.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Το φωτο-τραύμα τής Lee Miller
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Το φωτο-τραύμα τής Lee Miller
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
Εκρυψε τα φιλμς τών φωτογραφιών της.60 χιλιαδες.Να μην δείχνουν τον θάνατο τού πολέμου.
Η Lee Miller δεν φωτογράφισε για να θυμόμαστε την ομορφιά.
Φωτογράφισε για να μην ξεχάσουμε τη φρίκη.
Στα επτά της χρόνια, το σώμα της βιάστηκε.Η γονορροια.
Ο πατέρας,ερασιτέχνης φωτογράφος,την έστησε μπροστά στο φακο.
Ενα παιδί που το γυμνό σώμα του γίνεται αντικείμενο παρατήρησης.
Η Lee Miller ήρθε στο Παρίσι σαν μοντελο.
Ο Man Ray την φωτογραφιζε.
Η μούσα του,το αντικείμενο του ,η συνεργός του.
Αναψε κατά λάθος το φως την ώρα τής εκτύπωσης.Solarzation effect.
Ο.Man Ray ήθελε η Lee Miller να είναι το αντικείμενο του.
Στην εξουσία τού έρωτα τής έμπνευσης του.
Η Lee Miller ήθελε να είναι το μάτι.
Και έφυγε.
Και πήγε στα μέτωπα τού πολέμου.Καταγραφοντας τη φρίκη του.
Στη Νορμανδια.στην πολιορκία τού Σαν Μαλό,στις μάχες στο Λουξεμβούργο
και την Αλσατία, στην απελευθέρωση του Νταχάου, του Μπούχενβαλντ και του Παρισιού.
Με μια Rolleiflex
Και μετά στο Μόναχο,30 Απρίλιου 1945,την ημέρα που ο Χίτλερ αυτοκτονεί,
η Lee Miller βρέθηκε στο διαμέρισμά τους στο Μόναχο, στον αριθμό 16 τής
οδού Prinzregentenplatz,πήγε στη μπανιέρα,έβγαλε τη στρατιωτική της στολή,
τις μποτες της, λερωμένες με τις λάσπες τού Νταχάου τις άφησε μπροστα,
και μπήκε γυμνή στη μπανιέρα τού Hitler καλύπτοντας το στήθος της.
O Ντέιβιντ Σερμαν ανταποκριτης τού Time Life τη φωτογραφίζει.
Ένα σώμα γυναίκας μέσα στον ιδιωτικό χώρο τού κακού.
Στα αριστερά η φωτογραφία με το πορτρετο τού Φύρερ και δεξιά ένα
γυναικείο αρχαιοελληνικό αγαλματίδιο.
-Ο οικοδεσποτης μου έλειπε,ειπε.
Και κοιμήθηκε στο κρεβάτι τής Ευα Μπράουν.
Στο Νταχάου,μια μέρα πριν,τα μάτια ήταν άδεια.Τα σώματά δεν πόζαραν.Ηταν εκεί μάρτυρες.
Νεκρά,Σκελετωμενα.
Μέσα στο Vogue η γκλαμορ πολυτέλεια τής μόδας λερώθηκε ανεπανόρθωτα.
Φρίκη στη Μόδα.
-Πιστεψτε το,φωναξε.Δεν έχετε πια δικαιολογία.
Αλλά κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τραυμα βλέποντας αυτές τις εικόνες.
Χωρίς το αλκοόλ.Τα υπνωτικά χάπια.Το μετατραυματικό στρες.Την κυκλοθυμία.
Η Lee Miller πληρώνει το τίμημα να κοιτάξει κατάματα την Ιστορία.
Κρυβει τα φιλμς,το φωτο-τραύμα τής Lee Miller,σε μεγάλα κουτιά στη σοφιτα
τού σπιτιού της.
Τέλος τής φωτογραφίας της:21 Ιουλίου 1977.
.
.
The photo-trauma of Lee Miller
She hid the films of her photographs. 60 thousand. So that they would not show the death of war.
Lee Miller did not photograph so that we would remember beauty.
She photographed so that we would not forget the horror.
At the age of seven, her body was raped. Gonorrhea.
Her father, an amateur photographer, put her in front of the lens.
A child whose naked body becomes an object of observation.
Lee Miller came to Paris as a model.
Man Ray photographed her.
His muse, his object, his accomplice.
She accidentally turned on the light at the time of printing. Solarzation effect.
Man Ray wanted Lee Miller to be his object.
In the power of the love of his inspiration.
Lee Miller wanted to be the eye.
And she left.
And she went to the front lines of the war. Recording its horror.
In Normandy. in the siege of Saint Malo, in the battles in Luxembourg
and Alsace, in the liberation of Dachau, Buchenwald and Paris.
With a Rolleiflex
And then in Munich, April 30, 1945, the day Hitler committed suicide,
Lee Miller found herself in their Munich apartment, at number 16,
Prinzregentenplatz, went to the bathtub, took off her military uniform,
left her boots, dirty with the mud of Dachau,and got naked into Hitler's bathtub, covering her breasts.
David Sherman, a correspondent for Time Life, photographs her.
A woman's body in the private space of evil.
On the left, the photograph with the portrait of the Führer and on the right, an
ancient Greek female statuette.
-My host was missing, she said.
And she slept in Eva Braun's bed.
In Dachau, the day before, the eyes were empty. The bodies did not pose. They were there as witnesses.
Dead, Skeletonized.
In Vogue, the glamorous luxury of fashion was irreparably soiled.
Horror in Fashion.
-Believe it, she shouted. You no longer have an excuse.
But no one can live without trauma seeing these images.
Without alcohol. Sleeping pills. Post-traumatic stress. Mood swings.
Lee Miller pays the price for looking History in the face.
She hides the films, Lee Miller's photo-trauma, in large boxes in the attic of her house.
End of her photo: July 21, 1977.
.
.
Le traumatisme photographique de Lee Miller
Elle a caché les pellicules de ses photographies. 60 000 exemplaires. Pour qu'elles ne révèlent pas la mort de la guerre.
Lee Miller ne photographiait pas pour que l'on se souvienne de la beauté.
Elle photographiait pour que l'horreur ne soit pas oubliée.
À sept ans, son corps fut violé. Atteinte de gonorrhée.
Son père, photographe amateur, la plaça devant l'objectif.
Une enfant dont le corps nu devint un objet d'observation.
Lee Miller arriva à Paris comme modèle.
Man Ray la photographia.
Sa muse, son objet, sa complice.
Elle alluma accidentellement la lumière au moment du tirage. Effet de solarisation.
Man Ray voulait que Lee Miller soit son objet.
Portée par la puissance de l'amour qui l'inspirait.
Lee Miller voulait être l'œil.
Et elle partit.
Et elle se rendit sur le front. En enregistrant l'horreur.
En Normandie. Au siège de Saint-Malo, lors des batailles du Luxembourg
et d'Alsace, lors de la libération de Dachau, de Buchenwald et de Paris.
Avec un Rolleiflex
Puis, à Munich, le 30 avril 1945, jour du suicide d'Hitler,
Lee Miller se retrouva dans leur appartement munichois, au numéro 16, Prinzregentenplatz,
alla prendre un bain, ôta son uniforme militaire,
laissa ses bottes, encore couvertes de boue de Dachau, et se glissa nue dans la baignoire d'Hitler, se couvrant la poitrine.
David Sherman, correspondant pour Time Life, la photographia.
Un corps de femme dans l'espace privé du mal.
À gauche, la photographie avec le portrait du Führer et à droite, une
statuette féminine grecque antique.
« Mon hôte avait disparu », dit-elle.
Et elle dormit dans le lit d'Eva Braun.
À Dachau, la veille, les regards étaient vides. Les corps ne posaient pas. Ils étaient là, témoins.
Morts, réduits à l'état de squelettes.
Dans Vogue, le luxe glamour de la mode était irrémédiablement souillé.
L'horreur dans la mode.
— Croyez-le ! cria-t-elle. Vous n'avez plus d'excuse.
Mais personne ne peut vivre sans traumatisme après avoir vu ces images.
Sans alcool. Sans somnifères. Sans stress post-traumatique. Sans sautes d'humeur.
Lee Miller paie le prix d'avoir regardé l'Histoire en face.
Elle cache les films, le traumatisme photographique de Lee Miller, dans de grandes boîtes au grenier de sa maison.
Fin de sa photo : 21 juillet 1977.
.
.
Das Fototrauma von Lee Miller
Sie versteckte die Filme ihrer Fotografien. 60.000. Damit sie den Tod des Krieges nicht zeigten.
Lee Miller fotografierte nicht, damit wir uns an die Schönheit erinnern.
Sie fotografierte, damit wir den Schrecken nicht vergessen.
Mit sieben Jahren wurde sie vergewaltigt. Gonorrhö.
Ihr Vater, ein Amateurfotograf, stellte sie vor die Linse.
Ein Kind, dessen nackter Körper zum Objekt der Betrachtung wird.
Lee Miller kam als Model nach Paris.
Man Ray fotografierte sie.
Seine Muse, sein Objekt, seine Komplizin.
Beim Entwickeln schaltete sie versehentlich das Licht ein. Solarisationseffekt.
Man Ray wollte Lee Miller zu seinem Objekt machen.
Gefangen in der Macht der Liebe zu seiner Inspiration.
Lee Miller wollte das Auge sein.
Und sie ging.
Und sie ging an die Front des Krieges. Um seinen Schrecken festzuhalten.
In der Normandie. Bei der Belagerung von Saint-Malo, in den Kämpfen in Luxemburg
und im Elsass, bei der Befreiung von Dachau, Buchenwald und Paris.
Mit einer Rolleiflex
Und dann in München, am 30. April 1945, dem Tag, an dem Hitler Selbstmord beging,
befand sich Lee Miller in ihrer Münchner Wohnung, Prinzregentenplatz Nr. 16,
ging zur Badewanne, zog ihre Militäruniform aus,
ließ ihre Stiefel, die vom Schlamm von Dachau verschmutzt waren, und stieg nackt in Hitlers Badewanne, wobei sie ihre Brüste bedeckte.
David Sherman, ein Korrespondent von Time Life, fotografierte sie.
Ein Frauenkörper im privaten Raum des Bösen.
Links das Foto mit dem Porträt des Führers und rechts eine
antiker griechische Frauenstatuette.
„Meine Gastgeberin fehlte“, sagte sie.
Und sie schlief in Eva Brauns Bett.
In Dachau, am Tag zuvor, waren die Augen leer. Die Körper posierten nicht. Sie waren dort als Zeugen.
Tot, skelettiert.
In der Vogue wurde der glamouröse Luxus der Mode unwiederbringlich beschmutzt.
Horror in der Mode.
„Glaubt es!“, schrie sie. „Ihr habt keine Ausrede mehr.“
Doch niemand kann ohne Trauma leben, wenn er diese Bilder sieht.
Ohne Alkohol. Schlaftabletten. Posttraumatischer Stress. Stimmungsschwankungen.
Lee Miller zahlt den Preis dafür, der Geschichte ins Auge geblickt zu haben.
Sie versteckt die Filme, Lee Millers Fototrauma, in großen Kisten auf dem Dachboden ihres Hauses.
Ende ihres Fotos: 21. Juli 1977.
.
.
Il fototrauma di Lee Miller
Nascose le pellicole delle sue fotografie. 60 mila. Perché non mostrassero la morte della guerra.
Lee Miller non fotografava per farci ricordare la bellezza.
Fotografava per non farci dimenticare l'orrore.
All'età di sette anni, il suo corpo fu violentato. Gonorrea.
Suo padre, un fotografo amatoriale, la mise davanti all'obiettivo.
Una bambina il cui corpo nudo diventa oggetto di osservazione.
Lee Miller arrivò a Parigi come modella.
Man Ray la fotografò.
La sua musa, il suo oggetto, la sua complice.
Accese accidentalmente la luce al momento della stampa. Effetto solarizzazione.
Man Ray voleva che Lee Miller fosse il suo oggetto.
Nel potere dell'amore della sua ispirazione.
Lee Miller voleva essere l'occhio.
E se ne andò.
E andò in prima linea in guerra. A documentarne l'orrore.
In Normandia. nell'assedio di Saint-Malo, nelle battaglie in Lussemburgo
e in Alsazia, nella liberazione di Dachau, Buchenwald e Parigi.
Con una Rolleiflex
E poi a Monaco, il 30 aprile 1945, il giorno del suicidio di Hitler,
Lee Miller si ritrovò nel loro appartamento di Monaco, al numero 16 di
Prinzregentenplatz, andò nella vasca da bagno, si tolse l'uniforme militare,
abbandonò gli stivali, sporchi del fango di Dachau, e si infilò nuda nella vasca da bagno di Hitler, coprendosi il seno.
David Sherman, corrispondente di Time Life, la fotografa.
Il corpo di una donna nello spazio privato del male.
A sinistra, la fotografia con il ritratto del Führer e a destra, una
statuetta femminile dell'antica Grecia.
-La mia ospite era scomparsa, disse.
E dormiva nel letto di Eva Braun.
A Dachau, il giorno prima, gli occhi erano vuoti. I corpi non posavano. Erano lì come testimoni.
Morti, scheletrizzati.
Su Vogue, il lusso glamour della moda era irrimediabilmente macchiato.
Orrore nella moda.
-Credici, urlò. Non hai più scuse.
Ma nessuno può vivere senza traumi nel vedere queste immagini.
Senza alcol. Sonniferi. Stress post-traumatico. Sbalzi d'umore.
Lee Miller paga il prezzo per aver guardato la Storia in faccia.
Nasconde i filmati, il foto-trauma di Lee Miller, in grandi scatole nella soffitta di casa sua.
Fine della sua foto: 21 luglio 1977.
.
.
El fototrauma de Lee Miller
Ocultó las películas de sus fotografías. 60 mil. Para que no mostraran la muerte de la guerra.
Lee Miller no fotografió para que recordáramos la belleza.
Fotografió para que no olvidáramos el horror.
A los siete años, su cuerpo fue violado. Gonorrea.
Su padre, fotógrafo aficionado, la puso frente al objetivo.
Una niña cuyo cuerpo desnudo se convierte en objeto de observación.
Lee Miller llegó a París como modelo.
Man Ray la fotografió.
Su musa, su objeto, su cómplice.
Accidentalmente encendió la luz en el momento de la impresión. Efecto de solarización.
Man Ray quería que Lee Miller fuera su objeto.
En el poder del amor de su inspiración.
Lee Miller quería ser el ojo.
Y se fue.
Y fue al frente de la guerra. Documentando su horror.
En Normandía. En el asedio de Saint-Malo, en las batallas de Luxemburgo y Alsacia, en la liberación de Dachau, Buchenwald y París.
Con una Rolleiflex.
Y luego, en Múnich, el 30 de abril de 1945, el día en que Hitler se suicidó, Lee Miller se encontró en su apartamento de Múnich, en el número 16 de la Prinzregentenplatz. Fue a la bañera, se quitó el uniforme militar, dejó sus botas, sucias con el barro de Dachau, y se desnudó en la bañera de Hitler, cubriéndose los pechos.
David Sherman, corresponsal de Time Life, la fotografió.
El cuerpo de una mujer en el espacio privado del mal.
A la izquierda, la fotografía con el retrato del Führer y a la derecha, una antigua estatuilla griega.
—Mi anfitriona había desaparecido —dijo—. Y durmió en la cama de Eva Braun.
En Dachau, el día anterior, los ojos estaban vacíos. Los cuerpos no posaban. Estaban allí como testigos.
Muertos, esqueletizados.
En Vogue, el lujo glamuroso de la moda quedó irremediablemente manchado.
Horror en la moda.
—Créelo —gritó—. Ya no tienes excusa.
Pero nadie puede vivir sin trauma al ver estas imágenes.
Sin alcohol. Sin somníferos. Sin estrés postraumático. Sin cambios de humor.
Lee Miller paga el precio de mirar a la Historia a la cara.
Esconde las películas, el fototrauma de Lee Miller, en grandes cajas en el ático de su casa.
Fin de su foto: 21 de julio de 1977.
.
.
O fototrauma de Lee Miller
Ela escondia os filmes das suas fotografias. Sessenta mil. Para que não mostrassem a morte da guerra.
Lee Miller não fotografava para que nos lembrássemos da beleza.
Ela fotografava para que não nos esquecêssemos do horror.
Aos sete anos, o seu corpo foi violado. Gonorreia.
O seu pai, fotógrafo amador, colocou-a diante da objetiva.
Uma criança cujo corpo nu se torna objeto de observação.
Lee Miller foi para Paris como modelo.
Man Ray fotografou-a.
A sua musa, o seu objeto, a sua cúmplice.
Ela acendeu a luz acidentalmente na hora da revelação. Efeito de solarização.
Man Ray queria que Lee Miller fosse o seu objeto.
Na força do amor, a sua inspiração.
Lee Miller queria ser o olhar.
E ela partiu.
E foi para a linha da frente da guerra. Registando o seu horror.
Na Normandia. No cerco de Saint-Malo, nas batalhas no Luxemburgo
e na Alsácia, na libertação de Dachau, Buchenwald e Paris.
Com uma Rolleiflex
E, então, em Munique, a 30 de abril de 1945, o dia em que Hitler se suicidou,
Lee Miller encontrou-se no seu apartamento em Munique, no número 16 da
Prinzregentenplatz, dirigiu-se à banheira, despiu o seu uniforme militar,
deixou as botas, sujas com a lama de Dachau, e entrou nua na banheira de Hitler, tapando os seios.
David Sherman, correspondente da Time Life, fotografou-a.
O corpo de uma mulher no espaço privado do mal.
À esquerda, a fotografia com o retrato do Führer e à direita, uma
estatueta feminina da Grécia Antiga.
— A minha anfitriã tinha desaparecido, disse ela.
E ela dormiu na cama de Eva Braun.
Em Dachau, no dia anterior, os olhos estavam vazios. Os corpos não posaram. Estavam lá como testemunhas.
Mortos, esqueletizados.
Na Vogue, o luxo glamoroso da moda foi irremediavelmente manchado.
O Horror na Moda.
— Acredite, gritou ela. Já não tem desculpa.
Mas ninguém consegue viver sem o trauma de ver estas imagens.
Sem álcool. Pílulas para dormir. Stress pós-traumático. Oscilações de humor.
Lee Miller paga o preço por enfrentar a História.
Ela esconde os filmes, o fototrauma de Lee Miller, em grandes caixas no sótão da sua casa.
Fim da foto: 21 de julho de 1977.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου