.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Chopin vs Sand:Prelude Etude in minor
(Ελληνικά, English,Francais, German,Italiano, Spanish, Portuguese)
-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
Chopin vs Sand:Prelude Etude in minor
(Ελληνικά, English,Francais, German,Italiano, Spanish, Portuguese)
Όταν έφτασε στη Νοαν τέλος φθινοπώρου η Γεωργία Σάνδη τον αγκαλιασε.
-Φρεντερικ,είσαι αδύνατος, τού είπε.
Είσαι σαν κρύσταλλο,θα σπάσεις,δεν θα αντέξεις.
Εκείνος δεν μίλησε.
Έμενε αργά στο δωμάτιο του με το πιάνο.
Τον άκουγε να παίζει ασταμάτητα.
Εκείνη έγραψε,πήγαινε στο κτήμα και έδινε εντολές στους εργάτες.
Αεικίνητη.
Όταν την νύχτα ξάπλωνε στο κρεβάτι μαζί της τον ξυπνούσε ο βήχας και τον άφηνε άγρυπνο.
Ο χειμώνας ήρθε βαρύς,η υγρασία τσάκιζε τα κόκκαλα.Η ομίχλη τα πρωινά κάλυπτε τα πάντα.
Εκείνος έλεγε πως η ομίχλη τον βοηθά στη μουσική του.Εκεινη αντίθετα την εκνεύριζε.
Ένα απόγευμα τής έπαιξε ενα πρελούδιο.
-Ειναι γεμάτο σκιές,τού είπε.
-Ειναι όνειρο, τής είπε.
Εκείνη τη νύχτα, όταν άκουσε από το δωμάτιό της τον βήχα του, σηκώθηκε και στάθηκε έξω από την πόρτα του. Δεν μπήκε μέσα.Φοβονταν μην τον χάσει.
Δεν άντεχε την αδυναμία κανενός.
Κάποτε μαλωσε με την κόρη της για να κατι ασήμαντο.
Εκείνος πήρε το μέρος τής Σολάνζ
-Είσαι υπερβολική, Γεωργία,τής είπε.
Εκείνη τον κοίταξε με τα μάτια αγριεμένα,αλλά δεν μίλησε.
Την άνοιξη όταν εκείνος αρρώστησε έφερε γιατρούς,τού έθεσε όρους:διατροφής,ώρες ξεκούρασης.
Εκείνος υπάκουε.
Μια νύχτα την είδε κρυφά να σκουπίζει τα μάτια της.
-Τωρα πρέπει να'σαι δυνατή Γεωργία, τής είπε
Όλα άρχισαν να φθείρονται.Η απόσταση μεταξύ τους μεγάλωνε.
Ήταν κουρασμένη,απογοητευμένη.Οι λέξεις της ήταν παγωμένες.
-Δεν μπορώ να ζω μέσα σε αυτό τον συνεχή θρήνο, τού είπε ένα βράδυ.
Μετά από εκείνο το βράδυ εκείνος δεν έπαιξε ούτε μία νότα.Το πιάνο του εμεινε σιωπηλό.
Εκείνη ένιωσε θυμό με τον εαυτό της,όμως δεν μπορούσε να υποχωρήσει.
Στο τέλος τού καλοκαιριού, έφυγαν.
Στο Παρίσι η απόσταση ανάμεσά τους μεγάλωνε. Εκείνη εργαζόταν ασταματητα,εκείνος είχε βυθιστεί στη θλίψη του
Ήξεραν και οι δυο πως είχε έρθει το τέλος.
Ο Φρεντερίκ Σοπέν έφυγε. Η Γεωργία Σάνδη δεν μπορούσε να τον παρακαλέσει.Τον άφησε να φύγει.
Τον αγαπούσε.
Σε εκείνον τον άνθρωπο δεν είχε αγαπήσει την δύναμη του αλλά την αδυναμία του.
Ένα Prelude Etude in minor.
.
.
Chopin vs Sand: Prelude Etude in Minor
When he arrived at Nohant in late autumn, George Sand embraced him.
“Frédéric, you are thin,” she told him.
“You are like crystal — you will break, you won’t endure.”
He said nothing.
He stayed late in his room with the piano.
She heard him playing without stop.
She was writing , walked across the estate, giving orders to the workers.
Restless.
At night, when he lay beside her, the coughing woke him and kept him awake.
Winter came harsh; the dampness crushed the bones. Fog covered everything in the mornings.
He said the fog helped his music. She, on the contrary, found it irritating.
One afternoon he played her a prelude.
“It is full of shadows,” she said.
“It is a dream,” he told her.
That night, when she heard him coughing from her room, she got up and stood outside his door. She did not enter. She was afraid of losing him.
She could not bear anyone’s weakness.
Once she quarreled with her daughter over something trivial.
He took Solange’s side.
“You are excessive, George,” he said.
She looked at him with wild eyes but said nothing.
In spring, when he fell ill, she brought doctors, set rules for him: diet, hours of rest.
He obeyed.
One night he saw her wiping her eyes in secret.
“Now you must be strong, George,” he told her.
Everything began to decay. The distance between them grew.
She was tired, disappointed. Her words had become frozen.
“I cannot live inside this constant lament,” she told him one night.
After that night, he did not play a single note. His piano remained silent.
She felt anger toward herself, but she could not take it back.
At the end of summer, they left.
In Paris, the distance between them grew even more.
She worked relentlessly; he was sunk in his sorrow.
They both knew the end had come.
Frédéric Chopin left. George Sand could not beg him to stay. She let him go.
She loved him.
In that man she had loved not his strength, but his fragility.
A Prelude Etude in minor.
.
.
Chopin vs Sand : Prélude Étude en mineur
Lorsqu’il arriva à Nohant à la fin de l’automne, George Sand l’embrassa.
« Frédéric, tu es maigre », lui dit-elle.
« Tu es comme du cristal — tu vas te briser, tu ne tiendras pas. »
Il ne répondit pas.
Il restait tard dans sa chambre avec le piano.
Elle l’entendait jouer sans arrêt.
Elle écrivait, parcourait le domaine, donnait des ordres aux ouvriers.
Inlassable.
La nuit, lorsqu’il se couchait à ses côtés, la toux le réveillait et l’empêchait de dormir.
L’hiver arriva rude ; l’humidité écrasait les os. Le matin, le brouillard recouvrait tout.
Il disait que le brouillard aidait sa musique. Elle, au contraire, l’agaçait.
Un après-midi, il lui joua un prélude.
« Il est plein d’ombres », dit-elle.
« C’est un rêve », répondit-il.
Cette nuit-là, en entendant sa toux depuis sa chambre, elle se leva et resta devant sa porte. Elle n’entra pas. Elle avait peur de le perdre.
Elle ne supportait pas la faiblesse de quiconque.
Un jour, elle se disputa avec sa fille pour quelque chose de futile.
Il prit le parti de Solange.
« Tu es excessive, George », lui dit-il.
Elle le regarda avec des yeux sauvages, mais ne dit rien.
Au printemps, lorsqu’il tomba malade, elle fit venir des médecins, imposa des règles : alimentation, heures de repos.
Il obéissait.
Une nuit, il la surprit en train de s’essuyer les yeux en secret.
« Maintenant tu dois être forte, George », lui dit-il.
Tout commença à se déliter. La distance entre eux grandissait.
Elle était fatiguée, déçue. Ses mots étaient devenus glacés.
« Je ne peux pas vivre dans ce deuil permanent », lui dit-elle un soir.
Après cette nuit-là, il ne joua plus une seule note. Son piano resta silencieux.
Elle ressentit de la colère envers elle-même, mais elle ne pouvait revenir en arrière.
À la fin de l’été, ils partirent.
À Paris, la distance entre eux grandissait encore.
Elle travaillait sans relâche ; lui, s’enfonçait dans sa tristesse.
Ils savaient tous deux que la fin était venue.
Frédéric Chopin partit. George Sand ne pouvait pas le supplier. Elle le laissa partir.
Elle l’aimait.
En cet homme, elle n’avait pas aimé sa force, mais sa fragilité.
Un Prélude Étude en mineur.
.
.
Chopin vs Sand: Präludium Etüde in Moll
Als er Ende des Herbstes in Nohant ankam, umarmte ihn George Sand.
„Frédéric, du bist mager“, sagte sie zu ihm.
„Du bist wie Kristall — du wirst zerbrechen, du wirst es nicht aushalten.“
Er schwieg.
Er blieb bis spät in seinem Zimmer mit dem Klavier.
Sie hörte ihn ununterbrochen spielen.
Sie schrieb, ging über das Gut und erteilte den Arbeitern Anweisungen.
Unermüdlich.
Nachts, wenn er sich zu ihr legte, weckte ihn der Husten und ließ ihn nicht schlafen.
Der Winter kam hart; die Feuchtigkeit zerschlug die Knochen. Am Morgen lag überall Nebel.
Er sagte, der Nebel helfe seiner Musik. Sie hingegen ärgerte er.
Eines Nachmittags spielte er ihr ein Präludium.
„Es ist voller Schatten“, sagte sie.
„Es ist ein Traum“, antwortete er.
In jener Nacht, als sie sein Husten aus ihrem Zimmer hörte, stand sie auf und blieb vor seiner Tür stehen. Sie trat nicht ein. Sie fürchtete, ihn zu verlieren.
Sie ertrug die Schwäche anderer nicht.
Einmal stritt sie sich mit ihrer Tochter über etwas Belangloses.
Er stellte sich auf Solanges Seite.
„Du übertreibst, George“, sagte er.
Sie sah ihn mit wilden Augen an, schwieg jedoch.
Im Frühling, als er erkrankte, holte sie Ärzte und stellte Regeln auf: Ernährung, Ruhezeiten.
Er gehorchte.
Eines Nachts sah er sie heimlich die Augen wischen.
„Jetzt musst du stark sein, George“, sagte er.
Alles begann zu verfallen. Die Distanz zwischen ihnen wuchs.
Sie war müde, enttäuscht. Ihre Worte waren kalt geworden.
„Ich kann in dieser ständigen Klage nicht leben“, sagte sie eines Abends.
Nach dieser Nacht spielte er keinen einzigen Ton mehr. Sein Klavier blieb stumm.
Sie fühlte Zorn gegen sich selbst, doch sie konnte nicht zurückweichen.
Am Ende des Sommers reisten sie ab.
In Paris wuchs die Distanz zwischen ihnen weiter.
Sie arbeitete unaufhörlich; er versank in seiner Traurigkeit.
Beide wussten, dass das Ende gekommen war.
Frédéric Chopin ging fort. George Sand konnte ihn nicht bitten zu bleiben. Sie ließ ihn gehen.
Sie liebte ihn.
An diesem Mann hatte sie nicht seine Stärke geliebt, sondern seine Zerbrechlichkeit.
Ein Präludium, eine Etüde in Moll.
.
.
Chopin vs Sand: Preludio Studio in minore
Quando arrivò a Nohant, alla fine dell’autunno, George Sand lo abbracciò.
«Frédéric, sei magro», gli disse.
«Sei come cristallo — ti spezzerai, non resisterai.»
Lui non parlò.
Rimaneva fino a tardi nella sua stanza con il pianoforte.
Lei lo sentiva suonare senza sosta.
Lei scriveva, girava per la tenuta, dava ordini agli operai.
Instancabile.
Di notte, quando si sdraiava accanto a lei, la tosse lo svegliava e non lo lasciava dormire.
L’inverno arrivò duro; l’umidità spezzava le ossa. La nebbia copriva tutto al mattino.
Lui diceva che la nebbia aiutava la sua musica. Lei, al contrario, la irritava.
Un pomeriggio le suonò un preludio.
«È pieno di ombre», disse lei.
«È un sogno», rispose lui.
Quella notte, quando sentì la sua tosse dalla sua stanza, si alzò e rimase davanti alla porta. Non entrò. Aveva paura di perderlo.
Non sopportava la debolezza di nessuno.
Una volta litigò con sua figlia per una sciocchezza.
Lui prese le parti di Solange.
«Sei esagerata, George», le disse.
Lei lo guardò con occhi selvaggi, ma non parlò.
In primavera, quando lui si ammalò, lei fece venire i medici, impose regole: dieta, ore di riposo.
Lui obbediva.
Una notte lui la vide asciugarsi gli occhi di nascosto.
«Ora devi essere forte, George», le disse.
Tutto cominciò a deteriorarsi. La distanza tra loro cresceva.
Lei era stanca, delusa. Le sue parole erano diventate gelide.
«Non posso vivere in questo lamento continuo», gli disse una sera.
Dopo quella notte, lui non suonò più una nota. Il pianoforte rimase in silenzio.
Lei provò rabbia verso se stessa, ma non poteva tornare indietro.
Alla fine dell’estate partirono.
A Parigi la distanza tra loro cresceva ancora.
Lei lavorava senza sosta; lui era sprofondato nella sua tristezza.
Sapevano entrambi che era giunta la fine.
Frédéric Chopin se ne andò. George Sand non poteva supplicarlo. Lo lasciò andare.
Lo amava.
In quell’uomo non aveva amato la sua forza, ma la sua fragilità.
Un Preludio Studio in minore.
.
Chopin vs Sand: Preludio Estudio en menor
Cuando llegó a Nohant a finales de otoño, George Sand lo abrazó.
«Frédéric, estás delgado», le dijo.
«Eres como cristal — te romperás, no resistirás.»
Él no respondió.
Se quedaba hasta tarde en su habitación con el piano.
Ella lo oía tocar sin parar.
Ella escribía, recorría la finca, daba órdenes a los trabajadores.
Incansable.
Por la noche, cuando se acostaba a su lado, la tos lo despertaba y lo mantenía despierto.
El invierno llegó duro; la humedad destrozaba los huesos. Por las mañanas, la niebla lo cubría todo.
Él decía que la niebla ayudaba a su música. A ella, por el contrario, la irritaba.
Una tarde él le tocó un preludio.
«Está lleno de sombras», dijo ella.
«Es un sueño», respondió él.
Aquella noche, cuando oyó su tos desde su habitación, se levantó y se quedó frente a su puerta. No entró. Tenía miedo de perderlo.
No soportaba la debilidad de nadie.
Una vez discutió con su hija por algo insignificante.
Él tomó el lado de Solange.
«Eres exagerada, George», le dijo.
Ella lo miró con ojos furiosos, pero no dijo nada.
En primavera, cuando él enfermó, ella llamó a los médicos, le impuso reglas: alimentación, horas de descanso.
Él obedecía.
Una noche él la vio limpiarse los ojos en secreto.
«Ahora debes ser fuerte, George», le dijo.
Todo comenzó a deteriorarse. La distancia entre ellos crecía.
Ella estaba cansada, decepcionada. Sus palabras se habían vuelto heladas.
«No puedo vivir dentro de este lamento constante», le dijo una noche.
Después de esa noche, él no volvió a tocar ni una sola nota. Su piano quedó en silencio.
Ella sintió rabia consigo misma, pero no podía retroceder.
A finales del verano, se fueron.
En París la distancia entre ellos crecía aún más.
Ella trabajaba sin cesar; él estaba hundido en su tristeza.
Ambos sabían que había llegado el final.
Frédéric Chopin se marchó. George Sand no pudo suplicarle. Lo dejó ir.
Lo amaba.
En aquel hombre no había amado su fuerza, sino su fragilidad.
Un Preludio Estudio en menor.
.
.
Chopin vs Sand: Prelúdio Estudo em menor
Quando ele chegou a Nohant no final do outono, George Sand o abraçou.
“Frédéric, você está magro”, disse ela.
“Você é como cristal — vai se quebrar, não vai aguentar.”
Ele não respondeu.
Ficava até tarde em seu quarto com o piano.
Ela o ouvia tocar sem parar.
Ela escrevia, caminhava pela propriedade, dava ordens aos trabalhadores.
Incansável.
À noite, quando ele se deitava ao lado dela, a tosse o acordava e o mantinha desperto.
O inverno chegou duro; a umidade quebrava os ossos. Pela manhã, a neblina cobria tudo.
Ele dizia que a neblina ajudava sua música. Para ela, ao contrário, irritava.
Uma tarde ele tocou um prelúdio para ela.
“Está cheio de sombras”, disse ela.
“É um sonho”, respondeu ele.
Naquela noite, ao ouvir sua tosse do quarto dela, ela se levantou e ficou diante da porta dele. Não entrou. Tinha medo de perdê-lo.
Ela não suportava a fragilidade de ninguém.
Certa vez brigou com a filha por algo insignificante.
Ele tomou o partido de Solange.
“Você é exagerada, George”, disse ele.
Ela o olhou com olhos selvagens, mas não disse nada.
Na primavera, quando ele adoeceu, ela chamou médicos, impôs regras: alimentação, horários de descanso.
Ele obedecia.
Numa noite ele a viu enxugar os olhos às escondidas.
“Agora você precisa ser forte, George”, disse ele.
Tudo começou a se desgastar. A distância entre eles crescia.
Ela estava cansada, decepcionada. Suas palavras tinham se tornado frias.
“Não posso viver dentro deste lamento constante”, disse ela certa noite.
Depois daquela noite, ele não tocou mais nenhuma nota. Seu piano permaneceu silencioso.
Ela sentiu raiva de si mesma, mas não podia voltar atrás.
No fim do verão, foram-se.
Em Paris, a distância entre eles cresceu ainda mais.
Ela trabalhava sem parar; ele estava mergulhado em sua tristeza.
Ambos sabiam que o fim havia chegado.
Frédéric Chopin partiu. George Sand não podia implorá-lo. Deixou-o partir.
Ela o amava.
Naquele homem ela não amara sua força, mas sua fragilidade.
Um Prelúdio Estudo em menor.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου