LITTERATURE-ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ -ΚΑΙ ΤΑ ΑΜΥΓΔΑΛΑ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΙ ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis]

.
.
LITTERATURE-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΚΕΙΜΕΝΑ-TEXTS-Χ.Ν.Κουβελης[C.N.Couvelis]
.
.

 αμυγδαλιες,στη Μουρκοπουλου,Μαχαιρα-χ.ν.κουβελης

αμυγδαλα απλωμενα που λιαζονται-χ.ν.κουβελης
.
.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ -ΚΑΙ ΤΑ ΑΜΥΓΔΑΛΑ-
ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΙ ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ-χ.ν.κουβελης
.
αμυγδαλια-μυγδαλια-αμυγδαλο-μυγδαλο-
αμυγδαλοστασι-μυγδαλοστασι-αμυγδαλατο-
μυγδαλατο-αμυγδαλωτα ματια-στης Κυρας τις
αμυγδαλιες-εδωσε η πεθερα στη νυφη πανερι
και πεταξε ζαχαρομυγδαλα και καρυδια-ετινα-
ξε την ανθισμενη αμυγδαλια με τα χερακια της
κ'εγεμισ' απο ανθη η πλατη η αγκαλια και τα 
μαλλακια της--η μυγδαλια μου η τσιγδαλια μου
η μυγδοτσιγδοκοκκαλια μου κανει μυγδαλιδια
τσιγδαλιδια μυγδοτσιγδοκοκκαλιδια-κουραμπιε-
δες με αμυγδαλα-κουφετο,αμυγδαλο με επιστρωση
ζαχαρης λειο με ασπρο χρωμα η ' απαλο ροζ για τους
γαμους και τα βαφτισια-μανα στο περιβολι μας και
στις αμυγδαλιες μας πηγα να μασω μυγδαλα πηγα
να μασω τ'ανθη,κι εκει καθονταν τρεις αητοι
και τρεις καλοι λεβεντες,ενας με μηλο με βαρει
κι αλλος με δαχτυλιδι κι ο τριτος ο καλυτερος
μ'ενα χρυσο γαιτανι,μανα,το μηλο το'φαγα,το
δαχτυλιδι το'χω και'κειο το χρυσογαιτανο τρεις
γυρους στα μαλλια μου-κανε παστελι απο αμυγδα-
λα:διαλυσε ζαχαρι σε χυμο απο λεμονι ανακατεψε
σε σιγανη φωτια,ριξε μεσα ψημενα αμυγδαλα και
παλε ανακατεψε κι υστερα στρωσε το μειγμα ενα
δαχτυλο παχυ και πριν κρυωσει κοψτο σε κομματια-
η Μυγδαλινη-σπαζω μυγδαλα-το τσοφλι του αμυγδα-
λου-η ψιχα του αμυγδαλου-εφαγε τσιγαλα,τσιγαλα λενε
τα πρασινα αμυγδαλα οταν πρωτοβγαινουν που'ναι μα-
λακα ,ξυνιζουν λιγο,εχουν και χνουδι,αν φας βγαζεις λει-
χηνες στα χειλη και στα μαγουλα,εκζεματα-στο κορμο της μυγδαλιας
ητανε κολλημενη η κολλα,τη ξεκολαγαμε,οταν ηταν ξερη τη μασου-
σαμε σαν να ητανε τσιχλα,ειχε γλυκια γευση-η πικραμυγδαλια-
τα πικραμυγδαλα- ανεβαινε ο τιναχτης στη μυγδαλια και μ'ενα
μακρυ  ξυλινο λουρο την τιναζε,χτυπουσε τα κλαδια της να σει-
σθουν να πεσουν τα μυγδαλα,κατω ητανε απλωμενο το πανι κι
επεφταν πανω τ'αμυγδαλα,τα μαζευαμε,οσα ειχαν τη φλουδα
τα ξεφλουδιζαμε,επειτα τα λιαζαμε στον ηλιο  να ξεραθουν καλα,
μετα τα βαζαμε σε σακια,απο καθε αμυγδαλια τα αμυγδαλα της,
και τ'αποθηκευαμε στο σπιτι μαζι με τα καρυδια και τα αποξηρα-
μενα συκα-ανθιζει ασπρη ασπρη σαν νυφουλα το γεναρη-ανθι-
ζει η τρελλη δεν σκεφτεται χειμωνα και βροχη-ανθισε και παλι
η αμυγδαλια εκει που μου'χες δωσει ορκους και φιλια-κι οι μελισ-
σες τριγυριζαν στην ανθισμενη αμυγδαλια στα λουλουδια της ολη
μερα βουιζαν,ξεχασθηκαν στην τοση ωραιοτητα-οταν προσκα-
λουσαν τη νυφη για επισκεψη  της εστελναν μ'ενα μικρο κοριτσι
το πεσκεσι ,ενα πιατο με μυγδαλα και καρυδια-

[ενας μυθος του Αισωπου]
οδοιπορος πολλην οδον ανυων ηυξατο.ων αν ευρη το ημισυ
τω Ερμη αναθησειν.περιτυχων  δε πηρα εν η  αμυγδαλα τε ην
και φοινικες ταυτην ανειλατο οιομενος αργυριον ειναι.εκτινα-
ξας δε ως ευρετα ενιοντα.ταυτα καταφαγων και λαβων των
τε αμυγδαλων τα κελυφη και των φοινικων  τα οστα ταυτα
επι τινος βωμου εθηκεν ειπων.''απεχεις,ω Ερμη,την ευχην.
και γαρ τα εντος,ων ευρον,και τα εκτος προς σε διανεμημαι''
προς ανδρα φιλαργυρον δια πλεονεξιαν και θεους  κατασο-
φιζομενον ο λογος ευκαιρος.
.
[μεταφραση -χ.ν.κουβελης]
ενας πεζοπορος βαδιζε σε μακρυ δρομο κι ευχηθηκε,απ'αυτα
που θα  βρει τα μισα θα τα καταθεσει στον Ερμη,κι ετυχε να
βρει σακκο που μεσα ειχε αμυγδαλα και χουρμαδες,τον σηκωσε
νομιζοντας πως ειχε λεφτα,τον αδειασε,μολις την βρηκε,απ'αυ-
τα που ειχε μεσα,αφου τα εφαγε ολα πηρε τα τσοφλια απο τα
αμυγδαλα και τα κουκουτσια απο τους χουρμαδες και αυτα πα-
νω σ'ενα βωμο τα'βαλε κι ειπε:¨''την εχεις πληρωμενη,Ερμη,την
ευχη,και τα μεσα και τα εξω απ'αυτα που βρηκα με σενα τα'χω
μοιρασμενα '' 
ο λογος ταιριαζει για φιλαργυρο ανθρωπο που για  τη
πλεονεξια του σοφιζεται να ξεγελασει και τους θεους
.
[ενας μυθος]
τα παλια χρονια,που ηταν οι αρχαιοι οι Ελληνες,στη Θρακη
ηταν ενας βασιλιας κι ειχε μια κορη πολυ ομορφη,που την
ελεγαν Φυλλις,τοτε στη πρωτευουσα αραξε στο λιμανι το κα-
ραβι του Δημοφωντα,απο την Αθηνα,γιος του Θησεα,μαζι
με τους συντροφους του γυριζε απο την Τροια,οταν επεσε
και καηκε η πολη,τους πηρε στο παλατι του ο βασιλιας να
τους φιλοξενησει,οπως ηταν συνηθεια τους ξενους να παιρ-
νουν,κι εκει ,η Φυλλις κι ο Δημοφωντας ,ειδαν ο ενας τον αλ-
λον κι αγαπηθηκαν βαθεια,κι ηταν γρηγορα να γινουν οι γαμοι
κι οι χαρες του ζευγαριου,και τοτε ο Δημοφωντας θυμηθηκε τη
πατριδα και τους δικους του,κι ειπε πρωτα γοργα  να παει να
τους δει κι επειτα γοργα να γυρισει και να γινουν οι γαμοι,ετσι
αποφασιστηκε,εφυγε ο Δημοφωντας κι εμεινε η Φυλλις να τον
περιμενει,και περνουν οι μερες κι οι βδομαδες και οι μηνοι απα-
νωτοι κι ο Δημοφωντας δεν γυριζε πισω,αποξεχασθηκε στη πα-
τριδα και τους δικους του και λησμονησε,κι απομεινε η Φυλλις
μοναχη,και τοσο πολυ πονεσε η απαρνημενη που ζητησε να πε-
θανει,και οι θεοι,π'ολα τα βλεπουν και τ'ακουν,την λυπηθηκαν
και την εκαναν δεντρο ,ξερο κι αφυλλο να στεκει στον ερημο
καμπο,
ηρθε ο καιρος και γυρισε ο Δημοφωντας και δεν τη βρηκε
τη Φυλλις κι ενιωσε πονο  βαρυ κι απελπισια μεγαλη και σαν
ειδε το ξερο δεντρο το σιμωσε ,τ'αγκαλιασε το κορμο κι εκλαι-
γε με μαυρο δακρυ για το χαμο της αγαπημενης,μετανοιωμε-
νος,και τοτε εκεινο το ξερο δεντρο ανθισε κι επεσαν πανω του
τ'ανθη να τον σκεπασουν ,πως η αγαπη ποτε δεν καταλυεται,
λενε πως το δεντρο εκεινο που πρωτα ανθισε πριν βγαλει φυλ-
λα ειναι η αμυγδαλια.
.
.
.