recurrir a ninguna instancia para que se levantara tal privación.
Sintió indiferencia.
Arrojó el sobre a la papelera.
Fue a su trabajo: una oficina de registro de datos relativos a personas a las que nunca había visto. Allí, mientras copiaba nombres en los registros, un compañero le llevó los datos de un hombre. Observó que aquel hombre tenía exactamente sus mismos datos, como si fuera él mismo.
No le dio importancia. Lo registró junto con los demás.
Por la tarde decidió visitar el “Servicio”. La curiosidad, lo absurdo del asunto, lo divertía.
El edificio era antiguo, no tenía ascensor; subió por las escaleras. Los pisos estaban vacíos, las puertas cerradas. Le pareció que tenía innumerables plantas, como si se añadieran nuevas a medida que subía.
Empezó a inquietarse.
Finalmente, en un piso, en el pasillo de la derecha, había una puerta abierta.
Dentro había una oficina con un hombre —supuso que un empleado del “Servicio”— con gruesas gafas miopes.
El hombre levantó la cabeza y lo miró. Su mirada era fija, casi la de un semiciego o la de alguien dormido al que acaban de despertar.
—¿Por qué asunto ha venido? —preguntó.
—No tengo ningún asunto —respondió K.
El empleado sonrió:
—Precisamente por eso, su asunto es el de la peor clase.
—Entonces explíqueme —dijo K., divirtiéndose con el absurdo— qué ocurre con mi caso.
El empleado, tomando al azar un sobre de una pila que tenía delante y abriéndolo sin mirar los documentos del interior, con voz apagada, monótona, lenta, como si se aburriera, le informó de que había sido registrado como libre sin culpa, una categoría rara y problemática, en cuanto a su evolución y desenlace futuros.
—Un caso muy crítico. De los más difíciles —comentó el empleado.
Y continuó, como si recitara un papel:
—Su libertad debía ser vigilada, porque sin culpa no existiría una limitación interior. Para cada acto siempre hay culpa.
Eso sonó como un axioma.
—¿Y cuál es mi crimen? —preguntó K.
—No hay crimen —respondió el empleado, quitándose las gafas. Ahora estaba completamente ciego—. La culpa precede a cualquier crimen. Si surgiera un crimen, el Servicio se lo notificará.
Se volvió a poner las gafas. Cerró el sobre y lo arrojó sobre la pila de los demás, que se desmoronaron.
—Ahora es usted libre —le dijo, casi de forma imperativa—. Puede marcharse.
Se fue. Logró bajar el edificio y llegar a la salida.
Había anochecido. Estaba mareado, no quería volver a casa.
Fue a un hotel. Solicitó la compañía de una mujer. Le enviaron a una joven; se llamaba Leni.
Vio los dedos de su mano izquierda: el índice y el medio estaban unidos por una membrana.
Los tomó y los acarició.
—Esto me gusta —le dijo.
Leni sonrió y le pidió que le mordiera los dedos. Lo hizo. Aquello la excitó sexualmente.
—Te vi hoy en el Servicio —le dijo—. Soy amante de un alto funcionario del Servicio. Puedo hablarle de tu caso. Claro que hay superiores por encima de él. Solo que no debe sospechar de nosotros; es muy celoso.
Desde aquel día K. empezó a inquietarse.
Cada uno de sus actos, incluso el más insignificante, le parecía prueba de una posible culpa. Ya no se sentía inocente.
Desde el Servicio le enviaban sobres cada vez con mayor frecuencia.
Nunca le formulaban una acusación explícita. Le declaraban que seguía siendo culpable sin motivo.
Volvió al hotel.
Le enviaron otra vez a Leni.
Ella le dijo que su amante se había enterado de su relación, se había enfurecido y se mostraba inflexible respecto a su caso.
Una mañana recibió del Servicio un sobre en el que le comunicaban:
«El período de su libertad ha concluido con éxito. Ahora es usted plenamente culpable».
Comprendió que aquello era su condena definitiva.
Y por primera vez sintió una extraña serenidad. No era inocente, por lo tanto no estaba obligado a demostrar nada.
La culpa ya no le producía miedo.
.
.
A Culpa
Naquele dia em que K. recebeu o envelope, era um dia comum.
O sol havia nascido normalmente, o bonde passou com o atraso habitual, e a escada do prédio onde morava cheirava a umidade como sempre.
O envelope não trazia remetente.
Ele o abriu e leu:
“Comunica-se que, a partir da presente data, o(a) senhor(a) desfruta de plena liberdade.
O Serviço reserva-se o direito de convocá-lo(a) para confirmação.”
Não havia assinatura, apenas o endereço do “Serviço”.
Nenhuma justificativa, nenhum esclarecimento do que aquilo significava.
“Que idiotice”, pensou.
Nunca havia percebido que não fosse livre. E, naturalmente, nunca precisara recorrer a lugar algum para que lhe fosse retirada qualquer privação.
Sentiu indiferença.
Jogou o envelope no lixo.
Foi para o trabalho. Um escritório de registro de dados referentes a pessoas que jamais havia visto. Ali, enquanto copiava nomes em registros, um colega lhe trouxe os dados de um homem. Observou que esse homem tinha exatamente os seus próprios dados. Como se fosse ele mesmo.
Não deu importância. Registrou-o junto aos demais.
À tarde decidiu visitar o “Serviço”. A curiosidade, o absurdo do caso, o divertiam.
O prédio era antigo, não tinha elevador; subiu pelas escadas. Os andares estavam vazios, portas fechadas. Pareceu-lhe que tinha incontáveis andares, como se novos se acrescentassem à medida que subia.
Começou a se inquietar.
Por fim, em um andar, no corredor à direita, havia uma porta aberta.
Ali havia um escritório com um homem — um funcionário do “Serviço”, supôs — usando grossos óculos míopes.
O homem levantou a cabeça e o olhou. Seu olhar era fixo, quase de um semicego, ou de alguém que acaba de ser acordado.
— Para qual caso o senhor veio? — perguntou.
— Não tenho nenhum caso — respondeu K.
O funcionário sorriu:
— Exatamente. Por isso o seu caso é o caso da pior espécie.
— Então explique-me — disse K., divertindo-se com o absurdo — o que acontece com a minha situação?
O funcionário, pegando ao acaso um envelope de uma pilha à sua frente e abrindo-o sem olhar os papéis dentro, informou-o, com voz incolor, monótona, lenta, como se estivesse entediado, de que ele fora registrado como livre sem culpa, uma categoria rara e problemática, quanto ao seu desenvolvimento e desfecho futuros.
— Caso muito crítico. Dos mais difíceis — comentou o funcionário.
E continuou, como se recitasse um papel:
— A sua liberdade precisava ser supervisionada, pois sem culpa não haveria limitação interior. Para cada ato há sempre culpa.
Isso soou como um axioma.
— E qual é o meu crime? — perguntou K.
— Não existe crime — respondeu o funcionário, tirando os óculos. Agora estava completamente cego. — A culpa precede qualquer crime. Se surgir um crime, o Serviço o notificará.
Colocou novamente os óculos. Fechou o envelope e o lançou sobre a pilha dos outros, que desmoronaram.
— Agora o senhor está livre — disse-lhe, quase de modo imperativo. — Pode ir.
Saiu. Conseguiu descer o prédio e chegar à saída.
Já era noite. Estava tonto, não queria voltar para casa.
Foi a um hotel. Pediu a companhia de uma mulher. Enviaram-lhe uma jovem chamada Leni.
Ele viu os dedos da mão esquerda dela: o indicador e o médio estavam unidos por uma membrana.
Pegou-os e os acariciou.
— Isso me agrada — disse-lhe.
Leni sorriu e pediu que ele mordesse seus dedos. Ele o fez. Aquilo a excitou sexualmente.
— Eu o vi hoje no Serviço — disse ela. — Sou amante de um alto funcionário do Serviço. Posso falar com ele sobre o seu caso. Claro que há superiores acima dele. Só não deixe que ele suspeite de nós; é muito ciumento.
A partir daquele dia, K. começou a se inquietar.
Cada um de seus atos, até o mais insignificante, parecia-lhe prova de uma possível culpa. Já não se sentia inocente.
Do Serviço, enviavam-lhe envelopes cada vez com mais frequência.
Nunca lhe dirigiam uma acusação explícita. Declaravam apenas que ele continuava constantemente culpado sem motivo.
Voltou ao hotel.
Mandaram-lhe novamente Leni.
Ela lhe disse que o amante soubera da relação deles, enfurecera-se e era inflexível quanto ao caso dele.
Certa manhã recebeu do Serviço um envelope que lhe anunciava:
“O seu período de liberdade foi concluído com êxito. Agora o senhor é plenamente culpado.”
Compreendeu que aquilo era a sua condenação definitiva.
E, pela primeira vez, sentiu uma estranha serenidade. Não era inocente, portanto não estava obrigado a provar nada.
A culpa já não lhe causava medo.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Το fatal motivo τού μαέστρου
(Beethoven Symphony no.5)
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Ο μαέστρος στάθηκε ακίνητος μπροστά στην ορχήστρα,τα χέρια χαμηλωμένα.Η αίθουσα ήταν γεμάτη.
Εκείνος όμως ήταν μέσα σε ένα δωματιο όπου δυο άνθρωποι έχουν μόλις ανταλλάξει τις τελευταίες τους λέξεις.
Ανάμεσα στα αναλόγια οι μουσικοί περίμεναν το πρώτο νεύμα.
Για εκείνον το fatal motivo είχε ήδη ακουστεί.
Οι τεσσερες νοτες τού fatal motivo της 5ης Συμφωνίας τού Μπετόβεν,τα τρία σύντομα χτυπήματα και το ένα παρατεταμένο,τα-τα-τα-
τααα ,δεν ήταν γι’ αυτόν απλα μουσική φράση. Ήταν ένας χτύπος στην πόρτα που δεν θα άνοιγε ποτέ πια.
Σήκωσε αργά το δεξί του χέρι και,έδωσε το σύνθημα.Τα έγχορδα όρμησαν,το μοτίβο ξεπήδησε από το σκοτάδι σαν ετυμηγορία.
Την ίδια στιγμή,στο εσωτερικό του, ξανακούσε η φωνή τής γυναίκας του,καθαρή και σταθερή,όπως εκείνο το απόγευμα που τού είπε πως δεν μπορούσε πια να ζει μαζί του
Στην αρχή,όπως και στο πρώτο μέρος τής Συμφωνίας,Allegro con brio,όλα ηταν γεμάτα υπόσχεση. Θυμήθηκε τα πρώτα χρόνια τού γάμου τους: την ενθουσιώδη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να τους χωρισει.
Εκείνη τον παρακολουθούσε στις πρόβες, καθισμένη στην άδεια αίθουσε,ακούγοντας τον. Του χαμογελούσε όταν τελείωνε.
Ο μαέστρος διηύθυνε σημειώνοντας με ακρίβεια,η ορχήστρα ακολουθούσε πιστά.
Στο μυαλό του η ένταση τών καβγάδων τους που δεν είχαν ποτέ λύση.
Οπως μια νότα που δεν βρίσκει ποτέ την κατάλληλη αρμονία για να καταλήξει.
Σο δεύτερο μέρος τής Συμφωνίας, Andante con moto,το πιο λυρικό, επέστρεψαν οι αναμνήσεις τών προσπαθειών τους να συμφιλιωθούν.Εκδρομες,
δείπνα,συζητησεις.
Το fatal motivo δεν ακουγόταν καθαρά σ’ αυτό το μέρος,όμως η σκιά του υπήρχε παντού,κρυμμένη πίσω από τις αρμονίες.
Όταν ήρθε το τρίτο μέρος,το σκοτεινό scherzo,ένιωσε ένα ρίγος. Εδώ, ο Μπετόβεν παίζει με την απειλή, με το χαμηλόφωνο βάρος που προαναγγέλλει την έκρηξη.
Εκεί ακριβώς θυμόταν τις τελευταίες τους μέρες μαζί.Δεν φώναζαν πια. Η σιωπή είχε αντικαταστήσει την οργή. Εκείνη μάζευε αργά τα πράγματά της,κι εκείνος σιωπηλος την εβλεπε.
Το fatal motivo επέστρεφε υπόγεια,με τη βεβαιότητα ότι κάτι τελειώνει,ακόμη κι αν δεν ειπωθεί.
Στην κορύφωση,καθώς η Συμφωνία περνούσε θριαμβευτικά στο τέταρτο μέρος,Allegro,τα χέρια του υψώθηκαν με δύναμη. Οι ακροατές ένιωθαν τη λύτρωση να πλησιάζει. Εκείνος, όμως, καταλάβαινε το βηματισμό τού χωρισμού τους.Το τελευταίο τους βλέμμα.Όλα έχουν τελειωσει,καθώς η ορχήστρα πλησίαζε στο τέλος της.
Η τελευταία συγχορδία αντήχησε επιβλητικά. Ο μαέστρος κράτησε τα χέρια του ψηλά για λίγα δευτερόλεπτα, αφήνοντας τον ήχο να σβήσει εντελώς.
Η αίθουσα ξεσπασε σε χειροκροτήματα,αλλά εκείνος παρέμεινε ακίνητος.
Έβλεπε τη γυναίκα του να απομακρυνεται.Καμία πια προσδοκία γυρισμού. Κατέβασε αργά τα χέρια, υποκλίθηκε.
Η Συμφωνία νο.5 τού Μπετόβεν είχε ολοκληρωθει,αλλά και ένας fatal κύκλος τής ζωής του.
.
.
The Conductor’s Fatal Motif
(Beethoven Symphony No. 5)
The conductor stood still in front of the orchestra, his hands lowered. The hall was full.
Yet he was inside a room where two people had just exchanged their final words.
Among the music stands, the musicians waited for the first cue.
For him, the fatal motif had already been heard.
The four notes of the fatal motif of Beethoven’s Fifth Symphony—the three short beats and the one long, ta-ta-ta-taa—were not just a musical phrase for him. They were a knock on a door that would never open again.
He slowly raised his right hand and gave the signal. The strings surged forward, and the motif leapt from the darkness like a verdict.
At the same moment, inside him, he heard his wife’s voice again, clear and steady, just like that afternoon when she told him she could no longer live with him.
At first, as in the first movement of the Symphony, Allegro con brio, everything was full of promise. He remembered the early years of their marriage: the enthusiastic certainty that nothing could separate them.
She would watch him during rehearsals, sitting in the empty hall, listening. She would smile at him when he finished.
The conductor led with precision, and the orchestra followed faithfully.
In his mind, the tension of their unresolved arguments played on.
Like a note that can never find the right harmony to resolve.
In the second movement, Andante con moto, the most lyrical, memories of their attempts at reconciliation returned—trips, dinners, conversations.
The fatal motif was not heard clearly in this part, yet its shadow lingered everywhere, hidden behind the harmonies.
When the third movement, the dark Scherzo, arrived, he felt a shiver. Here, Beethoven plays with threat, with the low-toned weight that presages the explosion.
Exactly there, he remembered their last days together. They no longer shouted. Silence had replaced anger. She gathered her things slowly, and he watched her in silence.
The fatal motif returned subtly, with the certainty that something was ending, even if unspoken.
At the climax, as the Symphony triumphantly moved into the fourth movement, Allegro, his hands rose with force. The audience felt the approach of release. He, however, understood the rhythm of their separation. Their last glance. Everything was over as the orchestra neared the end.
The final chord resounded majestically. The conductor held his hands high for a few seconds, letting the sound die away completely.
The hall erupted in applause, but he remained motionless.
He saw his wife walk away. No more hope of return. He slowly lowered his hands and bowed.
Beethoven’s Fifth Symphony had concluded, but so had a fatal cycle of his life.
.
.
Le motif fatal du chef d’orchestre
(Symphonie n°5 de Beethoven)
Le chef d’orchestre resta immobile devant l’orchestre, les mains abaissées. La salle était pleine.
Pourtant, il se trouvait dans une pièce où deux personnes venaient d’échanger leurs dernières paroles.
Parmi les pupitres, les musiciens attendaient le premier signe.
Pour lui, le motif fatal avait déjà résonné.
Les quatre notes du motif fatal de la Cinquième Symphonie de Beethoven—trois brèves et une longue, ta-ta-ta-taa—n’étaient pas seulement une phrase musicale. C’était un coup à une porte qui ne s’ouvrirait jamais.
Il leva lentement la main droite et donna le signal. Les cordes bondirent, le motif surgit de l’obscurité comme un verdict.
Au même instant, à l’intérieur de lui, il entendit à nouveau la voix de sa femme, claire et stable, comme cet après-midi où elle lui dit qu’elle ne pouvait plus vivre avec lui.
Au début, comme dans le premier mouvement de la Symphonie, Allegro con brio, tout était plein de promesses. Il se souvenait des premières années de leur mariage : la certitude enthousiaste que rien ne pourrait les séparer.
Elle l’observait pendant les répétitions, assise dans la salle vide, l’écoutant. Elle lui souriait à la fin.
Le chef dirigeait avec précision, et l’orchestre suivait fidèlement.
Dans son esprit, la tension de leurs disputes sans solution jouait encore.
Comme une note qui ne trouve jamais l’harmonie juste pour se résoudre.
Dans le deuxième mouvement, Andante con moto, le plus lyrique, les souvenirs de leurs tentatives de réconciliation revenaient : excursions, dîners, conversations.
Le motif fatal ne se faisait pas entendre clairement dans cette partie, mais son ombre était partout, cachée derrière les harmonies.
Lorsque le troisième mouvement, le sombre Scherzo, arriva, un frisson le parcourut. Ici, Beethoven joue avec la menace, avec le poids grave annonçant l’explosion.
À ce moment précis, il se souvenait de leurs derniers jours ensemble. Ils ne criaient plus. Le silence avait remplacé la colère. Elle rassemblait lentement ses affaires, et lui la regardait en silence.
Le motif fatal revenait subtilement, avec la certitude que quelque chose se terminait, même sans être dit.
Au sommet, lorsque la Symphonie passa triomphalement au quatrième mouvement, Allegro, ses mains se levèrent avec force. Le public sentait l’approche de la libération. Lui, cependant, comprenait le rythme de leur séparation. Leur dernier regard. Tout était fini alors que l’orchestre approchait de la fin.
L’accord final résonna majestueusement. Le chef garda ses mains levées quelques secondes, laissant le son disparaître complètement.
La salle éclata en applaudissements, mais il resta immobile.
Il vit sa femme s’éloigner. Plus aucun espoir de retour. Il abaissa lentement ses mains et s’inclina.
La Cinquième Symphonie de Beethoven était terminée, mais aussi un cycle fatal de sa vie.
.
.
Das fatale Motiv des Dirigenten
(Beethovens Symphonie Nr. 5)
Der Dirigent stand unbeweglich vor dem Orchester, die Hände gesenkt. Der Saal war voll.
Doch er befand sich in einem Raum, in dem zwei Menschen gerade ihre letzten Worte ausgetauscht hatten.
Zwischen den Notenständern warteten die Musiker auf das erste Zeichen.
Für ihn war das fatale Motiv bereits gehört worden.
Die vier Noten des fatalen Motivs der 5. Symphonie Beethovens – drei kurze Schläge und ein langer, ta-ta-ta-taa – waren für ihn nicht einfach nur eine musikalische Phrase. Sie waren ein Klopfen an eine Tür, die niemals wieder geöffnet werden würde.
Langsam hob er die rechte Hand und gab das Signal. Die Streicher stürmten vor, das Motiv sprang aus der Dunkelheit wie ein Urteil.
Zur gleichen Zeit hörte er in sich die Stimme seiner Frau wieder, klar und fest, wie an jenem Nachmittag, als sie ihm sagte, dass sie nicht mehr mit ihm leben könne.
Am Anfang, wie im ersten Satz der Symphonie, Allegro con brio, war alles voller Versprechen. Er erinnerte sich an die ersten Jahre ihrer Ehe: die begeisterte Gewissheit, dass nichts sie trennen könnte.
Sie beobachtete ihn bei den Proben, saß im leeren Saal und hörte zu. Sie lächelte ihn an, wenn er fertig war.
Der Dirigent leitete präzise, das Orchester folgte treu.
In seinem Geist spielte die Spannung ihrer ungelösten Streitereien weiter.
Wie eine Note, die nie die richtige Harmonie findet, um zu enden.
Im zweiten Satz, Andante con moto, dem lyrischsten, kehrten die Erinnerungen an ihre Versuche der Versöhnung zurück – Ausflüge, Abendessen, Gespräche.
Das fatale Motiv war in diesem Teil nicht deutlich zu hören, doch sein Schatten war überall, verborgen hinter den Harmonien.
Als der dritte Satz, das dunkle Scherzo, kam, lief ihm ein Schauer über den Rücken. Hier spielt Beethoven mit der Bedrohung, mit der tiefen Schwere, die die Explosion ankündigt.
Genau dort erinnerte er sich an ihre letzten gemeinsamen Tage. Sie schrien nicht mehr. Die Stille hatte den Zorn ersetzt. Sie packte langsam ihre Sachen, und er sah ihr schweigend zu.
Das fatale Motiv kehrte unterschwellig zurück, mit der Gewissheit, dass etwas endet, auch wenn es nicht ausgesprochen wird.
Am Höhepunkt, als die Symphonie triumphierend in den vierten Satz, Allegro, überging, hoben sich seine Hände kraftvoll. Das Publikum spürte die nahende Erlösung. Er jedoch verstand den Takt ihrer Trennung. Ihr letzter Blick. Alles war vorbei, als das Orchester dem Ende nahte.
Der letzte Akkord erklang majestätisch. Der Dirigent hielt seine Hände einige Sekunden hoch und ließ den Klang vollständig verklingen.
Der Saal brach in Applaus aus, doch er blieb regungslos.
Er sah, wie seine Frau sich entfernte. Keine Hoffnung auf Rückkehr. Langsam senkte er die Hände und verbeugte sich.
Beethovens 5. Symphonie war beendet, aber auch ein fataler Zyklus seines Lebens.
.
.
Il motivo fatale del direttore d’orchestra
(Sinfonia n.5 di Beethoven)
Il direttore rimase immobile davanti all’orchestra, le mani abbassate. La sala era piena.
Eppure si trovava in una stanza dove due persone avevano appena scambiato le loro ultime parole.
Tra i leggii, i musicisti aspettavano il primo segnale.
Per lui, il motivo fatale era già stato ascoltato.
Le quattro note del motivo fatale della Quinta Sinfonia di Beethoven – tre brevi e una lunga, ta-ta-ta-taa – non erano per lui solo una frase musicale. Erano un colpo alla porta che non si sarebbe mai più aperta.
Alzò lentamente la mano destra e diede il segnale. Gli archi si lanciarono, il motivo balzò dall’oscurità come un verdetto.
Allo stesso momento, dentro di sé, udì di nuovo la voce di sua moglie, chiara e ferma, come quel pomeriggio in cui gli disse che non poteva più vivere con lui.
All’inizio, come nel primo movimento della Sinfonia, Allegro con brio, tutto era pieno di promesse. Ricordava i primi anni di matrimonio: la certezza entusiasta che nulla li avrebbe separati.
Lei lo osservava durante le prove, seduta nella sala vuota, ascoltando. Gli sorrideva quando terminava.
Il direttore dirigeva con precisione e l’orchestra seguiva fedelmente.
Nella sua mente, la tensione delle loro discussioni irrisolte continuava a risuonare.
Come una nota che non trova mai l’armonia giusta per risolversi.
Nel secondo movimento, Andante con moto, il più lirico, ritornarono i ricordi dei loro tentativi di riconciliazione: gite, cene, conversazioni.
Il motivo fatale non si udiva chiaramente in questa parte, ma la sua ombra era ovunque, nascosta dietro le armonie.
Quando arrivò il terzo movimento, il oscuro Scherzo, sentì un brivido. Qui Beethoven gioca con la minaccia, con il peso basso che preannuncia l’esplosione.
Proprio lì ricordava i loro ultimi giorni insieme. Non urlavano più. Il silenzio aveva sostituito la rabbia. Lei raccoglieva lentamente le sue cose, e lui la osservava in silenzio.
Il motivo fatale ritornava sottilmente, con la certezza che qualcosa stava finendo, anche se non detto.
Al culmine, mentre la Sinfonia passava trionfalmente al quarto movimento, Allegro, le sue mani si alzarono con forza. Il pubblico percepiva l’avvicinarsi della liberazione. Lui, invece, comprendeva il ritmo della loro separazione. Il loro ultimo sguardo. Tutto era finito, mentre l’orchestra si avvicinava alla fine.
L’ultimo accordo risuonò maestoso. Il direttore mantenne le mani sollevate per qualche secondo, lasciando che il suono svanisse completamente.
La sala esplose in applausi, ma lui rimase immobile.
Vide sua moglie allontanarsi. Nessuna speranza di ritorno. Abbassò lentamente le mani e si inchinò.
La Quinta Sinfonia di Beethoven era finita, ma anche un ciclo fatale della sua vita.
.
.
El motivo fatal del director
(Sinfonía nº5 de Beethoven)
El director permaneció inmóvil frente a la orquesta, con las manos bajas. La sala estaba llena.
Sin embargo, él estaba dentro de una habitación donde dos personas acababan de intercambiar sus últimas palabras.
Entre los atriles, los músicos esperaban la primera señal.
Para él, el motivo fatal ya se había escuchado.
Las cuatro notas del motivo fatal de la Quinta Sinfonía de Beethoven —tres golpes cortos y uno largo, ta-ta-ta-taa— no eran solo una frase musical. Eran un golpe en una puerta que nunca volvería a abrirse.
Levantó lentamente la mano derecha y dio la señal. Los instrumentos de cuerda irrumpieron, y el motivo saltó de la oscuridad como un veredicto.
Al mismo tiempo, en su interior, volvió a escuchar la voz de su esposa, clara y firme, como aquella tarde en que le dijo que ya no podía vivir con él.
Al principio, como en el primer movimiento de la Sinfonía, Allegro con brio, todo estaba lleno de promesas. Recordó los primeros años de su matrimonio: la entusiasta certeza de que nada podría separarlos.
Ella lo observaba durante los ensayos, sentada en la sala vacía, escuchándolo. Le sonreía al terminar.
El director dirigía con precisión, y la orquesta seguía fielmente.
En su mente, la tensión de sus discusiones sin resolver persistía.
Como una nota que nunca encuentra la armonía adecuada para concluir.
En el segundo movimiento, Andante con moto, el más lírico, regresaron los recuerdos de sus intentos de reconciliación: excursiones, cenas, conversaciones.
El motivo fatal no se escuchaba claramente en esta parte, pero su sombra estaba en todas partes, oculta tras las armonías.
Cuando llegó el tercer movimiento, el oscuro Scherzo, sintió un escalofrío. Aquí, Beethoven juega con la amenaza, con el peso grave que anuncia la explosión.
Justo allí recordó sus últimos días juntos. Ya no gritaban. El silencio había reemplazado la ira. Ella recogía lentamente sus cosas, y él la miraba en silencio.
El motivo fatal regresaba subrepticiamente, con la certeza de que algo estaba terminando, aunque no se dijera.
En el clímax, cuando la Sinfonía pasó triunfalmente al cuarto movimiento, Allegro, sus manos se levantaron con fuerza. El público sentía la cercanía de la liberación. Él, sin embargo, comprendía el ritmo de su separación. Su última mirada. Todo había terminado cuando la orquesta se acercaba al final.
El acorde final resonó majestuoso. El director mantuvo las manos levantadas unos segundos, dejando que el sonido se apagase por completo.
La sala estalló en aplausos, pero él permaneció inmóvil.
Vio a su esposa alejarse. Ninguna esperanza de retorno. Bajó lentamente las manos e hizo una reverencia.
La Quinta Sinfonía de Beethoven había concluido, pero también un ciclo fatal de su vida.
.
.
O motivo fatal do maestro
(Sinfonia nº5 de Beethoven)
O maestro ficou imóvel diante da orquestra, com as mãos baixas. A sala estava cheia.
No entanto, ele estava dentro de uma sala onde duas pessoas acabaram de trocar suas últimas palavras.
Entre os estandartes, os músicos esperavam o primeiro sinal.
Para ele, o motivo fatal já tinha sido ouvido.
As quatro notas do motivo fatal da Quinta Sinfonia de Beethoven — três batidas curtas e uma longa, ta-ta-ta-taa — não eram apenas uma frase musical. Eram uma batida numa porta que nunca mais se abriria.
Ele levantou lentamente a mão direita e deu o sinal. As cordas avançaram, e o motivo saltou da escuridão como um veredicto.
Ao mesmo tempo, em seu interior, ouviu novamente a voz de sua esposa, clara e firme, como naquela tarde em que lhe disse que não podia mais viver com ele.
No início, como no primeiro movimento da Sinfonia, Allegro con brio, tudo estava cheio de promessa. Lembrou-se dos primeiros anos de seu casamento: a entusiástica certeza de que nada poderia separá-los.
Ela o observava durante os ensaios, sentada na sala vazia, ouvindo. Sorriu para ele ao terminar.
O maestro conduzia com precisão, e a orquestra seguia fielmente.
Em sua mente, a tensão de suas discussões sem solução persistia.
Como uma nota que nunca encontra a harmonia certa para se resolver.
No segundo movimento, Andante con moto, o mais lírico, retornaram as lembranças de suas tentativas de reconciliação: passeios, jantares, conversas.
O motivo fatal não se ouvia claramente nesta parte, mas sua sombra estava em toda parte, escondida por trás das harmonias.
Quando chegou o terceiro movimento, o sombrio Scherzo, sentiu um arrepio. Aqui Beethoven brinca com a ameaça, com o peso grave que anuncia a explosão.
Exatamente ali, ele lembrou-se dos últimos dias juntos. Já não gritavam. O silêncio substituíra a raiva. Ela recolhia suas coisas lentamente, e ele a observava em silêncio.
O motivo fatal retornava sutilmente, com a certeza de que algo estava terminando, mesmo sem ser dito.
No clímax, quando a Sinfonia passou triunfalmente para o quarto movimento, Allegro, suas mãos se levantaram com força. O público sentia a chegada da libertação. Ele, porém, compreendia o ritmo da separação deles. O último olhar. Tudo tinha acabado, enquanto a orquestra se aproximava do final.
O acorde final ressoou majestosamente. O maestro manteve as mãos levantadas por alguns segundos, deixando o som desaparecer completamente.
A sala irrompeu em aplausos, mas ele permaneceu imóvel.
Viu sua esposa se afastar. Nenhuma esperança de retorno. Baixou lentamente as mãos e fez uma reverência.
A Quinta Sinfonia de Beethoven tinha sido concluída, mas também um ciclo fatal de sua vida.
.
.
.
Ludwig van Beethoven, Symphony No. 5,Fate Symphony,
Christian Thielemann with the Vienna Philharmonic in the Wiener Musikverein.
https://youtu.be/q_kw904K2bw?si=jXEM40TJ6ZeC8SOb
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
(Μικρές Ιστορίες τού Φανταστικού)
Το δωμάτιο
(Ελληνικά,English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Την έψαχνε.Ανοιγε πόρτες σε δωματια.Αδεια.Δεν απογοητεύτηκε.
Συνέχιζε.Καποτε,αφού πέρασε πολύς καιρός,τη βρήκε σε ένα.
-Εγω τώρα φεύγω,τού είπε,εσύ θα μείνεις εδώ.
Η γυναίκα έφυγε και η πόρτα τού δωματίου έκλεισε πίσω της.
.
.
(Short Stories of the Fantastic)
The Room
He was looking for her.He opened doors to rooms.Empty.
He was not discouraged.He went on.
One day, after a long time had passed, he found her in one.
“I am leaving now,” he said to her, “you will stay here.”
The woman left and the door of the room closed behind her.
.
.
(Petites Histoires du Fantastique)
La Chambre
Il la cherchait.Il ouvrait des portes de chambres.Vides.
Il ne se découragea pas.Il continua.
Un jour, après qu’un long temps se fut écoulé, il la trouva dans l’une d’elles.
« Moi, maintenant, je pars, lui dit-il, toi, tu resteras ici. »
La femme partit et la porte de la chambre se referma derrière elle.
.
.
(Kleine Geschichten des Fantastischen)
Das Zimmer
Er suchte nach ihr.Er öffnete Türen zu Zimmern.Leer.
Er ließ sich nicht entmutigen.Er machte weiter.
Eines Tages, nachdem viel Zeit vergangen war, fand er sie in einem.
„Ich gehe jetzt“, sagte er zu ihr, „du wirst hier bleiben.“
Die Frau ging fort, und die Tür des Zimmers schloss sich hinter ihr.
.
.
(Piccole Storie del Fantastico)
La Stanza
La cercava.Apriva porte di stanze.Vuote.
Non si scoraggiò.Continuò.
Un giorno, dopo che era passato molto tempo, la trovò in una.
«Io adesso me ne vado», le disse, «tu resterai qui».
La donna se ne andò e la porta della stanza si chiuse dietro di lei.
.
.
(Pequeñas Historias de lo Fantástico)
La Habitación
La buscaba.Abría puertas de habitaciones.Vacías.
No se desanimó.Continuó.
Un día, después de que hubiera pasado mucho tiempo, la encontró en una.
«Yo ahora me voy», le dijo, «tú te quedarás aquí».
La mujer se fue y la puerta de la habitación se cerró tras ella.
.
.
(Pequenas Histórias do Fantástico)
O Quarto
Ele a procurava.Abriu portas de quartos.Vazios.
Não se desencorajou.Continuou.
Um dia, depois de muito tempo, encontrou-a em um.
«Eu agora vou embora», disse-lhe, «tu ficarás aqui».
A mulher foi-se embora e a porta do quarto fechou-se atrás dela.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
μεταφράζοντας
Voltaire
Zadig
απόσπασμα
-αρχή του κεφαλαίου:Le nez(Η μύτη)
Μια μέρα η Αζορα επέστρεψε από έναν περίπατο,πολύ αναστατωμένη,
και βγάζοντας μεγάλες κραυγές αγανάκτησης.
-Τι έχεις,τής είπε εκεινος,αγαπημένη μου γυναίκα;ποιος έτσι σε έχει βγάλει
εκτός εαυτου;
-Αλιμονο,είπε εκείνη,θα ήσουν αγανακτισμένος όπως κι εγώ,αν είχες δει
το θέαμα που μόλις έγινα μάρτυρας.Ειχα πάει να παρηγορήσω τη.νεαρή
χήρα Κοσρου,που υψωσε,πριν από δύο μέρες,έναν τάφο στον νεαρό
σύζυγό της,διπλα στο ρυάκι που συνορεύει μ'αυτο το.λιβαδι.
Αυτη υποσχέθηκε στους θεούς,μέσα στον πόνο της,να παραμείνει δίπλα
σ'αυτο το ταφο όσο καιρό το νερό αυτού τού ρυακιού θα κυλουσε δίπλα του.
-Τι ωραια!βλέει ο Ζαντιγκ,να μια γυναίκα αξιοσέβαστη που αγαπούσε αληθινά
τον άντρα της!
-Αχ!,ξαναρχίζει η Αζορα,αν ηξερες με τι ασχολούνται όταν τής έκανα την
επίσκεψη!
-Με τι λοιπόν,όμορφη μου Αζορα;
-Προσπαθουσε να αλλάξει πορεία στο ρυακι.
Η Αζορα εκφραστηκε με τόσο μακροσκελεις ύβρεις,και ξεσπασε με τόσο
σκληρές κατηγορίες εναντίον τής νεαρής χηρας που αυτή η επίδειξη
αρετής δεν άρεσε στον Ζαντιγκ.
Un jour, Azora revint d’une promenade, tout en colère, et faisant de grandes exclamations.
« Qu’avez-vous, lui dit-il, ma chère épouse ? quivous peut .mettre ainsi hors de vous-même ?
–Hélas ! dit-elle, vous seriez indigné comme moi, si vous aviez vu le spectacle
dont je viens d’être témoin. J’ai été consoler la jeune veuve Cosrou,
qui vient d’élever, depuis deux jours, un tombeau à son jeune époux auprès du ruisseau qui borde cette prairie. Elle a promis aux dieux, dans sa
douleur, de demeurer auprès de ce tombeau tant que l’eau de ce ruisseau coulerait auprès.
– Eh bien ! dit Zadig, voilà une femme estimable qui aimait véritablement son
mari !
– Ah ! reprit Azora, si vous saviez à quoi elle s’occupait quand je lui ai rendu visite !
– À quoi donc, belle Azora ?
– Elle faisait détourner le ruisseau. »
Azora se répandit en des invectives si longues,éclata en reproches si violents
contre la jeune veuve, que ce faste de vertu ne plut pas à Zadig.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Αποσπάσματα από το Ημερολογιο μιας γυναίκας
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Αυτό είναι το Ημερολόγιο μου,μου είπε,μπορείς να το διαβάσεις,
Ημερολόγιο – Καταχωρήσεις από ένα οίκο ανοχής
1. Σήμερα ήταν γεμάτη μέρα. Πολλοί άντρες ήρθαν με το βλέμμα γεματο από μοναξιά.Κάποιοι μιλούσαν πολύ, άλλοι σιωπούσαν, και εγώ έπρεπε να χαμογελώ χωρίς να δείχνω κουρασμένη.
2. Κάποιες στιγμές, όταν γελάμε με τις άλλες κοπέλες, ξεχνιέμαι.
3. Ένας άντρας σήμερα έφερε μαζί του μια παλιά φωτογραφία. Μου την εδειξε.
Ηταν μαζί με μια γυναίκα ομορφη.Δεν τον ρώτησα ποια ηταν.Ηθελα να ήμουνα
εγω.
Μια παράξενα θλιμμένη στιγμή για μένα.
4. Οι πελάτες μού λένε πως είμαι.ομορφη.Κοιταζομαι στον καθρεφτη.Βλεπω
μια άλλη.Μια φοβισμένη γυναίκα,άσχημη,γρια,παραμορφωμένη.
5. Τα μεσημέρια είναι πιο ήσυχα.Δεν έχει δουλειά. Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο και βλέπω τούς περαστικούς στο δρόμο.Ετσι ξεχνω ποια είμαι και τι κανω
εδώ
.
6. Σήμερα ένας νέος πελάτης προσπάθησε να με εντυπωσιάσει με ιστορίες ταξιδιων και περιπέτειες. Ήξερα πως ήταν ψευτικες, αλλά άφησα να νομίζει
ότι τον πιστεψα.
Η δουλειά μας είναι να δίνουμε όνειρα.
7. Μερικές φορές νιώθω ότι ο χρόνος μου μετριέται με τις επισκέψεις τών πελατων.
Η μνήμη μου με τις επαφές τους.
8.Μια κοπελα μού μιλάει πάντα για την οικογένειά της σαν να είναι μια άλλη
ζωή για κεινη.
Θέλω κι εγώ να μιλήσω για τη δική μου,αλλά ποτέ δεν είχα για να τη θυμάμαι..
9. Ένας πελατης έκλαιγε σήμερα. Δεν μπορούσα να τον καθησυχάσω.
Μερικές φορές οι άνθρωποι έρχονται για το σώμα τους και φεύγουν με την ψυχή τους γυμνή.
10. Κάποιες νύχτες βλέπω σε ονειρο να τρέχω σε δρομους.Ειμαι χαρούμενη. Καιακουω μια φωνη να φωνάζει το.ονομα μου.
Εκει ξυπναω και είμαι μόνη στο σκοταδι.
11. Ένα μικρό παιδί πέρασε σήμερα κοντά από τ'ανοικτο παράθυρο.Αν.απλωνα
το χέρι μου θα το άγγιζα.Θα το χαιδευα.Θα τού μιλουσα.Δεν το εκανα
Το κοίταξα μόνο.Την αθωότητα τής παιδικής ηλικίας που ποτέ δεν γνώρισα
και μού λείπει.
Εκλεισα το παραθυρο.
12.Κουβεντιασα με μια κοπέλα τού σπιτιου.Μου εξομολογήθηκε τη ζωή της.
Σ'εκεινη αναγνώρισα τη δική μου.
13. Κάποιες νύχτες,όταν δεν έρχονται άλλοι πελάτες,καθόμαστε με τις κοπέλες και μιλάμε για μικρά πράγματα: φαγητά, τραγούδια, ρουχα.
Αυτές οι στιγμές είναι οι πιο αληθινές μου.
14. Σήμερα ήρθε κάποιος πελάτης σε άσχημη κατασταση.
Έβγαλα τη μάσκα τής δουλειάς και τον άκουσα.
Τι είναι να ανησυχείς και να νοιάζεσαι για έναν άλλο άνθρωπο.
15. Εδώ μέσα στο σπίτι είναι κλειστά ασφυκτικά.
Το.κρεβατι τού έρωτα ένας κανιβαλισμός σωμάτων.Η αργή αυτοκτονία μου επί.πληρωμη.
Η κατάληξη μου.
16. Κάποιοι πελάτες μού λένε ότι νιώθουν ενοχή.Οτι.προδιδουν.Οτι.πεφτουν,
εξευτελιζονται.Απο την σαρκική αναγκη.
Εγώ έχω ξεχάσει πια τι σημαίνει 'αξιοπρεπεια'.
17. Η μουσική στο σπιτι είναι αυτή που λένε αισθησιακή.Να διεγειρει.Να ερεθίσει.
Ένας κόσμος ψευδαισθήσεων.
18.Εδώ μέσα ολα είναι ψεύτικα και όλα αληθινά μαζι.
Οι ψίθυροι,οι κινήσεις,οι στάσεις,τα αρώματα,τα εσώρουχα μας.
Ακόμα και τα χαρτια τα χρήματα.
19.Οταν κοιτάζω δεν βλέπω το πρόσωπό μου. Βλέπω όλες τις μάσκες που φοράω για τους άλλους.
20.Ολοι στο σπίτι κοιμούνται,και εγώ κάθομαι μόνη.Η μοναξιά είναι δίπλα μου, μια παντοτινη παρουσια.
.
.
Excerpts from the Diary of a Woman
“This is my diary,” she told me. “You can read it.”
Diary – Entries from a House of Love
1.Today was a full day. Many men came with eyes filled with loneliness. Some talked a lot, others remained silent, and I had to smile without showing how tired I was.
2.Sometimes, when we laugh with the other girls, I forget myself.
3.A man brought an old photograph today. He showed it to me. He was with a beautiful woman. I didn’t ask who she was. I wished it were me. A strangely sad moment for me.
4.Clients tell me I am beautiful. I look at myself in the mirror. I see another woman. A frightened woman—ugly, old, distorted.
5.Afternoons are quieter. There is no work. I sit by the window and watch the passers-by on the street. That’s how I forget who I am and what I am doing here.
6.Today a young client tried to impress me with stories of travels and adventures. I knew they were false, but I let him think I believed him. Our job is to give dreams.
7.Sometimes I feel that my time is measured by clients’ visits. My memory by their touch.
8.One girl always talks to me about her family as if it were another life for her. I want to talk about mine too, but I never had one to remember.
9.A client cried today. I couldn’t comfort him. Sometimes people come for their bodies and leave with their souls naked.
10.Some nights I dream I am running through streets. I am happy. And I hear a voice calling my name. That’s when I wake up, alone in the dark.
11.A small child passed today near the open window. If I stretched out my hand, I could have touched it. I could have caressed it. Spoken to it. I didn’t. I only looked at it—the innocence of childhood I never knew and miss. I closed the window.
12.I talked with a girl from the house. She confessed her life to me. In her, I recognized my own.
13.Some nights, when no more clients come, we sit together and talk about small things: food, songs, clothes. These moments are the truest of my life.
14.Today a client arrived in bad condition. I took off the mask of work and listened to him. What it means to worry about and care for another human being.
15.Inside this house everything is suffocatingly closed. The bed of love is a cannibalism of bodies. My slow suicide for pay. My ending.
16.Some clients tell me they feel guilt. That they betray. That they fall, humiliate themselves, because of carnal need. I have forgotten what “dignity” means.
17.The music in the house is what they call sensual. To excite. To arouse. A world of illusions.
18.Inside here everything is false and everything is true at the same time. The whispers, the movements, the poses, the scents, our underwear. Even the money.
19.When I look, I don’t see my face. I see all the masks I wear for others.
20.Everyone in the house is sleeping, and I sit alone. Loneliness is beside me, an eternal presence.
.
.
Extraits du Journal d’une femme
« C’est mon journal », me dit-elle. « Tu peux le lire. »
Journal – Notes d’une maison d'amour
1.Aujourd’hui fut une journée chargée. Beaucoup d’hommes sont venus avec le regard plein de solitude. Certains parlaient beaucoup, d’autres se taisaient, et moi je devais sourire sans montrer ma fatigue.
2.Par moments, quand nous rions avec les autres filles, je m’oublie.
3.Un homme a apporté aujourd’hui une vieille photo. Il me l’a montrée. Il était avec une femme belle. Je ne lui ai pas demandé qui elle était. J’aurais voulu que ce soit moi. Un moment étrangement triste pour moi.
4.Les clients me disent que je suis belle. Je me regarde dans le miroir. J’en vois une autre. Une femme effrayée, laide, vieille, déformée.
5.Les après-midis sont plus calmes. Il n’y a pas de travail. Je m’assois près de la fenêtre et regarde les passants. Ainsi j’oublie qui je suis et ce que je fais ici.
6.Aujourd’hui un jeune client a essayé de m’impressionner avec des récits de voyages et d’aventures. Je savais qu’ils étaient faux, mais je l’ai laissé croire que je le croyais. Notre travail est de donner des rêves.
7.Parfois j’ai l’impression que mon temps se mesure aux visites des clients. Ma mémoire à leurs contacts.
8.Une fille me parle toujours de sa famille comme si c’était une autre vie pour elle. Moi aussi je voudrais parler de la mienne, mais je n’en ai jamais eu à me souvenir.
9.Un client a pleuré aujourd’hui. Je n’ai pas pu le rassurer. Parfois les gens viennent pour leur corps et repartent avec l’âme nue.
10.Certaines nuits, je rêve que je cours dans les rues. Je suis heureuse. Et j’entends une voix crier mon nom. C’est là que je me réveille, seule dans l’obscurité.
11.Un petit enfant est passé aujourd’hui près de la fenêtre ouverte. Si j’avais tendu la main, je l’aurais touché. Je l’aurais caressé. Je lui aurais parlé. Je ne l’ai pas fait. Je l’ai seulement regardé — l’innocence de l’enfance que je n’ai jamais connue et qui me manque. J’ai fermé la fenêtre.
12.J’ai parlé avec une fille de la maison. Elle m’a confié sa vie. En elle, j’ai reconnu la mienne.
13.Certaines nuits, quand il n’y a plus de clients, nous restons ensemble et parlons de petites choses : nourriture, chansons, vêtements. Ces moments sont les plus vrais de ma vie.
14.Aujourd’hui un client est venu en mauvais état. J’ai retiré le masque du travail et je l’ai écouté. Ce que c’est que de s’inquiéter et de se soucier d’un autre être humain.
15.Ici, dans la maison, tout est étouffant et fermé. Le lit de l’amour, un cannibalisme des corps. Mon lent suicide payé. Ma fin.
16.Certains clients me disent qu’ils ressentent de la culpabilité. Qu’ils trahissent. Qu’ils tombent, s’avilissent, par besoin charnel. J’ai oublié ce que signifie « dignité ».
17.La musique dans la maison est ce qu’on appelle sensuelle. Pour exciter. Pour stimuler. Un monde d’illusions.
18.Ici, tout est faux et tout est vrai en même temps. Les murmures, les gestes, les poses, les parfums, nos sous-vêtements. Même l’argent.
19.Quand je regarde, je ne vois pas mon visage. Je vois tous les masques que je porte pour les autres.
20.
Tout le monde dans la maison dort, et moi je reste seule. La solitude est à mes côtés, une présence éternelle.
.
.
Auszüge aus dem Tagebuch einer Frau
„Das ist mein Tagebuch“, sagte sie mir. „Du kannst es lesen.“
Tagebuch – Einträge aus einem Bordell
1.Heute war ein voller Tag. Viele Männer kamen mit Blicken voller Einsamkeit. Einige redeten viel, andere schwiegen, und ich musste lächeln, ohne meine Müdigkeit zu zeigen.
2.Manchmal, wenn wir mit den anderen Mädchen lachen, vergesse ich mich selbst.
3.Ein Mann brachte heute ein altes Foto mit. Er zeigte es mir. Er war mit einer schönen Frau darauf. Ich fragte nicht, wer sie war. Ich wollte, dass ich es wäre. Ein seltsam trauriger Moment für mich.
4.Kunden sagen mir, ich sei schön. Ich sehe mich im Spiegel an. Ich sehe eine andere. Eine verängstigte Frau, hässlich, alt, entstellt.
5.Die Nachmittage sind ruhiger. Es gibt keine Arbeit. Ich sitze am Fenster und beobachte die Vorübergehenden. So vergesse ich, wer ich bin und was ich hier tue.
6.Heute versuchte ein junger Kunde, mich mit Reise- und Abenteuergeschichten zu beeindrucken. Ich wusste, dass sie gelogen waren, ließ ihn aber glauben, ich hätte ihm geglaubt. Unsere Arbeit ist es, Träume zu geben.
7.Manchmal habe ich das Gefühl, dass meine Zeit in den Besuchen der Kunden gemessen wird. Meine Erinnerung in ihren Berührungen.
8.Ein Mädchen spricht immer von ihrer Familie, als wäre es ein anderes Leben für sie. Auch ich möchte von meiner sprechen, aber ich hatte nie eine, an die ich mich erinnern könnte.
9.Ein Kunde weinte heute. Ich konnte ihn nicht trösten. Manchmal kommen Menschen für ihren Körper und gehen mit einer nackten Seele.
10.In manchen Nächten träume ich, ich renne durch Straßen. Ich bin glücklich. Und ich höre eine Stimme, die meinen Namen ruft. Dann wache ich auf, allein im Dunkeln.
11.Heute ging ein kleines Kind am offenen Fenster vorbei. Hätte ich meine Hand
ausgestreckt, hätte ich es berühren können. Streicheln. Mit ihm sprechen. Ich tat es nicht. Ich sah es nur an – die Unschuld der Kindheit, die ich nie kannte und die mir fehlt. Ich schloss das Fenster.
12.Ich sprach mit einem Mädchen aus dem Haus. Sie gestand mir ihr Leben. In ihr erkannte ich mein eigenes.
13.Manche Nächte, wenn keine Kunden mehr kommen, sitzen wir zusammen und reden über Kleinigkeiten: Essen, Lieder, Kleidung. Diese Momente sind die wahrhaftigsten meines Lebens.
14.Heute kam ein Kunde in schlechtem Zustand. Ich nahm die Maske der Arbeit ab und hörte ihm zu. Was es heißt, sich um einen anderen Menschen zu sorgen.
15.Hier im Haus ist alles erstickend geschlossen. Das Bett der Liebe ist ein Kannibalismus der Körper. Mein langsamer, bezahlter Selbstmord. Mein Ende.
16.Manche Kunden sagen mir, sie fühlten Schuld. Dass sie verraten. Dass sie fallen, sich erniedrigen, aus fleischlicher Notwendigkeit. Ich habe vergessen, was „Würde“ bedeutet.
17.Die Musik im Haus ist das, was man sinnlich nennt. Um zu erregen. Um zu reizen. Eine Welt der Illusionen.
18.Hier ist alles falsch und alles zugleich wahr. Die Flüstern, die Bewegungen, die Haltungen, die Düfte, unsere Unterwäsche. Sogar das Geld.
19.Wenn ich schaue, sehe ich nicht mein Gesicht. Ich sehe all die Masken, die ich für andere trage.
20.Alle im Haus schlafen, und ich sitze allein. Die Einsamkeit ist neben mir, eine ewige Gegenwart.
.
.
Estratti dal Diario di una Donna
«Questo è il mio diario», mi disse. «Puoi leggerlo.»
Diario – Annotazioni da una casa di amor
1.Oggi è stata una giornata piena. Molti uomini sono venuti con lo sguardo pieno di solitudine. Alcuni parlavano molto, altri tacevano, e io dovevo sorridere senza mostrare la stanchezza.
2.A volte, quando ridiamo con le altre ragazze, mi dimentico di me stessa.
3.Oggi un uomo ha portato una vecchia fotografia. Me l’ha mostrata. Era con una donna bella. Non gli ho chiesto chi fosse. Avrei voluto fossi io. Un momento stranamente triste per me.
4.I clienti mi dicono che sono bella. Mi guardo allo specchio. Vedo un’altra donna. Una donna spaventata, brutta, vecchia, deformata.
5.I pomeriggi sono più tranquilli. Non c’è lavoro. Mi siedo vicino alla finestra e guardo i passanti. Così dimentico chi sono e cosa faccio qui.
6.Oggi un giovane cliente ha cercato di impressionarmi con storie di viaggi e avventure. Sapevo che erano false, ma gli ho lasciato credere che gli credessi. Il nostro lavoro è dare sogni.
7.A volte sento che il mio tempo si misura con le visite dei clienti. La mia memoria con i loro contatti.
8.Una ragazza mi parla sempre della sua famiglia come se fosse un’altra vita per lei. Anche io vorrei parlare della mia, ma non ne ho mai avuta una da ricordare.
9.Oggi un cliente ha pianto. Non sono riuscita a consolarlo. A volte le persone vengono per il loro corpo e se ne vanno con l’anima nuda.
10.Alcune notti sogno di correre per le strade. Sono felice. E sento una voce chiamare il mio nome. Allora mi sveglio, sola al buio.
11.Un bambino è passato oggi vicino alla finestra aperta. Se avessi allungato la mano, l’avrei toccato. L’avrei accarezzato. Gli avrei parlato. Non l’ho fatto. L’ho solo guardato — l’innocenza dell’infanzia che non ho mai conosciuto e che mi manca. Ho chiuso la finestra.
12.Ho parlato con una ragazza della casa. Mi ha confidato la sua vita. In lei ho riconosciuto la mia.
13.Alcune notti, quando non arrivano altri clienti, ci sediamo e parliamo di piccole cose: cibo, canzoni, vestiti. Questi momenti sono i più veri della mia vita.
14.Oggi un cliente è arrivato in cattive condizioni. Ho tolto la maschera del lavoro e l’ho ascoltato. Che significa preoccuparsi e curarsi di un altro essere umano.
15.Qui dentro la casa è soffocante. Il letto dell’amore è un cannibalismo di corpi. Il mio lento suicidio a pagamento. La mia fine.
16.Alcuni clienti mi dicono che provano senso di colpa. Che tradiscono. Che cadono, si umiliano, per necessità carnale. Io ho dimenticato cosa significa “dignità”.
17.La musica in casa è quella che chiamano sensuale. Per eccitare. Per stimolare. Un mondo di illusioni.
18.Qui dentro tutto è falso e tutto è vero insieme. I sussurri, i movimenti, le pose, i profumi, la nostra biancheria. Persino i soldi.
19.Quando guardo, non vedo il mio volto. Vedo tutte le maschere che indosso per
gli altri.
20.Tutti nella casa dormono, e io sto seduta da sola. La solitudine è accanto a me, una presenza eterna.
.
.
Extractos del Diario de una Mujer
«Este es mi diario», me dijo. «Puedes leerlo.»
Diario – Entradas de un burdel
1.Hoy fue un día lleno. Muchos hombres vinieron con la mirada llena de soledad. Algunos hablaban mucho, otros guardaban silencio, y yo debía sonreír sin mostrar cansancio.
2.Algunas veces, cuando reímos con las otras chicas, me olvido de mí misma.
3.Hoy un hombre trajo una foto vieja. Me la mostró. Estaba con una mujer hermosa. No le pregunté quién era. Quería que fuera yo. Un momento extrañamente triste para mí.
4.Los clientes me dicen que soy hermosa. Me miro al espejo. Veo a otra mujer. Una mujer asustada, fea, vieja, deformada.
5.Las tardes son más tranquilas. No hay trabajo. Me siento junto a la ventana y observo a los transeúntes. Así olvido quién soy y qué hago aquí.
6.Hoy un cliente joven intentó impresionarme con historias de viajes y aventuras. Sabía que eran falsas, pero dejé que pensara que le creía. Nuestro trabajo es dar sueños.
7.A veces siento que mi tiempo se mide por las visitas de los clientes. Mi memoria, por sus contactos.
8.Una chica siempre me habla de su familia como si fuera otra vida para ella. Yo también quiero hablar de la mía, pero nunca tuve una para recordar.
9.Un cliente lloró hoy. No pude consolarlo. A veces las personas vienen por su cuerpo y se van con el alma desnuda.
10.Algunas noches sueño que corro por las calles. Soy feliz. Y escucho una voz que llama mi nombre. Entonces despierto, sola en la oscuridad.
11.Hoy un niño pasó cerca de la ventana abierta. Si hubiera extendido la mano, lo habría tocado. Lo habría acariciado. Le habría hablado. No lo hice. Solo lo miré: la inocencia de la infancia que nunca conocí y que extraño. Cerré la ventana.
12.Conversé con una chica de la casa. Me confesó su vida. En ella reconocí la mía.
13.Algunas noches, cuando no vienen más clientes, nos sentamos con las chicas y hablamos de cosas pequeñas: comida, canciones, ropa. Estos momentos son los más reales de mi vida.
14.Hoy llegó un cliente en mal estado. Quité la máscara del trabajo y lo escuché. Qué significa preocuparse y cuidar a otro ser humano.
15.Aquí dentro la casa está asfixiantemente cerrada. La cama del amor, un canibalismo de cuerpos. Mi lento suicidio pagado. Mi final.
16.Algunos clientes me dicen que sienten culpa. Que traicionan. Que caen, se humillan, por necesidad carnal. Yo he olvidado lo que significa “dignidad”.
17.La música en la casa es lo que llaman sensual. Para excitar. Para estimular. Un mundo de ilusiones.
18.Aquí dentro todo es falso y todo es verdadero a la vez. Los susurros, los movimientos, las posturas, los aromas, nuestra ropa interior. Incluso el dinero.
19.Cuando miro, no veo mi rostro. Veo todas las máscaras que llevo para los demás.
20.Todos en la casa duermen, y yo me siento sola. La soledad está a mi lado, una presencia eterna.
.
.
.
Trechos do Diário de uma Mulher
“Este é o meu diário”, ela me disse. “Você pode lê-lo.”
Diário – Registros de uma casa de amor
1.Hoje foi um dia cheio. Muitos homens vieram com o olhar cheio de solidão. Alguns falavam muito, outros permaneciam em silêncio, e eu precisava sorrir sem mostrar cansaço.
2.Às vezes, quando rimos com as outras garotas, eu me esqueço de mim mesma.
3.Hoje um homem trouxe uma foto antiga. Mostrou-me. Ele estava com uma mulher bonita. Não perguntei quem era. Queria que fosse eu. Um momento estranhamente triste para mim.
4.Os clientes me dizem que sou bonita. Olho-me no espelho. Vejo outra mulher. Uma mulher assustada, feia, velha, deformada.
5 As tardes são mais calmas. Não há trabalho. Sento-me perto da janela e observo os transeuntes. Assim esqueço quem sou e o que faço aqui.
6.Hoje um cliente jovem tentou impressionar-me com histórias de viagens e aventuras. Eu sabia que eram falsas, mas deixei que ele pensasse que eu acreditava. Nosso trabalho é dar sonhos.
7.Às vezes sinto que meu tempo é medido pelas visitas dos clientes. Minha memória pelos seus toques.
8.Uma garota sempre me fala da família dela como se fosse outra vida para ela. Eu também quero falar da minha, mas nunca tive uma para lembrar.
9.Um cliente chorou hoje. Não pude consolá-lo. Às vezes as pessoas vêm pelo corpo e vão embora com a alma nua.
10.Algumas noites sonho que corro pelas ruas. Estou feliz. E ouço uma voz chamando meu nome. Então acordo, sozinha no escuro.
11.Hoje uma criança passou perto da janela aberta. Se eu tivesse estendido a mão, teria tocado. Acariciado. Falado com ela. Não fiz. Apenas olhei — a inocência da infância que nunca conheci e que sinto falta. Fechei a janela.
12.Conversei com uma garota da casa. Ela me confidenciou sua vida. Nela reconheci a minha.
13.Algumas noites, quando não chegam mais clientes, sentamo-nos com as garotas e falamos de pequenas coisas: comida, músicas, roupas. Esses momentos são os mais verdadeiros da minha vida.
14.Hoje chegou um cliente em mau estado. Tirei a máscara do trabalho e o ouvi. O que é preocupar-se e importar-se com outro ser humano.
15.Aqui dentro, na casa, tudo está sufocantemente fechado. A cama do amor é um canibalismo de corpos. Meu lento suicídio pago. Meu fim.
16.Alguns clientes me dizem que sentem culpa. Que traem. Que caem, se humilham, pela necessidade carnal. Eu esqueci o que significa “dignidade”.
17.A música na casa é o que chamam sensual. Para excitar. Para estimular. Um mundo de ilusões.
18.Aqui dentro tudo é falso e tudo é verdadeiro ao mesmo tempo. Os sussurros, os movimentos, as posturas, os perfumes, nossa roupa íntima. Até mesmo o dinheiro.
19.Quando olho, não vejo meu rosto. Vejo todas as máscaras que uso para os outros.
20.Todos na casa dormem, e eu sento sozinha. A solidão está ao meu lado, uma presença eterna.
.
.
.
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Ο Άνθρωπος τους
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Πολύ γρήγορα κατάλαβε πως η χώρα του ήταν ένα γεωπολιτικό εργαλείο.
Στα δεκαοχτώ του, ένας άνθρωπος με μαύρο κοστούμι και ξενική προφορά
τον πλησίασε.
Του μίλησε για υποτροφία,στρατιωτική εκπαίδευση,χρήματα.Αρκει να συμφωνήσει.Δεχτηκε και άρχισε η στράτευση του για τα συμφέροντά τους.
Στη Σχολή Ασφαλείας τους εκπαιδεύτηκε να παρακολουθεί χωρίς να φαίνεται,
Να ακούει,να καταδίδει.
Όταν επέστρεψε η χώρα του ήταν σε γενική αναστατωση.
Έγινε γρήγορα ο άνθρωπος που ήξερε ποιος μιλούσε με ποιον, ποιος μετέφερε
όπλα, ποιος χρήμα, ποιος προπαγάνδιζε επικίνδυνες ιδεες.
Τους έστελνε μυστικά αναφορές.
Όταν ο στρατηγός δικτάτορας τής χωρας «αυτοκτόνησε» στο γραφείο του, ανέλαβε την διακυβέρνηση τής χωρας.Προεδρος.
Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ιδεολόγος.Ηταν ρεαλιστής.Να αντιδρας στους
ισχυρούς,να μην τους ακολουθεις,το θεωρούσε,αυτοκτονία.
Επέλεξε το διπλό.παιχνιδι.
Συνέχισε να τους δίνει πληροφορίες για τους αντάρτες.
Πουλούσε ανοχή στους αντάρτες για να πιέζει τους πολιτικούς.
Πουλούσε ασυλία στη διαφθορα για να χρηματοδοτεί τον στρατό.
Και πουλούσε εθνικισμό στον λαό.
Η χώρα μετατράπηκε σε κόμβο βρώμικου μαύρου χρήματος,εμπορίου όπλων.
Όταν ένας δημοσιογράφος άρχισε έρευνα και δημοσίευσε στοιχεία, βρέθηκε πνιγμένος στο κρεβάτι του.
Είχε γίνει απολυτη μαριονέτα τους.
Του παρείχαν υποστήριξη και προστασία..
Μέχρι που άρχισε να κρατάει πληροφορίες για τον εαυτό του,και το.χειρότερο:
να συνομιλεί με τους αντιπάλους τους.
Ένα δικαστήριο τού απήγγειλε κατηγορίες:
εμπόριο οπλων, ξέπλυμα χρήματος, εγκλήματα κατά τής ανθρωπότητας.
Αντέδρασε απευθυνόμενος στο.λαο.
-Δεν είμαι εγώ ο εγκληματίας. Αυτοί είναι.
Οι κυρώσεις έπνιξαν την οικονομία τής χώρας.Ο λαός πεινουσε.Ολα παρέλυσαν.
Οι συνεργάτες του τον εγκατέλειψαν για να σωθούν.
Η κατάσταση ήταν έκρυθμη.
Και τότε ξημερώνοντας έγινε η εισβολή.
Εκείνος κρύφτηκε στην αρχή σ'ένα στρατόπεδο,μετά σε μια πρεσβεία,και
τέλος φυγαδεύτηκε σε μια ξένη μακρυνή πολη και κλείστηκε στον καθεδρικό ναό της.
Τον εντόπισαν εκεί.Τον.περικυκλωσαν και έβαζαν τόσο δυνατά μουσική που
τον τρέλανε.
Παραδόθηκε.
Τον καταδίκασαν.
Ήξερε πως κάπου,σε μια σχολή,ήδη ειχαν έναν άλλο προετοιμάσει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα τους στη χώρα του.
.
.
Their Man
Very quickly he realized that his country was a geopolitical tool.
At eighteen, a man in a black suit with a foreign accent approached him.
He spoke of a scholarship, military training, money. All he had to do was agree. He accepted, and his enlistment for their interests began.
At their Security School, he was trained to observe without being seen, to listen, to report.
When he returned, his country was in general turmoil.
He quickly became the man who knew who was talking to whom, who was transporting weapons, who was moving money, who was spreading dangerous ideas.
He sent them secret reports.
When the general-dictator of the country "committed suicide" in his office, he took over the governance of the country. President.
He was by no means an ideologist. He was a realist. To resist the powerful, not to follow them, he considered suicide.
He chose the double game.
He continued providing information on the rebels.
He sold tolerance to the rebels to pressure the politicians.
He sold immunity to corruption to fund the army.
And he sold nationalism to the people.
The country became a hub of dirty black money and arms trade.
When a journalist began an investigation and published evidence, he was found drowned in his bed.
He had become their absolute puppet.
They provided him with support and protection.
Until he began keeping information for himself, and worst of all:
to communicate with their opponents.
A court charged him with: arms trafficking, money laundering, crimes against humanity.
He responded by addressing the people:
“I am not the criminal. They are.”
Sanctions strangled the country's economy. The people starved. Everything froze.
His collaborators abandoned him to save themselves.
The situation was explosive.
And then, at dawn, the invasion happened.
At first, he hid in a military camp, then in an embassy, and finally was evacuated to a distant foreign city and locked himself in its cathedral.
They found him there. They surrounded him and played music so loudly it drove him insane.
He surrendered.
He was convicted.
He knew that somewhere, at a school, another one had already been prepared to serve their interests in his country.
.
.
L’Homme d’eux
Très vite, il comprit que son pays était un outil géopolitique.
À dix-huit ans, un homme en costume noir avec un accent étranger l’approcha.
Il lui parla d’une bourse, d’une formation militaire, d’argent. Il suffisait d’accepter. Il accepta, et son enrôlement pour leurs intérêts commença.
À leur école de sécurité, il fut formé à observer sans se faire voir, à écouter, à dénoncer.
À son retour, son pays était en pleine agitation.
Il devint rapidement l’homme qui savait qui parlait à qui, qui transportait des armes, qui déplaçait de l’argent, qui propageait des idées dangereuses.
Il leur envoyait des rapports secrets.
Lorsque le général-dictateur du pays « se suicida » dans son bureau, il prit le contrôle du pays. Président.
Il n’était en aucun cas idéologue. Il était réaliste. Résister aux puissants, ne pas les suivre, il considérait cela comme du suicide.
Il choisit le double jeu.
Il continua de fournir des informations sur les rebelles.
Il vendait la tolérance aux rebelles pour faire pression sur les politiciens.
Il vendait l’impunité à la corruption pour financer l’armée.
Et il vendait le nationalisme au peuple.
Le pays devint un centre de blanchiment d’argent sale et de commerce d’armes.
Lorsqu’un journaliste commença une enquête et publia des preuves, on le retrouva noyé dans son lit.
Il était devenu leur marionnette absolue.
Ils lui fournissaient soutien et protection.
Jusqu’à ce qu’il commence à garder des informations pour lui, et pire encore :
communiquer avec leurs adversaires.
Un tribunal l’accusa : trafic d’armes, blanchiment d’argent, crimes contre l’humanité.
Il répondit en s’adressant au peuple :
« Je ne suis pas le criminel. Ce sont eux. »
Les sanctions étranglèrent l’économie du pays. Le peuple mourait de faim. Tout s’arrêta.
Ses collaborateurs l’abandonnèrent pour se sauver.
La situation était explosive.
Puis, à l’aube, l’invasion eut lieu.
Il se cacha d’abord dans un camp militaire, puis dans une ambassade, et enfin fut évacué dans une ville étrangère lointaine et se réfugia dans sa cathédrale.
Ils le retrouvèrent là. Ils l’entourèrent et mirent la musique si fort qu’elle le rendit fou.
Il se rendit.
Il fut condamné.
Il savait que quelque part, dans une école, un autre avait déjà été préparé pour servir leurs intérêts dans son pays.
.
.
Ihr Mann
Sehr schnell erkannte er, dass sein Land ein geopolitisches Werkzeug war.
Mit achtzehn wurde er von einem Mann in schwarzem Anzug mit ausländischem Akzent angesprochen.
Er sprach von einem Stipendium, militärischer Ausbildung, Geld. Alles, was er tun musste, war zustimmen. Er stimmte zu, und seine Einberufung für ihre Interessen begann.
In ihrer Sicherheitsakademie wurde er darin ausgebildet, unbemerkt zu beobachten, zuzuhören, zu denunzieren.
Als er zurückkehrte, befand sich sein Land in allgemeiner Unruhe.
Er wurde schnell der Mann, der wusste, wer mit wem sprach, wer Waffen transportierte, wer Geld bewegte, wer gefährliche Ideen verbreitete.
Er sandte ihnen geheime Berichte.
Als der General-Diktator des Landes „Selbstmord“ in seinem Büro beging, übernahm er die Regierung des Landes. Präsident.
Er war keineswegs ein Ideologe. Er war Realist. Den Mächtigen zu widerstehen, ihnen nicht zu folgen, hielt er für Selbstmord.
Er wählte das Doppelspiel.
Er lieferte weiterhin Informationen über die Rebellen.
Er verkaufte den Rebellen Toleranz, um die Politiker unter Druck zu setzen.
Er verkaufte Straflosigkeit bei Korruption, um die Armee zu finanzieren.
Und er verkaufte Nationalismus an das Volk.
Das Land wurde ein Zentrum für schmutziges Schwarzgeld und Waffenhandel.
Als ein Journalist zu recherchieren begann und Beweise veröffentlichte, wurde er ertränkt in seinem Bett gefunden.
Er war ihre absolute Marionette geworden.
Sie gewährten ihm Unterstützung und Schutz.
Bis er begann, Informationen für sich selbst zu behalten, und das Schlimmste:
mit ihren Gegnern zu kommunizieren.
Ein Gericht erhob Anklage gegen ihn: Waffenhandel, Geldwäsche, Verbrechen gegen die Menschlichkeit.
Er reagierte, indem er das Volk ansprach:
„Ich bin nicht der Verbrecher. Sie sind es.“
Die Sanktionen erstickten die Wirtschaft des Landes. Das Volk hungerte. Alles lag lahm.
Seine Mitarbeiter verließen ihn, um sich selbst zu retten.
Die Lage war explosiv.
Und dann, bei Tagesanbruch, erfolgte die Invasion.
Zuerst versteckte er sich in einem Militärlager, dann in einer Botschaft, und schließlich wurde er in eine ferne fremde Stadt evakuiert und verschanzte sich in ihrer Kathedrale.
Sie fanden ihn dort. Sie umzingelten ihn und spielten Musik so laut, dass er verrückt wurde.
Er ergab sich.
Er wurde verurteilt.
Er wusste, dass irgendwo, in einer Schule, bereits ein anderer vorbereitet wurde, um ihre Interessen in seinem Land zu dienen.
.
.
Il loro uomo
Molto presto capì che il suo paese era uno strumento geopolitico.
A diciotto anni, un uomo in completo nero con un accento straniero si avvicinò a lui.
Gli parlò di una borsa di studio, di addestramento militare, di soldi. Bastava accettare. Accettò, e iniziò il suo arruolamento per i loro interessi.
Alla loro Scuola di Sicurezza fu addestrato a osservare senza farsi vedere, ad ascoltare, a denunciare.
Al suo ritorno, il paese era in generale agitazione.
Divenne rapidamente l’uomo che sapeva chi parlava con chi, chi trasportava armi, chi soldi, chi diffondeva idee pericolose.
Loro ricevevano rapporti segreti.
Quando il generale-dittatore del paese «si suicidò» nel suo ufficio, prese il controllo del paese. Presidente.
Non era certo un ideologo. Era realista. Resistere ai potenti, non seguirli, lo considerava suicidio.
Scelse il doppio gioco.
Continuò a fornire informazioni sui ribelli.
Vendeva tolleranza ai ribelli per fare pressione sui politici.
Vendeva impunità alla corruzione per finanziare l’esercito.
E vendeva nazionalismo al popolo.
Il paese divenne un nodo di denaro sporco e commercio di armi.
Quando un giornalista iniziò un’indagine e pubblicò prove, fu trovato annegato nel suo letto.
Era diventato la loro marionetta assoluta.
Gli fornivano supporto e protezione.
Finché non iniziò a trattenere informazioni per sé, e cosa peggiore:
a comunicare con i loro avversari.
Un tribunale lo accusò di: traffico di armi, riciclaggio di denaro, crimini contro l’umanità.
Rispose rivolgendosi al popolo:
«Non sono io il criminale. Lo sono loro.»
Le sanzioni strangolarono l’economia del paese. Il popolo moriva di fame. Tutto si paralizzò.
I suoi collaboratori lo abbandonarono per salvarsi.
La situazione era esplosiva.
E poi, all’alba, avvenne l’invasione.
All’inizio si nascose in un campo militare, poi in un’ambasciata, e infine fu evacuato in una città lontana straniera e si rinchiuse nella cattedrale.
Lo trovarono lì. Lo circondarono e misero la musica così forte che impazzì.
Si arrese.
Fu condannato.
Sapeva che da qualche parte, in una scuola, ne avevano già preparato un altro per servire i loro interessi nel suo paese.
.
.
Su Hombre
Muy pronto se dio cuenta de que su país era una herramienta geopolítica.
A los dieciocho años, un hombre con traje negro y acento extranjero se le acercó.
Le habló de una beca, formación militar, dinero. Solo tenía que aceptar. Aceptó y comenzó su enlistamiento para sus intereses.
En su Escuela de Seguridad fue entrenado para observar sin ser visto, escuchar y delatar.
Cuando regresó, su país estaba en general agitación.
Rápidamente se convirtió en el hombre que sabía quién hablaba con quién, quién transportaba armas, quién movía dinero, quién difundía ideas peligrosas.
Les enviaba informes secretos.
Cuando el general-dictador del país «se suicidó» en su oficina, asumió el gobierno del país. Presidente.
De ninguna manera era un ideólogo. Era realista. Resistirse a los poderosos, no seguirlos, lo consideraba suicidio.
Eligió el juego doble.
Continuó dando información sobre los rebeldes.
Vendía tolerancia a los rebeldes para presionar a los políticos.
Vendía impunidad a la corrupción para financiar al ejército.
Y vendía nacionalismo al pueblo.
El país se convirtió en un centro de dinero negro sucio y comercio de armas.
Cuando un periodista comenzó a investigar y publicó pruebas, lo encontraron ahogado en su cama.
Se había convertido en su marioneta absoluta.
Le proporcionaban apoyo y protección.
Hasta que empezó a guardar información para sí mismo y lo peor:
a comunicarse con sus oponentes.
Un tribunal lo acusó de: tráfico de armas, lavado de dinero, crímenes de lesa humanidad.
Respondió dirigiéndose al pueblo:
“No soy yo el criminal. Ellos lo son.”
Las sanciones asfixiaron la economía del país. La gente pasaba hambre. Todo se paralizó.
Sus colaboradores lo abandonaron para salvarse.
La situación era explosiva.
Y entonces, al amanecer, ocurrió la invasión.
Al principio se escondió en un campamento militar, luego en una embajada, y finalmente fue evacuado a una ciudad extranjera lejana y se encerró en su catedral.
Lo encontraron allí. Lo rodearon y pusieron la música tan fuerte que enloqueció.
Se entregó.
Fue condenado.
Sabía que en algún lugar, en una escuela, ya habían preparado a otro para servir sus intereses en su país.
.
.
O Homem deles
Muito rapidamente percebeu que seu país era uma ferramenta geopolítica.
Aos dezoito anos, um homem de terno preto com sotaque estrangeiro aproximou-se dele.
Falou sobre uma bolsa de estudos, treinamento militar, dinheiro. Bastava aceitar. Ele aceitou, e começou seu alistamento para os interesses deles.
Na Escola de Segurança deles, foi treinado para observar sem ser visto, ouvir, delatar.
Quando voltou, seu país estava em agitação geral.
Rapidamente tornou-se o homem que sabia quem falava com quem, quem transportava armas, quem movimentava dinheiro, quem propagava ideias perigosas.
Enviava-lhes relatórios secretos.
Quando o general-ditador do país «se suicidou» em seu escritório, assumiu o governo do país. Presidente.
De forma alguma era um ideólogo. Era realista. Reagir contra os poderosos, não segui-los, ele considerava suicídio.
Escolheu o jogo duplo.
Continuou a fornecer informações sobre os rebeldes.
Vendia tolerância aos rebeldes para pressionar os políticos.
Vendia impunidade à corrupção para financiar o exército.
E vendia nacionalismo ao povo.
O país tornou-se um centro de dinheiro negro sujo e comércio de armas.
Quando um jornalista começou uma investigação e publicou provas, foi encontrado afogado em sua cama.
Ele havia se tornado a marionete absoluta deles.
Eles lhe forneciam apoio e proteção.
Até que começou a guardar informações para si mesmo, e pior:
a comunicar-se com os adversários deles.
Um tribunal apresentou acusações contra ele: tráfico de armas, lavagem de dinheiro, crimes contra a humanidade.
Ele respondeu dirigindo-se ao povo:
“Não sou eu o criminoso. Eles são.”
As sanções estrangularam a economia do país. O povo passava fome. Tudo paralisou.
Seus colaboradores o abandonaram para se salvar.
A situação era explosiva.
E então, ao amanhecer, aconteceu a invasão.
No início, escondeu-se num campo militar, depois numa embaixada, e finalmente foi evacuado para uma cidade estrangeira distante e trancou-se na sua catedral.
Encontraram-no lá. Cercaram-no e colocaram a música tão alta que enlouqueceu.
Rendeu-se.
Foi condenado.
Sabia que em algum lugar, numa escola, outro já tinha sido preparado para servir aos interesses deles em seu país.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου