LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-οι δικοι μου Αη Γιωργηδες -τα Μεταφυσικα του Πραγματικου- ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis}

.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-οι δικοι μου Αη Γιωργηδες
-τα Μεταφυσικα του Πραγματικου-
ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis}
.
.
οι δικοι μου Αη Γιωργηδες-χ.ν.κουβελης
.
.

Αγιος Γεωργιος-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Γεωργιος Καραισκακης,Γιος της καλογριας,μουλος-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Γεωργιος Κουβελης του Χριστοδουλου-Μαχαιρα Ξηρομερου-χαθηκε στην Αλβανια
στον πολεμο του 40-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Γεωργιος Καραισκακης-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Composition Byzantine  and Renaissance and Modern-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis

Composition Αγιος Γεωργιος Αγιος Δημητριος Λεωνιδας Ανδρουτσος
του Θεοφιλου-χ.ν.κουβελης c.n.couvelis
.
.
τα Μεταφυσικα του Πραγματικου
Ο ΗΡΩΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ,ΣΤΗ ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ ΠΑΡΑΣΤΗΜΕΝΗ Η ΜΑΧΑΙΡΑ
ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ-χ.ν.κουβελης
.
ηταν τα πολυ παλια τα αρχαια χρονια σ'αυτον εδω τον τοπο πολλα δεντρα
βελανιδιες κι ετρεφαν με τα ψαχνα βελανιδια τους πολλες χιλιαδες αμνοεριφια
και αιγοπροβατα,τα πολλα κοπαδια γουρουνια χοιρους κι αμετρητα αργοκινητα
μοσχαρια,κι ηρθε στη περιοχη ενα λιονταρι,πολυ αγριο και δυνατο,κι εκανε κα-
ταστροφες,ετρωγε ζωα,τα κυνηγουσε στις βοσκιες και τα'πιανε,ριχνονταν τις
νυχτες και στα μαντρια τα εξοντωνε,εξορμουσε και σε συνοικισμους ανθρωπων,
στα σπιτια τους μεσα,πολλοι κινδυνεψαν,αντρες γυναικες γεροι και παιδια,ηταν
τρομος και φοβος μεγαλος,πολλοι τοτε χαθηκαν,και στην μεγαλη απελπισια τους
μαζευτηκαν οι ανθρωποι στην Αγορα να παρουν αποφαση,ενας βγηκε στη μεση
κι ειπε με φωνη δυνατη ν'ακουστει και πολλοι ηταν αυτοι,που τον υποστηριξαν,
πως το λιονταρι αυτο κατεβαινει καθε μερα απ'τον ουρανο,ερχεται απο το μερος
που'ναι  ο μεγαλος αστερισμος του Λεοντα,ισια νοτια απ'τη Μεγαλη Αρκτο,κι
ηρθε για τιμωρια τους για καποια υβρι,που διαπραξανε,αυτοι κι οι προγονοι τους,
οι πιο φρονιμοι αγνοησαν τετοια λογια,κι απεστειλαν πολυμελη ομαδα επιτηδειων
κυνηγων τοξαριστων να το πετυχουν το λιονταρι και να το θανατωσουν,,και δεν τα καταφεραν,το'βραν και δεν το πετυχαν,το κυνηγησαν και δεν το'πιασαν,το παγι-
δευσαν και τους ξεφυγε,και γυρισαν πισω απραγοι κι ειπαν πως ειναι αδυνατον να
ξεπατωθει το θεριο,και μεσα στη μεγαλη τους απελπισια παρουσιασθηκε μπροστα
τους ηρωας αγνωστος αρματωμενος πολεμιστης εικοσιπενταετης την νεοτητα πολ-
λα αντρειωμενος κι ειπε πως θα τους ελευθερωσει απ'το κακο και θα καθαρισει
τον τοπο απ'το θεριο,κι ευθυς πηγε να το βρει,το βρηκε στο κυνηγι και το τοξαρισε
γρηγορα κι ευστοχα,και τα βελη απανωτα δεν του τρυπησαν το δερμα,τι ηταν αδια-
περαστα στο σιδερο,κι εκεινο τοσο μανιαζε κι εβγαζε φωτιες απ'το στομα του και
φοβεριζε τον ηρωα,κι εκεινος ατρομητος τολμησε και γρηγορα το σιμωσε,καθως
του χυμουσε γρηγορα τ'αρπαξε απ'το δυνατο κεφαλι στα χερια του το'σφιξε,γρη-
γορα δυνατα το'στριψε μια φορα δυο φορες τρεις φορες το κεφαλι και του τσακισε
χιλια κομματια το λαιμο,κι εκεινο παραδωθηκε ,τρανταχτηκε δυνατα κι εμεινε
ξεπνοο,και χαλαρωνοντας τα χερια του ο ηρωας τ'αφησε να σωριαστει στο χωμα
αψυχο νεκρο κουφαρι,κι ακουστηκε φοβερος και δυνατος ο κροτος της πτωσης
του κι εσεισθηκε ο αερας κι η γη περα ως περα πολυ μακρια, υστερα με σχοινια
το'δεσε σφιχτα απ'τα μπροστινα ποδια ,το σηκωσε και το κρεμασε σ'ενα γερο
κλαδι μιας βελανιδιας,εκει εβγαλε το μαχαιρακι του και το εγδαρε,να'χει το δερμα
του λιονταριου τη λεοντη τροπαιο της νικης του και ενδυμα,κι απ'τη βελανιδια
εκοψε χοντρο ξυλο ισιο και το πελεκησε να κανει βαρυ ροπαλο,να το'χει οπλο
στον πολεμο και στη μαχη,κι ετσι ελευθερωθηκε και γλυτωσε ο τοπος απ'το φο-
βερο κι ολεθριο λιονταρι,κι αυτος ο τοπος,απ'αυτη τη μαχη τη μαχαιρα που εγινε
πηρε τ'ονομα του κι ως τα σημερινα χρονια το'χει,Μαχαιρα,τον λενε οι κατοικοι τ
ου και οι γυρω γειτονες,απ'αυτο το θαυμαστο γεγονος,κι εμεινε η μαχαιρα του η-
ρωα με το λιονταρι παραστημενη στο δεντρο της βελανιδιας,να τη δειχνουμε
πως εγινε κι ελευθερωθηκε αυτος εδω ο τοπος
.
.
ΑΓΑΘΟΝ ΤΟ ΑΝΑΛΟΓΙΣΘΕΙΝ''
[ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
ΣΚΙΑΘΙΤΗ]-χ.ν.κουβελης
.
αμα το τριτον λαλημα του ορνιθος ηκουσθη εσηκωθη εκ του
γλυκου υπνου και εις την αμφιλυκην ευρεθη εις τον αγρον
και εζευγαρωσεν τα αλογα δια να καλλιεργησει τα χωματα,
να σπειρει τον επιουσιον σιτον
ειτα ο ηλιος ανηλθεν του χαμηλου λοφου ωσει σφαιρα πορ-
φυρα και αναθαρρησεν η φυσις απασα εκ της νυχτερινης ναρκω-
σεως και το μικροτατον ανθος ορθωσεν περιχαρες την πολυχρω-
ματην κεφαλην του εκτεινοντας ελευθερως τα φυλλα του ως τα
λευκα πτερουγια της εκτεινει η περιστερα να πεταξει εις τον ελα-
φρην αερα και ο ελαχιστος κοτσυφας ελαλησεν εναρμονιως εν-
τος των παρακειμενων εις τας ακρας του αγρου σμιχτων θαμνων
και μαλα καλλικελαδος
.
ειδεν τους εργατας εις το παραδιπλα ελαιοστασιν ,εν ανδρογυνον
μετα των πεντε μικρων τεκνων αυτου,τριων θηλεων και δυο αρρενων,
εσυνελεγον τον στιλβοντα ελαιοκαρπον, τους εγνωριζεν,πτωχοι αν-
θρωποι,ητο γειτνιαζοντες οι οικιες των και τους επλησιασεν,τους εκα-
λημερισεν εγκαρδιως και αυτοι ομοιως εγκαρδια τον εκαλημερισαν,
το ελαιοστασιν ητον προικωο της πτωχης και ταπεινης γυναικος ,
η οποια ομοιαζεν πολυ,τοιουτως του εφαινετο,εκεινο το Δελχαρω
της Φραγκογιαννους ,της οποιας ''ειχε ψηλωση ο νους'',
''ας ειναι συγχωρεμενη κι αναπαυμενη η ψυχη της '' εις αγαθον
αναλογισθειν ,''σαν να'χαν ποτε τελειωμο τα παθια κ'οι καημοι
του κοσμου''
.
ο πενταετης Γεωργακης μετα της Ακριβουλας της εννεαχρονης
αδελφης του εβοσκουν τας λιγοστας αιγας των εις τινα περιεγ-
κλειστον θαμνων και δαφνων κτηματιον,ητον η ωρα εις την εξο-
δον του φθινοπωρου και εις την αρχην του χειμωνος,μολαταυτα
η μερα ητο ζεστη με λαμπροτατον ηλιον και καθαροτατην ατμο-
σφαιραν,οι αιγες πεινωσαι ανεσκιρτουν ευκινητως επι των χθα-
μαλων θαμνων αποκοπτωντας δια των οδοντων χλοιζοντα βλα-
στιδια και τα ετρωγον εν τω αμα,εις το ανατολικον συνορον του
κτηματος εκτεινετο ο αιγιαλος βραχωδης,και ηκουοντο οι τρεμ-
μωδεις παφλασμοι των κυματων και οι οξειες φωνες των γλαρων,
τα δυο παιδια επλησιασαν το θαλασσιον συνορον και ατενιζον
θαυματιστως τον γλαυκον και απεραντον ποντον,εις καποιαν
ωραν εγενετο μεγας ησυχασμος,μετα απο ολιγην ωραν το εν-
νεατες κορασιον η Ακριβουλα εστρεψεν την κεφαλην της προς
τον αδελφον της Γεωργακην και υπομειδιουσα ειπεν χαμηλη
την φωνην
''Γεωργακη ,ακου,δεν ακους το τραγουδι της φωκιας;ποσο γλυ-
κα τραγουδει στο πελαγο,σαν να'ναι εδω κοντα κατω στα βρα-
χια,τοσο καθαρα ακουγεται,ακους Γεωργακη;''
Και εκεινος ο Γεωργακης εκινησεν την κεφαλην του εις νοημα
καταφατικον ,κι ας μην ηκουεν ουδεναν ηχον και ουδε τραγουδι
της φωκης,επειδη δεν ηθελεν να κακοκαρδισει την μεγαλυτε-
ραν αδελφην του,την οποιαν υπεραγαπα,και εφοβειτο σφοδρα
να μην την χασει και αυτην και την αγαπην της,ασπαιρεν δε ισχυ-
ρως η καρδια του σαν ψαριν δια την αδελφην του Ακριβουλα
.
.
ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΑΓΡΙΟΧΟΙΡΟΥ ΚΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ-χ.ν.κουβελης
.
κι ηρθε σέκεινα τα μερη αγριοχοιρος λιαν αγροιωτις,και ξεπατωνε
τις καλλιεργειες,και τα κοπαδια εκοβε,προβατα και γιδια,και στα
μαντρια και στα σπιτια εφτανε,κι ητανε φοβος και τρομος,τοτε συνα-
χτηκαν οι αντρες στην αγορα,και διαλεξαν τους αντρειωτερους ανα-
μεσα τους να κυνηγησουν τον αγριο καπρο,κι ηταν δυσκολο πολυ
να τον λαβωσουν,τα τοξα δεν τον πειραζαν,τα σκυλια δεν τον εφτα-
ναν,οπου τον περικυκλωσαν τους ξεφυγε,και δυο αντρειωμενοι χα-
θηκαν,επεσε πανω τους φοβερος και τους εσπασε τα κοκκαλα και
τους ξεσκισε τις σαρκες,και τ'αλογα αποκαμαν στο πολυημερο κυ-
νηγι,κι ειπε ο αρχηγος να παρατησουν το κυνηγι και να γυρισουν,
και τοτε ο πιο μικρος ,ο Κωνσταντακης,μιας χηρας γιος μοναχογιος ,
τους ειπε μια μερα και μια νυχτα να καθισει,μοναχος του να κυνη-
γησει το θηριο,οι μεγαλοι τον αποπειραν την αποφαση,εκεινο δεν
υποχωρησε τη θεληση,μια μερα και μια νυχτα κυνηγησε τον αγριο-
χοιρο,οπου κι αν τον ηβρε τον κυνηγησε,στο νερο ,που ξεδιψου-
σε τον λακισε,στη βοσκη τον εκδιωξε,στα βουναλακια και στα ορη
τον λαχανιασε,στα χωραφια σαν αητος του χυμησε να τον αρπα-
ξει,ξημερωνοντας τον ξεμοναχιασε,κατεβηκε απ'τ'αλογο και τον
αρπαξε σφιχτα απ'το κεφαλι,στα γρηγορα το'στριψε,στα γρηγορα
του'σπασε τα κοκκαλα,και του πηρε την ανασα,τον αφησε να
πεσει,και βαρια τρανταχτηκε η γη απ'τη πτωση του,τον ακουσαν
τον μεγαλο κροτο οι συντροφοι και πλησιασαν,ηβραν τον καπρο
ξεπνοο,και τον Κωνσταντακη παραδιπλα λαβωμενο,στη μαλακη
κοιλια τον επιασαν και χωθηκαν βαθια στα σπλαχνα τα κοφτερα
δοντια του αγριοχοιρου,κι ανοιξε βαρεια πληγη,και του Κωνσταν-
τακη ολο του'ρχονταν να λιγοθυμισει,κι ολο κρατιονταν,κι ολογυ-
ρα του οι συντροφοι ,του συνετρεχαν,με βοτανα ,με γιατρικα,
αυτα αποτελεσμα δεν ειχαν,και πριν ο Κωνσταντακης κλεισει
τα ματια και φυγει η πνοη του,τον ακουσαν με αδυνατη φωνη
να τους λεει:''φιλοι αγαπημενοι,στη μανουλα μου να πειτε χαιρε-
τισματα,πως ξεμεινα στα ξενα μερη,αγαπησα ομορφη καλη γυ-
ναικα κι εκει παντρευτηκα,σε ξυλινα τραπεζια καθομαι και τρω-
γω και πινω,και σ'αργυρολεκανες λουζομαι,και σ'ασπροσεντο-
να πεφτω τη νυχτα και κοιμουμαι,και να πειτε της μανουλας μου
να μην λυπειται και μην βαρδιοκαρδιζεται,ταχια της στελνω τ'αλο-
γο το γρηγορο κοντα μου να τη φερει,εδω εχεις κηπους,με τα
δεντρα τις μηλιες,τις αχλαδιες ,και με τις νεραντζουλες,ολ'ανθους-
και λουλουδα ,και πολυ θα της αρεσει'',ετσι ειπε ο Κωνσταντακης,
κι εκλεισε τα ματακια του και πεταξε η πνοη του σαν πουλι ,κι εκει
τον εθαψαν,μην τονε φανε τ'αγρια θηρια και τα ορνια τ'ουρανου,
εκοψαν και κλαρι κλαρακι νιουτσικο κι απανω στο αλαφρο χωμα
το εχωσαν ταχια να φυτρωσει ,να ορθωσει ,να διπλοκλαρωσει ενας
δεντρος,να'ρχονται οι περδικες να στεκουν,κι επειτα πηραν τον
καπρο,κουβαλησαν το φορτιο του με τ'αλογα και γυρισαν
πισω απ'το κυνηγι
.
.
ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΜΟΝΗΝ ΣΥΚΙΑΝ ΟΡΑΜΑ
[Γραφη Κατα τον Παλαιον Τροπον του Αλεξανδρου Κυρου
Παπαδιαμαντη]-χ.ν.κουβελης
.
.
περι την μονην συκιαν το αρχιλωδες χωριον εκτεινετο
δια απαλων αναβαθμων χλοιζουσας γης κυκλωτερως
ητο ελαιοδεντρα νεωτερα και γηραιωτερα γεμοντα
ελαιοκαρπον λιαν πληθυντικον και εις τινας διακριτας
θεσεις εφυοντο ρογδιες,η μερα ητον εις το μεσον της,ηλιο-
λουστος και πολυ χλιαρα δια ταυτην ωραν χειμωνος,ησυχια
επληρωνε τον αερα,ως και αυτα τα στρουθια σιωπουντα
ητον και οι λαλησεις των ακινητουσες,εξαιφνης ηκουσθη
μεγας ηχος,ως εκ πληθος κροταλων και τυμπανων ισχυρως
κροουμενων,ο αερας εταραχθη σφοδρα,τα φυλλα της συκιας
εριγησαν και ομιχλη επηρε την περιοχην,και καββαλαρης
αρματωμενος παλληκαρι πολεμιστης εις λευκοτατον αλογον
αναβατης διεσχισεν εγκαρσιως το τοπιον εκ δυσμων προς
ανατολας και εξηφανισθη γρηγορα η οπτασια του οσαυτως
γρηγορα ενεμφανισθη,μετα ταυτα επανηλθεν η προτερα ατμο-
σφαιρα εις τον τοπον περι την συκιαν ,ως ουδεν να ειχεν
συμβει και να το ειχεν ταραξει,πλην τωρα ηκουωντο οι λαλη-
σεις των στρουθιων πλεον ευφωνικοτερον και ο αερας εφαι-
νετο πλεον φωτεινος,
λεγουν οι παλαιοτεροι πως τοιαυτα οραματα ειναι λιαν συχνα
εμφανιζομενα εις τας θεσεις οπου φυονται μονες συκιες
.
.
.