.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis}
.
.
Frida Kahlo-Diego Rivera-painters-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΗΣ FRIDA KAHLO-χ.ν.κουβελης
THE LAST ONE-PLAY IN BED OF FRIDA KAHLO-c.n.couvelis
[ΘΕΑΤΡΟ-THEATRE-ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ-ONE-PLAY]
Λιγο να σηκωθω στα μαξιλαρια.Να βλεπω καλυτερα το προσωπο μου
στον καθρεφτη.Ποναω σημερα λιγοτερο.Ας μην χαιρομαι.Περιμενω
την Κριστινα να μου φερει τους δυο παπαγαλους που της παραγγειλα.
Η καημενη.Κατι την βασανιζει.Πολυ σκεφτικη μου φαινεται το τελευταιο
καιρο.Οταν την ρωταω τι εχει αποφευγει να μου απαντησει.Μισολογα.
Δεν με κοιταζει κατευθειαν στα ματια.Και ποσο κοκκινιζει το ομορφο
προσωπακι της μικρης μου αγαπημενης αδελφουλας.Ποσο την αγαπαω.
Κι ο Ντιεγο ποσο την αγαπαει κι αυτος.Να μακιγιαρω τα φρυδια μου.Πιο
σμιχτα.Τα θελω πιο ινδιανικα.Η μαμα ηταν ινδιανα.ο μπαμπας γερμανοε-
βραιος.Κι εγω γεννηθηκα μεξικανα επαναστατρια.[γελαει]7 Ιουλιου 1910
τοτε που αρχισε η επανασταση.Τοσα μουραλς γι'αυτη εχει κανει ο Ντιεγο.
Ποσο τον θαυμαζω και ποσο τον θαυμαζει ο κοσμος.Ειναι σπουδαιος
μεγαλος ζωγραφος.Ποσο ομως με νευριαζει και με κανει δυστυχισμενη
που τον κυνηγουν λυσασμενα οι γυναικες.Θα τις ξεμαλλιαζα.Ν'αφησουν
ησυχο τον Ντιεγο.Τον δικο μου ελεφαντα Ντιεγο.Νομιζω πως θα ταιριαζε
να ζωγραφισω λουλουδια στα μαλλια μου.Θα'ταν ωραια η εικονα μου.
[σιωπη]Δεν θελω να'ναι ωραια η εικονα μου.Εκεινος ο απαισιος δολο-
φονος μαχαιρωσε τη γυναικα του με 16 μαχαιριες και στο δικαστηριο
ειπε ''Μερικες Καποιες Μαχαιριες''.16 μαχαιριες στο αδυνατο ευθραυστο
σωμα της μερικες καποιες μαχαιριες.Χθες ειχα νεα απο τη Ζοζεφιν.Μου
γραφει πως στο Παρισι ειναι ξετρελαμενοι με το τραγουδι και το χορο της.
Αυτη ξερει τι θελει.Αν κι ειναι ενα μονο χρονο μεγαλυτερη μου.Αυτη γεν-
νηθηκε το 1906 κι εγω το 1907.[γελαει]Ειναι τολμηρη και ατιθαση.Ανεξαρτητη.
Ακριβως οτι θελει η Επανασταση μας.Θυμαμαι την τελευταια φορα που την ειδα
που τραγουδησε για μενα το ''Yes, We Have No Bananas ''μεσ'
στα αυτια μου το ψιθυρισε.Ποσο πολυ με τρελλανε η λαυτρευτη μου Ζοζεφιν.
Πραγματικη Μαυρη Αφροδιτη.Τη λατρευω.Ο Ντιεγο θελει να του λεω για'κεινη.
Με βαζει να του αφηγουμε τις συναντησεις μας και πολυ τον διασκεδαζει αυτο.
Τ'αλλα ομως τον οργιζουν.Νευριαζει παρα πολυ.Ελεφαντας.Ολα θα τα γκρεμισει.
Με βριζει χυδαια.Κολαση.Βγαζει τα σπασμενα γιατι κι εγω για τα δικα του,που
δεν ειναι λιγα αλλα παρα πολλα,του ορμαω σαν αγριεμενη υαινα και του χωνω
τα νυχια στα ματια και στο προσωπο να τον ξεσχισω.Θα'θελα να τον κλωτσισω
αλλα τα ποδια μου δεν εχουν τη δυναμη.Ουτε μπορω να τον ριξω κατω να τον
πατησω.Αργησε η Κριστινα.Που να ξεχασθηκε;Ο παπαγαλος θα ταιριαζε σ'εκει-
νο το σημειο.Κιτρινο πρασινο κοκκινο χρωμα.Θα του αρεσε και του Ντιεγο.Πολυ
μου αρεσει το βλεμμα του οταν κοιταζει τους πινακες μου.Αν και τους βρισκει
ξενους απ'τους δικους τους.Τον γοητευουν ,μου λεει και με φιλαει τρυφερα στο
δεξι μαγουλο.Αν και αριστερος,μου λεει γελαστος,σε σενα Φριδα μ'αρεσουν ολα
τα δεξια σου.Κι εγω παντα,δηθεν σοβαρα του λεω,μηπως εννοεις το μικρο μου
δεξι ποδι.Ποσο τον αγαπαω ποσο τον λατρευω.Πριν λιγες μερες τελειωσα εναν
πινακα με μια ελαφινα να τρεχει στο δασος και το προσωπο της να ειναι το δικο
μου προσωπο.Η Φριδα πληγωμενη ελαφινα.Δεν ζωγραφιζω ονειρα ουτε εφιαλτες
αλλα την πραγματικη μου ζωη.Την δυστυχισμενη πραγματικη μου ζωη.Την 17 Σε-
πτεμβριου του 1925 που επεσε το λεωφορειο πανω στο τραμ και τσακισα πλευρα
σπονδυλικη στηλη λεκανη ωμο.Και εντεκα ραγισματα στο δεξι μου ποδι.Φαντα-
σθητε εντεκα ραγισματα στο μικρο δεξι μου ποδι.Να σ'αυτο το μικρο μου ποδι.
Και στα 6 μου αρρωστησα.Ειπαν οι γιατροι.Spina bifida αναπτυξιακη διαταραχη
της σπονδυλικης στηλης και των ποδιων.Σπασμενη κολωνα.Τοτε σ'εκεινο το ατυ-
χημα ενας μεταλλικος λεβιες μου τρυπησε τη μητρα.Χωρις Ελπιδα.Απελπισμενη.
Δεν μ'ενοιαζε να χασω τη ζωη μου.Στο νοσοκομειο Χενρι Φορντ εκανα το Ιπταμενο
κρεβατι.Τρεις αποβολες.Οχι μια.Τρεις.Ποσο υπεφερα.Ποσο ηθελα τα μωρα μου.
Να εχω τα δικα μου μωρα Τα μωρα του Ντιεγο μου.Ο Ντιεγο μου ειναι η Τροφος μου
με κραταει προστατευτικα στα δυνατα του μπρατσα και με τρεφει.Η Ζοζεφιν μου
μου γραφει πως εχει υιοθετησει και το 12δεκατο παιδι της.Ποσο τη ζηλευω.Αυτη
ειναι υγιης.Κι εγω κρυβω τα αναπηρα ποδια με μακριες πολυχρωμες ινδιανικες
φουστες.Εγω η Φριδα ειμαι μια κορδελα τυγιγμενη γυρω απο μια χειρομπομπι-
δα.Να σκασω.Ο κακομοιρος ο Λεον,τον λυπομουν,γλυτωσε απο τις γελοιες εκεινες
δικες ,μου εστελνε ραβασακια,λιγο ντροπαλος,τα κρυβε μεσα σε βιβλια,να μη κατα-
αβει η γυναικα του.Διαρκης Επανασταση.Σχολαστικος ανθρωπος.Μια -δυο φορες
ηταν η σχεση μας,δεν θυμαμαι.Το προσωπο μου.Στον καθρεφτη,εδω μπροστα μου,
απεναντι μου,το προσωπο μου.Ολοκληρο..Νοιωθω τοση μοναξια.Σαν ολα να απο-
μακρυνθηκαν απο μενα,να ξεριζωθηκαν και να αιωρουνται απο πανω μου.Τα πνευ-
μονια μου η καρδια μου το στομαχι μου το συκωτι μου η κοιλια μου τα εντερα μου
η μητρα μου οι ωοθηκες μου οι σαλπιγγες μου .Ολα κρεμασμενα απο πανω μου και
να σταζουν.Ειναι ωρα να παρω το φαρμακο μου.Ποσο θα ηθελα να εφευγα χαρουμε-
να και να μην ξαναγυριζα ποτε.Αργει η Κριστινα.Γιατι αργει τοσο;Τι να συμβαινει;
Που ειναι ο Ντιεγο μου;Νοιωθω τοση μοναξια.Το προσωπο μου.Ο εαυτος μου.Τοσες
φορες τον ζωγραφισα,που νοιωθω πως ειναι το μοναδικο ατομο που γνωριζω καλυ-
τερα.Αρχιζει να με ποναει το ποδι.Και στη μεση ποναω.Ποσο θα ηθελα τωρα να κλεισω
τα ματια και να κοιμηθω.
.
.
.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis}
.
.
Frida Kahlo-Diego Rivera-painters-c.n.couvelis χ.ν.κουβελης
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΗΣ FRIDA KAHLO-χ.ν.κουβελης
THE LAST ONE-PLAY IN BED OF FRIDA KAHLO-c.n.couvelis
[ΘΕΑΤΡΟ-THEATRE-ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ-ONE-PLAY]
Λιγο να σηκωθω στα μαξιλαρια.Να βλεπω καλυτερα το προσωπο μου
στον καθρεφτη.Ποναω σημερα λιγοτερο.Ας μην χαιρομαι.Περιμενω
την Κριστινα να μου φερει τους δυο παπαγαλους που της παραγγειλα.
Η καημενη.Κατι την βασανιζει.Πολυ σκεφτικη μου φαινεται το τελευταιο
καιρο.Οταν την ρωταω τι εχει αποφευγει να μου απαντησει.Μισολογα.
Δεν με κοιταζει κατευθειαν στα ματια.Και ποσο κοκκινιζει το ομορφο
προσωπακι της μικρης μου αγαπημενης αδελφουλας.Ποσο την αγαπαω.
Κι ο Ντιεγο ποσο την αγαπαει κι αυτος.Να μακιγιαρω τα φρυδια μου.Πιο
σμιχτα.Τα θελω πιο ινδιανικα.Η μαμα ηταν ινδιανα.ο μπαμπας γερμανοε-
βραιος.Κι εγω γεννηθηκα μεξικανα επαναστατρια.[γελαει]7 Ιουλιου 1910
τοτε που αρχισε η επανασταση.Τοσα μουραλς γι'αυτη εχει κανει ο Ντιεγο.
Ποσο τον θαυμαζω και ποσο τον θαυμαζει ο κοσμος.Ειναι σπουδαιος
μεγαλος ζωγραφος.Ποσο ομως με νευριαζει και με κανει δυστυχισμενη
που τον κυνηγουν λυσασμενα οι γυναικες.Θα τις ξεμαλλιαζα.Ν'αφησουν
ησυχο τον Ντιεγο.Τον δικο μου ελεφαντα Ντιεγο.Νομιζω πως θα ταιριαζε
να ζωγραφισω λουλουδια στα μαλλια μου.Θα'ταν ωραια η εικονα μου.
[σιωπη]Δεν θελω να'ναι ωραια η εικονα μου.Εκεινος ο απαισιος δολο-
φονος μαχαιρωσε τη γυναικα του με 16 μαχαιριες και στο δικαστηριο
ειπε ''Μερικες Καποιες Μαχαιριες''.16 μαχαιριες στο αδυνατο ευθραυστο
σωμα της μερικες καποιες μαχαιριες.Χθες ειχα νεα απο τη Ζοζεφιν.Μου
γραφει πως στο Παρισι ειναι ξετρελαμενοι με το τραγουδι και το χορο της.
Αυτη ξερει τι θελει.Αν κι ειναι ενα μονο χρονο μεγαλυτερη μου.Αυτη γεν-
νηθηκε το 1906 κι εγω το 1907.[γελαει]Ειναι τολμηρη και ατιθαση.Ανεξαρτητη.
Ακριβως οτι θελει η Επανασταση μας.Θυμαμαι την τελευταια φορα που την ειδα
που τραγουδησε για μενα το ''Yes, We Have No Bananas ''μεσ'
στα αυτια μου το ψιθυρισε.Ποσο πολυ με τρελλανε η λαυτρευτη μου Ζοζεφιν.
Πραγματικη Μαυρη Αφροδιτη.Τη λατρευω.Ο Ντιεγο θελει να του λεω για'κεινη.
Με βαζει να του αφηγουμε τις συναντησεις μας και πολυ τον διασκεδαζει αυτο.
Τ'αλλα ομως τον οργιζουν.Νευριαζει παρα πολυ.Ελεφαντας.Ολα θα τα γκρεμισει.
Με βριζει χυδαια.Κολαση.Βγαζει τα σπασμενα γιατι κι εγω για τα δικα του,που
δεν ειναι λιγα αλλα παρα πολλα,του ορμαω σαν αγριεμενη υαινα και του χωνω
τα νυχια στα ματια και στο προσωπο να τον ξεσχισω.Θα'θελα να τον κλωτσισω
αλλα τα ποδια μου δεν εχουν τη δυναμη.Ουτε μπορω να τον ριξω κατω να τον
πατησω.Αργησε η Κριστινα.Που να ξεχασθηκε;Ο παπαγαλος θα ταιριαζε σ'εκει-
νο το σημειο.Κιτρινο πρασινο κοκκινο χρωμα.Θα του αρεσε και του Ντιεγο.Πολυ
μου αρεσει το βλεμμα του οταν κοιταζει τους πινακες μου.Αν και τους βρισκει
ξενους απ'τους δικους τους.Τον γοητευουν ,μου λεει και με φιλαει τρυφερα στο
δεξι μαγουλο.Αν και αριστερος,μου λεει γελαστος,σε σενα Φριδα μ'αρεσουν ολα
τα δεξια σου.Κι εγω παντα,δηθεν σοβαρα του λεω,μηπως εννοεις το μικρο μου
δεξι ποδι.Ποσο τον αγαπαω ποσο τον λατρευω.Πριν λιγες μερες τελειωσα εναν
πινακα με μια ελαφινα να τρεχει στο δασος και το προσωπο της να ειναι το δικο
μου προσωπο.Η Φριδα πληγωμενη ελαφινα.Δεν ζωγραφιζω ονειρα ουτε εφιαλτες
αλλα την πραγματικη μου ζωη.Την δυστυχισμενη πραγματικη μου ζωη.Την 17 Σε-
πτεμβριου του 1925 που επεσε το λεωφορειο πανω στο τραμ και τσακισα πλευρα
σπονδυλικη στηλη λεκανη ωμο.Και εντεκα ραγισματα στο δεξι μου ποδι.Φαντα-
σθητε εντεκα ραγισματα στο μικρο δεξι μου ποδι.Να σ'αυτο το μικρο μου ποδι.
Και στα 6 μου αρρωστησα.Ειπαν οι γιατροι.Spina bifida αναπτυξιακη διαταραχη
της σπονδυλικης στηλης και των ποδιων.Σπασμενη κολωνα.Τοτε σ'εκεινο το ατυ-
χημα ενας μεταλλικος λεβιες μου τρυπησε τη μητρα.Χωρις Ελπιδα.Απελπισμενη.
Δεν μ'ενοιαζε να χασω τη ζωη μου.Στο νοσοκομειο Χενρι Φορντ εκανα το Ιπταμενο
κρεβατι.Τρεις αποβολες.Οχι μια.Τρεις.Ποσο υπεφερα.Ποσο ηθελα τα μωρα μου.
Να εχω τα δικα μου μωρα Τα μωρα του Ντιεγο μου.Ο Ντιεγο μου ειναι η Τροφος μου
με κραταει προστατευτικα στα δυνατα του μπρατσα και με τρεφει.Η Ζοζεφιν μου
μου γραφει πως εχει υιοθετησει και το 12δεκατο παιδι της.Ποσο τη ζηλευω.Αυτη
ειναι υγιης.Κι εγω κρυβω τα αναπηρα ποδια με μακριες πολυχρωμες ινδιανικες
φουστες.Εγω η Φριδα ειμαι μια κορδελα τυγιγμενη γυρω απο μια χειρομπομπι-
δα.Να σκασω.Ο κακομοιρος ο Λεον,τον λυπομουν,γλυτωσε απο τις γελοιες εκεινες
δικες ,μου εστελνε ραβασακια,λιγο ντροπαλος,τα κρυβε μεσα σε βιβλια,να μη κατα-
αβει η γυναικα του.Διαρκης Επανασταση.Σχολαστικος ανθρωπος.Μια -δυο φορες
ηταν η σχεση μας,δεν θυμαμαι.Το προσωπο μου.Στον καθρεφτη,εδω μπροστα μου,
απεναντι μου,το προσωπο μου.Ολοκληρο..Νοιωθω τοση μοναξια.Σαν ολα να απο-
μακρυνθηκαν απο μενα,να ξεριζωθηκαν και να αιωρουνται απο πανω μου.Τα πνευ-
μονια μου η καρδια μου το στομαχι μου το συκωτι μου η κοιλια μου τα εντερα μου
η μητρα μου οι ωοθηκες μου οι σαλπιγγες μου .Ολα κρεμασμενα απο πανω μου και
να σταζουν.Ειναι ωρα να παρω το φαρμακο μου.Ποσο θα ηθελα να εφευγα χαρουμε-
να και να μην ξαναγυριζα ποτε.Αργει η Κριστινα.Γιατι αργει τοσο;Τι να συμβαινει;
Που ειναι ο Ντιεγο μου;Νοιωθω τοση μοναξια.Το προσωπο μου.Ο εαυτος μου.Τοσες
φορες τον ζωγραφισα,που νοιωθω πως ειναι το μοναδικο ατομο που γνωριζω καλυ-
τερα.Αρχιζει να με ποναει το ποδι.Και στη μεση ποναω.Ποσο θα ηθελα τωρα να κλεισω
τα ματια και να κοιμηθω.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου