.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-Η Επαναληψη
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish, Portuguese)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Η Επαναληψη
(Ελληνικά, English, Francais, German, Italiano, Spanish Portuguese)
Το σπίτι βρισκονταν μεσα σε έναν τεράστιο ακατοίκητο τοπο.Μου το ειχε αφησει κληρονομιά ο θείος μου.
Είχα φτάσει εκεί λίγο πριν το μεσημέρι.
Το σπίτι δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο εξωτερικά:πέτρινο με συμμετρικά παράθυρα.
Το ίδιο απογευμα είδα για πρώτη φορά τη γυναίκα.
Καθόταν στον κήπο με ένα βιβλίο ανοιχτό στα γόνατα. Φορούσε λευκό φόρεμα. Δεν σήκωσε το βλέμμα της όταν την πλησίασα.
-Συγγνώμη,είπα. Δεν ήξερα ότι το σπίτι κατοικείται.
Δεν μου απάντησε,σαν να μην με άκουσε.
Την επόμενη μερα τη συναντησα την ίδια ώρα, στο ίδιο σημείο και διαβαζε το ίδιο βιβλιο.
Τής μιλησα.
-Ποια είσαι;
Πάλι δεν μου απαντησε..
Και τις επόμενες μέρες που έμεινα στο σπίτι την συναντούσα πάντα στο κήπο, στο ίδιο σημείο,την ίδια ώρα.
Ποτέ δεν τη είδα σε άλλο μερος τού σπιτιού.
Στη βιβλιοθήκη βρήκα ένα φάκελο με σημειωσεις τού θείου μου.
Εκεί διάβασα πως είχε ερωτευθεί μια γυναίκα δεκαετίες πριν.
Όταν εκείνη πέθανε ξαφνικά, αρνήθηκε να δεχτεί την απώλεια της.
Πίστευε πως οι άνθρωποι με τους οποίους δενεσαι βαθια επανέρχονται.Οχι το σώμα τους,αλλά μια ακολουθία στιγμών τους.
Είχε αφιερώσει την υπόλοιπη ζωή του να κατορθώσει αυτό.
Η περιγραφή τής χαμένης γυναίκας έμοιαζε,ακριβώς,με τη γυναίκα που έβλεπα στο κήπο.
Επομένως η γυναίκα αυτή ήταν επανάληψη.Μια ακολουθία στιγμών την καθιστούσαν ζωντανή,αληθινή.
Αποφάσισα να φύγω.
Δεν ξέρω τι με σταματησε στο δρόμο και επέστρεψα.
Την βρήκα στο κήπο.
Για πρώτη φορά με κοίταξε.
-Σημερα δεν ήσουν εδώ, έλειπες, μου είπε.
-Πως το ξέρεις; τής είπα.
-Γιατι επαναλαμβάνεται ότι έχει ήδη συμβεί,μου απάντησε και συνέχισε το διάβασμα τού βιβλίου της.
Τότε κατάλαβα: οι ωρες που απουσίαζα εγγράφηκαν στην επαναληψη. Είχα ενσωματωθεί στο σύστημα.
Την επόμενη μέρα στο κήπο είδα δίπλα της να κάθεται ένας άντρας.
Ήμουν εγώ.
Εκείνη με κοίταξε,σαν να μην με αναγνώριζε.
-Ποιος είστε;,μου είπε.
Δεν απάντησα.
Έφυγα οριστικά το ίδιο βράδυ.
Κάποιες νύχτες, όμως, ξυπνώ με τη βεβαιότητα ότι κάποιος εκεί με επαναλαμβάνει με τέλεια ακρίβεια.
.
.
The Repetition
The house stood in the middle of a vast, uninhabited land.
My uncle had left it to me as an inheritance.
I arrived there shortly before noon.
The house had nothing remarkable about it from the outside: stone-built, with symmetrical windows.
That same afternoon I saw the woman for the first time.
She was sitting in the garden with a book open on her lap. She was wearing a white dress. She did not raise her eyes when I approached her.
“Excuse me,” I said. “I didn’t know the house was inhabited.”
She did not answer, as if she had not heard me.
The next day I met her again at the same hour, in the same place, reading the same book.
I spoke to her.
“Who are you?”
Again, she did not answer.
And during the following days I stayed in the house, I encountered her always in the garden, at the same spot, at the same hour.
I never saw her anywhere else in the house.
In the library I found a folder with notes written by my uncle.
There I read that he had fallen in love with a woman decades earlier.
When she died suddenly, he refused to accept her loss.
He believed that people to whom one becomes deeply attached return.
Not their bodies, but a sequence of their moments.
He had devoted the rest of his life to achieving this.
The description of the lost woman matched exactly the woman I saw in the garden.
Therefore, that woman was a repetition.
A sequence of moments rendered her alive, real.
I decided to leave.
I do not know what stopped me on the road and made me return.
I found her in the garden.
For the first time, she looked at me.
“Today you were not here, you were absent,” she said.
“How do you know?” I asked her.
“Because what has already happened is what repeats itself,” she replied, and continued reading her book.
Then I understood: the hours I was absent had been inscribed into the repetition.
I had been integrated into the system.
The next day, in the garden, I saw a man sitting beside her.
It was me.
She looked at me as if she did not recognize me.
“Who are you?” she asked.
I did not answer.
I left for good that same night.
Yet on some nights, I wake with the certainty that someone there is repeating me with perfect precision.
.
.
La Répétition
La maison se trouvait au milieu d’un vaste territoire inhabité.
Mon oncle me l’avait laissée en héritage.
J’y arrivai peu avant midi.
La maison n’avait rien de particulier extérieurement : en pierre, avec des fenêtres symétriques.
Cet après-midi-là, je vis la femme pour la première fois.
Elle était assise dans le jardin, un livre ouvert sur les genoux. Elle portait une robe blanche. Elle ne leva pas les yeux lorsque je m’approchai.
« Excusez-moi, dis-je. Je ne savais pas que la maison était habitée. »
Elle ne répondit pas, comme si elle ne m’avait pas entendu.
Le lendemain, je la rencontrai à la même heure, au même endroit, lisant le même livre.
Je lui parlai.
« Qui êtes-vous ? »
De nouveau, elle ne répondit pas.
Les jours suivants, durant mon séjour dans la maison, je la retrouvais toujours dans le jardin, au même endroit, à la même heure.
Je ne la vis jamais ailleurs dans la maison.
Dans la bibliothèque, je trouvai un dossier contenant des notes de mon oncle.
J’y lus qu’il était tombé amoureux d’une femme des décennies auparavant.
Lorsqu’elle mourut soudainement, il refusa d’accepter sa perte.
Il croyait que les personnes auxquelles on s’attache profondément reviennent.
Non pas leur corps, mais une suite de leurs instants.
Il avait consacré le reste de sa vie à y parvenir.
La description de la femme perdue correspondait exactement à celle que je voyais dans le jardin.
Cette femme était donc une répétition.
Une suite de moments la rendait vivante, réelle.
Je décidai de partir.
Je ne sais ce qui m’arrêta en chemin et me fit revenir.
Je la trouvai dans le jardin.
Pour la première fois, elle me regarda.
« Aujourd’hui tu n’étais pas là, tu étais absent », me dit-elle.
« Comment le sais-tu ? » demandai-je.
« Parce que ce qui se répète est ce qui a déjà eu lieu », répondit-elle, puis elle continua sa lecture.
Alors je compris : les heures de mon absence s’étaient inscrites dans la répétition.
J’avais été intégré au système.
Le lendemain, dans le jardin, je vis un homme assis à ses côtés.
C’était moi.
Elle me regarda comme si elle ne me reconnaissait pas.
« Qui êtes-vous ? » demanda-t-elle.
Je ne répondis pas.
Je partis définitivement ce soir-là.
Pourtant, certaines nuits, je me réveille avec la certitude que quelqu’un là-bas me répète avec une précision parfaite.
.
.
Die Wiederholung
Das Haus lag mitten in einem riesigen, unbewohnten Gebiet.
Mein Onkel hatte es mir vererbt.
Ich kam kurz vor Mittag dort an.
Äußerlich hatte das Haus nichts Besonderes: aus Stein, mit symmetrischen Fenstern.
Am selben Nachmittag sah ich die Frau zum ersten Mal.
Sie saß im Garten mit einem aufgeschlagenen Buch auf den Knien. Sie trug ein weißes Kleid. Sie hob den Blick nicht, als ich mich ihr näherte.
„Entschuldigen Sie“, sagte ich. „Ich wusste nicht, dass das Haus bewohnt ist.“
Sie antwortete nicht, als hätte sie mich nicht gehört.
Am nächsten Tag traf ich sie wieder zur gleichen Stunde, am selben Ort, lesend im selben Buch.
Ich sprach sie an.
„Wer sind Sie?“
Wieder antwortete sie nicht.
Auch in den folgenden Tagen, die ich im Haus blieb, begegnete ich ihr stets im Garten, am gleichen Ort, zur gleichen Stunde.
Ich sah sie nie an einem anderen Ort im Haus.
In der Bibliothek fand ich eine Mappe mit Notizen meines Onkels.
Darin las ich, dass er sich Jahrzehnte zuvor in eine Frau verliebt hatte.
Als sie plötzlich starb, weigerte er sich, ihren Verlust zu akzeptieren.
Er glaubte, dass Menschen, an die man sich tief bindet, zurückkehren.
Nicht ihre Körper, sondern eine Abfolge ihrer Momente.
Er hatte den Rest seines Lebens diesem Ziel gewidmet.
Die Beschreibung der verlorenen Frau entsprach genau der Frau, die ich im Garten sah.
Diese Frau war also eine Wiederholung.
Eine Abfolge von Momenten machte sie lebendig, wirklich.
Ich beschloss zu gehen.
Ich weiß nicht, was mich auf dem Weg aufhielt und zur Rückkehr brachte.
Ich fand sie im Garten.
Zum ersten Mal sah sie mich an.
„Heute warst du nicht hier, du warst fort“, sagte sie.
„Woher weißt du das?“ fragte ich.
„Weil sich nur das wiederholt, was bereits geschehen ist“, antwortete sie und las weiter in ihrem Buch.
Da verstand ich: Die Stunden meiner Abwesenheit waren in die Wiederholung eingeschrieben worden.
Ich war Teil des Systems geworden.
Am nächsten Tag sah ich im Garten einen Mann neben ihr sitzen.
Es war ich.
Sie sah mich an, als würde sie mich nicht erkennen.
„Wer sind Sie?“ fragte sie.
Ich antwortete nicht.
Noch in derselben Nacht ging ich für immer fort.
Doch manche Nächte wache ich mit der Gewissheit auf, dass mich dort jemand mit vollkommener Genauigkeit wiederholt.
.
.
La Ripetizione
La casa si trovava in mezzo a un vasto territorio disabitato.
Mio zio me l’aveva lasciata in eredità.
Arrivai lì poco prima di mezzogiorno.
La casa non aveva nulla di particolare all’esterno: in pietra, con finestre simmetriche.
Quello stesso pomeriggio vidi la donna per la prima volta.
Era seduta in giardino con un libro aperto sulle ginocchia. Indossava un vestito bianco. Non alzò lo sguardo quando mi avvicinai.
«Mi scusi», dissi. «Non sapevo che la casa fosse abitata.»
Non rispose, come se non mi avesse sentito.
Il giorno dopo la incontrai alla stessa ora, nello stesso punto, a leggere lo stesso libro.
Le parlai.
«Chi sei?»
Di nuovo, non rispose.
Nei giorni successivi, durante la mia permanenza nella casa, la incontravo sempre in giardino, nello stesso punto, alla stessa ora.
Non la vidi mai in nessun’altra parte della casa.
Nella biblioteca trovai una cartella con appunti di mio zio.
Vi lessi che si era innamorato di una donna molti decenni prima.
Quando lei morì improvvisamente, si rifiutò di accettarne la perdita.
Credeva che le persone a cui ci si lega profondamente ritornino.
Non i loro corpi, ma una sequenza dei loro momenti.
Aveva dedicato il resto della sua vita a ottenere questo.
La descrizione della donna perduta coincideva esattamente con la donna che vedevo in giardino.
Quella donna era dunque una ripetizione.
Una sequenza di momenti la rendeva viva, reale.
Decisi di partire.
Non so cosa mi fermò lungo la strada e mi fece tornare.
La trovai in giardino.
Per la prima volta mi guardò.
«Oggi non c’eri, eri assente», disse.
«Come lo sai?» le chiesi.
«Perché si ripete solo ciò che è già accaduto», rispose, continuando a leggere il suo libro.
Allora capii: le ore della mia assenza erano state iscritte nella ripetizione.
Ero stato integrato nel sistema.
Il giorno dopo, in giardino, vidi un uomo seduto accanto a lei.
Ero io.
Mi guardò come se non mi riconoscesse.
«Chi sei?» chiese.
Non risposi.
Partii per sempre quella stessa notte.
Eppure, alcune notti, mi sveglio con la certezza che qualcuno là mi stia ripetendo con perfetta precisione.
.
.
La Repetición
La casa se encontraba en medio de una vasta extensión deshabitada.
Mi tío me la había dejado en herencia.
Llegué allí poco antes del mediodía.
La casa no tenía nada de particular por fuera: de piedra, con ventanas simétricas.
Esa misma tarde vi a la mujer por primera vez.
Estaba sentada en el jardín con un libro abierto sobre las rodillas. Vestía un vestido blanco. No levantó la mirada cuando me acerqué.
«Disculpe», dije. «No sabía que la casa estuviera habitada.»
No respondió, como si no me hubiera oído.
Al día siguiente la encontré a la misma hora, en el mismo lugar, leyendo el mismo libro.
Le hablé.
«¿Quién eres?»
De nuevo, no respondió.
En los días siguientes que permanecí en la casa, la encontraba siempre en el jardín, en el mismo punto, a la misma hora.
Nunca la vi en ningún otro lugar de la casa.
En la biblioteca encontré una carpeta con notas de mi tío.
Allí leí que se había enamorado de una mujer décadas atrás.
Cuando ella murió repentinamente, se negó a aceptar su pérdida.
Creía que las personas con las que uno se vincula profundamente regresan.
No sus cuerpos, sino una secuencia de sus momentos.
Había dedicado el resto de su vida a lograrlo.
La descripción de la mujer perdida coincidía exactamente con la mujer que veía en el jardín.
Esa mujer, por lo tanto, era una repetición.
Una secuencia de momentos la hacía viva, real.
Decidí irme.
No sé qué me detuvo en el camino y me hizo regresar.
La encontré en el jardín.
Por primera vez, me miró.
«Hoy no estabas aquí, estabas ausente», me dijo.
«¿Cómo lo sabes?» le pregunté.
«Porque se repite aquello que ya ha ocurrido», respondió, y continuó leyendo su libro.
Entonces comprendí: las horas de mi ausencia se habían inscrito en la repetición.
Me había integrado en el sistema.
Al día siguiente, en el jardín, vi a un hombre sentado a su lado.
Era yo.
Ella me miró como si no me reconociera.
«¿Quién es usted?» preguntó.
No respondí.
Me fui para siempre esa misma noche.
Sin embargo, algunas noches despierto con la certeza de que alguien allí me está repitiendo con perfecta precisión.
.
.
A Repetição
A casa ficava no meio de uma vasta região desabitada.
Meu tio havia me deixado a casa como herança.
Cheguei ali pouco antes do meio-dia.
Externamente, a casa não tinha nada de especial: de pedra, com janelas simétricas.
Naquela mesma tarde vi a mulher pela primeira vez.
Ela estava sentada no jardim com um livro aberto sobre os joelhos. Vestia um vestido branco. Não levantou o olhar quando me aproximei.
«Com licença», disse. «Não sabia que a casa fosse habitada.»
Ela não respondeu, como se não me tivesse ouvido.
No dia seguinte encontrei-a à mesma hora, no mesmo lugar, lendo o mesmo livro.
Falei com ela.
«Quem é você?»
Mais uma vez, não respondeu.
Nos dias seguintes em que permaneci na casa, encontrava-a sempre no jardim, no mesmo ponto, à mesma hora.
Nunca a vi em outra parte da casa.
Na biblioteca encontrei uma pasta com anotações do meu tio.
Ali li que ele havia se apaixonado por uma mulher décadas antes.
Quando ela morreu repentinamente, ele se recusou a aceitar a perda.
Acreditava que as pessoas com quem nos ligamos profundamente retornam.
Não seus corpos, mas uma sequência de seus momentos.
Ele havia dedicado o resto da vida a alcançar isso.
A descrição da mulher perdida coincidia exatamente com a mulher que eu via no jardim.
Portanto, aquela mulher era uma repetição.
Uma sequência de momentos a tornava viva, real.
Decidi partir.
Não sei o que me deteve no caminho e me fez voltar.
Encontrei-a no jardim.
Pela primeira vez, ela me olhou.
«Hoje você não estava aqui, esteve ausente», disse.
«Como você sabe?» perguntei.
«Porque só se repete aquilo que já aconteceu», respondeu, continuando a ler o livro.
Então compreendi: as horas da minha ausência haviam sido inscritas na repetição.
Eu havia sido integrado ao sistema.
No dia seguinte, no jardim, vi um homem sentado ao lado dela.
Era eu.
Ela me olhou como se não me reconhecesse.
«Quem é o senhor?» perguntou.
Não respondi.
Fui embora definitivamente naquela mesma noite.
Ainda assim, algumas noites acordo com a certeza de que alguém lá me repete com perfeita precisão.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου